Ένα το περιστέρι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...
ΕΝΩΣΙΣ
Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν νέα περίοδος | έτος 2ο | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016 | τιμή: 2 ευρώ
ΣΧΕΔΙΟ ΒΗΤΑ: ΚΟΤΖΙΑ, ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ
ΖΗΤΩ ΤΑ ΝΑΥΑΓΙΑ ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ
ΖΗΤΩ ΤΑ ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΑ ΖΗΤΩ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ Της Σύνταξης Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Αφού «ναυάγησαν» οι συνομιλίες στο Μοντ Πελεράν και παρά την απογοήτευση των «διανοουμένων», είναι καθοριστικό να ναυαγήσουν και οι ψευδαισθήσεις. Όχι οι ψευδαισθήσεις όσων ανάγουν τα «περιστέρια» σε πολιτική ιδεολογία, θα ήταν μεγάλο το σοκ. Πολιτεία και κοινωνία, όμως, είμαστε αναγκασμένοι να ξεπεράσουμε τις αυταπάτες που μας δέρνουν και δυστυχώς δεν μας έπεισε επί τούτου το θυμωμένο και «προδομένο» ύφος του Προέδρου της Δημοκρατίας στη διακαναλική του διάσκεψη. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο οποίος θα έπρεπε να ζητήσει μια τεράστια συγγνώμη από το 76% του λαού, απέδειξε προχθές πως δεν υπάρχει σχέδιο Β’ και έτσι η ομηρία του κυπριακού Ελληνισμού στο ανώφελο φιάσκο των διαπραγματεύσεων θα συνεχιστεί, όπως ο ίδιος δήλωσε. ΑΝ ο Πρόεδρος θύμωνε όταν έπρεπε (και όχι μόνο ενώπιον δημοσιογράφων), δεν θα προσέθετε κι άλλα τετελεσμένα στην ήδη ηττημένη ελληνοκυπριακή πλευρά της άγριας τράπεζας των διαπραγματεύσεων.
Δεν θα αποδεχόταν το ειδικό καθεστώς της Καρπασίας, δεν θα «έριχνε» τη δέσμευσή του για επιστροφή 100.000 προσφύγων στους 78.247-94.484 (με αυτά δεν ασχολείται κανένας), δεν θα μετέβαινε καν στην Ελβετία παρασυρόμενος από τον κατοχικό ηγέτη και τους (μέχρι πρότινος) υποστηρικτές του. ΑΝ ο ΠτΔ κατανοούσε όταν έπρεπε πως η τουρκοκυπριακή πλευρά δεν διαθέτει την «απαραίτητη ευελιξία» για να λύσει το Κυπριακό χωρίς τη μαμά της, δεν θα όφειλε να δικαιολογηθεί για τις «κενές προσδοκίες» που ο ίδιος δημιούργησε από την αρχή της διαδικασίας. Όπως έστρωσε, όμως, θα κοιμηθεί. ΑΝ η πλευρά μας καταλάβαινε πως η Τουρκία, ως επεκτατική και κατοχική δύναμη, δεν έχει πρόθεση να αφήσει την Κύπρο ούτε να «αποδείξει εμπράκτως ότι υπάρχει προοπτική για να υπάρξει θετική εξέλιξη», κατά τον Πρόεδρο, θα ήμασταν σε καλύτερη μοίρα. Δεν θα μιλούσαμε για «ναυάγια», δεν θα καθόμασταν σε αναμμένα κάρβουνα όποτε είχε συνομιλίες, δεν θα πανηγυρίζαμε για την αυτονόητη στάση της μαμάς Ελλάδας. Εν τω μεταξύ, είναι αναγκαίο πια (αφού έκανε την αρχή) η Αθήνα να αναλάβει τις ευθύνες της έναντι του κατεχόμενου ελληνικού εδάφους της Κύ-
πρου. Και μαζί της ο Πρόεδρος Αναστασιάδης «μαξιμαλιστικά» να απαιτήσει να φύγει ο κατοχικός στρατός τώρα, τελεία και παύλα. ΑΝ, όμως, έγινε συνήθεια η απώλεια της Κερύνειας, του Καραβά, του Καρμιού, της Λαπήθου, του Δικώμου, του Αγίου Αμβροσίου (κατά τα νεκρά τετελεσμένα προηγούμενων συνομιλιών) και η παράδοσή τους στην ψευδαίσθηση του συνεταιρισμού με την Τουρκία, τότε ο «τρόμος» και η «αθλιότητα» που κυριεύουν τη μέτρια πλευρά μας δεν καταλαβαίνουν από «ναυάγια» και μετατρέπονται σε «κανονικότητες». Ως εκ τούτου, και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε, όπως απεδείχθη από την περίεργη στάση του ΠτΔ (τρίκλιζε;) στη διάσκεψή του. Ούτε η διαδικασία πρέπει να προστατευτεί ούτε να αναληφθούν πρωτοβουλίες για τις συνομιλίες. Πρέπει, «μαξιμαλιστικά» (έτσι θέλουν να λέμε), να αναποδογυριστεί ο κόσμος, να ισιώσουμε τον γιαλό, να προστατευτεί ο κυπριακός Ελληνισμός, να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες, να κατηγορηθεί η Τουρκία, να επέλθει δικαιοσύνη και να απεμπολιστεί αυτό που θεωρείται «κανονικότητα». Ποιο το ρίσκο; Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Μαξιμαλισμός Τώρα!
2
!
26 Νοεμβρίου 2016 | τεύχος 11ο |ΕΝΩΣΙΣ
Διαβάστε μας και στο διαδίκτυο: efimeridaenosis.wordpress.com
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 24 Δεκεμβρίου
ΕΝΩΣΙΣ
Στο σκαλί το τελευταίο...
ΕΝΩΣΙΣ ΑΝΤΙ ΠΡΟΖΑΚ
ΤΟΜΟΙ ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ
διαγιγνώσκει ο Γ.Γ.
Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΙΔΡΥΤΗΣ: Βάσος Φτωχόπουλλος
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΚΔΟΣΗΣ: Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη
ΣΕΛΙΔΩΤΡΙΑ:
Τεμβριώτου Ηλέκτρα
ΔΙΟΡΘΩΤΗΣ: Καραβιώτης Έκτορας
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: Α.Μ., Ι.Μ., Χ.Ν.Σ., Α.Χ.
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΕΥΧΟΥΣ: Αρειώτης Βελούχης, Αρεστίνου Αρεστής, Β.Φ., Γ.Γ., Γίγας, Ε.Μ., Ευαγγελίδου Στέλλα, Ζαχαρία Σταύρος, Κρητικός, Λαγάκος Γιώργος, Λοΐζου Άντης, Λυθροδόντιαν, Μαρία Χ., Μεσαρίτης Ξένιος, Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη, Νικολαΐδης Φοίβος, Νικολάου Σιλουανός, Πετμεζάς Μιχάλης, Πέτρου Χρίστος, Σαββίδης Σάββας, Τάττης Γιώργος, Χριστοφή Ανδρέας
Αγαπητοί αναγνώστες, Οι τόμοι της εφ. ΕΝΩΣΙΣ (νέα περίοδος) της χρονιάς 2015 είναι έτοιμοι και στοιχίζουν 35 ευρώ. Πρόκειται για όλες τις εφημερίδες της χρονιάς, δεμένες με σκληρό εξώφυλλο. Παρακαλούμε οι παραγγελίες να γίνονται στα τηλέφωνα 99980574 και 99081187. Μην αμελήσετε.
Οι απανταχού προοδευτικοί peace builders, ερευνητές και θεωρητικοί μάς εξηγούσαν και ενημέρωναν για το τι θα γίνει στις εκλογές των ΗΠΑ. Όλοι γνώστες και ορθοί, με τα πολιτικά και θεωρητικά τους εργαλεία να δίνουν και να παίρνουν. Και αυτό είναι το πολύ ιδιαίτερο με εμάς τους Κυπραίους. Το ότι τείνουμε να απομακρυνόμαστε τόσο πολύ από το πρόβλημα και την ουσία και πίνοντας ένα κόκκινο κρασί του 1969 και αφού έχουμε διαβάσει Μαρξ, Φρουτ και όλους του θεωρητικούς αναφορικά με τη διαχείριση κοινωνικών κρίσεων, δίνουμε ξεκάθαρες λύσεις! Οι οποίες σαφώς δεν χωρούν αμφισβήτηση! Έλα που δεν λαμβάνουμε ποτέ υπ’ όψιν τις ουσιαστικές πραγματικότητες. Αυτό έγινε ακριβώς στις ΗΠΑ. Ο Τραμπ μάζεψε όλα το προοδευτικά χαρτιά και τα πέταξε στα μούτρα των απανταχού new age προοδευτικών. Με τις ψήφους, άκουσον άκουσον, των εργατών και των αγροτών! Με λίγα λόγια, είτε θα ξυπνήσετε και θα αρχίσετε να είστε ρεαλιστές και όχι ψευτοκουλτουριάρηδες είτε θα καταδικάζετε τον κόσμο στο δίλημμα: Ναρκισσιστής Vs Ψυχοπαθής.
Κυρία, κυρία...
Του Λυθροδόντιαν
120 οργανώσεις ναρκομανών
ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ Αγαπητοί συνεργάτες και φίλοι της εφ. Ένωσις, Συμπληρώσαμε αισίως σχεδόν δύο χρόνια έντυπης κυκλοφορίας της νέας Ένωσης και σας ευχαριστούμε για τη στήριξη και τη βοήθειά σας. Για να συνεχίσει όμως να κυκλοφορεί στα περίπτερα, θα χρειαστούμε τη βοήθεια όλων σας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν διαθέτουμε τη δυνατότητα να την εκδίδουμε από την πούγκαν μας. Αν θέλετε να γραφτείτε συνδρομητές ή να προτείνετε σε φίλους σας να γραφτούν ώστε να σας αποστέλλουμε την εφημερίδα κάθε μήνα στο σπίτι σας, η συνδρομή για ένα εξάμηνο θα στοιχίζει 25 ευρώ. Επίσης, αν μπορείτε να μας προτείνετε επιχειρήσεις που ίσως θέλουν να διαφημιστούν στην εφημερίδα μας, ενδεικτικά οι έγχρωμες διαφημίσεις θα στοιχίζουν 80 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας και 160 ευρώ η μισή σελίδα και οι μαυρόασπρες 50 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας. Σας ευχαριστούμε. Αλέκος Μιχαηλίδης 99980574 Ιόλη Μιχαηλίδου 99081187
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Email: ef.enosis@gmail.com
ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
Facebook: Εφημερίδα Ένωσις Twitter: Εφημερίδα Ένωσις
Την ημέρα που για άλλη μια φορά οι ψευδαισθήσεις μας συγκρούονταν μετωπικά με την πραγματικότητα του τουρκικού φασισμού και της τουρκικής αδιαλλαξίας στο Μοντ Πελεράν, στο γήπεδο της Τσετίνκαγια γινόταν πάρτυ πολιτικής πρέζας με τη συμμετοχή, άκουσον άκουσον, 120 οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και του ΔΗΣΑΚΕΛ. Το πάρτυ απέτυχε παταγωδώς. Όχι επειδή η προσέλευση δεν ήταν η αναμενόμενη, αλλά επειδή για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι η πολιτική πρέζα της επαναπροσέγγισης και των κοινών πάρτυ δεν καταφέρνει
τίποτε παραπάνω από το να στρέφει τα βλέμματα αλλού από το πραγματικό πρόβλημα και να υποβιβάζει τις αιτίες του κακού: την εισβολή και κατοχή του τόπου μας από τον τουρκικό φασισμό.
Οι μαντινάδες του Κρητικού Σαν κάθε άνθρωπος κι εγώ έχω αδυναμίες, δεν είμ’ αντικειμενικός, έχω ιδιοτροπίες. Η πιο χαρακτηριστική που ’χουν στην Κρήτη κι άλλοι: Αγάπη για τους Κύπριους, βαθιά, πολύ μεγάλη! Λαλιά γλυκιά, κυπριακή τ’ αυτιά μου ως ακούνε, τα μάτια γύρω ψάχνουνε τον-ε-μιλά να βρούνε. Φτερά βγάζουν τα πόδια μου να τον-ε-πλησιάσουν, τα χέρια μου ανοίγουνε να τον σφιχταγκαλιάσουν. Στο πρόσωπό του συναντώ Βαγόρα, Αυξεντίου κι άλλους αγνούς αγωνιστές Ελλάδας αιωνίου!
3
ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016
Ανάσταση Τώρα
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
ΧΙΛΙΟΙ ΕΡΝΤΟΓΑΝ
ΚΑΤΗΓΟΡΩ
ΣΥΝ ΚΑΙ ΠΛΗΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Πότε θα ανθίσουνε τούτοι οι τόποι; Πότε θα έρθουν καινούργιοι άνθρωποι να συνοδεύσουνε την βλακεία στην τελευταία της κατοικία; ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ Δεν μας τρομάζει το «ναυάγιο». Δεν μας τρομάζει η επόμενη μέρα, οι απειλές των Τούρκων, οι απειλές των Ευρωπαίων, οι άνευ εμπιστοσύνης ηγεσίες μας σε Ελλάδα και Κύπρο. Δεν μας τρομάζει καν αν θα επαναρχίσει το φιάσκο των διαπραγματεύσεων και έρθει τελικά το νέο σχέδιο που θα καθιστά την Κύπρο τουρκικό προτεκτοράτο. Έχουμε τον τρόπο. Μας τρομάζουν τα υπόλοιπα. Εκείνα που δειλά ξεκίνησαν από το γήπεδο της Τσετίνκαγια και αποδείχτηκαν περίτρανα μετά το «ναυάγιο» του Μοντ Πελεράν. Ή, μάλλον, εκείνοι... Όχι πως κατέχουν άμεσα την εξουσία ή πως επηρεάζουν την κρίσιμη μάζα του κυπριακού Ελληνισμού (αν επιδιώκουν να απευθύνονται ακόμα σε αυτόν), μα είναι τρομακτικές οι αντιδράσεις τους, ο τρόπος που επιρρίπτουν τις ευθύνες, η ευκολία στο να παίρνουν την πλευρά της «μαμάς Τουρκίας». Κι ας επιμένουν ότι έκοψαν τους «ομφάλιους λώρους» τους. Κι ας επιμένουν δακρύβρεχτα πως θέλουν τη «λύση» και την «ειρήνη». Πρώτα πρώτα, το πολιτικό προσωπικό της «όποιας λύσης». Έσπευσαν βουλευτές και κομματικά στελέχη να συστήσουν «ψυχραιμία» και να προστατέψουν τη «διαδικασία». Εκείνοι που με αλαλαγμούς τόσους μήνες προσπαθούν να συγκρατήσουν τα εφηβικά τους χαμόγελα επειδή βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν τη ρεβάνς για το 2004, αγνοώντας (;) τα άλλοθι που προσέφεραν στην κατοχική δύναμη. Δεν τα κατάφεραν. Και γι’ αυτό, αντί να αναγνωρίσουν πως η Τουρκία σαμποτάρει τη «συνεννόηση» (όσο δουλοπρεπής κι αν είναι η πλευρά μας), ηττημένοι και καημένοι, συστήνουν «ψυχραιμία» εδώ και μέρες. Εγγυώνται την ήδη «νεκρή» διαδικασία. Και την ίδια ώρα, οι αρχηγοί τους, ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ο Άντρος Κυπριανού, μπαινοβγαίνουν καμαρωτοί στην πρεσβεία των ΗΠΑ, μάλλον για να εξηγήσουν το «ναυάγιο» στους εταίρους τους. Ή για να τους το εξηγήσουν. Ακόμα να καταλάβουμε ποιος διαχειρίζεται τα «ναυάγια» ή ποιος τα «εγγυάται». Δεύτερος ο Τάκης Χατζηδημητρίου. Του αξίζει μια ξεχωριστή αναφορά. Άλλωστε, εδώ και χρόνια του αποδίδονται εύσημα για την προστασία (!) της «πολιτιστικής μας κληρονομιάς». Θύμωσε όμως. Όπως έγραφε μετά το «ναυάγιο», αποδεικνύοντας ξανά την «τουρκική» του μετριότητα, «η ακραία θέση για τις εγγυήσεις έφερε σκλήρυνση της τούρκικης θέσης για το εδαφικό, που είναι η σοβαρότερη πλευρά για την επίλυση του προβλήματος». Ρίχνοντας πυρά, δηλαδή, στην Αθήνα, επαναλάμβανε την τουρκική αφήγηση, ως να ήταν συνέταιρος του Ταγίπ Ερντογάν (κρατά ακόμα το χαρτοφυλάκιο της αλησμόνητης επίσκεψής του;) και του φασιστικού του καθεστώτος. Σοβαροφανής και γελοίος, στήριζε πλήρως το blame game των Τούρκων και υπογράμμιζε ότι «η εμφάνιση της ελληνοκυπριακής πλευράς ως οντότητας που κηδεμονεύεται από την Ελλάδα ενισχύει την τουρκική πολιτική ως κηδεμόνα της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας». Πώς να αγνοήσουμε την εφημερίδα Πολίτης, ολοκληρώνοντας με τους μανιακούς της τουρκικής λύσης; Σε μια απείρου κάλλους εκστρατεία, το παράρτημα της Yenidüzen στις ελεύθερες (;) περιοχές (είναι λίβελλος αυτό;), ενώ τόσο καιρό έμοιαζε πιο κυβερνητικό από την Αλήθεια, ξεσπάθωσε εναντίον του Προέδρου Αναστασιάδη και φυσικά εναντίον της Ελλάδας. Ο Γιώργος Κασκάνης, ο οποίος άλλοτε έγραφε απο-
χαιρετώντας τον Θεόφιλο Γεωργιάδη πως «τούτο το χώμα δεν θα το παραδώσουμε σε κανέναν ρουφιάνο ανατολίτη», επέρριψε ευθύνες για το «ναυάγιο» στο εβδομαδιαίο διάλειμμα που ζήτησε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης -θεωρώντας πως αν προχωρούσε το πρώτο Μοντ Πελεράν, ο «αυτόνομος» Ακιντζί θα συμφωνούσε στη διευθέτησηκαι στο ότι δεν άρπαξε τάχα την ευκαιρία να κλείσει το εδαφικό και την ημερομηνία της πολυμερούς διάσκεψης εξαιτίας των εσωτερικών αντιδράσεων και της Αθήνας. Στα βήματα του Τάκη Χατζηδημητρίου, υιοθετώντας την τουρκική αφήγηση και «γλώσσα», έγραψε επίσης πως η επιμονή του Νίκου Κοτζιά στην κατάργηση των εγγυήσεων «εξόργισε την Άγκυρα και προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν», ενώ, δικαιολογώντας τον κατοχικό ηγέτη, υπογράμμιζε πως στο δεύτερο Μοντ Πελεράν οι πάντες μιλούσαν «για έναν άλλον Ακιντζί». Ο Πολίτης, επίσης, διά πένας Κωστή Κωνσταντίνου, έκανε λόγο για «ερασιτεχνικό εκβιασμό» του Κοτζιά, για εμπλοκή «άλλου κράτους» (εννοώντας την Ελλάδα) και απαίτησε απαντήσεις από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ξεσπώντας: «Δεν μπορώ, λοιπόν, να δεχτώ ότι αυτή η μεγάλη εικόνα θα χαθεί για το 1% του εδάφους ή για 13.000 πρόσφυγες διαφορά στο πάρε δώσε, που μακάρι να βρεθούν ούτως ή άλλως 13.000 πρόσφυγες για να γυρίσουν πίσω». Με την τόση ελαφρότητα που τον διακατέχει, ο Κωνσταντίνου έγραφε πως δεν μπορεί να δεχτεί ότι «η διαδικασία θα αφεθεί να καταρρεύσει» εξαιτίας μιας Μόρφου ή μερικών χιλιάδων προσφύγων και φλύαρα κατακεραύνωνε την Αθήνα. Ουδεμία λέξη, βέβαια, για την Τουρκία και τον Μουσταφά Ακιντζί. Ξεκαθαρίζοντας, το ζήτημα με τους Γκέμπελς των καιρών μας (είτε αυτοί βασανίζουν φύλλα εφημερίδων είτε τηλεοπτικά πάνελ είτε «πολιτιστικές κληρονομιές») δεν είναι το τι λένε ή γράφουν, αλλά με ποιαν ιδιότητα. Αν έγραφαν ή έλεγαν τα παραπάνω ως Τούρκοι, έποικοι, ακόμα και Τουρκοκύπριοι (λίβελλος;) ή έστω ως φίλοι της Άγκυρας και του νεοσουλτάνου (το τελευταίο δεν το αποποιήθηκαν ποτέ), δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το θέμα είναι πως τα γράφουν και τα λένε ως έντιμοι τάχα Ελληνοκύπριοι που θέλουν το καλό του τόπου, την ειρήνη και τη λύση, ό,τι κι αν εννοούν με αυτά. Το θέμα είναι ότι τα γράφουν και τα λένε απαιτώντας χειροκροτήματα για τη διαλλακτικότητα και τον προοδευτισμό τους, ενώ το μόνο που εκπροσωπούν είναι τον σκοταδισμό και τον φασισμό της κατοχής και της Άγκυρας. Το θέμα είναι ότι τα γράφουν και τα λένε φορώντας εκείνα τα ληγμένα προσωπεία της «επανάστασης» και του «ριζοσπαστισμού», ενώ στην πραγματικότητα αποδεικνύονται εξαιρετικοί εκπρόσωποι, δραγουμάνοι ας πούμε, του νέου σουλτανάτου της Άγκυρας και του σχιζοφρενή Ταγίπ Ερντογάν, που εξοργίστηκε κιόλας, τρομάρα του, κατά τον Πολίτη. Αν, λοιπόν, αποδεχτούν τα παραπάνω και σταματήσουν να βαλαντώνουν δήθεν με το «ναυάγιο», θα απεμπλακούν κι από τις «τύψεις» τους. Άλλωστε, απέδειξαν, ειδικά τούτες τις μέρες, πως δεν στηρίζουν τις συνομιλίες. Στήριζαν τον Αναστασιάδη τόσο καιρό επειδή υποχωρούσε και επειδή δεχόταν τις προσταγές και τις ιδιοτροπίες του κατοχικού ηγέτη (είτε στο τραπέζι είτε αλλού) και όχι επειδή «διαπραγματευόταν» για την «τελική λύση» του τουρκικού ράιχ. Ας το αποδεχτούν όμως. Ας σταματήσουν να «εξευτελίζουν» τις μίζερες ζωές τους «μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες», θεωρώντας (σαν άλλοι γερμανοτσολιάδες) πως παλεύουν για το καλό της πατρίδας τους. Ας αποφασίσουν, πρώτα, ποια είναι η πατρίδα τους, παρά να μπεκροπίνουν για το «ναυάγιο» κι ύστερα να απαιτούν και νηφαλιότητα. «Τέτοιοι ρουφιάνοι δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε...»
