© Jot KA PUBLIKACJE
Młodość w niewoli - demo
9
kówce i Wejtkowie. Prowadziła wędrowny tryb życia, bo mieszkała jakiś czas w Mosarzu w majątku Piłsudskich, potem w Wilnie, Głębokiem, a nawet w Czeczenii na Kaukazie. Dobrze poznała Rosję, a mieszkając w Petersburgu widziała z bliska Lenina i jako Polka zetknęła się z Feliksem Dzierżyńskim, ale wspomnienia o nim nie były najlepsze. W czasie głodu jednak pomagał Polakom. Ciocia zawsze była duszą towarzystwa, nie tylko w domu moich rodziców, ale i w Wejtkowie u dziadka. Błądząc już tylko wspomnieniami po dawnych drogach, ścieżkach i ścieżynkach – niewiele nazwisk z tamtych dni udaje się odtworzyć, czas zrobił swoje, ale wiem jedno, iż był to okres miły kresowemu sercu i jaka szkoda, że odszedł w niepamięć. Było wiele takich małych dworków czy też polskich domów, w których kultywowano nasze zwyczaje. Mój dziecinny i młodzieńczy świat wiązał się zawsze z domem dziadka, wuja Bolesława Stomy-Mierzwińskiego, no i oczywiście z moim. U wuja Bolesława życie biegło dynamicznie, bo dom był pełen ładnych dziewczyn, a gdzie są panny – tam zawsze jest młodzież, muzyka i wesołość. Wuj grał pięknie na skrzypcach i był znany ze swych kawałów, gawęd i bajek. Swój dom miał w miejscowości Borowina – na wielkim odludziu, ale za to wtopiony w łono prześlicznej natury. Latem było pięknie, bo siedziba znajdowała się na wzniesieniu, a wokół, jak okiem sięgnąć – morze torfowiskowych roślin. Wuj miał pięć córek, a jedna z nich, Hela, podzieli później los łagrowych dziewczyn, gdy w walce o niepodległą Polskę zwiąże się z podziemiem. Dodatkowym związkiem z Wejtkowem była nieduża rzeka, Kobylicą zwana, która swój początek brała z mokradeł Borowiny, a później przepływała przez kuchciński las, kierując się w stronę dziadkowej siedziby. Zapamiętałem wesele wejtkowskie, chociaż było ono dawno temu, kiedy osiemnastoletnią Tonię wydawał wuj