DORPSNIEUWS
r, 41
T17 -
GOUD IN MEER
Jaan Hereijgers en Anna van Hees Hoe uitgestrekt Meer wel is dat ondervind je pas als je de lange Maxburgdreef afrjdt tot bijna aan de grens met Loenhout. Niet makkelijk om je weg daar te vinden en we reden dan ook enkele keren verkeerd toen we op zoek waren naar Jaan Hereijgers en Anna van Hees die op 9 mei 50 jaar getrouwd waren. We werden er hartelijk ontvangen en hoorden hun levensverhaal. Vanaf hun prilste jeugd tieeft het leven van Anna en Jaan veel gemeen. Beiden zijn in Zundert geboren en zijn van hoerenafkomst. laan was de 2e oudste van 5 kinderen en van jongsaf voorbestemd om te gaan hoeren. Na de lagere school volgde hij nog wat avondlcssen in landbouwkunde en bleef nadien thuis om er te helpen. Zo verging het ook Anna. Thuis waren ze met 6 kinderen en ook zij bleef op haar 14e thuis om te helpen. Toen het tijd werd om naar een lief uit te zien was daar niet zoveel gelegenheid toe. Het waren toen de oorlogsjaren en veel vertier buitenshuis was er niet te vinden, geen kermissen, geen bals. Of toch die ene keer toen er een dansavond werd geïmproviseerd waar wel mocht gedanst worden maar niet gedronken. Er stond wel een emmer water op de toog waar de dorstige dansers een slokje van mochten nemen. Familiefeesten waren er natuurlijk wel en zo gebeurde het dat Jaan en Anna verliefd werden op de bruiloft van iemand anders, het gezegde indachtig 'van trouwen komt trouwen'. Ze waren toen rond de twintig jaar en begonnen aan een lange verkering. Het duurde 4 jaar voor ze de stap naar hun eigen bruiloft zetten. En voor hen was het ook een hele stap: van het Nederlandse Zundert naar het Belgische Meer, slechts een afstand van een 5-tal kilometer maar toch buitenland. Dat ze in Meer terecht kwamen had alles te maken met de vader van Jaan. Die had in de jaren 30 een gedeelte van de heidegronden gekocht die verkocht werden uit het goed van het kasteel van Maxhurg. Hij had de grond eigenhandig, met kar en ploeg, ontgonnen en geselukt geuiaaki vooi de landbouw. Toen Jaan en Anna spraken van trouwen werd er op het gehucht Maxhurg een nieuwe boerderij voor hen gebouwd om daar een bedrijf te starten. Maar eerst moest de bruiloft gevierd worden. Dat gebeurde in de koestal hij Anna thuis. Zo gauw het vee in de lente naar de wei kon, werd met de opkuis begonnen. Er werd geschuurd. cle miiuien weiden wiÉgekitkÉ. Dicuimd weideit lakens gehangen om wat minder fraais onder te stoppen, nog wat slingers en de feestzaal was klaar. Daarna kwamen de brouwer en de kok die, met hulp van familie en buren, het feestmaal klaar maakte. Op de trouwdag was het feest voor de getrouwde familieleden, de volgende dag kwam het jonge volk maar wellicht weer nieuwe vrijages ontstonden. Eens het feest voorbij werd het tijd om naar Maxhurg te vertrekken. Om te verhuizen over de grens moest de hele inboedel in detail wor-
den beschreven op ofhcielc papieren en dat werd dan door zowel de Nederlandse als de Belgische douane gecontroleerd. De Nederlanders waren daar heel stipt in, zo herinnert Jaak zich, voor de Belgen kwam het allemaal niet zo nauw. 'Die inboedel stelde tenslotte ook niet zoveel voor, zegt Anna, juist het hoognodige om het huis wat bewoonbaar te maken. In het begin hadden we ook wel wat tegenslag: na hevige regen stond alles hier onder water en dat gedurende 4 weken nog wel. Dat kwam vooral door de slechte irrigatie van de gronden in die tijd. Door de ruilverkaveling is dat veel verbeterd en komt zoiets niet meer voor'. De eerste 4 jaar in Maxburg moesten Anna en Jaan het nog stellen zonder elektriciteit. Je kunt het je nu niet meer voorstellen om, als het donker wordt,je te moeten behelpen met petroleumlampen en stallantaarns. 'Maar dat waren we toch al vlug gewoon. Het lijkt nu alsof we toen veel beter konden zien. We werkten gewoon door in de schemering nu zouden ze al lang het licht aansteken en bijvoorbeeld u aankleden in het donker, dat ging allemaal best.' -
-
Anna vertelt dat ze de eerste tijd toch wel heimwee had naar haar thuis. Ze gingen dan 's zondags meestal naar de mis in hun vroegere parochie om nadien op familiehezoek te gaan.
Naar Meer-dorp gaan betekende voor hen een tocht van zo'n 5 kilometer. Later, als de kinderen in Meer naar school gingen, raakten ze meer bij het dorp betrokken. 'Die afstand, de slechte en onverlichte wegen, dat heeft ons nooit belet om in Meer naar de kerk te gaan. Nooit, in al die jaren, hebben we dat overgeslagen tenzij met een kraambed of zo.' Vijf kinderen werden geboren in het gezin Hereijgers: Corry, Jos, Johan. Rita en Annie. Twee van hen zijn het hoeren trouw gebleven: Corry boert in Loenhout en Jos woont in de ouderlijke boerderij, als hun naaste gebuur. In 74 verhuisden Jaan en Anna naar een nieuw huis om plaats te maken voor zoon Jos. Zij bleven toen nog bezig met varkensteelt en tuinbouw. Vader Jaan is nogal pessimistisch voor wat de toekomst betreft van het boerenbedrijf in het algemeen. 'Het is een slechte tijd voor de boeren: dc mestoverschotten, de dioxinecrisis de lage prijzen Het boeren zelf is in zekere zin gemakkelijker geworden al moet je nu veel meer kennis van zaken hebben door de machines en zo. Maar de opbrengsten zijn niet navenant en het hedrijfsrisico is zoveel groter dan vroeger.' Met spijt in zijn stem zegt hij dat zijn kleinzoon (zoon van Jos) het bedrijf niet verder zal zetten; dat er zo wellicht een einde komt aan zoveel generaties boeren van de Hereijgers. ,
...
-
-
1 .. .
4.''
-..
'•\
t.
Jaan is nu 76 jaar en Anna is cr74 maar ze zijn nog de hele dag in de weer, vooral met liet toc:;tckcn van een handje op het bedrijf van zoon Jos. ook als kinderoppas voelen ze zich nuttig, daar zorgen de 14 kleinkinderen en het ene achterkleinkind wel voor. We wensen hen nog vele jaren op het rustige. ,til le MaiW ut g, v ei 'au w i ddr e o er 1.
~ A dverteren:
1
319.11
23