Cultuur
Stripwinkelier Erik Deneyer begint met nieuw project
‘t B-Gevaar stopt, maar krijgt vervolg Weldra houdt ‘t B-Gevaar, de enige Nederlandstalige stripwinkel in Brussel, op te bestaan. De opeenstapeling van frustraties is uitbater Erik Deneyer te veel geworden. Zijn passie voor het stripverhaal is echter niet gedoofd. Hij broedt op een vervolg. — BETTINA HUBO
I
B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D
ntussen 27 jaar geleden opende Deneyer (53) ‘t B-Gevaar in de Greepstraat. Oorspronkelijk wilde hij zijn zaak vernoemen naar het Suske-en-Wiske-album Het eiland Amoras. “Een verwijzing naar de wijk Ilôt Sacré, waar het winkelpand lag. Maar de erven Vandersteen gaven geen toestemming,” vertelt hij. “Ik moest dus op zoek naar een ander icoon uit de Vlaamse stripwereld. Zo kwam ik uit bij Het B-Gevaar, een Nero-album. Marc Sleen ging wel akkoord.” Dat hij er precies dát Nero-album uitpikte, heeft een reden. In die strip bedient Nero’s tegenstander Matsuoka een machine die mensen jonger of ouder kan maken. “Dat effect hebben strips ook. Veel ouderen worden er nostalgisch van, en voor jongeren is het een bron van kennis en ontwikkeling. Wat ze in een reeks als Alex niet allemaal leren over het leven van de Romeinen!” Klanten adviseren over strips is altijd Deneyers lust en leven geweest. “Zeg me voor wie je een album zoekt: je vader, je vrouw, je kind, en ik doe een voorstel. Ik voel me verantwoordelijk voor wat ik verkoop. Ik vind het fijn dat iemand die de strip leest, ook echt gebeten raakt.” Volgens Deneyer is Vlaanderen een verkleuterd stripland. “Suske en Wiske, Urbanus, FC De Kampioenen, Kiekeboe, meestal blijft de Vlaamse jeugd op dat niveau steken. Ik wil de jongeren de stap laten zetten naar het kwalitatieve stripverhaal.” Over kwaliteit gesproken: de laatste jaren brengen de uitgevers steeds meer nieuwe albums op de
20
I
8 JANUARI 2020
markt. “Jaarlijks komen er meer dan duizend Nederlandstalige albums uit. Van de reeks Elfen bijvoorbeeld verschenen er in twee jaar twintig delen en er is ook de afgeleide serie Dwergen.” Deneyer spreekt van een overaanbod en hij ziet het als zijn taak het kaf van het koren te scheiden. “Veel stripalbums zijn ondermaats. Slechts tien procent van wat verschijnt, is koopwaardig.” Deneyer is het nog lang niet beu om zijn passie voor strips te delen. Maar na 27 jaar in het vak moet hij vaststellen dat het zo goed als onmogelijk is om commercieel te overleven als Nederlandstalige striphandel in Brussel. “Je hebt hier veel Vlaamse pendelaars. Maar die kopen meestal in de stripwinkel van hun heimat, in Mechelen of Leuven. En bij de Vlaamse Brusselaars zijn er veel tweetalige gezinnen. Die families bouwen hun stripcollectie vaak uit in het Frans of in het Engels, niet in het Nederlands.”
IDENTITEIT Sowieso ziet Deneyer de toekomst van de stripverkoop somber in. “Vroeger had je studenten met een klein budget die af en toe een strip kochten. Daar stopten ze mee op het moment dat ze aan werk en een gezin begonnen. Maar zodra ze gesetteld waren, maakten ze vaak een inhaalbeweging. Dat waren goede klanten. Die generatie is voorbij. De jeugd van nu is bezig met games, gsm en Netflix. Een fysieke verzameling, daar hebben de jongeren niet langer affiniteit mee.” Heeft de locatie van de winkel er
iets mee te maken? Deneyer verhuisde drie jaar geleden naar een groter pand in het stille gedeelte van de Beenhouwersstraat. “De locatie is voor mij niet belangrijk. Als ik op de drukke Grasmarkt zou zitten, zou ik niet alleen veel meer moeten betalen voor mijn winkelpand, ik zou ook mijn aanbod moeten internationaliseren. Dat heb ik nooit willen doen. Dan verlies ik mijn identiteit als Nederlandstalige striphandel. Bovendien heb ik daar de ruimte niet voor. Het jaarlijkse nieuwe aanbod aan Franstalige zijde is vier maal zo groot als het Nederlandstalige. Ik heb een nicheaanbod en de echte verzamelaars weten me te vinden. Er zijn er alleen te weinig.” Het afgelopen jaar kreeg hij op zaterdag soms maar drie man over de