brązowy pomrowiec budapeszteński. Ślimaki oskorupione, poza ślimakiem winniczkiem i wstężykiem gajowym, są trudniejsze do znalezienia. W obszarach zbudowanych z wapieni można spotkać dość liczne puste skorupki, podczas gdy w strefie występowania fliszu (czyli piaskowców i łupków) spotykamy niemal wyłącznie żywe osobniki. Ta różnica wynika z chemizmu podłoża. Na wapieniach, gdzie dostępność węglanu wapnia jest duża a podłoże znacznie mniej zakwaszone, puste skorupki nie ulegają szybkiemu rozpuszczaniu i mogą zachowywać się nawet przez kilkadziesiąt lat. Na skałach fliszowych, gdzie jest mała dostępność węglanu wapnia i zakwaszone środowisko, skorupki zostają całkowicie rozpuszczone w ciągu kilku miesięcy. Na Pańskiej Górze można znaleźć skorupki gatunków obecnie ją zasiedlających, ale w obrębie nieczynnego kamieniołomu natrafimy nawet na muszle taksonów, żyjących tu w czasie wydobywania wapienia a dziś już nie występujących. Puste skorupki ulegają odbarwieniu i przybierają biały kolor. Zajmuje to prawie 1 rok. Spośród około 40 gatunków ślimaków oskorupionych żyjących współcześnie na Pańskiej Górze, najpospolitszym jest wałkówka pospolita o stożkowatej, wydłużonej skorupce do wysokości 1cm. Gatunek typowy dla lasów, głównie liściastych, chętnie żyje także na ocienionych skałach, a
Ślinik luzytański i pomrów błękitny
Ślimak zaroślowy i jego skorupa (szer. skorupki 24mm)
Skorupki wałkówki pospolitej (szer. skorupki 7,5 - 8,5mm) 59