Ticketbalie Dinsdag-vrijdag 13:00-17:00 | Bij concerten: 1 uur voor het concert
Volg je onze social media al?
@debijloke FACEBOOK facebook.com/debijloke
Colofon Coördinatie & eindredactie Maarten Byttebier Vormgeving Taisia Migova Tekst Maarten Byttebier, Seppe Gebruers, Waldo Geuns, Melissa Portaels, Karel Van Keymeulen Beeld Clement Vayssieres (cover), Behangmotief, Björn Comhaire, Christ Coquyt, Michiel Devijver, Juliana Schütz, Evy Van Houcke Druk Graphius Adverteren? maarten.byttebier@debijloke.be Verantwoordelijke uitgever Geert Riem
Onbeschreven blad
Voor je ligt een kraakvers magazine vol verhalen. Interviews met artiesten die vertellen waarom ze muziek maken zo opwindend vinden. Artikels over de dubbele bodems die componisten in de titels van hun werken verstoppen. Hoe het komt dat ecologie zo’n prominente plaats neemt in het programma van volgend seizoen. Waarom ons Café als extra concertpodium zoveel bijval krijgt van artiesten en publiek.
De verhalen liggen voor het rapen, en het zit in onze natuur om ze te vertellen. Omdat we zelf gek zijn op muziek. Omdat we trots zijn om zulke grote of spannende artiesten in onze zaal te hebben. Omdat die ons nog elke keer kunnen verrassen met een kijk die we zelf niet vermoed hadden. Of omdat we proberen te doorgronden waarom hun muziek zo extreem goed is en ons keer op keer beroert.
Weg met dat alles. Dat is de stelling die misschien nog het meest van al verrast. Ze komt van Gangmaker ‘meerstemmigheid’ Seppe Gebruers. Probeer je publiek niet enthousiast te maken voor klassieke muziek, pamper ze niet te veel met voorkennis. Laat toeschouwers gewoon als een onbeschreven blad naar een concert komen. De volledige filosofie achter die redenering vind je in Seppes opiniestuk op blz. 14.
De verhalen liggen voor het rapen, en het zit in onze natuur om ze te vertellen
Met zijn artikel doet hij exact wat een Gangmaker hoort te doen: kritische vragen stellen, onze blik verruimen, op zoek gaan naar wat een muziekcentrum in de toekomst hoort te zijn. En eerlijk is eerlijk: dat opiniestuk maakte intern meteen wat meningen los.
Het werd ons dan ook gauw duidelijk: laten we ontdekken welke reacties het bij onze bezoekers oproept. Want nee, niet iedereen zal het op elk punt met onze Gangmaker eens zijn. Maar dat de discussie geopend wordt, kan nooit slecht zijn. Sowieso volgt er een debatavond, die stond al gepland. En waarschijnlijk wordt het méér dan dat.
Want soms is werken voor een Muziekcentrum even spannend als improviseren voor klavicinist Jean Rondeau (blz. 6): ‘jezelf toestaan te verdwalen’. En soms is een voorwoord schrijven voor een magazine even creatief als een concert spelen voor jazzpianist Kit Downes (blz. 10): ‘Doen wat er in je hoofd opkomt.’
Het Bijloke-team
Eigenlijk zijn het geen ‘petites histoires’, het zijn grote verhalen van moedige mensen die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen op het einde van de maand. Mensen die in de schaduw van de maatschappij leven, die nooit op de podia stralen. In dit project mogen ze schitteren in het Kraakhuis, begeleid door drie topmusici met barokinstrumenten, onder leiding van gitarist Paul Griffiths.
De muziekwebsite Klassiek Centraal is lovend in zijn recensie over ‘Petites histoires’ op Côté Jardin. Eerder kondigden onder meer Het Nieuwsblad, De Zondag en het Gentse stadsmagazine het project aan.
Jullie kiezen de ‘Mattheuspassie’ als favoriet concert …
1. De ‘Mattheuspassie’ van Collegium Vocale Gent 2. ‘Mahler 7’ van Brussels Philharmonic & Kazushi Ono 3. Avishai Cohen Quintet met ‘Brightlight’
Dat is de top 3 van jullie favoriete Bijloke-concerten in seizoen 25 | 26. Na een oproep in het vorige Bijloke Magazine en op Côté Jardin stuurden 269 Bijloke-bezoekers hun favoriete concert(en) in. De familie Goethals is de winnaar van het duoticket. We maakten een zorgvuldige oplijsting van alle 93 populairste concerten en goten ze vervolgens in de Spotifyafspeellijst ‘De favorieten van onze favorieten’. Want jawel, ons werkplezier halen wij evenveel uit de favorieten op het podium als uit onze favorieten in de zaal: jullie! Luister naar de volledige lijst via debijloke.be/favoriet of scan de QR-code.
Scan en beluister jullie favorieten-playlist
… dus wij organiseren extra open repetities
Niet onlogisch dat jullie favoriete concert in een mum van tijd uitverkocht was. Maar niet fijn voor wie naast een ticket greep. Gelukkig hebben wij daar iets op gevonden: we zetten enkele repetities van Collegium Vocale Gent & Philippe Herreweghe open voor publiek. Op donderdag 26 maart om 15:00 uur kan je de repetitie van deel 2 van de ‘Mattheuspassie’ bijwonen. Op vrijdag 27 maart om 10:30 uur – de dag van het avondconcert – ben je welkom voor deel 1. Graag gedaan!
Do 26.03 | 15:00 | Open repetitie Mattheuspassie deel 2 Vr 27.03 | 10:30 | Open repetitie Mattheuspassie deel 1
Quizvraag: hoeveel organisaties telt de Bijlokesite?
De Bijlokesite telt 19 organisaties
1050 Vrienden
Half juni, na de eerste stormloop op onze concerttickets, klokten we af op 24.908 verkochte tickets, tegenover 22.372 tickets een jaar eerder. Dat is een stijging van meer dan 11%. Maar waar we vooral blij om zijn, is dat meer en meer mensen nauw betrokken willen zijn bij onze werking. Want ook het aantal Vrienden van Muziekcentrum De Bijloke blijft jaar na jaar stijgen. Voor het eerst ronden we de kaap van liefst 1000 Vrienden.
