© BART DEWAELE
Donderdag 12 januari 2017 I BRUZZ 1553 I 5
UITGELICHT Alles blijft te doen op het vlak van mobiliteit
‘Tijd dat de turbo aanslaat’ BRUSSEL - De dossiers stapelen zich op voor Pascal Smet (SP.A), net terug van twee maanden ziekteverlof. De minister van Mobiliteit en Openbare Werken heeft nog maar twee jaar om zijn ambities waar te maken. Coalitiepartner CD&V wordt ongeduldig. De eerste werkdag na de Kerstvakantie stuurde een nieuw tunnelincident nog maar eens het autoverkeer in de war. Het mag duidelijk zijn dat de Brusselse mobiliteit ook in 2017 niet uit de actualiteit te houden is. Bevoegd minister Pascal Smet, nog maar net bekomen van een levensbedreigende longontsteking, toonde zich meteen opnieuw zijn strijdvaardige zelf in interviews en in het parlement. Brussel wordt elke werkdag overspoeld door auto’s en daar moeten we iets aan doen, zo klonk het. De vraag is hoe, en de tijd begint te dringen. Het fietspadenplan blijft een mysterie, het taxiplan is al ettelijke keren uitgesteld en rond het busplan is het al lang verdacht stil. Ook binnen de meerderheid groeit de scepsis, getuige een opiniestuk van CD&V-fractieleider Paul Delva: “De Brusselse regering heeft heel wat projecten in de steigers, maar om tegen het einde van de rit een mooi rapport te kunnen voorleggen, wordt het tijd dat de turbo aanslaat.” Het ongeduld bij CD&V is begrijpelijk. In het begin van deze legislatuur heeft Smet zich enkele keren laten ontvallen dat zijn voorgangster, Delva’s partijgenote Brigitte Grouwels, dossiers heeft laten aanslepen. Als Smet straks weinig resultaten kan voorleggen, zal hij hetzelfde verwijt krijgen. Tot nu toe ziet Delva vooral ondergrondse in-
vesteringen: de tunnels worden gerenoveerd, en ming van lijn 71, de herinrichting van de Leuvensesteenweg en de uitrol van het gewestelijk er vloeit veel geld naar de geplande nieuwe metrolijn. Maar die laat nog ettelijke jaren op zich parkeerbeleid. “De negentien gemeenten dragen wachten. Bovengronds zijn oplossingen nodig op vandaag een grote verantwoordelijkheid in het korte termijn. welslagen van de gewestelijke ambities.” CD&V is Delva suggereert dat de regering meer moet inzetvoorstander om het Gewest meer zeggenschap te ten op nieuwe mobiliteit. Het gaat dan over elekgeven inzake mobiliteit. “Zolang dat niet gereatrische en op termijn zelfrijdende auto’s, en het liseerd wordt, zal de turbo pas aanslaan als het delen van auto’s en ritten. Zeker dat laatste is ook Gewest en de gemeenten elkaar beter vinden,” volgens Smet deel van de oplossing. “Als de meer dan 200.000 autopendelaars carpoolen, is het Brussels mobiliteitsprobleem opgelost,” klonk het maandag in de commissie Infrastructuur. Daarnaast verwees de minister echter vooral naar de medeverantwoordelijkheid van de federale regering (bevoegd voor de NMBS) en de andere gewesten (voor de bouw van pendelparkings). Smet onderstreepte wel nog eens dat Brussel de Pascal Smet, minister van Mobiliteit komende jaren 5,2 miljard euro in het openbaar vervoer pompt. Maar de hamvraag is misschien wel of zegt Delva nog. “Hopelijk gebeurt dat wel in de het Gewest ook de neuzen van de negentien getweede helft van deze legislatuur.” Dat er in 2018 meenten in dezelfde richting kan krijgen. “Elke al gemeenteraadsverkiezingen aankomen, maakt gemeente lijkt een vetorecht te hebben, waardoor de zaak nog complexer. De gewestverkiezingen zij beslissingen van het Gewest kunnen blokkevolgen in mei 2019. ren,” zegt Delva, die verwijst naar de vertramLaurent Vermeersch
“Als de meer dan 200.000 autopendelaars carpoolen, is het probleem opgelost”
De spraakmaker De zelfverklaarde Brusselse mensenrechtenactivist Dyab Abou Jahjah zei eerder deze week dat de strijd tegen Israël op alle mogelijke manieren gevoerd moet worden. Jahjah zei dat nadat een Palestijn opzettelijk vier Israëlische soldaten had doodgereden in Jeruzalem. Hoewel Jahjah nog steeds kan rekenen op supporters bij het Brusselse establishment – zoals Eric Corijn – verspeelde hij met zijn uitspraak wel alle krediet bij ‘De Standaard’, waar hij een column had. Jahjah deed zijn bewuste uitspraak op Facebook, en beriep zich op de conventie van Genève die voorschrijft dat verzetsdaden tegen militaire doelen gelegitimeerd zijn wanneer het oorlog is. Het is een narratief dat vaak terugkomt in de Arabische wereld en
bij het progressieve West-Europese establishment. Het Israëlische-Palestijnse conflict zit wel ingewikkelder in elkaar dan Jahjah ons voorhoudt. De (poging tot) seculiere Palestijnse natievorming die een antwoord was op het ontstaan van Israël heeft geleidelijk aan vanaf de tweede helft van de twintigste eeuw plaatsgemaakt voor een hoofdzakelijk islamitisch geïnspireerde strijd. Dat heeft verschillende oorzaken. Maar het gevolg van die verschuiving is wel dat de strijd verlegd werd van een strijd om land naar een strijd om religieuze principes. Daar waar het Jodendom zich een veilig thuisland wil geven, daar ziet het om zich heen miljoenen moslims die in hun denken steeds meer afstand nemen
DYAB ABOU JAHJAH
van het begrip ‘natie’ zoals wij dat kennen: voor het moslimbroederschap is de natie een samenleving van moslims, onder moslimbestuur, waar ook ter wereld. Binnen dat denken heeft een Joodse Staat geen plaats.
De dader van de aanslag tegen de vier Israëlische militairen was zo’n religieus, te zien aan foto’s die op het internet circuleren en getuigenissen van zijn familieleden. Ironisch genoeg steunt Jahjah dus wat hij in nagenoeg alle interviews of columns meent te bestrijden – ‘islamofascisme’ als de slachtoffers Israëlische militairen zijn. Religieus is Abou Jahjah, kind van een sjiitisch-christelijk Libanees huwelijk, naar eigen zeggen niet, gewoon een voorstander van mensenrechten en een strijder tegen de onderdrukking van minderheden in het Westen. Maar het is zoals de Britse schrijver V.S. Naipaul in de jaren 1970 al observeerde tijdens zijn rondreis in Iran: linkse revolutionairen uit islamitische landen zijn
meer door de islam beïnvloed dan ze zelf willen beseffen. De islam die aan de basis lag van de islamitische revolutie in Iran ging hand in hand met eveneens linkse begrippen als ‘gelijkheid’ en ‘broederschap’ en werd zo een modern en revolutionair alternatief – ook voor Westerlingen. Jahjah doet nu hetzelfde: hij maakt de gewelddadige islam tot een moderne optie door ze als revolutionaire verzetsdaad goed te praten. En daar trappen nog altijd vele Westerlingen in, want Israël is voor velen hier ook een revolutie waard. Niemand buiten hemzelf natuurlijk die in Jahjahs plaats kan bepalen wat zijn werkelijke agenda is. Dat doet hijzelf beter dan hij denkt. Christophe Degreef