ANNE VAN OPSTAL dan eten, daarna inzingen en opwarmen. Ook de sfeer en de spanning in de coulissen vond ik fijn. En het applaus en de reacties achteraf, dat is elke keer genieten. De première was natuurlijk fantastisch. Ook al zat ik ‘maar’ in het ensemble, toch was ik superzenuwachtig. En telkens wanneer er familie of vrienden in de zaal zaten, of als er een delegatie uit Hoogstraten kwam, dan was ik natuurlijk weer extra gespannen. Op een bepaalde manier wordt het wel een routine, maar je speelt toch elke dag nét iets anders. Na een tijdje krijg je meer vertrouwen, en neem je meer vrijheid. Maar soms speel je dan té vrij en moet je weer wat gas terug nemen. Ik voelde wel dat het voor andere mensen soms een sleur werd, mensen die al langer in het vak staan. Zelf had ik dat helemaal niet, ik heb net méér ambitie gekregen tijdens de tournee. Ik ben heel hard blijven studeren. Voor de voorstelling zong ik elke keer met de muzikale leider. Dan dachten de anderen dat ik repeteerde voor een nieuwe auditie. Maar ik wil gewoon steeds beter worden.” DHM: Heb je jouw grenzen verlegd in die musical? Anne: “Het stuk ‘Cabaret’ is nogal – hoe zal ik het zeggen – decadent. (lacht) Soms danste ik tijdens repetities naar mijn gevoel redelijk ordinair, maar dan zei de regisseur dat er nog een schep bovenop mocht. Op een gegeven moment hebben we allemaal onze lelijkste pakjes aangetrokken, om helemaal van die gêne af te geraken. Als je na drie repetities al aanwijzingen krijgt als ‘jij legt je hand op haar linkerborst’ dan ben je die schaamte sowieso snel kwijt. Ik heb mezelf wel leren kennen tijdens deze productie. Ik weet wat ik wil en wat ik het belangrijkste vind. Ik heb de liefde van mijn leven nog niet gevonden, dus ik kan mijn werk volgen, of dat nu naar Hamburg of Berlijn is. Ik pas me gemakkelijk aan een nieuwe plek aan en maak snel een nieuwe ‘familie’. In Tilburg was er een duidelijke verdeling in de klas: dezelfde mensen kregen steeds de hoofdrollen. Het feit dat ze bij ‘Cabaret’ echt in mij geloofden, heeft mij innerlijke rust gegeven. Ik ben blij met wie ik ben, ik wéét wat ik kan.” DHM: Eerst heb je in Tilburg gewoond en afgelopen jaar in Amsterdam. Voel je je nog een Hoogstratenaar?
Anne: “Ik heb een periode gehad dat ik hier niet meer zo graag kwam, dat ik mij helemaal thuis voelde in Amsterdam. Maar nu begin ik Hoogstraten weer meer en meer te appreciëren. Sommige mensen van hier zie ik niet vaak, en toch blijven ze er zijn voor mij, dat is een fijn gevoel. Ook mijn familie steunt mij enorm, zelfs als ik als ‘doorreiziger’ maar even thuis binnenspring.” DHM: Je bent met je school ook in New York geweest. Hoe was dat? Anne: “Ik ben meteen verliefd geworden op die stad. Op twaalf dagen tijd heb ik daar elf voorstellingen gezien, van een fantastisch niveau. Het enige wat ik dacht was: ‘Amai, ik moet nog zoveel leren!’ Er wordt veel meer belang gehecht aan spel. Hier zie je soms dat een musicalacteur op het podium ‘even van hier naar daar loopt’, in New York gelóóf je hem. Dat is wel jammer, dat er hier vaak te weinig aandacht wordt gegeven aan het spelen.” DHM: Waar droom je van? Anne: “Mijn eerste droom was om in Tilburg te kunnen studeren. Daarna droomde ik van een goeie stage als ensemblespeler. En nu droom ik natuurlijk van een hoofdrol! Als ik mag kiezen, dan liefst in ‘Wicked’, de voorloper van ‘De Tovenaar van Oz’. ‘Wicked’ is een grootse musical met prachtige muziek.” DHM: Hoe ziet je leven er nu uit, na ‘Cabaret’? Anne: “Op dit moment heb ik nog een paar wekelijkse lessen op school en maak ik mijn stagedossier af. En verder doe ik freelance werk: je kan me inhuren als Elfje in een straatanimatie-act met paarden, en ik speel ook levend standbeeld. Begin juli vertrek ik waarschijnlijk naar Griekenland om daar drie maanden te werken. Vroeger dacht ik dat het leuk was om geen zekerheid te hebben, om een mobilhome te kopen en mijn werk te volgen. Nu zit ik middenin zo ’n overgangsfase. Het is wel spannend, maar het maakt me ook besluiteloos. Amsterdam voelt nog altijd als mijn thuis, maar ik heb er eigenlijk niets meer te zoeken. Aan de andere kant weet ik ook nog niet waar mijn volgende ‘thuis’ zal zijn. Misschien wel dichter bij Hoogstraten… (lacht) Ik heb een aanbod voor een rol gekregen, maar omdat het contract nog niet rond is, mag ik daar niks over vertellen. Als het zover is, zie je me wel op affiches verschijnen!” (kh)
Winnaars Bumba-flapboekje Dat Bumba populair is, dat wisten we al. Maar dat het kleine volkje er zo naar smacht… Jammer, maar we hebben slechts 9 winnaars mogen aanduiden. Hun persoonlijk gesigneerd boekje ligt klaar bij Standaard Boekhandel in Hoogstraten. Veel kijk- en leesplezier voor de peuters. Nu ja, léésplezier? Rik Debruyn, 16 maanden (Liesbet Terreur) – Jules Meyvis, 16 maanden (Annelies Nuytemans) – Arne Adriaensen, 14 maanden (Greet Van Bouwel) – Kobe Van Dongen, 19 maanden (Lies Kustermans) – Onthaalmoederkindjes (Elien Brosens voor haar mama) – Lore Martens, 14 maanden ( Eric Martens) – Daan Hasaert, 14 maanden (Katrin Desmedt) – Kobe De Bruyn, 11 maanden (Kathleen Van Bavel) – Michiel Snijders, 20 maanden (Minderhout) (lvr)
JUNI 2009 - 5
DHM_juni_290.indd 5
25-5-2009 12:49:37