Άγριος ο Νοέμβρης του 2016. Κατατάξεις και ανακατατάξεις στο στάτους κβο της πολιτικής μας πραγματικότητας. Στα συν, φυσικά, εκτός από την όρθια στάση του Νίκου Κοτζιά περί της αποχώρησης του τουρκικού στρατού, η απόφαση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για αποπομπή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και η προσπάθεια των ΑΚΕΛικών να τηρήσουν τα προσχήματα. Άργησε, βέβαια, το ΚΚΕ αλλά ας είναι που κατανόησε πως η ΔΔΟ είναι τουρκικής έμπνευσης και σχεδιασμού. Το ΑΚΕΛ πότε; Στα πλην, εκτός των υπολοίπων, η δήλωση του, ακριβοθώρητου εδώ και μέρες, Νίκου Τορναρίτη περί «δικαιώματος μονομερούς επέμβασης» της Τουρκίας. Δεν φτάνει, δηλαδή, που «ιδιοποιείται» την τουρκική αφήγηση στα υπόλοιπα, δεν φτάνει που αυτομαστιγώνεται μέρα νύχτα για τα «εγκλήματα» της ε/κ πλευράς, έπρεπε να δώσει και το άλλοθι της Τουρκίας για την εισβολή. Άλλωστε, το είπε κι ο πρόεδρος του κόμματός του πριν λίγο καιρό. Ο Τορναρίτης θα κωλώσει;
Τιτιβίσματα και Απορίες Νοεμβρίου
1. Τώρα που «φάνηκε» η αδιαλλαξία της Τουρκίας, θα ζητήσει κανένας συγγνώμη; 2. Στο γήπεδο της Τσετίνκαγια είχε και ψηφοφόρους του Έρογλου ή μόνο των διαλλακτικών Ακιντζί και Ταλάτ; 3. Θα δημοσιευτούν τα ονόματα των 120 ε/κ και τ/κ οργανώσεων ή τις ψάχνουν; 4. Ο Πολίτης, μετά το βραβείο του Σερ Χατζηιωάννου, θα βραβευτεί και από τον Ερντογάν ως το πιο καθεστωτικό μέσο ενημέρωσης. 5. Ο Αναστασιάδης κατάλαβε τώρα γιατί «κινδυνολογούμε» ή ακόμα θεωρεί πως είναι ακραίες οι αντιδράσεις; 6. Ο Βίκτωρας δάκρυσε μετά το «ναυάγιο» των συνομιλιών; Ο Τορναρίτης; 7. Μα πού χάθηκε ο Τορναρίτης; 8. Στην Ελβετία δεν είχε πεζούνια. Αποδήμησαν ήδη. 9. Θα ξυπνήσουν ποτέ τα «μεσοβέζικα» κόμματα της «σκληρής γραμμής»; Θα ξεκαθαρίσουν τη θέση τους; 10. Μπράβο στον Σιζόπουλο για τη δήλωση περί «πληρωμένων δημοσιογράφων». Έπρεπε να πει και ονόματα. 10+1. «Προχθές αργά στο μπαρ Το Ναυάγιο...»
4
26 Νοεμβρίου 2016 | τεύχος 11ο |ΕΝΩΣΙΣ
Ιστορία μου αμαρτία μου Αναδημοσίευση
ΜΝΗΜΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΟΥΜΗ
«Δεν έχουν τον Θεό τους, με φάγανε»
Η πρώτη και τελευταία πορεία του Κύπριου Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου που τους δολοφόνησαν τα ΜΑΤ στην πορεία του Πολυτεχνείου το 1980* Στις 16 Νοεμβρίου 1980, δύο διαδηλωτές πέφτουν θύματα της αστυνομικής βίας. Ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η Αθηναία εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου είναι οι δύο νεκροί της πιο αιματηρής πορείας του Πολυτεχνείου. Ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης δήλωσε για τους δύο νεκρούς: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη».
Η αιματοβαμμένη πορεία Εφτά χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η πορεία για να τιμηθούν οι ήρωες της εξέγερσης υπήρξε μία από τις πιο αιματηρές. Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, οι διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για την παραμονή των αμερικανικών βάσεων και ο έντονος αντιαμερικανισμός είχαν δημιουργήσει ένα μαχητικό κλίμα. Η κυβέρνηση Ράλλη απαγόρευσε στην ΕΦΕΕ να φθάσει η πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία. «Οι διαδηλωτές μπορούν να φτάσουν μέχρι το Σύνταγμα κι εκεί να διαλυθούν» ήταν η εντολή. Οι περισσότεροι υπάκουσαν… Περίπου στις εννιά το βράδυ, τρεις χιλιάδες άτομα προσπάθησαν να φθάσουν στην πρεσβεία.
του Πολυτεχνείου. Αφού αντάλλαξαν στα γρήγορα τα νέα τους, έδωσαν ραντεβού για την επόμενη μέρα. «Πάω να δω τι γίνεται μέχρι το Σύνταγμα, αύριο έχουμε ραντεβού». Στο ραντεβού όμως παρευρέθηκε μόνο ο Δημήτρης. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο νεαρός φοιτητής κάθισε σε μία καρέκλα και παρακολουθούσε τα γεγονότα. Εκεί δέχθηκε το πισώπλατο χτύπημα των ΜΑΤ. Όπως έγραψε αργότερα ο Ιταλός ιατροδικαστής Ντουράντε, όποιος τον χτύπησε είχε πετύχει ένα καίριο πλήγμα αποκοπής του εγκεφάλου. Κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο, αιμόφυρτος κατάφερε να ψελλίσει: «Δεν έχουν τον Θεό τους, με φάγανε». Όταν έφθασε στο Λαϊκό Νοσοκομείο, ήταν ήδη αργά. Ο Ιάκωβος ήταν κλινικά νεκρός. Μία εβδομάδα μετά, στις 23 Νοεμβρίου, άφησε την τελευταία του πνοή. Άφαντοι οι δολοφόνοι Οι γονείς των δύο άτυχων νέων κατέθεσαν μηνύσεις, χωρίς ποτέ να δικαιωθεί η μνήμη των παιδιών τους. Η κυβέρνηση αρκέστηκε στο να πει: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη», προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη χρήση βίας των ΜΑΤ, ενώ πολλοί έκαναν λόγο για προβοκάτσια. Οι δολοφόνοι των ΜΑΤ δεν συνελήφθησαν ποτέ. Εφτά χρόνια μετά, όσοι αστυνομικοί κατηγορήθηκαν για τα επεισόδια της 16ης Νοεμβρίου αθωώθηκαν.
Το όργιο βίας των ΜΑΤ Η εντολή ήταν να σταματήσουν με τη βία και εκτελέστηκε με ευλάβεια από τα ΜΑΤ. Πολλοί τραυματίστηκαν σοβαρά, δύο όμως νεαρά παιδιά έπεσαν νεκρά. 18 χτυπήματα στο κρανίο και ένα πισώπλατο χτύπημα Το πρώτο θύμα ήταν η 20χρονη Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι. Τη χτύπησαν με κλομπ, περίπου στη Μεγάλη Βρετανία, όταν προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό των ΜΑΤ. Αιμόφυρτη μεταφέρθηκε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, όπου πριν καν οι γιατροί προλάβουν να της δώσουν τις πρώτες βοήθειες, άφησε την τελευταία της πνοή. Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης, η νεαρή κοπέλα έφερε 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Λίγο αργότερα, πέφτει νεκρός ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής στην πρώτη και τελευταία του πορεία διαδήλωσης στην Αθήνα. Ο γνωστός στοχαστής και φιλόσοφος Λουκάς Αξελός περιγράφει τα γεγονότα. Είχε γνωρίσει τον νεαρό φοιτητή μέσω της έκδοσης του περιοδικού Τετράδια όπου συνεργάστηκαν. «Μαζί με άλλους συντρόφους μας ζήσαμε εκείνη τη χρονιά το τριήμερο της επετείου του Πολυτεχνείου, στο “τραπεζάκι” των Τετραδίων και της Εργασίας. Την Κυριακή, 16 Νοεμβρίου, κατεβήκαμε από νωρίς στο Πολυτεχνείο για να συμμετάσχουμε στην πορεία, όπως και έγινε. Είναι χαρακτηριστική η εμμονή του Ιάκωβου για συμμετοχή στην πορεία, “την πρώτη του”, όπως ο ίδιος διατύπωνε στον Παύλο», συνεχίζει ο Λ. Αξελός. «…δεδομένου ότι ο Ιάκωβος είχε ουσιαστική άγνοια, όχι μόνο της Αθήνας αλλά και της αστυνομικής βιαιότητας, κρίναμε σκόπιμο να διαλυθούμε και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Ήταν 10 με 10:15 το βράδυ όταν χωρίσαμε. Αλίμονο. Ήταν για πάντα… Αργά το βράδυ, ειδοποιήθηκα ότι ο Ιάκωβος είχε δολοφονηθεί από τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα». «Δεν έχουν το Θεό τους, με φάγανε» Αν και οι τρεις νέοι είχαν αποφασίσει να απομακρυνθούν από την πορεία, ωστόσο ο Ιάκωβος βρέθηκε στο Σύνταγμα για τελευταία φορά. Στον δρόμο βρήκε έναν παλιό του φίλο. Ήταν ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής
Στις 20 Νοεμβρίου τελέστηκε το μνημόσυνο του Ιάκωβου Κουμή στη γενέτειρά του Σωτήρα Αμμοχώστου. Φέτος συμπληρώνονται 36 χρόνια από τη δολοφονία του από την αστυνομία κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο Ιάκωβος Κουμής γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου το 1956 και καταγόταν από μια φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά την αποφοίτησή του από τεχνική σχολή, κατατάγηκε στον στρατό και υπηρέτησε σε μοίρα Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς. Βιώνοντας την τουρκική εισβολή και την καταστροφή που υπέστη η πατρίδα του, ο Ιάκωβος Κουμής δραστηριοποιήθηκε συμμετέχοντας σε διάφορες αντικατοχικές κινητοποιήσεις ως μέλος της «Επιτροπής Αυτοδιάθεσης της Κύπρου», μιας οργάνωσης η οποία δεν είχε κομματική χροιά. Πηγαίνοντας στην Αθήνα για σπουδές ως φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, συνέχισε τη δράση του λαμβάνοντας μέρος σε διάφορες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Ο Ιάκωβος Κουμής ξεχώριζε για το ήθος του, για τον ακέραιό του χαρακτήρα και για τις ευαισθησίες του· ευαισθησίες που αφορούσαν την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την αγάπη για την πατρίδα, όπως κανείς μπορεί να διακρίνει στους στίχους των ποιημάτων που έγραφε: «Χωρίς πνοή ο άνθρωπος χάνεται χωρίς συνείδηση ο λαός χάνεται. ………………………. Η γαλάζια σου μορφή με τυραννά… Γυρεύω μια σταγόνα λευτεριάς στα βήματά σου και συ μ’ αρνήθης για τα συμφέροντά σου».
Ο νεαρός Ιάκωβος Γεννημένος το 1956 στη Σωτήρα Αμμοχώστου από μία φτωχή αγροτική οικογένεια, όσοι τον γνώριζαν έλεγαν πως ήταν ένα παιδί εργατικό και ανήσυχο. Η τουρκική εισβολή του 1974 τον βρήκε στα 18 του και τον σημάδεψε, αφού αμέσως μετά ξεκινά ο αγώνας του για μία κοινωνία δίκαιη και ελεύθερη. Οι κινητοποιήσεις και οι αντικατοχικές διαδηλώσεις αποτελούν τη νέα του πραγματικότητα, ενώ παίρνει μέρος στη δραστήρια πρωτοβουλία «Επιτροπή Αυτοδιάθεσης Κύπρου», μία οργάνωση κομματικά ανένταχτη. Υπηρέτησε ως ΛΟΚατζής 32 Μοίρας Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς και υπήρξε μηχανολόγος στο διυλιστήριο Λάρνακος, ενώ παράλληλα ήταν στην Κινηματογραφική Λέσχη της Λάρνακας μαζί με τον λογοτέχνη Φοίβο Σταυρίδη. Αργότερα, εντάχθηκε στον κύκλο του αριστερού, ριζοσπαστικού και πατριδογνωστικού βιβλιοπωλείου της Κύπρου, τα Οχτωβριανά, όπου εντάσσεται στον κύκλο των Αριστερών-Πατριωτών. Το 1978 παντρεύεται την αγαπημένη του Μαρία Καϊκκή και το 1980 μετακομίζουν στην Αθήνα, για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες. Και στην Αθήνα ο Ιάκωβος παραμένει δραστήριος και συνεχίζει να αγωνίζεται για τις ιδέες του. Παίρνει μέρος στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου στις 16 Νοεμβρίου. Την πρώτη και τελευταία του. Ο ίδιος προφητικά είχε γράψει έναν μήνα νωρίτερα: «Γυρεύω µια σταγόνα λευτεριάς στα βήµατά σου και συ µ’ αρνήθης για τα συµφέροντά σου…» * Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.mixanitouxronou.com.cy
Ο Ιάκωβος Κουμής ήταν ένας εθνικά δραστήριος και ιδεαλιστής νέος, που αγωνιζόταν καθ’ όλη τη σύντομη πορεία της ζωής του υπερασπιζόμενος υψηλές αξίες και ιδανικά. Πρέπει να μνημονεύουμε και να μη λησμονούμε τον Ιάκωβο Κουμή, γιατί η θυσία του νεαρού αγωνιστή αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τη νεολαία μας, ώστε αυτή να μπορέσει να κρατήσει όρθιο το λάβαρο του αγώνος για την Απελευθέρωση της Κύπρου μας. Ε.Μ.
