© Jot KA PUBLIKACJE
Młodość w niewoli - demo
28
ostrzeżenia. Przez moment panowała cisza, ale po chwili padła komenda: „Wpieriod! Szagom marsz!”10 Nad kolumną wzbiła się szara masa kurzu, a ludzie wolnym krokiem posuwali się do przodu i tylko żołnierze z eskorty, na koniach, z pistoletami w ręku, przeganiali wszystkich podchodzących blisko trasy przemarszu. Przynieśli oni naczynia z wodą, paczki z żywnością, ale niczego nie udało się przekazać. Mieszkańcom ulicy Berezweckiej kazano zamykać okna, a przypadkowych przechodniów natychmiast przeganiano. Rodziny aresztowanych próbowały dostrzec bliskich i pożegnać ich chociaż gestem ręki. Głębokie pozostawało już w tyle. Słońce prażyło niemiłosiernie, a kolumna żółwim krokiem wlokła się w nieznane. Rozpoczynała się Golgota więźniów z Berezwecza. Pogodne niebo sprzyjało intensywnym lotom niemieckich samolotów. Z oddali docierały detonacje bomb, wywołując u konwojentów agresję. Bagnety jeżyły się wówczas bardziej w pobliżu idących, a kolby lądowały na ich plecach. Tak dobrnięto do miejscowości Przewóz, gdzie ludność rozpoznała niektórych, a w szczególności Franciszka Śledziewskiego, bo wyróżniał się wzrostem. Jeszcze w Berezweczu spotkali się krewni i znajomi i tworzyli grupy bliskich sobie ludzi. Braunowie, Karczewscy, Bortkiewicz, Olkowicz i Pławiński – szli razem, wspierali się nawzajem i mieli wspólny zamiar czmychnięcia przy nadarzającej się okazji. Eskorta jednak zadbała, aby żaden świadek berezweckiej zbrodni nie wydostał się na wolność. Robiono wszystko, aby nie ukrył się w wysokiej trawie, zbożu, krzakach czy też w lesie. Największym problemem byli więźniowie, którzy z braku sił lub okaleczenia nóg nie mogli iść. Dla zastraszenia rozpuszczano pogłoski, że słabnącym robią śmiertelne zastrzyki. Lęk mobilizował ludzi i resztkami sił wlekli się do przodu. Przyszedł moment, że i to już nie pomagało. 10
Naprzód marsz!