VOICES - Issue 2

TABLE OF TABLE OF CONTENTS CONTENTS

Members of the VOICES magazine Club introduce you to our latest issue / p.3

What is Art? / What does art mean to you? / p.5

Anatolia College Visual Arts corner / p.10

Evelina Ziouta / Katerina Margariti / Magda Tarasidi

5 Things you may not know about… / p.17

Olga Stefa / Effie Ratsou / Fiona Cornes

Art Professionals / p.23

Katerina Siskopoulou / Aison Haratsaris

Anatolia College Literary corner / p.30

Ceiling replete with stars / Μια στάλα φως…/ Δικαιολογίες, δικαιολογίες

What are Haikus? / p.38

The Voices team selects / p.40

Gilmore Girls / The Midnight Library / The Black Swan / Punisher

In the narrow streets of Thessaloniki / p.44

Sex and Drugs & Rock n’ roll / p.51

Writer’s Block / p.53

The disappointing list of the IMDB top movies / p.59

Members of the VOICES magazine Club introduce you to our latest issue

EVA KARELLOU, 3B/B

The VOICES Magazine club this year will take us on a journey of the world of art. The word ‘art’ may not have a clear definition, but we can imagine it as a world in which everything differs and opens our minds to talents that we’ve never seen before.

περνάμε στο σχολείο είναι ουσιαστικά η μισή μας ζωή. Ωστόσο, τα πράγματα που γνωρίζουμε για το τι συμβαίνει στο σχολείο είναι περιορισμένα. Τι γνωρίζουμε πραγματικά για τους ανθρώπους με τους οποίους αλληλεπιδρούμε καθημερινά; Σας ενδιαφέρει να μάθετε περισσότερα για τη ζωή του καθηγητή Μαθηματικών σας ή να γνωρίσετε έργα τέχνης από συμμαθητές σας; Μπορείτε να τα βρείτε όλα στη νέα έκδοση του περιοδικού VOICES!

Our time at school takes up practically half our lives. However, what we know about what’s happening in school is limited. What do we really know about the people we interact with daily?

Are you interested in learning more about your physics professor's life or getting to know art pieces by your fellow classmates? You can find all about these in the new edition of the VOICES magazine!

ANDRIANI LAMPRINOU, IB1

Για το δεύτερό μας τεύχος επιλέξαμε και πάλι να γράψουμε για θέματα που μας αφορούν, μας εκφράζουν και μας εμπνέουν. Πάντα, προσπαθούμε όμως να εκφράζουμε όχι μόνο εμάς, αλλά και εσάς, κάτι που κάνει αυτό το τεύχος εξίσου ξεχωριστό με το προηγούμενο. Προσπαθούμε και βρίσκουμε θέματα που νιώθουμε ότι πρέπει να διαβαστούν και θέματα που μας βάζουν να προβληματιστούμε για τον κόσμο και την κοινωνία γύρω μας. Σας δίνουμε μια ματιά του κόσμου από τη δική μας οπτική γωνία. Εκφραζόμαστε και αφήνουμε τις λέξεις μας να γίνουν το μέσο μετάδοσης των ιδεών μας. Γινόμαστε φωνές. Οι δικές μας και οι δικές σας φωνές.

This year we decided, once again, to write about things that matter to us, express us and inspire us. As usual, we try to express both ourselves and you, which makes this issue as unique as the previous one. We eagerly look for topics that we feel are worthy of exposure, topics that raise concerns about our society and the world as a whole. We present to you the world from our own perspective. We express ourselves and let our words become the means of transmitting our ideas. We become voices--ours and yours.

MELINA KELESIDI, 3B/B

KONSTANTINA PAPATSA, 5C/A

Αυτό που καθιστά την τέχνη κάτι τόσο αναγκαίο στη ζωή μας, είναι ότι δεν προσδιορίζεται ακριβώς. Είναι αυτό που αγγίζει την ψυχή μας με έναν τροπο διαφορετικό από κάθε είδους άλλη δραστηριότητα, και που γι’αυτο τον λόγο μας κάνει να αισθανόμαστε ελευθερία. Θα είναι πάντα παρούσα στις ζωές μας γιατί την χρειαζόμαστε και γιατί ανεξαρτήτως της μορφής της ή το πόσο καλό είναι ένα έργο, αρκεί για να

What makes art so important in our lives is that it cannot be defined with precision. It is something that touches our soul in a different way than any other kind of activity and makes us feel free for this reason. It will never stop existing in our lives because we need it regardless of its form or its quality. It’s enough to “save” us from a difficult situation. That’s what art means to me. A sense of escape.

Λίγη ανάλυση τέχνης και ποίησης μαζί, και ό, τι άλλο υπάρχει ανάμεσα. Με μεγάλη συγκίνηση συνθέσαμε το τεύχος αυτό όπως ένας μουσικός τα κομμάτια του. Αυτό το τεύχος είναι οι παρτιτούρες μας. Σας το παραδίδουμε λοιπόν με την ίδια τιμή. Διαβάστε, ακούστε, απολαύστε. Ή ίσως και όχι — η γραφή, όπως και η τέχνη, είναι υποκειμενική και δεν οφείλει πάντοτε να μας αρέσει. Όμως ελπίζουμε ότι το τεύχος αυτό θα σας ωθήσει να σκεφτείτε, ίσως και κάτι να αισθανθείτε.

A little bit of art, a little bit of poetry. A bit of critical commentary on the two and everything lying in between. It is with great care that we crafted this year’s issue, and even greater an honor that we now share it with all of you. It is as a composer puts his score out for the world to consume; our words are now yours. So read, listen, enjoy. Or perhaps don’t – writing and art are so incredibly subjective that we do not always have to feel a likeness towards them. However, we do hope that this issue will at least urge you to think, perhaps even make you feel something. These are our Voices: Symphony II.

Art is a subject that we all like very much, and we chose it effortlessly. In this issue, you will find our views on art, some of our projects, and our personal suggestions. Enjoy your reading!

ALEXIA SEXTOU, IB1

VITSOU, IB2

WHAT IS ART?

Τέχνη, δημιουργικότητα. Δύο λέξεις που συναντάμε καθημερινά, αλλά ταυτόχρονα δύο έννοιες

αρκετά αφηρημένες. Ξέρουμε πραγματικά τι είναι δημιουργικότητα και Τέχνη; Υπάρχει συγκεκριμένη σημασία για αυτούς τους όρους; Τι κάνει ένα έργο τέχνης, Τέχνη; Οι απαντήσεις

σε αυτές τις ερωτήσεις διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Προσωπικά, θα μπορούσα να παρομοιάσω την Τέχνη με τον βραδινό ουρανό γεμάτο αστέρια.

«Το μυστήριο είναι το βασικό στοιχείο όλων των έργων τέχνης» σύμφωνα με τον ισπανό κινηματογραφιστή, Λουίς Μπουνιουέλ. Η έννοια της Τέχνης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει σχεδόν τα πάντα: Για ένα άτομο μπορεί να είναι αποκλειστικά η ζωγραφική. Για άλλον μπορεί να είναι μουσική, ο κ και το θέατρο ή η λογοτεχνία. Η Τέχνη χαρακτηρίζεται από τη συνεχή αναζήτηση και είναι αποτέλεσμα της ανάγκης μας να ανακαλύψουμε νέα πράγματα και να βρούμε τρόπους να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με αποτελεσματικό τρόπο.

Η σχέση μας με την Τέχνη είναι στο χέρι

Art, creativity. Two words we come across every day. But, at the same time, two concepts that are rather abstract. Do we really know what creativity and Art are? Is there one definition? What makes an artwork, art? Answers to these questions differ from person to person. And so does their definition.

‘Mystery is the basic element of all works of Art’ according to the Spanish Filmmaker, Luis Buñuel. The concept of ‘Art’ can be used to describe almost anything. For someone it can be solely drawings. For another it can be music,cinema, theater or literature. Art is characterized by a constant search and is the result of our need to discover new things and to find a way to express ourselves and our feelings effectively.

How we relate to Art is entirely up to us! How do the student of our team view art? Can they define it using a word, a phrase or maybe even, a piece of music? Let’s find out!

Lydia Douvleti 5 A/B

Τι σημαίνει για σένα Τέχνη;

Συντάκτριες/ες του Voices απαντούν

Η Τέχνη είναι για εμένα κάτι πάρα πολύ σημαντικό, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσα να ζήσω.

Βλέπω την Τέχνη σαν ένα πραγματικό θαύμα, που με εμπνέει καθημερινά να δημιουργώ κάτι καινούριο (ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει μόνο μέσα στο μυαλό μου) και να ονειρεύομαι. Δεν πιστεύω πως η Τέχνη περιορίζεται μόνο σε έργα όπως ζωγραφιές, ταινίες και άλλες κατηγορίες, αλλά προφανώς «εξαπλώνεται» και σε τομείς, όπως είναι η μαγειρική κλπ. Την ίδια στιγμή, η Τέχνη για εμένα είναι ένα μέσο χαλάρωσης που με βοηθάει, μεταξύ άλλων, και στη διαχείριση του άγχους. Με άλλα λόγια, όποτε χρειάζεται, με χαροποιεί και με παρηγορεί.

Art is something very important to me, without which I wouldn’t be able to live. I see Art as a true miracle, a constant source of inspiration for me that helps me create something new (even if this creation only takes place in my mind) and to dream. I don’t believe that the definition of Art is limited to paintings and films, but rather “extends” to other categories such as cooking, etc. At the same time, Art for me is a means of relaxation that helps me, among other things, manage stress. In other words, whenever it is needed, it makes me happy and comforts me.

Eva Konstantinidou, ΙΒ1

Είμαι ένα άτομο που λατρεύει την Τέχνη, γιατί μέσα από

γιατί στην Τέχνη δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αφού είναι υποκειμενική. Επίσης, θεωρώ ότι η Τέχνη είναι ένα μέσο με το οποίο μπορείς να εκφραστείς δίχως να χρησιμοποιείς απαραίτητα λόγια. Τέχνη είναι μια ζωγραφιά ή ένας χορός για παράδειγμα, αλλά και καθετί που μας εκφράζει και απαιτεί

δημιουργικότητα για να γίνει.

I am a person who loves Art, because through it I can express myself freely, in my own way and without anyone telling me what is right or wrong, because in Art there is no right or wrong, since it is subjective. I also believe that Art is a means by which you can express yourself without necessarily using any words. Art may be a painting or a dance, as is everything else that expresses us and requires creativity to materialize.

Andriani-Maria Lamprinou ΙΒ1

Τι σημαίνει για σένα Τέχνη;

Συντάκτες/ριες του Voices απαντούν

Τέχνη θεωρώ πως πέρα από μέσο εξωτερίκευσης συναισθημάτων προβληματισμών και σκέψεων

είναι και (ή τουλάχιστον μπορούμε να τη συναντήσουμε εκεί) οι λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής. Τα τραγούδια τα έργα τέχνης αλλά και τα κείμενα τις μεταφέρουν απλά σε διάφορες άλλες μορφές πιο χειροπιαστές. Ο καθένας χωρίς να χρειάζεται να δημιουργήσει κάτι από τα παραπάνω μέσω της δικής του ματιάς φτιάχνει τα δικά του έργα τέχνης από τη ζωή του.

I presume that art is, rather than a way of externalizing feelings, concerns and thoughts to be (or at least we can find it there) the details of everyday life. The songs, the works of art and the lyrics simply transfer them to various other more tangible forms. Everyone, without having to create any of the above through their own eyes, makes their own works of art based on their own lives.

Στο βιβλίο μου, η τέχνη είναι κυρίως ένας τρόπος

από τα έργα μου είναι να επισημάνω κάτι που δεν πάει καλά στην κοινωνία, και να παρακινήσω τους ανθρώπους να εργαστούν εναντίον του. Συνήθως την χρησιμοποιώ για να κατακλείσω τον εαυτό μου με ένα συγκεκριμένο συναίσθημα και να διαλέξω έργα με βάση το πώς νιώθω εκείνη τη στιγμή ή να απαλλαγώ από αρνητικές σκέψεις (κυρίως ακούγοντας) κάτι αργό και χαριτωμένο.

In my book, art is mainly a way to get people in a process of thought and self improvement, when I look at it as an artist. My goal with most of my works is to point out something wrong in society, for example, and motivate people to work against it. As an enjoyer, I usually use it to overwhelm myself with a certain emotion and pick works based on how I’m feeling at the time or get rid of negative thoughts by (mainly listening) to something slow and graceful.

Ariadni Katsantoni 5B/A

Eteoklis Frydas 6C/B

Τι σημαίνει για σένα Τέχνη;

Συντάκτες/τριες του Voices απαντούν

Η Θεία μου η Κλειώ σπούδασε μουσειολογία και διαχείριση πολιτισμού. Όταν ήμουν μικρή

επισκεπτόμασταν με θαυμασμό μαζί μουσεία ιστορίας, σύγχρονης και αρχαίας, μουσεία τέχνης, επιστήμης, μουσικών οργάνων. Εκεί ξεδιπλώθηκε μπροστά μου ένας κόσμος πολύ διαφορετικός

από αυτόν που ήξερα, ένας κόσμος συναρπαστικός με χρώματα και πρόσωπα και αντίλαλους από το παρελθόν, απ΄το μέλλον ή και έναν χωρόχρονο ξένο. Πολλές φορές ωστόσο, ιδιαίτερα σε μουσεία σύγχρονης τέχνης, στεκόμουν μπροστά από τα έργα σκεπτική. Και πού ξέρω ότι αυτό εδώ είναι τέχνη; εξέφρασα μία μέρα, Εάν το έβλεπα στον δρόμο δεν θα του ‘δινα σημασία. Η Θεία Κλειώ γύρισε και με κοίταξε με φως στα μάτια. Οτιδήποτε μας κάνει να αισθανόμαστε είναι τέχνη. Κοντοστάθηκα, εκείνη συνέχισε. Μπορεί ο πίνακας αυτός να μην σου διεγείρει κανένα συναίσθημα, επομένως για σένα να μην είναι τέχνη. Ταυτόχρονα όμως, μπορεί μία εικόνα στην καθημερινότητά σου, ένα στιγμιότυπο έξω στο δρόμο, πράγματι να σε λούσει με όλα τα συναισθήματα του κόσμου. Τότε είναι

My aunt Cleo got her degree in museology and cultural studies. When I was young, we’d visit all kinds of museums and stroll through them in awe; history museums; art museums; science museums; museums of musical instruments. A new world, very different from the one I had known before, began to unravel before me. This world was exciting, filled with colors and faces and echoes from the past and future. It was a reality untouched by the concept of timespace. But a lot of the time I’d stand before a piece of art hesitantly. This mostly happened when visiting modern art museums. How can I be sure that this is art? I asked one day. If I saw this out in the street, I’d pay no mind to it at all. That is when Aunt Cleo turned to glance at me, her eyes glistening. Anything that makes us feel is art, she said. I stood. She continued. Maybe in this moment, this painting doesn’t make you feel anything at all. In this case, for you it is not art. But suddenly, an image from something you do see out in the street, a still picture from your everyday life might fill you with the liveliest sensation in the world. That is when you will know that you have found art...

