Kunstfabriek Het voormalige fabrieksgebouw Tetem II in de Enschedese wijk Roombeek is door het bureau Marx&Steketee architecten in een nieuwe, duurzame jas gestoken. Door enkele eenvoudige ingrepen dringt nu een verrassende hoeveelheid daglicht door tot midden in het gebouw. Tekst Teun van den Ende en Rosi de Kok
Na de vuurwerkramp op 13 mei 2000 werd Roombeek opgezet als wijk met een mix van functies. Na jaren van leegstand ontstond een hernieuwde waardering voor het industriële erfgoed van de Twentsche Textiel Maatschappij, gelegen aan de noordrand van het herstructureringsgebied Roombeek. Van de voormalige dekenfabriek zijn twee fabrieksgebouwen, Tetem I en II, de schoorsteen en de portiersloge behouden gebleven. Hoewel het complex oogt als autonoom volume vervult het een belangrijke rol in het verlevendigen van het nieuwe cultuurerf, het culturele hart van Roombeek. Na transformatie door Marx&Steketee architecten is Tetem II nu in gebruik genomen door de kunstacademie van de ArtEZ Hogeschool der Kunsten. De hoofdingang van Tetem II richt zich naar het cultuurerf. Bezoekers worden uitgenodigd het gebouw binnen te gaan door de sfeervolle houten entree, waarachter het publieke toegankelijke café en auditorium liggen. De strenge gevelritmiek van het bestaande gebouw is hier plaatselijk doorbroken. In het gebouw valt op dat veel van de karakteristieke elementen van de voormalige fabriek zoals de oorspronkelijke lift, kraanbaan, laadbalkons en weegschaal behouden zijn gebleven.
Daglicht/kunstlicht Bij het eerste bezoek aan het gebouw voelde architect Ady Steketee door de enorme diepte van het gebouw direct de behoefte om verticaliteit en licht in het hart van het gebouw te creëren. Daar bevindt zich nu
dan ook een lichtstraat die beide verdiepingen en aangrenzende ruimtes met elkaar verbindt. Deze open core, voorzien van een serie sheddaken, voorziet de open ateliers op de verdieping royaal van daglicht zonder de ruimte teveel op te warmen. De sheddaken zijn aan de zuidzijde voorzien van PV-cellen, net als een groot deel van het horizontale dakvlak. De school is met 1500 m2 aan PV-cellen grotendeels zelfvoorzienend. De verlichting van het interieur bestaat uit geavanceerde en energiezuinige led-buisarmaturen gekoppeld aan daglichtsensoren. De intensiteit van deze verlichting is goed regelbaar, waardoor het optimaal afgestemd kan worden op de hoeveelheid daglicht. De kleurechtheid van de verlichting is bovendien van hoge kwaliteit, een belangrijk aandachtspunt voor de kunstacademie, die een evenaring van natuurlijk licht wenst. De hoeveelheid verlichting streeft haar doel echter voorbij. Het binnenvallende daglicht van de lichtstrook in het dak en de ruimtelijkheid van de hoge verdiepingen wordt tenietgedaan door het laaghangende lichtplafond van buisarmaturen. >
De warmtelast van de grote glasvlakken moest beperkt blijven architectenweb — 33