Bunul sfat (advent 2013)

Page 1


CUPRINS

СОДЕРЖАНИЕ

+ Anton Coşa Anul credinţei se termină, dar drumul nostru de credinţă continuă . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 Год Веры завершается, но наш путь веры продолжается . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 О. Дмитрий Зелинский КТО МОЖЕТ ПЕРЕСТУПИТЬ ПОРОГ АДВЕНТА? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 Отец Василий Кохановский Ожидаю воскресения мертвых и жизни будущего века . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 S. Jolanta Kolata Przezywajac Advent . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12 Pr. Ştefan Socaciu Unitate în diversitate . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14 s. Lucja Kwasniak Rozważania o życiu wiecznym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16 Дьякон Эдгар Вулпе Призвание как смысл жизни . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17 Don Livio Maria SDB La devozione all’Immacolata nella prospettiva di san Giovanni Bosco . . . . . . . . . . . . 18 С. Антонина Ескина Блаженный Эдмунд Бояновский - самоотверженно любящее сердце . . . . . . . . . . 17 Petru Ciobanu Scurtă prezentare istorică a Bisericii Catolice din Republica Moldova . . . . . . . . . . . . . 18

nr. 3 (2013) Redactor-şef: Pr. Andrei Dăscălaşu Redactor limba rusă: Ana Monastîrscaia Redacţia „Bunul Sfat“ MD-2012, Chişinău, str. Mitropolit Dosoftei 85, e-mail: episcopia@starnet.md www.catolicmold.md


Anul credinţei se termină, dar drumul nostru de credinţă continuă

S

i anul acesta Dieceza de Chişinău a voit să continue programul său pastoral având ca far călăuzitor tema credinţei, întrucât „Biserica nu presupune niciodată credinţa ca un fapt sigur, ci ştie că acest dar al lui Dumnezeu trebuie hrănit şi întărit, pentru ca să continue să conducă drumul nostru” (LF 1). Această alegere îşi află motivaţia chiar în faptul apariţiei noii enciclice Lumen Fidei şi în insistenţa noului Papă de-a acestor câteva luni de pontificat asupra acestei teme. Papa Francisc consideră credinţa Bisericii şi a creştinilor cuvântul cel mai urgent pentru omul de astăzi, vestirea cea mai necesară de făcut pentru a reactiva speranţă, pentru a da forţa necesară pentru rezolvarea problemelor cu care se confruntă. Dar şi unii dintre confraţii preoţi, reuniţi la ultimul Consiliul Pastoral Diecezan, pornind de la experienţa iniţiativelor propuse pentru anului credinţei în parohiile lor, au remarcat în luările lor de cuvânt necesitatea continuării iniţiativelor de aprofundare a credinţei, folosind pentru aceasta orice instrument de evanghelizare aflat la îndemână. Fără îndoială, Enciclica Lumen Fidei ne va ţine tot anul atenţia noastră pastorală aţintită asupra credinţei pe care trebuie să o sădim în sufletele celor cu care venim în contact zi, fie ei parohienii noştri sau omul de pe stradă care intră din curiozitate în biserica noastră. O caracteristică foarte importantă a activităţii noastre pastorale trebuie să fie coerenţa cu care atât parohiile cât şi celelalte organisme diecezane trebuie să o arate în promovarea acestui program, precum şi conştiinciozitatea în îndeplinirea celor propuse atât la nivel diecezan cât şi la cel local, conform cu propunerile pastorale alese. În acelaşi timp să fie clar că acest program pastoral nu este un scop în sine ci un mijloc ce ne ajută să acţionăm unitar pe acest spaţiu al Bisericii noastre locale, în vederea atingerii acelui scop pe care l-am stabilit împreună, oferind credincioşilor noştri posibilitatea să crească în credinţă, să o preţuiască şi să o susţină necontenit prin co-

Год Веры завершается, но наш путь веры продолжается

И

в этом году мы желаем продолжать пастырскую деятельность в нашей Епархии, руководствуясь темой веры, ибо «Церковь никогда не считает веру чем-то само собой разумеющимся, а знает, что этот Божий дар следует питать и укреплять, с тем, чтобы вера продолжала направлять путь Церкви» (LF.1). В основу материала для направления катехизации рассмотрим энциклику двух пап, Бенедикта XVI-го и Франциска - Lumen Fidei - и постараемся вместе вникнуть в глубину явления и, в то же время, поднять на поверхность те пастырские указания, которые являются наиболее полезными для нашей поместной церкви. Мотивация этого выбора объясняется фактом появления этой новой энциклики и тем, что новый Папа настаивает на этой теме. Папа Франциск считает веру Церкви и верующих людей самым безотлагательным, неотложным словом для сегодняшнего человека, сообщением, которое нужно донести в первую очередь, чтобы возродить надежду, чтобы придать нужную силу для решения проблем, с которыми сталкивается человек сегодня. Также и некоторые наши собратья-священники на последнем Епархиальном пастырском совете, отталкиваясь от пастырской деятельности года веры в их приходах, отмечали необходимость продолжения инициатив по углублению веры, используя для этого любой имеющийся в распоряжении инструмент евангелизации. Уже во вступительной части энциклики Папа призывает нас понять значимость и важность веры в ее исторической перспективе, которая, прежде всего, является сверхъестественным даром, светом для каждого человека в поисках Бога. «Вера, получаемая нами как сверхъестественный дар Бога, оказывается путеводным светом, сиянием, указывающим направление нашего странствия во времени. С одной стороны, он исходит из прошлого, это свет основополагающей памяти о жизни Иисуса: в ней проявилась Его безоговорочно верная любовь, способная победить смерть. Но вместе с тем, поскольку Христос воскрес и ведет нас за порог смерти, вера – это свет, исходящий от будущего, откры-

№ 3 (2013) Добрый Совет

1


participare la viaţa de credinţă a comunităţii. Pentru început vreau să precizez faptul că Euharistia, care constituie culmea şi izvorul vieţii bisericeşti, trebuie să fie baza oricărei activităţi parohiale, centrul vieţii comunităţii, de la care pornesc celelalte activităţi, fără de care totul devine fără sens. De aceea în comunităţile parohiale noi şi mici, unde nu există tradiţia Euharistiei zilnice cu popor, este nevoie să se găsească noi oportunităţi, pentru a ajuta poporul să participe la masa euharistică, astfel încât liturghia zilnică să fie cea mai mare preocupare pentru păstorii acestor comunităţi mai mici. În realizarea scopului principal al acestui An Pastoral, este necesar să ţinem cont de următoarele puncte esenţiale: • Conştienţi de faptul că împreună cu episcopul diecezan formăm cu toţii o Biserică locală, vom intensifica anul acesta activităţile parohiale sub coordonarea părinţilor decani, care împreună cu vicarul episcopal pentru activităţile pastorale ale Diecezei, vor ajuta şi coordona elaborarea programelor pastorale la nivel parohial şi realizarea lor în concret. • Trebuie să ne cunoaştem bine „turma încredinţată” şi să le fim aproape oamenilor care se află în suferinţă, promovând o caritate adevărată, sinceră şi efectivă, aşa cum însuşi Isus avea milă de poporul său. În faţa crizei economice şi de valori cu care se confruntă oamenii noştri, să ştim să le oferim Pâinea Cuvântului lui Dumnezeu pentru a le reda speranţa. Papa Francisc ne cere să fim aproape de cei singuri şi abandonaţi, să le atingem „carnea suferindă” ajutându-i prin gesturi concrete de caritate. • Pentru a putea ajunge peste tot şi realiza tot ceea ce ne-am propus, va trebui să ne alegem ajutoare preţioase între persoanele laice formate, pe care să le trimitem la formare în instituţiile teologice pentru laici, fie la Chişinău, la Academia teologică pentru laici, fie oriunde în altă parte în instituţii de specialitate, acolo unde există o deschidere spre ne a ajuta în acest sens. Însă nimeni dintre noi nu poate propune o activitate catehetică unei persoane laice dacă nu are formarea necesară şi acordul episcopului în acest sens. Desigur va trebui să investim mai mult în laicii noştri bravi şi disponibili, conştienţi de faptul că „secerişul este mare însă lucrătorii sunt puţini” (Mt. 9,37). În schimb, pentru activităţi auxiliare, pot şi trebuie să fie chemate în ajutor persoane laice, disponibile şi capabile în lucruri concrete. • Un amănunt important în transmiterea credinţei este catecumenatul şi pregătirea celor care se vor apropie de Tainele Sfinte. Aceasta 2

№ 3 (2013) Bunul Sfat

вающий перед нами широкие горизонты и выводящий нас из нашего изолированного «я» в полноту общения» (LF.4). Очень важной стороной нашей пастырской деятельности должна стать последовательность, которую как приходы, так и другие епархиальные структуры должны проявлять в выполнении этой программы, а также добросовестность в выполнении рекомендаций на епархиальном и местном уровне, согласно избранным пастырским предложениям. В то же время должно быть ясно, что эта пастырская программа не самоцель, а средство, помогающее нам согласованно действовать в пространстве нашей поместной церкви для достижения цели, которую мы поставили общими усилиями, предоставляя нашим верующим возможность возрастать в вере, ценить её и непрестанно поддерживать своим участием в церковной жизни своей общины. Вначале хочется подчеркнуть, что Евхаристия, которая есть вершина и живой источник христианской жизни, должна составлять основу любой приходской деятельности, быть центром жизни общины, от Евхаристии исходят все остальные виды деятельности, без нее ничто не имеет смысла. Поэтому в новых и немногочисленных приходских сообществах, где пока нет традиции ежедневного богослужения с народом, следует изыскать новые возможности, чтобы помочь народу участвовать в евхаристии; таким образом, ежедневные богослужения должны стать самой важной и большой заботой для священников в небольших приходах. В целях достижения главной цели этого пастырского года необходимо обратить внимание на следующие основные пункты: • Осознавая тот факт, что с епархиальным епископом мы все вместе составляем поместную Церковь, усилим в этом году приходскую деятельность под руководством отцов - деканов, которые совместно с епископским викарием по пастырской деятельности Епархии будут оказывать помощь и координировать разработку пастырских программ на приходском уровне, а также добиваться их конкретного выполнения. • Нужно хорошо знать «вверенное стадо» и быть ближе страждущим, относясь к ним с настоящим состраданием, искренним и эффективным, подобным тому милосердию, которое Иисус имел к своему народу. Перед лицом экономического кризиса и кризиса переосмысления ценностей, с которыми сталкиваются сегодня наши люди, нужно стараться путём предложения Хлеба Слова Божьего вернуть им надежду. Папа Франциск призывает, чтобы мы были ближе к тем, кто одинок, оставлен и забыт, чтобы прикасались к их «страдающей плоти», помогая им конкретными делами милосердия.