5
ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016
Περαστικά Μουσταφά...
Ομερτά Του Γιώργου Λαγάκου
Καταστροφολογία, συνθήματα
και στη μέση η Κύπρος
Κουβέντες του καφενέ (της Περιστερώνας)
Του Γιώργου Τάττη
Μοντ Πελεράν: H πελλάρα πάει στα βουνά…
Όλοι στο καφενείο συζητούν για τις συνομιλίες. Οι μεν ενθουσιασμένοι, οι άλλοι απογοητευμένοι που δεν δεχθήκαμε το σχέδιο Ανάν, «αφού τωρά έρκουνται σιειρόττερα». Άλλοι δεν μιλούν πολύ, φοβούμενοι μήπως και χαρακτηριστούν λυσοφοβικοί, φασίστες, στυγνοί κομμουνιστές, προδότες, κεφαλαιοκράτες, ονειροβάτες, μέχρι και απάτριδες, εάν εκφράσουν έστω και μία αμφιβολία. Απ’ όλα έχει το πανέρι του ταμπελώματος. Από τη μια μεριά του πολιτικού φάσματος μέχρι την άλλη. Από την τάδε ψυχοπαθολογική κατάσταση μέχρι τα όρια της παράνοιας. Όχι ότι ο χώρος αυτών που εκφράζουν δυσαρέσκεια και κριτική ως προς τη φύση και το περιεχόμενο των συνομιλιών αποτελεί και πάντοτε συνετή πολιτική δύναμη. Ειδικά από σύνολα τα οποία αναλάμβαναν τον ρυθμιστικό ρόλο στην κατανομή της εξουσίας και, ως εκ τούτου, μοίραζαν τα ψηφαλάκια τους ξεδιάντροπα στο ΔΗΣΑΚΕΛ. «Εν’ καλόν το Νικούιν, επήρεν το απόφασην ότι τα μουσκουρούθκια εν περνούν στους Τουρκαλλάες. Όσον πιο γλήορα το καταλάβουν ούλλοι, τόσον πιο εύκολα θα είναι τα πράματα για να πάμεν πίσω». Με αυτά τα λόγια έκανε την είσοδό του ο μουχτάρης του χωρκού, γνωστός για τις συναγερμικές του καταβολές. Δεν άντεξα και του απάντησα. «Μεν τα λαλείς φωναχτά, κουμπάρε, κρύφκε νάκκον μες στα πετσιά σου, έρκουνται οι κοινοτικές εκλογές τωρά και πώς θα σε στηρίξουν οι ΔΗΚΟϊκοί και οι λοιποί “ανεξάρτητοι”, αν εν’ λλίον πιο σοβαροί που σέναν;» Κατάλαβε ότι είχα δίκαιο, με κοίταξε μετανιωμένος, έσκυψε και παρήγγειλε καφέ. Του τον πάω και συνεχίζω. «Και καφετζιής και επικοινωνιολόγος της προεκλογικής σου εκστρατείας. Όλα ο καφετζιής θα τα σκέφτεται δαμέσα;» Αμέσως παίρνει φόρα ο ΑΚΕΛικός γείτονάς του, που τα τελευταία χρόνια έγιναν κολλητοί παρά το βεβαρημένο ιστορικό μεταξύ των δύο οικογενειών, απότοκο της αδυναμίας της συκιάς να λάβει υπ’ όψιν τη χωροταξική κατανομή των οικοπέδων τους. Βλέπετε, πήγε και βλάστησε ακριβώς στη μέση. Άντε μετά να τα βρει η εργατιά με το κεφάλαιο. Λέει, λοιπόν, ο ΑΚΕΛικός: «Παραίτα τες πελλάρες, ρε καφετζιή, και οι ανάγκες και η οικονομία μας πιον, εγύρισέν τα ούλλα πούκουππα (ίσως μία εκλαϊκευμένη αντίληψη του ιστορικού υλισμού, κάτι ανάλογο με το μυθιστόρημα του Δημήτρη Χριστόφια Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία) τζιαι, όπως βλέπεις, ήρτεν η ώρα οι αριστεροί τζιαι οι δεξιοί τούτου του τόπου να πολεμήσουν τζιαι μαζίν». «Ο Θεός που σας έσμιξεν», απάντησα κι εγώ φεύγοντας.
Περνά λίγη ώρα και μπαίνει ένας παλιός φίλος. Καιρό είχε να έρθει. Αμέσως, ξεκίνησε να φωνάζει για τους πάλαι ποτέ πατριώτες δεξιούς και τους αγώνες τους. «Μπήκαν στην πολιτική με τις ευλογίες της πατριωτικής Δεξιάς, της φάρας των αγωνιστών, για να συμπληρώσουν αυτό το κενό. Όχι για να γίνουν ένα με τα απορρίμματα». Ξεκίνησα να στρίβω τσιγάρο. Νόμιζα ότι είχαμε ξεπεράσει, τουλάχιστον ο ευρύτερος χώρος του ριζοσπαστικού, δημοκρατικού πατριωτισμού, τα φαντάσματα του εμφυλίου και τα παραμύθια των ΔΗΣΑΚΕΛικών, όπως και των ΝΔΠΑΣΟΚων, που οδήγησαν με τη σειρά τους στην πόλωση, στον εθνομηδενισμό και τον φασισμό. Στις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και εξηγούμαι. Αλίμονό μας εάν κάνουμε πάσα τον λαμπρό αγώνα της ΕΟΚΑ στη Δεξιά. Αλίμονό μας αν την απομονώσουμε από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και πέσουμε στην παγίδα του ΑΚΕΛ, ότι δήθεν αποκλείστηκε από τον αγώνα. Λες και υπάρχουν πλέον οι αντιθέσεις αυτές ως μια πραγματικότητα που κυριεύει τις δράσεις των υποκειμένων. Ή λες και υπήρξαν ποτέ με το ακριβές τους περιεχόμενο. Λες και οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ πολέμησαν ποτέ για καμιά «πατριωτική Δεξιά». Λες και δεν βλέπουμε ότι πλέον αυτές οι ταξινομήσεις αδυνατούν να ερμηνεύσουν την κοινωνική πραγματικότητα και παραμένουν κούφιες ταμπέλες που δεν έχουν ουσιαστικό νόημα και δεν αντανακλούν στις ιδεολογίες και στα εργαλεία που χρησιμοποιούν αυτές. Μόνο διαιωνίζουν έναν μύθο που λειτουργεί υπέρ των αριστερών και δεξιών ελίτ, δημιουργώντας φωνασκίες για την επαναστατική ή τη ρεφορμιστική Αριστερά, την υπερεθνική ή τη διεθνιστική/ πατριωτική Αριστερά, τη συντηρητική ή φιλελεύθερη Δεξιά, τη λαϊκή ή την κοσμοπολίτικη Δεξιά. Οι λέξεις που πλέον συνοδεύουν την εν λόγω κατηγοριοποίηση αναδεικνύουν την ίδια της την υπέρβαση στον ιστορικό χρόνο που διανύουμε. Οι ιδεολογίες, οι ταυτότητες δεν είναι κάτι στατικό. Αποτελούν ιστορικά και πολιτισμικά προϊόντα και υπόκεινται σε διαρκείς επανεπεξεργασίες. Δεν πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τον πλούτο αυτών των ιδεολογιών ως τρόπων ερμηνείας των ιστορικών φαινομένων και της τωρινής πραγματικότητας. Πρέπει όμως να τις εμπλουτίσουμε με το βίωμά μας, να τις δούμε στις πολιτισμικές και εντόπιές τους εκφάνσεις, για να δούμε εάν αυτές έχουν ένα πραγματικό περιεχόμενο και μας επιτρέπουν να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα. Οι ιδεολογίες, ως πρότυπα σκέψης και νοηματοδότησης της πολυπλοκότητας του κόσμου, δεν καταργούνται, παρά μόνο εμπλουτίζονται. Αμφισβητείται η ουσιαστική ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία, οι πρακτικές τους αποτυπώσεις, πώς αυτές δηλαδή επενεργούν στους ίδιους τους ανθρώπους όταν ιδωθεί ο κόσμος στο μικροεπίπεδο. Αμφισβητείται, επίσης, η κυρίαρχη αντίθεση που αυτές πρεσβεύουν. Μοιραία κανείς ανακαλύπτει ότι υπάρχουν κι άλλα συστατικά στοιχεία που παράγουν δράσεις και νόημα, πέρα από την απλουστευτική και κενή πλέον αντίθεση του «κομμουνιστή αριστερού» και του «καπιτάλα δεξιού».
Τον τελευταίο καιρό βομβαρδιζόμαστε με συνεχείς ενημερώσεις για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, τις συναντήσεις των δύο ηγετών, αναλύσεις για το πώς τα πάμε και άλλα πολλά. Συζητήσεις πολλές, ουσία μηδέν. Οι πληροφορίες για το τι έχει συμφωνηθεί, συζητείται και προτείνεται έρχονται με το σταγονόμετρο και αυτές δεν είναι καν διάφανες και κρυστάλλινες. Και όλα αυτά ενώ ο Πρόεδρος, υποστηριζόμενος από την ΑΚΕΛική και Συναγερμική ηγεσία, διακηρύττει πως «λαμβάνω πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τις ανησυχίες των Ε/κ» και «δεν πρόκειται να δεχτώ σχέδιο το οποίο ξέρω πως θα απορρίψουν οι Ε/κ». Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να διακηρύττεις από τη μια τη σημαντικότητα των απόψεων και των πιστεύω του λαού τον οποίον εκπροσωπείς και από την άλλη να μην ενημερώνεις σχεδόν για τίποτα! Είναι ενδιαφέρον να μη θες να φέρεις σχέδιο που θα απορρίψουν, αλλά να μην τους ρωτάς τι θέλουν ή τουλάχιστον πώς τους φαίνονται όλα αυτά που ακούν. Αν μιλήσουμε όμως και με στυγνό ρεαλισμό, η λύση αφορά εμάς! Τα σπίτια, τα δικαιώματα, το κράτος και η ασφάλεια που συζητείται είναι για μας. Το ελάχιστο, λοιπόν, που θα πρέπει να γίνει είναι αντί να αφήνουμε τους πολιτικούς ηγέτες να μιλούν με ύφος τριάντα καρδιναλίων (και τώρα τελευταία με ύφος Μητέρας Τερέζας) και να μας εξηγούν το καλό μας, να τους πάρουμε από το αυτί για να ακούσουν αυτούς που στο κάτω κάτω εκπροσωπούν. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ουσιαστικά, αν ρωτήσει κάποιος σε τι έχουμε συμφωνήσει, εκτός από κάποιες αερολογίες που ακούγονται κατά καιρούς, τα βασικά είναι: Η συγκρατημένη αισιοδοξία, το καλό κλίμα, η πρόοδος και οι δυσκολίες. Αυτά ακούμε και τίποτα περισσότερο – μια ξύλινη πολιτική και δημοσιογραφική γλώσσα. Οι κυβερνητικές δυνάμεις και οι πρωτοβουλίες για «ομοσπονδία» έχουν πλέον σταματήσει να πολιτεύονται στα πλαίσια της λογικής και του πολιτικού (είτε ορθού είτε μη) λόγου, αλλά εστιάζονται στην καταστροφολογία. Η χρήση επιθέτων πάνε και έρχονται, με τον αφορισμό και εξορκισμό των όσων εγείρουν ερωτηματικά ή κάνουν κριτική στα όσα γίνονται! Πολιτικός λόγος μηδέν. Λες και συζητείται ένα ζήτημα στο καφενείο της τελευταίας ορεινής κοινότητας της Κύπρου. Και όντως, αυτή η διαδικασία θα πρέπει να μας προβληματίσει. Όταν πλέον η συζήτηση εστιάζεται στη χρήση επιθέτων, στην προσβολή και στη συνθηματολογία, τότε σίγουρα κάτι πάει λάθος. Αν η λύση που προωθείται είναι ορθή, διασκεδάζει τις ανησυχίες των Ελλήνων της Κύπρου, διασφαλίζει τις βασικές αρχές και εμπίπτει στα πλαίσια της περιγραφής ενός «έντιμου» συμβιβασμού, τότε γιατί δεν ξεκινάμε να συζητάμε τις πτυχές που έχουν συμφωνηθεί, αντί να πετάμε πέτρες στους «απορριπτικούς»; Αφήστε, λοιπόν, τα πουλιά ήσυχα, τα κλαδιά ελιάς στη θέση τους, τη νεκρή ζώνη χωρίς μπαλόνια και ζωγραφιές και εστιάστε στην πραγματικότητα. Ενημερώστε και ακούστε τον λαό, αποφασίστε να γίνετε ρεαλιστές και ξεκινήστε να μιλάτε τη γλώσσα της καθημερινότητας. Η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη αν οι λύσεις έρχονται μακριά από το σημείο κρίσης, παίζοντας κρυφτό με την αλήθεια! Και το Μοντ Πελεράν είναι πολύ χλιδάτο και ιδεατό για να αντικατοπτρίσει την πραγματικότητα!
6
26 Νοεμβρίου 2016 | τεύχος 11ο |ΕΝΩΣΙΣ
Η κατάπτυστη ηθική μας χρεοκοπία
Οι συνομιλίες ναυάγησαν και επιβεβαίωσαν ξανά την πεποίθησή μας ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση μέσα στα πλαίσια της ήττας του ’74. Όσες υποχωρήσεις και αν έχουν γίνει από τους μαιτρ της διπλωματίας όλα αυτά τα χρόνια, δεν κατάφεραν να πείσουν τους Τούρκους να δεχτούν μια λύση από την οποία θα κερδίσουν και κατιτίς οι Ελληνοκύπριοι. Η μια κυβέρνηση μετά την άλλη έχουν αποτύχει να τους πείσουν, παρ’ ότι στο εσωτερικό μέτωπο είχαν ισχυρούς σύμμαχους, και ο ΟΗΕ και οι μεγάλες δυνάμεις ήταν ταγμένοι όλοι υπέρ της λύσης. Δώσαμε και ξαναδώσαμε τόσα πολλά, που φαινόμαστε γελοίοι μπροστά στα μάτια άλλων λαών. Προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι το 1% διαφορά επί του εδαφικού ούτε ο αριθμός των προσφύγων που θα επέστρεφαν στα σπίτια τους. Επειδή ο Αναστασιάδης, όπως και ο προκάτοχός του, είναι γνωστός εθνοπροδότης και επειδή σύσσωμοι οι οπαδοί της ΔΔΟ έλαβαν μέρος στον σκληρό αγώνα να μας πείσουν πως ο Ερντογάν και η Τουρκία έχουν αλλάξει, ΟΛΟΙ ευελπιστούσαν ότι επιτέλους θα βάζαμε και την υπογραφή μας στην καταδίκη μας για να τελειώνει το Κυπριακό και να αρχίσει ξανά ο παράδεισος.
