Muzeum Dizajnu
Dwupoziomowa literka „g” występuje głównie w krojach szeryfowych, począwszy od renesansowych poprzez barokowe i klasycystyczne, kończąc na tych projektowanych współcześnie. W swojej konstrukcji „g” ma zatem elementy, które stanowią wyzwanie dla projektanta, ale właśnie dzięki temu mamy tyle ciekawych form tej małej litery. Pytanie, jak skonstruować znak, który będzie charakterystycznym elementem kroju pisma, a zarazem będzie pasować do systemu kresek i zakończeń ma wiele odpowiedzi. Jak zaprojektować „g”? Weź małą literę „o” i zmniejsz do 60–70% wysokości x. Łącznik umieść w dolnej lewej części oka litery, zakrzyw w prawo i prowadź kreskę od najcieńszej grubości do najszerszej. W krojach renesansowych zmiana grubości przebiega gwałtownie, oddając ostre zakończenie kaligraficznego narzędzia. W krojach barokowych, klasycystycznych i egipcjance zmiana ta jest delikatna i stopniowa. Pętla litery „g” może mieć wiele wariantów. Jej główna kreska może być pozioma lub ukośna. W obu przypadkach pętla może być otwarta lub zamknięta. Dolna pętla może mieć asymetryczną strukturę i grubość (np. jak w kroju Didot). Oznacza to, że najcieńsza część pętli będzie pod kątem w stosunku do osi pionowej litery nawet w przypadku krojów z pionową linią cieniowania. Jest tak dlatego, że „g” w swojej konstrukcji jest bliżej spokrewnione z literą „s” niż z małym „o”. Ostatnim elementem litery „g” jest uszko. Wyprowadź je z górnej prawej strony oczka w pobliżu wysokości x. Główna kreska uszka może być zakrzywiona lub pozioma. Jej koniec można ściąć pod kątem lub zakończyć elementem podobnym do tego w literze „r”. Uszko nie powinno zbytnio wystawać poza zewnętrzną prawą krawędź dolnej pętli. --Szósty odcinek Muzeum dizajnu sponsorowała literka g1. 1
Litera g zaprojektowane przez Ludovica Ballanda była bohaterką okładki „Notesu. na.6.tygodni” #47, 2010 r.
165