recere o atenţie mărită din partea păstorilor şi trebuie să excludă graba şi formalismul. Aceşti oameni trebuie însoţiţi şi după primirea Tainelor sfinte astfel încât darul primit să nu se piardă. • De-a lungul anului pastoral va trebui să valorificăm bine Anul liturgic cu diferitele sale etape, ţinând cont de legătura dintre specificul său spiritual şi viaţa pastorală. Este importantă contextualizarea evanghelizării, indicând conţinuturile catehetice. Ar putea fi de foarte utile în pregătirea timpului respectiv acele foi parohiale pe care unii le –au făcut cândva sau chiar le mai fac şi acum, unde informaţiile practice sunt întregite cu diverse comentarii la evanghelia duminicală. • De-a lungul întregului an liturgic, se impune să conştientizăm un aspect foarte important al vieţii de credinţă pe care fiecare dintre noi este chemat să-l cultive în comunităţile noastre parohiale, pornind de la exemplul personal, şi anume, rugăciunea, dialogul nostru permanent cu Dumnezeu, în diferite forme, începând cu Adoraţia euharistică, în care omul credincios şi întreaga Biserică îşi găseşte puterea de a rămâne fidel în căutarea lui Dumnezeu şi în a învinge orice rău. • Tot la fel importantă pentru viaţa noastră de credinţă este şi Sf. Scriptură, cunoaşterea şi aprofundarea textului sacru şi mai ales lectio divina, meditarea Cuvântului şi punerea lui în practică. În acest sens orice păstor este chemat să organizeze în propria parohie întâlniri cu Cuvântul lui Dumnezeu, pe care să le ghideze personal. • Legat de aceste instrumente de creştere spirituală, sunt şi diferitele întâlniri spirituale, promovate de diferite grupuri de rugăciune şi mişcări bisericeşti prezente în Dieceză, care nu numai că trebuie să fie ghidate de păstori, dar şi susţinute şi ajutate să se poată organiza aceste întâlniri. Ele sunt de un real folos pentru orice comunitate parohială. • să dăm importanţa deosebită cultului Marian pentru a oferi poporului creştin un model autentic pentru respectul vieţii şi al maternităţii, disponibilitate pentru a împlini voinţa Domnului. • Să celebrăm hramul comunităţii ca un moment de sărbătoare, de autentică manifestare a credinţei, pregătind poporul cu rugăciuni şi momente de reflecţii, oferindu-le posibilitatea de a se spovedi şi întâlni cu Dumnezeu cel milostiv. • Pelerinajul, chiar şi numai la nivel local, este o expresie puternică a religiozităţii noastre, şi în acest sens trebuie promovat cu multă atenţie şi insistenţă. • Să dăm toată atenţia noastră catehezei şi formării liturgice, educând comunităţile noas-

• Чтобы успешно воплотить в жизнь всё намеченное, следует выбрать перспективных помощников из подготовленных мирян, которых можно было бы направить на обучение в богословские учебные заведения для мирян, будь то в Кишиневе, в Богословской академии, либо в другие соответствующие заведения, где есть возможность и согласие помочь нам в этом вопросе. Но никто из нас не может поручать катехизацию мирянину, если у него нет соответствующей подготовки и нет на это согласия епископа. Безусловно, нужно будет больше полагаться на наших сознательных и отзывчивых мирян, хорошо понимающих, что «жатвы много, а делателей мало» (Мф 9, 37). А для вспомогательных работ можно привлекать мирян, способных и желающих выполнять конкретные дела. • Важным в передаче веры представляется катехуменат, а также обучение тех, кто хочет подготовиться к принятию Святых Таинств. Это требует повышенного внимания со стороны пастырей и должно полностью исключить поспешность и формализм. Этим людям следует уделять внимание и после принятия Святых Таинств, чтобы они не утратили принятый дар. • В течение пастырского года следует тщательно использовать различные литургические периоды, принимая во внимание связь между их духовной спецификой и пастырской деятельностью. Важным является создание контекста для различных вопросов евангелизации, особенно их богословской основы. В этом смысле представляются весьма полезными приходские листки, выпускаемые когда-то ранее, а кое-где и сейчас, где кроме текущей информации помещались и комментарии к воскресному евангелию. • Также важной для нашей жизни в вере является Св. Писание, знание и углублённое изучение священного текста, в особенности lectio divina, размышление о Слове и его применение в повседневной жизни. В этом контексте каждый пастырь призван организовать в своём приходе встречи на тему Слова Божьего, которые должны быть руководимы им лично. • Также следует поддерживать и развивать различные духовные встречи в разных молитвенных и других группах, действующих в Епархии. Пастырям следует помогать этим группам в организационных моментах, а также координировать их деятельность соответствующим образом, так как они имеют очень большое значение для всех приходских общин. • Следует уделить особое внимание культу Пресвятой Девы Марии, чтобы предоставить христианам истинный образец уважения к жизни, к материнству и готовности исполнить Волю Божию. • Следует отмечать престольный праздник каждой общины как торжество, как истинное

№ 3 (2013) Добрый Совет

3


tre să cunoască şi să valorifice semnele liturgice, pentru ca să strălucească frumuseţea şi simplitatea şi, prin urmare, să aibă o mai mare grija de lăcaşele de cult, pentru ele să fie autentice locuinţe ale lui Dumnezeu printre casele oamenilor. Cât priveşte cateheza, fără îndoială suntem cu toţii conştienţi că este cel mai important moment de formare creştină, care nu se termină niciodată, pentru că omul de credinţă este mereu în căutarea lui Dumnezeu. În acest sens se impune şi pentru noi, preoţi şi persoane consacrate o continuă şi atentă formare astfel încât mesajul nostru să fie cât mai autentic şi concret. În cateheză şi în general, în educaţia la viaţa creştină există teme ce sunt de o urgentă considerare, asupra cărora preoţii şi formatorii trebuie să fie bine pregătiţi, precum respectul vieţii umane încă din sânul mamei, familia şi valoarea căsătoriei, tinerii şi vocaţiile, etc. Preoţii şi persoanele consacrate sunt invitaţi să ia parte cu regularitate la seminariile şi cursurile organizate de către Dieceză precum şi la acele momente de formare teologico – spirituale propuse de Academia noastră sau de organisme bisericeşti. • Şi educaţia religioasă creştină a copiilor şi tinerilor noştri trebuie să fie o preocupare urgentă a noastră, oferind copiilor şi tinerilor posibilitatea unor cursuri de religie în şcoala parohială. Fiecare parohie trebuie să devină o şcoală de formare religioasă astfel încât copii noştri să-şi îndeplinească această obligaţie învăţând împreună cu învăţătorii lor de religie cei mai autentici. Închei aceste rânduri cu convingerea că şi acest an ne va aduce multe roade spirituale, numai dacă fiecare dintre noi, operatorii pastorali, vom fi la înălţimea necesară şi vom da totul din noi pentru binele spiritual al credincioşilor încredinţaţi păstoririi noastre. O invoc pe Preacurata Fecioara Maria Maica Bunului Sfat să ne însoţească în acest drum al credinţei şi să ne întărească cu rugăciunea şi mijlocirea ei. 12 noiembrie 2013 + Anton Coşa Episcop de Chiţinău

проявление веры, подготовив народ через молитвы и размышления, а также предоставив возможность исповеди и встречи с Господом Богом. • Паломничество, даже на местном уровне, это сильное выражение нашей веры, религиозности, его надо проводить со вниманием и настойчивостью. • Следует уделить всё наше внимание катехизации и литургической подготовке, чтобы наши общины познали и оценили литургические символы, чтобы засияла красота и скромность и, следовательно, прихожане больше заботились бы о святых обителях, которые своим видом должны являть Дом Божий среди жилищ людей. Относительно катехизации, безусловно, все мы осознаем, что это важнейший момент христианского формирования, который никогда не заканчивается, потому что человек веры всегда находится в поисках Бога. В этом смысле и для нас, священников и посвященных лиц, необходимо непрерывное образование и подготовка, чтобы наше слово было как можно более действенным и конкретным. В катехизации, христианском образовании и воспитании есть темы первостепенной важности, к которым священники, преподаватели и воспитатели должны быть хорошо подготовленными; среди этих тем – уважение к человеческой жизни в утробе матери, семья и семейные ценности, молодежь и призвания и т.п. Священники и посвященные лица призваны регулярно участвовать в семинарах и курсах, организуемых Епархией, а также в духовно-богословских мероприятиях, предлагаемых нашей Академией и другими церковными структурами или организациями. • Также должно быть нашей повседневной заботой религиозное христианское воспитание подрастающего поколения, чтобы предоставить возможность детям и молодежи обучаться на курсах религии в приходской школе. Каждый приход должен стать школой религиозного образования, чтобы наши дети могли получать знания рядом с настоящими и подготовленными преподавателями религии. Заключаю эти строки с уверенностью, что и этот год принесет нам обильные духовные плоды, если только каждый из нас, ответственных за пастырскую деятельность, будет соответствовать должному уровню и отдаст все силы на духовное благо верующих, вверенных нашему пастырству. Призываю Пречистую Деву Марию Матерь Доброго Совета сопровождать нас на этом пути веры и укреплять нас через свою молитву и заступничество. 12 ноября 2013 + Антон Коша Епископ Кишинёвский

4

№ 3 (2013) Bunul Sfat


КТО МОЖЕТ ПЕРЕСТУПИТЬ ПОРОГ АДВЕНТА?

