OMSLAGVERHAAL BACKPACKERS
De roep van de verten Je ziet ze soms gaan, vooral nu in het grote verlof, met pak en zak, te voet of per fiets, bij zon en regen: de rugzaktoerist, de backpacker. Als je ze tegen valavond ziet, kromgebogen onder hun last en al wat slepend met de voeten, op weg naar de volgende kampplaats of de jeugdherberg, benijd je ze dan of heb je medelijden? Zo afzien, die honger en moeheid, die harde slaapstee, in de miezerige regen of de hete zon, denk je dan ook: waartoe? waarom? De meesten van hen zijn jong, maar niet allemaal. Mijn gepensioneerde buurman trekt van hier naar Compostela, helemaal alleen nog wel. Vroomheid heeft daar, denk ik, weinig mee te maken. Prestatiedrang ook niet, zo goed ken ik hem wel. Zin voor avontuur misschien? Dat zou het kunnen zijn. Weg uit het geregelde leven van alledag, weg van het gekeuvel over van alles wat je al lang weet, weg van het voorspelbare, het alledaagse, het vanzelfsprekende, het te gemakkelijke leven misschien. Weer eens echt honger hebben of dorst, om nog eens te voelen hoe lekker een korst brood is en een slok water, blij zijn met de schaduw van een boom op een snikhete weg, blij met de rust op het dunne matje in de tent na een dag zwoegen. Of misschien zijn ze op zoek naar het nieuwe: nieuwe ontmoetingen, nieuwe landschappen of misschien wel naar een nieuwe ik. Hoe ben ik als ik uit mijn eigen huis en tuin weg ben, als ik de mensen die altijd om me heen zijn, maanden lang niet meer zie? Hoe is het om alleen te zijn? Is dat de ultieme vrijheid of pure eenzaamheid? Er is slechts één zekerheid: ooit gaan ze allemaal weer terug naar huis en dat weten ze ook. Anders zouden ze misschien niet op reis durven gaan.
Evelien Jansen en Mark De Graaf
Evenlien en Mark ‘down under’ Een lang door hun beidjes gekoesterde droom en aan niemand iets gezegd om ‘niet af te gaan’, maar koppig verder gedroomd en als de tijd daar was, aan hun ouders verteld dat ze nu even voor een achttal maanden de Noordhoek verlieten om naar de andere kant van de wereldbol te trekken. En toen was er geen houden meer aan.
Op het eerste gezicht Evelien Jansen en Mark De Graaf zijn al van hun 15de een koppel. “Het is begonnen op een ordinaire tentfuif tijdens Meer Kermis! ’t Was ineens juist blijkbaar, want buiten een paar keer ‘af’ en dan terug ‘aan’ in het begin, zijn we nog altijd een koppel. Nu we samen ruim acht maanden zowat alleen mekaar hadden, is het alleen nog sterker geworden”. Evelien (23) is van Minderhout en studeerde na haar middelbare op het Klein Seminarie drie jaar fotografie aan de Karel de Grote hogeschool in Antwerpen. Daarna deed ze er nog een jaar journalistiek in Hasselt bij. Mark (ook 23) is van Meerle en ging na het VITO in Hoogstraten naar het RITS in Brussel voor podiumassistent studeren. Dat was geen onverdeeld succes en Mark ging dan maar aan het werk bij een evenementenbureau als geluids- en lichtman. Een leuke job, maar met veel avonden weekendwerk. Samen gingen ze in een leuke flat in Antwerpen wonen. Ze hadden het er naar hun zin, maar de droom had zich toen reeds in hun hoofd genesteld.
De wereld zien Aanvankelijk had Evelien gedacht om zich tijdens haar studie in te schrijven voor een Erasmus-project. De wereld is immers zo groot, veel
groter dan Minderhout, Antwerpen of België. Het combineren met haar studie leek haar wel tof maar niet echt goedkoop en hoe moest het dan met de liefde? Van uitstel kwam afstel, maar niet voor altijd. Toen de studie achter de rug was begonnen ze samen plannen te maken. Via WEP (World Education Program) kwamen ze erachter dat die organisatie hen ook kon helpen met een reis, ook al is het niet meer voor je studie. Australië zou het worden; westers, maar anders, exotisch maar ook veilig en geen taalbarrière. Allemaal zaken die voor de beginnende wereldreiziger niet zonder belang zijn. Niet in het minst om het thuisfront te overtuigen. Heel lang heeft dat niet geduurd, hun beider ouders hadden snel door dat ze dochter- en zoonlief niet makkelijk thuis zouden kunnen houden.
Werken voor centen De voorbereiding van de reis was niet echt moeilijk. Voor de praktische regelingen zoals paspoort, visum, tickets, verzekering, enz. bood WEP een goede leidraad. Om de kosten voor de overtocht en de eerste weken in Australië te dekken konden Evelien en Mark voor een deel terugvallen op de ‘spaarboekjes’, voor een groot deel door de ouders bijeengespaard voor als de kinderen het huis uit zouden gaan. Niet echt om te gaan reizen dus, maar ze konden zich ermee
3