21 | hans overvliet | Nederlands dagboek Luxfer Open Space | Česká Skalice | Tsjechië

een residentie in LUXFER OPEN SPACE uitgenodigd door Roman Rejhold & Kate Štroblová in Česká Skalice | Tsjechië

tentoonstelling DISTANT SUFFERING

11/06/’21 – 30/07/’21 praatje 11/06/’21 – 18 u.00

www.hansovervliet.com

Riegrova 347, 552 03 Ceska Skalice website hans overvliet curiositas@zeelandnet.nl www.hansovervliet.com

Ik leef het voorrecht te zijn uitgenodigd door Roman Rejhold & Kate Štroblová van LUXFER OPEN SPACE voor een residentie, een kunstenaars praatje en een tentoonstelling in de stad Česká Skalice, Tsjechië van 31 mei tot 11 juni.

De reis wordt heel bijzonder. De laatste keer dat ik zo ver naar het oosten reisde, bestond Tsjecho-Slowakije nog en leefde Václav Havel.

Ik was in 1989 in Praag, in de week dat zo'n 4.700 OostDuitse mensen naar de West-Duitse ambassade vluchtten om zich bij het ‘vrije westen’ te voegen. Het bleek mijn doop in geopolitieke gebeurtenissen en een ontnuchterende confrontatie met de ‘condition humaine’ te zijn.

Woorden van twee van mijn favoriete schrijvers Simone de Beauvoir en Samuel Beckett - leerden me in dit opzicht onschatbare lessen: Sans échec, pas de morale.1 (Zonder mislukking, geen moraal). Misschien wel de meest geruststellende beschrijving van ethiek die ik ken.

Ethiek, zegt De Beauvoir, veronderstelt onvolmaaktheid: ze is onlosmakelijk verbonden met mislukking, met niet weten.

Beckett schreef in deze context natuurlijk zijn beroemde Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.2 Dus in het gezelschap van mijn zeer geliefde en levenslange medereiziger Willy van Houtum ben ik op weg om glorieus te falen.

Dit dagboek is bedoeld als vertraging en herinnering aan onze kunstreis.

1. de Beauvoir, Simone, Le Deuxième Sexe / The Second Sexe Nederlandse uitgave, Erven J. Bijleveld, 1986 2. De voorlaatste prozatekst van Samuel Beckett, Worstward Ho, novelle, 1983

de dagen

29 mei 2021 | Middelburg – Neurenberg Voor mijn huidige werk in uitvoering, DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. van een gedeeld artefact, kon ik het niet laten om een tentharing achter te laten in Neurenberg ten einde het vluchtelingenkamp Reyhanli in Turkije te verbinden met de Zeppelin Platz.

Middelburg (de explosie van Ko de Jonge) en Rotterdam (de verwoeste stad door Ossip Zadkine) waren de twee voorgaande locaties.

Zo kunnen ‘mensen zonder stem’ zich toch uitspreken op de plek waar elke belangrijke nazi kon razen en tieren.

Dit kunstwerk i.d. van een gedeeld artefact vestigt de aandacht op mensen die tot vluchtelingen zijn gemaakt en nu gedwongen worden te dolen.

Het gebruik van de haringen symboliseert de grote witte UNHCR-tenten waarmee over de hele wereld vluchtelingenkampen zijn gebouwd.

Met dit werk probeer ik bij te dragen aan het feit dat de witte tenten en dus ook deze haringen in de nabije toekomst niet meer nodig zullen zijn en dat de haringen definitief in musea tentoongesteld kunnen worden als verdwenen en dus historisch archeologisch verschijnsel.

Klik hier voor meerdere vertalingen van een korte inleidende tekst in het Engels, Duits, Frans, Spaans, ‫عربى‬ en ‫فارسی‬.

Klik hier voor de catalogus in wording.

Reyhanli vluchtelingenkamp | 2011 | Hatay Province Turkish-Syrian grens | 36.18448° / 36.36440°

Neurenberg | Zeppelin Plaz | 1934 49.430610 / 11.126530 30/05/2021

30 mei 2021 | Neurenberg - Česká Skalice Te moe van de reis en te veel onder de indruk van hetgeen me wordt geboden hier in Česká Skalice. We werden buitengewoon hartelijk ontvangen door Roman Rejhold, één van de drijvende krachten achter Luxfer.

