Action Field Kodra 2010 by Action Field Kodra

KODRA 10

10o φεστιβάλ εικαστικών τεχνών / 10th visual arts festival

Περιεχόμενα ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ / WELCOME NOTES Θεοδόσης Μπακογλίδης, Δήμαρχος Καλαμαριάς / Theodosi Bakoglidis, Mayor of Kalamaria

Ιωάννης Ιωσηφίδης, Πρόεδρος Δ.Σ. Π.Ο.Δ.Κ. / Ioannis Iosifidis, President of Board of C.O.M.K.

Γιώργος Καζαντζής, Καλλιτεχνικός Δ/ντής Π.Ο.Δ.Κ. / Yorgos Kazantzis, Artistic Director C.O.M.K.

Ιστορικό πρώην στρατοπέδου Κόδρα / History of the former military camp Kodra

10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΚΟΔΡΑ 10 10 YEARS ACTION FIELD KODRA

Μαρία Κενανίδου, Γενική εισηγήτρια / Maria Kenanidou, general consultant

ΔΡΑΣΕΙΣ / ACTIONS KODRA FRESH IN THE BACKYARD OF KINGS ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY). Workshop: “Sound Stories” ESCAPE FROM THE ATTIC ESCAPE FROM THE CRISIS PICTOR. EXPLORING THE FAMILIAR ROLE PLAYING RUMBLE IN THE JUNGLE UN-PRIVATE ART

EΛΑΤΟΜΑ | ELATOMΑ

GALLERY YOUNG WORKSHOP: ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ; | WORKSHOP: IS THIS ME? DISCUSSION PANEL ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΗ | Psychology & Art ΑTHENS VIDEO ART FESTIVAL - PERFORMANCE ΕΓΚΑΙΝΙΑ | ΟPENING

Οργανωτικός Φορέας/παραγωγή Organizing Institution/Production

14 38 86 102 118 144 150 158 170 190 238 240 244 248 252

ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΚΟΔΡΑ 10

ACTION FIELD KODRA 10

ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΚΟΔΡΑ 10 - 10ο Φεστιβάλ Εικαστικών Τεχνών, 3-12/09/2010

ACTION FIELD KODRA 10 - 10th Visual Arts Festival, 3-12/09/2010

Πρώην Στρατόπεδο Μακεδονομάχου Κόδρα, Καλαμαριά, Θεσσαλονίκη

Former military camp Kodra, Kalamaria, Thessaloniki, Greece

Παραγωγή

Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Καλαμαριάς (Π.Ο.Δ.Κ.)

Production

Cultural Organisation of the Municipality of Kalamaria

Οργάνωση

Γιώργος Βασιλόπουλος (Π.Ο.Δ.Κ.)

Organisation

Yorgos Vasilopoulos (C.O.M.K.)

Συντονισμός/Γενική εισηγήτρια

Μαρία Κενανίδου

General Coordination, Consultant

Maria Kenanidou

Συντονισμός

Μαριάννα Βενέτη

Coordination

Μarianna Veneti

Φωτισμός

Γιώργος Ματουσίδης, Ζήνων Τσίμινας (Π.Ο.Δ.Κ.)

Lighting

Yorgos Matousidis, Zinon Tsiminas (C.O.M.K.)

Τεχνικές κατασκευές

Παραγωγικό Εργαστήριο Εθελοντικής Εργασίας Θεσ/νίκης

Special constructions

Volunteers Workshop of Thessaloniki

(Άγγελος Διαμαντίδης, Γιάννης Καραβασίλης, Δημήτρης Κουρδής, Παναγιώτης Μακρής)

(Aggelos Diamantakis, Giannis Karavasilis, Dimitris Kourdis, Panagiotis Makris)

Μεταφορά έργων

Άννα Κοντραφούρη - Nail2Nail

Transportation of art works

Anna Kontrafouri - Nail2Nail

Επικοινωνία

Νίκος Ηλιάδης

Communication

Nikos Iliadis

Βοηθοί

Ιωάννης Κωνσταντάκης, Ειρήνη Βλάχου, Διονύσης Νικολαΐδης

Assistants

Ioannis Konstantakis, Irene Vlaxou, Dionyssis Nikolaidis

CATALOGUE

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ Γενική επιμέλεια

Μαρία Κενανίδου

Director of Publication

Maria Kenanidou

Συντονισμός

Μαριάννα Βενέτη

Coordination

Μarianna Veneti

Σχεδιασμός

Σταφυλίδου Κατερίνα, Vincent Parisot

Graphic Conception

Katerina Stafylidou, Vincent Parisot

Μεταφράσεις

Στέλλα Μπαρακλιανού, Κώστας Μάντζιος

Translations

Stella Baraklianou, Kostas Mantzios

Διαχωρισμοί/εκτυπώσεις βιβλίων

Λιθογραφία Αντωνιάδης-Ψαρράς

Printing/Films/Binding

Lithographia Antoniadis-Psarras

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

CULTURAL ORGANISATION OF THE MUNICIPALITY OF KALAMARIA

Πρόεδρος

Ιωάννης Ιωσηφίδης

President

Ioannis Iosofodis

Αντιπρόεδρος

Νίκος Βαχαβιόλος

Vice-President

Nikos Vachaviolos

Γραμματέας

Νίκος Ζαχαριάδης

Secretarian

Nikos Zachariadis

Καλλιτεχνικός Διευθυντής

Γιώργος Καζαντζής

Art Director

Yorgos Kazantzis

Yπεύθυνη χορηγιών

Μαρία Χατζηθεοδώρου

Sponsorship Consultant

Maria Hatzitheodorou

Ευχαριστούμε τους συνιδιοκτήτες του χώρου του πρώην στρατοπέδου Μακεδονομάχου Κόδρα για την ευγενική παραχώρηση των ιδιοκτησιών για τις εκδηλώσεις μας.

We thank the part-owners of the former military Barracks Kodra for their kind assigment of land for our festival.

The opening of the artistic institution ACTION FIELD KODRA takes place this year, in the middle of a hot summer, in a cool, wooded area overlooking the sea, camp Kodra. Despite its young age this institution was able to differentiate and to position itself as one the most important cultural institutions which was very much embraced by the local art loving public.

Στα μέσα ενός θερμού καλοκαιριού, σε ένα δροσερό και κατάφυτο χώρο με θέα τη θάλασσα, στο στρατόπεδο Κόδρα, εγκαινιάζουμε και φέτος τον καλλιτεχνικό θεσμό ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΚΟΔΡΑ. Παρόλο το νεαρό της ηλικίας του αυτός ο θεσμός κατόρθωσε να ξεχωρίσει και να εδραιωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς θεσμούς, που αγκαλιάστηκε με ιδιαίτερη θέρμη από το φιλότεχνο κοινό του τόπου μας.

It is a major visual art meeting of new artists and of artists recognized in their field, which through the years, has evolved into a visual art festival with nationwide recognition and international character.

Είναι μια σημαντική εικαστική συνάντηση νέων καλλιτεχνών αλλά και καταξιωμένων στον χώρο τους, που με τα χρόνια αυτή η συνάντηση εξελίχθηκε σε ένα εικαστικό φεστιβάλ με πανελλήνια αναγνώριση και διεθνή χαρακτήρα.

Each cultural action reflects through the eyes of the artist the concerns, the needs and the deadlocks in our society.

Κάθε πολιτιστικό δρώμενο αντικατοπτρίζει μέσα από τα μάτια του καλλιτέχνη τους προβληματισμούς, τις ανάγκες και τα αδιέξοδα της κοινωνίας μας.

Because art is a part of our everyday life and through the creative imagination of the artists, leads society to the path of meditation and progress.

Γιατί η τέχνη είναι ένα κομμάτι της καθημερινής μας ζωής που μέσα από τη δημιουργική φαντασία των καλλιτεχνών, ωθεί την κοινωνία στο δρόμο της περισυλλογής και της προόδου.

Θεοδόσης Μπακογλίδης

Theodosis Bakoglidis

Δήμαρχος Καλαμαριάς

Mayor of Kalamaria

3D σχεδιασμός Mπάμπης Βενετόπουλος, MDA

“Action Field Kodra” began ten years ago, under the title «TRASH - ART», as an alternative visual art encounter. Over the years it transformed, magnified and from a sub-section of “Para thin’ alos” became a well established institution, acquiring its own unique cultural footprint on the local map. Dozens of young artists from the School of Fine Arts submit again this year their first creations, their fresh artistic vision, asking for the first experience, acquaintance and contact with the public. And along with them, recognized creators and curators put their own unique signature on the international art festival. For ten whole days the former military camp Kodra will turn into a vast visual art studio. The curtain of “Action Field” will open on September 3 with George Kazantzi’s concert and fall on 12 of the same month, at the same time with the completion of the international festival of digital arts and new media «Athens Video Art Festival 2010». On behalf of the Cultural Organization of Kalamaria I want to thank everyone who worked hard for the success of this year’s festival as well as the dozens of artists, young and recognized, whose overwhelming enthusiastic participation bring out “Action Field Kodra” as one of the most important visual art events. I am pleased to welcome you again this year to the actions and the events, and wish you “good luck” from the heart.

Το «Πεδίο Δράσης Κόδρα» πρωτοξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια, με αρχικό τίτλο «TRASH – ART», ως μια εναλλακτική εικαστική συνάντηση. Στην πορεία του χρόνου μεταλλάχθηκε, γιγαντώθηκε και από μια επί μέρους ενότητα του «Παρά θιν’ αλός» μετεξελίχθηκε σε καταξιωμένο θεσμό, αποκτώντας το δικό του μοναδικό αποτύπωμα στον εγχώριο πολιτιστικό χάρτη. Δεκάδες νέοι καλλιτέχνες από τις Σχολές Καλών Τεχνών καταθέτουν και φέτος τα πρώτα τους δημιουργήματα, το φρέσκο καλλιτεχνικό όραμά τους, αναζητώντας την πρώτη εμπειρία, τη γνωριμία και την επαφή με το κοινό. Mαζί, και οι αναγνωρισμένοι δημιουργοί και επιμελητές βάζουν τη δική τους, μοναδική σφραγίδα στο διεθνές εικαστικό φεστιβάλ. Για ένα ολόκληρο δεκαήμερο το πρώην στρατόπεδο Κόδρα θα μεταλλαχθεί εκ νέου σε ένα απέραντο εικαστικό εργαστήρι. Η αυλαία του «Πεδίου Δράσης» θα ανοίξει στις 3 Σεπτεμβρίου με τη συναυλία του Γιώργου Καζαντζή και θα πέσει στις 12 του μήνα, ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση του διεθνούς φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών και νέων μέσων «Athens Video Art Festival 2010». Εκ μέρους του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Καλαμαριάς θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλους όσοι εργάστηκαν σκληρά για την επιτυχία της φετινής διοργάνωσης καθώς και τους δεκάδες δημιουργούς, νέους και καταξιωμένους, που με την αθρόα ενθουσιώδη συμμετοχή τους ανέδειξαν το «Πεδίο Δράσης Κόδρα» ως ένα από τα σπουδαιότερα εικαστικά γεγονότα. Με χαρά σας καλωσορίζω και φέτος στις δράσεις και τις εκδηλώσεις του και σας εύχομαι από καρδιάς «Καλή επιτυχία»

Ιωάννης Ιωσηφίδης

Ioannis Iosifidis

Πρόεδρος Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Καλαμαριάς

President of the Cultural Organization Municipality of Kalamaria

Δέκα χρόνια φέτος από το 2001, που πενήντα καλλιτέχνες, μετέτρεψαν το πρώην στρατόπεδο σε ένα απέραντο καλλιτεχνικό εργαστήρι, κύλησε πολύς καιρός. Δέκα χρόνια και κατάφερε να γίνει θεσμός στην πολιτισμική μας συνείδηση. Το «Πεδίο Δράσης Κόδρα» βρίσκεται πλέον στις πρώτες επιλογές του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Καλαμαριάς, τα στελέχη του οποίου δεν μπορούν παρά να αισθάνονται υπερήφανοι για την εξαιρετική πορεία του εικαστικού φεστιβάλ, την καταξίωσή του στη συνείδηση καλλιτεχνών και κοινού, τη διεθνή του υπόσταση. Οι διεθνείς φετινές συμμετοχές αναγνωρισμένων και καταξιωμένων δημιουργών και επιμελητών, αποτελούν απόδειξη της σπουδαιότητας της απήχησης και μετεξέλιξής του σε ένα εικαστικό φεστιβάλ με πανελλήνια αναγνώριση αλλά και διεθνή χαρακτήρα. Θεωρώντας δεδομένη την επιτυχία και του φετινού φεστιβάλ, χαιρετίζω με τις θερμότερες ευχές μου, νέους και καταξιωμένους, έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και επιμελητές, ευχαριστώντας τους για την αποδοχή της πρόσκλησής μας, άλλης μιας απόδειξης της αναγνώρισης του διεθνή χαρακτήρα αυτού του θεσμού. Με βαθιά ικανοποίηση για όσα πετύχαμε αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον χαιρετίζω το φετινό «Πεδίο Δράσης Κόδρα» και εύχομαι σε δημιουργούς και κοινό να απολαύσουν κάθε στιγμή του φεστιβάλ

Ten years from the year 2001, when fifty artists transformed the former camp into a vast artistic workshop, have been a long time. Ten years, and it has managed to be established in our cultural consciousness as an institution. “Action Field Kodra” is now among the first choices of the Cultural Organization of Municipality of Kalamaria, and the executives of the organization can only be proud of the excellent progress of the visual art festival, of the affirmation in the eyes of artists and audiences, of its international foundation. This year’s international participations of recognized and established artists and curators, is a proof of the importance, the acceptance and the development into a visual art festival with both nationwide recognition and international character too. With the success of the festival taken for granted, I welcome and give my best wishes to both the young and the recognized Greek and foreign artists and curators, thanking them for accepting our invitation, which is another proof of the recognition of the institution’s international character. Deeply satisfied with what we have achieved but also optimistic for the future, I welcome this year’s “Action Field Kodra” and I wish to the creators and the public to enjoy every moment of the festival.

Γιώργος Καζαντζής

Giorgos Kazantzis

Καλλιτεχνικός Διευθυντής Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Καλαμαριάς

Arts Director of the Cultural Organization Municipality of Kalamaria

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΩΗΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ ΚΟΔΡΑ

HISTORY OF THE FORMER MILITARY BARRACKS KODRA

KODRA 1O

Το στρατόπεδο Κόδρα, ένας συναισθηματικά και ιστορικά φορτισμένος χώρος, με την κεντρική πλατεία, το δασάκι, το παλιό Διοικητήριο, το τολ, το ΚΨΜ, τους παλιούς κοιτώνες και τα άλλα στρατιωτικά κτίρια που χρονολογούνται από τις αρχές του 19ου αιώνα, ήταν ο μεγαλύτερος στρατώνας σε όλη τη Βαλκανική, ήδη από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους το 1912, εγκαθίστανται στο στρατόπεδο συμμαχικά στρατεύματα που διαμένουν αρχικά σε σκηνές, ενώ στη συνέχεια δημιουργούνται στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή γεμίζει συρματοπλέγματα, τάφρους και στρατιωτικά παραπήγματα, τα οποία θα αποτελέσουν τους πρώτους χώρους εγκατάστασης και διαμονής των προσφύγων από το 1915. Το 1919 με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, στο στρατόπεδο επανεγκαθίσταται ο ελληνικός στρατός. Το 1928, με την αποκατάσταση των προσφύγων την Καλαμαριάς, αρχίζει ο κατακερματισμός της έκτασης του στρατοπέδου, το οποίο περιορίζεται σταδιακά. Στο χώρο του στρατοπέδου, που σήμερα, μετά την απομάκρυνση των τελευταίων στρατιωτικών μονάδων το 1994, καταλαμβάνει μια έκταση περίπου 420 στρεμμάτων, έχουμε σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Οι ανασκαφές που συνεχίζονται κάθε καλοκαίρι, φέρνουν στο φως συνεχώς νέα ευρήματα και αποδεικνύουν την ύπαρξη στην περιοχή προϊστορικού οικισμού, πιθανότατα της Αλίας Θέρμης. Η μνήμη του στρατοπέδου όμως είναι και θα είναι πάντα ζωντανή… μέσα από τους έρημους, σημαδεμένους από το χρόνο, τοίχους του θα αναδύονται αέναα οι νεανικοί στρατιωτικοί πόθοι και τα όνειρα, αναμεμειγμένα με τα δροσερά καλλιτεχνικά οράματα των νεαρών δημιουργών, του Πεδίου Δράσης Κόδρα…

The former military barracks Kodra, a place steeped in history and emotions; it encloses a central square, the spinney, the old Headquarters, the prefabricated warehouses, the Unit Recreation Room, the old Dormitories, and other military buildings dating back to the beginning of the 19th century. Kodra was the largest camp in the Balkans already from the time of the Turkish occupation. In 1912 Thessaloniki is liberated from the Turkish yoke and allied forces install the camp. Initially they settled in tents and later, military facilities are built. During World War I, barbwires cover the entire area, ditches and military barracks are being constructed. There, in 1915 the first refugees settle. In 1919 following the Treaty of Versailles, the Greek army reinstalls the camp. In 1928 following the restoration of the Kalamaria refugees, the camp area is cut into pieces and is gradually restricted. Following the withdrawal of the last military units in 1994, important archaeological findings are discovered in the camp area. Excavations held each summer, bring into light new findings and prove that a prehistoric settlement existed there, possibly the settlement of Alia Thermi. However, the memory of the camp is and will be alive… deserted, windswept walls, marked in time, will endlessly radiate young soldiers’ dreams and desires mixed with transparent artistic visions of young artists of the Action Field Kodra…

10 χρόνια Πεδίο Δράσης Κόδρα

πράγματα». Η Ειρήνη Λιναρδάκη και ο Vincent Parisot παρουσιάζουν εδώ έργα και κείμενα από καλλιτέχνες και μη καλλιτέχνες εξίσου: Fanny Allié, Michele Butchko, Marie deBrugerolle, Daniel Chust-Peters, Ronald Cornelissen, Henriette Desjonquères – Paul Fargues, Alain Domagala, Cedrick Eymenier, Bertrand Grosol, William Hartung, Hélène D’Hervé, Vlatka Horvat, Olivier Leroi, James Litston, Marion Mahu, Aleksandra Mir, Kirsten Mosher, Richard Nazario, Barbara Noiret, Nina Paley, Nikos Varytimiadis,Wang Du, Knutte Wester.

Φέτος κλείνοντας τον κύκλο των δέκα χρόνων το Πεδίο Δράσης Κόδρα, διατηρώντας τον αρχικό του χαρακτήρα με βασικό πυρήνα της έκθεσης την δράση KODRA FRESH, με τις συμμετοχές φοιτητών ή πρόσφατα απόφοιτων από τις Σχολές Καλών Τεχνών, συνεχίζει να δίνει έναυσμα για γόνιμους διαλόγους ανάμεσα σε νέους και ώριμους καλλιτέχνες, λειτουργώντας ως σημείο εκκίνησης οσμώσεων και δημιουργικών συνεργασιών.

Η ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) εξετάζει και σχολιάζει τους τρόπους µε τους οποίους αντιλαµβανόµαστε, βιώνουµε και φανταζόµαστε τη σύγχρονη αστική πραγµατικότητα µέσω ηχητικών έργων διεθνών και Ελλήνων καλλιτεχνών και καλλιτεχνικών οµάδων. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Lawrence Abu Hamdan, Chris Collier, DIF (Diffused Beats): Konrad Bayer, Ish Shehrawat, DISINFORMATION: Joe Banks, Haris Ladopoulos, Nick Stavrakis, Sophia Lycouris, Nicola Rae, RAQS MEDIA COLLECTIVE: Jeebesh Bagchi, Shuddhabrata Sengupta, Monica Narula, Trevor Wishart. Στο πλαίσιο του ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) θα πραγματοποιηθεί Workshop: “sound stories” από τον καλλιτέχνη Konrad Bayer, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη». Ένα εργαστήριο με στόχο την κατάθεση εμπειρίας του Konrad Bayer σχετικά με τη δημιουργία sound art. O καλλιτέχνης και η συμμετέχουσα ομάδα καλλιτεχνών θα καταλήξουν στην παραγωγή έργου που θα παρουσιαστεί στο επόμενο Πεδίο Δράσης.

Για δέκατη χρονιά έπειτα από μία περιπετειώδη διαδρομή με κορυφώσεις και κάμψεις, με καταθέσεις οραμάτων από καλλιτέχνες, ιστορικούς και θεωρητικούς τέχνης, τεχνοκριτικούς, επιμελητές, πολιτιστικούς μάνατζερ, καθιερώθηκε στην πολιτισμική μας συνείδηση ο χώρος του στρατοπέδου, χώρος φορτισμένος από συσσωρευμένες μνήμες και συναισθήματα, με μία ωριμότητα που έχει κερδίσει και γίνεται ολοένα πιο ευδιάκριτη. Ίσως καταφέρει να αφήσει ως ίχνος μία καλή καταγραφή, ένα ιδιαίτερα σημαντικό υλικό μελέτης και ίσως να τοποθετήσει το δικό του λιθαράκι στην αναδυόμενη contemporary εγχώρια εικαστική σκηνή, με αποτελέσματα ανοιχτά σε κάθε είδους αμφισβήτηση… Σίγουρα απόκτησε τη δική του ιστορία και λειτουργεί εδώ και 10 χρόνια ως αφετηρία για τη δημιουργία μιας πλατφόρμας για αναπάντεχες αντιπαραβολές εννοιών, συναισθημάτων, κοινούς τόπους ανταλλαγής εικόνων και απόψεων, επαναπροσδιορισμού προσεγγίσεων και συσχετισμών. Παρείχε την δυνατότητα στους πολίτες και το πολιτιστικό κοινό της πόλης-και όχι μόνο-, να εξοικειώσουν τη ματιά τους, να ενσωματώσουν επιρροές, να επανεξετάσουν θέσεις, να επαναδιατυπώσουν απορίες και απόψεις, με μια ελευθερία ενάντια στις συμβατότητες, προλήψεις, προκατασκευασμένα ιδεολογικά στερεότυπα, και σχήματα, πέρα από τα όρια της κατανόησης και της ανοχής της τοπικής κοινωνίας της ίδιας και της θεσμικής της οργάνωσης. Πρότεινε και προέτρεπε σε εξερευνητικές, κοινωνικές, επικοινωνιακές, προσπάθειες πολλαπλασιασμού των νέων πηγών επαναδιατυπώσεων, ερμηνείας και επεξεργασίας της κοινωνικοπολιτιστικής παράδοσης, μνήμης και ιστορίας.

Η δράση ESCAPE FROM THE ATTIC, ESCAPE FROM THE CRISΙS. Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΡΑΣΗΣ με φόντο την οικονομική κρίση, αποτελεί την επιμελητική μου πρόταση. Φέτος, για πρώτη φορά, θα συμμετάσχουν καθηγητές της Σχολής Καλών Τεχνών ενδυναμώνοντας τον διάλογο με τους φοιτητές-μαθητές τους. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνεςκαθηγητές: Μπάμπης Βενετόπουλος, Κυριάκος Κατζουράκης, Χάρης Κοντοσφύρης, Κυριάκος Μορταράκος, Στέλλα Μπαρακλιάνου, Ξενής Σαχίνης, Γιώργος Τσακίρης, Γιάννης Φωκάς και ο καλλιτέχνης Πέτρος Βρέλλης. Οι καλλιτέχνες του συγκεκριµένου project µέσα από το εναπόθεµα της ωριµότητάς τους, στα έργα-απόσταγµα της εµπειρίας τους, προτείνουν την ανάγκη αναπροσδιορισµού-αναπροσανατολισµού µε µία νέα µατιά µέσω της κοινής εµπειρίας, ώστε να διασωθεί το ουσιώδες στην τέχνη χωρίς φορµαλιστικές, περιοριστικές αντιλήψεις θεώρησης παραγωγής, υποδοχής και ερµηνείας. Προτείνουν την παραγωγή έναντι της αναπαραγωγής, την υγιή αντίδραση και πρόκληση για την έξοδο-ESCAPE από την αποστείρωση, την αποχαύνωση και την αδράνεια.

Πρόγραμμα-ΔΡΑΣΕΙΣ KODRA FRESH με επιμέλεια του Νίκου Μυκωνιάτη. Αποτελεί την δράση πυρήνα του Πεδίου Δράσης Κόδρα με συμμετοχές φοιτητών ή πρόσφατα απόφοιτων των Σχολών Καλών Τεχνών. Τα projects IN THE BACKYARD OF KINGS και ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY), με επιμελητές την Ειρήνη Λιναρδάκη Vincent Parisot και την Εύη Μπανιωτοπούλου αντίστοιχα, και η performance με τίτλο “The shadow” της ομάδας Realitaten Revue (Kirill Lorenz, Elio Wahlen and Ulrike Tuch) αποτελούν τις τρεις διεθνείς συμμετοχές του φετινού προγράμματος.

PICTOR. EXPLORING THE FAMILIAR (I WALK IN THE CITY WHEN THE CITY IS NOT HERE). Επιμέλεια: Δόμνα Γούναρη και Αρετή Λεοπούλου. Συμπαραγωγή: Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Καλαμαριάς. «Η συνέχεια του εργαστήριου Pictor μιας σειράς συναντήσεων και ενός κύκλου ανοιχτών συζητήσεων, με θέμα: Εξερευνώντας το οικείο (περπατάω στην πόλη όταν η πόλη δεν είναι εδώ). Ιστορικοί και συγγραφείς, εικαστικοί και ακαδημα-

IN THE BACKYARD OF KINGS είναι μια προσπάθεια: «να φέρουμε στο νου αυτές τις ημέρες, όπου τα όνειρα και η ζωή ήταν ένα και το αυτό. Η έκθεση αυτή είναι μία ωδή για το μύθο των μικρών παιδιών που ονειρεύονται να μεγαλώσουν, την αίσθηση του χρόνου και την απώλεια της, την έκπληξη για τα θαυμάσια 8

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Μιχάλης Αγγελίδης, Έλενα Ακύλα, Δημήτρης Γάκης, Στάθης Γκεβρέκης, Κωνσταντίνος Γιώτης, Αλεξία Καραβέλα, Πένυ Κολιοπούλου, Έλενα Μολυβά, Γρηγόρης Μυριώτης, Γεωργία Νικολάου, Άσπα Παπαζήση, Νανά Σεφερλή. «Το ΕΛΑΤΟΜΑ είναι μια εικαστική έκθεση για το πώς γράφεται η περιπέτεια της νίκης και της ήττας καθημερινά, η αναμέτρηση με το βλέμμα των άλλων, ώστε να φτάσουμε έγκαιρα στη μακρινή αλλαγή μας. Το κουσούρι, το μειονέκτημα, η ατέλεια, η αναπηρία, το ελάττωμα οδηγούν στη διάκριση, στην οποία εκτίθενται τα άτομα ως αποτέλεσμα της έκπτωσης ή της ανικανότητας. Ποιοι είναι ελαττωματικοί και σύμφωνα με ποιο πλαίσιο κανονικότητας; Σκεφτόμαστε το διαφορετικό ως αυτονόητη αλήθεια και προτείνουμε μια νέα έννοια του ελαττώματος, την ανορθογραφία του προτερήματος: ελάτομα».

ϊκοί, δημοσιογράφοι και αρχιτέκτονες κατέθεσαν τη βιωματική τους σχέση με την πόλη της Θεσσαλονίκης, ώστε να σκιαγραφήσουν το σύγχρονο αστικό τοπίο της, να ανταλλάξουν απόψεις και σκέψεις, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, μέσα από ένα λόγο ζωντανό και άμεσο, μακριά από επιστημονικές προσεγγίσεις. Ο απώτερος στόχος του εργαστηρίου Pictor: να αποτελέσει ερέθισμα, πηγή έμπνευσης, κινητήρια δύναμη για εικαστικές προτάσεις, δράσεις, επεμβάσεις και ουτοπικά project. Μέσα στον χρόνο που μεσολάβησε από το ξεκίνημα του Pictor μέχρι σήμερα που έφτασε η στιγμή παρουσίασης και υλοποίησης των προτάσεων». Η Δράση ROLE PLAYING, με την επιμέλεια του Ιάσωνα Κοντοβράκη, διαπραγματεύεται «τον άνθρωπο ως μορφή, προσωπείο, ρόλο. Το άτομο ως μέρος του κοινωνικού συνόλου, ως μέρος ενός λειτουργικού ‘όλου’. Ρόλοι με σαφείς προδιαγραφές για μια κοινωνία σύμφωνα με τις ανάγκες της εκάστοτε εποχής. Πρότυπα, συμβολισμοί, και στερεότυπα που καθορίζουν το κοινωνικά συμβατό. Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός βίος. Ο κοινωνικός ρόλος και ο ατομικός χαρακτήρας. Δύο κόσμοι διαφορετικοί; Το άτομο με αφανείς μεταμορφώσεις μέσα στο πέρασμα της ημέρας. Φορώντας διαφορετικά ‘καπέλα’, γίνεται όλα: ο πατέρας, ο σύζυγος, ο εραστής, ο φίλος, ο εργαζόμενος, ο καταναλωτής, ο επιτυχημένος, ο κοινωνικός, ο μοναχικός, ο κοινωνικά απροσάρμοστος... Ρόλοι, μα όχι ψεύτικοι, σύμφωνοι με τις ανάγκες της στιγμής. Φαινόμενο πέραν του χρόνου και των πολιτισμών. Η πολυμορφικότητα του ατόμου. Το άτομο ως μάσκα - ή καλύτερα ως μάσκες - αντανάκλασης της κοινωνίας. Η απεικόνιση ενός φανταστικού κόσμου, πέρα από τη ζωή που έχουμε συναντήσει».

Workshop: Είμαι εγώ; της Λίας Τερματζίδου. Gestalter: Χάρης Κοντοσφύρης. Στη διαδρομή από το Κόδρα στη gallery Remezzo, το εργαστήριο της Λίας Τερματζίδου ενώνει νοητά το φεστιβάλ με την έκθεση «ΕΛΑΤΟΜΑ» ερευνώντας την αναμορφωτική δύναμη του άλλου. Οι άλλοι μπορούν να διαμορφώσουν την εικόνα μας; Η Λία Τερματζίδου αυτοφωτογραφίζεται ως άλλος και προτείνει στους άλλους συμμετέχοντες στο εργαστήριο να αναθεμελιώσουν, να αναδημιουργήσουν το πορτραίτο της με κολάζ, επιχρωματισμούς και ό,τι άλλο πρωτότυπο μέσο. Στο ερώτημα «Είμαι εγώ;» οργανώνεται ένα εργαστήριο πάνω στην κοινωνική οντολογία του αυτιστικού ατόμου που μεταμορφώνεται σε άτομο που εκτίθεται, αναμορφώνεται, συμμετέχει στην κοινωνία, σε οτιδήποτε συνιστά τον άνθρωπο ως συλλογικό υποκείμενο. Το πρόσωπο γίνεται πορτραίτο. Το πρόσωπο διέπεται από την εντελέχεια του πορτραίτου.

Στη Δράση RUMBLE IN THE JUNGLE η Μαρίκα Κωνσταντινίδου, η Μόρφη Δημητρίου και ο Ορέστης Πάγκαλος για δεύτερη φορά ως ομάδα στο Κόδρα δημιουργούν της δικές τους παρεμβάσεις: εγκαταστάσεις, περιβάλλοντα, στο χώρο του Στρατοπέδου. UN-PRIVATE ART Επιμέλεια: Κατερίνα Σύρογλου, Μάρω Ψύρρα. Αρχιτεκτονικός σχεδιασμός: Τίνα Γκουντάρα. Γραφιστική επιμέλεια: victwr (Βίκτωρας Γκουντάρας). Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Plan C (Θεοδωρίδου Εύα, Δεδίδης Νίκος, Νικολάου Κωστής), Γιαμπουλντάκη Ζωή, Κολότσιος Βαγγέλης, Κούντουρας Χρήστος, Μαυρίδου Συμέλα, Μοσχοπούλου Ελίζα, Μπεζιργιαννίδου Χρύσα και Πασχαλίδης Κώστας. Συγκεντρώνει έργα ελλήνων καλλιτεχνών «που διαπραγματεύονται τις έννοιες του ιδιωτικού και του μη ιδιωτικού, σε μια εποχή που τείνει να εξαφανίσει τα άλλοτε ευδιάκριτα όρια μεταξύ προσωπικού και δημόσιου. Με αφετηρία τη δομή και τη διάταξη μιας κατοικίας, οι καλλιτέχνες αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν ένα γνώριμο χώρο, να τον ανακατασκευάσουν και να μεταβάλλουν την ιστορία του, σχολιάζοντας τη διαπερατή κατασκευή των τοίχων και την αναίρεση των ορίων στη σύγχρονη εποχή. Σε αυτούς τους σύγχρονους χώρους κυριαρχούν τα έργα τέχνης που υπόκεινται «εκ φύσεως» στο παντοτινό παιχνίδι του βλέμματος».

GALLERY YOUNG: οι galleries της πόλης μας για δεύτερη φορά προτείνουν νέους καλλιτέχνες τους. Συντονισμός: Μαρία Κενανίδου Συμετέχουν οι galleries: TinT, Tsatsis Artforum, Artis causa, Container, Kalfayan Galleries, Lola Nikolaou, donopoulos, Παπατζίκου, vlassis, Ζήνα Αθανασιαδου, ΔΥΝΑΜΟ project-space, Ρωμανού 7, Tettix. DISCUSSION PANEL Ζωγραφική. Ζωγραφική; Ζωγραφική! Συντονισμός και επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος Χώρος: Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς “Μελίνα Μερκούρη”. Ομιλητές: Χάρης Σαββόπουλος, Απόστολος Καλφόπουλος, Αρετή Λεοπούλου. Ίσως στη ζωγραφική δεν είναι όλα αυτονόητα. Η κατασκευή ενός εικαστικού ψευδαισθητικού χώρου που μέσα του ο ζωγράφος αναπαριστά ή καταγράφει μορφές και φόρμες δεν αρκεί για να προσδιορίσει την ουσία της ζωγραφικής. ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΗ. Workshop: «αυτο - πορτραίτα» Συντονισμός/επιμέλεια εργαστηρίου: Έλενα Τονικίδη, ψυχολόγος-εικαστικός ειδικευμένη στην εικαστική ψυχοθεραπεία.

ΕΛΑΤΟΜΑ

στη gallery Remezzo Gestalter: Χάρης Κοντοσφύρης. Τεκμηρίωση έργων: Διόνα Λεοτσινίδη. Σχεδιασμός λογότυπου: Ιωάννα Μπίτου.

Η ιδιαιτερότητα του εικαστικού αυτού εργαστηρίου, είναι ότι οι συμμετέχοντες καλούνται να ζωγραφίσουν τον εαυτό, είτε συμβολικά, είτε ρεαλιστικά, το πώς πιστεύουν οι ίδιοι ότι είναι και κατά δεύτερο λόγο πώς πιστεύουν ότι τους βλέπουν οι άλλοι, δηλαδή την «προσωπική» αντίληψη και την «αντικειμενική» αντίληψη του εαυτού. Με τον τρόπο αυτό καλούνται να διεισδύσουν παραπάνω με τα εικαστικά μέσα στην ανασκόπηση και αναγνώριση του εαυτού τους. Τα διπλά αυτά πορτραίτα μπορεί να ταυτίζονται, μπορεί να συγκρούονται, μπορεί να είναι δια μέτρου αντίθετα. Όλη αυτή η διαδικασία οδηγεί στην αυτογνωσία που είναι και ο στόχος της εικαστικής ψυχοθεραπείας (art-therapy). Θα ακολουθήσει εισήγηση για την εικαστική ψυχοθεραπεία από την κ. Έλενα Τονικίδη, και διάλεξη του Παύλου Βασιλειάδη, ψυχίατρου, Διευθυντή ΕΣΥ στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και επιστημονικά υπεύθυνου στη Μονάδα Πολιτιστικής Επικοινωνίας του ΨΝΘ με τίτλο: «Τέχνη και ψύχωση: ζωγραφική ατόμων με ψυχική διαταραχή». (Στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς “Μελίνα Μερκούρη”). Η Εικαστική Ψυχοθεραπεία Art-Therapy είναι σύγχρονη μορφή ψυχοθεραπείας, με βασικό εργαλείο τα εικαστικά υλικά βοηθά στην αυτογνωσία και στην αντιμετώπιση των ψυχολογικών προβλημάτων.

KODRA 1O

ATHENS VIDEO ART FESTIVAL 2010 Σάββατο 11 | Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου Στοχεύει στην ανάδειξη, εξέλιξη και εξάπλωση του σύγχρονου πολιτισμού και την επικοινωνία των ψηφιακών τεχνών μακριά από τα αστικά κέντρα. Το κοινό θα έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει εντυπωσιακές προβολές video art, animation καθώς και εκθέσεις single channel video, video installations και ψηφιακής εικόνας (digital image), η φετινή θεματική ενότητα «Feel Free To Feel Green», με «περιβαλλοντικά - ευαίσθητα» έργα όλων των κατηγοριών, που αφορούν την ευρύτερη σχέση του σύγχρονου Ανθρώπου με τη Φύση. Η ηλεκτρονική τεχνολογία εξερευνά τις παραμέτρους του οπτικού κόσμου. Κορυφώνεται σε μια απελευθερωμένη φαντασία προσφέροντας στους καλλιτέχνες μια αφθονία χρωμάτων και μια ιλιγγιώδη παράταξη φορμών, υφών, τύπων και κινήσεων. Η ομάδα Realitaten Revue (Kirill Lorenz, Elio Wahlen and Ulrike Tuch) από τη Γερμανία που θα παρουσιάσει Performance με τίτλο “The shadow”.

Actions

Action Field Kodra 2010 This year, closing a ten year circle of Action Field Kodra, retaining its original character with action KODRA FRESH as the core of the exhibition - with the participations of students or recent graduates of the School of Fine Arts - continues to give rise to a productive dialogue between young and mature artists working as a starting point for a blending and for creative collaborations. For the tenth year after an adventurous journey with peaks and inflections, demonstrating visions of artists, art historians and theoriticians, art critics, curators, arts managers, camp Kodra was established in our cultural consciousness, as a space charged with accumulated memories and emotions, with a maturity, it has succeded and has become increasingly visible. It may be able to leave as a trace a very important study material and perhaps play a small part in the emerging local contemporary art scene, subject to any kind of questioning.. KODRA FRESH curated by Nikos Mykoniatis.The central action of the Kodra Action Field with the participation of students or recent graduates of the School of Fine Arts. IN THE BACKYARD OF KINGS and ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) projects, curated by Eirini Linardaki-Vincent Parisot and Evi Baniotopoulou respectively and the multimedia performance “The shadow” by the group Realitaten Revue (Kirill Lorenz, Elio Wahlen and Ulrike Tuch) constitute the three international participations for this year. IN THE BACKYARD OF KINGS evokes those days when dreams and life were one and the same. It is a show celebrating the myth of growing up, the sensation of time and its loss, the surprise before the marvelous. Eirini Linardaki and Vincent Parisot present here works and texts by both artists and non-artists alike : Fanny Allié, Michele Butchko, Marie de Brugerolle, Daniel Chust-Peters, Ronald Cornelissen, Henriette Desjonquères – Paul Fargues, Alain Domagala, Cedrick Eymenier, Bertrand Grosol, William Hartung, Hélène D’Hervé, Vlatka Horvat, Olivier Leroi, James Litston, Marion Mahu, Aleksandra Mir, Kirsten Mosher, Richard Nazario, Barbara Noiret, Nina Paley, Nikos Varytimiadis,Wang Du, Knutte Wester.

…ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ …Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ Ένα μουσικό δρώμενο το βράδυ των εγκαινίων, με οργανική μουσική του συνθέτη Γιώργου Καζαντζή, μέσα από την videoεικαστική απεικόνισή της, αποτυπωμένη σε πολλαπλές αλληλοτομίες επιπέδων στο χώρο. Ο Σορόκος, Το βαλς της ουτοπίας, Τα χρώματα απ’ την Οία, Το βαλς της σιωπής… επιτέλους στον νιδιάστατο χώρο τους... Βιολί: Κυριάκος Γκουβέντας. Τσέλο: Έυη Καζαντζή.Κοντραμπάσο: Δημήτρης Γουμπερίτσης. Πιάνο: Γιώργος Καζαντζής. Κρουστά: Θάνος Καζαντζής. Boκαλισμοί: Αλεξία Χρυσομάλλη.

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY), curated by Evi Baniotopoulou explores the ways and limits of our understanding, lived experience and imagining of the contemporary urban condition through sound art works by international and Greek artists and artist collectives. Within the framework of ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY), the “sound stories” workshop by the artist Konrad Bayer will take place on Saturday 4th of September 2010 at the Municipal Theatre of Kalamaria Melina Mercouri at 1.15pm During the

Μαρία Κενανίδου Γενική εισηγήτρια. 11

successful, someone social, a loner, a social misfit…Roles that are not fake but in accordance to needs of the moment. A phenomenon beyond time and civilization. The many forms of an individual. The individual as a mask or masks to put it better, a reflection of society. The portrayal of an imaginary world, beyond the life we already know.

workshop Bayer will focus on techniques and concepts relating to the creation of sound art, drawing on his personal experience. The artists and the workshop participants will jointly produce a work, which will be presented at the next Action Field Kodra. The Action ESCAPE FROM THE ATTIC, ESCAPE FROM THE CRISIS, THE SUPERIORITY OF THE INNER VISION, curated by Maria Kenanidou. Having the financial crisis as its background, introducing the participation of professors from the School of Fine Arts for the first time, intensifying their discourse with their students. Participating professors-artists: Stella Baraklianou, Giannis Fokas, Kyriakos Katzourakis, Haris Kontosfyris, Kyriakos Mortarakos, Xenis Sahinis, Giorgos Tsakiris, Babis Venetopoulos and the artist Petros Vrellis. The artists of this specific project, through the deposit of their maturity, in their works that are the distillation of their experience, put forth the need to redefine and re-orientate with a new vision through collective experience, so that the essential in art will be redeemed without formalistic, restrictive attitudes in perception, production, reception and interpretation. They suggest production instead of reproduction, a healthy reaction and challenge in order to ESCAPE from sterilization, indolence and inertia.

In the RUMBLE IN THE JUNGLE action, Marika Konstantinidou, Morfi Dimitriou and Orestis Pangalos work as a team for the second time in Kodra, creating their own interventions: installations, environments in the Camp’s premises. UN-PRIVATE ART Curators: Katerina Syroglou, Maro Psira Architectural Design: Tina Gountara Graphic Design: victwr (Victor Gountaras) Participating Artists: Plan C (Theodoridou Eva, Dedidis Nikos, Nikolaou Kostis), Giampoulntaki Zoi, Kolotsios Vagelis, Kountouras Christos, Mavridou Simela, Moschopoulou Eliza, Mpezirgianidou Chrisa and Paschalidis Kostas. Collecting works of Greek artists that deal with the notions of the private and the un-private, in the age that tends to eliminate the once well-defined limits between private and public. Starting from the structure and layout of a residence, the artists undertake to process a familiar space, reconstruct it and transform its history, commenting on the penetratable wall construction and the refutation of limits in modern times. In these contemporary spaces, works of art are in prominence, which are “by nature” subjected to the eternal game of the vision.

PICTOR. EXPLORING THE FAMILIAR (I WALK IN THE CITY WHEN THE CITY IS NOT HERE). Curator: Domna Gounari and Areti Leopoulou Coproduced by the Center of Contemporary Art of the State Museum of Contemporary Art of Thessaloniki and the Cultural Organization of the Municipality of Kalamaria. The continuation of the Pictor workshop, a series of meetings and a cycle of open discussions on the subject: Exploring the familiar (I walk in the city when the city is not here). Historians and writers, visual artists and academics, journalists and architects laid down their experiential relationship with the city of Thessaloniki, in order to outline its contemporary urban setting, to exchange opinions and thoughts, to share their experiences through a vivid and direct dialogue that stays out of scientific approaches. The ultimate goal of the Pictor workshop: to function as a stimulus, a source of inspiration, a driving force for visual propositions, actions, interventions and utopian projects. Within the time that went by from the beginning of Pictor until today that the moment of the presentation and materialization of these propositions is here.

ΕΛΑΤΟΜΑ

at the Remezzo gallery Gestalter: Haris Kontosfiris, Documentation of projects: Diona Leotsinidi, Logo design: Ioanna Mpitou. Elatoma is a visual exhibition about how the adventure of winning and losing is daily written, the confrontation with the others’ look, so that we can reach in time our distant change. The defect, the drawback, the imperfection, the disability, the fault lead to discrimination, in which the individuals are exposed as a result of degradation or inability. Who is defective, and according to which criteria of normality? Is it the different, defective and incomplete? We regard the different as a self-evident truth and we propose a new notion of the defect, the misspelling of the advantage: elatoma. Participating artists: Michalis Aggelidis, Elena Akyla, Dimitris Gakis, Stathis Gevrekis, Konstantinos Giotis, Alexia Karavela, Penny Koliopoulou, Grigoris Myriotis, Georgia Nikolaou, Aspa Papazisi, Nana Seferli.

The ROLE PLAYING action, curated by Iason Kontovrakis, negotiates the human being as a form, a mask, a role. The individual as a part of society, part of a functional “whole”. Roles with definite specifications according to the needs of each era. Role models, symbolisms and stereotypes that define what is socially compatible. The public and the private life. The social role and the individual character. Are they two different worlds? The individual with unseen transformations as the day passes. By wearing different “hats” he becomes everything: a father, a husband, a lover, a friend, a worker, a consumer, someone

WORKSHOP: Is this me? By Lia Termatzidou, Gestalter: Haris Kontosfiris En route from Kodra to the Remezzo gallery, the workshop of Lia Termatzidou unites notionally the festival to the exhibition ELATOMA, investigating the reformatory power of the other. Can the others shape our image? Lia Termatzidou photographs herself as the other and recommends to the other participants in the workshop to reconstruct, recreate her portrait with collage, over-painting and any other original medium. Concerning the 12

pattern of forms, textures, types and movements. The group Realitaten Revue (Kirill Lorenz, Elio Wahlen and Ulrike Tuch) from Germany will present the multimedia performance “The shadow”. A musical happening on the opening night, with instrumental music by the composer Giorgos Kazantzis, through its audiovisual representation imprinted on multiple cross-sections of levels in space. Soroco, Utopia waltz, Colors from Oia, Waltz of Silence… finally in their ν -dimensional space. Violin: Kyriakos Gkouventas, Cello: Evi Kazantzi, Double bass: Dimitris Gouberitsis, Piano: Giorgos Kazantzis, Percussion: Thanos Kazantzis, Vocals: Alexia Hrysomalli.…”

question “Is this me?” a workshop is organized on the social being of the autistic individual who transforms into one that is exposed, rehabilitated, one that participates in society, in anything that constitutes man as a collective subject. The face becomes a portrait. The face is governed by the teleology of the portrait. GALLERY YOUNG: Our city’s galleries present their new artists for the second time. Coordination: Maria Kenanidou. Participating galleries: TinT, Tsatsis Projects / Artforum Artis Causa, Container, Kalfayan Galleries, Lola Nikolaoy, donopoulos, Papatzikou, vlassis, Zina Athanasiadou, Dynamo Project Space, Romanou 7, tettix. DISCUSSION PANEL Painting, Painting? Painting! Coordinated and curated by Haris Savvopoulos. Speakers: Haris Savvopoulos, Apostolos Kalfopoulos, Areti Leopoulou. It seems that concerning painting, everything isn’t self-explanatory. The construction of a visual hallucinatory space, in which a painter depicts or records shapes and forms is not enough to define the essence of painting…

Maria Kenanidou General consultant

PSYCHOLOGY & ART workshop: “self portraits” Coordinator / curator: Helena Tonikidi, psychologist -visual artist specialized in art therapy. The peculiarity of this visual workshop is that the participants are asked to draw oneself either symbolically or realistically, as they consider themselves to be and secondly as they believe others see them, that is the personal and objective perception of oneself. This way they are asked to further penetrate, using visual media, the retrospective and recognition of themselves. These double portraits may coincide, contradict or be diametrically opposed to each other. This whole procedure leads to self-knowledge, the goal of art therapy. Lecture: Art-therapy (Municipal Theatre of Kalamaria Melina Mercouri with 10΄ introduction to art therapy by Helena Tonikidi, followed by a conference of Pavlos Vasileiadis, psychiatrist, NHS Director of the Psyciatric Hospital of Thessaloniki and scientific director of the Cultural Communication Unit of PHT entitled: “Art and psychosis: paintings of the mentally ill”. Art therapy is a contemporary form of psychotherapy, with the basic tools of visual materials, it helps to gain self-knowledge and deal with psychological problems. ATHENS VIDEO ART FESTIVAL 2010 Aims at the promotion, evolution and spreading of modern culture and the communication of digital arts away from urban centers. The public will have the opportunity to watch projections of video art, animations as well as exhibitions of single channel video, video installations and digital image. This year’s thematic section “Feel Free to Feel Green” with environmentally sensitive works of all categories pertaining the broad relationship of modern Man and Nature. Electronic technology explores the parameters of the visual world. It climaxes in a liberated imagination offering artists an abundance of colors and a dizzying

Νέοι καλλιτέχνες και φοιτητές Σχολών Καλών Τεχνών επιλέγονται μέσα από ανοιχτή πρόσκληση. Young artists and Fine Arts Schools students are selected through an open call.

— KODRA FRESH—

Επιμέλεια: Νίκος Μυκωνιάτης, Ιστορικός Τέχνης Curator: Nikos Mykoniatis, Art Historian

KODRA FRESH

Lupus est homo homini

Mercator

Fortassis. sed tamen me numquam hodie induces, ut tibi credam hoc ARTEM ignoto. lupus est homo homini, non homo, quom qualis sit non novit.

Παραφράζοντας τα λόγια του Εμπόρου στο έργο του Πλαύτου, Asinaria, (Η κωμωδία των Όνων), εκφράζω τη βαθύτατη δυσπιστία μου για τον κόσμο της τέχνης. Στη Τέχνη πρέπει να κρατάμε τα πάντα για τον ευατό μας, το να μοιράζεται κανείς είναι σπατάλη. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία, η τέχνη είναι υποχρεωμένη να ευχαριστεί τις αισθήσεις. Κατα συνέπεια, αυτό που αισθανόμαστε είναι εξαιρετικά προσωπικό με συνέπεια να χάνει το νόημα ή ακόμη και τη γοητεία του όταν προσπαθούμε να το μοιραστούμε με κάποιον άλλο. Σε ποιόν λοιπόν εμπιστευόμαστε την Τέχνη τελικά; Ποίοι είναι όλοι αυτοί οι άγνωστοι στους οποίους εμπιστευόμαστε την Τέχνη;

Asinaria, Titus Maccius Plautus (c. 254–184 BC)

Έμπορος Τολμώ να πω, μόλαταύτα, ποτέ δεν πρόκειται να με πείσεις να εμπιστευτώ την ΤΕΧΝΗ σε έναν άγνωστο, “Ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος, παρά λύκος, για έναν άγνωστο”.

Paraphrasing the Trader’s words from Plautus’ play, “Asinaria” (The Comedy of Asses), I am expressing my deepest disbelief in the Art World. In Art we have to keep everything for ourselves, sharing is a waste. According to philosophy, art is obligated to please our senses. So, what we feel is so subjective that loses it’s meaning, or maybe charm, when we try to share it with another person. To whom do we trust Art after all? Who are all these strangers we trust Art to?

Fortassis. sed tamen me numquam hodie induces, ut tibi credam hoc ARTEM ignoto. lupus est homo homini, non homo, quom qualis sit non novit. Asinaria, Titus Maccius Plautus (c. 254–184 BC)

Trader I dare say, but notwithstanding, you will never induce me to trust ART to a stranger, “Man is no man, but a wolf, to a stranger”.

Artists Art historians Art managers Art Critics Curators Museologists Galleries

Καλλιτέχνες Ιστορικοί Τέχνης Μάνατζερ Καλλιτεχνών Κριτικοί Τέχνης Επιμελητές Μουσειολόγοι Γκαλερί

Lycanthropy is an animal metamorphosis where human has the ability to shapeshift into a wolf and gain the animal’s power so he can taste human blood and flesh. All the desperate people above have transformed into something monstrous because they want, unsuccessfully, to taste Art. Blessed are those who feel Art with a pure heart, because they will get the real pleasure.

Η Λυκανθρωπία είναι μια μεταμόρφωση σε ζώο όπου ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αλλάξει μορφή, να γίνει λύκος και να αποκτήσει τις δυνάμεις του λύκου ώστε να μπορεί να γευτεί την ανθρώπινη σάρκα και το ανθρώπινο αίμα. Όλοι οι απελπισμένοι άνθρωποι πιο πάνω, έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι τερατώδες επειδή ήθελαν, χωρίς επιτυχία, να γευτούν την Τέχνη. Μακάριοι όσοι αισθανθούν την Τέχνη με αγνή καρδιά, καθώς αυτοί θα πάρουν την αληθινή απόλαυση.

Nikos Mykoniatis Art Historian July 2010

Νίκος Μυκωνιάτης Ιστορικός Τέχνης Ιούλιος 2010

KODRA FRESH

Giota Andriakaina

KODRA FRESH

Christina Antonopoulou

Untitled

KODRA FRESH

Paky Vlassopoulou

Marina Velisioti

ReCycling

Untitled

KODRA FRESH

Andreas Georgiou

KODRA FRESH

Fanis Dalezios

Somatographies

Working class revenge

KODRA FRESH

Stella Drygiannaki

KODRA FRESH

AleĎ&#x2021;ia Zoidou

Super familia

Discussions test 1

KODRA FRESH

Katerina Kalogri

KODRA FRESH

Ilias Mamaliogas

Untitled

KODRA FRESH

Anastasis Stratakis

Strange fruit (untitled #14) People are strange

Maria Mystakidou Untitled

KODRA FRESH

Ioanna Stratoglou

KODRA FRESH

Maria Symeonidou

Untitled

KODRA FRESH

Lefteris Toulis

KODRA FRESH

Alexandros Touliopoulos

Like minnie

Half a cross

KODRA FRESH

Foteini Handra

KODRA FRESH

Giorgos Chloros

Untitled

Videoportraits 1

KODRA FRESH

Fernando de la Llave JimĂŠnez

KODRA FRESH

La Conga | Pinelopi Thomaidi - Samuel Esteban

Change prosesses

Tardes a la fresca

╬г╬д╬Ч╬Э ╬а╬Щ╬гтДж ╬С╬е╬Ы╬Ч ╬дтДж╬Э ╬Т╬С╬г╬Щ╬Ы╬Щ╬СтИЖтДж╬Э / IN THE BACKYARD OF KINGS ╬Ь╬╣╬▒ ╧А╧Б╧М╧Д╬▒╧Г╬╖ / A proposal of : Eirini Linardaki / Vincent Parisot

Puppeteer, Eirini Linardaki / Vincent Parisot, photography, 2010

'BOOZ "MMJ┬Е h .JDIFMF #VUDILP h %BOJFM $IVTU 1FUFST h 3POBME $PSOFMJTTFO .BSJF EF #SVHFSPMMF h )FOSJFUUF %FTKPORV┬ИSFT 1BVM 'BSHVFT h "MBJO %PNBHBMB $FESJDL &ZNFOJFS h #FSUBOE (SPTPM h )┬ЕM┬ИOF % )FSW┬Е h 8JMMJBN % )BSUVOH 7MBULB )PSWBU h 0MJWJFS -FSPJ h +BNFT -JUTUPO h .BSJPO .BIV h "MFLTBOESB .JS ,JSTUFO .PTIFS h 3JDIBSE /B[BSJP h #BSCBSB /PJSFU h /JOB 1BMFZ h %BO 1FSKPWTDIJ ,OVUUF 8FTUFS h 8BOH %V

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΚΡΥΦTΟ “∆εν είναι ποτέ αργά για να έχουµε µια ευτυχισµένη παιδική ηλικία”

Κρυµµένη πίσω από ένα βράχο στην άκρη της θάλασσας ακούω έναν βρυχηθµό; δεν είναι ο ήχος των κυµάτων που χτυπούν την ακτή, αλλά ο ήχος του αίµατος που τρέχει µέσα στις φλέβες µου, ο κτύπος της καρδιάς µου επιταχύνεται και κάνει το δέρµα µου να κοκκινίζει και µε τρώει. Ο ήχος αντηχεί, εντείνοντας τις αντιδράσεις του σώµατος µου αναµένοντας τη δυνατότητα να βρεθώ. Μπορώ να βρεθώ; Θα ήθελα να βρεθώ; Θα έπρεπε να βρεθώ; Παρακαλώ βρείτε µε. Παίζουµε κρυφτό και είµαι το θήραµα, ένα µικρό παιδί που πιστεύει ότι είναι αόρατη για τον κυνηγό της. Αυτά είναι τα συναισθήµατα της παιδικής µου ηλικίας – ενθουσιασµός, προσδοκία, ανησυχία, φόβος, λαχτάρα, και χαρά που συνυπάρχουν στην αρχή του κύκλου της ζωής του ανθρώπου. Στην Πίσω αυλή των βασιλιάδων είναι µια προσπάθεια να φέρουµε στο νου αυτές τις ηµέρες, όπου τα όνειρα και η ζωή ήταν ένα και το αυτό. Η έκθεση αυτή είναι µία ωδή για το µύθο των µικρών παιδιών που ονειρεύονται να µεγαλώσουν, την αίσθηση του χρόνου και την απώλειά της, την έκπληξη για τα θαυµάσια πράγµατα. Η Ειρήνη Λιναρδάκη και ο Vincent Parisot παρουσιάζουν εδώ έργα και κείµενα από καλλιτέχνες και µη καλλιτέχνες εξίσου. SUMMER HIDE AND SEEK “It is never too late to have a happy childhood”

Hiding behind a rock at the edge of the sea I hear a roar that is not the sound of waves hitting the shore, but the sound of blood rushing through my veins, quickening my heartbeat and making my skin flush and prickle. The sound echoes, intensifying my body’s reactions to the possibility of being found. Can I be found? Will I be found? Should I be found? Please find me. We are playing a game of Hide and Seek and I am the prey, a small child believing she is invisible to her hunter. These are the feelings of my childhood – excitement, expectation, apprehension, fear, longing, and joy that co-exist in the beginning of the human life cycle. In the backyard of kings evokes those days when dreams and life were one and the same. It is a show celebrating the myth of growing up, the sensation of time and its loss, the surprise before the marvelous. Eirini Linardaki and Vincent Parisot present here works and texts by both artists and non-artists alike.

“Only father land, our childhood” Eirini Linardaki / Vincent Parisot, wall-drawing variable size, 2010.

/ James Litston

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

∆ηµοσιογράφος, ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Journalist. Lives and works in England.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑ∆ΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ [...] Είναι ένα γνωστό φαινόµενο ότι όσο µεγαλώνουµε ο χρόνος φαίνεται να περνάει όλο και πιο γρήγορα. ΄Οτι πήρε αµετρητο χρόνο για να γίνει στην παιδική µας ηλικία εχει ήδη γίνει και περάσει πρίν καταλάβουµε ότι ερχόταν. Η επιτάχυνση του χρόνου που βιώνουµε µέσα στη ζωή είναι κυρίως συνδεδεµένη µε την αντίληψή µας του κόσµου γύρω µας και της εµπειρίας µας, και µε το πως η αντίληψη αυτή αλλάζει όσο µεγαλώνουµε. Η ταχύτητα του χρόνου µοιάζει να καθορίζεται κυρίως από το πόσες πληροφορίες το µυαλό µας απορροφά και επεξεργάζεται – όσο περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν, τόσο πιο αργά κυλά ο χρόνος. Τα πράγµατα γύρω µας µοιάζουν όλο και πιο οικεία όσο περισσότερο ζούµε.Ταξιδέυουµε τους ίδιους δρόµους, πάµε στα ίδια µέρη, µιλάµε στους ίδιους ανθρώπους, δεσµευόµαστε στις ίδιες ασχολίες. Με όλη αυτή την παροµοιότητα, αρχίζουµε να αγνοούµε τα ερεθίσµατα πού ήταν ω, τόσο συναρπαστικά. Η οικειότητα γεννάει την αδιαφορία, αν όχι τον κορεσµό. Οι ποιητές και οι καλλιτέχνες συχνά έχουν αυτή την «παιδική» αντίληψη – πραγµατικά είναι και αυτό που δίνει τα ερεθίσµατα για την δουλειά τους. Συχνά εχουν µια αίσθηση του «παράξενου» και θαυµασµού για πράγµατα που ο κόσµος θεωρεί δεδοµένα, και νιώθουν την ανάγκη να καταγράψουν και να πλαισιώσουν τα πιο έντονα ερεθίσµατα. Ο Brian Hines ζεί και εργάζεται στο Όρεγκον, ΗΠΑ, είναι συγγραφέας, µπλόγκερ και ακτιβιστής. HOW TO MAKE TIME SLOW DOWN [...] It is a well-known phenomenon that as we get older time appears to move faster. What took ages to get here in childhood is done and gone now before we realize it’s on its way. In my view, the speeding up of time we experience through life is mainly related to our perception of the world around us and of our experiences, and how this perception changes as we grow older. The speed of time seems to be largely determined by how much informationour minds absorb and process – the more information there is, the slower time goes.Things around us come to seem more and more familiar the longer we live. We travel the same streets, go to the same places, talk to the same people, engage in the same activities.With all this sameness, we begin to ignore perceptions that used to be oh so fascinating. Familiarity breeds disinterest, if not contempt. Poets and artists have this kind of child vision – in fact it’s this that usually provides the inspiration for their work. They often have a sense of strangeness and wonder about things which most of us take for granted, and feel a need to capture and frame their more intense perceptions. [...] Brian Hines, is an Oregon blogger, author, land use activist.

Virgin of Tolga Yaroslavl or Rostov, late 13th century ; Tempera on limewood ; H. 1.40 m ; W. 92 cm ; Provenance: Church of the Exaltation of the Cross, Tolga Monastery, near Yaroslavl. Moscow, Tretyakov Gallery.

Σχετικά µε τη φωτογραφία: Κάθε Ιούνιο, πάνω από 150.000 άνθρωποι κατέβαινουν στις Disney World στο Ορλάντο της Φλόριντα για να παρεβρεθούν στις Gay Days – ένα πλήρες Σαββατοκύριακο πάρτι στις πισίνες και ολονύκτιου χορού µε φόντο ένα από τα πιο απίθανα σκηνικά που θα µπορούσατε να φανταστείτε. Η Disney είναι το τελικό προπύργιο τών ψευτοσυναισθηµατικών οικογενειακών αξιών και την καλής, καθαρής διασκέδασης, έτσι λατρέυω τη λαχταριστή ασέβεια τής µαζικής εύθυµης γιορτής σ’ένα τόσο ακατάλληλο περιβάλλον. Οι δύο αυτοί κόσµοι δεν πρέπει ποτέ να συγκρούονται κανονικά και θέλω να πιστεύω ότι αυτή η διχρωµία, η µέσα / έξω εικόνα (που τράβηξα στο πρώτο πάρτι του Σαββατοκύριακου) αποτειπώνει ένα στοιχείο της παράλογης αυτής συνένωσης του mainstream και της αντικουλτούρας. Όταν ήµουν παιδί, θυµάµαι ξεκάθαρα πως η σχολική χρονιά φαινόταν να παρατείνεται χωρίς τέλος και πώς οι δίµηνες καλοκαιρινές µας διακοπές φαίνοταν να διαρκούν µια ζωή. Αυτές τις µέρες, ο χρόνος µοιάζει να µε προσπερνάει επιταχύνοντας ολοένα. Είναι κρίµα που, τώρα που είµαι ενήλικας και έχω τόσο πολύ µεγαλύτερη ελευθερία επιλογών από τότε που ήµουν παιδί, να µη µπορώ να επιβραδύνω πάλι τα πράγµατα προκειµένου να γεύοµαι πραγµατικά ότι καλό έχει να προφέρει η ζωή. Έχω µια θεωρία που πιστέυω εξηγεί αυτή την αντιληπτή επίσπευση της µετάβασης του χρόνου. Τα παιδιά ζουν σε µεγάλο βαθµό στο παρόν, αλλά ως ενήλικες είµαστε πάντα γελοία υπέρ-απασχοληµένοι και πάντα προσβλέπουµε σε κάτι και σχεδιάζουµε τα επαγγελµατικά ή προσωπικά µας προγράµµατα. Αναρωτιέµαι αν θα µπορούσαµε να επιβραδύνουµε λίγο τα πράγµατα εάν ακολουθούσαµε το παράδειγµα των παιδιών, εστιάζοντας περισσότερο στο εδώ και στο τώρα; Ίσως τα παιδιά γνωρίζουν καλύτερα; Πάντα πίστευα ότι δεν ήταν δυνατό οι ενήλικες να είναι πάντα σωστοί..... James Litston About the photo : Every June, over 150,000 party people descend on Disney World in Orlando, Florida to attend Gay Days – a full-on weekend of pool parties and all-night dancing set against one of the most unlikely backdrops you could imagine. Disney is the ultimate bastion of schmaltzy family values and good, clean fun, so I love the delicious irreverence of staging this massive festival of gayness in such a wholly inappropriate setting. The two worlds should never normally collide and I like to think that this two-tone, inside/out image (taken at the first pool party of the weekend) captures an element of this incongruous coming together of mainstream and counterculture. When I was a kid, I can clearly remember how term-time seemed to drag on interminably and that our two-month summer holidays seemed to last a lifetime. These days, time seems to pass me by in an ever-accelerating flash. It’s a pity that, now that I’m an adult and have so much more freedom of choice than one has as a child, I can’t slow things down again in order to really savour the good things in life. I have a theory that I think explains this perceived speeding of time’s passage. Kids live very much in the present, but as adults we’re always ridiculously busy and forever looking forward to something and planning ahead in our work or personal schedules. I wonder if it would slow things down a little if we followed the children’s example by focusing more on the here and now ? Maybe the kids know best? I always thought it wasn’t possible for the grown-ups to always be right..... James Litston 2008_0612vegas-gaydays0058.jpg James Liston, photography, 2008.

