28
Pierwszy raz Biblia mówi o bojaźni Bożej (w. 12), potwierdzając w ten sposób, że Abraham pomyślnie zdał egzamin. Należy ją rozumieć jako głęboki szacunek i cześć, które sprawiają, że Bóg zawsze jest na pierwszym miejscu, niezależnie od tego jak bliskie i osobiste są więzi z innymi. Podobne słowa wypowiada Jezus: „Jeżeli ktoś kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godny” (Mt 10, 37). „Pan widzi” (w. 14), hebr. Jahwe-Jire, nawiązuje do biblijnego imienia Boga. Kolejne zdanie wskazuje na to, że góry są miejscem, gdzie w sposób szczególny można spotkać Boga (↗ Wj 19).
P I ĘC I O K S I Ą G
odrzekł: „Mój synu, Bóg znajdzie sobie jagnię na całopalną ofiarę”. I szli dalej razem. 9 Wreszcie przyszli na miejsce wskazane przez Boga. Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drewno, związał swojego syna Izaaka i położył go na tym drewnie na ołtarzu. 10 Potem wyciągnął rękę i wziął nóż, aby zabić swojego syna. 11Wtedy anioł Pana zawołał na niego z nieba: „Abrahamie, Abrahamie!”. A on na to: „Oto jestem”. 12Anioł mówił dalej: „Nie podnoś ręki na tego chłopca i nie czyń mu nic złego. Teraz wiem, że boisz się Boga, gdyż nie odmówiłeś mi swojego jedynego syna”. 13 Potem Abraham rozejrzał się i dostrzegł barana zaplątanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął tego barana i złożył go na całopalną ofiarę zamiast swojego syna. 14 I dał temu miejscu nazwę „Pan widzi”. Dlatego do dziś się mówi: „Pan ukazuje się na wzgórzu”.
Po pomyślnym przejściu próby Abraham otrzymuje od Boga obietnice kolejnych błogosławieństw (Rdz 22, 15-18). Następnie umierają Sara (Rdz 23) i Abraham (Rdz 25). Ich syn Izaak bierze za żonę Rebekę, która po 20 latach rodzi bliźnięta: Ezawa, od którego wywodzi się ród Edomitów, i Jakuba, nazwanego Izraelem. Obaj już w łonie matki walczą o pierwszeństwo. A kiedy Jakub oszukuje niewidomego ojca (Rdz 27) i zdobywa dla siebie błogosławieństwo należące się Ezawowi, rodzina się rozpada i Jakub musi ratować się ucieczką. W drodze, podczas snu, objawia mu się Bóg.
OP OWIADANIA O JAKUBIE I JEGO RODZINIE (Rdz 2 5 – 50)
Sen w Betel (Rdz 28, 10-22) 10 Jakub opuścił Beer-Szebę i udał się do Charanu. 11Gdy zaszło słońce, zatrzymał się w jakimś miejscu, aby przenocować. Wziął kamień, który tam znalazł, wsunął go sobie pod głowę i się położył. 12W czasie snu zobaczył schody, które opierały się o ziemię, a wierzchołkiem sięgały nieba. Ujrzał też aniołów Bożych, którzy po nich wchodzili i schodzili. 13Pan natomiast stał obok niego i mówił: „Ja jestem Pan, Bóg twojego ojca Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, dam tobie i twojemu potomstwu. 14Potomstwo twoje będzie liczne jak proch ziemi. Rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i południe. Przez ciebie i twoje potomstwo wszystkie ludy ziemi otrzymają błogosławieństwo. 15Ja będę z tobą i będę cię chronił wszędzie, dokąd pójdziesz, a potem przyprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, aż spełnię to, co ci obiecałem”. 16Gdy Jakub zbudził się ze snu, powiedział: „Naprawdę Pan jest w tym miejscu, a ja o tym nie wiedziałem”. 17 Ogarnęła go bojaźń i rzekł: „Ależ to miejsce napawa lękiem! Nie może to być nic innego, jak dom Boga i brama nieba”. 18Gdy Jakub wstał rano, wziął kamień, który miał pod głową, ustawił go jako stelę
28 Bóg już dawno stworzył to, co chcieli uzyskać ludzie w Babel podążający za swoim pragnieniem wielkości („zbudujmy wieżę, której szczyt sięgałby nieba” Rdz 11, 4). To nie ludzie budują schody łączące niebo z ziemią, ale sam Bóg przez swoich posłańców (aniołów) umożliwia kontakt w obu kierunkach. Te obietnice są niezwykłe dlatego, że Bóg składa je komuś, kto dopuścił się zła. Bóg jednak nikogo nie opuszcza i nawet winowajcy obiecuje pomyślność.
636A_YBIBLE_Biblia_ksiega.indb 28
08.08.2017 07:54