Begin jaren negentig maakte Nederland kennis met haar als Myriam in Goede Tijden Slechte Tijden, het begin van een glansrijke acteercarrière. Maar Isa Hoes is meer dan ‘een’ actrice, veel meer, ze is namelijk toneel-, film-, televisieen stemactrice én scenarioschrijfster. Na het overlijden van haar man Antonie Kamerling in 2010, besloot ze vanuit Zevenhoven terug te keren naar Amsterdam. Fase twee van haar leven is begonnen, het is tijd voor nieuwe dingen. Momenteel speelt Isa een hoofdrol in de toneelvoorstelling Verlies en kocht ze onlangs een nieuw huis aan de rand van het Vondelpark. Het is maandagmiddag 13.30 uur. We ontmoeten Isa bij Tea in de City op de Beethovenstraat. “Heerlijk zo’n groen theetje met lychee!” Maar een cupcake slaat ze af: “Ik ben net zo lekker bezig met gezond eten, dus nu even niet.” Met een kop thee in haar hand, vertelt Isa over haar terugkeer naar Zuid en de nieuwe fase in haar leven. WAT VIND JE ZO FIJN AAN DE BUURT? “Zuid is eigenlijk net een dorp, je komt iedereen steeds weer tegen. Meestal is dat fijn, heel soms ook lastig. Maar bovenal heeft het iets gezelligs, het voelt vertrouwd. Mensen beschouwen Amsterdam vaak als een enge stad, maar dan denk ik: dan ben je nog nooit in Zuid geweest. Zuid is helemaal niet eng, ik vind het hier heerlijk!” WAT ZIJN DE PLEKJES WAAR JE GRAAG KOMT? “Mijn zoon zit hier in de buurt op school en houdt van de Starbucks, dus daar kom ik regelmatig. Ik drink geen koffie, maar hij wel. Ik ga vaak naar de Akasha Spa in het Conservatorium Hotel. Daar was ik vanmorgen nog, ik heb een abonnement. Een geweldige plek. En ik kom graag bij Le Pain Quotidien en de Bertram op de Cornelis Schuyt. En natuurlijk Scala della Pasta, Tapas Feliz en Nan in de Valeriusstraat. Ik woonde er vroeger vlak naast, het waren heel lieve buren.” JULLIE WOONDEN IN AMSTERDAM. WAT WAS DE REDEN DAT JULLIE TIEN JAAR GELEDEN NAAR ZEVENHOVEN VERHUISDEN? “Het stoorde Antonie dat hij door alle trams de vogeltjes niet meer kon horen. En dat terwijl we in de Van Eeghenstraat woonden, één van de rustigste straten van Amsterdam. Na een zoektocht vonden we een mooie
’’HET LEVEN IS OOK LEUK, ÍK BEN LEUK’’ boerderij in Zevenhoven en besloten we het avontuur aan te gaan met de gedachte: we kunnen altijd terug. Uiteindelijk hebben we er toch tien jaar gewoond. Het is natuurlijk heel bijzonder als je een halve hectare grond hebt en een rivier voor de deur, waarin je ’s zomers kunt zwemmen en ’s winters op kunt schaatsen. Het was super. Maar nu is het tijd voor fase twee in mijn leven.” VOEL JE JE ALWEER HELEMAAL THUIS? “Ja hoor, absoluut! Ik verhuisde tweeëneenhalf jaar geleden onverwacht weer terug. Allebei de kinderen konden hier naar school en ik kreeg van vrienden een huis aangeboden in de Valeriusstraat. Sinds een half jaar heb ik weer een eigen huis en ben ik druk bezig dat helemaal leuk te maken. Ik ben heel blij dat ik weer wat Amsterdamse levendigheid
om me heen heb! Ik voelde me ook ontzettend welkom. Omdat ik hier veel vrienden heb, was het voor mij duidelijk om weer naar Amsterdam te gaan. Hier is altijd wel iemand om even lekker een kop thee mee te drinken. Drie weken na Antonies dood woonde ik alweer in Zuid, ik wilde gewoonweg niet langer in het huis zijn waarin zoveel was gebeurd. Het voelde direct als thuiskomen: als ik op straat liep, hoorde ik wildvreemden zeggen: sterkte, meisje!’” VOND JE DAT NA VERLOOP VAN TIJD NIET VERVELEND? “Nee, ik vond het fantastisch. Ik voelde me gedragen. Mensen leefden zo met me mee, ze waren zó lief voor me. Vooral als mensen vroegen hoe het met de kinderen was, ging ik met een brok in mijn keel naar huis.”
JBM LENTE 2013 27