Binnen de kortste keren hadden we contact in de heerlijke tuin van LUXFER OPEN SPACE. Open Space bleek een aantal prachtige ruimten te bevatten in een even prachtig gebouw. Morgen beginnen met inrichten en het vinden van meer woorden.

Dus een beeld van gisteren uit Neurenberg: I.D. OF INEQUALITY . . .

29 mei 2021 | Middelburg – Neurenberg

1 juni 2021 | Česká Skalice Vandaag begonnen met inrichten. Willy had in Nederland al een gevoel ontwikkeld hoe de blikjes van DISTANT SUFFERING VI | i.d. of a shared key te presenteren. Het werkt wonderwel uit en tegelijkertijd beginnen we al doende het gebouw een beetje te ervaren & te begrijpen. Het werk begint zich dus te verhouden.

Op de muur van LUXFER OPEN SPACE vond ik de restanten van de poster van i.d. of inequality . . .

1 juni 2021 | Česká Skalice

2 juni 2021 | Česká Skalice

Heerlijk ingericht. Wonderbaarlijk hoe het werk als van-zelf z’n plek vindt en hoe het zich niets aantrekt van de onderlinge leeftijdsverschillen.

2 juni 2021 | Česká Skalice

3 juni 2021 | Česká Skalice | entr'acte De dag dat we in Česká Skalice aankwamen, duurde de oorlog in Syrië 3.333 dagen. Aangezien ik ook een residency doe, resulteerde dit trieste feit in een nieuw werk - i.d. van vervagende herinnering - een revitalisering van een van mijn eerste werken binnen DISTANT SUFFERING. Klik hier voor de hele serie.

3 juni 2021 | Česká Skalice | entr'acte

3 juni 2021 | Česká Skalice Gisteravond van de lokale keuken genoten met Roman. Hij was zo aardig om voor Willy iets speciaals te bestellen.

Heel fijn om Roman wat beter te leren kennen, buiten zijn bijzondere passie voor de hedendaagse kunst om. Het is een bijzonder mens, en dat is ‘ie. En passant zorgde hij ook voor een Tsjechische simkaart.

Het inrichten had een dipje: op de een of andere manier wilde het niet goed lukken. Spijkertjes niet op dezelfde hoogte, consoles uit het lood vanwege weerbarstige muren, etcetera.

Morgen zien of we het laten of opnieuw beginnen.

En natuurlijk bezorgde de auto ons vandaag last op weg naar huis: de uitlaat maakt enorm veel herrie. Morgen op zoek naar een garage.

3 juni 2021 | Česká Skalice

4 juni 2021 | Česká Skalice Het is zo’n enorm voorrecht om nu al bijna een week lang in een bubbel te leven waarin kunst niet alleen centraal staat, maar waarin kunst bijna het enige is dat telt. Dankzij die concentratie is de tentoonstelling bijna ‘af’. Morgen een paar laatste details en dan pogen nieuw werk te maken en dagelijks naar de expo rijden om te zien of het blijft kloppen. Zegen de vertraagde tijd.

De aanvankelijk niet geheel goede dag gisteren bleek vandaag qua resultaat mee te vallen. Willy tipte een 22 tal zwarte spijkers wit bij en het wonder geschiedde.

Rondlopend doorheen de ruimten realiseerden we ons wat mij de laatste jaren allemaal is gegund: werk dat op verre plekken was uitgenodigd, komt hier in Luxfer Open Space in Česká Skalice bij elkaar. De kubus met miniatuur en veertjes die voor de eerste keer bij Mehreen Hashmi in Pakistan tijden‫ كبوتر‬/ Kabutar / Duif te zien was, geflankeerd door een poster die maanden in Middelburg hing bij Leni van den Berge / Roofprintpers naast een catalogus uit Milaan bij Independent Artists Gallery tijdens (MEN OF) STREET ART, georganiseerd door Manuel Zoia, uitkijkend op een werk dat eerder bij Watermans Arts Centre in London in de tentoonstelling Radical Immersions, gecurateerd door Klio Krajewska hing, vergezeld van geheel nieuw werk, naast de drie foto’s die preluderen op de blikjes van Art Gouda, rijmend met de andere miniatuur die Jan Verhaeghe / CultuurCentrumBrugge liet zien tijdens Exile.

Nogmaals, dat al dat werk nu op een geweldig passende plek te zien is, vervuld me met grote blijdschap en ontroering.