Muziekcentrum De Bijloke, het stadsmuseum STAM, LOD muziektheater, KASK & Conservatorium, dansgezelschap laGeste en theatercollectief Ontroerend Goed zijn maar enkele van de organisaties die thuis zijn op de Bijlokesite. Samen organiseren we voor het zesde jaar op rij Bijloke Wonderland, ons zomerse cultuurfestival van 21 tot en met 31 augustus. Het volledige programma, inclusief onze gratis zomerbar-concerten, vind je op www.bijlokewonderland.be. Maar – quizvraag – weet jij hoeveel organisaties er in totaal op de Bijlokesite huizen? Het antwoord zit verstopt in de kantlijn van deze pagina.
Speciale seizoensopener
op speciale locatie
Op 24 augustus kan je naar ‘Rhapsody in Blue’ van Youth Orchestra Flanders op Bijloke Wonderland. Maar los van die zomerse festivalavond is ons eerste echte seizoensconcert
‘Ears to Nature’ met violiste Maya Bennardo en contrabassist Florentin Ginot, op 20 september. Ze laten zich inspireren door de natuur in de tuin van basisschool De Krekel en spelen ook in de aanpalende Heilig Hart-kerk van Sint-Amandsberg, die zopas knap gerenoveerd werd. Niet te missen!
Za 20.09 | 20:00 | €26 | Heilig Hart-kerk Sint-Amandsberg
‘Ears to Nature’ | Maya Bennardo & Florentin Ginot
‘Improviseren is:
Jean Rondeau blaast het stoffige
imago van het klavecimbel
Soms speel ik Bach of Ligeti, soms helemaal niet. Alles hangt af van het moment: de ruimte, het publiek, het instrument, mijn energie. Elke uitvoering is uniek
In De Bijloke brengt Jean Rondeau barok, hedendaagse muziek en improvisatie tegelijk. Portret van een allesbehalve alledaagse klavecinist. ‘Ik wil het publiek terugbrengen naar de essentie van muziek: luisteren in het moment zelf.’
Waldo Geuns
“Eigenzinnig” en “vrijgevochten”, zo noemt de pers de Franse klavecinist Jean Rondeau maar al te graag. Dankzij zijn wilde haardos, zijn nonchalante baard en zijn optredens zonder strak kostuum is het duidelijk dat hij een ‘not-so-typical’ uitvoerder is. Voeg daar zijn diepgravende en muzikale speelstijl aan toe, en je weet: dit is iemand die het stoffige imago van oude instrumenten af blaast.
Zijn internationale carrière begon in 2012, toen hij op het MAfestival in Brugge de eerste prijs won van de International Harpsichord Competition. Zijn unieke speelstijl dankt hij aan zijn vele interesses. Na zijn studies klavecimbel in Parijs specialiseert hij zich in basso continuo, orgel, piano, directie, én jazz en improvisatie. De kers op de taart is zijn opleiding aan de Guildhall School of Music and Drama in Londen, die hem helemaal klaarstoomt voor de wedstrijd in Brugge in 2012. Rondeau is dan 21 jaar.
Oneindige zoektocht
Hij omschrijft zijn bijzondere parcours later in een interview voor de Philadelphia Chamber Music Blog: “Muziek is een
jezelf toestaan te verdwalen’
hele wereld en vooral een oneindige zoektocht. Hoe meer je in de partituur graaft, hoe meer twijfels je aan het licht zal brengen. Om te groeien in het ambacht moet je die twijfels, die regen van vragen, gebruiken als inspiratiebron. [...] Ik denk dat het nodig is om verschillende perspectieven op een compositie te hebben, verschillende hoeken om te proberen een rijk, volledig inzicht in de muzikale aspecten te verkrijgen.”
Hooguit tien jaar later speelt Rondeau overal ter wereld op de belangrijkste concertpodia en festivals, en verrast hij steevast met originele projecten. Dat geldt ook voor zijn project ‘Sisyphus’, dat hij in november naar De Bijloke brengt. Barok, hedendaagse muziek én improvisatie gaan tijdens het concert hand in hand.
Uitgangspunt is de Griekse mythe van Sisyphus: de man die eeuwig een steen de berg op duwt, om hem telkens weer naar beneden te zien rollen.
Voor Rondeau wordt die eindeloze beweging een muzikaal model. Herhaling is geen straf, maar een uitnodiging. “Denk aan een chaconne, passacaglia of rondo: vormen die steunen op terugkeer. Maar in die herhaling zit net de vrijheid. Binnen de barok werd bij elke terugkeer geïmproviseerd. Op een bepaald moment weet je niet meer: is dit geschreven of verzonnen?”
Improvisatie als basishouding
Improvisatie vormt het hart van ‘Sisyphus’. Niet als stijloefening in de geest van Couperin of Bach, maar als open manier van denken. “Veel musici
specialiseren zich in één stijl. Ik wil dat idee juist op z’n kop zetten. Improvisatie is voor mij geen imitatie, maar een zoektocht naar klanken, verbanden, intuïties. En vooral: jezelf toestaan om te verdwalen.”
Rondeau verkent het volledige kleurenpalet van het klavecimbel, vaak ver voorbij wat je verwacht van het instrument. “Ik wil tonen hoe rijk het klavecimbel klinkt. Soms klink ik tonaal, soms modaal, soms volledig atonaal. Die vrijheid opent deuren naar klanken die je normaal niet met dit instrument associeert.”
Luisteren zonder plan
Wie naar ‘Sisyphus’ komt, krijgt geen programma of chronologisch parcours voorgeschoteld. “Ik wil vermijden dat het publiek anticipeert. Soms speel ik Bach of Ligeti, soms helemaal niet. Alles hangt af van het moment: de ruimte, het publiek, het instrument, mijn energie. Elke uitvoering is uniek. Je zou het eerder een performance dan een concert kunnen noemen.”
Voor Rondeau vraagt de ervaring van ‘Sisyphus’ iets van de luisteraar. “Omdat je niet weet wat er komt, luister je met meer aandacht. Je bent echt in het nu. Dat is de essentie van muziek en dat maakt het bijzonder – voor mij én voor het publiek. Het herinnert aan hoe muziek ooit begon: als gedeeld moment, zonder partituur of planning.”
Hij verwijst graag naar de Franse filosoof Gilles Deleuze, die spreekt over het ‘rizoom’: een structuur zonder begin of einde, waarin alles met alles
verbonden is. “Zo spring ik tussen stijlen, tijden en vormen. Muziek wordt geen rechte lijn, maar een netwerk zonder hiërarchie.”
De rode draad is herhaling – zowel muzikaal als mentaal. “Ik werk met materiaal uit verschillende eeuwen, maar er is samenhang via ritueel, cyclus, terugkeer. Zoals Sisyphus telkens opnieuw begint, zo keert elk muzikaal idee terug – nooit identiek. Herhaling kan rust geven, of spanning. En precies daarin ontstaat de verwondering.”
