CULTUUR & MEDIA
Kempense rockgeschiedenis
Desperated Company viert halve eeuw in Highstreet Desperated Company is niet meer uit de Kempense rockgeschiedenis weg te denken. Deze populaire Veusselse groep viert op 21 oktober haar 50- jarige bestaan in High Street. Een halve eeuw geleden waren de stichters Wim Sterkens, Eddy Maes, Danny Swaegers en Rik Ooms nog prille tieners. Toch traden zij op - sommigen amper veertien jaar - in Spiraal terwijl hun lieven en vrienden daar nog niet binnen mochten wegens te jong. Een vleestoer met de fiets doen om een gitaar te kunnen kopen, drummen op landsknechttrommels, een bandlid dat in de deuropening zijn ja-woord gaf, het hoorde er allemaal bij. In een gesprek kijken Wim, Eddy en Rik terug op het muzikale begin. Hoe en waar is alles begonnen? Op het kamp van de studentenbond oefenden we een eerste keer met enkele jongeren om een Beatles nummer te playbacken bij het kampvuur. We besloten nog bijeen te komen om muziek te maken. Dat kwam er eigenlijk op neer dat we elkaar de akkoorden leerden. Wim speelde aanvankelijk alleen op een mandoline en kocht een gitaar op afbetaling door elke zaterdag met de fiets vlees aan huis te brengen. Hij deed dat een héél jaar! Nu en dan mocht Rik de gitaar van Eric Laurijssen ‘lenen’. Danny drumde op landsknechttrommels en slagtrommels van de studentenbond. Waar repeteerden jullie toen? Eerst kwamen we als The Action samen in de achterbouw bij Daems in de Emiel Van Roeystraat in Rijkevorsel. Dat groeide uit tot een jeugdkroeg en wij verkasten naar het studentenkot aan het Doelenpad. Later werd dat Spiraal en in de kelder bij Wim thuis.
Toen we in het studentenlokaal oefenden, kregen we de vraag voor een lied van The Beatles op de bonte avond. “Geen play back, maar écht spelen”, klonk het. Wim leende de gitaar van zijn broer Jef, die muziekles volgde. “Als we écht moeten spelen dan moeten we er eentje bij hebben die ook écht gitaar speelt”, redeneerden we. Eddy trok naar Rik Ooms, die in de deuropening de vraag kreeg of hij mee wilde doen. En hij zei: “ja”. Toen waren we écht vertrokken. Later repeteerden we nog o.m. in de zaal in Wortel, de ‘oude melkerij’ in Wortel, daarna weer in Veussel in café Sport bij May, de Wildeman, in het voormalige postgebouw naast William’s Place en nu op de zolder van Paul Bevers op de Drijhoek.
Wanhopig Waar en hoe waren de eerste optredens als Desperated Company? In de zaal van de meisjesschool in 1966. Danny
is toen een écht drumstel gaan lenen van de toen succesvolle The Jivaros, die in het Lozenhof repeteerden. We stonden daar tijdens hun repetities dikwijls buiten het café te luisteren. Tot ze tot onze grote vreugde riepen: “Kom maar binnen luisteren hoor”. Bij die mannen hebben we onze kaas gehaald. De groepsnaam ontstond toen we een andere locatie zochten. Rik zei toen: “We zijn het wanhopige gezelschap” en hij mocht dat direct in het Engels vertalen omdat hij dat het beste kon. Niet Desperate, wel met een ‘d’ achteraan, “dat klinkt veel beter”. Toen we in jeugdhuis Spiraal in 1967 repeteerden en speelden, waren de jongsten pas veertien. Dat was een probleem, want we mochten daar eigenlijk zo jong niet binnen wanneer het jeugdhuis open was. Uiteindelijk kregen we van de beheerraad van Spiraal een ‘artiestenstatus’. Maar onze lieven en vrienden mochten niet binnen wegens te jong. Daarna hebben we ook al eens op de kermis tussen de foor gespeeld, naast de loterijkraam. Die kwam reclameren dat hij geen klanten had door ons optreden. Mensen van de fanfare vroegen ons of we bij hen dan maar in de zaal wilden komen spelen en zo geschiedde. We speelden ook een keer op een koffie van de gepensioneerden in Sint-Jozef. We speelden daar voor de opbrengst van de hoed. Na het optreden kapten we op het podium achter het gordijn de hoed vol kleingeld leeg en begonnen we te tellen. Plots ging het gordijn weer open en daar zaten we met al dat geld… Het werd muisstil in de zaal.
Wortel
Desperated Company in 2016 met Rik Ooms, Kris van Wuytswinckel, Eddy Maes, Marc Bockland, Lieven Wouters en Johan Bronder.
20
- OKTOBER 2017 - DE HOOGSTRAATSE MAAND
In de helft van de jaren ’70 trokken jullie echt bomvolle zalen. In 1974 speelden we in de parochiezaal van Wortel. De pastoor vond dat het daar al tien jaar altijd maar dezelfde groep geweest was en hij zei: “Laat die mannen hier maar eens spelen in de zaal”. Het was volle bak en we waren echt
