GAMa nr 11/12 / październik 2010 - wrzesień 2011

$‑$‑ GAA/la Pismo Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Rok Xlll, Nr 11/12 październik 2010 " wrzesień 2011

ISSN 1507-7713

Budowa nowego Obiektu rozpoczęta Parametryzacja 2010.

Spektakularny sukces naszej Uczelni Awanse, odznaczenia i nagrody Europejska Akredytacja Instytucjonalna Wiktor Mierżanow -Doktorem Honoris Causa Wrocławskiej Akademii Muzchnej

Historia i perspektywy siedziby naszej Uczelni

GAMa Akademi. Muzyuna im. Karola Lipiálldego we Wroclawiu

A n n 3 K ie rS ka W

Nauczanie gry na fortepianie - powolanie, umiejętność, wiedza

vremañtąycyzcneś@§f

. ma Wlśkäêęf m ?„.1m Gb“? ?ä

@it“iéill@ W@, 4 w W

*xWSWpo ersüyö A

Ĺ“.

'i

I

Akademia Muzyczna im Karola Lipińskiego we Wmdawlu

$‑

.

AKADEMIA MUZY( $‑ ,KANIA LIPNSKIEGO łĹ “'ROCŁAVHU

›

Marcin Bortnowski

Piotr Rojek $, O NATURZE DZIEŁA MUZYCZNEGO Komentarz do mwmw ...Zapatrzany w serce światła, w :istę

Ewa Kofin

Krytyka muzyczna Skrypt dla studentów akademii muzyanydi i uniwersytetów

Alua-«l`a Muzyna im. Kar-1h iwu...: m Wocławiu

Szanowni Państwo,

Rok akademicki 2010/2011 obfitował w wiele niezwykle ważnych dla naszej społeczności akademickiej wydarzeń. Był to rok wielu indywidualnych sukcesów nauczycieli akademickich, studentów i doktorantów. Rok, który przyniósł realizację wielu długo oczekiwanych działań w sferze infrastruktury, w sferze zapewnienia jakości kształcenia, w szeroko pojętej sferze dydaktyki, działalności artystycznej i naukowo-badawczej. Rok, który Uczelnia nasza rozpoczęła, uzyskując - po raz pierwszy w historii- dla wszystkich wydziałów najwyższą kategorię -I w badaniu parametrycznym przeprowadzonym latem 2010 r. przez wyspecjali-

zowane agendy Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Warto w tym miejscu przypomnieć, iż spośród 19 uczelni artystycznych w Polsce jedynie Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu wprowadziła wszystkie swojejednostki organizacyjne (wydziały) do kategorii I. Piszemy o tym na stronie 42.

Realizacja projektu rozbudowy Uczelni, zmierzającego do stworzenia w centrum Wrocławia nowoczesnego campusu Aka-

demii Muzycznej, weszła w zasadniczą fazę, znajdując w roku akademickim 2010/2011 swoją dominantę. Oto rozpoczęliśmy tak długo oczekiwaną budowę nowego obiektu naszej Uczelni- budynku E, zawierającego m.in. salę koncertową. To powód do szczerej satysfakcji i optymizmu dla nas wszystkich. Mamy bowiem świadomość, iż po zakończeniu prac budowlanych Uczelnia nasza zyska nowe zupełnie możliwości rozwoju, a społeczność akademicka znaczenie lepsze warunki codziennej pracy. Pojawią się długo oczekiwane możliwości realizacji szeregu planów i zamierzeń dydaktycznych, artystycznych i naukowo-badawczych, których w obecnie zajmowanych obiektach, z przyczyn obiektywnych, nie możemy realizować. W roku akademickim 2010/2011 dokona-

liśmy zakupu, na niezwykle korzystnych dla Ucze/ni warunkach finansowych, kamienicy przy ul. Podwale 13, bezpośrednio łączącej zabytkową część naszego campusu z nowo powstającą częścią od strony ul. A. Zelwerowicza. O historii i perspektywach siedziby naszej Uczelni piszemy w obszernym tekście na stronie 20.