De keuze van het repertoire gebeurt intuïtief. “Ik heb een enorme bagage om uit te putten, maar beslis pas op het moment zelf. Soms keer ik terug naar een eerder motief, soms laat ik me verrassen. Als ik alles op voorhand zou vastleggen, zou ik het project zelf verraden.”
Rondeaus concert is dus geen recital in de klassieke zin. Het is een performance waarin alles mogelijk is. Met ‘Sisyphus’ wil Jean Rondeau namelijk uitnodigen tot verwondering, tot stilte, tot een ander soort luisteren. En misschien: tot de herontdekking van wat live muziek werkelijk kan zijn.
Nachtlicht Festival
27 t.e.m. 29 november 2 concerten op één avond = slechts €40
Do 27.11 | 19:00 | Concertzaal | €26
Sisyphus | Jean Rondeau
Brewaeys in 5 titels
Karakterschets van een pionier
De reeks 360° Brewaeys zet de spots op componist, pianist, dirigent en VRT-muziekregisseur Luc Brewaeys. Tien jaar na zijn dood proberen we zijn oeuvre te doorgronden aan de hand van de titels van zijn werken. Lachen toegestaan.
Melissa Portaels
1
Talisker, OBAN, Laphroaig, Cardhu
Nee, een klassieke roadtrip langs
Schotse distilleerderijen is dit niet. Wel een intrigerende tocht door de favoriete smaken van Luc Brewaeys, waaraan hij enkele van zijn composities verbond. Niet zozeer omdat de muziek zou klinken zoals deze whisky’s smaken, maar omdat een werk nu eenmaal om een naam vraagt. En, zoals Brewaeys zelf ooit liet optekenen: “Je moet niet jezelf serieus nemen, maar je muziek.”
Toch vertellen de vaak humoristische titels in zijn werkenlijst meer over de componist en zijn muziek dan je op het eerste gezicht zou denken. Neem ‘OBAN’: die whisky heeft volgens Brewaeys een ronde, volle smaak, waarbij hij vooral lage instrumenten zoals de contrabas, cello en altviool goed vond passen. Dat die lage instrumenten opvallend hoge noten voor hun doen moeten spelen, heeft dan weer alles te maken met het unieke timbre dat elk
instrument heeft. Alle altvioolmopjes ten spijt: de viool kan de altviool hier níét vervangen.
2
Painted Pyramids
Geschilderde piramides? Het mengen van klankkleuren is een van de belangrijkste elementen in Brewaeys’ componeren. Daarmee sluit hij aan bij het spectralisme, een van oorsprong Franse stroming waarvan Gérard Grisey en Tristan Murail de bekendste boegbeelden zijn.
De spectrale componist vindt zijn materiaal door klanken te ontleden. Een lichtstraal die je met een prisma breekt, waaiert uit in een prachtig kleurenspectrum: net zo bestaat ook elke klank uit een combinatie van geluidsgolven. Talloze boventonen en bijgeluiden klinken met de grondtoon mee en zorgen ervoor dat dezelfde noot anders klinkt op een viool dan op een altviool. Het openbreken van zo’n klank is voor spectralisten als het openen van een schatkist met
een oneindige klankvoorraad, die ze dan ook nog eens kunnen ‘bijkleuren’ met electronics.
In de spectrale muziek ontvouwen klankkleurwolken zich vaak langzaam voor de oren van de luisteraar. Maar dat is buiten Luc Brewaeys gerekend: hij houdt net van grote contrasten en schwung. Let maar op titels als ‘Fasten Seat Belts!’, ‘Fêtes à tensions’ en ‘Eppur si muove’ (‘En toch beweegt het’). De typische traagheid wisselde hij in voor afwisselend trage en zeer snelle passages, een wirwar van melodische lijnen, akkoorden en plotse klankuitbarstingen. Het liefst van al liet hij zoveel mogelijk tegelijk horen.
3Symphony n°
Echt in zijn element was Brewaeys als hij voor orkest schreef. Daarin kon hij excelleren met zijn liefde voor overvloedigheid. Een pagina uit de partituur bestaat soms uit honderden noten. Dan hoeven die werken ook
niet altijd titels te krijgen die tot de verbeelding spreken. Soms volstaat ook gewoon ‘symfonie’. De muziek spreekt dan voor zichzelf.
‘Niet dat de muziek niets uitdrukt,’ zei hij in een interview voor De Morgen, ‘ik voel wel degelijk van alles als ik schrijf of muziek beluister. Alleen is het niet noodzakelijk mijn bedoeling die gevoelens op de luisteraar over te brengen.’
4Kientzyphonie
In datzelfde interview zei hij ook:
‘Eerst de muzikanten verleiden, daarna het publiek proberen te bekoren.’ Brewaeys richt zich in zijn vierde symfonie expliciet tot de uitvoerder aan wie hij het werk opdroeg, de saxofonist Daniel Kientzy. De muziek die Brewaeys schreef, is voor de muzikanten op z’n minst uitdagend te noemen. Soms zocht
Za 06.12 | 20:00
Drums, Bells, Birds and Ghosts
I SOLISTI, HIIIT & Filip Rathé
Een muzikaal curiositeitenkabinet vol onverwachte verwondering
Je moet niet jezelf serieus nemen, maar je muziek
Luc Brewaeys
hij ook hun limieten op.
In ‘Kientzyphonie’ laat hij de saxofonist twee saxen tegelijk bespelen. Geen koud kunstje! In ‘Non lasciate ogni speranza’ (‘Geef niet alle hoop op’) moest diezelfde saxofonist dat zeven minuten lang ononderbroken volhouden, wat alleen kan met de aartsmoeilijke techniek van circulaire ademhaling. Daarmee was de limiet bereikt, aldus Kientzy. Brewaeys hamerde erop dat de virtuositeit in zijn muziek nooit een gimmick was, maar een muzikale
Za 17.01 | 20:00
Symfonische weelde
Liya Petrova, SPECTRA & Symfonieorkest Vlaanderen
Tsjajkovski’s ‘Winterdromen’ én Brewaeys ‘Derde symfonie’ op dezelfde affiche? Dat is een zinderende mix van humor, betoverende klankkleuren en ongeremd speelplezier
noodzakelijkheid. Dat verklaart wellicht waarom muzikanten zijn muziek zo graag op de pupiter zetten.
