TENTOONSTELLING papier die op een zwart blad valt, in de vlokken van piepschuim die in de doos bij de nieuwe televisie zitten, zelfs in een kop koffie waarin een wolkje melk gegoten wordt. Demeyere exploreert het thema sneeuw volledig en dat levert veel werk op. Zo maakt hij bijvoorbeeld dankbaar gebruik van de sneeuw, op een aantal zwartwitfoto's, van vrolijke mensen voor een hiokhut in de bergen, ski's en stokken op hun rug, of van een besneeuwd bergiandschap. Hij tekent er figuurtjes hij en anders wel een laag sneeuw als die niet op de foto staat. Ook in de kleine renlekeningen in zijn notitieboekjes tekent hij de sneeuw zelf: als grote, ronde vlokken bijvoorbeeld, zoals die gezien worden hangend boven het stuur van een Vespa. En in een reeks kleine assemblages, gemaakt van een soort miniatuur glas-in-loodramen stelt hij de sneeuw voor als hollen, witte kralen gemonteerd op miniatuurdiertjes. De schilderijen van Demeyere vormen een hoofdmoot van de tentoonstelling en ook hier zoekt hij naar manieren om sneeuw weer te geven: als stipjes, als bollen, als witte deken op de grond of als sneeuwkristalletjes. Zijn voorstellingen zijn kinderlijk, op het na誰eve af: zijn mensen in proflel hebben vaak gewoon twee ogen, hun monden zijn zonder uitzondering gevuld met rijen witte tandjes en hun neus is een lange streep met een krul. Hij schildert mensen en dieren insneeuwlandschappen. mensen in coltruien die naar sneeuwballen happen, maar zet in een reeks schilderijen ook een verhaal neer dat sterk doet denken aan het sprookje Roodkapje. Hij voert een meisje in het rood op, dat op haar tocht in het bos voortdurend gevold wordt door een Tucuher persoon roei /warte kringen rond de Ogen.
,./ van Bc,ijao i,ii I)o ir'vci '
Anders dan het wat trieste lied van Adamo, zij n de werken van Demeyere dat allerminst. In de meeste gevallen doet zijn witte sneeuwwereld gezellig aan: iedereen lacht en is warm ingepakt in sjaals en bivakmutsen. Je zou je kunnen voorstellen dat iedereen straks naar binnen gaat om voor een knapperend haardvuur een kop warme choco te drinken. Dezelfde zweem van opwinding die in de lucht hangt als de eerste sneeuwvlokken vallen, is voelbaar. Maar sommige werken zijn ook onheilspellend: uiteindelijk ligt Roodkapje dood in de sneeuw en elders staat een auto in brand. Hoe dan ook verraadt Demeyeres werk een flinke portie nostalgie: in het kleurgebruik (vuilroze en groen, bedekte tinten), in het hergebruik van materiaal van vroeger (oude notitieblokjes, zwartwitfoto's, houten tennisrackets), in de Barbapapa die opeens opduikt. Hij lijkt ons mee te nemen naar de tijd dat winters nog winters waren, de skistokken een rond radje aan het uiteinde hadden, we bivakmutsen droegen en naar Franse chansons luisterden, de tijd misschien ook dat we nog in sprookjes geloofden. En wat meer is, hij slaagt daar ook in.
Greet Martens en Benjamin Demeyere in het Stedelijk museum Begijnhof 9 te Hoogstraten, van 10 oktober tot en met 12 december 2004, geopend van woensdag t.e.m zondag van 14.00 tot 17.00 uur. Info 03 31465 88. (Anne-Marie Poels - Zone 03)