В

се мы – люди Адвента, тоскующие по Богу, который к нам ещё не пришёл или которого мы, увы, потеряли. Я хочу встретиться с Христом. Я хочу быть с Христом. Я хочу жить в единстве с Христом. Как же мне осуществить встречу с Господом? И как мне наилучшим образом пережить мой Адвент ожидания и подготовки? Библейские тексты описывают много исцелений. Встреча с Иисусом исцеляет человека не только телесно, но духовно. Вера приносит свои плоды. Мы слышим слова Спасителя: «Прощаются тебе грехи твои… Иди и больше не греши… Иди, вера твоя спасла тебя». Итак, вера приносит плоды исцеления. Но что же стало причиной и что привело многих людей к исцелению от духовных и телесных недугов? Важнейшим моментом исцеления является осознание своей жизненной позиции. Человек, осознав свое положение, начинает действовать. Прокаженный слышит об Иисусе, о сотворённых Им чудесах, и у него рождается вера и надежда, что Спаситель поможет и ему. Подобное случается с сотником, с парализованным, глухонемым, одержимым, немощным и многими другими… «Веришь ли ты, что я могу тебе помочь?», - спрашивает Господь. «Да, я верю», - отвечает человек. К действию приводит вера. Появляется надежда, затем желание, побуждающее к последующим действиям. Немного по-другому случилось с мытарем Закхеем, где-то глубоко в сердце и у него было желание увидеть Иисуса. Именно вера в то, что Иисус может помочь, порождает желание идти к Искупителю. Желание – это чувство, способное стать движущей силой. Учеников Христа также охватила жажда встречи с Иисусом. Они «познали и уверовали», что Иисус - Сын Божий, Мессия, Спаситель мира. В случае с апостолами это уже другая реальность. Желание апостолов рождается не по

причине жизненной нужды, а потому, что они открыли в Иисусе Христа Спасителя. Они ищут Иисуса не потому, что Он может помочь им решить житейские проблемы, а для того, чтобы соединить с Ним свою судьбу навсегда. Вера – от слышания Отходя немного от темы, вспомним слова Апостола о том, что вера - от слышания. Если исцеленные люди не услышали бы о Спасителе Христе, как же тогда родилась бы надежда и желание прийти к Иисусу? Вывод: если дети не услышат от родителей, незнающие Бога от верующих, сомневающиеся от переживших опыт веры, тогда как же они уверуют и придут к Христу Спасителю? Поэтому в период Адвента, когда мы пребываем в радостном ожидании Рождественской Тайны и размышляем о пришествии Христа, нам следует помнить о даре услышать в Литургии Иисуса Христа и быть глашатаями Святого Евангелия посредством слова и личного примера. Необходимо также приложить все усилия, чтобы возрастало желание быть с Христом. И вот мы подходим к ключевому вопросу: Кто же может переступить порог Адвента? Человек, который ищет Иисуса, чтобы решить житейскую проблему? Или человек, ищущий Иисуса, чтобы соединить с Ним свою жизнь навсегда? Кто же достоин переступить этот порог? Человек, ищущий Господа, потому что пережил чудо размножения пяти хлебов? Или человек, уверовавший и решивший идти по жизни с Христом? Или кто-то подобный Закхею? Так кто же? Зная Иисуса Христа, нет даже и тени сомнения, что переступить порог Адвента может каждый, в ком загорелось пламя или хотя бы пробился слабый лучик надежды и желание прийти к Спасителю. Как же важно уметь надеяться на Господа, чтобы захотеть увидеть Христа, познать и уверовать, что Он «Сын Бога Живаго». Это прибавляет силы и № 3 (2013) Добрый Совет

5


наполняет желанием прийти, чтобы просить об исцелении, а также помогает принять решение соединить с Ним свою жизнь навсегда. Двери Адвента открыты для каждого, даже если приходишь, подобно Закхею, посмотреть на Иисуса издалека. Подумайте: Бог стал Человеком! Он сделал это потому ,что любит нас, – вот над чем нам следует размышлять и что нам следует праздновать в преддверии светлого праздника Рождества Христова. ТРАДИЦИИ Начало Адвента принято отмечать украшением церквей ёлочными венками, букетами из разнообразных цветов, деревьями, зелёными ветвями. Они символизируют новую и вечную жизнь, принесённую нам Иисусом Христом. Венок Адвента Одной из наиболее известных традиций является «венок Адвента» - венок из еловых веток, в который вплетены четыре свечи. В первое воскресенье зажигается одна свеча, во второе - две и так далее, то есть становится с каждой неделей всё светлей. Такими венками украшаются как церкви, так и дома верующих. Так как венок Адвента - это не только символ, но и средство пересказа истории Рождества, то смысл и идею венка Адвента можно понимать по-разному. Первое воскресенье в Адвенте: свеча надежды. Первое воскресенье Адвента, когда мы возвещаем о надежде, которую имеем во Христе. Все пророки предвещали пришествие Христово, Его рождение от непорочной Девы, Царя из рода Давидова. Они провозглашали, что Он будет владычествовать над всей землёй и благословит все народы и племена. Второе воскресенье в Адвенте: свеча мира. Второе воскресенье в Адвенте, когда мы возвещаем о мире вышнем, который имеем во Христе. Мир Божий - это дар, который каждый из нас должен быть готов принять. Третье воскресенье в Адвенте: свеча радости. Третье воскресенье в Адвенте, когда мы зажигаем третью свечу, свечу радости. Она напоминает нам о той радости, которой исполнилась Дева Мария, услышав от ангела 6

№ 3 (2013) Bunul Sfat

Гавриила радостную весть, что от неё родится Тот, Кто спасёт и избавит народ Свой. Четвёртое воскресенье в Адвенте: свеча любви. Четвёртое воскресенье в Адвента, когда мы зажигаем четвёртую свечу, свечу любви. Она напоминает нам о той любви, которую Господь имеет к нам в Своём Единородном Сыне, Иисусе Христе. Календарь Адвента Известный детям календарь Адвента появился на свет совсем недавно, в конце прошлого века. Его придумала немка фрау Ланг для своего сына, чтобы сделать ожидание Рождества более «интересным». Календарь Адвента – это коробочка с открывающимися по числу дней Адвента окошечками, а в них - сделанные из шоколада фигурки. Такой календарь можно купить во многих магазинах под названием «новогодний набор». Но куда большую радость доставляют календари, сделанные своими руками, а шоколадки в окошках лучше заменить стихами из Священного Писания, картинками на рождественскую тему, списком добрых дел, которые стоило бы в этот день совершить. Так что привычная форма календаря совсем не является единственной. Рождественская лестница Есть и еще одна традиция, связанная с периодом Адвента, о которой хотелось бы рассказать, — это лестница. Но необычная. Чаще всего ее устраивают в классах воскресных школ. В идеале — это несколько ступенек, соответствующих дням Адвента. У самой верхней ступеньки размещается Вифлеемская звезда, а у самой нижней — пустые ясли с сеном. А на ступеньках фигурка младенца Христа, которая день ото дня, по мере приближения Рождества, опускается на ступеньку ниже, чтобы 25 декабря оказаться в яслях. Подобно календарю Адвента эта своеобразная лестница помогает малышам наглядно ощутить приближение радостного праздника. О. Дмитрий Зелинский


Б

ОЖИДАЮ ВОСКРЕСЕНИЯ МЕРТВЫХ И ЖИЗНИ БУДУЩЕГО ВЕКА

езграничным и безутешным было бы наше горе по умершим близким, если бы Господь не дал нам надежду на вечную жизнь. Жизнь наша была бы бесцельна, если бы она оканчивалась смертью. Какая польза была бы тогда от добродетели и добрых дел? Тогда были бы правы говорящие: «Будем есть и пить, ибо завтра умрем». Но человек создан для бессмертия, и Христос Своим воскресением открыл врата Царства Небесного, вечного блаженства для тех, кто верил в Него и жил праведно. Наша земная жизнь – это приготовление к будущей жизни, и это приготовление завершается земной смертью. Но душа наша продолжает жить, не прекращая своего существования ни на одно мгновение. После смерти душа жива и чувства ее обострены, а не ослаблены. Святой Амвросий Медиоланский учит: «Поскольку душа продолжает жить после смерти, остается добро, которое не теряется со смертью, но возрастает. Душа не удерживается никакими препятствиями, которые выставляются смертью, но более деятельна, потому что действует в своей собственной сфере без всякой связи с телом, которое ей, скорее, бремя, чем польза» ( из Св. Амвросий «Смерть как благо» ). Именно поэтому панихида и домашняя молитва об усопших полезны, как и добрые дела, творимые в их воспоминание, - милостыня или пожертвование на Церковь. Но особенно полезно усопшим поминовение на Божественной Литургии. Святой Григорий из Назианза, отвечая в своих «Собесед о ва н и я х » на вопрос, «есть ли нечто такое, что могло бы быть полезно душам после смерти», учит: «Святое жертвоприношение

Христа, нашей спасительной Жертвы, доставляет большую пользу душам даже после смерти при условии, что грехи их могут быть прощены в будущей жизни. Поэтому души усопших иногда просят, чтобы о них была отслужена Литургия... Естественно, надежнее самим при жизни делать то, что, как мы надеемся, другие будут делать о нас после смерти. Лучше совершить исход свободным, чем искать свободы, оказавшись в цепях. Поэтому мы должны от всего сердца презирать этот мир, как если бы его слава уже прошла, и ежедневно приносить Богу жертву наших слез, когда мы приносим в жертву Его священную Плоть и Кровь. Только эта жертва имеет силу спасать душу от вечной смерти, ибо она таинственно представляет нам смерть Единородного Сына» (IV; 57, 60). Св. Григорий приводит несколько примеров явления умерших живым с просьбой отслужить Литургию об их упокоении или благодарящих за это; он рассказывает, что однажды один пленный, которого жена считала умершим и по ком она в определенные дни «заказывала» Литургию, вернулся из плена и рассказал ей, как его в некоторые дни освобождали от цепей – именно в те дни, когда за него совершалась Литургия (IV; 57, 59). Всякий, желающий проявить свою любовь к умершим и подать им реальную помощь, может наилучшим образом сделать это молитвой о них и, в особенности, поминовением на Святой Мессе. Позаботимся же об ушедших в иной мир до нас, чтобы сделать для них все, что мы можем, помня, что «блаженны милостивые, ибо они помилованы будут» (Мф 5, 7). Отец Василий Кохановский

№ 3 (2013) Добрый Совет

7


PRZEZYWAJAC ADVENT

1

grudnia rozpoczniemy w Kościele liturgiczny okres Adwentu. Wpisuje się on w nasze codzienne przeżywanie wiary, modlitwy, całe chrześcijańskie życie. W niniejszej propozycji adwentowego rozważania, warto, aby każdy z nas zatrzymał się i zamyślił nad trzema wątkami przewijającymi się w treściach tego liturgicznego okresu. Są to wątki- tematy ważne tak w życiu całej wspólnoty Kościoła, jak i każdego z nas osobiście. Stawiają nam pytania, domagajace się od nas trudu spojrzenia w siebie samego, po to aby dać odpowiedź samemu Bogu. 1. Pierwsze co słyszymy w Adwencie, to wezwanie: Czuwajcie (Mk 13,3337) Przeżywając Adwent, przygotowujemy się na przyjście i spotkanie z Chrystusem: najpierw w Uroczystości Bożego Narodzenia, ale także w trakcie Paruzji, na końcu czasów. Najbardziej konkretnie jednak to przyjście i spotkanie dokonuje się w naszej codzienności: poprzez modlitwę, czytanie Pisma św., udział we mszy św., sakramentach i wielu innych okolicznościach. Ważne jest w tym jedno: czy rozpoznaję obecność Chrystusa, czy uswiadamiam sobie, jakie są jej konsekwencje w moim życiu, dlatego że to rzutuje na wiele rzeczy i spraw z codziennego życia – jak sobie radzę, jak na nie reaguję, co robię, co myślę i czym się w życiu kieruję. Trzeba być czujnym, aby nie zmarnować łaski adwentowego czasu, żeby nam nie przepłynął między palcami i bezpowrotnie nie uciekł. Ma to być mój czas mobilizacji, uwagi, skupienia. Czuwanie to nie tylko natężona uwaga, aby nie przeoczyć jakiegoś zagrożenia, lecz to zadanie , aby „starać się być człowiekiem sumienia” (JP 8

