het Boelaer buurtblad
nr
4
een krant van en voor de extra-murosbewoners rond het Te Boelaerpark 3-maandelijks • wordt gratis bedeeld in 16.000 extra-muros brievenbussen • september 2015
het zomerde goed Hoge plafonds, mooie vloertegels en altijd te klein uitgevallen stadstuintjes, dat is wat vele Boelaer buurtbewoners delen. Van het stadstuintje lig ik niet echt wakker gezien mijn echte tuin wat verderop ligt. Het is een mooie en aangename tuin, met veel gras om te shotten of te picknicken, een kleine waterpartij voor de pamperende of net niet meer pamperende kinderen en voor Prutske, de hond van de buren. En (gene zwans) er is een echte zomerbar in onze tuin, vlak aan de speeltuin. Daar kunnen ze op den buiten nog een puntje aan zuigen. Ze zitten ook nooit stil in onze tuin, ge kunt het zo zot niet bedenken of er wordt tot mijn groot jolijt wel een activiteit rond gebreid. En ik hou van de mensen in de tuin, die er met zoveel enthousiasme komen vertoeven en me soms spontaan vertellen wat hen daar brengt. En tussen de verhalen door leer ik ze beter kennen, mijn tuingenoten. Ik heb stiekem genoten toen de Tour de France op 6 juli de buurt met mooie mannenlijven versierde. Gezien de Borgerhoutse coureurs de voorbije decennia voor ettelijke overwinningen zorgden, konden de jongeren uit de buurt zich meten in wedstrijdjes fietsen, kwestie van het toekomstige wielertalent in de buurt tijdig te spotten. Het was een plezier te zien hoe onze kinderen met die van de buren wedijverden om die felbegeerde eerste plaats, ‘ik ben de snelste van de buurt dring driiiing!’ Gelukkig hadden de mensen van de Boelaer Buurt Vzw en de Sportantenne Borgerhout ook aan de supporters gedacht en konden we bij de Boelaer Zomerbar terecht voor een verrukkelijk streekbirreke en een tentoonstelling van oude en nieuwe wielerbordspelen. Ah de Borgerhoutse en Deurnse en Berchemse streekbirrekes... De Wapper, Blonde Stoot, IQ of Kamil, ze hebben gesmaakt. Een week voor de Tour werden ze gelanceerd in de Zomerbar op Circus Boelaere. Daar trakteerden de culturele centra’s van Berchem en Deurne samen met Cultuurantenne Borgerhout ons een weekend lang op clowneske en andere humor, muziek, acrobatie en vertellingen. En veel streekbirrekes, natuurlijk.
Frietjes aan de klimboom
park. Grappig vooral hoe ze wedijverden tussen het gebrek aan park maar wel een grote tuin in Limburg versus ‘wij hebben een kleine tuin en een heel groot park, en dat is veel leuker’ in de stad. Bob en Fien, de kinderen van Elke, hebben ondertussen hun favoriete plekjes in het park: de waterpomp in de speeltuin of de bosjes waar je je goed kan verstoppen. ‘Ik weet waar er een dode egel ligt’ roept Bob fier, maar het leukste plekje blijft toch wel aan de klimboom. De laatste frietjes waren net op en er slingerden alweer vijf aapjes in de boom. Soms fietst Elke als het mooi weer is naar het park met een pot spaghetti in de bakfiets en dan eten ze gezellig samen in het park. Zoals vele buurtkinderen gaan ook Bob en Fien naar de Parkschool. Dat maakt het extra leuk, want ze kunnen de hele zomer spelen met de kindjes uit hun klas. ‘En er zitten ook schatten in de grond in het park, die moet je dan zoeken en echt uitgraven met een grote schup’. Recept voor weer een geslaagd verjaardagsfeestje…