Na łamach pisma nie mogło również zabraknąć szerokiego omówienia zasad, przebiegu i wyników Europejskiej Akredytacji lnstytucjonalnej, której poddała się nasza Akademia. Opublikowane zostały obszerne fragmenty opinii międzynarodowych ekspertów - członków zespołu oceniającego europejskiego organu akredytującego wyższe uczelnie muzyczne, którzy wizytowali naszą Uczelnię.

W tej edycji GAMy sporo miejsca poświęciliśmy wybitnej postaci, wielkiemu przyjacielowi naszej Ucze/ni Maestro Wiktorowi Mierżanowowi, co związane jest z uhonorowaniem przez Senat

Akademii Muzycznej tego wybitnego artysty o międzynarodowym autorytecie tytułem Doktora Honoris Causa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

fot. Stanisław Sielicki

zgodnie ze złożoną na łamach poprzedniego numeru GAMy deklaracją o cyklicznym, corocznym wydawaniu pisma Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego GAMa, z radością przekazuję P.T. Czytelnikom jego kolejny, podwójny numer. Zachęcając do lektury ufam, iż podsumowanie minionego roku akademickiego, które odnajdą Państwo na łamach wydawnictwa, spotka się z życzliwym zainteresowaniem.

, Gorąco zachęcam do obejrzenia fotoreportaży z ucze/nianych wydarzeń: Uroczystej Inauguracji Roku Akademickiego 2010/2011 Uczelni Artystycznych Wrocławia, wizyty Prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza w naszej Almae Matris, Uroczystej Promocji Doktorów i Doktorów Habilitowanych Sztuki Ucze/ni Artystycznych Wrocławia, kolejnej edycji Letniej Akademii Muzycznej. Zamieściliśmy też bogato ilustrowane materiały 0 IV edycji Międzynarodowego Festiwalu Klarnetowego Clarimania, którego dokonania artystyczne zostały odnotowane w prasie polskiej i zagranicznej oraz 0 studenckich spektaklach operowych.

Pragnę serdecznie podziękować wszystkim, którzy przyczynilisię do wydania niniejszego podwójnego numeru GAMy. Dziękuję autorom tekstów, dziękuję wszystkim, którzy okazali nam pomoc w gromadzeniu materiałówfaktograficznych i ikonograficznych, w tym fotografii, dziękuję członkom Kolegium Redakcyjnego. Szczególne słowa wdzięczności kieruję do Pani red. Elżbiety Szczuckiej, która podjęła się pełnienia roli redaktora naczelnego naszego pisma. Za konsultację merytoryczną wdzięczny jestem Pani Dorocie Kanafie.

Zapraszając raz jeszcze do lektury pisma, wszystkim Państwu P.T. Czytelnikom pragnę życzyć, by lektura GAMy pozwoliła wrócić pamięcią do miłych dla nas wszystkich wydarzeń, utrwalonych na łamach pisma. Ponawiam też prośbę, opublikowaną w poprzednim podwójnym numerze GAMy, o przekazywanie wszelkich uwag i reflekst jakie nasunął się Państwu po lekturze naszego pisma.

Dzięki opiniom tym będziemy mogli doskona/ićformułę GAMy. Pragnę także uprzejmie zaprosić Państwa do włączenia się w proces tworzenia naszego pisma, zarówno poprzez wskazywanie tema-

tów, które Państwa zdaniem winny znaleźć się na łamach GAMy, jak i sięgając po pióro, zachęcam, by zechcieli Państwo dołączyć do grona autorów tekstów, które będziemy mogli publikować. Twórzmy zatem GAMę wspólnie. Wszyscy zadbajmy 0 to, by ocalić od zapomnienia życie naszej Almae Matris. Zadbajmy o to, by w formie słowa pisanego utrwalić dla potomnych nasz dzień dzisiejszy.