/ William D. Hartung

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Συγγραφέας. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ.

Author. Lives and works in New-York, USA.

“Χρόνος, χρόνος, χρόνος… Θυµάµαι που πίστευα ότι το να γίνω 10 χρονών θα µε έκανε πραγµατικά µεγάλο και ότι θα περνούσε µια αιωνιότητα για να φτάσω σε αυτή την ηλικία. Τότε δεν µπορούσα να µε φανταστώ να περνάω τα 21 – σκεφτόµουν ότι όταν είσαι 21, είσαι πραγµατικά βαρετός και πρέπει να φοράς γραβάτα όλη την µέρα.

“Time, time, time . . . I remember when I thought turning 10 would make me really old, and it seemed to take forever to get to that age. Then I couldn’t imagine getting past 21 – I thought when you were 21 you’d be really boring and have to wear a tie all the time.

Τώρα οι περισσότερες από τις πιο δυνατές µου αναµνήσεις φτάνουν πίσω στα 1970 – όταν τελείωνα το σχολείο και ξεκινούσα το κολέγιο: φίλοι, κορίτσια, πάρτυ, ξενύχτια, συµµετοχή σε πανεπιστηµιακές πολιτικές οµάδες – ήταν µια πολύ κοινωνική περίοδος της ζωής µου. Όλα τα άλλα έµοιαζαν σχετικά «καινούρια» – η ζωή µου µε τον Audrey και την Emma, οι δουλειές µου, το γράψιµό µου, µοιάζουν σαν ένα κοµµάτι µιας συνέχειας – είµαι ευχαριστηµένος που η αντίληψη που έχω για τον χρόνο είναι διχασµένη. Απ’τη µια µοιάζει να κινείται πολύ γρήγορα, ενώ από την άλλη, εφόσον φαίνεται σαν µέρος µια µακρόχρονης εµπειρίας, δεν αισθάνοµαι αναγκαστικά µεγαλύτερος.

Now most of my strongest memories go back to the 1970s – when I was finishing high school and starting college: friends, girl friends, parties, staying up all night, joining campus political groups – it was a very social time of my life.

Έχω λίγες δυνατές αναµνήσεις από όταν ήµουν νεότερος – για παράδειγµα να µπουσουλάω στην παραλία όταν ήµουν 2 χρονών (δεν είµαι σίγουρος αν αυτό πραγµατικά έχει συµβεί αλλά είναι µια επαναλαµβανόµενη ανάµνηση)...

I have a few strong memories of being younger – for example, crawling on the beach when I was two (not sure if this even really happened, but it is a recurring memory) . . .

Σκέφτοµαι τον χρόνο µε διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές στιγµές... Ένα συναίσθηµα που πάντα προκύπτει είναι πόσος χρόνος µου έχει µείνει πάνω σε αυτή τη γη. Με αυτό στο µυαλό, θέλω τον χρόνο να περνάει πιο αργά τώρα, περισσότερο κι απ’όσο όταν ήµουν παιδί.(αυτό είναι η αντίληψη µου για τον χρόνο που περνάει, να προχωράει πιο αργά). Σκέφτοµαι τους φίλους µου που είναι µεγαλύτεροι από µένα και το πως φαίνονται να είναι καλά, να έχουν ενέργεια και να κάνουν πολλές δραστηριότητες, ίδιες µε αυτές που έκαναν δέκα χρόνια πριν, ή και περισσότερες...

I think of time differently at different moments . . .

Μια άλλη αντίθεση στην αίσθηση που έχω σχετικά µε τον χρόνο (...) εµφανίζεται όταν σκέφτοµαι την κόρη µου. Η εξέλιξή της από µωρό σε µια νεαρή γυναίκα µοιάζει να συνέβη σε µια νύχτα... Κάθε στιγµή µπορώ να έχω δύο η τρεις διαφορετικές αντιλήψεις του χρόνου: σαν µια συνέχεια – που δεν κινείται ούτε πιο γρήγορα ούτε πιο αργά, απλά κυλάει σαν ένα ποτάµι, σαν µια απειλητική παρουσία που µε κάνει να αναρωτιέµαι πόσο ακόµα θα µπορώ να γράφω και να κάνω άλλα δηµιουργικά πράγµατα που µε κρατάνε ζωντανό και ενεργητικό, και σαν µια εξέλιξη που κινείται ραγδαία ανάλογα µε το πόσο γρήγορα µοιάζει να µεγαλώνει η κόρη µου και οι φίλοι της. Άλλο ένα στοιχείο πάνω σ’αυτό είναι η αίσθηση της ωριµότητας. Νιώθω τόσο νέος και ανώριµος όσο ένιωθα όταν ήµουν 20 χρονών...

Everything else seems relatively «new» – my life with Audrey and Emma, my jobs, my writing feel like part of a continuum – I’m happy and my sense of time is conflicted. On the one hand it feels like it is moving very fast; on the other, since it seems like part of one long experience I don’t necessarily feel older.

One feeling that always arises is how much time do I have left on this earth. With that in mind, I want time to go more slowly now even than it did when I was a child . . . I think about friends who are older than I am, and how they seem to be doing well, are energetic, and doing many of the same kinds of projects they did ten years ago or more. . . Another contradiction to my feeling of time . . . comes in thinking about my daughter. Her progress from a baby to a young woman feels like it has occurred overnight. . . . At any one moment I may have two or three different perceptions of time: as a continuum, moving neither faster or slower, just flowing like a river; as a looming presence, making me wonder how long I will be able to write and do other creative things that keep me feeling alive and energetic; and as a fast-moving process, as measured by how fast the growth of my daughter and her friends seems to be moving. Another element of this is my sense of maturity. I feel just as young and immature as I did in my 20s . . .

William D. Hartung William D. Hartung

/ Marie de Brugerolle

/ Michele Butchko

Η Marie de Brugerolle είναι κριτικός τέχνης και επιµελήτης. Είναι καθηγήτρια στην Ανώτατη σχολή καλών τεχνών της Λυόν, Γαλλία. Is an art historian and curator. She’s a professor at the Ecole nationale des Beaux Arts de Lyon, France.

Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Lives and works in New York, USA.

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ξεκίνηµα…

THE COLOR OF THE DAYS, begining...

Όταν ήµουν παιδί, έµαθα να διαβάζω και να γράφω σχετικά νωρίς. Όταν ήµουν τεσσάρων, πέρασα εισαγωγικές εξετάσεις για το σχολείο. Η εξέταση δεν ήταν µε γράµµατα και αριθµούς, αλλά µε γεωµετρικά σχήµατα και χρώµατα. Υπήρχε ένας µπλε κύκλος, ένα κόκκινο τετράγωνο, ένα πράσινο τρίγωνο και ένας κίτρινος ρόµβος. Ο ρόµβος µε προβληµάτιζε πολύ. ∆εν είχα δει ποτέ στραβό τετράγωνο και δεν τολµούσα να το πω στην δασκάλα µου από φόβο µην την προσβάλω. Μου έµαθε την λέξη ρόµβος. Αργότερα έµαθα ο ρόµβος είναι ένα «συγκεκριµένο» είδος τετραγώνου. Επίσης έµαθα ότι στον Μεσαίωνα, κάθε σχήµα µε τέσσερις πλευρές λεγόταν ρόµβος. Εξ ου και το «Maison carre» (τετράγωνο σπίτι) στην Nimes, που είναι ένας ορθογώνιος ναός. Επίσης έµαθα ότι οι ναοί δεν χρειάζονται αρχιτεκτονική. Ένα περίγραµµα χαραγµένο µε ένα ειδικό ξύλο, το lituus, από έναν µάντη, δείχνει τα ιερά όρια. Litus είναι η ρίζα της (λέξης) Λιθουανία. Κατά την γνώµη µου, η καταγωγή του γραπτού λόγου βρίσκεται στην µαντική. Την τέχνη του να διαβάζεις τον κόσµο στα σηµάδια των δέντρων, των ζώων, των σωµάτων. Οι λέξεις και οι αριθµοί έχουν χρώµατα και υφή, θα έλεγα και εντάσεις θερµότητας. Ένας ενήλικος ή ένας µυστικιστής θα έλεγε «halo». Με λίγα λόγια, ξεκινούσα το σχολείο και διδασκόµουν πώς να διαβάζω και να γράφω. Ακόµα όµως οι µαύροι κύκλοι και οι γραµµές στην σελίδα δεν σήµαιναν τίποτα για µένα. Ήταν βουβά. Είχα µάθει την σηµασία των λέξεων µέσω των εικόνων και της δοµής. Η γραµµατική παρέµενε µια απίστευτη περιπέτεια και τα COD και COI που υπογραµµίζαµε ήταν όµορφες µικρές πράσινες κόκκινες η µπλε βαρκούλες. ∆εν µπορούσα να κατανοήσω την σχέση µεταξύ λέξεων και πραγµάτων. Για τον ίδιο λόγο δεν µπορούσα να διαβάσω κόµικς η µια εικονογραφηµένη ιστορία. Έµοιαζαν όλα πολύ µπερδεµένα, πολύ «φλύαρα». Η δασκάλα αποφάσισε ότι είχα ψυχολογικό πρόβληµα, γιατί µπροστά σε µια τέτοια σύγχυση εγώ αποφάσισα να παραµείνω σιωπηλός. Τουλάχιστον γι’αυτούς. Εγώ ακόµα ένιωθα ότι βρισκόµουν σε µια µόνιµη κατάσταση επικοινωνίας µε τον κόσµο. Μιλούσα στα δέντρα, στα φύλλα, στα ζώα σε µια έντονη, όµως βουβή, γλώσσα. Όλα είχαν νόηµα σε µια αρµονία χρωµάτων, η οποία διαταραζόταν από τις βλακώδεις κραυγές των ενηλίκων. Με τοποθέτησαν στο πίσω µέρος της τάξης µε την Sarah, ένα µικρό κορίτσι που µόλις είχε έρθει από την Αλγερία, και αργότερα µε ένα κορίτσι από το Λάος. Το ανόητο παιδί µε τις «ιδιαίτερες» ικανότητες και οι επιζώντες, η οµάδα των τριών µουγγών. Ήµουν λοιπόν ένας παράξενος ξένος. Για να βρω τον δρόµο µου µέσα στο δικό τους σύστηµα διαχωρισµού του χρόνου, είχα, σαν ένα σηµειωµατάριο, το ηµερολόγιο µου όπου είχα κωδικοποιήσει µε χρώµατα τα δικά τους ονόµατα για τις µέρες τις εβδοµάδας.

When I was a child, I learned to read and write rather early. When I was 4, I passed an entrance examination for school. The test was not on letters and numbers, but on geometric shapes and colors. There was a blue circle, a red square, a green triangle, and a yellow diamond. The diamond was very problematic for me. I had never seen a twisted square, and did not dare tell my teacher, for fear of offending her. She taught me the word «diamond.» Later on, I learned that a diamond is a «particular» sort of square. I also learned that in the Middle Ages, one called every four-sided shape a diamond. Hence the «Maison Carré» (Square House) in Nîmes, which is a rectangular temple. I also learned that temples don’t need an architecture, an outline traced with a special stick, the lituus, by a soothsayer, indicates the sacred limits. Litus is the root of Lithuania. At the origin of writing, for me, lies soothsaying: the act of reading the world in the scars of trees, animals, corpses. Words and numbers have colors and textures, I would even say intensities of heat. An adult or a mystic would have said «halo.» In short, I was starting school and I was being taught how to read and write. Yet the black circles and sticks on the page meant nothing to me. They were mute. I had learned the meanings of words by way of their images and textures. Grammar remained a fabulous adventure, and the COD’s, and COI’s that we underlined were beautiful little green, red, or blue boats. I could not sense the relationship between words and things. By the same token, I could not read a comic book or an illustrated tale, everything seemed too confused, too «loquacious.» The teacher decided that I had a psychological problem, because in the face of such confusion, I decided to remain mute. At least for them. I still felt as if I were in a permanent state of communication with the world. I spoke to trees, leaves, animals, in an intense yet mute language. Everything made sense in a harmony of forms and colors perturbed by the idiotic cries of adults. They placed me at the back of the classroom with Sarah, a little girl who had just come from Algeria, and later, a Laotian girl. The idiot savant and the survivors, the group of the three mutes. I was thus a strange stranger. In order to find my way in their system for the division of time, I had, as a writing pad, my calendar, having color-coded their names for the days of the week.

COD: complement d’object direct (άµεσο αντικείµενο) COI: complement d’object indirect (έµµεσο αντικείµενο)

Marie de brugerolle

COD : Complément d’Objet Direct (Direct Object) COI : Complément d’objet indirect (Indirect Object)

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Όταν ήµουν παιδί συχνά έµενα στο σπίτι της γιαγιάς µου τα Σαββατοκύριακα. Ζούσε στην εξοχή, έπαιρνα δύο λεωφορεία για να πάω και ήταν δύο ώρες µακριά από το καθηµερινό µου σπίτι και την καθηµερινή µου ζωή. Αγαπούσα τόσο πολύ την αναµονή πηγαίνωντας στο σπίτι της, όπου ο αέρας ήταν καθαρός και µπορούσε να τρέχω µέχρι να είµαι τόσο κουρασµένη που δεν µπορούσα να κρατήσω το πιρούνι µου στο δείπνο. Αλλά ήξερα ότι µετά που θα έτρωγα µερικά λαχανικά ή σούπα ή ζυµαρικά, έστω και λίγο, θα µπορούσα να τρέξω πάνω στην ξυλόσκαλα που έτριζε και να ανέβω στο δωµάτιο επενδυµένο µε πεύκο στο οποίο και να ετοιµαστώ για ύπνο. Μετά το βούρτσισµα των δοντιών µου και αφού έβαζα τις πυτζάµες µου, γλίστρούσα µέσα σε σεντόνια που ήταν ακόµη κολλαριστά γιατί είχαν στεγνώσει στον ήλιο και να σιδερωθεί µε ατµό που έκαναν µε το νερό του πηγαδιού του σπιτιού. Τα πάντα µύριζαν λουλούδια. Πάνω στο κοµοδίνο ένας κεραµικός άγγελος µε τη λέξη «Απρίλιος» γραµµένο σε ένα πανό στο στήθος του, µε κοίταζε µε ένα ιδιότροπο χαµόγελό και µια αλογοουρά του 50. Η γιαγιά (nonna) µου είπε ότι ήταν ο φύλακας άγγελός µου και θα πρέπει να ήταν αλήθεια, επειδή όταν ήµουν εκεί, σε αυτό το στενό µικρό κρεβάτι στο δωµάτιο δίπλα στο δικό της, ήµουν ασφαλής και ευτυχής και σίγουρα στον ουρανό. Τα όνειρα ερχόντουσαν γρήγορα και ήταν πάντα γλυκά και γεµάτα µε σκυλιά και καταρράκτες και χαλαρωτικούς ήχους. Είχαν πάντα καλό τέλος. Όταν ερχόταν το πρωί ήµουν ανανεωµένη και πεινασµένη, σαν να είχα περάσει τη νύχτα τρέχοντας µέσα στο δάσος. Ήµουν έτοιµη για τον καφέ µε γάλα και το ψωµί µου και µελάτα βραστά αυγά και για τις περιπέτειες που ήξερα ότι θα είχα στο σπίτι της γιαγιάς µου. Και έπειτα, µετά από άλλες δύο νύχτες ονείρων, θα ήµασταν στο λεωφορείο των 4:00 π.µ., πίσω στις άλλες ζωές µας στο σχολείο και στην εργασία. Είναι εύκολο να θυµηθώ εκείνες τις ηµέρες, ακόµα και τώρα, 50 χρόνια αργότερα. Οι εικόνες είναι λίγο θολές όπως είναι πάντα οι αναµνήσεις, αλλά µπορώ ακόµη να δω τα ζαρώµατα που εµφανίζονταν στα σεντόνια µετά από µια νύχτα ονείρων. Και µπορώ να αισθανθώ τα χέρια της γιαγίας µου όταν µε σκέπαζε µέσα σ’ αυτή τη φωλιά και σιγοτραγουδούσε και χάιδευε τα µαλλιά µου. Ήταν τα ίδια χέρια που έραψαν µανίκια για πουκάµισα για δεκαετίες πριν και µετά τη γέννησή µου και τα ίδια χέρια που φύτέυαν, πότιζαν, και µάζευαν τα λουλούδια που µπορώ να µυρίσω όποτε θέλω ή, το πιθανότερο, χρειάζοµαι να θυµηθώ. Michele Butchko As a child I often stayed at my grandmother’s house on the weekends. She lived in the country, two bus-rides and two hours away from my weekday home and my weekday life. I loved the anticipation of getting to her house where the air was fresh and l could run until I was so tired I could hardly hold a fork at dinner. But I knew that after I ate some vegetables or soup or pasta, even a little bit, that I could run up the creaky pine stairway to the pine-paneled room and get ready for bed. After brushing my teeth and donning my pajamas, I slipped between sheets that were still crisp from drying in the sun and being ironed with steam made from the well-water that supplied the house. Everything smelled like flowers. On the dresser a ceramic angel with the word “April” written on a banner across its chest stared at me with its quirky smile and 50’s ponytail. My nonna said it was my guardian angel and it must have been true because when I was there, in that narrow little bed in the room next to hers, I was safe and happy and surely in heaven. Dreams came quickly and they were always sweet and filled with dogs and waterfalls and soothing sounds. They always had happy endings. When morning came I was refreshed and famished, as if I had spent the night running through the forest. I was ready for my coffee milk and bread and soft-boiled eggs and for the adventures I knew I would have at my grandmother’s house. And then, after another two nights of dreams, we would be on the bus at 4:00 A.M., back to our other lives of school and work. It is easy to remember those days, even now, 50 years later. The images are slightly hazy as memories always are, but I can still see the wrinkles that appeared in those sheets after a night of dreams. And I can feel the arms of my nonna as she tucks me into the nest and coos and smoothes my hair. They are the same arms that sewed sleeves to shirts for decades before and after my birth and the same arms that planted, watered, and picked the flowers that I can smell whenever I want to or, more likely, need to remember. Michele Butchko

/ Richard Nazario

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Lives and works in New York, USA.

Τα όνειρα είναι ένα µοναδικό µέρος όπου µπορούµε να ελέγξουµε το χρόνο ή τουλάχιστον να το δούµε να συµβεί. Οι επιστήµονες λένε ότι όταν κάποιος έχει ένα πολύπλοκο όνειρο που παίρνει κάποιο χρόνο για να συνεχίσει την πορεία του, η πραγµατική διάρκεια θα µπορούσε να είναι µόνο λίγα λεπτά. Όλα τα πράγµατα που αντιλαµβανόµαστε στο όνειρο είναι µε κάποιο τρόπο συµπιεσµένα σε ένα µικρό θράυσµα πραγµατικού χρόνου. Θυµάµαι καθαρά να βλέπω όνειρα που φαινόταν να διαρκούν ώρες, και όταν ξυπνούσα, να διαπιστώνω ότι είχα κοιµηθεί µόνο τριάντα λεπτά. Ο χρόνος µέσα σε ένα όνειρο φαίνεται επίσης να συµπιέζεται και να επεκτείνεται κατά βούληση. Πριν από χρόνια είχα ένα όνειρο των παιδικών µου χρόνων, όπου έπαιζα µε τους φίλους µου. Τρέχαµε στην πίσω αυλή κάποιου και τελικά να σκαρφαλώσαµε πάνω σε ένα δέντρο επάνω στην επίπεδη οροφή του γκαράζ. Σε κάποιο σηµείο, ένας απο την οµάδα µας προκάλεσενα πηδήξουµε από την οροφή του γκαράζ στο έδαφος. Κάποιος φυσικά τόλµησε και το έκανε. Αφού είδαµε τον φίλο µας να το κάνει χωρίς να τραυµατίστεί, εµείς οι υπόλοιποι ήµασταν λιγότερο απρόθυµοι να δοκιµάσουµε. Τέλος, ήρθε η σειρά µου και πήδηξα από την όρθια θέση. Εκεί το όνειρό µου πήρε µία απρόσµενη τροπή. Μεταξύ της στιγµής όπου έφυγα από την οροφή και τη στιγµή όπου προσγειώθηκα στο έδαφος, ο χρόνος έµοιαζε να παραµένει σε ακινησία. Ήµουν σε θέση να βλέπω τα πάντα που συνέβαιναν παντού στην πόλη µου εκείνη τη συγκεκριµένη στιγµή. Τα µωρά που τα πηγαίναν βόλτα στα καροτσάκια τους, διαφωνίες µπροστά σε καταστήµατα, οδηγούς λεωφορείων που πουλούσαν εισιτήρια στους επιβάτες, µια γυναίκα να µαγειρέυει µπροστά από έναν φούρνο και να ρίχνει κατά λάθος ένα κουτάλι στο πάτωµα, επιβάτες ενός αεροπλάνου που µόλις είχε απογειωθεί να περιµένουν µε αγωνία να ξεκουµπώσουν τις ζώνες ασφαλείας τους. Φαινόταν σαν εκατοντάδες φωτογραφίες που εµφανιζόταν στο µυαλό µου. Όταν προσγειώθηκα στο έδαφος, ο χρόνος επανήλθε στην κανονική συµπεριφορά του και η θέα µου για τον κόσµο ήταν και πάλι περιοριορισµένη σε ό, τι θα µπορούσα να δω από τη θέση µου στην αυλή του φίλου µου. Φαινοµενικά ασήµαντες λεπτοµέρειες στην καθηµερινή µας ζωή µπορούν να γίνουν σηµαντικά στοιχεία ή σηµεία εκκίνησης στα όνειρά µας. Μια σκιά του εαυτού µου, ένα δέντρο που κινείται από τον αέρα, κάθε σκηνή που δεν φαίνεται σωστή θα µπορούσε να κολλήσει στο µυαλό µου ήσυχα περιµένοντας να επανεµφανιστεί ως στοιχείο σε ένα όνειρο. Αυτές οι αντιφάσεις εµφανίζονται όλη την ώρα, αλλά συνήθως δεν τις προσέχουµε. Επίσης, αυτό που θεωρώ σηµαντικό, µπορεί να µην είναι καθόλου για κάποιον άλλο επειδή η προσωπική εµπειρία της ζωής µας υπαγορεύει πώς ο καθένας µας θα αντιδράσει σε οτιδήποτε και στα πάντα. Μεγαλώνοντας νοµίζω ότι βλέπω ότι και πριν, αλλά ίσως να µην δίνω πιά ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτοµέρειες. Όταν ήµουν παιδί, τα πάντα για µένα ήταν νέα και συναρπαστικά, έτσι τα κατέγραφα όλα µέσα µου. Αυτές οι µέρες της παιδικής µου ηλικίας ήταν τόσο πυκνές σε δεδοµένα, που δεν είναι περίεργο να τις θυµάµαι τόσο πολύ πιο µεγάλες. Ήταν εύκολο να απολαµβάνω τον κόσµο γύρω µου, επειδή είχα λίγες ευθύνες να τραβάνε την προσοχή µου. Ως ενήλικας κάποιος περνά την ηµέρα κάνοντας πράγµατα πάντα για έναν σκοπό. Όταν περπατάµε στο δρόµο ή οδηγάµε προσαρµόζουµε το πως κοιτάµε ανάλογα µε την κάθε εργασία. Τα µάτια και το µυαλό µας φιλτράρουν τα περιττά στοιχεία συνεχώς. Ωστόσο, αυτά τα περίσσια στοιχεία δεν σβήνονται πάντα. Μερικά από αυτά, πιστεύω ότι µας επισκέπτονται στα όνειρα µας. Οι εικόνες µου είναι ένα είδος «τροφή για σκέψη» – αλλά για το υποσυνείδητο, για την ποικιλία στον κόσµο των ονείρων. Εικόνες που βλέπω θα µπορούσαν να αποθηκευθούν για µεταγενέστερη αναπαραγωγή σε ένα όνειρο, αναδιαρθρώνονται για να πούν µια ιστορία που δεν υπάρχει στη διάρκεια της ηµέρας. Μερικοί άνθρωποι έχουν εξωφρενικά και ζωηρά όνειρα, άλλοι πολύ πεζά και µερικοί δεν ονειρεύονται καθόλου. ∆εν νοµίζω ότι αυτό ενισχύει ή µειώνει το χαρακτήρα κάποιου, τη δηµιουργικότητα ή την διάνοιά του. Πραγµατικά δεν γνωρίζω τον ρόλο που παίζουν τα όνειρα στη ζωή µας συνολικά. Ίσως να δείχνουν µια πλευρά µας που είµαστε πάρα πολύ ντροπαλοί για να την εκφράσουµε κανονικά, µε έναν τρόπο αυτό που πραγµατικά θέλουµε πολύ ή που πραγµατικά φοβόµαστε. Αυτό για το οποίο είµαι σίγουρος είναι ότι θα συνεχίσω να απολαµβάνω τα όνειρά µου. Richard Nazario

Dreams are one of the only places where we can manipulate time or at least see it happen. Scientists tell us that when one has a complex dream that takes some time to run its course, the actual elapsed time could be only a few minutes. All the things we perceive in the dream are somehow compressed into a tiny sliver of real time. I clearly remember having dreams that seemed to last for hours, only to awaken and find that I had been asleep only thirty minutes. Time within a dream seems to compress and expand at will, as well. Years ago I had a dream of my childhood where I was playing with my friends. We were running around in someone’s backyard and eventually climbed up a tree onto the flat roof of the garage. At some point, someone dared anyone in the group to jump off the roof of the garage onto the ground below. Of course someone took the dare seriously and did it. After seeing our friend do it without getting hurt, the rest of us were less reluctant to give it a try. Finally my turn came, and I jumped from a standing position. This is when my dream took an unexpected turn. Between the time I left the roof and the time I landed on the ground, time seemed to stand still. I was able to see everything going on everywhere in my town at that instant. Babies being wheeled along in their strollers, arguments in front of stores, bus drivers accepting fares from passengers, a woman cooking in front of a stove accidentally dropping a spoon on the floor, passengers in an airplane that had just taken off waiting anxiously to be allowed to unbuckle their seatbelts. It seemed like hundreds of photographs being flashed before my mind. When I landed on the ground, time reverted to its normal behavior and my view of the world was again limited to what I could see from my place on the ground in my friend’s yard. Seemingly unimportant details in our day to day lives can become major elements or starting points in our dreams. A shadow of myself, a tree moving in the wind, any scene that doesn’t look quite right might stick in my mind quietly waiting to reappear as an element in a dream. These incongruities appear all the time, but we usually don’t notice them. Also, what I find significant may not be at all to someone else because our individual life experience dictates how we each react to anything and everything. As I’ve gotten older I think I see as much as before but maybe don’t pay as close attention to the details. As a child, everything was new to me and fascinating, so I took it all in. Those childhood days were so data dense, it’s no wonder they seemed so much longer. It was easy to soak up the world around me because I had few responsibilities tugging on my attentions. As an adult one goes through the day doing things always for a purpose. When we walk down a street or drive we tailor how we see to the task at hand. Our eyes and minds filter out unneeded data constantly. However, that excess doesn’t always just go away. Some of it, I believe revisits us in the form of dreams. My images are a kind of “food for thought” – but of the subconscious, dreamworld variety. Images I see that might be stored for later playback in a dream, restructured to tell a tale that doesn’t exist in the day time. Some people have outrageous and vivid dreams, others very pedestrian and some don’t dream at all. I don’t think this enhances or detracts from one’s character, creativity or intellect. So I really don’t know the role dreams play in our lives as a whole. Maybe they play out the side of us that we’re too shy to express normally, in a way what we really want or really fear. All I’m certain of is that I continue to enjoy my dreams. Richard Nazario

THE PUPPET OF THE WOLF

The puppet of the wolf I have not made yet encloses my right hand: fur stubbles my wrists, a tongue, avid, carnivorous, licks between thumb and finger; my knuckles bunch into eyes, eyes of opaque flesh, cunning but sightless.

/ Hélène D’Hervé

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Φωτογράφος. Ζει και εργάζεται στο Montreuil, Γαλλία. Photographer. Lives and works in Montreuil, France.

The wolf is transparent, but visible: my daughter sees it, my right hand is the wolf. She laughs at its comic dance, at its roars and piglet murders: the bones of my left hand squeak and crack in its grip, in its gray teeth its lack of mercy. The last house crashes down: the wolf is on fire, my right hand is on fire, the wolf is gone. Where has the wolf gone? He disappeared under the skin of my fingers, my scalded werewolf hand, which now, restored to normal, slides like an ordinary hand past the seahorse and orange boat of the bath. This is a miracle, there is never any death: the wolf comes back whenever he is called, unwounded and intact; piglets jump from my thumbs. My dying right hand, which knots and shrinks drier and more cynical each year, is immortal, briefly, and innocent. Together with my left hand, its enemy and prey, it chases my daughter through the warm air, and muted with soapsuds, lifts her into the water. by Margaret Atwood — 1978

Hélène D’Hervé, photography, courtesy Galerie Poggi & Bertoux associés – Objet de production.

/ Fanny Allié

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Lives and works in New York, USA.

Μέσω των εγκαταστάσεων και τών µικτών τεχνικών που χρησιµοποιώ, εξερευνώ την έννοια του ίχνους που υποδεικνύει την ύπαρξη των άλλων και της δικής µου. Το ίχνος επίσης δείχνει και το πέρασµα του χρόνου. Πολλά από τα projects µου υπαινίσσονται την πορεία του χρόνου καθώς εξετάζουν µνήµες, ενέργειες και επεισόδια από το παρελθόν και γεγονότα που συνέβησαν σε ένα συγκεκριµένο και καταγεγραµµένο χρόνο. Γραµµένες λέξεις και αφηγηµατικό περιεχόµενο αποτελούν επίσης τον πυρήνα της πρόσφατης πρακτικής µου. Στα projects µου έχω χρησιµοποιήσει πυλό, ύφασµα, ξύλο, τρίχες, χαρτί και video. Επιπλέον, επικεντρώνοµαι στην σχέση που µπορεί να έχει κάποιος µε το σώµα του, την οικογένεια του, τις µνήµες του και µε τον έξω κόσµο. Στοχεύω στο να αµφισβητήσω την ασταθή και παροδική φύση των δεσµών αυτών µε έναν κωµικό-τραγικό και παράδοξο τρόπο. Πρόσφατα, εµπνέοµαι από τα δικά µου τελετουργικά, τις καθηµερινές συνήθειες και τις µνήµες που αποσπώ από την παιδική µου ηλικία. Through my mixed media and installation work, I explore the notion of trace that indicates the existence of others and my own. Trace also shows the passing of time. Many of my projects suggest the course of time as they examine memories, past actions or incidents, and events that happened at a specific and recorded time. Written words and narrative content are also at the core of my recent practice. In my projects I have used clay, fabric, wood, hair, paper and video. In addition, I focus on the relationship that one can have towards his own body, family, memories and outside world. I aim to question the unstable and impermanent nature of these bounds in a comic, tragic and absurd way. Lately, I have found inspiration in my own rituals, daily life habits and memories extracted from my childhood.

Bamboos, video, 5mn 30 sec, 2008.

Σταυρωµένα δάχτυλα, ασβεστοκονίαµα 2010 Στην εγκατάσταση των σταυρωµένων δακτύλων, µε ενδιέφερε να χρησιµοποιήσω µια κοινή χειρονοµία που όλοι γνωρίζουν και που σχετίζεται µε την πιθανότητα, την τύχη, τις ευκαιρίες ή τις χαµένες ευκαιρίες, την ελπίδα, και την ψευδαίσθηση συγχρόνως. Θυµάµαι ότι η “ψευδαίσθηση” ήταν ένα σηµαντικό κοµµάτι της παιδικής µου ηλικίας. Παρουσιαζόµενα µαζί, τα δάχτυλα αποκτούν µια οργανική και ζωντανή παρουσία (λόγω του σχήµατος τους) επειδή έχουν κοπεί από τα χέρια τους, τα σταυρωµένα δάχτυλα υπαινίσσονται µια στιγµή που είτε έχει χαθεί, είτε µια ευκαιρία που δεν προέκυψε ποτέ. Crossed fingers, plaster, 2010. In the crossed fingers installation, I was interested in using a common gesture that everyone knows and that relates to chance, luck, opportunities or missed opportunities, hope and illusion at the same time. I remember that “illusion” was an important part of my childhood. Displayed together, the fingers take an organic and living appearance (due to their shape) but being cut off their hands, the crossed fingers allude to a moment that is either lost or to an opportunity that never arose.

/ Ronald Cornelissen

/ Olivier Leroi

Γεννήθηκε το 1960. Ζει και εργάζεται στο Ρόττερνταµ, Ολλανδία και στο Παρίσι, Γαλλία. Born in 1960. Lives and works in Rotterdam, Netherlands and Paris, France.

Γεννήθηκε το 1962. Ζει και εργάζεται στο Nançay και στό La Roche-sur-Yon, Γαλλία. Born in 1962. Lives and works in Nançay et La Roche-sur-Yon, France.

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Lemmy, video 2010. Commissioned by SKOR en tu-e, 2003. Ο Armo Pronk, µέλος του TU/e, είναι της γνώµης ότι η βιοµηχανία οικοδόµησης δεν διαθέτει τους υλικούς η τεχνικούς πόρους που χρειάζονται για να πραγµατοποιηθούν οι ακραίες αρχιτεκτονικές φόρµες που δηµιουργούνται µέσω του υπολογιστή. ∆εν είναι ο µόνος που το πιστεύει αυτό. Σε συνεργασία µε τον καθηγητή Beunkers και τους φοιτητές του πανεπιστηµιακού τµήµατος για την εναέρια και διαστηµική πλοήγηση στο TU-Delft έχει αναπτύξει µια τεχνική µέθοδο που έχει ως στόχο να βελτιώσει την πραγµατοποίηση της αποκαλούµενης αρχιτεκτονική Blops. Η λέξη Blops προκύπτει από τα αρχικά των λέξεων Binary Large Objects και έχει να κάνει µε ρευστή αρχιτεκτονική που δηµιουργείται µέσω υπολογιστών. Βάση της επιθυµίας του SKOR να αναπτυχθούν οι συνεργασίες µεταξύ καλλιτεχνών και επιστηµόνων, ζητήθηκε από τους καλλιτέχνες Jurgen Bey, Ronald Cornelissen και Gabriel Lester να σχεδιάσουν ένα ‘blop’ σε συνεργασία µε τους φοιτητές από το τεχνικό πανεπιστήµιο του Eindhoven. Ο στόχος ήταν να διερευνήσουν την δυνατότητα χρήσης της πρόσφατα ανεπτυγµένης τεχνολογίας υπολογιστών για την δηµιουργία ‘liquid architecture’. Τα ‘blops’ αυτά πρέπει να αποτελούν κατάλληλους χώρους εργασίας ,όπου να µπορούν να αναπτυχθούν τα projects της συνεργασίας στον τοµέα της τέχνης και της τεχνολογίας. Lemmy, video 2010. Commissioned by SKOR en TU-e, 2003. Arno Pronk, member of the TU/e, is of the opinion that the building industry does not possess the material or technical resources needed to realize extreme computer generated architectonic forms. He is not alone in thinking this. In collaboration with Professor Beunkers and students of the faculty for Air and Space Travel at TU-Delft he has developed a technical method intended to optimize the realization of so-called Blobs architecture. Blobs officially stands for Binary Large Objects and is concerned with computer generated fluid architecture On the basis of SKOR’s wish to develop collaborations between artists and scientists, artists Jurgen Bey, Ronald Cornelissen and Gabriël Lester were asked to design a ‘blob’ in collaboration with students from the Technical University in Eindhoven. The goal was to investigate whether it was possible to use recently developed computer technology to create ‘liquid architecture’. These ‘blobs’ should be suitable spaces for working in, where collaborative projects in the field of art and technology can be developed. Design/ model: Ronald Cornelissen – Computer images: Jingyi Dai. With the movie: Design: Ronald Cornelissen – Computer animation: Jingyi Dai – Music: Metal Dungeon.

Πρώτα χιόνια στη χώρα του Dogon, φίλµ 8 λεπτά, Sangha, Μαλί, ∆εκέµβριος 1999. «Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Μαλί το 1999 και 2000 προσκεκληµένος στο πλαίσιο του προγράµµατος Culturesfrance, δηµιούργησα ένα έργο µε τον πληθυσµό του χωριού Sangha. 800 κιλά βαµβακιού απεστάλησαν από την περιοχή παραγωγής του (Σέγκου) µέχρι το βράχο της Bandiagara. Αφού βρήκαµε µια “τεχνική ρήξης” όλοι οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στην άκρη του γκρεµού και πραγµατοποίησαν την πρώτη χιονόπτωση στη χώρα του Dogon! Το βαµβάκι συλλέχθηκε και χρησιµοποιήθηκε αργότερα από τους χωρικούς για να υφάνουν ρούχα. Αυτή η προφητική δράση για την κλίµατική αλλαγή έχει κινηµατογραφηθεί και έχει παρουσιαστεί σε διάφορες περιπτώσεις όπως κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Paris-Berlin, σε µια βραδιά αφιερωµένη στον Jean Rouch και στο µουσείο Grand Palais κατά την πρώτη έκδοση της έκθεσης Force de l’Art.» O.L. First snow in the country of Dogon, film 8’, Sangha, Mali, December 1999. “During a trip to Mali in 1999-2000 prompted by the program Culturesfrance, I created a project with the entire population of the village of Sangha. 800 kg of cotton were shipped from the region of production (Segou) to the cliff of Bandiagara. After finding a « technique of launching » all the inhabitants settled on the edge of the cliff and performed the first snowfall in the country of Dogon! The cotton was later recovered and used by villagers to weave clothes. This prescient action on climate change has been filmed and shown on numerous occasions and especially during the festival Paris-Berlin on an evening dedicated to Jean Rouch and at the Grand Palais in the first edition of the show Force de l’art.” O.L.

/ Alain Domagala

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Γεννήθηκε το 1969. Ζει και εργάζεται στη Μασσαλία, Γαλλία Born in 1969. Lives and works in Marseille, France.

Ένας συγκεκριµένος αριθµός καλλιτεχνών σήµερα οραµατίζεται για την σύνταξη της πρότασης του, προσπαθώντας να ενοχλήσει, να προκαλέσει έκρηξη στο κενό που υπάρχει µεταξύ πραγµατικού εµπειρικού και του φανταστικού συµβολικού χώρου. Η δουλειά του Alain Domagala υποδεικνύει ακριβώς τις µετατοπίσεις ανάµεσα στην συµβατική αναπαράσταση, όπως στην χαρτογραφία ή στο επιστηµονικό σχέδιο, (λίγο ξεπερασµένο σε κάποιες περιπτώσεις) και στην φανταστική µετατόπιση, που ο κάθε ένας µπορεί να χρησιµοποιήσει. Είναι όντως ένα θέµα που δηµιουργεί ερωτήµατα και εποµένως εισάγεται µια εθελούσια αµφιθυµία µεταξύ αντικειµένου, εγκατάστασης, σχεδίου, µοντέλου και γλυπτού για να δηµιουργήσουν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την κυκλοφορία και την συνάντηση ανάµεσα στον πνευµατικό και στον πραγµατικό χώρο. Ο Domagala περιµένει στην σχισµή, στον σύνδεσµο ανάµεσα σε ένα συνειδητό όνειρο και σε ένα πάτηµα στον αληθινό κόσµο. [απόσπασµα από ένα κείµενο της Estelle Pages]

En cosmogonie, diaporama, video, 2010.

A certain number of artists today envision their proposition by attempting to disturb, to explode the gap between real experientιal space and imaginary symbolic space. Alain Domagala’s work precisely indicates the shifts between normative representation, as in cartography or scientific drawing, (a bit outdated in some cases) and the imaginary transposition that each and everyone can make of it. It is well indeed a matter of question and therefore introducing a voluntary ambivalence between object, installation, design, model, and sculpture to create environments propitious to the circulation and the meeting between mental space and concrete space. Domagala waits at the interstice, at the junction between a conscious dream and a foothold in the real world. [Excerpt from a text by Estelle Pagès]

Henriette Desjonquères / Paul Fargues

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Ζει και εργάζεται στο Παρίσι, Γαλλία. Lives and work in Paris, France.

Ο παίκτης του αυλού, αυτο-πορτραίτο ως φωτογράφος, Teufelberg, Βερολίνο Η αγγλική µετάφραση της ονοµασίας αυτού του λόφου: Βουνό του ∆ιαβόλου. Με ύψος 80 µέτρα, βρίσκεται µέσα στο δάσος του Grunewals, στα βόρεια της πόλης του Βερολίνου. Πρόκειται για ένα τεχνητό λόφο που χτίστηκε από τους Συµµάχους µετά τον ∆εύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο µε συντρίµµια της πόλης του Βερολίνου. Εκτιµώµενο ποσό από τα συντρίµµια που χρησιµοποιήθηκαν για την κατασκευή: 12 000 000 κυβικά µέτρα. Θαµµένος από κάτω, ένα ναζιστικό στρατιωτικό και τεχνολογικό πανεπιστήµιο που σχεδιάστηκε από τον Albert Speer. Στη δεκαετία του 1960 ένα µικρός χιονοδροµικός σταθµός κατασκευάστηκε στις πλαγιές του λόφου. Η αµερικανική National Security Agency κατασκέυασε έναν από τους µεγαλύτερους σταθµούς της, στην κορυφή του λόφου. Είναι γνωστό ότι ήταν µέρος του παγκόσµιου δικτύου κατασκοπίας ECHELON. Κατόπιν αιτήµατος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, τα τηλεκαθίσµατα αφαιρέθηκαν επειδή διαταράσσαν τα σήµατα. Ο σταθµός συνέχισε να λειτουργεί µέχρι την πτώση της Λαϊκής ∆ηµοκρατίας της Γερµανίας και του Τείχους του Βερολίνου. Τα κτίρια και τα ραντάρ είναι ακόµα στο λόφο. Σήµερα παραµένει ένα κτίριο του οποίου η αρχιτεκτονική µάλλον θυµίζει Walt Disney. Από τον τίτλο αυτής της φωτογραφίας: Le pipeau. (pipe whistle – ο αυλός) Αρχικά, ο όρος «pipeauté» στη γαλλική γλώσσα χρησιµοποιείτε από τους κυνηγούς. Προσελκύσαµε πουλιά στα κλαδιά των δέντρων, όπου είχαµε βάλει κόλλα, µε διαφορετικά είδη κελαηδισµάτων που µιµούνταν το τραγούδι τους. Ο αυλός έχει σήµερα µια χροιά που συνδέεται µε τον δόλο.

The player of the pipe, self-portrait as a photographer, Teufelberg, Berlin The English translation of the name given to this hill: Mountain of the Devil. With a height of 80 meters, it is situated in the forest of Grunewals, in the north of the city of Berlin. It is an artificial hill built by the Allies after the Second World War with the rubble of the city of Berlin. Estimated sum of the rubble used for the construction: 12 000 000 m3. Buried underneath, a Nazi military and technology university designed by Albert Speer. In the 1960s a small ski-station was constructed on the slopes of the hill. The American NSA constructed one of its largest stations on the top of the hill. It was known to be part of the worldwide spy-network ECHELON. At the request of the U.S. government, the chair lifts have been removed because they disturbed the signals. The station continued to operate until the fall of the GDR and the Berlin Wall. The buildings and radar domes are still on the hill. Today remains a building whose architecture rather reminds of Walt Disney. Mr Pipeau, self-portrait as a photographer, Teufelsberg, Berlin, photography 104x84cm.

From the title of this photography: Le pipeau. (The pipe) Originally the term «pipeauté» in french is used by hunters. We attracted birds on branches covered with different kinds of bird chirping that mimicked their song. The pipe has today a connotation associated with deception.

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

/ Aleksandra Mir Γεννήθηκε το 1967 στο Lubin, Πολωνία. Πολίτης της Σουηδίας και των ΗΠΑ. Μετακινείται συνεχώς. Born 1967 Lubin, Poland. Citizen of Sweden and USA. Lives on the road.

Την ηµέρα που βαριά µηχανήµατα και εργατικό δυναµικό µετέτρεψε µια ολλανδική παραλία σε ένα σεληνιακό τοπίο µε λόφους και κρατήρες. Κατά τη δύση του ηλίου η εργασία σταµάτησε, καθώς και µία ζωντανή τυµπανοκρουσία ανακοίνωσε την τελετή όπου µια γυναίκα κοσµεί το φανταστικό αυτό φεγγάρι µε µια αµερικανική σηµαία. Το ίδιο βράδυ, ενώ η γιορτή εξακολουθούσε, το τοπίο ισοπεδώνεται και πάλι, µην αφήνοντας πίσω κανένα φυσικό ίχνος της εκδήλωσης – εκτός από τις αναµνήσεις και µια ιστορία για τις µελλοντικές γενιές. The day when heavy machinery and manpower transformed a Dutch beach into a lunar landscape of hills and craters. At sunset the labor stopped, and a live drumbeat announced the ceremony of a woman, gracing this imaginary moon with an American flag. The same evening, while the party still went on, the landscape was flattened out again, leaving no physical trace of the event behind – save the memories and a story to tell future generations.

First woman on the moon, video 12mn, 1999.

/ Marion Mahu Γεννήθηκε το 1978 στο Pithiviers. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι και στη Μασσαλία, Γαλλία. Born 1978 in Pithiviers. Lives and works in Paris and Marseille, France.

Quand les mouettes ont pied, il est temps de virer, ink on paper, 80x90cm, 2009.

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

/ Marion Mahu

/ Nicos Varitimiadis

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Γεννήθηκε το 1979 στο Jesenik, Τσεχία. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Born in 1979 in Jesenik, Czech Republic. Lives and works in Thessaloniki, Greece.

ΤΑ ΠΌ∆ΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΎ Ξεκινάµε ένα ταξίδι µέσα στην υβριδική φύση της φουρτουνιασµένης θάλασσας, µε το έργο «quand les mouettes ont pied il est de temps de virer.» (Oταν οι γλάροι πατώνουν είναι καιρός να κάνουµε στροφή). Το βλέµµα ακολουθεί κάθε στοιχείο των κυµάτων, επανασχεδιάζοντάς τα µε τα µάτια, αλλά αυτή τη φορά ξαφνικά η κίνηση έλκεται προς τα επάνω από τη ζωτική δύναµη του υγρού. Και τότε αντί να ακολουθεί την κίνησή της, αρχίζει να µειώνεται και καταλήγει να συνθλίβεται πάνω στην άµµο. Η κίνηση παραµένει µετέωρη στο ζενίθ των κυµάτων, συνδεδεµένη µε µια πολύ µικρή µορφή. Εκεί όπου όλα είναι κίνηση και επιθυµία, στο ηχηρό πιτσίλισµα του αφρού, η µορφή σκαρφαλώνει στην κορυφή της εν λόγω υδάτινης κατασκευής και αφαιρεί, µόνο µε την παρουσία της, µια στιγµή πλήρους δύναµης εκτός χρόνου. Κάποιος χτυπά τα δάκτυλα του για να σταµατήσει την εικόνα, για να γίνει σιωπή και να αναλύσει τον τρόπο µε τον οποίο αρθρώνεται αυτή η κινητήρια δύναµη, ή απλά για να σταµατήσει και να απολάυσει την θέα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Αποδοµώντας τη φύση, τεµαχίζοντας ένα κύµα, αποθανατίζοντας µία κίνηση, όλες αυτές οι ανθρώπινες ουτοπίες επιτυγχάνονται από αυτό το ανδρείκελο που τραβάει την προσοχή µας. Μιλάµε για το βλέµµα, το αφήνουµε να περιπλανηθεί, να µετακινηθεί, να ρεύσει, να ανασταλεί απότοµα, να παγιδευτεί, να βυθιστεί, και να παγιδευτεί πάλι. Να προτείνει ένα µονοπάτι και στη συνέχεια να το ξυπνήσει αιφνιδίως εκ νέου συµπυκνώνοντας την επιφάνεια ξετυλίγοντας τον χώρο: αυτό που καλύπταµε µε ένα οµοιόµορφο βλέµµα, πολλαπλασιάζεται από τα εκπληκτικά εφέ της προοπτικής ή αλλαγές κλίµακας. Η µικροσκοπική περιγραφή ενός λεπτοµερώς κατασκευασµένου τοπίου εξαφανίζεται όταν το βλέµµα φτάνει στο δρόµο, και µπαίνει σε µία λαίλαπα επιταχύνσεων και καµπών. Είναι µια µεγάλη, ανοιχτή πρόσκληση, που οδηγεί σ’ένα κουρασµένο µονοπάτι, γίνεται λαβύρινθος, και τελειώνει ένα φάυλο κύκλο, στο οποίο ανακαλύπτουµε ότι είµαστε εµείς οι ίδιοι οι κρατούµενοι όταν είναι πιά αργά, αλλά αρκετά νωρίς για να έχουµε καταγράψει και την παραµικρή λεπτοµέρεια κατά την πτώση Natalia Lopez SEA LEGS It is in the hybrid nature of a rooted sea, the we embarque on « Quand les mouettes ont pied il est temps de virer. ». The gaze follows each fraction of wave, redrawing them in the panning of the eyes, but this time suddenly movement is hauled up by the vital force of liquid. And then instead of following its movement, starts to decline and finishes up squashed on the sand. The movement remains suspended at the culminating point of the wave, attached to a miniscule form. Where everything was movement and desire, the sonorous splashing of the froth, the figure perched on the summit of this aquatic construction extracts, by its soul presence, the instant of complete force outside of time. Snapping ones fingers to stop the image, to make silence and analyse how this moving force is articulated, or simply to pause and to take advantage of the view while smoking a cigarette. Deconstructing nature, dissecting a wave, immortalising a movement, all these human utopias accomplished by this homoncule that holds our attention. It is the gaze that we are talking about, to let it wander, move, flow, to brutally suspend itself, get trapped, sink deeper, then get trapped again. To suggest a pathway then to brusquely wake it up, re-densifying the surface by unfolding space: what we were covering with a uniform gaze, becomes multiplied by the surprising effects of perspective or changes of scale. The miniscule description of a detailed constructed landscape that disappears when the gaze falls on the road, and is taken by the whirlwind of accelerations and bends. It is a vast, open invitation, that leads to a rutted pathway, becomes a labyrinth, and finishes up a closed circuit, in which we discover ourselves prisoners when it is toο late, but sufficiently early to have recorded the smallest details while falling. Natalia Lopez

Η δουλειά µου ασχολείται κυρίως µε τις διαφορές και τις οµοιότητες µεταξύ της µυθολογίας και της πραγµατικότητας. Μέσα από τη δουλειά µου προσπαθώ να αναλύσω, να κατανοήσω και να ασκήσω κριτική σε όρους, όπως η µυθολογία, το αρχέτυπο και το monumentary. Το έργο για το οποίο δουλεύω τον τελευταίο καιρό ονοµάζεται Cerna Ruka. Αποτελείται από ένα συνδυασµό διαφόρων µέσων και αναφέρεται κυρίως στους όρους που επισήµανα προηγουµένως. Το συγκεκρηµένο αυτό έργο ασχολείται κυρίως µε την οπτική της ετερότητας και τη δηµιουργία της καταναγκαστικής πίστης. Ασχολείται µε την υποκειµενικότητα της καθηµερινής ζωής, τις υποθέσεις, τις αξίες της και τις ιδιαιτερότητές της. Τα έργα που µε ενδιαφέρουν περισσότερο και γενικά η έρευνα που έχω κάνει µιλούν στο συνολό τους για την ισχυρή και σαφή δράση της ανακάλυψης. Την ανάγκη της φανέρωσης κάτι στο φως που έχει παραµείνει κρυφό. Η συνειδητή κατάδυση στα βάθη των νοηµάτων και των τρόπων όπως τα σύµβολα και τα σηµανόµενα και η τοποθέτηση τους σε ανεξάρτητο περιβάλλον δηµιουργεί µια διαφορετική επανασυνδέση. Στην δουλειά µου αυτήν την ιδέα την αποκαλώ τρίπτυχο αρχαιολογίας-αρχέτυπου-προέλευσης. Νίκος Βαρυτιµιάδης 2010 My work deals with the differences but also the similarities between mythology and reality. Through my work I try to analyze, to critique and to understand terms such as mythology, archetype and mocumentary.The project on which I now work is called cerna ruka. It is formed by a combination of various media and is informed by the terms such as mythology, archetype and mocumentary. The project deals with the perspective of otherness and the creation of mandatory beliefs. It deals with the subjectivity of daily life, its assumptions, its securities and its normalities. The works that interest me the most, and I believe the research I have been doing is all about a strong and clear action of recovery; the necessity to bring something to the light that has remained hidden. The conscious dive in the depths of meaning and the ways that symbols and significations if detached from their immediate environment and placed in a different one can recombine in new ways, find their way in what I call the idea -triptych of archeology-archetype-origin. Nicos Varitimiadis 2010

untitled, ink and acrylik on paper, 100x70cm, 2005.

/ Cedric Eymenier

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Ζει και εργάζεται στο Béziers, Γαλλία. Lives and works in Béziers, France.

Mirissa, video 6'07", 2008. courtesy Galerie Poggi & Bertoux associés – Objet de production.

Μέσα από τις ταινίες του για πόλεις (“Platform”), ο Cedrick Eymenier χτίζει µια διαλεκτική ανάµεσα σε δύο χρονικότητες οι οποίες, παρά την αντίθεσή τους, εξαρτώνται η µία από την άλλη. Η µία χρησιµεύει ως µια αµετάβλητη δύναµη και η άλλη, ώς επισφαλής. Το έργο «Mirissa» ακολουθεί µια παρόµοια δυναµική. Η κάµερα είναι σταθερή, ενώ οι εικόνες διαφέρουν ανάλογα µε τις εύθραυστες κυκλικές κινήσεις της ρόδας του λούνα παρκ. Η αφανής αστάθεια αυτής της κατασκευής προκαλεί ένα δισταγµό στήν αφήγηση. Η συχνότητα µε την οποία η µεταλλική κατασκευή εµποδίζει το οπτικό πεδίο θυµίζει την κυκλική φύση του χρόνου. Η επίµονα ταλαντευόµενη κίνηση καθ’όλη την ταινία, όµως, εισάγει το στοιχείο της αβεβαιότητας – το αόρατο στοιχείο του άγνωστου. Όπως οι αντιθέσεις που καταγράφονται από την κάµερα γίνονται αντιληπτές, έτσι γίνονται και ιδιαίτερα εντυπωσιακές για το θεατή, που αναγκάζεται να συµµετάσχει. Η θέα της διαχρονικής ηρεµίας του ορίζοντα, των κενών οικοπέδων, γίνεται σχεδόν απελευθερωτική – η εντύπωση της έλλειψης βαρύτητας θυµίζει τη µεθυστική δύναµη του απείρου. Tα παρατεταγµένα επιβατικά αυτοκίνητα και τα τεχνητά φώτα γίνονται ξαφνικά εύθραυστα και µάταια. Η ευελιξία και η ευκολία της κυκλοφορίας υπογραµµίζουν τη µηχανική ροή των µετακινήσεων των ατόµων και των οχηµάτων τριγύρω. Η ανίχνευση κάτι επικείµενου και απρόβλεπτου έρχεται σε αντίθεση µε τη βεβαιότητα της µηχανικής κίνησης – έστω και αν η ψευδαίσθηση έγκειται ακριβώς σε αυτή την πεποίθηση. Η διφορούµενη οπτική ατµόσφαιρα, και η φωτεινή, σχεδόν φανταχτερή εµφάνιση του καρναβαλιού υποδηλώνει µία εξωπραγµατική, σχεδόν φανταστική ατµόσφαιρα – που θυµίζει αυτή των έργων του σκηνοθέτη David Lynch. Το συνοδευτικό soundtrack αποτελείται από λεπτούς ήχους άρπας, που διακόπτονται από ήχους τριξίµατος, σταδιακά εντείνοντας την αίσθηση ενός επικείµενου κίνδύνου ή ενδεχόµενης απειλής. Frédéric Bargeon

Through his films about cities (“Platform”), Cedrick Eymenier builds a dialectic between two temporalities which, despite their opposition, are dependant on one another. One serves as an immutable force and the other, a precarious one. “Mirissa” follows a similar dynamic. The camera is fixed, while the images vary depending on the fragile circular movements of the Ferris wheel. The latent instability of this construction causes hesitation in the course of the narrative. The regularity with which the metallic structure obstructs the field of vision is reminiscent of the cyclical nature of time. The persistent swinging motion throughout the film, however, introduces the element of incertitude – the invisible aspect of the unknown. As the contrasts captured by the camera become perceptible, they become especially striking to the viewer, who is forced to participate. The view of the timeless calm of the horizon, the vacant lots becomes almost liberating – the impression of weightlessness that they give evokes the heady power of infinity. The stacked passenger cars and artificial lights become suddenly fragile and futile in their effect. The flexibility and ease of circulation emphasize the mechanical fluidity of the displacement of the people and vehicles below. The detection of something imminent and unforeseen contrasts with the certainty of mechanical motion – even if the illusion lies precisely in this belief. The ambiguous visual atmosphere, and the bright, almost garish appearance of the carnival connote an unreal, almost fantastic ambience – not unlike those often constructed by the film director David Lynch. The accompanying soundtrack is composed of delicate harp noises, interrupted by crunching sounds, gradually accentuating the sense of a pending danger or potential threat. Frédéric Bargeon

/ Barbara Noiret

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Γεννήθηκε το 1976. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι, Γαλλία. Born in 1976, lives and works in Paris, France.

Η Barbara Noiret διαπραγµατέυεταί πάντα µε το πνεύµα των χώρων των οποίων απορροφά την ατµόσφαιρα, µετράει την πυκνότητα, τις γραµµές, τις γωνίες και εντοπίζει τι την αναστατώνει. Κάνει σωρούς ή πετάει... It is always with the spirit of the places that Barbara Noiret negociates, she soaks up the atmosphere of the place, measuring the density, the lines, the angles and locates what disturbs her. She proceeds by heap or by projection…

Χτίζωντας τη σκόνη, 2.24 λεπτά, 2000.

Alice, Domaine de Chamarande, vidéo 3’43, loop, édition of 5+2 EA, 2005.

Πραγµατοποιήθηκε στο κάστρο του Kerguéhennec, το βίντεο Construire la poussière (χτίζωντας τη σκόνη) παρουσιάζει την πτυχή του έργου ως µια παράσταση (performance) του καλλιτέχνη. Βλέπουµε τη Barbara Noiret να σκουπίζει σε λίγα λεπτά ένα δωµάτιο, όπου η σκόνη συσσωρεύτηκε σ’ έναν αιώνα. Η σκόνη, γεµάτη ιστορία ανασηκώνεται σταδιακά σχηµατίζοντας ένα σύννεφο που εισβάλλει σιγά-σιγά στο σώµα του καλλιτέχνη. Όταν το δάπεδο είναι καθαρό, η Barbara αρχίζει µια διαλογή µεταξύ των συγκεντρωµένων τεµαχίων. Κοµµάτια από ντουλάπια, πίνακες και τζάκια εµφανίζονται. Ένα έργο που αποκαλύπτει, κατασκευάζοντας ένα χώρο µε το χρόνο, δείχνοντας σε θετικό ό,τι ο χώρος κρατούσε αρνητικό, προστατευµένο από τα βλέµµατα. Το έργο δεν χρησιµοποιεί κανένα εξωτερικό στοιχείο. Η κατασκευή δοµείται µόνη της, χωρίς κανένα σηµείο στήριξης. Είναι µία εύθραυστη εγκατάσταση γία την οποία µόνο η φωτογραφία µπορεί πλέον να καταθέσει. Ακριβώς όπως και το έργο του καλλιτέχνη, βρίσκεται στα σύνορα µεταξύ παρόντος και παρελθόντος.

Μια αβέβαιη σιλουέτα ακολουθεί µία διαδροµή γνωστή µόνο απο αυτήν στις ερειπωµένες αίθουσες του εγκατελειµένου κάστρου. Η ακολουθία των εισόδων, τα δροµολόγιά της, σκηνές εξόδου, δεν είναι ούτε όµοια ούτε εντελώς διαφορετικά, τραβούν τον επισκέπτη σε ένα χόµπι ενός υπνωτικού, ενοχλητικού παιδιού, το οποίο µοίαζει µε τον κόσµο τον βίντεο παιχνιδιών χώρις να ταιριάζει απόλυτα µε τις συµβάσεις. Κανένα αντικείµενο δεν υπάρχει σε αυτή την αδιάκοπη και κυκλική αναζήτηση, ούτε καµµία δικαιολογία, επειδή η επαναλαµβανόµενη διέλευση των εµποδίων αρκεί για να αποτελέσει την περιπέτεια.

Construire la poussière, vidéo 2.24mn, 2000.

Alice, Domaine de Chamarande, vidéo 3’43, loop, édition of 5+2 EA, 2005.

Realized in the castle of Kerguéhennec, the video Construire la poussière (to build some dust) presents the aspect of the work as a performance of the artist. We see Barbara Noiret sweeping in a few minutes a room where the dust accumulated since a century. The dust full of history lifts up itself gradually forming a cloud which invades little by little the body of the artist. When the floor is cleared, Barbara begins a sorting among the amassed fragments. Pieces of cupboards, boards, fireplaces are brought out. Work of revelation, construction of a space with time, demonstration in positive of what the place reserved in negative shielded from the glances. The work doesn’t appeal outside element, the structure articulates itself, without having appeal to a some means of binding. Fragility of the construction of which only the photography can henceforth testify. Just like the work of the artist, on the border between the present and the happened.

An indecisive silhouette follows a trajectory, known only by herself, in the ruined rooms of a disused Castle. The succession of her entries, crossings, exits scenes neither identical nor completely different, pulls the visitor into the hobby of a hypnotic, disturbing child, which leans towards the realm of video games without complying completely with the conventions. No object is given to this untiring and cyclic quest nor any pretext, because the repeated crossing of the obstacles is enough to constitute the adventure.

“ Σηκώθηκε και περπάτησε πέρα δώθε µε κάποια ακαµψία στην αρχή γιατί φοβόταν ότι το στέµµα θα της πέσει, αλλά σύντοµα καθησυχάστηκε µε τη σκέψη ότι δεν υπήρχε κανείς που την κοίταζε “ Λούις Κάρολ, Μέσα απο τον καθρέφτη.

“So she got up and walked about rather stiffly at first, as she was afraid that the crown might come off, but she comforted herself with the thought that there was nobody to see her” Lewis Carrol, Alice – Queen Alice.

/ Kirsten Mosher

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Ζει και εργάζεται στο Beacon, ΗΠΑ. Lives and works in Beacon, USA.

Η αδερφή της Gumhead. Πως γίνεται να είµαι αδερφή της Gumhead; ∆εν έβλεπες που πήγαινες. Πως γίνεται να είµαι αδερφή της Gumhead; Περπάτησες απάνω σε ένα αµάγαλµα/συγχώνευση από πρόσφατα µασηµένα ελαστοµερή, ρητίνες, πλαστικοειδή, στόκο, αντιοξειδωτικά, ζάχαρη, και τεχνητές γεύσεις. Η αδερφή της Gumhead κόλλησε. Η πλανεµένη συµµαχία σας µε την βαρύτητα στην ατµόσφαιρα κάνει το αριστερό πέλµα σου να µεταµορφωθεί σε ένα καλά γυαλισµένο ζαχαρωτό µέσα στην κόλλα που σε κρατάει όµηρο στο τελευταίο βήµα που θα κάνεις ποτέ. Η αδερφή Gumhead εύχεται να ελευθερωθεί από αυτήν την αυτοκαταστροφική πρόταση. Άσε το παπούτσι σου πίσω. Η αδερφή Gumhead είναι ελεύθερη. Αλλά όχι και η ψυχή σου. Gumhead’s Sister How come I’m Gumhead’s sister? You weren’t looking where you were going. How come I’m Gumhead’s Sister? You stepped onto an amalgamation of freshly masticated elastomers, resins, plasticizers, fillers, antioxidents, sugar, and flavoroids. Gumhead’s Sister is stuck. Your misguided alliance with the gravity in the atmosphere is causing your left sole to transform a well lubricated candy into the glue that is holding you hostage to the last step you will ever take. Sister Gumhead wishes to be released from this self inflicted sentence. Leave your shoe behind. Sister Gumhead is free. But not your soul.

ΑΝΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ∆ΥΣΠΙΣΤΙΑΣ Το πρώτο πράγµα που µε τρόµαξε στην οδήγηση ήταν η ανάβαση ενός λόφου. Λίγο πριν φτάσεις στην κορυφή µοιάζει να µην έχει άλλο δρόµο. Ο δρόµος τελειώνει σε λίγα µέτρα κάπου πιο µπροστά από σένα. Είναι όπως ένα τέχνασµα στα κινούµενα σχέδια. Ο οδηγός συνεχίζει να οδηγεί και ο σχεδιαστής σταµατάει να σχεδιάζει τον δρόµο σε κάποιο σηµείο και ο οδηγός πέφτει έξω από την σελίδα. Ακριβώς όπως φτάνω στην κορυφή νοµίζω ότι θα πέσω έξω από την σελίδα. Έτσι πρέπει να πιέσω τον εαυτό µου να συνεχίσει να οδηγεί για τα λίγα δευτερόλεπτα που χρειάζονται ώστε η κορυφή να φανερώσει και πάλι τον δρόµο. Τότε µπορώ να δω ότι ο σχεδιαστής που σχεδίασε το cartoon έξω από την «ευθεία του δρόµου», δεν τράβηξε έτσι απλά το χαλί κάτω από µένα. ΑΝΑΒΟΛΗ ∆ΥΣΠΙΣΤΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Το δεύτερο πράγµα που µε τροµάζει ακόµα στην οδήγηση, είναι το να περνάω µια διασταύρωση µε πράσινο που είναι ήδη σε εξέλιξη. Πρέπει να τσεκάρω το φανάρι διπλά και τριπλά και µετά να το υπενθυµίζω στον εαυτό µου λέγοντας « πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο…» καθώς συνεχίζω στην διασταύρωση προς την έξοδο µου, δεν µπορώ να δω το πράσινο φως αλλά µπορώ ακόµα να το ακούσω. Πήρα µια απόφαση και ήταν η σωστή απόφαση. Πράσινο, πράσινο, πράσινο καθώς διασχίζω το απέραντο κακό έδαφος των τεσσάρων παρόδων µιας πιθανής επικείµενης κίνησης: µιας κίνησης που έχει προκαλέσει µια σειρά µεµονωµένων αποφάσεων χωρίς να µε έχει επιβαρύνει µε την ατσάλινη, λαστιχωτή, πλαστική, σαρκώδη ταχύτητα της.

Automobile story, λεπτοµέρεια, εφηµερίδες, 2008. Automobile story, detail, newspapers, 2008.

/ Dan Perjovschi

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Γεννήθηκε το 1961 στο Sibiu, Ρουµανία. Ζει και εργάζεται στο Βουκουρέστι. Born 1961 in Sibiu, Rumania. Lives and works in Bucharest.

“Μιλάω µέσω της ζωγραφικής. Μαύρο και άσπρο. Μοιάζει µε ένα cartoon ανακατεµένο µε γκράφιτι και µε µια γεύση από brut art. Και τα µεγάλα ζητήµατα και τα µικρά αντιµετωπίζονται µε ισότητα. Μεγάλοι οργανισµοί, µικρά projects, γκαλερί ή χώροι που λειτουργούν από καλλιτέχνες είναι όλοι ισότιµοι οικοδεσπότες. Το επιχείρηµα µου είναι προσωρινό και εύθραυστο γι αυτό είναι και δυνατό και δηκτικό. Πραγµατικότητα από κιµωλία. Chalking Μερικές φορές εξουσιοδοτώ σε κάποιον το τεχνικό µέρος. ∆εν είµαι εγώ εκεί. Η ζωγραφική µου είναι.” Dan Perjovschi “I speak trough drawing. Black and white. It looks like a cartoon mixed with graffiti and a flavour of art brut. Big issues, small issues are treated equally. Big institutions, small projects, galleries or artist run spaces are all equal hosts. My statement is temporary and fragile therefore strong and biting. Chalking reality. Sometime I delegate the craft part. I am not there. My drawing is.” Dan Perjovschi

/ Wang Du Γεννήθηκε το 1956 στην Κίνα. Ζει και εργάζεται στο Alfortville, Γαλλία. Born 1956 in Hubei, China. Lives and works in Alfortville, France

Missiles, resin and newspapers, variable size.

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

/ Vlatka Horvat

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Γεννήθηκε το 1974 στο Cakovec, Κροατία. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Born 1974 in Cakovec, Croatia. Lives and works in New York, USA.

Out on a limb, video loop, 2003. Μια σύντοµη σκηνή σε λούπα, χωρίς κάποια ορατή αρχή ή τέλος, παρουσιάζει ένα µονό πόδι κοµµένο από την κορυφή του πλαισίου. Το πόδι µονίµως ταλαντεύεται και συσπάται καθώς αγωνίζεται να ισορροπήσει στην κορυφή από ένα κούτσουρο δέντρου. Παρόλο που δεν ισορροπεί ποτέ εντελώς, δεν πέφτει – είναι ένα σώµα εγκλωβισµένο σε µια ενδιάµεση κατάσταση, φαινοµενικά στα πρόθυρα της, αλλά ουσιαστικά αρνούµενο και της λύσης και της ανακούφισης. Out on a limb, video loop, 2003. A short sequence looped without a visible seam, featuring a single leg, cut off by the top of the frame. The leg is perpetually wobbling and twitching as it struggles to balance on top of a tree stump. while it never becomes entirely balanced, it also does not fall over – it’s a body stuck in an in-between state, seemingly on the verge of something, but essentially denied both resolution and relief.

This here and that there (berlin), video loop, 2009. έξω σε ένα άκρο This here and that there (Berlin), video loop, 2009. A performance of laying out and rearranging chairs in a pond.

Restless, video 8.5mn,2003. Ένα µοναχικό άτοµο κινείται σε µία άδεια αίθουσα συνεδριάσεων, αλλάζοντας συνέχεια θέσεις σαν να ψάχνει το τέλεια πλεονεκτικό σηµείο. Αυτό το βίντεο βασισµένο σε performance διερευνά τις δυνατότητες µιας συγκεκριµένης ενέργειας της οποίας ο ακριβής σκοπός παραµένει σκόπιµα ανεξήγητος. Αυτή η αναζήτηση για µια θέση που µε κάποιο τρόπο “λειτουργεί”, αναφέρεται σε ένα νήµα εργασιών που ενδιαφέρεται για την καθιέρωση της παρουσίας, σηµαδεύοντας και υπολογίζοντας την θέση κάποιου, κι όλα αυτά καθώς διαπραγµατεύεται αυτή τη στιγµή – εδώ και τώρα – ζωντανά µπροστά στην κάµερα. Restless, video 8.5mn, 2003. A lone person moves around an empty auditorium, continually changing seats as if seeking the perfect vantage point. This performance-based video investigates the possibilities of a single task whose precise purpose remains deliberately unexplained. The search for a position that somehow “works” points to a thread in the work concerned with establishing presence, marking and figuring out one’s place, all while negotiating this moment – here and now – live in front of the camera.

/ Knutte Wester

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Ζει και εργάζεται στη Σουηδία. Lives and works in Sweden.

GZIM REWIND [Εργασία σε εξέλιξη] Ένα project µιας ταινίας ντοκιµαντέρ προγραµµατισµένη να είναι έτοιµη στις αρχές του 2011.

GZIM REWIND [Work in progress] A documentary film project scheduled to be ready early 2011

Σε αυτή την ταινία ακολουθούµε προς τα πίσω τον φίλο µου Gzim κατά την διάρκεια της µισής του ζωής. Έχω καταγράψει µε κάµερα τον Gzim, κατά διαστήµατα, για οκτώ χρόνια. Ξεκίνησα την βιντεοσκόπηση πίσω στο 2002 όταν ήταν οκτώ χρονών και ήρθε στην Σουηδία, και έχω κάνει το ίδιο µέχρι τώρα που είναι 16 χρονών και ζει στο Κόσσοβο. Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται µε αντίστροφη χρονολογική σειρά. Πρώτα γνωρίζουµε τον δεκαεξάχρονο Gzim, o οποίος σύντοµα πρόκειται να γίνει ένας ενήλικας στην φτωχή επαρχία του Κοσσόβου. Μετά από αυτό ο Gzim εµφανίζεται σαν ένα µικρότερο αγόρι στο κατεστραµµένο από τους βοµβαρδισµούς Κόσσοβο, ένα αγόρι που µας δείχνει το κατεδαφισµένο µουσουλµανικό τέµενος και ονειρεύεται να γίνει επαγγελµατίας ποδοσφαιριστής. Στο τρίτο και τελευταίο µέρος της ταινίας ο Gzim είναι οκτώ χρονών και φτάνει µε ένα λεωφορείο σε ένα κέντρο ασύλων στο Boliden, βόρεια της Σουηδίας. Μαθαίνει να µιλάει άπταιστα Σουηδικά, και γράφει ένα τραγούδι αφιερωµένο σε αυτό το µέρος, που του έχει χαρίσει το πιο ευτυχισµένο καλοκαίρι της ζωής του. Μετά από αυτήν την τελευταία µεταβολή του Gzim σε ένα σχεδόν (αλλά όχι τελείως) Σουηδό αγόρι, αυτός και η ταινία φτάνουν σε ένα σηµείο καµπής – µία παγωµένη λίµνη που χωρίζει την ζωή του σε ένα πριν και σε ένα µετά. Αυτή η ταινία είναι µία προσπάθεια να αναδηµιουργήσω και να επαναφέρω την στιγµή που ο Gzim έχασε κάτι σηµαντικό. Αυτό δεν ήταν το πρώτο τραύµα του Gzim, ήταν όµως το σταυροδρόµι, οι σηµαντικές αποφάσεις που µοιράστηκε µαζί µου. Πάνω σε µία παγωµένη λίµνη στην βόρεια Σουηδία, µε τα δάκρυα να τρέχουν στα µάγουλα του, µου λέει ότι η οικογένεια του έχει εξοριστεί από την Σουηδία. Γίνοµαι µάρτυρας και αφηγητής του Gzim. Αύτη η ιστορία είναι του Gzim, ειπωµένη µέσα από την καλλιτεχνική µου ερµηνεία. Η σχέση µου µε τον Gzim διατρέχει όλη την ταινία και µεταλλάσσεται από πολύπλοκη σε εξαιρετικά στενή, µε ρίζες στην καθηµερινότητα. Η σχέση µας είναι σηµαντική και για µένα και για τον Gzim, αλλά σε αυτήν την ταινία η φιλία είναι µάλλον µία µεταφορά. Ο Gzim καθρεφτίζει τον εαυτό του στον έξω κόσµο, και ο έξω κόσµος είµαι εγώ. Στη αρχή της ταινίας µιλάει αλβανικά, στη µέση ένα απελπισµένο και µπερδεµένο µίγµα Σουηδικών, Νορβηγικών, Γερµανικών, Αγγλικών και Αλβανικών – και στο τέλος µιλάει άπταιστα Σουηδικά. Ακολουθούµε τον Gzim να µεγαλώνει παρόλο που χρονολογικά πηγαίνουµε προς τα πίσω. Ο Gzim εξελίσσεται από απογοητευµένος έφηβος µε κάποια πικρία, σε ένα αδάµαστο µικρό αγόρι στην βόρεια Σουηδία. Η ιστορία της ζωής του Gzim στηρίζεται πάνω στις τελευταίες δεκαετίες της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Για να κατανοήσουµε και να αποφύγουµε την επανάληψη των εξοριών, της κατοχής και της γενοκτονίας του παρελθόντος χρειαζόµαστε την ιστορία του Gzim. Χρειαζόµαστε τον Gzim.

In this film we follow my friend Gzim backwards through half of his life. I have filmed Gzim off and on for eight years. I started the filming back in 2002 when he as an 8-year-old came to Sweden, and have done so until now when he is 16 years old and living in Kosovo. The story is narrated in reverse chronological order. First we get to know Gzim the 16-year-old, who is soon to become a grown man in the poor Kosovo countryside. After that, Gzim turns into a younger boy in a bomb-razed Kosovo, a boy who shows me the demolished mosque and has dreams of becoming a professional football player. In the film’s third and final part Gzim is eight years old, arriving by bus to an asylum center in Boliden in the northern part of Sweden. He learns to speak fluent Swedish, and writes a tribute song to this place, which has granted him the happiest summer of his life. After this last transformation of Gzim into an almost (but only almost) Swedish boy, he, and this film, reaches the breaking point – a frozen lake that divides his life into a before and an after. This film is an attempt to recreate and recall the moment in which Gzim lost something crucial. This was not Gzim’s first trauma, but it was the crossroads that he shared with me. On a frozen lake in the north of Sweden he tells me, with tears running down his cheeks, that his family has been expelled from Sweden.

Gzim and the frozen lake, video 7mn, 2009.

I become Gzim’s witness and narrator. This is Gzim’s story, narrated through my artistic interpretation. My relationship with Gzim runs all the way through the movie and it is transformed from a complex to an extremely close one, rooted in everyday life. Our relationship is important to me and to Gzim, but in this film the friendship is rather a metaphor; Gzim reflecting himself in the outside world, the outside world being me. At the beginning of the film Gzim speaks Albanian, in the middle a desperate and confused mix of Swedish, Norwegian, German, English and Albanian – and in the end he speaks Swedish fluently. We follow Gzim’s growth although we’re chronologically going backwards; Gzim develops from being a disillusioned and somewhat bitter teenager into an indomitable little boy in the northern part of Sweden. Gzim’s life history rests upon the last decades of European history. To understand and avoid repeating the deportations, oppression and genocide of the past, we need Gzim’s story. We need Gzim.

Gzim in Kosovo, video, 2005.

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

/ Daniel Chust Peters Γεννήθηκε το 1965. Ζει και εργάζεται στη Βαρκελώνη, Ισπανία. Born in 1965. Lives and works in Barcelona, Spain.

ΜΈΘΟ∆ΟΣ ΕΡΓΑΣΊΑΣ Από το 1990, έχω εφαρµόσει µια µέθοδο εργασίας ίδια µε την δηµιουργική καλλιτεχνική δράση: 1-έχω µια ιδέα : αναπαράγω το στούντιο µου. 2-δεν έχω καµία ιδέα : αναπαράγω το στούντιο µου. 3-έχω µια άλλη ιδέα : αναπαράγω το στούντιο µου.

Gratacels, Dépliant – découpage Papier 62 x 43 cm, 1999, Ed. 1000 exemplaires.

Η ενιαία αυτή ιδέα είναι η αναπαραγωγή του δικού µου χώρου καλλιτεχνικής δηµιουργίας. Αναπαράγω ένα χώρο που ήδη υπάρχει έτσι ώστε να µην εξιδανικεύω κανένα χώρο. Αναπαράγω το στούντιο µου που είναι ο πιο κοντινός και ο πιο άµεσος χώρος όπου κατοικώ και όπου περνάω έξι µε οχτώ ώρες την µέρα. Είναι το στούντιο µου επειδή του ορίζω αυτή τη λειτουργία. Επίσης το στούντιο του καλλιτέχνη ήταν και είναι πάντα ένας σηµαντικός χώρος της ιστορίας της τέχνης. Έξω από την αδράνεια και την δύναµη της θέλησης επαναχρησιµοποιώ συνέχεια την ίδια ιδέα. Αν έχω άλλες ιδέες, λογοκρίνοµαι και αναπαράγω ξανά το στούντιο µου. ∆εν είναι ούτε µια εµµονή ούτε µια πράξη αντίστασης. Είναι µια νοοτροπία αισθητικής εκτίµησης η οποία βρίσκεται µεταξύ της διατήρησης µιας σταθερής θέσης και της αντιµετώπισης ενός µεγάλου αριθµού εξωτερικών µεταβλητών. Κάθε αναπαραγωγή του στούντιο µου καθιερώνει την συνοχή µεταξύ του ατόµου και άλλων πιο αφηρηµένων οργανισµών όπως πολιτιστικά ινστιτούτα, δηµόσια ή ιδιωτικά. Οι παραλλαγές µεταξύ κάθε αναπαραγωγής οφείλονται στις σχέσεις, στις διαπραγµατεύσεις, στις αποστάσεις που είναι καθιερωµένες ανάµεσα στον καλλιτέχνη και σε κάθε οργανισµό. Ρυθµίζουν την φυσική δοµή του περιεχοµένου της δουλειάς. WORKING METHOD Since 1990, I have been applying a same working method as creative artistic action : 1– I have an idea: I reproduce my studio. 2– don’t have any idea: I reproduce my studio. 3– I have another idea: I reproduce my studio. This single idea is that of reproducing my own space of artistic creation. I reproduce a space which already exists so as not to idealize any space at all. I reproduce my studio, which is the closest and most concrete space I inhabit, and where I spend between six and eight hours a day. It is my studio because I assign it this function. Moreover, the artist’s studio has always been a significant space in the history of art. Out of inertia and willpower, I constantly reuse the same idea. If I have other ideas, I censor myself, and I reproduce again my studio. It is neither an obsession nor an act of resistance. It is an attitude of aesthetic appreciation, which stands between maintaining a constant stance and confronting a large number of external variables. Each reproduction of my studio establishes complicity between the individual and other more abstract organisations such as cultural institutions, either public or private. The variations between each reproduction are due to the relations, the negotiations, the spaces which are established between the artist and each institution; they condition the physical structure and the content of the work.

Airtel, 36 x 35 x 11 cm, plastique, 2001. Airtel, 36 x 23 x 9,5 cm, plastique, 2001. courtesy galerie UNA (www.maribelnadaljove.com)

/ Bertrand Grosol

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Γεννήθηκε το 1959 στο Fort-de-France, Μαρτινίκη. Ζει και εργάζεται στη Λυόν, Γαλλία. Born in Fort-de-France, Martinique, in 1959. Lives and works in Lyon, France.

THE MAMIWATA Σχέδιο µιας εσωτερικής ναυσιπλοΐας

THE MAMIWATA Project of an inner navigation

Πάνω σε µία φανταστική πλωτή δοµή Για να φτάσετε σε τρείς θάλασσες: Μεσόγειος, Βόρεια Θάλασσα – Μαύρη Θάλασσα, µέσω των πλωτών οδών και καναλιών.

On an imaginary floating structure To join three seas : the Mediterrannean Sea – the North Sea – the Black Sea through waterways and canals.

Ένα µονοπάτι αντίθετα στο ρεύµα, από το Νότο προς το Βορρά. Μια αντιστροφή της ροής. Ένα µοναδικό πείραµα Προς ένα δράµα της µετατόπισης Το έργο MamiWata, Έργο εσωτερικής ναυσιπλοΐας, που περιέχει µέσα του ένα µερίδιό του δράµατος: τη διαδροµή, το νοητό χώρο. Το µερίδιο της πραγµατικότητας, τρεία σηµεία για την κατασκευή των πρωτοτύπων που απαιτούνται για µια πραγµατική αναζήτηση, καµπηλωτές λίµνες, σε κανάλια που στενεύουν, εκεί που τα ποτάµια υποχρεώνονται να αλλάξουν πορεία. Αυτά τα τρεία σηµεία πραγµατικής ολοκληρωµένης κατασκευής θα ενωθούν µε τη νοητή πλοήγηση, ορατή µέσα από κινούµενα σχέδια, ψηφιακές ταινίες ή σχέδια. Το ταξίδι του εκτοπίσµατος είναι διπλό. Υπάρχει και ο πραγµατικός χρόνος µεταξύ µερικών επιλεγµένων δροµολόγιων. Ένα φανταστικό διάστηµα, όπου η µυθοπλασία του χώρου µεγαλώνει, ενισχύει τις πειραµατικές δυνατότητες, τη δηµιουργική υποστήριξη. Ο δρόµος περνάει µέσα από εσωτερικά κανάλια ναυσιπλοΐας που είναι τα πλησιέστερα στα σύνορα, πλησιέστερα σε συµπεριφορά, από αστικούς ήχους. Η εφεύρεση αυτού του ταξιδιού αντίθετα στο ρεύµα παρακινεί την εφεύρεση ένος εργαλείου εκτοπίσµατος ακριβές κατασκευασµένο για να µετράει : Το MamiWata L820L650H320 κάνει µια περιήγηση στα εσωτερικά, αβαθή ύδατα, που είναι παράλληλα µε την συµπεριφορά της ροής του ποταµού.

photography credit: Roland Gouy-Paillier

A path against the current from the South to the North. A reversed flux. A unique experiment Toward a fiction of displacement The MamiWata project, Project of internal navigation, contains in itself its share of fiction: the itinerary, its mental space. Its part of reality, 3 places of construction for the prototypes necessary to a real navigation, on oxbow lakes, on channels narrowing, where river deviations are compelled. These three places of real and effective construction will be connected by an imaginary navigation, visible through tapes drawing, fictional digital films or drawings. The journey of displacement is two-fold. There is the real time through some selected itineraries. A fictional time, where the fiction of the location increases, amplifies the experimental possibilities, the creative charge. The route takes the internal waterways that are the closest to the borders, that are the closest from adjoining behaviors, from urban tones. The invention of this journey against the current motivates the invention of a tool of displacement specific and made to measure: MamiWata L820L650H320 allows a navigation on internal waters, on waters without depth, linked to the behavioral flow of the river.

ΘΈΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ όλους τους καλλιτέχνες για την συµµετοχή τους και την ενέργεια που έδωσαν για να ολοκληρωθεί αυτή η έκθεση, καθώς και τον Πολιτιστικό Οργανισµό του ∆ήµου Καλαµαριάς, τους : Γιώργο Βασσιλόπουλο, Μαρία Κενανίδου και Κατερίνα Σταφυλίδου για την βοήθεια και υποµονή τους. Τους : Gwenola Menou, Laurent Bourderon, Maribel Nadal Jove, Jerome Poggi, Peter Bertoux, Marie de Brugerolle για την υποστήριξη τους. Τους : Natalia Lopez, Michele Butchko, Richard Nazario, Audrey Waysse και Bill Hartung για την βοήθειά τους µε την επιµέλεια των κειµένων τόσες άυπνες νύχτες Καί τον Κο Οδυσσέα για τα σχέδια και την συµµετοχή του.

ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ∆ΩΝ / IN THE BACKYARD OF KINGS

Sablier, Eirini Linardaki / Vincent Parisot, photography, 2010

Kindergarten, Eirini Linardaki / Vincent Parisot, photography, 2008

WE WISH TO THANK all the artists for their participation and energy to make this project work, as well as the Cultural Affaires of Kalamaria, George Vassilopoulos, Maria Kenanidou, and Katerina Stafilidou for their help and patience. Gwenola Menou, Laurent Bourderon, Maribel Nadal Jove, Jerome Poggi, Peter Bertoux, Marie de Brugerolle for their support. Natalia Lopez, Michele Butchko, Richard Nazario, Audrey Waysse and Bill Hartung for their help with the text and all the correction during sleepless nights. And finally Mr Odysseas for his drawings and participation.

Επιμελήτρια: Εύη Μπανιωτοπούλου

— ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) —

Curator: Εvi Baniotopoulou

Η ΗΧΟΠΟΛΙΣ εξετάζει και σχολιάζει τους τρόπους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε, βιώνουμε και φανταζόμαστε τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα μέσω ηχητικών έργων διεθνών και Ελλήνων καλλιτεχνών και καλλιτεχνικών ομάδων. HXOΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) explores the ways and limits of our understanding, lived experience and imagining of the contemporary urban condition through sound art works by international and Greek artists and artist collectives.

Στο πλαίσιο του ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) θα πραγματοποιηθεί το Workshop: “sound stories” από τον καλλιτέχνη Konrad Bayer το Σάββατο 4/9/10, ώρα 13:15 στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς “Μελίνα Μερκούρη” Ένα εργαστήριο με στόχο την κατάθεση εμπειρίας του Konrad Bayer σχετικά με τη δημιουργία sound art. O καλλιτέχνης και οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες θα καταλήξουν στην παραγωγή ενός ηχητικού έργου που θα παρουσιαστεί στο επόμενο Πεδίο Δράσης. In the framework of ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) the Workshop: “sound stories” by Konrad Bayer will take place on Saturday 4/9/10, 13:15 at the Municipality Theatre of Kalamaria “Melina Merkouri” During the workshop Konrad Bayer will focus on techniques and concepts relating to the creation of sound art, drawing on his personal experience. The artists and the workshop participants will jointly produce a sound art work, which will be presented at the next Action Field Kodra.

Eυχαριστούμε θερμά τους καλλιτέχνες και το φεστιβάλ. Επίσης θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τους Λένα Αθανασοπούλου, Konrad Bayer, Σωτήρη Κυριάκου, Nίκο Μητιανούδη, Στέφανο Μπουλασίκη, Michele Paciulli, Nicola Rae και Ιsh Shehrawat. Our warms thanks to all the artists and the festival. We would also like to extend a special thanks to Lena Athanasopoulou, Konrad Bayer, Sotiris Kyriacou, Nikos Mitianoudis, Stephanos Boulasikis, Michele Paciulli, Nicola Rae and Ish Shehrawat.

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) στην πόλη, μέσω μιας από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικές συσκευές, το iPod. Όπως παρατηρεί ο Μichael Bull, 4 το iPod έχει επιτρέψει στους χρήστες του να δημιουργούν μια φανταστική εκδοχή της πραγματικότητάς τους και να ζουν στον κόσμο του ‘mediated we-ness’, δηλαδή της ηχητικής εγγύτητας που προκύπτει από την αντικατάσταση ή μετατροπή της ‘άμεσης’ εμπειρίας από τη διαμεσολαβημένη ηχητική εμπειρία. Παράλληλα, η χρήση του iPod αποτελεί ένα ‘διαχωρισμό της αντικειμενικής από την υποκειμενική στιγμή κατά την οποία οι χρήστες του iPod προσπαθούν να υπερβούν την κοινωνία βυθίζοντας, ουσιαστικά, τον εαυτό τους σ’αυτήν’.5 Η παρουσία μας στην πόλη, εξάλλου, επηρεάζεται από τους ιδιαίτερους ρυθμούς της και αλληλεπιδρά με αυτούς, όπως παρατηρεί ο Ηenri Lefebvre με βάση τη θεωρία που ονομάζει ‘ρυθμανάλυση’.6

Η σύγχρονη πόλη αλλάζει συνεχώς και με ραγδαίους ρυθμούς. Τις τελευταίες δεκαετίες ο μετασχηματισμός των μεθόδων παραγωγής και κατανάλωσης, η αναδιάρθρωση των συστημάτων οικονομικών συναλλαγών και μεγάλες πληθυσμιακές κινήσεις έχουν γίνει τα κύρια χαρακτηριστικά μιας νέας αστικής πραγματικότητας. Περισσότερο από το 50% του πληθυσμού της γης ζει πλέον στις λεγόμενες ‘mega-cities’, δηλαδή πόλεις που συγκεντρώνουν πάνω από 10 εκατομμύρια κατοίκους.1 Εκτός από το μέγεθός τους, οι πόλεις αυτές έχουν ως κοινό τους χαρακτηριστικό το ότι αποτελούν κόμβους της παγκόσμιας οικονομίας, συγκεντρώνοντας τις πιο σημαντικές διευθυντικές και παραγωγικές λειτουργίες του πλανήτη, τον έλεγχο των media, πολιτική δύναμη και τη συμβολική δυνατότητα δημιουργίας και διάδοσης μηνυμάτων.2 Ο τρόπος, εξάλλου, με τον οποίο συνδέονται οι πόλεις μεταξύ τους έχει πια ξεπεράσει τις συμβατικές γεωγραφικές έννοιες, καθώς δεν εξαρτάται μόνο από την πραγματική εγγύτητα, αλλά εκφράζεται επίσης, και κυρίως, μέσω ενός πλήθους δικτύων και εικονικών (virtual) συνδέσεων που συχνά απεικονίζονται ως ελαφριές ιστώδεις κατασκευές αιωρούμενες πάνω από την επιφάνεια της γης.

Αναγνωρίζοντας, λοιπόν, την ιδιαίτερη θέση που κατέχει ο ήχος στη σύγχρονη πόλη το πρότζεκτ ΗΧΟΠΟΛΙΣ προσπαθεί ακριβώς να διερευνήσει πώς η ηχητική τέχνη (sound art) συμβάλλει στην κατανόηση και εμπειρία του αστικού περιβάλλοντος, προσφέροντας παράλληλα μια εναλλακτική προσέγγιση στην επικρατούσα εικονοκρατούμενη αισθητική στη σύγχρονη τέχνη. Το αρχιτεκτονικό αστικό τοπίο βιωμένο μέσα από την ηχητική εμπειρία είναι το θέμα του Hollow Heels on Boots and Brogues through Tower HIll (2008) του Lawrence Abu Hamdan. To έργο είναι μέρος του πρότζεκτ Marches, με το οποίο ο καλλιτέχνης ασχολείται από το 2005. Συμμετέχοντες σε χορογραφημένες, από τον καλλιτέχνη, πορείες κινούνται σε αστικές περιοχές φορώντας παπούτσια φτιαγμένα ειδικά για να δημιουργούν διαπεραστικά ηχητικά εφέ. Το έργο κατ’αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιεί τον ήχο για να εξετάσει τον πειθαρχικό και ιστοριογραφικό ρόλο που παίζει η αστική αρχιτεκτονική. Ο καλλιτέχνης επιθυμεί να δώσει ένα δείγμα της δυνατότητας ηχητικής κατανόησης του χώρου, αντιμετωπίζοντας την αρχιτεκτονική ως μουσική σε κατάσταση ‘νάρκης’, που ‘αφυπνίζεται’ με το περπάτημα. Οι συμμετέχοντες στη χορογραφημένη πορεία κινούνται στο αστικό τοπίο εκτελώντας μια πορεία που όχι απλώς διαταράσσει το συμβατικό ηχητικό τοπίο, αλλά και τις συμβατικές ιδέες σχετικά με τον κοινωνικό χώρο.

Έτσι, η σύγχρονη πόλη είναι παράλληλα ένας τόπος και ένας μη-τόπος· διατηρεί την υλική της υπόσταση και οργανώνεται εικονικά· γίνεται μάρτυρας συγκεκριμένων γεγονότων και πεδίο απεριόριστης ανάπτυξης της φαντασίας· είναι παρόμοια με τα όνειρα, καλλιεργεί επιθυμίες και κρύβει φοβίες, ακριβώς όπως την περιγράφει ο Καλβίνο.3 Εμείς ως πολίτες, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, κινούμαστε καθημερινά στις πόλεις στις οποίες ζούμε, βιώνοντάς τες με διάφορους τρόπους, προσπαθώντας παράλληλα να τις κατανοήσουμε με σκοπό είτε την επιβίωση είτε την ψυχαγωγία μας, ανταποκρινόμενοι ταυτόχρονα και στην πραγματικότητα και στην εικονικότητά τους.

Σ’αυτήν την καθημερινή μας τριβή με την πόλη βρισκόμαστε μεταξύ άλλων εκτεθειμένοι σε ένα πλήθος ηχητικών ερεθισμάτων. Ηχορρύπανση, σημειολογικοί ήχοι, σε πολλές περιπτώσεις και άρτια σχεδιασμένα ηχητικά αστικά τοπία μπλέκονται με ήχους της φύσης, από την ανθρώπινη φωνή μέχρι γεωλογικά φαινόμενα και το ζωικό βασίλειο. Ένα μεγάλο μέρος του αστικού πληθυσμού, από την άλλη, ειδικά στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες, επιλέγει να Το Capel Celyn (2008) του Chris Collier καταδεικνύει την δημιουργεί τα προσωπικά του ηχητικά τοπία όταν κινείται οικονομική και πολιτιστική επιρροή που ασκείται στις μη 1

παραπειστικές, και κάθε πράγμα κρύβει ένα άλλο πράγμα.’, Ίταλο Καλβίνο, Οι Αόρατες Πόλεις [μτφ. Ανταίος Χρυσοστομίδης], (Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004), σελ. 66. 4 Michael Bull, Sound Moves: iPod culture and urban experience (London: Routledge, 2007). 5 Bull, σελ. 6. 6 Ηenri Lefebvre, Rhythmanalysis : space, time, and everyday life [transl.Stuart Elden and Gerald Moore], (London and New York: Continuum, 2004).

Σύμφωνα με μελέτες των Ηνωμένων Εθνών, το 2007 υπήρχαν δεκαεννέα τέτοιες πόλεις στον κόσμο, ενώ προβλέπεται ότι το 2025 θα έχουν φτάσει τις είκοσι έξι [πηγή: UN Habitat, State of the World’s Cities 2008/9 - Harmonious Cities, p.6, http://www.unhabitat.org/pmss/listItemDetails.aspx?publicationID=2562]. 2 Manuel Castells, The Rise of the Network Society (2nd edn.; Oxford: Blackwell, 2000), p. 434. 3 ‘Οι πόλεις, όπως και τα όνειρα, είναι χτισμένες από επιθυμίες και φοβίες, παρότι το νήμα που τις συνδέει είναι μυστικό, οι κανόνες τους παράλογοι, οι προοπτικές

αστικές κοινότητες μέσω των συχνά κεκαλυμμένων απαιτήσεων της αστικοποίησης. Το έργο αναφέρεται στο αμφιλεγόμενο πλημμύρισμα του χωριού Capel Celyn της Βόρειας Ουαλίας το 1965 και την καταστροφή αυτής της κοινότητας με σκοπό να παρασχεθεί νερό στην πόλη του Liverpool. Ο καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικούς τόνους, ήχους από καμπάνες ουαλικών παρεκκλησιών παρόμοιων με αυτό που καταστράφηκε, λόγους του πολιτικού Gwynfor Evans o οποίος έκανε εκστρατεία κατά της καταστροφής του χωριού, και τον Ουαλικό εθνικό ύμνο ‘Hen Wlad Fy Nhadau’ (1899) ειδικά κατεργασμένο σαν πένθιμο θρήνο κάνει έναν έμμεσο αλλά καυστικό σχολιασμό της εμπορευματοποίησης των πόρων αυτών των κοινοτήτων από τις πόλεις και των δυνητικά καταστροφικών συνεπειών της.

μην αντιλαμβανόμαστε ή να βιώνουμε, ανοίγει δρόμους στη φαντασία και επιβεβαιώνει το ότι οι επιθυμίες και οι φόβοι συνυπάρχουν στο πλαίσιο της ψυχολογικής μας σχέσης με το αστικό περιβάλλον. Με το έργο city traces (2010) οι Haris Ladopoulos και Nick Stavrakis καταγράφουν και παρουσιάζουν την κουλτούρα των μετακινούμενων εργαζομένων στην πόλη της Μελβούρνης μέσα από τα ίχνη της καθημερινής τους ζωής. Η διερεύνηση των κοινών στοιχείων της καθημερινής ρουτίνας των κατοίκων της πόλης υπογραμμίζει τη σημασία που έχει το ηχητικό περιβάλλον για το πώς αντιλαμβανόμαστε τη μητρόπολη, η οποία εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα. Το έργο, όπως παρατηρούν οι καλλιτέχνες, αποκαλύπτει μια ‘καθολική αστική ηχητική γλώσσα σε μια μετα-μεταμοντέρνα αντίληψη μιας παγκόσμιας κατανόησης της καθημερινής ζωής.’ Ο ήχος χρησιμοποιείται εδώ ως μέσον ανταλλαγής πληροφοριών που συλλαμβάνει τα εφήμερα ίχνη του επαναλαμβανόμενου κύκλου της καθημερινής ζωής, καθώς και ως τρόπος απαλλαγής από μια ‘καθαρά’ οπτική αντίληψη του περιβάλλοντος.

Η πόλη της φαντασίας επισκιάζει την ‘πραγματική’ πόλη στο έργο we want you safe (2004/2010) των diF. Aν και βασίζεται στην παράδοση της πειραματικής, ακουστικής αστικής εθνογραφίας, το έργο αποτελεί κάτι περισσότερο από μια συρραφή διαφόρων στοιχείων της αστικής ηχητικής εμπειρίας. Οι καλλιτέχνες επιθυμούν να γράφουν μουσική η οποία, αν και έχει ως αφετηρία τον ‘αντικειμενικό’ κόσμο, ωστόσο μας συνδέει με τον εαυτό μας και το ηχητικό σύμπαν που μας περιβάλλει, μέσω του συνδυασμού field recordings και μουσικών συνθέσεων. ‘Οπως χαρακτηριστικά λένε οι ίδιοι, ‘οι αστικοί τόποι και μη-τόποι συντίθενται σε ένα τεράστιο θάλαμο αντήχησης.’ Για το συγκεκριμένο έργο οι diF χρησιμοποίησαν ασυνήθιστους ήχους του Νέου Δελχί, όπως κόρνες αυτοκινήτων και ήχους από κατασκευές κτιρίων, για να συνθέσουν κομμάτια που αντιπροσωπεύουν την εμπειρία της καθημερινής αστικής ζωής, αλλά και την αστική ουτοπία/δυστοπία.

Το Urban Echoes to Image (2010) της Sophia Lycouris είναι ένα από τα δύο πειραματικά έργα του πρότζεκτ, που ασχολείται συγκεκριμένα με την πόλη της Θεσσαλονίκης και ερευνά τη σχέση του ήχου με την εικόνα. Αντλώντας την έμπνευσή της από το ‘rhythmanalysis’ του Henri Lefebvre, όπου αναλύονται οι ρυθμοί μιας πόλης και οι επιδράσεις τους στους κατοίκους της, η Lycouris προσπάθησε να συλλάβει και να μεταγράψει τους ρυθμούς της Θεσσαλονίκης σε εικόνα. ‘Οπως λέει η ίδια, ‘...η πόλη είναι σαν ένα κορμί ξαπλωμένο. Ζωντανό. Αναπνέει, δονείται, κινείται ελαφρά, αναδιοργανώνεται – άλλοτε έντονα, άλλοτε κουρασμένα, χαλαρά ή ληθαργικά. Πολλαπλοί ρυθμοί. Σαν το ρυθμαναλυτή του Ηenri Lefebvre έψαξα για ρυθμούς στο αστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης. Έπρεπε να τους βιώσω και να τους παρατηρήσω ταυτόχρονα, να συλλάβω την πολυρρυθμία της πόλης, αλλα δεν ήμουνα εκεί. Βυθίστηκα σε κάποιους ηχογραφημένους απόηχους, σταλμένους από φίλους μέσω του ίντερνετ.’ Η Lycouris στη συνέχεια μετέγραψε τους ρυθμούς της Θεσσαλονίκης σε εικόνα μέσω μιας χορεύτριας στο αστικό τοπίο.

Οι πολύ χαμηλές συχνότητες (VLF) των υπόγειων landscape recordings των μαγνητικών πεδίων στο μετρό του Λονδίνου, στις οποίες βάσισαν το έργο τους London Underground (2002) οι Disinformation έχουν σκοπό να αποδώσουν κυριολεκτικά και μεταφορικά τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα και την ένταση της ζωής της πόλης. Αποτελούν επίσης μια έμμεση αναφορά σε εφήμερες, υπόγειες και underground σύγχρονες πολιτιστικές εκφράσεις, τις οποίες υπαινίσσεται ο τίτλος. Το έργο προκαλεί την αντίληψή μας γενικά, και ειδκά σε σχέση με τη βιωματική εμπειρία της πόλης. Καταγράφοντας ήχους που κανονικά το ανθρώπινο αυτί δεν θα μπορούσε να ακούσει, και επομένως να τους βιώσει άμεσα, το London Underground οδηγεί σε φαινομενολογικές αναζητήσεις, υποχρεώνοντάς μας να αναρωτηθούμε για τα όρια του ωτικού και για το πώς αυτό μας κάνει να σκεφτόμαστε τι πραγματικά ‘υπάρχει’ στο αστικό περιβάλλον. Η πληροφορία που μας προσφέρει σχετικά με τα ‘κρυμμένα’ στοιχεία του αστικού περιβάλλοντος, τα οποία μπορεί ή μπορεί να

Οι Kodra Frequencies Live (2010) της Nicola Rae είναι το δεύτερο έργο του πρότζεκτ που έχει πειραματικό χαρακτήρα και χρησιμοποιεί υλικό από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Η προηγούμενη δουλειά της καλλιτέχνιδας περιλαμβάνει μία in situ πειραματική συνεργασία όπου εγκατέστησε ένα ‘αντανακλαστικό περιβάλλον’ απεικονίσεων ηχητικών συχνοτήτων που ανταποκρίνονταν στην ανθρώπινη φωνή. Από αυτό προέκυψε ένα αμφίδρομο φωνητικό/οπτικό παι-

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

HXOΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY) χνίδι το οποίο συνεχίστηκε σε πειραματική παραγωγή ήχου. Η καλλιτέχνις στη μία από τις προβολές της πειραματίζεται με την παραγωγή ενός αντανακλαστικού ηχητικού περιβάλλοντος μέσα στον εκθεσιακό χώρο, το οποίο αλληλεπιδρά ζωντανά με ήχους που μεταδίδονται μέσω μικροφώνων τοποθετημένων έξω από τα κτίρια. Μία δεύτερη, παράλληλη προβολή αντιδρά στους ήχους των υπόλοιπων έργων που ακούγονται στο διπλανό δωμάτιο. To N-Dl Jn. (2001) των Raqs Media Collective παίρνει τον τίτλο του από το συνεπτυγμένο κώδικα του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού του Νέου Δελχί (New Delhi Junction). Σε καθημερινή βάση, η πόλη του Δελχί βιώνει το πέρασμα ατελείωτων κυμάτων μετακίνησης και μετανάστευσης, ο ήχος των οποίων, σε συνδυασμό με ‘το ρομαντισμό του τόξου του crescendo των σημάτων των τρένων δημιουργεί ένα ηχητικό πεδίο όπου πρωταγωνιστούν το επικείμενο μαζί με το ενδεχόμενο’, όπως παρατηρούν οι καλλιτέχνες. Αυτή η αίσθηση του επείγοντος ισοσταθμίζεται από ηχητικά στοιχεία επιμονής και επανάληψης, κάνοντας έτσι την ηχητική εμπειρία του Νέου Δελχί χαρακτηριστική της ‘μουσικής που η πόλη παίζει στον εαυτό της’, τόσο σε ηρεμία όσο και σε κίνηση. ‘Οντας στο επίκεντρο των αναζητήσεων των Raqs, δηλαδή τη διερεύνηση και έκφραση αυτού που ονομάζουν ‘κινητικός διαλογισμός’ το έργο υπογραμμίζει την αναταραχή του αστικού περιβάλλοντος, συνδυασμένη με στοιχεία ανάπαυσης και μονιμότητας βιωμένα μέσα στο χρόνο.

Cities are constantly, and nowadays more rapidly than ever, changing. In the last few decades the restructuring of production and consumption modes and economic exchange and unprecedented population moves have become the characteristics of a new urban reality. More than 50% of the global population now lives in ‘mega-cities’, namely cities of over 10 million inhabitants.1 Apart from their size, mega-cities are the nodes of the global economy and concentrate ‘the directional, productive, and managerial upper functions all over the planet: the control of the media; the real politics of power; and the symbolic capacity to create and diffuse messages’.2 The way urban formations relate to each other has gone beyond conventional geographical understandings: it is no longer based on the criteria of actual proximity and tangible connections, but rather finds its expression in the realm of networks and virtual connections that could be visualised as cobweb-like structures floating over the face of the earth.

The contemporary urban condition, then, renders the city both a place and a non-place; a material entity and a space organised in virtual terms; a platform of concrete manifestations and a matrix of endless possibilities for imagination. It is similar to dreams, it fosters desires and hides fears, just like Calvino has described it.3 Within this context, we urban dwellers on a daily basis navigate the cities we live in on a personal and collective level, experiencing them in a multitude of ways, and seeking to make sense of them either for survival or pleasure, immersed simultaneously in their reality Τέλος, ο Trevor Wishart συνέθεσε το Fabulous Paris (1997) and their virtuality. εμπνεόμενος από στατιστικές που προέβλεπαν ότι το έτος 2010 περισσότερο από 50% του πληθυσμού της γης θα ζούσαν As inhabitants, we are exposed daily to a variety, and everσε μεγαλουπόλεις – κάτι το οποίο, ουσιαστικά, έγινε πραγμα- changing mix, of noise pollution, sounds of semiotic signifiτικότητα πολύ νωρίτερα, το 2007. Η σύνθεσή του7 είναι μια cance, and the well-calculated effects of contemporary soundπροσέγγιση της υπερβολικής πληροφορίας και της βιωμένης scape design – all set against sounds from nature ranging from εμπειρίας στη ‘mega-city’. Aποτέλεσμα ηχοληψίας σε διάφο- the human voice to geological phenomena to animal life. ρες πόλεις που περιλαμβάνει φωνές αστροναυτών, των Hitler Moreover, by volition, a great number of city dwellers in more και J.F. Kennedy, ανακοινώσεις στους αυτοκινητοδρόμους affluent societies create their own personal soundscapes when της California, τα μετρό του Παρισιού και της Στοκχόλμης, moving about in the city through the means of their iPods. As ένα πάρκο διασκέδασης στο Kobe, και φωνές αμερικανικών Michael Bull has noted,4 the iPod allows its users to construct διαφημίσεων τηλεόρασης και τηλεοπτικών παιχνιδιών, το an imaginary version of their own reality and to live in a world Fabulous Paris αποκαλύπτει μια πόλη που ξεκινά ως υπόσχε- of ‘mediated we-ness’, namely mediated aural proximity as a ση, αλλά στην πορεία μετατρέπεται στη φρικιαστική πραγμα- result of ‘direct’ experience being substituted or transformed by a mediated aural experience. The use of iPod itself points τικότητα των προσδοκιών και των φόβων μας. to the ‘disjunction between the objective and the subjective moment of culture in which iPod users attempt to transcend Εύη Μπανιωτοπούλου the social precisely by immersing themselves in it’.5 Our presence in the city, moreover, is affected by and interacts with the 7

Το Fabulous Paris είναι το τρίτο μέρος του ομώνυμου ‘εικονικού ορατόριου’, το οποίο ανέθεσαν στο συνθέτη, το Σουηδικό Ραδιόφωνο του Malmo και το Birmingham Rumours Festival.

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

city’s own particular soundscapes and rhythms, as explored in you safe (2004/2010). Although inspired by the tradition of experimental, acoustic urban ethnography, the work goes the ‘rhythmanalysis’ of Henri Lefebvre.6 Acknowledging the particular significance for sound in the beyond a mere collation of various parts of the urban aural contemporary city the project ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUND- experience. The artists seek to make music that, although CITY) seeks to define how sound art contributes to, chal- drawing on the ‘objective’ world, connects us to the subjeclenges and affects our understanding and experience of the tive self and the sonic universe that surrounds us, by intercity, while offering an alternative to the predominant visual weaving field recordings and musical composition, one suggesting and leading to the other.’ As they characteristically aesthetic of contemporary art. say about their work, ‘urban places and non-places turn Architectural urbanity is explored through aural experience into one huge resonance chamber’. For we want you safe in Lawrence Abu Hamdan’s Hollow Heels on Boots and diF have used unconventional sounds of Delhi, such as car Brogues through Tower HIll (2008). The work forms part horns and construction sounds, to compose tracks that both of Marches, a project that the artist has been working on reflect the experience of everyday urban life and represent since 2005. In it, participants of marches choreographed by the urban utopia/dystopia. the artist move through passages of urban districts wearing adapted footwear for exaggerated sonic effect. These perfor- The VLF (Very Low Frequency) subterranean landscape mances become the platform from which the work employs recordings of the magnetic field radiated by the electric rail sound to question the disciplinary and historiographic role in London’s underground railway system that Disinformaarchitecture plays in urbanity. The artist attempts to exem- tion have based their work London Underground (2002) on plify the aural capacity to delineate a different understanding are intended to act as both a manifestation of and metaphor of space, treating architecture like dormant music, awaken- for the claustrophobia and intensity of urban living. They ing it through the act of walking. The marchers advance also point to the transient, subterranean and underground through the built environment performing a work that not cultures suggested by the double-meaning implicit in the inonly disrupts the conventional soundscape but also disrupts stallation’s title. The work constitutes a challenge to our perconventional ideas of social space. ception in general and in particular to our perception of the Chris Collier’s Capel Celyn (2008) comments on the cul- city. By recording sounds that cannot normally be heard by tural and economic influence exerted on communities the human ear, and thus directly experienced, the work poses through the often overlooked demands that urbanisation phenomenological questions, obliging us to wonder about makes upon them, and the commodification of the re- the limits of the aural and how that informs our understandsources of these communities by cities. The work deals with ing of what ‘exists’ in the urban environment. The knowlthe controversial 1965 flooding of the village of Capel Ce- edge offered by the work that there are ‘hidden’ elements of lyn in North Wales and the destruction of this commu- the urban environment which we may or may not be aware nity in order to provide surplus water supply for the city of, and ultimately experience creates paths for the imaginaof Liverpool. It features electronic tones, bells sampled from tion and feeds the idea of desires and fears coexisting in our Welsh chapels similar to the one that was destroyed in the psychological relationship with the urban environment. flooding of the village, along with speeches from politician With city traces (2010) Haris Ladopoulos and Nick Stavrakis Gwynfor Evans who campaigned hard against the flooding, record and expose the ethos of the commuters in the city of and a reworking of the original 1899 recording of the Welsh Melbourne through the traces of their everyday life. The exnational anthem, ‘Hen Wlad Fy Nhadau’ into a mournful ploration of the common elements of the city dwellers’ daily and haunting lament, which makes an indirect but poignant routine highlights the importance of the sonic environment in comment on the commodification of the resources of these our understanding of the rapidly-expanding metropolis. The communities and its possible destructive consequences. work, as the artists note, reveals a ‘universal spatial urban sonic Τhe imagined city eclipses the ‘real’ city in diF’s we want language in a meta-postmodern perception of a global under-

course is secret, their rules are absurd, their perspectives deceitful, and everything conceals something else.’, in Italo Calvino, Invisible Cities [trans. William Weaver] (London: Vintage, 1997). 4 Michael Bull, Sound Moves: iPod culture and urban experience (London: Routledge, 2007). 5 Ibid., p.6. 6 Ηenri Lefebvre, Rhythmanalysis: space, time, and everyday life [transl.Stuart Elden and Gerald Moore] (London and New York: Continuum, 2004).

According to United Nations studies, there were nineteen mega-cities worldwide in 2007. It is projected that they will reach twenty-six in the year 2025 [source: UN Habitat, State of the World’s Cities 2008/9 – Harmonious Cities, p.6, http://www. unhabitat.org/pmss/listItemDetails.aspx?publicationID=2562]. Manuel Castells observes in his seminal publication The Rise of the Network Society (2nd edn.; Oxford: Blackwell, 2000), p. 434. 2 Manuel Castells, The Rise of the Network Society (2nd edn.; Oxford: Blackwell, 2000), p. 434. 3 ‘Cities, like dreams, are made of desires and fears, even if the thread of their dis-

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

standing of everyday life.’ Sound is used here as a medium of information exchange that captures the ephemeral traces of the repetitive cycle of the daily city life and as a means for liberation from a ‘purely’ visual appreciation of one’s environment.

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

creates a sonic field of imminence and potential’, as the artists note. This urgency is countered by sonic elements of persistence and repetition, thus rendering the New Delhi aural experience emblematic of the ‘music that the city plays to itself’, both in rest and in motion. Inscribing into Raqs’s works’ core aim, namely to explore and express what they term ‘kinetic contemplation’, the work seems to underline the urban environment’s turbulence coupled with elements of restfulness and permanence as experienced in time.

Sophia Lycouris’s Urban Echoes to Image (2010) is one of the two experimental works of the project that specifically address the city of Thessaloniki and explore the relationship of sound with image. Inspired by Lefebvre’s rhythmanalysis, whereby a city’s rhythms and their effects on city dwellers are analysed, Lycouris sought to capture and transcribe Thessaloniki’s rhythms into image. In this case, the artist’s ‘experience’ and knowledge of the city’s rhythms were mediated as she was not familiar with it. She notes: ‘... the city could be a body lying on the land, awake. It can breathe, shake, move slowly, re-organise itself – sometimes very energetic, at other times tired, relaxed or half-asleep. It follows multiple rhythms. Like Henri Lefebrve’s rhythmanalyst, I looked for rhythms in Thessaloniki’s urban landscape. To grasp the polyrhythmia of the city, I had to both experience and observe its multiple rhythms. But I wasn’t there. Instead, I immersed myself in a few sound sequences recorded by friends in the city centre, and sent to me via the internet.’ Lycouris then transferred rhythms into image using a female dancer’s body, which she imagined as part of the urban landscape.

Lawrence Abu Hamdan Γεννήθηκε στο Αμμάν το 1984. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Born in Amman in 1984. Lives and works in London.

Finally, Trevor Wishart composed Fabulous Paris inspired by statistics predicting that by the year 2010 over 50% of the earth’s population would live in large cities – something that in fact became a reality much earlier, in 2007. The piece7 attempted an approach of the surplus of information and experience of the mega-city. The complex composition, a synthesis of recordings made in many different cities, and as disparate as the voices of astronauts, Hitler and J.F.Kennedy, recordings of traffic announcements from the California freeways, transport in Stockholm and Paris, an amusement park in Kobe, and voices from American TV adverts and game-shows Fabulous Paris reveals a city that starts out as a promise but turns into the frightening reality of our hopes and fears.

Εvi Baniotopoulou

Nicola Rae’s Kodra Frequencies Live (2010) is the other work of the project that has an experimental character and integrates material from the city of Thessaloniki. Rae’s previous relevant work includes a situated experimental collaboration where she installed a reflexive environment of sound frequency visualizations picking up voice. This became reciprocal vocal/visual play, and continued into experimental noise production. Here on one projection Rae experiments with creating a reflexive sonic environment within the exhibition space, which interacts live with sounds transmitted through microphones situated outside the buildings. On a second parallel projection live frequencies respond to the rest of the sound works heard in the adjoining room.

Οι εικόνες που ακολουθούν είναι οπτικό υλικό που οι καλλιτέχνες έχουν δημιουργήσει ή επέλεξαν ως συνοδευτικό των τίτλων και δεν αποτελούν μέρος των ίδιων των έργων. Εξαιρούνται οι Sophia Lycouris και Nicola Rae, των οποίων το έργο έχει εικαστική διάσταση, η οποία τεκμηριώνεται εδώ.

The images that follow are visuals that the artists have created or chosen as accompaniments to the titles and do not form an integral part of the works themselves, with the exception of Sophia Lycouris and Nicola Rae, whose works have a visual dimension that is documented here.

Raqs Media Collective’s N-Dl Jn. (2001) takes its title from the abbreviated code that identifies New Delhi’s railway junction. Daily, the city witnesses seemingly endless waves of commuting and migration, the sound of which, combined with ‘the romance of the arcing crescendo of train signals

Fabulous Paris is the third movement of a homonymous ‘virtual oratorio’, commissioned by Swedish Radio, Malmo, and by the Birmingham Rumours Festival and composed by Wishart in 1997.

Hollow Heels on Boots and Brogues through Tower Hill 2008 Μέρος του πρότζεκτ Marches (ανάθεση Artangel) Hχητική εγγραφή performance, 9’16’’· επιστολή Hollow Heels on Boots and Brogues through Tower Hill 2008 Part of the project Marches (commissioned by Artangel) Audio recording of a performance, 9’16’’; letter

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

Chris Collier

DIF (Diffused Beats)

Γεννήθηκε στο Μπάζιλντον to 1981. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Born in Basildon in 1981. Lives and works in London.

Konrad Bayer Γεννήθηκε το 1975 στο Μόναχο, όπου ζει και εργάζεται. Born in 1975 in Munich, where he lives and works.

Ish Shehrawat Γεννήθηκε το 1978 στο Νέο Δελχί, όπου ζει και εργάζεται. Born in 1978 in New Delhi, where he lives and works.

we want you safe 2004/2010 Ήχος, 10’25’’ we want you safe 2004/2010 Sound, 10’25’’

Capel Celyn 2008 Abstract electronica και ηχητικό κολλάζ, 7’52” Capel Celyn 2008 Abstract electronica and sound collage, 7’52’’

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

DISINFORMATION Joe Banks

Haris Ladopoulos Γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1964. Ζει και εργάζεται στη Μελβούρνη. Born in Komotini in 1964. He lives and works in Melbourne.

Γεννήθηκε στο Μπέξλυχηθ το 1967. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Born in Bexleyheath in 1967. Lives and works in London.

Nick Stavrakis Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Ζει και εργάζεται στη Μελβούρνη. Born in Athens in 1975. Ηe lives and works in Melbourne.

London Underground 2002 CD audio, 6’ London Underground 2002 CD audio, 6’

city traces 2010 Ήχος, 4’02”. Άρια: Fotini Hohlaka Μέρος του Soundscape City Diary. city traces 2010 Sound, 4’02”. Aria: Fotini Hohlaka. Part of Soundscape City Diary.

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

Sophia Lycouris

Nicola Rae

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Ζει και εργάζεται στο Εδιμβούργο. Born in Athens in 1961. She lives and works in Edinburgh.

Γεννήθηκε στο Κέστον το 1961. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Born in Κeston in 1961. Lives and works in London.

Urban Εchoes to Image 2010 (σε συνεργασία με τη χορεύτρια/χορογράφο Βερονίκη Τσουγκράνη, ομάδα χορού Β6) Βίντεο-εγκατάσταση, διάρκεια μεταβλητή Urban Echoes to Image 2010 (in collaboration with dancer/choreographer Veroniki Tsougrani, dance company B6) Video-installation, duration variable

Κodra Frequencies Live 2010 Eπιτόπια ζωντανή προβολή (Οvertone Analyzer Live, προβολείς, laptops, μικρόφωνα). Συνεχής, διαστάσεις μεταβλητές Κodra Frequencies Live 2010 On-site live projection (Οvertone Analyzer Live, projectors, laptops, microphones). Continuous, dimensions variable

ΗΧΟΠΟΛΙΣ (SOUNDCITY)

Trevor Wishart

RAQS MEDIA COLLECTIVE Jeebesh Bagchi

Shuddhabrata Sengupta

Γεννήθηκε το 1965 στο Νέο Δελχί, όπου ζει και εργάζεται. Born in 1965 in New Delhi, where he lives and works.

Γεννήθηκε το 1968 στο Νέο Δελχί, όπου ζει και εργάζεται. Born in 1968 in New Delhi, where he lives and works.

Γεννήθηκε στο Ληντς το 1946. Ζει και εργάζεται στο Γιορκ. Born in Leeds in 1946. Lives and works in York.

Monica Narula Γεννήθηκε το 1969 στο Νέο Δελχί, όπου ζει και εργάζεται. Born in 1969 in New Delhi, where he lives and works.

Ο Τrevor Wishart δεν επιθυμεί να αντιπροσωπευτεί από οπτικό υλικό. Trevor Wishart does not wish to be represented visually.

Fabulous Paris 1997 Σύνθεση – τρίτο μέρος του εικονικού ορατόριου ‘Fabulous Paris’, ανάθεση Swedish Radio, Malmö και Birmingham Rumours Festival, 23’49” Fabulous Paris 1997 Composition – third movement of the virtual oratorio ‘Fabulous Paris’, commissioned by Swedish Radio, Malmö and the Birmingham Rumours Festival, 23’49”

N-Dl Jn. 2001 Ήχος, 5’ N-Dl Jn. 2001 Sound, 5’

100

101

— ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS — «ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΡΑΣΗΣ»

Επιμελήτρια: Μαρία Κενανίδου Curator: Maria Kenanidou

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS “THE SUPERIORITY OF INNER VISION”

Petros Vrellis Babis Venetopoulos Κyriakos Katzourakis Harris Kondosphyris Kyriakos Mortarakos Stella Baraklianou Xenis Saxinis Giorgos Tsakiris Yiannis Fokas

102

• Πέτρος Βρέλλης • Μπάμπης Βενετόπουλος • Κυριάκος Κατζουράκης • Χάρης Κοντοσφύρης • Κυριάκος Μορταράκος • Στέλλα Μπαρακλιάνου • Ξενής Σαχίνης • Γιώργος Τσακίρης • Γιάννης Φωκάς

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

«ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΡΑΣΗΣ»1

την ανατροπή, για να διατηρήσει αυτό που κρατά τον άνθρωπο ζωντανό, την αναζήτηση της ολοκλήρωσής του, την αναζήτηση της ουσίας που δεν έχει σπιλωθεί απ΄ το κατεστημένο, έχει οδηγήσει και σήμερα στη επανερμηνεία της μεταμοντέρνας τέχνης YBAs, PostYBAs, Stuckism και Anti Stuckism “Post- Painterly Abstraction ή Painterly Abstraction κ.ο.κ..

Αν και στη σύγχρονη τέχνη του μετα-μοντέρνου, ή όπως τελικά κατασταλάξει η σημερινή σύγχρονη τέχνη να λέγεται, η αντίληψη της ιστορίας της τέχνης και η δημιουργία νέων όρων πρόσληψής της, μέσα από όρους ρήξης, έχει αρχίσει να εξασθενεί, το μεταμοντέρνο εγκλωβισμένο σε μορφή μανιέρας και μάλιστα πολύ συχνά εμπορεύσιμης εμφανίζει ένα έλλειμμα γνώσης και προοπτικής που μας θέτει ανασφαλείς και μετέωρους μπροστά στο μέλλον.

Αν και είναι πολύ νωρίς και δεν υπάρχει η απαραίτητη χρονική απόσταση που μας επιτρέπει να διεισδύσουμε και να υπεισέρθουμε σε ερμηνείες στη ροή της πορείας του τέλους του εικοστού και του αιώνα που διανύουμε, αυτό που διακρίνουμε είναι μετατοπίσεις σε μια γεωπολιτισμική χαρτογράφηση, καθώς πάνω στο χάρτη τα πράγματα κινούνται συνεχώς, αναδύονται κέντρα και αγορές, σβήνονται μαύρες τρύπες και αποκτούν ύπαρξη στο πολιτισμικό στερέωμα, συμβαίνουν αναδιανομές, μετακινήσεις, αλλοιώσεις, ρήξεις, κενά, ασυνέχειες, αναμοχλεύσεις, επιστροφές που θα καταλήξουν κάπου με το πέρας του χρόνου αρκεί να το προσεγγίζουμε με κριτική ματιά.

Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της τέχνης με φόντο την οικονομική κρίση, είναι θολά και δυσδιάκριτα, και σίγουρα ενέχουν ταύτιση με χειρονομίες άρνησης, πρόκλησης, απόσυρσης, διάσπασης, μηδενισμού, αποξένωσης, δυσφορίας ή αποδέσμευσης από κανόνες, κίνησης έξω από κάθε κλισέ καταστάσεις, χωρίς να επιβάλλουν μια αναδρομή ή απαραίτητα έναν συγκρητισμό απελευθέρωσης από τον «ενδοσκοπικό» μοντερνισμό του Donald Kuspit 5 ή R. L. Jones, Jr. 6 . Η «προοδευτική άρνηση του νοήματος» του Adorno έγινε «γιγαντιαία διαδικασία απώλειας του νοήματος» του Jean Baudrillard και «πολλαπλότητα των μικρών αφηγήσεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους», του Lyotard και «αφ-ορισμός (de-definition) του Rosenberg για την τέχνη αλλά και την οντότητα του καλλιτέχνη» 7 ή «αντικείμενο άρνησης» του Richard Wolin εκτός ταξινομήσεων.