Alexia Sextou IB1

Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτήν. Η τέχνη υπάρχει για να σώζει τις ψυχές μας, να μας βγάζει από το αδιέξοδο. Είναι αυτή που μας κάνει να επικοινωνούμε με τους γύρω μας χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουμε.

The magic of art and what makes us “give in” to it (regardless of our interests), is that it can mean something different to every human being on earth. Personally, I couldn't live without it. Art exists to save our souls, to take us out of the impasse. It makes us communicate with every person in the world, without having to talk.

ANATOLIA COLLEGE VISUAL ARTS C0RNER

EVELINA ZIOUTA IB1

EVELINA ZIOUTA IB1

KATERINA MARGARITI 5 B/B

KATERINA MARGARITI 5 B/B

MAGDA TARASIDI 4 D/B

MAGDA TARASIDI 4 D/B

5 things you may not know about…

Μέσα στον χώρο του σχολείου, οι άνθρωποι με τους οποίους ερχόμαστε πολύ συχνά σε επαφή, εκτός φυσικά από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας, είναι οι καθηγητές και οι καθηγήτριές μας. Ποτέ όμως δεν έχουμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε πραγματικά. Δε μαθαίναμε λεπτομέρειες για τις ασχολίες τους ή τις απόψεις τους για θέματα που τους απασχολούν. Έτσι, αποφασίσαμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από ένα σύντομο ερωτηματολόγιο, που μας έδωσε την ευκαιρία να μάθουμε πέντε πράγματα που ίσως να μη μαθαίναμε ποτέ!

The people we come into contact with very often, apart from our classmates, are of course our teachers. We don’t, however, have the opportunity to actually get to know who they really are. We don’t learn details about their hobbies or their views on various issues that might concern them. That is why we decided to get to know them with the help of a short questionnaire. As a result, we learned 5 things about our teachers we might never have had the chance to learn otherwise!

BY AΝDRIANI-MARIA LAMPRINOU, ΙΒ1

5 THINGS YOU DIDN'T KNOW ABOUT... OLGA STEFA

BY LYDIA DOUVLETI, 5 A/B

1.Την ενασχόλησή μου με τη μουσική την ενέπνευσεκυρίωςοπατέραςμουπουείδεότι σε πολύ μικρή ηλικία είχα μία άνεση στο πιάνο,νατοπωέτσι,ταπεινά.

2.Αν δεν επέλεγα να ασχοληθώ με τη μουσική,θαήμουνηθοποιός,σίγουρα!

3.Ο αγαπημένος μου συνθέτης είναι ο Μαξ Ρίχτερ, ένας σύγχρονος συνθέτης, εν ζωή που γράφει μουσική για κινηματογράφο, μινιμαλιστής. Στην μετεξέλιξή μου ως καθηγήτρια με ενέπνευσε περισσότερο ο Μπαχ,ημουσικήπουέγραψε,ημουσικήτου μπαρόκ. Κατάλαβα πάρα πολύ την δομή της μουσικής, το πώς κωδικοποιείται ο ήχος και πώς σχετίζονται οι ήχοι, οι φθόγγοι και οι κανόνες της μουσικής και αυτό με έκανε να εκτιμώ την μουσική να καταλαβαίνω δηλαδή τιείναιποιοτικόκαιτιόχι!

4.Σεέναννέοπουθαήθελεναασχοληθείμε την μουσική στο μέλλον θα έλεγα ότι θέλει μεγάλη πειθαρχία. Επιπρόσθετα, να μην εναντιώνεται και να μην αντιδρά στους κανόνες που μαθαίνει, γιατί για να γνωρίσει την ελευθερία, πρέπει πρώτα να μάθει τους κανόνες.

5.Με τη διδασκαλία μου επιθυμώ να μεταφέρω πολλά! Το πιο σημαντικό είναι να τους μείνει μία γλυκιά ανάμνηση από εμένα, καταρχήν ότι νοιάζομαι για αυτούς ως ανθρώπους. Θα ήθελα επίσης όταν μεγαλώσουν και έρθουν αντιμέτωποι με κάτι πουθασυναντήσουνστονδρόμο-μιααφίσα, μια παράσταση, μια συναυλία, μια μουσική που θα ακούσουν στο ραδιόφωνο- και, αμέσωςναανακαλέσουνκαιναπουν:«Αυτό τοκάναμεστηδευτέραγυμνασίου,μιλούσαμε για αυτό με την κυρία Στέφα!» Νομίζω, ότι αυτό θέλω να τους περάσω, να τους δημιουργήσω αναμνήσεις, να τους περάσω γνώσεις,όχιμόνομετονκλασικότρόπο,που μπορείκαιτοδιαδίκτυονατοκάνει,αλλάκαι ναρίξωμέσατουςτομικρόβιοτου:«Τιείναι αυτό που ακούω; Ασχολήθηκα με αυτό στο σχολείο; Τι κρύβεται πίσω από αυτό που ακούω;»

1.My involvement with music was mainly inspired by my father who saw that at a very young age I played piano with ease, speaking humbly.

2.If I hadn’t chosen to engage with music, I wouldsurelybeanactor!

3.MyfavoritecomposerisMaxRichter,aliving, minimalist contemporary composer, who writes music for cinema. Through the course of my professional development as a teacher, I was highlyinspiredbyBach,bythemusichewrote, Baroque music. I “perceived the structure of music,howsoundiscodedandhowsoundsand rules are correlated to one another, and this made me appreciate music and taught me how todiscernmusicofhighquality.

4.To a young person who wants to become involved with music in the future, I would tell them that it requires discipline. Additionally, they should not oppose or react to the rules they are being taught, because in order to acquire freedom, they must first learn to follow therules.

5.Through teaching I want to convey numerous things! The most important one is to imbue my students with the sweet memory of caring for themasindividuals.Iwouldalsolikeitif,when theygrowupandcomeacrossaposter,ashow, a concert, a piece of music that they will hear on the radio, they immediately recalled our classandsaid:"Wecameacrossthisduring8th grade. We talked about it with Mrs. Stefa!" I presume that this is what I want to pass on to them: to create memories, to pass on knowledge, not in the typical sense that even the internet can do, but also to make them wonder “What is it that I hear? Did I learn this atschool?"WhatliesbehindwhatIhear?"

5 THINGS YOU DIDN'T KNOW ABOUT... EFFIE RATSOU

BY ETEOKLHS FRYDAS, 6C/B

1.Έτσι όπως το βλέπω, ένα έργο τέχνης δε χρειάζεται να μεταφέρει κάποιο μήνυμα. Η Τέχνηέχεινακάνειμετασυναισθήματαπου μπορείναεκφράσειο/ηδημιουργόςμέσααπό τα έργα του/της, αλλά και με τα συναισθήματα που εγείρει στους ανθρώπους πουτηνκατανοούν.Όσοναφοράτονορισμό της Τέχνης, πιστεύω ότι η ωριμότητα και η ηλικία παίζουν κυρίαρχο ρόλο και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το τι αντιλαμβάνεταικανείςωςΤέχνη.

2.Εάν μπορούσα να κάνω την Τέχνη υποχρεωτική για κάθε άνθρωπο, δε θα το έκανα, παρόλο που πιστεύω ότι η επαφή με τηνΤέχνη,τόσογιαένανκαλλιτέχνη,όσοκαι για έναν θεατή, συμβάλλει στην καλλιέργεια του πνεύματος και μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο που μας περιβάλλει.Επομένως,ηενασχόλησήμαςμε την Τέχνη θα αποδεικνυόταν πολύ ωφέλιμη γιατηνκοινωνία.

3.Κατά την άποψή μου, όταν η εικόνα συνδυάζεται με τη μουσική δημιουργείται το καλύτεροαποτέλεσμα.Αυτόσυμβαίνειεπειδή η μουσική, όπως και όλες οι εικαστικές τέχνες,αγγίζουντιςκαρδιέςτωνθεατώντους πιο βαθιά από τις περισσότερους μορφές τέχνης και, ως εκ τούτου, προκαλούν εξαιρετικάέντονακαιδυνατάσυναισθήματα.

4.To ότι πέρασα περισσότερο χρόνο στο σπίτιείχεωςαποτέλεσμαναεξασκούμαικαι νασυνθέτωμουσικήπερισσότεροαπόό,τιθα συνήθως. Ταυτόχρονα, όμως, η ψηφιακή διδασκαλία ήταν πολύ απαιτητική και χρειαζόταν να αφιερώσω πολύ από τον ελεύθερό χρόνο μου στο να την οργανώσω σωστά. Επομένως, συνολικά, θα έλεγα ότι από καλλιτεχνικής άποψης ήταν μια κακή εμπειρία και νομίζω ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνεςθασυμφωνούσανμαζίμου.

5.Πιστεύω ότι το, μερικές φορές, υψηλό κόστοςμαθημάτωνσχετικάμετηνΤέχνηείναι ένα θέμα, που όντως εμποδίζει πολλούς έφηβους να ανακαλύψουν ένα πιθανό πάθος τους. Ένας τρόπος να λυθεί αυτό το θέμα είναι να ενθαρρύνουμε την επαφή με την Τέχνημέσααπόκαλάοργανωμέναμαθήματα σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου.

1.ThewayIseeit,aworkofartdoesn’thaveto carry a message. Art is all about the emotions that the creator expresses through his or her work, as well as the feelings it sparks in the people who understand it. When it comes to defining whether a creation is a work of art or not, maturity and age play the leading role and largelyaffectwhatoneperceivesasart.

2.If I could make art obligatory for every individual, I wouldn’t do so even though I believe that coming in contact with art, as an artist or as a spectator, results in intellectual cultivation and in a better understanding of the world around us. Thus, the engagement of peoplewithartwouldbequitebeneficialforour society.

3.In my view, when image and music are combined,thatproducesthebestoutcome.That is because music, as all the visual arts, touch the hearts of their spectators more profoundly than most other art forms, sparking extremely intenseandstrongfeelingsinthem.

4.Spending more time at home resulted in my practicing and composing more than I usually would. At the same time, however, online teachingwasverydemanding,andorganizingit properlytookupalotofmyfreetime;hence,it was, overall, a negative experience from an artistic point of view, and I think most artists wouldagreewithmeonthat.

5.Ibelievethatthepotentiallyhighpriceofartrelated lessons is an issue which does indeed prevent many teenagers from discovering a potentialpassion.Onepotentialsolutiontothis problemwouldbetoencouragecontactwithart through well-organized art classes throughout HighSchool.

5 THINGS YOU DIDN'T KNOW ABOUT... FIONA CORNES

BY DAPHNE VITSOU, IB2

1. Κατάγομαι από την Αγγλία, αλλά δεν έχω περάσει πολύ χρόνο εκεί, αφού ο πατέρας μου εργαζόταν στον κατασκευαστικό κλάδο καιταξιδεύαμεπολύωςοικογένεια.Έζησασε διαφορετικά μέρη στις Δυτικές Ινδίες (στο Κουρασάο και στην Τζαμάικα) ως παιδί, και στη Μέση Ανατολή ως έφηβη, και όταν τελείωσατοσχολείο,άρχισακιεγώηίδιανα ταξιδεύω. Αφού αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, όπου σπούδασα αγγλικά και θέατρο,ταξίδεψασεόλητηνΑφρικήγιαεπτά μήνες, επειδή με ενδιέφερε πολύ το αφρικανικό θέατρο και ήθελα να δω περισσότερα πράγματα εκτός Ηνωμένου Βασιλείου. Στη συνέχεια, εργάστηκα στην Αιθιοπία και στη Ζιμπάμπουε, πριν εγκατασταθώστηνΕλλάδα.

2. Θυμάμαι να επιστρέφουμε στην Τζαμάικα

αφού είχαμε πάει ήμασταν στο Ηνωμένο Βασίλειογιαδιακοπές,σεμιαεποχή,όταντα πράγματα ήταν πιο χαλαρά και είχαν περισσότεροενδιαφέρον.Μεταξύάλλων,είχα δει μέχρι και επίδειξη μόδας πάνω στο αεροπλάνο.Θυμάμαιεπίσηςότανπήγαμεστο Μεξικό με την οικογένειά μου από την Τζαμάικα για διακοπές. Γυρίσαμε όλο το Μεξικόμετολεωφορείογιατρειςεβδομάδες και ήταν τόσο διασκεδαστικό! Θυμάμαι την επίσκεψήμαςστιςΠυραμίδεςτηςΣελήνηςκαι στηνΠόλητουΜεξικού.Ω!Μόλιςθυμήθηκα…

Συνάντησα και τον καθηγητή μαθηματικών

του σχολείου μου, που, τυχαία, ήταν και αυτός ταξίδι. Στο αεροπλάνο, κάποια στιγμή ο πιλότος και το πλήρωμα καμπίνας ανακοίνωσαν ότι όλα τα παιδιά μπορούσαν να επισκεφτούν το πιλοτήριο. Πρέπει να ήμουν εννέα ετών τότε. Υπήρχαν παντού παιδιά!Ήτανηδεκαετίατου’70,καιόλαήταν τότε πολύ διαφορετικά. Κάτι τέτοιο δε θα μπορούσεποτένασυμβείστιςμέρεςμας!