Z wyrazami szacunku Rektor

W% Krystian Kiełb

SPIS TREŚCI - NUMER 11/12 - 2010/2011 5

Międzynarodowe impulsy o Europejska Akredytacja Instytucjonalna Akademii Muzycznej o Mobilność a zanurzenie w płynnej nowoczesności

16

Uroczysta Inauguracja Roku Akademickiego 2010/2011 Uczelni Artystycznych Wrocławia - fotoreportaż

18

Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz naszym gościem - fotoreportaż

20

Inwestycja - Budowa nowego obiektu rozpoczęta $‑ 0d neoklasycznego pałacyku na obrzeżach Parku Południowego do nowoczesnego campusu w centrum Wrocławia, czyli historia i perspektywy siedziby naszej Uczelni

31

Nadanie godności honorowej - Wiktor Mierżanow Doktorem Honoris Causa Akademii Muzycznej o Życie i działalność o Wiktor Mierżanow - artysta, pianista, pedagog $‑ Laudacja z okazji nadania tytułu Doktora Honoris Causa

40

Uroczysta Promocja Doktorów i Doktorów Habilitowanych Sztuki - fotoreportaż

42

Parametryzacja 2010. Spektakularny sukces naszej Uczelni

47

Wspieranie nauki o Dotacje dla Akademii- sukces czy wyzwanie?

50

Rozmowy 0 Międzynarodowy Festiwal Klarnetowy Clarimania 2011. Rozmowa z dyrektorem artystycznym Clarimanii Janem Jakubem Bokunem

58

Spotkania z mistrzami 0 Mistrzowski kurs dyrygencki Maestra Tadeusza Strugały - Letnia Akademia Muzyczna

63

Sztuka i nauka o O projektach Katedry Teorii Muzyki i Historii Śląskiej Kultury Muzycznej w roku akademickim 2010/2011 $‑ Muzyka kościelna w murach Akademii $‑ Opera Sempre Viva!

72

Dolnośląski Festiwal Nauki o Chopinowi w dwusetne urodziny

74

Awanse, odznaczenia i nagrody pracowników

77

Z prac Senatu Akademii Muzycznej im. Karola LIpInskiego we Wrocławiu

80

Wizerunek Akademii

_

$‑ Strategia, taktyka i narzędzia promocyjne Uczelni

82

Zapowiedzi - Festiwal Wyobraźni Muzycznej mYear

83

Słowa o muzyce o Publikacje wydane przez Uczelnię

86

Wspomnienia

GAMA- pismo Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wroclawiu Wydawca -Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, 50-043 Wrocław, pl. Jana Pawla ll nr2 Kolegium Redakcyjne: Elżbieta Szczucka - redaktor naczelny, Dorota Kanafa -konsultacja merytoryczna, Magdalena Blum-Rak, Halina Bobrowicz, Mieczysław Gawroński, Krystian Kiełb, Grzegorz Kurzyński, Bogdan Makal, Urszula Marciniec-Mazur, Agnieszka Stobiecka-Prokop, Helena Tomaszek-Plewa

Zdjęcia w numerze - Wiktor Rzeżuchowski Projekt graficzny, sklad i druk: Michal Duda - www.unikalnarek|ama.pl, Wydawnictwo PALMApress, tel. 71 338 14 12

C , ŹĹŹŚŹÄŚŻĹLŻĆĹXŹŚW

Education and Culture DG

Lifelong Learnin g Program me

$‑

Academies de Musique eL Musikhochschulcn (AEC)

Magdalena Blum-Rak

EUROPEJSKA AKREDYTACJA INSTYTUCJONALNA AKADEMII MUZYCZNEJ Europejska Akredytacja Instytucjonalna -tak brzmi ojicjalnie nazwa procedury, której poddała się Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego. Decyzja JM Rektora Krystiana Kiełba była konsekwencją działań podjętych przez Jego poprzedników - Rektorów prof. Jerzego Mrozika i prof Grzegorza Kurzyńskiego. Wrocławska Akademia Muzyczna była i jestpolskim liderem we wprowadzaniu innowacji w strukturze procesów dydaktycznych tak, by odpowiadałyione najnowszym rozwiązaniom wprowadzanym w europejskim wyższym szkolnictwie muzycznym.