4 juni 2021 | Česká Skalice

4 juni 2021 | Česká Skalice

5 juni 2021 | Česká Skalice Het ingewikkelde met ‘kunst’ is dat je je op elk moment bewust moet zijn van de vorm in relatie tot de inhoud. Soms weegt de inhoud van distant suffering zó zwaar dat ze elk denken / voelen over de vorm wegdrukt. Dan verstar ik. Het proces komt volledig tot stilstand.

Om dat weer vlot te trekken concentreer ik me dan volledig op de vorm. Dan pas komt er iets van poëzie boven, iets van gelaagdheid. Met pamfletteske kunst is immers niemand gebaat. Dan ook komen de herinneringen aan een aantal mensen dat ik gisteren noemde, die mijn inhoudelijk toch tamelijk weerbarstige werk in de openbaarheid willen brengen. Waarmee ze zich ook engage-ren op de inhoud. Ik ben daar niet alleen erg blij mee, ik realiseer me tegelijkertijd dat al die mensen een drempel over moesten en enig risico namen met hun bereidheid.

Als voorbeeld herinnert een aantal van jullie zich ongetwijfeld het lawaai dat ontstond rond een vliegerproject dat resoneerde van Vlissingen via Washington tot in Jeruzalem / Al-Quds. Hier vind je een beetje van dat rumoer.

Met dat ambigue gevoel liep ik dus gisteren rond in mijn tentoonstelling en schreef uitsluitend over de positieve herinneringen. Vandaag was ik weer doende me tot de vorm in relatie tot de inhoud en andersom te verhouden.

Waarbij uiteraard ook onmiddellijk de twijfel toesloeg: is het werk überhaupt goed genoeg, is het gelaagd genoeg?

Doet het recht aan de overweldigende problematiek waar ik (ook) aandacht voor vraag. En zo ja, is deze wijze dan de juiste / de enige / de beste?

5 juni 2021 | Česká Skalice Dragen de beelden bij aan een zinvol kunstdiscours? Hang je niet dankzij de ellende van anderen de al dan niet gevierde kunstenaar uit? Kortom, hoe zit ‘t met de integriteit?

En dan is daar natuurlijk ook altijd het fenomeen dat wat er in je hoofd zit nooit gematerialiseerd kan worden. In dier voege is elk werk een mislukking. En is ook deze tentoonstelling een opeenstapeling van gelukkig uitgevallen fouten, verdoezelde vergissingen, met als metafoor en analogie tegelijkertijd 22 wit geschilderde spijkertjes. Bewijs van ultiem falen. Wat gelukkig ook de inspiratie tot een volgend beeld inhoudt.

Vanuit deze ambiguïteit ga ik straks beginnen met het schrijven van het praatje voor 11 juni aanstaande. Eens kijken of de Pools-Britse socioloog en filosoof Zymunt Bauman (1925–2017) me op weg kan helpen. Ik zit immers een paar kilometer af van zijn geboorteland . . .

5 juni 2021 | Česká Skalice

5 juni 2021 | Česká Skalice

6 juni 2021 | Česká Skalice Vandaag even afstand genomen van de expositie en samen thuis begonnen met het maken van de ijskogels van DISTANT SUFFERING XXI | i.d. of a shared bullet.

Aanstaande vrijdag geven we deze multiple aan elke bezoeker als vervagende herinnering aan onze tijd hier.

Ook heerlijk rondgereden in een prachtige omgeving met een raadselachtig mengsel qua architectuur.

Verder vooral stilte en rust . . .

6 juni 2021 | Česká Skalice

7 juni 2021 | Česká Skalice Willy en ik maakten een filmpje voor het praatje / uitreiking van de multiple DISTANT SUFFERING XXI | i.d. of a shared bullet.

Ook de bijbehorende catalogus begint vorm te krijgen.

Bezig met de omgeving te verkennen, zowel analoog als digitaal. Vanavond op restaurant met Roman en Willy.

Daarna een set erg goede vragen beantwoorden van de journalist Hynek Šnajdar voor de lokale media.

7 juni 2021 | Česká Skalice

8 juni 2021 | Česká Skalice Een opnieuw prachtige dag: Roman vergastte ons in de ruimte van Luxfer Open Space op nocturnes van Chopin en geweldige koffie, een plaat wit geschilderd, opnieuw een erg fijne rit door de regio gemaakt – J.J. Cale #5! – op een terras goed bier gedronken, namen van aardige mensen verbeterd, opnieuw aan een wolken/explosieschilderij met het stof van Luxfer Gallery begonnen, teksten aan het schrijven voor de media en de artist talk.