3.Από πάντα με «τραβούσαν» τα μαθήματα

που είχαν σχέση με την Τέχνη. Ένα ακόμη πεδίο που θα με ενδιέφερε να σπουδάσω είναι οι εικαστικές Τέχνες και το σχέδιο. Συγκεκριμένα,πάνταμεενδιέφερετοθέατρο. Πολλές φορές, μπορούσα να το συνδυάσω στοιχεία από τις εικαστικές τέχνες και το σχέδιο, όπως για παράδειγμα δουλεύοντας πάνωσεκοστούμιακαιτοπία.

1.I'm originally from England, but I haven't spent much time there in my life because my father worked in construction so we traveled a lotasafamilywhenIwasgrowingup.Ilivedin differentplacesintheWestIndies(Curacaoand Jamaica) as a child and also in the Middle East when I was a teenager and, finally, when I left school, I myself started to travel. After university,whereIstudiedEnglishandTheater, I traveled around Africa for seven months becauseIwasveryinterestedinAfricantheater andIwantedtoseemoreofwhatwasoutsideof the UK. I later worked in both Ethiopia and Zimbabwe,beforefinallymovingtoGreece.

2.IremembertravelingbacktoJamaicaafterwe had been to the UK for a holiday, when things were more relaxed and more interesting, and therewasafashionshowontheairplaneamong other things. I also remember going to Mexico with my family from Jamaica for a holiday. We went by bus around Mexico for three weeks, which was a lot of fun. I really enjoyed that! I remember visiting the Pyramids of the Moon and Mexico City. Oh! I just remembered… I actuallymetmymathteacher,whoalsotraveled to Mexico at the same time. On the airplane, at one point, the pilot and the cabin crew announced that all children could go and visit the cockpit. … I must have been nine at the time.Therewerechildreneverywhere!Thatwas a different time… this was in the seventies....andcouldneverhappennow!

3.I was always drawn to art-related subjects. I think one of the subjects I would be interested in studying further is art and design. I have always been interested in theater in particular. Plenty of times I could combine this with elements of art and design, like working with costumesandscenery.

4.Δενθαμπορούσαναδιανοηθώένανκόσμο χωρίς τις τέχνες. Είναι από τα πιο βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Νομίζω, πωςό,τικάνειοάνθρωποςεμπεριέχεικάποιο καλλιτεχνικόήπαραστατικόστοιχείο.Δενθα μπορούσα να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς Τέχνη! Με στενοχωρεί το ότι μερικές φορές, στην εκπαίδευση, δίνεται λιγότερη έμφαση

στην Τέχνη, γιατί αποτελεί αναπόσπαστο μέρος κάθε ανθρώπινης εμπειρίας και καλλιεργεί την κριτική σκέψη και την συναισθηματικήνοημοσύνη.

5.ΖωστηνΕλλάδα20χρόνιακαιτοεπίπεδο τωνελληνικώνμουακόμηδενείναιεκείπου θα έπρεπε. Όταν μετακόμισα εδώ, είχα μια πολύυποστηρικτικήπεθεράπουδενμιλούσε καθόλουαγγλικά.Είναιμιαυπέροχηδασκάλα καιέτσιτουςπρώτουςμήνεςπουήμουνεδώ πέρασα πολύ χρόνο μαζί της και ήταν πολύ υπομονετική και με βοήθησε πολύ στην κατανόηση της γλώσσας. Ωστόσο, δεν είμαι στο επίπεδο που θα έπρεπε να είμαι μετά από 20 χρόνια στην Ελλάδα. Μπορώ να καταλάβω και να διαβάσω ελληνικά, να γράψω με πολλά λάθη, αλλά πρέπει να αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Έχω ένα βιβλίοπουλέγεταιΜάθεελληνικάσε3μήνες καιακόμαδεντοέχωτελειώσειμετάαπό20 χρόνια.

4.I think I could not consider a world without thearts.Theyareoneoftheessentialelements of human experience; everything that human beings do, has either an artistic, or a performative element to it. I couldn't imagine a worldwithoutthem!Ifeelsadthatsometimesin education, less emphasis is given to the arts, because they are an integral part of every human experience that nurture critical thinking andemotionalintelligence.

5. I have been living here for 20 years and my level of Greek still isn’t at a desirable level. Actually, when I moved here, I had a very supportive pethera (mother-in-law), who didn’t speak English at all. She's a wonderful teacher and so in the first few months that I was here I spent a lot of time with her and she was very patient and she helped me a lot with understanding the language. Still, I am not at a levelthatIshouldbeafterover20yearshere.I can understand Greek, I can read it, I can write it, with a lot of mistakes, but I need to apply myself more. I have a book which is called Learn Greek in 3 Months and I still haven't finisheditafter20years.

PROFESSIONALS ART

Illustration and Design

BY LYDIA DOUVLETI, 5 A/B

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το design/illustrationsωςεπάγγελμα;

Θα πω το πολύ κλασικό, ότι όταν ήμουν μικρή μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω, οπότε ήταν μία πολύ φυσική εξέλιξη στην καριέρα μου. Ξεκίνησα, δηλαδή να ζωγραφίζω μικρή, μετά συνέχισα λίγο πιο συγκεκριμένα και άρχισα να κάνω πράγματα που με ενδιέφεραν, πήγα στο ΙΒ του Κολλεγίου Ανατόλια και έκανα Visual Arts ως μάθημα, οπότε έγινε αρκετά συγκεκριμένο όσο περνούσε ο καιρός και κάπως θεωρήθηκε δεδομένο ότι θα ασχοληθώ με αυτό επαγγελματικά. Ήταν πολύ φυσική η εξέλιξή του, δεν σκέφτηκαποτέότιθακάνωκάτιάλλο.

Τισπουδέςκάνατε;

Καταρχάς, δεν είχα κάνει ποτέ κάποιου είδος φροντιστήριο πάνω στο σχέδιο κατά την διάρκεια του σχολείου. Το μόνο σχετικό μάθημα ήταν αυτό των Visual Arts στο IB . Στη συνέχεια αποφάσισα ότι θα πάω στην Αγγλία, αρχικά λόγω γλώσσας και, δεύτερον, γιατί είναι πιο κοντά από την Αμερική. Εκεί, τονπρώτοχρόνοέκαναfoundation.Είναιέναςχρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου διδάσκεσαι τις βάσεις σε όλους τους δημιουργικούς κλάδους των τεχνών. Δηλαδή, δοκιμάζεις λίγο μόδα, κινούμενη εικόνα, τρισδιάστατο σχεδιασμό και μέσα σε αυτά ήταν η εικονογράφηση και η οπτική επικοινωνία, η εξειδίκευσήμου.Οπότε,τονπρώτοχρόνοέκανααυτό, πέρασα από όλα τα είδη τεχνών για να επιλέξω την κλίσημου.Ότανήμουνστοσχολειοπίστευαότιήθελα ναασχοληθώμετηζωγραφική,τηγλυπτικήκαιδενμε είχε κατευθύνει κάποιος να πάω προς το visual communication και το illustration που ήταν ένας τελείωςδιαφορετικόςκλάδος.Μετάαπότοfoundation year, πήγα στο Λονδίνο για τρία χρόνια, όπου έκανα αυτόπουεπέλεξα.

Σας βοήθησε καθόλου το Σχολείο μας στην κατάκτηση τωνστόχωνσας;

Να σου πω την αλήθεια, αυτό που πήρα από το σχολείο και με βοήθησε πολύ, ήταν το IB. Ήταν πάρα πολύ χρήσιμο, γιατί αρχικά, όλα τα μαθήματα, εκτός από τα Νέα Ελληνικά, τα έκανα στα αγγλικά, και, δεύτερον, μου άνοιξε τα μάτια ως προς το ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτόκαιαποφάσισατελικάκάνω.

How did your involvement with design/illustrations asacareerbegin?

I’ll give you the typical answer, that when I was young I really liked to paint, so it was a natural career path for me. I started painting when I was just a kid and, then, I started focusing more on the things that interested me. I joined the Anatolia College IB and took a visual arts class, so, as time went by, it was considered a given that that was goingtobetheprofessionalpathformetofollow.It was a very natural development; I never thought of doinganythingelse.

Whatdidyoustudy?

First of all, I didn’t have any private tutoring on design during my school years. Ι only attended the Visual Arts class at the IB. Then, I decided to pursue my studies in the U.K. firstly because of the language, and secondly, because it was closer than the U.S.. There, I began my studies by doing a foundation year, which is a university program, during which you learn the basics regarding all the different fields of arts. You try a little bit of fashion, animation, 3D design, and one of those fields was illustration and visual communication, which becamemyareaofspecialinterest.SothatiswhatI did during my first year: I went through all the arts andfoundoutwheremyowninclinationlay.WhenI was at school, I thought I wanted to be involved in fine arts, i.e. painting, ceramics. I wasn’t encouraged to follow visual communication and illustration, which was a completely different field! Then, after my foundation year, I spent three years in London, where I got involved with what I had chosen.

ΤοπιοσημαντικόμάθημαγιαμέναήτανταVisualArts, που από αυτό εξαρτιόταν και οι βαθμοί μου. Εάν δηλαδή πήγαινα καλά σε αυτό το μάθημα, θα με δέχονταν τα πανεπιστήμια που ήθελα και δεν χρειαζόταν να είμαι καλή στα μαθηματικά, για παράδειγμα,ήσεκάποιαάλληγλώσσα.Aπλάθεωρώ

ότι στο σχολείο χρειάζεται να υπάρχει μια καλύτερη καθοδήγησηωςπροςτονποιοτομέατωνArtsμπορεί

να ακολουθήσει το κάθε παιδί, κάτι που πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει. Αυτό ήταν το παράπονό μου, γιατί έφτασα μέχρι την Αγγλία για να το καταλάβω αυτό!

Ποια ήταν τα εμπόδιο που συναντήσατε στην πορεία σαςπροςτηνκατάκτησητωνστόχωνσας;

Η αλήθεια είναι ότι στο πανεπιστήμιο έχεις φτιάξει μία εικόνα της καριέρας σου λίγο διαφορετική από αυτή που ισχύει στον πραγματικό κόσμο και την αντιλαμβάνεσαι, μόλις έχεις αποφοιτήσει και ψάχνεις να βρεις δουλειά. Στο πανεπιστήμιο έχεις μία εντύπωση ότι όλα θα είναι καλά και εύκολα και θα ασχολείσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ με εικονογράφηση. Αλλά βγαίνοντας έξω και προσπαθώντας να βρεις δουλειά και πελάτες και να ασχοληθείς με αυτό που έχει επιλέξει επαγγελματικά, ώστεναέχειςέναεισόδημα,ταπράγματαείναιαρκετά πιο σύνθετα από όσο τα φαντάζεσαι στο πανεπιστήμιο. Οπότε θα έλεγα ότι ένα “εμπόδιο” που συνάντησαήτανότιέπρεπεεγώνακυνηγάωδουλειές, διότι ήθελα να ασχοληθώ με αυτό ως ελεύθερος επαγγελματίας. Είναι δύσκολο το επικοινωνιακό κομμάτικαιτοότιπρέπεινατοοργανώνειςμόνοςσου.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής για τη δουλειάσας;

Νομίζω η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης είναι τα πράγματα γύρω μου, αυτά που με περιβάλλουν. Ας πούμε, θα θέλω να ζωγραφίσω ένα παιδικό δωμάτιο, θα κοιτάξω το δικό μου παιδικό δωμάτιο θα κοιτάξω τονδικόμουσκύλο.

Ποιοςείναιοαγαπημένοςσαςκαλλιτέχνης;

Δύο ξένοι καλλιτέχνες που μου αρέσουν πάρα πολύ είναι ο Daniel Egneus και ο Benji Davies. Ο πρώτος δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το στιλ με το οποίο ζωγραφίζω, απλά τον θαυμάζω για τις πολλές διαφορετικές τεχνικές και χρώματα που χρησιμοποιεί. Απότηνάλλη,οBenjiDaviesμουαρέσειπάραπολύ.

Είναι και αυτός εικονογράφος, ο οποίος σου δίνει την αίσθησηότιβρίσκεσαιμέσαστιςεικόνεςτου.

Didschoolcontributetothe achievementofyourgoals?

Tobehonest,whathelpedmethemostwastheIB program.Itwastrulyuseful,becausefirstofall,all classes, apart from Greek, were taught in English and, secondly, it was an eye opener for me regarding what I wanted to engage with professionally. The most important subject for me was Visual Arts, on which my grades heavily depended. If I did well in this subject, I would be accepted at the universities I applied to. I didn’t have to perform well in math or in another foreign language,forexample.OnethingthatIbelievethe school could improve is the guidance it provides to students regarding the different art directions available to them, and I believe this is something that is feasible. That was my only complaint, because I had to go all the way to England to figureitout!

What obstacle did you face on the path of attainingyourgoals?

The truth is that when you are still at university, you have an image of your career which turns out to be quite different from that of the real world, and that is something you have to face after you graduate when you start looking for a job. At universityyouhavetheimpressionthateverything will be fine and easy and that you will spend all day working on illustrations. But exposing yourself to the outside world and actually looking forajobandforclientsisalotmorecomplexthan you could ever have imagined at university.I would, therefore, say that one "obstacle" I encountered was that I had to continuously seek assignments, because I wanted to pursue a career asafreelancer.Thecommunicationpartisdifficult because it is something that you have to organize yourself.

What is your work’s greatest source of inspiration?

I think the biggest source of inspiration is the things that surround me. If I want to draw a kids’ room, for example, I look at the room I had as a child.IfIwanttodrawadog,Ilookatmyowndog.

Whoisyourfavoriteartist?