Europejskie uczelnie muzyczne zrzeszone są w prężnie działającej organizacji AEC (Association Européenne des Conservatoires, Académies de Musique et Mu-

sikhochschulen), która skupia już 274 uczelnie. AEC jest stowarzyszeniem o długiej tradycji - powstało w 1953 roku, jego

skuteczność spowodowała rozszerzenie się obszaru oddziaływania na kraje spoza Europy - obecnie członkami AEC są instytucje zajmujące się muzyczną edukacją z 55 krajów całego świata (poza krajami europejskimi m.in. z Australii, Chin, Kanady, Korei czy ze Stanów Zjednoczonych). Głównym za-

daniem AEC jest stymulowanie i wspieranie międzynarodowej współpracy pomiędzy zrzeszonymi instytucjami, a także reprezentowanie interesów środowiska na szczeblu narodowym, europejskim i światowym. Od czasu podpisania

przez europejskich ministrów odpowiedzialnych za szkolnictwo wyższe w 1999 r. dokumentu określanego jako Deklaracja Bolońska, AEC stawia sobie za cel znalezienie najlepszej dla wyższego szkolnictwa muzycznego formuły realizacji jego założeń, a więc stworzenie zespołu warunków, które powinny spełniać wszystkie muzyczne uczelnie europejskie, by współ-

tworzyć spójny system edukacji określany mianem Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego.

W 2001 roku w Dublinie uzgodniono nowe podejście do oczekiwanych rezultatów kształcenia w szkolnictwie wyższym - powstały tzw. Opisy dublińskie (Dublin Descriptors).

Dzięki działaniom prof. Grzegorza Kurzyńskiego, który nie tylko śledził, ale także jako członek grup roboczych w ramach AEC „Polifonia Tuning” i „Polifonia Accreditation” brał i bierze nadal czynny udziałw kształtowaniu zasad, których wprowadzenie ma umożliwić jak największą harmonizację systemu

wyższego szkolnictwa muzycznego w Europie, Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego jako pierwsza w Polsce spośród uczelni muzycznych wprowadza reformy systemu edukacyjnego. Już w semestrze letnim roku akademickiego 1999/2000

wprowadzony został ECTS (European Credit Transfer System, europejski system transferu punktów kredytowych), w roku

2003 dwustopniowy system kształcenia, rozszerzony w roku 2006/2007 0 studia trzeciego stopnia na kierunku instrumen-

talistyka i wokalistyka.

Jednym z najważniejszych założeń reform bolońskich jest dbałość o zapewnienie wysokiej jakości kształcenia. Standardy i założenia dla systemów zapewniania jakości - wewnętrznego i zewnętrznego - zostały określone w komunikacie z Bergen (2005) i z Londynu (2007). AEC stworzyła, drogą kilkuletniego programu, metodę skutecznej kontroli jakości i akredytacji uwzględniającą specyfikę kształcenia muzycznego. „Mało dziedzin posiada tak obsesyjną chęć demonstrowania jakości jak muzyka (...) Jednocześnie muzycy posiadają bardzo ograniczone doświadczenie w procedurach zewnętrz-

kaz kryteriów, procedur ewaluacji dostosowanych do specyfiki kształcenia muzyków, skierowany jest do szerokiego grona zainteresowanych - od narodowych agencji akredytacyjnych do samych instytucji wyższego szkolnictwa muzycznego. Celem twórców dokumentu było równocześnie uwzględnienie różnorodności kształcenia w krajach europejskich, respektowanie uwarunkowań wynikających z położenia geograficznego czy tradycji kulturowych poszczególnych uczelniz. Bazując na omawianym dokumencie, AEC oferuje uczelniom stowarzyszonym możliwość oceny przez grupę europejskich ekspertów albo jednego z programów studiów, albo działalności całego organizmu uczelni (akredytacja instytucjonalna?.

pa robocza AEC opracowała kryteria i procedury, sprawdzone i zweryfikowane podczas kilku testowych wizyt ekspertów w różnych wyższych europejskich uczelniach muzycznych, które biorąc pod uwagę specyfikę kształcenia muzycznego, zapewniają międzynarodową porównywalność uczelni, ułatwiają międzynarodową uznawalność studiów i kwalifikacji, jak również pomagają w podnoszeniu jakości kształcenia.

Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu zdecydowała o poddaniu się akredytacji instytucjonalnej.

W Polsce, oprócz wrocławskiej, ocenie poddały się również Akademie Muzyczne w Krakowie, Łodzi i Bydgoszczy. Warto zauważyć, że w uchwalonych w roku bieżącym (publikacja niniejsza powstaje w sierpniu 2011 roku) nowelizacjach ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, które zaczną obowiązywać od 1 października 2011 roku, w rozdziale 0 Polskiej Komisji Akredytacyjnej (art. 49a) zawarte jest sformułowanie o współpra-

sformułowany został dokument ramowy Zapewnienie jakości i akredytacja w wyższym szkolnictwie muzycznym; charakterystyka, kryteria i procedury. Dokument ten zawiera wy-

ganizacjami działającymi w obszarze szkolnictwa wyższego, w szczególności z tymi, których przedmiotem działania jest ocena jakości kształcenia i akredytacja”.

1 Zapewnienie jakości i akredytacja w wyższym szko/nictwie muzycznym, ramowy dokument AEC Accreditation Working Group (2007), tłum. Grzegorz Kurzyński, s. 15.

2 www.bologna-and-music.org 3 iw.

nego zapewniania jakości i procesach akredytacyjnych“. Gru-

cy PKA z „krajowymi i międzynarodowymi instytucjami i or-

GAMLZ

Europejska Akredytacja Instytucjonalna Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu przygotowana była zgodnie z wcześniej wymienionym dokumentem ramowym (Zapewnienie jakości i akredytacja w wyższym szkolnictwie muzycznym...), jako materiał pomocniczy uwzględniona została publikacja AEC Jak przygotować się do instytucjonalnego Iub programowego przeglądu w wyższym szko/nictwie muzycznym. Podręcznik (Practical handbook 'How to prepare for an institutional or programme review in Higher Music EducationP'). Innymi zalecanymi publikacjami AEC, które wnoszą znaczący wkład we współtworzenie przez uczelnie muzyczne Europejskiej Przestrzeni Wyższego Szkolnictwa, są dwa niezwykle istotne dokumenty: $‑ $‑

O

procesy edukacyjne

.

jest zachowana spójność programów nauczania - powiązanie między poszczególnymi cyklami studiów, prezentacja sylabusów, zawierających informację o strukturze programu nauczania, efektach kształcenia, użyciu

ECTS, charakterystyce poszczególnych modułów, czy program nauczania bierze pod uwagę wersję muzyczną Opisów dublińskich (PDD) i Efekty kształcenia AEC (AEC Learning Outcomes), $‑

Muzyczna wersja tzw. Opisów dublińskich (Polifonia/Dublin Descriptors - PDDs) Efekty kształcenia AEC (AEC Learning Outcomes) dla 1., 2. i 3. cyklu studiów muzycznych.

cenia),

° °

0

0

kwalifikacje studentów 0 kwalifikacje początkowe (m.in. opis procedury egzaminów wstępnych), $‑ tzw. zatrudnialność absolwentów (m.in. dane dotyczące zatrudnienia absolwentów, wkład absolwentów w rozwój życia kulturalnego na poziomie lokalnym, polskim i międzynarodowym);

'

kadrę akademicką $‑ artystyczne i pedagogiczne kwalifikacje kadry (m.in. dane dokumentujące działalność kadry i jej międzyna-

wiskowych w Grazu, Austria, 0

°

rodowy kontekst),

$‑

Henk van der Meulen, Dyrektor Konserwatorium Królewskiego w Hadze, Holandia.

