Σκατάες! Επήαν στο Γιούρογκρουπ με ανοιχτά τα πόθκια τζι εκαρτερούσαν να μεν τους την ημπήξει η τρόικα τζι η Λαγκάρντ. Παραιτηθείτε, ρε γάροι!
30 Μαρτίου 2013
3
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ Είντα τζιαιρούς εφτάσαμεν...
Χεσμένη την έχουμε την οικονομία Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναλύσει κανείς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ούτε έχει νόημα να επιρρίψουμε ευθύνες. Προσωπικά ό,τι είχα να πω το είπα στο προηγούμενο τεύχος της εφ. ΕΝΩΣΙΣ, από αυτή τη στήλη, σε άρθρο μου με τίτλο «Έχετε γεια, βρυσούλες», πριν γίνει το μεγάλο κακό. Προτείνω κάποιοι τουλάχιστον να το ξαναδιαβάσουν. Δεν είμαι προφήτης, ούτε ιδιαιτέρως έξυπνος, ούτε είμαι ειδικός, ούτε έχω πτυχία Πολιτικών επιστημών, Οικονομίας ή Κοινωνιολογίας, ούτε είμαι επιστήμονας απ’ αυτούς που η Κύπρος είναι γεμάτη και κατανοούν τους όρους της υψηλής πολιτικής και της οικονομίας. Ξέρω μόνο πολύ καλά πως, ως Γιαλουσίτης Έλληνας, δεν έχω τίποτα άλλο πλην της πατρίδας μου. Κατέχω μόνο τον κοινό νου για να ξεχωρίζω το κακό από το καλό. Αυτό το έμαθα από τους γονείς μου, την Εκκλησία μου, τους δασκάλους μου, κοινώς την ΠΑΤΡΙΔΑ μου. Οπότε δεν με ενδιαφέρει να σας παίξω κι εγώ τον έξυπνο. Λέω μόνο πως θα ’θελα να βρίσω όλους τους φίλους μου και αναγνώστες μου που ψήφισαν Αναστασιάδη, τη στιγμή μάλιστα που υπήρχε άλλη, πιο έντιμη επιλογή, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν στους άλλους απατεώνες, που με τα πέντε χρόνια διακυβέρνησής τους ανέβασαν τον Αναστασιάδη στην εξουσία. Θα ’θελα να τους πω λόγια βαριά, διότι ο θυμός μέσα μου είναι πολύς. Θα ’θελα να τους έβλεπα όλους γραμμή στην Πλατεία Ελευθερίας και, πριν τους φτύσω, να ακούσω έστω και τώρα ένα συγγνώμη, να ακούσω τουλάχιστον ότι δεν είχαν κάποιο συμφέρον προσωπικό από αυτήν τους την επιλογή. Θα ’θελα να βρίσω τους φίλους μου Ελένη Θεοχάρους και Πρόδρομο Προδρόμου, που, αντί να αντισταθούν στον Φύρερ και να ταυτίσουν το όραμά τους με τον λαό, όχι μόνο δεν σώπασαν, αλλά βγήκαν να τον υποστηρίξουν κιόλας. Θα ’θελα να βρίσω τον αγωνιστή του 2004, Χρίστο Κληρίδη, που, αντί να παραιτηθεί, στέλνει μηνύματα με το άι πατ του με προτάσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο, ωσάν να είναι αμέτοχος της αλαζονείας του Αναστασιάδη. Θα ’θελα να βρίσω και τους φίλους μου Γιώργο Κολοκασίδη και Νικόλα Παπαδόπουλο, που έκαναν ελάχιστα ή τίποτα για να βοηθήσουν τον Γιώργο Λιλλήκα, ώστε να απαλλαγούμε από τον Αναστασιάδη. Θα ’θελα να βρίσω όλους αυτούς τους Ενωτικούς, που είτε ψήφισαν Αναστασιάδη, είτε κάποιους άλλους, επειδή δεν κατάλαβαν ότι οι επιλογές μας δεν ήταν ΑΚΕΛ ή Αναστασιάδης, αλλά γνωστοί προδότες ή Γιώργος Λιλλήκας, ο οποίος μπορεί να ήταν φυσανέμης, όμως τα τελευταία δέκα χρόνια της πολιτικής του ζωής, τουλάχιστον όσον αφορά το εθνικό ζήτημα, ΔΕΝ μπορούμε κατ’ ουδένα λόγο να του προσάψουμε τη ρετσινιά του Προδότη. Να κερδίζαμε λίγο χρόνο θέλαμε. Τίποτ’ άλλο. Όμως ούτε αυτά έχουν νόημα πια. Ο Αναστασιάδης, μέσα σε λίγες μέρες, τα έδωσε ΟΛΑ, όπως ακριβώς ήταν αναμενόμενο και αρμόζει σ’ ένα άνθρωπο που το 2004 ήταν ο πρωταγωνιστής πράκτορας των Εγγλέζων, των Τούρκων, των Ευρωπαίων και των Αμερικανών. Τα έδωσε ΟΛΑ, ανοίγο-