Όλα συνοψίζονται τελικά στο δυσδιάκριτο και με τον όρο «indiscernibilia» μήπως συμβολοποιούμε την εντροπία, ή το χεγκελιανό τέλος μιας εποχής και της ιστορίας της τέχνης;8 Ή απλά με μια στροφή σε αυτό που ο Beckett ονομάζει υπεροχή της εσωτερικής όρασης 9 και ο Auguste Rodin το διατυπώνει ως: «η τέχνη δεν αρχίζει παρά με την εσωτερική αλήθεια»10 καταφέρουμε να βρούμε την άκρη του μίτου;

Όλη η δομή της ιστορία της τέχνης στο ταξίδι του χωροχρόνου, στηρίζεται σ΄ αυτό το μοντέλο παραδοχήςαμφισβήτησης –ανατροπής και εδώ έγκειται και ο ρόλος της τέχνης, η αμφισβήτηση και ανατροπή οποιουδήποτε προσπαθεί να γίνει δεδομένο, καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, στερεότυπο. Ο δημιουργικά αποδομιστικός ρόλος της τέχνης, που επιφέρει με νέους πάντα τρόπους

Με αφορμή την οικονομική κρίση κάποια πράγματα επαναξιολογούνται. Η pop μεταμοντέρνα εποχή, με την συνδρομή των media, έχοντας την δυνατότητα να δημιουργήσει art idols, που από την απαρχή της φοιτητικής τους πορείας είχαν πραγματοποιήσει περισσότερες εκθέ/ Charles Thomson, Sir Nicholas Serota Makes an Acquisitions Decision 2 / Tesco Value Tomato Soup, Banksy 4 / Outside the Turner Prize, Tate Britain, 2005: Stuckists demonstrate against the purchase of Chris Ofili’s The Upper Room. The cutout is Tate Chairman Paul Myners 3

Samuel Beckett, Le monde et le pantalon, 1989, Les Editions de Minuit, μτφ. Μαρία Παπαδήμα, εκδ. Έψιλον, 2005, σελ.33 2 http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8d/Charles Thomson. Sir Nicholas Serota Makes an Acquisitions Decision.jpg 3 http://en.wikipedia.org/wiki/File:2005,Stuckist Turner demo (2).jpg 4 www.woostercollective.com/images2/banksymus4.jpg 5 Donald Kuspit, The New Subjectivism: Art in the 1980s, Umi Research Press,1988,σελ.82

6 R. L. Jones, Jr. “Modern and Postmodern: Questioning Contemporary Pedagogy in the Visual Arts,” In J. Hutchins & M. Suggs (eds.). Art Education: Content and Practices in a Postmodern Era,1997, pp.91-102 7 Harold Rosenberg, The de-definition of Art, University of Chicago Press, 1983 8 Arthur Danto, After the End of the Art:Contremporary Art and the Pale of History, Princeton 1997 9 Samuel Beckett, Le monde et le pantalon, 1989, Les Editions de Minuit, μτφ. Μαρία Παπαδήμα, εκδ. Έψιλον, 2005, σελ.33 10 Auguste Rodin, Testament,μτφ.Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, εκδ. Άγρα, σελ,15

104

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

Το λυπηρό είναι όπως σημειώνει και ο Rosenberg, ότι αυτές οι προσπάθειες εμπορευματοποίησης της τέχνης, οι πολιτιστικές βιομηχανίες και οι πολιτισμικές στρατηγικές, μέσα σε ένα πλαίσιο προώθησης, διάθεσης και διάχυσης του πολιτισμικού προϊόντος, αποτελούν προσπάθειες εμπορευματοποίησης της αυθεντικής εμπειρίας, μέσω των τεχνικών της ψυχολογικής χειραγώγησης που διαθέτει η μάζα των παραγωγών των μέσων ενημέρωσης.12 Απορροφούν και ακρωτηριάζουν την πρωτοπορία και το ιδεολογικό πλαίσιο που θα παρήγαγε η αέναη αυτή αναζήτησης της ουσίας του Είναι και του Λόγου, του πραγματικού ζητούμενου της τέχνης, όχι της εμπορευματοποιημένης, αλλά αυτής της εσωτερικής αρχέγονης ανάγκης του ανθρώπου.

σεις στη σύντομη καριέρα τους από άλλους πολύ καλύτερους ζωγράφους που τους είχε αποκλείσει, ίσως τώρα τους δώσει την ευκαιρία να πάρουν την θέση που τους αναλογεί στο εικαστικό στερέωμα. Αισιόδοξα, ίσως η οικονομική στενότητα να παίξει ρυθμιστικό ρόλο απαλλαγής από την φαυλοκρατία αυτή και στην επαναφορά της ποιότητας που καταστρατηγούσε η μεταμοντερνιστική ενόρμηση αλλά και η αδηφαγία του αγοραστικού κοινού. Ίσως κλονίσει την επάρκεια του star system και επαναφέρει την πραγματική αξία του έργου τέχνης. Ίσως έτσι αποφευχθεί η ταύτιση της αξίαςποιότητας του έργου με την αγοραστική του αξία. Ίσως αυτό αποτελούσε αφορμή, εναρκτήριο σημείο αμφισβήτησης των προηγούμενων επιλογών της πλουτοκρατίας και των διαχειριστών δομημένων ομολόγων που επιθυμούν να επενδύσουν στην τέχνη.

Κάθε ιστορική περίοδος παράγει και διαμορφώνει αξίες και αυτό είναι προς συμφέρον μας να το κατανοήσουμε. Η παρατήρηση του έργου τέχνης, ο σχολιασμός του, η αντίληψη αυτής ακριβώς της ενάρθρωσης ενέχει αξίες όταν το έργο τέχνης αναφέρεται στη πραγματικότητα και όχι την επικύρωσή της, και ελέγχει και όχι απλά ενέχει το οικονομικό, κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, πολιτισμικό συγκείμενο, μέσα από το οποίο γεννήθηκε και υπάρχει.

Ίσως, η εκτίμηση των αξιόλογων για συλλογές καλλιτεχνών δεν καθοριζόταν από τα ποσοστά των art ντίλερ και την αμάθεια και ανυπαρξία παιδείας των συλλεκτών που εντοπίζεται στον φόβο τους για ρίσκο σε ένα πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη. Ίσως μια οικονομική κρίση οδηγήσει σε επαναπροσδιορίσεις και μέσω της προσπάθειας ανασυγκρότησης δυνάμεων, να επέλθουν συνειδητοποιήσεις και ωριμότητα στον τρόπο παραγωγής, θέασης, υποδοχής, προώθησης, οργάνωσης διοίκησης, διαχείρισης, συνεργασίας, ισότητας και όχι διακρίσεις δημοσιοσχετίστικου δικτυώματος, σβήνοντας την πίκρα του ευτελούς και της σιωπηλής αποδοχής του ανέφικτου και της ουτοπίας.

Ποιες οι προθεσιακές, αναπαραστατικές ή μη, σημειωτικές, συμβολικές, εκφραστικές ποιότητες του σύγχρονου έργου; Πού οδηγούν τελικά, οι συνεχείς εννοιολογικές αλλαγές στις πρακτικές, στην ερμηνευτικό-κριτικήεπεξηγηματική θέαση και υποδοχή του έργου τέχνης, στην κριτική ερμηνεία και πολιτιστική ιστορία, τη φιλοσοφία, την αισθητική; Οι αλλαγές σ΄ αυτά τα σημεία σηματοδοτούν μια επικείμενη μετατροπή στον εννοιολογικό προσανατολισμό μας για την αρχή της επόμενης χιλιετίας. Είναι πολύ νωρίς να προσδιορίσουμε πόσο ρηχές ή πόσο ριζικές θα είναι αυτές. Συνιστούν όμως το σημαντικότερο: ίσως, μια μόνιμη παραβίαση της κυρίαρχης φιλοσοφίας του πρώτου μισού του αιώνα. 13

Επαναπροσέγγιση του πολιτιστικού προϊόντος που η κοινωνία της παράστασης και του θεάματος αναδεικνύει ή καταβροχθίζει βουλιμικά ανάλογα με οικονομικές και εμπορευματικές προσταγές. Συμβαίνει μεταφορικά αυτό που ο Αξελός αναφέρει για το θέατρο και τον κινηματογράφο: «θεατρικότητα και αντιθεατρικότητα» -ως θεωρητικά μεταμοντέρνα συμφραζόμενα,- «[…]κινούνται αναμφίβολα πάνω σε μία προβληματική σκηνή.[…] παρά την παραγωγή ορισμένων σημαντικών έργων,[…] κυριαρχεί η φθηνή βιομηχανία ατομικών και μαζικών φαντασιώσεων που την καθιστά κενή περιεχομένου και υπερπλήρη ατομικών και συλλογικών ψυχολογικών και κοινωνιολογικών κοινοτοπιών.» 11

Πώς όμως στο πλαίσιο αυτής της avant guard τέχνης χρησιμοποιείται το σοκ, ο εκχυδαϊσμός και η καταστρατήγηση αξιών και ηθικών στο όνομα της ελευθερίας έκφρασης, στο πλαίσιο ενός ρεαλισμού-χειρισμού της πραγματικότητας με κοινωνικοπολιτικοπολιτιστικές πρακτικές υπό τις προσταγές της αγοράς και του προ-

13 Joseph MARGOLIS, Radical Changes in Aesthetics, , Interpretation Radical But Not Unruly: The New Puzzle of the Arts and History (University of California Press, 1995)

Κώστας Αξελός, Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της τέχνης, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2009, σελ.41-42 12 Harold Rosenberg, Discovering the Present , “The Herd of Independent Minds, University of Chicago Press 1973, ISBN 0-226-72680-0 , pp15-16.

105

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

«…ζούμε στο χείλος μιας διπλής αβύσσου. Από τη μια μεριά είναι η άβυσσος που υπάρχει εντός μας, η άβυσσος που είμαστε εμείς οι ίδιοι, και από την άλλη είναι το χάος που ενεδρεύει πίσω από τα εύθραυστα φαινόμενα, πίσω από τον οργανωμένο κόσμο στον οποίο ζούμε». 16

ωθητικού της συστήματος; Προβοκατόρικα, προκλητικά στις αισθήσεις, στην ηθική με πρόφαση να σοκάρουν το σύστημα, στο άλλοθι της ελευθερίας αυτής δημιουργούν συνήθως συντηρητικά και εννοιολογικά παρωχημένα έργα, βανδαλίζοντας τον πραγματικό προβληματισμό της σύγχρονης σκέψης για την τέχνη, σε μια εποχή που ο μεταπολιτικός κυνισμός και η συναινετική λογική επιδρούν καταλυτικά στο πεδίο της κουλτούρας.

Η σύγχρονη τέχνη, μέσα στη δίνη της φαυλότητας των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων και της πλουτοκρατίας, αδυνατεί να διατηρήσει μια ουσιαστική σχέση τόσο με τη μνήμη του παρελθόντος όσο και με το όραμα για το μέλλον. Ίσως αυτό επιτευχθεί τόσο σε ατομικό όσο σε συλλογικό επίπεδο, όταν μια ριζική μεταβολή των αξιών ανασυνθέσει την κοινωνική, ψυχική και νοητική δομή του προσώπου, οξύνει την εσωτερική του όραση αναδεικνύοντας την υπεροχή της και υπενθυμίζοντας τη θέση του Rainer Maria Rilke: «…από τη δημιουργία κρατιέται η γενιά εκείνων που δεν ζουν ακόμη και περιμένουν την εποχή τους…»17 αρκεί εμείς να είμαστε «…διαθέσιμοι σ΄ αυτό που επέρχεται…».18

Οι καλλιτέχνες του συγκεκριμένου project μέσα από το εναπόθεμα της ωριμότητάς τους, στα έργα-απόσταγμα της εμπειρίας τους, προτείνουν την ανάγκη αναπροσδιορισμού-αναπροσανατολισμού με μία νέα ματιά μέσω της κοινής εμπειρίας, ώστε να διασωθεί το ουσιώδες στην τέχνη χωρίς φορμαλιστικές, περιοριστικές αντιλήψεις θεώρησης παραγωγής, υποδοχής και ερμηνείας. Προτείνουν την παραγωγή έναντι της αναπαραγωγής, την υγιή αντίδραση και πρόκληση για την έξοδο-ESCAPE από την αποστείρωση, την αποχαύνωση και την αδράνεια.

Μια οικονομική κρίση λοιπόν που να μας υπενθυμίσει ότι «Μάλλον έτσι ήταν πάντοτε. Μάλλον υπήρχε εξαρχής μεγάλη απόσταση μεταξύ κάποιας εποχής και της μεγάλης τέχνης που γεννιόταν σε αυτήν. Μάλλον τα έργα τέχνης ήταν πάντοτε εξίσου μοναχικά όπως και σήμερα μάλλον η δόξα δεν ήταν παρά η προσωποποίηση όλων των παρεξηγήσεων που συγκεντρώνονταν γύρω από ένα καινούριο όνομα. Δεν υπάρχει λόγος να θεωρήσουμε ότι κάποτε η κατάσταση ήταν διαφορετική. Αφού η διαφορά των έργων τέχνης από όλα τα άλλα αντικείμενα έγκειται στην μελλοντική τους φύση, τα έργα τέχνης είναι τα πράγματα που ακόμα περιμένουν την εποχή τους να έρθει…».19

Η μεταμοντέρνα τέχνη μετά το πέρας μιας μετακαπιταλιστικής, μετασοσιαλιστικής, μετακομμουνιστικής κοινωνίας ακόμη πονάει. Με τον συνδυασμό της αδηφάγου καλλιτεχνικής φιλόδοξης επιδίωξης αποδοχής και ανάδειξης άρα και οικονομικής ανταπόδοσης, με φαινόμενα του τύπου pornomiseria14 και καταχρηστικές ευκαιριακές καλλιτεχνικές πρακτικές, που επιβάλουν πολιτιστικές πολιτικές, η αγορά της τέχνης διαμορφώνει την παραγωγή καλλιτεχνικού έργου περισσότερο από όσο θα έπρεπε, χειραγωγώντας την υποδοχή και ερμηνεία. Όμως αν και μια οικονομική κρίση μπορεί να επηρεάσει τόσο έντονα την αγορά της τέχνης, την ίδια την τέχνη αισιόδοξα μπορεί να την οδηγήσει σε διέξοδο μέσα από μια υγιή «εσωτερική εξωστρέφεια», που συνοψίζεται σ΄ αυτό που ο Κ. Αξελός υπογραμμίζει: «Η Τέχνη δεν είναι, δεν υπάρχει ως στοιχείο μιας συνεχούς παρουσίας και αναπαράστασης. Δεν αποτελεί γεγονός το οποίο είναι, υπάρχει αλλά ξετυλίγεται στο χωροχρόνο με ιδιάζοντα τρόπο, στον δικό της κόσμο που μας κάνει διαθέσιμους για τον κόσμο […] απαιτώντας να ξεπεράσουμε το δικό μας κλείσιμο.» 15 Γιατί όπως ο Καστοριάδης, αναφέρει:

essence that has not been tainted by the established order, has led to yet another reinterpretation of postmodern art, YBAs, Post-YBAs, Stuckism και Anti Stuckism «PostPainterly Abstraction and Painterly Abstraction etc.

“THE SUPERIORITY OF INNER VISION”1 Even though in the contemporary art of the postmodern, or however contemporary art has settled in calling itself, the understanding of art history and the creation of new ways of perceiving it through terms of severance has started to wear out, postmodernism is confined in the shape of techniques, quite often very marketable, and shows a lack of knowledge and perspective that renders us insecure and meteor in the face of the future.

Even though it is too early and we don’t have the necessary temporal distance which will allow us to penetrate and enter into interpretations of the flow of progress of the end of the 20th and the present century, what we discern are displacements in a geo-cultural mapping, since on the map things constantly move, centres and markets emerge, black holes are erased and come into being in the cultural firmament, redistributions occur, movements, alterations, ruptures, gaps, discontinuities, stirring ups and returns that will end up somewhere when the time comes, as long as we sustain a critical attitude.

The main features of this art, set against the financial crisis, are vague and indistinguishable and certainly imply an equation with gestures of denial, challenge, withdrawal, fragmentation, annihilation, alienation, discontent or release from rules, movement away from cliché situations, without imposing a retrospection, or necessarily a liberation comparison from the “introspective” modernism of Donald Kuspit 5 or that of R. L. Jones, Jr.6. The “progressive denial of meaning” of Adorno became a “gigantic process of loss of meaning” of Jean Beaudrillard and a “multiplicity of competing small narratives” of Lyotard and the “de-definition of Rosenberg not only of art, but also the artist’s who” 7 or “an object of denial” by Richard Wolin, apart from classifications.

It can all be epitomized then to the indiscernible, and with the term “indiscernibilia” do we signify the entropy, or the Hegelian end of an era and of the art history? 8 Or simply with a turn to what Beckett calls superiority of the inner vision9 and what Auguste Rodin phrases as “art that only begins with the inner truth” 10 do we manage to find the end of the thread? The financial crisis is the opportunity to reevaluate certain things. The pop postmodern era, with the media’s contribution, having the capacity to create art idols, that from the beginning of their student course realized more exhibitions during their short-lived careers than other, much better painters that had been rejected, perhaps now these artists will have the opportunity to claim the position they deserve in the world of visual arts.

The whole structure of art history in the journey through space and time is based on this very model of acceptancechallenge-overthrow, and here lies the role of art, the challenge and overthrow of anything that attempts to become granted, a part of the status quo, a stereotype. The creatively deconstructive role of art, that always brings reversal in new ways, so as to preserve what keeps the human alive, the quest for its completion, the quest for the

Optimistically, perhaps these financial difficulties will

Μαρία Κενανίδου Ιστορικός Τέχνης Γενική εισηγήτρια Π.Δ.Κ.

/ Charles Thomson, Sir Nicholas Serota Makes an Acquisitions Decision 2 / Tesco Value Tomato Soup, Banksy 4 / Outside the Turner Prize, Tate Britain, 2005: Stuckists demonstrate against the purchase of Chris Ofili’s The Upper Room. The cutout is Tate Chairman Paul Myners 3

14 http://www.youtube.com/watch?v=P5VMVT5ZqeM «pornomiseria» από μια ομάδα κινηματογραφιστών στην Κολομβία, τους Louis Ospina και Carlos Mayolo. Η κριτική τους αποσκοπούσε στην αποκάλυψη της ηδονοβλεπτικής και φετιχιστικής χροιάς του ενδιαφέροντος των ευρωπαίων καταναλωτών αλλά, κυρίως, στην έλλειψη εμβρίθειας από τους δημιουργούς, σε σχέση με τα θέματα που παρουσίαζαν, και τον οπορτουνισμό τους μέσω της εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των κοινωνικών προβλημάτων. 15 Κώστας Αξελός, Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της τέχνης, εκδ.

Νεφέλη, Αθήνα 2009, σελ.31 16 Κορνήλιος Καστοριάδης εκδ. Ύψιλον, 2008 17 Rainer Maria Rilke, Von Kunst und Leben Schriften, «Περί Τέχνης» , 1898, μτφ. Ιωάννα Παρασκελίδη, εκδ. Πρίντα, 2010, σελ. 84 18 Κώστας Αξελός, Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της τέχνης, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2009, σελ.44 19 Rainer Maria Rilke, Von Kunst und Leben Schriften, «Έργα Τέχνης», 1902, μτφ. Ιωάννα Παρασκελίδη, εκδ. Πρίντα, 2010, σελ. 109

106

6 R. L. Jones, Jr. “Modern and Postmodern: Questioning Contemporary Pedagogy in the Visual Arts,” In J. Hutchins & M. Suggs (eds.). Art Education: Content and Practices in a Postmodern Era,1997, pp.91-102 7 Harold Rosenberg, The de-definition of Art, University of Chicago Press, 1983 8 Arthur Danto, After the End of the Art: Contemporary Art and the Pale of History, Princeton 1997 9 Samuel Beckett, Le monde et le pantalon, 1989, Les Editions de Minuit, trans. Maria Papadima, pub. Epsilon, 2005, pg.33 10 Auguste Rodin, Testament, trans. Alexandros Adamopoulos, pub. Agra, pg.15

Samuel Beckett, Le monde et le pantalon, 1989, Les Editions de Minuit, trans. Maria Papadima, pub. Epsilon, 2005, pg.33 2 http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8d/Charles Thomson. Sir Nicholas Serota Makes an Acquisitions Decision.jpg 3 http://en.wikipedia.org/wiki/File:2005,Stuckist Turner demo (2).jpg 4 www.woostercollective.com/images2/banksymus4.jpg 5 Donald Kuspit, The New Subjectivism: Art in the 1980s, Umi Research Press,1988,σελ.82

107

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

mutilate originality and the ideological framework that this eternal search for the essence of Being and Logos would produce, the real goal of art, not the commercialized art, but this internal primitive need of humans.

play a decisive role in eliminating this artistic corruption and will reinstate the quality which was suppressed by the postmodern intuition, as well as by the insatiable appetites of the purchasing public. Maybe this crisis will challenge the self-sufficiency of the star system and re-instate the real value of the art work of art. Maybe this way the quality-price of the art work will no longer be identified with its buying price. Perhaps this was the opportunity, the starting point of questioning the previous choices of the plutocracy and the trustees of fabricated bonds who wished invest in art.

Each historical period produces and shapes values, and it is to our advantage to understand that. The observation of a work of art, the criticism of it, the perception of this particular articulation is of value when the work of art refers to reality, and doesn’t merely confirm it, and when it controls and not simply contains the economic, social, ideological, political, cultural context, through which it was born and exists.

Perhaps the evaluation of artists worthy of a collection would not be defined by the percentages of art dealers and the ignorance and lack of learning of collectors, located in their fear of taking a risk on a new artist. Perhaps a financial crisis will lead to redefinitions and through the effort to reconstruct, maybe realizations will occur, along with maturity in the manner of production, viewing, reception, promotion, organization, administration, management, cooperation and equality, instead of discriminations in the public relations network, erasing the bitterness of the worthless and the silent acceptance of inevitability and utopia.

What are the intentional, representational or not, semiotic, symbolic, expressive qualities of the contemporary work? Where do the constant notional changes in practices, in the interpretational-critical-explanatory viewing and reception of a work of art, in the critical interpretation and cultural history, philosophy and aesthetics finally lead to? The changes in these areas signify an imminent alteration in our notional orientation for the beginning of the new millennium. It is too early to determine how superficial or fundamental these changes will be. What they constitute though is of utmost importance: perhaps a permanent violation of the dominant philosophy of the first half of the century.13

Re-approaching the cultural product that the society of show and spectacle exalts or bulimically devours, depending on the economic and commercial commands. What Axelos mentions about the theatre and the cinema metaphorically takes place: “theatricality and anti-theatricality” –as a theoretical postmodern context“move indisputably on a problematic stage […] despite the production of certain important works, […] the cheap industry of individual and collective fantasies dominates, rendering it void of content and overflowing with individual and mass psychological and sociological banalities.” 11

But how, in the context of this avant guard art, is shock and the vulgarization and oppression of values and morals in the name of freedom of expression employed, in the context of a realism-manipulation of reality with socio-politico-cultural practices according to the demands of the market and its promotional system? Provocatively, tempting to the senses, to morality under the pretext of shocking the system, with the alibi of this freedom, they usually create conservative and notionally outdated works, vandalizing the true questioning of contemporary thought about art, in an age when postpolitical cynicism and consensual logic have a catalytic effect in the cultural field.

The sad thing is, as Rosenberg notes, that these efforts to commercialize art, the cultural industries and strategies, within a frame of promotion, disposal and diffusion of the cultural product, constitute efforts to commercialize the authentic experience, through the techniques of psychological manipulation that the mass of media producers have at their disposal.12 They absorb and

The artists of this specific project, through the deposit of their maturity, in their works that are the distillation of their experience, put forth the need to redefine and re-orientate with a new vision through the collective

13 Joseph MARGOLIS, Radical Changes in Aesthetics, , Interpretation Radical But Not Unruly: The New Puzzle of the Arts and History (University of California Press, 1995)

Kostas Axelos, To anoigma sto eperhomeno kai to ainigma tis tehnis, pub. Nefeli, Athens 2009, pg.41-42 12 Harold Rosenberg, Discovering the Present , “The Herd of Independent Minds, University of Chicago Press 1973, ISBN 0-226-72680-0 , pp15-16.

108

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

experience, so that the essential in art will be redeemed without the formalistic restrictive attitudes of regarding production, reception and interpretation. They suggest production instead of reproduction, a healthy reaction and challenge to escape from sterilization, indolence and inertia.

from creation” 17 , as long as we are “available to what is about to come”.18 It’s a financial crisis then that will remind us that “probably it has been like that all along. There probably always existed a great distance between a particular age and the great art that was born in it. Probably works of art have always been just as lonely as they are today, maybe glory was nothing more but the personification of all the misunderstandings surrounding a new name. There is no reason why we should assume that things have sometime been different. Since the difference of works of art from all other objects lies in their future nature, works of art are those things that still await for their time to come.” 19

Postmodern art is still in pain after the end of a postcapitalist, post-socialist, post-communist society. Combined with the insatiable artistic ambitious pursuit for acceptance and elevation, therefore financial reciprocation, with phenomena like «pornomiseria»14 and excessive opportunistic artistic practices, imposed by cultural politics, the art market defines the production of artistic work more than it should, thus manipulating acceptance and performance.

Μαrία Κεnanidou

Although a financial crisis can influence the art market so heavily, art itself can optimistically be led through an outlet, via a healthy “internal extroversion”, summed up in what K. Axelos underlines: “Art is not, does not exist as an element of a continuous presence and representation. It is not a fact that is, exists, but it evolves in time and space in a distinctive manner, in its own world that makes us available to the world […] demanding from us to overcome our own closure.” 15 Because, as Kastoriadis mentions, “we live in the edge of a double abyss. On the one side lies the abyss that exists within us, the abyss that is ourselves, while on the other side lies the chaos that lurks behind fragile phenomena, behind the organized world we live in.” 16

Art historian General Coordination, Action Field Kodra

Modern art, in the vortex of corrupt politico-economic interests and plutocracy, fails to preserve a substantial relationship not only with the memory of the past, but also with the vision of the future. Perhaps this will be accomplished on an individual and a collective level, when a radical transformation of values will reconstruct the social, psychic and mental fabric of humanity, sharpen its inner vision, demonstrating its superiority and remind us of Rainer Maria Rilke’s position: “the generation of those that are not yet alive and await for their time, hangs 14

16 Kastoriadis Kornilios 17

http://www.youtube.com/watch?v=P5VMVT5ZqeM «pornomiseria» from a team of Columbian filmmakers, Louis Ospina and Carlos Mayolo. Their criticism was aimed at revealing the voyeuristic and fetishistic nature of the European consumers’ interests, but mainly at the lack of profundity from the creators, in relation to the stories they presented and their opportunistic attitude through the exploitation and commercialization of social problems. 15 Kostas Axelos, To anoigma sto eperhomeno kai to ainigma tis tehnis, pub. Nefeli, Athens 2009, pg. 31

pub. Ypsilon, 2008 Rainer Maria Rilke, Von Kunst und Leben Schriften, “Peri Tehnis“ , 1898, trans. Ioanna Paraskelidi, pub. Printa, 2010, pg. 84 18 Kostas Axelos, To anoigma sto eperhomeno kai to ainigma tis tehnis, pub. Nefeli, Athens 2009, pg.44 19 Rainer Maria Rilke, Von Kunst und Leben Schriften, “ Erga Tehnis”, 1902, trans. Ioanna Paraskelidi, pub. Printa, 2010, pg. 109.

109

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

Μπάμπης Βενετόπουλος, Κυριάκος Κατζουράκης | Babis Venetopoulos, Κyriakos Katzourakis

Χωρίς τίτλο, 2010, εγκατάσταση βίντεο, 5 προβολές με ήχο, διαστάσεις μεταβλητές Untitled, 2010, video-installation, 5 sound projections, dimensions variable

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

Πέτρος Βρέλλης | Petros Vrellis

Γιώργος Τσακίρης, Koax – Koax, 1991 / 2010, διάρκεια: 7’ 49’’ (video still) Video: Θανάσης Χονδρός Επεξεργασία του υποσυνείδητου βίντεο: Πέτρος Βρέλλης Υποσυνείδητες εικόνες των καλλιτεχνών: Κυριάκου Μορταράκου, Γιώργου Τσακίρη, Χάρη Κοντοσφύρη Giorgos Tsakiris, Koax – Koax, 1991 / 2010, duration: 7’ 49’’ (video still) Video: Thanasis Hondros Processing of the subconscious video: Petros Vrellis Subconscious images of the artists: Kyriakos Mortarakos, Giorgos Tsakiris, Harris Kondosphyris

110

111

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

Χάρης Κοντοσφύρης | Harris Kondosphyris

Κυριάκος Μορταράκος | Kyriakos Mortarakos

Έμψυχο τσιμεντένιο άλογο, 2009, 150x200x60εκ. Living cement horse, 2009, 150χ200χ60cm Courtesy Lola Nicolaou & Gallery Zoumboulakis

Άτιτλο, 2006, λάδι σε μουσαμά, 70x100εκ. Untitled, 2006, oil on canvas, 70x100cm

112

113

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

Στέλλα Μπαρακλιάνου | Stella Baraklianou

Ξενής Σαχίνης | Xenis Saxinis

Let down your hair, 2009-2010 Φωτογραφία, ψηφιακή εκτύπωση λάμδα, 125x125x125εκ. Συνθετικά μαλλιά (extensions) 5,30 μ. Let down your hair, 2009-2010 Photograph, digital lamda print, 125x125x125cm. Hair extensions 5,30 m

Απειλή, 2010 Ακιδογραφία, ψηφιακή εκτύπωση, ακτίνα φωτός, διαστάσεις μεταβλητές Threat, 2010 Drypoint, digital printing, ray of light, variable dimensions

114

115

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

Γιώργος Τσακίρης | Giorgos Tsakiris

ESCAPE FROM THE ATTIC. ESCAPE FROM THE CRISΙS

Γιάννης Φωκάς | Yiannis Fokas

2 Άτιτλο, 1984 Καπό αυτοκινήτου τρυπημένα με ηλεκτροκόλληση και κουβέρτα akrilan Untitled, 1984 Car hood pierced by electric welding and acrilan blanket Courtesy Lola Nicolaou

116

1 Talking silence II, 2006. Μικτή τεχνική σε πανί, 220x300εκ. Talking silence II, 2006. Μixed media on cloth, 220x300cm 2Talking silence III, 2006. Μικτή τεχνική σε πανί, 220x300εκ. Talking silence III, 2006. Μixed media on cloth, 220x300cm

117

Επιμέλεια: Αρετή Λεοπούλου, Δόμνα Γούναρη Tο workshop Pictor ήταν μια πρόταση της Τέτας Μακρή

— PICTOR — Εξερευνώντας το οικείο/ Exploring the familiar (περπατάω στην πόλη όταν η πόλη δεν είναι εδώ/ I walk in the city when the city is not here)

Curators: Areti Leopoulou, Domna Gounari Pictor workshop was an idea of Teta Makri

Lila Agrafioti Lena Athanasopoulou Evgenia Grammenou Thalia Grigoriadou, Eleni Laloumi Stavros Dagtzidis, Vassilis Karkatselis, Efthimis Mouratidis Nikos Dikas Ioanna Kali Kalos&Klio (Christos Kalos & Klio Tantalidou) Christina Karaoglani Chryssa Lekka, Maria Stefanidi Alexandra Marantidou Anna Bonarou, Natalia Alexiou Theofanis Nouskas Fenia Pagoni Natalia Pantelidou, Penny Kostinou Alkistis Michaelidou, Dionyssis Pappas Sophia Parthenaki Maria Parianou Giorgos Rymenidis Vaggelis Tremopoulos

118

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • •

Λίλα Αγραφιώτη Λένα Αθανασοπούλου Ευγενία Γραμμένου Θάλεια Γρηγοριάδου, Ελένη Λαλούμη Σταύρος Δαγτζίδης, Βασίλης Καρκατσέλης, Ευθύμης Μουρατίδης Νίκος Δίκας Ιωάννα Καλή Kalos&Klio (Χρήστος Καλός & Κλειώ Τανταλίδου) Χριστίνα Καραογλάνη Χρύσα Λέκκα, Μαρία Στεφανίδη Αλεξάνδρα Μαραντίδου Άννα Μπονάρου, Ναταλία Αλεξίου Θεοφάνης Νούσκας Φένια Παγώνη Ναταλία Παντελίδου, Πέννυ Κωστίνου Άλκηστις Μιχαηλίδου, Διονύσης Παππάς Σοφία Παρθενάκη Μαρία Παριανού Γιώργος Ρυμενίδης Βαγγέλης Τρεμόπουλος

PICTOR

PICTOR PICTOR

Εξερευνώντας το οικείο Exploring the familiar (Περπατάω στην πόλη όταν η πόλη δεν είναι εδώ) (I walk in the city when the city it is not here)

PICTOR

Η ιδέα αυτών των συναντήσεων υπαγορεύτηκε από την ανάγκη της αναζήτησης και του προσδιορισμού της αύρας της πόλης και δεν απέβλεπε στην υποχρεωτική συμφιλίωση, πόσο μάλλον στην πρόκληση οργής, αλλά, σε ένα νεύμα για διάλογο.

The idea of these meetings was dictated from the need of search and the determination of the city’s aura. It did not aim at the obligatory reconciliation, let alone at the challenge of rage, but, at a sign inviting to dialogue.

Μια απόπειρα να προσδιορισθεί η σύνθεση του “genius loci”, να ενωθούν οι τελείες, που σχηματίζουν το αντιφατικό, ακαθόριστο αλλά και περιέργως συναρπαστικό προφίλ της Θεσσαλονίκης.

An attempt to determine the composition of “genius loci”, to combine the full stops which shape the contradictory, indefinable but somehow fascinating profile of Thessaloniki.

Μια αναζήτηση της σχέσης του σύγχρονου καλλιτέχνη με τον τόπο όπου ζει, τον τόπο μέσα από το χρόνο, το χρόνο μέσα από τον τόπο, που διαφυλάττει και ακυρώνει, που απελπίζει και παρηγορεί, που απομονώνει και επαναπροσεγγίζει.

A search of the relation of the contemporary artist with the place he lives in, this place through time, the time through this place, that safeguards and also abolishes, that brings to despair and at the same time comforts, that isolates and redefines as well.

Μια συνάντηση του εικαστικού με το βλέμμα του αρχαιολόγου, του ιστορικού, του αρχιτέκτονα της θεωρίας ή της πράξης, του ποιητή, του λογοτέχνη, του άλλου που περπατά πάνω σε μια διαστρωμάτωση, γοητεύεται ή θυμώνει, βλέποντας τη ζωή να αντιστέκεται, τόσο στο χάος, όσο και στο σχεδιασμό της, φτύνοντας στο πολυπολιτισμικό παρελθόν της, εξαφανίζοντας τα σημεία αναφοράς, σβήνοντας τα τελευταία ίχνη μνήμης μέσα στο θόρυβο και προσβλέποντας αποκλειστικά στο οικονομικό μέλλον της.

A meeting of the artist with the gaze of the archaeologist, the historian, the architect of theory or practice, the poet, the intellectual, the other; one who walks on a stratification, charmed or angry, by watching life resisting, both to the chaos and to its planning, spitting in the city’s multicultural past, erasing the starting points, extinguishing the last traces of memory into the noise and aspiring exclusively in the city’s economic future.

Μια πόλη που φοβάται τη σιωπή, φοβάται να δει μέσα της, και που προσφέρει σίγουρες συνταγές μελαγχολίας.

And perhaps this last one is not the worse element for those who seek the dialogue and the communication, through the fascinating and at the same time painful adventure, the artistic manifestation.

Και ίσως αυτό το τελευταίο δεν είναι ό,τι χειρότερο, για όσους αναζητούν το διάλογο και την επικοινωνία, μέσα από τη συναρπαστική και συγχρόνως οδυνηρή περιπέτεια, του καλλιτεχνικού διαβήματος. Τέτα Μακρή Ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Ιούλιος 2010

120

121

A city that fears the silence is afraid to look inwardly, and offers certain recipes of melancholy.

Teta Makri Peer Professor of the School of Visual and Applied Arts of the Aristotle University of Thessaloniki July 2010

PICTOR

Χρόνος: Οκτώβριος 2008. Τόπος: Αποθήκη Β1, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Το εργαστήριο Pictor πραγματοποιείται με μια σειρά συναντήσεων (τα πρωινά κάθε Σαββάτου), έναν κύκλο ανοιχτών συζητήσεων. Θέμα: Εξερευνώντας το οικείο (περπατάω στην πόλη όταν η πόλη δεν είναι εδώ). Ιστορικοί και συγγραφείς, εικαστικοί και ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και αρχιτέκτονες καλούνται να καταθέσουν τη βιωματική τους σχέση με την πόλη της Θεσσαλονίκης, να σκιαγραφήσουν το σύγχρονο αστικό τοπίο της, να ανταλλάξουν απόψεις και σκέψεις, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, μέσα από ένα λόγο ζωντανό και άμεσο. Ανά δύο οι εισηγητές, προερχόμενοι από διαφορετικούς χώρους, αναπτύσσουν το θέμα τους μπροστά στο κοινό, κυρίως καλλιτέχνες. Αυτός άλλωστε είναι και ο απώτερος στόχος του εργαστηρίου Pictor: να αποτελέσει ερέθισμα, πηγή έμπνευσης, κινητήρια δύναμη για εικαστικές προτάσεις, δράσεις, επεμβάσεις και ουτοπικά project. Ο ποιητής και συγγραφέας Βασίλης Αμανατίδης επιχείρησε να διερευνήσει το πλησιέστερο σε εκείνον «οικείο»: τον εαυτό του, ενώ η πολεοδόμος Αλέκα Γερόλυμπου επικεντρώθηκε στο δομημένο περιβάλλον της πόλης. Ο υπεύθυνος του Κέντρου Διαπολιτισμικής Επικοινωνίας και Λόγου Βύρωνας Πισσαλίδης αναφέρθηκε στους ομογενείς και τους αλλοδαπούς κατοίκους της Θεσσαλονίκης και στην διαδικασία ένταξής τους στην ελληνική πραγματικότητα, και ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας περιέγραψε κομμάτια από την ιστορία της πόλης μέσα από γεγονότα βίας και θανάτου που διαδραματίστηκαν σε δημόσιους χώρους της. Ο δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού SOUL Στέφανος Τσιτσόπουλος έπαιξε ηλεκτροποπ μουσικές και παρουσίασε πρόσωπα της πόλης, μέσα από φωτογραφίες και συνεντεύξεις τους δημοσιευμένες στα τεύχη του εντύπου. Ο Βασίλης Παπαγεωργίου συγγραφέας και καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας του πανεπιστημίου Växjö της Σουηδίας, εξήγησε τους λόγους που επιμένει να δηλώνει «ξένος στην πόλη», και ο αρχιτέκτονας-καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Βασίλης Κολώνας εξιστόρησε

PICTOR

γλαφυρά τις προσπάθειες επανασχεδιασμού και ανοικοδόμησης της Θεσσαλονίκης από τον Γάλλο αρχιτέκτονα και πολεοδόμο Ερνέστο Εμπράρ, μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917. Ο καθηγητής αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και εικαστικών τεχνών του ΑΠΘ Πέτρος Μαρτινίδης, μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό, εντόπισε και σχολίασε τα «κακώς» υλοποιημένα αρχιτεκτονικά σύνολα στο κέντρο της πόλης, ενώ το δίδυμο Θανάσης ΧονδρόςΑλεξάνδρα Κατσιάνη παρουσίασε τις εικαστικές του δράσεις τοποθετώντας τες στον χάρτη της πόλης μέσα από την παράλληλη πορεία του μυθιστορηματικού ήρωα Δημήτρη Σκούρου. Η επιστολή του καθηγητή Μισέλ Σάλσμαν ολοκλήρωσε τον κύκλο των συναντήσεων. Το στίγμα είχε δοθεί. Το πρώτο μέρος του Pictor έκλεισε, αφήνοντας πίσω του ένα σύνολο από εμπειρίες, συναντήσεις, προβληματισμούς, αλλά και αισιόδοξες σκέψεις, οι οποίες από όσο φαίνεται αρχίζουν να μορφοποιούνται. Κάποιες από τις προτάσεις που προέκυψαν έχουνε ήδη υλοποιηθεί, και κάποιες βρήκανε το πεδίο δράσης τους, το γνώριμο Κόδρα, που φιλοξενεί τις αστικές προτάσεις και απόπειρες καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων, designers και πολιτών της Θεσσαλονίκης. Από το λιμάνι, μέχρι το ακρωτήρι της Καλαμαριάς, οι προτάσεις του Pictor διασχίζουν τη θάλασσα και παρουσιάζονται περιχαρακωμένες σε ένα παλιό στρατόπεδο, αλλά και έτοιμες για κάθε παρέμβαση στην πόλη. Πρωτοτυπία, επινοήσεις αστικές, παρεμβατικές, απλές και καθημερινές, που αποσκοπούν στη βελτίωση του πιο σημαντικού πράγματος στο άστυ, της καθημερινότητάς μας. Μέσα στον χρόνο που μεσολάβησε από το ξεκίνημα του Pictor μέχρι σήμερα που έφτασε η στιγμή παρουσίασης και υλοποίησης των προτάσεων όσων παρακολούθησαν και ακολούθησαν το όραμα που εμπνεύστηκε για μία ακόμη φορά η Τέτα Μακρή, ένα πράγμα παραμένει βέβαιο: κάτι φαίνεται να αλλάζει και αυτή δεν είναι παρά μόνον η αρχή! Και χαιρόμαστε που σε όλο αυτό είμαστε συνένοχοι. Δόμνα Γούναρη & Αρετή Λεοπούλου Επιμελήτριες ΚΣΤΘ

122

Time: October 2008. Place: Warehouse B1, Contemporary Art Center of Thessaloniki, Thessaloniki Port. The workshop Pictor takes place with a series of meetings (every Saturday morning), a circle of open discussions. Topic: Exploring the familiar (walking in the city when the city is not here). Historians and writers, artists and academy professors, journalists and architects are invited to deposit their experiential relationship with the city of Thessaloniki, to outline the contemporary urban landscape of the city, to exchange views and thoughts, to share their experiences through a living and direct speech. The speakers, who come from different backgrounds, develop their subject in front of the audience, which consists mainly by artists. This is indeed the ultimate goal of the workshop Pictor: to become a stimulus, a source of inspiration, a driving force for artistic proposals, actions, interventions and utopian projects.

Hébrard, after the disastrous fire in1917. Petros Martinidis, professor of architectural design and visual arts at the Aristotle University of Thessaloniki identified and commented through many photos, on the ‘wrong’ implementation of architectural ensembles in the city centre, while the duo Thanasis Chondros and Alexandra Katsiani presented their performances by placing them on the map of the city through the parallel routes of the fictional hero Dimitri Skouros. Professor Michel Salsmann’s letter completed the cycle of the meetings. The stigma was given. The first part of Pictor came to an end, leaving behind a set of experiences, meetings, concerns, but also, optimistic thoughts, which as it seems begin to take a form. Some of the suggestions that were raised have already been implemented, and others found their action field - the familiar former military camp Kodra, which hosts the urban proposals and attempts of artists, architects, designers and citizens of Thessaloniki, thanks to the Pictor project.

The poet and writer Vassilis Amanatidis attempted to explore what was more “familiar” to him: his own self. The urbanist Aleka Gerolymbou focused on the built environment of the city. Byron Pissalidis, manager of the Centre for Intercultural Communication and Language, referred to the homogeneous and foreign immigrants living in Thessaloniki and to the process of integration into the Greek reality. The author Sakis Serefas described parts of the history of the city through violent and deathly events that took place in the city’s public spaces. The journalist and editor of SOUL magazine Stephanos Tsitsopoulos played electro-pop music and presented people of the city, through their photos and interviews that have been published in the magazine. Vasilis Papageorgiou writer and professor of comparative literature of the University of Växjö in Sweden, explained the reasons of his persistence to declare himself “a stranger in the city”, and the architect and professor at the University of Thessaly Vasilis Kolonas recounted graphically the efforts to redesign and reconstruct the city of Thessaloniki by the French architect and town planner Ernest

From the Port to the Cape of Kalamaria, Pictor’s proposals cross the sea and they are presented entrenched in an old camp, but also ready for any intervention in the city. Originality, urban, simple and everyday inventions, they all aim to the improvement of the most important thing in the city, our everyday life. Within the elapsed time (from the beginning of the Pictor workshop until today that the moment of the presentation of the proposals of those who attended and followed the vision that Teta Makri has inspired), one thing remains certain: something seems to be changing and this is only the beginning! And we are glad that we are part of it. Domna Gounari & Areti Leopoulou CACT curators

123

PICTOR

Λίλα Αγραφιώτη | Lila Agrafioti

Λένα Αθανασοπούλου | Lena Athanasopoulou

2 1 Και να τρεχε, 2010, ακρυλικά σε μουσαμά, 50x70εκ. Even if it ran, 2010, acrylics on canvas, 50x70cm 2 Παιδί της πόλης, 2009, ακρυλικά σε μουσαμά, 70x100εκ. City kid, 2010, acrylics on canvas, 70x100cm

124

Grave 3, 2010, κολάζ, διαστάσεις μεταβλητές Grave 3, 2010, collage, variable dimensions

Ευχαριστώ θερμά το Νεκτάριο Βαρδίκο για την πολύτιμη βοήθειά του. My warmest thanks for Nektario Vardiko’s invaluable help.

125

PICTOR

Ευγενία Γραμμένου | Evgenia Grammenou

Θάλεια Γρηγοριάδου, Ελένη Λαλούμη | Thalia Grigoriadou, Eleni Laloumi

Free Hugs, 2009, βίντεο με ήχο, 1’30’’ Free Hugs, 2009, video and sound, 1’30’’

Wild is the Wind, 2010, εγκατάσταση πολυμέσων Wild is the Wind, 2010, multimedia installation

126

127

PICTOR

Νίκος Δίκας | Nikos Dikas

Βασίλης Καρκατσέλης | Vassilis Karkatselis Πρόσωπα του οικείου, 2009, φωτογραφία/εγκατάσταση Faces of he familiar, 2009, photo/installation

Ευθύμης Μουρατίδης | Efthimis Mouratidis Χωρίς Τίτλο, 2009, φωτογραφία/εγκατάσταση Untitled, 2009, photo/installation

Σταύρος Δαγτζίδης | Stavros Dagtzidis Χωρίς Τίτλο, 2009, φωτογραφία/εγκατάσταση, ποικίλες διαστάσεις Untitled, 2009, photo/installation, variable dimensions

128

Αστικά φαντάσματα. Ερεθίζοντας το συλλογικό φαντασιακό: Το δίδυμο φάντασμα της οδού Ερνέστου Εμπράρ. 2010, εκτυπωμένο πολύπτυχο / φωτογραφίες, αρχειακό υλικό Urban Ghosts. Provoking the collective fantasy . The twin ghost of Ernest Hébrard street 2010, flyer / photos, archival material

129

PICTOR

Ιωάννα Καλή | Ioanna Kali

PICTOR

Kalos&Klio (Χρήστος Καλός & Κλειώ Τανταλίδου) Kalos&Klio (Christos Kalos & Klio Tantalidou)

Η Κόρη του Δάσους από τη σειρά “Οι Άλλοι στη Χώρα των Θαυμάτων” 2010, φωτογραφία / εγκατάσταση, διαστάσεις μεταβλητές Daughter of the Forest from the project “Others in Wonderland” 2010, photography / installation, variable dimensions

Άνοιξη 12:38, 2009, Kατασκευή Anoixi 12:38, 2009, Construction

130

131

PICTOR

Χριστίνα Καραογλάνη | Christina Karaoglani

PICTOR

Χρύσα Λέκκα, Μαρία Στεφανίδη | Chryssa Lekka, Maria Stefanidi

Xωρίς τίτλο, 2010, σχέδιο με μολύβι, 70χ100εκ. Untitled, 2010, pencil with drawing, 70x100cm Λεπτομέρεια έργου Detail

Ανταλλαγή οικείων, 2008, εγκατάσταση, μεταβλητές διαστάσεις Exchanges of the familiar, 2008, installation, variable dimensions

132

133

PICTOR

Αλεξάνδρα Μαραντίδου | Alexandra Marantidou

Άννα Μπονάρου, Ναταλία Αλεξίου | Anna Bonarou, Natalia Alexiou

Xωρίς τίτλο, 2006, βίντεο, σε επανάληψη Untitled, 2006, video, looped

Θέλω να ακούσω την πόλη μου…, 2009-10. Δημιουργία ηχητικών τόπων – Μετουσίωση της ανθρώπινης δραστηριότητας σε ήχο, εγκατάσταση, μεταβλητές διαστάσεις I want to listen to my city..., 2009-10. Sound landscapes - transformation of human activity into sound, installation, variable dimensions

134

135

PICTOR

Θεοφάνης Νούσκας | Theofanis Nouskas

Φένια Παγώνη | Fenia Pagoni

Δωμάτια με θέα, 2009-10, ψηφιακό video, 3’ σε επανάληψη Rooms with view, 2009-10, digital video, 3’ looped

Θεσσαλονίκη, 2009, βίντεο σε επανάληψη, 4’ Thessaloniki, 2009, video projection, 4’ looped

136

137

PICTOR

Ναταλία Παντελίδου, Πέννυ Κωστίνου | Natalia Pantelidou, Penny Kostinou

Άλκηστις Μιχαηλίδου, Διονύσης Παππάς | Alkistis Michaelidou, Dionyssis Pappas

Projecting the City, 2010, προβολή φωτογραφιών Projecting the City, 2010, photo projection

Άδενδρη Έκταση, 2008, εγκατάσταση, 220x300εκ. Treeless Stretch, 2008, installation, 220x300cm

138

139

PICTOR

Σοφία Παρθενάκη | Sophia Parthenaki

Μαρία Παριανού | Maria Parianou

6 + 1 φωτογραφίες, 2009, σειρά φωτογραφιών, 35x50εκ. 6 + 1 photographs, 2009, photo series, 35x50cm

Xωρίς τίτλο, 2009, μελάνι σε καμβά, 100χ100εκ. Untitled, 2009, ink on canvas, 100x100cm

140

141

PICTOR

Γιώργος Ρυμενίδης | Giorgos Rymenidis

Βαγγέλης Τρεμόπουλος | Vaggelis Tremopoulos

Crossing Seconds, βίντεο DV PAL 4:3, έγχρωμο, με ήχο, 4’35’’ Crossing Seconds, video DV PAL 4:3, colour, with sound, 4’35’’

Ψηφιακό Τοπίο του Είναι, 2008-09, εικονική διασκευή του έργου του Ν. Γ. Πεντζίκη “Το Τοπίο του Είναι” Digital Landscape of Being , 2008-09, virtual adaptation of N.G. Pentzikis’ play “The landscape of being”

142

143

— ROLE PLAYING —

Επιμελητής: Ιάσων Κοντοβράκης Curator: Iason Kontovrakis

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες/Participants: Stray Kat J Lio Peio

ROLE PLAYING

Ο άνθρωπος ως μορφή, προσωπείο, ρόλος. Το άτομο ως μέρος του κοινωνικού συνόλου, ως μέρος ενός λειτουργικού “όλου”. Ρόλοι με σαφείς προδιαγραφές για μια κοινωνία σύμφωνα με τις ανάγκες της εκάστοτε εποχής. Πρότυπα, συμβολισμοί, και στερεότυπα που καθορίζουν το κοινωνικά συμβατό.

The person as form, mask, role. The individual as part of a social whole, as part of one functional “whole.” Roles with explicit specifications for a society according to the needs of each time. Models, symbolisms, and stereotypes that determine the socially compatible. The public and private life. The social role and the individual character. Two different worlds?

Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός βίος. Ο κοινωνικός ρόλος και ο ατομικός χαρακτήρας. Δύο κόσμοι διαφορετικοί;

The individual with obscure transformations as the day passes through. Wearing different ”hats”, he becomes everything: the father, the husband, the lover, the friend, the worker, the consumer, the bisunessman, the social, the solitary, the socially maladjusted…Roles, but not fake, conforming to the needs of the moment. A phenomenon beyond time and cultures.

Το άτομο με αφανείς μεταμορφώσεις μέσα στο πέρασμα της ημέρας. Φορώντας διαφορετικά “καπέλα”, γίνεται όλα: ο πατέρας, ο σύζυγος, ο εραστής, ο φίλος, ο εργαζόμενος, ο καταναλωτής, ο επιτυχημένος, ο κοινωνικός, ο μοναχικός, ο κοινωνικά απροσάρμοστος... Ρόλοι, μα όχι ψεύτικοι, σύμφωνοι με τις ανάγκες της στιγμής. Φαινόμενο πέραν του χρόνου και των πολιτισμών.

The plurality of the individual. The individual as a mask - or better as masks – that reflects society. The personal ‘ego,’ sometimes powerful and sometimes weak exists somewhere between these forms.

Η πολυμορφικότητα του ατόμου. Το άτομο ως μάσκα –ή καλύτερα ως μάσκες- αντανάκλασης της κοινωνίας. Το προσωπικό “έγώ”, άλλοτε ισχυρό κι άλλοτε αδύναμο, βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτές τις μορφές.

The woman that is not born, but becomes. The “eyzonas” that is no longer an individual but a symbol. And the depiction of a fantastic world, beyond the life that we have met.

Η γυναίκα που δε γεννιέται, αλλά γίνεται. Ο εύζωνας, που δεν είναι πλέον άτομο αλλά σύμβολο. Και η απεικόνιση ενός φανταστικού κόσμου, πέρα από τη ζωή που έχουμε συναντήσει.

144

ROLE PLAYING

STRAY KAT Γοητευμένη από φιγούρες που ακροβατούν ανάμεσα στη θεατρικότητα και την προσωπική αλήθεια, αναζητεί μέσα από τη φωτογραφία την καταγραφή τυχαίων στιγμών, βιωμένων όμως από μια άλλη γωνία. Πίσω από τη σκηνή. Μια αλήθεια περιθωριοποιημένη αλλά απόλυτα υπαρκτή. Η Stray Kat βρίσκει τη γυναικεία δυναμική σε drag shows και παραστάσεις burlesque. Από γυναίκες που δε γεννιούνται αλλά γίνονται – σαν την πεταλούδα που μεταμορφώνεται, ομορφαίνει και μετά πεθαίνει. Το σύνολο της δουλειάς της δημιουργείται επί τόπου, χωρίς συγκεκριμένες δομές, με έμφαση στο αντικείμενο και τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Περιεργάζεται την εξαντλητική δύναμη των ανθρώπινων ψυχών έτσι όπως εκφράζεται από το σώμα μέσα στο οποίο είναι παγιδευμένες. Η μαγεία βρίσκεται στη στιγμή που βλέπει τη προσωπικότητα πίσω από το ρόλο, το taboo πίσω από το μακιγιάζ, τον εαυτό της πίσω από το φακό. J LIO “Το βρίσκω αρκετά διασκεδαστικό, κάποια πολύ βαρετά βράδια να συνομιλώ με αγνώστους στο διαδίκτυο. Μπορείς να ανοίξεις ό,τι συζήτηση να’ ναι, να συμφωνήσεις, να τσακωθείς, ακόμα και να ερωτευτείς. Γενικά δε συναντώ τους συνομιλητές μου εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Ειδικά εκείνη του εύζωνα. Ήθελα απλά να επιβεβαιώσω αν ισχύει το ρητό που λένε…” J Lio Η στολή ως σύμβολο, έμβλημα, ιδέα. Η ίδια στολή που γεμίζει από το ανθρώπινο σώμα. Ο ρόλος που ενσαρκώνεται από τον άνδρα. Ο άνδρας που αφήνει έξω από τα ρούχα του τον προσωπικό εαυτό. Ο άνθρωπος που χάνει την προσωπικότητά του. Το άτομο που γίνεται σύμβολο. Ένα άτομο-σύμβολο που δεν παραπέμπει στην πραγματικότητα του ατόμου χωρίς τη στολή. PEIO Ο Peio εικονογραφεί σκηνές από μια σφαίρα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, κυρίως φαντασίας. Με αφετηρία την street art και την punk κουλτούρα, αλλά και επιρροές από παραδόσεις της Μεξικάνικης κουλτούρας και την παραδοσιακή Ιαπωνέζικη γραφιστική, οι αναπαραστάσεις του ισορροπούν ανάμεσα σε δύο κόσμους. Κατά την Dia de los Muertos (Η ημέρα των Nεκρών) οι ζωντανοί τιμούν -δίχως θρήνο- τους νεκρούς τους, οι οποίοι έχουν περάσει σε ένα άλλο στάδιο, που πιστεύεται ως η αρχή της πραγματικής ζωής. Νεκρικές μορφές, σκελετοί, προσωπεία ή μάσκες, παραπέμπουν στο οικουμενικό θέμα της αρχής και του τέλους της ανθρώπινης ύπαρξης. Εικόνες από άσπρο και μαύρο που αιωρούνται μεταξύ τυπογραφίας, εικονογράφησης, γραφιστικής, street art, και παραδοσιακών τεχνών άλλων πολιτισμών, αγγίζουν αξίες και ιδέες που δε μπορούν να χαρακτηριστούν από τα όρια του χώρου και του χρόνου.

ROLE PLAYING

STRAY KAT Charmed by figures that totter between theatricality and the personal truth, through photography she seeks to record accidental moments, experienced from a different perception. Behind the scene. A truth marginalized, but absolutely real. Stray Kat finds the feminine dynamics in drag shows and burlesque representations. By women that are not born but become - like the butterfly that transforms, becomes beautiful, and then dies. The whole of her work is created in situ, without concrete structures, with emphasis on the object and female sexuality. She examines the exhausting force of human souls as it is expressed by the body in which they are trapped. The magic is found in the moment where she sees the personality behind the role, the taboo behind the make-up, herself behind the lens.

STRAY KAT

J LIO “I find it quite amusing, during some really boring evenings, to talk with strangers on the internet. You can start any kind of discussion, you can agree, argue, and even fall in love. In general I do not meet my interlocutors apart from very few exceptions. Especially the one with the “eyzonas.” I simply wanted to confirm if what they say is true.” J Lio The uniform as a symbol, an emblem, an idea. The same uniform that is filled with the human body. The role that is incarnated by the man. The man that leaves his personal self outside his clothes. The person that loses his personality. The individual that becomes symbol. An individual-symbol that does not refer to the reality of the individual without the uniform. PEIO Peio illustrates scenes from a sphere between reality and imagination, mainly imagination. With street art and punk culture as a starting line, but also influences from Mexican cultural traditions and traditional Japanese graphic design, his representations balance between two worlds. On Dia de los Muertos (the Day of the Dead) the living honor – without lamentation- the dead that have passed on to another stage which is believed to be the beginning of real life. Deathly figures, skeletons, disguises, and masks, refer to the universal subject of the beginning and the end of human existence. Pictures of white and black that hover between typography, illustration, graphic design, street art, and traditional arts of other cultures, touch upon values and ideas that cannot be characterized by the limits of space and time. Iason Kontovrakis

Ιάσων Κοντοβράκης 146

147

ROLE PLAYING

J LIO

ROLE PLAYING

PEIO

148

149

Μόρφη Δημητρίου / Μαρίκα Κωνσταντινίδου / Ορέστης Πάγκαλος

H Μόρφη Δημητρίου γεννήθηκε το 1980 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της A.Σ.Κ.Τ. Θεσσαλονίκης. Η Μαρίκα Κωνσταντινίδου γεννήθηκε το 1985 στα Εξάρχεια Αττικής και ζει στο Παρίσι όπου και φοιτεί στο τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης της Σορβόννης. Ο Ορέστης Πάγκαλος είναι αρχιτέκτονας και υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ. Στις δραστηριότητές του περιλαμβάνονται δημόσιες εγκαταστάσεις, εκθέσεις, διαλέξεις και εκδόσεις. Morfi Dimitriou was born in Thessaloniki in 1980. She has graduated the Visual and Applied Arts department, at the School of Fine Arts of A.U.Th. Marika Konstantinidou was born in 1985 in Exarhia of Attica and she lives in Paris, where she is studying at the Plastic Arts and Science of Arts department in Sorbonne. Orestis Pangalos was born in Thessaloniki in 1977. He is an architect, Phd candidate at the School of Architecture, at A.U.Th. His activities include public installations, exhibitions, lectures and publications.

150

— RUMBLE IN THE JUNGLE—

RUMBLE IN THE JUNGLE

Μαρίκα Κωνσταντινίδου, “the middle path, a stairway”, χάρτης εγκατάστασης, Κόδρα 2009 Marika Konstantinidou, “the middle path, a stairway”, installation map, Kodra 2009

152

RUMBLE IN THE JUNGLE

Μαρίκα Κωνσταντινίδου, “the middle path, a stairway”, όψη εγκατάστασης, Κόδρα 2009 Marika Konstantinidou, “the middle path, a stairway”, installation view, Kodra 2009

153

RUMBLE IN THE JUNGLE

Μόρφη Δημητρίου, ”ou est le Mutt?”, εγκατάσταση, Κόδρα 2009 Morfi Dimitriou, ”ou est le Mutt?”, installation, Kodra 2009

154

155

RUMBLE IN THE JUNGLE

Ορέστης Πάγκαλος - Γεώργιος Τσάγκας, “χωρίς τίτλο”, εγκατάσταση, Κόδρα 2009 Orestis Pagkalos - Georgios Tsagkas, “untitled”, installation, Kodra 2009

156

157

Επιμέλεια: Κατερίνα Σύρογλου, Μάρω Ψύρρα Αρχιτεκτονικός σχεδιασμός: Τίνα Γκουντάρα Γραφιστική επιμέλεια: victwr (Βίκτωρας Γκουντάρας) Curators: Katerina Suroglou, Maro Psirra Architectural Design: Tina Gountara Graphic design/concept: victwr (Victoras Gountaras)

158

— UN-PRIVATE ART — Plan C (Eva Theodoridou, Nikos Dedidis, Costis Νikolaou) Zoe Giabouldaki Vangelis Kolotsios Christos Κountouras Simela Mavridou Eliza Μoschopoulou Chrysa Bezergiannidou and Costas Paschalidis

Plan C (Εύα Θεοδωρίδου, Νίκος Δεδίδης, Κωστής Νικολάου) Ζωή Γιαμπουλντάκη Βαγγέλης Κολότσιος Χρήστος Κούντουρας Συμέλα Μαυρίδου Ελίζα Μοσχοπούλου Χρύσα Μπεζιργιαννίδου και Κώστας Πασχαλίδης

UN-PRIVATE ART

Η έκθεση Un-Private Art

The show Un-private Art Η έκθεση Un-Private Art συγκεντρώνει έργα ελλήνων καλλιτεχνών που διαπραγματεύονται τις έννοιες του ιδιωτικού και του μη ιδιωτικού, σε μια εποχή που τείνει να εξαφανίσει τα άλλοτε ευδιάκριτα όρια μεταξύ προσωπικού και δημοσίου. Με αφετηρία τη δομή και τη διάταξη μιας κατοικίας, οι καλλιτέχνες αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν ένα γνώριμο χώρο, να τον ανακατασκευάσουν και να μεταβάλλουν την ιστορία του, σχολιάζοντας τη διαπερατή κατασκευή των τοίχων και την αναίρεση των ορίων στη σύγχρονη εποχή. Σε αυτούς τους σύγχρονους χώρους κυριαρχούν τα έργα τέχνης που υπόκεινται «εκ φύσεως» στο παντοτινό παιχνίδι του βλέμματος. Η ιδιωτική και δημόσια τέχνη είναι πόλοι αντίθετοι στην ιστορία της τέχνης, που ωστόσο αν αναγνωστούν διαφορετικά θα παρατηρήσουμε πως πρόκειται για έναν απόλυτα κατασκευασμένο δυισμό. Την ιδιωτική τέχνη την βλέπουν λίγοι ενώ τη δημόσια πολλοί. Το έργο τέχνης «φεύγει» από τα χέρια του δημιουργού του τη στιγμή που κάποιος άλλος θα το δει, θα το αφουγκραστεί και θα συμμετάσχει στην αφηγηματική του δομή.

Τα προσωπικά μας στοιχεία καταγράφονται σε επίσημα έγγραφα (ταυτότητες, αίτησες, εφοριακές διατυπώσεις), τα δημοσιοποιούμε όταν υποβάλουμε αιτήσεις, βιογραφικά σημειώματα. Τα προσωπικά μας σχέδια, εμπειρίες, τα καταγράφουμε, τα φωτογραφίζουμε, τα εμπιστευόμαστε σε οικεία πρόσωπα. Είναι προσωπικές εμπειρίες, στιγμές που μας ανήκουν, έχουμε ζήσει, έχουμε καταγράψει. Η τεχνολογία μας έχει οδηγήσει σε μία νέα συμπεριφορά. Συμμετέχουμε σε διαδικτυακά συστήματα, δημοσιοποιούμε μόνοι μας γεγονότα, τα εκδίδουμε και τα πουλάμε (blog). Είναι πλέον προϊόν. Η δημοσιοποίηση γίνεται σε οθόνες, έντυπα, στο διαδίκτυο… Καταγράφονται εικόνες, σκέψεις, συμπεριφορές γεγονότα. Πολλές πληροφορίες που στο τέλος δεν καταναλώνονται καν. Τηλέφωνα εμπιστευτικά, κόκκινες γραμμές, όλα μοιάζουν αστεία όταν τώρα πια οι δορυφορικές εγκαταστάσεις σε παρακολουθούν και συλλέγουν πληροφορίες που ίσως δεν ενδιαφέρουν και κανέναν πια. Άτομα που παρακολούθησαν την ιδιωτική τους ζωή να δημοσιοποιείται χαρακτηρίζονται θύματα. Η διάχυση της πληροφορίας είναι ο θύτης. Τελικά κινδυνεύει κανείς και ποιος;

Το ιδιωτικό, ο ιδιωτικός χώρος και χρόνος είναι έννοιες ασαφείς που με ευκολία ενστερνίζονται οι άλλοι. Στην έκθεση Un Private Art οι χώροι του σπιτιού απογυμνώνονται μπρος στο θεατή μέσα σε ένα πλαίσιο που έχει τη δύναμη να κινείται σε διαφορετικά χωροχρονικά επίπεδα. Η έκθεση Un-Private Art είναι μια κατασκευή μέσα σε μια παλιότερη κατασκευή, το στρατόπεδο Κόδρα που στην πάροδο του χρόνου φιλοξένησε δεκάδες προσωπικές ιστορίες... Ιδιωτικές ιστορίες που ίσως κάποτε έγιναν γνωστές. Ίσως και όχι.