Τισυμβουλέςθαδίνατεσεέναννέοήσεμίανέαπου θα ήθελε να ασχοληθεί με το design ή κάποιον άλλο τομέαΤέχνης;

Είναιέναςπάραπολύωραίοςτομέας,μεπάραπολλές ευκαιρίες που είναι ανεξερεύνητες στην Ελλάδα. Μου κάνειεντύπωσηότιστοgraphicdesignείμαστεαρκετά μπροστά και έχουμε μερικά πολύ καλά δημιουργικά

γραφεία, ενώ στην εικονογράφηση είμαστε αρκετά

πίσω και νομίζω ότι, εάν το ψάξεις λίγο περισσότερο

και δεις τη δουλειά ξένων καλλιτεχνών, αυτό που

μπορείς να φέρεις εσύ με την δική σου δουλειά είναι

κάτι τελείως καινούργιο. Είναι ένας τομέας που στην Ελλάδα δεν τον έχουμε εξαντλήσει, γι’ αυτό και υπάρχουν ευκαιρίες και πολύς χώρος για καινούργια πράγματα. Νομίζω ότι όποιος επιστρέψει από το εξωτερικό στην Ελλάδα, δεν θα μετανιώσει αν ακολουθήσειαυτόντοντομέα!

Ποιο είναι το project με το οποίο ασχοληθήκατε και σαςκέντρισεπερισσότεροτοενδιαφέρον;

Είναι μία σειρά βιβλίων που κάνω τώρα με έναν εκδοτικό οίκο που λέγεται “Μάρτης”, ο οποίος κάνει ιδιαίτερεςεκδόσειςγιαπαιδικάβιβλία.Έκανααυτήτην σειρά με τρία κοριτσάκια που είναι τρεις μαγισσούλες

και απευθύνονται σε παιδιά έως και 10 χρονών. Μου άρεσεπάραπολύ,γιατίμουέδωσανμεγάληελευθερία να κάνω ό,τι θέλω εγώ, να το φτιάξω όπως το φαντάζομαι, χωρίς συγκεκριμένες οδηγίες. Μου επέτρεψαν να πειραματιστώ, να ακολουθήσω τον ρυθμό μου, την τεχνική που θέλω. Και κυρίως αυτό πουμουάρεσεσεαυτότοprojectείναιότιείναισειρά βιβλίων. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει τα πρώτα δύο και μάλλον θα συνεχιστούν, και αυτό δίνει μία συνέχεια στηδουλειά,καιαυτόμουδίνειτηνευκαιρίανα“χτίζω” σταδιακάτουςχαρακτήρες.

TwoforeignartiststhatIlikealotare

Daniel Egneus and Benji Davies. The first one has quite a different style than my own, but I admire the different techniques and colors he uses. I also like Benji Davies a lot. He is also an illustrator, whogivesyoutheimpressionthatyouareactually intheimageshedraws.

What advice would you give a young person who wants to occupy him/herself with design or any anotherformofArt?

I would advise everyone to look for the real and profound reasons for which they question the world around them and themselves. If these reasons are external (friends, family), they must understand the extent to which these concern them. It is a given that they will be influenced, and they have to be, but the only one who knows what to do is themselves. One should always question, search and be constantly vigilant and, if one feels pressured, one still has time ahead of themselves to do something else. Our life is unique and we mustgrabitbythehair.

Which project you worked on attracted you the most?

It is a series of books that I am working on at the moment for a publishing house called “Martis”, which makes very unique children's books. I worked on a series with three little girls who are three witches, for children up to 10 years old. I enjoyed it a lot because they allowed me the freedom to do what I want, to create it as I imagined it, without any specific instructions. They allowed me to experiment, work at my own pace, and use the technique I want. What I liked the most about this project is the fact that it is a series of books. Two have already been published and there will probably be more, and this provides continuity to my work. It gives me the chance to gradually“build”mycharactersasIgoalong.

AISON HARATSARIS

Independent creator with a personal discography

BY KONSTANTINA PAPATSA, 5C/A

ΟΑίσωνΧαρατσάρηςγεννήθηκεκαιμεγάλωσεστη Θεσσαλονίκη, και εργάζεται σήμερα ως μουσικός συνθέτης και τραγουδοποιός στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Ανατόλια τo 2010 και τελείωσε τη Νομική Σχολή του ΔΠΘ το 2014. Έχει συνθέσει μουσική και έχει γράψει τραγούδια για καταξιωμένεςελληνίδεςερμηνεύτριες,καθώςκαιγια θεατρικές παραστάσεις. Δηλώνει επίσης αυτόνομος δημιουργός με προσωπική δισκογραφία. Βρείτε το νέο του single “Τώρα είναι η Ώρα” σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και στις streaming υπηρεσίες.

Ποιαήτανταερεθίσματασουστηνεφηβεία; Γενικότερα στην εφηβεία, ενώ δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με κάποιο είδος τέχνης σε μαθησιακό επίπεδο (δηλαδή κάποιο ωδείο ή κάποια σχολή θεάτρου), είχα πάρα πολλή έντονη την τάση να με ελκύουν καλλιτεχνικές δραστηριότητες, κυρίως ο κινηματογράφος, η μουσική (τραγουδούσα συνέχεια στο σπίτι) και το θέατρο (καθώς ήμουν για κάποια χρόνια μέλος του Drama Club του Ανατόλια). Δυστυχώς δεν σκεφτόμουν ποτέ πολύ παρακάτω και είμαι αρκετά εστιασμένος στο παρόν και στο πώς θα ζήσω το τώρα, οπότε δεν ήξερα αν θέλω όντως να ασχοληθώ με αυτό. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να είχα ασχοληθεί με πολλές περισσότερες δραστηριότητες, μιας και το Ανατόλια προσφέρει αμέτρητες ευκαιρίες, κι ας μην ήταν του βασικού μου ενδιαφέροντος.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάξεις τελείως την πορείασουμετάτηΝομικήΣχολή;

Πιστεύωπωςκαιναμηνακολουθούσατονδρόμοτης μουσικής, θα άλλαζα την νομική έτσι κι αλλιώς γιατί ήτανκάτιπουδενμουταίριαζε.Ηαλήθειαείναιότιόλο αυτόμετημουσικήξεκίνησετυχαίασέναεντεχναδικο μαγαζίπουσύχναζαμετηνπαρέαμουστηνπόληπου σπούδαζα, όπου αποφάσισα μια μέρα να ανέβω στη σκηνήκαιναπαίξωμετιςλίγεςτότεγνώσειςπουείχα.

Έτσι έπιασα δουλειά και άρχισα να κατανοώ τους βασικούς κανόνες σύνθεσης και μετά τη σχολή, ασχολήθηκαεντατικάμετοωδείο.

Aison Haratsaris, born and raised in Thessaloniki, currently works as a music composer and songwriter in Athens. He graduatedfromAnatoliaHighSchoolin2010and graduated from Democritus University of Thrace’s Law School in 2014. He has composed music and written songs for renowned Greek female performers and plays. He calls himself an independent creator with a personal discography. You may find his new single "Tora einai i Ora" in all digital stores and streaming services.

Whatinspiredyouinadolescence?

During adolescence, even though I wasn’t involved in any kind of art at a learning level (i.e. in a conservatory or a theater school), I was strongly attracted to artistic activities, mainly cinema, music (I used to sing all the time at home), and the theater (as, for some years, I was a member of the Anatolia College Drama Club). Unfortunately,Ihavealwaysfocusedmoreonthe present, so I didn't know if I wanted to become moreinvolvedinanyoftheseactivities.Thetruth is that, even if they were not of my immediate interest,Iwouldhavelikedtohavebeeninvolved inmanymoreoftheactivitiesthatAnatoliaoffers inabundance.

What was it that made you completely change yourpathafterlawschool?

Αμφισβήτησεςποτέέντονατονεαυτόσου; Οιτέχνεςείναιέναςτόσοανοιχτόςχώροςπουείναι λογικό να νιώθει κανείς συνέχεια αμφισβήτηση. Προσωπικά νιώθω αυτή την αμφισβήτηση με την καλή έννοια. Άλλωστε ο χώρος αυτός δεν είναι σαν κάποια άλλα επαγγέλματα που ίσως έχουν μια προδιαγεγραμμένη πορεία, δεν υπάρχει ορισμένο πλαίσιο, πρέπει να αφήσεις την φαντασία σου να οργιάζει συνεχώς. Μου αρκεί όμως που νιώθω σίγουρος ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, παράτιςδυσκολίεςπουέχει.

Έχειςάλλαχόμπιεκτόςτηςμουσικής;

Η αλήθεια είναι ότι στη μουσική αφιερώνομαι ολοκληρωτικά. Αυτό γιατί είναι κάτι που έχει πάρα πολλούς παράγοντες όπως η στιχουργία, η σύνθεση, ηενορχήστρωση,ταlive,τοτραγούδικαιημελέτηγια

όλα αυτά, τα οποία εν τέλει καταναλώνουν πολύ χρόνο.

Ποιες επαγγελματικές και προσωπικές αξίες προσπαθείς να διατηρείς κατά την διάρκεια της πορείαςσουστηζωή;

Αρχικά αυτό στο οποίο στοχεύω είναι να ανακαλύψω τονεαυτόμουμέσααπότοεπάγγελμάμου(ποιαείναι

τα όνειρά μου, για ποιους ανθρώπους και συνθήκες αποτελώπόλοέλξης).Εάνέστωκαισεένανάνθρωπο μπορώ μέσα από τη μουσική μου να προσφέρω την ελάχιστη βοήθεια, για μένα είναι μεγάλη επιτυχία.

Επίσης, στόχος μου είναι μέσα από τη μουσική να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους. Δεν με γοητεύει ιδιαίτεραναφαίνομαι,όσοτοναεπικοινωνώ.

Όσον αφορά τον τομέα της τέχνης, αρκεί κάποιος να ασχολείται απλά πολύ; Υπάρχει ελπίδα για τους νέουςτουσήμερα;

Σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολο, όπως όλα τα επαγγέλματα είναι, κάποιες φορές, πάρα πολύ δύσκολα. Αρκεί να είναι κανείς σίγουρος για το ποιος είναιοδρόμοςπουθατονοδηγήσειστηνευτυχία,που σημαίνει ότι τον νοιάζει να πονέσει και να μάθει μέσα από αυτό που θέλει να κάνει. Την επιτυχία πρέπει να την ορίζουμε εμείς και να θέτουμε πάντα προσωπικούς στόχους. Όσο για την επαγγελματική αποκατάσταση, είναι κάτι που απαιτεί πάρα πολλή προσπάθεια και συνεχή επαγρύπνηση, όπως όλα τα ελεύθεραεπαγγέλματα.

IbelievethatevenifIhadnotfollowedthepath ofmusic,Iwouldhavechangedmymindaboutthe law anyway because it was something that did not suit me. The truth is that my interest in music started accidentally at a place my friends and I visited frequently in the town I was studying, where they played Greek artistic music. One day, despite the little knowledge I had at the time, I decided to go on stage and play. That was when I startedworkingandunderstandingthebasicrules ofcomposition.Aftergraduatingfromlawschool,I becamedeeplyinvolvedwiththeconservatory.

Haveyoueverseriouslydoubtedyourself?

Theartsaresuchanopenspacethatitisonlynatural for one to feel doubt all the time. Doubting myself is something positive. After all, this is a field like no other, where there are no prescribed courses, no specificframework,aplacewhereyouhavetoletyour imaginationrunwildallthetime.However,itisenough formethatIfeelcertainthatthisiswhatIwanttodoin mylifedespitethedifficulties.

Doyouhaveanyotherhobbiesbesidesmusic?

The truth is that I devote myself entirely to music. This is because it entails many different aspects, such as lyrics writing, composition, orchestration, live performances, singing, and studying about all ofthese,whichintheendconsumesalotoftime.

What professional and personal values do you try tomaintainduringyourjourneyinlife?

Initially, I aim to discover myself through my profession (my dreams, the people and circumstances I attract). If, through my music, I canoffertheslightesthelptoevenoneperson,for me, it is a great success. Another one of my goals is to approach people through music. I am not particularly interested in making myself known so muchasincommunicating.

When it comes to the field of art, is it enough just to be very much involved? Is there hope for today'syouth?

The field of art is undoubtedly a very challenging one, like all professions are sometimes. However, when one is sure about one’s path to personal happiness,whichmeansthattheycareenoughto

Τι θα συμβούλευες τους νέους που θέλουν να ασχοληθούνμετηντέχνηαλλάαμφιβάλλουνγιατοαν ταόνειράτουςείναιάξιαπροσπάθειας;

Θα συμβούλευα να ψάξει ο καθένας τους πραγματικούς και βαθείς λόγους για τους οποίους αμφιβάλλει. Εάν αυτοί οι λόγοι είναι εξωτερικοί (φίλοι, οικογένεια), πρέπει να καταλάβει σε τι βαθμό είναι λόγοιπουαφορούνκαιτονίδιο.Είναιδεδομένοότιθα επηρεαστεί και οφείλει να το κάνει, αλλά αυτός που πραγματικά γνωρίζει είναι μονάχα ο ίδιος. Θα πρέπει κανείς να αμφιβάλλει, να ψάχνεται και να είναι σε συνεχή επαγρύπνηση και αν νιώθει ότι πιέζεται, έχει όλοτονχρόνομπροστάτουνακάνεικάτιάλλο.Ηζωή είναιμίακαιπρέπεινατηναρπάζουμεαπόταμαλλιά.

Ποιο είναι το πιο ηχηρό μήνυμα που έχεις λάβει κάνονταςαυτήτηδουλειά;

Το πιο ηχηρό μήνυμα που έχω πάρει είναι ότι σε περιόδους που είμαι δημιουργικός (πχ όταν συνθέτω κάποιο κομμάτι, ή ακόμη όταν βρίσκομαι πάνω από τον υπολογιστή και του δίνω την τελική του μορφή), ξεχνάω οποιαδήποτε άλλη πηγή ευχαρίστησης και αφοσιώνω όλα τα θετικά συναισθήματά μου στην μουσική. Με λίγα λόγια, η δημιουργία με κάνει να νιώθω σίγουρος ότι αυτό που κάνω με εξιτάρει και με ενθουσιάζει. Αυτό προσπαθώ να θυμάμαι και σε περιόδουςαμφιβολίας.