ντας την όρεξη ολωνών να μας δώσουν το τελικό χτύπημα. Αν δεν προσέξατε καλά, ο Οτσαλάν άναψε το πράσινο φως στους Τούρκους με την εκεχειρία του και ο Νετανιάχου, με την απολογία, ξαναφλερτάρει ανοιχτά τον Ερντογάν, ακριβώς την ίδια στιγμή που ο Ομπάμα νίπτει τας χείρας του στη Μέση Ανατολή και οι Ρώσοι αναμένουν να σπαράζουμε χαμαί για να μας κάνουν κάποια πρόταση προτού μας πάρουν και αυτοί τα υπόλοιπα βρακιά που μας έχουν απομείνει. Ούτε και αυτά έχουν νόημα. Είναι θλιβερό. Μας έχουν κηρύξει πόλεμο και ακόμη να γίνει επιστράτευση – και ούτε μπορεί πια να γίνει επιστράτευση. Είναι όντως αργά. Η κυπριακή και η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούν να ονομάζονται ούτε ελληνικές ούτε κυπριακές. Μένει ΜΟΝΟ ο πατριωτισμός των Ελλήνων. Ξεκαθαρίζω ξανά την θέση μου: Έλληνες δεν είναι αυτοί που κατέχουν ελληνικό ή κυπριακό διαβατήριο, ούτε αυτοί μου μιλούν ελληνικά. Μένει δηλαδή ένα μικρό ποσοστό, που ίσως δεν ξεπερνά το 20%, Ελλήνων σε Ελλάδα, Κύπρο και εξωτερικό, που ακόμη κουβαλούν τη συλλογική μνήμη των προγόνων μας και του πολιτισμού μας. Αυτός ο μικρός λαός καλείται τώρα να αντισταθεί, όχι μόνο στους εξωτερικούς εχθρούς αλλά και στους ελλαδιστανέζους των Αθηνών και τους κυπροέποικους της Λευκωσίας. Μαζί οι πανέλληνες ας αρθρώσουμε τον δικό μας λόγο, όχι αυτόν που είναι στραμμένος στη Δύση ή στην Ανατολή, αλλά αυτόν που κρύβεται βαθιά μέσα στα σπλάχνα της δικής μας ψυχής. Ας αρθρώσουμε τον ελληνικό λόγο και ας εί-
μαστε η μειοψηφία. Ας βρούμε τρόπους να ενοποιήσουμε τις δυνάμεις μας σ’ ένα νέο εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο για μια ελληνική επανάσταση. Το διακύβευμα δεν είναι η οικονομία. Το διακύβευμα είναι η πατρίδα μας, το ΕΘΝΟΣ μας. Τώρα πια δεν τη γλιτώνουμε με λόγια. Θέλει αίμα για να γυρίσει ο ήλιος και να δούμε μια άσπρη μέρα. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, προτού η τηλεόραση, το λάιφσταϊλ, οι οικονομιστές και οι ευρωλιγούρηδες ελλαδιστανέζους, μαζί με τους κυπροέποικους της Λευκωσίας, μεταλλάξουν όλον τον ελληνικό λαό σε μια μάζα που η μόνη σχέση που θα έχει πια με τον ελληνισμό είναι ότι θα μιλά κουτσά στραβά τα ελληνικά. Ας μετατρέψουμε τον θυμό μας σε δημιουργία, ας βρούμε τους τρόπους να ξεκάνουμε τις κυβερνήσεις μας. Ας βρούμε τρόπους επικοινωνίας αναμεταξύ μας και ας δημιουργήσουμε μαζί μια νέα Bουλή, μια Bουλή όχι των κομμάτων αλλά των Ελλήνων. Ας βρούμε τρόπους να φτιάξουμε νέες τράπεζες, νέα σχολεία, νέα μυαλά. Όσοι πιστοί... Β.Φ.