№ 3 (2013) Bunul Sfat

II ).Tylko taki człowiek, który chce i potrafi być wierny swojemu sumieniu, ma poczucie bezpieczeństwa i wewnętrzny pokój, płynący z przekonania, że postępuje dobrze. Czuwać, to znaczy dostrzegać drugiego człowieka, jego potrzeby, prawa, dobro. Właśnie takie jest podstawowe zadanie, „czuwać nad służbą i całym domem” ((Mk 13,33-37).. Postawę tę mam wnosić we wszystkie sfery mojego życia, nie tylko rodzinnego, ale także zawodowego, społecznego, politycznego. Czuwam, to także znaczy, że jestem odpowiedzialny. Człowiek odpowiedzialny to ten, na którym można polegać, można być pewnym, że wywiąże się ze swoich obowiązków, a nawet więcej, zrobi to, co wprost do niego nie należy, ale co powinno być zrobione. To wszystko jest bardzo ważne, ale dopiero na drugim miejscu. Na pierwszym jednak miejscu, każdy z nas musi zaangażować w sprawy Królestwa Bożego, a wtedy wszystko inne też będzie zrealizowane. 2. Drugim wielkim wołaniem Adwentu to: Przygotujcie (Mk 1,1-8) Wracamy do prawdy, że ten czas: to przygotowanie się na spotkanie z Bogiem i przyjęcie działania Bożego. Zastanówmy się chwilę nad tym: Gdy Bóg woła, aby przygotować drogę Chrystusowi, to czyni to nie dla własnej próżności, ale chce, że by ta droga służyła nam. I dlatego powinna być zbudowana solidnie i rzetelnie, by mogła przetrwać liczne deszcze i roztopy, napór pokus i ciężar grzechów. Bo właśnie taką drogą przychodzi do nas Jezus. Przychodzi, aby to wszystko sprzątnąć, zmieść z drogi, jak zawa-


dzające śmieci czy zaspy śniegu. To On dokona tego, co najważniejsze, to Jego przyjścia wyczekujemy jak zbawienia. Ale tę łaskę trzeba umieć przyjąć, czyli właśnie przygotować drogę, którą ona do nas przybędzie. O to właśnie wołał Jan Chrzciciel na pustyni: przyjmijcie do siebie Boga, bądźcie pokorni, wrażliwi na potrzeby innych, miłosierni, (w Betlejem właśnie tego zabrakło!) prawdomówni. Przebaczajcie sobie i sami proście o przebaczenie. Uznajcie przed Bogiem swoją grzeszność i niesamowystarczalność. Zaufajcie Bogu bardziej niż sobie. Bo to wszystko, do czego jest zdolny człowiek, nawet za cenę heroizmu, jest niczym w porównaniu z tym, co może dać nam Bóg. Wobec Niego, sami z siebie nie jesteśmy godni nawet do najniższej, niewolniczej posługi. Dlatego nie liczcie na siebie, na swoje zasługi i osobistą świętość. Ale przygotowujcie drogę dla Pana. Jeśli wasza świętość będzie służyć otwarciu się na Boga, przyjęciu Jego łaski, miłosierdzia i przebaczenia – dopiero wtedy wyda błogosławione owoce. Pan zobaczy, że jesteście gotowi przyjąć Jego dary i wtedy okaże swoją szczodrość. A nie zmarnujemy ich dopiero wtedy, gdy będziemy dobrze przygotowani. 3. Rozpoznajcie (J 1,6-8; 19-28) – to trzeci ważny adwentowy watek. Na drodze adwentowego przygotowania, staje przed nami Jan Chrzciciel, odważny świadek Chrystusa i wierny sługa Boga. Całe jego życie było jednym wielkim egzaminem wierności i świadectwem odwagi w głoszeniu prawdy. A odwagi i wierności Jan na pewno potrzebował. I często były one wystawiane na próbę.Ale Jan był pokorny i nie chciał przypisywać sobie tego, co było wyłącznie darem Bożym. Dlatego określił się mianem głosu, który tylko przekazuje. Właśnie w taki sposób św. Jan Chrzciciel wywiązał się ze swego zadania: dał świadectwo, że wobec Boga i działania Bożego, człowiek, choćby i najświętszy, niewiele może. Że człowiek pozostawiony sobie, zamknięty i zapatrzony w siebie, i zdany tylko na siebie jest bezsilny. Zbawienie może przyjść tylko z zewnątrz, od Boga, a przyszło ono właśnie przez Jezusa Chrystusa. I tylko przez Niego. S. Jolanta Kolata

ŞTIRI INTERNE Râbniţa - Exerciţii Spirituale Prin bunăvoinţa sr. Jolanta Kolata din Râbniţa, am primit la redacţie informaţia că în perioada 4 – 9 noiembrie, la Râbniţa, au fost ţinute exerciţii spirituale pentru preoţii şi surorile care activează în Decanatul de Transnistria (4 – 6 nov), pentru grupele de laici implicaţi în programul de reînnoire a programului pastoral (6 – 8 nov) şi o zi de reculegere pentru membrii Legiunii Mariei din Dieceza de Chişinău. Tema principală a întâlnirilor conduse de pr. Stanislaw Zajac din Polonia, a fost pentru preoţi - Comunicarea interpersonală, luând în considerare nevoia de relaţionare a fiecărui credincios şi lucrător pastoral. De menţionat că la exerciţiile spirituale pentru grupurile de laici au participat şi credincioşi din Raşcov şi Sloboda Raşcov. Cracovia - Teză de doctorat despre renaşterea vieţii religioase catolice în Moldova Miercuri 6 noiembrie, la Universitatea Pontificala Ioan Paul al II lea din Cracovia, pr. Stanislaw Cucharek şi-a apărat teza de doctorat cu tema «Renasterea vietii religioase si sociale a Bisericii Catolice din Moldova». Începute la 1 octombrie 2008, studiile doctorale ale părintelui s-au dorit o încoronare a activităţii pastorale întreprinse timp de 11 ani în Dieceza de Chişinău, teza de doctorat fiind condusă de Prof. hab. Andrzej Zwoliński. La eveniment a participat un numeros auditoriu, printre oaspeti fiind prezent şi Pr. Inf. Dr Bronisław Fidelus, vicarul general al Arhiepiscopiei de Cracovia. De amintit că Pr. Stanislaw Cucharek a activat în Dieceza de Chişinău în perioada 1997-2008 în comunităţile Chişinău, Creţoaia şi Stârcea. Întâlnirea de toamnă a preoţilor din Dieceza de Chişinău şi Prezentarea Programului Noului An Pastoral 2013-2014 Marţi, 12 noimbrie, la Centrul European „Ioan Paul al II-lea” a avut loc Întâlnirea de toamnă a preoţilor, moment de analiză şi speranţă asupra vieţii de credinţă din Dieceza de Chişinău. Întâlnirea a fost deschisă cu o meditaţie introductivă „Promovarea spiritului dorit şi recomandat de Papa Francisc în slujirea preoţească”, pe baza unui material redactat de pr. Cristinel Fodor din Dieceza de Iaşi.

№ 3 (2013) Добрый Совет

9


UNITATE ÎN DIVERSITATE

P

rintre rugăciunile cele mai fierbinţi pe care Cristos le-a adresat Tatălui înainte de a pleca din această lume, a fost aceea pentru unitatea ucenicilor săi: „Tată mă rog ca ei să fie una.”(Cfr. In 17,21a) Întrunirile preoţilor, a ordinelor religioase şi a lucrătorilor pastorali din dieceza de Chişinău cu episcopul lor, Anton Coşa, (acestea au loc în medie odată la două luni), oferă participanţilor o calitate care este esenţială bisericii lui Cristos: unitatea în diversitate. Biserica Romano-Catolică locală din Republica Moldova, care canonic se numeşte „Episcopia de Chişinău”, se bucură de o diversitate de lucrători pastorali, proveniţi din România, Polonia, Italia, Germania, Austria, Ucraina, Madagascar, Fiji, Filipine. Aceştia provin din ţări şi şcoli diferite, au venit cu educaţie şi formaţie din continente şi clime diferite. (Fac o paranteză şi precizez că, ideal pentru o biserică locală ar fi să aibă cler indigen, adică preoţi şi religioşi proveniţi din acelaşi popor). Acest buchet de preoţi şi surori însă, veniţi în ajutor în Moldova, constituie un „semn al timpului”, care oarecum parafrazează cuvintele „Apostolului…” atenţie, „al neamurilor”, şi care sună astfel: „unde numai este nici grec, nici iudeu,(…), nici barbar, nici scit, nici sclav , nici liber, ci Cristos care este totul în toate”. (Cfr. Col 3,11). Acest citat se armonizează foarte bine şi cu deviza episcopului de Chişinău, Anton Coşa: „Omnia in Cristo”, care tradus înseamnă: „Toate în Cristos”). Unitatea o face Duhul lui Cristos Preoţii şi călugării din episcopia noastră provin din neamuri diferite, dar toţi sunt una în Cristos; - au terminat şcoli în limbi diferite, dar vorbesc într-o singură limbă: aceea a iubirii evanghelice.

