ας το παρουμε αλλιως Η εικόνα μιας τάξης μαθητών από την προσχολική ως την ακαδημαϊκή εκπαίδευση αντιστοιχεί σε ένα κλειστό χώρο με μια ομάδα παιδιών-μαθητών και έναν εκπαιδευτικό –νηπιαγωγό- δάσκαλο- καθηγητή. Καθένας μας έχει στο μυαλό του αυτή την εικόνα με έναν τρόπο, σχετικό με τις σχολικές του εμπειρίες και ανάλογο με τις διαθέσεις των εκπαιδευτικών που βρέθηκαν στο δρόμο του. Σήμερα, πολλοί από μας μπορούμε να βάσιμα να ισχυριστούμε ότι αυτή η εικόνα δεν στάθηκε πηγή έμπνευσης της δημιουργικότητας, της συνεργασίας, της ανακάλυψης των προσωπικών ταλέντων και εν τέλει της μάθησης και της γνώσης αυτής, που οδηγεί στην προσωπική ευτυχία και κατ επέκταση στην κοινωνική ανάπτυξη. Γιατί λοιπόν να μη διαλύσουμε αυτή την εικόνα της σχολικής τάξης; Τα σύγχρονα προγράμματα εκπαίδευσης, τουλάχιστον σε επίπεδο σχεδιασμού, συζητούν για την διαθεματικότητα, την βιωματική μάθηση, την συνεργασία, την αλληλεπίδραση μεταξύ μαθητών και κοινωνίας και γενικά για έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της γνώσης, βάσει του οποίου ο μαθητής ερευνά, αυτενεργεί κι ανακαλύπτει. Κατά πόσο όμως μπορούν η αυτενέργεια, η έρευνα, η ανακάλυψη, η συνεργασία και όλα αυτά τα ωραία να υπάρξουν μέσα στην εικόνα των σχολείων του παρελθόντος, των σχολείων που όλοι γνωρίζουμε; Ας προσπεράσουμε προσωρινά την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα για να δούμε τι γίνεται όταν «χαλάμε» την εικόνα της συνηθισμένης σχολικής τάξης. Κατά πόσο εξελίσσεται η αυτενέργεια, η έρευνα, η ανακάλυψη και εν τέλει η χαρά της μάθησης, όταν οι δράσεις (το μάθημα) δεν ερμηνεύονται αποκλειστικά και μόνο από το δάσκαλο ή αποκλειστικά και μόνο σε έναν κλειστό χώρο; Με σιγουριά θα απαντούσα κατά πολύ! Και ως επιχείρημα θα χρησιμοποιήσω πραγματικές δράσεις που έγιναν στο σχολείο μας το τελευταίο εξάμηνο (Σεπτέμβριος 2012 – Φεβρουάριος 2013) και που τίποτα κοινό δεν έχουν με την παραδοσιακή, διατηρημένη ως σήμερα, εικόνα του σχολείου.
Προσχολική Αγωγή - Νηπιαγωγείο www.dorothy-snot.gr