Ποιαείναιηάποψησουγιατονρόλοτωντεχνώνστα σχολείασήμερα;

Θεωρώ ότι γενικότερα το σύστημα εκπαίδευσης είναι πάρα πολύ περιορισμένο και πλαισιωμένο σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Για παράδειγμα, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η πληροφόρηση μέσω του διαδικτύου που είναι πανεύκολα προσβάσιμη σε όλους, θα μπορούσε έτσι κατά την άποψή μου να διαμορφωθείκαιηεκπαίδευση.Δηλαδή,ναδινότανσε κάθε μαθητή το κίνητρο να ερευνά μόνος του τα διάφορααντικείμενακαινααναπτύσσεταιώριμαμέσω αυτήςτηςδιαδικασίας,ώστεναανακαλύψειοίδιοςτην δημιουργικότητάτουκαινα“βγειαπότοκουτί”.

Τισεανησυχείπερισσότεροσήμερα;

Με ανησυχεί το ότι όσο περισσότερο συγκεντρωνόμαστε οι άνθρωποι στις μεγάλες πόλεις και όσο πιο πολύ εξαρτώμαστε από υλικά αγαθά όπως η τεχνολογία, τόσο περισσότερο αποτραβιώμαστε ο ένας από τον άλλο και τελικά από τονεαυτόμας.

wanttosufferandlearnthroughwhatthey wanttodo,Ibelieveitisenough.Wearethe ones who must define success, and we must always set personal goals. As for employment, it is something that requires a lot of effort and constant vigilance,likeallfreelanceprofessions.

What advice would you give to young people who want to pursue art but are unsure if their dreams are worththeeffort?

I would advise everyone to look for the real and profound reasons for which they question the world around them and themselves. If these reasons are external (friends, family), they must understand the extent to which these concern them. It is a given that they will be influenced, and they have to be, but the only one who knows what to do is themselves. One should always question, search and be constantly vigilant and, if one feels pressured, one still has time ahead of themselves to do something else. Our life is uniqueandwemustgrabitbythehair.

What is the most resounding message you have receivedwhiledoingthiswork?

The most resounding message I have received while being creative (e.g., when I'm composing a piece, or even when I'm over the computer giving it its final form),has been the fact that I forget about any other source of pleasure and devote all my positive emotions to music. In short, creating makes me feel confident that what I do excites me. This is what I try torememberevenintimesofdoubt.

What is your opinion regarding the role of the arts inschoolstoday?

I think that, in general, the educational system is very limited and particular. I believe that education could be shaped in the way information has been shaped today: through the internet, which is very easily accessible to everyone. That way each student would be motivated to investigate and become more mature through this process, so that they discover their own creative aspects and be abletothink“outsidethebox".

Whatworriesyoumosttoday?

What worries me the most is that the more we congregate in big cities and depend on material goods like technology, the more we withdraw from eachotherand,ultimately,fromourselves.

ArtandExpression 20

Literary Corner 22

"Everychildisbornan artist.Theproblemishow toremainnartistoncewe growup"

PabloPicasso

Ceilingrepletewithstars

LydiaDouvleti,5A/B

“Itisuptome!”saidthegirl,withatremblingvoice,whileglancing overthetext.

And…done.Shesighedwithrelief.Afterwhatseemedlikeanendless circleofdrowninginarushingriverofquestions,dwellingupon puzzlingconcepts,itwasfinished. Whydidtheskycaptivateher? Andwhydidshefeelaconnectiontoit?Shewasfinallyableto expressherthoughtsonpaper.Butitdidn’tfeelfulfilling.Her emotionsstartedtobottleup,onceagain,afterthedisappointment ofnotfeelingcontentwithherwrittenemotionsrushedthrough herbody.

Shehadalwaysbeenlonesome,stuckinherroom.Seekingcompany inotherforms.However,withtimepassingbylikeaviolentstormshe gotlostin,herrushingthoughtshadintrudedinanyconnectionshe triedtoform.Addlebrained,youmightsay.So,itwasjustthem. Contemplations,herandherroom.

Shelookedaround.Aroomwithnocolor,nolight.Apileofripped piecesofpaperbesideherbed.Adilapidatedwoodenfloor, shriekingwitheverysingleoneofhersteps.Unfinished sketcheseverywhere,onwalls,onthebedside.Cocoateaspilled overherbedsheetsafterthepreviousday’soutburstofanger.Next toitabrokenpalletofwatercolors.Watercolors!Thatwasit.Itwas timetoreviveheroldpassion.

Anddrawwhat?Thevoiceinherheadpausedher impulsivity…

Ohwait!Whatwouldbemorerelievingthandrawingthe nightfallwelkinsheponderedover,losinghersleep?

Hurryingly,sheopenedthewatercolorpallet,broughtthe closestthingtoacanvasandbrushshecouldfind.Then, mixedallthedifferentshadesofblueabstractly,controlled byherprevailingthoughts.Darkblue,lightblue.She besprinkledthecolorshehadcreated,perturbed, inher“canvas”creatingaswirl.

“Itlooksmesmerizing,”shewhisperedinaproudmanner, whilehereyesstartedshimmeringlikethesea.

“Ineedtoshareit!”

Shehadn’tfelttheneedtocommunicatewithotherpeoplein ages.Perhapsanewaspectofherselfwasunraveling?

Aloudcreakechoedinthehousewalls.Loudenoughto travelthroughthewallsandreachherparents'ears. Shocked,toseeheragainaftershuttingherselfofffromthe outsideworld,evenherfamily.

“Thatlooks…interesting,”mothersaid,withaworriedlook onhereyesandaforcedsmileonherface.Fatherdidn’t evencare.Notthereactionsshehadexpected.She desperatelyneededsomeonetoappreciateitasmuchasshe did.So,thesearchforvalidationbegan.Fromsiblingsto friends,teacherstoartinstructors,nobodysawthedrawing thewayshedid.

Onceagain,sheresortedtoherheart-poundingsilent room,followedbyashadowofletdown,makingeachone ofherstepsheavy.Tearsrunningdownhereyeslike waterfalls.Shecontinuedtodraw,draw,anddraw.The samethingalloveragain;itgaveherasortofcomfort. Untilshewasoutofpaper,canvases,anythingshecould drawonto.Thegray-looking,lifelessroomstartedtofill outwithcolor.Andhertireddulllookstartedtolightup.

Inamatterofhours,thenumberofdrawingscreatedwas uncountable.Drivenbyfeeling,onemoretime,sheglued themonebyoneontheceilingoftheroom,concocting theoutsideworld inherhouse.

Thegirllayonthemuddledfloor,gazingupatthesky shehadcreated:theskyofherdeliberations.Thatwasit. Shewasabletorelax,finally,nothoughtsrunning throughhermind.Ablankcanvas.Eternally.Hereyes closed,lettinggoofalltheexhaustionbelatedly,ableto breath,forafewlastseconds.

Μια στάλα φως… AlexandraVyzantiadou,6A/A

Κάπουσεέναχάσμα, χάσμασκοτεινόκαιαπέραντο

μιαστάλαφωςαναγεννιέται, μιαιδέα,μιαεικόνα,μιααίσθηση

ξεχασμένηστοπέρασματουχρόνου ταθλιμμένασουταμάτιαναφωτίσει καινασεξυπνήσειαπότηνλήθη.

Πουοικαιροίσεανάγκασανναμείνεις, Τόσαλεπτάκαιώρεςχαμένες αδιάκοπαπερνούσαν, χωρίςαγάπη-ούτεέστωλίγοπόνο,

καισεέκαναναμέτοχοτελικά

στηνίδιασουτηνζωήναπαραμείνεις.

Δικαιολογίες, δικαιολογίες…

ByDaphneVitsou,IB2

«ΚάτσεκάτωΜάρκο,θασουεξηγήσωγιατίδενήρθαστοπάρτιτωνγενέθλιωνσου» είπεηΜάγια,ημεγάληαδελφήτου,μεέναεπίσημοσοβαρόύφος.

Πολύθαήθελαναμάθω,απάντησεθυμωμέναχωρίςνατηνκοιτάει.

«Έλατώρα,τοξέρειςπωςδενθατοέχαναμετίποτα»επέμεινεεκείνηπιάνοντάςτον απότουςώμουςκαικαρφώνονταςταμάτιατηςσταδικάτου.

, υπνωτιστικάγαλάζιαμάτια ΟΜάρκοαναστέναξε

«Γινόμουν16»μουρμούρισετελικάπαραπονιάρικα

.Είχετοδίκιοτουναείναι

θυμωμένος,γιατίδενήτανηπρώτηφοράπουηαδελφήτουήτανασυνεπής.

«Πίστεψεμε,ήτανκαιγιαεμέναπολύσημαντικόκαιδενθατοέχαναμετίποταμα πήγασελάθοςδιεύθυνση.»

«Λάθοςδιεύθυνση;!

Μάγιαστοσπίτιμαςθαγινόταν!»φώναξεέξαλλος Εκείνη αναστέναξε.

«Μάρκο!Συγκεντρώσου!

Δεννομίζωπωςκατάλαβες»είπεσανναπροσπαθούσενα εξηγήσειτοαυτονόητοσεκάποιονηλίθιο.«Λοιπόν,θασουπωόλητηνιστορία.Την Τετάρτη,ότανέφυγααπότοπανεπιστήμιοπήγανασουβρωέναδώρο Ήτανπολύ δύσκολονασυγκεντρωθώγιατίστοεργαστήριοείχαμεμόλιςκάνειέναπείραμα,το οποίοκατέληξεπολύδιαφορετικάαπόό,τιπεριμέναμε.»

Σεεκείνοτοσημείοσταμάτησετηναφήγησήτηςκαικοίταξεδεξιάκαιαριστερά.

Σηκώθηκε,έκλεισεταπαντζούρια,κλείδωσετηνπόρτακαιξανακάθισεαπέναντιαπό τοναδελφότηςστοσκοτεινόπιαδωμάτιο.Φαινότανπολύμυστηριώδης.

«Μάγιακάνειςανοησίες, τοξέρεις;» τηςείπεοαδελφόςτηςανκαικατάβάθοςείχε μιαμικρήανησυχία

,μαπροςαπάντησήτουήρθεένα:

«Σσς… ανμαςακούσουνείμαστενεκροί» είπεχαμηλόφωναμέσααπόταδόντιατης. Ηανησυχίατουυποχώρησεγιατίθυμήθηκεπωςηαδελφήτουήτανσυχνά

μελοδραματική

«Τώραυπερβάλεις! Σιγάτοπείραμμμ…» δενκατάφερεναολοκληρώσειγιατίηΜάγια τουέκλεισετοστόμασφικτάμετοχέριτης.

«Τρελάθηκες;!Εδώμιλάμεγιαδολοφόνους.Δενείναιαστείαταπράγματα»είπε

»είπεαφήνοντάςτον.«Στοεργαστήριο,μετάαπόένατρομερόλάθος, δημιουργήσαμε μια εξαιρετικά ισχυρή εκρηκτική

, ακόμα και όταν πήγα στην πόλη για το δώρο σου. Μου πήρε πολλή

ώραμέχρινακαθαρίσειτομυαλόμουκαιναμπορέσωνασυγκεντρωθώ. Τότεήταν πουείδατηνγιαγιάνακάνειταψώνιατης. Ότανμεείδε, επέμενεναμεκεράσειέναν

καφέ και όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούσα να αρνηθώ. Παρατήρησα πως δεν κούτσαινε ως συνήθως και την ρώτησα αν τελικά άρχισε της φυσιοθεραπείες που τηςείχαμεπροτείνει

Εκείνη απέφυγε να απαντήσει και έτσι υπέθεσα πως απλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Μετά μου είπε πως τελικά το πάρτι σου θα γινόταν στην πιτσαρία απέναντι από το σχολείο σου. Παραξενεύτηκα, αφού ήξερα ότι είχατε κάνει πολλές προετοιμασίες, μασεπληροφορώπωςτηνΠαρασκευή (στιςέξιακριβώςπαρακαλώ) ήμουνέξωαπότηνπιτσαρία.»

«Και τι σχέση έχει αυτό με την εκρηκτική ύλη; Και πώς γίνεται να στο είπε αυτό η γιαγιάαφούδενήξερεκανπουείναιτοπάρτι;»ρώτησεοΜάρκομεκαχυποψία

«Σιωπή!Δεντελείωσα!Λοιπόνπροχωράωγιαναμπωμέσα,ότανξαφνικάμε

περικυκλώνειμίαομάδααπόείκοσιαρματωμένουςπράκτορες,εκτωνοποίωντρείς Νίντζα.“ΔώσεμαςτηνφόρμουλατουεκρηκτικούΜάγια!”μουείπεπλησιάζοντάςμε

ένας από αυτούς. “Ποτέ!” είπα εγώ αποφασισμένα. “Θα το κάνουμε με τον καλό τρόπο ή με τον κακό;” με απείλησε βγάζοντας ένα πολυβόλο. Προς απάντησή του

πήρεμίακλοτσιάπουτονάφησεαναίσθητοκαι, Μάρκο

taekwondo γιατίδενθαείχακαταφέρειναβγωζωντανήαπόεκεί.

λόγοςπουδενήρθαστοπάρτισου.»

«Νίντζα,Μάγια;

«Ναι. Καιηγιαγιάήτανέναολόγραμμάπουείχεδημιουργήσειαυτήησυμμορίαγια ναμεπαρασύρουνστηνπαγίδατους.»

«Δενμπορούσεςναβρειςτουλάχιστονμιαπιορεαλιστικήδικαιολογία;»

Εκείνηακριβώςτηνστιγμήακούστηκανήχοιελικόπτερουκαισαράντααρματωμένοι πράκτορες (εκ των οποίων έξι Νίντζα) μπούκαραν στο δωμάτιο κρατώντας αιχμάλωτουςτουςγονείςτους

«ΜπορείναμαςξέφυγεςμίαφοράΜάγια,αλλάδενθαγίνειξανά»είπεένας πράκτορας και βγάζοντας την κουκούλα του, φανερώθηκε μία ουλή στο πρόσωπό

τουμετοσχήματηςσόλαςενόςπαπουτσιούallstarνούμερο39καιμισό.

«Γιαδες,έφερανκαιενισχύσεις»είπεαφηρημέναηΜάγια.

Σοβαρά;»

What are Haikus?