Αίφνης το Κυπριακό όχι μόνο πουλάει, αλλά παραπουλάει. Έγινε πρωτοσέλιδο θέμα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως. Η Κύπρος έγραψε μια νέα σελίδα ιστορίας. Ακόμη και η αριστερά της Ελλάδας, που είχε απ’ τον καιρό της ΕΔΑ να συγκινηθεί μαζί μας, πήρε σβάρνα τα φιλιά και μας περιέλουσε με αυτά. Πρωτοπόρος σ’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και ακολούθησαν οι άλλες δυνάμεις, που παλιά άκουγαν «Κύπρο» και έβγαζαν σπυράκια. Ξαφνικά γίναμε στην ελληνική πολιτική σκηνή οι «ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ», οι ήρωες του Ελληνισμού, το πρότυπο του Ελληνισμού. Ο Λαζόπουλος, οι ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ και η ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ, τα τρία σατιρικά σχήματα της επίσημης Ελλάδας, μόνο που δεν ζήτησαν και κυπριακές ταυτότητες. Εκάμαν μας φοινιτζιάν, που λέμε εδώ στην επαρχία. Καλά ως εδώ και καλοδεχούμενη η οποιαδήποτε συμπαράσταση. Έλεος, όμως. Ας μην ξεχνάμε εντελώς τις πραγματικότητες. Στο προηγούμενο μεγαλειώδες ΟΧΙ του κυπριακού λαού, ΟΛΟΙ αυτοί μας έβριζαν (με κάποιες πολύ σημαντικές εξαιρέσεις βέβαια, π.χ. ΚΚΕ, Μανώλης Γλέζος). Και αν δεν μας έβριζαν, έβγαιναν στα κανάλια και στα ΜΜΕ και προσπαθούσαν με κάθε θεμιτό και κυρίως αθέμιτο μέσο να μας κατασπαράξουν, διότι τα βάλαμε με τους Εγγλέζους, τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς, τους Τούρκους, τον ΟΗΕ και όλο το ιμπεριαλιστικό σκυλολόι. Όλοι ταυτίστηκαν με τον ΑΝΑΝ και ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, είπαν μια καλή κουβέντα για την Κύπρο. Μήπως η αριστερά (σε όλες τις εκφάνσεις της) κάνει σήμερα κάποια στροφή στο Κυπριακό ή μήπως τέτοια είναι η απόγνωσή τους στην Ελλάδα, που ακόμη και η Κύπρος ξυπνά μέσα τους τον επαναστατημένο Έλληνα; Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Υποθέτω πως το ζήτημα είναι... ταξικό. Τώρα που η Κύπρος είναι μια χώρα του τρίτου κόσμου, οι αδελφοί Ελλαδίτες μπορεί να μας βλέπουν όπως βλέπουν π.χ. τους Νικαραγουανούς ή τους Ιρακινούς. Πριν, όταν το ζήτημα ήταν εθνικό, ήμασταν οι εθνικιστές που δημιουργούσαν προβλήματα στην ανάπτυξη και στον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας.
Τονίζω ξανά, δεν με ενδιαφέρει το κίνημα της Ελλάδας. Ούτε με ενδιαφέρει αυτό το κίνημα να είναι η αιχμή μιας κυπροκεντρικής συμπαράστασης. Δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Μαζί με τον υπόλοιπο ελληνικό λαό ζητάμε την ελευθερία μας και όλα τα δικαιώματά μας. Γι’ αυτό και έχει νόημα να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο «αριστερά σήμερα στην Ελλάδα». Στα επόμενα τεύχη.
Αγορά στην «ΓΙΑΛΟΥΣΑ» Την Κυριακή 7 Απριλίου στο Βιβλιοπωλείον «ΓΙΑΛΟΥΣΑ», από τις 10 το πρωί ως τις 3 το απόγευμα, ελάτε στην καθιερωμένη αγορά μας. Όσοι επιθυμούν να φάνε μεσημεριανό, θα υπάρχει ένα φτηνό αλλά εξαιρετικό πιάτο φαγητού, για να αρχίσουμε να βρίσκουμε τρόπους να τρώμε καλά και φτηνά, αφενός, και να συζητάμε και να επικοινωνούμε και με άλλους τρόπους, αφετέρου. Τηλεφωνήστε για να σας κρατήσουμε το δικό σας πιάτο. ΕΛΑΤΕ, ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ!