De Magneet Zomer 2011

de magneet kwartaaltijdschrift het roze huis - antwerpse regenboogkoepel

afgiftekantoor 2100 Deurne 1 erkenning P2A6126 driemaandelijks jaargang 15

Ivan Denis schiet in de roos Openlijk topsporter strijdt voor Olympische spelen

verantwoordlijke uitgever: S. Pichal, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen - www.hetrozehuis.be

Samen op podium na 40 jaar relatie Koen Crucke en Jan Gheysens spelen Overstekend Wild

Interviews met Philippe Delvaux AndrĂŠ Sollie Bavo Defurne Riad Hoxhaxhiku

het roze huis antwerpse regenboogkoepel

Foto: Robert Lapworth

zomer 2011 - juni juli augustus

INHOUD

4Ivan Denis: boogschutter, roze topsporter bij defensie met Olylmpische ambities ........... 4

Bob Torfs en Ludwig De Vocht over De Roze Groentjes ........................... 8

Onderwijsbundel ‘Bank Vooruit’ ....................................................... 10

Roze Kreten ......................................................................................... 13

Biseksuele vrouw ontdekt SM-gevoelens ........................................ 14

Roze Groentjes .................................................................................... 15 4Koen Crucke en Jan Gheysens brengen “Overstekend Wild” ........................... 16 IDAHO: Internationale dag tegen homofobie ................................................... 19

Riad Hoxhaxhiku: thesis over gay toerisme ................................................. 20

Gids voor de Antwerp Pride 2011 .................................................... 22 4Philippe Delvaux: leven in de pornowereld ....................................................... 24 Holebib: De Middagvrouw van Julia Franck ...................................................... 27 Portret: meisje wordt jongen ....................................................................... 28

Noordzee, Texas Van Bavo Defurne ................................................. 30

Interviews met acteurs Jelle en Matthias uit Noordzee, Texas .... 32 4André Sollie: Nooit gaat dit over ...................................................................... 34

Beeldvorming van holebi’s in Vlaamse soaps .................................. 38

Thanh wordt Werner .......................................................................... 40

Info / Groepen & avtiviteiten ............................................................. 41

In dit prentenboek komt holebi-ouderschap aan bod op een speelse en begrijpelijke manier. Het boek kan voorgelezen worden in de klas of thuis, maar kan door het eenvoudige taalgebruik ook door jonge lezers zelf worden gelezen. De fantasierijke tekeningen zijn af en toe bijna zoekplaten waarop kleuters kunnen meekijken en op zoek kunnen gaan naar leuke details.

tgeverij i U n a v k e bo het nieuwe

’t Verschil

GAY & LESBIAN BOOKSHOP

boeken • dvd’s • gadgets Minderbroedersrui 33 - 2000 Antwerpen T/F 0032 - (0)3 226 08 04

Open van woensdag t.e.m. zaterdag van 11u tot 18u.

Open op zon- en feestdagen van 13u tot 18u.

de magneet

De Magneet is een uitgave van vzw Het Roze Huis Antwerpse Regenboogkoepel.

Het tijdschrift verschijnt om de drie maanden en richt zich tot de holebi-gemeenschap, de bezoek(st)ers van Café Den Draak en alle sympathisanten.

Hoofdredactie: Timothy Junes & Dennis De Roover magneet@hetrozehuis.be Eindredactie: Frank Gout, frank.gout@hetrozehuis.be Redactiemedewerkers: Denis Bouwen, Dirk Clotman, Sanne Hosteaux, Inge Wallaert, Marc Daems, Hendrik De Clerck, Dennis De Roover, Timothy Junes, Chloé Lenaerts, Ramses Noffels, Joke Weckesser, Alex Scheirs, Sven Pichal, Geert Vanden Abeele & Leen Watzeels Vormgeving: Werner Gabriëls, werner.gabriels@hetrozehuis.be Illustratie (De Roze Groentjes en cartoons): Bob Torfs & Ludwig De Vocht Abonnementen: Thuisabonnement De Magneet (7 euro per jaar): Bel ons secretariaat via 03 288 00 84 of e-mail naar secretariaat@hetrozehuis.be.

Je kunt het abonnementsgeld van 7 euro overschrijven naar het rekeningnummer 001-3555032-58 van vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, met de vermelding ‘abonnement De Magneet’.

Advertenties: afspraken over adverteren in De Magneet 03 288 00 84 of e-mail naar secretariaat@hetrozehuis.be.

Correspondentieadres: De Magneet - hoofdredactie HetRozeHuis-AntwerpseRegenboogkoepel Draakplaats 1 - 2018 Antwerpen magneet@hetrozehuis.be Wilt u iemand uit onze redactie e-mailen? voornaam.naam@hetrozehuis.be.

De redactie dankt alle occasionele medewerk(st)ers en leveranciers van beeldmateriaal en iedereen die meewerkt aan de verzending van harte voor hun bijdrage tot De Magneet. Wie een vlotte pen heeft en wil meewerken aan De Magneet, kan contact op nemen met de hoofdredactie.

Edito Voltreffer

Eigenlijk zou het geen nieuws mogen zijn, toch is het dat: we zetten een topsporter op onze cover. Ivan Denis, Belgisch kampioen handboogschieten, siert onze voorpagina. Anderhalf jaar geleden deed hij zijn coming-out, wat toen stilletjes passeerde. Nochtans is Ivan een ernstige kandidaat om aan de Olympische Spelen in Londen mee te doen. Was hij een voetballer uit de eerste klasse geweest, stonden alle kranten gegarandeerd vol! Het geeft maar aan wat voor een bizarre sfeer er hangt rond coming-out in de topsport.

We zijn als holebitijdschrift natuurlijk blij dat een jonge topsporter als Ivan ontspannen spreekt over zijn sport en coming-out. Internationaal zijn er wel heel wat sporters die hun coming-out deden, maar velen wachten tot na hun carrière om ‘het nieuws’ te brengen. Bang voor reacties van collega’s, geen sponsors willen verliezen, … Daardoor ontstaat er een bizarre sfeer voor iedere topsporter die wél de stap zet wanneer hij/zij op weg is naar de top of al deel uitmaakt van de sportgoden. Hoewel je dan al op sportief vlak hebt bewezen wat je waard bent, word je opeens bekend bij het grote publiek omdat je ‘homo’ bent. Topsporters willen ook maar als mensen worden behandeld en halen liefst het nieuws met hun sportieve resultaten. We zouden nu etiketten kunnen plakken en Ivan ‘een roze topsporter’ of ‘een regenboogstrijder’ noemen maar dat is flauwekul. Hij heeft zijn coming-out gedaan maar onderscheidt zich vooral door zijn uitmuntende prestaties in het handboogschieten.

De media helpen ook niet altijd bij het coming-outproces van topatleten. In 2009 zou uit een enquête (niet onbetwist overigens) in Voetbal Magazine moeten blijken dat 67,8 % van de voetballers in de Belgische eerste klasse voetbal vindt dat er geen plaats is voor homoseksualiteit in het eersteklassevoetbal. Labels zag toen meteen een kans om zich als nieuw homoblad te positioneren. Ze lanceerden een zoektocht naar een profvoetballer die het aandurfde om op hun cover te prijken.

"Andere topsporters (zwemmen, atletiek, wielrennen,…) mogen zich natuurlijk ook aanmelden", luidde hun oproep. Op die manier duw je sporters natuurlijk verder de kast in. Ze zijn niet gediend van dat soort aandacht. We weten intussen wel dat een schare homomannen op voetbaloutfits geilt maar daar help je een homoseksuele topsporter niet mee voort die als sportief uitmuntend de geschiedenis wil ingaan, niet als de sporter die zijn coming-out deed. Want toegegeven: voor velen is het misschien moeilijk maar een uitzonderlijke prestatie is uitkomen voor wie je bent nu ook weer niet. Iedere dag doen duizenden mensen hun coming-out. Sorry Labels, wij zijn er wel in geslaagd een topsporter te vinden, een jeugdig gezicht van een onderbelichte sport: het handboogschieten.

En dus is De Magneet het eerste holebitijdschrift van België om een openlijk homoseksuele mannelijke topsporter op de cover te zetten. En er mag in dat artikel gerust worden gesproken over sport: blader snel door naar pagina 4. In de aanloop naar de Olympische Spelen van volgend jaar en de World Outgames 2013 in Antwerpen zal De Magneet zich wat vaker van haar sportiefste kant laten zien. Onze oproep aan alle holebi’s is simpel: begin gewoon ongegeneerd te sporten. Zo wordt de sportwereld gaandeweg minder homofoob.

Een voltreffer!

Dennis De Roover

de magneet - 3

“Hopelijk doen andere topsporters in mijn kielzog hun coming-out” Ivan Denis: Belgisch kampioen handboogschieten strijdt voor Olympische Spelen in Londen Belgische topsporters die openlijk uitkomen voor hun seksualiteit kent ons land amper. Het verhinderde Ivan Denis niet om zijn coming-out te doen: hij begrijpt de heisa rond homoseksuele topsporters niet en hoopt dat anderen zijn voorbeeld zullen volgen. In 2009 werd hij wereldkampioen handboogschieten bij de junioren en afgelopen jaar Belgisch kampioen. Maar de Olympische Spelen van 2012 lonken en de Belgische Robin Hood zal deze zomer strijden voor een ticket naar Londen.

Ivan Denis (20) woont in ’t Stad en dat merk je tijdens een interview.

Voor ons herfstnummer van 2009 interviewden we hem al voor de De Magneet, toen samen met zijn partner Bram Bierkens naar aanleiding van hun gezamenlijke coming-out. Deze zomer staat hem een nieuwe uitdaging te wachten: zich plaatsen voor de Olympische Spelen in Londen. Tijd om Ivan sportief te leren kennen…

In 2001 legde Ivan zijn eerste pijl op een boog: “via een bevriende klasgenoot ben ik in de sport gerold. Hij nodigde me uit om eens een dag mee te komen. Ik wist, zoals zoveel mensen, niet wat boogschieten als sport inhield. Ik deed op dat moment tennis, dus helemaal iets anders. En ja, ik ben blijven hangen bij het handboogschieten. Het is een mooie sport en gewoon ook eens iets anders dan wat 80% van de bevolking doet. De meesten doen voetbal, wielrennen of tennis. Juist daarom, ik vond het wel eens leuk om mij daarin te onderscheiden en zo heb ik het ook opgebouwd.”

Pijlsnel naar de top Hij had meteen de smaak te pakken en wou ook direct resultaten zien: “spijtig genoeg heb je bij het boogschieten wel iets meer geduld nodig dan dat. Maar ik heb er 4 à 5 jaar over gedaan. Het is echt stapsgewijs gebeurd. Eerst hier in Antwerpen een wedstrijdje meedoen en winnen. Je wilt meer wedstrijden winnen en je gaat er dus voor werken. Je hoort dan van de Belgische kampioenschappen en doet mee. Voor je het weet ben je Belgisch kampioen en vragen ze je mee, internationaal, bij de Belgische ploeg. Er gaat dan een wereld voor je open, als jonge gast van 16-17 jaar. Je mag dan naar het buitenland: Mexico en Korea. Ik heb ook heel Europa gezien.

Ja, dat is natuurlijk fantastisch! Andere nationaliteiten, andere culturen en dan nog eens met je sport bezig zijn.” In 2009 schoot Ivan vlijmscherp en werd hij wereldkampioen handboogschieten bij de junioren. Het jaar daarop mocht hij zichzelf Belgisch kampioen noemen in de discipline.

Toen hij wedstrijden begon te spelen volgde Ivan ASO wetenschappen wiskunde: de combinatie school en sport.

“Al mijn vrije tijd ging naar mijn sport. Het combineren werd steeds lastiger omdat de studies zwaarder werden. Mijn sport begon ook veel meer van mij te vragen. De internationale wedstrijden waren telkens tijdens de school. Ik was vaak een week weg en moest dat dan achteraf inhalen.” Ivan stelde zich kandidaat bij defensie toen hij achttien was. Zijn kandidatuur werd aanvaard waardoor hij zich voortaan volledig op de sport kon concentreren.

4 - de magneet

Scherp geschut Ivan Denis is geen klassieke soldaat. “Mijn taak is om het leger in een positief daglicht te stellen. Aan de hand van mijn prestaties moet ik ervoor zorgen de media op de been te krijgen: zowel de geschreven pers als televisie. Ook moet ik zelf een militaire voorbeeldfunctie vervullen door sportief te blijven en een gezonde levensstijl aan te nemen. Daarnaast heb ik nog een paar andere verplichtingen, zoals 4 uur in de week naar mijn kazerne gaan om wat administratief werk te verrichten.” De jonge kerel doet dus vooral public relations voor defensie.

Toch is hij geen excuussoldaat: “Ik heb een twee maanden durende opleiding gevolgd in Leopoldsburg. Daar heb ik de basis van het ‘militair zijn’ meegekregen. In het begin veel theorie, zoals bijvoorbeeld de regels van de militaire graden leren.

Maar ook de praktische kant: camouflage, tenten opzetten, …” De Magneet merkt op dat hij klaar is voor de oorlog. Hij moet er even goed om lachen: “Zeker weten! (terug ernstig) Op dat gebied heb ik veel bijgeleerd. Het werken in een peloton van 30 man, het kader, marcheren, ... Het legerleven is toch wel een beetje anders en het voornaamste is natuurlijk het omgaan met je wapen.” Altijd opwindend: mannen die met geladen wapens overweg kunnen. “Een FN FNC gebruikte ik in het leger”, legt Ivan uit, “dat heb ik wel moeten leren natuurlijk. Er moest ook gepresteerd worden: echt mikken en punten scoren om er door te zijn op het examen.”

Je komt vaak dezelfde mensen tegen binnen het boogschieten.

Iedereen kan het tegenwoordig ook volgen op Facebook.”

Wanneer we hem vragen of hij ook negatieve reacties heeft gehad, moet hij toch even naar Bram (Ivans partner) kijken.

“In de sportwereld staan ze er toch nog altijd iets anders tegenover. Op de stage van het BOIC merkte ik wel dat er bij sommige sporters wat wrevel was. Je voelt dat, ook al maken ze er weinig woorden aan vuil. Ik heb van één andere boogschutter een negatieve reactie gehad. Voor de rest werd het nieuws door de sporters positief onthaald.”

Ivan wist al langer dat hij jongens boven meisjes verkoos maar hij wilde eerst wachten tot hij iemand had gevonden: “Ik wou eerst iemand vinden die ook steun geeft en niet enkel maar een relatie. Ik wou echt zeker zijn dat dit iets meer betekende dan ‘ne losse flodder’. Om me iets minder kwetsbaar op te stellen tegenover de buitenwereld en dan zeker in de sportwereld.”

Door zijn coming-out is Ivan nu wel zowat de enige mannelijke topsporter in België die uitkomt voor zijn homoseksualiteit.

Beseft hij wel dat hij daardoor misschien een rolmodel wordt? “Ik heb erover nagedacht en Bram en ik hebben er al over gesproken. Bram was al een rolmodel voor jongeren en ik zou in de sportwereld voor een doorbraak kunnen zorgen.”

Ivan Denis: Belgisch kampioen handboogschieten strijdt voor Olympische Spelen in Londen

Helemaal iets anders dan pijl en boog, toch? “Ja, de terugslag is inderdaad enorm en het weegt ook gewoon veel zwaarder dan mijn boog. (een FNC weegt 4,36 kg als het geladen is, n.v.d.r.) Iedereen zei dat natuurlijk ‘onze boogschutter’ dat wel goed moest kunnen.”

Maar hoe zit dat nu met het homo-onvriendelijke imago van het Belgische leger? “Ik zou nu niet direct zeggen dat het leger een homo-onvriendelijke omgeving is,” zegt Ivan overtuigd, “er bestaat een panel van gelijke kansen en pesten. Dat is dan niet alleen voor holebi’s, maar ook voor buitenlandse mensen en discriminatie. Het leger doet er alles aan om zijn homo-onvriendelijke imago af te werpen. Vorig jaar was er nog een reportage in Panorama over openlijk dienen in het Belgische leger vol getuigenissen. Die reportage werd niet dramatisch opgeblazen: iedereen weet dat er homoseksuele soldaten in het leger bestaan en we houden dat zo. Ik heb er nooit problemen door ondervonden, ben niet achteruit gestoken of benadeeld geweest.”

Matthew Mitcham effect

Matthew Mitcham, de Australische schoonspringer, nam deel aan de Olympische Spelen in Peking. Hij was toen de enige mannelijke atleet die uit de kast was. “Ik vond het knap dat hij daar zo mee omging,” vindt Ivan, “Wel vreemd dat hij de enige was op die 11.208 atleten, waarvan toch veel mannen.

Dat maak je mij niet wijs! Er hangt gewoon nog een vreemde sfeer rond dat onderwerp. Ik begrijp de heisa niet.” Veel Australische atleten deden hun coming-out nadat Mitcham hen toonde hoe het ook kon. “Ik hoop dat ik in België ook zo een reactie teweeg kan brengen, eerlijk gezegd. Hopelijk doen andere topsporters in mijn kielzog hun coming-out.”

In Antwerpen komen er natuurlijk de World Outgames 2013 aan: helemaal in het teken van sport, cultuur en holebirechten.

Wat als ze hem nu bellen om van dat evenement het gezicht te worden? “Ik zou er helemaal niet weigerachtig tegenover staan. Met goede afspraken en een goede communicatie wil ik dat inderdaad wel doen.” De organisatoren moeten dus niet verder zoeken.

Geen losse flodders

Vlammen voor Londen

Al snel belanden we bij het onderwerp ‘de coming-out’ van anderhalf jaar geleden. Hoe waren de reacties? “Bij familie en vrienden was het niet echt een probleem. Sommigen hadden al een vermoeden”, zegt Ivan. De sportwereld was ook al snel op de hoogte: “Van Amerika tot Korea, ze wisten het allemaal.

Ivan schiet met een recurveboog, de boog van Robin Hood.

“Vooral belangrijk om te onthouden is dat schieten met de recurveboog een Olympische discipline is. Voor de Spelen moet ik op een afstand van 70 meter schieten.” Eerst zijn er nog de kwalificaties. Hier kan hij een ticket bemachtigen. 4 de magneet - 5

Het belangrijkste tornooi is het wereldkampioenschap in Turijn, Italië van 3 tot 10 juli 2011. Hier wordt al 50% van de quotaplaatsen van de internationale federatie verdeeld.

“Het wereldkampioenschap gebeurt op vier afstanden.

Deze kwalificaties worden op een afstand van 90, 70, 50 en 30 meter geschoten. Daarna wordt er geschoten op eliminaties. Dit is man tegen man. Hierna wordt er een ranking opgemaakt. Dit gaat van de hoogste score tot en met de laagste score. Wie de meeste setpunten verdient, gaat naar de volgende ronde.”

Een medailleplaats verwacht Ivan niet. Het WK in Italië is niet het enige tornooi om zich te plaatsen. In 2012 zijn er ook nog enkele tornooien waar hij een ticket kan bemachtigen. Ivan blijft met de voeten op de grond staan. Hij schat zijn kansen fiftyfifty in. Hij schiet momenteel nog bij de junioren en zit in een overgangsjaar naar de senioren. “De prestatieleeftijd in het boogschieten ligt hoger dan bij andere sporten. Meer naar de 25-30 jaar toe, terwijl ik er dit jaar nog maar 20 word.

Dus laat ons zeggen dat ik theoretisch gezien nog 3-4 jaar groeimarge heb. Ik ga mijn best doen om mij te plaatsen en blijf dromen van een medaille in de toekomst.”

Sanne Hosteaux en Dennis De Roover Foto’s: Robert Lapworth

Geïnteresseerden kunnen Ivans sportieve parcours volgen op zijn website www.ivandenis.tk

6 - de magneet

Armani Acqua Rossa Aussiebum Bjorn Borg Body Art Calvin Klein Christian Audigier Christian Cane Diesel Ed Hardy ES Hom Hugo Boss Isotoner Jockey Joe Snyder Julipet Kitaro

Op vertoon van deze advertentie

15% korting

Open van maandag tot en met zaterdag: 10:00 tot 18:00 Quellinstraat 17 - 2018 Antwerpen Telefoon: 03 233 67 98

www.towersmen.be

Korting niet cumuleerbaar met andere promoties of sokken

Legend & Soul Look me Moonday Man Store Muchachomalo Olaf Benz Olivier Strelli Replay 2(x)ist XTG

“Humor ontstaat door lezers op het verkeerde been te zetten” Op verkenning in de naïeve wereld van de Roze Groentjes We bevinden ons in het knusse atelier van Bob waar hij met Ludwig een nieuwe episode van de komische strip De Roze Groentjes uitwerkt.

Pretoogjes, gegniffel. Bij een kopje kruidenthee sturen Bob en Ludwig hun onervaren personages voor de zesentwintigste maal op pad in een naïef, dubbelzinnig universum.

DM: Hoe is de strip De Roze Groentjes eigenlijk ontstaan, waar komt het idee vandaan?

Bob: “Onze samenwerking is zo’n 5 jaar geleden begonnen, enkele maanden nadat Ludwig bij mij een schilderij had besteld.

Zo hebben we elkaar leren kennen. Later heeft zijn vriend Denis mij opgebeld om te vragen of ik wou tekenen voor De Magneet. Ik wou dat wel doen en toen

is Ludwig met mij komen praten. Mijn werk draait gewoonlijk rond een zin of een woordspeling. Ik wou toen iets maken rond het zinnetje ‘Het Groentje loopt een Blauwtje in Het Roze Huis.’ Die woordspeling is bij Ludwig blijven hangen. Hij belde me wat later op en stelde voor om samen een strip te maken die De Roze Groentjes zou genoemd worden. Ik vond dat prima en zo zijn we van start gegaan.”

DM: Waren de Roze Groentjes je eerste stripverhaal of had je daar reeds ervaring mee?

Bob: “Nee, dat was de eerste keer. Van beroep ben ik eigenlijk etalagist, maar ik teken en schilder ook. Ik maak ook panelen die je in sommige winkels kan zien.”

DM: Hoelang ben je reeds bezig met tekenen?

Bob: “Oh, ik heb altijd al getekend, reeds van mijn 5 jaar. Ik heb geen academie gevolgd, maar wel veel losse cursussen, zoals modetekenen en tekenen naar model. Ik heb nooit een formele opleiding gevolgd.”

DM: Had Ludwig ervaring met stripverhalen?

Ludwig: “Ik heb destijds een thesis geschreven over de problemen bij het vertalen van woordspelingen in het stripverhaal. En dan vooral bij het vertalen van woordspelingen waarbij de letterlijke betekenis van een uitdrukking wordt geactiveerd door het getekende beeld.

Neem bijvoorbeeld de uitdrukking : “We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.” Als die wordt uitgesproken door een groep mensen die in een bootje zitten, dan wordt automatisch ook de letterlijke betekenis van die uitdrukking geactiveerd.

En dat creëert humor. Humor hangt samen met het onverwachte.”

“De woordspelingen in het werk van Bob waren voor mij een aanknopingspunt. De schilderijen van Bob waren al cartoons op zichzelf. Die konden eigenlijk aan elkaar geregen worden tot een komisch stripverhaal. De stijl van Bob leent zich daar heel goed toe doordat zijn stijl naïef en onschuldig is. Met Bobs stijl kan je gemakkelijk in de richting gaan van surrealistische toestanden. Zo liggen in één van de afleveringen 2 personages te vrijen tussen de struiken. Plots komen de klokken van Rome overgevlogen en bombarderen hen. In een realistische strip is zoiets niet mogelijk, maar in het naïeve universum van Bob kan dat perfect.”

DM: Waarover ging de eerste aflevering van de Roze Groentjes?

Bob: “Dat was iets met 2 jonge mannen aan een terrastafeltje. Een van hen zegt dan: “Is dit zoekertje iets voor jou?” Onze personages hadden toen nog geen namen.

Die hebben we pas veel later verzonnen.”

Ludwig: “Het verhaaltje draaide rond een contactadvertentie. De auteur van die advertentie leek zichzelf te presenteren als een jonge speelse puppy. Het hoofdpersonage is in de wolken, belt het

8 - de magneet

telefoonnummer maar krijgt dan iemand van een hondenasiel aan de lijn... Humor ontstaat door lezers op het verkeerde been te zetten. Op dat zogezegde misverstand hebben we dan later voortgeborduurd. We hebben dan een nieuw personage gecreëerd dat aansloot bij die eerste aflevering.”

Ludwig: “Nu zijn we bezig met aflevering 26. In het vorige nummer van De Magneet besloeg de strip een hele pagina omdat we ter gelegenheid dat zilveren jubileum alle personages nog eens de revue wilden laten passeren. Zo konden ook nieuwe lezers van De Magneet met hen kennismaken.”

DM: Hoe ging het toen verder?

En wie doet wat?

Bob: “Ik vind het goed dat we alle personages eens op een rijtje hebben gezet. Want als de Roze Groentjes in boekvorm zouden verschijnen, dan zou je met de voorstelling van de personages moeten beginnen.”

Ludwig: “Dankzij mijn thesis kende ik het medium stripverhaal al een beetje. Zeker de spelregels ervan. Zo kwamen we overeen dat ik de verhalen zou leveren en dat Bob ze zou uittekenen. Een stripverhaal heeft zo zijn vaste ‘syntaxis’, zijn vaste dwingende regels die je absoluut moet respecteren. Je hebt de leesrichting van links naar rechts en van boven naar onder. Dus bij dialogen moet je er altijd voor zorgen dat degene die het eerst het woord neemt links staat. De repliek komt dan rechts daarvan. En zo ga je dan verder.”

DM: Hoe komt een episode van de Roze Groentjes tot stand?

Ludwig: “Dat is een kwestie van inspiratie en soms komt die slechts moeizaam.

Vaak brainstormen we samen over wat we in een nieuwe aflevering zullen doen.

De kunst is dan een hopelijk grappige situatie uit te smeren over zes tekeningen.

Ik verzin een verhaaltje en deel dat op in zes fragmenten. In het scenario staat per tekening wat er gebeurt en wie wat zegt.

Ik geef ook aanwijzingen voor het lettertype of de vorm van de tekstballon.

Ik maak gewoonlijk ook een vage schets waarop duidelijk de plaats van de personages staat om zeker niet te zondigen tegen de spelregels van de strip. Dan bezorg ik de schets samen met het scenario aan Bob. Hij werkt alles dan in detail uit. Voor mij is het altijd spannend om nadien te zien hoe Bob de personages en de actie uiteindelijk in beeld heeft gebracht.”

DM: Is het eenvoudig om het verhaal in beeld te brengen?

Ludwig: “Een hernieuwde kennismaking met de personages was na al die jaren echt nodig. De Roze Groentjes zijn immers een driemaandelijkse strip. De personages zijn over de jaren heen geëvolueerd. Hun universum is geleidelijk tot stand gekomen. Er zijn personages bij gekomen, maar er zijn er nog geen afgevallen. Die personages zijn een eigen leven beginnen leiden wat beperkingen oplegt voor de volgende afleveringen.

Wanneer je twee personages een relatie laat beginnen, houdt dat beperkingen maar ook nieuwe mogelijkheden in.”

DM: Hebben jullie er nooit aan gedacht om de Roze Groentjes te bundelen tot een boek of er een online versie van te maken?

Bob: “Aan gedacht wel, maar nog nooit iets concreet ondernomen…

Niet zozeer tot iets online, want ik ben eigenlijk nogal digibeet…(lacht)” Ludwig: “In zo’n bundel zou eigenlijk geen samenhangend verhaal zitten.

Bovendien zijn een aantal verhalen nogal tijdsgebonden en gekoppeld aan de actualiteit. Zo was er een aflevering naar aanleiding van het mogelijke premierschap van Elio Di Rupo. Of stekelige bemerkingen rond een mogelijke aanpassing van de naam Het Roze Huis. De nieuwe aflevering zal inspelen op de Benidorm Bastards en vluchtig verwijzen naar de film Noordzee Texas.”

DM: Krijgen jullie reacties op de strip?

Bob: “Wel, ik volg getrouw het scenario.

De figuren zijn bestaand, het concept ook.”

DM: Ben je daar lang mee bezig?

Bob: “Nu de strip in kleur is, doe ik er iets langer over. In zwart-wit doe ik dat op 2 uurtjes.”

DM: Hoeveel van die Roze Groentjes zijn er ondertussen al geproduceerd?

Ludwig: “Neen, de enige feedback die we krijgen is via redactievergadering van De Magneet. Je vangt links en rechts wel echo’s op, maar niemand kent ons en dus kan ook niemand rechtstreeks naar ons toe komen…”

Bob: “Ik merk soms op evenementen in Het Roze Huis dat mensen wel mijn naam kennen, maar dan toch niet weten dat ik dat ben. Ik kom trouwens nooit op de

redactie-vergaderingen van De Magneet want ik ben geen vergadertype…”

DM: Je hebt al wel een aantal exposities gehad in Het Roze huis.

Bob: “Ja, ik exposeer ook in cafés en restaurants. Zoals nu bijvoorbeeld in Bistro Wardo in Deurne. Dat wordt uitgebaat door iemand die van geslacht veranderd is. Ze was eerst vrouw en is nu man. En die heb ik via Het Roze Huis leren kennen.”

DM: Hebben jullie toekomstplannen voor de Roze Groentjes?

Ludwig: “De grote uitdaging is dat het element ‘Groentjes’ eigenlijk naar jongeren verwijst. En wij zijn allebei 50 of 50+. De strip gaat dus over jongeren maar wordt bedacht door ouderen. Toch willen we een zo breed mogelijk publiek aanspreken. Gelukkig zijn er thema’s die altijd weerkeren: verliefdheid, het starten van een relatie, hindernissen bij de coming-out... Die thema’s zullen in de Roze Groentjes altijd weer opnieuw opduiken. “ Bob: “Ik ben ondertussen wel ontrouw geweest aan Ludwig als scenarioschrijver want ik heb een andere strip gemaakt met iemand anders. Die strip verschijnt in juni.

De titel ervan is De Wentelteefjes: de deo doet het. Het scenario daarvoor werd geschreven door Guido Hermans van de werkgroep Onthaal van Het Roze Huis.

Het boek komt uit via boekhandel ‘t Verschil.”

DM: Kwam je ervaring van de Roze Groentjes daarbij van pas?

Bob: “Die heeft mij daarbij zeker veel geholpen!”

Marc Daems

De voorstelling van het boek De Wentelteefjes vindt plaats op vrijdag 24 juni om 20u. op zolder in Het Roze Huis. de magneet - 9

Een bank vooruit, en een kus van de Kan één studiedag onze scholen holebivriendelijk maken?

Onderzoek wijst uit dat jongeren een eerder negatieve kijk hebben op holebiseksualiteit.

Bovendien vinden holebi-jongeren in het secundair onderwijs moeilijker aansluiting bij de school dan hun hetero leeftijdsgenoten. Geregeld betreuren ze hun geaardheid. Zelfmoordgedachten liggen bij holebi-jongeren bijna vier keer hoger dan bij heterojongeren. De vraag om aangepast lesmateriaal bleek op de studiedag over holebi’s in het onderwijs van 12 mei jammer genoeg groter dan het aanbod.

Kenneth Vennemans, een leerkracht die een tiental jaar geleden zijn coming-out bij collega’s en leerlingen deed, merkte terecht op dat bijna alle aanwezigen holebi’s waren. Die moeten niet meer overtuigd worden van het belang van een goed schoolklimaat. Scholen die een holebi in het team hebben, waren vertegenwoordigd, terwijl scholen zonder deze ervaringsdeskundigen en in het algemeen directies, die het beleid moeten bepalen de grote afwezigen waren. Toch zette de getuigenis van Kenneth de dag vooral positief in.

N CE

Redelijk opgewarmd door verontwaardiging, kregen we toen pas de hoofdschotel geserveerd. In een poging om in de ORA (onderwijsraad Antwerpen) alle onderwijsnetten een charter te laten ondertekenen waarin ze een gezamenlijk standpunt over holebi’s zouden vertegenwoordigen, botste de schepen onverwacht tegen een muur. De joodse gemeenschap trok zich als eerste terug uit deze onderhandelingen.

Het voornemen om dit engagement door alle

R U SU

Zijn coming-out in een weliswaar overwegend ‘witte school’ was zonder noemenswaardige problemen verlopen. Jezelf zijn in een sfeer van verdraagzaamheid en wederzijds respect is dus niet onmogelijk.

De impact die een coming-out van een leerkracht 10 jaar geleden bij de leerlingen had, is ondertussen wel sterk afgenomen.

Jongeren worden vaker geconfronteerd met homo’s, waardoor hun interesse in het onderwerp minder groot is omdat het niet meer als problematisch ervaren wordt. Pubers die ontdekken dat ze anders zijn blijven het echter moeilijk hebben, voor hen is dat (in eerste instantie) wel een probleem. We zullen over dit onderwerp dus moeten blijven praten en de juiste informatie geven. Net zoals de maatschappij verandert, zullen we ook deze gesprekken en informatie voortdurend moeten blijven aanpassen.

Scholen ondertekenen charter niet Al wie enthousiast aan deze weg wilt beginnen timmeren, werd meteen ontmoedigd door de Antwerpse schepen van onderwijs, Robert Voorhamme. Hij deed enkele ontnuchterende onthullingen.

Het lijkt logisch om in de lerarenopleiding de nodige aandacht aan dit onderwerp te besteden. Door de toekomstige leerkrachten goed te informeren over holebi’s en hen uit te leggen hoe ze deze problematiek het beste aanpakken kan je een goede ,veilige basis voor de holebi-jongeren leggen. De verantwoordelijke voor de lerarenopleiding in Antwerpen wenst hier echter niet aan mee te werken. Volgens zijn gegevens is 12% van de leerlingen in de lerarenopleiding holebi en ondervinden ze hiervan

10 - de magneet

weinig last bij hun medestudenten. Hieruit put hij het geloof dat leerlingen van een secundaire school, die in hun volle puberteit zitten, op dezelfde rustige wijze op holebi-jongeren zullen reageren. Er hoeven dus geen extra inspanningen meer te gebeuren, sterker nog: er is helemaal geen probleem meer.

scholen duidelijk zichtbaar aan te brengen bij de ingang van de school, de leraarskamer, de klassen enzovoort ging dus niet door.

Robert Voorhamme sprak harde taal aan al wie het charter niet wilde ondertekenen en stak zijn teleurstelling voor het standpunt van de Joodse gemeenschap niet onder stoelen of banken.

“Ik ben hier echt verbolgen over. In het charter engageren de onderwijsnetten zich dat ze aandacht hebben voor holebi’s.

Het charter moeten ze ook uithangen in de school. Dat nu juist de joodse scholen dwarsliggen, vind ik onbegrijpelijk. Ik was afgelopen weekend nog op de herdenking van de shoah (massale moord op de joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.). Sprekers spraken over de verschrikkelijke opvattingen die hebben geleid tot het vermoorden van mensen met andere politieke opvattingen, geloofsovertuigingen en op basis van seksuele geaardheid.

De joodse gemeenschap heeft zwaar geleden. Ik snap echt niet dat juist zíj nu weigeren om dit charter te ondertekenen.” De moslimgemeenschap was niet bij deze onderhandelingen betrokken, waardoor Robert Voorhamme zich niet moest uitspreken over de standpunt die zij inneemt t.o.v. homoseksualiteit.

Wie durft kleur bekennen?

Ook andere leden van de onderwijsraad waren soms niet helemaal te vinden voor het ondertekenen van het charter. “Alleen halen zij het argument van planlast voor de scholen boven”, zegt Voorhamme. “Dat is er over. Tijdens de lessen aandacht hebben voor holebi’s of het uithangen van het charter verzwaart niet de werking van de school. Dit is echt betreurenswaardig. Deze scholen sluiten hun ogen voor deze problematiek. De discriminatie van holebi’s mag niet worden geridiculiseerd.”

Niet iedereen lijkt het eens te zijn met Robert Voorhamme. Dis Van Berckelaer, bisschoppelijk gedelegeerde, presteerde het

holebileerkracht zelfs om hier enkel iets positiefs in te zien: “Het is goed dat dit charter er nog niet gekomen is om vervolgens dode letter op papier te worden. Er is nog nooit zoveel over holebi’s gepraat als de afgelopen weken en die dialoog is belangrijk.” Hier en daar wordt trouwens gefluisterd dat het bisdom dankbaar gebruik maakt van de weigerende houding van de Joodse gemeenschap. Zij zouden nu het standpunt innemen dat ze een charter enkel willen onderteken als iedereen het doet.

Dankzij de Joodse gemeenschap moet het bisdom dus geen kleur bekennen over een initiatief dat het wellicht zelf niet helemaal ziet zitten. Iedereen die we erover aanspraken, deed hier nogal vaag over. Niemand kon (of durfde) dit te bevestigen of ontkennen.

Het is duidelijk dat de gesprekken nog lang niet afgerond zijn.

Het charter, dat het hoogtepunt van deze studiedag moest worden, is nog veraf. Als doekje voor het bloeden kon men wel melden dat er een engagement bestaat om van elke school een holebivriendelijke school te maken.

Dat voornemen is zeker niet onbelangrijk. Saskia Aerts die voor de UGent een onderzoek deed, stelde immers vast dat in een holebivriendelijke school alle leerlingen, dus ook de hetero’s, hoger scoren op welbevinden.

Een schaap vooruit: een bordspel waar onder andere pionnen op roze schaapjes zetten vragen opleveren waarover de leerlingen in gesprek moeten gaan.

Overtuigd zijn dat scholen holebivriendelijk(er) moeten worden is één zaak, ze ook zo maken is nog een heel ander paar mouwen.

Concentratiescholen wachten op lesbundel We gingen even te rade bij Katrien Vanleirberghe, medewerkster onderwijs van çavaria.

VLAANDERENS GROOTSTE MAGAZINE VOOR HOLEBI’S EN TRANSGENDERS

ABONNEER NU EXTRA VOORDELIG!

De Magneet: Laten we het even hebben over ‘een bank vooruit’ deze lesbundel is bedoeld om scholen holebivriendelijker te maken. Waarom is deze vooral gemaakt voor witte scholen?

Katrien Vanleirberghe: “De lesbundel is er voor iedereen hoor, in principe kan je hiermee met al je leerlingen aan de slag.”

De Magneet: Voor de tweede graad bieden jullie het bordspel ‘een schaap vooruit’ aan waar onder andere pionnen op roze schaapjes zetten vragen opleveren waarover de leerlingen in gesprek moeten gaan. Hoe pak je zoiets aan met allochtonen?

Katrien Vanleirberghe: “Je kan dit spel gemakkelijk aanpassen aan de groep waarmee je het speelt. Vragen waar je vooraf van vreest dat ze gevoelig liggen of een heftige discussie zullen uitloken, kan je opzij leggen.”

De Magneet: In de concentratiescholen die voornamelijk uit allochtonen bestaan, ligt dat toch wat moeilijker. De weerstand tegen alles wat met holebi’s te maken heeft, is zo groot dat je pionnen en spelbord met roze schaapjes de lucht invliegen nog voor je eerste vraag werd gesteld.4

www.zizo-magazine.be

Katrien Vanleirberghe: “In deze scholen is het behandelen van dit thema inderdaad minder vanzelfsprekend. Het is niet aangewezen om te expliciet over holebi’s te praten. Dit shockeert de leerlingen en zorgt voor een opgehitste sfeer die elke vorm van dialoog zo goed als onmogelijk maakt. Je kan hier beter zorgen voor een subtiele integratie van het onderwerp holebi’s in je lessen. Door bijvoorbeeld in een wiskundevraagstuk Anneke en Mieke een huis te laten kopen waarvan de rente moet berekend worden, confronteer je de leerlingen indirect met deze samenlevingsvorm zonder hem opvallend in de schijnwerpers te plaatsen.”

Wij discrimineren niemand!

De Magneet: Wat doe je dan als jongeren holebi’s zelf in de schijnwerpers plaatsen door hen bijvoorbeeld openlijk uit te schelden?

Katrien Vanleirberghe: “Dan moet je uiteraard onmiddellijk ingrijpen en je grenzen stellen. Dit kan en mag nooit getolereerd worden. Zelfs als het woord ‘Janet’ zogenaamd grappig bedoeld gebruikt wordt, moet je er als leerkracht en school op reageren. Een leerling mag nooit of te nimmer uitgescholden worden omwille van zijn seksuele geaardheid.”

De Magneet: In concentratiescholen waar het advies in eerste instantie is om er niet al te direct over te praten ligt dit toch niet eenvoudig. Ik kan me nog inbeelden dat leerkrachten uit schrik doen of ze niets gehoord hebben.

Katrien Vanleirberghe: “Dat zou niet mogen! Ideaal zou zijn als alle scholen in hun reglement opnemen dat discriminatie op basis van seksuele geaardheid verboden is. Jammer genoeg lukt het nog maar met mondjesmaat om de scholen hiervan te

De Joodse gemeenschap keurde het charter af en gaf hier de volgende verklaring voor: In de orthodoxe Joodse leefwereld behoort de holebiproblematiek volledig tot de privé- sfeer.

Alhoewel deze en gerelateerde onderwerpen reeds van oudsher en op natuurlijke wijze integraal deel uit maken van het godsdienstig leerpakket ( zie formulering van het kernprincipe hieromtrent door opperrabbijn D. Lieberman en wijlen opperrabbijn A.E. Rubinstein, 22 maart 2005) worden deze onderwerpen niet in het openbaar besproken.

Seksualiteit vindt volgens de Joodse wetten enkel plaats

12 - de magneet

overtuigen. We doen dit voorstel al ongeveer tien jaar. De meeste scholen hebben de stap om dit duidelijke statement te maken nog niet gezet.”

De Magneet: Hoe komt het dat er voor deze leerlingen geen aangepaste lesbundel is? In witte scholen wordt het thema holebi’s wel bespreekbaar gemaakt, dan moet dat voor concentratiescholen toch ook mogelijk zijn?

Katrien Vanleirberghe: “çavaria ondersteunt elke actie in die richting en werkt ook nauw samen met allochtonen, maar het klopt dat we hieromtrent zelf geen initiatieven nemen. We zijn van mening dat we niet iets moeten doen wat iemand anders beter doet. Momenteel werkt Ella vzw samen met Merhaba (landelijke vereniging voor allochtone holebi’s) aan zo een lesbundel.”

Van Yves Aerts, algemeen coördinator van çavaria, wilden we toch graag weten hoe het komt dat lesbundels voor concentratiescholen niet in eigen huis gemaakt worden.

Yves Aerts: “We hebben jammer genoeg maar een budget voor één medewerker die zich met onderwijs bezig houdt. Hierdoor zijn we beperkt en moeten we keuzes maken.”

De Magneet: Is het niet ironisch dat çavaria zich inzet om discriminatie van holebi’s tegen te gaan, maar hierbij zelf een grote en belangrijke bevolkingsgroep uitsluit?

Yves Aerts: “Ik wil toch even benadrukken dat we niemand discrimineren! We hebben dat nog nooit gedaan en zullen dat ook nooit doen. We hebben er alle vertrouwen in dat het produceren van deze lesbundel momenteel door de best geplaatste vereniging gebeurt. We zullen er in de toekomst dan ook alles aan doen om dit initiatief blijvend te ondersteunen.”

Geert Vanden Abeele

binnen het (heteroseksueel) huwelijk. Het framework is hiervoor duidelijk omlijnd. Binnen het kader van het huwelijk genieten de partners van een ruime vrijheid. Seksualiteit is in de Joodse orthodoxe gemeenschap geen publiek gespreksonderwerp. Joodse orthodoxe jongeren weten en aanvaarden dat seksualiteit iets is voor na het huwelijk en volledig in de privésfeer thuis hoort. De materie seksualiteit wordt tijdens de Talmud studies uitgebreid behandeld zoals alle andere materies.

Wat tolerantie en respect betreft van andersdenkenden is de Joodse gemeenschap steeds een voorloper geweest. De principes

van tolerantie en respect staan ondubbelzinnig in de Thora vermeld. Meer dan dertig keer wordt expliciet geboden om vreemden ( en dus per definitie andersdenkenden ) respectvol te behandelen. Holebi’s noch overheden hoeven zich hieromtrent niet ongerust te maken.

Vanuit wederzijds respect wordt hen gevraagd, eens binnen de Joodse leefwereld, hun verhaal niet publiekelijk naar buiten te brengen.

Gefeliciteerd

winnaars!

De Magneet feliciteert de winnaars van de wedstrijden in het lentenummer. Volgende deelnemers winnen een luxeposter met een cowboy, een vintage foto genomen door John Palatinus: Johan Couckuyt, Kurt Drossaert, Johan Ceuppens, Freddy Vanhecke, Paul Buelens, Alex Heijens, Paul Van Goubergen, Vincent Spanoghe, Danny Busschots en Bert Crauwels. De winnaars van de gesigneerde boeken Homoheks, lieve homoheks van Margareta Degras waren Danny Janssens, Martial Place en Wim Van Moeseke. Deelnemen loont! Ontdek in dit nummer welke mooie prijzen De Magneet mag weggeven.

John Palatinus datums tentoonstelling

In ons lentenummer berichtten we over de tentoonstelling van de Amerikaanse naaktfotograaf John Palatinus in Antwerpen. Exacte datums waren nog niet bekend, nu wel. De tentoonstelling Tomorrow’s Man met foto’s uit de periode 1954-1959 loopt in Designcenter De Winkelhaak (Lange Winkelhaakstraat 26, op wandelafstand van station Antwerpen Centraal) van 2 tot 26 juni. Dus ook nog tijdens het Antwerp Pride weekend, zaterdag én zondag. Openingsuren op www.winkelhaak.be of navragen op 03/727.10.30. Meer info over John op www.john-palatinus.com

Roze Kreten

Nieuwe website Het Roze Huis

op komst

De website van Het Roze Huis wordt vernieuwd. De URL www.hetrozehuis. be blijft ongewijzigd. Op de nieuwe site zal iedere werkgroep van Het Roze Huis haar eigen items kunnen posten. De site wordt gebruiksvriendelijker en gaat online tijdens het Antwerp Pride weekend.

Interculturaliseren: nieuwe werkgroep van Het Roze Huis Het Roze Huis heeft er een nieuwe werkgroep bij: Interculturaliseren. In het kader van het convenant met de Stad Antwerpen werkt Het Roze Huis aan de interculturalisering van haar werking.

Doelstelling van de nieuwe werkgroep is om een cultureel divers publiek te bereiken en te betrekken bij de werking en activiteiten van Het Roze Huis. De holebigemeenschap is immers niet enkel divers maar ook gekleurd. Naast bestuursleden Marcia Poelman en Walter Geys maken ook Assaad en Chi Kon (Shouf Shouf) deel uit van de werkgroep. De werkgroep Interculturaliseren wordt in haar traject begeleid door de Acht vzw. Momenteel brengt de Werkgroep de huidige stand van zaken op gebied van culturele diversiteit binnen haar interne werking in kaart.

Meer info over deze werkgroep? Mail naar coordinator@hetrozehuis.be of bel het secretariaat op 03/288.00.84.

Archief

Het Roze Huis

op orde

De secretariaatsvrijwilligers maakten werk van de archivering van de documenten die informatie over het verleden van Het Roze Huis dragen. Er kroop heel wat werk in om alle dragers te ordenen. Hierdoor is de informatie over het verleden van de organisatie vlotter consulteerbaar en beschermd voor de toekomst. In het aanbod: flyers van vroegere fuiven, verslagen, alle edities van De Magneet, … Maar dit archief zal verder evolueren. Wees je ervan bewust dat wat vandaag heden is, morgen alweer verleden is! Gooi informatiedragers (foto’s, documenten, …) die je tegenkomt en mogelijk interessante informatie over Het Roze Huis bevatten niet zomaar weg. Het secretariaat ontvangt graag deze sporen uit het verleden. Als je op zoek bent naar bepaalde informatie kan je het secretariaat ook een vraag stellen.

Nieuw sociaal netwerk

voor 40+ holebi’s

In mei is het sociaal netwerk www.40-plus. eu opgestart. Op de site kunnen homoseksuele of biseksuele mannen en vrouwen vanaf 40 jaar uit België en Nederland een profiel aanmaken. Stichting Vrienden van de Gay Krant lanceerde de website. De website moet holebi’s boven de 40 de gelegenheid bieden op het internet vrienden en kennissen te maken zonder dat er een erotische context is, laten de initiatiefnemers in een persbericht weten.

PINK Collection

w w w. a m i c i . b e / p i n k

SM: slaan omdat je iemand graag ziet Biseksuele dominatrice leidt ons binnen in de SM wereld Wat moet je doen als je homo-, biseksueel of lesbisch bent en je hebt SM-gevoelens? We gaan mee op ontdekkingstocht met een vrouwelijke getuige die een meesteres werd. Kun je het vergelijken met het ontdekken van je gevoelens voor hetzelfde geslacht? “Mijn relatie is stukgelopen omdat ik bij hem tussen de lakens niet kon vinden wat ik nodig had.”

Sadomasochisme of kort BDSM is nog niet zolang een bespreekbaar onderwerp. Een anonieme getuige over haar ontdekkingstocht naar haar gevoelens voor SM: “Voor mij is doorsnee seks niet voldoende. Na 5 jaar nog altijd niet volledig bevredigd te zijn, ga je toch wel nadenken. Ik heb informatie gezocht over SM en hoe meer ik er over las, verhalen hoorde en de kelder zag, hoe meer ik dacht dat het wel eens iets voor mij zou kunnen zijn.” Onze getuige heeft dominante gevoelens, maar wat met het biseksueel zijn? “Ik beschouw ze beide als geaardheden.”

“Ik beschouw ze beide als geaardheden”

Uiteindelijk zijn we hier allemaal mensen met een ‘afwijkende’ seksualiteit.” Ik als lesbische vrouw heb dan meteen de vraag of je handelingen kunt weigeren. “Je kunt altijd heel duidelijk je grenzen aangeven en die moeten gerespecteerd worden.”

Onze getuige noemt zowel haar biseksualiteit als haar gevoelens voor SM een ‘geaardheid’. Ik stel me dan meteen de vraag of ze dan ook twee keer uit de kast moet komen.

“Zowel mijn ouders als mijn familie zijn totaal niet op de hoogte van mijn biseksualiteit en al helemáál niet van mijn BDSM gevoelens.

Ik wil mijn mama haar gezicht niet eens zién.

Mijn vrienden weten wel van mijn beide geaardheden.” Ik kan me heel goed voorstellen dat dit een druk op je relatie legt. Het is niet omdat je zelf van SM houdt dat ook je partner ervan houdt. Hierop vertelt ze het volgende: “Voor mij is seks in een relatie heel belangrijk. Mijn relatie van 5 jaar is deels stukgelopen omdat ik bij hem niet kon vinden, tussen de lakens, wat ik nodig had. Het is heel jammer dat het op zoiets stuk loopt. We hebben daar heel duidelijk over kunnen praten. Hij heeft mij aangemoedigd om informatie op te zoeken. Je wilt natuurlijk van elkaar dat je gelukkig bent.”

Ontdekkingstocht naar de meesteres We spreken af in het fetisjcafé. Ik word direct vriendelijk onthaald en aangesproken. We zonderen ons af voor het interview. Onze getuige heeft nooit SM proberen af te zweren, maar vindt het wel typisch dat zij naast haar biseksualiteit ook nog eens SM-gevoelens heeft. Ze ervaart het als een deel van zichzelf. “Ik heb het gevoel dat homoseksualiteit aanvaard begint te worden. Biseksualiteit is het gehandicapte neefje. Het wordt vaak gezien als ‘niet kunnen kiezen’. Ik heb bij SM ook het gevoel dat het nog moeilijk ligt bij velen.” Langs de andere kant verklaart het waarom ze nooit plezier beleefde aan haar seksuele ervaringen.

“Ik wil mijn mama haar gezicht niet eens zien” “Het dominante en anderen willen leiden zit in mijn karakter”, vertelt ze me wanneer ik haar vraag hoe ze ontdekt heeft dat ze van SM houdt. “Ik had als kind een stripverhaal van Jommeke waarin iemand werd vastgebonden op een stretchbank. Toen al vond ik dat een interessant en fascinerend idee om anderen vast te binden en controle te hebben.”

Tweede keer in de kast Ik heb zelf wat opzoekwerk verricht over SM en homoseksualiteit, maar heb niet veel informatie gevonden. Ik stel dan ook de vraag hoe dit komt. “Het is hier allemaal zo vanzelfsprekend. Het zou hypocriet zijn als wij homoseksuelen zouden discrimineren.

Er zijn hier meer mensen die homo-, biseksueel of lesbisch zijn.

14 - de magneet

BDSM SM is kort voor BDSM. We hebben het dan over 6 begrippen. Je hebt BD, bondage and discipline. D en S, dominance en submission. S en M, sadism en masochism. Wat neerkomt op: vastbinden, disciplineren, je boven iemand zetten, iemand onderwerpen, er genot van te hebben iemand pijn te doen en zelf pijn te hebben. “Ik zie het als een manier om aan seks te doen. Ik moet het spel kunnen leiden. De initiatieven komen van mij, dat voelt goed. Voor mij is het vooral een ander kunnen onderwerpen, de controle, de macht hebben en het spel bepalen. Maar ook alleen maar wanneer de ander er ook plezier aan beleeft.” Je kunt SM op verschillende manieren beleven. Er is een manier om SM te beleven als levensstijl. Dit heet ‘total power exchange’. Dit kan heel ver gaan. Maar uiteindelijk vul je BDSM op je eigen manier in.

“Het zou hypocriet zijn als wij homoseksuelen zouden discrimineren” DM: Je bent biseksueel, ben je dan vooral op zoek naar een man of een vrouw?

“Ik onderwerp liever een man, omdat zij als het ‘sterke geslacht’ worden gezien. Langs de andere kant vind ik een vrouwenlichaam veel aantrekkelijker. Een ideale situatie zou met beide zijn.” De bewering dat romantiek en SM niet samengaan wordt meteen als

een fout beschouwd. Na het straffen is er altijd een moment om elkaar te knuffelen en gerust te stellen. Ook dat SM gevaarlijk zou zijn, is een grote misvatting. “Zolang je jezelf houdt aan de ‘3 V’s’ (veilig, verantwoordelijk en vrijwillig) kan er niets gebeuren. Je moet elkaar kunnen vertrouwen.” SM draait ook niet alleen om pijn geven en krijgen, maar ook rond onder andere ‘mindfuck’ en fetisjen. BDSM is veel aanwezig in de media, denk hierbij maar aan de film SM-rechter van Erik Lamens en verschillende videoclips. “Ik vind het goed dat er wat media-aandacht rond komt en dat het allemaal niet meer zo taboe is.”

Dress to impress Ik kijk rondom mij en zie niet direct mensen die expliciet gekleed zijn. Enkel mensen zoals jij en ik.

Ik heb mensen horen zeggen dat ze zich gaan omkleden. Wat hebben deze ‘speciale’ kleren toch te maken met SM? “Mensen kleden zich naar hun personage wanneer ze aan BDSM doen. Kleding heeft een belangrijke rol. Er is geen dresscode, maar het is eerder ‘dress to impress’. Rihanna is in de clip van haar hit S&M te zien

in een roze latexpakje: “Latex, pvc of leer zijn goede materialen om te dragen. In het dagelijkse leven draag ik gewoon bloemetjeskleedjes en strikjes in mijn haar. Ik onderga een kleine metamorfose. Het is toch een bepaald imago dat je naar buiten wil brengen. Als meesteres draag ik hakken en rode lippenstift, dat is mijn imago.”

Heb je zelf vragen rond SM of wil je in contact komen met onze getuige, stuur me dan een mail op sanne.hosteaux@ hetrozehuis.be Je kunt ook kijken op: www.jongbdsm.be www.fetlife.be (soort Facebook) www.fetish-cafe.be www.la-luna.tk Sanne Hosteaux

de magneet - 15

‘Overstekend Wild’ op Antwerp Pride Koen Crucke en Jan Gheysens samen op de planken Ruim 40 jaar zijn Koen Crucke en Jan Gheysens een koppel. Twee zielsverwanten die besloten om een raam te openen en een kijk te geven in hun leefwereld. Niet enkel gericht op een holebipubliek maar een universele blik op gevoelens en emoties.

De Magneet: Tijdens de Antwerp Pride kunnen we het theaterstuk Overstekend Wild bekijken. Waarover gaat het stuk precies?

Koen Crucke: “Het gaat over twee mensen: over hun gevoelens en emoties, over liefde, geluk, verdriet, … eigenlijk een beetje over de dingen des levens.”

Jan Gheysens: “Het is heel herkenbaar, zeker voor mensen uit ‘ons milieu’.”

Het is heel herkenbaar, zeker voor mensen uit ‘ons milieu’ DM: Is het dan uitsluitend gericht op een holebipubliek?

Koen: “Neen, zeker niet: het is eerder gericht op een breed publiek, want we hebben het stuk al enkele keren gespeeld ondertussen en er kwamen veel reacties van mensen die geen holebi zijn. Zij vonden het echt emotioneel en verrijkend, het gaf hen een andere kijk op de dingen.

Het zou evengoed om een heterokoppel kunnen gaan dat dergelijke zaken meemaakt.”

Jan: “Je hoort ook veel mensen zeggen dat het zeer herkenbare gevoelens zijn, heel gewone en universele emoties die mensen dag in dag uit meemaken en waar ze mee af te rekenen hebben. Want het is nu niet omdat je gay bent dat je daarom gelukkiger of ongelukkiger bent, het is ‘des mensen’. Het gaat over gevoelens: hoe je er mee omgaat en hoe je er op reageert, hoe gelukkig of ongelukkig iemand kan zijn in het leven.”

DM: Het stuk is semi-autobiografisch.

Zijn jullie karakters een kopie van jullie zelf?

Koen: “We zijn in het stuk geen koppel: het betreft twee goeie vrienden. Hij (Jan) is eigenlijk mijn manager en de man die mij al jaren volgt en die misschien stiekem wel verliefd is op mij, maar het nooit heeft durven zeggen. Ze hebben ook alle twee een aparte relatie gehad en die is er voor

16 - de magneet

een stuk nog: hij heeft momenteel geen relatie en ik ben samen met een veel jongere ‘boy’.”

Jan: “En Koen speelt een gekende, gevierde maar rotverwende acteur.”

DM: Kunnen we een blik op jullie dagelijkse leven verwachten of eerder een algemene blik op het homowereldje?

die verwekt is in een dronken bui, bij een vrouw die mij verleid heeft. Een kind waar ze eigenlijk niet meer naar omkijkt. Dus ik heb eigenlijk samen met hem het kind opgevoed. Ik heb eigenlijk met mijn beste vriend mijn zoon opgevoed.”

Jan: “Pikant detail: in het echte leven hebben wij ook een zoon.”

Het is nu niet omdat je gay bent dat je daarom gelukkiger of ongelukkiger bent Koen: “Er zitten zeker en vast momenten van ons persoonlijk in, dat is onvermijdelijk. Insiders zullen perfect weten over wie of wat bepaalde anekdotes gaan.”

Jan: “Het is ook zo dat holebi’s op bepaalde punten lachen omdat zij dingen herkennen, die ze zelf al eens hebben meegemaakt, die een ‘straight’-publiek niet meteen herkent.”

Koen: “Een adoptiezoon hé, geen zoon die uit mijn broek komt (lacht).”

DM: Maken jullie van het stuk gebruik om taboes te doorbreken of controverse te veroorzaken?

Jan: “Wij leggen de lat gewoon laag, in die zin dat ‘onze’ emoties niet verschillend zijn van ‘hun’ emoties.”

Jan: “Het is nooit onze bedoeling geweest om ‘pamflettair’ te worden. Wij vinden dat we het op een normale manier moeten vertellen, dan zullen de mensen het ook op een normale manier aanvaarden. Na de voorstellingen bleek ook dat de hetero’s die naar ons toe kwamen, heel normale reacties hadden. Eén dame zei tegen ons: “Eigenlijk heb ik dat thuis ook meegemaakt met mijne vent.” Dan denk je van: YES, dit klopt! Er zullen ook mensen met een andere mening zijn en ik respecteer die dan ook, maar die mensen hebben we na de voorstellingen niet gezien of gehoord.”

Koen: “Wij zijn twee homo’s, maar in het stuk heb ik bijvoorbeeld een zoon

Koen: “In het begin hadden we ook gedacht om er over te praten met het

DM: Is het ook de bedoeling om het heteropubliek kennis te laten maken met ‘onze’ wereld?

Koen: “Het heteropubliek zal er vooral zichzelf in herkennen. Er komen veel situaties in voor die niet alleen bij holebi’s gebeuren maar ook bij hetero’s.”

publiek na afloop van het stuk, waarbij ze na de voorstelling nog een half uurtje de tijd kregen om vragen te stellen. We hebben die mogelijkheid geboden maar dat bleek uiteindelijk niet nodig te zijn.

De mensen zaten niet met problemen of vragen, alles was duidelijk, ze hebben alles goed begrepen.”

Jan: “En dat vind ik dan belangrijk in de constellatie, dat wij daardoor geslaagd zijn om mensen een normaal beeld op te hangen. In tegenstelling tot de extremen die je ziet waar homo’s vaak mee afgeschilderd worden, hebben wij een heel normaal ‘koppel’ op de scène gezet, die eigenlijk in het stuk geen koppel is, maar wel vertelt vanuit homo-ervaringen.”

40 jaar: niet te geloven DM: Jullie hebben het stuk samen geschreven. Is deze manier van werken nieuw voor jullie?

Koen: “We hebben nog nooit samen een theaterstuk gemaakt. Er komt trouwens ook een scène daarover in het stuk voor, waarbij ik zeg dat ik nog wel eens een monoloog wil spelen, iets waar ik mijn tanden kan inzetten of waarom niet iets samen doen? Waarop hij zegt: “We heb-

op de bühne gestaan. Hij deed andere jobs binnen het theater: van productieleider tot adjunct-directeur van het NTG en ik vond dat hij dat terug eens moest doen. We zijn daarbij heel goed begeleid geweest door onze regisseurs, en dat was ook nodig om hem te motiveren en hem terug in zichzelf te doen geloven. Het is ook niet zo eenvoudig: we staan bij wijze van spreken anderhalf uur ‘in ons blootje’, alleen op het podium met zeer weinig decor. Voor mij was dat iets eenvoudiger: op de scène staan is mijn dagelijkse doen.”

Jan: “Figuurlijk in ons blootje en er zijn inderdaad alleen enkele meubels, geen decor. Voor de rest is het praten en praten, situaties beleven en spelen. Maar het is uiteindelijk wel leuk geworden, een heel plezante ervaring.”

Koen: “Jan heeft er ook prachtige kritieken door gekregen, hij was de meest opvallende. Zelfs van mensen als Jan Decleir en Chris Lomme die zijn komen kijken, kreeg hij veel lof: ‘We wisten niet dat jij dat kon en dat je zo’n goeie acteur was.’ ” Jan: “Dat is ook normaal: de mensen hebben mij 40 jaar niet bezig gezien, het is een beetje vanzelfsprekend dat ik dan ‘opval’.”

Het is nooit onze bedoeling geweest om ‘pamflettair’ te worden ben toch al dingen gedaan samen?” Ja, maar geen theater! Na 40 jaar zou dat toch wel een stunt zijn. En in het stuk kennen ze elkaar ook 40 jaar.”

Jan: “We doorprikken hiermee wel een beetje een ballon. We hebben wel al heel veel dingen samen gedaan, maar het is wel de eerste keer dat we samen een stuk maken, schrijven en opvoeren. Ik wou eigenlijk niet meer op een podium staan, maar Koen heeft me kunnen overtuigen.”

Koen: “Jan is eigenlijk ook acteur van opleiding en ik heb hem toch kunnen overhalen, want hij heeft in geen 40 jaar meer

DM: De voorstellingen zijn tijdens de Pride: een speciale gelegenheid?

Jan: “We zijn door de organisatie gevraagd geweest. Ze kregen wel eens de opmerking dat ze meer aan cultuur moeten doen. Nadat ze zijn komen kijken vroegen ze ons of we het niet zagen zitten om onze voorstelling tijdens de week van de Pride op te voeren. Wij zagen dat uiteraard meteen zitten.”

DM: Blijft het bij die twee voorstellingen?

Overstekend wild duurt 80 minuten waarvan je iedere seconde geboeid aan je stoel gekleefd blijft. Het stuk vermengt autobiografische elementen met fictie en fracties verhalen uit het homomilieu. En dat maakt het net zo sterk. Al zullen de intimi van de twee acteurs de grens tussen fictie en werkelijkheid wel weten liggen.

Het stuk is gebaseerd op een autobiografische roman die Koen en Jan schreven tijdens het najaar 2009. Het gaat in de eerste plaats over mensen van vlees en bloed, vol passie maar kwetsbaar, want bereid om de wereld het hoofd te

Koen: “Ik hoop dat het er meer worden.

Want ik denk dat het één van de laatste keren zal zijn dat we het stuk zullen opvoeren.”

Jan: “Als ze snel uitverkocht geraken willen we gerust heel de week spelen. Onze agenda’s zijn niet compatibel genoeg om het daarna nog te spelen. Het vraagt te veel voorbereiding en het is lastig om het telkens opnieuw te moeten oprakelen nadat je een maand of twee hebt stilgelegen. Dus in principe zouden we tijdens de Prideweek het stuk afsluiten. Als men meer voorstellingen wil, dan moet men snel zijn.”

Koen: “Ik ben nu al druk bezig met de tekst te hernemen en te herbeleven, want het is niet evident als je een paar weken of maanden hebt stilgelegen om het dan zomaar nog eens opnieuw te brengen.

Zeker met wat er allemaal nog is tussengekomen. Maar het komt in orde hoor!

We repeteren het gewoon vaak thuis, als we samen in de zetel zitten.” 4

bieden. Het publiek krijgt de kans om ‘binnen te dringen’ in het private leven van deze twee mannen. Je voelt je soms een beetje een gluurder, een indringer, want je wordt geconfronteerd met bijzonder intieme gevoelens die te grabbel gegooid worden in het elan van een conversatie.

Opvallend is de tederheid, nooit melig, maar eenvoudig vergelijkbaar met die van hetero’s die iets voor mekaar voelen.

Overstekend wild zal ongetwijfeld ook jouw hart stelen.

de magneet - 17

Jan: “Dat is de moeilijkste oefening: zonder beweging, zonder het decor, gewoon tekst en emoties, maar wel altijd heel geconcentreerd de bewegingen in het hoofd naspelen.”

Koen: “We hebben het al eens gespeeld voor een uitsluitend holebipubliek voor Casa Rosa in Gent. Dat was wel eigenlijk een heel ander publiek dan dat we gewoon waren.”

We doorprikken hiermee wel een beetje een ballon Koen: “Maar het is echt wel een heel boeiend stuk, ik zou het eigenlijk elke dag willen spelen.”

Jan: “Ik ook, ik vind het héél leuk om te doen.”

40 jaar: een zee van tijd DM: Hebben jullie nu de smaak te pakken om nog meer dingen samen te doen?

Koen: “Waarom niet? Als de kans zich voordoet: ja!”

Jan: “Als men afkomt met een goed idee waarbij ze ons samen in een productie willen, dan wil ik dat gerust overwegen.”

DM: Het is niet dat jullie het idee hebben van: dit nooit meer!

Koen: “Oh nee, zeker niet: het is een heel aangename belevenis geweest en met Jan op het podium staan is zeer fijn.

Ik weet wat ik aan hem heb: ik krijg de juiste replieken, de juiste emoties en dat vind ik echt plezant om op die manier met hem op de scène te staan. Jan heeft ook een zeer goed komisch talent.”

Jan: “Dat merk je wel in sommige passages: er wordt veel gelachen in het stuk.

Het is zeker geen kommer en kwel. Het is ook geen komedie ‘pur sang’, maar er wordt veel gelachen met de situaties en de uitdrukkingen.”

DM: Aangezien de voorstellingen tijdens de Pride doorgaan zullen er ook veel holebi’s in het publiek zitten, wordt het dan anders?

Jan: “We kregen heel andere reacties dan normaal en dat was wel raar soms. Soms ook hilariteit: mensen herkennen zich zodanig in bepaalde situaties.”

40 jaar: voorbij gevlogen DM: Kunnen we dan veel clichés verwachten of eerder verrassingen?

Jan: “Er zitten maar een paar clichés in en die zijn vaak ook aanleiding om commentaar op de clichés zelf te geven. Op die manier relativeer je jezelf en waar je mee bezig bent. Je mag niet vergeten dat Koen en ik al 41 jaar samen zijn en dan heb je wel het één en ander meegemaakt in je leven. Als je dan samen een stuk schrijft, dan moet je het ‘kill your darling’-syndroom toepassen. Vooral niet de dingen doen die je absoluut heel graag wil doen, maar de uitdaging aangaan.”

Koen: “Er is ook heel wat geschrapt in het stuk, het was veel langer. Er is veel ballast uitgehaald omdat je de mensen niet mag overladen met anekdotes. Het moet herkenbaar zijn maar het moet ook vooruit gaan.”

DM: Jullie werken voor deze voorstelling ook samen met boekhandel ‘t Verschil?

Jan: “Daar heeft de organisatie voor gezorgd. Zij vroegen ons of ze een soort carte blanche kregen met de voorstelling. Zo lang wij ‘ons ei konden leggen’ was dit voor ons geen enkel probleem.

Deze samenwerking is er nu omdat we in Antwerpen spelen, een plaats waar we héél graag spelen en waar we heel blij mee zijn.”

Koen: “Ik zal trouwens mijn Aantwaarps een beetje moeten oefenen, want ik probeer altijd een beetje het plaatselijk dialect toe te passen. Hier en daar zo eens een zin, wat de mensen ook gewoon zijn van mij. Jan spreekt geen dialect in het stuk.”

DM: Vinden jullie het belangrijk dat, naast het zelf schrijven van het stuk, jullie het stuk ook zelf spelen en niet laten spelen door andere acteurs?

Jan: “Ik denk dat anderen het wel zouden kunnen spelen, maar wij zouden waarschijnlijk verrast zijn door wat we te zien krijgen. Wat wij geschreven hebben, is zo’n enorme projectie van wat wij gedurende meer dan 40 jaar hebben meegemaakt, dat het eerder vanzelfsprekend is dat we het zelf brengen of vreemd zou zijn om het door andere te zien spelen.

Maar ik zou er geen problemen mee hebben moesten andere acteurs dat brengen, met plezier zelfs.”

Koen: “Van mij mag dat ook door anderen gespeeld worden, ik zou met plezier komen kijken, mezelf zien.” (Jan lacht) DM: Kijken jullie dan zelf naar de voorstelling: op band zetten om daarna te bekijken en zien wat er beter kan?

Jan: “Neen! Dat doen we nooit. Daarvoor hebben we professionele regisseurs die er ook elke voorstelling bij zijn en waar nodig eventueel bijsturen. Je interpreteert dan de dingen misschien anders, vooral als je dan later – in een andere context – beelden daarvan terug ziet, dan is daar die spanning niet, is die emotie anders en gaat het er soms raar uitzien.”

Koen: “Ik zie mezelf ook niet graag bezig eigenlijk, ik hou daar niet van. Als je jezelf ziet, bekijk je jezelf ook vanuit een ander perspectief, vaak negatiever dan goed is voor jezelf. Ik vond het al vreemd om ons bezig te zien toen het stuk in het journaal en op De Rode Loper kwam.”

Ramses Noffels

Wil je één van de voorstellingen bijwonen dan kan dat op woensdag 22 juni of op zondag 26 juni telkens vanaf 20.00u in zaal ’t Kwartier, Keistraat 11, 2000 Antwerpen.

Tickets kosten € 15 en kunnen besteld worden via www.overstekendwild.net Reservaties: reservaties@overstekendwild.net Tickets kunnen ook telefonisch besteld via 03 644 88 66 (kantooruren van 10.00 - 16.00).

Voor meer info: www.overstekendwild.net of www.antwerppride.com 18 - de magneet

Mechelen kleurde roze op IDAHO

17 mei: Internationale Dag tegen de Homofobie Op 17 mei was het de Internationale Dag Tegen Homofobie.

De stad Mechelen en het Meldpunt Discriminatie brachten dat dit jaar op een speciale manier onder de aandacht: de voetballers van zowel KV Mechelen als Racing Mechelen trokken voor de gelegenheid een roze voetbaloutfit aan en het stadhuis werd in het roze ingepakt. Met de slogan ‘Homofobie? Geen bal aan!’, geafficheerd op een reuzengroot campagnebord, wilde de stad samen met de voetbalploegen de verdraagzaamheid rond holebi’s vergroten. Het Roze Huis is uitermate verheugd met de voortrekkersrol die stad én spelers op deze manier spelen.

Joke Weckesser Mechelen heeft overigens al járen, meer dan 10 om precies te zijn, in de schoot van HLWM, de eerste homovoetbalploeg van ons land: de Pink Devils. Als je daar meer over wil weten, of mee wil komen voetballen: www.pinkdevils.be en www.hlwm.be

de magneet - 19

Gays trekken naar een bestemming die betekenis geeft aan hun identiteit Riad Hoxhaxhiku bekijkt aanbod en beleid gaytoerisme in Antwerpen en doet aanbevelingen Antwerpen is een Gay Capital: althans, als we de Antwerpse beleidmakers mogen geloven.

Het gaytoerisme wordt sinds korte tijd actief gepromoot in de stad met evenementen zoals de EuroGames en de Antwerp Pride. Riad Hoxhaxhiku schreef zijn masterproef over gaytoerisme en bekeek daarbij het aanbod en beleid in Antwerpen en Vlaanderen.

De koekenstad heeft volgens Riad een gevarieerd aanbod met veel troeven maar om over een Gay Capital te spreken, staat de stad nog niet ver genoeg: zijn aanbevelingen.

Riad koos voor zijn masterproef in het toerisme niet meteen het gemakkelijkste onderwerp uit: gaytoerisme. In Vlaanderen is over het onderwerp nog maar weinig geschreven. Één van zijn promotoren, professor Anne-Marie Van Broeck, verbonden met een project rond gaytoerisme in Mexico, wou destijds hierover ook meer weten en onderzoeken maar Riad nam dit op onder haar begeleiding en deze van professor Patrick De Groote. Hij slaagde er via kennissen en met veel zoekwerk in een studie over het gaytoerisme in Antwerpen te verrichten. Maar wanneer gebruiken we die term? “Over toerisme alleen al bestaan veel definities. Meestal spreken we over toerisme wanneer iemand zich verplaatst om aan recreatie te doen in een bepaald gebied buiten zijn of haar dagelijkse omgeving. Wanneer gays naar een bepaalde plaats trekken omdat die bestemming een bepaalde betekenis geeft aan hun identiteit, spreek je van gaytoerisme. Ze willen zichzelf kunnen zijn in de regio die ze bezoeken. Ruimte speelt daarin een belangrijke rol. Hoe meer ruimte waar ze ongehinderd hun identiteit kunnen beleven, niet alleen binnen de veilige muren van holebizaken, hoe aantrekkelijker de bestemming.”

Veiligheid is dus levensbelangrijk om de doelgroep aan te trekken. “Het spreekt voor zich dat er weinig gays naar Iran zullen gaan. Jamaica is nog zo’n schrijnend voorbeeld waar je als gay niet veilig bent op straat. Er wordt publiekelijk opgeroepen, ook via populaire liedteksten, om homo’s te doden”, licht Riad toe, “het heeft dus zelfs niets met het geloof in een land te maken. Marokko is bijvoorbeeld een homomagneet, zo blijkt. Paradoxaal genoeg leven gays er zeer verdoken. De ontdekker Richard Francis Burton omschreef die Noord-Afrikaanse landen als onderdeel van de Sotadic zone waar volgens hem homoseksualiteit zeer aanwezig is.

Het zijn warmere landen waar ook vaak een body culture is. Gays zijn zeer gevoelig voor andere personen die zich blootgeven en landen waar mannen veel belang hechten aan hun uiterlijk.”

Bestemmingen met leven in de brouwerij spreken aan: “dat sluit ook aan bij de omschrijving die je aan het begrip gay kunt geven. Gai betekent in het Frans letterlijk: uitgelaten, opgewekt. Er moeten veel uitgaansmogelijkheden zijn, daarom niet per se alleen gaydiscotheken. Het gay zijn is een bepaalde levensstijl. Het

20 - de magneet

overstijgt de seksualiteit, want je ziet ook vaak dames die hetero zijn en die gayzaken bezoeken omdat ze aansluiting vinden bij die levensstijl.”

Uit Riads proef blijkt dat Antwerpen al een hele tijd een bestemming is voor homo’s: “In de jaren 70 had je tientallen zaken, weliswaar geconcentreerd in vooral de Van Schoonhovenstraat en de Dambruggestraat. Ook daarvoor trok de stad al homo’s uit heel Vlaanderen aan. Nu is alles meer gespreid doordat gays zich gaan mengen onder het andere volk. Toch blijft het belangrijk dat ze een statement kunnen maken.”

Het beleid dat gaytoerisme aanmoedigt in Antwerpen is zeer recent. “Die beslissing is ad hoc genomen”, weet Riad, “rond 2004 is dat begonnen. Ludo Smits had met Navigaytion een groot evenement beet. Hij vond in toerismeschepen Philip Heylen een geschikt aanspreekpunt. Ludo heeft hem weten te overtuigen van de voordelen van gaytoerisme.” De stad raakte betrokken bij het aantrekken van grote holebi-evenementen. Het internationale sportevenement EuroGames ging in 2007 in Antwerpen door. In 2008 ging schepen Heylen naar Las Vegas om de IGLTA (International Gay & Lesbian Travel Association) conventie naar de stad te halen: met succes! Sinds 2008 vindt ook jaarlijks de Antwerp Pride plaats.

“Toch heeft dit niet kunnen verhinderen dat Ludo zijn Navigaytion is verloren”, merkt Riad kritisch op, “het evenement gaat nu het tweede jaar op rij niet door: een teleurstelling. Navigaytion was immers hét vlaggenschip waarmee de Antwerp Pride begon. Alle financiële risico’s werden genomen door Ludo Smits terwijl andere horecazaken en de stad toch ook profiteerden van de extra bezoekers die Navigaytion aantrok. Ze hadden de toekomst van het event kunnen verzekeren als ze samen het financiële risico hadden gedekt. Het succes van een Navigaytion hangt immers af van het weer en andere factoren waar je weinig vat op hebt. De stad wint bij een Antwerp Pride maar moet ook garanties kunnen bieden. Ze profileert zich als multicultureel. Door bepaalde minderheidsgroepen aan te trekken, zoals holebi’s, bewijst de stad zich als tolerante metropool. Gays zijn bovendien een financieel lucratieve doelgroep. Als ze een namiddag gaan winkelen, blijft het vaak niet bij alleen window shopping. Er wordt heel wat geld gespendeerd.”

Riad is overtuigd van de troeven van Antwerpen: “de stad heeft cultuur, iets waar veel gays zeer gevoelig voor zijn. Op vlak van mode moet de Scheldestad voor geen enkele andere stad onderdoen. Er is een heel gevarieerd aanbod aan zaken: twee vaste discotheken om uit te kiezen, een boekenwinkel, … Bovendien heb je de Schelde wat weer een bepaalde doelgroep aanspreekt.

Binnen dat segment van het gaytoerisme zijn er nog tal van niches waar je op kunt mikken: de leerscene, het waterfronttoerisme enzovoort. Zo zit je met een specifieke zaak zoals The Boots die Europees zeer hoog aangeschreven staat als we over leerbars spreken. Mij zul je er waarschijnlijk nooit meer zien maar ik heb een enorm respect voor de gepassioneerde manier waarop Geert die zaak leidt.” En Brussel dan? “Daar is ook een groot aanbod maar het is minder gevarieerd. Er is wel La Demence en nog wat fuiven maar dat zijn geen vaste gegevens. Ze zijn er niet ieder weekend. In Brussel zijn er vooral veel gaycafés.”

Toch heeft Antwerpen volgens Riad nog een hele weg af te leggen voor het kan meedingen naar de titel van Gay Capital. “Het plan dat nu is uitgewerkt om gaytoerisme aan te trekken is een eerder een actieplan, geen strategisch beleidsplan. Bij een strategisch beleidsplan kijk je minimum vijf jaar in de toekomst. Nu vult men per jaar de main events in. Terwijl je net terugkerende spectaculaire events nodig hebt om grote massa’s aan te trekken.

Er zijn voldoende bekwame mensen in de toeristische sector. In Parijs sprak ik Geert Declerck, directeur van het Toerisme Vlaanderenkantoor aldaar die promotie voert om gaytoeristen naar Vlaanderen te krijgen. Hij heeft een duidelijke visie. Ik vind het zonde dat ik niet alle belangrijke organisatoren in het gaytoerisme kon interviewen voor mijn masterproef.”

renten. Zodra een zaak in iemands vaarwater komt, volgen ruzies. De promotie van een evenement als de Antwerp Pride zou veel meer in handen moeten komen van onafhankelijke experts die een toeristische marktstrategie kunnen uitwerken in plaats van de aanbieders. Onder het motto: schoenmaker, blijf bij je leest! Er was bijvoorbeeld veel onenigheid over de gay plattegrond van Antwerpen. De vraag rees wie er op die kaart mocht en wie niet. Dan heb je iemand nodig die knopen doorhakt. Voor de veiligheid van holebi’s in de stad dringt volgens Riad zich een langetermijnvisie op: “Kijk naar Amsterdam. Daar gaat de ene na de andere zaak failliet omdat toeristen gewoon wegblijven. Er is steeds vaker melding van geweld tegen gays door migranten. In Antwerpen zie ik ook sombere tekens. Je wordt hier nog vaak nageroepen. Ze spugen in je richting en aanzien je voor het vuil op straat.” In dat verband pleit Riad zelfs om preventief lokhomo’s bij de politie in te zetten om homofobe geweldplegers bij de kraag te vatten. “Ik kwam uit op een citaat van Benjamin Disraeli: travel teaches toleration. Ik geloof daar na veel nadenken nog altijd in maar de culturele achtergrond en vooral de integratie speelt een minstens even belangrijke rol.”

Toch blijft Riad optimistisch: “mits een alert en strategisch beleid op lange termijn, kan Antwerpen zeker uitgroeien tot een grote bestemming voor gaytoerisme. De stad heeft daarvoor alles in huis!”

Dennis De Roover

In zijn werk pleitte hij voor de oprichting van een gay business netwerk. Dat kwam er: Gay Business Antwerp (GBA). “Alleen zou GBA volwaardig deel moeten uitmaken van de toeristische dienst”, meent Riad. “Nu is er een soort overleg tussen stad en holebizaken. Er zijn echter heel wat strubbelingen tussen concur-

WIN DUOTICKETS! De Magneet en CC De Kern geven 5 duotickets weg voor de filmvoorstelling van 4 oktober.

Gaytoerisme: Gevalsstudie van beleid en aanbod in Antwerpen/Vlaanderen is uitleenbaar bij de holebibib.

Riad Hoxhaxhiku plant ook publicaties in vakbladen later dit jaar.

Voor vragen kan je hem een bericht sturen op hox.riad@telenet.be

Wat moet je doen om te winnen?

Schrijf een kaartje naar:

Secretariaat – Het Roze Huis Draakplaats 1 - 2018 Antwerpen Of stuur een mail naar:

wedstrijd@hetrozehuis.be

(zie interview pagina 31)

Vermeld zeker volgende gegevens: jouw naam, voornaam en contactgegevens.* Geef als onderwerp van het kaartje of de mail ‘wedstrijd filmvoorstelling’ op.

Schrijven kan tot en met zondag 7 augustus.

Veel succes! *(Persoongegevens worden beschermd volgens de Belgische privacywet, enkel naam en voornaam van de winnaars zullen worden bekendgemaakt.

Het volledige wedstrijdreglement is raadpleegbaar op www.hetrozehuis.be)

Antwerp Pride : what’s new?

Een Wave voor Terrazza, hysterisch wild tussen John en Jan, …

Binnenkort kunnen we weer genieten van een overheerlijk en goed gevuld Prideweekend. Wij zetten voor u even op een rijtje wat de bijzonderste gebeurtenissen zijn en wat je zeker niet mag missen.

De Antwerp Pride gaat door tijdens het laatste weekend van juni.

HAPPY PRIDEWEEK EVERYONE!!!

Ramses Noffels

Must do’s

Old but fun news

Naast de ‘ouwe getrouwe’ feestgelegenheden zijn er ook enkele nieuwigheden te bespeuren: zaterdag 25 juni kan je vanaf 13 uur terecht in Park Spoor Noord voor de Park Picknick van ShoufShouf, de multiculturele holebivereninging.

Wie niet zo vertrouwd is met de Antwerpse horeca kan de Guided Gay Café Tour nemen.

‘Beroepsantwerpenaar’ en stadsgids Tanguy Ottomer neemt je vrijdag en zaterdag mee op sleeptouw en laat je enkele ‘zoetigheden’ ontdekken, doorspekt met leuke anekdotes.

Voor Antwerpens grootste Gay Terrace kan je tijdens het weekend terecht op het Van Schoonbekeplein.

Op Terrazza kan je genieten van live muziek en acts in een zuiders decor.

Wie er al eens is gaan eten weet dat de twee klassevrouwen van Sjalot & Schanul fantastische gerechten klaarmaken. De zondagavond gooien ze er echter ook een heuse Streetparty met cavabar.

Omdat bepaalde onderdelen van de Pride nu eenmaal zo waanzinnig leuk zijn, komen ze dan ook steeds weer terug. Zo is er opnieuw een ferme openingsparty die naar goede gewoonte ‘gegooid’ wordt door Het Roze Huis. Donderdag 23 juni begint het feestgedruis reeds vanaf 20 uur onder de brug aan de Draakplaats. Voorafgaand is er ook een openingsreceptie in het Stadhuis op de Grote Markt.

Ook de foorkramers steken vrijdag 24 juni de Sinksenfoor weer in een roze pakje en klassiekers zoals de legendarische Popi’s Hysterical City Bustour, Sing Along (goes Sound of Music), A Hard Night, Pink Fair, Mezzo Giorno, Fetish Party enzovoort ontbreken evenmin.

Where’s the party?

Er zijn op de Pride ook heel wat party’s en dance-events. Zo kan je ondermeer terecht in Club Industria, Publik, Red & Blue en ‘t Hessenhuis voor diverse fuiven. Ook in Den Draak, Popi Café, Bonaparte, Que Pasa en Café DeLux kan je terecht voor feestjes: met of zonder een Pannenkoek, binnen of buiten op de straat. Nieuwkomers als Ortelius en Rox hebben ook heel wat spetterends op hun programma staan. Wie dan weer van het ‘specialistenwerk’ houdt, kan terecht voor ‘themafuiven’, fetish party’s en kinky toestanden in clubs als The Boots, The Kinky’s en Club Petrol.

Main event Wie stiekem had gehoopt dat de legendarische Navigaytion terug het hoofd boven water zou steken, is er aan voor de moeite. Evenals diegenen die zich terug volledig in het wit uit de bol wilden laten gaan. Een nieuw Main Event steekt de kop op: Wave.

Het belooft een spetterend feest te worden met special acts, wild performances en groovy deejays.

Wave gaat door op zaterdag 25 juni vanaf 16 uur in de Indiëstraat.

Johnny boy Voor de liefhebbers van de betere fotografie is er een niet te missen exhibitie van de legendarische John Palatinus. Deze loopt gedurende het leeuwendeel van de maand juni, maar opent ook op zondag 26 juni in de namiddag zijn deuren. Beslist de moeite waard! (Meer info zie Roze Kreten pagina 13) Ook de moeite waard om te zien is Overstekend Wild: een semiautobiografisch en bij wijlen komisch theaterstuk van Koen Crucke en zijn man Jan Gheysens. Hilariteit verzekerd! (zie interview pagina 16) Wie na al deze inspanning wel van wat ontspanning kan genieten, neemt best eens een saunaatje. Het Badhuis stelt dan ook het ganse weekend zijn deuren extra ‘wagenwijd’ open.

Grote Markt Op en rond de Grote Markt is er gedurende heel het weekend van alles te beleven. Op zondag is er zelfs een Rainbow Village in het kader van Antwerpen – Europese Jongerenhoofdstad 2011. Sfeer en gezelligheid troef bij de Closing Festival Warm Up, dat vanzelfsprekend het Closing Festival vooraf gaat: een groot en bruisend event die de Markt een extra (regenboog)kleurtje geeft.

Voor meer info over alle gebeurtenissen in en om de Antwerp Pride kan je terecht op www.antwerppride.com

Philippe Delvaux: leven in de pornowereld De pornowereld: een glamoureus sprookje of is dit ‘schone schijn’?

Velen kennen hem misschien niet bij naam maar zullen bij het zien van zijn foto toch menig belletje aan het rinkelen doen slaan. Philippe Delvaux (21) is immers uitgegroeid tot Vlaanderens eerste gay pornoster die het wereldwijd heel ver schopte. Jong maar dynamisch en dus toch al een heuse carrière achter de rug. Tijd voor een openhartig gesprek dus.

Hoe het begon De Magneet: Je bent al enkele jaren met een carrière in de pornosector bezig. Hoe is het allemaal begonnen?

Philippe Delvaux: Ik ben begonnen toen ik bijna 19 was. Ik zat altijd al met het idee om porno te doen en toen ik de middelbare school achter mij liet, ben ik aan het nadenken geweest over wat ik wou doen met mijn leven. Ik heb toen wat foto’s gemaakt met de webcam en die opgestuurd naar enkele studio’s die ik opzocht via Google. Daarna was ik gewoon aan het afwachten of ik ervoor geschikt zou zijn. Er kwamen al snel veel positieve reacties op en zo ben ik erin verzeild geraakt.

DM: Dat is allesbehalve een evidente jobkeuze. Hoe reageerde jouw omgeving, familie en vrienden hierop?

Philippe: Ik heb er eerst met vrienden over gepraat en hen gevraagd hoe ze daar tegenover stonden en die vonden het best wel cool. Daarna heb ik er met mijn vader over gepraat en die vond het wel oké, hij wees me zelfs op het feit dat het leuk moet zijn om zoveel te kunnen reizen.

DM: Jouw ouders hadden er dus eigenlijk geen problemen mee?

Philippe: Nee, zij zijn heel ‘openminded’, wat heel positief is. Op termijn is heel mijn familie het dan uiteraard te weten gekomen en ik kreeg alleen maar positieve reacties.

DM: Ondertussen ben je gestopt met films te maken. Waarom precies?

Philippe: Ik ben gestopt in oktober en ben er ondertussen ook niet mee opnieuw begonnen. De films betalen tegenwoordig niet zo meer zo goed, vind ik. Je wordt immers eenmalig uitbetaald

24 - de magneet

“Toen ik een relatie had, deed ik geen porno” maar je krijgt geen procent op de verkoop van de film. Ik vraag me dan ook af waarom ik het nog doe, als ik er later niets aan heb.

DM: Een terugkeer zie je dus niet meteen zitten?

Philippe: Enkel mocht ik een procent op de verkoopscijfers kunnen verdienen, zou ik het nog doen maar niet meer film per film gaan draaien, betaald worden en weg. Want dan kan ik bezig blijven en het leven is zo al duur genoeg. Ik moet toch zien dat ik genoeg kan verdienen.

Een job als geen ander DM: Wat doe je nu dan nog concreet?

Philippe: Nu doe ik eigenlijk vooral de promotie van de films: op party’s aanwezig zijn, op flyers staan, merchandising tours bijwonen, fotoshoots voor interviews doen, enz. Geen porno meer, maar met de kleren aan dus. Daarnaast ben ik bijvoorbeeld ook 2 weken in Gran Canaria geweest om te gaan dansen in discotheken en clubs. Dat laatste is iets nieuws voor mij.

DM: Heb je daar speciaal danslessen voor gevolgd?

Philippe: Dansles is een groot woord maar ik heb wel enkele trainingen gevolgd die ze in de fitness standaard geven. Een vriendin van mij die een groepje heeft met Tania Dexters, heeft me ook enkele choreografieën aangeleerd.

DM: Je hebt ook een tijdje voor een begrafenisondernemer gewerkt, een heel andere wereld. Hoe heb je dat ervaren?

Philippe: Dat is uiteraard een wereld van verschil, maar ik heb het altijd moeilijk met het vinden van een job die ik graag doe en ik doe altijd wel graag iets speciaals. Net nadat ik gestopt was met films te maken, kwam ik op een feestje in contact met een begrafenisondernemer. Die wist dat ik werk zocht en bood me een job aan. In het begin is het wel wat wennen maar uiteindelijk viel het goed mee. Het was ook een moment van bezinning en zo stond ik wel even stil bij het leven en de dood en ik wou op dat moment wel wat rust en bezinning vinden in mijn job.

DM: Wat zijn je toekomstplannen op gebied van je carrière?

Ik heb in die periode een vriend gehad en in die tijd maakte ik dus geen films, maar toen kwam ik erachter dat hij mij bedroog. Toen dacht ik bij mezelf: laat mij dan maar weer films doen.

DM: Veel mensen denken dat je pakken geld verdient met porno. Is dat een fabeltje of realiteit?

Philippe: Je kunt er pakken geld mee verdienen als je zelfstandig bent en zelf de films kan ‘producen’. Op die manier kun je door films uit te brengen op de markt een breder inkomen creëren.

Philippe: In het Oostblok worden de modellen bijna uitgebuit aan heel lage prijzen en gebeurt er alles zonder condoom. Ze geven er maar weinig om het welzijn van de modellen en alles moet er ook zo goedkoop mogelijk gebeuren.

Terwijl in de States alles heel professioneel verloopt. Alles is er wettelijk in orde en je wordt er zeer correct betaald. Alles gebeurt er met condoom en je moet je bijvoorbeeld ook laten testen in het ziekenhuis op hiv.

DM: Het is best een vrij harde wereld, neem ik aan?

Philippe: Het is een heel harde wereld. Er is heel veel jaloezie en er zijn heel veel valse mensen. Mensen die geld willen verdienen aan jou en zich anders voordoen dan ze zijn. Het enige wat die dan willen doen is profiteren van je succes.

DM: Je hebt veel gereisd voor je werk maar was dat niet tegelijk een beetje eenzaam soms?

Philippe: Je leert er uiteraard veel mensen kennen, soms worden het zelfs vrienden, die je goed behandelen en waarmee je dan kunt uitgaan en gaan feesten, wat op zich de eenzaamheid dan weer wat verzacht. Maar in Praag praten ze bijna geen Engels en ik dan weer hun taal niet, waardoor ze mij ongewild uitsluiten en dan zat ik daar maar mijn werk te doen en dan kon ik me wel eens eenzaam voelen. Dan is het een beetje naar de klok kijken tot je terug naar huis kan.

“Verstand op nul, werken maar en weer een ervaring rijker”

Philippe: Er zijn plannen voor het oprichten van een eigen pornostudio. Momenteel worden er gesprekken gevoerd met enkele investeerders. Er komt heel wat bij kijken en het is voorlopig nog wat afwachten hoe het precies zal evolueren.

DM: Wat zijn jouw dromen naast je carrière?

Philippe: Gewoon gelukkig worden en gezond blijven, meer niet.

Glitter and glamour of harde wereld DM: Is een job in de pornowereld een belemmering om een vaste vriend te vinden en het uitbouwen van een stabiele relatie?

Philippe: Niet echt. Toen ik een relatie had, deed ik geen porno. Dan deed ik wel iets anders van werk waarbij ik geen seks moest hebben met andere jongens.

Voor een gewone film word je niet echt slecht betaald eigenlijk, maar om dan veel geld te verdienen, moet je heel veel films maken.

DM: Waren er wel eens dingen die je niet zo graag deed?

Philippe: Toen ik in Praag werkte, waren er wel eens dingen die ik minder graag deed, vooral met jongens die me niet zo ‘aanspraken’. Het is er ook helemaal anders en 20 jaar terug in de tijd, een hele aanpassing. In Canada heb ik ook eens een film gedraaid met heel veel mannen, beesten eigenlijk bijna. Dan dacht ik aan het feit dat ik gratis in Canada was en er geld aan verdiende. Verstand op nul, werken maar en weer een ervaring rijker.

DM: Je ziet steeds meer productiehuizen vanuit het Oostblok komen.

Is er een verschil tussen de ‘scene’ daar en die in pakweg de Verenigde Staten?

De roem, de eer DM: Je hebt ook 2 awards gewonnen. Word je dan aanzien als een ster binnen de sector? Kreeg je daardoor meer aanbiedingen om films te doen?

Philippe: Je kan een beetje spreken van een ster, want de awards worden toegekend op basis van de verkoopscijfers van de films. Het is een soort van populariteitsmeting. Maar ik kreeg er niet bepaald meer werk door, behalve enkele fotoshoots dan. Films deed ik sowieso al veel. 4

de magneet - 25

DM: Word je wel eens herkend en aangesproken op straat?

Philippe: Regelmatig zelfs. Bij het uitgaan naar gayclubs is dat uiteraard nog meer het geval. De meeste die mij herkennen durven mij wel niet direct aanspreken. Ze sturen me dan een berichtje via Facebook dat ze me ergens hebben gezien, dat kan evengoed in de supermarkt zijn. Zoiets gebeurt vrijwel constant eigenlijk. Soms zijn er ook mensen die mij herkennen maar niet goed weten van waar, wat dan meteen weer duidelijk maakt van waar ze mij kennen.

Philippe: Nee eigenlijk, gewoon iemand die zorgzaam is en om me geeft, dat is het belangrijkste. Ik heb niet bepaald ‘een type’ waar ik op val. En mijn vorige vriend had geen geld, dus die dingen zijn voor mij niet zo belangrijk in het leven. Sommige mannen mogen dan wel rijk zijn, maar ze zijn totaal mijn ding niet. Er moet natuurlijk wel een

“Soms zijn er ook mensen die mij herkennen maar niet goed weten van waar, wat dan meteen weer duidelijk maakt van waar ze mij kennen” DM: Er wordt ook heel veel porno illegaal gedownload en verspreid. Hoe sta je daar zelf als acteur tegenover?

‘klik’ zijn maar enkel voor het geld zou ik het niet doen.

Philippe: Ik sta daar eigenlijk niet bij stil, ik weet dat het gebeurt. Het interesseert me niet echt omdat ik toch per film betaald werd en niet op de verkoop.

DM: Krijg je wel eens te maken met (ondeugende) avances?

DM: Denk je dat deze trend op termijn niet fataal zou kunnen zijn voor de sector?

Philippe: Ik denk dat net als in de muziek er geld moet verdiend worden met live optredens in clubs, met promotietours en fans ontmoeten, zodat ze blijven kopen.

DM: Wat zoek je eigenlijk in een man? Want veel mensen zullen wellicht denken dat je bepaalde uiterlijke of financiële vereisten hebt.

Philippe: Heel de tijd eigenlijk. Mensen denken dan dat die films realiteit kunnen worden. Best wel vervelend soms. Sommigen hebben zelfs echt veel lef om bepaalde dingen te vragen, meestal mannen waarop ik niet val, maar ze leven in een droomwereld.

Vaak denk ik: hoe durven ze zoiets te vragen?

DM: Je was ook één van de gezichten van de laatste campagne van Sensoa.

Iets waar je met plezier aan meewerkte?

Philippe: Jazeker, het was trouwens mijn idee. Ik heb de mensen van Sensoa zelf gecontacteerd met de vraag of ik aan hun campagne kon meewerken. En dat deed ik met veel plezier.

Ramses Noffels

De middagvrouw - Julia Franck Het uitgangspunt in deze psychologische roman is: waarom zou een moeder (schijnbaar koelbloedig) haar eigen kind verlaten? Het antwoord hierop wordt gegeven door de familiale en turbulente, maatschappelijke omstandigheden die tot deze daad leiden. Zonder sentimentaliteit en zonder iemand te (ver)oordelen wordt deze tragische geschiedenis verteld vanaf begin 20e eeuw tot na de Tweede Wereldoorlog in Duitsland.

In de proloog geeft de zevenjarige Peter zijn visie over zijn vaderloze leefwereld met een steeds werkende moeder als verpleegster. Door de erbarmelijke toestand van leven, de honger en het machtsmisbruik van het Rode Leger op het einde van de tweede Wereldoorlog besluiten ze hun woonplaats Stettin te ontvluchten richting westen.

Op een gegeven moment wordt Peter achtergelaten op een perron enkel in het bezit van een koffertje met daarin ondermeer adresgegevens van een onbekende oom. In de epiloog is Peter tien jaar ouder en werkend op de boerderij van zijn vaders broer.

Weer wordt uit Peters perspectief verteld hoe hij zijn moeders bezoek verwacht en zijn reactie hierop.

Tussen proloog en epiloog wordt het schrijnende levensverhaal verteld van Helene.

Samen met haar negen jaar oudere zus Martha, Helene is zeven, groeit ze op in een deelstaat van Saksen rond 1914. Getalenteerd studente, en aangemoedigd door haar zus, wordt haar intelligentie door haar traditionele vader Ernst genegeerd. Helenes joodse moeder Selma verstoot haar voor het feit niet als jongen geboren te zijn. Na het verlies van vier doodgeboren zonen is Selma een psychisch wrak geworden met een verzamelwoede. Ondanks alles aanbidt Helenes vader zijn vrouw.

In dit gezin krijgt Helene enkel acceptatie en aandacht (met een incestueuze inslag) van Martha. Na de terugkeer van Ernst uit de Eerste Wereldoorlog verplegen zijn dochters hun vaders etterende oorlogswonde. Hierdoor leert Helene het verpleegstervak kennen en voor Martha is dit het begin van haar morfineverslaving. Na de dood van de huzaar vindt Helene in de nalatenschap van haar vader toevallig het adres van haar moeders nicht, tante Fanny. Helene en Martha worden uitgenodigd te komen logeren. Dit resulteert in een permanent verblijf in het decadente Berlijn van de “Roaring Twenties”. Martha is in haar sas met de eindeloze feestjes, de vrijheid, de drugs en haar lesbische relatie. Helene echter, te jong voor het milieu, wacht haar tijd af met lezen en studeren voor verpleegster.

Dit boek is geschonken door boekhandel ‘t Verschil.

De holebiBib stuurt regelmatig een nieuwsbrief naar haar leden en geïnteresseerden met nieuwtjes over nieuwe publicaties en aanwinsten, literaire evenementen, enz. Nog geen lid en toch geïnteresseerd?

Stuur je mailadres naar nieuwsbrief. holebibib@hetrozehuis.be en blijf geïnformeerd.

De holebiBib is tevens op zoek naar nieuwe medewerkers voor de dinsdagavond-dienst van 18 tot 20 uur. Eens per week houd je dan de bib open en wordt je betrokken bij de werking van de grootste holebibibliotheek van Vlaanderen.

DOEN!!! Meld je aan op hetzelfde mailadres of contacteer de Werkgroep Vrijwilligers: vrijwilligers@ hetrozehuis.be of via het secretariaat tijdens de kantooruren: 03/288 00 84.

Blijf je liever in je luie zetel zitten en wil je toch je zegje geven over boeken en onze bib, surf dan naar: http://holebibib.blogspot.com

Op Helenes negentiende verjaardag en haar eerste feestje in een club lijkt haar leven uit het slop te geraken. Ze wordt verliefd op de student-patholoog Carl en ze gaan samenwonen. Dit duurt niet lang: door een ongeval sterft haar ‘Grote Liefde’. Tegelijkertijd wordt Martha opgenomen in een sanatorium voor haar morfineverslaving.

Vanaf dan breekt er iets voorgoed in haar innerlijk leven, stilzwijgen en kilte sluipen in haar hart. Ze stort zich op haar verpleegsterswerk. Intussen wordt het nationaal-socialisme grimmiger met de dag. Murw gemaakt door alle tegenspoed in haar leven trouwt ze ten slotte uit noodzaak en rationele overwegingen met een ingenieur, de man die haar een nieuwe identiteit verschaft en haar half-joods zijn verbergt. Tevens de nazi die haar laat zitten met haar kind Peter.

Het meeslepende boek is gebaseerd op een ware gebeurtenis. De vader van de schrijfster werd in 1945, op de vlucht voor de Russen, achtergelaten door zijn moeder. De titel van de roman is afkomstig van een landelijk volksverhaal: een boosaardig wezen dat een kilte in het hart zou kunnen plaatsen. Al is het boek één en al eenzaamheid, noodlot en afwijzing, het is er toch ook één van liefde en opoffering.

De moeite waard gelezen te worden!

Nadia Daems

de magneet - 27

Thuiskomen in je eigen lichaam Als je spiegel eindelijk toont wie je je al jaren voelt “In ’t flesje of in een glas?”, biedt Geert me een biertje aan.

Dit is duidelijk een woning waar je keuzes maakt. De potige jongeman die me deze vraag stelt was enkele jaren geleden nog mijn buurmeisje.

Toen hij nog borsten had en een meisjesnaam droeg, wist ik het toch al wel: Geert zocht naar zijn ware identiteit. Dat zag je gewoon. Hij reed met een viriele Alfa-Romeo, droeg mannelijke overjassen en maakte passen van een meter. Nu stapt hij vastberaden en doelbewust door het leven als jonge zakenman. Geert vindt zijn echte identiteit in zijn tweede leven. Zijn spiegel toont hem eindelijk wie hij ook is. Daar gingen wel jaren over. “Het past nu netjes in elkaar”, geeft hij toe, “het uiterlijk straalt nu helemaal uit wat ik vanbinnen voel en dat brengt me een geweldige harmonie”.

“het is eigenlijk een rouwproces met je eigen lichaam waar je door gaat” Geert werd drieëndertig jaar geleden als meisje geboren. Op een bepaald ogenblik begint hij zich vragen te stellen over hoe hij in elkaar steekt. Zo gaat het predicaat lesbisch wel eens door zijn hoofd. Maar dat klopt niet echt met hoe hij zich voelt. Tussen 1996 en 2003 begint hij het diepgaand uit te zoeken. Geert is toen in volle puberteit. Hij vraagt zich af hoe anderen hem zien, in de stijl van “wat is het?”. Het. Daar wil hij vanaf. ‘Het’ moet ‘hij’ worden.

betrokken psycholoog. Daarna gebeurt er een tijdje niks, tot hij in contact komt met een dame die voordien een man was. Deze ontmoeting geeft Geert de energie om door te gaan op zijn traject. Hij wil echt de man worden die hij zich voelt. Hij heeft de volledige overtuiging dat hij dan pas rust kan vinden in zijn hoofd.

Geert volgt dan een behandeling in het Antwerp Medical Building om zichzelf verder te ontdekken en vooral te bevestigen. Een zwaar auto-ongeval gooit roet in het eten en noodzaakt een fysieke revalidatie. Na enkele jaren, Geert is toen zowat 28, beslist hij om er voluit voor te gaan.

MTF en FTM Geert vertrekt van het idee dat ik er allemaal niks van afweet – wat hij goed ziet – en legt dus uit dat er twee soorten gendertransformaties zijn: MTF en FTM. Dat is het Engels voor man naar vrouw (male to female) en omgekeerd. Hij beschrijft een proces dat in vier stappen verloopt: eerst een hormonentherapie, dan een borstamputatie, vervolgens onvruchtbaar maken en dan eventueel een falloplastie. Da’s het ‘bijmaken’ van een penis, die – naar gelang van de gebruikte techniek – al dan niet goed werkt.

Zijn aha-Erlebnis komt er toen hij een tijdschrift in handen krijgt waarin een verhaal à la Jambers staat: iemand beschrijft zijn persoonlijke genderdualiteit en de zoektocht naar zichzelf. Dit geeft Geert een duidelijke klik. Je bent een puber, ontdekt het verschijnsel seksualiteit en vermoedt daarbij ook nog dat er met je geslachtsidentiteit iets niet in de haak zit. Ingewikkeld hoor, als je dat allemaal tegelijk op je boterham krijgt.

De spiegel klopt niet Geert had een broer. Die is na een korte hevige ziekte overleden.

Geert is dan twaalf. Tijdens zijn identiteitscrisis heeft hij wel eens het gevoel dat hij de plaats van de verloren broer moet innemen.

Dus gaat hij 200 procent voor een mannelijke identiteit, maar hij moet vaststellen dat de reden daarvoor niet de juiste is.

Zijn oprechte gevoel is dat hij in het foute lichaam zit. Zijn algemeen gedrag is niet meer harmonisch. Hij ligt met dat lijf zwaar in de knoop. Wanneer hij gaat lopen “hangt er vanalles te wiebelen”. Lopen is een pure confrontatie met zichzelf. De ochtendspiegel toont een beeld dat niet klopt, een douche nemen geeft een wrang gevoel, naar het toilet gaan voelt ‘niet juist’. ”Dat gaat heel ver”, getuigt Geert, “het is eigenlijk een rouwproces met je eigen lichaam waar je door gaat”. Geert voelt dat er technisch iets ingrijpends moet gebeuren. Hij wil zichzelf kunnen zijn, het hele plaatje volledig invullen.

Hij knoopt de eerste contacten aan met het Genderteam van de Universiteit Antwerpen. Dat duurt niet echt lang. Zijn karakter en instelling zijn niet makkelijk te verenigen met de visie van de

28 - de magneet

Geert vindt zijn echte identiteit in zijn tweede leven.

Zijn spiegel toont hem eindelijk wie hij ook is.

Die vierde stap heeft Geert nog niet gezet. Een aantal foto’s hebben hem angst ingeboezemd en hij vraagt zich af welke meerwaarde dit voor hemzelf zou betekenen. Hij denkt over elke stap zeer goed na. De eindmeet ligt niet vast, Geert neemt zijn nieuwe leven stap voor stap maar is ook niet bang om halfweg wat ‘te blijven hangen’. Hij bekijkt de situatie van moment tot moment.

Het is niet altijd perfect, maar wel zoals hij het zelf wil. Dat helpt om sommige kleine kantjes te aanvaarden. In het Antwerpse Roze Huis heeft Geert geen steun gezocht. Dat leek hem niet nodig.

Familiale aanvaarding Ooms, tantes, neven en nichten hebben het niet zo lastig gehad met Geerts transformatie. Zijn moeder en zuster toch wel wat meer, wat perfect begrijpelijk is. Zij hebben hem jarenlang als meisje gekend. Zijn mama heeft hem wel altijd gesteund omdat ze voelde ‘dat het moest’, dat het menens was en niet zomaar een bevlieging. Tot nog niet zolang geleden noemden zijn moeder en zus hem bij zijn meisjesnaam.

Hij vindt ook niet dat zijn naaste familie hem fout heeft gezien, hij is altijd geweest wie hij echt was. Schuift er dus iemand uit en noemen ze hem nog eens bij zijn vroegere naam dan vindt hij dat totaal onbelangrijk: de naam telt niet, ’t is de identiteit die telt. Hij heeft al meegemaakt dat mensen van boven 80 jaar hem spontaan toegeven ‘hoe zeer het van hem afstraalt’. Geert zit opperbest in zijn nieuwe vel.

Vandaag noemt hij zichzelf “optimist-realist”. “Er blijven zaken die je verder wil verwezenlijken,” bevestigt hij met zijn zware, wat schorre stem. Zo stoppen Geert en zijn partner vandaag heel wat energie in de mogelijke adoptie van een kind. In eerste instantie kreeg die wens een njet omdat Geert’s partner – een eind in de vijftig – te oud zou zijn. Toch meent het koppel mits de hulp van een gespecialiseerde advocaat deze klus te kunnen klaren. In oktober gaan Geert en zijn vrouw huwen. De zaal, het menu én het trouwkleed zijn al gekozen.

Slaagkans Het Universitair Ziekenhuis van Gent is dé top voor genderzaken. Geert heeft gehoord dat ze daar al een ongelooflijk hoge “slaagkans” halen voor falloplastie: het construeren van een goed werkende penis. De wachttijd is wel twee jaar.

In oktober gaan Geert en zijn vrouw huwen. De zaal, het menu én het trouwkleed zijn al gekozen.

Administratief valt het goed mee, vindt mijn gesprekspartner. Je moet in principe wel drie elementen doorlopen: borstamputatie, hormoontherapie en falloplastie. Vermits hij op dit laatste punt nog niet helemaal voldoet, had dit een probleem kunnen zijn.

Geert en zijn partner hebben echter geprocedeerd, wat uiteindelijk tot een feitelijke administratieve aanvaarding leidde waaraan anderen in een gelijkaardige situatie ook iets kunnen hebben.

De uitspraak van de rechtbank is dus een precedent. “Er moeten altijd voorlopers zijn, hé”, lacht Geert.

