Βιαννίτικες αθιβολές
έκδοση του
Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Βιάννου
Απρίλιος 2013
σελίδα 4
Εξομολόγηση ενός απαράδεκτου δασκάλου
Αν θες να λέγεσαι παιδαγωγός...
Βασανίζομαι από τύψεις. Βρίσκομαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Κάθε φορά που αντικρίζω ένα μαθητή βάφομαι πιο κόκκινος και από τις κοκκινίλες μου στα τετράδια. Είμαι ένας απαράδεκτος δάσκαλος. Όχι, δε χρησιμοποιώ βία για την πειθαρχία της τάξης. Έπαψα προ πολλού να είμαι παραδοσιακός. Πρόσφατα όμως διαπίστωσα ότι μετερχόμουν άλλα μέσα, πιο βίαια και πιο αυταρχικά. Είναι γιατί ακολουθούσα την πάγια τακτική να απαιτώ να κάνουν αυτό που τους λέω και να το κάνουν όπως τους λέω. Δεν υπήρχε τότε άλλη λύση. Είχα καλό σκοπό κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ήταν ο μονόδρομος που έπρεπε να τραβήξω, για να μάθουν τα πάντα σωστά. Άλλο αν οδηγήθηκα σε αδιέξοδο, αφού δεν έμαθαν στο τέλος τίποτα. Βέβαια οι περισσότεροι ξέρουν τι γράφουν μέσα τα βιβλία. Ξέρουν κάτι τόσο καλά που το θυμούνται αυτολεξεί. Αν τους ρωτήσεις πού το ξέρουν, σου λένε ακριβώς σε ποια σελίδα βρίσκεται. Κι αν τους ρωτήσεις τι γνώμη έχουν γι’ αυτό, ε τότε δε σου λένε τίποτα. Γενικά οι μαθητές είναι είτε καλοί είτε κακοί. Οι καλοί είναι συνήθως έξυπνοι και οι κακοί ανόητοι. Έτσι νόμιζα παλιά. Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ο μαθητής είναι καλός ή κακός. Ο καλός υπακούει, έχει φιλότιμο, σε σέβεται, σηκώνει χέρι, σε βοηθάει στη δουλειά σου. Ο κακός είναι αναιδής, σε αμφισβητεί, δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μονόλογό σου και χασμουριέται, με δυο λόγια είναι μπελάς. Θα αναρωτιέσαι αν πίστευα τότε στην προσωπικότητα του μαθητή. Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερες ανάγκες κι επιθυμίες, προσδοκίες και φόβους, αδυναμίες και δυνατότητες, ενδιαφέροντα και κλίσεις... Όμως μέσα σε μια τάξη με τόσα παιδιά και με το πρόγραμμα να σε κυνηγά πώς να ασχοληθείς με τις ιδιαιτερότητες; Έτσι κι αλλιώς ο στόχος επετεύχθη, μπήκαν στο πανεπιστήμιο. Είναι πραγματικά μεγάλο πράγμα, το θυμάμαι και προσωπικά. Εγώ σπούδασα φιλολογία, γιατί με σαγήνεψαν οι λέξεις. Κι ύστερα, δάσκαλος πια, αυτές τις ίδιες λέξεις τούς απαγόρευσα να τις μιλούν, στόμωσα τη σκέψη και τον ψυχισμό τους και τα έχυσα σε καλούπια. Τελικά δεν υπάρχουν απαράδεκτοι μαθητές, μόνο απαράδεκτοι δάσκαλοι υπάρχουν. Πένη Αποστολοπούλου
Όπως έγραφε και ο Δημήτρης Γληνός, ο σωστός παιδαγωγός είναι αυτός που «βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ' αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του». Αν θες να λέγεσαι παιδαγωγός, να σμιλέψεις τις ψυχές των παιδιών σου, να διδάξεις πρέπει την ιστορική και επιστημονική αλήθεια, την ιστορία του λαού στους μαθητές σου. Να επιμείνεις να μάθουν τα ίδια γράμματα όλα τα παιδιά. Να αρνηθείς να ξεχωρίσεις τους μαθητές σου σε «καθυστερημένους» και «προχωρημένους». Οφείλεις να ανοίξεις πόλεμο με την ανισότητα και την αδικία, αφού γνωρίζεις καλά από την επιστήμη κι απ' τις ανθρώπινες αξίες πως όλοι δικαιούνται την ίδια μόρφωση! Να διδάξεις την ανθρωπιά, το δίκιο των ανθρώπων του μόχθου, είτε Έλληνες, είτε μετανάστες είναι! Να πολεμήσεις μαχητικά μέσα και έξω απ' την τάξη το ρατσισμό και το φασισμό, τους απόγονους του Χίτλερ και της Χούντας. Να πας κόντρα πρέπει στη διάλυση της σκέψης των παιδιών μέσα από τα διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα, τις δεξιότητες και τη λεγόμενη καινοτομία. Αν θες να λέγεσαι παιδαγωγός να σταθείς πρέπει δίπλα στους λαϊκούς αγώνες και τα λαϊκά προβλήματα, να αφιερώσεις χρόνο και κόπο για τα παιδιά που μένουν πίσω και να εμπνεύσεις όλα τα παιδιά να πάνε μπροστά. Νέοι άνθρωποι αξιοπρεπείς, με γνώση και θάρρος. Αν θες να λέγεσαι παιδαγωγός... επιμέλεια Κ. Παναγόπουλος
Η προσευχή του Δασκάλου Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος. Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα. Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου. Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες, τις κωμικές λύπες μου. Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι. Ας επιπλήττω απρόθυμα για να 'μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη. Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα. Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο, τη γυμνή αίθουσά του. Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και η θέλησή μου χρυσάφι καθαρότερο απ' τις κολώνες των πλούσιων σχολείων. Γαβριέλα Μιστράλ Χιλιανή δασκάλα - ποιήτρια, βραβείο Νόμπελ 1946
Το στρες των Πανελληνίων Εξετάσεων και πώς το διαχειριζόμαστε Η περίοδος προετοιμασίας, αλλά και η διεξαγωγή των Πανελλήνιων Εξετάσεων χαρακτηρίζονται από έντονο άγχος και αγωνία. Το άγχος, όσο διατηρείται σε σημεία που κάνει τον έφηβο παραγωγικό, είναι απόλυτα φυσιολογικό και τελείως αποδεκτό. Όταν αυτό, όμως, γίνεται μη διαχειρίσιμο και μπλοκάρει την επίδοση και την λειτουργικότητα του, τότε θα πρέπει να δοθεί η απαιτούμενη προσοχή από γονείς και εκπαιδευτικούς.
Που οφείλεται το μη διαχειρίσιμο στρες; Στον φόβο για μία ενδεχόμενη αποτυχία Στον φόβο και στην αγωνία να μην απογοητεύσουν οι μαθητές τους γονείς τους Στην λανθασμένη σύνδεση της επιτυχίας των εξετάσεων με την προσωπική επιτυχία και την συνολική επάρκεια των μαθητών Στον αρνητικό τρόπος σκέψης και στην απαισιόδοξη στάση ζωής Στις υπερβολικές προσδοκίες, που πιθανότατα τρέφουν γονείς και μαθητές Στους ανέφικτους στόχους, που δεν αντιπροσωπεύουν τις πραγματικές δυνατότητες και επιθυμίες των μαθητών Στις προσωπικές ανασφάλειες και στην χαμηλή αυτοπεποίθηση συνέχεια στην επόμενη σελίδα