10

№ 3 (2013) Bunul Sfat

- au diferite metode de lucru, dar urmează o singură ţintă: să-L facă cunoscut pe Cristos. - au întâlnit aici limbi şi obiceiuri diferite, dar „s-au făcut toate pentru toţi” (Cfr. 1 Cor 9,23). Diversitatea păstorilor şi lucrătorilor din dieceza noastră, demontează asocierea confuză care se face (uneori intenţionat) între o naţiune şi o confesiune. Avem nevoie doar de ochii sufletului ca să vedem aceasta. Unitatea o face Duhul lui Cristos. Ea, (unitatea), nu uniformizează, nu globalizează, nu distruge identitate persoanei umane sau a unei naţiuni. În unitatea Duhului lui Cristos, oamenii rămân aceeaşi oameni, cu aceleaşi obiceiuri, cu aceeaşi limbă, cu toată bogăţia personală cu care Dumnezeu a voit ca ei să se nască şi să trăiască. Împărtăşirea reciprocă a acestor valori întăreşte unitatea în diversitate. Mă bucur dacă aţi intuit că „oxigenul” bisericii noastre locale este unitatea. Îmi permit să vă invit să priviţi la acest context de diversitate de păstori şi lucrători, care, pentru a face Biserică, aceştia contribuie cu generozitate să dea „oxigenul unităţii” Bisericii în care slujesc, pentru a oferi unitatea vizibilă atât de dorită de Cristos. Unitate cu Episcopul Practic, unitatea vizibilă se realizează aşa cum odinioară sfinţii Părinţi îndemnau pe credincioşii lor: Unitate cu Episcopul. Părinţii insistau şi instruiau poporul spunând că, garantul unităţii vizibile a unei biserici locale, este în primul rând unitatea cu episcopul. În scrisoarea către magnezieni, Ignaţiu din Antiohia spune: „Se cuvine ca voi să nu abuzaţi de vârsta episcopului vostru, ci să-i daţi tot respectul potrivit puterii lui Dumnezeu Tatăl, care este în el; ştiu că şi sfinţii preoţi nu se uită că a fost rânduit de curând episcop, ci, ca nişte


oameni înţelepţi în Dumnezeu, se supun lui; dar nu lui, ci Tatălui lui Isus Cristos, episcopul tuturor. Aşadar, în cinstea celui care ne-a iubit pe noi, se cuvine să ne supunem episcopului fără nici o făţărnicie, căci nimeni nu-l înşeală pe episcopul acesta văzut, ci îl înşeală pe cel nevăzut.” Episcopul face parte din colegiul apostolilor. De aceea cuvintele Mântuitorului, „Cine pe voi vă ascultă, pe mine mă ascultă” se verifică şi azi în unitatea care se face cu episcopul. Mai întâi este ales episcopul şi numi după aceea preotul. Acesta este ales, hirotonit şi trimis de către episcop şi nu de alţi preoţi. De aceea preotului îi revine să facă unitatea cu episcopul şi nu invers. Sau altfel spus, unitatea numai între preoţi şi lucrători sociali nu este unitatea Bisericii dacă nu este în acord cu episcopul. Acelaşi Ignaţiu din Antiohia spunea:”După cum Domnul n-a făcut nimic, nici prin el însuşi, nici prin apostoli, fără Tatăl, cu care era unit, tot aşa şi voi să nu faceţi nimic fără episcopi şi fără preoţi; nici să nu încercaţi să vi se pară că este binecuvântat a face ceva de unul singur, ci în comun: o singură rugăciune, o singură cerere, o singură minte, o singură speranţă în iubire, în bucuria cea neprihănită, care este Isus Cristos, decât care nimic nu este mai bun.” Unitatea în diversitate este un dar al Duhului sfânt Să rămânem acasă, în biserica noastră locală. Cu diversitatea de limbă, de formaţie, de obiceiuri a lucrătorilor pastorali din dieceza de Chişinău, biserica locală se îmbogăţeşte. Unitatea în diversitate este un dar al Duhului sfânt. Reflexiile pot continua cu fiecare din noi.. De aceea închei aceste gânduri născute după ultima întâlnire anuală a tuturor preoţilor şi lucrătorilor din dieceză, cu cuvintele Sfântului Părinte, Benedict al XVI-lea în audienţa generală din 17 ianuarie 2007: „Drumul unităţii rămâne cu siguranţă unul lung şi deloc uşor; trebuie cu toate acestea să nu ne descurajăm şi să continuăm să-l parcurgem bizuindu-ne în primul rând pe sprijinul sigur al celui care, înainte de a se ridica la cer, le-a promis a lor săi: „Iată, eu sunt cu voi în toate zilele, până la sfârşitul lumii” (Mt 28,20) Unitatea este darul lui Dumnezeu şi rodul acţiunii Duhului său. De aceea este important să ne rugăm. Întrerup citatul papei Benedict XVI, pentru a accentua unitatea şi a încheia tot cu cuvintele lui: „Cu cât ne apropiem mai mult de Cristos convertindu-ne la iubirea lui, cu atât mai mult ne apropiem şi unii de alţii”.

Pe ordinea de zi au figurat prezentarea Noului An Pastoral 2013 – 2014, Discuţii comentarii şi precizări pe marginea acestei tematici, Perspectivele colaborării între Dieceza de Chişinău şi Renovabis, invitaţi fiind pr. Stefan Dartmann, preşedintele Fundaţiei şi dr. Monika Kleck, coordonator pentru Moldova, precum şi prezentarea activităţilor pastorale la nivel de decanate. Chişinău (Buiucani) Exerciţii Spirituale pentru preoţi În perioada 13 -15 noiembrie, la Centrul European „Ioan Paul al II-lea” din Buiucani (Chişinău) au avut loc exerciţiile spirituale anuale pentru preoţii care activează în Dieceza de Chişinău. La acest moment de comuniune şi reculegere spirituală condus de mons Paolo Pezzi, Arhiepiscop Mitropolit de Moscova, au participat alături de Preasfinţitul Anton zece preoţi diecezani şi cinci preoţi dehonieni care activează în Transnistria. Au fost trei zile în care tematica meditaţiilor s-a concentrat pe re-descoperirea virtuţilor cardinale ca fundament al vieţii şi activităţii prezbiterale, încheindu-se vineri, 15 noiembrie, cu o meditaţie pe tema pocăinţei. Mons. Paolo Pezzi activează în Rusia din 1993. După un an academic în care a fost rectorul Seminarului din Sankt Petersburg, în 2007 a fost numit şi hirotonit Arhiepiscop Mitropolit de Moscova de către Papa Benedict al XVI-lea. Te Deum de mulţumire la încheierea Anului Credinţei Marţi, 12 noiembrie la sfârşitul Întâlnirii prezbiterale de toamnă, Preasfinţitul Anton înconjurat de clerul care activează în Dieceza de Chişinău au adus Domnului un prinos de mulţumire şi recunoştiinţă pentru toate harurile primite în acest An al Credinţei, în mod special pentru darul conştientizării credinţei; astfel pentru a marca solemn încheierea Anului Pastoral, a fost oficiat un Te Deum în Biserica Parohială „Sf. Alois Scrosoppi” din Buiucani (Chişinău). În urma întâlnirilor pastorale diecezane, Episcopul Diecezei a decis ca şi viitorul An Pastoral Diecezan să fie dedicat aceluiaşi parcurs de credinţă început, având ca document de referinţă pentru planificarea etapelor acestui itinerar enciclica Lumen Fidei scrisă de cei doi papi, Benedict XVI şi pp. Francisc. Astfel Noul Program Pastoral îşi propune să

Pr. Ştefan Socaciu № 3 (2013) Добрый Совет

11


ROZWAŻANIA O ŻYCIU WIECZNYM „Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami” (J 6, 3).

J

ezus zapewne omawiał bardzo ważne sprawy z uczniami na górze. Przecież zbliżała się chwila męki i śmierci na Golgocie. Proponuje, abyś i ty pomyślał chociaż od czasu do czasu o swojej śmierci, która kiedyś przyjdzie. Może i ogarnia cię strach na myśl o śmierci, ale to przecież musi nastąpić i nikt jeszcze taki się nie narodził, który nie musiałby umrzeć. „Postanowiono ludziom raz umrzeć” (Hbr 9, 27). Gdy rozejrzymy się po świecie i popatrzymy w kalendarz przyrody, to widzimy przemijające pory roku. Nasze życie także przemija i nikt nie może rano być pewnym że dożyje wieczora, nikt nie da ci gwarancji, że będziesz żył 100 lat. Na ziemi życie zaczyna się i kończy. W przeciągu 24 godzin umiera 150 000 ludzi. Przyjdzie taka chwila, że kiedyś i twój czas zatrzyma się na konkretnej godzinie. Warto pomyśleć i o tym. Lecz kiedy przyjdzie siostra - śmierć? Jezus powiada: „Nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt 24, 42). Słyszymy w wiadomosśiach telewizyjnych czy radiowych o strasznych wypadkach samochodowych, lotniczych itp., że ginie wielu ludzi, że ktoś położył się i nie wstał z łóżka. Skąd możesz być pewny, że ciebie to nie dotknie? 12

№ 3 (2013) Bunul Sfat

I śmierć będzie rozstrzygać - o całej długiej, nieskończonej wieczności - o niebie i piekle! Nie ma dla ciebie trzeciego wyjścia! Albo: „Błogosławieni, którzy w Panu umierają” (Ap 14, 13). Albo: „Najgorsza jest śmierć grzeszników” (daw. Ps 34, 22). Na razie wszystko jeszcze w twoim ręku. Pan Bóg obdarzył cię wolną wolą, masz prawo wyboru i decyzji - być z Bogiem lub bez Niego już teraz na ziemi, a potem wieczności. Jesteś kowalem własnego szczęścia lub nieszczęścia! Pan zażąda sprawozdania z tego, jak odpowiadałeś jego łaskom. „Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa” (2 Kor 5, 10). Biada ci, jeśli wtedy padnie na ciebie wyrok: „Zważono cię na wadze i okazałeś się zbyt lekki” (Dn 5, 27). A weź pod uwagę, że będziesz sądzony ze wszystkiego. W katechizmie mówi Kościół św.: „Każdy stanie przed sądem; i tam wszystkie czyny, słowa, myśli będą poddane surowemu badaniu”. Zwróć pilną uwagę na słówko: „wszystkie”! Będzie cię sądził wszędzie obecny Bóg, „żadna myśl nie ujdzie uwagi i nie ukryje się przed Nim ani jedno słowo” (Syr 42, 20). Będzie cię sądził Bóg wspaniałomyślny, który zawoła do ciebie: „Co jeszcze miałem uczynić winnicy mojej, a nie uczyniłem w niej? „ (Iz 5, 4). Będzie cię sądził Bóg najsprawiedliwszy, „u którego nie ma względu na osobę” (Rz 2, 11). A wyrok będzie brzmiał albo: „Dobrze, sługo wierny” - albo: „Idź precz ode mnie!”


