ŻYCIE
się do niego. Lecz właśnie w tym świecie, w którym takie cechy wydają się wygrywać i otwierać drzwi do sukcesu i samozadowolenia, Fernando się nudzi. Czuje się pusty, gdy w taki sposób interpretuje swoje życie, gdy przykłada do niego taką miarę. W pewnym momencie czuje, że środowisko to dusi go. Jest dla niego, w odróżnieniu od tak wielu chłopców, równych mu wiekiem i stanem, za ciasne, zdecydowanie za ciasne. W tym samym czasie dręczy go niepokój, który sprawia, że marzy o walkach, zamiast o łatwych miłościach i odpoczynku. Z pewnością Fernando nie zapomina o ideałach rycerskiej miłości bez skazy, znaczenia rodziny i wykształcenia, nie umniejsza tych wartości, które rodzina i znajomi ukazali mu jako coś dobrego, pozytywnego. Ale nic poza tym. Ten świat nie potrafił mu wskazać czegoś więcej, czegoś wyższego, zasadniczego, oświecającego. Prawdopodobnie, jak powiedzielibyśmy dziś, w jego środowisku, rozleniwionym i formalnym, nie myślało się o czymś, co przypominałoby sens życia. Fernando dorastając zauważa zło, które rozlewa się w środowisku wysokich sfer. Pisze:
Jeśli nie oprzesz się złu rozpasania, zaczynają szkodzić ci również te rzeczy, które wydawały się dobre. Tam, gdzie obfitość bogactw i luksusów, tam gnieździ się zaraza rozpasania. Chce ona zamieszkać w tych, którzy są letni i leniwi; lecz serce, zanim upadnie w lawinie nieopanowa20
swiety antoni1.indd 20
2017-02-15 11:12:10