2019 - 2020 τσακωνόμασταν, χτυπούσαμε αλλά και φροντίζαμε, φανταζόμασταν και χανόμασταν για ώρες… ή μάλλον μέχρι να ανάψουν τα φώτα στην πλατεία! Στο λεύκωμα της έκτης δημοτικού, στην ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» γέμισα όλες τις σειρές: «ηθοποιός, τραγουδίστρια, γυμνάστρια, κομμώτρια, πολιτικός μηχανικός, πυροσβέστης, δασκάλα». Όσο πλησίαζε ο καιρός για τη «μεγάλη» απόφαση εγώ επέλεξα να γίνω όλα αυτά και άλλα τόσα. Μα πως; Έγινα νηπιαγωγός! Τι καλύτερο από το να παίζεις στη δουλειά σου και γίνεσαι όλα αυτά που ήθελες παρέα με τα παιδιά; Έτσι βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, στο τμήμα Επισήμων Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Και εκεί βίωσα, εμπνεύστηκα και έμαθα από σπουδαίους ανθρώπους… καθηγητές, συμφοιτητές, φίλους και παιδιά. Για αρκετά χρόνια δούλευα με παιδιά σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες μη τυπικής μάθησης, αρνούμενη (ή καλύτερα φοβούμενη) να ενταχθώ σε σχολεία που καταπιέζουν και «τετραγωνίζουν» τη φαντασία, την προσωπικότητα και τα συναισθήματα παιδιών και εκπαιδευτικών. Μέχρι να γνωρίσω τη Dorothy Snot! Μετακομίζοντας στην Αθήνα και περνώντας έξω από το σχολείο της Κυψέλης με τους βαμμένους από τα παιδιά τοίχους, έγινε το κλικ. Επέστρεψα να αφήσω το βιογραφικό μου και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Σε ένα χώρο που από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να μαθαίνω, να ανακαλύπτω, να εξελίσσομαι και κυρίως να συνεργάζομαι και να παίζω με μικρούς και μεγάλους… Είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι τα παιδιά είναι κοινοί άνθρωποι- λίγο πιο μικροί από εμάς- με μοναδικές προσωπικότητες και ερεθίσματα, αλλά και με λιγότερες εμπειρίες και βιώματα. Με μεγάλη όρεξη όμως για εξερεύνηση και ανακάλυψη του κόσμου γύρω τους. Γι’ αυτό και ρόλος μας - των παιδαγωγών- είναι να ενισχύσουμε θετικά αυτή τη διάθεση των παιδιών. Να σχεδιάζουμε το εκπαιδευτικό περιβάλλον, να καθοδηγούμε, να διευκολύνουμε, να υποστηρίζουμε και να αξιολογούμε τα παιδιά, ενώ παίρνουμε ενεργό μέρος στη μαθησιακή διαδικασία δημιουργώντας εμπειρίες από και με αυτά, ωθώντας τα προς την ανεξαρτησία τους. Είναι σημαντικό οι δραστηριότητες που προτείνουμε να ξεκινούν από ανάγκες και βιώματα των παιδιών και στις οποίες θα δρουν και μόνα τους αλλά και με βοήθεια, ενώ πρέπει να παρατηρούμε τον τρόπο που αντιδρά το κάθε παιδί σε αυτήν τη βοήθεια. Εάν τη δέχεται, αν την αγνοεί και χρειάζεται να τροποποιηθεί η δραστηριότητα ή αν πρέπει να τη μειώσουμε μόλις είναι σε θέση να τα καταφέρει μόνο του. Με λίγα λόγια πρέπει πάντα να προσαρμόζουμε τις μεθόδους μας στις ατομικές διαφορές των παιδιών, όσον αφορά την ανάπτυξη και τη μάθηση. Εκτός από τη μελέτη και ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων, απαραίτητος είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα της προσωπικότητας του κάθε παιδιού που συμβάλει στην αυτόνομη και υγιή ανάπτυξη του. Και εκεί έρχεται το παιχνίδι. Το μέσο για να γνωρίσει το παιδί τη ζωή αλλά και να τη χαρεί. Το παιχνίδι είναι μέθοδος απελευθέρωσης συναισθημάτων και προσωπικοτήτων και αποτελεί μια στέρεη βάση, στην οποία ένα παιδί μπορεί να εξελιχθεί και να δημιουργήσει. Κατά αυτόν τον τρόπο τα παιδιά εξερευνούν, ανακαλύπτουν τον κόσμο αλλά και τα όρια τους, πειραματίζονται, εκφράζονται ελεύθερα και εφαρμόζουν χωρίς κριτική, αλλά με συμφωνημένα πλαίσια. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά δημιουργούν φανταστικές καταστάσεις χρησιμοποιούν αντικείμενα, πράξεις,
www.dorothy-snot.gr