Zapytaj się siebie całkiem poważnie: Gdyby tak dziś przyszło mi stanąć po nagłej śmierci przed sądem, czego musiałbym się obawiać? Jakiego niesprawiedliwego nabytku? Której namiętności? Może wrogiego nastawienia do kogoś? Której spowiedzi? Oby przez pamięć na sąd dojrzały w tobie te owoce, które według woli bożej i dla twego szczęścia powinny dojrzeć: „We wszystkich sprawach pamiętaj o swym kresie, a nigdy nie zgrzeszysz” (Syr 7, 36). „Rozporządź domem swoim” Niech więc dlatego brzmi ci w uszach i w sercu napomnienie Ducha Świętego: „Rozporządź domem swoim, bo umrzesz” (2 Krl 20, 1). Rozporządź nim przez życie wolne od grzechu ciężkiego! Rozporządź nim, uporządkowując swoje księgi. Rozporządź, zestawiając rachunki i długi. Rozporządź, starając się o te rzeczy, do których jesteś obowiązany. Rozporządź nim, modląc się często do św. Józefa, opiekuna dobrej śmierci. „Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie” (Łk 12, 37). „Postanowione raz ludziom umrzeć” Śmierć jest końcem ziemskiej pielgrzymki człowieka, czasu łaski i miłosierdzia, jaki Bóg ofiaruje człowiekowi, by realizował swoje ziemskie życie według zamysłu Bożego i by decydował o swoim ostatecznym przeznaczeniu. Gdy zakończy się „jeden jedyny bieg naszego ziemskiego żywota”, nie wrócimy już do kolejnego życia ziemskiego. „Postanowione ludziom raz umrzeć”. „Marnością jest pragnąć długiego życia, a nie dbać o życie dobre. Marnością - przykładać wagę tylko do teraźniejszości, a o przyszłości nie myśleć. Marnością - miłować to, co tak szybko przemija, a nie śpieszyć tam, gdzie radość nieprzemijająca” - Tomasz a Kempis. „A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim!” (Ga 6, 10). s. Lucja Kwasniak

accentueze prioritatea Kerigmei în lumea de azi, în contextul provocărilor contemporane ale unei societăţi aflate într-o continuă evoluţie social-culturală. Constanţa Agora tinerilor de la Marea Neagră În perioada 18-20 noiembrie a avut loc la Constanţa (România) o întâlnire organizatorică pentru tinerii din ţările riverane Mării Negre (România, Bulgaria, Turcia, Georgia, Rusia şi Ucraina). Chiar dacă Republica Moldova nu are ieşire la mare, a fost invitată şi inclusă în acest proiect destinat tinerilor. Iniţiatorii proiectului sunt reprezentanţii FIAC-ului: PS Domenico Sigalini (episcop de Palestrina şi asistent ecleziastic al Acţiunii Catolice la nivel Internaţional) şi Maria Grazia Tibaldi (secretar FIAC), care, după modelul Agora tinerilor de la Marea Mediterană, vor să iniţieze şi Agora tinerilor de la Marea Neagră. Scopul proiectului este acela de a veni în ajutorului tinerilor pentru a redescoperi bogăţia vieţii de credinţă, de a cunoaşte mai bine contextul istorico-religios al dezvoltării creştinismului pe ţărmurile Mării Negre (sfinţi şi martiri), precum şi acela de a stabili un raport de comunicare şi colaborare între aceste ţări. Din partea Diecezei de Chişinău a participat pr. Mihai Bălan. Ierusalim - Episcopul de Chişinău prezent la Întâlnirea ecumenică a Episcopilor ”Prieteni ai Mişcării Focolarelor” În perioada 18 -22 noiembrie s-a desfăşurat la Ierusalim o întâlnire la care au participat mai mult de 30 de episcopi din 12 Biserici creştine, printre care şi catolici de 5 rituri, printre aceştia numărându-se şi Preasfinţitul Anton, episcop de Chişinău. Trebuie specificat că şi în anii trecuţi au avut loc întâlniri similare, în locuri de rezonanţă pentru istoria creştinismului ca Istambul, Geneva, Cairo, Wittenberg, Londra şi Roma. De această dată, Episcopii care împărtăşesc spiritualitatea Mişcării Focolarelor, au sosit din 17 naţiuni şi 5 continente, dorind să se întâlnească în Ţara Sfântă, pământ emblematic al rădăcinilor comune a tuturor creştinilor şi a tuturor religiilor monoteiste, pentru a explora noi spaţii de comuniune şi deschidere, prin prezenţa lor reunită, dar şi prin gesturi de solidaritate şi susţinere pentru fraţi şi surori în credinţă din Orientul Mijlociu. № 3 (2013) Добрый Совет

13


ПРИЗВАНИЕ КАК СМЫСЛ ЖИЗНИ Рассуждая о призвании

Ч

асто, рассуждая о призвании, мы определяем его лишь как таинственный акт Божьего избрания. При этом иногда случается, что односторонние размышления об этом приводят к своего рода религиозной гордыне, при которой ощущение принадлежности к «избранным» становится единственным выражением этого призвания. К сожалению, многие христиане понимают Божественный призыв к служению лишь относительно священства и монашества. Когда настоятель просит прихожан молиться о призваниях, в Молитве Верных вспоминаются только священники, монахи и монахини. Каждый христианин, так или иначе, сталкивается с проявлением этого неполного понимания призвания. Если все мы признаем, что «дары - различны, служения - различны, и действия различны» (ср. 1 Кор 12.4-6), то и призвания тоже различны. От правильного понимания сути Божьего призвания зависят истинные, гармоничные и устойчивые взаимоотношения с Богом. Нет сомненья, что Божье призвание подразумевает инициативу Бога. Но, как бы то ни было, избрание не ограничивается только этим. Призвание - это процесс. Безусловно, как и любые другие последовательные действия, призвание начинается с первого «Да». Но если ограничивать призвание, если концентрировать весь его смысл лишь на этом первом «Да», то существует риск неверного восприятия Божьего призвания, которое впоследствии может исказиться до крайности. Необходимо жить призванием Несомненно, первенство в призвании принадлежит Богу. Наше отношение к этому должно быть предельно простым. Это факт и истина, которые необходимо принять. Любого рода рассуждения о том Почему? Как? Зачем? это происходит, могут привести нас лишь к отвлечённым рассуждениям о метафизических проблемах бытия, которые порой не имеют 14

№ 3 (2013) Bunul Sfat

ничего общего с реальностью. Бог призывает каждого и делает это по Своему уссмотрению. Единственно по-настоящему важной является наша готовность слушать и услышать этот призыв. Первый и самый простой способ правильно слушать, чтобы услышать Божий призыв, это тишина и молитва. Но это не единственная возможность. Бог проявляет свою волю посредством людей, событий и Благодати. Слушать означает быть внимательным к взаимоотношениям между людьми, к окружающему миру во всех его проявлениях, к таинственным действиям Его Благодати, проявляющимся особенным образом в Таинствах Церкви. И это внимание необходимо всегда. Призвание не ограничивается актом первого «Да». Призвание - это жизнь, а значит необходимо жить призванием, исполнять призвание, быть призванием. Сам Бог нас избрал Суть нашего отношения к призванию должна заключаться не столько в том, что Сам Бог нас избрал к определённому служению, сколько в том, что Бог определил для нас конкретный смысл нашего бытия, смысл нашей жизни. И в тот момент, когда это происходит, жизнь становится осознанной. Жизнь становится ответственной. Жизнь становится нужной и необходимой не только нам и другим людям, но Самому Богу. Наверное, в этом и заключается простое человеческое счастье. Подобное отношение к призванию придаёт вдохновение и силы исполнять в истине то, к чему призван человек, оно становится действенным средством против проявлений гордыни избранности. Ответственность сделанного когда-то выбора должна старательно подкрепляться не столько воспоминаниями первого «Да», сколько постоянным стремлением слушать Бога, отвечать Ему своей жизнью и благодарить Его не только за дар самой жизни, но и за дар смысла этой жизни, который проявляется в каждом призвании. Дьякон Эдгар Вулпе


N

LA DEVOZIONE ALL’IMMACOLATA NELLA PROSPETTIVA DI SAN GIOVANNI BOSCO

elle Memorie dell’Oratorio vengono richiamati molti degli aspetti e delle devozioni tipiche della religiosità popolare: rosario in famiglia,Angelus, novene e tridui, invocazioni e giaculatorie, consacrazioni, visite ad altari e a santuari, feste mariane (Maternità, Nome di Maria, Madonna del Rosario, Addolorata, Consolata, Immacolata, Madonna delle grazie...). Nel periodo degli studi a Chieri, appaiono più elementi che collegano la devozione mariana alle scelte spirituali del giovane Bosco, la Madonna del seminario è l’Immacolata (in tutti i seminari piemontesi, e in quelli influenzati dalla tradizione lazzarista, la cappella è dedicata all’Immacolata fin dal ‘600). Questo è l’aspetto che caratterizza la pietà mariana per il giovane don Bosco (formato alla scuola di S. Alfonso Maria de Liguori): la vera devozione, che si esprime soprattutto in una vita virtuosa, garantisce il patrocinio più possente che si possa avere in vita e in morte. Ma è soprattutto nel libretto del mese di maggio consacrato a Maria SS. Immacolata ad uso del popolo (1858), che il santo inquadra esplicitamente e insistentemente la devozione mariana popolare e giovanile in un contesto finalizzato ad un concreto serio impegno di vita cristiana vissuta con fervore e amore. «Tre cose da praticarsi in tutto il mese: 1. Fare quanto possiamo per non commettere alcun peccato nel corso di questo mese: sia esso tutto consacrato a Maria. 2. Darsi grande sollecitudine per l’adempimento de’ doveri spirituali e temporali del nostro stato ... 3. Invitare i nostri parenti ed amici e tutti quelli che da noi dipendono a prendere parte alle pratiche di pietà che si fanno in onore di Maria nel corso del mese» . I titoli di Immacolata e di Ausiliatrice nel contesto ecclesiale del tempo evocano lotte e trionfi, il “grande scontro” tra Chiesa e società liberale. Si fa una lettura religiosa degli eventi politici e sociali, sulla linea della reazione cattolica all’incredulità, al liberalismo, alla scristianizzazione. Tra le mura dell’Oratorio, la devozione all’Immacolata e all’Ausiliatrice non ha questi toni, ma si apre ora ad una valenza ecclesiale e missionaria: «Il bisogno oggi sentito di invocare Maria non è particolare, ma generale; non sono più tiepidi da infervorare, peccatori da convertire, innocenti da conservare. Queste cose sono sempre

utili in ogni luogo, presso qualsiasi persona. Ma è la stessa Chiesa Cattolica che è assalita. È assalita nelle sue funzioni, nelle sue sacre istituzioni, nel suo Capo, nella sua dottrina, nella sua disciplina; è assalita come Chiesa Cattolica, come centro della verità, come maestra di tutti i fedeli». Tuttavia don Bosco, per i suoi ragazzi e i suoi salesiani, continua a sottolineare prevalentemente la dimensione ascetico-spirituale e apostolica della pietà mariana. Infatti le varie devozioni mirano a determinare nei giovani la decisione di un maggior impegno nel proprio dovere, ad esercitare le virtù, ad un ardore ascetico (mortificazioni in onore di Maria), ad una carità operativa ad una generosa azione di apostolato tra i compagni. Cioè, Don Bosco tende ad assegnare all’Immacolata e all’Ausiliatrice un ruolo determinante nell’opera educativa e formativa e a valorizzare, nel clima del fervore mariano del

