"Alles is tijdelijk" - in gesprek met chocolatier Dominique Persoone

Alles is tijdelijk.

Als je dat onthoudt, sta je bewuster in het leven In gesprek met shock-o-latier Dominique Persoone.

Tekst door Benedikte Van Eeghem Foto © Tom Museeuw

www.thechocolateline.be

24 | ONT roerd I Sereni

D

ominique Persoone is al dertig jaar begeesterd door cacao en chocolade. Hij verkoopt zijn pralines in filialen van The Chocolate Line in Brugge en Antwerpen. Hij richtte een cacaoplantage op in Mexico, levert producten aan de groten der aarde en is een drijvende kracht achter de ‘duurzame’ chocoladefabriek in Virunga National Park in Congo.

Arbeiders krijgen er een fair loon en ontdekken het wonder van de chocolade met zijn groeten. Stilzitten doet Persoone zelden.

“Maar Corona is een rollercoaster for the mind geweest”, zegt hij. “Ik denk meer dan vroeger na over het leven en de eindigheid.”

Sereni I ONT roerd | 25

I

n 1992 opende Dominique Persoone samen met zijn echtgenote ‘The Chocolate Line’ in Brugge. De winkel is vandaag wijd en zijd bekend. In The Chocolate Line vind je naast traditionele pralines ook exclusieve smaakcreaties. Vullingen met wasabi, bloemkool of een vleugje kaviaar? Ze zitten allemaal in het assortiment.

Voor zijn recepten en zijn werk volgt Persoone al jaar en dag zijn buikgevoel. Dromen zijn de ultieme drijfveer, maar als het erop aankomt, gaan zijn familie en vrienden voor alles.

“The Chocolate Line is een verhaal dat ik sinds dag één met de hulp van mijn vrouw schrijf. Zonder haar stond ik nergens. Mijn familie is dus ontzettend belangrijk voor me. Als ik thuis ben, sta ik vroeg op en ga met de hond voor dag en dauw een uur wandelen. Daarna geniet ik ervan om voor het gezin vers fruitsap te persen, boterhammen te smeren. Op dat vlak ben ik een family man, ondanks een vaak drukke agenda. Uiteraard besef ik dat ik mijn naaste familie door afspraken en verplichtingen soms te weinig zie. Ik probeer dat te compenseren door mijn moeder wekelijks te bellen, of geregeld bij haar langs te gaan. Zeker nu haar partner overleden is, weegt de eenzaamheid zwaar. Ondanks corona probeer dat ik met eenvoudig contact te verzachten. Ik koester mijn familie, net als mijn maten.

Die probeer ik zoveel mogelijk nabij te zijn.”

VS aan een laag loon gras te maaien. Het eindproduct van hun arbeid, daar kan ik in de winkel mijn handen in steken. Dat geeft een ongelooflijke kick.”

Ook de chocoladefabriek in Nationaal Park Virunga is een verhaal waar levensgenieter Persoone vol engagement zijn schouders onder steekt, in samenwerking met onder andere Prins Emmanuel de Merode. Meer nog dan door de liefde voor zijn vak, laat de chocolatier zich in dat verhaal leiden door duurzaam sociaal engagement.

“Als je weet dat cacaoboeren in Congo nagenoeg al hun cacaobonen met verlies verkopen, is dat te gek voor woorden. Met die fabriek willen we de dynamiek omkeren. We hebben de mensen opgeleid en werkgelegenheid gecreëerd. De fabriek letterlijk uit de grond gestampt, terwijl het daar een helse klus is om nog maar een schroef of schroevendraaier te bemachtigen. Daarna hebben wij de locals uitgelegd wat je met cacao kunt maken: chocolade. Toen de machines de eerste keer opstartten en wij toonden wat het resultaat was… stonden ze verstomd. Ze huilden.

Dat raakt je, zelfs al werken we daar in een ontzettend gevaarlijke regio. De rebellen zitten overal, het aantal ebolabesmettingen is in die streek het hoogst ter wereld. De dood loert altijd om de hoek. En daarom doen we het: om mensen in het diepst van die miserie een brok hoop geven.”

Van Brugge tot in Mexico Naast het gezicht van The Chocolate Line is Dominique een graag geziene gast in tal van tv-programma’s en managet hij een eigen cacaoplantage in Mexico. Hij is ook één van de trekkers van een chocoladefabriek in Virunga National Park in Congo.

“De plantage in Mexico zijn we gestart omdat er een bepaald soort cacao was waar we hier bijzonder moeilijk aan geraakten. Op een avond zat ik met een maat uit Mexico te freewheelen en bedachten we dat het super zou zijn om die cacao zelf te beginnen telen. Ruim negen jaar later komen de bonen van die plantage, die we zelf uit de grond stampten, met de regelmaat van de klok in de fabriek in Brugge toe. Pas op, er komen kopzorgen kijken bij dat project maar desondanks ben ik trots op alle bomen die ik daar met blaren op de handen zelf heb geplant. De werknemers hebben een deftig inkomen en hoeven niet meer de grens over om in de

26 | ONT roerd I Sereni

Ik heb dingen leren loslaten Wanneer Dominique Persoone zijn verhaal vertelt, wordt het duidelijk dat hij verder kijkt dan het imago van de succesvolle en mediagenieke chocolatier. Sinds jaar en dag volgt hij zijn buikgevoel en droomt hij zijn toekomst.

Toch blijft hij blijft met beide voeten op de grond staan.

Jezelf relativeren en durven loslaten: ook dat moet je kunnen als je werk overal geprezen wordt.

