Stories

Ο δημοσιογράφος Ηλίας Ν. Χρηστέας θυμάται τα «Αστέρια» της δεκαετίας του 70

«Αστέρια» Γλυφάδας

Αναμνήσεις μιας ζωής... Μικρός δεν συγκράτησα παραστάσεις από τον «Αστέρα Γλυφάδας» -όπως λεγόταν στην αρχή, πριν ανοίξει το συγκρότημα της Βουλιαγμένης-, διότι, πρώτον, στη ζωή μου θεωρούσα δεδομένη τη... θάλασσα και, κατά δεύτερον, δεν συμφωνούσα με τις επιλογές των μεγάλων, δηλαδή να πάω μαζί τους να φάω και να ακούσω... Πάνο Τζανετή, Γιάννη Βογιατζή ή Γιάννη Πετρόπουλο (τους δύο τελευταίους τους πρόλαβα τελικά, όταν πήγα αργότερα που «επανήλθαν», αλλά τότε... με τη θέλησή μου!) Έτσι λοιπόν, οι «εμπειρίες» μου εδώ ξεκινούν το 1974 με την... ενηληκίωσή μου, ένα καλοκαίρι που συνέπεσε με κοσμοϊστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία μας (απώλεια Κύπρου, επάνοδος Καραμανλή κα). Βέβαια η... «ανεξάρτητη» Γλυφάδα, δεν καταλάβαινε (τότε) και πολύ από αυτά, διότι η ζωή των -λίγων μονίμων- κατοίκων, ήταν ξεχωριστή. Παρέμενε ως λουτρόπολη το πρωί, με τις περισσότερες κατοικίες ως παραθεριστικές, ενώ ο όρος «Γλυφάδα» ήταν συνώνυμος χαρακτηρισμός της εξοχής, της διασκέδασης και της ηρεμίας. Τι είχε άλλωστε; Παραλίες, τα μαγαζιά με τα μπιφτέκια, δυο ψαροεστιατόρια και... τα «Αστέρια». Έτσι λοιπόν ήλθαν τα «Αστέρια», κατά πρώτον στην πλαζ -στις πλαζ καλύτερα, διότι πέρα από αυτή στην πλαζ του κοινού που συνέχιζε μπροστά από την «Αφροδίτη», το εκπληκτικό εστιατόριο, υπήρχε και η πιο ήρεμη -από την πίσω πλευρά της Βούλας. Αυτή ήταν και η εποχή που τα «Αστέρια» έμπαιναν στο τελείωμα της ένδοξης εποχής τους. Διότι από το 1957 που λειτούργησαν, δεν ανανεώθηκαν! Μόνο αρχές Απριλίου γινόταν ανακαίνιση, βαψίματα, κόψιμο του γκαζόν, καθάρισμα της παραλίας, νέες καρέκλες από... υαλοβάμβακα, μερικές νέες τέντες και... νάσου το καλοκαίρι... Η πλαζ ήταν πάντα μισο-γεμάτη με έλληνες, αρκετούς τουρίστες από τα απέναντι ξενοδοχεία που ξεροκαίγονταν, αλλά και αμερικανούς (της βάσης), «απομωνομένοι» αριστερά, στην άκρη της παραλίας, ακούγοντας μουσική πίνοντας εκατοντάδες BUD... Πιο κάτω, οι... φανατικοί της ρακέτας, που κατασκεύαζε «Το αγόρι», ένας πρώην μαραγκός και μετρ στην κατασκευή ρακετών παραλίας (ακόμη υπάρχει η επιχείρηση...). Στο τρίτο βεστιάριο της πλαζ (συγκρότημα) που ήταν από την πλευρά της Βούλας, ήταν περισσότερο ηλικιωμένοι που έρχονταν και τον χειμώνα, καθώς η πλαζ λειτουργούσε μόνιμα -και έπαιζαν μάλιστα τένις... Οι... νέοι παίζαμε «θαλασσόμπαλα» και βόλεϋ! Πρωτεργάτης στη θαλασσόμπαλα και το βόλεϋ, ο