№ 3 (2013) Добрый Совет

15


tempo, esercizi virtuosi e pratiche devote per condurre una vita di purificazione dal peccato e dall’affetto ad esso e di crescente totalità di dono di sé a Dio. Nella vita di Michele Magone (allievo dell’oratorio) è riportata una lettera ad un amico sui Sette carabinieri di Maria destinati a far la guardia alla santa virtù della purità, nella quale la presentazione di Maria, “madre di purità”, assume un ruolo decisivo nel difficile processo di costruzione e consolidamento della virtù nel cuore del giovane. Anche nel Giovane Provveduto (1847) il santo presentava l’invocazione di Maria come mezzo efficace per il superamento delle tentazioni: «Un sostegno grande per voi, miei figliuoli, è la divozione a Maria Santissima ... Tre grazie in modo particolare le dovrete instantemente chiedere, le quali sono di assoluto bisogno a tutti, ma specialmente a voi che vi trovate in giovanile età. La prima è quella di non commettere mai peccato mortale in vita vostra. Questa grazia voglio che pretendiate a qualunque costo dall’intercessione di Maria. Sapete che cosa voglia dire cadere

in peccato mortale? ... La seconda grazia che chiedere dovrete è di conservare la santa e preziosa virtù della purità ... Quindi nasce la necessità della terza grazia ... ed è quella appunto di fuggire i cattivi compagni. Felici voi, o miei figliuoli, se fuggirete la compagnia de’ malvagi». Dunque: lotta contro il peccato e orientamento a Dio, santificazione di sé e del prossimo, servizio di carità, forza nel portare la croce e impegno missionario. Sono questi i tratti salienti di una devozione mariana che ha ben poco di devozionalistico e di sentimentale. La sollennita’ dell’Immacolata e’ cosi’, di conseguenza, sempre stata tanto sottolineata nell’oratorio di don Bosco e in tutte le case salesiane del mondo. A Lei affidiamo i bambini e gli adolescenti perche’ possano crescere nella Fede e diventare cosi’ sale’ della terra e luce del Mondo, testimoni autentici d’Amore e di Speranza per tutta l’umanita’. Don Livio Mattivi SDB

Santissima ed IMMACOLATA Vergine Maria, Madre nostra tenerissima e potente AIUTO DEI CRISTIANI, noi ci consacriamo interamente a te, perchè tu ci conduca al Signore. Ti consacriamo la mente con i suoi pensieri il cuore con i suoi affetti, il corpo con i suoi sentimenti e con tutte le sue forze, e promettiamo di voler sempre operare alla maggior gloria di Dio e alla salvezza delle anime. Tu intanto, o Vergine incomparabile, che sei sempre stata la Madre della Chiesa e l’Ausiliatrice del popolo cristiano, continua a mostrarti tale specialmente in questi giorni. Illumina e fortifica i vescovi e i sacerdoti e tienili sempre uniti e obbedienti al Papa, maestro infallibile; accresci le vocazioni sacerdotali e religiose affinché, anche per mezzo loro, il regno di Gesù Cristo si conservi tra noi e si estenda fino agli ultimi confini della terra. Ti preghiamo ancora, dolcissima Madre, di tenere sempre rivolti i tuoi sguardi amorevoli sopra i giovani esposti a tanti pericoli, e sopra i poveri peccatori e moribondi. Sii per tutti, o Maria, dolce Speranza, Madre di misericordia, Porta del cielo. Ma anche per noi ti supplichiamo, o gran Madre di Dio. Insegnaci a ricopiare in noi le tue virtù, in particolar modo l’angelica modestia, l’umiltà profonda e l’ardente carità. Fa’, o Maria Ausiliatrice, che noi siamo tutti raccolti sotto il tuo manto di Madre. Fa’ che nelle tentazioni ti invochiamo subito con fiducia: fa’ insomma che il pensiero di te sì buona, sì amabile, sì cara, il ricordo dell’amore che porti ai tuoi devoti, ci sia di tale conforto da renderci vittoriosi contro i nemici dell’anima nostra, in vita e in morte, affinché possiamo venire a farti corona nel bel Paradiso. Amen.

16

№ 3 (2013) Bunul Sfat


БЛАЖЕННЫЙ ЭДМУНД БОЯНОВСКИЙ САМООТВЕРЖЕННО ЛЮБЯЩЕЕ СЕРДЦЕ «Все, что вы сделали для одного из самых малых братьев Моих, вы сделали для меня» (Мф. 25,40)

Б

ез сердца жить невозможно. Можно, однако, иметь сердце каменное, холодное как лед, скованное цепями эгоизма, себялюбия и гордости. Сколько таких примеров на страницах Святого писания! Сердце упрямое. Таким было сердце фараона. До такого трудно достучаться. Оно твердое и никому не уступает. Можно иметь сердце ненавидящее, как у царя Саула, который ненавидел Давида, хотя тот и служил ему верно и преданно. Можно иметь сердце бесчувственное, черствое, как у богача из притчи Иисуса о Лазаре, который лежал у ворот его дома. Можно иметь сердце предательское, как у Иуды Искариота. Улыбка на лице, прекрасные слова на губах, а в сердце предательство, неискренность, ложь. И сегодня такие сердца совсем не редкость, потому что всё больше и больше людей живет для себя, для собственной славы и житейского благополучия. Блаженный Эдмунд Бояновский не знал, что значит жить для себя. Он забыл о себе полностью и каждое мгновенье своей жизни и свое любящее сердце посвятил Богу, а в Господе нашел всё, о чём так сильно тосковало его сердце. Чудесное выздоровление Эдмунд Бояновский родился в 1814 г. На севере Польши в пос. Грабонуг в богатой дворянской семье. Сын Валентия и Терезы из дома Уминских. С самого раннего детства отец формировал в нем чувство патриотизма, а мама собственным примером передала сыну глубокую веру, надежду и любовь к Богу и Пресвятой Деве Марии. Господь чудесным образом действовал в его жизни. В возрасте четырех лет Эдмунд сильно заболел. Короткая жизнь мальчика приближалась к концу, и врачи уже ничего не могли сделать. Только мама не теряла надежду и молила небесного Врача в санктуарии на Святой Горе около Гостыня через заступничество Матери Божьей Скорбящей, чтобы спас её дитя от смерти. Когда вернулась в комнату, где лежал Эдмунд, нашла его улыбающимся, как бы пробу-

дившемся от тяжелого глубокого сна. С точки зрения медицины это было невозможно, однако мама Эдмунда была уверена – Господь чудесным образом исцелил ее сына. У Господа свои планы В годы юности перед Эдмундом открывался путь большой научной карьеры. Он изучал философию, историю искусства, психологию, логику и поэзию в Польше и за ее пределами, в Берлине. Достиг хороших успехов в области литературы. Однако слабое здоровье помешало ему реализовать свои планы, и он вынужден был вернуться в своё родное село. Болезнь не пробудила в нем эгоизма и не заставила замкнуться в себе. По возвращении домой его поразила моральная и материальная нищета его односельчан. Безграничное доверие Господу помогло ему распознать Божий план, касающийся его жизни. В своем дневнике он писал: «Помоги мне, Боже, веди меня, чтобы я полностью мог исполнить Твою Святую Волю в своей жизни». Главным девизом и движущей силой его жизни стали слова Иисуса: «Все, что вы сделали для одного из самых малых братьев Моих, вы сделали для Меня» ( Мф 25, 40). Благородные дела № 3 (2013) Добрый Совет

17


Эдмунда Бояновского стали плодами его глубокой молитвы. В одном из свидетельств о нем читаем: «Столько в нем любви Божьей и смирения. Эдмунд создает впечатление человека глубокой молитвы». Он полностью посвятил себя служению страдающему народу, нравственному и культурному возрождению польской деревни. В воспоминаниях о нем читаем: «Вся жизнь его - это любовь к ближним, это постоянная память о тех, кто страдает. Где не мог вырвать смерть из тела, вырывал хотя бы душу из ада. А где не помогали лекарства, помогал молитвой к Пречистой Деве, венчиком к Божьему Милосердию или Причастием, которое принимал за больного». С тяжелой полной продуктов и лекарств сумкой на плечах и взглядом, полным сочувствия и сострадания, приходил он к страдающим словно заботливый Ангел. Собственными руками дотрагивался до нищеты, и все свои интеллектуальные способности, сердце, полное любви, отдавал наиболее нуждающимся. Своим друзьям он говорил: «Нужно просто отдать сердце всем тем, кто в нас нуждается». Проводя долгое время на коленях, у ног Пресвятой Девы Марии, Эдмунд все глубже понимал, чего хочет от него Господь. Любовь побуждала его нести помощь ближним и отдавать себя до конца. В 1849 г., когда вспыхнула эпидемия холеры, он днем и ночью навещал дома, отмеченные черным крестом на дверях, где были больные. Ухаживал за больными, к умирающим приводил священника с последним Таинством. Эпидемия холеры оставила сиротами огромное количество детей…Благодаря его стараниям и личным средствам был открыт дом для сирот, маленькая больница для бедных и сельская аптечка. Он позаботился о том, чтобы голодающие каждый день могли получить хотя бы тарелку горячего супа. Основатель сестер Непорочного Зачатия Пресвятой Девы Марии Однако больше всего Эдмунда беспокоила судьба осиротевших деревенских детей, оставленных на волю судьбы. С глубокой болью в душе и горячей молитвой поручал он Богородице бедных детей и просил Её о помощи. В молитве принял он решение открыть детские сады, их целью была защита детей от зла этого мира, формирование в детских умах и душах христианских и моральных ценностей. Он также организовал в Гостыне так называемый Институт для подготовки сельских девушек, будущих воспитательниц. 18