5Last Minute Piece
Met dit korte stukje voor hobo en klarinet behaalde Brewaeys een persoonlijke recordtijd. Befaamd om zijn geflirt met deadlines, die hij meestal niet haalde, schreef hij ‘Last Minute Piece’ letterlijk op het laatste moment. Hij bokste het in amper een uurtje op café in elkaar om een concert te redden, waarin de zangeres verstek moest geven en het programma merkbaar korter was. Brewaeys ondertekende de partituur met ‘Esso ai. That’s it.’ Met die gesproken woorden sloten de muzikanten het concert dan ook af. Al bleef hij daar zelf bescheiden over: eens te meer leverde Brewaeys daarmee het bewijs dat hij een muzikaal genie was.
Do 12.02 | 20:00
Kientzyphonie
Maarten Vergauwen & Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen
Dit is geen gewone solistenpartij voor een al evenmin gewone symfonie. Maarten Vergauwen gaat de uitdaging aan om twee saxen tegelijk te bespelen
Za 04.04 | 20:00
Verhalen van Duizend-en-een-kleur SPECTRA & Katharina Smets
Dit vertelconcert dompelt je onder in de muziek van drie onnavolgbare spectralisten
Kit Downes: creatief met kerkorgel en piano
̒Ik speel wat in mijn hoofd opkomt’
De melodische kracht van jazzpianist Kit Downes is bedwelmend. Zijn dialoog met zangeres Norma Winstone is fascinerend. Bovendien improviseert hij briljant op kerkorgel en ontfutselt het instrument onvermoede sonore geheimen.
Karel Van Keymeulen
Pianist Kit Downes is ongetwijfeld een van de hardst werkende musici in de jazzwereld. Hij speelt jazzpiano in een kwartet, maakt hedendaagse folk, onderzoekt caleidoscopische stemsystemen en schreef 52 eenhandige studies voor pianisten die een blessure hebben opgelopen. Evengoed is hij een toegewijd organist.
Hij schildert een muzikaal landschap met een steeds veranderende esthetiek. Melodische verfijning en vindingrijke improvisaties wisselen elkaar af.
Muzikale acrobatie
Zijn samenwerking met de Britse leading lady Norma Winstone ontstond toevallig, toen ze hem vroeg haar vaste pianist die belet was te vervangen. Hun muzikale verstandhouding was er meteen.
“Norma is bijzonder. Ze kan alles zingen en je kan haar op gelijk welke manier begeleiden”, vertelt Kit Downes. "Je moet haar niet beschermen. Ze houdt van risicoʼs nemen, net zoals ik. Dat is onze invloed van pianist John Taylor. Hij was mijn leraar op de Royal Academy of Music in London
en is de man geweest van Norma. John en Norma zitten in mijn geest. Na dat eerste optreden speelde ik in diverse bezettingen met haar. Ik werkte toen al met ECM, net als Norma.”
Na zes jaar vroeg het gerenommeerde jazzplatenlabel ECM Winstone een nieuw album te maken. Ze dacht onmiddellijk aan Downes. Wat beiden verwezenlijken in de tien songs van het album ‘Outpost of Dreams’ (2024), is meeslepend. Winstones stem, verweerd door de tijd – ze is intussen 84 – is een aards en soepel instrument waarmee ze sterke emoties overbrengt. Gevoelens over verlies, liefde en melancholie, zonder sentimentaliteit. Ze kozen nummers van Carla Bley, John Taylor, Ralph Towner, Aidan OʼRourke, en traditionals. En ze schreven vier nieuwe nummers.
“Ze maakt al zo lang muziek, maar ik voel vandaag niet minder intensiteit dan op die vroege opnames. Ze heeft zulke goede oren, hoort waar ik ben en panikeert nooit. Het vertrouwen is groot. Ik kan spelen wat in mijn hoofd opkomt. Het is zeldzaam dat vocalisten zulke acrobatieën toelaten.”
Kit Downes is vol lof over haar teksten. “We zitten op één lijn, ook wat humor betreft. Haar woorden bij een nummer voor mijn dochter bevatten prachtige wijsheden over het jonge ouderschap. Elke keer als ik met haar speel, weet ze een snaar te raken en besef ik welke geschiedenis ze meedraagt.”
In de ban van het orgel
Het orgel ontdekte Kit Downes toen hij als jonge knaap, van zijn achtste tot zijn twaalfde, in een kathedraalkoor in Norwich zong. Het imposante instrument kreeg hem in de ban. Hij kreeg wat lessen, ging vaak bij de organist zitten en begeleidde in zijn regio enkele kerkdiensten met hymnes, anthems en antifonen. Hij begon al vlug te improviseren.
Na het horen van de albums ‘Night Train’ van Oscar Peterson en ‘The Köln Concert’ van Keith Jarrett won jazz het van het orgel. Hij ging piano studeren. “Van Jarrett en John Taylor heb ik mijn gevoel voor melodie. Zoals bij hen duiken bij mij soms stukken in mijn hoofd op, zoals volksmelodieën, omdat ik veel met traditionele musici van de Balkan,
Noorwegen en Schotland speelde.” Het zou vijftien jaar duren voor Downes weer achter een orgel zou plaatsnemen. “Ik hield nooit van synths of elektrische keyboards en zocht instrumenten weg van de piano. Waarom niet opnieuw het orgel? Ik kon al vlug diverse aspecten van mijn spel terugvinden. Al moet je weten dat akkoorden spelen op een orgel geen klein bier is. Je hoort tien keer de hoeveelheid noten die je indrukt.”
De Dom van Keulen
“Toen ik weer naar het orgel stapte, had ik mijn concerttraining op piano achter de rug. Ik voelde me zeker, had geen angst en ontdekte zoveel. Ik gebruik geluiden uit mijn algemene taal. Daarom ben ik blij dat ik die zware orgelopleiding niet heb gehad, maar een grassroots functionele kerkopleiding op het orgel.”
Downes bespeelt het orgel als een zoekende improvisator, met gevoel
Elke keer als ik met Norma Winstone speel, weet ze een snaar te raken en besef ik welke geschiedenis ze meedraagt voor sfeer, melodie en soundscapes, weg van de overweldigende klassieke zwaarte van een orgel. Op het album ‘Obsidian’ (ECM, 2018) gebruikt hij de sonische en orkestrale mogelijkheden van drie orgels op een scherpzinnige manier. Hij zuigt je mee in zijn rijke, evocatieve muziek.
Kit Downes bespeelde al orgels op vele plekken, zoals in de Dom van Keulen op een van de grootste orgels ter wereld. Het orgel in de Karmelietenkerk in Gent, gebouwd door Pierre Schyven, kent hij nog niet. “Ik doe research en heb een dag nodig om me voor te bereiden. Op een ander instrument en in een andere ruimte spelen is altijd een plezier.”
