gezinsrecreatie een klein boerderijtje aangeschaft op Zuid-Beveland, in Driewegen. Daar zaten duizend tegels in, Rotterdamse paarse, en dat was het begin van dit hele gebeuren hier.’ De tegels werden verkocht en vormden het aanvangskapitaaltje voor een nieuwe carrière: de tegelhandel. Geschiedenisleraar Van Sabben, die niets van tegels wist, begon met hamer en beitel. Door te tikken met gevoel, en goed te luisteren naar de holtes kreeg hij zijn tegels onbeschadigd van de wanden. En benjamin Arno mocht mee op pad, deed klussen en gaf zijn ogen goed de kost. Arno becommentarieert: ‘Vroeger hadden mensen een veel betere tiktechniek. En vooral meer geduld. Tegenwoordig moet alles snel, anders is het te kostbaar. Als het niet mechanisch op te lossen is haakt de moderne mens af.’ Ook Cees liet evenwel door een technisch bureau apparaten verbouwen om tegels gaaf van de muur te krijgen. Die apparaten schafte hij in meervoud aan, zodat hij door kon als er iets kapot ging. Overigens deelde hij de opbrengst van die tegels met zijn broer Piet. Samen kochten ze een andere, grotere vakantieboerderij in Nieuwdorp, niet ver van Driewegen. En zoals Cees in tegels ging handelen, deed Piet dat in antieke prenten. Het groeide uit tot het nog bestaande veilinghuis in affiches: Van Sabben Poster Auctions in Hoorn, later verkocht aan Udo Boersma. Cees voerde naast de tegelhandel, waar hij als bijvangst vaak antiquiteiten kon kopen, nog een antiekwinkel in Rockanje.
D ansen Als ik Arno vraag wat voor vader Cees was, zegt hij: ‘Heel druk! Altijd verbouwen, werken, handelen. Hij was geen knuffelaar. Heel rationeel. Altijd doen, doen. Maar naast spelen, ravotten en zeilen op het Veerse Meer met onze boot was ik altijd om hem heen, in de ondersteuning.’ Cees neemt over: Arno danste al. Ik zag daar niet zo veel in. Ik leerde hem over tegels, en de techniek, zoals het uitzagen van witjes.’ Arno licht toe: ‘Ik was inderdaad sterk geïnteresseerd in klassieke dans, en heb twee en een half jaar op de Rotterdamse Dansacademie gezeten. Niet afgemaakt, want ik werd uitgenodigd door het Amsterdamse Scapinoballet om in hun matineeballetten te dansen. Daar heb ik nog mogen werken met de grote choreograaf Hans van Maanen zelf!’ En toch bleef Arno uiteindelijk doorgaan in het bedrijf van vader Cees. Na het overlijden van moeder Mary was er familieberaad. Arno’s zus, fysiotherapeute van professie, wilde iets voor dementerenden doen. En Arno nam op zijn 27-ste formeel de activiteiten over waar hij al zo veel jaren zijn sporen in had verdiend. Het veilinggedeelte van het bedrijf was toen vanwege de hoge kosten en de afnemende omzet al een slapende activiteit geworden, zodat oprichter Cees zich kon beperken tot het beheren van de overgebleven handelsvoorraad. Ik vraag Arno of hij zijn brood niet had kunnen verdienen met zijn passie
Afb. 3 Arno aan het werk bij de opbouw van de Oxenaarwand voor het Nederlands Tegelmuseum, in 2009 (foto Johan Kamermans).
55