αείμνηστος Γιάννης Καλαμίτσης, που ήταν στο φόρτε του τότε με τις επιθεωρήσεις και τα εκπληκτικά κείμενα που έγραφε για τον Χάρυ Κλυνν. Αεικίνητος, ενώ όταν ξεκουραζόταν, όχι μόνο έγραφε, αλλά και ζωγράφιζε με μπλέ στυλό κάτι περίεργα σχέδια, που ενώ έβλεπες μια αγελάδα να βόσκει, μόλις το γύριζε ανάποδα, μετατρεπόταν σε... ζευγάρι που κάνει σεξ!!! Τέτοια πράγματα... Μόνιμος ο Γιάνης, χειμώνα-καλοκαίρι. Σπάνιος άνθρωπος και ταλαντούχος! Αρκετοί πολιτικοί, επιχειρηματίες, ηθοποιοί, τραγουδιστές όπως ο Δάκης, καταστηματάρχες... όλοι έρχονταν να απολαύσουν το μπάνιο τους στην ανάπαυλα του μεσημεριού, καθώς, για να ανέβεις μετά και πάλι στο κέντρο της Αθήνας, ήθελες μόλις 15-20 λεπτά. Στη νεολαία της εποχής, μεταξύ άλλων, ο Αλέξης Κούγιας, φανατικός του τένις και μόνιμα ιδρωμένος απο το σκληρό παιχνίδι... Στο δεύτερο βεστιάριο ήταν πιο ήρεμα, όπως και στο πρώτο, από την πλευρά της Γλυφάδας. Εδώ δεν υπήρχαν... δραστηριότητες, αλλά απόλυτη ηρεμία, μέχρι που ο Αντρέας Βερύκιος έφερε τα surf. Το νέο είδος αθλήματος ξεκίνησε από εδώ, τη Γλυφάδα. Όλο το πέρασμα λοιπό ήταν στο τρίτο βεστιάριο που είχε και το καλύτερο bar με εκπληκτικές τυρόπιτες αλλά και hot dogs! Σαββατοκύρικα είχε συναυλίες και ρεσιτάλ, καθώς αρκετοί αθηναίοι πέρναγαν όλη τη μέρα τους εδώ. Οι καμπάνες είχαν ζωή το καλοκαίρι, με παρέες της Αθήνας που έβρισκαν εδω ηρεμία και απέραντη ησυχία, όλη μέρα... Η ταβέρνα δεν λειτουργούσε βράδυ... δεν θυμάμαι πότε ξανάνοιξε, νομίζω 198485, όταν ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος μας είπε στην «Αθηναία» ότι «το καλοκαίρι ετοιμάζω σχήμα για κάτω» (με «Τα Παιδιά από την Πάτρα», την Μαντώ και άλλους...). Και έκτοτε, το μαγαζί αυτό, από τα καλύτερα της παραλίας, ξαναβρήκε το δρόμο του. Γνώρισε νέες δόξες, όπως με Βοσκόπουλο κλπ κλπ, ακόμη και το χειμώνα, με το «Ρεμπέτικο» του Φέρρη, την Ελένη Ροδά, τον αείμνηστο Γ. Δημητράτο και άλλους... Το «σπάνιο φαινόμενο» -ακόμη και σήμερα-, είναι η πρώην «Αφροδίτη», το κέντρο δίπλα από την πισίνα, όπου εκτός από εκπληκτικό, ελαφρύ φαγητό, είχε επίσης εκπληκτική θέα, κυρίως το βράδυ... Τα «Αστέρια» αποτελούν κομμάτι ζωής για πολλούς από εμάς. Ακολούθησε η παρακμή, η μιζέρια και η εγκατάλειψη. Όχι γιατί οι θαμώνες άλλαξαν πόστο -πολλοί πηγαίναμε και στην Βουλιαγμένη-, αλλά επειδή οι ιθύνοντες δεν φρόντισαν να διατηρήσουν το συγκρότημα στο ύψος του. Ίσως οι νέοι που αναλαμβάνουν, ξαναφέρουν το συγκρότημα στην εποχή της ακμής του...

12

GLYFADA FREE PRESS • #08