Do 20.11 | 20:00 | Kraakhuis | €28
Norma Winstone & Kit Downes
Vr 19.12 | 20:00 | Karmelietenkerk | €28
Joachim Badenhorst’s Youran
Vooraf: Kit Downes
JAZZ
↑
01 jun
Vliegend
tapijt op Côté Jardin
Ons picknickfestival Côté Jardin was weer een schot in de roos, met een breed glimlachend publiek én een brede programmering op het buitenpodium en in verschillende zalen. Verstopt in de studio van de International Opera Academy: Le Contrevent die met magisch pianospel een heus vliegend tapijt in beweging zette.
Michiel Devijver
→
08 mei
Fazil Say neemt de Concertzaal op sleeptouw
Hij moet een van de grootste sterren zijn die vorig seizoen in onze Concertzaal stonden. Pianist Fazil Say deed waar hij goed in is: verhalen vertellen op onze Steinway en iedereen meeslepen in zijn betovering.
Behangmotief
T e rugblik
13 feb
Amaro Freitas verrast en verleidt
En plots haalde iedereen zijn gsm-lichtje boven en zwaaide mee op de tonen van Amaro Freitas. Het was een niet-alledaags zicht in ons Kraakhuis. Maar de Braziliaanse jazzpianist wist het publiek uitermate te charmeren met zijn mix van oprechte spontaniteit, virtuoze klasse op de piano en innemende verhalen tussendoor. Geen wonder dat hij een paar maanden later op Jazz Middelheim stond.
Björn Comhaire
Fantastische symfonie van Tine Thing
Helseth & Antwerp
Symphony Orchestra
Trompettiste Tine Thing Helseth, dirigent Markus Poschner en Antwerp Symphony Orchestra stonden op 16 maart in onze Concertzaal. Op het programma: Gustav Mahler, Nico Muhly en de 'Symphonie fantastique’ van Hector Berlioz. Na afloop bleek dat je dat gewoon letterlijk mocht nemen: het was een fantastische symfonie.
Christ Coquyt
Muziek voor het volk
In de podcast ‘Eerste hulp bij klassiek’ zet radiozender Klara influencers in om klassieke muziek naar een breed publiek te brengen. Onze Gangmaker meerstemmigheid
Seppe Gebruers – zelf pianist, componist en onderzoeker –heeft daar bedenkingen bij.
Een muzikant vertrekt uit artistieke noodzaak. Met de intentie het onvoorstelbare voor te stellen, zich te verliezen in esthetische vraagstukken – kortom: zich te durven begeven in het onbekende en te experimenteren zonder een duidelijke doelstelling. Maar zowel in de experimentele als in de klassieke muziek lijkt men die sprong in de abyss te hebben opgegeven. Een mogelijke verklaring? De ‘derde’ in de relatie tussen muzikant en luisteraar: het instituut dat de muzikant aanbiedt aan het publiek. Voor die organisator draagt muziek die als kant-en-klaar product wordt aangeboden immers al een bedoeling en voorspelbare succesfactoren in zich. Wanneer deze vorm de bovenhand krijgt, wordt de luisteraar gestuurd om de drijvende kracht van de organisator te interpreteren, niet die van de muzikant. Dit gaat ten koste van de
meerstemmigheid: muziek gaat altijd over de overdracht – bijvoorbeeld het concert – niet over een kant-en-klaar product.
De meerstemmige overdracht heeft spanning nodig, anders wordt het iets passiefs, dat weinig beweging kent. De curatoren-organisatoren zijn uiteraard afhankelijk van de ticketverkoop. Zij kunnen dan ook stellen dat zij ten dienste staan van het publiek. Het cureren lijkt dan balanceren tussen ‘muziek voor het volk’, keuzes van de curator en – idealiter – artistieke ideeën. Is dat niet het meest democratische? Ontsnappen we zo niet aan het elitarisme dat de kunstwereld vaak verweten wordt?
Emotie uitbesteden
De Oostenrijkse filosoof Robert Pfaller introduceerde het concept ‘interpassiviteit’: het fenomeen waarbij
individuen een genotservaring of handeling uitbesteden en zo directe betrokkenheid vermijden. Een treffend voorbeeld is de lachband in sitcoms: de televisie lacht in onze plaats en levert niet alleen de grap, maar ook de gepaste reactie. Op een concert zien we soms dat een artiest ontroerende anekdotes deelt, zoals een triest liefdesverhaal, als beweegreden voor de compositie. Meer nog: de manier waarop de artiest het stuk uitvoert, is gevormd door de eigen beleving, gericht op het herbeleven en representeren van de tristesse. Het publiek wordt zo uitgenodigd om met ontroering te reageren. Hun emotionele reactie wordt uitbesteed, net als bij een lachband.
Het listige is dat het lijkt alsof een massa mensen een authentieke emotionele ervaring heeft, terwijl die in werkelijkheid weinig persoonlijk of spontaan is. Het is een mop die om een lach vraagt.
Björn Comhaire
Nieuwe stijlcodes
Meer dan ooit tracht men de drempel te verlagen om nieuwe luisteraars aan te trekken. Radio Klara, bijvoorbeeld, zet in op influencers als Sander De Keere en Clara De Decker, die flitsende filmpjes maken over klassieke muziek en componisten. Drie redenen om naar Chopin te luisteren: 1) omdat het pianomuziek is, 2) omdat hij een interessant leven had, 3) omdat het romantisch is – en daarbij, dat Chopin een bewogen liefdesleven kende. Uiteraard is het ridicuul om die vraag zo te stellen en te beantwoorden, maar men kan zeggen dat ze speels omgaan met biografische informatie en zo proberen de oeroude muziekwereld op te frissen met een attitude die we kennen uit de showbizz. Net zoals in de popwereld probeert men de luisteraar niet enkel te verbinden met de gespeelde compositie, maar vooral met Chopins privéleven en hoe dat verklankt wordt. Meer nog: het gaat hier niet zuiver over zijn leven, maar over het enthousiasme dat de presentatoren vertonen – zij zijn de lachband van het gegeven ‘Chopin’. Deze kronkel lijkt zich te ontfermen over het elitarisme binnen de klassiekemuziekcultuur. De titel, ‘Eerste hulp bij klassiek’, zegt het al: ze reiken een methode aan om als ongetrainde luisteraar toegang te krijgen tot die elitaire wereld van klassieke muziek.
