DIERENLIEFDE
Keramiek voor dieren en dierenliefhebbers
Ornandum Vlak over de grens met Rijkevorsel is het keramiekatelier Ornandum gevestigd. De mooie website leerde ons dat men er onder meer urnen voor katten en honden maakt. Maar wat doet men nog meer? En wie is de drijvende kracht achter dit bijzondere project? Always keen to learn, trok De Hoogstraatse Maand er naartoe. We werden gastvrij ontvangen door Poulien Wolfswinkel, die ons met enthousiasme te woord stond. DHM: Hoe lang bent u al met keramiek bezig? Poulien: Ik ben er meer dan 20 jaar geleden al mee begonnen. Maar heel wat jaren kwam het op het tweede plan. Omdat ik met kleine kinderen zat maar ook omdat ik voltijds in ons bedrijf werkte, als beheerder van de personeelszaken. Daar zag ik de laatste jaren dat heel die zakenwereld evolueerde: van klein en betekenisvol naar
maak zelf zeep, brei sokken, … Ik heb altijd graag met mijn handen gewerkt, terwijl de jeugd van nu daar precies een zekere weerzin tegen ontwikkelt. Daardoor zijn het allemaal processen die verloren dreigen te gaan. DHM: Terwijl we ze best aan onze kinderen zouden aanleren … Poulien: Inderdaad. Zo kwam één van mijn zonen laatst met een broek naar me toe, waarvan de
Raku keramiek Raku vindt zijn oorsprong in Japan, waar de techniek vooral gebruikt werd bij het maken van theekommen. Het Raku stoken houdt in dat de reeds geglazuurde werkstukken in een oven tot 1.000 graden worden opgestookt. Dan worden zij met een tang uit de oven gehaald, waarbij de glazuurlaag door de plotse temperatuursschommeling scheurt, met het typische craquelé-effect tot gevolg. Zodra het glazuurt stolt, worden de werkstukken in een ton vol brandbaar materiaal gestoken, meestal zaagsel en houtkrullen. De ton wordt afgesloten en er ontstaat rookontwik-
Raku keramiek wordt gekenmerkt door het craquelé-effect. keling. De rook dringt in de glazuurscheurtjes, die daardoor extra zichtbaar worden. Bij het gebruik van koperglazuur ontstaat een groen tot blauwe, zelfs turkooizen tot dieprode kleur. Het Raku stookproces is maar deels voorspelbaar en vaak treedt er breuk op, omdat de werkstukken de temperatuurschok niet goed doorstaan. Hierdoor, maar ook omdat het een heel arbeidsintensief proces is, is Raku duurder dan ander keramiek. Maar het grote voordeel is dat het werkstuk altijd volstrekt uniek is. (dh)
Poulien Wolfswinkel specialiseerde zich in keramiek voor dieren. groot, snel en zakelijk. 2 jaar terug besloot ik eruit te stappen om weer iets te gaan doen waar ik plezier in zou vinden. Iets waar ik terug echt persoonlijk contact zou hebben, want dat is iets dat teloor gaat bij de mensen. DHM: Waar leerde u keramiek maken? Poulien: Ik probeer regelmatig workshops en keramiekweekends bij te wonen. Daarnaast ben ik een echte boekenwurm, die alles verslindt wat er over keramiek verschijnt. Maar het meeste heb ik geleerd van de draailessen van Hugo Bervoets uit Kapellen. Hij is echt de meester in zijn vak! Momenteel heeft hij wat gezondheidsproblemen, maar wanneer hij weer een masterklas organiseert, ben ik zeker van de partij. DHM: Waarom koos u precies keramiek als kunstvorm? Poulien: Nu omschrijf ik mijn keramiek liever als ‘creatieve ambacht’ dan als kunst, hoor. Van jongs af was ik gefascineerd door echte ambachtelijke processen. Ik maak zelf brood, yoghurt, honing en confituur. We slachten zelf onze dieren. Ik
22
knoop was afgesprongen. Ik vroeg hem goed op te letten terwijl ik de knoop eraan zette en toen ik klaar was nam ik de schaar en knipte hem er weer af. Nu moest hij het zelf proberen … We hebben prima scholen, maar bepaalde basisprincipes en –technieken, moet je als ouders meegeven. Dat vergt misschien wat tijd, maar die is het meer dan waard. Jammer genoeg lijken niet alle ouders dat voldoende te beseffen. DHM: Maar het moet inderdaad veel tijd kosten wanneer je als zelf maakt en doet. Poulien: Ja, maar is dat niet meer een kwestie van prioriteit dan van tijd? Zet de televisie eens een keer meer uit en je hebt zeeën van tijd! Mijn vader zei altijd: “Als je iets gedaan wil hebben, vraag het dan aan iemand met weinig tijd”. “Op de tijd dat mensen zeuren dat ze te weinig tijd hebben, heb ik al lang boter gemaakt,” voeg ik daar vaak aan toe. DHM: Hoe kwam je ertoe om je vooral op de dierenliefhebbers te richten? Poulien: Dierenliefhebbers zijn over het alge-
Deze kattenurn was één van de eerste producten. meen aangename mensen. Wie egocentrisch is, die neemt geen dier. In het begin richtte ik me vooral op urnen, maar tegenwoordig probeer ik ook leuke dingen te maken, zoals koekjespotten, knopen, geperforeerde bollen om waxinelichtjes in te zetten, spaarpotten, schalen, … DHM: Maar hoe ben je er toe gekomen om met urnen te starten? Poulien: Zelf hebben we altijd dieren gehad en in de tuin hadden we een soort begraafplaatsje voor het moment dat ze stierven. Het is natuurlijk anders dan bij een mens, maar toch is het overlijden van een dier vaak het eerste contact van een kind met de dood. Waardoor het ook het