Er is een stuk verhaal weggeveegd Nele over de zelfdoding van haar broer Maarten. Tekst door Benedikte Van Eeghem
Samen opgroeien, twee handen op een buik zijn, grote dromen en kleine dingen met elkaar delen. Dat is het verhaal van Nele en haar broer Maarten. Hij stapte vier jaar geleden uit het leven. Nele vertelt aan Sereni wat het plotse afscheid met haar deed en hoe ze intussen ‘anders’ naar het leven kijkt. “Ik heb hopen fijne herinneringen aan mijn broer”, glimlacht Nele wanneer ik haar aan zee ontmoet. “Ik was vijf jaar jonger dan hij en toen we klein waren, zorgde hij vaak voor mij. Het was mijn broer die me soms in bad stopte, met mij naar films keek, met mij ging zwemmen of fietsen. Zo hebben we ooit eens een fietstocht van bijna 100 kilometer gemaakt zonder dat we het thuis vertelden. Maarten had een mountainbike gekregen voor zijn plechtige communie. Hij wou de mountainbike uittesten en ik reed met hem mee, op zijn oud fietsje. We trokken langs de oude spoorweg tot in Hulst, namen de overzetboot naar Antwerpen, fietsten nog verder en gingen tenslotte een film kijken
46 | ONT roerd I Sereni
in de bioscoop. Daarna keerden we terug. Dat soort avonturen was typerend voor mijn broer: als hij iets wou, ging hij er volledig voor.” De vastberadenheid van Maarten was iets waar Nele naar opkeek. Bovenal koestert ze de warme broer-zusrelatie. Er werd soms geruzied, maar op het eind van de dag waren ze twee handen op een buik. Nele: “Als we kibbelden, werden we wel eens op straf gezet of moesten we gaan afkoelen in de tuin. Daar besloten we ooit om een overlevingskamp te bouwen, zodat we onze plan konden trekken als onze ouders niet meer zouden terugkeren. We zagen dat helemaal zitten! Maar met het verouderen zijn de rollen omgedraaid. Ik werd op een bepaald moment degene die voor Maarten moest zorgen, zeker toen het moeilijk begon te gaan. Hij heeft een poos in het buitenland gestudeerd en toen werd het duidelijk dat hij echt niet gelukkig was. Hij leed ook aan een vorm van