Maar daarmee suggereren ze tegelijk dat er kennis nodig is om naar deze muziek te kunnen luisteren. Zo belandt men in een onzichtbaar elitarisme: één dat uitstraalt het tegenovergestelde te willen doen, maar ondertussen de impliciete boodschap meegeeft dat wie zich deze codes niet eigen maakt, er niet bij hoort. Het concert wordt zo een cultureel ritueel met in- en outsiders, weliswaar met nieuwe stijl- of modecodes, namelijk die van de influencers.
Voorgeprogrammeerde ervaring Ook in muziekcentra en voor muzikanten is het verleidelijk om populaire communicatievormen toe te passen. Voor een uitvoering van Ligeti’s ‘Hamburg Concerto’ die ik onlangs bijwoonde, waarschuwde de hoornist eerst dat hij soms vals zou spelen, omdat dit de bedoeling was van de “zotte, gedurfde” componist – terwijl het in werkelijkheid gaat over natuurtonen. Het publiek wordt hier gepamperd, wordt iets wijsgemaakt dat niets te maken heeft met de muzikale ervaring zelf. Filters zoals deze lijken een veilige weg naar het doel: de reactie van de luisteraar geleiden. De vertoning overstemt zo de stem van de luisteraar. Zoals Adorno zei: “Hoe meer je de luisteraars geeft, des te minder je hen biedt.” Muziek op zich is altijd meerstemmig: ze heeft geen eenduidige betekenis,
Muziek gaat altijd over de overdracht, niet over een kanten-klaar product
→ Deze foto van Seppe Gebruers, die zijn zoon bewerkt heeft, is een metafoor voor muzikale overdracht: het bestaande transformeren met een nieuwe smaak en perceptie.
maar is steeds relationeel. Dit maakt het complex, waardoor het aanlokkelijk is om dat ondoordringbare geheel controleerbaar te maken – voor muzikant, curator, journalist én luisteraar. Daartegenover zouden we beter inzetten op de persoonlijke muzikale ervaring van de luisteraar – zonder voorbereiding. Of beter: met als enige voorbereiding de bereidheid om verrast te worden. Zo kan de luisteraar mee vorm geven aan een meerstemmig muzikaal klimaat. Wanneer je niet enkel naar concerten gaat waarbij je al weet wat te verwachten, of waar duidelijk gecommuniceerd is hoe je het waarschijnlijk zal ervaren, dan ontstaat ruimte voor echte ontmoeting. Zo ontsnap je uit de vicieuze cirkel van muziekconsumptie: passief toekijkend, meewiegend op de voorgeprogrammeerde ervaring.
Ontmoet onze Gangmakers
Elk seizoen stellen we drie nieuwe Gangmakers aan die ons uitdagen en prikkelen. In 25 | 26 zijn dat pianist en onderzoeker Seppe Gebruers (thema meerstemmigheid), communicator Jasper Gheysen (netwerk) en cellist Jasmijn Lootens (technologie). In elk Bijloke Magazine geven we één Gangmaker vrij spel. Op zo 31.05 gaan ze in debat. Ontdek alles op debijloke.be/gangmakers
06.10
Sauzereau
Easy Pieces Notice
Benjamin Sauzereau, Hendrik Lasure en Christian Mendoza nemen je mee op een bedwelmende trip die eeuwig mag blijven duren
21.11
Marius Neset Cabaret
Eerder in onze grote Concertzaal, nu in de intieme Bijloke Jazz Club: een unieke kans
Terug naar de roots van de jazz
‘Wat was van onschatbare waarde voor de doorbraak van de jazz? Juist: de clubs. En dat is exact de sfeer die we met de Bijloke Jazz Club willen terughalen.’ Programmator Kristof Roseeuw is opgetogen over ons nieuwe jazzpodium.
Maarten Byttebier
De voorbije seizoenen experimenteerden we al met ons Bijloke Café als extra speelplek voor jazzconcerten, naast de grote Concertzaal en het kleinere Kraakhuis. Publiek en artiesten waren zo lovend dat we er vanaf dit seizoen een volwaardig derde podium voor jazz van maken.
Wat is de Bijloke Jazz Club?
Jazzprogrammator Kristof Roseeuw: “Het is een volwaardig derde podium voor onze jazz. Bands spelen in ons Café. Die plek combineert een professionele technische installatie en akoestiek, met de gezelligheid en ongedwongenheid van een club.”
Welke sfeer wil je ermee creëren?
“De jazzclubs in de eerste helft van de twintigste eeuw waren van onschatbare waarde voor de doorbraak van de jazz. Die broeierige sfeer is exact waar we op mikken. Het publiek zit op ademafstand van de artiesten en dat geeft een bijzondere zielsconnectie. Bands gaan anders spelen, het applaus voelt nog intenser aan, het nodigt uit tot een ander soort dialoog. Ook het publiek is vrij: je kiest
zelf of je dichtbij gaat zitten, liever rechtstaat of wil hangen achteraan aan de toog, misschien zelfs eens heupwiegt of een danspasje waagt.”
Hoe verhoudt de programmatie zich tot de concerten in Concertzaal en Kraakhuis?
“Het Café is een losse ontmoetingsplek waar je vrienden kan inviteren. Die toegankelijkheid is belangrijk, je ziet dat we er een ander publiek mee aantrekken. Die diversiteit wil ik ook vertalen naar het podium. Dus staan er ook bands die de brug slaan naar pop en rock, zoals Chantal Acda en het Gwen Cresens Trio. Tegelijk is het de ideale plek voor artiesten die een avontuurlijker pad inslaan. Ik ben benieuwd wat de jonge Londense scene zal brengen met het project BXLxLDN Interplay.”
En je weet ook al eens een internationale naam te strikken. “Klopt. Ook bij artiesten die tegenwoordig in grote zalen staan, blijft die passie en liefde branden om hun werk in een kleinere club te presenteren. Voor iemand als Marius Neset is het
bijzonder om nog eens die intimiteit te ervaren, terug naar de roots. Je ziet trouwens dat de gemoedelijkheid vaak overslaat en dat zelfs die internationale artiesten graag in het Café blijven hangen om een praatje te slaan met het publiek. Het is exact die verbondenheid waar we naar op zoek zijn.”