Μέθοδοι προστασίας υπάρχουν ή πρέπει να αγνοηθούν; Γιατί έτσι εδραιώνεται ένα σύστημα τρομοκρατίας. Πως διαχειρίζεσαι μια τέτοια κατάσταση περιορισμού; Ίσως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε όλα και σε όλους. Οι περισσότεροι απλά βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες που δεν διαχειριζόμαστε πια. Όσο απλά ένα πλήκτρο μας φέρνει κοντά, άλλο τόσο μας απομακρύνει. Ο μίτος της Αριάδνης έχει γίνει ένα κουβάρι που μπερδεύεται, ξετυλίγεται, καθοδηγεί αλλά δεν ξεκινά και δεν καταλήγει πουθενά.

Μ. Ψ.

Ο χρόνος είναι άμεσος γιατί έχει σημασία μόνον όταν συμβαίνει. Την επόμενη στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι που θα είναι πιο σημαντικό. Όλα βρίσκονται σε μια συνεχή κίνηση, μεταλλάσσονται, μεταβιβάζονται, προσαρμόζονται. Μένουν μετέωρα, δεν καταλήγουν.

Μια εξαιρετική παρέα μια αγαπημένη οικογένεια που ξέρει να προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα και τρόπους ζωής... oι “φιλόξενοι” χώροι για την τέχνη των στρατιωτικών εγκαταστάσεων μετατρέπονται σε εκθεσιακούς οίκους όπου οι καλλιτέχνες μεταφέρουν τις προσωπικές τους εμπειρίες και αποτελούν μια καλλιτεχνική παρέα που επιλέγει κοινή κατεύθυνση, αυτοσχεδιάζει και φέρει... συλλογική ευθύνη για το αποτέλεσμα.

Όλοι καταφεύγουμε στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού για να αποζητήσουμε το καταφύγιό μας, τις ιδιωτικές μας στιγμές, την άνεση και την ανάπαυση και τον δημιουργούμε ανάλογα με τα προσωπικά μας δεδομένα ζωής… Κ. Σ.

Welcome …

160

Our personal data is being recorded in official documents such as passports, tax forms and applications. We voluntary publicize information when we agree to complete an application, or when we send out our curriculum vitae. Our personal experiences and things we cherish are also documented in photographs, diaries and plans. These we share with our loved ones, people we trust. However today, technological advances urge us to rethink our behaviour with regards to these practices. As we become users of online social networks, such as blogs, we ourselves chose to share and publicize experiences, facts and events. Events and experiences become products that can be easily traded, consumed and even sold. Publication takes vast extent via the internet, on a screen and printed matter. In the end it is questionable how much of this information really interests any one, how many of the events or experiences that are shared become something more than an online publication. Satellites that record everything from remote locations, confidential phone calls and red lines, all these surveillance methods start to appear very thin when the amount of information recorded rarely gets any attention. Those who have their private lives tabloid news become strange victims of our society. Dissemination of information seems to be the only anonymous offender. Protection and security of identity data however primal, exists but in most cases is trespassed in order to maintain a level of terror in the public domain. Most of us find ourselves constantly bombarded by information that we are unable to process or even digest. Who draws the line and tests the boundaries of surveillance? Do we need to be open and attentive to everything and everyone that surrounds us? When one stroke of the keyboard brings us closer, another divides us. Ariadne’s thread seems endlessly tangled in a story that has no beginning or end. Time is instant because only what happens in the now matters. Every other minute something more important might occur to take over the previous one. Everything happens in constant movement and flux. Changes, transformations and sequences occur with no evident finish or concluding point. Most of us seek refuge in the privacy of our own home, where private moments can be protected from the outside world. The space of the home becomes the only place to resort to and rest, dream, expand. This space that we have made, according to our needs and personal data… Katerina Syroglou

In an era where the limits between private and public are obscure, the exhibition Un-private focuses on the works of young Greek artists whose work deals with exactly this paradoxical state. Taking the lay-out of a private space as its starting point, such as a house, the artists attempt to change its history via its reconstruction: the limits between private and public are in this case transferred to the permutable walls. Traditionally, art history places private and public art in two opposing categories. However, a closer examination will show that this is a licitly constructed dualism. Whilst only the few have access to private art, public art can be appreciated by large audience. In a contemporary context, artworks are subjected to the everlasting gaze of the viewer. A piece leaves the hands of its creator the minute it is subjected to the appreciation of a viewer. The viewer interprets the work by adding his/her own personal narrative. In the exhibition Un-private the homely space is stripped bare for the viewer to dissect. With the boundaries between what is private growing consistently obscure, the viewer has a chance to experience in the former setting of the military camp of Kodra a reconstructed concept of the private: stories that were once told here emerge, others to become known, others perhaps not. Μάρω Ψύρρα

A group of friends and artists become a family that knows how to adapt to new situations and lifestyles… the “hospitable” environment of the former army camp becomes an exhibition spaces where artists transfer their own personal experiences. The artistic experience is born out of an improvisation of a collective that has chosen a common path and takes the responsibility of this show as a group. Welcome

161

UN-PRIVATE ART

Plan C (Δεδίδης Νίκος, Θεοδωρίδου Εύα, Νικολάου Κωστής)

Plan C: (Nikos Dedidis, Eva Theodoridou, Costis Nikolaou)

Η ομάδα Plan C συναντήθηκε το καλοκαίρι του 2009 και ξεκίνησε τα γυρίσματα μιας μικρού μήκους ταινίας, η οποία αποτέλεσε αφορμή για πειραματισμό σε διάφορες τεχνικές μοντάζ και επεξεργασίας εικόνας. Οι τρεις συμμετέχοντες που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, ένωσαν τις δυνάμεις τους εξαιτίας της αγάπης τους για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ο Νίκος Δεδίδης έχει σκηνοθετήσει ήδη 4 μικρού μήκους ταινίες, ενώ η Εύα Θεοδωρίδου και ο Κωστής Νικολάου ασχολούνται κυρίως με το σωματικό θέατρο. Πρόσφατα ανέβασαν τη θεατρική παράσταση «Πυρετός» στο Θέατρο Σοφούλη.

The group Plan C first met during the summer of 2009 for the needs of the making of a short film. The film was only the motive for experimentation with different methods of montage and film editing. The three artists, despite their different backgrounds, share a common enthusiasm for theatre and cinema that unites them. Nikos Dedidis already has four short films under his direction, whilst Eva Theodoridou and Costis Nikolaou are mainly involved with physical theatre. They recently staged the performance “Piretos” (“Fever”) at Sofouli Theatre.

Untitled, 2010, λεπτομέρεια από βιντεοεγκατάσταση, video, ψηφιακές εκτυπώσεις και πραγματικά αντικείμενα, διαστάσεις μεταβλητές Untitled, 2010, detail from a video-installation, video, digital printings, objects, variable dimensions

162

UN-PRIVATE ART

Zoe Giabouldaki

Ζωή Γιαμπουλντάκη

Γεννήθηκε το 1982 στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και σαν resident artist στο Kunstprojectraoum Takt, Artists-in-Residency, στο Βερολίνο. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις όπως στο Πεδίο Δράσης Κόδρα, στο Dynamo Projectspace, στην 1η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης. Έχει συμμετάσχει στην 2η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μόσχας.

Born in Alexandroupolis, 1982. She has studied at the Department of Fine Art and Art Sciences at the University of Ioannina and has been a resident artist at the Kunstprojectraoum Takt, in Berlin. She has exhibited her work in group show, such as ActionField Kodra, Dynamo Project space, 1st Biennale of Thessaloniki. She has also participated in the 2nd Biennale of Young Artists in Moscow.

Transubstantiation 2008-10, βιντεοεγκατάσταση και ψηφιακές εκτυπώσεις, διαστάσεις μεταβλητές Transubstantiation, 2008-10, video-installation and digital printings, variable dimensions

163

UN-PRIVATE ART

Βαγγέλης Κολότσιος

Vangelis Kolotsios

Χρήστος Κούντουρας

Christos Kountouras:

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Γλωσσολογία στο Α.Π.Θ και συνέχισε με σπουδές στη Γραφιστική. Στη Μυτιλήνη ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό Πολιτισμικής Πληροφορικής και αργότερα έγινε δεκτός στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών «Ψηφιακές Μορφές Τέχνης» στην ΑΣΚΤ της Αθήνας. Έχει οργανώσει Φεστιβάλ Animation και Ψηφιακής Τέχνης στη Μυτιλήνη, με συμμετοχές έργων animation/ digital art από όλη την Ελλάδα, και δύο movingframes festivals. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις.

Born in Thessaloniki. He studied Linguistics at the Department of Philology of the Aristotle University of Thessaloniki and continued his studies in graphic design. He has completed an MA in Cultural Informatics at the Department of Cultural Technology and Communication, University of the Aegean and was later accepted to complete an MA in Digital Art at the Athens School of Fine Arts. He has been an organizer of the Festival of Animation and Digital media in Mytelene, with participating artists from all over Greece. He has also organized two movingframes festivals. He has exhibited in many group shows.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε πλαστικές τέχνες στη Σχολή Καλών Τεχνών του Saint Etienne, στη Γαλλία. Έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο και έχει συμμετάσχει σε τριάντα ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό (π.χ Κωνσταντινούπολη, Ιταλία). Έργα του υπάρχουν στη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και σε ιδιωτικές συλλογές. Παράλληλα με την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, εργάζεται ως σχεδιαστής αρχαιολογικών ευρημάτων.

Born in Athens in 1974. He studied at the department of Fine Arts of the School of Fine Arts, Saint Etienne, France. He has participated in four solo shows in Athens, Thessaloniki and Cyprus and thirty group shows in Greece and abroad (Istanbul, Italy). His works are in the collections of the Macedonian Museum of Contemporary Art and private collections. He also works as a designer for archeological findings.

/ Τοπίο στην ανατολική γωνία, 2010, καντηλάκι, ακτινογραφίες, χάρτες σε ψηφιακή εκτύπωση, χάρτινα γράμματα σε ψηφιακή εκτύπωση, διαστάσεις μεταβλητές. / Λεπτομέρεια της εγκατάστασης / East corner landscape, 2010, vigil candle, x-rays, digital printed maps and paper letters, varaible dimensions / Detail of the installation

164

Κατασκευή, 1995, μικτή τεχνική, 23x60x14εκ. Construction, 1995, mixed media, 23x60x14cm

165

UN-PRIVATE ART

Συμέλα Μαυρίδου

Simela Mavridou

Ελίζα Μοσχοπούλου

Eliza Moschopoulou:

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Από το 1997 έχει εκθέσει το έργο της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε συνεργασία με πολιτιστικούς φορείς στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, τη Χαλκιδική, την Κοζάνη και το Κιλκίς. Είναι πρόεδρος του Συλλόγου των Αποφοίτων της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης. Σήμερα συνεχίζει την καλλιτεχνική της δημιουργία και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση.

Born in Thessaloniki. She studied at the Fine Art Department of Aristotle University of Thessaloniki. Since 1997 she has taken part in numerous solo and group shows in collaboration with cultural organizations in Thessaloniki, Athens, Chalkidiki, Kozani and Kilkis. She is president of the graduate’s association of Fine Arts Department of Aristotle University of Thessaloniki. She continues her artistic activity and also works as an educator in further education.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ στο εργαστήρι Ζωγραφικής του Φωκά. Το 2009 πήρε Κρατική Υποτροφία (ΙΚΥ) για εκπόνηση καλλιτεχνικού έργου. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε δεκάδες ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κρήτη και τη Λαμία. Στο Κόδρα έχει παρουσιάσει τη δουλειά της το 2008 και το 2009. Εργάζεται ως εικαστικός-παιδαγωγός στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και ως ανεξάρτητη καλλιτέχνης. Παράλληλα ασχολείται με τη σκηνογραφία.

Born in Thessaloniki. She studied painting at the Fine Art Department of Aristotle University of Thessaloniki and attended the painting workshops of Fokas. In 2009 she obtained the State Scholarship from the State Scholarship Foundation (IKY) for art. Her works have been exhibited in many group shows including Thessaloniki, Athens, Crete and Lamia. She has taken part in Action Field Kodra in 2008 and 2009 respectively. She works as an artist/educator in the education department of the Macedonian Museum of Contemporary Art. Apart from her artistic activity, she also dedicates herself to scenography.

1 Τα παιδιά της μπανάνας, 2010, 75x58εκ. 2 Κορίτσια στην αιώρα, 2010, 75x58εκ. 3 Η Ζωή στην ζούγκλα, 2010, 70x70εκ. Kολάζ με χαρτιά και ύφασμα σε μουσαμά, ζωγραφική πλαστικών και ακρυλικών χρωμάτων. 1 Banana Children, 2010, 75x58cm 2 Girls on a swing , 2010, 75x58cm 3 Life in the jungle , 2010, 70x70cm Paper and cloth collage on canvas, plastic and acrylic painting. 1

166

Waste. Cell., 2010, λεπτομέρεια από εγκατάσταση, πορσελάνη, μέταλλο, ακρυλικά σε καμβά, διαστάσεις μεταβλητές. Waste. Cell., 2010, installation detail, porcelain, metal, acrylics on canvas, variable dimensions.

167

UN-PRIVATE ART

Χρύσα Μπεζιργιαννίδου

Chrysa Bezergiannidou:

Γεννήθηκε το 1974. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. και το 2009 έλαβε την κρατική υποτροφία (ΙΚΥ) για εκπόνηση καλλιτεχνικού έργου. Έχει πραγματοποιήσει 2 ατομικές εκθέσεις, στη Θεσσαλονίκη και τη Σύρο ενώ έχει συμμετάσχει σε δεκάδες ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό (Tallinn–Εσθονία, Κρακοβία, Λειψία, Evora-Πορτογαλία). Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές (Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μουσείο Τάσσου, Κέντρο Χαρακτικής Δήμου Νεάπολης) και είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Born in 1974. Studied at the Department of Visual and Applied Arts, Aristotle University of Thessaloniki. In 2009 she obtained the State Scholarship from the State Scholarship Foundation (IKY) for artistic production. She has had two solo shows, in Thessaloniki and Syros and taken part in numerous group shows in Greece and abroad (Tallin- Estonia, Krakow, Leipzig, Evora - Portugal). Her works belong to private and public collections (Museum of Contemporary Art, Florina, Macedonian Museum of Contemporary Art, Tassou Museum, Centre for Engraving, Neapolis, Thessaloniki). She is a member of the Chamber of Fine Arts of Greece. She lives and works in Thessaloniki.

UN-PRIVATE ART

Κώστας Πασχαλίδης

Costas Paschalidis: Born in 1974. He studied design at the “AVRA” School of Design and in 1996 continued his studies in the Department of Silversmithing and Metalwork, Camberwell College of Art and Design, London. He has exhibited his work in numerous group shows in London and Thessaloniki. His dedicates himself to interior design, restoration of fine arts and scenography. For his work as a scenographer, he has been commissioned by the Athens Concert Hall, the Opera of Thessaloniki, Athinaion, Vis Motrix, Small Theatre and the Municiapal Theatre of Sykies. He lives and works in Thessaloniki.

Γεννήθηκε το 1973. Σπούδασε στην Ιδιωτική Σχολή Σχεδίου «ΑΥΡΑ» και το 1996 συνέχισε τις σπουδές του στο Silversmithing and Metalwork, Camberwell College of Art and Design του Λονδίνου. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στο Λονδίνο και τη Θεσσαλονίκη ενώ παράλληλα ασχολείται με τη διακόσμηση εσωτερικών – εξωτερικών χώρων, τη συντήρηση έργων τέχνης και τη σκηνογραφία. Έχει δημιουργήσει σκηνικά για παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής, της Όπερας Θεσσαλονίκης, του Αθήναιον, της Vis Motrix, του Μικρού Θέατρο και του Δημοτικού Θεάτρου Συκεών. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

1 “Princess”, 2010, κουμπιά, μανταλάκια, χαρτιά σε τρείς διαστάσεις, τυπώματα από λινόλεουμ και δαντέλα, 50x50x5εκ. 2 «fetters» ή δεσμοί, 2009, τυπώματα υφάσματος 70x100εκ. 1 “Princess, 2010, knobs, clothes pegs, 3-d papers, linoleum and lace printings, 50χ50χ5cm 2 «fetters» or bonds, 2009, cloth printings, 70x100cm

168

Self storage device, 2010, αλουμίνιο, σίδερο, 200x180εκ. Self storage device, 2010, aluminium, iron, 200χ180cm.

169

INFO

ΕΛΑΤΟΜΑ: ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ: Μιχάλης Αγγελίδης Έλενα Ακύλα ∆ηµήτρης Γάκης Στάθης Γευρέκης Κωσταντής Γιώτης Αλεξία Καραβέλα Πένυ Κολιοπούλου Ελένη Μολύβα Γρηγόρης Μυργιώτης Γεωργία Νικολάου Άσπα Παπαζήση Νανά Σεφερλή

ARTISTS PARTICIPATING:

Mihalis Aggelidis

Elena Akyla

Dimitris Gakis

Stathis Gevrekis

Kostandis Giotis

Alexia Karavela

Peny Koliopoulou

Eleni Moliva

GESTALTER: Χάρης Κοντοσφύρης GESTALTER: Harris Kondosphyris ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΕΡΓΩΝ: ∆ιόνα Λεοτσινίδη DOCUMENTATION: Diona Leotsinidi ΣΧΕ∆ΙΑΣΜΟΣ ΛΟΓΟΤΥΠΟΥ, BLOG ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ιωάννα Μπίτου (b2gianna@gmail.com) LOGO, WEB AND GRAPHIC DESIGN: Ioanna Bitou (b2gianna@gmail.com) ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ: Γεωργία Αποστόλου TRANSLATIONS IN ENGLISH: Georgia Apostolou DJ: Culpa Nova

Grigoris Myrgiotis

Georgia Nikolaou

Aspa Papazisi

Nana Seferli

χώρος: REMEZZO space: REMEZZO

m m Ø m ØGERSAKS Ø psØk |g |ÑsØÒqips Ø Øgo ‫ ם‬ØkÏsg Ø AERSHESICR Ø SHEØ GERSAKSØ Ø NFØ AQSVNQJ Ø 4HASaRØ Òsg Ø ‫~ם‬t ØmØGERSAKSØ to ØmØlp |Î Øp‫ץ‬ÎØ|g Ø‫ץל‬tq}mØ SHEØNMEØGNAK ØSHEØGERSAKSØNFØAQSVNQJ ØISRØCQT j‫מ‬sg‫ץ‬ÎØ to ØsgØkrgz{Ñsk g Ø tØ~ÑqtØjm‫ ץ‬toqiÑs g Ø CIAK ØQAVØAMDØTMFNQLEDØONVEQ ØEWOAMDIMGØIMØ ÒsgsØ osk~Ñ Øgsgskt‫ץמ‬kstØ ~m‫ץ‬g ‫םץ‬Ø kØg grÏg Øj g ROACEØ AMDØ CQEASIMGØ AØ CNMRSAMSKXØ QEMEVABKEØ mqÑs g ØÒ Ø mØjosg‫| ץ‬ÎØ m Øj gj |g ÏgØks‫ל‬s gØ mØ FNQLASINMØ IMØ DIRNQDEQ Ø JEEOIMGØ SHIRØ VAXØ ISRØ ngs‫ץ ל‬mØ ‫ל‬rm Ø msØzgiÏp m Ø mØ}‫ם‬q‫ץ‬g Ø mØjt‫ץ‬Î Ø DXMALICØ OQNCERRØ AGAIMRSØ SHEØ DEADKXØ NQDEQ Ø w ‫ ם‬t Ø|gnÑ ØtØ‫ל‬snqpzt Øzqt zgnkÏØsgØozkqg z SHEØbÜWASINMc ØSHEØFNQL ØSHEØRSQTCSTQE kÏØ tsØkgo ‫ם‬Ø toØgz‫ם‬Ø tØgzq‫ם‬h{kz t Ø tØ‫ל‬isp t Ø tØ (NVEUEQ Ø ARØ HTLAMØ SQIERØ SNØ DEFEMDØ HILREKFØ g gr s‫ץם‬m t Ø zqthgÏsk Ø z‫ל‬s gØ kØ ksst t{tiÎ k Ø |g Ø FQNLØSHEØTMOQEDICSABKE ØSHEØTMFALIKIAQ ØSHEØTM k|{ti |k‫ מ‬k Ø g Ø Ò Ø rg}s |‫ ל‬Ø tØ sto Ø zqt zgnkÏØ CKARRIÜED ØHEØAKVAXRØOQNCEEDRØSNØMNSINMRØAMDØ sgØks tzÏ k ØzqÑ gØ Øt‫ץ‬t ‫ ם‬m k Ø psØÒqips Ø Ïsg Ø QASINMAKIYASINM Ø 3N Ø AKKØ NFØ AØ RTDDEM Ø SHEØ LIMDØ gsØtØ|t s‫ ם‬Ø‫ל‬sk‫ץ‬t Ø tØÏj tØozÒjg}t ØmØhqt~ÎØgz‫ם‬Ø SQIERØ ASØ ÜQRSØ SNØ RONSØ RILIKAQISIERØ ALNMGØ SHEØ gØÏj gØ ‫מ‬ssk}g ØmØkz qt}ÎØ tØ zÏ Øgz‫ם‬Ø msØÏj gØ VNQJR Ø )SØ REELRØ KIJEØ CNLLNMØ VIMD Ø RALEØ RTB {kp}‫ם‬qtØsgØ~pq‫ל‬skØ tØh‫ל‬nt Ø‫ ץ‬g Ø‫| ץ‬qÎ Ø|g k Ï RNIK ØQAIMØFQNLØSHEØRALEØCKNTDR ØQESTQMIMGØHNLEØ sg Øk |‫ם‬sk ØztoØgigz‫ ל‬Øj g}tqk |Ò Øgs t‫ץ‬kiÒ FQNLØSHEØRALEØAUEMTE ØAKKØÜSØIMØSHEØBNSSNLØNFØAØ nk Øj‫~ מ‬qtsk Ø {{‫ל‬ØmØ ost~ÎØztoØhqÏ |k g Ø msØ RLAKKØ BNW Ø 4HEREØ AQEØ OICSTQERØ SHASØ XNTØ KNUE Ø AKKØ t‫ץ‬t ‫ ם‬m gØkÏsg Ø}g st‫ץ‬ks |Î ØkÏsg Ø‫ ץ‬gØgzk{z ‫ץ‬Ò DIÛEQEMS ØNFØDIÛEQEMSØRIYER ØNFØDIÛEQEMSØSILE Ø"TSØ smØzqt z‫ל‬nk gØi gØÒ{ki~t Ø|g Økrgs {kÏØ mØGERSAKS Ø CNHERINMØFNTMDØIMØRILIKAQISXØIRØRTOEQÜCIAK Ø)SØIRØAØ i|gn ‫ל‬Ø‫ ץ‬gØisÑ mØztoØhqÏ |k g Ø kØnk‫ץ‬k{ ÑjmØ DEROEQASEØEÛNQSØFNQØCNMSQNKØAMDØEWHATRSRØGERSAKS Ø gs Ïnk mØ‫ץ‬kØ mØGERSAKS Ø ISØERSABKIRHERØAØJMNVKEDGEØVHICHØIRØIMØFTMDALEM aØgo ‫ם‬sØztoØjto{k‫מ‬k Ø‫ץ‬kØ tØ qg‫ץמ‬gØ|g Ø msØgzÑ SAKØCNMSQARSØSNØGERSAKS {k gØ m Øtqnt{ti |‫ ם‬m g Øi gØ tsØGERSAKSEQ Ø &NQØVHNLØVNQJRØVISHØSHEØSQATLAØAMDØKNRRØNFØQA t Øk |‫ם‬sk ØzqÒzk ØsgØkÏsg Øks | Ñjk Ø|g Øg Î SINMAKISX ØFNQØSHEØGERSAKSEQØ ØSHEØOICSTQERØHAUEØSNØBEØ ‫ץ‬gs k Ø sgØ ‫ץ‬msØ Ø Ò~k Ø o{{Òrk Ø ‫םץ‬stØ i gØ msØ IMRSIMCSIUEØ AMDØ SQIÝIMG Ø MNSØ CNKKECSEDØ NMKXØ FNQØ SHEØ grÏgØ m Ø o{{tiÎ Ø g{{‫ל‬Ø sgØ iÏsk g Ø z‫ ל‬g{t Ø RAJEØ NFØ CNKKECSINM Ø AMDØ SHEØ GERSAKSEQØ VNTKDØ QASHEQØ Økz {tiÒ Øi gØ msØ|g st‫מ‬qi gØt‫ץ‬tq} ‫ל‬ØÎØ mØ BEØEWSQAUAGAMSØIMØNOSINMRØFNQØFQERHØBEATSXØNQØRTO jÎnksØg ~Î‫ ץ‬g Ø‫ץ‬kØ mØ |Ò mØ‫ ם‬Øgo ‫ל‬Ø gØk |g ONREDØTGKIMERR ØHAUIMGØIMØLIMDØSHASØSHEREØVNQJRØNFØ |‫ל‬ØÒqigØ gr jk‫מ‬tosØ‫ץ‬kØtzt gjÎzt kØ‫ץ‬tq}ÎØ AQSØSQAUEKØIMØAMXØFNQLØSNVAQDRØAMXØUIEVIMGØARØAØJIMDØ zqt Øtzt gjÎzt kØnÒg mØ gsØÒsgØkÏjt Ø Ò~sm Ø NFØAQSØHIDDEMØIMØAØHTLBKEØKIFE Ø!ØGERSAKSEQØIRØAØVQISEQØ |qo‫ץץ‬Òsm Ø kØ ‫ ץ‬gØ NFØLELNIQR Ø(EØREAQCHERØKISSKEØ

Ø qt|‫מ‬z k Øgz‫ם‬Ø mØGERSAKS Ø ØgestalterØÒq~k g Ø kØgs Ïnk mØ‫ץ‬kØ tsØq‫{ם‬tØ toØkz ‫ץ‬k{m ÎØ|g Øgsg}Òqk g Ø kØgo ‫ם‬sØztoØzqt zgnkÏØsgØjm‫ ץ‬toqiÎ k Ø ~Ò k Øgs‫ל‬isp m Ø aØ‫{ם‬to Ø to Øksj ‫ץל‬k to Ø~Ñqto Ø zqgi‫ץ‬g |t‫ מ‬Øg nm |t‫ מ‬Ø o~t{ti |t‫ מ‬Ø psØÒqipsØztoØ tztnk t‫מ‬s g Øzqt ØÒ|nk m Ø

)SØDEQIUERØFQNLØGERSAKS ØAØgestalterØIRØIMØCNMSQARSØSNØSHEØQNKEØNFØSHEØCTQASNQØAMDØQEFEQRØSNØSHEØOEQRNMØVHNØSQIERØSNØCQEASEØ QEADIMGØKIMJRØIMØAKKØSHEØIMSEQLEDIASEØROACERØ QEAK ØAERSHESIC ØORXCHNKNGICAK ØNFØSHEØVNQJRØEWHIBISED

ΠΡΟΥΣΤ/ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ GESTALT

PROUST/ IN SEARCH OF GESTALT

Ø gq Ò{Øgz‫ם‬Ø tØ Ø|{k ‫ץ‬Òst Ø kØÒsgØ}k{p‫ץ‬ÒstØ -AQCEK Ø RHTSØ NÛØ IMØ AØ MNCSTQMAKØ QNNLØ FQNLØ so~ kq s‫ם‬Øjp‫ לץ‬t Øgsglm ‫ל‬Ø mØ~g‫ץ‬ÒsmØGERSAKSØgs‫ץל‬k gØ gØ Ø SNØ Ø REAQCHEDØ FNQØ GERSAKSØ ALNMGØ |gnm‫ץ‬kq s‫ל‬Øgs |kÏ‫ץ‬ksgØ psØmqÑpsØ to Øgs‫ץל‬k gØ to Ø ‫ ם‬SHEØ EUEQXDAXØ NBȫECSRØ NFØ HIRØ CHAQACSEQR Ø SHEØ zto ØztoØzgq‫~ל‬nm|gsØ|g Ø mØ~qÎ mØ to Ø sglm ‫ל‬Ø gØ k OKACERØ VHEQEØ SHEXØ VEQEØ LADEØ AMDØ SHEIQØ TRE Ø qm‫ץ‬ÒsgØg Î‫ץ‬gs gØikits‫ ם‬gØztoØjm‫ ץ‬toqit‫מ‬sØ msØo{ |‫ ם‬m (EØ VARØ IMØ REAQCHØ NFØ DEOQIUED Ø IMRIGMIÜCAMSØ gØ psØgs |k ‫ץ‬ÒspsØ|g Økrkqkos‫ל‬Ø tØ o‫ץ‬h‫ל‬sØ toØsgØhqÏ FACSRØSHASØCQEASEØSHEØLASEQIAKISXØNFØNBȫECSRØAMDØ |k g Ø|gskÏ Øz‫ל‬s t kØ kØgz‫ ם‬g mØgz‫ם‬Ø gØgigzm‫ץ‬ÒsgØ toØ HEØ EWOKNQEDØ SHEØ IMCIDEMSØ NFØ RNLENMEØ AKVAXRØ z{‫ץ ל‬g g Ø o ÎØmØgsglÎ m mØgzt ozÑnm|kØ tØ ~qtstØ BEIMGØ IMØ DIRSAMCEØ FQNLØ HIRØ BEKNUEDØ NMER Ø 4HIRØ ÒqitØ to Ø sglm Ñs g Ø tsØ~g‫ץ‬ÒstØ~q‫ם‬st Ø Øgs‫ל‬isp mØ REAQCHØ VARØ ILOQIMSEDØ NMØ HIRØ XEAQ NKDØ VNQJØ psØh h{ÏpsØ toØ kØtjmikÏØ kØ|‫{|מ‬to Ø‫ם‬ztoØt Øz{mqt b)MØ3EAQCHØNFØ,NRSØ4ILEc Ø2EADIMGØHIRØBNNJR ØXNTØ }tqÏk Ø ksÑØ {k toqit‫מ‬sØ m{kiqg} |‫ ל‬Ø ‫ץ‬k gh h‫ל‬lts g Ø AQEØ DQIUEMØ IMSNØ CIQCKER Ø VHEQEØ SHEØ IMFNQLASINMØ gz‫ם‬Ø tsØ oiiqg}ÒgØ‫ץ‬Ò~q Ø tsØgsgisÑ mØÒ~ts g Øozt FTMCSINMRØ SEKEGQAOHICAKKXØ BTSØ ISRØ CNMUEXAMCEØ FQNLØ kÏØ‫ ץ‬gØz{m| |ÎØ~pq |ÎØ|g Ø~qts |ÎØ‫ץ‬kiÒnos m Ø Ø j SHEØVQISEQØSNØSHEØQEADEQØHARØBEEMØRTRCEOSIBKEØSNØAØ t}oÏgØ|g Ø tØ‫ץ‬ki‫{ל‬tØ g{Òs tØ toØ qto ØkÏsg Øzkq ‫ ם‬kqtØmØØ |gs‫ ם‬m gØsgØ‫ץ‬k g qÒzk ØÎØsgØ‫ץ‬k gnÒ k Ø|‫ ל‬Ø DQABØROACEØAMDØSILEØLAGMIÜCASINM Ø0QNTRSaRØGEMITRØ |g Ø{ i‫ ם‬kqtØ‫ ץ‬gØj gstm |ÎØ|g Ø|t sps |ÎØ} sÒ gØztoØ AMDØ GQEASØ SAKEMSØ IRØ LNRSKXØ HIRØ ABIKISXØ SNØ SQAMRFNQLØ NQØSQAMRONREØRNLESHIMGØAMDØKERRØAMØIMSEKKECSTAKØAMDØ ngØ tsØtjmit‫ מ‬kØ kØgztjt~ÎØ|g Økz |t spsÏg RNCIAKØÜMERR ØVHICHØVNTKDØKEADØHILØSNØACCEOSAMCEØAMDØ CNLLTMICASINM

|Ò} k g ØzÑ ØsgØtqigsÑ k Ø‫ ץ‬gØÒ|nk mØ‫ץ‬kØ tsØ Ï {tØ k{‫ ל‬t‫ץ‬g ØÂ tØj ‫ל‬lk ØmØ |Ò mØ‫ ץ‬g Øks jk~‫ץם‬ksm Ø gz‫}ם‬g m Ø gzt‫ץ‬g|q‫מ‬sk g Ø |g Ø gsg 9NTØ AQEØ SHIMJIMGØ ABNTSØ HNVØ SNØ NQGAMIYEØ AMØ EWHIBI z ‫ מ‬k Ø tØksj ‫ץל‬k tØj ‫ ל‬m‫ץ‬g Ø gsØlps gs‫ ם‬Ø SINMØEMSISKEDØbEKASNLAc Ø!RØKNMGØARØXNTØHERISASE ØSHEØ z‫ם‬qt Ø ‫{ם‬gØ gØ zkq iq‫ץץל‬g gØ |g Ø Ø {kz t‫ץ‬Ò SHNTGHSØNFØSHEØONSEMSIAKØDECIRINMØLNUERØAVAXØBTSØASØ qk k Ø psØ oi| sÎ kpsØ ztoØ ngØ ikss ‫ם‬s to gsØ SHEØRALEØSILEØDEUEKNOR ØARØAØUIUIDØREED ØAKKØRHAOERØ gz‫ם‬Ø msØk| Ò{k mØgo Î Ø m Øzq‫ל‬rm Ø‫ ץ‬g Øzq‫ ל‬AMDØDESAIKRØNFØELNSINMRØSHASØVNTKDØBEØBNQMØBXØSHEØEW rm Øjm‫ ץ‬toqi |Î Ø m Ø~pqtnÒ m m Ø m Ø o~t ECTSINMØNFØSHIRØACSINM ØAMØACSINMØNFØCQEASINM ØAQQAMGE nÒ m m Ø m Øg nmnÒ LEMSØ NFØ ROACE Ø ORXCHEØ AMDØ

Ø Gestalt Ø‫ץ‬kØ msØ j t oi|qg g|ÎØÒsst gØztoØ mØ~qm ‫ץ‬tztÏm kØtØ gq{Ø Ìs ‫ ל‬sØjksØkÏsg Ø osÑso‫ץ‬mØ‫ץ‬kØ mØ}‫ם‬q‫ץ‬g Ø mØjt‫ץ‬ÎØÎØ mØ‫ץ‬tq}Î Ø(ØGERSAKSØ m‫ץ‬gÏsk Ø msØp‫ץ‬ÎØgj g‫ץ‬k t{‫ל‬hm mØozt|k ‫ץ‬ks |ÎØk‫ץ‬zk qÏgØ psØk p kq |ÑsØ|g Økrp kq |ÑsØ}g st‫ץ‬ÒspsØ zq sØgz‫ם‬Øtzt gjÎzt kØ os‫ל‬qnqp mØ kØ}‫ם‬q‫ץ‬gØÎØÒsst g Ø m‫ץ‬gÏsk Ø mØj gj |g ÏgØp Øgs Ïnk mØ msØzgiÏp m Ø mØ |Ò mØp Øgs Ï nk mØ mØisÑ m Ø g ØkjÑØmØ Ò~smØ go Ïlk g Ø‫ ~ם‬Ø‫ץ‬kØ mØ}‫ם‬q‫ץ‬gØg{{‫ל‬Ø‫ץ‬kØ msØGERSAKS Ø‫ץ‬kØ tØ~k qtz g ‫ ם‬Ø tØ~ ‫ץ‬g q |‫ ם‬Øgs Ïnk g Ø msØksst tztÏm mØ|g Ø mØisÑ m Ø#AQKØ%IMRSEIM Ø'ESTALTÚ{h Ú¿ttu h Ø {konkq g|ÎØ to{ t‫מ‬qg Ø nÎsg Ø Ø Ø Ø { Ø ~ Ø tØ Ïj tØi gØ msØ g nm |Î Ø toØ%IMRSEIMØ|g Ø mØ m‫ץ‬g ÏgØ m Ø'ERSAKS 1 Gestalt ØISØIRØMNSØRXMNMXLNTRØSNØFNQL ØRSQTCSTQEØNQØRHAOEØACCNQDIMGØSNØSHEØIDINRXMCQASICØCNMCEOSØSHASØVARØTREDØBXØ#AQKØ %IMRSEIM Ø 'ERSAKSØ bLEAMRØ SHEØ QAV Ø TMIMSEQUEMED Ø RTBȫECSIUEØ EWOEQIEMCEØ NFØ IMSEQINQØ AMDØ EWSEQINQØ OHEMNLEMAØ BEFNQEØ AMXØ AQSICTKASINMØ SNØ FNQLØ NQØ CNMCEOS Ø ISØ LEAMRØ SHEØ OQNCERRØ ARØ AMØ NOONRISINMØ SNØ RSAMDAQDIYASINM Ø SHNTGHSØ ARØ AMØ NOONRISINMØ SNØ JMNVKEDGE Ø (EQEØ AQSØ DNERMaSØ ARRILIKASEØ SNØ FNQL Ø BTSØ SNØ GERSAKS Ø SNØ SHEØ SAMGIBKEØ AMDØ CHILEQICAK Ø ISØ IRØ NOONREDØ SNØ CNMCEOSTAKIYASINMØAMDØJMNVKEDGEc Ø#AQKØ%IMRSEIM ØGestalt and Concept Ø%KETSHEQIAJIØ+NTKSNTQA Ø!SHEMR Ø ØO Ø ,NNJØASØCNLLEMSØABNTSØSHEØbAERSHESICRcØNFØ%IMRSEIMØAMDØSHEØILONQSAMCEØNFØ'ERSAKS

stoØ|{psgq t‫ מ‬Øt Øjm‫ ץ‬toqitÏØ to Ølpiq‫ }ל‬gsØ gsØgrÏgØ 3TCHØAØOEMESQASIMGØVAXØNFØFACIMGØSHEØRTB to Ø lp |t‫ מ‬Ø o ~k ‫ץ‬t‫ מ‬Ø to Ø tztÏto Ø tØ ‫ לץ‬Ø jksØ ȫECSØ NUEQKNNJRØ AKKØ SHEØ AKQEADXØ JMNVMØ AR ‫ץ‬ztqkÏØsgØrk~pqÏ k Øg‫ץ‬Ò p OECSRØ AMDØ GIUERØ SHEØ ILOQERRINMØ SHASØ ISØ AO ¿sg Ø Ò t t Øj k jo |‫ ם‬Ø q‫ם‬zt Øgs ‫ץ‬k Ñz m Ø toØnÒ OQNACHERØISØFQNLØAMØIMRIGMIÜCAMSØNME ØSHASØISØ ‫ץ‬g t Ø zgqgh{Òzk Ø ‫{ם‬k Ø Ø ÎjmØ isp Ò Ø ‫ ם‬k Ø |g Ø jÏ AOOQNACHERØISØVQNMG ØSHASØISØDQAVRØOAQADNW Ø sk Ø msØks ‫מ‬zp mØzp Ø tØz{m ‫ל‬lk Øgz‫ם‬Ø‫ ץ‬gØg Î‫ץ‬gs mØ RNØ SHASØ SHNTGHSRØ REEL Ø LNRSØ NFØ SHEØ SILERØ z{koq‫ל‬Ø to Øzp Ø tØgs ‫ץ‬k pzÏlk Ø qgh‫ ל‬Øzp Ølpiqg UAGTEØ BECATREØ EUEQXNMEØ CNMRIDEQRØ CKEAQØ SHEØ }Ïlk Øzgqgjtrt{tiÏk ØÒ ØÑ kØt Ø |Ò k ØsgØ}gÏst SHNTGHSRØVHICHØAQEØARØUAGTEØARØHIRØNVMØNMER Ø s g Ø Ø zkq ‫ ם‬kqk Ø }tqÒ Ø oi|k~o‫ץ‬Òsk Ø i g ÏØ jo %UEQXØ IMMNUASINMØ OQERTOONRERØ SHASØ OKASISTDE Ø o~Ñ ØtØ|gnÒsg ØnkpqkÏØ |Ò k Ø|gngqÒ Ø‫ ם‬k ØkÏsg Ø SNØVHICHØVEØHAUEØBEEMØACCTRSNLEDØAMDØVHICHØ ‫ ם‬tØ oi|k~o‫ץ‬Òsk Ø‫ ם‬tØ|g Øt Øj |Ò Ø to Ø ‫ל‬nkØskp k VEØARRILIKASEØVISHØQEAKISXØISREKF ØDIRAOOEAQR Ø!Ø q ‫ םץ‬ØÒ~k Ø gsØzqtÍz‫ם‬nk mØ msØkrg}‫ל‬s mØ m Ø|t MEVØDIRCTRRINM ØAØMEVØRSXKEØNFØOAIMSIMG ØAMØTM st tzÏg ØztoØ msØÒ~to‫ץ‬kØ osmnÏ k Ø|g Ø msØ go Ïlto CNMUEMSINMAKØRSXKEØNFØLTRIC ØAKVAXRØREELRØSNØBEØ ‫ץ‬kØ‫ץ‬kØ msØÏj gØ msØzqgi‫ץ‬g |‫ ם‬m g Ø ‫ל‬nkØ|g st‫מ‬qi gØ OEQOKEWEDØAMDØSIQIMG olÎ m m Ø |‫ל‬nkØ |g st‫מ‬qi gØ lpiqg} |Î Ø |‫ל‬nkØ zqp "XØ QERNQSIMG Ø VHASRNEUEQ Ø SNØ RSAMDAQDIYASINM Ø ‫ ם‬ozmØ‫ץ‬to |ÎØ‫ץ‬g Ø}gÏsk g Øz‫ל‬s gØzt{‫מ‬z{t|mØ|g Ø CNMCEOSTAKIYASINMØAMDØJMNVKEDGE ØVEØQERIRSØbSHEØ |toqg |Î Ø SQAMRFNQLASIUEØIDEMSIÜCASINMØSNØGERSAKSc ØSHEØIM g g}k‫מ‬its g Øp ‫ ם‬t Ø msØ oztztÏm m Ø msØks SEMRISXØNFØSHEØTMOQEDICSABKE ØSHEØSAMGIBKEØQEAKISXØ st t{‫ם‬im m Ø mØisÑ m Øgs k|‫ץם‬g kØ mØ ‫ץ‬k g NFØ SHIMGR Ø VEØ QEOEASØ SHEØ RALE Ø HABISTAKØ LNUER Ø ‫ץ‬tq}p |ÎØ g‫ מ‬mØ ‫ץ‬kØ mØ GERSAKS Ø Ø ks ‫ ל‬k Ø "TSØ DIUEQRISXØ IRØ BAREDØ NMØ VAXRØ VEØ AQEØ MNSØ TREDØ toØgzq‫ם‬h{kz to Ø msØÏj gØ msØ~k qtz g ÎØzqgi SN ØNMØRELAMSICØDIRCNMSIMTISIER ØREMRIBKEØMNMREMREØ ‫ץ‬g |‫ ם‬m gØ psØzqgi‫ לץ‬ps Økzgsg{g‫ץ‬h‫ל‬sto‫ץ‬kØ Ø AMDØ IQQASINMAKISX Ø NMØ RTDDEMØ AMMIHIKASINMØ NFØ QASIN osmn ‫ץ‬Òsk Ø | sÎ k Ø {{‫ ל‬Ø mØ zt | {ÏgØ hg Ïlk MAKIYEDØ CNHERINM Ø %WOEQIEMCEØ GASHEQRØ LNLEMSTLØ g Ø kØ q‫ם‬zto ØztoØjksØ osmnÏlto‫ץ‬k Ø kØ m‫ץ‬g FQNLØCHILEQAØAMDØQEAKØKIFEØFQNLØTSNOIA t{ti |Ò Øg osÒ~k k Ø kØ{ti |Ò Øgstm Ïk Ø|g Øzg qg{ti ‫ץ‬t‫ מ‬Ø kØ rg}s |t‫ מ‬Ø k|‫ץ‬mjks ‫ץ‬t‫ מ‬Ø m Ø k|{ti |ko‫ץ‬Òsm Ø ost~Î Ø Øk‫ץ‬zk qÏgØgs {kÏØ msØ Harris Kondosphyris tq‫ץ‬ÎØ m Øgz‫ם‬Ø mØ~Ï‫ץ‬g qgØ|g ØmØzqgi‫ץ‬g |ÎØlpÎØ /LNMNIA Ø gz‫ם‬Ø msØto tzÏg Å‫ע‬pl Ö sr s |‫פ‬pl ‫םץ‬st g Ø

IMFN HAQQIRJNMDNROHXQIR CNLØ VVV HAQQIRJNMDNROHXQIR CNL

gzk sÎØ lpÎ Ø Ø Ø GERSAKSEQØ kÏsg Ø oiiqg}Òg Ø gzt‫ץ‬sm‫ץ‬t PTAMSISIERØNFØGERSAKSØIMØRNLESHIMGØSHASØHEØ sko‫ לץ‬ps Ø sglm kÏØ ‫| ץ‬qÒ Ø zt ‫ ם‬m k Ø GERSAKSØ |qo‫ץץ‬Òsk Ø QEUEAKR Ø(EØREAQCHERØRONMSAMENTR ØSAMGIBKEØ kØ|‫ ל‬ØztoØgo ‫ ם‬Ø}gskqÑsk Ø sglm kÏØgon‫ם‬q‫ץ‬m g Ø~k qt EWOEQIEMCERØ VHEQEØ NQDEQØ IRØ ILOEQFECSINM Ø z g ‫ל‬Øh Ñ‫ץ‬g g Ø‫ם‬ztoØmØ ‫ל‬rmØkÏsg Øg Ò{k g Øk{‫ ל‬p‫ץ‬g Øj DEFECS Ø AKSEQASINM Ø )FØ HEØ RTCCEEDRØ SNØ JEEO Ø g |koÎ Ø sØ gØ|g g}Òqk Ø‫ץ‬kØgo ‫ם‬sØ tsØ q‫ם‬zt ØsgØ|qg Î IMØSHIRØVAX ØEACHØNMEØNFØSHEREØGERSAKSØBEAT k Ø|gnk‫ץ‬ÏgØgz‫ם‬Øgo Ò Ø ØGERSAKSØt‫ץ‬tq} Ò Ørk~pq Î Ø SIERØNTSRSAMDIMG ØDIÛEQEMS ØQEAK ØSHEØAQSIRSICØ j g}tqk |Î Ø zqgi‫ץ‬g |Î Ø mØ |g{{ k~s |ÎØ jqg mq ‫ ם‬m ACSIUISXØIRØRAUEDØFQNLØOARRIUEØNOSILIRLØAMDØ gØj g Ñlk g Øgz‫ם‬Ø msØzgnm |ÎØg tjtrÏgØ|g Øtzp DEÜMISEKXØADDQERRERØSNØOENOKEØVHNØAQEØIMØSHEØ jÎzt kØgzkon‫מ‬sk g Ø kØgsnqÑzto ØztoØhqÏ |ts g Ø tØ RSAGEØNFØQEUNKTSINMAQXØSQAMRFNQLASINM 4HASØ IRØ VHASØ HAOOEMRØ SNØ AQSIRSRØ VHNØ HAUEØ ‫ל‬j tØ‫ ץ‬g Økrkikq |Î Ø‫ץ‬k g‫םץ‬q}p m o ‫ם‬Ø o‫ץ‬hgÏsk Ø |g Ø to Ø |g{{ Ò~sk Ø ztoØ Ò~tosØ |‫ ל‬CQEASEDØRIGMIÜCAMSØVNQJR ØSHEØBEATSXØNFØSHEIQØ sk Ø m‫ץ‬gs |‫ל‬ØÒqig ØmØt‫ץ‬tq} ‫ל‬Ø psØÒqipsØ to ØkÏsg Ø VNQJRØ IRØ TMOQEDICSABKE Ø KIJEØ SHEØ BEATSXØ NFØ AØ gzq‫ם‬h{kz m Ø ‫ם‬zp Ø mØ t‫ץ‬tq} ‫ל‬Ø ks‫ ם‬Ø zqt ÑztoØ ztoØ FACEØVEØHAUEMaSØLESØXES ØKIJEØSHEØIDINRXMCQAS g|‫ץם‬mØjksØispqÏ g‫ץ‬k ØÂzp ØtØ j t oi|qg g|‫ ם‬Ø t ICØ IMSNMASINMØ NFØ VNQDRØ NFØ SHEØ VQISEQØ "EQGNSSE Ø s ‫ םץ‬Ø psØ {ÒrkpsØ toØ oiiqg}ÒgØ zkqi|‫ ם‬Ø ztoØ VHICH Ø AKSHNTGHØ MNSØ MNSEDØ NQØ ILOKIED Ø IRØ ADD zgq‫{ם‬tØ ztoØ jksØ m‫ץ‬k Ñsk g Ø t‫ מ‬kØ oztjm{Ñsk g Ø EDØ BXØ ISREKFØ IMØ SHEØ SEWS Ø ARØ IFØ OHQARERØ CAMaSØ BEØ zqt Ïnk g Ø ‫םץ‬st Ø toØ tØ |kÏ‫ץ‬kstØ |gnÑ Ø t Ø }q‫ ל‬SNKDØ NSHEQVIRE Ø 4HIRØ VARØ FNQØ 0QNTRSØ bSHEØ LNRSØ k ØjksØ‫ץ‬ztqt‫מ‬sØsgØ{k~nt‫מ‬sØj g}tqk |‫ל‬Ø|g ØkÏsg Ø EOHELEQAKØBTSØAKRNØSHEØLNRSØOQNFNTMDØSHIMGØKX i gØ tsØ qto Ø ‫ ם‬Øz tØk}Î‫ץ‬kqtØg{{‫ל‬Ø|g Ø‫ ם‬Øz tØ IMGØIMØSHEØVQISEQcØ 4HEØSQTEØDIUEQRISXØIRØFNTMDØIMØSHIRØABTMDAMCEØNFØ hgn‫מ‬ØozÎq~kØ tsØ oiiqg}Òg 3Ø Ø g{mn sÎØ zt | {ÏgØ hqÏ |k g Ø kØ go ÎØ msØ g}nt QEAKØAMDØTMFNQEREEMØEKELEMSR Ø!RØFNQØSHEØTMFNQE sÏgØgz‫ם‬Ø t ~kÏgØzqgi‫ץ‬g |‫ל‬Ø|g Øgzq‫ץ ם‬ksg ØØÂ tsØ REEMØ NMER Ø SHIMJØ AØ RLAKKØ BQAMCHØ ASØ ROQIMGØ VHICHØ g}tq‫ל‬Ø gØ gzq‫ץ ם‬ksg Ø no‫ץ‬mnkÏ kØ ÒsgØ gst r ‫| ל‬tØ ELEQGERØTMOQEDICSABKXØFQNLØSHEØFEMCE Ø!KSHNTGHØISØ |{ps‫ל‬q Ø ‫ם‬zp Ø zqth‫{ל‬k Ø gz‫ם‬Ø tsØ }q‫ ~ל‬mØ gzq‫ ם‬ABNTMDRØVISHØBKNRRNLR ØASØSHEØRALEØLNLEMSØSHEØ h{kz gØ|g ØksÑØkÏsg Øt{‫ם‬i t‫ץ‬t Ø msØÏj gØ i‫ץ‬ÎØmØ BKNRRNLRaØ ILISASIUEØ RCHELASICØ DIUEQRISXØ FAKKRØ IMSNØ gzt‫ץ ץ‬m |Î Ø ~m‫ץ‬g |ÎØ zt | {ÏgØ psØ gsnÑsØ zÒ SHEØUACAMCXØNFØTMIFNQLISX ØSHEØEWSQELEØNOONRISEØNFØ } k Ø tØ|ks‫ם‬Ø m Øt‫ץ‬t t‫ץ‬tq}Ïg Øjm{gjÎØ kØ‫ ם‬Ø UAQIESX Ø)SØIRØDIÞCTKSØSNØGIUEØSHEØIKKTRINMØNFØDIUEQRISXØ z tØgs Ïnk tØ m Øzt | {Ïg Ø Ïsg Øj‫| מ‬t{tØ‫ץ‬Ò gØ SHQNTGHØ SHEØ VNQJØ NFØ ILISASINMØ AMDØ SNØ BQIMGØ BACJØ gz‫ם‬Ø tØ ÒqitØ m Ø ‫ץ‬Ï‫ץ‬m m Ø sgØ jÑ k Ø msØ ko SHEIQØLELNQX Ø(NVEUEQ ØRNLEØQEAKØVNQJRØNFØAQSØHAUEØ jgÏ nm mØ m Øzt | {Ïg Ø|g ØsgØkzgsg}Òqk Ø msØ LADEØ IS Ø #QEASNQR Ø HAUIMGØ ARØ AØ RSAQSIMGØ ONIMSØ SHEØ gs‫ץל‬sm ÎØ to Ø tØÒ~tosØ|g g}Òqk Ø‫ץם‬p Øgq ILISASIUEØRCHELASICØDIUEQRISXØNFØAØBQAMCHØIMØBKNNLØASØ |k ‫ל‬Øg{mn s‫ל‬ØÒqig Ø z‫ם‬Ø msØgzt‫ץ ץ‬m |Î Ø ~m ROQIMG ØOAIMSEDØSHEØUISAKØCNMMECSINMR ØVHICHØSHEØEXEØ CAMaSØQECNGMIYEØQIGHSØAVAX ØARØ ‫ץ‬g |ÎØ zt | {ÏgØ toØ AØUAKTE gst r ‫| ל‬toØ gsn ‫ץ‬Ò

fp ÐzÖ psn Ú thmn Ót h Ú uÚ~h|ÔtuÚ~r֧tu Ú)6 Ú‫ ׋‬utÚÁ { uÚ qtÚhto |ÔtqtÚ{ur Ót Ø q jgs‫ ם‬Ø nÎsg Ø Ø Ø

Marcel Proust Ø)NÚ3EARCHÚOFÚ,OSTÚ4IME Ú)6 Ú)NÚTHEÚ3HADEÚOFÚTHEÚ"LOSSOMÚ'IRLS Ø)QIDAMNR Ø!SHEMR Ø ØO Ø

╬а╬Х╬Э╬Э╬е ╬Ъ╬Я╬Ы╬Щ╬Я╬а╬Я╬е╬Ы╬Я╬е

PENNY KOLIOPOULOU

penniekey@gmail.com

Untitled, 2009 inkjet print 70x100╬╡╬║

Untitled, 2009 inkjet print 70x100cm

┬Ф┬Б┬В┬Ъ├Ш }p┬Бtiqg}├Пk┬Ъ├Ш ┬Бm┬Ъ├Ш ┬С├Тsso┬Ъ├Ш ┬Лt{┬ВtztтАл{╫ЮтАмto ├Ш |g┬БgiqтАл}╫ЬтАмk┬Бg┬В├Шqkg{┬В┬А┬Б┬В|тАл╫ЬтАм├Шm├Шozt|q┬В┬А├Пg ├Шm├Шgjo sgтАл╫етАм├Пg├Ш sg├Ш zgqgjk~┬БtтАл╫е╫ЮтАмk├Ш ┬Бt├Ш zt{тАл╫ЮтАмz{koqt├Ш ┬Бm┬Ъ├Ш 0EMMXaR├Ш +NKINONTKNT ├Ш OHNSNGQAOHR├Ш DEOICS├Ш gsnq├Сz┬Вsm┬Ъ├Ш }o┬А┬ВtispтАл╫етАм├Пg┬Ъ ├Ш ┬Сgqto┬А┬ВтАл╫ЬтАмlk┬В├Ш QEAKIRSICAKKX├ШSHE├ШHXONCQIRX├ШAMD├ШVEAJMERR├ШSN├Ш ┬аgo┬Бt|g┬Бg┬А|tzko┬Б┬В|тАл┬Э╫ЬтАм├Ш ┬А┬Б┬ВiтАл┬Б╫Э┬В╫етАмozg├Ш go┬БtтАл╫ЮтАм├Ш ADLIS├Ш SHE├Ш LTKSIFACESED├Ш FEASTQE├Ш NF├Ш HTLAM├Ш ┬Бto├Ш тАл{{╫ЬтАмto├Ш тАл╫етАмg┬Ъ├Ш kog┬БtтАл ╫ЮтАм├Ш go┬БtтАл╫ЮтАм├Ш ^┬Бto├Ш ks┬БтАл┬Ъ╫ЭтАм├Ш AROECS ├Ш 4HEX├Ш OQEREMS├Ш bREKF ROXIMGc├Ш RMAO ┬Бps├Ш tq├Пps├Ш ┬Бto├Ш ┬Аz┬В┬Б┬ВtтАл^╫ЮтАм├Ш zto├Ш o┬Вtnk┬БtтАл╫е╫ЮтАмk ├Ш RHNSR├Ш NF├Ш NTQ├Ш AKSEQ├Ш EGN ├Ш NF├Ш SHE├Ш EGN├Ш SHAS├Ш VE├Ш ├ЕтАл┬А╫ЭтАмt├Шzqt┬Аk|┬Б┬В|тАл╫ЬтАм├Шt├ШтАл╫ЬтАмsnqpzt┬Ъ├Шzqt┬Аzgnk├П├Шsg├Ш ADNOS ├ШSHE├ШNME├ШVISHIM├ШSHE├ШKILISR├ШNF├ШNTQ├ШHNTRE ├Ш |g┬Бgst├О┬Аk┬В├Ш┬Бms├Шk┬В|тАл╫ЭтАмsg├Ш┬Бto ├Ш┬Сkq├Пkqit ├ШтАл┬Б╫ЭтАмgs├Ш SHAS├ШCAQEFTKKX ├ШHTLAM├ШSQIER├ШSN├ШTMDEQRSAMD├ШHIR├Ш t├Ш |g{{┬В┬Б├Т~sm┬Ъ ├Ш p┬Ъ├Ш |g┬Бkrt~├Оs├Ш zgqgipiтАл┬Ъ╫ЭтАм├Ш ILAGE ├Ш3SQAMGE├ШIS├ШIR ├ШVHEM├ШSHE├ШAQSIRS├ШAR├ШLAIM├Ш k┬В|тАл╫ЭтАмsg┬Ъ ├ШтАл╫етАмztqk├П├Ш┬А┬Б┬ВiтАл┬В╫етАмg├Пg├ШтАл╫етАмk├Ш┬БтАл┬А╫ЭтАмm├Шk┬В{┬В|q├П OQNDTCEQ├ШNF├ШILAGE├ШCAM├ШIMRSAMSKX├ШDEMTDE├ШLAM├Ш VISH├ШRTCH├ШHNMERSX sk┬Вg├Шsg├Ш┬Бts├ШgztioтАл╫етАмs├С┬Аk┬В

├Еt├Ш┬ЯjzтАл┬А╫втАмsтАл╫ЭтАмf┬Ь├Шk├Пsg┬В├ШтАл┬В╫етАмg├Шk┬В|g┬А┬Б┬В|├О├Ш├Т|nk┬Аm├Шi┬Вg├Ш┬Бt├Шzp┬Ъ├ШiqтАл}╫ЬтАмk┬Бg┬В├Шm├Ш тАЬElatomaтАЭ├Ш IR├Ш AM├Ш AQS├Ш EWHIBISINM├Ш ABNTS├Ш HNV├Ш SHE├Ш zkq┬Вz├Т┬Бk┬Вg├Ш┬Бm┬Ъ├Шs├П|m┬Ъ├Ш|g┬В├Ш┬Бm┬Ъ├Ш├О┬Б┬Бg┬Ъ├Ш|gnmтАл╫етАмkq┬ВsтАл ╫ЬтАм├Ш ADUEMSTQE├ШNF├ШUICSNQX├ШAMD├ШDEFEAS├ШIR├ШVQISSEM├ШEUEQX├Ш ┬Гo┬БтАл╫ЭтАм├Ш zto├Ш tstтАл╫Ь╫етАмltoтАл╫етАмk├Ш ┬Лgsts┬В|тАл┬Б╫ЭтАмm┬Бg├Ш k├Пsg┬В├Ш ├Тsg┬Ъ├Ш тАл╫ЬтАмrtsg┬Ъ ├Ш ├Тsg├Ш DAX z{g├П┬А┬Вt├ШтАл╫ЭтАмzto├ШтАл{╫ЭтАмt┬В├Шzq├Тzk┬В├Шsg├Шk├ПтАл╫етАмg┬А┬Бk├Ш|tтАл┬В┬Б╫Ь╫е╫етАм├Ш┬Бto ├ШтАл┬В╫етАмg├Ш|g┬БтАл ╫ЬтАм 7HAS├ШVE├ШCAKK├Ш.NQLAKISX├ШIR├ШAM├ШAWIR ├ШA├ШbFQALEc├ШVHEQE├Ш ┬А┬Бg┬Аm├Ш ┬Аost{┬В|├О ├Ш ┬Ж|k├П├Ш ┬Бt├Ш ┬аk{тАл┬Б┬Б╫ЬтАмpтАл╫етАмg┬Э├Ш тАл╫етАмt┬ВтАл╫ЬтАмlk┬В├Ш r├Тst ├Ш ┬Аgs├Ш тАл┬В╫етАмg├Ш EUEQXNME├Ш HAR├Ш SN├Ш BE├Ш OAQS├Ш NF ├Ш AM├Ш NUEQAKK├Ш RISTASINM ├Ш g{├Оnk┬Вg├Ш|g┬Бgj┬В|g┬А┬Б├Тg ├ШтАл┬В╫етАмg├Шgzk┬В{├О ├Ш┬СтАл╫ЬтАмs┬Бg├ШтАл╫е╫ЭтАмp┬Ъ├Ш┬А┬Бms├Ш┬а|g 4HEQE ├ШA├ШbDEFECSc├ШREELR├ШRSQAMGE ├ШKIJE├ШA├ШCNMDELMABKE├Ш sts┬В|├О┬Э├Ш zqgiтАл╫етАмg┬Б┬В|тАл┬Б╫ЭтАмm┬Бg├Ш ozтАл╫ЬтАмq~k┬В├Ш |тАл┬В┬Б╫ЬтАм├Ш zto├Ш jks├Ш |g┬Бg}├Тq SQTSH ├ШA├ШSHQEAS ├Ш"TS├ШSHEQE├ШIR├ШAKVAXR├ШRNLESHIMG├ШIM├ШbMNQ sk┬В├Шsg├Ш┬Аk├Шzk├П┬Аk┬В ├Ш├Е├Пzt┬Бk├Ш{┬ВiтАл┬Б╫ЭтАмkqt├Ш|g┬В├Ш┬Б├Пzt┬Бk├Шzkq┬В┬А┬АтАл┬Б╫ЭтАмkqt├Ш LAKc├ШQEAKISX├ШSHAS├ШDNERMaS├ШRTCCEED├ШSN├ШOEQRTADE├ШXNT ├ШMNSH gzтАл╫ЭтАм├ШтАл┬В╫етАмg├Шgsg{gтАл╫етАмz├О ├Ш├Тsg├Ш┬Аt| ├Ш┬Н┬Вg├ШgтАл┬В}╫етАмht{├Пg├Шzto├Ш┬Б├Сqg├Ш IMG├ШLNQE ├ШMNSHIMG├ШKERR├ШSHAM├ШA├Ш├ЭARH ├ШA├ШRHNCJ ├ШA├ШDNTBS├ШSHAS├Ш zg├Пqsk┬В├ШтАл╫етАмtq}├О├Ш|g┬В├ШikssтАл╫ЬтАмk┬В├Ш┬Бms├ШgsтАл╫ЬтАмi|m├Шsg├Шzt{kтАл╫етАм├О┬Аk┬В├Ш SAJER├ШRHAOE├ШMNV├ШAMD├ШBEAQR├ШSHE├ШMEED├ШSN├Ш├ЬGHS├ШSHE├ШQEOQER ┬Бms├Ш┬Бoqgss┬В|├О├Ш┬Вj├Тg├Ш┬Бm┬Ъ├Ш|gsts┬В|тАл┬Б╫ЭтАмm┬Бg┬Ъ├Шzto├ШkтАл╫етАмk├П┬Ъ├Шjm RIUE├Ш IDEA├Ш NF├Ш MNQLAKISX├Ш SHAS├Ш VE├Ш CQEASED├Ш IM├Ш A├Ш UIRTAK├Ш QEAKISX ├Ш тАл┬В╫етАмtoqi├О┬АgтАл╫етАмk├Ш ┬Аk├Ш тАл┬В╫етАмg├Ш tz┬Б┬В|├О├Ш zqgiтАл╫етАмg┬Б┬В|тАл┬Б╫ЭтАмm┬Бg├Ш тАл╫етАм├Т┬Аg├Ш SHQNTGH├ШSHE├ШGAYE├ШNF├ШSHE├ШNSHEQR ├Ш)M├ШSHE├ШDEREQS├ШNF├ШTMIFNQLISX├Ш gzтАл╫ЭтАм├Ш┬Бt├Шh{├ТтАл╫е╫етАмg├Ш┬Бps├ШтАл{{╫ЬтАмps ├Ш┬Ф┬Бms├Ш├ТqmтАл╫етАмt├Ш┬Бm┬Ъ├ШtтАл╫етАмt┬Вt VE├ШIDEMSIFX├ШSHE├ШIMRAMISX├ШAMD├ШFEAQ├ШNF├ШDI├ЫEQEMS├ШAMD├Ш ├ШVHX├ШMNS ├Ш тАл╫етАмtq}├Пg┬Ъ├Шgsgispq├ПltoтАл╫етАмk├Ш┬Бms├Шzgqg}qt┬АтАл╫ЮтАмsm├Ш|g┬В├Ш ^├Ш├ШDEFECSIUE ┬Бt├Ш}тАл╫ЭтАмht├Шi┬Вg├Ш┬Бt├Шj┬Вg}tqk┬Б┬В|тАл╫ЭтАм├Ш|g┬В├Ш┬Бt├Ш^i┬Вg┬Б├П├ШтАл^ ┬В~╫ЭтАм├Ш >> k{g┬Б┬БpтАл╫етАмg┬Б┬В|тАл ╫ЭтАм├Ш >>

kostadisg@gmail.com

spalesgina@hotmail.com

Î&#x161;â&#x201E;ŚÎŁÎ¤Î&#x2018;Î?THÎŁ Î&#x201C;Î&#x2122;â&#x201E;ŚÎ¤Î&#x2014;ÎŁ

Î&#x201C;Î&#x2022;â&#x201E;ŚÎĄÎ&#x201C;Î&#x2122;Î&#x2018; Î?Î&#x2122;Î&#x161;Î&#x;Î&#x203A;Î&#x2018;Î&#x;ÎĽ