BY AΝDRIANI-MARIA LAMPRINOU, IB1

Φέτος συμμετείχα σε ένα μάθημα, όπου μας ζητήθηκε να γράψουμε χαϊκού. Τώρα, εσείς θα αναρωτιέστε τι είναι τα χαϊκού και γιατί αποφάσισα να γράψω ένα μικρό άρθρο αναφερόμενη σε αυτά.

Τα χαϊκού είναι ένα είδος Γιαπωνέζικης ποίησης που ακολουθεί τον κανόνα της συγγραφής πέντε συλλαβών στον πρώτο στίχο, εφτά συλλαβών στον δεύτερο στίχο και πάλι πέντε συλλαβών στον τρίτο. Η δομή των χαϊκού βοηθάει τον/την αναγνώστη/τρια στη δημιουργία μιας ζωντανής εικόνας, καθώς και στο να μεταδώσει ένα συναίσθημα χρησιμοποιώντας μόνο μερικές λέξεις. Επίσης, επειδή οι ποιητές αναγκάζονται να περιοριστούν μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να ολοκληρώσουν το έργο τους, η κάθε λέξη είναι σημαντική.

Παρόλο που η τήρηση αυστηρών κανόνων γραφής μοιάζει δύσκολο έργο, τα χαϊκού παραμένουν ένας ευχάριστος τρόπος να ανακαλύψετε τι μπορείτε να επιτύχετε συνοψίζοντας όλες τις σκέψεις σας σε

τρεις γραμμές και κάνοντας τον/την αναγνώστη/τρια να συμπάσχει μαζί σας.

Μπορεί να μην είμαι εξαιρετική στο να γράφω

ποιήματα, παρόλα αυτά, κατάφερα να γράψω τα παρακάτω χαϊκού για τη λογοτεχνική μας γωνιά και ελπίζω να τα απολαύσετε όσο κι εγώ!

I happened to attend a class, where we were asked to write haikus. Now, you might be wondering what haikus are and why I decided to write a small article about them.

Well, basically, haikus are a form of Japanese poetry that follows the rule of writing five syllables in the first line, seven syllables in the second and again five in the third. Ηaikus are used to help create a vivid image in someone’s mind or transfer an emotion by using only a few words. Due to the fact that poets have to use only the essentials to produce their work, each word is of significance.

Even though following strict writing rules might seem like a difficult task, it is still an enjoyable way to discover what you can achieve by summing up all your thoughts in three lines and making your reader empathize with you.

I may not be great at writing poems, nevertheless, I managed to write the following haikus for our literary corner and I hope you enjoy them as much as I did!

Love

Have you ever tried

Falling in love? Yes, I know

That it hurts a lot

Split

A blue canvas is

Split in two: half for the sky

And half for the sea

For more information on what haikus are you can check this website: https://www.readpoetry.com/10-vivid-haikus-to-leave-you-breathless/

The The The VOICES VOICES VOICES team team team selects selects selects

BOOKS, FILMS AND MUSIC EDITION

TheMidnightLibrarybyMattHaig

ByKonstantinaPapatsa,5C/A

Λεπτήείναιηγραμμήανάμεσαστηζωή

και τον θάνατο, όπως και η γραμμή

ανάμεσα στα θέλω μας και τα πρέπει

για τις επιλογές που κάναμε, γι’ αυτές

που δεν κάναμε ή για όσες

να κάνουμε… Όμως τι είναι αυτό που

μας κρατάει πίσω, εγκλωβίζοντάς μας

καθημερινότητας και στα όνειρα που

ποτέ δεν κάνουμε πραγματικότητα; Η

απάντηση είναι ο εαυτός μας, όπως

έξυπνα και ευφάνταστα παρουσιάζει ο

ΜατΧέιγκ,μέσααπόμίαεξόρμησηστα

ατέλειωτα ράφια μιας

βιβλιοθήκης.

Thereisafinelinebetweenlifeand death, as well as between what we desire and what we should do aboutallthechoicesthatwemade, those we didn’t make, or even thosewe’dliketomake…However, what is it that eventually holds us back,entrappedinthegrievanceof our mundane life and our unfulfilled dreams? The answer is ourselves, as Matt Haig brilliantly and whimsically presents through the exploration of the never-ending shelvesofamidnightlibrary.

Nina is beautiful. She loves and lives for only one thing: ballet. Nina, the ballerina. Nina, who has dedicated her life to her career. Nina, twenty eight, who lives with her taunting mother. Nina, who is gentle, innocent, white, restless. Nina, who’s never been touched before. Nina, who can only trust only her self. Nina, whose dream was only ever to become Swan Queen. Nina, who will never befree.Nina,whowantsnothingmorethantobeperfect. A wish that devours not only herself, but the whole world around her. Nina, who constantly lives in a trance between reality and not, who can no longer tell what’s real. If those wings she grew in the back of her torso were real, would she be brave enough to fly, or would her fears keep her tied to the ground? Now, it is Nina against herself, White against Black, the reasonable against the unpredictable.Nina,Nina,Nina...Whowilltriumph?

TheBlackSwan

ByAlexiaSextouIB1

Η Νίνα είναι όμορφη. Ζει και αγαπά μονάχα ένα πράγμα: το μπαλέτο.ΗΝίνα,ημπαλαρίνα.Η Νίνα,πουέχειαφιερώσειτηνόλη ύπαρξή της εις το όνομα της καριέραςτης.ΗΝίνα,ηλικίαςείκοσι οκτώ, που συμβιώνει με την αποπνικτική μητέρα της. Η Νίνα, που είναι τόσο γλυκιά, αθώα, λευκή,ανήσυχη.ΗΝίνα,πουποτέ κανείςδεντηνέχειαγγίξει.ΗΝίνα, που το μόνο άτομο το οποίο εμπιστεύεταιείναιοεαυτόςτης.Η Νίνα,τηςοποίαςτοόνειροείναινα μεταμορφωθεί στη Βασίλισσα των Κύκνων.ΗΝίνα,πουποτέδενθα είναι ελεύθερη. Η Νίνα, που δεν θέλειτίποτεπαραπάνωαπότονα είναι τέλεια. Μια ευχή, που καταβροχθίζειόχιμόνοτονίδιοτης τονεαυτό,αλλάκαιόλοτονκόσμο γύρωτης.ΗΝίνα,πουζεισυνεχώς στο φάσμα μίας έκστασης μεταξύ πραγματικότηταςκαιμη,πουδεν μπορείναδιακρίνειτιείναιαληθινό καιτιόχι.Εάναυτάταφτεράπου βρέθηκαν στην πλάτη της ήταν αληθινά, θα τολμούσε ποτέ να πετάξει ή θα την κρατούσαν οι φόβοιτηςσκαλωμένηστοέδαφος; Τώρα πλέον η Νίνα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό:τοΛευκόενάντιαστοΜαύρο, τοσυνετόενάντιαστοαπρόβλεπτο. Νίνα, Νίνα, Νίνα… Ποιος θα κερδίσει;

Μερικέςφορέςτασυναισθήματαγίνονταισυντριπτικά.Το άγχος,οφόβος,ηθλίψη,ακόμακαιοθυμός,δενσου

επιτρέπουν να εκφράσεις τα συναισθήματά σου προφορικά.Έτσι,πρέπεικαταφύγειςσεδιαφορετικότρόπο έκφρασης.

Το Punisher, το δεύτερο άλμπουμ της Phoebe Bridgers, εκφράζεισυναισθήματαεκείπουηγλώσσααποτυγχάνει: Ονειρικά όργανα και φωνητικά σε συνδυασμό με ποιητικούς, σαγηνευτικούς στίχους που περιγράφουν επιτυχώςκάθεσυναίσθημα.

Σεστίχους,όπως«Likeadogwithabirdatyourdoor/the killer doesn't understand », περιγράφει μεταφορικά ένα σπαραχτικόσυναίσθημα·τονανοιάζεσαιγιαέναάτομο καιναπαραμένειςαφοσιωμένοςσεαυτό, δυστυχώςχωρίς ναγίνεσαικατανοητός.

Κάθετραγούδιτηςείναιόμορφαγραμμένο,καλύπτοντας θέματαόπωςτοάγχοςτουπροκύπτειαπότηνεγκατάλειψη τουσπιτιούσου,τοναυτοστοχασμό,τηναγάπηκαιπολλά άλλαπουμπορείτεναανακαλύψετεμόνοισαςκάνοντας αυτό το ταξίδι. Ετοιμαστείτε να ξαφνιαστείτε και να ξετυλίξετενέεςπτυχέςτουεαυτούσας!

Sometimes feelings become overwhelming. You feelanxiety,fear,sadness,evenangerbottlingup in piles inside your throat, disallowing words to beformed.Youhavetoresorttoadifferenttype ofexpression.

Punisher, Phoebe Bridgers’ second album, expresses emotions where language fails: Dreamy, beautiful instrumentation and vocals interlaced with poetic, captivating lyrics which describe any feeling prevailing, somehow, perfectly.

Inlyrics,suchas,“Likeadogwithabirdatyour door / the killer doesn’t understand”, she metaphorically describes a heart-wrenching feeling;caringaboutanotherpersonandstaying devotedtothem,showingyourloveinyourway, butsadlynotbeingunderstood.

Each one of her songs are beautifully written, covering themes such as the anxiety of leaving home, self reflection, love and numerous others which you can discover on your own by undergoing this journey. Be prepared to be startled,andunravelnewaspectsofyourself!

PU N I S H E

ByLydiaDouvleti,5A/B

In the Narrow Streets of

THESSALONIKI

TEXTS & PHOTOS BY ALEXANDRA VYZANTIADOU, 6A/A

Μικρά, γραφικά, μαγευτικά και λίγο σουρεαλιστικά. Τα στενά της Θεσσαλονίκης, άλλα γνωστά, άλλα άγνωστα, πάντα εκεί πρόθυμα να τα εξερευνήσεις και να πάρεις μια μικρή γεύση από την μαγεία τους.

Κτίρια χτισμένα σε μια άλλη δεκαετία -απομεινάρια αυτής- να μας θυμίζουν την αγνότητα και την ομορφιά της παλιάς Θεσσαλονίκης δημιουργώντας έτσι μια αίσθηση ρομαντισμού στην καθημερινότητά μας.

Από το Καπάνι, μέχρι τα νεοκλασικά της Βασιλίσσης Όλγας, μια ματιά μόνο χρειάζεται να τους ρίξουμε και θα καταλάβουμε ότι μας διαμορφώνουν. Ναι, όσο απρόσμενο και αν ακούγεται, αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, η Θεσσαλονίκη θα ήταν άλλη.

Ο

άξονας της Πλατείας Αριστοτέλους, ο βασικότερος κάθετος άξονας της Θεσσαλονίκης, σχεδιασμένος το 1917 από τον Έρνεστ Εμπράρ αποτελεί σίγουρα σήμα κατατεθέν για την πόλη. Από τότε μέχρι σήμερα, η πλατεία καθημερινά είναι γεμάτη κόσμο, ζωή και αισθήσεις. Ζήτημα όμως αν εμείς οι θεσσαλονικιοί κοιτάμε ψηλά… Ψηλά, για να αντιληφθούμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων που περιβάλλουν τον συγκεκριμένο άξονα. H απλότητα συνδυάζεται με την υψηλή αισθητική και την εξαιρετικά λεπτομερή δουλειά. Χρειάζονται μόλις τρία λεπτά από τον χρόνο μας για να μας μαγέψουν, να δημιουργήσουν αυτή την γαλήνια αίσθηση της ηρεμίας και να μας δώσουν μια στιγμή ανάπαυλας στους δύσκολους ρυθμούς της καθημερινότητας.

Tiny, picturesque, enchanting and a bit surreal. Some known, others unknown, Thessaloniki’s alleys are there to be explored and give us a small taste of their magic.

Buildings of another decade - remnants of it - remind us of the purity and beauty of the old Thessaloniki, creating a sense of romance in our daily lives.

Spanning all the way from Kapani to the neoclassical building on Vassilisis Olgas Street, we only need to take a quick look in order to realize that they have made us who we are. Yes, as unexpected as it sounds, if all these did not exist, Thessaloniki would be a completely different place.

The Aristotelous Square axis, the main vertical axis of Thessaloniki, designed in 1917 by Ernest Hébrard, is the undisputed landmark of the city. From the first day of its creation until today, the square is full of people and life, filling the senses every day. The question, however, is whether we, the people of Thessaloniki, look up in order to take in the architecture of the buildings that surround the specific axis. Simplicity is combined with high quality aesthetics and extremely detailed work. It takes only three minutes for the buildings to work their magic, creating a feeling of peacefulness and calmness and giving us a moment of rest in the difficult everyday reality.

Τα Λουλουδάδικα αναδίδουν ευωδιά μέσα στη ζάλη των αυτοκινήτων. Μια αίσθηση φρεσκάδας και ηρεμίας, απαράλλακτη, σε ένα τόσο μικρό τετράγωνο που, άθελά του, μας συντροφεύει για πολλή ώρα αφού το αφήσουμε πίσω μας. Μια τουλίπα, ένα χρυσάνθεμο, μια ορτανσία μας περιμένουν να τα εξερευνήσουμε και να τα απολαύσουμε.

Louloudadika (i.e., Flower shops) give off a beautiful scent in the midst of the hectic traffic. An unchanged feeling of freshness and serenity is found in such a small square, which, unwittingly, accompanies us for a long time after we leave it behind. A tulip, a chrysanthemum, an hydrangea are expecting to be explored and enjoyed.

«Έναν κόσμο, μια κοινωνία όπου η

ανιδιοτέλειαδενθα‘ναιουτοπία»καιάλλοι παρόμοιοι στίχοι βρίσκονται γραμμένοι σε τοιχάκιαπίσωαπόδέντραστασοκάκιατης Άνω Πόλης. Πολυκατοικίες με χρώματα, άλλα ζωντανά και άλλα ξεβαμμένα να δίνουν μια απατηλή αίσθηση μελαγχολίας. Λίγα μέτρα πιο πάνω από το κέντρο της πόλης, η νοσταλγική αυτή περιοχή, με τα μικρά σπιτάκια, τις ξύλινες πόρτες, τις εσωτερικές αυλές και την απέραντη θέα είναι εκεί και περιμένει να την εξερευνήσουμεκαινακαταλάβουμετηναξία της.