Een tweede groep vaak geziene zomergasten komt uit de Luchtvaartstraat in Deurne. Vroeger woonden ze in Oud-Borgerhout en nu zetten ze trouw de traditie voort om tijdens de warme maanden in het Te Boelaerpark te vertoeven, waar het rustiger en veiliger is en meer speelruimte is voor de kinderen. In de vakantie komen ze bijna dagelijks met de zussen en de kinderen naar het park om te picknicken of thee te drinken. Mama biedt spontaan een kopje thee aan en de vier kinderen, Adnan, Manar, Majid en Firdaouss en nichtjes Dina en Rana vertellen languit over hun ervaringen in het park. Hoe het Circus Boelaere langskwam in de Parkschool en dat het hele 4de en 5de leerjaar heeft gestemd hoe de nieuwe speeltuin er mag uitzien. ‘Hopelijk met een boot en water en twee schommels en een nieuwe kabelbaan’. Ik hoop stilletjes dat hun dromen werkelijkheid worden. Ik ken nog voorstanders van kabelbanen…
Mooie herinneringen Ik liep deze zomer ook Elke en ‘haar kroost’ tegen het lijf. Zes kindjes telden we, ‘niet allemaal van mij hoor’ klonk het toch wel een beetje opgelucht. Er waren drie toeristjes bij, neefjes Louis en Mathijs en nichtje Charlotte uit Limburg, die mee frietjes kwamen eten in het
Op een bank in de zon zit soms An, verdiept in een boek. Zoals veel mensen die ik hier ontmoet woont ze in Berchem in de wijk De Groenen Hoek. ‘Ook een gezellige buurt’ vindt ze, ‘alleen jammer van het geraas van de Ring’. In ons park komt ze daarom de rust opzoeken, liefst net na een duik in de zwemvijver van het Boekenbergpark. An vertelt over Denemarken. Ze woonde er 12
jaar en het was even aanpassen toen ze drie jaar geleden terug naar België kwam. In tegenstelling tot Kopenhagen, een fietsstad met een goed uitgebouwd openbaar vervoer, is het verkeer in Antwerpen haar te druk. De binnenstad kan best ook nog wat groen gebruiken. Ze vertelt hoe in Kopenhagen kleine buurtparkjes en groenplekjes aangelegd worden als tegengewicht voor de gevolgen van de klimaatverandering. Het groen brengt verkoeling tijdens de hete zomers en zorgt ook voor de opvang van overtollig regenwater in de natte wintermaanden.
In het Te Boelaerpark haalt ze herinneringen op aan Fælledparken in Kopenhagen. Al is dat park een stuk groter, net als hier komen de buurtbewoners er spelen en sporten, picknicken en barbecueën. ‘En ze hebben er zelfs ook een zomerbar.’ Maar hebben ze ook streekbirrekes? Ah! Als je even tijd maakt kan je op een rustig gelegen bankje luisteren naar het boeiende verhaal van het oudere koppel Izi en Milla. Hoe ze jaren geleden zijn gevlucht voor de oorlog in Oezbekistan, na de val van de Sovjet Unie. Ik hoor Milla vertellen hoe ze alles moesten achterlaten, hun mooie huis vol boeken, meubels en prachtige kroonluchters en vertrokken naar hun dochter in België met enkel die ene koffer. De eerste jaren waren moeilijk. Terwijl ze in Rusland gewaardeerd werden voor hun werk als arts en fotograaf voor de krant, kwamen ze hier nergens aan de bak. Er zweemt een gevoel van nutteloosheid in Milla haar stem. Uiteindelijk zorgde vrijwilligerswerk in een rusthuis ervoor dat ze weer zin kreeg in het leven. Oude mensen zijn als kinderen, zegt ze, als je hen aandacht geeft en open naar hen luistert krijg je veel vriendschap, warmte en dankbaarheid terug. Nu liggen ook die jaren achter hen. Ze wandelen dagelijks naar het Te Boelaerpark waar ze simpelweg ‘genieten van de mensen’. Dat gevoel is me niet onbekend.
Afscheid Ik durf te besluiten dat het in ‘onzen hof’ toch altijd goed zomeren is. Het gaat dit keer veel te snel vind ik, dat zomeren, of is dat elk jaar misschien wel zo. Binnenkort wordt het koud en ’s avonds te donker in mijn geadopteerde tuin. Maar ik kan op zondag nog komen genieten van de mensen, spelen met onze 2 fans van de kabelbaan, joggen met de andere parkreporters, en afwachten... tot de volgende selectie streekbirrekes wordt gepresenteerd, samen met de start van een nieuw seizoen zomeren. De Parkreporters