Een ‘eenvoudige’ naamsverandering is blijkbaar spotgoedkoop.

Voor vijftig euro fiks je die, op voorwaarde dat je de genderproblematiek aanhaalt. Op de geboorteakte komt er een extra kolom die duidelijk maakt dat je nu een andere genderidentiteit hebt.

Voor gelijkgestemden heeft Geert nog een suggestie. “Ontdek eerst jezelf helemaal. Wat is het? Wat verwacht ik zelf van mijn verdere leven? Waar zal ik me goed bij voelen?” Elke stap die je zet, is immers onomkeerbaar.

Het was fijn praten met deze gelukkige nieuwe buurjongen.

En mijn biertje, dat heb ik uit het flesje gedronken.

Dirk Clotman

de magneet - 29

Noordzee, Texas: homoromantiek als trendbreuk in Vlaamse cinema

Regisseur Bavo Defurne schildert intiem portret van verliefde buurjongens Een jongen die dromerig verlangt naar zijn stoere buurjongen, een (on)mogelijke liefde: de tijdloze essentie van Noordzee, Texas. De eerste langspeelfilm van Bavo Defurne slaagde er niet in het brede publiek te bereiken waar het op mikte maar bezoekerscijfers zeggen niet alles. Wat in alle kranten en tijdschriften werd aangekondigd als de eerste Vlaamse gay film - niet dus - gaat veel verder. Bavo voert ons mee naar nieuwe horizonten in een poëtische wereld waar buurjongens gewoon verliefd worden, een ware trendbreuk in de Vlaamse cinema!

Noordzee, Texas is gebaseerd op Nooit gaat dit over, de jeugdroman van André Sollie. In het boek beleeft Pim een (on)mogelijke liefde met zijn buurjongen Gino. Op een dag delen ze de tent in het Belgische kustdorp waar ze wonen. Jeugdige vlammen van verliefdheid slaan om zich heen. Maar dan wordt Gino achttien en gaat hij er op de motor vandoor, naar zijn vriendin in Frankrijk.

Pim blijft met liefdesverdriet zitten maar de komst van Zoltan, een foorkramer met brede schouders, doet hem even zijn zorgen vergeten. Maar de gevoelens voor de buurjongen blijven sluimeren in Pims gedachten en de twijfel slaat ook de schijnbaar zelfzekere Gino om het hart. Tot Yvette, de egocentrische moeder van Pim, haar zoon in de steek laat en de gezondheid van Gino’s moeder snel aftakelt. De werelden van de twee jongens beschrijven opnieuw eenzelfde baan…

Bavo Defurme (39) maakte al kortfilms als Matroos, Kampvuur en Particularly now, in Spring die internationaal op veel bijval en prijzen konden rekenen. De adolescentie en de jonge herenliefde waren daarin de rode draad. Lang bleef het alleen bij kortfilms tot Bavo op een dag wat achterflappen bekeek in een boekenwinkel en Nooit gaat dit over ontdekte. Hij las het stuk waarin de twee jongens samen op de motor zitten. Een prikkelende déjà vu, want in Bavo’s Matroos komt een gelijkaardige scène voor. Vrijwel meteen wist Bavo dat hierin een film schuilde: “André’s boek is vrij visu-

“Andrés boek is een cadeau voor een filmmaker” eel en poëtisch. Het boek is ook al geschreven in scènes. Wat er gebeurt, wordt gewoon op een heel visuele manier verteld. Een cadeau voor een filmmaker.” De filmmaker stuurde een brief aan de schrijver en kreeg vrijwel meteen antwoord: “André was blij, want hij kende mijn kortfilms. Dat hielp natuurlijk: hij was enthousiast over mijn werk en gaf al snel aan dat ik het boek mocht verfilmen.” Collega-schrijvers en –schrijfsters raadden André af zich met de film te bemoeien omdat ze al merkten hoe schrijvers heel zenuwachtig worden wanneer ze zien hoe hun ‘pennenvrucht’ verandert. Bavo mocht vrij zijn gang gaan: “Een godsgeschenk want iedereen heeft bij een boek andere fantasieën.”

Niet kussen voor de kunst De zoektocht naar jonge acteurs kon beginnen. Geen simpele opgave, bleek al snel. “Opgedragen aan de jongens die van hun ouders niet naar de casting mochten komen,” lezen we in de aftiteling van de film. “Heel wat ouders gingen op de rem staan,” verklaart Bavo, “Veel jongens bleven plots weg van de casting. Die zin in de aftiteling staat er op voor veel jongens maar toch één in het bijzonder. Hij had de dag voor de casting naar de castingagent gebeld, huilend. “Ik mag niet komen van mijn papa want ik mag geen jongen zoenen, ook niet voor de film”, kregen we te horen.

Die jongen was rond de vijftien jaar en die krijgt zo’n boodschap in zijn gezicht gegooid. En misschien is die jongen hetero of weet hij het nog niet: wat maakt het uit? Die jongen koestert een droom om in een film te spelen en wordt daarin niet gesteund door de ouders. Dat vind ik heel erg,” betreurt Bavo, “er staat in de aftiteling ook: It Gets Better om aan te sluiten bij de campagne in de VS. We zeggen: je zit nu even in de shit met stomme kinderen in de klas die met je lachen of ouders die je niet appreciëren maar laat de moed niet zakken, want je komt er op eigen kracht wel uit.”

Uiteindelijk kwamen er ongeveer 220 jongens naar de casting

voor de rol van Pim, de onbetwistbare hoofdrol. Jelle Florizoone, toen 14 jaar, wist Bavo te overtuigen. “Ik dacht meteen: hij is het,” herinnert de filmmaker zich, “Bij de improvisatieoefening werd dat gevoel alleen maar versterkt. Een van de oefeningen ging over Sabrina die een naakttekening van haar broer Gino vindt en Pim daarmee confronteert. Zijn reactie in die improvisatie vond ik goud waard. “Dat is een naaktfoto van mijn broer”, zei zijn tegenspeelster verontwaardigd en Jelle antwoordde daarop: “nou, als je mijn kunst niet kunt appreciëren.” Zo jong en toch komt hij met dergelijke ad rem reacties af. Die jongen heeft lef. Hij is dan nog Billy Elliot-achtig en zegt: “ik doe ballet en fuck de rest!” Mathias Vergels, die Gino speelt, is dan weer punkrocker. Hij doet waar hij zin in heeft en wat de mensen ervan denken is hun probleem.

De rollen staan los van hun eigen identiteit en seksualiteit maar gewoon dat ze deze rol durven spelen, vind ik enorm straf.”

Gay film als label

Trendbreuk

Bavo Defurne wist dus verdomd goed waarmee hij bezig was. Hij bedankte bewust voor een probleemfilm. Is Noordzee, Texas wel een homofilm? Het woord ‘homo’ valt nooit.

Uiteindelijk gaat de film over twee puberende jongens die gewoon verliefd op elkaar worden. Een trendbreuk in de Vlaamse cinema! “De laatste jaren zijn in de Vlaamse films een aantal homoseksuele bijrollen gekomen. Steeds ook meer positieve rollen die als rolmodel kunnen dienen,” licht de regisseur toe, “Die rollen beantwoordden wel nog aan het clichébeeld dat over homo’s bestaat maar dat is het probleem van bijrollen: ze zijn nooit diepgaand. Ik heb geen zin om van de daken te schreeuwen dat we de eerste Vlaamse homofilm hebben gemaakt maar misschien is dit wel de eerste film die een liefde tussen twee jongens zo complexloos brengt.” Een conclusie die de filmmaker trots formuleert en waar De Magneet zich bij aansluit.

Alleen: een publiekstrekker werd de prent niet. Na twee weken was de film al in vier van de acht filmzalen waar hij draaide afgevoerd. De woordvoerder van Wel Jong Niet Hetero, Michiel Vanackere, betreurde het gebrekkig succes. De film die homoromantiek eens ‘normaal’ belichtte als iets moois, miste de afspraak met het brede publiek. De mindere opkomst hoeft ook niet te verbazen omdat de film moest opboksen tegen publiektrekkers zoals Rundskop en Black Swan.

Timing is zo belangrijk bij releases: er was een overaanbod aan kwalitatief sterke films.

Toch is dit niet het einde: in de film wordt gesproken in tijdloze, gestileerde dialogen en rijst een dromerige, kleurrijke wereld die weinigen onberoerd zal laten. Bovendien is de film een co-productie met VRT één een dvd-release valt dus niet uit te sluiten. In de komende jaren zullen velen deze Belgische kustparel wel ontdekken. Noordzee, Texas beschikt als intiem geschilderd portret over alle kenmerken om stilletjes uit te groeien “Als verhaalverteller heb je ook tot een klassieker.

In veel media wordt beweerd dat Noordzee, Texas de eerste Vlaamse gay film is. Labels zet het zelfs schreeuwerig op hun cover: een etikettering die de waarheid geweld aandoet. De Magneet weet beter: zo was er in 1990 Het Sacrament, geregisseerd door Hugo Claus. Daarin wordt de begerende houding van pastoor Deedee tegenover de jonge Claude duidelijk. Bavo spreekt zelf van “een soort SM-relatie, een film die zeer dramatisch eindigt.” Ook in Blueberry Hill van Robbe De Hert komt een jongen aan bod die wordt gepest en uiteindelijk zichzelf doodt. “Heel treurige verhalen allemaal,” vindt Bavo, “In mijn kortfilms eindigt de jongen altijd wel eenzaam: hij wordt uitgesloten, ... Ergens is dat realistisch. Er zijn pubers waarmee het heel slecht gaat.

Dankzij André’s boek besefte ik echter: hé, het kan ook goed aflopen tussen twee puberjongens die een onmogelijke liefde beleven! Zonder het einde te verklappen: het is eens niet allemaal kommer en kwel.

Je hebt als verhaalverteller ook een veranteen verantwoordelijkheid” Dennis De Roover woordelijkheid. Zeker als jonge mensen je film gaan bekijken. Je moet toch tonen dat er wereld is, misschien Heb je de intieme liefdesfilm van Bavo Defurne in de cinema gemist? niet de wereld die we zien als we door het raam naar buiten kij- Niet getreurd! CC De Kern Wilrijk vertoont deze herfst Noordzee, ken, maar wel een wereld waarin de dingen vrij goed gaan. Pim Texas. Laat je meevoeren door de stormachtige relatie tussen Pim heeft bijvoorbeeld geen probleem met zijn seksualiteit. Gino wel: en Gino tijdens hun Summer of Love. In samenwerking met Het hij zou liever op een meisje vallen en noemt zijn gevoelens voor Roze Huis zijn er twee vertoningen voorzien op dinsdag 4 oktober: Pim een spelletje, wat ze uiteraard niet zijn. Pim weet heel goed om 14.30 u. & 20.15 u. Inkom: 5 euro in voorverkoop, 6 euro aan wat en wie hij wil. (lacht) Hij zit alleen vast omdat niemand in zijn de kassa. omgeving oren heeft naar zijn gevoelens. Het verhaal is niet totaal ‘hé happy’ maar er is een perspectief: dat vond ik zeer belangrijk WIN 5 DUOTICKETS!!! (zie pagina 21) en mooi aan het boek van André.”

CC De Kern / Kern 18 - 2610 Wilrijk / www.ccdekern.be

“Blij dat ik me letterlijk en figuurlijk durfde blootgeven” Jelle Florizoone debuteert op 15 jaar en torst meteen emotionele hoofdrol In Noordzee, Texas neemt Jelle Florizoone de zwaarste hoofdrol op zijn schouders. Als Pim wordt hij in de film verliefd op zijn stoere buurjongen Gino, gespeeld door Mathias Vergels. Nog nooit speelde hij een hoofdrol maar op 15-jarige leeftijd maakt hij zijn debuut in een emotioneel liefdesverhaal. Zelfzeker genoeg om zich nu al in heftige scènes bloot te geven: Jelle is duidelijk meer dan de onschuldige buurjongen met het engelengezicht waar we allemaal verliefd op willen worden.

Jelle had voor zijn auditie voor Noordzee, Texas al het boek Nooit gaat dit over gelezen: de basis van het filmscenario. “In het zesde leerjaar lager onderwijs had ik het boek gelezen,” herinnert Jelle zich, “Ik wist toen nog niet dat we de film gingen maken. Toen dacht ik al: hier moet een film van komen. Het eindigt zo emotioneel. Als hier geen film van wordt gemaakt, vond ik, doe ik het zelf wel.” (lacht) Op het moment dat hij kandidaat was voor de rol had Jelle weinig tot geen acteerervaring. Hij had wel wat gastrolletjes gedaan in jeugdseries zoals Het Huis Anubis en Mega Mindy.

“Veel stelde dat allemaal niet voor,” geeft hij meteen toe, “Als figurant keek ik op naar die acteurs en verlangde ik ernaar om in hun schoenen te staan. Het was toen nog een droom voor mij.”

“Pim heeft helemaal het tegenovergestelde karakter van Jelle” Er diende zich meer dan 200 jongens aan voor de rol van Pim maar Jelle wist regisseur Bavo Defurne te overtuigen. “Toen ze mij belden, wist ik dat ik niet mocht twijfelen: dit is wat ik altijd al wilde doen!” In tegenstelling tot andere kandidaat-acteurs kreeg Jelle wel de volle steun van zijn ouders om de rol, toch een homojongen, te spelen. “Ik snap de hele commotie rond homoseksualiteit niet. Komaan, we leven toch in 2011”, vraagt Jelle zich geërgerd af, “en toch zijn er nog zoveel mensen die homoseksualiteit als iets raars beschouwen.” Dat ouders hun kinderen verhinderden om zich kandidaat te stellen voor zo’n rol vindt de jonge acteur jammer: “Holebi’s zijn ook maar mensen.”

Het scenario: Help!

Een gemakkelijke rol beloofde het alleszins niet worden. “Toen ik het scenario las, dacht ik: help! Toen ik werd gecast hebben we over die rollen gesproken. We hebben toen duidelijk gezegd: Pim en Gino doen het, niet Jelle en Mathias. We hebben veel gerepeteerd, wat ook hielp om alles door de ogen van Pim te bekijken, om vertrouwd te raken met het personage,” redeneert Jelle. “Pim heeft helemaal het tegenovergestelde karakter van Jelle. Het is uiteraard het werk van een acteur om een zo goed mogelijke rol neer te zetten. Pim laat veel emoties zien: voor zijn moeder Yvette voelt hij bijvoorbeeld een plaatsvervangende schaamte en een behoorlijke afkeer, op Gino is Pim dan weer smoorverliefd,

32 - de magneet

Sabrina, Gino’s zuster, bekijkt hij als een goede vriendin en Marcella, de moeder van Gino, beschouwt Pim als zijn echte moeder, meer als Yvette.”

Geen schuldgevoelens Het moeilijkste aan de hele film vond Jelle dat hij zich letterlijk en figuurlijk moest blootgeven. “Toen ik scenario las, zag ik daar enorm tegen op”, erkent hij, “Ik moest er mij overheen zetten.

Er is bijvoorbeeld een scène waarin ik naakt naar de zee loop.

Iedereen heeft me gesteund om het toch te doen. Die scènes waren gelukkig op de laatste twee dagen van de draaiperiode.

Toen dacht ik: komaan, ik heb al meer dan de helft van Pim neergezet dus dit mag er ook nog wel bij. Ik ben blij dat ik het toch heb gedaan, anders zat ik hier nu met een schuldgevoel dat ik het niet had aangedurfd.”

“Ik ga nu alles inzetten op het acteren” Over de reacties op zijn rol maakt Jelle zich niet te druk. “Ik weet niet of ze mij nu gaan bekijken als Pim in plaats van Jelle. Dat zal ik moeten ervaren.” Hopeloos nieuwsgierig als we zijn, vraagt De Magneet hem hoe zou reageren als hij liefdesverklaringen van jongens zou krijgen naar aanleiding van zijn filmrol. “Sommige mensen maken het verschil tussen acteur en rol niet, wat best wel vreemd is”, beseft hij, “Misschien wat cru maar ik zou mogelijke liefdesverklaringen negeren. Grote bezwaren zou ik er ook niet tegen hebben dat andere kerels me een mooie jongen zouden vinden. Als ze gaan denken dat ik op jongens val, zou dat alleen maar betekenen dat ik de rol goed heb gespeeld. Dat is dan weer positief.” (lacht)

Balletschoenen in de wilgen Jelles ouders zijn van de Belgische kust maar hij studeert al geruime tijd aan de Koninklijke Balletschool in Antwerpen. Vanaf zijn zesde leerjaar basisschool volgt hij de taaie opleiding, toen hij dus elf jaar oud was. Na vijf jaar dansopleiding weet hij waar zijn toekomst ligt: “Ik ben nog steeds gepassioneerd door dansen maar zie mezelf later niet als een klassieke danser. Iedereen is zich daarvan bewust, ook de school. Een professionele balletcarrière valt ook moeilijk te combineren met iets anders. Ik wil me toch meer oriënteren naar het acteren, nu ik de smaak te pakken heb.

Ik doe mee aan een nieuw project. Na dit schooljaar ga ik ook een acteeropleiding volgen. Ik ga nu alles inzetten op het acteren.”

Dennis De Roover

“Een jongen kussen is echt niet zo moeilijk, hoor!”

Mathias Vergels: rebel met een doel Hij speelt de stoere kerel op motor in Noordzee, Texas maar in werkelijkheid zit zijn personage vol twijfels. Mathias Vergels is een vrije geest die niet kon gedijen op kunstschool maar hij heeft de zin voor acteren goed beet. Dat hij een zogezegde homorol moest spelen, kon hem weinig schelen.

Toen André Léonard zijn homofobe uitspraken deed, wist hij helemaal dat hij de rol van Gino op zich moest nemen: een rebel met een doel.

Mathias Vergels is een naam die bij weinigen een belletje zal doen rinkelen. Hij speelde alleen een kleine rol in de film Bo van Hans Herbots en een gastrol in de serie Aspe. Verder reikte zijn cv tot Noordzee, Texas niet. In de film mocht hij Gino spelen: de ruwe bolster met de blanke pit. Geen makkelijke rol, weet ook Mathias: “Het moeilijkste is altijd de gulden middenweg vinden. De extreme Gino zou de superzelfverzekerde gast zijn maar die kerel moet in zijn binnenste een soort gebrek aan zelfzekerheid uitstralen. Als je daar constant aan denkt, zelfs bij het uitvoeren van de dialogen, dan pas heb je een goed personage neergezet. Als je blijft denken terwijl je praat. “

“We moesten zo clean mogelijk praten.

Alleen ben ik nen Brusseleir, dus ja” En sappig praten kan Mathias zeker. Zijn Brussels accent is charmerend maar was ook een struikelblok bij het uitvoeren van zijn rol: “Bavo had een bepaald taalgebruik in gedachten dat wel paste bij de film. Je moest spreken met ‘je’ en ‘jij’. We moesten zo clean mogelijk praten. Alleen ben ik nen Brusseleir, dus ja.” (lacht) De straten van de hoofdstad kent hij zeker. Hij hangt er regelmatig rond met andere jongeren: “veel vrienden hebben me enorm hard gesteund in die rol maar er waren ook anderen die zeiden: “bah, vuilerik, gij!” Vreemd genoeg kunnen zij de realiteit niet van de fictie onderscheiden. “Is dat waar dat ge nen homo zijt”, liggen ze dan te vragen. Als mensen nu denken dat ik homo ben: fuck it!

Ik sta er soms versteld van hoe groot het taboe rond de thematiek homoseksualiteit nog is. Op het moment van de audities deed dienen aartsbisschop (André Léonard) zijn homofobe uitspraken.

“Vuil klootzakske”, dacht ik toen. Dat gaf mij nog extra overtuigingskracht om de rol zeker te doen.”

Wie ben ik?

Mathias is iemand die heel ver gaat om zich in te leven in een rol: “Maar soms moet je nog goed beseffen wie je echt bent. Snap je?”

Euhm, leg toch maar uit Mathias! “Toen ik op school zat, bleef steeds nadenken over rollen, ook wanneer ik thuiskwam.” Voor Noordzee, Texas ging hij ook stappen ‘on the wild side’. Hij ging een paar homokroegen binnen om mensen te vragen over hun eerste ervaringen met gevoelens voor jongens: “ik ben nooit verliefd geworden op een jongen maar ik sluit het ook niet uit. Snap je? Niemand kan uitsluiten op een dag verliefd te worden op een persoon met een geslacht dat hij/zij niet verwachtte.”

Zelf al zou hij gevoelens hebben voor jongens, zou Mathias geen coming-out kunnen doen: “nog in geen honderd jaar. Er zijn waarschijnlijk zoveel mensen die homoseksuele gevoelens in zich hebben maar die er niet voor durven uitkomen. Ik heb enorm veel respect voor mensen die hun coming-out doen.” Uiteindelijk waren de liefdesscènes voor Mathias niet eens de moeilijkste. Zoals een jongen kussen: “de eerste keer dat ik het deed, was het bizar

voor mij. Maar als je echt in je personage zit, is een jongen kussen echt niet zo moeilijk, hoor! Ik had het veel lastiger met de scène waarin Gino’s moeder overlijdt. Stel jezelf voor dat je je moeder verliest. Stel je dan voor dat je het vijftig keer opnieuw moet doen, hé. (wijst naar zijn hoofd) Na zo’n dag ben je een emotioneel wrak.”

Rebel Het rebelse karakter van Mathias blijkt ook wanneer De Magneet hoort dat hij na een tijd kunsthumaniora is afgehaakt op school.

“Op een gegeven moment ging het echt niet meer zo goed met mij. Begrijp me niet verkeerd: ik heb een aantal fantastische leerkrachten gehad zoals Antoine Van der Auwera maar ik pas niet thuis in een schoolsysteem waarin alles wordt opgelegd en waar je wordt beoordeeld door één of maximum twee personen. Als zij dan nog eens een andere visie op acteren hebben, wordt het heel lastig. Gaat het dan om de kunst of om wat de leerkrachten denken? Waar draait het dan nog om? Er waren studenten die mooi wouden zijn en in de belangstelling staan. Als je in België denkt beroemd te gaan worden, dan ben je fout bezig. Kunst moet niet mooi zijn!”

Om zich in te leven ging Mathias stappen ‘on the wild side’ Die nuchtere houding is ook zijn redding. Hij spreekt nederig over het feit dat hij deze filmrol mocht doen en is zeer kritisch voor zijn eigen acteerwerk. Ook zonder verdere schoolopleiding komt Mathias er wel. Later dit jaar of begin volgend jaar verschijnt hij opnieuw in wat belooft een controversiële film te worden. Een film met een uitgesproken Antwerps kantje over een Vlaamse jongen die op een Turkse kerel verliefd wordt. Maar voor die film mag Mathias écht de boef uithangen. Daarvoor zul je een volgende De Magneet moeten lezen.

