4. KC december 2016

Over wat er op ons afkomt Er komt heel wat op ons af deze Advent. We grijpen vooruit op de komst van de Eeuwige, op het moment dat overal vrede zal zijn. En tegelijkertijd leven we toe naar de jaarlijkse komst van de Eeuwige, het Kerstkind waarin God intocht doet in het stof. We zijn in blijde verwachting.

Maar als we die twee elementen met elkaar verbinden (dat doet “de kerk” al bijna 2000 jaar), dan gaat het om iets anders dan blijde verwachting. Eigenlijk wordt er een oordeel over de wereld van nu geveld. Als het immers allemaal anders moet worden, is het nu niet zoveel soeps.

Dat is het natuurlijk ook niet. Bijna 50.000 mensen verdronken dit jaar in de Middellandse Zee op de vlucht voor oorlog. In ons eigen dorp zijn we tegen vluchtelingen en vreemdelingen, of ze moeten ten minste hun gemak houden en braaf en dankbaar zijn.

Over klimaatproblematiek staat niets in de Bijbel. Daarom laat ik dat even achterwege. Het Kerstverhaal gaat in eerste instantie over menselijke relaties. En wat er met Jezus gebeurt gebeurt tot op de dag van vandaag overal met kinderen. Ook in Nederland. Kinderen die aankloppen om ‘herberg’ te vinden, ‘geborgenheid’, maar in een uitzetcentrum terechtkomen.

We brengen ook dichtbij huis weinig terecht van het delen van vrede en voorspoed met anderen. Terwijl we er zelf zo ongemerkt van genieten, dat we eraan gewend zijn geraakt. Als er anderen een beroep op doen, dan komen we in het geweer.

Lucas laat het kind in een stal ter wereld komen. Hij doet dat niet voor niets. Hij doet dat vanuit zijn opvatting van Jezus. Jezus is Christus, de koning namens God. En die is in het donkerste donker, tussen de vreemdelingen en ‘travellers’ geboren. Daar een zoet verhaaltje van maken gaat tegen de bedoeling van het Lucasevangelie in. Het maakt van Kerstfeest iets glads dat weinig meer met onze wereld te maken heeft.

Een zoet kerstverhaal in een verwarmde, droge kerk vol mensen met goedgevulde buiken heeft eigenlijk iets godslasterlijks… Het is meer op 4