Î&#x;Îš ÂľĎ&#x20AC;ÎąÎťÎşÎżÎ˝Ď&#x152;Ď&#x20AC;ÎżĎ Ď&#x201E;ÎľĎ&#x201A; ÎľÎŻÎ˝ÎąÎš Ď ÎżÎś, 2010 ÎťÎŹÎ´Îš Ď&#x192;Îľ ÎşÎąÂľÎ˛ÎŹ 2x1Âľ

GEORGIA NIKOLAOY

The balcony is pink, 2010 oil in canvas 2x1m

Â&#x192;sÂ Ă?Â&#x20AC;Â tÂ&#x201A;~gĂ&#x2DC; Â&#x20AC;Â tÂ&#x201A;~kĂ?gĂ&#x2DC; ozâ&#x20AC;Ť×&#x153;â&#x20AC;Źq~tosĂ&#x2DC; |gÂ&#x201A;Ă&#x2DC; Â&#x20AC;Â tĂ&#x2DC; Ă&#x2019;qitĂ&#x2DC; Â mÂ&#x161;Ă&#x2DC; Â&#x2026;kpqiĂ?gÂ&#x161;Ă&#x2DC; Â&#x17D;Â&#x201A;|â&#x20AC;Ť{×?â&#x20AC;Źgto Ă&#x2DC; Â&#x20AC;kĂ&#x2DC; â&#x20AC;ŤÂ&#x201A;×Ľâ&#x20AC;ŹgĂ&#x2DC; Â â&#x20AC;Ť~Â&#x20AC;×&#x153;â&#x20AC;Źmâ&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹmÂ?Ă&#x2DC;3TCHĂ&#x2DC;CNQQERONMDIMGĂ&#x2DC;FEASTQERĂ&#x2DC;EWIRSĂ&#x2DC;IMĂ&#x2DC;'ENQ lpiqg}Â&#x201A;|Ă&#x17D; Ă&#x2DC; Â&#x2020;{g}qĂ&#x2018;Â&#x161;Ă&#x2DC; Â qgik{g}Â&#x201A;|Ă&#x2019;Â&#x161;Ă&#x2DC; }Â&#x201A;itâ&#x20AC;Ť ×&#x17E;â&#x20AC;ŹGIAaRĂ&#x2DC; .IJNKANT Ă&#x2DC; VNQJĂ&#x2DC; ARĂ&#x2DC; VEKK Ă&#x2DC; IMĂ&#x2DC; AMĂ&#x2DC; bTGKXcĂ&#x2DC; qkÂ&#x161; Ă&#x2DC;Â&#x20AC;~kjâ&#x20AC;Ť×?â&#x20AC;ŹsĂ&#x2DC;kqâ&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;Źg}qâ&#x20AC;Ť×?â&#x20AC;ŹjÂ&#x201A;Â kÂ&#x161;Ă&#x2DC;|gÂ&#x201A;Ă&#x2DC;Â&#x20AC;Ă?itoqgĂ&#x2DC;Â gsg RSXKEĂ&#x2DC;NFĂ&#x2DC;OAIMSIMG Ă&#x2DC;3KIGHSKXĂ&#x2DC;GQNSERPTE Ă&#x2DC;AKLNRSĂ&#x2DC; zmqÂ&#x201A;|Ă&#x2019;Â&#x161;Â?Ă&#x2DC; zkqÂ&#x201A;iqâ&#x20AC;Ť}×&#x153;â&#x20AC;ŹtosĂ&#x2DC; â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹkĂ&#x2DC; Ă&#x2019;sgsĂ&#x2DC; g{{mitqÂ&#x201A;|â&#x20AC;Ť×?â&#x20AC;ŹĂ&#x2DC; HEQLAOHQNDISEĂ&#x2DC;AMDĂ&#x2DC;DEĂ&#x153;MISEKXĂ&#x2DC;bDIRABKEDcĂ&#x2DC;Ă&#x153;G |gÂ&#x201A;Ă&#x2DC; kâ&#x20AC;ŤÂ Â&#x20AC;×&#x17E;â&#x20AC;Źt~tĂ&#x2DC; Â qâ&#x20AC;Ť×?â&#x20AC;Źzt Ă&#x2DC; zgnÂ&#x201A;gÂ&#x20AC;â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹĂ&#x2019;skÂ&#x161; Ă&#x2DC; Â&#x20AC;~kjâ&#x20AC;Ť×?â&#x20AC;ŹsĂ&#x2DC;TQERĂ&#x2DC; DERCQIBEĂ&#x2DC; IMĂ&#x2DC; AMĂ&#x2DC; AKKEGNQICAKĂ&#x2DC; AMDĂ&#x2DC; AOSĂ&#x2DC; VAXĂ&#x2DC; oÂ&#x20AC;Â kqÂ&#x201A;|Ă&#x2019;Â&#x161;Ă&#x2DC;|gÂ gÂ&#x20AC;Â â&#x20AC;ŤÂ&#x20AC;×&#x153;â&#x20AC;ŹkÂ&#x201A;Â&#x161;Ă&#x2DC;ksĂ?tÂ kĂ&#x2DC;}tqÂ Â&#x201A;Â&#x20AC;â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹĂ&#x2019;skÂ&#x161;Ă&#x2DC; OARRINMASE Ă&#x2DC; AKLNRSĂ&#x2DC; HXRSEQICAKĂ&#x2DC; RISTASINMR Ă&#x2DC; ASĂ&#x2DC; â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹkĂ&#x2DC;â&#x20AC;ŤÂ&#x201A;×Ľâ&#x20AC;ŹgĂ&#x2DC;ko~â&#x20AC;Ť×&#x153;â&#x20AC;ŹqÂ&#x201A;Â&#x20AC;Â mĂ&#x2DC;jâ&#x20AC;ŤÂ&#x20AC;×?â&#x20AC;ŹmĂ&#x2DC;|goÂ&#x20AC;Â Â&#x201A;|Ă&#x17D;Â&#x161;Ă&#x2DC;zt{Â&#x201A;Â Â&#x201A;|Ă&#x17D;Â&#x161;Ă&#x2DC;SILERĂ&#x2DC;NUEQVHEKLEDĂ&#x2DC;VISHĂ&#x2DC;AĂ&#x2DC;OKEARAMSĂ&#x2DC;SNTCHĂ&#x2DC;NFĂ&#x2DC; |qÂ&#x201A;Â Â&#x201A;|Ă&#x17D;Â&#x161; Ă&#x2DC; CATRSICĂ&#x2DC;ONKISICAKĂ&#x2DC;CQISICIRL

_3, 2009 ÎąÎşĎ Ď&#x2026;ÎťÎšÎşÎŹ, ÎşÎŹĎ Î˛ÎżĎ&#x2026;Î˝Îż, spray Ď&#x192;Îľ ÎşÎąÂľÎ˛ÎŹ 2x1,45Âľ

KOSTANDIS GIOTIS

_3, 2009 acrylics, charcoal, spray in canvas 2x1,45m

Â&#x201D;Â tĂ&#x2DC; Ă&#x2019;qitĂ&#x2DC; Â toĂ&#x2DC; Â&#x2039;pÂ&#x20AC;Â gsÂ Ă&#x17D;Ă&#x2DC; Â&#x2026;Â&#x201A;Ă&#x2018;Â m Ă&#x2DC; zkqÂ&#x201A;iqâ&#x20AC;Ť}×&#x153;â&#x20AC;ŹtsÂ gÂ&#x201A;Ă&#x2DC; o~t{tiÂ&#x201A;|Ă&#x2019;Â&#x161;Ă&#x2DC;k{gÂ Â pâ&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹgÂ Â&#x201A;|Ă&#x2019;Â&#x161;Ă&#x2DC;zÂ o~Ă&#x2018;Â&#x20AC;kÂ&#x201A;Â&#x161; Ă&#x2DC;Kostandisâ&#x20AC;&#x2122; (Giotis) work describes defective mĂ&#x2DC;â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;Źtsg~Â&#x201A;|â&#x20AC;ŤÂ ×?â&#x20AC;ŹmÂ gĂ&#x2DC;Â&#x20AC;kĂ&#x2DC;ntqohĂ&#x2018;jmĂ&#x2DC;zkqÂ&#x201A;hâ&#x20AC;Ť{{×&#x153;â&#x20AC;ŹtsÂ g Ă&#x2DC;psychological aspects, loneliness in crowded mĂ&#x2DC;kÂ&#x20AC;pÂ kqÂ&#x201A;|Ă&#x17D;Ă&#x2DC;z{koqâ&#x20AC;Ť×&#x153;â&#x20AC;ŹĂ&#x2DC;Â toĂ&#x2DC;gsnqĂ&#x2018;zto Ă&#x2DC;gjâ&#x20AC;Ť×&#x17E;â&#x20AC;Źsg- environments and humanâ&#x20AC;&#x2122;s inner side, weak â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹmĂ&#x2DC; |gÂ&#x201A;Ă&#x2DC; koâ&#x20AC;Ť{×&#x153;â&#x20AC;ŹpÂ m Ă&#x2DC; Â msĂ&#x2DC; tztĂ?gĂ&#x2DC; gzt|qâ&#x20AC;Ť×&#x17E;â&#x20AC;ŹzÂ toâ&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹkĂ&#x2DC; and vulnerable, which we hide painstakingly. kzÂ&#x201A;â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;Źk{Ă&#x2018;Â&#x161; Ă&#x2DC;Â?Ă&#x2DC;Â&#x2039;pÂ&#x20AC;Â gsÂ Ă&#x17D;Â&#x161;Ă&#x2DC;â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹgÂ&#x161;Ă&#x2DC;}Ă&#x2019;qskÂ&#x201A;Ă&#x2DC;kÂ&#x201A;qp- Konstantis ironically brings us face to face sÂ&#x201A;|â&#x20AC;Ť ×&#x153;â&#x20AC;ŹĂ&#x2DC;~pqĂ?Â&#x161;Ă&#x2DC;zkqÂ&#x201A;nĂ&#x2018;qÂ&#x201A;gĂ&#x2DC;kzÂ&#x201A;{tiĂ&#x17D;Â&#x161; Ă&#x2DC;gsÂ Â&#x201A;â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹĂ&#x2019;Â p- with it, without any further option. ztoÂ&#x161;Ă&#x2DC;â&#x20AC;Ť×Ľâ&#x20AC;ŹglĂ?Ă&#x2DC;Â mÂ&#x161; Ă&#x2DC;

emetost@gmail.com

sefnana@gmail.com

ΑΛΕΞΙΑ ΚΑΡΑΒΕΛΑ

ΝΑΝΑ ΣΕΦΕΡΛΗ

Kορίτσι σαν όλα τ’ άλλα, 2009 ακρυλικά σε καµβά 1,10x1,50µ

NANA SEFERLΙ

Girl like all the others, 2009 acrylics on canvas 1,10x1,50m

ÅgØÒqigØ m Ø gs‫ ל‬Ø k}kq{Î Ø kØg ~‫ץ‬g{p ÏltosØ

|g Ø kØ gsgi|‫ל‬ltosØ sgØ g}knkÏ Ø zqt pq s‫ל‬Ø kØ.AMAaRØ 3EFEQKI Ø VNQJRØ CAOSTQEØ XNTØ AMDØ ‫ץ‬ÏgØ q‫ל‬no‫ץ‬mØ j ‫ל‬nk m Ø Â tØ ‫ץם‬p Ø tØ ‫ לץ‬Ø toØLAJEØXNTØSELONQAQIKXØKESØXNTQREKFØGNØIMØIM honÏlk g Ø msØk |‫ם‬sg ØÒsg Øgqi‫ ם‬Ø}‫ם‬ht Øj o DNKEMCE Ø7HIKEØXNTQØEXERØAQEØRIMJIMGØIMØSHEØ {Ïlk g Ø|g Ø kØj gzkqs‫ל‬Ø|gnÑ Ø tØ osmn ‫ץ‬Ò OICSTQE Ø AØ RKNV LNUIMGØ FEAQØ VAMDEQRØ AMDØ stØ‫ץ‬k to Ñsk g ØgskzgÏ nm gØ kØk{g p‫ץ‬g OEMESQASERØXNTØARØSHEØNQDIMAQXØRKIGHSKXØbSQAM |‫ ם‬ØÀqk‫ץ‬k Ø}g st‫ץ‬ks |‫ל‬Øk |‫ם‬sk Ø go ‫~ם‬qt RTBRSAMSIASERcØIMSNØDEFECSIUE Ø)LAGERØCAKLØNMØ sgØ‫ץם‬p Ø‫ל‬iq k Ø|g Ø‫ץ‬o mq Ñjk Ø Øgsgzm SHEØRTQFACE ØSHEXØAQEØIMØSHEØRALEØSILEØRAUAGEØ qÏgØ gsØlpiqg} |ÎØkrt‫ץ‬t{‫ם‬im m Ø AMDØLXRSEQINTR ØDIRABIKISXØOQEREMSEDØARØAQSIRSICØ CNMFERRINM

Aλλαγή φύλλου, 2008 λάδια, περιοδικό, µαρκαδόροι σε µουσαµά 1,8x2,0µ

ALEXIA KARAVELA

Gender inversion, 2008 oil, magazine, felt-tip pen on canvas 1,8x2,0m

} kqp‫ץ‬ÒstØ msØgÒsgmØj gj |g ÏgØ m Øg{{g iÎ Øg|t‫ מ‬g ØÎØ|g aØkz {tiÎ Ø tØÒqitØ {{g $EUNSEDØ SNØ SHEØ OEQOESTAKØ OQNCERRØ NFØ IM iÎØ v‫{{מ‬to Ø kÏsg Ø g}Ñ Ø kzmqkg ‫ץ‬ÒstØ gz‫ם‬ØUNKTMSAQXØ NQØ BXØ CHNICEØ CHAMGE Ø SHEØ VNQJØ msØ {o‫ץ‬zÏgØ toØ gsÒØ|g Ø Ø }qtjÏ k Ø toØb,EAFØ)MUEQRINMcØHARØCKEAQKXØBEEMØIMÝTEMCEDØ Å ‫ל‬st Ø Âzp Ø tØ gsÒØ zÒ grkØ msØ g |ÎØ BXØ -AMESaRØ /KXLOIAØ AMDØ 4IYIAMNaRØ 6EMTR mn |ÎØ gØ‫ לץ‬gØ psØg ÑsØÒ Ø|g ØmØ {krÏgØER Ø ,IJEØ -AMES Ø VHNØ SHQEVØ TQBAMØ LNQAKISXØ gqghÒ{g Ølpiqg}Ïlk Ø‫ץ‬kØgz‫{ם‬o mØp‫ םץ‬m NMØ SHEØ FACEØ NFØ SHEØ BNTQGENIRIE Ø RNØ !KEWIAØ gØ msØk|ztqsko‫ץ‬ÒsmØ {o‫ץ‬zÏg Ø msØknk{t +AQAUEKA ØOAIMSR ØIMØABRNKTSEØQAVMERR ØOQNR o}{ÏgØztoØ‫ץ‬g Øj g|qÏsk Øi gØ gØ‫ ל‬t‫ץ‬gØ toØSISTSEDØ /KXLOIA Ø NTQØ BKIMDMERRØ ABNTSØ OENOKEØ qÏ toØ }‫{מ‬to Ø to Ø qgs Òrtog{ Ø Ø nkg NFØSHEØSHIQDØREW ØSHEØSQAMRREWTAKR Ø3OECSASNQRØ Î Ø hto{ ‫ל‬lk Ø tØ Òqit Ø g|qthg Ñs g ØRIMJØIMØSHEØVNQJ ØBAKAMCIMGØBESVEEMØREMRTAKISXØ tØ‫ם‬q tØg nm g|t‫מ‬Ø|g Øgs g nm |t‫ מ‬ØAMDØTM AERSHESICR ØREQINTRMERRØAMDØIQNMX thgq‫ ם‬m g Ø|g Øk qpskÏg

nevilmaze@msn.com

bikedreamers@hotmail.com

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΥΡΓΙΩΤΗΣ

ΑΣΠΑ ΠΑΠΑΖΗΣΗ

Mépris, 2010 βιντεοεγκατάσταση µε διπλή προβολή 52’’ (σε επανάληψη)

ASPA PAPAZISI

Mépris, 2010 double projection video installation 52’’ (loop)

Xωρίς τίτλο, 2010 µολύβι 50x50εκ (χωρίς κορνίζα)

GRIGORIS MURGIOTIS

Untitled, 2010 pencil 50x50cm (no frame)

kss ‫ץם‬g kØ k{g p‫ץ‬g Ïk Ø |g Ø |tohg{‫ץל‬kØ ‫ ץ‬gØ

ÅtØ hÏs ktØ m Ø ¾ zg Ø gzglÎ m Ø gzt k{kÏØ ‫ ץ‬gØ

|q |ÎØ‫ץ‬g ‫ל‬Øz‫ל‬spØ msØgztrÒsp mØ|g Ø mØqm !ROAaRØ 0AOAYIRI ØUIDENØCNMRSISTSERØAØCQISI ~‫ ם‬m gØ m Ø kqp |Î Ø kz |t spsÏg Ø Ø {ÒrmØCAKØUIEVØNMØAKIEMASINMØAMDØRHAKKNVMERRØNFØ LEOQIRØ zkq }q‫ם‬sm m Ø ztoØ k‫}ץ‬gsÏlk g Ø {k EQNSICØ CNLLTMICASINM Ø 4HEØ VNQDØ LEOQIRØ toqikÏØp Ø Ï {t Ø|g Øzq‫ל‬rmØ tØkqp |‫ם‬Øzg CNMSELOS ØSHASØRHNVRØTO ØFTMCSINMRØARØAØ ~sÏj Ø toØlkoigq t‫ מ‬ØÅtØzq‫ ם‬pztØ m ØiosgÏ|g ØSISKEØ AMDØ AMØ ACSØ IMØ SHEØ EQNSICØ GALEØ NFØ SHEØ jksØ}gÏsk g Øi g ÏØmØÏj gØjksØ‫ץ‬k Ò~k Ø o~ |‫ל‬ØCNTOKE Ø7EØCAMaSØREEØSHEØFACEØNFØSHEØVNLAM Ø mØ |msÎ ØksÑØ tØ Ñ‫ץ‬gØ m Ø zkq }qtskÏ Ø tØBECATREØRHE ØHEQREKFØDNERMaSØSAJEØOAQSØIMØSHEØ kÏjt Ø m Økzg}Î ØztoØ m Øzqt }Òqk g Ø RCEMEØ ROIQISTAKKX Ø VHIKEØ HEQØ BNDXØ bDIRDAIMRcØ SHEØJIMDØNFØCNMSACSØRHEØIRØGIUEM

|{mqtst‫ל ץ‬Ø ghkhg ‫ ם‬m g Ø |g Ø }‫ם‬htoØ gz‫ם‬Ø mØ7EØAQEØBNQMØDEFECSIUE ØVEØCAQQXØNMØAØHEQI i‫ץ‬ÎØ m ØiÒssm m Ø‫ם‬zp Øzqt kÏsk ØtØ qmi‫ם‬qm ØSAGEØNFØTMCEQSAIMSXØAMDØFEAQØFQNLØSHEØDAXØ oqi Ñ m Ø tØÒqitØ toØg{{mitq |‫ל‬Øgzt|g VEØ AQEØ BNQM Ø KIJEØ 'QIGNQIRØ -TQGINSIR Ø RTG nm{Ñsk g ØmØ‫ץ‬m q |ÎØ} it‫מ‬qgØ‫ ם‬tØ|g Ø tØksg GERSR Ø )MØ HIRØ VNQJ Ø SHEØ LASEQMAKØ ÜGTQE Ø ARØ i|g{ ‫ץ‬ÒstØ hqÒ}t Ø k |tsÏlts g Ø ‫ ץ‬gØ i‫ץ‬ÎØVEKKØARØSHEØIMFAMSØELBQACEDØIRØAKKEGNQICAKKXØ ‫ץ‬k gr‫מ‬Ø }ntq‫ ל‬Ø |g Ø g}ngq Ïg Ø ‫ם‬ztoØ mØ zqt DEBARED Ø OICSTQIMGØ AØ LNLEMSØ BESVEEMØ DE |‫ ל‬t~t ‫ץ‬m ÒqgØ |{mqtjt kÏØ ghkhg ‫ ם‬m gØ |g ØCAXØ AMDØ MNM DECAX Ø VHEMØ SHEØ OQEDECERRNQ }‫ם‬htØ tØgis‫ם‬ØsktiÒssm tØhqÒ}t Ø LNSHEQØ BEPTEASHRØ SHEØ OTQEØ MEVBNQMØ BABXØ TMCEQSAIMSXØAMDØFEAQ Ø

elenimolyva@yahoo.com

eakyla@hotmail.com http://elenakyla.wordpress.com

ΕΛΕΝΗ ΜΟΛΥΒΑ

ΕΛΕΝΑ ΑΚΥΛΑ

ELENA AKYLA

Untitled, 2006 τετράπτυχο φωτογραφιών, λάµδα-print σε αλουµίνιο, 30x40cm

ELENI MOLYVA

hg Ø gzt ozÑsk g Ø tØ o~gsgi|g ‫ םץ‬Ø m Ø k |‫ ם‬%KEMIaRØ -NKXUA Ø LACQNØ OHNSNGQAOHRØ DE sg Ø toØ Ñ‫ץ‬g t Ø t‫ לץץ‬gØ Ñ‫ץ‬g t Ø ozth‫ {ל‬OICSØSHEØCNLOTKRIUEMERRØNFØSHEØILAGEØNFØ {tosØ msØk |‫ם‬sgØks‫ ם‬Øzgqg‫ץ‬tq}p‫ץ‬ÒstoØgsnqÑ SHEØ BNDX Ø "NDXØ OAQSRØ RESØ SHEØ ILAGEØ NFØ AØ z stoØ~‫ל‬q m Ø qkh{Ñ k Ø|g Øzgq‫ל‬st gØ~gqg DEFNQLEDØ HTLAMØ LAO Ø $IRSNQSINMØ AMDØ | mqÏltosØ mØqm tqkÏgØi‫מ‬qpØgz‫ם‬Ø Øj g qt} OAQAMNIAØCHAQACSEQIYEØSHEØbQHESNQICcØABNTSØ |Ò Øj g gqg~Ò Ø EASIMGØDIRNQDEQR Ø4HEØDIRRNCIASINMØNFØCNM SACSØ AMDØ QEKASINMØ SNØ SHEØ BNDXØ IRØ AØ OQNDTCSØ NFØCIUIKIYASINM Ø

Ñsts g Ø msØki|g ‫ ל‬g mØ m Ø¿{ksg Ø |‫ מ‬ {g ØtØnkg Î Øs Ñnk Ø gsØ‫ ץ‬gØ‫{{ל‬mØ ÑqgØ to %WOEQIEMCIMGØ %KEMAaRØ !JXKA Ø IMRSAKKASINM Ø Ïsi|} {s Ø msØ zqt t‫ץ‬tÏp mØ ‫ ץ‬g Ø Ò{k g ØROECSASNQRØFEEKØKIJEØAMNSHEQØ,ATQAØ7IMGÜEKDØ ‫ץ‬k tg |Î Ø t |Ïg Ø o‫ץץ‬k Ò~k Ø tØ zg ~sÏj ØIMØSHEØRILTKASINMØNFØAØbOEQFECScØLIDDKE CKARRØ ‫ץ‬k gr‫מ‬Ø }ngq t‫מ‬Ø |g Ø j g~qts |t‫ מ‬Ø ~qÎ ‫ץ‬toØHNTRE Ø4HEXØOAQSICIOASEØIMØSHEØGALEØBESVEEMØ |g Ø j g|t ‫ץ‬m |t‫ מ‬Ø kØ ‫ ץ‬gØ zqt k| |‫ ם‬kqmØDECAXØ AMDØ SILEKERRMERR Ø TREFTKØ AMDØ DECNQA ‫ץ‬g ‫ל‬Øh{Òzk ØsgØgzt ozÑsk g Ø tØ zg ‫ץ‬Ò SIUE Ø 7ISHØ AØ LNQEØ CAQEFTKØ KNNJØ SHEXØ CAMØ REEØ stØ |q‫ מ‬g{{tØ |g Ø tØ ozt|q |‫ם‬Ø zg ~sÏj ØRTCHØAØFQAGIKE ØAMDØEUEMSTAKKX ØFTSIKEØbBAKAMCEcØ mØ ‫ ם‬tØk‫מ‬nqgo mØ|g Ø k{ |‫ל‬Ø ‫ ם‬tØ‫ לץ‬g mØNFØ ILAGEØ AMDØ ERREMCEØ ILOQIMSEDØ NMØ BQNJEMØ tqqtzÏg Øk |‫ם‬sg Ø|g Øto Ïg Ø CQXRSAKØAMDØHXONCQISICAKØGALE

Untitled, 2006 four photographs, lamda-print in aluminium, 30x40cm

installation, 2007 1,45x1,12x0,40m

εγκατάσταση, 2007 1,45x1,12x0,40µ

Ø LACQNØ }p tiqg}Ïk Ø m Ø {Òsm Ø t{‫ מ‬

michalisagelidis@gmail.com

gevrekis@gmail.com

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΓΓΕΛΙ∆ΗΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΓΚΕYΡΕΚΗΣ

Under Construction, 2010 ακρυλικά και σκόνες 40x50εκ

STATHIS GEVREKIS

Under Construction, 2010 acrylics, color powder 40x50cm

Ø k |g |Ò Ø zqt ‫ ל‬k Ø toØ ‫ל‬nmØ koqÒ|m Ø jm‫ ץ‬toqit‫מ‬sØ gØ ‫ לץ‬gØ ‫ץ‬g Ø msØ kojgÏ nm 3SASHIRaRØ 'EUQEJIR Ø AQSIRSICØ RTGGERSINMRØ mØ toØ k{g p‫ץ‬g |t‫מ‬Ø ~Ñqto Ø kÏ kØ ‫| ץ‬qtiqg CQEASEØBEFNQEØNTQØEXERØSHEØIKKTRINMØNFØDEFEC }Ñs g Ø tsØkÏ kØ‫ץ‬kig{tiqg}Ñs g Ø ts Ø Ñ SIUEØROACE ØEISHEQØLIMIASTQIYIMGØIS ØNQØLAGMI nto‫ץ‬kØ tsØ q‫ץם‬tØ toØ |kst‫מ‬Ø |g Ø mØ ‫מ‬i~o mØFXIMGØIS Ø7EØFEEKØSHEØSEQQNQØNFØELOSIMERRØAMDØ mØ lpiqg} |ÎØ toØ kz }‫ל‬sk g Ø Ø |t{t SHEØ CNMFTRINMØ NMØ HIRØ OAIMSIMGØ RTQFACE Ø 4HEØ gÏk Ø }‫ם‬q‫ץ‬k Ø zqt nÒ tosØ ÒsgØ gÏ nm‫ץ‬gØ q‫ ם‬CNKNRRAKØFNQLRØADDØSNØSHEØREMREØNFØSEQQNQØFNQØ ‫ץ‬toØi aØgo ÎsØ msØgsk{Òm mØzqt z‫ל‬nk gØlp SHIRØ QTSHKERRØ EÛNQSØ SNØ OAIMSØ IMØ EUEQXØ RTQFACEØ iqg} |Î Ø kØ‫ם‬zt gØkz }‫ל‬sk gØ| ØgsØ toØzqt NÛEQED }kqnkÏ ØØ

Untitled, 2010 λάδι σε καµβά 2χ1,20µ

MIHALIS AGGELIDIS

Untitled, 2010 oil in canvas 2χ1,20m

Ølpiqg} |ÎØki|g ‫ ל‬g mØ toØ ~‫{ל‬mØ iik {Ïjm Ø‫ ץ‬gØg}Îim mØi gØ tØzÑ Ø tØ Ï‫ץ‬m‫ץ‬gØ toØ-IHAKIRaØ !GGEKIDIR Ø OAIMSIMGØ IMRSAKKASINM Ø AØ j g}tqk |t‫מ‬Ø z{mqÑsk g Ø ‫ץ‬aØ ÒsgØ ~t sÏØ ÎØ ‫ץ‬kØMAQQASINMØNMØHNVØSHEØOQICEØNFØBEIMGØDIÛEQ ‫ ץ‬gØ go ‫ם‬hto{mØ zgqgÏ m mØ ÎØ k|z{mqÑsk g ØEMSØIRØOAIDØVISHØAØQNOEØNQØAØUNKTMSAQXØQERIG kØ‫ ץ‬gØzq‫ל‬rmØkqp |Î Øjm‫ ץ‬toqikÏØÒsgsØj ‫ ל‬MASINM ØNQØIRØFTKÜKKEDØVISHIMØAMØEQNSICØACSINM Ø {titØ‫ץ‬k gr‫מ‬Ø|t sps |‫ל‬Ø k{g p‫ץ‬g |ÑsØgs SQIGGEQRØAØDIAKNGTEØALNMGØRNCIAKKXØbDEFECSIUEØ nqÑzps OENOKEc Ø

∆ΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΚΗΣ

DIMITRIS GAKIS

dimitrisgakis@gmail.com

ÅtØ|to t‫מ‬q Ø tØ‫ץ‬k tsÒ| m‫ץ‬g ØmØg Ò{k g ØmØgsgzmqÏg Ø tØ k{‫ ל‬p‫ץ‬gØ tjmit‫מ‬sØ mØ j ‫|ל‬q m Ø msØ tztÏgØ &KAVR Ø DIRABIKISIER Ø ILOEQFECSINMR Ø DEFECSR Ø k| Ïnks g Ø gØ ‫ ל‬t‫ץ‬gØ p Ø gzt Ò{k ‫ץ‬gØ m Ø Ò|z p AKKØKEADØSNØDIRCQILIMASINM ØSNØVHICHØIMDIUIDT m Ø ÎØ m Ø gs |gs‫ ם‬m g Ø t t Ø kÏsg Ø k{g p‫ץ‬g AKRØAQEØEWONREDØARØAØQERTKSØNFØDECKIMEØNQØIM |tÏØ |g Ø ‫}ץמ‬psgØ ‫ץ‬kØ zt tØ z{gÏ tØ |gsts |‫ ם‬ CNLOESEMCE Ø7HNØAQEØDEFECSIUEØAMDØACCNQDIMGØ m g Ø Ïsg ØtØj g}tqk |‫ ם‬Øk{g p‫ץ‬g Ïg Ø|g Ø SNØVHICHØMNQLAKISXØRSAMDAQD Ø!QEØSHEØNMERØVHNØ g o‫ץ‬z{Îqp t Ø |k} ‫ץם‬g kØ tØj g}tqk |‫ם‬Ø AQEØ DIÛEQEMS Ø ÝAVEDØ AMDØ IMCNLOKESE Ø 7EØ CNM p Øgo ts‫ם‬m mØg{Înk gØ|g Øzqt kÏsto‫ץ‬kØ‫ ץ‬gØ RIDEQØDIÛEQEMSØSNØBEØAØREKF EUIDEMSØSQTSHØAMDØRTG sÒgØ Òsst gØ toØ k{g Ñ‫ץ‬g t Ø msØ gstqnt GERSØAØMEVØLEAMIMGØNFØDEFECS ØSHEØbLIRROEKKIMGcØNFØ iqg}ÏgØ toØzqt kqÎ‫ץ‬g t Øk{g t‫ץ‬g Ø ADUAMSAGER ØEKASNLA Ø

‫ף‬rfÖ js rÍil to‫ץ‬z‫ ל‬Ø

Diona Leotsinidi $TBAI Ø

DINMA?VEB HNSLAIK CNL

Groove για τέσσερα στοιχεία, 2009 βιντεοεγκατάσταση µε ήχο 3:11’

Four Elements Groove, 2009 video installation with sound 3:11’

Ø m‫ץ‬Î qm Ø ‫|ל‬m Ø |g g}Òqsk Ø sgØ zkq iq‫ ל‬ k ØzÑ Ø Ò kqgØ t ~kÏgØtqigsÑstosØ Ø g $ILISQIRØ 'AJIR Ø LAMAGERØ SNØ DERCQIBEØ SHEØ {gs Ñ k Ø to Ø aØÒsgØkÏjt Ø t{ ts |ÑsØ|o VAXØ FNTQØ EKELEMSRØ NQGAMIYEØ SHEIQØ NRCIKKA ‫ץ‬g ‫ץ‬ÑsØ ‫ץ‬kØ ks ozp g|‫ל‬Ø ~gqg| mq |‫ ל‬ØSINMRØ IMØ AØ RNKISNMØ QIOOKEØ FTKKØ NFØ ILOQERRIUEØ ÅtØk‫מ‬qt Ø m Øghkhg ‫ ם‬m g ØmØzo|s‫ ם‬m gØ m ØCHAQACSEQIRSICR Ø4HEØVIDSHØNFØTMCEQSAIMSX ØSHEØØ ‫{מ‬m Ø gØhgqo |‫ל‬ØzkjÏg Øt Ø|hgs |Ò Østm DEMRISXØNFØLASSEQ ØSHEØGQAUISASINMAKØÜEKDR ØSHEØØ |Ò Ø os‫ ל‬k Øjm‫ ץ‬toqit‫מ‬sØ‫ ץ‬gØ|t ‫ץ‬titsÏg ØPTAMSTLØLEMSAKØRXMAORERØCQEASEØAØCNRLNGN ‫ ץ‬gØ m~ÑØ ks‫ ם‬Ø |go t‫מ‬Ø zgqk{n‫ם‬s t Ø Ø |‫ ם‬MX ØAMØECHNØNFØAØBNIKIMGØOARS Ø-AXBEØSHEØVNQKDØ ‫ץ‬t Øi‫מ‬qpØ‫ץ‬g Ø‫ץ‬ztqkÏØsgØzqtÒq~k g Øgz‫ם‬ØAQNTMDØ TRØ Ø CNLERØ FQNLØ SHEØ ÝTCSTASINMØ NFØ SHEØ ‫ ץ‬gØj g|‫ץמ‬gs mØ toØ|kst‫ מ‬Øjm{gjÎØgz‫ם‬Ø tØUACTTL ØMALEKXØCNLIMGØFQNLØ./4().' Å Å

— GALLERY YOUNG —

13 γκαλερί προτείνουν νεαρούς καλλιτέχνες: 13 galleries present young artists:

Artis Causa Gallery : Αλεξάνδρα Μαράτη, Μαργαρίτα Μυρογιάννη Alexandra Marati, Margarita Myrogianni Container : Yvonne Morales Traulsen, Αγγελική Μακρή | Angeliki Makri ΔYΝΑΜΟ : Φώτης Σαγώνας | Fotis Sagonas Ζήνα Αθανασιάδου : Γιάννα Καλή, Θεοφάνης Νούσκας | YiannaKali, Theofanis Nouskas Kalfayan : Ράνια Μπέλλου | Rania Bellou Λόλα Νικολάου : Κώστας Γιάτσος, Δημήτρης Εφέογλου, Σταμάτης Λάσκος Kostas Giatsos, Dimitris Efeoglou, Stamatis Laskos Ντονόπουλος : Νίκος Ασλανίδης, Λία Καζάκου | Nikos Aslanidis, Lia Kazakou Παπατζίκου : Παναγιώτης Καλογιάννης, Δέσποινα Κωνσταντίνου, Γιάννης Σταμενίτης Panagiotis Kalogiannis, Despina Konstantinou, Giannis Stamenitis Ρωμανού 7 : Παντελής Ξηροχειμώνας, Άννα Σπάρταλη, Μαρία Πασχαλίδου Panteles Xerohemonas, Anna Spartali, Maria Paschalidou ΤΕΤΤΙΧ : Γιώργος Κόφτης | George Koftis ΤinΤ : Ανδρέας Βούσουρας, Ελένη Ρήγα, Έφη Φουρίκη Andreas Voussouras, Eleni Riga, Efi Fouriki Tsatsis Projects/Artforum : Άρις Στοΐδης | Aris Stoidis vlassis art gallery : Δημήτρης Καρλαφτόπουλος | Dimitris Karlaftopoulos

190

GALLERY YOUNG

Artis Causa Gallery Located in the heart of Thessaloniki since June 2007, Artis Causa gallery offers a fresh, alternative approach in art display. Artis Causa exhibits the work of contemporary Greek and foreign artists. The focus is on paintings, sculpture, video art and performance. Some of the artists showcased are: Wolf Vostell, Beverly Fishman, Yuichi Higashionna and Nakis Panayotidis. Artis Causa works with other European galleries and art history experts and takes part in well-known international art fairs, such as Art Moscow 2008 and Art Athina 2009.

Εγκατεστημένη στην καρδιά της Θεσσαλονίκης από τον Ιούνιο του 2007 η γκαλερί Artis Causa προσφέρει μία φρέσκια εναλλακτική προσέγγιση στην έκθεση τέχνης. Η Artis Causa φιλοξενεί το έργο σύγχρονων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Το ενδιαφέρον της εστιάζεται σε έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, video art και performance. Μερικοί από τους καλλιτέχνες που έχουν εκθέσει στην γκαλερί είναι οι: Wolf Vostell, Beverly Fishman, Yuichi Ηigashionna και ο Νάκης Παναγιωτίδης. Η Artis Causa συνεργάζεται με άλλες ευρωπαϊκές γκαλερί και με καταξιωμένους ιστορικούς τέχνης ενώ συμμετέχει σε αναγνωρισμένες παγκόσμιες art fairs, όπως η Selection Art Moscow 2008 και η Art Athina 2009 .

GALLERY YOUNG

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΑΡΑΤΗ

ΑLEXANDRA MARATI

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης (Masterclass Ch. Ludwig Attersee).

1994-2000 Study of painting at the Univercity of Applied Arts in Vienna, Masterclass Ch. Ludvig Attersee.

Ατομικές εκθέσεις 2009, Chobot Gallery Vienna - ASPHYXIA, Artis Causa Gallery - La GuerRilla of the Ecotypes 2005, Diana Gallery, Αθήνα 2003, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2001, Zamora, Arte Buenos Ayres 1999, Diagonios, Θεσσαλονίκη

Individual Exhibitions 2009, Chobot Gallery Vienna - ASPHYXIA, Artis Causa Gallery - La GuerRilla of the Ecotypes 2005, Diana Gallery, Athens 2003, Paratiritis, Thessaloniki 2001, Zamora, Arte Buenos Ayres 1999, Diagonios, Thessaloniki

Ομαδικές εκθέσεις 2010, Open 13-Venice, Art-Athina 2010, JaffaMuseum-Tελ Αβίβ, Biennale Chianciano 2009, Art-Athina 2009 Art Fair Moscow 2008-Μόσχα Emmagoss Gallery-Δρέσδη Artmark Gallery Vienna-Βιέννη, “Journeys” Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης 2007 Artis Causa Gallery, Θεσσαλονίκη Επίσης έχει λάβει μέρος: στο καλλιτεχνικό χώρο του Μύλου στη Θεσσαλονίκη, συμπεριλαμβανόμενης και της “CheapArt”, 2 φορές στη γκαλερί «Παρατηρητής», στη γκαλερί Diana Gallery, στην Αθήνα, στην Art-Forum Gallery-Tsatsis Projects, καθώς επίσης και στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Group Exhibitions 2010 Open 13-Venice, Art-Athina 2010, Jaffa-Museum-Tel Aviv, Biennale Chianciano 2009, Art-Athina 2009 Art Fair Moscow 2008-Μoscow Emmagoss Gallery-Dresden Artmark Gallery Vienna-Vienna “Journeys” Contemporary Art National Museum 2007 Artis Causa Gallery, Thessaloniki She also took part in various selected team exhibitions: several times in Milos art space of thessaloninki, including the “cheapart”, two times in gallery “paratiritis”, in Diana Gallery, in Athens, in Art-Forum Gallery-Tsatsis Projects and also in state museum of contemporary art.

Space, 2010, εγκατάσταση (ατσάλι, χαρτί, ξύλο), διαστάσεις μεταβλητές Space, 2010, installation (steel, paper, wood), dimensions variable

192

193

GALLERY YOUNG

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗ

MARGARITA MYROGIANNI

H Mαργαρίτα Μυρογιάννη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. και στο Slade School of Fine Art στο Λονδίνο. Στις εικόνες της χρησιμοποιεί πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και αντλεί την έμπνευση της κυρίως από τα παιδικά παραμύθια, τα όνειρα την μαγεία και την ποίηση. Οι φωτογραφίες της είναι ένα παιχνίδι με το φως όπου κυριαρχεί το μαύρο χρώμα. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων στις εκθέσεις Illumination, the Service Point Building (Μάντσεστερ, 2008) Sinning, DIVUS gallery (Λονδίνο, 2008) Reflections on the passing of a spectacular event, Wolstenh Projects, as part of the finale to the Capital of Culture celebration (Λίβερπουλ, 2009) Wohniador, Friedrichshain, gefördert mit Unterstützung der Europäischen Union durch das Programm (Βερολίνο, 2009) The Voice and Nothing More, Woburn Research Centre (Λονδίνο, 2009) Setting the scene, bell-air fine art (Γενεύη, 2009) Henji, Sanhe Museum ( Χαντζού, Κίνα, 2010).

Margarita Myrogianni. Born in Athens, Greece in 1974. She lives and works in Athens and London. Studied at the Athens School of Fine Art, Greece and Slade School of Fine Art, U.C.L., UK. Margarita Myrogianni is a photographer who gains inspiration from a variety of sources including fairy-tales, magic and dreams. She uses autobiographical elements in order to examine contemporary life as a game. As light is used in order to define features, characteristics and presence, black dominates as the essential impression in her images. She has taken part in several exhibitions, among others Illumination, at the Service Point Building (Manchester, 2008) Sinning, at DIVUS gallery (London, 2008) Reflections on the passing of a spectacular event, Wolstenh Projects, as part of the finale to the Capital of Culture celebration (Liverpool, 2009) Wohniador, Friedrichshain, gefördert mit Unterstützung der Europäischen Union durch das Programm (Berlin, 2009) The Voice and Nothing More, Woburn Research Centre (London, 2009) Setting the scene, bell-air fine art (Geneva, 2009). As well as at Ηenji, Sanhe Museum (Hangzhou, China, 2010).

Athens 2009 Eπικολλημένο σε αλουμίνιο, lambda print, 100x100εκ. Athens 2009 Framed on aluminium, lambda print, 100x100cm

194

Container Το “Container” είναι ένας καινούργιος χώρος αναφοράς στην Τέχνη, στην οδό Νικ. Φωκά 8, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκτός από εκθεσιακός χώρος, oι δραστηριότητες του “Container” επεκτείνονται και στη διοργάνωση ειδικών παρουσιάσεων και αφιερωμάτων, καλύπτοντας κάθε πλευρά της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Όραμά μας είναι το “Container” να αποτελέσει τόπο διαλόγου των Τεχνών, σημείο συνάντησης καλλιτεχνών κοινού και φιλόξενο χώρο για νέους καλλιτέχνες.

Container Χώρος Συνάντησης Τεχνών Ν. Φωκά 8 -54621 Θεσσαλονίκη τηλ. 6947600519 / 2310269187 info@containerspace.gr / www.containerspace.gr

Located in the heart of Thessaloniki since June 2007, Artis Causa gallery offers a fresh, alternative approach in art display. Artis Causa exhibits the work of contemporary Greek and foreign artists. The focus is on paintings, sculpture, video art and performance. Some of the artists showcased are: Wolf Vostell, Beverly Fishman, Yuichi Higashionna and Nakis Panayotidis. Artis Causa works with other European galleries and art history experts and takes part in well-known international art fairs, such as Art Moscow 2008 and Art Athina 2009.

Container art activities space

8 Ν. Foka str. - 54621 Thessaloniki tel. +30 6947600519 / +302310 269187

195

GALLERY YOUNG

YVONNE MORALES TRAULSEN

ANGELIKI MAKRI

Γεννήθηκε το 1983 στο Μεξικό. Σπούδασε Γραφιστική στο Universidad Iberoamericana, με ειδικότητα visual arts, καθώς και στο Alexander von Humboldt German School.

Γεννήθηκε στη Χίο το Μαρτίου 1985. 2009-11 Παρακολούθησε το πρόγραμμα MFA στο Public Art and New Artistic Strategies- Bauhaus, University of Weimar, Γερμανία. Το 2008 αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών, Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Α.Π.Θ. Καθηγητής Γκολφίνος Γιώργος. 2006-07 Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παν/μιο της Βαρκελώνης, Ισπανία.

Συμμετείχε στα ακόλουθα projects: - Memory and Tolerance Museum (2006, Mεξικό) - Graphic design για εκθέσεις (2006) - Περίπτερο “Landscape and poetry” (Aguascalientes, Mεξικό) - Interior graphic design, panels, facades and execution. (2007) - Περίπτερο Λατινικής Αμερικής, Expo Zaragoza (Ισπανία) - Interior graphic design, print design and execution. Βραβεύθηκε από το BIE με χρυσό μετάλιο γαι πρωτοτυπία. (2008) - Περίπτερο του Μεξικού στο 5ο Παγκόσμιο Forum για το Νερό (Κωνσταντινούπολη, Τουρκία) - Interior graphic design, print design and ambientation. Βραβεύθηκε για το καλύτερο Stand Design. (2009).

Έχει λάβει μέρος σε πολλές ατομικές εκθέσεις, ενδεικτικά: 1999 «Νέων Καλλιτεχνών της Χίου», Δημοτική Πινακοθήκη Χίου, 2006 «Belle Arte Lamia», εκθεσιακός χώρος Δήμου Λαμίας, 2007-Confluences in the personal passage’’, Μιρό Αίθουσα Τελετών, Παν/μιο Βαρκελώνης, 2008 «10 Χρόνια Χαρακτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης», Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, Πολιτιστικό Ίδρυμα (ΜΙΕΤ), Θεσσαλονίκη. 2010 «Pushing the elastic Cube “, arttrasponder, Brunnensrt 151, Βερολίνο. «Sarajevo Winter Festival ‘10», Εθνική Πινακοθήκη του Σεράγεβο, Βοσνία και Ερζεγοβίνη.

YVONNE MORALES TRAULSEN

ANGELIKI MAKRI

Born in 1983, in Mexico City. 2004 - 2008 Degree in graphic design at the Universidad Iberoamericana with specialitation in visual arts 1999 - 2003 Alexander von Humboldt German School

Born in Chios in March 1985. 2009-11Attending the MFA program in Public Art and New Artistic Strategies- Bauhaus, University of Weimar, Germany 2008 Graduate student from the School of Fine Arts, department of Fine and Applied Arts-Aristotle University of Thessaloniki, Greece. prf Giorgos Golfinos. 2006-07 Studied painting and engraving at the School of Fine Arts- University of Barcelona, Spain prf. Alex Nogué and Alicia Vela Cinseros.

Participation in the following projects: - Memory and Tolerance Museum (Mexico City) - Graphic design proposal for exhibitions. (2006) - Landscape and poetry pavilion (Aguascalientes, Mexico) - Interior graphic design, panels, facades and execution. (2007) - Pavilion of Latin America, Expo Zaragoza (Spain) - Interior graphic design, print design and execution. Awarded by the BIE with a gold medal for its innovation and clarity in the exhibiton of the message. (2008) - Mexican Stand in the 5th World Water Forum (Istanbul, Turkey) - Interior graphic design, print design and ambientation. Awarded as the best stand design. (2009)

She has participated in several solo exhibitions and projects, such us: 1999 “Young Artists of Chios”, Municipal Art Gallery of Chios, 2006 “Belle Arte Lamia”, Lamia Municipality, 2007 “Confluences in the personal passage”, aula Miro, University of Barcelona. 2008 “10 Years of Engraving in the School of Fine Arts of Thessaloniki”, National Bank Of Greece Cultural Foundation (Miet), Thessaloniki, Greece. 2010 “Pushing the elastic Cube”, arttrasponder, Brunnensrt 151, Berlin, Germany “Sarajevo Winter Festival ‘10”, National Gallery of Sarajevo, Bosnia and Herzegovina

196

GALLERY YOUNG

)tale / The Sisyphean Fai(re Σισύφειο Παρά(μύθι) αμύθι... παρ το το τού σε η βάρ ί τα Θεσ/νίκης και Eλάτε να σηκώσουμε μαζ Σχολής Καλών Τεχνών ή Mακρή, απόφοιτη της στη

στε Αγγελικ φοιτήτριες ύ Ν. Φωκά, ονομαζόμα και είμαστε μεταπτυχιακές Αγαπητοί κάτοικοι της οδο hitecture of Mexico city Arc Περιβάλλοντος, α and μέρ ign μια Des κόσ λής Παγ ιτη της Σχο μανίας. Με αφορμή την Γερ της η Yvonne Morales απόφο μάρ μικό επίπεδο, Βαϊ ονο στη οικ s και University of Bauhau ο σε οικολογικό όσο Σχολή Καλών Τεχνών, υσυζητημένη “κρίση” τόσ και την ενεργή πολ ριξη ενη στή κείμ υπο προ την η, την θεσ και αλλά προϋπό στο το Σάββατο 5 Ιουνίου, τωση έχει ως απαραίτητη μμ στην οδό Ν. Φωκά, ιδέα, της οποίας η πραγμά Σάββατο 17.00-20.00 το θεί οιη προέκυψε η συγκεκριμένη τοπ γμα πρα γειτονιά που θα θα Μια υ. που ο νίο έργ Ιου ένα 5-6 ο για αι μερ το διή συμμετοχή σας. Πρόκειτ ν απέναντι στην ιώς” 20 χρόνια “Parallaxi” ψεων και συναισθημάτω ν “Η Θεσσαλονίκη Αλλ ο έκφρασης ιδεών, από χώρ πλαίσιο των εκδηλώσεω σε θεί ρφω αμο μετ ρα(μύθι)» και θα φιλοξενήσει αυτό το «πα γειτονιάς, αλλά οίωσης της εικόνας της . αση άστ κατ σα έου ιρρ ασης και στιγμιαίας αλλ περ έμβ παρ απαντήσεις-λύσεις ής οιες ιακ κάπ ανε ς επιφ ίσω ι μόνο μιας ία, συζήτηση, διάλογο και ων οιν επικ Ο σκοπός μας δεν άπτετα η, ής-παρακμήςρασ ακμ έκφ ευκαιρία για ελεύθερη μοτίβου «παρα(μυθιού)» προσδοκά να δώσει την ρίας. Το τελικό ς ενός σισύφειου αέναου ιστο έρο η/μ της κρίσ ρου ή ν στο εριν α σημ μέσ με την αλλά και η πορεία του που ρώ που τόσο ζητάμε, σχετικά είναι να ανθ τητο του ραί η απα φύσ θεί, , που ενέχει η ίδια τη μέρα εκείνη. Για να στη πτώσης-ανασυγκρότησης νοντάς το με το ικούς της γειτονιάς σας ενώ αστ και περ ς σας του νι και λκό ς μπα εσά ινί απ’ το έργο θα διαμορφωθεί από ώστε περνώντας ένα σχο ι.... δύο απέναντι μπαλκόνια, ει τα βάρη» που καλείτα ώσ σηκ ρεί «να χρησιμοποιηθούν και τα ή αυτ ά ονι γειτ η , ονα έτσι ώστε καθένας να μπο γείτ υς του τζο ο γάν θυρ και λια απέναντι μπαλκόνι-παρά εμάσει’ την ισμένα (labeled) τσουβά ‘κρ ματ να ί ονο α ορε μεν Μπ ρού ω. αιω πίσ ι μός με εμάσει πάλ ν Θα υπάρχει ένας μηχανισ μήνυμα και να το ξανακρ αστε να σηκώσουμε στη ει μέσα μια σημείωση, ένα ι σαν τα βάρη που καλούμ Κάτ . της ος να κρεμάσει κάτι ή να βάλ βάρ το ά και έπειτα να σηκώσει ψηλ dsεικόνα, ιδέα, άποψή του λειά, σύνταξη, hedge fun . μας τητα χρέος, ΔΝΤ, ΕΕ, ΟΝΕ, δου τικό πρέπει κρα που καθημερινό α, ς ύνε ειμμ ευθ έλλ : από ς τα συναισθήματά μας ά και ένας βομβαρδισμός Μετέωρες οι λέξεις όπω εια, σπρεντ (spread), αλλ δάν ες, πεζ τρά υ, ύνο λού κινδ παραμύθι! ή της. αμοιβαία κεφάλαια υψη , ακριβώς δηλαδή ‘σαν’ ανεπιτυχώς η αποσιώπησ μην είχαμε πάρει ποτέ πριν σήματα και λέξεις ή ίσως νες σης εικό ήλω από α εκδ να πάρουμε τώρα ‘σαν να μέσ της νή, τές φω νω ι άλλο παρά η ίδια μας η ς αλλά και τους διοργα κης και θα Το αποτέλεσμα δε θα είνα συναδέλφους καλλιτέχνε ονί σαλ από ί Θεσ ηθε Ν” ραφ ΠΙΟ τογ ΥΜ φω ηθεί και θα ν κινηματογράφο “ΟΛ Η δράση θα βιντεοσκοπ ρ που θα προβληθεί στο μίας ταινίας-ντοκιμαντέ ρα Καλαμαριάς. Κόδ ου πέδ ατο στρ για την πραγματοποίηση ην πρώ ν εκθεσιακό χώρο του στο ο βρι τέμ Σεπ τον ί εκτεθε

Σισύφειο Παρά(μύθι), 2010, φωτογραφία, documentation of action στην οδό Ν.Φωκά The Sisyphean Fai(re)tale, 2010, photography, documentation of action in N. Foka str.

197

GALLERY YOUNG

ΔΥΝΑΜΟ project space DYNAMO project-space is an non-profit organization that organizes and presents exhibitions, workshops, seminars, performances and experimental publications ranging from art to architecture and design from Greece and abroad. DYNAMO project-space is an open platform for cooperation and exchange of ideas among the various arts and its basic aim is the support, the elevation and the presentation of the work of young creators and the research of new artistic potentials, new currents and techniques. DYNAMO project-space consists of an exhibition space, a seminar space, working space for new creators, a library, an open archive of portfolios and an art-shop and an exchange program (residency) in co-operation with project-spaces abroad.

Το ΔΥΝΑΜΟ project-space είναι ένας μηκερδοσκοπικός οργανισμός ο οποίος διοργανώνει και φιλοξενεί εκθέσεις, εργαστήρια, διαλέξεις, performance και πειραματικές εκδόσεις από το χώρο των εικαστικών τεχνών, της αρχιτεκτονικής, και του design από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Το ΔΥΝΑΜΟ project-space αποτελεί μία πλατφόρμα συνεργασίας και ανταλλαγής ιδεών μεταξύ των διαφορετικών τεχνών και βασικός του σκοπός είναι η στήριξη, η ανάδειξη και η προβολή της καλλιτεχνικής δημιουργίας νέων δημιουργών αλλά και η έρευνα πάνω σε νέες καλλιτεχνικές τάσεις, νέα ρεύματα και τεχνοτροπίες. Το ΔΥΝΑΜΟ project-space διαθέτει εκθεσιακό χώρο, χώρο σεμιναρίων, χώρους εργασίας για νέους δημιουργούς, βιβλιοθήκη, επισκέψιμο αρχείο με ντοσιέ εργασιών (portfolio) δημιουργών, πωλητήριο και ένα πρόγραμμα φιλοξενίας και ανταλλαγών (residency) για νέους δημιουργούς σε συνεργασία με αντίστοιχα Project-Spaces του εξωτερικού.

ΦΩΤΗΣ ΣΑΓΩΝΑΣ

FOTIS SAGONAS

Ο Φώτης Σαγώνας ξυπνάει στη Θεσσαλονίκη.

Fotis Sagonas wakes up in Thessaloniki.

Έχει σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Α.Π.Θ. (2002-2007) και έχει επανειλημμένα συμμετάσχει σε workshops Αρχιτεκτονικής εντός και εκτός Ελλάδος.

He studied architecture in the Department of Architecture in Aristotle University of Thessaloniki (2002-2007). He has repeatedly participated in architecture workshops in and outside Greece.

Έχει εικονογραφήσει βιβλία ανατομίας.

He has illustrated medical anatomy books.

Έλαβε μέρος στην έκθεση «Το Όμορφο δεν είναι παρά η αρχή του Τρομερού» που διοργάνωσε το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη (Οκτώβριος 2009).

He showed his work in the group exhibition “The Beautiful is just the first degree of the Terrible” in National Museum of Contemporary Art in Thessaloniki (October 2009).

Παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στον χώρο dynamo project space (Ιούνιος 2009). Συμμετείχε με έργο του στη δράση «ΑΛΛΟΙ ΤΟΠΟΙ» στην 1η Βiennale εικαστικών της Θεσσαλονίκης. Ειδικές κατασκευές του έχουν εκτεθεί στην ελληνική συμμετοχή στην 10η Βiennale Αρχιτεκτονικής στη Βενετία (2006).

He presented his solo exhibition in dynamo project space (June 2009). He participated with one of his pieces in the “Other Spaces” project in the 1st Thessaloniki Biennale of Contemporary Art. Special constructed artefacts of his were exhibited as part of the Greek participation in the 10 Venice Biennale of Architecture (2006). th

dynamoprojectspace.blogspot.com

198

199

GALLERY YOUNG

M14, 2010, εγκατάσταση (ατσάλι, χαρτί, ξύλο), διαστάσεις μεταβλητές M14, 2010, installation (steel, paper, wood), dimensions variable

200

201

GALLERY YOUNG

Kalfayan Kalfayan Galleries were established in 1995 in Thessaloniki and in 2000 a second space was opened in Athens. The main objective of the gallery, which is directed by the brothers Arsen and Roupen Kalfayan, is the promotion of Greek and international contemporary artists in Greece and abroad, with a particular emphasis in the last few years on photography and international artists (Stephen Antonakos, Hrair Sarkissian, Anna Boghiguian, Tarek Al-Ghoussein and Jennifer Nocon). Kalfayan Galleries participate in art fairs abroad (for example in Dubai, New York, Los Angeles, Bologna, Torino, Shanghai, Cologne, Vienna) and actively contribute to the participation of their artists in international museum exhibitions and biennales of contemporary art (for example, Hrair Sarkissian/Istanbul Biennal, Stratos Kalfatis/Tampere Triennale in Finland, Tarek Al-Ghoussein/Venice Biennale). A basic aspect of its exhibition program from the time the gallery began to operate and to the present, is the presentation of the development of Greek art through regular exhibitions of the most important post-war Greek artists, such as Akrithakis, Kessanlis and Gaitis. The gallery also works with established and emerging contemporary Greek artists such as, Bellou, Caniaris, Donef, Gegissian, Apostolos Georgiou, Gioka, Kalafatis, Pavlopoulos, Tsagaris and Xenakis.

Οι Kalfayan Galleries ιδρύθηκαν το 1995 στη Θεσσαλονίκη. Από το 2000 λειτουργεί και ο δεύτερος χώρος στην Αθήνα. Βασικός στόχος της γκαλερί των αδελφών Αρσέν και Ρουπέν Καλφαγιάν είναι η προβολή Ελλήνων και ξένων σύγχρονων καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με ιδιαίτερη έμφαση τα τελευταία χρόνια στην προώθηση του εικαστικού μέσου της Φωτογραφίας και την παρουσίαση διεθνών καλλιτεχνών (Stephen Antonakos, Hrair Sarkissian, Anna Boghiguian, Tarek Al-Ghoussein, Jennifer Nocon). Οι Kalfayan Galleries συμμετέχουν σε art fairs στο εξωτερικό (π.χ. Βιέννη, Ντουμπάι, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Μπολόνια, Τορίνο, Κολωνία, Σανγκάι) και συμβάλλουν ενεργά στη δυναμική εκπροσώπηση και συμμετοχή καλλιτεχνών της γκαλερί σε διεθνείς μουσειακές εκθέσεις και Μπιενάλε σύγχρονης τέχνης (π.χ. Hrair Sarkissian/Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης, Στράτος Καλαφάτης/Tampere Triennale/Φινλανδία, Tarek Al-Ghoussein/Μπιενάλε Βενετίας). Ταυτόχρονα, θεμελιακό τμήμα του εκθεσιακού προγράμματος της γκαλερί από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας της έως σήμερα αποτελεί η σφαιρική παρουσίαση της πορείας της Τέχνης στην Ελλάδα, γεγονός που επιτυγχάνεται με τη συστηματική προβολή του έργου των σημαντικότερων εκπροσώπων της μεταπολεμικής τέχνης (όπως είναι οι Ακριθάκης, Κεσσανλής και Γαΐτης), καθώς επίσης καταξιωμένων αλλά και ανερχόμενων σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών (όπως οι Γεγησιάν, Απόστολος Γεωργίου, Γκιόκα, Καλαφάτης, Κανιάρης, Μπέλου, Ντόνεφ, Ξενάκης, Παυλόπουλος και Τσαγκάρης).

Προξένου Κορομηλά 43 546 22 Θεσσαλονίκη Τηλ.: 2310 231187, Fax: 2310 231820 Email: sofia@kalfayangalleries.com Web: www.kalfayangalleries.com

ΡΑΝΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

RANIA BELLOU

Η Ράνια Μπέλλου γεννήθηκε το 1982 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε το 2005 από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σκηνογραφία (ΜΑ, 2006) στο Central Saint Martins College of Art and Design στο Λονδίνο.Το 2008 διακρίθηκε με το 1ο Έπαθλο Γιάννη Σπυρόπουλου του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυρόπουλου. Η Μπέλλου έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Ελβετία, Αλβανία, Αγγλία). Το 2009 συμμετείχε μεταξύ άλλων στη “Summer Exhibition” στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών στο Λονδίνο, και οι Kalfayan Galleries παρουσίασαν στη Θεσσαλονίκη την ατομική της έκθεση με τον τίτλο “Living in a Cerebral Fortress”. Το 2010 η Μπέλλου συμμετείχε μεταξύ άλλων στην ομαδική έκθεση ‘Όασις εν αοάσει’ (Σκιρώνειο Μουσείου Πολυχρονόπουλου) και στην 2η “Qui Vive?” Παγκόσμια Μπιενάλε Νέων της Μόσχας.

Rania Bellou was born in 1982 in Thessaloniki. She graduated from the School of Fine Arts of the Aristotelian University in Thessaloniki, Greece (2005) and in 2006 she completed her graduate studies (MA) in Scenography at Central Saint Martins College of Art and Design in London. In 2008 she won 1st Prize in a competition sponsored by the Yiannis and Zoe Spyropoulos Foundation.Bellou has shown her work in various festivals and exhibitions in Greece and abroad (Switzerland, Albania, England). In 2009 she exhibited at the “Summer Exhibition” at the Royal Academy of Arts in London, and Kalfayan Galleries presented in Thessaloniki her solo show titled “Living in a Cerebral Fortress”. In 2010 she participated at the ‘Oasis en aoasi’ (Skironio Museum Plychronopoulos and at the 2nd “Que Vive” Moscow International Biennale for Young Art among others.

