PRZEZYWAJAC ADVENT
1
grudnia rozpoczniemy w Kościele liturgiczny okres Adwentu. Wpisuje się on w nasze codzienne przeżywanie wiary, modlitwy, całe chrześcijańskie życie. W niniejszej propozycji adwentowego rozważania, warto, aby każdy z nas zatrzymał się i zamyślił nad trzema wątkami przewijającymi się w treściach tego liturgicznego okresu. Są to wątki- tematy ważne tak w życiu całej wspólnoty Kościoła, jak i każdego z nas osobiście. Stawiają nam pytania, domagajace się od nas trudu spojrzenia w siebie samego, po to aby dać odpowiedź samemu Bogu. 1. Pierwsze co słyszymy w Adwencie, to wezwanie: Czuwajcie (Mk 13,3337) Przeżywając Adwent, przygotowujemy się na przyjście i spotkanie z Chrystusem: najpierw w Uroczystości Bożego Narodzenia, ale także w trakcie Paruzji, na końcu czasów. Najbardziej konkretnie jednak to przyjście i spotkanie dokonuje się w naszej codzienności: poprzez modlitwę, czytanie Pisma św., udział we mszy św., sakramentach i wielu innych okolicznościach. Ważne jest w tym jedno: czy rozpoznaję obecność Chrystusa, czy uswiadamiam sobie, jakie są jej konsekwencje w moim życiu, dlatego że to rzutuje na wiele rzeczy i spraw z codziennego życia – jak sobie radzę, jak na nie reaguję, co robię, co myślę i czym się w życiu kieruję. Trzeba być czujnym, aby nie zmarnować łaski adwentowego czasu, żeby nam nie przepłynął między palcami i bezpowrotnie nie uciekł. Ma to być mój czas mobilizacji, uwagi, skupienia. Czuwanie to nie tylko natężona uwaga, aby nie przeoczyć jakiegoś zagrożenia, lecz to zadanie , aby „starać się być człowiekiem sumienia” (JP 8
№ 3 (2013) Bunul Sfat
II ).Tylko taki człowiek, który chce i potrafi być wierny swojemu sumieniu, ma poczucie bezpieczeństwa i wewnętrzny pokój, płynący z przekonania, że postępuje dobrze. Czuwać, to znaczy dostrzegać drugiego człowieka, jego potrzeby, prawa, dobro. Właśnie takie jest podstawowe zadanie, „czuwać nad służbą i całym domem” ((Mk 13,33-37).. Postawę tę mam wnosić we wszystkie sfery mojego życia, nie tylko rodzinnego, ale także zawodowego, społecznego, politycznego. Czuwam, to także znaczy, że jestem odpowiedzialny. Człowiek odpowiedzialny to ten, na którym można polegać, można być pewnym, że wywiąże się ze swoich obowiązków, a nawet więcej, zrobi to, co wprost do niego nie należy, ale co powinno być zrobione. To wszystko jest bardzo ważne, ale dopiero na drugim miejscu. Na pierwszym jednak miejscu, każdy z nas musi zaangażować w sprawy Królestwa Bożego, a wtedy wszystko inne też będzie zrealizowane. 2. Drugim wielkim wołaniem Adwentu to: Przygotujcie (Mk 1,1-8) Wracamy do prawdy, że ten czas: to przygotowanie się na spotkanie z Bogiem i przyjęcie działania Bożego. Zastanówmy się chwilę nad tym: Gdy Bóg woła, aby przygotować drogę Chrystusowi, to czyni to nie dla własnej próżności, ale chce, że by ta droga służyła nam. I dlatego powinna być zbudowana solidnie i rzetelnie, by mogła przetrwać liczne deszcze i roztopy, napór pokus i ciężar grzechów. Bo właśnie taką drogą przychodzi do nas Jezus. Przychodzi, aby to wszystko sprzątnąć, zmieść z drogi, jak zawa-