Nu nog nieuw werk maken. Ideeën zijn er, maar volgens Willy geen Overvlieten in de maak. Helaas heeft ze al ongeveer dertig jaar gelijk op dit punt . . .

9 juni 2021 | Česká Skalice

9 juni 2021 | Česká Skalice Another lovely day at the office . . .

9 juni 2021 | Česká Skalice .

10 juni 2021 | Česká Skalice De bootjes die ik gebruik voor i.d. of shared liquid mobility zijn op dit moment nergens meer te krijgen. Zelfs niet direct van de fabrikant.

Ik heb er nog drie, waarvan twee met roeispanen . . . Dus vandaag eindelijk de moed bij elkaar geraapt om de roeispanen aan de bootjes vast te plakken. Geen totale mislukking gezien het formaat van de roeispanen in vergelijk met mijn vingers.

Zojuist begon het voor de eerste keer sinds onze aankomst fors te regenen en te onweren. Net op het moment dat ik het stofschilderij naar Luxfer Open Space wil brengen. Lekkere timing.

Als laatste elementen het flesje van i.d. of a shared bullet geplaatst.

Ik zie zeer uit naar de opening morgen en het gesprek met de bezoekers.

10 juni 2021 | Česká Skalice

10 juni 2021 | Česká Skalice

10 juni 2021 | Česká Skalice Met de slakkenpost kwam er een kaart van Giel aan . . .

11 juni 2021 | Česká Skalice Het was in één woord geweldig: fijn welkom in de tuin door Roman, Kate vertaalde perfect, de mensen waren echt verrukt over de multiple i.d. of a shared ice bullet en er was een enorme concentratie bij de rondgang.

11 juni 2021 | Česká Skalice

11 juni 2021 | Česká Skalice

12 juni 2021 | Česká Skalice Dit weekend is het een open atelier / galerie weekend in de streek rondom Skalice. Gisteravond was de organisatrice daarvan op bezoek. Het werd een heel fijne ontmoeting.

Bij het uitzetten van de video stond er een naar later bleek Amerikaanse man van een jaar of dertig nog steeds naar de stofschilderijen te kijken en vroeg me naar het hoe en waarom. Willy was hem en zijn vriendin al eerder opgevallen toen zij beiden langdurig het werk met de schalen bekeken. Hij bleek schilder en muzikant, naar Tsjechië verhuisd voor een significant onther - Heidi. Het werd een schitterend gesprek dat een onvergetelijke avond afsloot.

12 juni 2021 | Česká Skalice De poster van het open atelierweekend

13 juni 2021 | Česká Skalice Vandaag met enige weemoed afscheid genomen van Skalice en de streek. Het was, voor het grootste deel dankzij Roman, een heel bijzondere tijd.

We kwamen vanochtend als bij toeval terecht op een geweldig plein, omzoomd met imposante arcades in Nové Město nad Metují. Daar was de Tsjechische variant van het Middelburgse Podium Amateur Kunst aan de gang.

Koren, solo’s, orkesten, fanfares. Prachtig om te zien hoe het van alle culturen is hoe jonge mensen samen muziek maken en hoe zij zich daarbij individueel verwezenlijken.

Vervolgens natuurlijk na het optreden met z’n allen serieus kijkend poseren voor het beeld van de componist Bedřich Smetana.

De rit door de regio was weer wonderschoon. Heel veel klaprozen, korenbloemen, kamille, margrieten, vergeet-me-nietjes. En overal schitterden de gele koolzaadvelden van Wolfgang Laib wel ergens je oog binnen.

Als bij eenzelfde toeval vond een poster van i.d. of inequality zijn plek in Šonov op een daartoe geëigende plek tussen de boodschappen van de lokale bevolking. Ze hadden een plekje vrijgehouden waar het affiche precies in paste.

De haring van i.d. of a shared artefact moest op enig moment in Václavice kiezen tussen twee monumenten die in elkaars blikveld staan die beide de oorlog van 1866 memoreren. Maar daarover later wellicht meer.

Vanavond een voorlaatste maaltijd met Roman; morgen naar Praag. Een weerzien na 32 jaar. Ik hoop dat we allebei een beetje wijzer zijn geworden. De Beauvoir en Beckett glimlachen me bemoedigend vanaf hun wolk toe . . .

