16/52
na osłodę okazało się, że wizje można wykorzystać, by zmienić przyszłość. Było to wykonalne, przynajmniej w teorii. – Ale jeśli? – drążył Parys. – Jeśli Kronos odpowie na moją prośbę, dam się ponieść fali – po długiej chwili skłamał Aeron z przylepionym do ust uśmiechem. – No, dość już o mnie. Zróbmy to, po co tu przylecieliśmy. – Wstał i spojrzał na ulicę, skanując przerzedzający się tłum. W tej części miasta obowiązywał zakaz wjazdu samochodów, więc ulice wypełniali liczni przechodnie. Wybrał to miejsce, bo nie przepadał za wyciąganiem kobiet z pędzącego pojazdu. A tak Parys musiał jedynie dokonać wyboru, a Aeron rozłoży skrzydła i zaniesie kumpla na dół. Jedno spojrzenie na niebieskookiego diabła, a wskazana panna nie zdoła mu się oprzeć. Czasem wystarczył uśmiech, by od razu, ledwie opuszczając ulicę, zaczęła wyskakiwać z ciuszków, i każdy, zerkając w ciemną bramę, mógł ich zobaczyć. – Nie znajdziesz nikogo – odezwał się Parys. – Już szukałem. – A ta? – Wskazał pulchną, skąpo ubraną blondynkę. – Nie. – Zero wahania. – Zbyt oczywiste.