№ 3 (2013) Bunul Sfat

Третьего мая 1850 г. в с.Поджече открылся первый детский сад под руководством трех девушек, что положило начало основания новой конгрегации с апостольской харизмой. Блаженный Эдмунд поручил молодую конгрегацию Богородице, назвав ее Служительницы Пресвятой Девы Марии Непорочного Зачатия. Это исключительный факт, когда основателем женской монашеской конгрегации стал мирянин-мужчина. Эдмунд по-отцовски наставлял молодых сестер, заботился об их духовном развитии, укреплял их служение своей неустанной молитвой и примером жизни. В каждодневном участии в Святой Литургии сестры должны были черпать силы для служения детям, больным и бедным. «Если пшеничное зерно не умрет….» Многие однако не понимали самоотверженной деятельности и благородных поступков бл. Эдмунда. Было много препятствий и насмешек, как со стороны мирян, так и со стороны духовенства, ведь Эдмунд, не будучи священником, основал женскую конгрегацию, намного опередив то, что заявил Второй Ватиканский Собор на тему апостольства мирян. Силы для преодоления всех трудностей в этом Божьем деле он черпал в неустанной молитве, в таинстве исповеди, в Евхаристии и во время Адорации Пресвятых Даров. В своем дневнике он писал: «Стоит передо мной на столе крест и белая фигурка Пресвятой Девы Марии. К Ним прибегаю, и в молитве буду искать утешения». Огромное желание стать священником не могло быть исполнено, так как слабое здоровье постоянно давало о себе знать. Мечтой его было хоть одну Святую Литургию отслужить сестрам, но Господь, видимо, хотел показать нам всем, что святым может быть каждый, исполняющий закон любви. Умер Эдмунд Бояновсий в 1871г., оставив свое дело сестрам Служительницам Пресвятой Девы Марии Непорочно Зачатой. Сестры по примеру Отца-основателя с особенной заботой и сердечностью стараются служить Христу в детях, больных и бедных. Блаженный Иоанн Павел II 13 июля 1999г., объявляя Эдмунда Бояновского Блаженным, сказал о нем: «Пусть Его жизнь будет примером для всех, кто хочет стать Святым». Блаженный Эдмунд Бояновский дал всем нам пример самоотверженного, мудрого служения Человеку, Отчизне и Церкви. С. Антонина Ескина


SCURTĂ PREZENTARE ISTORICĂ A BISERICII CATOLICE DIN REPUBLICA MOLDOVA

C

onform datelor oferite de către scriitori bisericeşti din primele secole creştine, printre care Hipolit din Roma, Tertulian, Origine, primul care a predicat evanghelia lui Cristos pe actual teritoriu românesc a fost sfântul apostol Andrei, fratele sfântului apostol Petru. În lucrarea sa „Istoria bisericească”, scrisă către anul 325, părintelui istoriografiei ecleziastice, Eusebiu de Cezareea, preluând tradiţiile mai vechi, scrie: „Când sfinţii apostoli şi ucenici ai Mântuitorului nostru s-au răspândit în toată lumea, lui Toma i-a căzut la sorţi, cum spune tradiţia, ţara parţilor, lui Andrei – Scythia, lui Ioan – Asia, unde a rămas până la venirea sa la Efes”. De asemenea, numeroasele descoperiri arheologice de pe întreg teritoriul românesc vin să confirme prezenţa elementului creştin în spaţiul carpato-danubiano-pontic încă din primele secole ale erei creştine. În secolul al XIII-lea, în condiţiile unei activizări a spiritului misionar, mai ales printre călugării ordinelor mendicante (franciscanii şi dominicanii), pe teritoriul viitoarei Moldove apar călugării Ordinului fraţilor predicatori, înfiinţat de către sfântul Dominic, urmaţi de fraţii minori ai sfântului Francisc de Assisi, care au înfiinţat Vicariatul Rusiei, Lituaniei şi Moldovei, precum şi vicariatul de nord al Tartariei pentru ţărmul nordic al Mării Negre. În anul 1227, ca urmare a predicii dominicane printre triburile cumanilor, este botezat principele acestora, Bortz-Membrok, iar Papa Grigore al IX-lea (1227-1241) înfiinţează Episcopia Milcoviei, primul episcop al acesteia fiind numit călugărul dominican Teodoric. Însă din cauza invaziei tătarilor, această episcopie durează doar 14 ani, sfârşind în anul 1241. În anii ’20 ai secolului al XIV-lea au fost înfiinţate misiuni catolice de-a lungul principalelor căi de comunicaţie din zonă, de la hotarele Regatului Poloniei (creştinat încă în secolul al X-lea) până la Marea Neagră, comunităţi catolice existând la Hotin, Vicina, Chilia, Cetatea Albă. În anul 1314, în timpul misiunii apostolice la Cetatea Albă, bulgarii păgâni l-au martirizat pe fratele Angelo da Spoleto. În a doua jumătate a secolului al XIV-lea, după întemeierea statului medieval Moldova (1359), pe teritoriul acesteia este înfiinţată Episcopia de Siret (1371), fapt favorizat de simpatia ară-

tată de domnul ţării, Laţcu (1365-1373) faţă de catolicism. Trecut la catolicism, acesta i-a cerut papei înfiinţarea unei episcopii de rit latin cu sediul în capitala Moldovei, oraşul Siret. Episcopia a avut cinci episcopi, toţi polonezi, ultimul dintre ei, Ioan, fiind numit în anul 1434. După această dată, Episcopia de Siret devine un simplu sediu titular. În acelaşi an cu înfiinţarea Episcopiei de Siret (1371) a fost înfiinţată Episcopia de Cameniţa, care îi includea pe catolicii din stânga Nistrului. Conform altor date, Episcopia de Cameniţa a fost înfiinţată în anul 1375 de către Papa Urban al VIlea (1378-1389), incluzând teritoriile de nord din stânga Nistrului, până la râul Iagorlâc. În anul 1413 regele Poloniei, suzeran al domnului Moldovei Alexandru cel Bun (1400-1432), îi cere antipapei Ioan al XXIII-lea (1410-1415) să înfiinţeze o nouă episcopie pentru catolicii din Moldova care să aibă centrul la Baia. Nu se cunoaşte exact când a fost înfiinţată această episcopie, data probabilă considerându-se anul 1418. Episcopia de Baia a avut şapte episcopi, ultimul fiind Mihail Marinowski (1510-1523), cu care se şi încheie existenţa Episcopiei de Baia. Un moment important în istoria catolicilor din Moldova în perioada medievală a fost domnia lui Ştefan cel Mare (1457-1504), numit de către Papa Sixt al IV-lea „athleta Christi” ca urmare a victorii repurtate de domnul Moldovei asupra otomanilor la Podul Înalt (10 ianuarie 1475). (va urma) Petru Ciobanu № 3 (2013) Добрый Совет

19


SCURTĂ PREZENTARE ISTORICĂ A BISERICII CATOLICE DIN REPUBLICA MOLDOVA

C

onform datelor oferite de către scriitori bisericeşti din primele secole creştine, printre care Hipolit din Roma, Tertulian, Origine, primul care a predicat evanghelia lui Cristos pe actual teritoriu românesc a fost sfântul apostol Andrei, fratele sfântului apostol Petru. În lucrarea sa „Istoria bisericească”, scrisă către anul 325, părintelui istoriografiei ecleziastice, Eusebiu de Cezareea, preluând tradiţiile mai vechi, scrie: „Când sfinţii apostoli şi ucenici ai Mântuitorului nostru s-au răspândit în toată lumea, lui Toma i-a căzut la sorţi, cum spune tradiţia, ţara parţilor, lui Andrei – Scythia, lui Ioan – Asia, unde a rămas până la venirea sa la Efes”. De asemenea, numeroasele descoperiri arheologice de pe întreg teritoriul românesc vin să confirme prezenţa elementului creştin în spaţiul carpato-danubiano-pontic încă din primele secole ale erei creştine. În secolul al XIII-lea, în condiţiile unei activizări a spiritului misionar, mai ales printre călugării ordinelor mendicante (franciscanii şi dominicanii), pe teritoriul viitoarei Moldove apar călugării Ordinului fraţilor predicatori, înfiinţat de către sfântul Dominic, urmaţi de fraţii minori ai sfântului Francisc de Assisi, care au înfiinţat Vicariatul Rusiei, Lituaniei şi Moldovei, precum şi vicariatul de nord al Tartariei pentru ţărmul nordic al Mării Negre. În anul 1227, ca urmare a predicii dominicane printre triburile cumanilor, este botezat principele acestora, Bortz-Membrok, iar Papa Grigore al IX-lea (1227-1241) înfiinţează Episcopia Milcoviei, primul episcop al acesteia fiind numit călugărul dominican Teodoric. Însă din cauza invaziei tătarilor, această episcopie durează doar 14 ani, sfârşind în anul 1241. În anii ’20 ai secolului al XIV-lea au fost înfiinţate misiuni catolice de-a lungul principalelor căi de comunicaţie din zonă, de la hotarele Regatului Poloniei (creştinat încă în secolul al X-lea) până la Marea Neagră, comunităţi catolice existând la Hotin, Vicina, Chilia, Cetatea Albă. În anul 1314, în timpul misiunii apostolice la Cetatea Albă, bulgarii păgâni l-au martirizat pe fratele Angelo da Spoleto. În a doua jumătate a secolului al XIV-lea, după întemeierea statului medieval Moldova (1359), pe teritoriul acesteia este înfiinţată Episcopia de Siret (1371), fapt favorizat de simpatia ară-

tată de domnul ţării, Laţcu (1365-1373) faţă de catolicism. Trecut la catolicism, acesta i-a cerut papei înfiinţarea unei episcopii de rit latin cu sediul în capitala Moldovei, oraşul Siret. Episcopia a avut cinci episcopi, toţi polonezi, ultimul dintre ei, Ioan, fiind numit în anul 1434. După această dată, Episcopia de Siret devine un simplu sediu titular. În acelaşi an cu înfiinţarea Episcopiei de Siret (1371) a fost înfiinţată Episcopia de Cameniţa, care îi includea pe catolicii din stânga Nistrului. Conform altor date, Episcopia de Cameniţa a fost înfiinţată în anul 1375 de către Papa Urban al VIlea (1378-1389), incluzând teritoriile de nord din stânga Nistrului, până la râul Iagorlâc. În anul 1413 regele Poloniei, suzeran al domnului Moldovei Alexandru cel Bun (1400-1432), îi cere antipapei Ioan al XXIII-lea (1410-1415) să înfiinţeze o nouă episcopie pentru catolicii din Moldova care să aibă centrul la Baia. Nu se cunoaşte exact când a fost înfiinţată această episcopie, data probabilă considerându-se anul 1418. Episcopia de Baia a avut şapte episcopi, ultimul fiind Mihail Marinowski (1510-1523), cu care se şi încheie existenţa Episcopiei de Baia. Un moment important în istoria catolicilor din Moldova în perioada medievală a fost domnia lui Ştefan cel Mare (1457-1504), numit de către Papa Sixt al IV-lea „athleta Christi” ca urmare a victorii repurtate de domnul Moldovei asupra otomanilor la Podul Înalt (10 ianuarie 1475). (va urma) Petru Ciobanu № 3 (2013) Добрый Совет

19


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.