Έχεις κάτι να πεις και σε τρώει το συγγραφικό μικρόβιο; Στείλε τη δική σου ιστορία στην ΑG και δες τη δημοσιευμένη! yousendit@avant-garde.com.cy
ROYAL MAIL
YOU SEND IT
Προκρούστης και Αρετή Ταξιδεύοντας σε δυο δρόμους είναι πολύ δύσκολο να βρεις συνισταμένη οδό. Ίσως να προκαλείς κι εσύ το κισμέτ. Προσπαθείς να βρεις έναν ψεύτικο λόγο για να κρατηθείς. Να μην ενδώσεις. Να μην προκαλέσεις τη μοναξια σε έναν αέναο πόλεμο από τον οποίο ξέρεις ότι θα βγεις χαμένος. Άλλωστε και η αγάπη όταν ξεθωριάσει γίνεται κι αυτή μοναξιά. Ποιος είναι αυτός που έπνιξε τα συναισθήματά του στη θάλασσα της λογικής. Ποιος είναι αυτός που βάζει γύρω του το υπέρλαμπρο στεφάνι της ηθικής και ρίχνει τις πύρινες ρομφαίες της υποκρισίας μπροστά στον αμαρτωλό ηθοποιό του Δάντη. Ποτέ δεν ήμουν μέρος του θιάσου που λέγεται «YΠΟΤΑΞΟΥ».. Ίσως κάποιοι από μας να μην νιώσουν ποτέ την έννοια μόνο της λέξης “ευτυχία”. Ίσως να μην είμαστε καν ικανοί. Στο λεωφορείο της Νιρβάνας άλλωστε, κάποιοι είναι ακόμα στη στάση του και περιμένουν. Μπορεί και να μην περάσει ποτέ. Στον διαλογισμό της ύπαρξης, στο ερώτημα “τι είναι ευτυχία και τι ατομική ελευθερία”, μόνο κάποια ψήγματα θα βρω.. Και αυτά από κάποιους ανούσιους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα πηδήξουν την νερόκοτα που τους περιμένει με ανοιχτά τα σκέλια, ανάμεσα στον εισχωρέα ταχυτήτων μιας ξαναμμένης Mercedes που τους έκανε δώρο ο μπαμπάς. Δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις, ούτε ουτοπικά όνειρα.. Υπάρχει μόνο το φως που χορεύει μέσα στη σπηλιά του “είναι” μας. Προσπαθώ να ξεφλουδίσω σιγά σιγά τα φύλλα από το δέντρο του εγωισμού μου. Πονάει ο εγωισμός.. Δεν αφήνει να τον πλησιάσω. Σαν παιδί μεγαλώνει μέσα μας. Τον τρέφουμε κάθε μέρα με το νερό της αναλγησίας. Δεν ξέρω αν ποτέ απαλλαγώ. Πέρα από κάθε όριο, κάθε δοκιμασία, κάθε υπομονή, υπάρχει η ελπίδα. Υπάρχει η επιβίωση. Στο σκληρό ροκ που χορεύει το μυαλό μας, έχουμε το δικαίωμα να μην σβήσουμε την ύπαρξή μας στα ονόματα των ΠΡΕΠΕΙ και ΑΝ.. Κι αν κάποιες νύχτες έχουν γίνει αξημέρωτες, τότε ας έρθει ο λυτρωτής που θα τις κάνει πάλι άγιες.. Άλλωστε εμεί είμαστε που «ΓΕΝΝΑΜΕ» και «ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ» τον τελευταίο μύστη που επισκέφτηκε ποτέ το είδος μας. H ειρωνία στο “όλο” δεν είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τον άλλον καλύτερο, είναι ότι στη διαδρομή από το πρώτο χαμόγελο μέχρι το τελευταίο δάκρυ γινόμαστε εμείς χειρότεροι. Αφήνουμε το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας έκθετο σε άτομα «αναλφάβητα» από τη στοιχειώδη επικοινωνία, και αρπάγων σε ένα ανελέητο παιχνίδι κυριαρχίας.. Αρνούμαι να δώσω τον εαυτό μου, αρνούμαι να τον βάλω στο παιχνίδι ανατολών και δύσεων... Στο κυνήγι των 3 διαστάσεων δυστυχώς δεν είμαστε μόνοι. Θύματα του χρόνου που κι αυτός κάποιες φορές σκυλεύει τις υπάρξεις μας, και στήνει το δικό του τσίρκο κάνοντάς μας δικούς του παλιάτσους. Ακόμα και o Dickens προσπαθώντας να σώσει ό,τι απέμεινε από το αποτυχημένο κυνήγι της δικιάς του επιτυχίας, βρήκε το avalon του στο πρόσωπο ενός τσιγκούνη. Μήπως κι εμείς τρέχοντας να προλάβουμε το τραίνο της προσωπικής μας επιτυχίας κι ευτυχίας, χάνουμε το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας κάνοντας κι άλλους δίπλα μας στο τέλος δυστυχισμένους; Δεν μπορώ ν’ ανέβω σε μια πέτρα και φορώντας χλαμύδα να το παίξω Λυσίας. Θέλω όμως να ξεπεράσω φραγμούς, να φτάσω στο 7ο σημείο της ύπαρξής μου. Το κερί στα χέρια μου δεν έχει λιώσει, δεν θα το αφήσω να συμβεί.. Μπορεί να κοιτάω πίσω και να βλέπω σκοτάδια, σκιές, ψιθύρους που ακούγονται στα αυτιά μου σαν αρουραίοι που περπατάνε σε σπασμένα γυαλιά, αλλά από το σκότος θα βγω. Από τη συνουσία της Νύχτας και του Έρεβους έχουμε χρέος να δραπετεύσουμε. Κι αν κάποιες φορές τα αποκυήματά τους χτυπάνε την πόρτα μας, εμείς ας τους δείχνουμε τον Πλάτωνα.
Spring - Summer 2012
Και καθώς βγαίνουμε στο φως να ρίξουμε μια ματιά στην Αρετή. Γιατί είναι αυτή που μας κάνει να βγούμε από την κολυμπήθρα της αμάθειας των συναισθημάτων και να μας κάνει ξανά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Πειραιώς 20, 2023 Στρόβολος / 22315266 § Παναγιώτης Αυγουστής ΛvΛnt GΛrde 15