Η Θεσσαλονίκη, αναμφισβήτητα, είναι μια πόλη γεμάτη ιστορίες ανθρώπων, μυρωδιές,γεύσεις,ρομαντικέςγωνίες,χαρά

και πάνω από όλα ζωή. Οι περιοχές που αναφέρθηκαν και πολλές ακόμα συμβάλλουν στην δημιουργία αυτής της μαγευτικής αμτόσφαιρας που επικρατεί στην πόλη. Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, να τηνπροστατέψουμεκαινατηναναδείξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Θεσσαλονίκη μάς έχει προσφέρει την ανιδιοτελήφιλοξενίατης.Σειράμαςείναινα τηςτοανταποδώσουμε…

A world, a society where selflessness will not be utopia" and other similar lyrics are written on walls behind trees in the alleys of Ano Poli. Apartment buildings painted in bright or washed-out colors that give a deceptive feeling of melancholy. Only a few meters over the city center, this nostalgic area, full of small houses, wooden doors, inner courtyards and endless views is waiting for us to explore and appreciateit.

Thessaloniki is, undoubtedly, a lively city, full of stories, smells, tastes, romantic corners and joie de vivre. The spots and areas mentioned and many more contribute to the creation of this enchanting atmosphere that prevails in the city. It is up to us, then, to protect it and highlight it in the best possible way. Thessaloniki has offered us its selfless hospitality. It is ourturntorepayher…

Τααγαπήμενα μαςΜέρηστηνΠόλη Συντάκτες/τριες του Voices απαντούν

Λόγω του γεγονότος ότι μένω έξω από τη Θεσσαλονίκη και λόγω των καθηκόντων και των πολλών υποχρεώσεων, δεν κατεβαίνω τόσο συχνά στο κέντρο της πόλης. Όταν όμως το επισκέπτομαι, μου αρέσει πολύ να κάνω βόλτες στην παραλιακή με τους φίλους μου ή να πηγαίνω στην πλατεία Αριστοτέλους.

Due to the fact that I live outside Thessaloniki and due to my duties and many obligations, I do not go down to the city center so often. But when I visit it, I really enjoystrollingonthewaterfrontwithmyfriendsorgoingtoAristotelousSquare.

Andriani Lamprinou, IB1

Το αγαπημένο μου σημείο στην πόλη είναι μία ολόκληρη οδός. Πιο συγκεκριμένα, μου αρέσει πάρα πολύ η Προξένου Κορομηλά τα βράδια γιατί όλα τα μαγαζιά που βρίσκονται εκεί είναι πολύ όμορφα και ζωντανά, ενώ τα άτομα που δουλεύουν εκεί είναι πάντα πολύ ευγενικά. Γενικά, θεωρώ πως, για κάποιον περίεργο λόγο, οποιαδήποτε επίσκεψη σε αυτό το κομμάτι της πόλης μου δίνει τον χώρο και τον χρόνο να σκεφτώ πράγματα σε βάθος και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια συγκεκριμένη σειρά, ενώ ταυτόχρονα με εμπνέει να σκέφτομαι δημιουργικά.

My favorite city spot is actually an entire street. More specifically, I like Proxenou Koromila Street, especially in the evenings, because of all the beautiful and lively shops, full of really polite people. Overall, I find that, for some strange reason, every time I visit this part of the city gives me the space and time to think things in depth and put my thoughts in order, while at the same time it makes me feel inspired and helpsmethinkcreatively.

Eva Konstantinidou, IB1

Ένα βράδυ η βροχή δεν σταματούσε να ξεχύνεται πάνω στα κεφάλια μας, κι εγώ τουρτουρίζοντας περίμενα να πάρω με έναν φίλο μου ταξί. Ήταν μεσάνυχτα και δεν ήθελα να βρίσκομαι παρά μόνο στο σπίτι μου. Ούτε στην Άνω Πόλη, ούτε πουθενά αλλού. Μέσα στη θολότητα κατεβαίναμε τα γυαλιστερά σκαλοπάτια και χάναμε τον δρόμο μας, αφού τείχη ψηλά μας περικύκλωναν, μας έπνιγαν, μας έπνιγαν όπως η βροχή. Περπατούσα σκεπτική. Πόσο καιρό να πήρε άραγε στους ανθρώπους να χτίσουν αυτά τα τείχη; Πόσα ζευγάρια μπορεί να στάθηκαν κάτω από τη Μικρή Πορτάρα, ποσά παιδιά να κυλίστηκαν στο γρασίδι; Φαντάστηκα φρουρούς και ακόντια, τακούνια και σεβρολέ κορβέτ. Τζαζ, ρεμπέτικα, ακορντεόν και ραπ. Bόμβες, πολυβόλα. Το βουητό από όλες τις γλώσσες του κόσμου. Πόσα να έχουν δει αυτά τα τείχη; Πόσα να έχουν ακούσει; Και τι κρίμα, να μην μπορούσαμε να τα ζήσουμε εκείνη τη στιγμή, πνιγμένοι μέσα σε τόση βροχή.

One night the rain wouldn’t stop washing over our heads in Ano Poli. I was waiting with a friend of mine, trembling, for a taxi home. It was nearly midnight and I wanted to be in no place other than my own home; not in Ano Poli, not out on the road, not any place. Just home. We began walking down slippery steps in the blurriness of the night, getting lost in the tall walls that engulfed us, drowned us out, like the rain had. My mind kept wandering about how long it must have taken for people to build these walls. How many couples must have stood at the gates, and how many children to have swept their feet through the grass. I pictured guards with bows and arrows, I pictured heels and Chevrolet corvettes. Jazz, accordions, rebetika and rap. Explosions and terror. The low hum of any and every language there could be. How many sights these walls have seen, how many sounds they must have witnessed. And what a shame for us to be unable to walk through them, through time itself, all becauseofsomuchrain.

Alexia Sextou IB1

SEX, SEX, DRUGS DRUGS AND ROCK N' ROLL AND ROCK N' ROLL

Το 2024, τα 96α Όσκαρ θα είναι… διαφορετικά. Το 2020, μετά από το #OscarsSoWhite της ακτιβίστριας April Reign που προκάλεσε θύελλα κατακρίσεων, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών θα απαιτεί από τις παραγωγές ταινιών να πληρούν κάποια κριτήρια διαφορετικότητας για να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα Όσκαρ. Το κριτήριο Α’ αφορά την προώθηση στη διαφορετικότητα «μπροστά από την κάμερα», το κριτήριο Β’ αφορά την πρόσληψη ατόμων πίσω από την κάμερα και το Γ’ έχει να κάνει με ευκαιρίες κατάρτισης επί πληρωμή που προσφέρουν οι κινηματογραφικές εταιρείες σε άτομα που υπόεκπροσωπούνται.

Όλος ο κόσμος γνωρίζει και αγαπάει το θρυλικό τραγούδι των Dire Straits Money for Nothing. Παρόλα αυτά, το 2011, η αρχική του εκδοχή του τραγουδιού κρίθηκε ακατάλληλη για να βγει στον αέρα, και έτσι αποκλείστηκε από τους καναδικούς, ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ο λόγος για τον οποίο κατακρίθηκε ήταν ο ομοφοβικός του στίχος: That little faggot, he's a millionaire. Όταν του πήραν συνέντευξη, ο τραγουδιστής του γκρουπ, Mark Knopfler, εξέφρασε την δυσαρέσκειά του για αυτό, εξηγώντας πως το ‘ποιητικό υποκείμενο’ δεν είναι ο ίδιος, μα ένας τυπάς, αδαής και σκληροτράχηλος, που βλέπει τα πάντα σε λεφτά και τρέφει απέχθεια για τους ροκ σταρ. Ο ίδιος, από την άλλη, δεν είχε ποτέ καμία πρόθεση να προσβάλει κανέναν και, όπως λέει ξανά και ξανά η καθηγήτριά μας, κ. Γκόνη «Ποτέ δεν ταυτίζουμε τον ποιητή και το ποιητικό υποκείμενο.»

Αυτά είναι μόνο δύο από τα πολλά παραδείγματα που δείχνουν πώς η πολιτική ορθότητα έχει επηρεάσει τον τομέα της τέχνης. Όπως και ο φίλος μου ο Mark, έτσι

και εγώ θέλω να εκφράσω την δυσαρέσκειά μου. Από τη μία η κυριαρχία του προτύπου ‘ pale, male, Yale’ στις ταινίες με έχει κουράσει, αλλά από την άλλη, ακόμα και αν βάλεις έναν αστυνόμο πάνω από τα στούντιο, πολύ αμφιβάλλω για

το αν θα αλλάξει η γνώμη του κόσμου. Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που οι κατηγορίες για σεξισμό, ρατσισμό και για τις υπόλοιπες φρικτές, παρόμοιες συμπεριφορές είναι απλά μια παρεξήγηση, όπως στην περίπτωση του Money for Nothing. Από την άλλη όμως, πολλοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την παρεξήγηση ως δικαιολογία για να ωραιοποιήσουν τα ρατσιστοσεξομοβοβικά τους σχόλια.

Τι να πω;

Σίγουρα στην εποχή μας, το sex and drugs and rock n’ roll, δεν μοιάζει πια τόσο απλό.

Αυτή είναι απλά η ταπεινή μου γνώμη, που γενικά, όμως, τείνει να αλλάζει.

In 2024, the 96th Oscars will be… different. In 2020, after the activist April Reign’s #OscarsSoWhite hashtag sparked a rallying cry, the American Academy of Motion Picture Arts and Sciences will require film productions to meet certain diversity standards in order to be eligible for competition. Standard A has to do with promoting diversity "frontstage"; standard B has to do with hiring people backstage; and Standard C is about film companies offering paid training opportunities to underrepresented people.

We all know and love the Dire Straits’ legendary song Money for Nothing. Yet, in Canada in 2011, the original version was ruled as unacceptable for air play on private Canadian radio stations. The reason it was criticized as homophobic is the following lyric: That little faggot, he's a millionaire. When interviewed, Mark Knopfler expressed mixed feelings about it, explaining to the public that the poetic subject is not himself, but an ignorant guy with a hard-boiled mentality, who has an aversion to rock stars. He, as Mark, had no intention to offend anyone, and as our teacher, Mrs Goni, always says, "We never identify the poet with the poetic subject."

These are just two of so many examples that illustrate how political correctness has influenced the field of art. Like my friend Mark, I have mixed feelings about it. On the one hand, I am really tired of the ‘pale, male, Yale’ role model dominance in the movies, but, on the other hand, even if we hire a person to safeguard diversity standards, I would seriously doubt that it could ultimately change people’s perceptions. Many of the accusations about sexism, racism and other horrible behaviors can, however, turn out to be just a misunderstanding, like in the case of Money for Nothing. On the other hand, many artists use “misunderstanding” as an excuse to embellish their racist-homophobic-sexist comments.

Looking back, there is only one thing to be said: sex and drugs and rock n ’roll no longer seem so simple.

This is just my humble opinion, which, however, generally tends to change.

BLOCK Writer's

by Andriani-Maria Lamprinou IB1

Μπορεί να αναρωτιέστε γιατί κάθομαι και γράφω ένα άρθρο που αφορά το συγγραφικό αδιέξοδο, αφού είμαι μέρος της συγγραφικής ομάδας του περιοδικού. Λίγο ειρωνικό, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, εμείς, οι συγγραφείς αντιμετωπίζουμεσυχνάτέτοιαπροβλήματα.

Τον Ιανουάριο αποφασίσαμε να αρχίσουμε να ετοιμάζουμετονέομαςτεύχοςτουVOICES,καιγιανα είμαιειλικρινήςότανρωτήθηκαγιατοτιήθελαναγράψω, ειλικρινά δεν είχα ιδέα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ απολύτως τίποτε και δεν είχα για το τι να γράψω. Ωστόσο,γύρωστατέληΦεβρουαρίου,κάτιμουήρθεστο μυαλό:Θαέγραφαέναάρθρογιατοναμηνμπορείςνα γράψεις ένα άρθρο. Και έτσι, βρίσκομαι εδώ στις 01:15

You might be wondering why I am writing an article about writer’s block since I’m part of this magazine’s editorial team. A little ironic, isn’t it? However, we, writers, seem to face such problems

SO WHAT ARE SOME REASONS FOR WRITER'S BLOCK

Φόβος Γενικότερα, είναι φυσιολογικό να φοβόμαστε ότι κάτι μπορεί να μην πάει όπως το είχαμε σχεδιάσει, ωστόσο όταν ο φόβος μάς σταματά από το να κάνουμε κάτι που αγαπάμε (τη συγγραφή ή όποια άλλη δραστηριότητα), τότε γίνεται τοξικός. Είναι επίσης σημαντικό ότι πολλοί συγγραφείς δεν τα καταφέρνουν, επειδή φοβούνται την απόρριψη και αυτό τους σταματάει από το να απελευθερώσουν όλη τους τη δημιουργικότητα πάνω στο χαρτί.

Fear

\

In general, it is normal to be afraid that something might not go as planned; however, when fear stops us from doing something we love (writing or another activity in general), it becomes toxic. It is also important to add that many writers don’t make it because they’re afraid that they’re going to get rejected and that’s what keeps them from unleashing all of their creativity on a piece of paper.

\

Ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους για το συγγραφικό αδιέξοδο είναι η τελειομανία. Πολλοί συγγραφείς προσπαθούν να τα έχουν όλα προσχεδιάσει τέλεια πριν ακόμα ξεκινήσουν να γράφουν οτιδήποτε, κάτι που τους εμποδίζει από το να γράψουν οτιδήποτε, επειδή φοβούνται ότι θα τους ασκηθεί κριτική ή επειδή σκέφτονται ότι η ιστορία τους δεν είναι τέλεια.

Perfectionism

One of the most common reasons for writer’s block is perfectionism. Most writers try to get everything right before even starting to write anything, which causes them to never write anything due to the fear of not wanting to get criticized or of thinking that their story is not perfect.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ;

Αν υπάρχουν λόγοι για να υποφέρουμε από συγγραφικό αδιέξοδο, τότε σίγουρα υπάρχουν και τρόποι αντιμετώπισής του, σωστά;

ARE THERE ANY WAYS TO GET OUT OF IT?