“Ik ben intussen 52 en hecht nog steeds aan dat buikgevoel. Maar ik heb gaandeweg geleerd om me niet te hard meer te laten leiden door wat mensen verwachten. Corona heeft daarbij geholpen. Mij dingen leren loslaten waar ik anders nooit neen tegen had kunnen zeggen. Onlangs wou Disney Plus in de fabriek een reportage draaien over de verwerking van cacao tot chocolade. Eigenlijk zat de agenda vol, maar ik wou de kans niet laten liggen. Tot ik vernam dat de

cameraploeg omwille van het rondreizen en besmettingsgevaar, niet bij ons zou geraken. Ik heb er even over getobd en daarna beseft hoeveel geluk ik had. Plots kwamen er twee dagen vrij waar ik volop van kon genieten. Dat is meer waard dan op het eind van de dag na eindeloze vergaderingen te moeten besluiten: waar ben ik mee bezig geweest? Ik kijk er waarschijnlijk zo tegenaan omdat ik nu wat ouder word. Of slimmer word, zo je wil. Je leert dingen afwegen en een beleefde ‘kust ze’ is soms op zijn plaats. Zo creëer je ruimte en tijd voor dingen die er echt toe doen.”

Die dingen zijn voor Dominique dus vooral familie en naaste vrienden. ‘Me moaten’, noemt hij ze met zijn authentieke West-Vlaamse tongval. Ook al is Persoone pas 52, een aantal van die maten is hij onderweg al verloren. Dat doet hem opnieuw beseffen hoe broos en vergankelijk het leven is.

“De eindigheid houdt me meer dan een beetje bezig, ja, en ik weet dat we hier allemaal maar even rondlopen. Op een dag is het gedaan, zo simpel is dat. Ik ben absoluut geen schoolvoorbeeld als het op het gezond leven aankomt. Ik rook en drink geregeld een goed glas. Dat is niet iets waar je extra tijd mee koopt.

Maar ach… het is allemaal relatief. Ik heb al heel wat vrienden zien sterven. Vaak waren ze jonger dan ik en leefden ze gezond: ze sportten, rookten of dronken niet, aten geen rood vlees. Plots hoor je dat ze darmkanker hebben en in het slechtste geval overleven ze het niet. Het bewijst dat er geen zekerheid is in dit leven. Je hoort me niet zeggen dat je als gek moet beginnen roken of drinken, integendeel. Het is gewoon goed om er geregeld bij stil te staan dat we niet zo veel in de hand hebben. Dat het allemaal tijdelijk is.

Als je dat in je achterhoofd houdt, sta je bewuster in het leven en kun je dingen naar waarde schatten.”

Een praline voor keelkankerpatiënten Dat gevoel en de bezieling wil Dominique via zijn werk ook wil doorgeven aan anderen. In 2020 ontwikkelde hij met zijn zoon Julius – souschef in The Chocolate Line – een praline voor mensen met keelkanker.

“Kankerpatiënten worden meer dan om het even wie geconfronteerd met de eindigheid. Op verzoek van een professor uit Oxford hebben we die specifieke praline ontwikkeld. Door keelkanker verliezen mensen vaak

hun smaak omdat ze geen speeksel meer aanmaken.

Wij ontwikkelden artificieel speeksel en hebben dat als vulling gecombineerd met aardbei en munt in één praline. De patiënten die er na drie jaar zonder smaak in beten, waren verbijsterd. Ze hadden een intense smaakervaring en op sommige filmpjes zag je ze huilen van geluk. Dat geeft kippenvel en het bewijst waarom dromen en dingen durven proberen, zo belangrijk is in het leven. Ik ben ‘maar’ een kok, maar ik blijf elke dag nieuwe dingen dromen. Door die dromen te realiseren, kan ik andere mensen gelukkig maken. Het geeft energie om nog jaren verder te doen.”

Bewust van de eindigheid is Dominique Persoone zich wel, maar zich erdoor laten afschrikken doet hij niet. Hij leeft voluit en tobt evenmin over hoe mensen zich hem zullen herinneren.

“Wat mensen na mijn dood van mij zullen onthouden?

Daar lig ik niet wakker van. Als ze zeggen dat ik altijd mijn hart heb gevolgd, dan is het goed. Wanneer mijn laatste uur heeft geslagen, hoop ik vooral dat de aftakeling mij bespaard blijft. Dat ik niet wegteer of geen besef meer heb van wie en waar ik ben. Weet je, corona is op dat vlak echt een rollercoaster for the mind geweest. We hebben meer dan ooit nagedacht over ‘het leven’. Voor mij persoonlijk bete-kende dat de dingen op een rijtje zetten. Ik heb de voorbije jaren dierbaren zien aftakelen, dat gaat door merg en been. Daardoor heb ik onmetelijk veel respect voor de zorg en de palliatieve zorg gekregen. Dat is heavy shit en ik meen het als ik zeg dat die mensen een veel belangrijkere job dan ik hebben. Oké, ik trek op met The Rolling Stones en Tina Turner en ik heb al een pak internationale prijzen gewonnen, maar wat stelt dat allemaal voor? Daarvan genieten, duurt bij mij 24 uur. Daarna is het terug met de voeten op de grond. Beseffen: we zijn allemaal maar mensen. En als ik toch mijn eigen dood zou mogen kiezen, geef me dan maar een einde in stijl. Na dat extra glas tequila van de trap donderen, boem, en gedaan. Tot het zover is, blijf ik dromen. Zo speel ik op dit moment met het idee om thuis een wijnkelder te bouwen met een hoop oude stenen uit een sloop. Ik weet niet of het lukt, maar ik wil zelf de cement draaien, zodat we daarmee aan de slag kunnen. Hoe tof is het niet om aan het eind van de rit op je sterfbed te kunnen zeggen: ik heb mijn eigen cement gemaakt?”

Sereni I ONT roerd | 27