Het publiek zit op ademafstand van de artiesten en dat geeft een bijzondere zielsconnectie
Kr ofRoseeuw |Prog mmeri n g j zza
20.12
Chantal Acda Band
The Whale
De Belgisch-Nederlandse singersongwriter presenteert de nieuwe
plaat met haar vaste liveband: een avond puur genieten voor band én publiek
26.03
BXLxLDN Interplay
Showcase van Belgisch en Brits jazztalent
Een sextet van drie beloftevolle
Belgen en evenveel Britten presenteert zijn eerste jazzproject
10.02
Gwen Cresens Trio
Brazil
Gwen Cresens, Mirko Banovic en Cesar Janssens laten de Braziliaanse zon schijnen in de Bijloke Jazz Club
22.05
Sylvain Rifflet
We Want Stars
Met zijn mix van jazz en indiepop reikt de Parijse saxofonist naar de sterren
Seizoen 25|26
Beleef klassieke muziek van de middeleeuwen tot vandaag in een historisch kader
met o.a.
Olga Pashchenko & Il Gardellino
The King’s Singers
Vox Luminis
Alexander Chance & Fretwork
B’Rock Orchestra & Lucie Horsch
Amandine Beyer & Kristian Bezuidenhout
VOCES8
Stile Antico
Lucile Boulanger & Justin Taylor
Cappella Mariana & Breathtaking Collective
Info & tickets: www.amuz.be
WWW.DELEN.BANK
Luisteren naar de roep van de natuur Nieuwe
muziek
in seizoen 25 | 26
Ecologie is een rode draad in het nieuwemuziekprogramma van seizoen 25 | 26. Kan het anders, met noten die vaak vers van de schrijftafel komen?
Melissa Portaels
“It seems too much effort to filter the city out.” Componiste Hildegard Westerkamp legde ruim 35 jaar geleden al de vinger op de wonde. In haar pionierswerk ‘Kits Beach Soundwalk’ (1989) neemt ze de luisteraar mee naar deze idyllische plek in het Canadese Vancouver, waar ze zich op het geluid van zeepokken probeert te focussen. Maar zonder gespecialiseerde opnameapparatuur dringen de geluiden van de omliggende stad zich telkens weer op de voorgrond.
Dreigen de kleine geluiden uit de natuur verloren te gaan? Westerkamp transformeerde luisteren tot een vorm van activisme. Haar werk inspireerde tal van componisten om via muziek en geluidskunst op te roepen tot een dieper ecologisch bewustzijn. Een thema dat dit seizoen ook in het nieuwemuziekprogramma van De Bijloke geworteld zit.
“We hebben echt toeren moeten doen om biologisch geluid zonder menselijk geluid te kunnen opnemen. Op ongeveer elke plek van de Noordzee hoorde ik onze aanwezigheid.”
Stijn Demeulenaere
In 2020 liet Stijn Demeulenaere zijn hydrofoon diep in de Noordzee zakken. Wie had gedacht dat daar zó veel te horen was? Zo stil als de zee op een kalme dag aan het Noordzeestrand lijkt, zo luid en onstuimig is zijn onderwaterwereld. Met zijn drukke vaarwegen, grote schepen, windmolenparken en visserijactiviteit behoort de Belgische kust zelfs tot de luidste stroken. In Demeulenaeres klankinstallatie ‘Zijlijn / Linea lateralis’ klinken naast de vervuiling ook natuurlijke, zeeeigen geluiden. De titel verwijst naar het zijlijnorgaan bij vissen, waarmee zij trillingen in het omringende water kunnen detecteren en met ander onderzeeleven communiceren. Door zowel de klankwerelden van menselijke als natuurlijke aard te laten horen, werpt Demeulenaere vragen op over de impact van de mens onder zee. Diezelfde zorg doordrenkt ook de nieuwe elektronische compositie van Joel Cahen in ‘Pool of Sound’ met Nemø ensemble in het zwembad Van Eyck. Zijn soundscape kan zowel boven als onder water ervaren worden. Onder water bereiken de trillingen het binnenoor niet via het trommelvlies, maar via onze botten.
“Van een breekbare schoonheid ... Het was wonderlijk om van zo nabij naar vallende sneeuw te luisteren. Maar wat ook opviel, was het voortdurende achtergrondgeluid van auto’s, vliegtuigen, zelfs op een plek die schijnbaar zo afgelegen is.” Tine Hens
In het boek met bijbehorende klankinstallatie ‘Archief van mogelijk verlies’ (2025) trachten Tine Hens en Ellen Jacobs elk op hun manier grip te krijgen op het dreigende verdwijnen van bepaalde diersoorten, planten en natuurverschijnselen. Ze vertellen de verhalen van onder andere de kievit, de paling en de wilde korenbloem, maar ook van sneeuw en duisternis. Dat hun voortbestaan onlosmakelijk verbonden is met de alomtegenwoordigheid van de mens, werd tijdens het maakproces pijnlijk duidelijk. Meermaals werden de geluidsopnames verstoord of onmogelijk gemaakt door de aanwezigheid van menselijke activiteit. ‘Archief van mogelijk verlies’ zindert en rouwt. Toch klinkt vooral de liefde door voor al het wonderlijks dat ons omringt. Componist Hans Abrahamsen deinst er in zijn werk ‘Schnee’ (2006-2008)
evenmin voor terug om de verschrikking van losbrekende ijsvlakten en krimpende ijskappen te verklanken. Tegelijk roept zijn muziek herinneringen op aan uitgestrekte, verstilde landschappen, diepe voetstappen in verse sneeuw en kinderlijke sneeuwpret.
“I do not so much walk with open ears or in search of inspiration, it is more based on the feeling of going on the same few walks many, many times throughout the everchanging winter season.”
Maya Bennardo
De natuur vormt al eeuwenlang een bron van inspiratie voor kunstenaars. Denk maar aan de bestiaria (middeleeuwse handschriften over dieren), pastorales (herdersdichten) en de natuur als toevluchtsoord in romantische
Vr 06.03 - za 04.04
Zijlijn / Linea lateralis
Klankinstallatie van diep onder de zee
muziek. Zelden kwam muziek zo dicht bij een oernatuurlijke klank als in ‘VÍDDIR’ (2022) van de IJslandse componiste Bára Gísladóttir. Zoemend, grommend, kolkend, knarsend, huilend en sissend zoeken en vinden de instrumenten elkaar in een soort van gemeenschappelijke, organische klankwereld. Na de abstractie van het seriële muzikale denken, waarin componisten toonhoogte, ritme en dynamiek met reeksen organiseerden (Pierre Boulez behoorde tot die groep), kiezen volgende generaties voor meer organische structuren en texturen. De spectralisten, bijvoorbeeld, verzamelen hun klankmateriaal door de natuurlijke samenstelling van klank te analyseren en de manier waarop klank zich voortbeweegt. In ‘Talisker’ (1993) van Luc Brewaeys is zo een speciale rol weggelegd voor de echo. Zijn muzikale
Za 20.09
Ears to Nature
Maya Bennardo & Florentin Ginot Vr 20.02 - za 21.02
‘peetvader’, de spectralist Tristan Murail, liet in een interview het volgende optekenen: “You keep the natural life of the sound, but you also sculpt the sound into composer-specified harmonies. The idea is that one finds an interesting object in nature, and transforms it to make something artistic with it.”