43 Proxenou Koromila 546 22 Thessaloniki - Greece Tel: +30 2310 231187, Fax: +30 2310 231820

202

203

GALLERY YOUNG

H οπτικοακουστική εγκατάσταση της Ράνιας Μπέλλου “Όμορφε πρίγκηπα των παραμυθιών θα σε περιμένω υπό το φως των αστεριών (remastered) (2009) είναι βασισμένη στο παραμύθι της πριγκίπισσας και του χρυσού μήλου. Το έργο μπορεί να ιδωθεί σαν ένα “οπτικό ταξίδι” στη χώρα της μαγείας που ζωντανεύει μνήμες του παρελθόντος και δημιουργεί καινούργιες αναμνήσεις. Το χρυσό μήλο είναι τοποθετημένο πάνω σε μία βάση από plexiglass, με τις φαινομενικά ακίνδυνες, σαν κλωστές, ρίζες του να κρέμονται. Η πριγκίπισσα δεν γνωρίζει οτι το μαγικό μήλο, που υπόσχεται αιώνια αγάπη, το έχει καταραστεί μια διαβολική μάγισσα και αντί για αγάπη της φέρνει μόνο δυστυχία.

GALLERY YOUNG

Rania Bellou’s audio-visual installation, “Beautiful fairy tale’s prince I’ll wait for you under the starlight” (remastered), 2009 is based on the fairytale of the princess and the golden apple. It can be seen as a “visual journey” through the land of enchantment that evokes past memories and creates new ones. The golden apple sits on top of a plexiglas base, its treacherous thread-like roots trailing downwards. Unknown to the princess, the magical apple with its promise of eternal love has been cursed by an evil witch and instead of love it brings her only unhappiness. In her work, Rania Bellou examines the relationship between the viewer and the artwork in terms of spatial representation and narrative. As the artist claims, “the duality between transparency/glass, reflection/mirror and absence/presence has become a recurrent theme in my work. Through my experimental video installations I play with the visuals and sounds as traces of memories that come to life.

Η Ράνια Μπέλλου εξετάζει στα έργα της τη σχέση μεταξύ θεατή και έργου τέχνης έχοντας ως αναφορά τις έννοιες του χώρου και της αφήγησης. Όπως δηλώνει η ίδια “Τα θεματικά-συμβολικά ζεύγη διαφάνεια/ γυαλί, αντανάκλαση/καθρέφτης και απουσία/παρουσία συναντώνται συχνά στο έργο μου. Στις βίντεοεγκαταστάσεις που δημιουργώ, πειραματίζομαι με τις εικόνες και τους ήχους χρησιμοποιώντας τα σαν ίχνη αναμνήσεων που ζωντανεύουν.

“My intention is to initiate a dialogue with the viewer through the visual information that I provide which is a vital component of my artistic process. The viewer is confronted with a collection of visual image layers that have to be read as a narrative. The collected visual information often parallels various media systems, drawings, texts, sculptures and animations. These images are reflections from stories, songs and rhymes of childhood that are then interwoven with a deep concern regarding the protagonist’s life. Traces of the protagonist’s presence in the form of objects and videos that are left in various places, together with drawings and other elements in the installation create a narrative.”

“Σκοπός μου είναι να θέσω σε λειτουργία ένα διάλογο με τον θεατή μέσω των οπτικών πληροφοριών που παρέχω, κάτι που είναι ζωτικό συστατικό της καλλιτεχνικής μου δημιουργίας. Ο θεατής έρχεται σε αντιπαράθεση με μια σύνθεση επάλληλων εικόνων που πρέπει να διαβαστούν σαν μία ιστορία. Οι οπτικές πληροφορίες που συγκεντρώνει ο θεατής παραπέμπουν συχνά σε διάφορα συστήματα επικοινωνίας, σε έργα ζωγραφικής, κείμενα, γλυπτά και κινούμενα σχέδια. Οι εικόνες αυτές είναι αντανακλάσεις παιδικών ιστοριών, τραγουδιών και στίχων που συνδυάζονται μεταξύ τους με βαθύ σεβασμό απέναντι στους πρωταγωνιστές κάθε αφήγησης. Ίχνη της παρουσίας των πρωταγωνιστών με την μορφή αντικειμένων, βίντεοπροβολές τοποθετημένες σε διάφορα σημεία, σχέδια και άλλα στοιχεία της εγκατάστασης, συνθέτουν μία ενιαία αφήγηση”.

Όμορφε πρίγκηπα των παραμυθιών θα σε περιμένω υπό το φως των αστεριών (remastered), 2009, mixed media audio sculpture, 6 ’, 25x25x105 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα - Θεσσαλονίκη Beautiful fairy tale’s prince I’ll wait for you under the starlight (remastered), 2009, mixed media audio sculpture, 6 min, 25x25x105cm. Courtesy Kalfayan Galleries, Athens - Thessaloniki

204

205

GALLERY YOUNG

Λόλα Νικολάου ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΤΣΟΣ Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1986. Από το 2006 είναι φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών. Η σύνδεση και συνύπαρξη του ακαδημαϊκού σχεδίου με στοιχεία μεταγενέστερων ελεύθερων σχεδιαστικών τάσεων που συναντούμε κυρίως έξω από τα όρια της επίσημης τέχνης αποτελούν το εικαστικό του έργο. Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: I create therefore i am (Κ.Σ.Τ.Θ.) 9Κ Συζεύξεις - Αντιθέσεις (Πολιτιστικός Οργανισμός Δ. Πολίχνης) Θάνατος στα Ρομπότ (toss gallery) Demo 1 (Artspace Δυναμό) 9 Directions (Πολιτιστικό Κέντρο Δ. Τούμπας) Street art show (Καλός & Κλειώ showroom)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΦΕΟΓΛΟΥ Γεννήθηκε στην Δράμα το 1986. Από το 2006 είναι φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών. Ομαδικές εκθέσεις: 2010 - “Best of …/Depot”, G, 2010, Gallery Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη - «ΒΡΑΒΕΙΑ 2010», Κέντρο Πολιτισμού Μονής Περιστεράς του Παν/μίου Ιωαννίνων, Δημοτική Πινακοθήκη - 2ο Εργαστήριο Ζωγραφικής της Α.Σ.Κ.Τ Θεσσαλονίκης, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Φλώρινα - “DEMO #1”,Dynamo Project Space, Θεσσαλονίκη 2009 -”Why cinema now?”, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης - Συμμετοχή στην έκθεση «Οικογενειακή Υπόθεση 2» - Γιώργος Τσακίρης, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκη 2008 -«51 Καλλιτέχνες εκθέτουν», Gallery Παπατζίκου, Βέροια

Gallery Lola Nikolaou

Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη Τηλ.: 2310 240416, Fax: 2310 240417 Email: lnik@otenet.gr 52 Tsimiski str., Thessaloniki Thessaloniki - Greece Tel: +30 2310 240416, Fax: +30 2310 240417

Στο έργο του απεικονίζονται ανθρώπινες φιγούρες. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί την γραφή δημιουργεί παρα-

206

DIMITRIS EFEOGLOU

μόρφωση στις φιγούρες οι οποίες πολλές φορές δίνουν μια αίσθηση μάζας στον θεατή θίγοντας έτσι την αδιαφορία και την αδυναμία αναγνώρισης των ανθρώπων λόγω της αστικής ομοιομορφίας που επικρατεί στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Born in Drama in 1986. Since 2006 he is a student of the School of Fine Arts, Aristotle University of Thessaloniki, Department of Fine & Applied Arts. Group exhinitions 2010 - «Best of …/Depot»,G, 2010, Lola Nikolaou Gallery, Thessaloniki - «Awards 2010» Cultural Center of the Monastery of Peristeras (University of Ionannina, Municipal Art Gallery) - 2nd Painting Workshop, Thessaloniki, Museum of Contemporary Art, Florina - «DEMO # 1», DYNAMO Project Space, Thessaloniki 2009 - “WHY CINEMA NOW?”, Cultural Foundation of National Bank (M.I.E.T) at the 50th Thessaloniki Film Festival • Participation in the exhibition “family affair 2” Giorgos Tsakiris, Vafopoulio Cultural center of Thessaloniki 2008 - «51 Artists exhibit», GALLERY gallery Papatzikou, Veria

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ Ο Σταμάτης Λάσκος είναι ένας εικοσιπεντάχρονος Έλληνας καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται σε Αθήνα και Βόλο. Γεννήθηκε στο Βόλο και είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα, (2002-2007). Για μεγάλο χρονικό διάστημα η θεματολογία των έργων του ήταν η σάτιρα των θρησκευτικών δογμάτων. Η εσωτερική πεποίθησή του ότι ο Θεός είναι κάτι πάνω από τις θρησκείες τον έκανε να βρει έναν τρόπο έκφρασης μέσω των σχεδίων του. Σήμερα, το αγαπημένο θέμα του είναι η επικοινωνία και τα προβλήματα στη καθημερινή ζωή.

His work depicts human figures using sinic ink on paper. The way he uses the script creates a distortion of the figures which often gives a feeling of mass to the viewer thus affecting the indifference and lack of recognition of people because of urban uniformity that prevails in the contemporary reality.

COSTAS GIATSOS He was born in Edessa in 1986. Since 2006 he is a student of the School of Fine Arts, Aristotle University of Thessaloniki, Department of Fine & Applied Arts. His visual art projects are the result of the connection and coexistence of the academic design with data of subsequent free design trends which mainly occur outside the formal boundaries Selected group exhibitions: I create therefore i am (Contemporary Art Centre of Thessaloniki) 9k Connections - Contrasts (Cultural Organization of Municipality of Polichni) Death to the robot (toss gallery) Demo 1 (Artspace Dynamo) 9 Directions (Cultural Center of municipality of Touba) Street art show (Kalos & Cleio showroom)

STAMATIS LASKOS Stamatis Laskos is a 25 years old Greek artist who lives and works in Athens and Volos.He was born in Volos, a city in central Greece. He studied painting at the Athens School of Fine Arts (2002-2007). For a long time he was involved in religious matters , trying to travesty all kinds of dogmas .His inner conviction that God is something above religions was trying to find a way of expression through his drawings. Nowadays , his favourite theme is communication and problems in everyday life.

207

GALLERY YOUNG

Κώστας Γιάτσος | Costas Giatsos

GALLERY YOUNG

Δημήτρης Εφέογλου | Dimitris Efeoglou

Xωρίς Τίτλο, ακρυλική μελάνι σε χαρτί, 30x42εκ. Untitled, ink on paper, 30x42cm

Σταμάτης Λάσκος | Stamatis Laskos

Xωρίς Τίτλο, ακρυλική μελάνι σε χαρτί, 21x29εκ. Untitled, ink on paper, 21x29cm

I am ILL, 2010, λάδι σε καμβά, 200x100εκ. I am ILL, 2010, oil on canvas, 200x100cm

208

My best friend Lulu, 2009, ακρυλικό σε καμβά, 100x150εκ. My best friend Lulu, 2009, acrylics on canvas, 100x150cm

209

GALLERY YOUNG

DONOPOULOS INTERNATIONAL FINE ARTS Η γκαλερί DIFA φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις αποκλειστικά αποκτώντας έργα από διάσημους και νέους αναδυόμενους καλλιτέχνες μέσω διεθνών συνεργασιών με κορυφαίες αίθουσες τέχνης σε όλο τον κόσμο. Υποστηρίζουμε ένα ευρύ φάσμα πρακτικών που περιλαμβάνει όλους τους τομείς του καλλιτεχνικού πειραματισμού από το σχέδιο μέχρι την χρήση πολυμέσων και εγκαταστάσεις.

Difa gallery hosts exhibitions periodically and acquires works exclusively from famous and young promising artists through international collaborations with top art galleries around the world. The gallery supports a wide range of techniques which includes all the artistic and experimental sectors from design, to the multimedia use and installations. The gallery is in Mylos Cultural Complex, where the renovated spaces combine the modern design with the historical architecture. Responsible for the architecture of the gallery and curator for the exhibitions is the artist Apostolos Palavrakis.

Η αίθουσα τέχνης στεγάζεται στο πολιτιστικό κέντρο Μύλος, του οποίου οι ανακαινισμένοι χώροι συνδυάζουν τον μοντέρνο σχεδιασμό και την ιστορική αρχιτεκτονική. Ο καλλιτέχνης Απόστολος Παλαβράκης έχει την ευθύνη για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της γκαλερί και την επιμέλεια των εκθέσεων.

Donopoulos International Fine Arts Πολυχώρος Μύλου Αγ. Γεωργίου 56, 546 27, Θεσσαλονίκη Τ: 2310 552633 W: www.donopoulos.gr E: ifa@donopoulos.gr

Donopoulos International Fine Arts Mylos Cultural Complex 56 Ag. Georgiou str., 546 27, Thessaloniki Τ: +30 2310 552633

210

GALLERY YOUNG

ΝΙΚΟΣ ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ

ΛΙΑ ΚΑΖΑΚΟΥ

Γεννήθηκε το 1980 στα Γιαννιτσά Πέλλης. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - εργαστήριο Γ. Φωκά, 1999-2004. Ατομικές εκθέσεις Every action has an equal and opposite reaction (A hypercritical incident), DIFA, Θεσσαλονίκη Ομαδικές εκθέσεις (επιλογή) 2008 Summer exhibition, Donopoulos International Fine Arts, Θεσσαλονίκη 2007 Co-existence, Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου 2007 ArtMart, Künstlerhaus Wien, Βιέννη, Αυστρία 2006 Πεδίο Δράσης Κόδρα, Θεσσαλονίκη 2004-2005 Απόφοιτοι, Μ.Μ.Σ.Τ., Θεσσαλονίκη 2005 Πεδίο Δράσης Κόδρα, Θεσσαλονίκη 2004 3η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών, Ηράκλειο Κρήτης 2004 Πεδίο Δράσης Κόδρα, Θεσσαλονίκη 2004 Νέοι Εικαστικοί Ψηλαφούν τον Κινηματογράφο, Μουσείο Κινηματογράφου Θεσ/νίκης, Λιμάνι Θεσ/νίκης 2004 Vagabond-Τέχνη σε Δράση, Λιμάνι Θεσ/νίκης

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1980, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης - Εργαστήριο Τέτας Μακρή, 1999-2004.

NIKOS ASLANIDIS

LIA KAZAKOU

Ηe is born in Giannitsa, Pelli, in 1980. Lives and works in Thessaloniki. Studied in the department of Fine and Applied Arts at the Aristotle University of Thessaloniki – studio of Ioannis Fokas, 1999-2004. Solo Exhibitions 2009 Every action has an equal and opposite reaction (A hypercritical incident), DIFΑ, Θεσσαλονίκη Group exhibitions (selection) 2008 Summer exhibition, Donopoulos International Fine Arts, Thessaloniki 2007 Co-existence, Zena Athanasiadou gallery, Thessaloniki 2007 ArtMart, Künstlerhaus Wien, Vienna, Austria 2006 Action Field Kodra, Thessaloniki 2004-2005 Graduates, Macedonian Museum of Contemporary Art, Thessaloniki 2005 Action Field Kodra, Thessaloniki 2004 3rd Biennale of New Artists, Heraklio, Crete 2004 Action Field Kodra, annual visual arts festival at the former military barracks Kodra, Kalamaria, Thessaloniki 2004 Young artists explore cinema Cinematography Museum, Thessaloniki Port 2004 Vagabond-Art in Action, Thessaloniki Port

She is born in Thessaloniki in 1980. Lives and works in Thessaloniki. Studied in the department of Fine and Applied Arts at the Aristotle University of Thessaloniki – T. Makri Painting Studio, 1999-2004. Selected group exhibitions 2008 Digital Romance, works from the Aris Stoidis collection, Artforum Gallery Vilka, Thessaloniki 2008 ArtMart 2, Künstlerhaus Wien, Vienna, Austria 2006-7 Cheapart 12 & 13, Athens 2007 ArtMart, Künstlerhaus Wien, Vienna, Austria 2006 Fresco and Salty 2, Amfilochia 2006 Fresco and Salty 2, Mylos Gallery, Thessaloniki 2006 Cheapart , Mylos Gallery, Thessaloniki, Greece 2005 Graduates’ exhibition, Macedonian Museum of Contemporary Art, Thessaloniki 2005 Action field Kodra 2005, Thessaloniki 2005 Young visual artists, Teloglion Foundation of Art, Thessaloniki 2004 3rd Young Artists’ Bienalle, Heraklion, Crete 2004 Special Olympics’ Group Exhibition, War Museum of Thessaloniki 2002-2004 Open Doors, T. Makri Studio’s Gallery, Thessaloniki

Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις 2008: Digital Romance, έργα της συλλογής του Άρι Στοϊδη, Artforum Gallery Vilka, Θεσ/νίκη 2008: ArtMart 2, Künstlerhaus Wien, Βιέννη, Αυστρία 2006-7: Cheapart 12 & 13, Αθήνα 2007: ArtMart, Künstlerhaus Wien, Βιέννη, Αυστρία 2006: Fresco and Salty, Ομαδική έκθεση, Αμφιλοχία 2006: Cheapart, Μύλος, Θες/νίκη 2006: Fresco and Salty, Ομαδική έκθεση, Μύλος, Θεσ/νίκη 2005: 2004-2005 Απόφοιτοι, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσ/νίκη. 2005: Νέοι Εικαστικοί στο Τελλόγλειο, Θεσ/νίκη 2005: Πεδίο Δράσης Κόδρα ΄05, Θεσ/νίκη 2004: 3η Bienalle Νέων Καλλιτεχνών, Ηράκλειο Κρήτης 2004: Ομαδική Έκθεση στα πλαίσια της Παραολυμπιάδας, Πολεμικό Μουσείο Θεσ/νίκης 2002-2004: Ανοιχτές πόρτες, Ά Εργαστήριο Σ.Κ.Τ Α.Π.Θ

211

GALLERY YOUNG

Νίκος Ασλανίδης | Nikos Aslanidis

GALLERY YOUNG

Λία Καζάκου | Lia Kazakou

Χωρίς Τίτλο, 2009, λάδι σε καμβά, 180x165εκ. Untitled, 2009, oil on canvas, 180x165cm

Big time Mick, 2009, λάδι σε καμβά, 150x110 εκ.. Big time Mick, 2009, oil on canvas, 150x110cm

Interlude 2, 2009, λάδι σε καμβά, 200x180 εκ. Interlude 2, 2009, oil on canvas, 200x180cm

Χωρίς Τίτλο, 2008, λάδι σε καμβά, 90x100εκ. Untitled, 2008, oil on canvas, 90x100cm Χωρίς Τίτλο, 2009, λάδι σε καμβά, 110x110εκ Untitled, 2009, oil on canvas, 110x110cm

212

213

GALLERY YOUNG

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Γεννήθηκε στη Ρουμανία το 1983. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. 2003-2008 Σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών με υπεύθυνους καθηγητές τους Γ. Τσακίρη και Κ. Μορταράκο.

2004-8: Σπουδάζει Χαρακτική Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Σχολή Καλών Τεχνών, Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, υπό την διδασκαλία του Μανόλη Γιανναδάκη.

Gallery Παπατζίκου Η γκαλερί ΠΑΠΑΤΖΙΚΟΥ από το 2006 με κατεύθυνση τη Σύγχρονη Τέχνη λειτουργεί με απόλυτη συνέπεια στην πόλη της Βέροιας.

The gallery Papatzikou functions in the field of contemporary art with absolute consistency in the town of Veria since 2006.

Έχει ήδη παρουσιάσει έναν σημαντικό αριθμό καταξιωμένων αλλά και νεότερων καλλιτεχνών, σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.

The gallery has already presented a significant number of established and younger artists, in solo and group exhibitions.

Δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες και υποστηρίζει την αποκέντρωση της τέχνης.

It gives step for young artists and supports the decentralization of the art.

GALLERY ΠΑΠΑΤΖΙΚΟΥ Αγ. Αντωνίου 26, 591 00, Βέροια Τηλ. 23310 70325 e-mail. vpapatzikou@gmail.com

Ομαδικές εκθέσεις (επιλογή) 2010 Μ.Σ.Τ. Φλώρινας, «Η ανθρώπινη μορφή». 2010 1ο Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης Σκιάθου, Γκαλερί Παπατζίκου. 2010 Gallery Ζήνα Αθανασιάδου, Θεσσαλονίκη. 2010 Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης. 2009 Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Οικογενειακή Υπόθεση ΙΙ/Γ. Τσακίρης. 2009 Gallery Ζήνα Αθανασιάδου, Θεσσαλονίκη. 2008-2009 5η Biennale φοιτητών των Α.Σ.Κ.Τ., Maris Hotels, Ηράκλειο Κρήτης και Εκθεσιακός Χώρος Μετρό, Σύνταγμα, Αθήνα. 2008 Gallery Papatzikou, Βέροια. 2008 Gallery Artis Causa, Θεσσαλονίκη (κατάλογος). 2008 Gallery Fizz, Κολωνάκι, Αθήνα (κατάλογος). 2008 Μ.Μ.Σ.Τ., Έκθεση Αποφοίτων Α.Σ.Κ.Τ. Α.Π.Θ. 2008 Τελλόγλειο Ίδρυμα, Σύλλογος Αποφοίτων Α.Σ.Κ.Τ.

Εκθέσεις 2008 -«ΑΠΘ 10 Χρόνια Εργαστήριο Χαρακτικής» Πολιτιστικό Κέντρο του ΜΙΕΤ, Θεσσαλονίκη -10η διεθνής μπιενάλε χαρακτικής Caixanova, ΙσπανίαΟουρένσε -13η διεθνής τριενάλε μικρής φόρμας, Πολωνία-Λοτς -2η διεθνής τριενάλε Ex Libris, Λευκάδα -1η τριενάλε χαρακτικής και εκτυπώσεων, ‘Γέφυρες μεταξύ Μεσογείου και Βαλτικής’, Θεσσαλονίκη 2007 -3η Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης Belle Arte Lamia, Λαμία 2006 -Έκθεση Τμήματος Χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ, Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων, Αθήνα

PANAGIOTIS KALOGIANNIS

DESPINA KONSTANTINOU

Born in Romania in 1983. Lives and works in Thessaloniki.

Lives and works in Thessaloniki.

2004-8 Studies Engraving Aristotle University of Thessaloniki School of Fine Arts Department of Fine and Applied Arts.

2003-2008 Studies at Visual and Applied Arts Department of the School of Fine Arts of Aristotle University of Thessaloniki under the supervision of K. Mortarakos and G. Tsakiris.

Exhibitions 2008 -‘’I Create, therefore I Am’’, at the frame of visual arts in Greece 3, Thessaloniki Center of Contemporary Art -The 10th international engraving biennal Caixanova, SpainOurence -1st printmaking triennial, ’Bridges between the Mediterranean and the Baltic’, Thessaloniki-Greece -The 13th international triennial of small graphic forms, Poland-Lodz - ‘’Ex-Presso’’ 4 young artists, gallery ‘’Papatzikou’’, Greece-Veroia -The 2nd international Ex Libris triennial, Greece- Lefkas -«AUTH 10 Years Engraving Workshop» Cultural Center of MIET, Greece -Thessaloniki 2007 -Engraving Department Exhibition of the School of Fine Arts of Thessaloniki -3rd International Contemporary Art Meeting, Belle Arte, Greece-Lamia

26 Ag. Antoniou str., 591 00, Veoia - Greece Tel: +30 23310 70325

214

Selected Group exhibitions 2010 Museum of Contemporary Art, Florina, “The human form”. 2010 1st Contemporary Art Festival Skiathos island, Greece, under Gallery Papatzikou 2010 Gallery Zina Athanasiadou, Thessaloniki. 2010 Μunicipal Αrt Gallery of Thessaloniki. 2009 Vafopoulio Cultural Centre, Thessaloniki,George Tsakiris and 123 artist drawings, “Family Business II”. 2009 Gallery Zina Athanasiadou, Thessaloniki. 2008-2009 5th Biennale of A.U.Th. Students, Maris Hotel, Heraklion-Crete, Metro-Athens. 2008 Gallery Papatzikou, Veria 2008 Gallery Artis Causa, Thessaloniki 2008 Gallery Fizz, Athens. 2008 Macedonian Museum of Contemporary Art, Thessaloniki

2006 -Engraving Department Exhibition of the School of Fine Arts of Thessaloniki Arts Center, Municipality of Athens, Greece-Athens

215

GALLERY YOUNG

Παναγιώτης Καλογιάννης | Panagiotis Kalogiannis

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΕΝΙΤΗΣ Ο Γιάννης Σταμενίτης γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1973. Ζει και εργάζεται στη γενέτειρα του, την πόλη της Θεσσαλονίκης. Σπουδές: 1993: Πτυχίο Τμήμα Γραφικών Τεχνών, Τομέας Εφαρμοσμένων Τεχνών. Ιδιωτικό Ημερήσιο Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο “ΔΕΛΤΑ Β. Ελλάδος”. 2004: εισήχθη στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών. 2009: αποφοίτησε με άριστα από την Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών, με υπεύθυνους καθηγητές: Γεώργιο Τσακίρη, Κυριάκο Μορταράκο, ζωγραφική, Σάββα Κωνσταντινίδη, σχέδιο. Ξενοφών Σαχίνη, Χαρακτική. Γεώργιο Κατσάγγελο, φωτογραφία.

GIANNIS STAMENITIS John Stamenitis was born on July 29, 1973. He lives and works in his hometown, Thessaloniki. Education: 1993: Diploma in Graphic Design, Department of Applied Arts. Daily Private Technical High School “DELTA N. Grecce. 2004 School of Fine Arts at the Aristotle University of Thessaloniki. Department of Fine and Applied Arts.

Δέσποινα Κωνσταντίνου | Despoina Konstantinou Nichteri Ground Plan, ακρυλικά, μελάνι, χαρτοταινία, 50x35εκ. Nichteri Ground Plan, acrylics, ink and papertape, 50x35cm

2009: graduated with honors from the School of Fine Arts of the Aristotle University of Thessaloniki School of Fine and Applied Arts, professors : George Tsakiris, Kyriakos Mortarakos, painting, Savvas Konstantinidis ,design. Xenophon Sachinis, engraving. George Katsaggelos, photography.

Χωρίς Τίτλο, 2009, μικτή τεχνική, 70x100εκ. Untitled, 2009, mixed media, 70x100cm

216

217

GALLERY YOUNG

Η γκαλερί άνοιξε τον Δεκέμβρη του 2009 στη Θεσσαλονίκη και προβάλλει νέους αλλά και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό με μηνιαίες περιοδικές εκθέσεις.

“Romanou 7” Art Gallery was established in December 2009 in Thessaloniki. There are monthly exhibitions of both new and betterknown artists from Greece and abroad.

The Gallery runs also an art shop with screenΣτην γκαλερί λειτουργεί επίσης art shop με printings, engravings, microsculpure and jewlμεταξοτυπίες, χαρακτικά, μικρογλυπτική και leries. κοσμήματα.

Ρωμανού 7 Ρωμανού 7-Λευκός Πύργος, Θεσσαλονίκη τηλ. 2310 221327, 6949 784344 www.romanou7.com

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπουδές: 1989-1993 ΑΣΚΤ Αθηνών, κατεύθυνση ζωγραφικής. 1986-1989 Γραφιστική στο ΤΕΙ Αθηνών Ομαδικές Εκθέσεις (επιλογή) 1993 4η Μπιενάλε Σχολών Καλών Τεχνών, Maastricht 1995 Γκαλερί Αστρολάβος 2000 «Αργο…πορείες», Πολιτιστικό Κέντρο Άργους 2001-5 Cheap Art, Αθήνα «I need a Hero» Πολιτιστικό Κέντρο Αθηνών «Fake», Cheap Art, Αθήνα 2006 «Age of Innocence», Γκαλερί Spilioti Projects, Αθήνα, «To Bond or not to Bond»/«One Minute», Γκαλερί Alba, Αθήνα, «Wo+Man», Cheap Art, Αθήνα 2007 «Erotica», Γκαλερί Spilioti Projects, Αθήνα, ArtMart Kόnstlerhaus Austria Vienna Ατομικές Εκθέσεις 1997 Γκαλερί Αγκάθι, Αθήνα 2010 «18 Devotional Stories», Γκαλερί Ρωμανού 7, Θεσσαλονίκη

7 Romanou str. - White Tower Thessaloniki Tel: +30 2310 221327, +30 6949 784344

GALLERY YOUNG

Μαρία Πασχαλίδου | Maria Paschalidou

Άννα Σπάρταλη | Anna Spartali

Γεννήθηκε το 1975 στη Θεσσαλονίκη όπου ζει και εργάζεται. 1998 Πτυχίο του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. 2009 Πτυχίο του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

Η Άννα Σπάρταλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Για πολλά χρόνια εργάστηκε σαν φωτογράφος. Διδάσκει καλλιτεχνικά στη μέση εκπαίδευση. Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, σε καλλιτεχνικούς χώρους μερικοί των οποίων είναι ο «Μύλος», το Βαφοπύλειο Πνευματικό Κέντρο, ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης, η Δημοτική Πινακοθήκη της Χίου, η Μονή Λαζαριστών, η αγορά Μπεζεστένι, το Γκάζι, το Sani Festival, και στο εξωτερικό στο Βελιγράδι και στην Κωνσταντινούπολη. Παράλληλα εξέδωσε διηγήματα στα λογοτεχνικά περιοδικά «Ρεύματα» και «Τράμ», το μυθιστόρημα «Γερνάνε οι Γοργόνες;» από τις εκδόσεις «Παρατηρητής» και τα διηγήματα «Λίγο πριν τον γάμο» από τις εκδόσεις «Άγκυρα».

Ομαδικές εκθέσεις: 2010 ‘Τίποτα δεν πάει χαμένο’, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, ΚΜΣΤ, Θεσσαλονίκη. “Υφές”, gallery Ρωμανού 7, Θεσσαλονίκη. “4 Νέοι Καλλιτέχνες”, gallery TETTIX, Θεσσαλονίκη. 2008 Έκθεση φοιτητών Σχολής Καλών Τεχνών στα πλαίσια της φοιτητικής εβδομάδας, Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, Θεσσαλονίκη. 2007 Έκθεση φοιτητών Σχολής Καλών Τεχνών για την ημέρα περιβάλλοντος, πλατεία Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη. Έκθεση φοιτητών Σχολής Καλών Τεχνών στα πλαίσια της φοιτητικής εβδομάδας, πρ. στρατόπεδο Κόδρα, Θεσσαλονίκη. 2002 1η Πανελλήνια Έκθεση Μικρογραφικής Τέχνης – Μινιατούρας, Βαφοπούλειο πνευματικό κέντρο, Θεσσαλονίκη.

Παντελής Ξηροχειμώνας | Panteles Xerohemonas

Φόβος, σύρμα, νήματα και χάντρες, 80x120εκ. Fear, wire, threads and beads, 80x120cm

Kiss me Deeply, ψηφιακή εκτύπωση, 100x150εκ. Kiss me Deeply, digital printing, 100x150cm.

Χωρίς τίτλο, σύνθεση με φθαρμένα υλικά, 150x105εκ. Untitled, synthesis with detrited material, 150x105cm.

218

219

GALLERY YOUNG

ΤΕΤΤΙΧ ART GALLERY Παρουσιάσεις εκθέσεων σύγχρονης τέχνης Η πρώτη έκθεση έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2007. Έως σήμερα έχουν λάβει χώρα στον εκθεσιακό της χώρο 35 εκθέσεις: 14 ομαδικές και 21 ατομικές εκθέσεις.

Exhibitions of contemporary art. The first exhibition took place in October 2007. 35 exhibitions have taken place until today: 14 team exhibitions and 21 personal exhibitions.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΦΤΗΣ

GEORGE KOFTIS

Ο Γιώργος Κόφτης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1980. Το 1995 έκανε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής με τη δασκάλα και μέντορά του Donatella Riccio. Από το 1999 ως το 2001 σπούδασε ζωγραφική στην Academia di Βelle Αrti στην Φλωρεντία και από το 2001 ως το 2007 στην Α.Σ.Κ.Τ. στη Θεσσαλονίκη. Από το 2003 έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και έχει πραγματοποιήσει ατομικές σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έργα του ανήκουν σε ιδιωτικές και κρατικές συλλογές και έχει τιμηθεί με έπαινο από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη το 2008, το οποίο έχει συμπεριλάβει έργα του στη μόνιμη συλλογή του. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη διδασκαλία της ζωγραφικής, με το graffiti, όπως επίσης και με την εικονογράφηση βιβλίων.

George Koftis was born in Thessaloniki in 1980. He undertook his first drawing lessons from Donatella Riccio, who became his mentor. From 1999 until 2001 he studied at the Fine Arts Academy in Florence, Italy and from 2001 until 2007 at the Fine Arts School of the Aristotle University of Thessaloniki. He has participated in group exhibitions and has accomplished solo exhibitions in Greece and abroad. In 2008 he was honored by the Macedonian Museum of Contemporary Art in Thessaloniki, where 3 of his paintings remained in the museum’s permanent collection. On the other hand, numerous works of him belong to private collectors. Since 2007 he works as a painting teacher, as a book illustrator as well as a graffiti artist.

TETTIX Τσιμισκή-Διαλέττη 3, Θεσσαλονίκη τηλ.: 2310 243 304, 6974 040484 3 Τsimiski-Dialetti str., Thessaloniki, Greece Tel: +30 2310 243304, +30 6974 040484 tettix.gallery@gmail.com tettixgallery@blogspot.com facebook: tettix art gallery

Black Sparrow, 2010, ακρυλικά σε καμβά, 100x60εκ. Black Sparrow, 2010, acrylics on canvas, 100x60cm 220

221

GALLERY YOUNG

TinT Η γκαλερί TinT ιδρύθηκε το 1983 με στόχο την προβολή και την παρουσίαση των τάσεων της σύγχρονης τέχνης. Στο διάστημα 1983 έως 2010 οργανώθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος της γκαλερί 191 εκδηλώσεις, εκθέσεις, performances, εγκαταστάσεις, προβολές φιλμ, σεμινάρια, διαλέξεις, ξεναγήσεις και ανοιχτές συζητήσεις. Από το 1991, η γκαλερί ΤinT συνεργάζεται στενά με πολιτιστικούς φορείς, με το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Μουσείο Κινηματογράφου και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κά, με αποτέλεσμα εικοσιέξι πολιτιστικές εκδηλώσεις ευρείας κλίμακας στο διάστημα 1991 έως 2010. Το 2004 εγκαινιάστηκε μέσα στη γκαλερί το Project room, ένας ειδικά διαμορφωμένος χώρος, με το σκεπτικό να δίνεται η δυνατότητα σε νέους καλλιτέχνες να πειραματιστούν με in situ εγκαταστάσεις. Από το 2007, παράλληλα με τις ομαδικές εκθέσεις που επιμελούνται ανεξάρτητοι επιμελητές, η γκαλερί απευθύνθηκε σε ομάδες εικαστικών που δρουν αυτόνομα, με αποτέλεσμα μια σειρά εκθέσεων εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Η γκαλερί TinT συμμετέχει σε διεθνείς φουάρ όπως Art Athina, MiArt, Preview Berlin.

TinT gallery of contemporary art was established in 1983 with the aim of promoting and presenting trends in contemporary art. Over the past twenty-seven years (1983-2010) the gallery has organized 191 events, including exhibitions, performances, installations, film projections, seminars, lectures, guided tours and public discussions. Since 1991, TinT gallery has collaborated with other cultural institutions such as the Macedonian Museum of Contemporary Art, the Museum of Cinematography and the Museum of Photography in Thessaloniki, the International Film Festival of Thessaloniki, et al. Within this framework, 26 large scale cultural events took place between 1991 and 2010. In 2004 the gallery launched the Project room, a specially designated exhibition space within the gallery, where young artists are given the opportunity to experiment with in situ installations, inviting them to freely express and adapt their ideas within a non-profit gallery setting. Since 2007, together with group exhibitions undertaken by independent curators, the gallery has accommodated several autonomous teams of artists. The outcome has been a series of highly intriguing exhibitions. TinT gallery participates in international Art Fairs such as Art Athina, MiArt and Preview Berlin.

Eπιμέλεια παρουσίασης της ΤinT: Ελένη Ρήγα, Εικαστικός-Μουσειολόγος TinT’s presentation curated by: Eleni Riga, Artist-Museologist

GALLERY YOUNG

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΣΟΥΡΑΣ

ANDREAS VOUSSOURAS

Ο Ανδρέας Βούσουρας γεννήθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Nanterre, στο Παρίσι. Παράλληλα με τα εικαστικά, ασχολείται με ραδιοφωνικές παραγωγές και σκηνογραφία. Έχει στο ενεργητικό του ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Τουρκία. Έργα του υπάρχουν σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, μεταξύ αυτών στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Andreas Voussouras was born in Athens. He lived in Paris, where he studied sociology. His artistic interests apart from visual arts include radio shows and set design. Since 1990 he has collaborated with various dance and theatre companies as set designer and musical supervisor. He has exhibited in Greece, Austria, Germany, Portugal and Turkey and works of his can be found in the Macedonian Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, and private collections in Greece and Europe. Lives and works in Athens, Greece. Τα έργα του Α. Βούσουρα είναι κυρίως περιβάλλοντα, εγκαταστάσεις και κατασκευές. Η σχέση χρόνουύλης και η ατομική-συλλογική μνήμη είναι δύο θέματα που τον απασχολούν συστηματικά. Στα μεταγενέστερα έργα του, η εγκατάσταση είναι το κέλυφος μέσα στο οποίο συνυπάρχουν η ύλη και το πνεύμα με την μνήμη της ανθρώπινης δράσης. Τα αντικείμενα μετουσιώνονται σε σημεία και σύμβολα, ενώ ποικίλα υλικά που χρησιμοποιεί στα έργα του όπως πίσσα, κερί, βαμβάκι, γυαλί, πανί, ξύλο, σχοινί, μέταλλο, φωτογραφίες, έχουν συχνά εγγεγραμμένη μέσα τους τη φθορά του χρόνου και της ανθρώπινης επέμβασης. Voussouras’s work usually consists of environments and constructions. Among his favorite themes are the relationships between time and matter and individual and collective memory. In subsequent works, the installation is the shell within which material and spirit co-exist with the memory of human action. Objects are transformed into signs and symbols as a variety of materials such as tar, wax, cotton, glass, cloth, wood, metal, rope, iron and photographs are frequently marked by the ravages of time and human intervention.

Winners Song, 2009, 235x83x32εκ. Winners Song, 2009, 235x83x32cm

TinT gallery Χρυσ. Σμύρνης 13, Τ.Κ. 546 22, Θεσσαλονίκη 13 Chrys. Smyrnis st., GR-546 22, Thessaloniki Τηλ.: 2310 235689, τηλ./fax: 2310 220191 Tel. +302310 235 689, tel./fax +302310 220 191 e-mail: tint@otenet.gr

222

223

GALLERY YOUNG

ΕΛΕΝΗ ΡΗΓΑ

ELENI RIGA

ΕΦΗ ΦΟΥΡΙΚΗ

EFI FOURIKI

H Eλένη Ρήγα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1980. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (1999-2004) και στο τμήμα των Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας (2002-2003), και Μουσειολογία στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. (2006-2008). Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και έχει επιμεληθεί ομαδικά project σε συνεργασία με φορείς της Θεσσαλονίκης και του εξωτερικού.

Eleni Riga was born in Thessaloniki in 1980. She studied painting at the School of Fine Arts in Thessaloniki (1999-2004) and at the School of Fine Arts in Granada (2002-2003), and Museology at the Aristotle University of Thessaloniki (2006-2008). She has presented her work in solo and group shows in Athens and Thessaloniki and has curated group projects in collaboration with greek and foreign cultural institutions.

Η Έφη Φουρίκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του Τ.Ε.Ι. Αθηνών, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Valencia της Ισπανίας. Επίσης σπούδασε Multimedia στο Miscok της Ουγγαρίας. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Efi Fouriki was born in Athens, Greece. She studied at the School of Graphic Arts and Art Studies in Athens, at the School of Fine Arts in Athens and at the School of Fine Arts in Valencia, Spain. She has also studied Multimedia in Miscok, Hungary. Efi Fouriki has presented her work in solo and group exhibitions in Greece and abroad. Works of her can be found in private and public collections. Lives and works in Athens.

Καθρέφτης, αντανάκλαση, φως, διάφραγμα και δόνηση. Αυτές οι ιδέες απαρτίζουν τα θέματα της Έφης Φουρίκη και την ίδια στιγμή προσδιορίζουν ακριβώς τα εργαλεία που χρησιμοποιεί.

Mirror, reflection, light, diaphragm and vibration, these ideas constitute the themes of the artist and at the same time they precisely describe the tools she employs.

Αντικείμενο της έρευνας στη δουλειά της Ελένης Ρήγα είναι η συνύπαρξη εικονικού και πραγματικού χώρου. Χρησιμοποιώντας σαν μέσα το βίντεο, τη φωτογραφία και τη ζωγραφική, σκηνοθετεί περιβάλλοντα, των οποίων την εμπειρία καλείται να αποκτήσει ο θεατής. Ο χώρος, ως φορέας βιωμάτων και αποθήκη αρχειακού υλικού, άρρηκτα συνδεδεμένος με το χρόνο, εμπλέκεται σε μια διαδικασία ανάδειξης του παρελθόντος σε συντελεστή συνείδησης.

...Τα πειράματα που διεξάγει η Έφη Φουρίκη δεν την οδηγούν μακριά από τη φύση, αντίθετα θα μπορούσαν να ονομαστούν “αποσπάσματα φύσης”. Ο ορθολογισμός της φτάνει μέχρι το σημείο που η ίδια βρίσκει “τα απαραίτητα”, που την κάνουν ικανή να παράγει μια αφηρημένη οπτικοποίηση του φωτός και των αντανακλάσεων του. ...Φαινομενικά εφήμερα τα έργα της, αποκαλύπτουν την “απλότητα” των αναζητήσεών της, με μια ομορφιά και αγάπη για τη φύση... (©Tamas Torok, Τεχνοκριτικός)

Reflections, 2002-07, εγκατάσταση Reflections, 2002-07, installation

The object of exploration in the work of Eleni Riga is the co-existence of iconic and actual space. Using video, photography and painting as media, she mounts environments, an experience of which the beholder is invited to acquire. Dealing with space as memory store, she connects it with time within a consciousness defining procedure.

Χωρίς τίτλο, 2009, Lambda print, 40x30εκ. Untitled, 2009, Lambda print 40x30cm

224

225

...The experiments carried out by Efi Fouriki do not take her far from nature, what’s more, they enhance its beauty, and they might as well be called quotations from nature. Her rationalism only lasts until she finds the means that will enable her to produce an abstract visualization of light and reflection. ...No matter how ephemeral her works seem they reveal the simplicity of her intellectuality with beauty and love of nature... (©Tamas Torok)

GALLERY YOUNG

Tsatsis Projects/Artforum Η Γκαλερί TSATSIS PROJECTS/ARTFORUM, Μητροπόλεως 12, 3ος ορ., τηλ. 2310 257552, από το 1983 έχει και συνεχίζει να παρουσιάζει νέους καλλιτέχνες που σήμερα είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό. Λαμβάνει μέρος σε πολλές Διεθνείς Εκθέσεις, όπως Art Athina, ARCO, Art Forum Berlin, Art Fair Shanghai και Verge Art Fair Miami. Ο Παντελής Τσάτσης από το 2005 είναι μέλος του Δ.Σ. του Πανελ. Συνδ. Αιθουσών Τέχνης και μέλος της Εξελεκτικής Επιτροπής της Art Athina 07, 08, 09, 2010.

Since its establishment in Thessaloniki, Mitropoleos 12, tel. 2310 257552, in 1983 with the name ARTFORUM GALLERY, the gallery has been the starting point for many famous contemporary greek artists who continue to be presented. TSATSIS PROJECTS/ARTFORUM participates in Art Fairs around the world, such as Art Athina, ARCO, Art Forum Berlin, Art Fair Shanghai and Verge Art Fair Miami. Tstatsis Pantelis has been elected in the council of Hellenic Association of Art Galleries since 2005 and he is a member of Selection Commitee in Art Athina.

Waiting the musician, 2009, χαρτί, 120x90εκ. Waiting the musician, 2009, paper, 120χ90cm

226

GALLERY YOUNG

ΑΡΙΣ ΣΤΟΪΔΗΣ

ARIS STOIDIS

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1971. Σπουδες: Συντήρηση έργων τέχνης και αρχαιοτήτων - Θεσσαλονίκη. Συντήρηση ξύλου και γυαλιού, Διακοσμητική ζωγραφική – Βαρκελώνη Ατομικές εκθέσεις 2010: Γκαλερί «Αποκάλυψη»–Λευκωσία 2009: Tsatsis Projects/Artforum–Θεσσαλονίκη 2007: Γκαλερί «3»–Αθήνα 2005: Tsatsis Projects/Artforum–Θεσσαλονίκη 2004: Αίθουσα Τέχνης Ναυπλίου–Ναύπλιo Γκαλερί «3»–Αθήνα Ομαδικές εκθέσεις 2010: «The Open Mind of Lafcadio Hearn» - Ματσούε, Ιαπωνία/«Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη»-Θεολογική Σχολή της Χάλκης/Σισμανόγλειο Μέγαρο, Κωνσταντινούπολη/«Άνθρωπος και Μηχανή»–Ελαιουργείον/ Εργοστάσιο Τέχνης, Κρήτη/1ο Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης– Σκιάθος/«Οφθαλμοφανές–Δημιουργώντας για τον Οφθαλμό»–Τεχνόπολις, Αθήνα/«Ο Ιωάννης Γεννάδιος και ο κόσμος του»–Αμερικανική Σχολή Κλασσικών Σπουδών στην Αθήνα/Art Athina ΄10 (Tsatsis Projects/Artforum)–Αθήνα 2009: «Οψεις του Λευκού»–Ίδρυμα Μπελλώνια, Σαντορίνη/«Ελαίας Γη»-Ελαιουργείον/Εργοστάσιο Τέχνης, Κρήτη/«Οδηγίες Ανακύκλωσης»–Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα», Δήμος Αθηναίων 2008: –«Silent Dialogues»–Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος/ACG Art/«Digital Romance»–Βίλκα, Θεσσαλονίκη/ Art Athina ΄08 (Tsatsis Projects/Artforum) – Αθήνα/ ARTmART 2008, Βιέννη 2007: –«Μεταξύ Ουρανού και Γης»–Tsatsis Projects/ Artforum, Θεσσαλονίκη/«Unfair»–Γκαλερί «3»/Γκαλερί Kapatos, Αθήνα/ARTmART 2007, Βιέννη 2005: Art Athina ΄05 (Γκαλερί «3»)–Αθήνα 1999-2009: «Cheap Art»–Αθήνα/Θεσσαλονίκη 1998: 1η Πανελλήνια Έκθεση Αντικειμένων Design από Καλλιτέχνες - ΜΥΛΟΣ, Θεσσαλονίκη

Born in Thessaloniki, Greece, in 1971 Studies: Restoration of art and antiquities, Thessaloniki. Wood and glass restoration and decorative painting, Barcelona, Spain. Solo exhibitions 2010: Gallery “Apocalypse”–Nicosia, Cyprus 2009: Tsatsis projects/Artforum–Thessaloniki 2007: Gallery «3»–Athens 2005: Tsatsis projects/Artforum–Thessaloniki 2004: Nafplion Art Gallery–Nafplion Gallery «3»–Athens Group exhibitions 2010: –«“The Open Mind of Lafcadio Hearn”–Matsue, Japan / “Tracing Istanbul” - Sismanoglio Megaro/Theological school of Chalkie, Istanbul/“Man and Machine”–Olive Press/Art Factory Organisation, Crete / First Contemporary Art Festival–Skiathos Island/“Obvious–Creating for the Eye” - Athens/“Johannes Gennadius and his World”–The American School of Classical Studies at Athens/Art Athina ’10 (Tsatsis Projects/Artforum)–Athens 2009 “A Paler Shade of White”–Bellonias Institute, Santorini/“The Mediterranean Olive Grove”–Olive Press/ Art Factory Organisation, Crete/“Recycling Instructions”– Melina Cultural Center, Municipality of Athens 2008 “Silent Dialogues”–The American College of Greece/ ACG Art, Athens/“Digital Romance”–Vilka, Thessaloniki /Art Athina ‘08, Tsatsis Projects/Artforum-Athens/ ARTmART 2008–Vienna, Austria 2007 «Between earth and sky” (curated by himself)–Tsatsis Projects/Artforum, Thessaloniki/«Unfair»–Gallery «3»/ Gallery Kapatos, Athens/ARTmART 2007–Vienna, Austria 2005 Art Athina ‘05 (Gallery «3»)–Athens 1999-2009 «Cheap Art»–Athens/Thessaloniki 1998 1st Greek exhibition of objects by artists–“Mylos”, Thessaloniki

Αυτό που διαπραγματεύεται η δουλειά μου των τελευταίων τεσσάρων χρόνων είναι η σχέση του καλλιτέχνη με το έργο του, και ο τρόπος που ανά τους αιώνες λειτουργεί φτιάχνοντάς το. Έτσι, σε άλλα έργα μου λειτουργώ περισσότερο ως ιερέας ή μάγος ενός ξεχασμένου πολιτισμού, σε άλλα ως συλλέκτηςκαλλιτέχνης, αλλού ως αλχημιστής ή αρχιτέκτονας, κι αλλού ως ζωγράφος ή γλύπτης - ανακαλύπτοντας τόσες πλευρές μέσα μου, όσες είναι οι συγγένειες με καλλιτέχνες του παρελθόντος. Τοποθετώντας τον εαυτό μου απέναντι στα έργα-στιγμές της ιστορίας, τα επαναπραγματεύομαι μέσα από τις διαδικασίες αλλά και τη χρονική παράμετρο του σήμερα. Όχι απαραίτητα για να επαναλάβω ένα γνωστό θέμα με νέους αισθητικούς όρους, αλλά για να βιώσω τη διαδικασία παραγωγής του.

The thing that I have been exploring through my work over the past four years is the relationship between the artist and his work, and the way he (or she) has functioned during the creative process through the centuries. So, in some of my work I act more like a priest or a shaman of a forgotten civilization, in other cases as a collector/artist, sometimes as an alchemist or an architect, and other times as a painter or a sculptor - thus discovering as many facets of my self as there are affinities with artists of the past. As I confront the works of art that are in themselves moments in history, I treat them anew, filtering them through the processes and the time factor of the present. Not necessarily in order to repeat a well-known subject in fresh aesthetic terms, but rather in order to experience the process of its creation. 227

GALLERY YOUNG

vlassis art gallery Η Άίθουσα Τέχνης vlassis art gallery, ιδρύθηκε το 2005 στη Θεσσαλονίκη από τον Βλάσση Δημήτριο, Συντηρητή Έργων Τέχνης & Αρχαιοτήτων, με συνεχείς εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης (Ζωγραφική, Χαρακτική, Φωτογραφία, Εγκαταστάσεις, Digital art) καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σκοπός του είναι η παρουσίαση κυρίως νέων, δραστήριων αλλά και καταξιωμένων καλλιτεχνών με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, καθώς και η οργάνωση εκθέσεων στο εξωτερικό.

Vlassis art gallery was founded in 2005 in Thessaloniki by Dimitrios Vlassis, Conservator of Works of Art & Antiquities with continuous exhibitions of Contemporary Art (Painting, Printmaking, Photography, Installations, Digital art) by artists from Greece and abroad. His purpose is to present mostly young, energetic as well as well established artists with solo and group exhibitions, and also to organize exhibitions abroad.

vlassis art gallery Βεροίας 6, Άνω Λαδάδικα 54625 Θεσσαλονίκη Τηλ. 2310 552030 vlassisart@yahoo.com

Χωρίς τίτλο, 2010, χαρτί Untitled, 2010, paper

228

6 Verias str. Ano Ladadika 54625 Thessaloniki Phone number: 2310552030

229

GALLERY YOUNG

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΛΑΦΤΟΠΟΥΛΟΣ

DIMITRIS KARLAFTOPOULOS

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Αποφοίτησε το 2002 από τη Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ., ως ζωγράφος, με δάσκαλο τον Βαγγέλη Δημητρέα. Συνέχισε τις σπουδές του στη ίδια Σχολή, αυτή τη φορά στη χαρακτική με δάσκαλο τον Ξένη Σαχίνη, απ’ όπου και αποφοίτησε τον Μάρτιο του 2010. Από το 1998 διδάσκει χαρακτική στο “Κέντρο Χαρακτικής” του Δήμου Νεάπολης στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως τεχνικό προσωπικό στο ίδιο κέντρο. Επίσης, από το 2007 έχει αναλάβει μέρος του εικαστικού περιεχομένου στο περιοδικό Intellectum της Θεσσαλονίκης.

He was born in Athens in 1971. He received a degree in painting from the Academy of Fine Arts in Thessaloniki, under the tutorship of Professor Vangelis Dimitreas in 2002, and degree in printmaking in the same Academy, under the tutorship of Professor Xenis Sachinis in 2010. Since 1998 he’s been teaching printmaking in the graphic center, at the Municipality of Neapoli in Thessaloniki.

GALLERY YOUNG

EXHIBITIONS 2010 “Linocuts” Fotopoulou Gallery,Athens 2009 “Linocuts” Vlassis Art Com Gallery, Thessaloniki, 2008 “Printmaking” Crakovia, Poland 2007 “Printmaking” Aggelon Vima Gallery” Athens 2006 “1st international triennale of printmaking” Giza, Egypt 2005 “L’arte e il torchio” Cremona, Italy / “1st international triennale of Ex Libris” Lefkada 2004 “Miniprint 2004” Lahti, Finland 2003 “Crossroads 2003” Lecsand, Finlandv / “Small form triennale” Samalier, France 2002 “Small form prints” Nis, Serbia 2001 “5th dry point biennale” Uzice, Serbia 1999 “Art conXion” Thessaloniki

ΕΚΘΕΣΕΙΣ 2010 «Linocuts» Γκαλερί Φωτοπούλου, Μαρούσι . « Οι δάσκαλοι ζωγραφικής και οι φίλοι τους.» Δημοτική πινακοθήκη Χαλάστρας. 2009 «Το άλλο μισό», Γκαλερί Vlassis art com, Θεσσαλονίκη / «Zone Zero» Aττέρμων, Κίλκις «Dos oceanos un mar» Mexico city και San Luis «Linicuts 2008-2009» Γκαλερί Vlassis art com, Θεσσαλονίκη. 2008 «Be ware of digital prints», Κέντρο Χαρακτικής Δήμου Νεάπολης, Θεσσαλονίκη / «1η Triennale Χαρακτικής και τυπωμάτων», Κέντρο Χαρακτικής Δήμου Νεάπολης, Θεσσαλονίκη (τιμητική διάκριση) / «Έκθεση Χαρακτικής», Κρακοβία, Πολωνία «10 Χρόνια εργαστηρίου Χαρακτικής Α.Π.Θ.», Μ.Ι.Ε.Τ., Θεσσαλονίκη 2007 «Έκθεση εργαστηρίων Χαρακτικής», Ταλλίν, Εσθονία / «Έκθεση Χαρακτικής», Γκαλερί Αγγέλων Βήμα, Αθήνα / «Έκθεση Χαρακτικής», Γκαλερί Ειρμός, Θεσσαλονίκη / «Η κρυμμένη διάσταση της Χαρακτικής και των τυπωμάτων», Γκαλερί Red, Αθήνα 2006 «Ρέον Ύδωρ», Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη / «5η Διεθνής Triennale Χαρακτικής», Γκρίζα, Αίγυπτος / «4η Biennale φοιτητών Α.Σ.Κ.Τ.Ε», Κρήτη / «Έκθεση Εργαστηρίου Χαρακτικής Α.Π.Θ.», Αίθουσα Τέχνης Δήμου Αθηναίων, Αθήνα «7η Triennale μικρής φόρμας», Σαμαλιέ, Γαλλία 2005 «7η Biennale Ξηρής Χάραξης», Ούζιτσε, Σερβία «L’ arte e il torchio», Κρεμόνα, Ιταλία «1η Διεθνής Triennale Ex-Libris», Λευκάδα (Τιμητική διάκριση) / «3η Διεθνής Biennale χαρακτικής μικρής φόρμας», Τέττοβο, Π.Γ.Δ.Μ.

Up or Down, λινόλεουμ, 65x71,5εκ. Up or Down, linoleum, 65x71,5cm

Μμμ, δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό!, λινόλεουμ, 80,5x60εκ. Mmm, it’s not so realistic!, linoleum, 80,5x60cm

230

231

GALLERY YOUNG

Ζήνα Αθανασιάδου The Zina Athanasiadou gallery was founded in 1983. It has presented significant pioneering retrospective exhibitions by Greek artists of the 60’s generation, like Nikos Kessanlis, Vlassis Kaniaris and Daniel.

Η γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου ιδρύθηκε το 1983. Έχει πραγματοποιήσει σημαντικές αναδρομικές εκθέσεις πρωτοπόρων Ελλήνων καλλιτεχνών της γενιάς του ’60, όπως του Νίκου Κεσσανλή, του Βλάση Κανιάρη και του Δανιήλ. Μόνιμοι συνεργάτες της γκαλερί είναι οι: Αλέξανδρος Αβρανάς, Γιάννης Αδαμάκος, Δημήτρης Αληθεινός, Αλέξης Αυλάμης, Κωστής Βελώνης, Απόστολος Γεωργίου, Γιώργος Γκολφίνος, Γιώργος Γυπαράκης, Γεωργία Δαμοπούλου, Ράνια Εμμανουηλίδου, Μαριάννα Ιγνατάκη, Λίνα Θεοδώρου, Τέτα Μακρή, Μαρία Παπαδημητρίου, Δημήτρης Τζαμουράνης, Θανάσης Τότσικας, Έφη Χαλυβοπούλου, Αλέξανδρος Ψυχούλης κ.α. Τα τελευταία χρόνια προωθεί νέους καλλιτέχνες και έχει συνεργαστεί με τις Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η γκαλερί ανήκει στον Π.Σ.Α.Τ. (Πανελλήνιο Σύλλογο Αιθουσών Τέχνης) και συμμετέχει κάθε χρόνο στη foire της Αθήνας. Επίσης έχει συμμετάσχει στη MiArt του Μιλάνου το 2000 και στην ARCO της Μαδρίτης το 2004.

The permanent gallery collaborators are: Alexandros Avranas, Giannis Adamakos, Dimitris Alithinos, Alexis Avlamis, Kostis Velonis, Apostolos Georgiou, Giorgos Golfinos, Giorgos Giparakis, Georgia Damopoulou, Rania Emanouilidou, Mariana Ignataki, Lina Theodorou, Teta Makri, Maria Papadimitriou, Dimitris Tzamouranis, Thanasis Totsikas, Efi Halivopoulou, Alexandros Psychoulis etc. In recent years the gallery promotes young artists and has collaborated with the Fine Arts Schools of Athens and Thessaloniki. The gallery belongs to P.S.A.T. (National Art Galleries Association) and participates every year in the Athens fair. It has also participated in MiArt of Milan in 2000 and ARCO in Madrid in 2004.

GALLERY YOUNG

ΓΙΑΝΝΑ ΚΑΛΗ

YANNA KALI

Η Γιάννα Καλή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Αποφοίτησε με άριστα από τη Σχολή Καλών Τεχνών Α.Π.Θ., με δάσκαλο το Γιώργο Γκολφίνο. Το 2008 τιμήθηκε με έπαινο του Ιδρύματος Γιάννη Σπυρόπουλου και το 2009 εξέλαβε έπαινο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. ‘Έχει παρουσιάσει έργα της σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη όπως οι: Art Athina 2010, Οφθαλμοφανές, Τεχνόπολις Γκάζι, Αθήνα Σύγχρονη ελληνική ζωγραφική, η νέα γενιά - Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο [Συλλογή Γιώργου Κητή], Θεσσαλονίκη, Demo#1, Dynamo Project Space, Θεσσαλονίκη, Young Artists, Zina Athanassiadou Gallery, Θεσσαλονίκη, I create therefore I am, Κέντρο σύγχρονης τέχνης, Θεσσαλονίκη, Co-existence, Zina Athanassiadou Gallery, Θεσσαλονίκη κ.ά.

Yanna Kali was born in Athens, in 1981. She graduated with distinction from the School of Fine Arts, Aristotle University of Thessaloniki. Her teacher was Georgios Golfinos. In 2008 she was the recipient of the award of excellence from the Yannis Spyropoulos Foundation and in 2009 respectively, the award of excellence from the University of Ioannina. Her work has been included in important group exhibitions in Athens and Thessaloniki, including: Art Athina, 2010, Ofthalmofanes, (Crystal clear), Gazi Technopolis, Athens, Contemporary Greek painting – the younger generation, Vafopoulio Cultural Centre, Thessaloniki, (Georgios Kitis collection), Demo #1, Dynamo Project Space, Thessaloniki, Young Artists, Zina Athanassiadou Gallery, Thessaloniki, I create therefore I am, Centre of Contemporary Art, Thessaloniki, Co-existence, Zina Athanassiadou Gallery, Thessaloniki.

Στις συνθέσεις και τις κατασκευές της καλλιτέχνιδος ο θεατής ανακαλύπτει πάντα, το εσωτερικό των πραγμάτων, τη μήτρα, την αρχική προέλευση της κάθε ανθρώπινης συναισθηματικής ροπής και ηδονής, μέσα από την κρυφή παρατήρηση. (voyeurism)

οποίο κρατάμε τις δικές μας δόσεις αναμνήσεων επιθυμίας. Στα «αστικά» τοπία του έρωτα, η καλλιτέχνιδα εξωραΐζει, με την απεικόνιση της φυσικής τριχοφυΐας, το περίγραμμα της κλειδαρότρυπας σα να εξερευνά μέσω της μικρής κλίμακας, το λαβύρινθο του μητρικού πάθους, για να εξοικειωθούμε μ’ αυτό και ν’ αποκτήσουμε καθολική εμπειρία.

Στη σειρά Untitled η ζωγραφική γίνεται το μέσο, ο διπολικός άξονας μέσα από τον οποίο η Καλή «αναπαράγει» το ενδιαφέρον της για τους καταπιεσμένους ψυχολογικούς χώρους της ύπαρξης των σύγχρονων καιρών: μία μελέτη στην ανεξιχνίαστη ζωή της γυναίκας, η έκτη αίσθηση, η φυσική διάσταση του γυμνού συνδυάζεται με το μεταφυσικό, μεταμορφώνοντας σε προσωπικό βίωμα το μύθο του γυμνού, ο οποίος διατρέχει όλη την ιστορία του μοντέρνου ρασιοναλισμού και της ορθολογικής σκέψης.

Και τα χρώματα στις συνθέσεις καλούνται να δημιουργήσουν πλαστικό αλλά και ψυχικό - ταυτόχρονα - βάθος. Το χρώμα αποκτά σημειολογική διάσταση και ορίζει «χώρους» στο ευρύτερο έργο της καλλιτέχνιδος. Οι ζωγραφικές συνθέσεις μοιάζουν να κοιτούν αινιγματικά μέσα από την ηδονοβλεπτική οπή που άνοιξε o Marcel Duchamp στο έργο Étant donnés, χάρη στην οπή που είχε ήδη ανοίξει ο Gustave Courbet στο L’Origine du monde τον 18ο αιώνα.

Η εικόνα γίνεται κρυφό μυστικιστικό σύμβολο και η καλλιτέχνιδα μεταμορφώνει την οπτική λογική και συνοχή σε γραφιστικό παιχνίδι όπου συνυπάρχουν η τρυφηλότητα και η σαγήνη. Το προσωπικό της κωδικοποιημένο σύμπαν αγγίζει τη διφυία της ηδονοβλεψίας. Ο παρατηρητής θαυμάζει το κρυμμένο ποθητό αντικείμενο και η προσμονή του για θέαση και ευχαρίστηση ενισχύεται όπως ανακαλύπτει τα επάλληλα νοητικά επίπεδα της επιφάνειας. Το μολύβι σε συνύπαρξη με τον γραφίτη και το κολλάζ αποκτούν μια μυστική διάσταση χάρη στην υποβόσκουσα ρυθμικότητα και επανάληψη του «όλου». Το πλαίσιο – η κλειδαρότρυπαεντείνει τη σημειολογική διάσταση του σεναρίου της σεξουαλικότητας. Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία στατική, ζωγραφική εικόνα, προκαλείται η εντύπωση της κινούμενης αφηγηματικότητας –σα να παρουσιάζονται στατικά καρέ ταινίας.

Μαργαρίτα Καταγά Ιστορικός τέχνης, Επιμελήτρια Αθήνα, Ιούλιος 2010 Through the artist’s compositions and constructions the viewer is exposed to almost everything: the nature of things, the origins of human emotional affect and pleasure, the womb, via the act of voyeurism. In her series “Untitled” painting becomes the double axis through which the artist reproduces her unique vantage point of contemporary society. The psychologically restrained spaces of an urban lifestyle are dealt with in various everyday scenarios: a study of the unfathomable of a woman’s life, the sixth sense, the sizing of a nude study etc. These are then paired together with the super-natural, transforming the thematic of the nude into a deeply personal experience. It is noteworthy that the nude has been of the most important key themes throughout the modern history of rationalism and rational thought.

