czytelnia 131
był bardziej żart niż działanie z gatunku sztuki krytycznej. Zresztą odrębnym atutem było samo miejsce projektu, jakim jest zakład fryzjerski „Bobas” – prowadzony od 50 lat przez panią Teresę, zakład, który przetrwał transformację ustrojową w niemal niezmienionej formie, gdzie strzyże się już trzecie pokolenie Nowej Huty. Pani Teresa urządziła wnętrze swojego zakładu niczym doświadczony scenograf, który ma doskonałą świadomość współczesnych mód w sztuce. Taki ready-made, którym jest cały zakład wraz z właścicielką. Grasz z formą co najmniej na kilku frontach, a czy sama sztuka nie jest dla ciebie mocno ograniczona przez formę, coś nią jest, a coś już nią nie jest, bo poza tę formę wykracza, jaki jest twój stosunek do tego? Moim zdaniem, jeśli coś jest dobrze uschematyzowane i zastygłe w pewnej formie, to już nie jest sztuką, staje się nią dopiero, gdy przełamuje porządek pytaniem.
Masz za sobą prace w kilku kolektywach. Jak istotna w tworzeniu jest dla ciebie energia działania w grupie? Ostatnio działałem w Spirali, a wcześniej w Więcej Światła, z którą organizowaliśmy Rozjaśnienia, najbardziej znane Rozjaśnienie miało miejsce w krakowskim Forum, wówczas jeszcze kompletnie opustoszałym miejscu, gdzie nikt nie organizował żadnych imprez kulturalnych, przyszło wówczas przeszło 1000 osób, to była próba połączenia imprezy z wystawą i performansem, skończyło się na tym, że wiele prac zostało zniszczonych, ginęły projektory. Koniec końców pokłóciliśmy się, bo niektórzy chcieli sprofilować grupę stricte na zarabianie pieniędzy, a jeszcze inni mieli ogólnie głupie podejście do sztuki, bardzo konserwatywne. W obu grupach byłem jednym z założycieli. Więcej Światła założyłem z takim jednym Maćkiem, potem pojawił się drugi Maciek, oba Maćki się pokłóciły, ja wraz z nimi – więc z tym drugim Maćkiem założyłem drugą grupę, Spiralę. Obecnie czasem pojawiam się jako
Notes — 93 /
Xavery Wolski: Jedzenie, z serii obiekty jedzeniopodobne