Precies vanuit die insteek componeert ook violiste Maya Bennardo haar ‘dormant gardens’, een reeks meditatieve composities die gevoed worden door de winterwandelingen die ze in Stockholm rondom haar huis maakt. Door telkens dezelfde wandelingen opnieuw te maken, schrijft ze, beleeft ze haar zo vertrouwde omgeving in een comfortabele soft focus: “The place is familiar, like an old, trusted friend. I find it particularly beautiful how places we know well, regularly unveil new facets of themselves – if we allow them to.”
Archief van mogelijk verlies Boekvoorstelling & expo
360° Brewaeys Spot op pionier Luc Brewaeys
Vr 14.11
Schnee Het Collectief
Ontdek alle concerten op debijloke.be/ nieuwemuziek
Di 16.12 - do 29.01
AUGUSTUS - SEPTEMBER
ZO 24 AUG | 20:00 GRANDIOOS SYMFONISCH
Rhapsody in Blue
Youth Orchestra Flanders
ZO 14 SEP | 14:00
Historische rondleiding
Met een gids door het oudste concertgebouw ter wereld
ZA 20 SEPTEMBER | 20:00 NIEUWE MUZIEK
Ears to Nature
Maya Bennardo & Florentin Ginot
ZO 28 SEPTEMBER | 15:00 ZONDAGMATINEE
Duo Jussen pakt uit
Lucas & Arthur Jussen
OKTOBER
DO 02 OKT | 20:00 OUDE MUZIEK
Broken Branches
Karim Sulayman & Sean Shibe
VR 03 OKT | 20:00 SYMFONIEORKEST VLAANDEREN
Dubbel vieren
Chen Reiss & Symfonieorkest Vlaanderen
ZO 05 OKT | 11:00 ZALIGE ZONDAG
Die schöne Müllerin
Roderick Williams & Carducci Quartet
MA 06 OKT | 20:00 BIJLOKE JAZZ CLUB
Benjamin Sauzereau Easy Pieces
Met Hendrik Lasure en Christian Mendoza
GRENZELOOS
DI 07 OKT | 20:00
Liedkunst uit Zuid-India
Ranjani-Gayatri
WO 08 OKT | 20:00 OUDE MUZIEK
Händel gaat glam
Jeanine De Bique, Maarten Engeltjes & PRJCT Amsterdam
VR 10 OKT | 20:00
NIEUWE MUZIEK
Klavecimbel onder hoogspanning
Gośka Isphording
ZO 12 OKT | 14:00
Historische rondleiding
Met een gids door het oudste concertgebouw ter wereld
VR 17 OKT | 20:00
ZA 18 OKT | 16:00 FAMILIE
De drie musketiers
KIDconcert van Antwerp Symphony Orchestra
DI 21 OKT | 20:00 JAZZ
Dave Holland Trio
Double bill met Gert-Jan Dreessen Quartet
DO 23 OKT | 20:00 PIANO
Siqi Yun bis
Tony Siqi Yun
VR 24 OKT | 20:00 GRANDIOOS SYMFONISCH
Sibelius' Vioolconcerto
Clara-Jumi Kang & Antwerp Symphony Orchestra
NOVEMBER
WO 05 NOV | 20:00 JAZZ
Immanuel Wilkins' Blues Blood Quartet with extra vocalists
VR 07 NOV | 20:00 NIEUWE MUZIEK
Supra natural
Brussels Philharmonic & Ilan Volkov
ZO 09 NOV | 14:00
Historische rondleiding
Met een gids door het oudste concertgebouw ter wereld
WO 12 NOV | 20:00 SOIREE ELPEE
Soiree Elpee #1
De platenclub van De Bijloke
GRENZELOOS
L’Bnat: gnawa zonder grenzen
Asmaa Hamzaoui & Bnat Timbouktou
DO 13 NOV | 19:00 OUDE MUZIEK
The Fairy Queen
Vox Luminis
VR 14 NOV | 20:00 NIEUWE MUZIEK
Schnee
Het Collectief
ZO 16 NOV | HELE DAG FAMILIE
BIG BANG Festival
De muzikaalste dag van het jaar
DO 20 NOV | 20:00 JAZZ
Norma Winstone & Kit Downes
Outpost of Dreams
VR 21 NOV | 20:00 BIJLOKE JAZZ CLUB
Marius Neset
Cabaret
ZA 22 NOV | 20:00 SYMFONIEORKEST VLAANDEREN
Verbonden dankzij Mozart
Jonathan Fournel & Symfonieorkest Vlaanderen
ZO 23 NOV | 11:00 ZALIGE ZONDAG Solitude
Reginald Mobley, Brandon Acker & Douglas Balliett
ZO 23 NOV | 11:00 | 15:00 | 16:30 FAMILIE
ARK oude muziek
Klankennest voor baby's & peuters
MA 24 NOV | 09:30 | 11:00 | 14:30 FAMILIE
ARK oude muziek
Klankennest voor baby's & peuters
WO 26 NOV | 20:00 GRANDIOOS SYMFONISCH
Met Beethoven en Bruckner de nacht in
Boris Giltburg & Brussels Philharmonic
Nachtlicht Festival
Intieme muziek om je aan te verwarmen
DO 27 NOV | 19:00
Sisyphus
Jean Rondeau
DO 27 NOV | 21:00
Saudade: fado in nieuw licht
Annelien Van Wauwe & Magdalena Hoffmann
VR 28 NOV | 19:00
Wolfgang wild
Anna Besson & a nocte temporis
VR 28 NOV | 21:00
Lyriek tussen de fjorden
Elisabeth Brauss
ZA 29 NOV | 19:00
Middeleeuwse standards
Claron McFadden & Cello Octet Amsterdam
ZA 29 NOV | 21:00
Naar huis
Maya Youssef Trio
VR 28 NOV | 20:00 OUDE MUZIEK Torment of Hearts
Femke Gyselinck, GRIP & B’Rock Orchestra
ZO 30 NOV | 15:00 ZONDAGMATINEE
Gespiegeld | Miroirs
Julien Libeer & Cappella Amsterdam
ma 06.10 Benjamin Sauzereau Easy Pieces
di 21.10 Dave Holland Trio Gert-Jan Dreessen Quartet