13 juni 2021 | Česká Skalice

13 juni 2021 | Česká Skalice

13 juni 2021 | Česká Skalice

13 juni 2021 | Česká Skalice

13 juni 2021 | Česká Skalice

14 juni 2021 | Čáslavky De analogie & metafoor van de afgelopen twee weken: hoe het licht naar ons toekwam . . .

14 juni 2021 | Čáslavky

14 juni 2021 | Čáslavky

14 juni 2021 | Čáslavky

14 juni 2021 | Praag Toen ik in 1989 Praag voor de laatste keer verliet, prijkte er op het Wenceslasplein één enkele neonreclame: de blauwe van Orwo film.

Vanmiddag reden we na vele jaren de stad weer binnen.

Toegeschreeuwd door een woud van honderden reclamezuilen met gigantische beelden en teksten. De eerste luidde it’s all about you met het vignet van de godin van de overwinning Nikè; voor de reclamejongens Nike.

Je zou kunnen zeggen dat de neoliberale consumentenrevolutie die hier het reëel bestaand socialisme verdreef, behoorlijk geslaagd is. Vreemd genoeg verdween die rationaliteit gaandeweg toen we de ‘oude’ stad naderden.

Na de plichtplegingen zochten we onze rust op de Joodse begraafplaats. Het werd een emotioneel weerzien. Alsof ik er gisteren nog was. Een plek van de dood, natuurlijk, maar ook één van het leven, van herinnering.

Ik was ongeveer halverwege mijn jaren toen ik voor het laatst was op deze plek was. Dat ik hier, na al die jaren, voor het eerst stond met Willy is een zegen in zichzelve.

We realiseerden ons in dit ongelofelijk gevende licht, met het geluid van zowel de vogels als het razen van de stad op de achtergrond, dat het een paar haar had gescheeld of we hadden deze poëzie niet kunnen delen. De ongelofelijke rust en tegelijkertijd energie van deze eeuwenoude dodenakker die zelfs de tweede wereldoorlog overleefde, zorgde voor een diep beleefd uur in onze Praagse werkelijkheid.

Oh ja, er waren met ons nog zeven mensen.

Morgen weer aan het werk: atelierbezoek bij de collega’s van Rafani en dan een bijeenkomst met Kate en Ludek.

14 juni 2021 | Praag

14 juni 2021 | Praag

14 juni 2021 | Praag Entr'acte | for J.R.

14 juni 2021 | Praag Entr'acte 2 – op. cit. Bresson

15 juni 2021 | Praag ochtendwandeling

15 juni 2021 | Praag ochtendwandeling

15 juni 2021 | Prague / Praag ochtendwandeling

15 juni 2021 | Praag ochtendwandeling

15 juni 2021 | Praag Ilja Leonard Pfeijffer maakt in zijn boek Grand Hotel Europa een aantal behartenswaardige opmerkingen over toerisme. Bijvoorbeeld de constatering dat toerisme kapot maakt waarvoor het op bezoek komt.

Volgens Pragenaars is dat nergens zo voelbaar als in hun stad. Het oude centrum werd totaal overlopen, de wegen konden het verkeer niet maar aan, parkeren werd een crime, de prijzen voor alles – inclusief onroerend goed - stegen de pan uit, de stress putte iedereen uit. Nu, door Corona, is de stad weer min of meer zichzelf. Maar op de achtergrond raast het gewoon door: de economie ligt volledig op z’n gat, de gentrificatie om de niet-elite weg te krijgen uit het centrum is medogenloos. Overal in het centrum wordt gerenoveerd en gebouwd. Nergens een teken van wie dat doet in opdracht van wie met welke financiering; zwart geld heeft de stad overgenomen.

Tegelijkertijd zie je veel terrassen gevuld met mensen van hier. Men herovert als het ware hun terrein. Vanuit een economisch perspectief is deze ‘terugkeer’ te begrijpen wanneer je je bedenkt dat b.v. een mooi biertje hier nu 50%, op sommige plekken zelfs 25% kost van wat het vóór Covid kostte. Maar iedereen die niet van het toerisme afhankelijk is vreest de terugkeer van de toeristen.

We bezochten de studio van Ludek Rathousky waar we ook zijn vrouw Kateřina Štroblováen hun twee lieve kinderen ontmoetten. Voor volgend jaar bereidden we de tentoonstelling van Ludeks voor in ruimteCAESUUR in Middelburg. Tot onze grote verrassing gaf hij ons zijn nieuwste boek.

