Vocabulario ilustrado: Arte Grega
Arquitrabe: Arquitrabe: Parte baixa do entaboamento. Recibe os empuxes do friso e descansa directamente sobre as columnas.
Basa (base) Base: Parte inferior da columna sobre a que se asenta o fuste.
Canon: Canon: Regra de proporciรณns humanas conforme ao tipo ideal de cara รก determinaciรณn da medida ou escala proporcional para o conxunto e as partes dunha escultura.
Capitel corintio O capitel é a parte superior da columna e que remata o fuste da mesma. Na orde corintia, o capitel está formado formado por follas de acanto con catros volutas nos seus ángulos superiores, chamados calículos.
Capitel dórico: O capitel é a parte superior da columna e que remata o fuste da mesma. Na orde dórica (a máis antiga), o capitel consta de dúas partes: ábaco (peza en forma de pequena táboa) e equino (moldura convexa e saínte, debaixo do ábaco
Capitel xónico: O capitel é a parte superior da columna e que remata o fuste da mesma. Na orde xónica, o capitel está formado por volutas.
Cornixa:
Parte sobresainte superior dun entaboamento ou do muro.
Curva praxiteliana Recurso escultórico que debe o seu nome ó xenial escultor grego Praxíteles e que consiste en nunha acentuada incurvación da cadeira creando así un ritmo de liñas e unha sensación de enorme sensualidade.
Entaboamento Nos templos grecorromanos, o conxunto horizontal de pezas arquitectรณnicas sostidas por columnas. O entaboamento estรก composto por tres elementos: arquitrabe,friso e cornixa.
Éntase: Mecanismo de corrección visual típico da arquitectura clásica. Mediante un engrosamento do fuste das columnas na súa parte media conséguese, por efecto de perspectiva, que o fuste semelle recto.
Estatua-columna Escultura de vulto redondo que fai tanto de soporte de carga como de elemento decorativo, a modo de fuste dunha columna normal.
Friso: Faixa decorativa de desenvolvemento horizontal. SitĂşase entre a arquitrabe e a cornixa nas ordes clĂĄsicas.
Fuste: Parte alongada dunha columna, comprendida entre a base e o capitel.
MĂŠtopa: Espacios cadrados separados polos triglifos no friso dĂłrico. Xeralmente decĂłrase con relevos ou simplemente con color.
Técnica de panos mollados: Práctica escultórica ideada por Fidias que consiste en presentar os panos, as vestimentas, das figuras pegadas ós corpos, tal e como se estivesen mollados.
Torso: Escultura que representa a unha persoa carente de pernas, brazos e cabeza.
Triglifo: Motivos decorativos dos frisos dóricos que se dispón en alternancia cas metopas. Son pequenos piares espaciados regularmente e que na súa fronte ofrecen dúas acanaladuras ou glifos e media acanaladura sobre cada aresta, a dereita e esquerda. Estas acanaladuras están separadas por filetes de igual ancho.