Sekretarzem komisji została Eleonoor Tchernoff, Administrator Projektu AEC. Prace nad przygotowaniem do oceny komisji akredytacyjnej AEC objęły właściwie cały organizm uczelni. Do stworzenia raportu samooceny według zaleceń oceniającej uczelnię instytucji potrzebne są materiały przygotowane przez niemal każdą komórkę organizmu, jakim jest Akademia Muzyczna. Narzucona przez dokument ramowy struktura raportu samooceny jest dosyć sztywna - powinien być on zawarty na około 40 stronach i zawierać odpowiedzi na ściśle określone pytania obejmujące przeróżne aspekty funkcjonowania uczelni. Problemy, które należy poruszyć w raporcie samooceny, obejmują: misję i wizję uczelni (tu zawarte są także m.in. pytania dotyczące celów programów edukacyjnych, ich relacji do misji instytucji ijej długoterminowej strategii);

perspektywy międzynarodowe, sposoby oceniania (opis metod oceniania i charakterystyka wpływu tych metod na usprawnienie procesów uczenia się i nauczania);

W procedurze akredytacyjnej AEC podstawą oceny uczelni jest tzw. raport samooceny (se/f evaluation report), przesłany do oceniających ekspertów wcześniej, oraz wizytacja samych ekspertów w akredytowanej instytucji. Do komisji oceniającej Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu wyznaczeni zostali następujący eksperci: Ingrid Hanken (przewodnicząca), Prorektor Norweskiej Akademii Muzycznej w Oslo, Norwegia, Georg Schulz, Rektor Uniwersytetu Muzyki i Sztuk Wido-

przekazywanie wiedzy (m.in. wykazanie różnorodności

stosowanych form nauczania w przekazywaniu programu nauczania, bazowanie procesów nauczania i procesów uczenia się na opartym na kompetencjach podejściu PDD, rola badań w obrębie każdego cyklu kształ-

Zalecane jest, by wyżej wymienione dokumenty były respektowane jako punkty odniesienia w procesach akredytacji europejskiej“.

O

programy nauczania (czy programy nauczania odpowiadają misji i celom programów edukacyjnych, czy

°

liczebność i skład kadry (adekwatność wielkości zatrudnienia do pokrycia potrzeb obszaru nauczania, przy zachowaniu odpowiedniej jakości, czy skład kadry umożliwia elastyczną adaptację do nowych profesjonalnych wymagań i wyzwań;

wyposażenie, źródła finansowania 0 wyposażenie (czy wyposażenie sal wykładowych, stan komputeryzacji, biblioteka, studio nagrań umożliwiają realizację programów nauczania; dane dotyczące budżetu -jak jest ukształtowany program edukacyjny mogący sprostać kryteriom dotyczącym wysokiej jakości w ramach dostępnych środków; czy istnieje długoterminowy plan finansowy), $‑ kadra pomocnicza (m.in. czyjest odpowiednia do wymagań związanych z artystyczną i dydaktyczną działalnością uczelni), $O$1 organizacja i procesy decyzyjne (m.in. czy programy nauczania i procesy uczenia i nauczania wspierane są

przez strukturę organizacyjną uczelni, programów na4 Quality Assurance and Accreditation in Higher Music Education: Characteristics, Criteria and Procedures; AEC Framework document; AEC Accreditation Working Group, AEC Publications 2007, renewed 2010.

uczania, procesów zarządzania instytucją i decyzjami

dotyczącymi spraw programowych),

$‑

wewnętrzny system zapewniania jakości (m.in. wpływ istniejącego systemu zapewniania jakości na stałą po-

prawę programów nauczania i zaplecza dydaktycznego, stopień zaangażowania studentów i absolwentów w procesy zapewniania jakości, analiza i monitoring systemu);

Szymczak i Paweł Zawadzki. Eksperci wyrazili uznanie dla poziomu koncertu zarówno podczas swojej wizyty we Wrocławiu, jak i w raporcie podsumowującym.