Dennis De Roover

André Sollie: “Camaraderie in volkscafés spreekt me sterk aan”

Schrijver levert inspiratie voor Noordzee, Texas van Bavo Defurne De film Noordzee, Texas zorgde in het voorjaar voor enige opwinding in homoland. André Sollie is de auteur van het boek dat aan de basis lag van de film. “De verfilming van het boek is voor mij dé ultieme bekroning”, vertelt de schrijver.

De Magneet zocht Sollie op voor een gesprek over leven en loopbaan.

Noordzee, Texas, de eerste langspeelfilm van Oostendenaar Bavo Defurne, kwam midden maart in de Vlaamse bioscopen. De film is gebaseerd op Nooit gaat dit over, de adolescentenroman die André Sollie in 2005 uitbracht. Romantische zielen kunnen hun hartje ophalen met de film en het boek, die vertellen hoe de dromerige tiener Pim verliefd wordt op zijn buurjongen Gino.

“De gebeurtenissen in Nooit gaat dit over zijn maar voor een deel autobiografisch”, zegt Sollie. “Ik ben zelf homo en weet dus alles over de gevoelens tussen twee mannen of tussen twee jongens.

Het lag dan ook ergens voor de hand dat ik dat thema zou gebruiken voor mijn allereerste roman. De verlangens, het stiekeme, de adoratie voor een jongen, ik maakte het allemaal mee. Net zoals de spanning, de teleurstellingen, het broeierige sfeertje, de twijfels waarmee je kampt.”

Het verhaal van Pim en Gino speelt zich af aan de Belgische kust.

“Zelf vind ik het erg plezierig aan zee maar ik heb nooit aan de kust gewoond. Ik groeide op in een doodlopend straatje in Mechelen. In tegenstelling tot Pim werd ik zeker niet verwaarloosd.

Mijn jeugd was juist heel erg beschermd.”

André Sollie: “Op mijn leeftijd weiger ik me nog te ergeren aan futiliteiten. Ik kan nu veel beter het onderscheid maken tussen belangrijke kwesties en bijkomstigheden.”

“Ik ben graag schrijver én illustrator” André Sollie staat nu in de schijnwerpers als inspirator van een film. Maar hij is natuurlijk ook en vooral een illustrator. Daarnaast publiceert hij zelfs gedichten.

“Eigenlijk ben ik graag schrijver én illustrator”, vertelt Sollie. “Nu teken ik als het ware in opdracht van mezelf, de schrijver. Voor mij staat schrijven misschien wel een trapje hoger dan illustreren. Als ik schrijf, vergeet ik met plezier dat ik een tekenaar ben. Maar ik blijf het fijn vinden om te tekenen.”

Ooit begon de illustrator met het tekenen van heel realistische figuren voor dames- en schoolbladen. Gaandeweg werd zijn stijl meer uitgepuurd. “Toen ik gedichten begon te maken, wilde ik anders tekenen, meer gestileerd. En daarna evolueerde mijn stijl opnieuw. In mijn jongste prentenboek, Konijntjesbrood, is elke tekening weer anders.

Ik wilde alles uit de kast halen, alsof het mijn laatste boek kon zijn. De drang naar evolutie en vernieuwing is bij mij erg groot. Het werd als het ware een attitude in mijn werk. Altijd in dezelfde stijl tekenen zou ik snel beu raken.”

34 - de magneet

Twee mannen met een kat

Nieuwe roman

Sollie werkt nu aan een graphic novel, een dikker boek met dialogen en grote tekeningen. Poet Merel eep twee toute baasjes is de bevreemdende titel van dat boek. “Het is een verhaal met tekstballonnen. Zie het als een groot schetsboek, maar dan één waar ook een verhaal in zit.” De graphic novel gaat over twee mannen met een kat. “Eigenlijk draait het rond een kat met twee baasjes.

De ene is een model, de ander runt een theehuis.”

De uitgeverij waar Sollie doorgaans mee samenwerkt, is het Nederlandse Querido.

“Daar zitten ze nu wel een beetje te wachten op een nieuwe roman van mijn hand. Na de graphic novel wil ik daar wel werk van maken.

Het zal geen verhaal voor kinderen worden.

Wie weet schrijf ik wel een roman voor iedereen. Toen Nooit gaat dit over verscheen, kreeg ik vooral reacties van volwassenen hoewel het was opgevat voor iedereen vanaf 14 jaar. Een eventueel nieuw boek hoeft niet per se over homoseksualiteit te gaan.”

Aan ideeën en creativiteit géén gebrek bij de kunstenaar. Op Gedichtendag (eind januari 2012) brengt Uitgeverij P zijn dichtbundel voor volwassenen uit: Dit nieuwe tijdelijk.

Hij werkt ook aan een vrije bewerking van Alleen op de wereld (Sans Famille), het wereldberoemde werk van Hector Malot.

“De illustraties in dat boek zullen door een ander worden gemaakt. Er komen koetsen en paarden in voor, dingen die ik toch niet zo best kan tekenen.” (lacht)

Jarenlang gaf Sollie ook her en der voordrachten en workshops. “Dat doe ik nu veel minder”, luidt het. “Het hele Vlaamse land afreizen is er niet meer bij. Ik gaf die voordrachten en workshops met veel plezier, maar wil me nu liever concentreren op tekenen en schrijven. Soms kan ik het toch niet laten. Zo deed ik iets in het kader van poëzie-ontmoetingen. Ik gaf ook nog een workshop op een kinderkunstenfestival in Turnhout.”

Sollies vader was een doodbrave vent die soms wel eens op café bleef hangen. Ook in het verhaal van Pim spelen cafés een prominente rol. “Als kind moest ik mijn vader wel eens gaan weghalen uit het café”, mijmert Sollie.

De vader van Sollie was een man van gewone komaf die zich had opgewerkt tot directeur bij de Boerenbond. “We woonden in een huis van de zaak. Ik kwam niks tekort.”

Bierviltjes Pim trekt geregeld naar het café om daar zijn tekentalent te botvieren op bierviltjes. “Dat element in het verhaal is beslist autobiografisch. Of ik ook mooie jongens tekende? Misschien, dat herinner ik me niet echt. Maar ik tekende zeker de koppen uit het café.”

Bavo Defurne had in een boekhandel de flaptekst van mijn boek staan lezen en raakte in de ban van het verhaal.

Sollie is nu bijna 64 maar nog altijd zoekt hij graag gewone volkscafés op. Etablissementen met dronken mannen en de geur van sigaretten. “Misschien is dat nostalgie naar mijn kinderjaren”, speculeert de auteur. “De camaraderie onder venten, het spreekt me wel aan. Toegegeven, ik bekijk het gebeuren op café ook wel als homo.”

De schrijver had nooit gedacht dat Nooit gaat dit over zo sterk in de kijker zou lopen. “Eigenlijk ben ik een verwend mens, want veel van mijn boeken wonnen prijzen. 4

Wim, de prins op het witte paard Wim Lambert is dé man in het leven van André Sollie.

De twee kennen elkaar al sinds 1975. Op 5 juni 2004 stapten ze in het huwelijksbootje. “Als jonge jongen droomde ik altijd van mijn prins op het witte paard”, zegt Sollie. “Net als Pim in Nooit gaat dit over. Soms zeg ik wel ’s dat Wim mijn prins op het witte paard is.”

Het huwelijk met Wim is voor André een schot in de roos. “Als je al zo vele jaren samen bent, is het normaal dat je iets wilt regelen en dat je de ander wilt beschermen. Het boterbriefje gaf ons de kans nog beter voor elkaar te zorgen. Maar ook emotioneel en relationeel veranderde er iets door te trouwen.

Tegenover elkaar en de buitenwereld bevestigden we ons wederzijdse engagement. In het huwelijk vond ik ook een grote geborgenheid. Als getrouwd koppel voel je je meer au sérieux genomen door de ander. We zijn nu officieel familie van elkaar. En dat geeft toch een rijker, completer gevoel.”

Relativeren Of Sollie nu anders aan kijkt tegen het leven dan, pakweg, 25 jaar geleden? “Ouder worden heeft zeker voordelen”, antwoordt hij. “Je gaat veel meer relativeren. Toen ik jong was, wond ik me erg snel op. Dat is nu anders. Als ik jonge mensen zie, ben ik soms wel een beetje bitter omdat je weet dat die jaren nooit meer terugkomen. Jongeren zijn zorgeloos en hebben het gevoel dat alles nog moet gebeuren. Het geeft natuurlijk ook wel voldoening dat je al veel meemaakte.

Wat nog komt, is allemaal extra.”

Voor Sollie moet je trachten om van elke dag ‘een feest te maken’. “Dat zit ‘m vaak in kleine dingen.

Samen eten met je man, samen naar de bioscoop, samen naar zee.”

Empathie “Op mijn leeftijd weiger ik me nog te ergeren aan futiliteiten. Ik kan nu veel beter het onderscheid maken tussen belangrijke kwesties en bijkomstigheden. Mijn kijk op mensen en gebeurtenissen werd breder en milder. Ik kan meer empathie voor anderen opbrengen, ook al was ik altijd al zorgzaam van aard. Het is ook meegenomen dat je beseft dat je niet op elke vraag een antwoord moet hebben.”

“De relatie met Wim maakt mijn leven bijzonder zinvol. We zijn onafscheidelijk en doen heel veel samen.

Een brede vriendenkring onderhouden vinden we ook belangrijk, al zijn we geen echte sociale beesten. We hebben heel wat vrienden die al vele jaren meegaan.

Vriendschap is van groot belang in het leven.”

De zin van het leven ligt voor Sollie ook in zijn creativiteit. “Als je zo’n gave hebt gekregen, mag je die niet verwaarlozen. Je moet ze koesteren en gebruiken.”

de magneet - 35

Nooit gaat dit over werd ooit genomineerd voor de Gouden Uil, maar kreeg geen prijs. Bavo Defurne maakte er nu een film van, toch wel dé ultieme bekroning. Het boek is erg dun maar het duurde wel jaren voor het klaar was.”

len. Bavo heeft die heel eigen, herkenbare signatuur: hij werkt met suggestie en symboliek. En hij heeft een uitgesproken talent om passie, spanning en fantasie te combineren. Poëzie in beelden.”

Groot cadeau

Voor de schrijver is het prima dat de regisseur een aantal elementen in de film aan de verbeelding overlaat. Niet alles wordt expliciet in beeld gebracht. “En dat is ook goed zo”, vindt Sollie.

“Het boek omzetten in filmtaal is toch niet zo eenvoudig. Neem nu een zin als ‘Van restjes avond boetseerden de jongens zich een nacht.’ Zet dat maar eens om in filmbeelden. Of nog: “De jongens kneusden zich aan elkaar en ze likten hun wonden.” Ook dat is een hele uitdaging.”

Voor Sollie is de verfilming een ‘groot cadeau dat uit de lucht kwam vallen’. “Ik kende de kortfilms van Defurne en was onder de indruk. De filmmaker had in een boekhandel de flaptekst van mijn boek staan lezen en raakte in de ban van het verhaal. Begin juni 2008 stuurde hij me een keurig uitgetikte brief met de vraag of hij het boek mocht verfilmen. Daarna namen we de tijd om elkaar te leren kennen.”

Defurne had in zekere zin gesneden koek aan Sollies boek omdat het verhaal makkelijk in grote scènes op te splitsen is. Een gedroomde situatie voor een regisseur. “De mensen die de film maakten, interpreteerden de figuren uit het verhaal toch enigszins anders dan ik. Maar ondertussen werden de figuren uit de film voor mij ook de personages in het boek. De ‘casting’ vind ik overigens uitstekend. En er wordt met een groot ‘naturel’ geacteerd.”

Eén scène die Sollie erg beklijvend vond, is die waarbij acteur Jelle Florizoone (Pim) al zijn spulletjes in de duinen verbrandt en in adamskostuum naar de zee rent. “Een erg ontroerende scène. De jongen ontkleedt zich, begraaft zijn verleden en loopt naar zee.

Het is normaal dat Jelle even moest slikken omdat hij die scène zonder kleren moest spelen. Maar hij snapte ook wel dat het er bij hoorde.”

Denis Bouwen

Zusterzielen Sollie wilde Defurne zo min mogelijk beperkingen opleggen. Hij had geen zin om de rol van ‘boze schoonmoeder’ te spelen. “We voerden wel lange gesprekken. Ik wist wat Bavo artistiek waard was en wilde hem graag vertrouwen. Eigenlijk zijn we zusterzie-

TE WINNEN: 10 exemplaren van ollie het boek Nooit gaat dit over!

André S R

Schrijf een kaartje naar:

Secretariaat – Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen

VE

O AT DIT A G T I NOO

R IT OVE André SoOllieIT GAAT D ollie NO NOOIT GAA T DIT OVER

Wat moet je doen om te winnen?

Als en Als p ig kind d ro ub niet zo er droo omt Pim ’n dro mt hij va van pri ns mer. n Of to Gino, zi essen en ch? jn sto sc nnen.

‘Een ere b hoskoon nhin b eigi dskinoo is uu ido herj En d oek om in ngaa hoon enr G ning an w te en sc adem en. M . Maar innen. ord je van sessen buurjong Gino een enpr in d . ee bee re lg on is mige -sch t Pimenva jn stoe o werel ldoo into, zi dr mone ,ngGm ‘Eenenig kindd.’ NRC hij va ri ? dech oomt Han Als beklijrve dr lsb to ee f la d n nt be nd er .O Alsopu lu’n iken drdomverhaal twee jozo niet ngen e liefde over . de m tussem anier s, op ee ad enen vertelom in nteontronoot ‘Een ek d.’ Dedeelgeeren- zw oelbo anda, grim ‘Een ,n ord je Stho bitt wer ne ard Filmre En da d zo d-sc elet elsbla cens nd be b n Ha o over enee NRCek.’ Tr N van t Pa ouov tr eld.’ w er cinem oord zee werick D ns rhaal a en mig e, Texas:enuy d vela eg tussen echtebeklijv ‘... fdehe r enlie ec en g evoikelende hte n ontroer ‘E tlu en ’ ee Standaard een on ngens,s.op And .’ De jo ré S uw oll twee ier verteld deze ek.’ Tro an bo schm t bejub ie de oe reef verfilm her el behl,a bitterz nslaeg d is d de roma zwoe lv ook oor B‘Een n, die ePatrick Duy . echte dic s: ‘.. nsent boek htbundel avo D xa ce ef Te re ’ en lm urnrd s e,zee, elens. vo meerm . Zijn w enFipre oo N ge er overnten-en echte de d aals bek k wer rieja roon cidnema arlijk d: m Vlaa lve et se nd beha hreef Griff eren, de Cultuurpri el, d llie sc , die js Goud e en ee B en André So lde roman efurne, n Bo oekenpa be D ju vo be eken uw deze or Ba prentenwelp d is do . en verfilm tbundels werd ch V E R F IL ook di . Zijn werk et nd: m MD boeken ls bekroo tuurprijs aa ul meerm arlijkse C den ieja Gou de de dr n, pauw dere Vlaan de Boeken p. l, Griffe Boekenwel n en ee

André S

Laat je ontroeren door het intieme liefdesportret van twee buurjongens.

Naar aanleiding van de film Noordzee, Texas verscheen er een filmeditie bij uitgeverij Querido van Nooit gaat dit over, de adolescentenroman van André Sollie. De Magneet deelt maar liefst 10 boeken uit, uiteraard gesigneerd door André himself!

NOOI

ISBN

ISBN

QUE

DOOR

T GAA André Sol lie T DIT OVER

V ER FI LM

B AV O

DEFU

O R B AV D DOO

D EF

RNE A ID OL S N OOR

Q U ER

R ID O

Of stuur een e-mailtje naar:

wedstrijd@hetrozehuis.be Vermeld zeker volgende gegevens: jouw naam, voornaam en contactgegevens.* Geef als onderwerp van het kaartje of de e-mail ‘wedstrijd Sollie’ op.

Schrijven kan tot en met zondag 7 augustus.

Veel succes! * (Persoonsgegevens worden beschermd volgens de Belgische privacywet, enkel naam en voornaam van de winnaars zullen worden bekendgemaakt. Het volledige wedstrijdreglement kan je raadplegen op www.hetrozehuis.be)

OO A LS N URNE

DZE

E TE XA

S

RDZ

XA EE TE

S

Maak kennis met Het Roze Huis Antwerpse Regenboogkoepel Met een dertigtal aangesloten holebi- en transgenderverenigingen vervult Het Roze Huis één van de belangrijkste rollen binnen de Vlaamse holebi- en transgendergemeenschap. Gedragen door een hele hoop vrijwilligers werkt de organisatie naar een aanvaarding van holebi-seksualiteit en genderexpressie in de ruimste zin. Ook bij minderheden binnen onze samenleving, zoals allochtonen en ouderen, maakt Het Roze Huis ‘holebi en transgender zijn’ bespreekbaar.

Naast een eigen werking met een aantal werkgroepen, richt Het Roze Huis Antwerpen zich naar de hele provincie Antwerpen. Door plaatselijke initiatieven financieel en logistiek te steunen, draagt de organisatie bij tot emancipatie en empowerment van holebi’s en transgenders in alle uithoeken van de provincie.

Het Roze Huis Antwerpen wil er dan ook zijn voor elke holebi en transgender die met vragen zit. Daarnaast wil ze ook een plaats bieden aan zij die zich gewoon, onder gelijkgezinden, eens flink willen amuseren. Het Activiteitenteam staat daar garant voor!

Het Roze Huis wil vooral ook wegen op diegenen die vandaag het holebi – en transbeleid in ons land bepalen. Door politiek lobbywerk slaagt de organisatie erin zich door het politieke kluwen te wringen.

Kortom, Het Roze Huis Antwerpen is er voor iedereen!

Zin om mee te werken aan deze droom? Het Roze Huis Antwerpen is steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers.

Onthaal Nood aan een babbel? Zit je met vragen of ben je bezig met jouw coming-out? Blijf er niet mee zitten… Vrijwilligers van de Werkgroep Onthaal staan voor je klaar!

Elke donderdagavond van 19u tot 21u.

Meer info: onthaal@hetrozehuis.be of 03/288.00.84

HolebiBib Zin in een goed boek? Of wil je gewoon meer informatie over holebi-seksualiteit in de ruimste zin van het woord? Nood aan literatuur over het transgenderthema? Vrijwilligers van de HolebiBib staan voor je klaar!

Elke dinsdagavond van 18u tot 20u.

Elke zaterdagmiddag van 15u tot 17u.

Meer info: holebibib@hetrozehuis.be of 03/288.00.84

Aangesloten verenigingen Een recent overzicht van onze aangesloten verenigingen vind je op www.hetrozehuis.be of elders in deze Magneet.

Neem ook eens een kijkje op de infotoog en het infobord in Café Den Draak!

Ontdek alle voordelen op

www.cavariapas.be

Zaalverhuur: Plan je privé of met je organisatie of bedrijf een vergadering, receptie of activiteit? Reserveer dan één van onze zalen. De prijzen zijn democratisch en onze medewerkers leggen je in de watten. Meer info en reservaties via secretariaat@ hetrozehuis.be of 03/288 00 84.

STEUN ONS PROJECT Het Roze Huis kan niet bestaan zonder extra financiële ondersteuning. We rekenen dan ook op jou om ons het broodnodige duwtje in de rug te geven. Wist je dat je voor elke gift vanaf 40 euro op jaarbasis een fiscaal attest ontvangt? Dit doe je door te storten op onze projectrekening bij de Koning Boudewijnstichting met als mededeling ‘L78039-Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel’.

Je kan ons ook op tal van andere manieren steunen, bv. door ons te (laten) sponsoren door je bedrijf, geldelijk of in natura. Je kan ook ‘Krekelsparen’. Of informeer bij je notaris over een legaat t.v.v. Het Roze Huis.

ALGEMEEN CONTACTADRES: Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats 1 2018 Antwerpen www.hetrozehuis.be info@hetrozehuis.be 03/288 00 84

“Oh ja! Dit werkt zeker!”

Helpen holebi-personages in soaps de aanvaarding vooruit?

Ondergetekende werkt in de media. En wordt zelf al eens gebeld door journalisten met de vraag wat ik van Franky in Thuis vind. Of van de vrouwelijke kapper in Ella op VTM. “Een coming-out als die van Franky is fantastisch,” antwoord ik dan, “zeker omdat hij een stoer beroep als loodgieter heeft, in de bouwsector waar homo zijn toch nog minder evident lijkt.” antwoord ik dan. “En elke dag zijn er mensen die bij zichzelf ontdekken dat ze verliefd worden op iemand van hetzelfde geslacht, dus zijn rolmodellen blijvend nodig,” vul ik eventueel aan. En die vrouwelijke kapper in Ella op VTM? “Er zijn ook vrouwelijke homo’s, die mogen ook getoond worden, toch?”

Nieuwe aandacht nodig In maart vonden mijn collega’s bij Peeters & Pichal op Radio 1 dat we het debat ook maar eens moesten voeren. Helpen soaps echt om taboes te doorbreken? Eén-producer Dries Verhaeghe antwoordde daar overtuigend ‘ja’ op. “Er is trouwens geen enkele tv die beter onderwerpen als deze kan brengen dan de openbare omroep!” ging hij verder. “Commerciële televisie kan dat ook, maar wij moéten dat doen.En niet alleen maar omdat een beheersovereenkomst ons diversiteit oplegt, zulke thema’s brengen is gewoon onze natuur.” Hij meende ook dat dit onderwerp opnieuw zo prominent in Thuis geen seconde te laat komt. “De laatste 15 jaar is er veel vooruitgang geboekt, de laatste maanden heb ik het gevoel dat de situatie weer wat is gekeerd. Dat er een verrechtsing is in denken over homo’s. Een personage als Franky kan helpen. Het helpt in elk geval meer dan als we niets zouden doen.”

“Het heeft zeker een invloed”, meent ook politicoloog Dave Sinardet van de Universiteit Antwerpen die ooit onderzoek deed naar de beeldvorming van holebi’s in de media, op vraag van De Magneet. “Ik heb geen zicht op onderzoek erover, maar alle positieve aandacht die er voor holebi’s is, helpt! En met positief bedoel ik niet alleen maar verbloemend, want het is goed dat de vader van Franky niet meteen opgezet is met het homo-zijn van zijn zoon. Dat is een herkenbaar verhaal dat in realiteit ook wel voorkomt. En ik vermoed dat vader Frank binnenkort wel kan leven met de wetenschap dat zijn zijn op jongens valt.”

