WANG QUINGSONG
No chyba, że jest to Budda chińskiego artysty Wang Quinsonga, twórcy grupowych zdjęć, nawiązujący w sposób mniej lub bardziej dosłowny do rzeczywistości współczesnej Państwa Środka. “Chociaż Wang nie jest tak dosłowny jak jego rodak, chińczyk Ai Weiwei, fotograficzny geniusz łączy tych artystów z Wang Liu Wei i Xingwei w otwartej krytyce społecznej atmosfery Chin. Korzystając z obrazów o naturze sensacyjnej i systemowo łącząc ikonografię zachodu i wschodu, Wang przesuwa granicę między mroczną fantazją i realną przyszłością swojego kraju.”24 W pracy Świątynia (Temple) już nie siedzący w pozycji kwiatu lotosu, ale rozwalony i rozbawiony Budda, przyjmuje ukłon od zezwierzęconych i upokorzonych postaci. Strach, umasowienie i rozkosz z posiadanej władzy biją po oczach. Pomnik złego boga, lub boga zdemoralizowanego, otwiera pole do refleksji nad tym, komu lub czemu dzisiaj oddajemy cześć.
Świątynia, Wang Quingsong, 2013, Wenecja, Włochy (http://china8.de/en/press-‐material/nrw-‐forum-‐dusseldorf/)
PAWEŁ ALTHAMER
Pozostawmy badania ciężaru pomników socjologom i poszukajmy innych przykładów przeskalowania jako operacji artystycznej. Czy powiększone ludzkie ciało może nie być posągiem? Może. Forma lżejsza od powietrza Pawła Althamera podważa fundamenty rzeźbiarskiej grawitacji. Autor napełnia helem własny, trójwymiarowy autoportret i musi go przywiązać, żeby mu nie uciekł. O Jednym z wielu mówi: „Ciało jest tylko wehikułem dla duszy. Czuję się jak kosmonauta w ubrany w moje własne ciało, jestem uwięzioną duszą”25. Męski 22 metrowy akt kołysze się nad
24
Katherine Brooks, Na imponująco zatłoczonych, masowych zdjęciach Wang Qingsong ukazuje urbanizację Chin. Artykuł w Huffpost, sekcja Art & Culture, 8 września 2013 roku (http://www.huffingtonpost.com). 25 Agnieszka Sural, 11 najważniejszych prac Pawła Althamera, artykuł opublikowany 30 października 2014 roku w culture.pl
34