Όταν όλες οι πλευρές θέλουν διακαώς τη λύση και η λύση δεν έρχεται, σημαίνει ότι κάτι άλλο συμβαίνει. Δεν περιμένω από την κυβέρνηση και το ΔΗΣΑΚΕΛ να προβληματιστούν και, για να είμαι δίκαιος, ούτε περιμένω να προβληματιστούν και τα πιο μικρά κόμματα. Είναι όλος ο πολιτικός κόσμος μέρος του προβλήματος, μέρος του ναυαγίου και της χρεοκοπίας. Αυτό που ναυάγησε στο Μοντ Πελεράν δεν είναι οι συνομιλίες, αλλά η ΔΔΟ και η κρατική μας στρατηγική όλα τα μεταπολεμικά χρόνια. Ναυάγησε και η δεξιά και η αριστερή εκδοχή της κυπριακής ελίτ. Οι θεωρητικοί της ομοσπονδίας θα έπρεπε να είχαν αυτοκτονήσει όλοι μετά το ΟΧΙ του 2004. Όχι μόνο δεν αυτοκτόνησαν, αλλά ανήλθαν και στην εξουσία και προχώρησαν σε πιο σκληροπυρηνικές θέσεις. Να είστε σίγουροι πως και σήμερα δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει κανείς και πως θα επιστρέψουν δριμύτεροι. Ήδη έχει διαφανεί από τις δηλώσεις των γνωστών ομοσπονδιολάγνων, λυσολάγνων και τουρκολάγνων ότι «ο νούρος του σσιύλλου δεν ισιώννει». Έχει καταρρεύσει ο κόσμος τους και αυτοί επιμένουν να νομίζουν πως όλος ο κόσμος τρώει κουτόχορτο. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως οι Τούρκοι τους έχουν πιάσει τον κώλο. Αύριο στα μνημόσυνα των ηρώων μας θα έχουν και το θράσος να ρίχνουν τις ευθύνες στο γεγονός ότι δεν πήγαμε στο Μοντ Πελεράν με αρκετά κατεβασμένα τα βρακιά. Αύριο θα φορέσουν και τις φουστανέλες και θα βγάζουν πύρινους λόγους, ο άνθρωπός τους προφανώς και θα θέλει δεύτερη θητεία για να ολοκληρώσει το έργο του. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως έχουν αποτύχει οικτρώς. Ούτε λέξη για αλλαγή πορείας. Ακόμη και ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος αναμασά τα ίδια ή, στην καλύτερη περίπτωση, υποστηρίζει μία βελτιωμένη ομοσπονδία, μία βελτιωμένη λύση. Η λύση, όμως, είναι αλλού. Δεν είναι ούτε στα Ηνωμένα Έθνη ούτε στα ηττημένα μυαλά όλης της πολιτικής και πνευματικής μας ηγεσίας. Η λύση του Αυξεντίου είναι στα δικά μας χέρια. Μόνο εμείς, ως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού
Αμυγμοί Θηλύτητος
Του Βελούχη Αρειώτη
Το παιδί με τα γένια
Στην εποχή που έχει μάθει να αφουγκράζεται μόνον ό,τι ντιντινίζει στις τσέπες των προνομιούχων, έρχονται κάποια παιδιά που μας θυμίζουν πως δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Ακόμη κι αν ήταν, δεν φταίμε εμείς. Εμείς απλώς πολεμούμε να αθροίσουμε κάτι ακόμη στην λιγοστή μας χαρά. Αξύριστος καιρό, παίζει τώρα για την δική μου ομάδα.Κρεμασμένα πάνω απ’ τα γένια του, λαμπυρίζουν δυο μάτια καριόλικα, δυο δόσεις τσογλανιάς, δυο λίμνες θολές, απ’ αυτές των παιδικών μου χρόνων. Τεμπέλικα στο μαρκάρισμα, μα διαολεμένα την ώρα της ντρίπλας. Εωσφορικά. Βουβά. Θανατηφόρα. Τόσο που ο αντίπαλος θα είχε χρόνο να βάλει μπουγάδα μέχρι να αντιληφθεί τι του συμβαίνει. Πεθαίνω για το ιλιγγιώδες
ξεπέταγμά του την στιγμή που ο ταλαίπωρος αμυντικός υπολογίζει συστήματα, πιθανότητες, μαθήματα κι αυτός βρίσκεται φάτσα με τον τερματοφύλακα, ο οποίος έχει χρεωθεί από την Στρογγύλη Μοίρα της Πέτσινης Θεάς να περάσει τα ίδια με τον συμπαίκτη του. Η αδηφάγα σπίθα στο μάτι του αναδίδει το άρωμα μιας βραζιλιάνικης παραλίας την ώρα που κάποια οπίσθια στέλνουν στην κόλαση κάθε αρσενικό ένστικτο. Τσακίζοντας αυτό ακριβώς το απειροστό δευτερολέπτου, ο τύπος έχει ήδη ψήσει την ζαβλακωμένη άμυνα, αφήνοντάς την στο περίπτερο για τσιγάρα. Άφιλτρα. Μέσα από τις τρίχες του προσώπου του, ξεπροβάλλουν ανεκδιήγητα καραγκιοζιλίκια σαν αυτά που σκαρώναμε στις αλάνες πριν να μας φωνάξουν οι μανάδες μας για μπάνιο. Κι ας μην μας ξενίζουν οι γκριμάτσες του σε κάποιο φάουλ, αφού ακκίζονται φορτωμένες με όλων των λογιών τις στερήσεις, τα όνειρα, τα απωθημένα στα στενοσόκακα του Ρίο. Τα γόνατα ξύνουν λυσσαλέως το γρασίδι σ’ ένα γκολ και οι ιδρωμένοι δείκτες σημαδεύουν ταπεινά τον Ύψιστο σε μιαν εποχή που έχει στρατέψει τους πάντες στο «ένα κι ένα κάνουν δυο», για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουνε οι νέοι πως κάποτε ο κόσμος αγνοούσε τι στον διάολο είναι αυτό το γαμημένο το πολιτικώς ορθόν. …Άι στον διάολο… Τότε του έφτανε η Πίστη του. Vander Sacramento Vieira, σ’ ευχαριστώ.
έθνους, μπορούμε να προτάξουμε τη λύση που και δίκαιη θα είναι για όλους και θα μας αξίζει. Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτό είναι το ζητούμενο και όχι οι παραλλαγές της ομοσπονδίας που καταργούν τη δημοκρατία μας και μας μετατρέπουν σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Η κυβέρνηση και τα κόμματα δεν πρόκειται να αλλάξουν πορεία ούτε πρόκειται να προβληματιστούν για εναλλακτικές πολιτικές επιλογές. Ούτε τα μικρά κόμματα θα το πράξουν. Και ο Παπαδόπουλος και ο Σιζόπουλος και ο Λιλλήκας και η Θεοχάρους και ο Περδίκης φαίνεται να είναι ανίκανοι να αρθρώσουν έναν άλλον λόγο, απελευθερωτικό. Αναμασούν τα ίδια και τα ίδια προκρίνοντας καλύτερες εκδοχές της ομοσπονδίας. Θέλουν φυσικά όλοι μια ελεύθερη Κύπρο, αλλά μια ελεύθερη Κύπρο που θα έρθει εξ ουρανού, ουρανοκατέβατη, χωρίς να κουνήσει κανείς το χεράκι του. Δεν γράφεται έτσι όμως η ιστορία, θέλει αρετήν και τόλμην και μιαν οκκάν αρτζιίθκια που λέει κι ο ποιητής. Θέλει και θυσίες που κανένας Κύπριος δεν θέλει να υποστεί. Έτσι είναι οι ηγεσίες μας, έτσι είναι και ο λαός μας. Οι οπαδοί της ΔΔΟ θέλουν να επιστρέψουν στα χωριά τους και στα σπίτια τους, αλλά δεν τους πειράζει αν δεν θα είναι ελεύθεροι, φτάνει που θα έχουν εξοχικά ή θα πάρουν αποζημιώσεις. Οι άλλοι θέλουν τα χωριά τους και τα σπίτια τους και να είναι ελεύθεροι, χωρίς όμως να κάνουν καμία θυσία. ΔΕΝ γίνεται. Με αίμα κερδίσαμε την ελευθερία μας, με αίμα τη χάσαμε, μόνο με αίμα και ιδρώτα θα την πάρουμε πίσω. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε το πιο πάνω και αλλάξουμε πορεία και μυαλά, τόσο το καλύτερο για μας. Πρώτα φυσικά ας παραιτηθεί ο Αναστασιάδης και ας αυτοκτονήσει ο Άντρος Κυπριακού και ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Μετά ας βγάλουν τα μάτια τους ένας ένας όλα τα παπαγαλάκια της ΔΔΟ (δημοσιογράφοι, δημογέροντες και βετεράνοι του 2004) που μας τα έχουν πρήξει με την περιβόητη λύση. Β.Φ.
7
ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016
Κ
ΝΤΟ
Ο
ΕΝΤ
ΟΥΜ
Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία;
Εκ βαθέων
Του Ανδρέα Χριστοφή
Διαπιστώσεις για το Κυπριακό:
Φιλανδοποίηση και κοινωνικός αυτοματισμός
Που μιτσήν τζιαι που πελλόν...
Της Μαρίας Χ.
Μπρος γκρεμός και πίσω εσύ: Το παραλήρημα
«Τι να πρωτοπρολάβω η έρμη;» σκεφτόμουνα καθώς ετοιμαζόμουν για τη μεγάλη έξοδο προς το Χίλτον Παρκ. Είχα συγχυστεί. Χριστόφκιας (και αυλικοί) ή Νίκαρος; Νίκαρος ή Χριστόφκιας; Δεν έβρισκα τις ισορροπίες μου η γυναίκα. Διότι άμα έχεις να επιλέξεις μεταξύ της παρουσίασης του μελλοντικού μπεστ σέλλερ πονήματος του Δημήτρη Χριστόφια Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία… (και μόνο που το γράφω μου σηκώνονται οι τρίχες) και της διακαναλικής συνέντευξης του φίλτατου Προέδρου τής (προς το παρόν εν ζωή) Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά από ένα ακόμη γελοιοδέστατο «ναυάγιο» συνομιλιών, ε… όσο να ’ναι σαντανώννεσαι, ρε παιδί μου! Αλλά υπάρχει Θεός. Θεός και τεχνολογία. Εξηγούμαι: Μη ξέροντας ακόμα πού θα με βγάλει η στράτα, ανέθεσα (με τις βαθύτερες απολογίες μου) στο μαγνητοφωνούδιν μου το έργο της ηχογράφησης της απευθείας μετάδοσης της διακαναλικής του Προέδρου˙ έτσι, για χάρην του αρχείου. Νοείται πως ήξερα ότι δεν επρόκειτο να ακούσω οτιδήποτε καινούργιο, βαρυσήμαντο, μη αποπροσανατολιστικό, ττου δε ππόιντ, ρε κουμπάρε! Από την άλλη μεριά (ω! μεγίστη ευτυχία), Δημήτρης Χριστόφιας, Άντρος Κυπριανού, Αντρέας Δημητρίου και Κυριάκος Νεοκλέους, οι τέσσερις από τους πέντε ομιλητές της βραδιάς, δηλαδή, υπό τον φόβον άμπα τζιαι μείνει κανένας αμόρφωτος (ή ατάραχος), είχαν ήδη δώσει τις ομιλίες τους στη δημοσιότητα. Και επειδή, ως γνωστόν, τίποτε δεν μας φεύκει εμάς, τις εντοπίσαμε διαδικτυακά. Ο άσωτος της παρέας, ο Νιαζί Εφέντης, μάλλον προληπτικός ή προκατειλημμένος, θα προτίμησε να διαφυλάξει τη δουλειά του από επιτήδειους σαν και του λόγου μας. Εν πάση
περιπτώσει, δεν νομίζω ότι δύναμαι να μεταφέρω επαρκώς επί χάρτου τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου για την τροπή που έπαιρνε η νύχτα μου. Μα αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει να έχεις στα χέρια σου υλικό για τη στήλη, χωρίς να χάσεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου βαούμενος μέσα σε μίαν αίθουσα με τον τέως που εκθειάζεται από σύσσωμο το ΑΚΕΛ και την ηγεσία του, τον Κιζίλγιουρεκ, κάμποσα ναινέκια και μια μάτσα «οπαδούς της (όποιας τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν) λύσης» σε παραληρηματική έξαρση; Ναι. Ευχαριστώ για την κατανόηση. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα κρύψω πως μου είχαν δημιουργηθεί ευρύτεροι προβληματισμοί. Είμαι τζι εγώ πλάσμαν, η ευλοημένη! Και τις ομιλίες να μην είχα εντοπίσει, γιατί να βουρώ ούλλους τους παλαβούς που πίσω δηλαδή; Σαμπώς τζι εν ηξέρω τι θ’ ακούσω; Γιατί να εκθέτω τον εαυτό μου και την ψυχική μου υγεία σε τόπους όπου άνθρωποι επικίνδυνοι που είχαν ή έχουν στα χέρια τους μέρος της εξουσίας τούτου του τόπου επιλέγουν να κάνουν ακατανόητα πάρτυ και να εθελοτυφλούν; Σε τόπους όπου υποτιμάται η νοημοσύνη μου, οι γνώσεις μου, η ελληνικότητά μου, η συλλογική μου ταυτότητα, η πατρίδα μου εκ των έσω; Στις 23 Νοεμβρίου τέτοιοι τόποι ήταν και το Χίλτον Παρκ, μα και ο άλλοτε αναπαυτικότατος καναπές του σπιτιού μου. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, εκτύπωσα τις ομιλίες για διεξοδική μελέτη, ηχογράφησα όλη τη διακαναλική του Νίκαρου και πήγα για ποτάκι. Υ.Γ.1: «Κριτής όλων είναι ο λαός», είπε ο Χριστόφιας σας, και για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά έχει δίκιο. Μερικές παρατηρήσεις: (α) υπάρχουν λογιών και λογιών κριτικές, (β) ο Κυπραίος, μέσα στη φενάκη του, στερείται (εθνικής, συλλογικής κ.ά.) συνειδήσεως, καθώς και κριτικής σκέψης, (γ) κοινώς, σάστα τζι εγύρασιν. Υ.Γ.2: Και ως αυλαία στο γενικότερο θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται στο εσωτερικό, στο εξωτερικό, στον γαλαξία μας και, νάκκον πάρατζιει, στην Ανδρομέδα, ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, λαμβάνω ειδοποίηση στο κινητό: «Τουρκία: Η ψήφος της Ευρωβουλής παραβιάζει τις ευρωπαϊκές αξίες – δεν την παίρνουμε σοβαρά». Η Τουρκία. Του φασισμού, της προπαγάνδας, της προσωπολατρίας, της θανατικής ποινής, της νομιμοποίησης σεξουαλικών επιθέσεων, της αθώωσης των θυτών ένεκα φύλου. Η Τουρκία του ισόβια σε άπαντες μη προσκυνούντες τον εκπρόσωπο του Αλλάχ επί γης. Η Τουρκία που κλείδωσε στα μπουντρούμια την ελευθερία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όχι μόνο στην Τουρκία, και στην Κύπρο. Η Τουρκία. Τα χάπια μου.
Στα τόσα χρόνια των διαπραγματεύσεων για λύση ομοσπονδίας, η ελληνική πλευρά έχει αποκτήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που εμπερικλείονται στην άσκηση μιας πολιτικής φιλανδοποίησης. Η εν λόγω πολιτική ασκείται συνήθως από αδύναμα κράτη υπό την πίεση άλλων υπέρτερων και καταλήγει στη διπλωματική δορυφοροποίησή τους. Αυτό στην περίπτωση της Κύπρου προέκυψε όχι μόνο επειδή η ελληνική πλευρά είναι η ηττημένη του 1974, αλλά και διότι αυτοεγκλωβίστηκε σε αδιάκοπες συνομιλίες και προσπάθειες για να κερδίσει ελάχιστα, παραδίδοντας πολύ περισσότερα στην τουρκική πλευρά, με την ψευδαίσθηση του εξευμενισμού. Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της πολιτικής αποτελεί η εγκατάλειψη από την ελληνική πλευρά της θέσης για αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας εκ μέρους της Τουρκίας, με το επιχείρημα ότι δεν θα το δεχτεί. Και άρα θα πρέπει να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι (εδώ περιέργως εφαρμόζεται χωρίς πρόβλημα μια εναλλακτική στρατηγική), ώστε μέσω της μετεξέλιξής της να αναγνωριστεί και από την Τουρκία. Η Κυπριακή Δημοκρατία, όμως, στην οποίαν ανήκουν με όλα τους τα δικαιώματα και οι Τουρκοκύπριοι, αναγνωρίζεται από όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ πλην της Τουρκίας. Ας μην ξεχνάμε ότι η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων εξαιτίας της πολιτικής της Τουρκίας τερματίστηκε από την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού τους παραχώρησε έγγραφά της. Επιπρόσθετα, λόγω των επίπονων προσπαθειών του κυπριακού Ελληνισμού και της Ελλάδας, εισήλθαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το επιχείρημα εκ μέρους του ΑΚΕΛ ότι δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε τους Τουρκοκύπριους να αναγνωρίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία –την οποίαν ήδη χρησιμοποιούν– γιατί με αυτόν τον τρόπο «θα τους ταπεινώσουμε και θα τους εξευτελίσουμε» (sic) καταρρέει μπροστά στις πολιτικές πραγματικότητες που παραθέσαμε. Εάν πριν από τη λύση του Κυπριακού έχουμε ήδη φιλανδοποιήσει τη σκέψη μας με στόχο να αποδεχτεί η Τουρκία την παραχώρηση πενιχρών ανταλλαγμάτων, τότε τι θα γίνει όταν κληθούμε να λειτουργήσουμε ένα ομοσπονδιακό κράτος στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν πολιτική ισότητα και άρα θα πρέπει οι Ελληνοκύπριοι να σκέφτονται τι θα αποδεχτεί η άλλη πλευρά και μέσω αυτής η Τουρκία; Οι Τουρκοκύπριοι, δυστυχώς, έχουν δείξει ότι δεν μπορούν να λάβουν μόνοι τους αποφάσεις, ίσως και να μη θέλουν. Ως δεύτερο ζήτημα θα θέλαμε να θίξουμε το φαινόμενο του κοινωνικού αυτοματισμού, δηλαδή της σύγχρονης μορφής του διαίρει και βασίλευε. Η συγκεκριμένη πολιτική που ασκείται από τις ελίτ προκαλεί την αντιπαράθεση –στην περίπτωσή μας υπόρρητη– μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, ώστε η ίδια να παραμείνει στο απυρόβλητο. Η απόφαση της ελληνικής πλευράς για αποδοχή της ομοσπονδίας βασισμένη στη διζωνικότητα οδήγησε αυτόματα και στη ρητορική για το ποιες περιοχές θα επιστρέψουν υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και ποιες όχι, περνώντας και σε ορισμένους πολίτες την αποδοχή της μη επιστροφής. Γιατί δηλαδή η Μόρφου και η Αμμόχωστος είναι πιο σημαντικές ιστορικά, οικονομικά και πληθυσμιακά από την Κερύνεια και τα χωριά της Μεσαορίας; Η διαίρεση που προκαλεί διαχρονικά η πολιτική της κυπριακής ηγεσίας στον προσφυγικό κόσμο είναι επικίνδυνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι κάτοικοι του διαμερίσματος Μόρφου, οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν σχεδόν εξασφαλισμένη την επιστροφή τους. Με απογοήτευση ακούσαμε στις ειδήσεις ότι οι Μορφίτες διοργάνωσαν εκδήλωση έξω από το Προεδρικό με κύριο αίτημα την επιστροφή της Μόρφου υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, υπό τον φόβο των δηλώσεων και προθέσεων των Τούρκων για μη επιστροφή της περιοχής, λόγω επενδύσεων τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Ας καταλάβουν επιτέλους ότι με την πολιτική τους να συμπράττουν με διαιρετικές για τον λαό επιλογές επειδή αυτοί βρίσκονται στη μια πλευρά –αυτών που θα επιστρέψουν– τους χώνει βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της συμφεροντολογικής επιστροφής τους εις βάρος των Κερυνειωτών, των Μεσαριτών, των Καρπασιτών και των άλλων προσφύγων. Όπως εύστοχα έγραψε ο (συν)αδελφός Ξένιος Μεσαρίτης, αυτό αποτελεί «την αποδοχή της ανικανότητάς μας να ζούμε ελεύθεροι στον τόπο μας…».