De kranten deden met grote koppen het tegenovergestelde veronderstellen (“Heisa rond homo’s in Thuis!”, “Homokus minder aanvaard dan gedacht!”), maar bij de VRT bleef het rustig nadat Franky in de soap eindelijk een jongen had gekust. Enkele boze telefoons, waarvan één dame vooral het uitzenduur bekritiseerde.

Dat er ook kinderen meekijken, zoiets, terwijl het volgens de VRT toch om een heel sobere kus ging. “Dat is trouwens ook bij heteroscènes zo in Thuis. Veel meer dan een kus en wat suggestie is er nooit te zien.” Is een echte seksscène tussen twee jongens mogelijk in Thuis zoals dat dit voorjaar wel te zien was in de Nederlandse oersoap Goede Tijden, Slechte Tijden? “Ik geef toe dat er meer reserves bestaan om zo’n scène in de reeks te schrijven.

De andere personages krijgen wel eens een douchescène met veel stoom of een bed met meer lakens dan bloot. Om dat ook met twee jongens te doen…. Tja, ik geef toe dat daar nog wat barrières bestaan.”

38 - de magneet

‘Homo’s zijn snobs’ Dat er amper klachten kwamen, wil niet zeggen dat het rimpelloos passeert. Onder meer op het forum van Peeters & Pichal kwamen een aantal forse uitspraken terecht tijdens de radiouitzending. Paul Van Steenbergen schreef: “Laat ons toch gerust met die onzinnige homoscènes op tv. Alsof het normaal is dat je tegenwoordig om de drie personen een homo of lesbienne tegenkomt. Ik ben er zeker van dat een heel aantal onder hen dat holebi-gedrag er als een tussendoortje bijneemt en daarbij liefst nog wat drugs pakt. Snobisme is het.” (Ja, dit is één van mijn luisteraars!, sp) En andere bezoeker schreef over de kus van Franky met personage Max; “Walgelijk! En ik ben blij dat ik het nog eens kan zeggen, want tegenwoordig lijk je geen kritiek meer te mogen hebben op holebi’s.”

Sinardet schrikt er niet van dat er nog mensen zijn die zo reageren. “Vanaf de tweede helft van de jaren ’90 is het in ons land plots snel gegaan. Er kwamen wetten, meer BV’s kwamen uit voor hun holebi-zijn, de tv bracht holebi-thema’s op een genuanceerde manier. Maar de samenleving is niet overal even snel mee geëvolueerd. Ik hoorde ook wat mensen die lang niet zo conservatief zijn, die zich toch wat ongemakkelijk voelden bij de kus van Franky met het personage Max. Mensen die op die manier toch toegeven dat het hen vreemd overkwam.”

Is dat net niet de reactie die nodig is, opper ik. Dat mensen zich betrappen op de gedachten dat ze een jongenskus toch nog vreemd vinden anno 2011?

Dat beaamt Dave. “Misschien wel, het kan mensen aan het denken zetten over zichzelf. Hier ligt ook wel de rol van de media om dat blijvend te doen, zeker een openbare omroep met haar rol in de samenleving.”

“Oh ja, dit werkt zeker!,” weet seksuologe Mieke Mievis. “Hoe meer bepaalde gedragingen voorkomen in sitcoms, hoe meer mensen ideeën daarover kopiëren, het onderwerp aanvaarden en daarover gesprekken aangaan. En al zijn er pro’s en contra’s, dat kan geen kwaad! Het maatschappelijk debat komt daardoor op gang en dat blijft nodig. Positieve argumenten die moeder Simone aanbrengt over hoe zij omgaat met een homozoon zullen het wellicht wel halen op de negatieve reactie van vader Frank. Die ideeën worden opgepikt.”

“In Brazilië bestaan de beste voorbeelden,” zo weet Mievis die vorig jaar voor Canvas dat land bezocht.

“Daar zijn de dagelijkse telenovella’s erg populair. De eerste reeksen volgden de norm in de samenleving, dat een man zijn vrouw mocht slaan als hem dat zo uitkwam. Maar dat keerde

mettertijd. Er kwamen onafhankelijke, intellectueel sterke vrouwen in de reeksen, die zich niet langer lieten doen. Zo deed één van de personages in een soap aangifte bij de politie na huiselijk geweld. Niet veel later gingen ook veel echte Braziliaanse vrouwen naar de politie wanneer ze thuis slaag kregen. En zo zijn er tientallen voorbeelden.”

Vrouwelijke homo met designbril Maar is het beeld in Thuis wel helemaal positief? Een columnist in De Standaard uitte kritiek op het nevenpersonage Max, de jongen die als eerste Franky kust. Max is een meer vrouwelijke homo met een designbril die ook houdt van onenightstands. Waarom moet dat stereotiepe beeld een streep zijn door de mooie verhaallijn, zo opperde de auteur. Dries Verhaeghe van Eén weerlegt die kritiek; “Kijk, ook die homo’s met een designbril en een meer liederlijk leven bestaan. Bovendien wordt Max naast een mannelijk personage als Franky geplaatst. We hopen dat de kijker verstandig genoeg is om beide beelden te aanvaarden. En bovendien, we letten nu heel erg op die twee personages, de hetero’s in Thuis ook niet het perfecte spiegelbeeld van hetero’s in het echt. Soappersonages blijven karikaturen van hoe echte mensen kunnen zijn.”

Voor Dave Sinardet is dat een moeilijke discussie.

“Het is zoals de discussie over de beeldvorming van de Belgian Pride. Sommigen beweren ook dat de beelden

van blote mannen met pluimen sommige homo’s net langer in de kast houden. Langs de andere kant zijn er gewoonweg ook homo’s die graag op die manier uitpakken. We kunnen hen toch niet onder de mat vegen? Al heb ik wel begrip voor mensen die het moeilijk hebben met dat meer stereotiepe beeld van homo’s, want het is een moeilijk discussie of dat de aanvaarding altijd vooruit helpt.”

Homopiek Mieke Mievis is in elk geval ook hoopvol voor de invloed van Thuis op onze samenleving. “Toen Jenny in Thuis borstkanker had, lieten veel vrouwen in de maanden nadien hun borsten screenen. Ik ben ervan overtuigd dat ook jonge homo’s nu vooruit gestuwd werden in hun zelfaanvaarding en Thuis aangrijpen om het hun ouders te vertellen. Zeker ook omdat het een serie is die door heel het gezin wordt gesmaakt. En daarbij dan nog het effect van Idool-kandidaat Falko die open en vrij voor zijn homo-zijn én –in zijn geval- vrouwelijkheid opkwam. Dit zal alleszins jongeren vooruit helpen.”

Het was dus een mooie tv-lente voor de emancipatie van holebi’s. En het wordt een mooie zomer voor die jongeren die hierdoor uit de kast gekomen zijn. En nu maar afwachten wat het nieuwe televisieseizoen voor Franky in petto heeft. Hopelijk blijft hij homo, en wordt ook dokter An weer helemaal lesbisch (voor de niet-Thuis-kijker: dat personage trouwde twee jaar geleden met een vrouw, kreeg een kind met haar, maar werd al snel weer weduwe, en nadien kwam haar lesbisch-zijn amper nog op de voorgrond.). Wij wensen hen allebei nog veel klifhangers die holebiseksualiteit steeds meer aanvaard maken.

Sven Pichal

de magneet - 39

Thanh wordt Werner!

Lay-outer van De Magneet geeft de fakkel door Nadat hij jarenlang zich engageerde in Het Roze Huis, geeft onze lay-outer Thanh Beels de fakkel door aan Werner Gabriëls. De Magneet blikt samen met Thanh terug én vooruit.

DM: Hoe belandde je als vrijwilliger bij Het Roze Huis?

Thanh: “Na mijn jaren bij de Antwerpse holebi-jongerenvereniging Enig Verschil had ik zin een nieuwe uitdaging. Samen met een aantal oud-leden van Enig Verschil ben ik dan gestart bij Het Roze Huis.

Eerst in het bestuur en later als lay-outer.

Ik woonde toen op Zurenborg, wat erg handig was gezien de vele avondvergaderingen. De Magneet te kunnen lay-outen was eerder toeval. De toenmalige vormgever bouwde af en men zocht iemand nieuw. Zoals nu dus, in 2011. Zo zie je maar dat alles zich herhaalt. Lay-outen was wel reeds lang een hobby van me. Bij Enig Verschil kon ik de flyers, affiches en de nieuwsbrief vormgeven.”

DM: Vertel eens iets over je meest memorabele ervaring als lay-outer van De Magneet.

Thanh: “Na wikken en wegen werd er besloten De Magneet in kleur te drukken.

In het begin was het enkel een kleurencover. Best leuk om als lay-outer te kunnen spelen met kleur. Zo kan je nog beter de aandacht trekken bij het kiezen van foto’s.

En toen werd de grote stap gezet: een full-color magazine. Een mooi moment!

We werden inhoudelijk én vormelijk even aantrekkelijk als de Zizo. En zeg nu eerlijk: bij pakkende artikels horen kleurenfoto’s!”

DM: Welke covers vond je zelf het meest geslaagd en waarom?

Thanh: “Er zijn twee covers die ik vandaag nog steeds sterk vind: herfst 2006 en winter 2007. De herfstcover was een portret een Aziatische jongen. Ik hou van gewoon mooi en simpel. De foto van de wintercover nam ik zelf in Berlijn. En die koos ik omwille van de beweging en het perspectief.”

DM: Wat zijn je toekomstplannen na De Magneet?

Thanh: “Over enkele maanden vertrek ik met mijn vriend Koen naar Korea en Japan Het wordt een lange spannende en gevarieerde reis, die drie maanden zal duren. Daar kijken we enorm naar uit, al moeten we wel nog heel wat plannen. Als ik terugkom, blijf ik zeker betrokken bij het Roze Huis, wat en hoe dat precies zal zijn, zien we wel wanneer ik terug ben.

Sinds het stopzetten van mijn engagement heb ik me ook meer kunnen toeleggen op dan&toen. In mijn vrije tijd maak ik foto’s, die dan op hout gekleefd worden. De techniek ken of herken je wel van vroeger.

Het is een oude techniek toen met zwart wit foto’s en nu met kleurenfoto’s. Tijdens de zomer staan we op de Markt van Morgen in Antwerpen! Daar kruipt veel tijd in. Foto’s maken, selecteren, afwerken, verkopen. Maar allemaal tof en uitdagend, kijk maar eens op www.facebook.com/danentoen.”

Joke Weckesser

40 - de magneet

Antwerp Pride vzw p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen bart@antwerppride.com; www.antwerppride.eu.

het roze huis antwerpse regenboogkoepel Het Roze Huis Antwerpse Regenboogkoepel vzw Café Den Draak Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, 03 288 00 84 info@hetrozehuis.be; www.hetrozehuis.be l Elke dinsdag (18u-20u) en zaterdag (15u-17u): Holebibib l Elke donderdag (19u-21u) Onthaal in café Den Draak. Ook op afspraak op een ander moment of andere plaats; bellen of mailen. Bellen kan enkel op donderdag tussen 19u-21u op 03/288.00.84 of mail naar onthaal@hetrozehuis.be. l Elke laatste vrijdag van de maand: De Roze Draak, Spellenclub van Het Roze Huis (vanaf 20u). Gezellige avond waarop allerlei gezelschapspelen worden gespeeld, gratis en iedereen welkom. Niet tijdens de zomermaanden.

Meer info op spellenclub@hetrozehuis.be Het Roze Huis is lid van lid van çavaria (www.cavaria.be), de wereldkoepelorganisatie ILGA (www.ilga.org) en de Europese koepelvereniging ILGA Europe (www.ilga-europe.org).

Onze aangesloten verenigingen : AA-holebigroep ‘De Eerste’ Holebi’s met verslavingsproblemen p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Gauke.poppema@kreatos.be l Elke dinsdag:bijeenkomst AA De Eerste (holebi’s met verslavingsproblemen) in Het Roze Huis (20-22u30) Active Company Actieve sport en ontspanning voor holebi’s p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Tel. 0477 51 03 05 , Fax. 03 248 37 85 info@activecompany.be; www.activecompany.be l Elke maandag :badminton en zwemmen l Elke dinsdag:conditiegym en volleybal. l Elke woensdag: koor, worstelen en zwemmen l Elke donderdag: yoga l Elke zaterdag: badminton l Elke zondag: badminton, tennis, fietsen (laatste zondag van de maand), hiking (zondag van eerste volledig weekend van de maand) en nordic walking (elke derde zondag van de maand).

Voor gedetailleerde informatie rond de sporten, zie www.activecompany.be of Time Out, het magazine van Active Company. Bij Active Company vinden sommige van de activiteiten niet plaats op feestdagen en tijdens schoolvakanties.

Antar Een regenboog aan cultuur en vrije tijd p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0486 66 67 01 antar.vzw@gmail.com; www.antar.tk l Elke derde donderdag:(behalve in augustus) ledenvergadering Antar in Het Roze Huis, vanaf 20u. Meer info op antar.vzw@gmail.com

Atthis Voor vrouwen die van vrouwen houden Geuzenstraat 27, 2000 Antwerpen 03 216 37 37 atthis@atthis.be; http://www.atthis.be l Elke vrijdag en zaterdag:praatcafé voor lesbiennes van in het lokaal van Atthis (20.30u) l Elke eerste vrijdag: danscafé voor lesbiennes vanaf 20.30u bij Atthis l Elke vierde vrijdag: 40-pluspraatavond voor lesbiennes vanaf 20.30u Bonus Social club voor holebi’s die jong van hart en open van geest zijn p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen bonusplusminus@hotmail.com l Elke eerste en derde donderdag: praatcafé Bonus, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (21u) Boysproject – CAW De Terp Sociale organisatie voor jongens en mannen die geld verdienen met sekswerk Ook gratis SOA check-up Quellinstraat 56, 2018 Antwerpen 03 293 95 90 boysproject@cawdeterp.be; www.boysproject.be l Elke woensdag: Drop-Inn van Boysproject van 14u tot 20u l Elke donderdag: Drop-Inn van Boysproject van 14u tot 17u. Voor meer informatie rond de Drop-Inns zie www.boysproject.be De Flamingo’s Antwerpse holebistudentenclub p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen deflamingos@hotmail.com; www.clubflamingo.be De Klaproos Praatgroep voor holebi’s Goudvinkstraat 32, 2260 Westerlo 016 69 60 46 klaprooskempen@msn.com Dubbelzinnig Praatgroep voor bi’s p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@dubbel-zinnig.be; http://www.dubbel-zinnig. be l Elke eerste donderdag van de maand: bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u).

Alle inlichtingen: info@dubbel-zinnig.be El Mismo Holebivereniging voor 26+ info@elmismo.be; www.elmismo.be l elke laatste donderdag van de maand: babbelkroeg in Café Refuge, Zimmerplein 12 te Lier.

Gay Business Antwerp Belangengroep voor roze ondernemers Draakplaats 1, 2018 Antwerpen gaybusinessantwerp@telenet.be HijZijZo! Holebivriendenkring Molenstraat 76, 2300 Turnhout info@hijzijzo.be; www.hijzijzo.be onthaal@hijzijzo.be : 0494/85 04 77 HijZijZo! Ouders van Holebi’s p/a Molenstraat 76, 2300 Turnhout ouders@hijzijzo.be; www.ouders.hijzijzo.be onthaal@hijzijzo.be ; 0494/85 04 77 Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) Holebivereniging voor alle leeftijden Hanswijkstraat 74, 2800 Mechelen 0486 14 17 87 info@hlwm.be; http://www.hlwm.be l Elke donderdag: voetbaltraining mannen HLWM ‘the Pink Devils’, Vrijbroekpark Mechelen (19-20u), info via 0486/14 17 87, info@pinkdevils. be en www.pinkdevils.be l Elke vrijdag: babbelkroeg HLWM (21.00u-01.00u), Hanswijkstraat 74, Mechelen (21u). De babbelkroeg is rookvrij. l Elke tweede vrijdag: beleggersclub 3G. Info via beleggersclub@googlegroups.com l Maandelijks: mountainbiketochten met HLWM 0472/51.81.43 of info@hlwm.be Voor het mountainbikeprogramma kan je surfen naar www.hlwm.be.

Homomannen 40+ Een nieuw initiatief voor homomannen p/a Draakplaats 1; 2018 Antwerpen leon.c@skynet.be l Elke maand bijeenkomst. Deze bijeenkomsten kunnen in Het Roze Huis zijn of men gaat op stap.

Meer info via leon.c@skynet.be of via 03 288 00 84 Klein Detail Holebi-jongerengroep Kwakkelstraat 71, 2300 Turnhout 2 info@kleindetail.be; http://www.kleindetail.be l Elke derde zaterdag van de maand: praatcafé Klein Detail, Kwakkelstraat 71, Turnhout (vanaf 20u) ’t Kwadraat Vereniging voor holebi-ouders p/a Draakplaats 1; 2018 Antwerpen info@tkwadraat.be, www.tkwadraat.be LINQT vzw Online community voor holebi’s Salvi Jansen, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0494 16 56 53 info@linqt.be, www.linqt.be

Enig Verschil Holebi-jongerengroep Voor jongeren tot 30 jaar. p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@enigverschil.be; http://www.enigverschil.be l Elke woensdag: van 20u tot 23u (tot 24u als volgende dag vakantiedag is) EV-café in Kavka, Oudaan 14, Antwerpen l Elke eerste woensdag van de maand: activiteit van 19u tot 21u in Kavka, Oudaan 14, Antwerpen.

Maken van onthaalafspraken via www.enigverschil.be.

de magneet - 41

Mangho Opvang en begeleiding van (ex–) getrouwde homo’s François Verhaert, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Ouderen 0496 16 63 66 (François) Jongeren 0496 59 92 96 (Jan) mangho-a@hotmail.com, http://www.mangho.be l Elke derde woensdag van de maand:praatavond Mangho voor de ouderen in de Grote Zaal van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, van 20 tot 22u. Bijeenkomst vanaf 19u30 in Café Den Draak, zelfde adres.

Info via mangho-a@hotmail.com. De jongeren komen om de twee maand bijeen; alle info via Jan op 0496 59 92 96 of jean@34@live.nl. Meer informatie www.mangho.be

VREAK Holebitheater Holebitheatergroep p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0498 53 33 44; wim.morbee@gmail.com; http://www.vreak.be

Werkgroep Internationale Solidariteit met Holebi’s (WISH) Engagement rond holebi’s en mensenrechten p/a Draakplaats 1,2018 Antwerpen 03 288 00 84 wish@hetrozehuis.be; http://www.starttowish.be

Holebitext Teletekstpagina’s op Eén en Canvas pagina’s 738 en 739 op VT4 en VijfTV vanaf pagina 280.

Oekandana? Vereniging voor (ex-)partners van holebi’s en transgenders p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0476/73 28 45 (Hilde) oekandana.praatgroep@gmail.com.

Onze partnerorganisaties:

Zizo Magazine voor holebi’s www.zizo-magazine.be

Pimpernel40plus Vereniging voor lesbiennes 40+ p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 03/218 97 56 (Leentje) www.pimpernel40plus.be; pimpernel40plus@telenet.be l Elke eerste zondag van de maand: vanaf 14u bijeenkomst in café Den Draak Pinkwave GLBTQ radio van Antwerpen Noordland 7a, 2040 Zandvliet redactie@pinkwave.be, www.pinkwave.be l Elke donderdag: gaat het janettenradioprogramma Pink Wave op de enige echte vrije radio Radio Centraal in de ether (van 20.30u tot 22.00u) Te beluisteren op 106.7 en via de Stream van Radio Centraal: http://streaming.radiocentraal.org/. Op zaterdag wordt de voorgaande uitzending gepubliceerd op de website en podcast www.pinkwave.be

Shouf Shouf vzw Multiculturele holebiorganisatie p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 0499 70 50 07, info@shouf-shouf.be, www.shouf-shouf.be l Elke laatste vrijdag van de maand: bijeenkomst op de zolder(19u) van Het Roze Huis.

Info: info@Shouf-Shouf.com SWEEZO Mechelse holebi-jongerengroep tot 30 jaar. p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@sweezo, http://www.sweezo.be Vlaamse Gender Kring Gendervereniging p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen info@vlaamsegenderkring.be, brittspelters@skynet.be; http://www.vlaamsegenderkring.be l Elke derde vrijdag van de maand: Vaste bijeenkomst Vlaamse GenderKring, HRH, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u30) info: info@vlaamsegenderkring.be of brittspelters@skynet.be

42 - de magneet

Werkgroep Homofilie Kempen (WHK) Holebivereniging voor alle leeftijden p/a de Merodelei 40/1, 2300 Turnhout 0486 88 22 37 of 0486 40 86 79 whk@skynet.be; http://www.whk.be

Çavaria Vlaamse koepelvereniging Kammerstraat 22, 9000 Gent 09 223 69 29 info@cavaria.be; www.cavaria.be

Regenbooghuis (vzw Rainbowhouse) Kolenmarkt 42, 1000 Brussel 02 503 59 90 info@rainbowhouse.be ; www.rainbowhouse.be Holebi-diensten Holebifoon (info over holebi-seksualiteit) 0800-99 533 gratis nummer www.holebifoon.be

Wel Jong Niet Hetero (WJNH) Holebi-jongeren in Vlaanderen en Brussel Kammerstraat 22, 9000 Gent tel 09/355 41 87 info@weljongniethetero.be; www.weljongniethetero.be

Sensoa Centrum voor seksuele gezondheid en hiv 03 238 68 68 info@sensoa.be www.sensoa.be l Elke tweede zondag: HIV-café van 15u tot 22u, De stroming(ACV), Almoezenierstraat 12, 2000 Antwerpen. Meer info: positief@sensoa.be

De andere Roze Huizen:

Holebi-sites:

Casa Rosa Kammerstraat 22, 9000 Gent 09 269 28 12 info@casarosa.be; www.casarosa.be

Gaybelgium portaalsite voor holebi’s www.gaybelgium.be

Het Nieuwe Huis Kuringersteenweg 179, 3500 Hasselt 011 74 06 01 (LACH vzw) 011 25 22 94 (De Madam vzw) info@holebilimburg.be ; www.holebilimburg.be

Gaylive portaalsite voor holebi’s www.gaylive.be

Het Holebihuis Diestsesteenweg 24, 3010 Kessel-Lo admin@holebihuis.be Maison Arc-en-Ciel (Alliàge asbl) 7, Hors-Château, 4000 Liège (Luik) courrier@alliage.be; www.alliage.be Regenbooghuis Polaris Groentemarkt 19a, 8400 Oostende 059 43 96 17 info@polaris-wvl.be, www.polaris-wvl.be

Gayworld portaalsite voor holebi’s www.gayworld.be Gayportal actuele verzamelsite voor holebinieuws www.gayportal.be Holebi Info informatiesite voor holebi’s http://holebi.info/