De rest van de avond genoten we van een heerlijke maaltijd en een heel fijn gesprek over kunst, het leven en alles wat daarmee te maken heeft.

15 juni 2021 | Praag

16 juni 2021 | Praag – Pilzen - Würzburg We namen met pijn in het hart afscheid van de kleurenrijkdom van Tsjechië; van de mensen en de dingen. Om van dat laatste nog één glimp op te vangen, dronken we ko-fie op het centrale plein van Pilzen. Daarna weer aan het werk: op het fraaie station een poster van I.D. OF INEQUALITY weggehangen.

Nu zitten we midden in de oude stad van Würzburg, een paar honderd meter van ‘hun’ Karel de Vijfde brug; deze over de Main. Het terras waar we op terechtkwamen keek uit op de druiven van de wijn in het glas.

Soms is de toerist uithangen verrukkelijk . . .

Corona is hier kennelijk nog een ding. Zelfs op de voetgangersbrug is het mondkapje verplicht. En er wordt gehandhaafd.

Poëzie van de dag: toen we een remise passeerden waar veel oude tramstellen opgesteld stonden, merkte Willy op: ‘hier staan de oude trams uit te rusten’.

16 juni 2021 | Praag – Pilzen

16 juni 2021 | Pilzen - Würzburg

16 juni 2021 | Würzburg

16 juni 2021 | Pilzen I.D. OF INEQUALITY

17 juni 2021 | Würzburg - Middelburg Thuis aangekomen na een poster in Würzburg te hebben geplakt op een teken van het jaar van Corona: alle andere affiches waren meer dan een jaar oud . . .

Onderweg realiseerde ik me – opnieuw – hoe er in Europa een enorme mobiliteitsmachine is opgericht, vergelijkbaar met de middeleeuwse kathedralen. Vanuit Middelburg bereik je zonder enig probleem het kleinste dorp in Tsjechië. Het navigatie-apparaat leidt je er naadloos naartoe, een paar miljoen vierkante meters asfalt, tunnels, viaducten, etc. verbinden alles met alles, een begeleidende infrastructuur van sturings-, veiligheids- en disciplinering tekens bepaalt hoe en wat, taxi, bus, metro, tram, trolly, Uber vormen flankerend een parallel netwerk. Brandstof, koffie, eten: geregeld. Wanneer je uitlaat het opgeeft, ga je naar een garage: ‘S’ist der Puff, morgen neu, kein Problem’ en inderdaad, in no time gemaakt terwijl we op een bankje respectievelijk een essay over ‘tijd’ en Grand Hotel Europa lezen.

Op 30 juli a.s. sluit de tentoonstelling af met een finissage. Aan de vorm werken Roman en ik nog. Ik zie daar zeer naar uit: naar het weerzien met de mensen en opnieuw het gesprek.

Uiteraard heeft deze tentoonstelling en het heerlijke contact met deze mensen en de dingen geen enkel effect gehad op de grote loop der dingen. Gaza werd opnieuw met 21ste eeuwse middelen gebombardeerd omdat een paar knulletjes terroristje speelden met de uitvinding van de gebroeders Montgolfier uit juni 1783, aan de lucht te zien stapt men weer massaal in vliegtuigen, er werden kinderen geboren, er gingen mensen dood. Maar de onderneming had voor ons waarde in zichzelf.

Ik troost me oprecht in het feit dat ik een paar mensen met mijn werk en aanwezigheid heb aangeraakt en dat wederzijds.

17 juni 2021 | Würzburg - Middelburg

17 juni 2021 | Würzburg - Middelburg Dank Giel voor het zorgen voor de tuin . . .

Colophon | Colofon diepe dank aan Roman Rejhold & Kate Štroblová van LUXFER OPEN SPACE en de kunstgemeenschap van Česká Skalice die Willy en mij een echte uitnodiging gaven, een geweldige ontvangst en vervolgens kregen we de tijd van ons leven.

Giel Louws, die me inspireerde om dit dagboekje te schrijven en die voorde tuin zorgde.

Willy was de hele tijd bij me als in 'de hele tijd aanwezig'. Ze droeg als tentoonstellingsmaker in hoge mate bij tot het eindresultaat van de tentoonstelling.

LUXFER OPEN SPACE

Česká Skalice | Tsjechië 11/06/’21 – 30/07/’21 hans overvliet tentoonstelling DISTANT SUFFERING

11/06/’21 – 30/07/’21