8
26 Νοεμβρίου 2016 | τεύχος 11ο |ΕΝΩΣΙΣ
Χορεύοντας με τους Ντάλτον
Του Ξένιου Μεσαρίτη
Αχ ρε καημένοι γιάνκηδες… …έπιασε μια καρέκλα και τα ξύνει, δεν ξέρει πόσο κάμνουν δύο και δύο, μου πήρε και το ύφος του ξερόλα, πώς να μην τσαντιστώ με τον μαλάκα… Γιάννης Μηλιώκας Το εύρος των δυνατοτήτων και επιλογών που έχουμε ως κοινωνία ταυτίζεται και ετεροκαθορίζεται μαζί με το επίπεδο και τις δυνατότητες δημιουργίας και σκέψης που χαρακτηρίζουν την ίδια την κοινωνία. Μια κοινωνία της οποίας η νοοτροπία ανάγει τη Χρυσηίδα Δημουλίδου και τη Λένα Μαντά στις πρώτες επιλογές ανάμεσα στους βιβλιοφάγους, όπως επίσης και τους Εννιά Μήνες, το Μπρούσκο, τον Λούη Πατσαλίδη και την Ελίτα στους καλύτερους συντρόφους στα σαλόνια μας με τις μικρές οθόνες. Μια κοινωνία η οποία με την εκλογή του Τραμπ, με την ασφαλή μέθοδο LikeShare-Comment κατσάδιασε τις επιλογές των «ηλίθιων και καθυστερημένων» Αμερικανών οι οποίοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται, αφού είναι όλοι σεξιστές, ρατσιστές, ομοφοβικοί κ.ο.κ., ξεχνώντας τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις για ανάδειξη Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, με νικητές τον Δημήτρη Χριστόφια και μετά, χωρίς ανάσα και χωρίς καν λιπαντικό, τον Νίκο Αναστασιάδη. Ο μέσος Κύπριος μέσα από την ξεροκεφαλιά του έχει άποψη για παν πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα το οποίο έχει φιλτράρει και περάσει μέσα από το κόσκινο της ανάλυσής του είτε στον καφενέ της γειτονιάς του είτε σε μια συζήτηση με έναν γνωστό του, ο οποίος είναι τουλάχιστον «μες στα πράματα». Παραδείγματος χάριν, για την παραγωγική δομή του τόπου μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο «ο Κυπραίος δεν έχει όρεξη να δουλέψει, γι’ αυτό τόση ανεργία», λόγω του ότι
προχθές κάποιος γνωστός του πήγε σε ένα ταχυφαγείο και το σάντουιτς δεν ήταν ιδιαίτερα καλό, επειδή, όπως του είπε ο γνωστός του, ο τύπος που έφτιαξε το σάντουιτς δεν είχε όρεξη να δουλέψει. Ή καθήμενος σε ένα μπαρ, κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες, μετά από ένα παραλήρημα γύρω από το ότι «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά», αναρωτιέται αν ο λόγος που δεν θέλουν εγγυήσεις
από την Τουρκία είναι «μήπως σκέφτονται να κάνουν τα ίδια όπως το 1963», επειδή ένας ξάδερφός του πήγε στο Ολυμπιακός-ΑΠΟΕΛ και στο Μοναστηράκι πουλούν ακόμα σε ένα μαγαζί φανέλες που γράφουν «Τούρκος καλός μόνο νεκρός». Αν δεν βρεθεί κάποιος γνωστός να εξηγήσει το γιατί μεταναστεύουν οι νέοι σήμερα, θα βρεθεί μια απάντηση σε κάποια συνομωσιολογική αγκαλιά που θα φταίει κάποιος μασόνος ή ότι κάποια προφητεία θα ανατρέψει τα εις βάρος μας δεδομένα και θα τους φέρει πίσω. Ακόμη και στα έδρανα της βουλής,
ο μαλάκας που δεν ξέρει πόσο κάμνουν δύο και δύο έλεγε ότι τόσα χρόνια και πραξικοπήματα καταφέραμε μόνοι μας και φούσκες του χρηματιστηρίου και ηλεκτροπαραγωγικούς σταθμούς ανατινάξαμε και τραπεζική κρίση αντιμετωπίσαμε και δεν υπήρχε καν η διζωνική για να αποδείξει στους υπόλοιπους, τους βλάκες, τους απορριπτικούς, ότι οι ανησυχίες τους για τη ΔΔΟ είναι παράλογες. Με κάθε τρόπο βρίσκουμε την κατάλληλη αφορμή για να συνεχίσουμε να δικαιολογούμε την ανικανότητα ενός ολόκληρου λαού να σηκώσει κεφάλι, κυρίως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Λίγο μέικαπ, ρουζ και μολύβι, λίγες κουβέντες του καφενέ και κάποιες σελίδες από το βιβλίο 100 Τρόποι να Δεις τον Κόσμο με Αισιοδοξία είναι η καλύτερη συνταγή για να κρύψουμε το βλέμμα της αγελάδας που έχει ο μέσος συμπατριώτης μας όταν αντιληφθεί ότι όλα όσα γίνονται γύρω του είναι αποτέλεσμα της δικής του προσπάθειας, μη προσπάθειας, σκέψης και μη σκέψης. …σας έχω δείξει μόνο τις κακές σας πλευρές, Ανθρωπάκο και Γυναικούλα. Δεν έχω ακόμα αναφέρει τη χρησιμότητα και σπουδαιότητά σας. Νομίζετε πως θα διακινδύνευα τη ζωή μου, αν δεν είσαστε σπουδαίοι; Η μικρότητά σας και η ποταπότητά σας φαντάζουν ακόμη πιο φοβερές όταν προβάλλονται κάτω από το φως της σπουδαιότητας και της ευθύνης σας. Λένε πως είσαι βλάκας. Εγώ λέω πως είσαι έξυπνος και δειλός. Λένε πως είσαι άχρηστος στην κοινωνία των ανθρώπων. Εγώ λέω πως είσαι ο σπόρος της. Λένε πως η κουλτούρα χρειάζεται σκλάβους. Εγώ λέω πως κανένα πολιτισμό δεν χτίζουνε σκλάβοι. Ετούτος ο τρομερός 20ός αιώνας έχει ρεζιλέψει κάθε θεωρία πολιτιστική από την εποχή του Πλάτωνα… Βίλχελμ Ράιχ
ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016
9
Χριστίνα ή Θάνατος
Του Χρίστου Πέτρου
Ελληνικά λαϊκά τραγούδια για Αμερικανούς Προέδρους
Με αφορμή την εκλογή Τραμπ και την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, το κείμενο επιχειρεί μια ανάλαφρη αναφορά στην άγνωστη σχέση του λαϊκού μας τραγουδιού με τους Αμερικανούς Προέδρους. Υπάρχουν, λοιπόν, πέντε λαϊκά τραγούδια (τουλάχιστον αυτά έπεσαν στην αντίληψή μας) που γράφτηκαν για Αμερικανούς Προέδρους και για τα οποία γίνεται αναφορά πιο κάτω. Επίσης, έχουμε δύο μεγάλους λαϊκούς μουσικούς που δέχτηκαν πρόσκληση από Προέδρους των ΗΠΑ για να παίξουν στον Λευκό Οίκο: Στα 1942 ο Ρούσβελτ προσκάλεσε τον μοναδικό κιθαρίστα Γιώργο Κατσαρό και στα 1964 ο Χιώτης με τη Λίντα, που μεσουρανούσαν τότε στις ΗΠΑ, δέχτηκαν πρόσκληση από τον Τζιμ Ο’ Χάρα, εκ των στενότερων συνεργατών του προέδρου Λίντον Τζόνσον, προκειμένου να παίξουν στο πάρτυ γενεθλίων του Προέδρου στον Λευκό Οίκο.
Τα πέντε τραγούδια Όλοι λίγο πολύ θα θυμούνται τη θετική διάθεση με την οποίαν η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είδε την εκλογή Ομπάμα στα τέλη του 2008. Ήταν ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος των ΗΠΑ και αυτό σηματοδοτούσε (τουλάχιστον έτσι θέλαμε να πιστεύουμε) ένα σοβαρό βήμα υπέρβασης των φυλετικών ανισοτήτων και του ρατσισμού στην παγκόσμια υπερδύναμη και, κατ’ επέκταση, σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη της γης. Ο Ομπάμα διαδεχόταν τον Μπους τον νεώτερο, ο οποίος στις συνειδήσεις των ανθρώπων ήταν από λίγο έως πολύ επικίνδυνος και παλαβός. Στο κλίμα λοιπόν της αλλαγής, της συμφιλίωσης και της αισιοδοξίας που έφερε η εκλογή του Ομπάμα, ήρθαν κοντά δύο μεγάλοι δημιουργοί της λαϊκής μας μουσικής που δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά μεταξύ τους: Ο Μανώλης Ρασούλης και ο Χρήστος Νικολόπουλος. Έκαναν ένα τραγούδι με τίτλο «Με τον Ομπάμα αντάμα» σε ρυθμό 2/4 (εμβατηριακό) που υπάρχει στον ομώνυμό τους τίτλο. Οι στίχοι του Ρασούλη δε είναι άκρως αποκαλυπτικοί για τον «Μαύρο που άσπρισε τη μοίρα μας μια Τρίτη…». «Με τον Ομπάμα αντάμα | πάμε προς την αυγή | να σώσουμε τον κόσμο | τη γη και τη ζωή. | Καλύτερα με μαύρο | στον Οίκο τον Λευκό | παρά παντού μαυρίλα | με βλάκα και λευκό. | Με τον Ομπάμα | δικαίωμα στο θαύμα | και πάμε προς τα εκεί | στη νέα λογική. || Ρεφρέν: Χαρά, χαρά, χαρά, | χαράζει στον Πλανήτη | είναι ο μαύρος π’ άσπρισε | τη μοίρα μας μια Τρίτη. | Πέφτουν στη γη οι φλούδες | πετούνε οι πεταλούδες | τραβιούνται οι κουρτίνες | χορεύουν οι αχτίνες. || Με τον Ομπάμα αντάμα | νικιέται ο ρατσισμός | σκάει χαμόγελο | ο κάθε ταπεινός. | Στο Γκλόμπαλ Βίλατζ ζούμε | θα καταφέρουμε | ειρήνη αν ποθούμε | μάι φρέντς θα φέρουμε».
Το γεγονός που τραγούδησε περισσότερο από κάθε άλλο η λαϊκή μούσα και σχετίζεται με Αμερικανό Πρόεδρο είναι ο θάνατος του Τζ.Φ. Κένεντυ. Ο Κένεντυ ήταν ίσως ο πιο αγαπητός πρόεδρος των ΗΠΑ στον εξωαμερικανικό κόσμο. Ήταν ο νεώτερος σε ηλικία άνθρωπος που κατάφερε να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Εξ άλλου, η προεκλογική του 1960 μεταξύ Κένεντυ και Νίξον ήταν η πρώτη που μεταδόθηκε από τηλεοράσεως και αυτό ανέβασε τη δημοτικότητα του Τζ.Φ. Κένεντυ στα ύψη. Και στις 22 Νοεμβρίου του 1963, με την τρομερή κινηματογραφική του δολοφονία στο Ντάλας, ο κόσμος μούδιασε… Αντανακλαστικά σχεδόν η λαϊκή μούσα με τρία τραγούδια σε δεκαπεντασύλλαβο μέτρο θρήνησε τον χαμό του Αμερικανού Προέδρου ωσάν να επρόκειτο για παιδί δικό της! Ο αγαπημένος λαϊκός αοιδός του Β.Φ. και πολλών άλλων ερωτοχτυπημένων με τη λαϊκή μουσική, Πέτρος Αναγνωστάκης, τραγούδησε με σπαραγμό και πόνο ασήκωτο το τραγούδι με τίτλο «Κένεντυ» του Βίρβου και του Μπακάλη (των δημιουργών του «Η Κύπρος είναι ελληνική») σε δύο κιόλας εκτελέσεις που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς την ερμηνεία. Στη μία εκτέλεση μάλιστα τα κουπλέ τραγουδιούνται ωσάν μοιρολόι και στα ρεφρέν μπαίνουν πολλές φωνές και είναι σαν ολόκληρη χορωδία να θρηνεί πάνω από το μνήμα του Αμερικανού: «Σκοτείνιασαν οι ουρανοί και το φεγγάρι σβήνει | εχάσαμε τον Κένεντυ και αντιλαλούν οι θρήνοι | που συγκρατούσε μες στη γη του κόσμου η ειρήνη. || Ρεφρέν: Κένεντυ, Κένεντυ, κι αν σε σκέπασε η γη | σ’ όλου του κόσμου τις καρδιές αιώνια θα ζεις. || Σε κλάψαν η γυναίκα σου και τα ορφανά παιδιά σου | σε κλάψαν κι όλοι οι λαοί που σ’ είχαν για καμάρι | μα στην Ελλάδα πιο πολύ γιατί ήσουν παλληκάρι». Ο τρισμέγιστος Μιχάλης Μενιδιάτης τραγούδησε και αυτός τον θάνατο του Κένεντυ σε ένα τραγούδι του Γεράσιμου Κλουβάτου (που έγραψε το «Άναψε το τσιγάρο» και άλλα λαϊκά σουξέ) με έντονα στοιχεία από το δημοτικό τραγούδι, με αναφορές στη φύση που τα πλάσματά της μαθαίνουν και αυτά για τη δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ! Λίγο ο δίσημος ρυθμός του, λίγο το μπουζούκι του Χιώτη, λίγο η θεματολογία του τραγουδιού, φέρνουν στον νου του ακροατή το ανεπανάληπτο «Πού πέταξε τ’ αγόρι μου» από τον Επιτάφιο των Ρίτσου-Θεοδωράκη. Στο τραγούδι ο Χιώτης, εκτός από μπουζούκι, κάνει και φωνητικά μαζί με τη Βούλα Γκίκα. Ο τίτλος του τραγουδιού ούτε εδώ παρουσιάζει κάποιαν πρωτοτυπία: «Κένεντυ». «Πουλιά, μην κελαηδήσετε και τ’ άνθη μην ανθείτε | κι όλοι οι άνθρωποι στη γη τον Κένεντυ θρηνείτε. || Ρεφρέν: Κένεντυ, Κένεντυ, όνομα που δεν σβήνει | η δόξα σου
αθάνατη παντοτινά θα μείνει. || Σε κλαίνε όλοι οι άνθρωποι μαζί με τα παιδιά σου | ειρήνη σ’ όλους τους λαούς εζήταγε η καρδιά σου». Το τρίτο τραγούδι για τον θάνατο του Κένεντυ το είπε ο σπουδαίος πλην άγνωστος δυστυχώς δημοτικός τραγουδιστής και ψάλτης Γιώργος Μεηντάνας. Στη μικρή σχετικά δισκογραφία του Μεηντάνα, όπου συναντά κανείς δημοτικά τραγούδια για τους ήρωες του ’21 και άλλα, βλέπει και ακούει ένα αναπάντεχο άσμα σε τσάμικο ρυθμό, με τα κλαρίνα του και με τα όλα του, με τίτλο «Τζον Κένεντυ». Το τραγούδι ουσιαστικά, παράλληλα με τον θρήνο, περιγράφει γλαφυρά το συμβάν της δολοφονίας του. Αλλά το φοβερό του πράγματος απαντάται στους τελευταίους στίχους, όπου επιχειρείται μια σύγκριση του Κένεντυ με τον Χριστό: «Νοέμβριος εικοσιδυό καταραμένη μέρα | σκότωσανε τον Κένεντυ της λευτεριάς πατέρα. | Α, αχ, όλος ο κόσμος έκλαψε τον άδικο χαμό σου | κι από γυναίκα και παιδιά τον αποχωρισμό σου. | Ω, νο (Οh no) φωνάζει Τζάκυ (…) σαν πέφτει στην ποδιά της | βρύση το αίμα χύνεται βρύση τα δάκρυά της. | Α, αχ, ξύπνα, καλέ μου Κένεντυ, από το μαύρο χώμα | να δεις την ανθρωπότητα που θα σε κλαίει αιώνια | όλοι οι άνθρωποι της γης για σένανε μιλούνε | και στην αιώνιο ζωή κι εκεί θα σ’ αγαπούνε. | Α, αχ, σαν τον Χριστό μας δίδαξες να ζήσει ο κόσμος ίσιος | κι από τον ψεύτικο ντουνιά να σβήσει πια το μίσος». Την «τιμητική» του στο λαϊκό μας πεντάγραμμο είχε και ο ορκισμένος αντικομμουνιστής και συντηρητικός Ρόναλντ Ρήγκαν. Αυτό έγινε στα 1985, με τον έναν και μοναδικό Γιώργο Ζαμπέτα ως ερμηνευτή (!) σε τραγούδι των Τ. Οικονόμου και Σ. Παπαβασιλείου με τίτλο «Μίστερ Ρήγκαν». Εδώ είναι εμφανής η σαρκαστική διάθεση με την οποίαν πραγματεύεται το τραγούδι τη δύσκολη καθημερινότητα των λαϊκών ανθρώπων, η οποία μοιάζει αδύνατο να ανατραπεί. Τόσο αδύνατο όσο να «δηλώσει Κουκουές ο μίστερ Ρήγκαν…». «Αν κατέβει η βενζίνα στις τριάντα | στις διακόσιες αν κατέβει το αρνί | τότε μόνο θα με δεις με καμιάν άλλη | τότε μόνο θα σ’ αφήσω μοναχή. || Ρεφρέν: Για την ώρα τέτοια μπόρα | μη φοβάσαι δεν θα ’ρθεί. | Εμείς θα ’χουμε πεθάνει | και ούτε ακόμα κάτι τέτοιο θα συμβεί. || Αν δηλώσει Κουκουές ο μίστερ Ρήγκαν | αν ο φόρος μισθωτού καταργηθεί | τότε μόνο θα ριχτώ σε ξένη αγκάλη | τότε μόνο θα στενάζεις μοναχή». Υ.Γ.: Τα δύο τραγούδια με τίτλο «Κένεντυ», που τραγουδά ο Αναγνωστάκης και ο Μενιδιάτης αντίστοιχα, μου ήταν άγνωστα μέχρι τις 20 Νοεμβρίου που μου τα γνωστοποίησε η συναγωνίστρια και συγκάτοικος στην τρέλα Έφη Δούση, την οποίαν ευχαριστώ (για όλα).
