18 |
| OBLICZA EMIGRACJI
14 stycznia 2021 | Nº 878 |
Dariusz A. Zeller
J
ak długa jest historia Domu Polskiego w Bedford?
W 2022 roku Dom Polski będzie obchodził swoje 60. urodziny. W 1962 r. z tęsknoty za krajem i niemożliwością powrotu do Polski, powojenna Polonia przeznaczyła swoje prywatne pieniądze na zakup budynku, który nazwano Domem Polskim. Na otwarciu tego polonijnego miejsca zebrała się cała elita ówczesnych włodarzy miasta Bedford, a otwarcia i przecięcia wstęgi dokonał gen. Władysław Anders, który serdecznie pogratulował organizatorom ich świetnego osiągnięcia, które jak mówił „jest jednym z przejawów naszej postawy, naszą wolą w wytrwaniu w polskości”. Ówczesny Burmistrz miasta Bedford Mr. Birdwhistle, który z wyraźnym, choć hamowanym wzruszeniem powiedział o „nigdy niezapomnianym i na zawsze zobowiązującym bohaterskim wysiłku polskiego żołnierza i polskiego narodu z czasów, gdy nad Anglią i światem zawisła groźba niewoli i katastrofy”. Uważane to było za wzorowy przejaw naszej wspólnej siły i wytrwałości. Myślę, że ta idea towarzyszyła ludziom zgromadzonym wokół Domu Polskiego od samego początku i jest warta podkreślenia szczególnie teraz. Dla nas obecne czasy to kolejny test wspólnej siły i wytrwałości.
Jest pani obecnie dyrektorem Domu Polskiego. Dlaczego zdecydowała się pani na jego prowadzenie?
Propozycja prowadzenia Domu Polskiego przyszła do mnie nieoczekiwanie. Byłam tuż przed wyjazdem do Peru i głównie tym żyłam, ponieważ była to moja pierwsza w życiu samotna podróż i to jeszcze w tak odległy zakątek świata. Było to we wrześniu 2018 r. Wtedy pan Zbigniew Wereszczyński – syn jednego z założycieli Domu Polskiego – spotkał się ze mną mówiąc, że losy Domu Polskiego wiszą na włosku i jest duża szansa, że budynek pójdzie na sprzedaż, a pieniądze trafią na wybraną organizację charity (tak jest zapisane w statucie, który stworzyli założyciele). Wtedy pan Zbigniew złożył mi propozycję, a ja po prostu nie mogłam odmówić, ponieważ oznaczałoby to koniec działalności, i historii Domu Polskiego i marzeń ludzi, którzy walczyli o wolność i przetrwanie. Poczułam się w obowiązku również walczyć o przetrwanie naszego polonijnego miejsca, nie tylko w geście hołdu i z szacunku dla ich dzieła, odwagi i niezłomnej miłości do ojczyzny, ale