5
ถ้ า เทวดาที่ บั น ทึ ก แต้ ม บุ ญ ไม่ บ กพร่ อ งในหน้ า ที่ ก็ ต้ อ งโทษ คณะกรรมการสวรรค์ตาถั่ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ลงทัณฑ์หญิงสาวแสนดีอย่าง ฉันได้มั่วซั่วขนาดนี้ คอยดู๊...ถ้าขึ้นไปได้ แม่จะเหวี่ยงให้สวรรค์กระเจิงเชียว ฮือ...ฮือ ฉันอยากตาย “คุณ...คุณ” ใคร? ใครเรียกใครอยู่ได้? หนวกหู! อ่า...หรือเรียกฉัน? อยู่ บ นเครื่ อ งบิ น กลางท้ อ งฟ้ า สู ง เป็ น พั น ๆ ฟุ ต ขนาดนี้ หน้ า ไหน กระแดะมารู้จักมักจี่ฉันอีก ฉันไม่อยากเสวนาวิสาสะกับใครทั้งสิ้น ไม่เกิน 20 นาทีก็ถึงเชียงใหม่แล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยฉันเดินทางโดยวิเวก เถอะ “คุณครับ เป็นอะไรมากรึเปล่า” ฉันหันขวับหาชายหนุ่มในที่นั่งข้างๆ ตั้งแต่ขึ้นเครื่อง ฉันไม่สนใจว่า ตัวเองนั่งส่วนใดของเครื่อง นั่งกับใคร หน้าตาเป็นยังไง จนนาทีนี้แหละ หมอนี่เป็นใคร ฉันพลิกแฟ้มความทรงจําอย่างลวกๆ แล้วเทียบเคียง ไม่ พบว่าใกล้เคียงกับเค้าหน้าของบุคคลใดที่พอรู้จักเลย กรอบหน้าเรียว ผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกเป็นสันโด่ง ริมฝีปากสีชมพู อย่างคนสุขภาพดี ถ้ายืนขึ้นน่าจะมีส่วนสูงสัก 180 เซนติเมตร สรุปคือ... หล่อแซ่บ! แต่ขอโทษ...ฉันไม่มีอารมณ์เล่นเกม 108 คําถาม หรือต่อปากต่อคํา กับใครในตอนนี้ อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันอยากอยู่ลําพังในที่นั่งของฉัน กิน ช็อกโกแลต แล้วก็ร้องไห้เงียบๆ คนเดียว “รับไปซีครับ”