10
26 Νοεμβρίου 2016 | τεύχος 11ο |ΕΝΩΣΙΣ
Από ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό
Του Σταύρου «Ππούνιου» Ζαχαρία
Μια αγάπη δεν τελειώνει με έναν χωρισμό
Από γωνιά στρατηγική
Του Άντη Λοΐζου
Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
ΚΑΙ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΕΛΕΩ ΓΕΝΙΑΔΑΣ
Στο άρθρο μου στην εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ της 28ης Φεβρουαρίου 2015 αναφέρθηκα στην τουρκική στρατηγική στο Κυπριακό διαχρονικά, από το 1956, όπως αυτή υιοθετήθηκε μέσα από τις εκθέσεις του Νιχάτ Ερίμ, επισημαίνοντας τις πέντε πολιτικές κατευθύνσεις που είχε καθορίσει η τουρκική κυβέρνηση στον Νιχάτ Ερίμ, καθώς και τους πέντε πυλώνες στους οποίους ο Νιχάτ Ερίμ είχε εδράσει την έκθεσή του. Μετά από όσα, επίσημα και ανεπίσημα, έχουν δει το φως της δημοσιότητας εσχάτως, διαφαίνεται ότι η Τουρκία, σε μια ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού, θα επιτύχει πλήρως όσα περιλαμβάνονται στους εν λόγω πέντε πυλώνες, ήτοι:
Όχι, μόνο ευχαριστημένοι δεν είμαστε. Όχι, καθόλου δεν έχουμε αναπαυθεί. Όχι, ούτε γλεντούμε ούτε γιορτάζουμε. Καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα εδώ και πολύ καιρό. Και αυτό γιατί «έχουμε συνδεθεί άπαξ και διά παντός με τη μοίρα αυτού του τόπου». Γιατί από παιδιά ματώναμε στα οδοφράγματα. Γιατί ζούμε και αναπνέουμε για τη μέρα θα δούμε τον τόπο μας ελεύθερο. Μοντ Πελεράν Τέλος. Όχι, δεν ελπίζαμε σε τίποτα. Γιατί, σαν οπαδοί της Ελευθερίας, δεν θα αποδεχόμασταν μισή Ελευθερία για τον τόπο μας. Γιατί δεν είναι ελευθερία η επιστροφή των μισών προσφύγων. Ούτε ελευθερία είναι να διαχωρίζεις τον λαό, φυλετικά, γεωγραφικά, εθνοτικά ή θρησκευτικά. Μαξιμαλιστικές θέσεις από την ελληνοκυπριακή πλευρά ο λόγος αποτυχίας των διαπραγματεύσεων. Ναι, αυτός είναι ο λόγος. Δεν είναι το ότι ο Μουσταφάς μας έκανε ένα βήμα πιο μπροστά απ’ ό,τι του επέτρεπε ο αφέντης του και τον τράβηξε από το αυτί. Και ποιες είναι αυτές οι ακραίες θέσεις; Τερματισμός των εγγυήσεων (έχουμε πικρή πείρα) και αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων (ναι, γιατί έναν φόβο τον έχουμε). Εάν λοιπόν τα πιο πάνω αποτελούν μαξιμαλιστικές θέσεις για την τουρκική διπλωματία, θα πρέπει
Δοξάστε αφέντη σας. Μεν ακούετε Κούρδο τζιαι Κυπραίο. Εγιώ ξέρει καλλύττερα. Θέλω Κύπρο κάμει φυλακή όπως Γκουαντάναμο για να γεμώσει Κούρδο τζιαι κακό Τούρκο. Ας εν καλά Yeni Politi τζιαι άλλο Ρωμιό που βοηθά. Παπαπέτρου, Ρολάνδη, Πουργουρίδη, Τορναρίτη, Μαρκίδη, Χατζηδημητρίου. Μάσσιαλαχ. Έτσι συνεργάτη ούτε όνειρόν του. Έρκουμαι. Εν είμαι πελλό. Είμαι;
να αντιληφθούμε όλοι σε αυτό το νησί ότι με αυτόν τον τρόπο συνομιλιών είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί λύση. Ούτε η υποδούλωση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν αρκετή στο Μοντ Πελεράν. Ο Μουσταφά έπρεπε να εκτελέσει τις διαταγές του Σουλτάνου και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Γιατί μπορούσε να πάθει ό,τι οι αντιφρονούντες στην Τουρκία, μπορεί και χειρότερα. Γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να ακούσει της αγάπης του για 18 μήνες όταν του έλεγε με λυγμούς. «Ρε Μουσταφά μου, να σκεφτούμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Είναι χιλιάδες στο γήπεδο της Τσετίνκαγια που τραγουδούν και φωνάζουν για να τα βρούμε». «Σιγά τις χιλιάδες, ένα παρτούδι είναι για να βρούνε γκόμενες και να πιούσιν μούχτιν». «Να σου κάνω μια τελευταία πρόταση, ρε Μουσταφούδιν μου;» «Νίκο, τελειώσαμε. Πρόσεχε να μεν σου κάμω εγώ πρόταση και δεν θα μπορείς να την απορρίψεις». Και έτσι τελείωσε ένας μεγάλος έρωτας. Μέσα σε αυτήν τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα βιώσαμε τον Νιόβρη τούτου του χρόνου. Πώς να θυμηθούμε τον Νιόβρη των Φοιτητών και πώς να μνημονεύσουμε τον Κυριακό και τον Ιάκωβο;
1. Η Τουρκία βάσισε όλες τις διεκδικήσεις της σε πολιτικούς λόγους και όχι σε νομικά επιχειρήματα. Τοιουτοτρόπως, εξουδετέρωσε όλα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Γενικών Συνελεύσεων του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της ΕΕ, αποδεικνύοντας την ανικανότητα της πλευράς μας να τα εκμεταλλευθεί επ’ ωφελεία της. 2. Η Τουρκία πέτυχε να πείσει διεθνώς ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί με δικαίωμα ξεχωριστής αυτοδιάθεσης κατόπιν ξεχωριστού δημοψηφίσματος. 3. Πέτυχε την εφαρμογή της αυτοδιάθεσης αφού προηγηθεί η μετακίνηση του ελληνικού πληθυσμού. 4. Η μορφή της διχοτόμησης της Κύπρου πρέπει να εξασφαλίζει στην Τουρκία οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα και το δικαίωμα συμμετοχής στην ασφάλεια και της ελληνικής πλευράς, με παράλληλη αποστέρηση αυτών των δικαιωμάτων στην Ελλάδα με το αιτιολογικό της εγγύτητας της Τουρκίας στην Κύπρο και της μεγάλης απόστασης της Ελλάδας από αυτήν. 5. Με την επερχόμενη πιθανή λύση η Τουρκία όχι μόνο επιτυγχάνει την απρόσκοπτη μετάβαση Τούρκων προς την Κύπρο, αλλά και την παραμονή εποίκων, δηλαδή τη νομιοποίηση αυτών, κάτι που είναι έγκλημα πολέμου, μη παραγραφόμενο. Μετά τα παραπάνω αλλά και όσα άλλα εγκληματικά έχει διαχρονικά αποδεχθεί η πλευρά μας, η Τουρκία σίγουρα θα καταστεί κυρία της καταστάσεως στην Κύπρο, την οποία θα ελέγχει πλήρως και μέσω της οποίας θα ελέγχει και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον των αναφερθέντων, διαφαίνεται αβίαστα και αδιαμφισβήτητα ότι: 1. Οι κυβερνήσεις της Κυπριακής αλλά και της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν είχαν καμιά στρατηγική στην πορεία επίλυσης του Κυπριακού, αγόμενες και περιφερόμενες από το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλους Εμπόρους των Εθνών. 2. Ήταν πλήρως ανίκανες να αξιοποιήσουν όσα ψηφίσματα και αποφάσεις οι ίδιες πέτυχαν και εξασφάλισαν από την ΕΕ, διεθνείς οργανισμούς, διεθνή δικαστήρια και τη Βρετανική Κοινοπολιτεία, με αποτέλεσμα όχι μόνο να αθωώσουν, αλλά και να απαλλάξουν την Τουρκία από τα διάφορα βαρίδια των εγκλημάτων που αυτή διέπραξε διαχρονικά, μη παύοντας ούτε στιγμή να τη γλείφουν και να την εγκωμιάζουν, όταν μάλιστα αυτή δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και ούτε εφαρμόζει το Πρωτόκολλο της Άγκυρας. 3. Από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, καμιά κυπριακή κυβέρνηση δεν κατάφερε να την αξιοποιήσει και να υποχρεώσει την Τουρκία να καταβάλει κόστος. 4. Οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ, αφελώς ή βλακωδώς, δεν αντελήφθησαν πως μέσω μιας ομόσπονδης διζωνικής δικοινοτικής Κύπρου, η Τουρκία θα εκβιάζει και θα ελέγχει αποφάσεις και θέσεις της ΕΕ. Τέλος, δεν είναι καθόλου υπερβολή να λεχθεί ότι οι κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας διαχρονικά ήταν κατώτερες των περιστάσεων και ανίκανες να διαχειριστούν το Κυπριακό, με αποτέλεσμα η Τουρκία να επιτύχει περισσότερα από όσα είχε στη στοχοθεσία της με τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ. Των ευθυνών για το προαναφερθέν δεν απαλλάσσονται και οι σπουδαρχήδες διπλωμάτες που, ως καθ’ ύλην αρμόδιοι και επιστημονικώς καταρτισμένοι, αντί να διατυπώνουν ευθαρσώς τις απόψεις και θέσεις τους, σιωπούν γλείφοντας και κολακεύοντας τους πολιτικούς προς ίδιον όφελος. Τους ίδιους πρωταγωνιστές είδαμε να συμφωνούν και να ταυτίζονται με τον «απορριπτικό» Τάσσο και τους «ενδοτικούς» Χριστόφια και Αναστασιάδη.
11
ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016
Άχρηστες πληροφορίες Νοεμβρίου
• Οι τελευταίες μέρες είχαν να μας προσφέρουν πάμπολλες άχρηστες ειδήσεις, αφού οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες και καταιγιστικές. • Η σημαντικότερη είδηση των ημερών, φίλοι αναγνώστες, είναι το γεγονός ότι βρέθηκε επιτέλους το πιθηκούιν που είχε χαθεί στην Πάφο στις 26 Οκτωβρίου. Αφού θεάθηκε στην κοινότητα Κυβίδες της επαρχίας Λεμεσού στις 20 Νοεμβρίου, τελικά εντοπίστηκε σε κοτέτσι στο χωριό Παλώδια λίγες μέρες αργότερα, αφού έπαιξε πρώτα με ένα λαμπραντόρ ονόματι Έκτορα και έφαγε φρέσκα αυγά από ένα κοτέτσι. • Η εφημερίδα Ένωσις, εκτός από αποκλειστικές φωτογραφίες του πιθηκουθκιού, κατάφερε να αποσπάσει και την αποκλειστική συνέντευξη του συμπαθέστατου ζώου, αφού ρεπόρτερ μας βρέθηκε στην περιοχή αμέσως μόλις μάθαμε τα καλά νέα της ανεύρεσής του, περίεργος να μάθει τις εντυπώσεις του πιθηκουθκιού από την όμορφη πατρίδα μας. Για περίπου έναν μήνα περιφερόταν ελεύθερο από την Πάφο μέχρι τη Λεμεσό, όλο και κάτι ενδιαφέρον θα είχε να μας πει. • Απρόθυμο, λοιπόν, στην αρχή, το πιθηκούιν δέχτηκε τελικά να μας πει την ιστορία του, όντας φανατικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, οφείλουμε να πούμε. • Όλα ξεκίνησαν το πρωινό της 26ης Οκτωβρίου, όταν το πιθηκούιν ξύπνησε το πρωί και πήγε στο περίπτερο για να αγοράσει το τελευταίο τεύχος της Ένωσης, το οποίο, ως γνωστόν, μόλις είχε κυκλοφορήσει. Στο περίπτερο της γειτονιάς του δεν βρήκε την εφημερίδα, αφού είχε εξαντληθεί, οπότε είπε να ενημερωθεί από καμιά άλλη. Αφού διάβασε τα πρωτοσέλιδα της Αλήθειας, της Χαραυγής και του Πολίτη, αποφάσισε να φύγει, ελπίζοντας ότι έτσι θα καταλάβαινε την περίεργη αυτή ράτσα. • Ξεκίνησε το ταξίδι του όλο χαρά και περιέργεια να γνωρίσει αυτόν τον καινούργιο κόσμο. Και πράγματι, τον γνώρισε καλά. • Στην πρώτη του στάση, στο Μονάγρι, συνάντησε μια παρέα νέων που του προσέφεραν ένα πιάτο φαΐ και λίγη
συντροφιά. Οι νέοι συζητούσαν για την επικείμενη μετάβαση του Προέδρου της Κύπρου σε ένα θέρετρο στην Ελβετία για να συζητήσει το εδαφικό με τους Τουρκοκύπριους. Του είπαν κάτι περίεργα για ειρηνική συμβίωση, μομέντουμ και τελευταία ευκαιρία. Ήταν μέλη μιας «Ομάδας Κύπρος» και είχαν πάει εκδρομή για να ενημερώσουν τους χωρικούς για την επερχόμενη λύση. Περίεργο το πιθηκούιν θέλησε να μάθει περισσότερα, έτσι την επόμενη μέρα πήρε όλες τις κυπριακές εφημερίδες για να ενημερωθεί.
• Μέχρι να φτάσει στον Λιμνάτη είχε πλήρη εικόνα για τα του Κυπριακού – ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Για κακή του τύχη, στην Τριμίκλινη πέτυχε τον Νίκο τον Τριμικλινιώτη, ο οποίος ήταν περισσότερο από πρόθυμος να του λύσει τυχόν απορίες. Το πιθηκούιν, φυσικά, τα έχασε τελείως. Εκεί που νόμιζε ότι τα κατάλαβε όλα, τελικά συνειδητοποίησε ότι ήταν παντελώς άσχετο. • Στην Απαισιά έτυχε να γνωρίσει μια άλλη παρέα, όχι τόσο νέων, στον καφενέ του χωριού. Τον κέρασαν καφέ και γλυκό καρυδάκι και δέχτηκαν να εξιστορήσουν την
ACM Christofides LTD
ACM Christofides LTD
Της Ιόλης
πορεία της Κύπρου από το 1960 μέχρι σήμερα για να καταλάβει το πιθηκούιν τι συνέβαινε επακριβώς. Δυστυχώς, η παρέα απαρτιζόταν από τους Νίκο Ρολάνδη, Μιχάλη Παπαπέτρου και Χρήστο Πουργουρίδη που πήραν εκδρομή για ένα Σαββατοκύριακο τον Κωστή Κωνσταντίνου και τον Γιώργο Κασκάνη για να αναθερμάνουν τις σχέσεις τους εν όψει του επικείμενου σκληρού αγώνα τους για τη λύση. Του μίλησαν για οδυνηρούς συμβιβασμούς, φοβικά σύνδρομα, μαξιμαλιστές και λυσοφοβικούς. Στην Παραμύθα αποφάσισε να επισκεφθεί τις λαϊκές οργανώσεις του χωριού για να ακούσει και την αντίθετη άποψη. Πού τέτοια τύχη! Στον καφενέ των λαϊκών οργανώσεων βρήκε τον Άντρο Κυπριανού που προωθούσε ένα βιβλίο κάποιου τέως και τα έχασε τελείως. • Το πιθηκούιν έφτασε στην Παλώδια εξουθενωμένο. Όσα ήξερε για τη ζωή μέχρι τη μέρα που αποφάσισε να φύγει από το σπίτι του είχαν ανατραπεί. Καθ’ οδόν από τηλεοράσεως παρακολούθησε για λίγο την ολομέλεια της Βουλής των Κυπρίων και άκουσε κάποιον Λουκαΐδη να λέει με στόμφο: «Το ότι τα περισσότερα κόμματα διαφωνούν με τη ΔΔΟ υπονομεύει την προοπτική να φτάσουμε σε συναίνεση». Ζαλισμένο από τις πληροφορίες που μάζεψε και λίγο φοβισμένο εξαιτίας κάποιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας που δεν ήξερε ακριβώς τι ήταν, αποφάσισε να κάτσει να ξεκουραστεί σε έναν αχυρώνα. Αναλογίστηκε τις περιπέτειές του, αφού έμεινε άγρυπνο όλη τη νύχτα. Την επομένη το πρωί, βρήκε έξω από την πόρτα του αχυρώνα τον Πολίτη και διάβασε όλα τα άρθρα που μιλούσαν για το ναυάγιο των συνομιλιών στο Μοντ Πελεράν. • Πήρε τις αποφάσεις του. Το πιθηκούιν θα παραδιδόταν στις αρχές, θα επέστρεφε στο σπίτι του και δεν θα ξανάβγαινε ποτέ από το κλουβί του μέχρι να πεθάνει. Θα έβγαινε μόνο τη μέρα του δημοψηφίσματος για να πάει να ψηφίσει ΝΑΙ στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και να αυτοκτονήσει αμέσως μετά.
