DE
NIEUWSPEPER 24 JANUARI 2018
DAGELIJKSE ZAKEN
19
Dagelijkse zaken die de mensen raken Margreeth Olsthoorn, vrije geest en eigenaar van Margreeth Olsthoorn Spijbelen. Het moment dat ik gewoon de tijd neem terwijl ik ook iets nuttigs zou kunnen doen. Meegaan met een vriendin die binnenkomt of impulsief met mijn dochter Lev een ijsje gaan eten. Bij mijn moeder zijn – ik hoef niks, alleen op de bank zitten en mooie herinneringen ophalen. Spijbelen is vrijheid. De filmladder-app even indrukken. Doe ik dagelijks, want ik ga heel vaak alleen naar de film. Even anderhalf uur op reis, mezelf ontwikkelen. Tv-kijken lukt niet, want het boeit me niet. Ik herken bekende Nederlanders die in mijn winkel komen dan ook zelden. Het geluid van mijn dochter ’s morgens. Waardoor ik me realiseer dat het zo’n lekker zelfstandig kind is dat de ruimte neemt om de dingen op haar eigen manier te doen. Ik geniet erg van die energie. Puur geluk. Trots. De regen op het platte dak van de uitbouw die ik nog niet zo lang heb. Ik herkende opeens weer dat geluid dat ik als kind hoorde. Ik kom uit een dorp waar mijn vader een plantenkwekerij had. Ik was heel blij dat we niet ‘standaard’ waren. Ons huis was ook anders dan de andere huizen in het dorp, namelijk met een plat dak in plaats van een puntdak. De geur van gekookte aardappels. Ik eet ze bijna nooit meer, maar als ik die geur ruik, denk ik aan ritme, regelmaat, gezond eten en
mijn moeder die ’s avonds de ontbijttafel alvast dekt. Dat was toen benauwend, maar nu vind ik aan ritme vasthouden ook een kwaliteit. Op de stoep fietsen. Mijn kinderen ergeren zich kapot, maar ik vind het zo fijn. Braaf zou ik toch minder happy zijn. Afsnijden hoort erbij, effe snel sjezen. Tikje rebel-achtig. De terugkerende vraag van mensen die mijn winkel binnenkomen: ‘Is dit een winkel?’ ‘Eh… bijzonder’ of ‘Kunstzinnig’. Ik erger me én ik vind het leuk. Ik bén de winkel. Ik koop nooit iets in omdat het goed zal verkopen. Voor mij is een winkel een beleving. Je laten verrassen, chemie voelen tussen jou en iets wat je pakt. Dáár is een winkel voor. Echt contact met een klant. Als iemand van het beeld dat hij of zij van zichzelf heeft – vaak door anderen opgelegd – afstapt doordat ik kan laten zien dat het ook anders kan. Mooier, met een versterkte of bijgeslepen stijl. Dan is er echt contact en ontstaat er een soort feestje. Ik krijg een geluksgevoel als die persoon in de spiegel naar zichzelf kijkt en denkt: ‘Wow! Ik ben het en het is f*cking cool!’ Mijn tas inpakken voor bikramyoga, waar ik drie keer per week naartoe ga. Je doet altijd hetzelfde en toch is het altijd anders. Je kunt jezelf blijven verdiepen, het kan altijd beter. Je krijgt wel kleine aanwijzingen, maar ze láten je, ook als je halfdood gaat. Dat vind ik heel fijn, want op die manier krijg je vertrouwen. Bikramyoga houdt me sterk, vooral mentaal.
TEKST & ILLUSTRATIE: NATALIE HANSSEN
TARA LEWIS SNACKT ONDER DE 10 EURO MET ROTTERDAMMERS
Haute cuisine voor maximaal tien
Willem zoekt een alibi om grote hoeveelheden saus te kunnen eten Willem Sonneveld houdt niet van verandering. Dus eet hij al vijf jaar steevast hetzelfde broodje bij Picknick. “Heerlijk toch, als je precies weet hoe het gaat smaken?” Op woensdagmiddag zit ontbijt- en lunchtent Picknick tot de nok toe gevuld. Het liefst zit Willem Sonneveld (34) aan de hoge tafel bij het raam. “Meestal ben ik alleen en probeer ik bewust zo min mogelijk op mijn telefoon te kijken en lekker naar buiten te staren.” Toen hij vijf jaar geleden voor het eerst in het etablissement kwam, bestelde hij een broodje kiprollade. “Op het worstenbroodje na heb ik nog nooit iets anders besteld. Hiervan weet ik dat het lekker is en ik hou niet van verandering. Gelukkig is mij verzekerd dat het nooit van de kaart zal verdwijnen, omdat het een van de meest bestelde broodjes is.” Hoewel hij ’s ochtends voor het hele gezin de boterhammen voor de lunch smeert, komt het voor dat hij die boterhammen zelf niet opeet. Onderweg naar huis strijkt hij dan bij Picknick neer,
mits hij op tijd klaar is op de middelbare school waar hij maatschappijleer geeft aan verschillende klassen (“alles tussen vmbo 4 en vwo 6”). “Het is nogal paradoxaal, maar soms kunnen dingen die ik heel vaak eet me tegenstaan, zoals die boterhammen met kaas elke dag. Toch gaat dit broodje me nooit vervelen.” Als de broodjes arriveren, zegt hij dan ook enthousiast: “Ik hou ervan dat ik precies weet hoe dit gaat smaken, heerlijk toch?” Op een houten plank ligt een sandwich van twee geroosterde boterhammen met huisgemaakte kiprollade, kerriemayonaise, avocado, spek, ui en rucola. “Die kerriemayonaise doet het hem. Eigenlijk zijn veel dingen die ik bestel of zelf maak, een alibi om grote hoeveelheden saus te kunnen eten. Mijn favoriet is de kerrie-ananassaus van Calvé, daar heb ik standaard twee potten van in huis.” Ook zijn dochter heeft inmiddels haar eigen routine ontwikkeld. “Als ik met haar ben, lunchen we bij de HEMA en bestelt ze zonder uitzondering een naturel muffin en appelsap. Datzelfde zie je ook terug in wat ze aantrekt: ze heeft een kast vol kleren, maar daar trekt ze maar twee dingen van aan.”
Picknick, Mariniersweg 259 Sandwich kiprollade: 7,75 euro Oordeel: Krokant en lekker brood met smeuïg beleg. Terecht een Rotterdamse klassieker.