If there are reasons for which we have writer’s block, there surely are ways to face it, right?

Συγκέντρωση στην πρόοδο Όπως ανέφερα και πριν, η τελειομανία είναι ένας λόγος για τον οποίο πολλοί συγγραφείς καταλήγουν στο να μη γράφουν τίποτα ή στο να μη δημοσιεύουν ποτέ τη δουλειά τους. Επομένως, αντί να σκεφτόμαστε τρόπους που μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας άψογη, θα έπρεπε να επικεντρωνόμαστε στα προηγούμενα λάθη μας και να δουλεύουμε πάνωσεαυτά.

Focus on progress

As I mentioned before, perfectionism is a reason why many writers end up not writing anything or not publishing their work. Therefore, instead of thinking of ways to make our work perfect, we should always focus and work on our past mistakes.

Αλλαγή περιβάλλοντος

\

Καμιά φορά προκειμένου να αντλήσουμε έμπνευση, βοηθάει το να αλλάξουμε περιβάλλον. Ένας περίπατος στο δάσος ή η επαφή με τη φύση μπορούν να βοηθήσουν πολύ.

Change of scenery

Sometimes, in order to get inspired, we need to change the environment we are in. A walk in a park or engaging with nature can help tremendously.

Άσκηση Το περιμένατε αυτό, έτσι δεν είναι; Η άσκηση πολλές φορές όντως βοηθάει στο να καθαρίσουμε το μυαλό μας, να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας και να οργανώσουμε καλύτερατιςσκέψειςμας. Exercise

I mean, it’s not like you didn’t wait for it, right? Exercising often helps clear the mind, focus on ourselves and organize our thoughts better. It is also said that running improves our creativity and our problem solving strategies.

\

Παρόλο που γράφω για το συγγραφικό αδιέξοδο, είναι πολύ πιθανό κάτι παρόμοιο να συμβεί σε πολλές διαφορετικές δραστηριότητες που απαιτούν δημιουργικότητα. Παρόλο που το να κοιτάς μία λευκή σελίδα και να μη σου έρχονται ιδέες είναι ένα αγχωτικό και εκνευριστικό συναίσθημα, είμαι τώρα πεπεισμένη ότι αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει διέξοδος!

Ποτέ μην ξεχνάτε ότι οτιδήποτε καλό θέλει χρόνο για να γίνει!

Even though I am writing about writer’s block, it is also possible for something similar to happen to many different activities that require creativity. Although it surely is quite a stressful and frustrating feeling to be looking at a blank page and not coming up with any ideas, I am now convinced that that doesn’t mean that there is no escape! .

Never forget that great things take time!

The disappointing list of the IMDB TOP movies

By Daphne Vitsou,

The first time I looked at the top 250 highest rated IMDB (Internet Movie Database) movies, I was bitterly disappointed. Here are the first 31:

1.The Shawshank Redemption (1994)/9.3

IB2

2.The Godfather (1972)/9.2

6. Schindl er's List (1993)/

11.Forrest Gump (1994)/8.8

9.Lord of the Rings:The Fellowship of the Ring (2001)/8.8

8.Pulp Fiction (1994)/ 8.9

7. Lord of the Rings: The Return of the King (2003)/

3.The Dark Knight (2008)/9.1

5.12

10.The good, the Bad and the Ugly (1966)/8.8

4. The Godfather: Part II (1974)/9.0

12.Fight Club (1999)/8.8 (1994)/8.8

15. Star Wars: Episode V-The Empire Strikes Back (1980)/8.7

14. Lord of the Rings: The Two Towers (2002)/8.7

13. Inception (2010)/8.7

16. The Matrix (1999)/8.7

17. Goodfellas (1990)/8.7

18. One Flew Over the Cuckoo's Nest (1975)/8.6

19. Se7en (1995)/8.6

20. Seven Samurai (1954)/8.6

21. It's a Wonderful Life (1946)/8.6

22. The Shawshank Redemption (1994) / 9.3

23. Saving Private Ryan (1998)/8/6

31. Spirited Away (2001)

28. Interstellar (2014)/8.6

25. Life is Beautiful (1997)/8.6

26. The Green Mile (1999)/8.6

24. City of God (2022)/8.6

29. Terminator 2:Judgment Day (1991)/8.5

30. Back to the Future (1985)/8.5

Από αυτές τις 31 ταινίες μόνο δύο έχουν γυναίκες

πρωταγωνίστριες:

Το Silence of the Lambs (No22) με την εκπληκτική Jodie Foster ως Clarice Starling, μια νεαρή μαθητευόμενη πράκτορα

του FBI και το Spirited Away (No31) με πρωταγωνίστρια την Chihiro, ένα δεκάχρονο κορίτσι που προσπαθεί να σώσει τους

γονείς του. Η έλλειψη του γυναικείου φύλλου είναι αισθητή. Το The Shawshank Redemption για παράδειγμα, η πρώτη ταινία στη λίστα, δεν έχει ούτε μία γυναίκα στο casting list της. Μόνο στην αρχή εμφανίζεται μία γυναίκα, που την «πιάνουμε στα πράσα» να απατάει τον άντρα της. Από όλες αυτές τις ταινίες, δε, μόνο μία είναι σκηνοθετημένη από γυναίκες: Το Matrix (No16), από τις τρανσέξουαλ αδελφές Wachowski.

Ας δούμε όμως την ευρύτερη εικόνα: Στην ιστορία των Oscar, μόνο τρεις πλέον γυναίκες έχουν βραβευτεί ως καλύτερες σκηνοθέτριες: Η Kathryn Bigelow ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδισε Όσκαρ το 2010 για το The Hurt Locker, η Chloe Zhao η σκηνοθέτρια του Nomadland είναι η δεύτερη γυναίκα που κέρδισε το Oscar το 2021, ενώ, φέτος, η Jane Campion έγινε μόλις η Τρίτη σκηνοθέτρια που κέρδισε το ΌΣκαρ σκηνοθεσίας για το The Power of the Dog.

Only two of the 31 have female protagonists:

Silence of the Lambs (No22) starring the amazing Jodie Foster as Clarice Starling, a young FBI apprentice, and Spirited Away (No31) starring Chihiro, a ten-year-old girl trying to save her parents. The lack of women is quite easy to notice. The Shawshank Redemption, for example, the first film on the list, does not have a single woman on its cast. Well, actually, in the beginning of the film, we catch one woman in the act of cheating on her husband. Out of all these films, only one is directed by women: The Matrix, by the transsexual sisters Wachowski.

But let's take a look at the bigger picture: in the history of the Oscars, only three women have won the Oscar for Best Director: Kathryn Bigelow was the first woman to win an Oscar in 2010 for The Hurt Locker, Chloe Zhao, the director of Nomadland was the second woman to win an Oscar in 2021 and, this year, Jane Campion is the third to win Best Director for The Power of the Dog.

Το 2020, το ποσοστό των γυναικών που δούλεψε στα παρασκήνια του Χόλιγουντ (σκηνοθέτριες, σεναριογράφοι, παραγωγοί κτλ.) ήταν 34% και αυτό είναι ένα νούμερο που θέλουμε να ανεβάσουμε. Για αυτό λοιπόν, μην ξεχάσετε να προσθέσετε στο watchlist σας και να εμπνευστείτε από τις παρακάτω ταινίες με:

In 2020, the percentage of women who worked behind the scenes in Hollywood (directors, screenwriters, producers, etc.) was just 34%. This is a number we want to see increase. So, do not forget to add to your watchlist and get inspired by the following movies with:

Γυναίκες

πρωταγωνίστριες/

Female Protagonists:

Jackie Brown (1999): Η Jackie Brown, μια μεσήλικη, μαύρη, πανέξυπνη αεροσυνοδός με εγκληματικό παρελθόν, μπλέκεται σε μια υπόθεση μεταφοράς λαθραίων χρημάτων με έναν παλιό συνεργάτη της.

Jackie Brown (1999): Jackie Brown, a black, middleaged, cunning air hostesses with a criminal past, gets involved in a money laundering case with an old associate.

Death Proof (2007): Ένας κασκαντέρ, δολοφονεί νεαρές γυναίκες με ειδικά τροποποιημένα αυτοκίνητα. Δεν τα πάει πολύ καλά όμως…

A stuntman kills young women with specially modified cars. It does not go very well though…

Kill Bill (2003): Μόλις συνήλθε από ένα κόμμα που κράτησε 4 χρόνια, η «νύφη» μια πρώην επαγγελματίας δολοφόνος κάνει τα πάντα για να εκδικηθεί τον Bill και την ομάδα του.

After awaking from a 4-year long comma, the "bride", a former assassin, wreaks vengeance on Bill and the team of assassins who betrayed her.

The Silence of the Lambs (1991): Μια νεαρή μαθητευόμενη πράκτορας του FBI, πρέπει να συνεργαστεί με έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, για να εξιχνιάσει μια υπόθεση με έναν άλλο δολοφόνο που γδέρνει τα θύματά του.

A young FBI apprentice needs to work with a manipulative serial killer to solve the case of another killer, a psychopath who skins his victims.

Spirited Away (2001): Η δεκάχρονη Chihiro, ένα συνηθισμένο κορίτσι με φόβους και αδυναμίες, πρέπει να σώσει τους γονείς της από τον κόσμο των πνευμάτων, των τεράτων και των μαγισσών.

Ten-year-old Chihiro, an ordinary girl with fears and weaknesses, must save her parents from the world of ghosts, monsters and witches.

Fargo (1996):

Fargo (1996): Ένας πωλητής αυτοκινήτων στην Μινεσότα κάνει μια απόπειρα εγκλήματος που αποτυγχάνει αφού η υπόθεση έπεσε στα χέρια μιας γλυκύτατης, τετραπέρατής και εγκυμονούσας αστυνομικού.

A Minnesota car salesman’s intended crime fails after the case falls into the hands of a sweet, smart and quite pregnant police officer.

Erin Brockovich (2000): Μια άνεργη, δύο φορές χωρισμένη μαμά με τρία παιδιά, γίνεται βοηθός δικηγόρου και χωρίς καθόλου εμπειρία ή εκπαίδευση, καταλήγει στο να κερδίζει μια από της μεγαλύτερες νομικές υποθέσεις της Καλιφόρνιας. An unemployed, twice-divorced mom with three children becomes an assistant lawyer and, without any experience or education, ends up winning one of California's biggest legal cases.

Amelie (2001): Μια νεαρή Γαλλίδα, με μια μοναδική αίσθηση δικαιοσύνης, βοηθά τους γύρω της με τον δικό της τρόπο.

A girl in France, with a unique sense of justice, helps those around her in her own way.

Γυναίκες σκηνοθέτριες/Female Directors

Lady Bird (2017): H ζωή μιας συνηθισμένης δεκαεπτάχρονης στην Καλιφόρνια το 2002. Tης Greta Gerwig

The life of an ordinary seventeen-year-old in California in 2002. By Greta Gerwig

The Virgin Suicides (1999): Πέντε αδελφές με αυστηρούς, θρησκευόμενους γονείς, στο επαρχιακό Ντιτρόιτ του 1970 βάζουν μυστηριωδώς τέλος στη ζωή τους. Της

Sofia Coppola

Five sisters with strict, religious parents, in 1970s Detroit, mysteriously take their own lives.

By Sofia Coppola

A Girl Walks Home Alone at Night (2014): Μια Ιρανική ταινία με αισθητική Western Spaghetti γυρισμένη στην Αμερική. Στην πόλη- φάντασμα Bad City, ένα μοναχικό βαμπίρ κυκλοφορεί το βράδυ. Της Ana Lily Amirpour

An Iranian “Western-Spaghetti” shot in America. In the ghost town “Bad City”, a lonesome vampire takes long walks at night. By Ana Lily Amirpour

Clueless (1995): Μπορεί να είναι μια χαζοκωμωδία, αλλά είναι σίγουρα μια εμβληματική χαζοκωμωδία.

Η ζωή ενός ρηχού, πλούσιου και κοινωνικά πετυχημένου κοριτσιού στο Beverly Hills. Της Amy Heckerling

It may be a silly comedy, but it is definitely an iconic silly comedy. The life of a shallow, wealthy and socially successful girl living in Beverly Hills. By Amy Heckerling

American Psychο (2000): Μια μαύρη κωμωδία οπού ένας πλούσιος, ψυχοπαθής επιχειρηματίας, κρύβει τον «κακό» εαυτό του, τα φρικτά εγκλήματά και τους φόνους του από τους γύρω του. Της Mary Harron

A black comedy during which a rich investment banking executive hides his alternate psychopathic ego, his horrific crimes and murders from those around him. By Mary Harron

Julie & Julia (2009): Οι παράλληλες ιστορίες της Julia Child, της θρυλικής μαγείρισσάς και της Julie Powell, που το 2002 έβαλε στον εαυτό της την πρόκληση να εκτελέσει όλες τις συνταγές της. Της Nora Ephron

The parallel stories of Julia Child, the legendary chef and Julie Powell, who in 2002 challenged herself to complete all her recipes. By Nora Ephron

GRAPHIC DESIGNERS

LYDIA DOUVLETI 5A/B, ARIADNI KATSANTONI 5Β/Α

GRAPHIC DESIGN CONSULTANT

LIDA THEOCHARIDOU, '21

EDITORIAL TEAM

LYDIA DOUVLETI 5A/B

ETEOKLIS FRYDAS 6C/B

EVA KARELLOU 3Β/Β

ARIADNI KATSANTONI 5Β/Α

MELINA KELESIDI 3Β/Β

EVA KONSTANTINIDOU ΙΒ1

ANDRIANI-MARIA LAMPRINOU IB1

KONSTANTINA PAPATSA 5C/A

ALEXIA SEXTOU IB1

DAPHNE VITSOU IB2

ALEXANDRA VYZANTIADOU 6A/A

PHOTOGRAPHERS

LYDIA DOUVLETI 5A/B

DAPHNE VITSOU IB2

ALEXANDRA VYZANTIADOU 6A/A

ENGLISH TEXTS EDITOR

LEDA ANDONIOU

CLUB ADVISOR

AΝGELIKI SAPIKA