12
26 Νοεμβρίου 2016 | τεύχος 11ο |ΕΝΩΣΙΣ
Γράμματα από τη μαμά
Για τον Ερντογάν, η Κύπρος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ Φυσάει κόντρα
Του Σάββα Σαββίδη
Η παγκοσμιοποίηση και οι κίνδυνοι που εγκυμονεί
Στην κορύφωση των τουρκικών απειλών που ζούμε αυτές τις μέρες απέναντι σ’ έναν πελιδνό Αναστασιάδη που κατάφερε και αυτοπαγιδεύτηκε στη θανάσιμη σπείρα των τουρκικών διεκδικήσεων, ο Ερντογάν προέβη σ’ ένα νέο ρεσιτάλ προκλήσεων. Όπως μας πληροφορεί η πάντοτε έγκυρη ιστοσελίδα του Μιχάλη Ιγνατίου, ο Σουλτάνος ξαναέθεσε στη συνεδρίαση του νέου Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας, ανοιχτά και ξεκάθαρα πλέον, ζήτημα αναθεώρησης της Λωζάνης. Ιδού τι φέρεται να δήλωσε, σύμφωνα με την τουρκική ιστοσελίδα A Haber: «Οι κανόνες που έθεσαν οι νικήτριες δυνάμεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έδιναν στην Τουρκία το δικαίωμα της επιβίωσης. Με τη Συνθήκη των Σεβρών η Τουρκία διαμελιζόταν σε 7-8 κομμάτια. Η Τουρκία δεν αποδέχθηκε αυτήν τη διχοτόμηση και σχημάτισε τα σημερινά σύνορα. Η συζήτηση για τη Συνθήκη της Λωζάννης ξεκινά από αυτό το σημείο… Φυσικά αντιμετωπίζουμε με ευχαρίστηση ό,τι κερδίσαμε στη Συνθήκη της Λωζάννης. Η Συνθήκη της Λωζάννης δεν είναι μια συνθήκη που δεν μπορεί να συζητηθεί. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα ιερό κείμενο, δεν είναι ιερό βιβλίο. Και φυσικά θα τη συζητήσουμε… Θα εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε κάτι καλύτερο… Είμαστε αποφασισμένοι να οδηγήσουμε την Τουρκία πιο πέρα». Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η δήλωση σηματοδοτεί μια καμπή και για το Κυπριακό. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η πάγια τακτική της Τουρκίας είναι να σέρνει τον κυπριακό Ελληνισμό σε διαπραγματεύσεις – σε κάθε φάση των οποίων ζητάει όλο και περισσότερα. Η ελληνική πλευρά υποχωρεί διαρκώς και μόλις οι αυξανόμενες απαιτήσεις της τουρκικής πλευράς αγγίξουν το ζενίθ, αναγκάζεται να αναδιπλωθεί. Ωστόσο, στον επόμενό τους κύκλο, οι διαπραγματεύσεις ξεκινούν ξανά, με δεδομένες τις διεκδικήσεις που απορρίφθηκαν κατά την προηγούμενη φάση. Τώρα, όμως, αυτή η τακτική έχει συναντήσει τα όριά της· από εδώ και πέρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κανείς τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει η τουρκική πλευρά σε ένα πλαίσιο ειρηνικών διπλωματικών διαπραγματεύσεων. Εξάλλου, όλη η γκά-
μα των διεκδικήσεων έχει πέσει πλέον στο τραπέζι από την πλευρά της. Γι’ αυτό και η τουρκική ρητορική μετατοπίζεται: Πλέον στο στόχαστρο δεν είναι μόνον η Μεγαλόνησος, αλλά όλη η Ελλάδα. Τον τελευταίο καιρό, ο Ερντογάν μιλάει ολοένα και πιο συχνά για τη Θράκη, για τη Θεσσαλονίκη, το Αιγαίο, στο πλαίσιο μιας στρατηγικής ολικής αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάννης. Το μήνυμα είναι προφανές: «Δώστε την Κύπρο τώρα… για να μη χάσετε κι άλλα». Η τουρκική στρατηγική φέρνει τις ελλαδικές και κυπριακές ελίτ –καθώς και ένα μεγάλο μέρος του σώματος της κοινωνίας που παρασύρθηκε επί δεκαετίες από τις σειρήνες τους– ενώπιον των ευθυνών τους: Το δόγμα του «Η Κύπρος είναι μακριά» αμφισβητείται πλέον… από τον αντίπαλο. Για τον Ερντογάν, η Κύπρος είναι πολύ κοντά στην Ελλάδα: Αυτό που επιδιώκει σήμερα στη Μεγαλόνησο είναι ένα γιγάντιο πείραμα πολιτικής και κοινωνικής μηχανικής για τη μελλοντική υπαγωγή όλου του ελληνικού χώρου υπό τον τουρκικό κρατικό έλεγχο. Και στον οποίον ο Ελληνισμός θα ενέχει ρόλο συνιστώσας… κοινότητας – ένας όρος που στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύει τίποτε άλλο πέρα από μια θεαματική επαναφορά του οθωμανικού μιλέτ σε μια εκδοχή του 21ου αιώνα. Οι νεοοθωμανοί που βρίσκονται στο τιμόνι της Άγκυρας είχαν αρχίσει δειλά δειλά να το ξεστομίζουν ήδη από τις απαρχές της βαθιάς ελληνικής κρίσης, το 2010: «Το μέλλον σας είναι ο… “συμπατριωτισμός”», δηλαδή η συγκυριαρχία με τη νέα Υψηλή Πύλη. Με αυτόν τον τρόπο, το νεοοθωμανικό κατεστημένο φιλοδοξεί να διευθετήσει εκείνο που στα μάτια του δεν αντιπροσωπεύει παρά μια «ενοχλητική παρένθεση» 200 χρόνων ελληνικής ανεξαρτησίας. Για άλλη μια φορά, το δράμα του κυπριακού Ελληνισμού στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα και μας καλεί να ξυπνήσουμε από τη βαθιά νάρκη του μιθριδατισμού στην οποίαν καταβυθιζόμαστε – με αυξανόμενη επιτάχυνση στα χρόνια του μνημονίου. Αν δεν το κάνουμε τώρα, ενδεχομένως να είναι η τελευταία χαμένη ευκαιρία. Μιχάλης Πετμεζάς
Σε προηγούμενό μας κείμενο αναλύσαμε την ιδεολογική ταύτιση Δεξιάς και Αριστεράς. Σήμερα θα πούμε για τους κινδύνους που ελλοχεύουν εξαιτίας αυτής της ταύτισης. Η ταύτιση Δεξιάς και Αριστεράς, όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι πολύ επικίνδυνη, διότι μπορεί να κάνει να αναδυθούν στην πολιτική επιφάνεια σχήματα και κινήματα που έχουν να κάνουν με τις χειρότερες και πιο ακραίες μορφές του συστήματος της παγκοσμιοποίησης που σιγά σιγά κάνει τον κύκλο του. Μία από αυτές τις μορφές είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μία μορφή χαρακτηριστικά ακραία που πηγάζει από το σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Αλλά ο λόγος εκλογής του έχει να κάνει με το ότι στην προεκλογική του καμπάνια είχε στοιχεία κατά της παγκοσμιοποίησης που έπειθαν τον εξαθλιωμένο μεσοαστό Αμερικανό. Έτσι, η αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης ήταν αδύνατον να εκφραστεί από το παραδοσιακό κατεστημένο που τα έκανε μαντάρα σε όλους τους τομείς, και αυτό το εκμεταλλεύτηκε ο ζάμπλουτος Τραμπ. Αυτό το φαινόμενο να είστε βέβαιοι ότι θα επαναληφθεί. Ειδικά στις δυτικές κοινωνίες, οι οποίες πλήττονται κατ’ εξοχήν από την παγκοσμιοποίηση. Μπορεί κανείς να δει ότι τα μορφώματα που είχαν ή έχουν αντιπαγκοσμιοποιητική και αντισυστημική ρητορική έχουν την πλειοψηφία. Είτε πηγάζουν από την Αριστερά, όπως ο Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, οι Ποδέμος στην Ισπανία και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, είτε από τη Δεξιά ή την Ακροδεξιά μερικές φορές, όπως η Λεπέν στη Γαλλία, ο Βίλντερ στην Ολλανδία και ο Χόφερ στην Αυστρία. Όλα αυτά τα παραδείγματα τα αναφέρουμε για να καταδείξουμε τον νόμο της ιστορικής εξέλιξης που λέει ότι άμα μία περίοδος κλείνει, βγάζει προς τα έξω τις πιο ακραίες και άσχημες μορφές της. Αυτό συμβαίνει σήμερα σε όλη τη Δύση. Ναι μεν όλοι αυτοί είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, αλλά έχουν απλώς καταγγελτικό λόγο, χωρίς να προτάσσουν ουσιαστικό λόγο για την αντιμετώπισή της – κι αν προτάσσουν, συνήθως είναι απάνθρωπος και ρατσιστικός. Οδηγούμαστε σε έναν νέο ιστορικό κύκλο, στον οποίον οι άνθρωποι πλέον θα προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους βασισμένοι σε αξίες τις οποίες υποβάθμισε η παγκοσμιοποίηση. Αξίες όπως η πατρίδα και η εθνική ταυτότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισονομία, το θρησκευτικό αίσθημα και η παράδοση. Όλα αυτά που ισοπεδώθηκαν εμφανίζονται ξανά. Το ζήτημα που προκύπτει όμως από όλα αυτά είναι ποιοι θα εκπροσωπήσουν όλες αυτές τις αξίες. Κι αν θα μπορέσουν να απαντήσουν στην παγκοσμιοποίηση και όχι να σύρουν την ανθρωπότητα πιο βαθιά στον βούρκο. Ίσως κάποιοι, με την πιο πάνω ανάλυση, μας πουν και υπερασπιστές του οικονομικού φιλελευθερισμού, αλλά, προς Θεού, σε καμία περίπτωση δεν είμαστε αυτό. Απλώς το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που εμφανίστηκε ως το κάτι άλλο ή το καινούργιο, μας έδειξε ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι άλλο, αλλά είναι τελικά η χειρότερη εκδοχή του παλιού. Έτσι, οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε όλους αυτούς που τάσσονται εναντία σε όλη αυτήν την κατάσταση, διότι ως συνήθως προέρχονται από το σύστημα, από το οποίο ευνοήθηκαν για να αναδυθούν λόγω των συγκυριών. Οι προτάσεις που έχουν πηγάζουν κυρίως από μια άλλη σκοτεινή εποχή, είτε δεξιόστροφη είτε αριστερόστροφη, και δεν απαντούν στα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, είναι αναγκαίο να βρεθεί ένα κίνημα που να μπορεί να συνθέτει τα ζητήματα σε μία βάση που να πατά πάνω στον πατριωτισμό και τη δημοκρατία, στον πολιτισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη και, τέλος, στη λαϊκή παράδοση.
ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016
13
Ιδεολογιών Aμφισβήτησις
Του Σιλουανού Νικολάου
Ο Αρχιεπίσκοπος και τα «καλά» παιδιά
Ακούσαμε πριν από λίγες μέρες τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου και παρ’ όλο που δεν μας εξέπληξε ο λόγος του, εν τούτοις θα θέλαμε να θέσουμε κάποια ζητήματα προς προβληματισμό. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να κατακρίνει τον συγκεκριμένο ιεράρχη της Εκκλησίας μας, αλλά ούτε να τον καταδικάσει. Θα ήταν πιο γόνιμο, κατά τη γνώμη μου, να ασκηθεί κριτική ως προς το πνεύμα του λόγου που εξέφρασε εκείνην τη συγκεκριμένη στιγμή.
θουσα όπου ναι μεν διδάσκονται και συζητούν περικοπές του ευαγγελίου κ.ά., αλλά δεν γίνεται καμία αναφορά στην Εκκλησία, αλλά ούτε βέβαια και στη γλώσσα της Εκκλησίας και ούτε καν στην Ευχαριστία που καλούνται οι Χριστιανοί να μετέχουν κάθε Κυριακή. Δηλαδή, αντί τα παιδιά να κατανοούν αρχικά τον λόγο του εκκλησιασμού, της ενορίας, της ψαλτικής ποίησης των Πατέρων της Εκκλησίας, την τέχνης και αρχιτεκτονικής που κομίζει αυτό που ονομάζουμε Εκκλησία, θέλουμε να έχουμε ως προτεραιότητα να είμαστε απλώς «καλά παιδάκια», έτσι ώστε –με αγώνα– να αποκτήσουμε την ηθική για να είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία καθώς και μια ατομική αξιομισθία. Ενώ, δηλαδή, η Εκκλησία μιλά για το δόσιμο του ανθρώπου στον Χριστό και στον συνάνθρωπο, για την αγάπη που σημαίνει έξοδος από τον εαυτό και ακριβώς κοινωνία με το άλλο πρόσωπο, δυστυχώς σήμερα έχουμε στο μυαλό μας κάποιες ηθικές αξίες που πρέπει να τηρούμε και να προσπαθούμε να τις πληρώσουμε για να σωθούμε. Ασχέτως αν, για παράδειγμα, στην παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου ο ηθικός άνθρωπος δεν σώζεται, αλλά ο μετανοών, ασχέτως αν ο πρώτος που «κερδίζει» τον Παράδεισο είναι ένας εγκληματίας στον σταυρό που ζητά τον Χριστό λίγο πριν ξεψυχήσει. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πνεύμα της Εκκλησίας και όχι οι όποιοι ηθικοί κανόνες. Επομένως, θα ήταν καλύτερο και «εκκλησιαστικότερο» ο Αρχιεπίσκοπος, παρά να κάνει σχολεία για να βγαίνουν «καλά» παιδιά, να κάνει κατηχητικά για να βγαίνουν παιδιά που να ξέρουν πραγματικά να αγαπούν τόσο τον Χριστό όσο βέβαια και τον συνάνθρωπο. Με αυτόν τον τρόπο ίσως πραγματικά αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως αμαρτιών ή αστοχιών καλύτερα.
Η όλη ιστορία ξεκίνησε από την ερώτηση της δημοσιογράφου, η οποία υποθετικά τον ρώτησε τι θα έλεγε μπροστά σε μαθητές αν τον καλούσαν να τους μιλήσει για την ομοφυλοφιλία. Ο Αρχιεπίσκοπος σχεδόν μονολεκτικά απάντησε ότι θα τους έλεγε ότι είναι εκτροπή και παρά φύση και ότι οφείλουμε να αγωνιζόμαστε (εννοώντας την καταπολέμηση του πάθους). Στην ερώτηση δε για το πώς η Εκκλησία αγκαλιάζει αυτήν την ομάδα ανθρώπων, απάντησε ότι η Εκκλησία σκέφτεται να κάνει και σχολεία για να βγαίνουν απ’ αυτά… σωστοί άνθρωποι(!). Οι αναφορές σε «καταξιωμένους κληρικούς και ανθρώπους στην κοινωνία» ή σε «καλούς πολίτες στο κράτος» φαίνεται να ξεφεύγουν από το εκκλησιαστικό φρόνημα και πλησιάζουν στο στείρο ηθικολογικό φρόνημα. Εκτός, λοιπόν, από την αίσθηση ότι ο Αρχιεπίσκοπος πιστεύει ότι τα δημόσια σχολεία δεν είναι σε θέση πλέον να παρέχουν την κατάλληλη παιδεία για τους «σωστούς» πολίτες –που προφανώς και έχει βάση–, το προβληματικό στην προκειμένη περίπτωση είναι το ότι φαίνεται να αντιλαμβάνεται την Εκκλησία ως ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται για την ατομική ηθική και μόνο. Αυτός είναι ο αγώνας που μας δείχνει η ζωή και το βίωμα της Εκκλησίας; Η χριστιανική παιδεία, δηλαδή, είναι απλώς κάποιοι κανόνες του Θεού που πρέπει να τους ακολουθεί ο άνθρωπος για να σωθεί; Είναι γι’ αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι που εκκλησιάζονται –κυρίως νεαροί– ίσως δεν γνωρίζουν και πολύ καλά τι συμβαίνει στη Θεία Λειτουργία (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος). Ακούγεται, πάντως, η άποψη –η οποία θα έλεγα ότι έχει βάση– ότι τα κατηχητικά μας σήμερα είναι μια απλή αντιγραφή των προτεσταντικών «Sunday Schools» που ξεκίνησαν από τη Δύση. Τα παιδιά μαζεύονται σε μια αί-
Σιωπηλός Μάρτυς ή Rear Window
Του Φοίβου Νικολαΐδη
Ελλάδα, Βέμπο μου… Ξημερώνει Παρασκευή, ετοιμάζω τις βαλίτσες και ξεκινώ για το ταξίδι το οποίο είχε προγραμματιστεί εδώ και περίπου έξι μήνες. Αφορμή για το ταξίδι στάθηκε ο Μαραθώνιος της Αθήνας. Ένας στενός φίλος θα έτρεχε για πρώτη φορά τη μεγάλη αυτήν απόσταση των 42 χιλιομέτρων, σε αυτά τα ιερά χώματα όπου διεξήχθη και ο πρώτος Μαραθώνιος στην ιστορία, με αφετηρία τότε τον ιστορικό Τύμβο του Μαραθώνα (εξ ου και η ονομασία). Φυσικά, εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε, αξιοποιήσαμε αναλόγως τις υπόλοιπες μέρες στην Αθήνα. Από τα γνωστά μπουζούκια μέχρι τα παλιά ρακομελάδικα και ρεμπετάδικα στου Ψυρρή. Προσωπικά, ήθελα να δω την Αθήνα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Υπήρχαν όμως κάποια πράγματα τα οποία μου έκαναν τρομερή εντύπωση και ταυτόχρονα με εξέπληξαν, είτε θετικά είτε αρνητικά. Τελειώνοντας, λοιπόν, το τέταρτο στη σειρά ρακόμελο, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε τη βραδιά σε ένα από τα πολλά ρεμπετάδικα στου Ψυρρή. Έτσι, καταλήγουμε σε ένα από τα γνωστά της περιοχής, όπου τρία άτομα ανέλαβαν να ψυχαγωγήσουν τον κόσμο με τα τραγούδια τους. Στο διπλανό ακριβώς τραπέζι ένας Κύπριος, ο οποίος μας απευθύνει τον λόγο ρωτώντας μας αν είμαστε από την Κύπρο. Καθώς πιάσαμε κουβέντα, τον ρώτησα από πού είναι. Ευθέως μου απάντησε: «Είμαι Τζιερυνειώτης». Και αυτός, όπως όλοι μας, προβληματισμένος για το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά περήφανος για την καταγωγή του.