Διαφαίνεται η ζωγραφική επεξεργασία της δύναμης της φωτογραφίας, κάτι που παραπέμπει σ’αυτό που ο Roland Barthes όρισε στο Camera Lucida ως εξής: δεν αποτυπώνεται αυτό που δεν υπάρχει πια, αλλά αυτό που υπήρχε, από το

232

233

GALLERY YOUNG

ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΝΟΥΣΚΑΣ

The image becomes a secret symbol full of mysticism in the artist’s hands. She transforms the simple optical principle of viewing into an illusionistic game where voluptuousness meets with the alluring. Her own personal codified universe speaks of voyeurism.

GALLERY YOUNG

Γιάννα Καλή | Yanna Kali

Ο Θεοφάνης Νούσκας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1981, σπούδασε και αποφοίτησε από τις σχολές Καλών Τεχνών στο St. Etienne (DNAP, 2002) και στη Grenoble (DNSEP, 2004), Γαλλία. Έχει πάρει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις όπως «SUMMERTIME» στη Lyon, Γαλλία, «MULHOUSE 05» στην Mulhouse, Γαλλία, «ALLER-RETOUR» στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Θεσσαλονίκη, “Dinner”, Μουσείο Αθλητισμού Θεσσαλονίκης, “WEISS”, ίδρυμα “STARKE”, Βερολίνο στη Γερμανία, “13th Biennale of Young Artist of Europe and Mediterranean”, Μπάρι, στην Ιταλία, “14th Biennale of Young Artist of Europe and Mediterranean”, Σκόπια, Biennale 2 Θεσσαλονίκης, ANA KATA 221 δυτικές προθέσεις, Κέντρο πολιτισμού, “Έναρξη” και Dynamo Project Space στη Θεσσαλονίκη. Επίσης έχει πάρει μέρος σε και διάφορα βίντεο φέστιβαλ όπως στο Φεστιβάλ βίντεο «Παράξενη Οθόνη» στη Θεσσαλονίκη, «ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ» στην Αθήνα, ATHENS VIDEO FESTIVAL ’06, «Cinema with Greek Accent», «Nuit Blanche 06» Τορόντο στον Καναδά, Visual Arts Festival “Action Field KODRA 07”, Θεσσαλονίκη, “KATASKEVI”-ART ATHINA, “Streaming festival 08”, Hague στην Ολλανδία, “VIDEOHOLICA 08”, ART BIENNALE, Βάρνα στην Βουλγαρία, Φεστιβάλ τεχνών “Espacio uno”, Πεδίο Δράσης Κόδρα στην Θεσσαλονίκη, Glimmer: 7th Hull International Short Film Festival, Hull στην Αγγλία. Από το 2008 ζει και εργάζεται στο εργαστήριο “πυρήνας” στην Θεσσαλονίκη.

The viewer admires the hidden object of desire and his expectation to finally witness it grows as the various layers of information are slowly revealed on the canvas. Pencil co-exists with graphite and the collage takes on another dimension due to the repetition and rhythm of the whole. The frame, a keyhole, augments the signification that is implicit in an underlying sexuality. The seemingly static surface of the painting gives the impression of a narrative, like the moving frames of a film sequence. One can also distinguish the painterly treatment of the photograph, and be reminded of what Roland Barthes has written with regards to it: the photograph doesn’t represent what is not there anymore, but what has been there, something from which we keep our personal memories of desire. In these urban landscapes of lust, the artist appraises in full detail the pubic hair of the female genitalia. In this respect, the outline of the keyhole becomes the frame via which to explore on a small scale the whole labyrinth of motherly passion, so as to familiarise ourselves with it and experience it first hand. Even the colours in Kali’s compositions give a degree of emotional and formal depth. Colour has its meaning and defines “spaces” in the artists overall working process. The painterly compositions enigmatically contemplate the hole that Marcel Duchamp voyeuristically cut open in Etant donnés, following the slit that Gustave Courbet had already instigated with his L’origine du monde in the 18th century.

Theofanis Nouskas was born in Thessaloniki in 1981. He studied and graduated from the faculty of Fine Arts of St. Etienne (DNAP, 2002) and from Grenoble (DNSEP, 2004),France. He has participated in various team exhibitions such as «SUMMERTIME» in Lyon, France, «MULHOUSE 05» in Mulhouse, France, «ALLER-RETOUR» at the French Institute, Thessaloniki, “Dinner”, the Sports Museum of Thessaloniki, “WEISS”, institution “ STARKE “, Berlin, Germany,” 13th Biennale of Young Artist of Europe and Mediterranean “, Bari, Italy,” 14th Biennale of Young Artist of Europe and Mediterranean “, Skopje, Biennale 2, Thessaloniki, ANA KATA 221 Western intentions, culture center “Enarxi” and Dynamo Project Space in Thessaloniki. He has also taken part in several video festivals like the video Festival “Strange screen” in Thessaloniki platform in Athens, ATHENS VIDEO FESTIVAL ‘06, «Cinema with Greek Accent», «Nuit Blanche 06» Toronto of Canada, Visual Arts Festival “Action Field KODRA 07”, Thessaloniki, “KATASKEVI”-ART ATHINA, “Streaming festival 08”, Hague in Holland, “VIDEOHOLICA 08”, ART BIENNALE, Varna of Bulgaria, Festival of Arts “Espacio uno”, Action Field Kodra in Thessaloniki, Glimmer: 7th Hull International Short Film Festival, Hull, England. Since 2008 he lives and works in the laboratory ‘pirinas’(“core”) in Thessaloniki.

Margarita Kataga Art Historian, Curator, Athens, July 2010

234

Χωρίς Τίτλο, 2010, μολύβι, γραφίτης και κολάζ σε χαρτί, 100x100εκ. Untitled, 2010, pencil, graphite and collage on paper, 100x100cm

235

GALLERY YOUNG

“Gegenleistung”

“Gegenleistung” (Quid pro quo, land in exchange of)

“Το ποσοστό τετραγωνικών μέτρων που σας αντιστοιχεί καθορίζεται με βάση την πραγματική αξία του οικοπέδου και τους όρους δόμησης (συντελεστές δόμησης,κάλυψης, ύψους κτλ) της περιοχής. Η προσφορά - ζήτηση παίζει καθοριστικό ρόλο, αφού σε περιοχές που υπάρχει έλλειψη οικοπέδων, το ποσοστό αντιπαροχής που δύναται να σας προσφέρουν φτάνει το 60%, ενώ σε περιοχές όπου υπάρχει σχετική αφθονία, όπως στις περισσότερες περιοχές της χώρας, το ποσοστό περιορίζεται στο 30-40%. Σημαντικό ρόλο όμως παίζει η αξιοπιστία στην ολοκλήρωση του συμφωνηθέντος έργου και η ποιότητα των υλικών που θα χρησιμοποιηθούν. Η καλή συνεργασία μεταξύ εργολάβου - οικοπεδούχου είναι απαραίτητη ώστε να μην υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις από την πλευρά του οικοπεδούχου. Για να ικανοποιηθεί ο οικοπεδούχος αλλά και για να έχει κέρδος ο εργολήπτης, το ποσοστό αντιπαροχής που θα πάρει ο πρώτος δεν πρέπει να ξεπερνά το 40-50%. Η πολυπλοκότητα των διαδικασιών της αντιπαροχής αναδεικνύει το ρόλο ενός επαγγελματία κτηματομεσίτη που βοηθάει να ξεπεραστούν οι συνηθισμένες εμπλοκές κατά την διάρκεια της σκληρής διαπραγμάτευσης. Προτείνεται η καλύτερη δυνατή λύση παρουσιάζοντας την τόσο σε προσχέδιο όσο και σε πλήρη ανάλυση την προοπτική εμφάνιση του έργου. Επιπλέον παρουσιάζονται τα αρχιτεκτονικά προσχέδια της όψης του υπό κατασκευή κτηρίου του υπό κατασκευή έργου. Το επόμενο βήμα είναι η συγγραφή υποχρεώσεων, ενός κειμένου δηλαδή το οποίο καθορίζει τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν στην οικοδομή, την ποιότητα και την ποσότητά τους, καθώς και την κατά περίπτωση ειδική συμφωνία, όπως η τοποθέτηση καλύτερων υλικών στις ιδιοκτησίες που αντιστοιχούν στην αντιπαροχή του οικοπεδούχου κτλ. Έπειτα γίνεται η επιλογή του τελικού αρχιτεκτονικού σχεδίου και η μονογραφή του. Το επόμενο είναι η σύνταξη και υπογραφή ιδιωτικού προσυμφώνου εργολαβικού συμβολαίου, το οποίο είναι ένα είδος δέσμευσης πριν από την υπογραφή του τελικού συμβολαίου, ώστε οι συμβαλλόμενοι να είναι νομικώς καλυμμένοι. Στη συνέχεια, πραγματοποιείται η ολοκλήρωση των οριστικών σχεδίων με τοπογραφικό και συντάσσεται ένας πίνακας των αναλογούντων ποσοστών επί του οικοπέδου ο οποίος συμπεριλαμβάνεται στο συμβόλαιο - εργολαβικό δηλαδή τα ποσοστά που αναλογούν στον ιδιοκτήτη κάθε διαμερίσματος καθώς και το ποσοστό συμμετοχής του στις δαπάνες των ιδιοκτησιών, της αντιπαροχής και του εργολήπτη. Τέλος, συντάσσεται και υπογράφεται το εργολαβικό, που ρυθμίζει όλες τις βασικές & επι μέρους λεπτομέρειες του έργου ώστε η συμφωνία να είναι πλέον έγκυρη...”

The percentage per sq. Meter that relates to the amount a landowner will receive in exchange for his land, is dependant upon the real estate valuation of the plot of land and also upon the building regulations of the area (building factors such as: building coverage, building area, building height etc.) The relationship between demand and offer plays a very important role, since in the cases where there is little land on offer the percentage per exchange can reach up to 60% for the landowner, whilst in areas where there is an abundance of free land, which is the case with most of the areas in Greece, this amount will be limited to 30-40%. Another important factor is the reliability of the contractor in delivering the agreed construction on time as well as the quality of materials used in the construction. The level of co-operation between contractor and landowner is crucial so that outrageous demands from the latter’s side will be minimized. In order for the landowner to be content and that the contractor maximizes his profit, the percentage the first will be rewarded with should not be above 40-50%. Executing land exchange is a complex and difficult procedure that necessarily demands a lot of tough negotiations and in most cases, will make a professional and strong and estate agent. The best possible solution is presented, first as a draft and later as a fully developed plan together with the potential emergence of the construction. Architectural plans are also presented, showing the front of the building as well as plans of the construction.T he next necessary step is the delegation of obligations, which is written out. This includes analysis of the materials that will be used, their quantity and quality as well as any other special agreement that refers to applying better quality materials to the future properties of the landowners. In the following phase, the final architectural plans are chosen and initialized. Next a contractors contract is drawn, which is a legally binding private agreement before the final contract is signed. The final plans are designed with the help of planners and a table is drawn to illustrate the percentages that correspond to the initial plot of land. This table forms part of the final contract that demonstrates the distributed built land that will become the landowner’s property, as well as the percentage of his contribution towards professional expenses associated with the property, the contractor and the estate agent. Lastly, the contractor’s contract is written out, and this regulates all of the basic and smaller details of the construction, making the initial agreement valid.

GALLERY YOUNG

Θεοφάνης Νούσκας | Τheofanis Nouskas

Gegenleistung, ξύλο, ριπολίνη, βερνίκι, βίδες, πυρογράφος, μολύβι, διαστάσεις μεταβλητές Gegenleistung, wood, gloss paint, varnish, screws, pyrographer, pencil, variable dimensions

236

237

Σάββατο 28 Aυγούστου, 20:00 Saturday August 28th, 20:00 Κυβερνείο Θεσσαλονίκης ή Παλατάκι Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης

Το εργαστήριο (workshop) της Λίας Τερματζίδου ερευνά την αναμορφωτική δύναμη του άλλου. Οι άλλοι μπορούν να διαμορφώσουν την εικόνα μας; Ένα κοίταγμα, μια ματιά, ένα βλέμμα των άλλων είναι μια περιπλάνηση στη ζωή μας. Η Λία Τερματζίδου αυτοφωτογραφίζεται ως άλλος και προτείνει στους άλλους συμμετέχοντες στο εργαστήριο να αναθεμελιώσουν, να αναδημιουργήσουν το πορτραίτο της με κολάζ, επιχρωματισμούς και ό,τι άλλο πρωτότυπο μέσο. Στο ερώτημα «Είμαι εγώ;» οργανώνεται ένα εργαστήριο πάνω στην κοινωνική οντολογία του αυτιστικού ατόμου που μεταμορφώνεται σε άτομο που εκτίθεται, αναμορφώνεται, συμμετέχει στην κοινωνία, σε οτιδήποτε συνιστά τον άνθρωπο ως συλλογικό υποκείμενο. Το πρόσωπο γίνεται πορτραίτο. Το πρόσωπο διέπεται από την εντελέχεια του πορτραίτου. Εμψυχώνοντας το πρόσωπο της σε πορτραίτο, η Λία Τερματζίδου κάνει το εργαστήριο μια πράξη Αλτουσεριανή: αναπαριστά τη φανταστική σχέση του ατόμου με τις συνθήκες ύπαρξής του. Φαίνεται απλά ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει ως πραγματικό υποκείμενο, είναι φυλακισμένος στο βλέμμα των άλλων, στην ζωή των άλλων. Ενώ στο πυρήνα της οικειοποίησής του ο άνθρωπος είναι ουσιωδώς ελεύθερος (της οικείας γνώμης αυτοκράτωρ), στην πράξη ενεργεί συχνότατα ως ελεεινός δούλος της ανάγκης, της προσαρμογής, της ομοιογένειας, της διαστρεβλωμένης και ανολοκλήρωτης υποκειμενικότητας. Χάρης Κοντοσφύρης Βερανζέρου, Ομόνοια 8/8/2010 The aim of Lia’s Termatzidou workshop is to explore the reformative power of another. How can others contribute to shaping the image of ourselves? A glance, a gaze, a look from the others constitutes a tour of our lives. Lia Termatzidou takes pictures of herself as “another person” and suggests to the participants of her workshop to reconstruct and recreate her self-portrait This is achieved through collage, over-paintings or any other original means. Is it me?” is the question upon a workshop is organized; on the social ontology of an autistic individual who is transformed into a person who is exposed, reformed, and represented as a collective entity in anything. The face becomes the portrait. The face is governed by the entelechy of the portrait. Animating her face into a portrait, Lia Termatzidou transforms her workshop into an Althusserian act: she represents the imaginary relationships of individuals to the conditions of existence. It simply appears that the person cannot live as a real subject; he is jailed in the looks of others, in the lives of people around him. While in the core of his appropriation the human being is substantially free (emperor of the intimate opinion), in fact in practice often acts as a miserable slave of necessity, adaptation, homogeneity, and of distorted and incomplete subjectivity. Harris Kondosphyris Veranzerou, Omonia, August 2010

238

— Workshop — ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ; Ιs this me?

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου, 11:00 Saturday August 4, 11:00 Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς “Μελίνα Μερκούρη” Municipality Theatre of Kalamaria “Melina Merkouri”

Συντονισμός και επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος Ομιλητές: Χάρης Σαββόπουλος Απόστολος Καλφόπουλος Αρετή Λεοπούλου Coordination and Curator: Harris Savvopoulos Speakers: Harris Savvopoulos Apostolos Kalfopoulos Areti Leopoulou

240

— DISCUSSION PANEL — Ζωγραφική. Ζωγραφική; Ζωγραφική! Painting. Painting? Painting!

Ζωγραφική. Ζωγραφική; Ζωγραφική! Ίσως στη ζωγραφική δεν είναι όλα αυτονόητα. Η κατασκευή ενός εικαστικού ψευδαισθητικού χώρου που μέσα του ο ζωγράφος αναπαριστά ή καταγράφει μορφές και φόρμες δεν αρκεί για να προσδιορίσει την ουσία της ζωγραφικής. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα το ζωγραφικό χώρο. Πρέπει αυτός πάντοτε να βρίσκεται επάνω σε ένα μουσαμά ή ένα κομμάτι χαρτί; Δηλαδή επάνω σε μια ζωγραφική επιφάνεια; Μάλλον όχι! Ωστόσο δεν αποκλείεται. Στην πρώτη περίπτωση, οι πειραματισμοί του Picasso και του Tatlin, του Switters, ακόμα και του Duchamp, δείχνουν συμπεριφορές τέτοιες που επιτρέπουν πολλούς συλλογισμούς σχετικά με την αναγνώριση της ζωγραφικής ως πράξης αποκλειστικά στις δύο διαστάσεις και τον ψευδαισθητικό χώρο. Εξ άλλου το ζήτημα του ζωγραφικού χώρου, είναι έκτος των άλλων ένα ζήτημα που σε πολύ μεγάλο βαθμό προσδιορίζεται από τον πολιτισμό. Δηλαδή ο χώρος αυτός υπάρχει με διαφορετικό τρόπο στη ζωγραφική των πρωτόγονων ή τη Βυζαντινή ζωγραφική από τον τρόπο με τον οποίο η ευρωπαϊκή παράδοση αντιλαμβάνεται την αναπαράσταση. Είναι γνωστό εξ άλλου ότι υπάρχει έκτος από τον ψευδαισθητικό χώρο ο συναισθηματικός ή ο τοπολογικός. Αυτές τις εκδοχές του χώρου θα τις δούμε να συνυπάρχουν άλλοτε σε μια εικόνα και άλλοτε στο έργο ενός καλλιτέχνη κατά κύριο λόγο στα ημερολόγια της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας των άρχων του 20ου αιώνα. Η ρήξη θα ξεπηδήσει από τα σπλάχνα της πρωτοπορίας με τους πειραματισμούς του Picasso αλλά θα μετουσιωθεί σε ουσιαστική εικαστική συμπεριφορά – δυστυχώς και μόδα - στα μεταπολεμικά χρόνια. Η σκέψη του Καταλανού καλλιτέχνη να διαχωρίσει το υποστήριγμα από την εικόνα είναι η αρχή. Η συνέχεια εύλογη αφού αμέσως προκύπτει η απορία, τι συμβαίνει όταν αντί να επικαθίσει η εικόνα στο υποστήριγμά της (το μουσαμά) αποσπασθεί και αφήσει να εισβάλει ο πραγματικός χώρος ανάμεσά τους. Μήπως έτσι μπορούμε να μεταφέρουμε την αθέατη πίσω όψη του αντικειμένου μπροστά; Να δούμε το αντικείμενο περίοπτο στις δύο διαστάσεις;

Ο W. Tatlin, συνεπαρμένος από την κουλτούρα των υλικών το αποδίδει με το δικό του τρόπο. Ζωγραφίζει με γυαλί αντί με χρώμα, με μέταλλο, με ξύλο. Τα στερεώνει στο υποστήριγμα και τα αφήνει να δημιουργήσουν το δικό τους πραγματικό χώρο. Παραδείγματα παρόμοια θα βρούμε αρκετά στην τέχνη του μεσοπολέμου, σχεδόν σε όλα όμως το κίνητρο αφενός και η αφορμή αφετέρου προέρχονται από τον χώρο της τέχνης. Ακόμα και στις περιπτώσεις που η ρωσική αβανγκάρντ επιχειρεί να «ζωγραφίσει» στο χώρο (π.χ. Ροντσένκο κ.α.) οι προθέσεις τους έχουν αφετηρία το όραμα η τέχνη να ζυμωθεί με την καινούργια κουλτούρα και να δημιουργηθεί μια καινούργια καθημερινότητα. Την περίπτωση του Marcel Duchamp όμως πρέπει να τη διαβάσουμε διαφορετικά, γιατί ο καλλιτέχνης μετατρέπει τη ζωγραφική πράξη σε απόφαση, τη διαδικασία αναπαράστασης του αντικειμένου σε πράξη επιλογής του αντικειμένου. Και ρίχνει τα θεμέλια μιας σπουδαίας αλλαγής. Όταν ο σουρεαλισμός έπαψε να είναι μια ιστορία απελευθερωτικής επιθυμίας, ο δισδιάστατος χώρος σταμάτησε επίσης να είναι το πρωταρχικό μέσο έκφρασης και η σημασία του έργου του καλλιτέχνη θα έρθει να συναντήσει τον μεταπολεμικό πολιτισμό. Την κουλτούρα της κατανάλωσης και της διαφήμισης. Τον πολιτισμό του αντικειμένου και την αξία του πράγματος. Νωρίτερα όμως ο B. Newman θα αναρωτηθεί μπροστά στις μεγάλες μονοχρωματικές του επιφάνειες: Μετά από τη θηριωδία του πολέμου τι να ζωγραφίσουμε; Πρέπει να αρχίσουμε ξανά από την αρχή. Εκτός από τη θηριωδία του πόλεμου ο Newman, συλλογίστηκε σα να είχε στο νου του μια άλλη μορφή αποτροπής από τις αντιλήψεις του μοντέρνου, ελιτιστική μεν στην αρχή, αλλά διαδεδομένη με τη μορφή της εμπορευματοποίησης και στη συνέχεια κυρίαρχη, με την έκρηξη της κατανάλωσης. Στα μεταπολεμικά χρόνια, όταν συνειδητοποιήθηκε η αποτυχία μεταμόρφωσης του κόσμου που επιχείρησε η πρωτοπορία, η ζωγραφική θα ξαναδιαβάσει το Dada και θα συναντήσει και πάλι τον Duchamp μέσα από το πρίσμα των αντικειμένων και του assemblage, με τον Rauschemberg και

241

DISCUSSION PANEL

Painting. Painting? Painting!

τον Johns. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ο L. Fontana και ο Yves Klein, προσπαθούν με διαφορετικό τρόπο από την ιστορική πρωτοπορία, καταργώντας τον ψευδαισθητικό χώρο να οδηγήσουν τη ζωγραφική τους στον πραγματικό ή τον «διανοητικό» χώρο. Η Οιδιπόδεια σύγκρουση – με τον Picasso - των μεταπολεμικών αναζητήσεων της ζωγραφικής, θα φτάσει να ενσωματώσει την τεχνολογία και τα καινούργια μέσα που θα αντικαταστήσουν το πινέλο, το λάδι ή το τελάρο. Πιο μπροστά, λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του ΄60, νεαροί μινιμαλιστές ζωγράφοι θα ασκήσουν κριτική στην ψευδαισθητική ζωγραφική (π.χ. στον Mondrian) μιλώντας για ολιστικούς πίνακες σε αντιπαράθεση με τη ζωγραφική του «επί μέρους» της ιστορικής πρωτοπορίας. Σύντομα, η ζωγραφική τους θα περάσει στις τρεις διαστάσεις, αντικαθιστώντας το υποστήριγμα του τελάρου με τον πραγματικό χώρο, το χρώμα με το ηλεκτρικό φως του νέον, το σχέδιο του αντικειμένου με την κατασκευή του αντικειμένου κ.τ.λ. Αυτές οι προτάσεις που θα γίνουν σύντομα μια παγκόσμια γλώσσα, θα διασταυρωθούν με άλλες αμιγώς ζωγραφικές όπως είναι η γλώσσα του άμορφου, οι προσπάθειες της ομάδας Cobra, των νέων Ρεαλιστών που ξαναδιαβάζουν τον Duchamp, της Arte Povera. κ.α. Όσο πλησιάζουμε στα χρόνια του ’70 και του ’80, θα φτάσουμε στη μεγάλη παρεξήγηση. Για άλλους σκόπιμη (η τέχνη έχει μπει για τα καλά στον αστερισμό της εμπορευματοποίησης) για άλλους όχι. ‘Όσοι ζωγραφίζουν είναι συντηρητικοί και όσοι κάνουν «εγκαταστάσεις» προοδευτικοί. Η Ελλάδα βιώνει αυτές τις διακρίσεις με μεγάλη σφοδρότητα. Οι κάθετες διαιρέσεις, κατ΄ εξοχήν φαινόμενο του διαφωτισμού θα δημιουργήσουν φυγόκεντρες δυνάμεις, θα δημιουργηθούν μέτωπα στα οποία με τη λογική του συρταριού συνωστίζονται καλλιτέχνες και ζωγράφοι, δημιουργοί που έχουν ανοίξει διάλογο με το πνεύμα της εποχής τους και άλλοι που εγκλωβισμένοι στο νέο-συντηρητικό κλίμα της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζουν να μηρυκάζουν τις αντιλήψεις της γενιάς του ’30. Από την άλλη πλευρά μια παρόμοια κατάσταση που μαζί με τους καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν στο χώρο, αλλά και τους γλύπτες (εξ αιτίας της στρεβλής ερμηνείας του όρου πλαστικές τέχνες), ταξινομούνται όλοι εκείνοι που συσσωρεύουν στο χώρο ή στο μουσαμά χώματα, πέτρες, ξύλα και ό,τι τύχει στο δρόμο τους. Η σύγχρονη ελληνική τέχνη μεθυσμένη από την εμπορευματοποίηση προσφέρει στην ημιλιπόθυμη κοινωνία του life style εκείνο που έχει ανάγκη. Και προσπεράσαμε εκείνο που έπρεπε και οφείλαμε να δούμε. Ότι η ζωγραφική, η τέχνη, είτε γίνεται σε δύο διαστάσεις, είτε σε τρεις διαιρείται οριζόντια και όχι κάθετα. Στο σιτάρι και την ήρα. Στο λάδι και τον κατιμά. Και τώρα που το κύμα της εποχής ξανάφερε στην επιφάνεια τη «ζωγραφική» ίσως αξίζει να αναρωτηθούμε ποια είναι η ζωγραφική σήμερα. Το 2010. Χάρης Σαββόπουλος Κριτικός και Ιστορικός Τέχνης

Perhaps as far as painting is concerned, not everything is obvious. The construction of a visual art illusory space where the painter represents or records shapes and forms is not sufficient to define the essence of painting. Let’s take as an example the painting area. Does it always have to be on a canvas or on a piece of paper? That is, onto a painted surface? Probably not! But also it is not impossible. In the first case, the experiments of Picasso and Tatlin, Switters, even Duchamp, show such behaviours that allow multiple reflections on the recognition of painting as an act exclusively in two dimensions and the illusory space. Besides, the issue of the painting area is among other things an issue that is largely determined by culture. This means that this area exists in a different way in the primitive painting or in Byzantine art from the way the European tradition realizes the representation. Moreover, it is known that apart from the illusory space, there is the emotional or the topological. We will see these versions of the space co-exist sometimes in a picture and sometimes in an artist’s work, primarily in the diaries of the European avant-garde of the early 20th century. The break will emerge from the bowels of the avant-garde with the experiments of Picasso, but it will be transformed into essentially visual behaviour -even fashion unfortunately-during the post-war years. The Catalan artist’s thought of separating the structure from the picture is the beginning. What follows next is reasonable since the question that immediately arises, is what happens if instead of the picture settling on its support (the canvas), it is detached and lets the real space invade between them. Maybe this way we can move the unseen back side of the object to the front? So we can see the prominent object in the two dimensions? W. Tatlin, fascinated by the culture of materials, attributes it in its own way. He paints with glass instead of paint, metal, or wood. He secures them on the structure and lets them create their own real space. Enough similar examples will be found in the art of the interwar period, but in almost all of them, both the stimulus and the reason come from the world of art. Even when the Russian avant-garde attempts to “paint” in space (eg Rontsenko etc.) their intentions have as a starting point the vision of art fermenting with the new culture and creating a new routine. But the case of Marcel Duchamp should be read differently, because the artist transforms the act of painting into

242

DISCUSSION PANEL

and others trapped in the neo-conservative atmosphere of the Greek society continue to ruminate on the ideas of the generation of the 30s. On the other hand, a similar situation in which among the artists who paint on the spot and the sculptors (because of the distorted misinterpretation of the term plastic arts ), are classified all those who pile up in a space or on the canvas dust, rocks, wood and anything that might be found in front of them.

a decision, the process of representing the object into an act of choice of objects. And he lays the foundations of a great change. When surrealism ceased to be a story of liberating desire, the two-dimensional space also ceased to be the primary means of expression and the importance of the artist’s work meets the post-war culture, the culture of consumption and advertising, the culture of the object and of the value of the object. Earlier, however, B. Newman will wonder in front of his large monochromatic surfaces: after the brutality of war, what should we paint? We have to start again from scratch. Apart from the brutality of war, Newman, seemed as if he had in mind another form of aversion from the perceptions of the modern. This was elitist at first, but became widespread in the form of commercialization and then dominant, with the explosion of consumption. In the post-war years, when it was realized that the avant garde’s attempt to transform the world was a failure, painting will reinterpret Dada and will meet again Duchamp in the light of objects and assemblage, with Rauschenberg and Johns. On the other side of the Atlantic, L. Fontana and Yves Klein try a different way from the historic avant-garde by removing the illusory space in order to lead their painting to the real or “mental” space. The oedipal conflict --with Picasso -of the post-war research in painting will come to incorporate technology and the new means which will replace the brush, the oil or the canvas. Earlier, shortly after the beginning of the 60s, young minimalist painters will criticize the illusory painting (eg. Mondrian) talking about holistic paintings as opposed to the painting of the “individual” historical avant-garde.

Contemporary Greek art, intoxicated by commercialization, offers to the almost faint society the life style that is needed. And we passed what we should and ought to see. That painting, art, whether it is done in two dimensions or in three, it is divided horizontally rather than vertically. Into the wheat and the chaff. Into the oil and the dregs. And now that the wave of the times has brought back to the surface the “painting”, it might be worth asking ourselves what is the painting toda,. in 2010. Harris Savvopoulos Critic and Art Historian

Soon, painting will pass to the three dimensions, replacing the support of the canvas with the real space, color with neon electric light, the drawing of the object with the construction of the object, and the like. These ideas which will soon become a global language, can be cross-referenced with other pure paintings such as amorphous language, the efforts of the Cobra group, the neorealists who reread Duchamp, the Arte Povera. etc As we approach the years of the 70s and 80s we will get to the big misunderstanding. For some intentional (art has entered the constellation of commercialization for good), for others not. “Those who paint are conservative and those who do “installations” are progressive. Greece is experiencing these distinctions with great ferocity. The vertical division, a typical phenomenon of the enlightenment, will create centrifugal forces, will create fronts with which the logic of the drawer artists and painters are being crowded into, creators who have opened a dialogue with the spirit of their times

243

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-ΤΕΧΝΗ | Art & Psychology μέλος της American Association Art therapy & της British Association of Art Therapist (a member of American Art Association Art Therapy and of the British Association of Art Therapists)

ΤΕΧΝΗ & ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ (ART-THERAPY) «Εργαστήριο ελεύθερης έκφρασης / Γνωριμία με την art-therapy» Project “αυτό πορτραίτα”

Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων/εκδηλώσεων στο Στρατόπεδο Κόδρα οι εκπαιδευόμενοι του master εικαστικής ψυχοθεραπείας που διεξάγεται στο Κέντρο ¨Ψυχολογία -Τέχνη¨ θα παρουσιάσουν το εικαστικό δρώμενο ¨αυτό- πορτραίτα¨. Το δρώμενο το οποίο επιλέχτηκε αφορά τον ¨εαυτό¨ και η ιδιαιτερότητα του εικαστικού αυτού γεγονότος είναι ότι οι συμμετέχοντες καλούνται να ζωγραφίσουν τον εαυτό είτε συμβολικά είτε ρεαλιστικά, το πώς πιστεύουν οι ίδιοι ότι είναι και κατά δεύτερο λόγο πώς πιστεύουν ότι τους βλέπουν οι άλλοι, δηλαδή την ¨προσωπική¨ αντίληψη και την ¨αντικειμενική¨ αντίληψη του εαυτού. Με τον τρόπο αυτό καλούνται να διεισδύσουν παραπάνω με τα εικαστικά μέσα στην ανασκόπηση και αναγνώριση του εαυτού τους. Τα πορτραίτα μπορεί να ταυτίζονται, μπορεί να συγκρούονται, μπορεί να είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Σε οποιαδήποτε περίπτωση η όλη αυτή διαδικασία οδηγεί σε μια μεγαλύτερη αυτογνωσία που είναι και ο στόχος της εικαστικής ψυχοθεραπείας (art-therapy). Συντονισμός/επιμέλεια εργαστηρίου Έλενα Τονικίδη Ψυχολόγος - εικαστικός ειδ. στην εικαστική ψυχοθεραπεία Eμψυχωτές εκπαιδευόμενοι στηνεικαστική ψυχοθεραπεία: Καρκαντώνη Χρύσα, Στοϊμένου Μαρία, Φιλίππου Μαρούδα, Πολυζοπούλου Λυδία, Παπαδοπούλου Άννα, Τσιρίδου-Πετσάνη Ευσταθία, Μασχαλίδη Δήμητρα, Κατωπόδη Ιωάννα, Χαιροπούλου-Σίανου Μαρία

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-ΤΕΧΝΗ PSYCHOLOGY-ART

Εκπαιδευτικό πρόγραμμα στην εικαστική ψυχοθεραπεία Educational program in Art-therapy

Η «Ψυχολογία-Τέχνη» είναι μια Επιστημονική, μη κερδοσκοπική εταιρία με την πλήρη επωνυμία “Εταιρία Αρωγής Ψυχικής Υγείας, Κοινωνικής Στήριξης, Εκπαίδευσης & Δημιουργίας”. Η Εταιρία δραστηριοποιείται εκπαιδευτικά σε τομείς Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας, σε τομείς Τέχνης και σε τομείς συνάντησης της ψυχολογίας και της τέχνης, ενημέρωση σε θέματα ψυχικής υγείας κοινωνικών ομάδων, προβολή της δημιουργικότητας των ατόμων με ψυχική διαταραχή, κοινωνική στήριξη, ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου και προάσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχική διαταραχή κλπ.

4ArTS «Θεραπείες μέσω Τέχνης» 4η Διεθνής Φοιτητική Συνάντηση (4th International Encounter for Arts Therapies Students) “FOR STUDENTS BY STUDENTS” 3-6 Σεπτέμβριου 2009 Αθήνα ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-ΤΕΧΝΗ, Ο ΔΡΟΜΕΑΣ (Ένα εικαστικό δρώμενο/εγκατάσταση) The Runner”, “Psychology-Art” Art Therapy students performance/installation

ΔΙΑΛΕΞΗ Ακολουθεί πεντάλεπτη εισήγηση για την εικαστική ψυχοθεραπεία από την κ. Έλενα Τονικίδη, ψυχολόγου-εικαστικού και διάλεξη με θέμα: «Τέχνη και ψύχωση: ζωγραφική ατόμων με ψυχική διαταραχή» του Παύλου Βασιλειάδη, ψυχίατρου, διευθυντή ΕΣΥ στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και επιστημονικά υπεύθυνου στη Μονάδα Πολιτιστικής Επικοινωνίας του ΨΝΘ. Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου | Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς “Μελίνα Μερκούρη”, ώρα 10:00

“PSYCHOLOGY – ART” Educational program on art-therapy

Ομαδικό εικαστικό δρώμενο «Το φίδι» 1η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης Κ.Μ.Σ.Τ. ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-ΤΕΧΝΗ ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΛΗΞΗΣ «ΕΤΕΡΟΤΟΠΙΕΣ» 22-23 Σεπτεμβρίου 2007 | Αποθήκη Γ, Αίθουσα Σεμιναρίων, Λιμάνι Θεσσαλονίκης

Laboratory of free expression /Acquaintance with art-therapy Project “self portraits”

In the context of the activities/events in Camp Kodra, the trainees of the masters in art therapy that is carried out in the Centre “Psychology – art.” will present the art happening, “self-portraits.” The selected happening concerns the “self” and the specificity of this art event is that the participants are asked to paint the self either symbolically or realistically, the way they see themselves, and secondarily how they believe that the others see them, that is to say the “personal” perception and the “objective” perception of self. In this way they are asked to penetrate even more with artis-

tic means in the examination and recognition of self. These double portraits can be identified, can collide, or they can they can be completely contrary. Regardless, this entire process leads to grater self-awareness that is also the objective of art-therapy. Co-ordination / editing workshop Elena Tonikidi, psychologist- artist specialized in art therapy Animators students in art therapy: Karkantoni Chrisa, Stoimenou Maria, Philippou Marouda, Polyzopoulou Lydia, Papadopoulou Anna, Tsiridou - Petsani Eystathia, Maschalidi Dimitra, Katopodi Ioanna, Chairopoulou - Sianou Maria

244

Π. Μελά 38, 1ος & 3ος όρ., Θεσσαλονίκη Τηλ. & Fax : 2310 257 070 P. Mela 38, 1st & 3rd floor, Thessaloniki Tel. & Fax: 2310 257 070 e-mail: psychologyart@otenet.gr http//: www.psychologyart.gr

245

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΗ

«Η έννοια της ψύχωσης και η τέχνη των ψυχωτικών. Επιδράσεις στο θέμα και στην τεχνοτροπία στο έργο μεγάλων καλλιτεχνών»

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΗ

Τα κινήματα που δέχτηκαν περισσότερο την επίδραση της τέχνης αυτής και που με τη σειρά τους την προέβαλαν περισσότερο, υπήρξαν ο εξπρεσιονισμός και ο σουρεαλισμός, τονίζοντας, ο μεν πρώτος την απεικόνιση όχι μόνο των «όμορφων» περιοχών της ανθρώπινης εμπειρίας, αλλά και τη βαθύτερη διείσδυση στην ανθρώπινη ψυχή, και ο δεύτερος βρήκε στην τέχνη των ψυχωσικών μια άμεση καταγραφή των ασυνείδητων ενορμήσεων. Οι εξπρεσιονιστές ζωγράφοι Ε. Heckel, Ε.L.Kirchner, αλλά και ο Van Gogh, απεικονίζουν μορφές τρελών, ενώ ο Α. Kubin απεικονίζει παραληρητικές εικόνες και έναν ασθενή να τρέχει φορώντας ζουρλομανδύα. Ο E. Munch απεικονίζει σκηνές από τον «θάλαμο γυναικών», και τη γνωστή «κραυγή»(εικ.4) ,κλασσική απεικόνιση του άγχους. Οι σουρεαλιστές με τη σειρά τους αγκάλιασαν το βιβλίο του Prinzhorn καi λάτρεψαν την «ιερή τρέλα» (divine madness), σε σημείο που ο Α.Breton να θεωρεί ότι μόνο η τρέλα εγγυάται πλήρη αυθεντικότητα. Ο M. Ernst σημαντική μορφή του σουρεαλισμού και από τους πρώτους που έδειξε ενδιαφέρον για τα έργα των ατόμων με ψύχωση βρήκε, στα έργα αυτά, όπως και οι άλλοι σουρεαλιστές, στοιχεία του ασυνείδητου τα οποία φαίνεται να επηρέασαν τη ζωγραφική του, όπως ,αναφορές του έργου του ψυχωτικού ζωγράφου Α. Neter «ο θαυμαστός βοσκός», σε αφίσα του. Αντίστοιχα, ο S. Dali στο έργο του «Ο Μέγας Παρανοϊκός» (εικ.5), ζωγραφίζει ένα πρόσωπο, αλλά παράλληλα την πλάτη και το σώμα ενός καθισμένου ανθρώπου. Είναι εμφανής η σχέση του έργου αυτού, όπως και πολλών άλλων έργων του, με το έργο του Α. Neter («η μάγισσα») (εικ.6), όπου διακρίνει κανείς επίσης δύο αλληλοσυμπληρούμενα θέματα, ένα τοπίο και ένα προφίλ. Ο ζωγράφος ωστόσο ,που φαίνεται να ενσωμάτωσε τις περισσότερες επιρροές ήταν ο ίδιος που ονόμασε την τέχνη αυτή Art Brut, o J. Dubuffet. O J. Dubuffet, καθώς είχε ήδη στη συλλογή του έργα ψυχωσικών, φαίνεται να προσπαθούσε να «μπεί» στη θέση τους, παίρνοντας δάνεια από πολλούς. Η επίδραση του H. Mueller (εικ.7) είναι εμφανής στο έργο του (εικ.8), ή του Ρ. Goesch στο έργο «με τα χέρια στις τσέπες», άλλα και σε πολλά άλλα υπάρχουν εμφανή στοιχεία του G.Chaissac. Στην πιο σύγχρονη εποχή, δηλαδή μετά το 1950, η ομάδα Cobra (A.Jorn, K.Appel), προσπαθεί να ζωγραφίσει “ψυχωτικά” (1959). Τα παράξενα μοτίβα προτομών του Χ. Messerschmidt, ενός καλλιτέχνη που ανέπτυξε ψύχωση, αποτέλεσαν βασικό ερέθισμα για το μεγάλο σύγχρονο ζωγράφο Arnulf Rainer, που επισχεδίασε φωτογραφίες των προτομών. Άλλοι όπως ο Bazelitz φαίνεται να επηρεάστηκε από το έργο του Marcus, ή ο Penk από το έργο του L. Soutter, όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοι ζωγράφοι άντλησαν την έμπνευση τους από την τέχνη αυτή. Καθώς οι καλλιτέχνες ανακαλύπτουν την αξία της, οργανώνονται πολλές εκθέσεις σε Ευρώπη και Αμερική και το 1951 γίνεται μεγάλη έκθεση ασθενών στα πλαίσια του 1ου. Παγκόσμιου Ψυχιατρικού Συνεδρίου στο Παρίσι, όπου συμμετείχε και η Ελλάδα. Το 1996 διοργανώνεται στη Βιέννη η έκθεση “Kunst und Wahn” (Τέχνη και Τρέλα), οπότε η τέχνη αυτή φτάνει στην πλήρη αναγνώρισή της. Η ενθουσιώδης αυτή αποδοχή που έγινε από τον καλλιτεχνικό χώρο και η θετική πλέον αντιμετώπιση από την ψυχιατρική, οδήγησαν στα παρακάτω: -Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες των ασθενών έχουν αναγνωριστεί και έχουν γίνει αποδεκτές πλέον από το χώρο της τέχνης

Το παράξενο, αλλόκοτο και δαιμονικό στοιχείο της τρέλας συχνά υπήρξε προσφιλές θέμα στη ζωγραφική μεγάλων καλλιτεχνών. Η αντίληψη των καλλιτεχνών αυτών απεικόνιζε συγχρόνως και τις αντιλήψεις και πεποιθήσεις της εκάστοτε κοινωνίας, σε διάφορες εποχές, απέναντι στην τρέλα. Στην Αναγέννηση ο Raphael και αργότερα ο P.P.Rubens (εικ.1), προβάλλουν το δαιμόνιο, που κάνει τον άνθρωπο να συμπεριφέρεται παράξενα κι απεικονίζουν τη θεραπεία της «ιεράς νόσου» (επιληψία) μέσα από μια άμεση ή έμμεση θεϊκή παρέμβαση. Άλλοι, όπως ο I. Bosch, ο P. Brueghel ο πρεσβύτερος και ο M. Gruenewald, τονίζουν το παράξενο, παράλογο και γκροτέσκο στοιχείο, αλλά το συσχετίζουν επίσης και με την κόλαση ή το ταυτίζουν με κάτι το σατανικό. Ο Bosch στο «Πλοίο των Τρελών» (εικ.2) προσθέτει και το στοιχείο του αποδιοπομπαίου τράγου στον κοινωνικό χώρο. Ο A. Duerer, στις αρχές του 16ου αιώνα, απεικονίζει με έναν έντονο συμβολικό / αλληγορικό τρόπο τη «Μελαγχολία 1» (imaginativa), που συχνά ακολουθεί την κατάκτηση της γνώσης, και ο F. Goya, στις «μαύρες ζωγραφιές» που έκανε στο «Σπίτι του Κωφού», ασχολείται με αρχέγονα θέματα φόβου, πάθους και τρέλας. Στην ιστορία της ζωγραφικής βλέπουμε συχνά απεικονίσεις από ψυχιατρεία. Στην Αγγλία ο W. Hogarth εισάγει ένα είδος ηθογραφικής θεματογραφίας , ασκώντας παράλληλα μια κοινωνική κριτική. Στο έργο του «Ο Θάνατος του Κολασμένου» (1735) (εικ.3), ο κολασμένος πεθαίνει μέσα στο ψυχιατρείο, σαν αποτέλεσμα της ανήθικης ζωής του. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Hogarth συνδέει την ανήθικη/ σεξουαλική ζωή με την τρέλα. Ο E. Delacroix ζωγραφίζει τον Τουρκουάτο Τάσσο μέσα στο ψυχιατρείο. Το έργο αυτό αποτελεί μια από τις πρώτες ζωγραφικές αναφορές, που εκφράζουν στην εποχή του ρομαντισμού,τη σύνδεση της τρέλας με τη διάνοια, αντίληψη που ως τις μέρες μας θέλει τον καλλιτέχνη να είναι ιδιόρρυθμος και εκκεντρικός. Καθώς μπαίνουμε στον 20ο αιώνα, οι συνθήκες αλλάζουν. Η υποδοχή που έγινε στη τέχνη αυτή τον 20ο αιώνα οφείλεται κατ ‘αρχήν σ’ όλη την προεργασία που έγινε στο χώρο της ψυχιατρικής, καθώς το ενδιαφέρον στρεφόταν όλο και περισσότερο στα δημιουργήματα των αρρώστων, είτε για αισθητικούς, είτε για διαγνωστικούς λόγους. Το νοσοκομείο Bethlem του Λονδίνου οργάνωσε την πρώτη έκθεση με έργα ασθενών το 1900. Αντίστοιχες εκθέσεις έγιναν στο Βερολίνο το 1913 και στην Μόσχα το 1914 και αργότερα κυκλοφόρησε στη Χαϊδελβέργη το βιβλίο «Η δημιουργικότητα των ψυχικά αρρώστων» του ψυχίατρου Hans Prinzhorn το 1922. Ο Prinzhorn δημιούργησε επίσης μια συλλογή με πάνω από 6.000 ζωγραφιές ασθενών. Ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας ήταν οι αλλαγές που έφεραν τα κινήματα της τέχνης στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, απορρίπτοντας τον ακαδημαϊσμό και προτείνοντας νέες λύσεις. Η Τέχνη άρχισε να δέχεται σαν αξία ότι εξέφραζε την ανθρώπινη ψυχή. Δημιουργείται συνεπώς ένα κλίμα κατάλληλο να δεχτεί την αξία της τέχνης των ψυχωσικών και αργότερα την Art Brut. Η τέχνη των ατόμων με ψύχωση γίνεται γνωστή κυρίως με το βιβλίο και τη συλλογή του Prinzhorn και εντυπωσιάζει τον χώρο της τέχνης

(εικ. 3) W. Hogarth, «Ο θάνατος του κολασμένου / Rake in Bedlam».

- Η δημιουργία τέχνης είναι από μόνη της θεραπευτική, καθώς ανακινεί μια έντονη δημιουργικότητα, ενισχύοντας το εγώ των ασθενών. -Είναι αναμενόμενο – όπως και γίνεται – να επηρεαστεί θετικά η γνώμη του κόσμου απέναντι στα άτομα με ψυχική διαταραχή, να ενισχυθεί δηλαδή η αποστιγματοποίηση και κατ’ επέκταση η επανένταξή των ασθενών γενικά στο κοινωνικό σύνολο. -Η τέχνη των ατόμων με ψυχικές διαταραχές αποτελεί πλέον ένα καινούριο εργαλείο στην ψυχοθεραπεία, για να διερευνήσει κανείς την ανθρώπινη ψυχή και να την κατανοήσει καλύτερα.

Παύλος Βασιλειάδης , ψυχίατρος Μονάδα Πολιτιστικής επικοινωνίας του ΨΝΘ Επ. Ετ. “Ψυχολογία -Τέχνη”

“The notion of psychosis and the art of the psychotics. The impact on the theme, technique and the work of great artists” The unusual, bizarre and diabolical element of madness has been a dear subject in the paintings of great artists. These artists’ perception would portray, at the same time, the understandings and beliefs of occasional societies in different eras, concerning madness. In the Renaissance, Raphael and later on P.P.Rubens(fig.1), highlight the daemon that causes the bizarre human behavior and portray the treatment of the “sacred disease” (epilepsy), through a direct or indirect divine intervention. Others, such as I. Bosch, P. Brueghel the Elder and M. Gruenewald, accentuate the strange, irrational and grotesque element, correlating it with hell or equating it with something evil. Bosch, in his “Ship of Fools” (fig.2) adds the element of the scapegoat in the social environment. In the beginnings of the 16th century, A. Duerer portrays in an intensely symbolic/allegoric manner the “Melancholia I” (imaginativa), the usual outcome of knowledge possession, and F. Goya in the “black paintings” he did in “Deaf Man’s House”, deals with primeval themes of fear, passion and madness. Through the history of painting, depictions of mental hospitals are quite common. In England, W. Hogarth introduces a kind of moralistic subject matter, criticizing society at the same time. In his work “Bedlam” (1735) (fig.3), the rake dies in a mental hospital, a result caused by his immoral life. Hence, Hogarth connects the immoral/sexual life with madness. E. Delacroix paints Torquato Tasso in the mental hospital. This is one of the first paintings to refer to, or express in the Romantic era, the connection of madness with genius, a perception that even today requires an artist to be idiosyncratic and eccentric. As we’re entering the 20th century, the circumstances are different. The way in which such art was welcomed in the 20th century is due to the preparatory work that took place in the field of psychiatry, as there was continuing interest in the creations of mental patients, either for aesthetic or diagnostic reasons. The Bethlehem Hospital of London organized its first exhibition of patients’ paintings in 1900. Equivalent exhibitions took place in Berlin in 1913 and in Moscow in 1914, while later Hans Prinzhorn’s book “Artistry of the Mentally Ill” was published in Heidelberg in 1922. Prinzhorn was also the owner of a collection of more than 6000 paintings made by mental patients. The changes that the artistic movements of the late 19th and early 20th

(εικ. 6) A. Neter, «Η μάγισσα / The witch». (εικ. 4) Munch, «Η κραυγή / (εικ. 5) S. Dali «Ο μέγας παρανοϊκός / The Great The Scream». Paranoiac».

(εικ. 1) P.P.Rubens, «Το θαύμα του Αγίου Ιγνατίου Λογιόλα/ The Miracles Of St. Ignatius Of Loyola».

(εικ. 7) H. A. Mueller, «Ένα πρόσωπο/A face».

(εικ. 2) Heironymous Bosch , «Tο πλοίο των τρελών / Ship of Fools».

246

centuries caused, by rejecting Academicism and introducing other solutions, was another important factor. Art was starting to accept the expression of the human soul as a principle. Therefore, the necessary conditions for the acceptance of the value of the Art of the psychotics, and later of Art Brut, are created. Prinzhorn’s book and collection popularized the art of psychotics, impressing the artistic milieu. Expressionism and Surrealism were the movements that were mostly influenced by this art, taking their turn in highlighting it even more, the former by picturing not only the “beautiful” side of the human experience, but the deeper penetration of the human psyche as well; the latter found in the art of psychotics, a direct documentation of the subconscious impulses. Expressionistic painters, E. Heckel, E.L. Kirchner and even Van Gogh, portray figures of madmen, while A. Kubin pictures images of derangement and a patient running while wearing a straitjacket. E. Munch depicts scenes of “death in the sickroom” and the infamous “scream” (fig.4), a classic illustration of anxiety. Surrealists in their own turn fostered Prinzhorn’s book and were so fond of the “divine madness” to the point that, A. Breton reckoned that madness was the only guarantee of utter authenticity. M. Ernst, another important figure in Surrealism, and one of the first to show interest in the works of psychotics, just like others, found in these works elements of the subconscious, that appear to have influenced his paintings as in referring to the work of the psychotic painter A. Neter “the miraculous shepherd”, in one of his posters. S. Dali, respectively, in his work “The Great Masturbator” (fig.5) pictures a face and at the same time the back and the body of a sitting person. It is obvious that this work, and many of his other works, is related to A. Neter’s work, “The Witch’s Head”(fig.6), in which one can distinguish two interconnecting subjects, a scenery and a profile. However, the painter that was immersed by this art’s influence was the one that named it Art Brut, J. Dubuffet. J. Dubuffet, who already had a collection of works by psychotics, seemed as if he was trying to “become” them, adopting from many of their works. H. Mueller’s (fig.7) influence is evident in his work (fig.8) or P. Goesch’s in the work…and in many others there are distinguishable elements from G. Chaissaic. In the modern era, after 1950, the Cobra group (A. Jorn, K. Appel) tried to paint in a “psychotic” manner (1959). X. Messerschidt’s, an artist that developed psychosis, bizarre bust motifs, were an essential stimulus for the great contemporary painter, Arnulf Rainer, who overpainted photographs of these busts. Others, such as Bazelitz who appears to have been influenced by Marcus’ work or Penk by L. Soutter’s work, as did many contemporary painters who found inspiration in this art. As artists discovered its value, lots of exhibitions were organized in Europe and the USA and in 1951 there was a great exhibition of patients’ works in the context of the World Congress of Psychiatry, where Greece also participated. In 1996, the Kunst und Wahn (Art and Madness) exhibition is organized in Vienna and this form of art reached its full recognition. The fact that the artistic milieu accepted it enthusiastically and Psychiatry confronted it in a positive manner, lead to the following: -Patients’ artistic creations are now recognized and are accepted by the artistic milieu -Art creation is therapeutic in its own right, as an intense creativity reinforces a patient’s ego -It is expected, and it does happen, that the public view of people suffering from mental disorders will be affected in a positive manner by not stigmatizing patients, making, therefore, their accession in society easier -The art that people who suffer from mental disorders produce is a new tool for psychotherapy, a way to investigate the human soul and understand it better.

Pavlos Vasileiades, psychiatrist PHT Cultural Communication Unit

(εικ. 8) J. Dubuffet «Άνδρας με τριαντάφυλλο / Man with a Rose».

247

—ATHENS VIDEO ART FESTIVAL 2010 on TOUR — Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου | Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών και Νέων Μέσων της Ελλάδος Tο Athens Video Art Festival στοχεύει στην ανάδειξη, εξέλιξη και εξάπλωση του σύγχρονου πολιτισμού και την επικοινωνία των ψηφιακών τεχνών μακριά από τα αστικά κέντρα. Το κοινό θα έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει εντυπωσιακές προβολές video art, animation καθώς και εκθέσεις single channel video, video installations και ψηφιακής εικόνας (digital image). H φετινή θεματική ενότητα «Feel Free To Feel Green», με «περιβαλλοντικά - ευαίσθητα» έργα όλων των κατηγοριών, αφορά την ευρύτερη σχέση του σύγχρονου Ανθρώπου με τη Φύση. Η ηλεκτρονική τεχνολογία εξερευνά τις παραμέτρους του οπτικού κόσμου. Κορυφώνεται σε μια απελευθερωμένη φαντασία προσφέροντας στους καλλιτέχνες μια αφθονία χρωμάτων και μια ιλιγγιώδη παράταξη φορμών, υφών, τύπων και κινήσεων.

Athens Video Art Festival 2010 The workshop aims at promoting, developing and spreading the ideas of contemporary culture and the communication of digital arts beyond the urban centre. The participants of Kalamaria will have the chance to view projections of video art, animation and also exhibitions related to single channel video, video installations and digital image. The organizers would also like to emphasize an ecological aspect and social responsibility and are introducing this year the thematic concept of «Feel Free To Feel Green», that includes environmentally focused works across all areas, that explore the relationship between man and his natural environment. www.athensvideoartfestival.gr

248

PERFORMANCE: “The shadow” από την ομάδα “Realitaten Revue”

Παράλληλες Δράσεις Η ψηφιακή τέχνη είναι αδιαμφισβήτητα η τέχνη της σύγχρονης εποχής. Με τον όρο αυτό εννοούμε γραφικές εικόνες, που φτιάχνονται με pixels παρά με λάδια ή μολύβια. Τέτοιες εικόνες δημιουργούνται με τη βοήθεια δυσδιάστατων ή τρισδιάστατων προγραμμάτων γραφικών και μπορούν να επανασυντεθούν και να συνδυαστούν κάθε λογής παραδοσιακής εικαστικής τέχνης στοιχεία, από πίνακες ελαιογραφίας, ως σχέδια με πένα και μελάνι, φωτογραφίες, κολλάζ και φωτομοντάζ. Η ψηφιακή τέχνη είναι εκλεκτικίστικη Μπορεί να είναι σουρεαλιστική ή επανασυντιθέμενη: μπορεί να είναι μια εικόνα, που δημιουργήθηκε πλήρως ψηφιακά ή μπορεί να περιέχει στοιχεία από άλλα μέσα, που σαρώθηκαν και τροποποιήθηκαν. Η ηλεκτρονική τεχνολογία εξερευνά τις παραμέτρους του οπτικού κόσμου. Κορυφώνεται σε μια απελευθερωμένη φαντασία προσφέροντας στους καλλιτέχνες μια αφθονία χρωμάτων και μια ιλιγγιώδη παράταξη φορμών, υφών, τύπων και κινήσεων. Οι καλλιτέχνες, που καταπιάνονται με αυτές τις συσκευές απολαμβάνουν άνευ προηγουμένου αισθητικές συγκινήσεις και περιπέτειες «σαν τους διαγαλαξιακούς ταξιδιώτες, εγκαταλείπουν τους περιορισμούς του φυσικού κόσμου και με μαγικό τρόπο δημιουργούν ένα νέο σύμπαν για να το αντικαταστήσουν». Digital art is most definitiley the art of today. The term encompasses all of the graphic arts that use pixels instead of traditional methods such as oil painting or crayons. Such images are made with the use of 2-D and 3-D computer programs that can re-synthesize and work alongside any type of traditional method of art production, ranging from oil paintings to drawings in ink, photographs, collages, and photomontage. Digital art at times appears selectional; it can be surreal or made from an original art work. It can be an image that is completely created using digital means or it can also include elements from an original scanned image. Computerised technology explores the parameters of the optical world. It culminates in offering artists a wide range of colours and a wealth of forms, textures, types and movements, previously unavailable with the traditional methods. Artists using computerised programs enjoy the freedom of expression and aesthetical tools that resemble the “exploration of an intergalaxial universe. Like time travellers they can leave the limitations of the real world and create in a magical way a new univerise to replace our current one”.

Workshop Στο πλαίσιο της μέγιστης δυνατής αξιοποίησης της απήχησης, της δυναμικής, αλλά και του εκπαιδευτικού χαρακτήρα του περιεχομένου και των δράσεων του Φεστιβάλ, θα υπάρχει δυνατότητα να πραγματοποιηθεί workshop (animation) στο οποίο μπορούν να συμμετάσχουν παιδιά Α βάθμιας εκπαίδευσης και συγκεκριμένα ηλικίας (7-9 ετών), φτιάχνοντας την πρώτη animation δημιουργία τους. Με αυτό το workshop οι μαθητές της Καλαμαριάς, θα «ταξιδέψουν» μαζί με έμπειρους animators από την βασική αρχή της δημιουργίας του σχεδίου έως τη σύνθεση της κίνησης. Τοπικό κάλεσμα συμμετοχής στην σύγχρονη δημιουργία Επιπλέον στα πλαίσια του θεσμού, και εμπερικλείοντας στοιχεία από την τοπική κοινωνία, θα ενσωματωθούν στο κύριο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών και Νέων Μέσων “Athens Video Art Festival 2010”, τοπικές συμμετοχές οι οποίες θα αγγίζουν όλο το εύρος της διοργάνωσης. Πραγματοποιώντας έτσι ένα τοπικό κάλεσμα συμμετοχής το κοινό της Καλαμαριάς έχει την δυνατότητα να λάβει μέρος στην μεγάλη αυτή γιορτή του ψηφιακού πολιτισμού υποβάλλοντας συμμετοχή στις παρακάτω κατηγορίες: Video art, animation, ψηφιακή φωτογραφία..

Parallel activities Workshop In order to maximize the effects and dynamic of the educational potential of the Festival, there will also be the chance to take part in workshop (animation). Participants are invited from the age range of 7-9 years old and will create their first animated movie. Participants of this workshop will “travel” alongside experienced animators and go through all the steps from the very beginning of creating a drawing to synthesizing movement and animating their drawings. Open call for local contribution to contemporary creativity. In order to enhance the local participation the organization of Athens Video Art Festival underlines the importance of integrating into their main programme of the International Video Art and new Media Festival Επιπλέον «Athens Video Art Festival 2010», local contributions that will touch on all the aspects of the festival. The audience of Kalamaria have the unique chance to take part in this great festival of digital culture and are invited to submit work for the following catogories: Video art, animation, digital image.

Performance “The Shadow” Στις 12 Σεπτεμβρίου, η ομάδα Realitaten Revue (Kirill Lorenz, Elio Wahlen και Ulrike Tuch) από τη Γερμανία θα παρουσιάσει την πολυμεσική performance “The Shadow” στο χώρο του στρατοπέδου, ώρα 22:00.

Sunday 12 September, military Camp Kodra, 22:00 “The Shadow”

Η διάδραση ενός projector και μιας χορεύτριας δημιουργεί έναν υπερ-ρεαλιστικό χώρο, όπου η συνήθης οπτική αντίληψη φαίνεται να μην έχει πια θέση. Μέσα σε ένα όνειρο, η σκιά της χορεύτριας απομακρύνεται από εκείνη, δημιουργώντας μια αυτόνομη και ανεξάρτητη ύπαρξη. Προσπαθώντας να επιστρέψει, δημιουργείται μια ιδιότυπη σχέση γάτας – ποντικιού, η οποία χρησιμοποιείται ως υπόβαθρο για να προκαλέσει στα μάτια των θεατών παράξενα φαινομενικά και ψευδαισθητικά εφέ. The interaction of a projection and the dancer creates a surreal space, where common visual perception seems not to be valid any more. In her dream the dancer’s shadow separates from her, developing an independent existence. While trying to rebind, a kind of cat-andmouse relationship emerges. We utilize this story as a playground of creating a peculiar illusion effects and virtuality in the eyes of the spectator. Realitaten Revue is a cooperation of an art director, a media engineer and a dancer (Kirill Lorenz, Elio Wahlen and Ulrike Tuch). Η συγκεκριμένη performance θα πραγματοποιηθεί συγκεκριμένα για τον σταθμό της Καλαμαριάς από το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών & Νέων Μέσων, Athens Video Art Festival 2010, στο Πεδίο Δράσης ΚΟΔΡΑ, στο πλαίσιο της πανελλαδικής περιοδείας του φεστιβάλ στην Ελληνική περιφέρεια, ένα πρόγραμμα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς.

— ΕΓΚΑΙΝΙΑ / OPENING — “...Τα χρώματα της μουσικής ...Η μουσική των χρωμάτων” Οργανική μουσική του συνθέτη Γιώργου Καζαντζή “...Colours of music ...Music of colours” Instrumental music by the composer Yorgos Kazantzis

Οργανική μουσική του συνθέτη Γιώργου Καζαντζή μέσα από την video-εικαστική απεικόνισή της, αποτυπωμένη σε πολλαπλές αλληλοτομίες επιπέδων στο χώρο. Ο Σορόκος, Το βαλς της ουτοπίας, Τα χρώματα απ’την Οία, Το βαλς της σιωπής… επιτέλους στον νιδιάστατο χώρο τους... Βιολί: Κυριάκος Γκουβέντας Τσέλο: Έυη Καζαντζή Κοντραμπάσο: Δημήτρης Γουμπερίτσης Πιάνο: Γιώργος Καζαντζής Κρουστά: Θάνος Καζαντζής Βοκαλισμοί: Αλεξία Χρυσομάλλη

Instrumental music by the composer Yorgos Kazantzis, through it’s video-visual art representation, imprinted on to multiple intercuts of levels in space. Sorocos, Τhe waltz of utopia, Colours from Oia, Waltz of silence... finally in their n-dimensional space… Violin: Kyriakos Gouventas Cello: Evi Kazantzi Doublebass: Dimitris Goumperitsis Piano: Yorgos Kazantzis Percussion: Thanos Kazantzis Vocalism: Alexia Chrisomalli

στις κορυφαίες σχολές και τµήµατα της τριτοβάθµιας εκπαίδευσης

ΚΛΕΙΣΤ

ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ

KAΛΑΜΑΡΙΑ Πεζόδροµος Κοµνηνών - Κυριακίδη 1 • T. 2310 446 816, 446 826 anatoliko@anatoliko.edu.gr NTEΠΩ

Βασ.Όλγας 176 • Τ. 2310 403 660, 403 662 • bolgas@anatoliko.edu.gr

NEO TOYMΠΑ

Γ. Λαµπράκη 152, Τ. 2310 321 222 • toumpa@anatoliko.edu.gr

Α ΙΚ

87% επιτυχία

XOPHΓOI EΠIKOINΩNIAΣ

AΠ

ΤΟΙ ΠΡµεΩτην πρώτη!

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