COLUMN SANDRA

LIEFDE GEVEN

Ik werk voor een voedselbank. Mijn functie is eten inzamelen, sorteren, opslaan en voedselpakketten inpakken. Afgelopen week kreeg ik een email van iemand die ik vaag ken. Ze schreef in het Engels: 'Hi Sandra, ik was gisteren in een winkel toen ik een nogal verdrietig gesprek opving van een stel dat naar kerstdecoraties keek. ‘Oh, dat is een beetje duur – en ik betwijfel of we dit jaar wel een kerstboom kunnen kopen.' Vervolgens vroeg ze mij of ik bij de voedselbank niet iets kon doen en bood ze hulp aan bij het regelen van kerstbomen. Zulke initiatieven zijn wel aan mij besteed en vanaf volgende week ligt er dus een lijst klaar voor mensen die een voedselpakket komen halen om zich in te schrijven voor een gratis kerstboom. De plaatselijke vrouwenvereniging is gevraagd om versiering en kerstballen. Iedereen is enthousiast. Al eerder merkte ik op: de ene helft van de gemeenschap hier zorgt voor de andere helft. Dat was bij de oktober oogstfeesten, die bij mij op het Engelse platteland nog volop gevierd worden: ik kreeg bij de voedselbank zo veel eten aangeleverd dat het me een warm en dankbaar gevoel gaf. De mensen om mij heen zijn zorgzaam. Ze kijken naar elkaar om. Dit beeld kan in schril contrast staan van wat jij hebt meegemaakt. Misschien heb jij juist de ervaring dat je er alleen voor staat. Dat er nooit iemand naar je om heeft gekeken. En dan is het niet gek dat jouw beeld van de maatschappij helemaal niet zo zorgzaam is. Ook in de gevangenis zal je het anders kunnen ervaren. Geweld, eenzaamheid, wantrouwen. Er zijn een hoop negatieve krachten aanwezig. Alhoewel, ik krijg ook verhalen van gevangenen die samen optrekken. En hoewel je waarschijnlijk niemand echt vertrouwt, zijn er vast mensen om je heen waar je gedachten mee kan delen. Spullen mee kan ruilen. Samen dingen bespreken en je daar goed door voelen. Of je krijgt bezoek van een vrijwilliger van Reclassering Nederland. Zij bespreken met je jouw situatie in de gevangenis en de stappen die je nu kan maken als voorbereiding op vrijlating. Of jullie bespreken wat je gaat doen als je weer buiten bent. Nu is de tijd om daarover na te denken, die te delen en zo te checken of het wel verstandige plannen zijn. Misschien krijg je wel post van familie of vrienden en delen zij hun verhalen, of kindertekeningen. Of misschien krijg je zelfs wel bezoek van ze. Wat een steun kan dat zijn! Gister hoorde ik een overdenking over Vrijheid van de Amsterdamse predikant Joost Röselaers. Hij vertelde over een filosoof die geloofde dat je niet verantwoordelijk bent voor je eigen daden, omdat er altijd een voorgeschiedenis is. Jij hebt iets verkeerds gedaan omdat jij geen steun had, geen goede leraren, geen stabiele familie of omdat het nou eenmaal in je DNA zit. Kortom, het is de maatschappij en niet jij die verantwoordelijk is voor jouw daden. Hij is het hier niet mee eens. Hij gelooft dat iedereen vrij kan handelen, en haalt het Bijbelboek Exodus daarbij aan. Vrij handelen, dus nadenken over wat je doet, is niet gemakkelijk. Het vergt ook vaak het doormaken van een moeilijke tijd. In het boek Exodus is er een doortocht door de zee voor nodig en een periode in de woestijn. Niet waar je wilt zijn dus. Misschien is dat voor jou de tijd die je vast zit. Voor hem is er dan God, die zegt: ‘Ik ben er voor jou. Hoe je er ook aan toe bent, jij bent kostbaar voor mij.’ God kan voor iedereen anders zijn. Misschien is die God voor jou ook belangrijk, maar het kan ook je partner zijn, je familie, een goede vriend. Iemand die zegt: ‘Ik zie je. Ik heb je lief.’ Zodra je je geliefd voelt, ben je beter in staat om steviger en vrijer in het leven te staan. Je maakt makkelijker de juiste beslissingen. Word je er een heilige van? Nee, fouten zullen er altijd zijn. Elk leven is een mengsel van goed en kwaad. Maar je geliefd weten zal je hopelijk de mogelijkheid geven om liefde terug te geven. Dat kan aan een partner zijn, aan een kind, of aan de maatschappij. Terug naar mijn voedselbank. Vorige maand kwam er iemand binnenlopen met een grote doos eten. Hij gaf me de doos en zei: 'Hier, ik heb van jullie eten gekregen toen ik het niet had. Nu heb ik een baan en het gaat goed met me. Dat wil ik met jullie delen.' Dit is wat ik hierboven beschreef als liefde teruggeven aan de maatschappij. En wat voelt dat goed!

Sandra woont met haar gezin in Engeland en bezoekt daar als vrijwilliger voor Bureau Buitenland Nederlandse gedetineerden. In haar columns vertelt ze over haar ervaringen.