Λόγος & Τέ -χνη
«Σημασία έχει πως τώρα που μου χρειάζονται οι λέξεις, χωρίς υπεκφυγές και καλολογίες [...] είναι εδώ. Όταν η ζωή εφορμά, η λογοτεχνία σωπαίνει. Ας κλείσει επιτέλους το στόμα της, να δούμε τι έχουν να πουν οι λέξεις όταν μένουν μόνες τους. Τι έχουν να πουν όταν έχουν απέναντί τους έναν άνθρωπο που νοσεί και πάσχει. Αν έχουν τα κότσια να παρηγορήσουν. Κι αν έχουν τη δύναμη να πουν τα πράγματα με το όνομά τους». Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου «Καλά και Σήμερα: Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) και το παραθέτω ως εισαγωγή στη συνέντευξη που τόσο ευγενικά μου παραχώρησε, γιατί το διάβασα τόσες φορές που ίσως το έχω απομνημονεύσει και γιατί οι δικές μου σκέψεις για ένα βιβλίο «κατάθεση ψυχής» είναι περιττές...
> Ήταν η πρώτη φορά που νιώσατε την ανάγκη να κρατήσετε ημερολόγιο; Συνεχίζετε να καταγράφετε την καθημερινότητά σας, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας; Έχω ξανακρατήσει ημερολόγιο κατά καιρούς. Είχα χρόνια να το κάνω συστηματικά. Ήταν μια σωστική κίνηση εκείνη τη ζόρικη περίοδο, που έγινε από ανάγκη να καταγραφούν τα συμβάντα, οι σκέψεις, τα αισθήματα, για να μπορέσω να τα κοιτάξω κατάματα και να πάω παραπέρα. Είμαι συγγραφέας, οι λέξεις είναι ο τρόπος μου να καταλαβαίνω τι συμβαίνει μέσα μου και γύρω μου. Στην περίπτωση του καρκίνου, έκανα αυτό που ξέρω να κάνω. Έβαλα τα πράγματα στο χαρτί. Η τελευταία καταγραφή είναι η τελευταία μέρα της χημειοθεραπείας. Ξαναέπιασα ημερολόγιο πριν λίγες μέρες, στη διάρκεια μιας περιοδείας που έκανα για το τελευταίο μυθιστόρημά μου, το οποίο μεταφράστηκε στις ΗΠΑ (“The Scapegoat”, μετάφραση Karen Emmerich, Melville House, 2015). Ήταν μια περιοδεία που οργάνωσε το Onassis Foundation (USA) σε πανεπιστήμια
της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ, όπου παρουσίασα το βιβλίο (Princeton University, Harvard University, Brown University, University of South Florida, University of Florida, Stony Brook University, Stockton College) και στη διεθνή διοργάνωση International Festival of Authors στο Τορόντο του Καναδά. Εδώ όμως ήταν ένα διαφορετικού τύπου ημερολόγιο, ταξιδιωτικό. Σημειώσεις για τους τόπους που είδα και τους ανθρώπους που συνάντησα εκεί. Όταν απογειώθηκε το αεροπλάνο για την πτήση Θεσσαλονίκη - Νέα Υόρκη, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «πού ήμουν πέρυσι τέτοιον καιρό». Τότε, μόλις είχε αρχίσει η περίοδος της χημειοθεραπείας και η πιο μακρινή διαδρομή μου ήταν να καταφέρω να κάνω τον γύρο του κρεβατιού. Έχει ο καιρός γυρίσματα☺. > Στη διάρκεια της αρρώστιας σας «ξεφορτωθήκατε τα βαρίδια», όλα τα «πρέπει» και προσπαθήσατε να ασχοληθείτε με τα «θέλω» σας. Δεν ξοδεύατε χρόνο για πράγματα που δεν ήταν της αρεσκείας σας. Γράφετε:
JAN 2016
ARTCORE
89