соған тән мән-мағыналарды туғызады, -ғанда тұлғасы да жатыс септік тұлғасында қалыптасқан үстеу. Сонымен -а, -е, -һ тұлғаларын түркі тілдерінің көне, жаңа дәуірлерінің бәрінде қолданылған және қолданылатын ортақ байырғы көсемше тұлғалары деп қарау керек.
СІЛТЕМЕ ӘДЕБИЕТТЕР ТІЗІМІ 1. Б. Я. Владимерцев и Н. Н. Поппе. Из области вокализма монгольско и турецкаго праязыка. ДАН-В, 1924. 2. Е. Д. Поливанов. Узбекская диалектология и узбекский литературный язык. Ташкент, 1933, стр. 17. 3. Н. А. Баскаков. Диалект кумандинцев. М., 1922. 4. 9, 19, 20, 31, 32. Ж. Киекбаев. Башқүрт тілінің фонетикасы. Уфа. 1958. 5. Л. 3. Заляй. Развитие татарской диалектологии в советский период —«Материалы по диалектологии». Казань, 1955. 6. 21, 23, 25, 28, 30. A. M. Щербак. Сравнительная фонетика тюркских языков. Л., 1970. 7. 8. И. А. Батманов. Фонетическая система современного кризсного языка. М., 1946, стр. 45, 50. 10. 12, 18, 27, 40. В. Г. Егоров. Современный чувашский язык, 1971, стр. 130—131. 11. Башкирско-русский словарь. М., 1958, стр. 747. 13. Ф. Г. Исхахоө. О некоторых фонемах татарского языка.— Ст. «Исследования по сравнительной фонетике тюркских языков» М., 1955. 14. A. H. Кононое. Грамматика современного турецкого литературного языка. М., 1956, стр. 25. 15. 17, 18. Э. Р. Теншиев. Строй саларского языка. М., 1976, стр. 46—60.
190