Και ξαφνικά πέρασε η νύχτα. Την επομένη το πρωί, καθώς περπατούσαμε παρά την πλατεία Συντάγματος, μια γιαγιά που πρέπει να ’ταν κοντά στα 70 φαινόταν να παραμιλούσε. «Γαμώ το κωλοκράτος σας», ήταν αυτό που φάνηκε να βγαίνει από τα χείλη της. Μέσα από το πρόσωπο και τα λόγια αυτής της γιαγιάς αποτυπώνεται η μοίρα ενός ολόκληρου λαού, όπου τον έχουν σακατέψει και τον επιβαρύνουν
καθημερινά με νέα μέτρα, και όλα αυτά, όπως λέει και ο Μηλιώκας, «για το καλό του». Από τη γιαγία φτάνουμε στον ταξιτζή, ο οποίος αποτυπώνει και αυτός με τη σειρά του την απαισιοδοξία που κυριεύει ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στην Ελλάδα. «Ακόμη δεν πιάσαμε πάτο. Απο το κακό στο χειρότερο και πλεόν δεν
θα υπάρχει επιστροφή», ήταν τα λόγια του. Και έπειτα καταλήγουμε σε μια άλλη μερίδα του κόσμου. Ξεκινά, που λέτε, το πρόγραμμα στα μπουζούκια κατά τις δώδεκα το βράδυ. Ο κόσμος εκστασιασμένος αποθεώνει τους γνωστούς καλλιτέχνες, οι οποίοι φαίνεται πως δίνουν όλο τους το είναι πάνω στη σκηνή. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα, κανείς δεν απαγορεύει στον κόσμο να βγαίνει έξω και να διασκεδάζει με την ψυχή του. Μου είναι όμως αδιανόητο να χωνέψω τη σπατάλη εκατοντάδων ευρώ για την αγορά γαρύφαλλων για να τα ρίξουν στον καλλιτέχνη. Μία κίνηση εντελώς ανούσια, όπου μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ξοδεύεις ένα σεβαστότατο ποσό με αντάλλαγμα τι; Μα φυσικά την επιδειξία. Και ενώ κόσμος στην Ελλάδα υποφέρει, θέλω να πιστεύω πως αυτή η μερίδα του πληθυσμού αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Το τελευταίο βράδυ καταλήξαμε στα στενά και γραφικά σοκάκια της Πλάκας, όπου και καθήσαμε να φάμε σε συγκεκριμένο εστιατόριο με ζωντανή μουσική. Καθώς τρώγαμε, ο τραγουδιστής αφιερώνει το επόμενο κομμάτι στους φίλους Κύπριους και η μελωδία της «Τριανταφυλλένης» κυριεύει πλέον τον χώρο. Ελλάδα και Κύπρος βαδίζουν μαζί, στα ίδια μονοπάτια, στα ίδια σοκάκια και ακολουθούν τον ίδιο δρόμο και πορεία. Μπορεί ο εχθρός σήμερα να είναι διαφορετικός (μπορεί και όχι), αλλά ο Ελληνισμός για να επιβιώσει πρέπει να διατηρηθεί, γι’ αυτό πρέπει να καταλάβουμε τη σημασία αυτού του δεσμού και να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τον ενδυναμώσουμε.
14
26 Νοεμβρίου 2016 | τεύχος 11ο |ΕΝΩΣΙΣ
ΣΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ
του Αρεστή Αρεστίνου που την Κοφίνου
Με ποιήματα του ντους καθάργια σαν το σιόνι αδόνι τζιαι τζυδώνι όπως την Μάριον στην Ψυχώ που την Ιεριχώ, αερικό φαίνεταί μου σαν ψέμα πε μου, ποιον σφάζουν κάθ’ αυγή τζι εν’ βαμμένη με γαίμα;
Με ποιήματα στον τρόπον του Μ. Πασιαρδή ενός βκιολάρη μερακλή του ποιητή του λλίου – μούζην ο Βασιλείου μέσα στο λλίον το πολλύ μες στο πολλύ το λλίον – πέτε μου, εν’ ένας lion πέτε μου, εν’ ένας tiger ή έναν αδονίον;
ΑΞΙΝΟΣΤΡΑΦΙΣΜΟΣ
Όπως λαλούμεν στραβισμός ακόμα τζι οξυμωρισμός ήγουν ένας ξιμαρισμός ή μύξα ή κακκάτι αμμά ’ξερε πως ίλαντρον όντας κοπεί καβάτζιι το ρόδο τζι όμορφος αθθός αθθίζουν μες στ’ αγκάττι.
Ούλλα δαμέσα σφάλλουσι τζιαι πάσιν άνω κάτω τζιαι αξινοστραφίζεται η φύση των πραμάτω(ν). Όπως η λύση τύπου Ανάν σημαίνει μια διάλυση αυνάν, τύπου πουτάνας ενώ αν μείνει άλυτο το πρόβλημα, σαν γόρδιο σημαίνει μιαν ανάσταση του τύπου της καμπάνας – ύμνος τζιαι θρήνος της ζωής τζι ανάστασης καμπάνα κουράγιο, μικροκόρη μας που μας εγίνης μάνα.
ΤΑ ΤΖΙΕΡΡΑΤΑ ΤΗΣ ΣΙΕΙΛΑΡΟΥΣ
8.11.2016
του Πολύβιου Νικολάου λάμπα του πετρολάου
Δοξάζω σε τον Πλάστη μου, που ’σαι στα ψηλωμένα οπού γινώσκεις τα κρυφά τζιαι τα φανερωμένα. Δοξάζω σε που εν είσαι μνούχος ή καμηλάρης μα ’νας λεβέντης president, του σύμπαντος σπαθάρης. Τζι έδωκες κατατζιέφαλα της Σιειλαρούς του Κλίνττον π’ ας πάει να λαώννεται, με μιαν γαζόζα βίμπτον. Που έθελεν, η άνομη, να γίνει πλανητάρχις ενώ είσιεν τα τζιέρρατα ως τ’ ουρανού τα άψη. Ποια άλλη πα’ σε τούν’ την γη που είσιεν γεναικάτο εδέχετουν το τζιέρρατο για ’να president-άτο; Τζι ίντα ξόμπλι θα έδειχνε μες στην παγκοσμιότη – ότι το να ’σιεις τζιέρρατον εν’ η αρετή η πρώτη; Τζι αφείς το παραγρύσωσεν στην τζιεφαλή της πάνω ας το μπήξει στον κώλον της, στον τρόπον των πουτάνων. Τζιαι για τον νέον πρόεδρον, τον Τραμπ που ’τουν, λαλούν, της Κου Κλουξ Κλαν
Σ ΚΥΡΙΑΚΕ
τον ρατσιστήν, τον μύξη επάρτε νάκκον πομονήν, το πράμαν εν’ να δείξει. Όσα τζι αν του καταλαλούν, τζι έχουν να του λαλούσι εγι’ άκουσα μία ψιλή πως έσιει κότσιινη γραμμή με τον Βλαδίμιρ Πούτιν να θκιώξουσι την ππούσι τα γαίματα, τους σκοτωμούς, ν’ αρκέψουν ν’ αγαπούσι γιατί παρά να σφάζουνται εν’ κάλλιο να γαμούσι. Ν’ αναστηθεί πα’ στουν την γη πέρκαλλος ο Ρασπούτιν τζι οι τσάροι τζιαι οι καίσσαρες να παν να γαμηθούσι. Μα πες ταμπούρα τόρτοκκα εγιώ είμαι Κυπραίος ένας λεβέντης Αυξεντής ελεύθερος τζι ωραίος. Τζιαι ό,τι τζιαι να κάμουσι στα πέρατα του κόσμου εγιώνι ζιω με τ’ άρωμα βασιλικού τζιαι θκυόσμου γιατ’ ο Θεός ο Πλάστης μου εν’ τζιύρης μου τζιαι θκειος μου. 11.11.2016
ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801
ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΛΑΡΝΑΚΑΣ-ΠΑΦΟΥ
ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801
15
ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 11ο | 26 Νοεμβρίου 2016
Κτίριο Δημοτικής Αγοράς Παλαιού Δημαρχείου: Αναβάθμιση μιας περιοχής ή περιορισμός του δημόσιου χώρου Η Δημοτική Αγορά Παλαιού Δημαρχείου κτίστηκε το 1965-67 από τον αρχιτέκτονα Σταύρο Οικονόμου. Ως αρχιτεκτόνημα και πολεοδομική επέμβαση στον ιστορικό ιστό, ανήκει στην περίοδο του Κυπριακού Mοντερνισμού. Πιο συγκεκριμένα, το κτίριο παρουσιάζει στοιχεία Μπρουταλισμού, ενός διεθνούς κινήματος της εποχής, με χαρακτηριστικά τη μνημειακή υπόσταση, την επαναλαμβανόμενη αυστηρή γεωμετρία και το εμφανές μπετόν. Ταυτόχρονα, χαρακτηρίζεται για την ιδιαίτερη ευαισθησία στη λεπτομέρεια, στα υλικά και στους χώρους που εμπερικλείει. Το συγκεκριμένο κτίσμα αποτελεί αξιόλογο δείγμα της νεώτερης αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς.
Αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες και φθορά ενός αξιόλογου κτιρίου.
Μία σύγχρονη αγορά θα επιφέρει μια ζωντανή πλατεία και περιβάλλοντα χώρο. Ως αγορά, το κτίριο εξυπηρετούσε την παλιά αλλά και την ευρύτερη πόλη. Το 1998, δέχθηκε το πρώτο της πλήγμα με το άνοιγμα υπεραγορών στην εντός των τειχών. Την τελευταία δε δεκαετία, η αγορά παρουσιάζει μια φθίνουσα κατάσταση την οποία, δυστυχώς, επιταχύνει η έλλειψη πολιτικής της δημοτικής αρχής που την αφήνει ασυντήρητη και χωρίς κίνητρα αναβάθμισης. Η κατάσταση αποτυπώνεται και σε δημοσιεύματα του 2008 και όταν η τότε δήμαρχος αναγγέλλει τη μετατροπή της αγοράς σε πολιτιστικό κέντρο, με επεμβάσεις όπως κατεδαφίσεις στους τοίχους και στην οροφή. Ευτυχώς, και μετά από διάφορες δημόσιες συζητήσεις, το κτίριο κηρύσσεται διατηρητέο το 2011 και η δήμαρχος αρχίζει να μιλά για ανακαίνιση της αγοράς. Έκτοτε, τα σχέδια σχετικά με τη χρήση του κτιρίου εναλλάσσονται μεταξύ πολιτιστικού κέντρου και αγοράς. Τους τελευταίους μήνες, διαδικτυακές πηγές δείχνουν ότι το κτίριο θα μετατραπεί σε επιχειρησιακό κέντρο και συγκεκριμένα γραφεία για έρευνα & τεχνολογία (με την επωνυμία RISE). Δημοσιεύματα στον Τύπο επιβεβαιώνουν πως οι καταστηματάρχες κλήθηκαν να εγκαταλείψουν το κτίριο μέχρι το τέλος της χρονιάς.
ΚΕΣ Ι Τ ΜΟ Σ ΔΗ ΛΟΓΕ ΕΚ
Με αυτήν την εξέλιξη προκύπτουν ερωτήματα όπως: 1) Ποια είναι η πολιτική του δήμου Λευκωσίας για τις δημοτικές αγορές; Κι αυτό, έχοντας υπ’ όψιν ότι: i) Στη γεμάτη ζωντάνια αγορά του Αγίου Αντωνίου, μετά την ανακαίνιση και αφού έγινε αρκετά καλή δουλειά, οι φθαρτέμποροι μεταφέρθηκαν στη σύγχρονη προσθήκη, ενώ το παλιό κτίριο ενοικιάστηκε σε εστιάτορες. Αυτή η πολιτική απόφαση επέφερε την παρακμή της. ii) Στην υπαίθρια αγορά του «ΟΧΙ» δεν γίνονται οι βασικές υποδομές (νερό, τουαλέτες, στέγαστρα κτλ.) με αποτέλεσμα να φθίνει επίσης. 2) Βάση ποιας μελέτης κρίθηκε η χρήση ερευνητικού κέντρου ως η καταλληλότερη για την αναβάθμιση της περιοχής παλαιού δημαρχείου; Έχει ληφθεί υπ’ όψιν η ευρύτερη περιοχή ή το κτίριο μεμονωμένα; 3) Ένα άλλο ερώτημα αφορά στο δικαίωμα των πολιτών στην πόλη τους. Με ποια διαβούλευση με τους πολίτες απεφάσισε ο δήμος i) να μετατρέψει σε γραφειακό έναν δημόσιο χώρο και ii) την αλλοίωση της αρχιτεκτονικής και πολιτισμικής κληρονομιάς; Ως θέση στα παραπάνω, αναφέρω ότι: 1) Η αναβίωση των αγορών παρατηρείται τα τελευταία 20 χρόνια σε πολλές ευρωπαϊκές –και όχι μόνο– χώρες. Οι πολιτισμικές συνήθειες των καταναλωτών αναβιώνουν με συνειδητοποιημένες απόψεις ως προς τη διατροφή, την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, την υγεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και με απαιτήσεις για
ποιότητα και εξειδικευμένες αγορές. 2) Η περιοχή της δημοτικής αγοράς, ειδικά μετά τη δημιουργία πλατείας και αφού δεν έχει οικιστικές μονάδες, προσφέρεται για αναβάθμιση μόνο με μια δημόσια χρήση όπως π.χ. της αγοράς και όπου στον περιβάλλοντα χώρο θα αναπτυχθούν υποστηρικτικές χρήσεις όπως μπαράκια και καταστήματα που θα δημιουργήσουν έναν ζωντανό χώρο-στολίδι για όλη την παλιά πόλη τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους τουρίστες. Θα πρέπει να αντιμετωπισθεί σε σχέση με τους πεζοδρόμους Λήδρας-Ονασαγόρου, απ’ όπου μπορεί να προσφέρει αποσυμφόρηση από τα κέντρα αναψυχής που είναι υπερβολικά σε αριθμό και έχουν δημιουργήσει μια πολύ προβληματική κατάσταση. Η χρήση γραφείων στο κτίριο της αγοράς όχι μόνο δεν λύνει τα προβλήματα της περιοχής, αλλά θα δημιουργήσει ένα στεγνό περιβάλλον δοσμένο σε μια συγκεκριμένη ομάδα επαγγελματιών. 3) Οι επεμβάσεις όπως παρουσιάζονται στο βίντεο του RISE δεν σέβονται την αρχιτεκτονική του κτιρίου. Να θεωρήσουμε ότι είναι οι τελικές; Κι αν ναι, έχοντας υπ’ όψιν ότι οι μελέτες που εκπονούνται από τη δημοτική αρχή δεν υπόκεινται σε έλεγχο, θα έχουμε την καταστροφή ενός ακόμη διατηρητέου κτιρίου; 4) Οι πολίτες πληρώνουν φόρους για να έχουν δικαίωμα στην πόλη, για να τη χαίρονται και να την απολαμβάνουν. Μια εκσυγχρονισμένη αγορά, εκτός από την διατήρηση των πανάρχαιων πολιτισμικών συνηθειών του τόπου, θα άνοιγε θέσεις εργασίας, θα ήταν δείγμα πολιτισμού και πόλος τουριστικής έλξης και αύξησης της οικονομίας.
Ποια η προστασία του διατηρητέου κτιρίου στο νέο κέντρο έρευνας & τεχνολογίας (διαδικτυακή πηγή); Ο δήμος Λευκωσίας οφείλει να εξηγήσει τη θέση του για την απόφαση αλλαγής χρήσης της αγοράς. Στο μεταξύ, οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν από τη δημοτική αρχή, την οποίαν εκλέγουν, να είναι ο θεσμοφύλακας των κοινωνικών και πολιτισμικών αρχών τους. Στέλλα Ευαγγελίδου, αρχιτέκτονας
Ιδού οι «εκλεκτοί/ες» της εφ. ΕΝΩΣΙΣ για την τοπική αυτοδιοίκηση
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
*Όσον αφορά τις επαρχίες Λάρνακας και Πάφου, η επιλογή των προσώπων είναι προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΛΑΡΝΑΚΑ
ΠΑΦΟΣ
ΕΝΩΣΙΣ
Τζι ας γινεί το γαίμαν τους παττιχόζουμον ΤΕΛΕΙ
Ν
ΛΕΡΑ Ε Π Τ ΟΝ ΣΤΟ Μ
Ρε Μουσταφά, να σκεφτούμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
ΩΣΑΜ
Απόψε χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν για τη λύση και την ειρήνη
Σιγά τις χιλιάδες, μερικές εκατοντάδες ήταν... Να σου κάνω μια τελευταία πρόταση, ρε Μουσταφά...
Ε ΛΟΙ ΠΟΝ
Νίκο, τελειώσαμε. Είμαι κουρασμένος, πάω να κοιμηθώ. Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου.
ΜΙΑ ΕΥΓΕΝΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ YENİ POLİTİS