6/22
Szacunek wobec drugiego człowieka każe mu zawsze tylko proponować, nigdy narzucać. Taka jest jego postawa przez ponad trzydzieści lat. Po jego przedwczesnym odejściu wielu byłych uczniów wróciło myślami do lekcji o Pascalu i oczyszczającym misterium cierpienia. Sara przyszła na świat w latach czterdziestych, w rodzinie pełnej pogody ducha, radości i uśmiechu. Od najmłodszych lat pociągał ją świat dziecka, pedagogika, dlatego też dwadzieścia pięć lat życia poświęciła szkole podstawowej, wkładając w to wiele wrażliwości i zapału. Przez ponad dwadzieścia lat związek Pawła i Sary wzbogacany był dzień po dniu wspólnym zainteresowaniem tym, co w świecie jest piękne: kulturą, sztuką, potęgą i urokiem gór, kontaktem z młodzieżą, nie tyle poprzez słowa, ile przez to, kim byli i co przeżyli – najpierw narzeczeni, następnie małżonkowie, rodzina... Sara, kiedy została sama – wstrząśnięta, lecz nie załamana – nie pochyliła się nad sobą, nie zamknęła się we własnym bólu: myśląc o Pawle, otworzyła serce na duchowe macierzyństwo, angażując się w jedną z najbardziej niewdzięcznych dziedzin... Sama o tym opowie... Działanie Boga jest zaskakujące! Dostrzegając niekiedy jego ślad, zostajemy oślepieni. Jest ono zwykle tak delikatne, że wydaje się wyłącznie związane z człowiekiem. We wszystkich dziedzinach, właściwych jednocześnie człowiekowi i Bogu, nawet ktoś najmniej spostrzegawczy dostrzeże dzisiaj łatwo kryzys rodziny: jest blisko, dotyka osób, z którymi przebywamy każdego dnia, może przeżywamy go we własnym domu. Uważny i inteligentny obserwator odkryje jednak, że istnieją również rodziny, które w wątpiących wywołują podziw i zdumienie.