31
“สี่อย่าพูดกับพ่ออย่างงั้นสิลูก ไม่เอา...ไม่เอาลูก” แม่ผวามากอด แขนฉัน มือแม่สั่นและเย็นเฉียบ ป๊าหน้าแดงก่ํา แล้วแผดเสียงกลับไม่แพ้ฉัน “เอ็งไม่ใช่ลูกฉัน! อีผีบ้าชิงหมาเกิด!” “ใช่ซี้! สี่มันเกิดข้างถนน ไหนมันจะวิเศษวิโสเหมือนเฮียกับเจ๊ แล้ว ถ้าทั้งหมดนี้ มันเป็นกรรมของสี่ สี่ก็จะก้มหน้ารับกรรม แต่อย่าให้สี่หมด ความอดทนนะ แล้ววันนั้นจะได้เห็นว่าสี่ก็มีชีวิตของสี่ อยากทําอะไรเพื่อ ตัวเองบ้างเหมือนกัน” ฉันสะบัดหน้า กระแทกเท้าตึงๆ ขึ้นชั้นสาม เข้าห้อง กระชากประตู ปิดโครม หัวใจเต้นแรง ราวน้ําเดือดพล่านในกา มือสั่น ปากคอสั่นไปหมด วั น นี้ ฉั น อุ ต ส่ า ห์ อ ารมณ์ ดี แต่ ง ตั ว จะไปสั ง สรรค์ กั บ เพื่ อ นแท้ ๆ ต้ อ งมา หงุดหงิดเพราะสันดานเห็นแก่ตัวของคนที่ชอบทําผิดซ้ําซาก ขณะกระชากลิ้ น ชั ก หยิ บ สมุ ด เงิ น ฝากธนาคารและใบถอนเงิ น ออกมา เสียงเรียกจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ฉันรับสายเมื่อชื่อบนหน้าปัด คือยายบุ๋ม “มาถึงแล้วเหรอแก” “ถึงแล้ว...จอดเลยบ้านแกมาหน่อย แต่งตัวเสร็จยัง” เสียงนังเพื่อน สาวใสแจ๋ว ไม่รู้ทุกข์รู้ร้อนกับฉันเลย “อีกสามนาทีฉันออกไปหา” ฉันบอกแล้ววางสาย หยิบปากกามากรอกตัวเลข ลงชื่อตรงเจ้าของ บัญชีและผู้มอบฉันทะ ถือลงมาวางบนโต๊ะตรงหน้าป๊า