Wizytacja Akademii Muzycznej przebiegała w niezwykle serdecznej, ale równocześnie rzeczowej atmosferze. Eksperci byli doskonale przygotowani - raport samooceny został

0

publiczne interakcje $‑ wpływ na rozwój (m.in. stopień zaangażowania instytucji w publicznej dyskusji dotyczącej polityki kulturalnej i muzycznej), ° interakcje ze środowiskiem zawodowym (m.in. sposoby komunikowania się i współdziałania z rożnymi sektorami zawodu muzycznego w celu uzyskania informacji o zapotrzebowaniu, obecność długoterminowej strategii dla poprawy powiązań ze środowiskiem zawodowym),

$‑

informacje dla potencjalnych studentów (m.in. zgodność programu kursów z informacjami o programach edukacyjnych zawartymi w informatorze)5.

Prace nad przygotowaniem raportu zostały zakończone z końcem marca 2010 roku. Raport, wraz z licznymi załącznikami, przesłany został do oceny ekspertów. Tym samym proces akredytacyjny wszedł w zaawansowaną fazę. Pani mgr Maria Brzuchowska, Koordynator Współpracy Międzynarodowej, zajęła się ustalaniem harmonogramu wizyty ekspertów w naszej Uczelni, który musiał zostać sporządzony według wskazań AEC i być przez tę organizację zatwierdzony.

Metodyka akredytacji przygotowana przez grupy robocze AEC jest komplementarna - wytyczne do przygotowania ra-

portu oceny powodują powstanie dokumentu, który w sposób możliwie przejrzysty może ocenić kondycję ocenianej instytucji, a ewentualne wątpliwości powinny zostać rozwiązane podczas osobistej wizytacji ekspertów.

Akredytujący Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego specjaliści zaplanowali swój pobyt we Wrocławiu na 9-11 maja 2010 roku. Spotkania objęły przedstawicieli szerokiego grona osób związanych z Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego (Rektor, Prorektorzy, Pełnomocnik Rektora ds.

Integracji z Europejskim Obszarem Szkolnictwa Wyższego, Kanclerz, Kwestor, Dyrektor Biblioteki Głównej AMKL, Koor-

dynator Współpracy Międzynarodowej, studenci, przedstawiciele samorządu studenckiego, profesorowie, absolwenci, reprezentanci pracodawców, przedstawiciele absolwentów AMKL). Członkowie komisji wizytowali również zajęcia dydaktyczne. Do dyspozycji członków komisji oceniającej były przygotowane opracowania i dokumenty uzupełniające, eksperci poznali również warunki lokalowe i infrastrukturę pozostającą w dyspozycji AMKL. Pierwszy dzień wizyty zwleńczył koncert w wykonaniu solistów wraz z Orkiestrą Kameralną Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, pod dyrekcją Jana Miłosza Zarzyckiego. Wykonawcami solowych partii obu koncertów fortepianowych F. Chopina byli Gracjan 5 Jw., s. 17-25.

przez nich wysoko oceniony. System kontroli jakości stosowany przez wrocławską Akademię również okazał się - w opinii

ekspertów - bardzo dobry. Opinia ta cieszy tym bardziej, że padła z ust pani Ingrid Hanken (przewodniczącej komisji), która jako autorka wzorcowego systemu kontroli i polepszania jakości Norweskiej Akademii Muzycznej w Oslo cieszy się sła-

wą prawdziwej wyroczni w zakresie europejskich systemów kontroli jakości wyższego szkolnictwa muzycznego.

Dodatkowych wyjaśnień wymagały między innymi kwestie związane z uregulowaniami prawnymi, jakie obowiązują w polskim szkolnictwie wyższym ijakich każda polska uczelnia jest zobowiązana przestrzegać. Eksperci wyrazili swoją aprobatę dla zaangażowania pedagogicznego profesorów AMKL, zatrudnialności absolwentów.

Pewne obawy członków komisji spowodowane były widocznym niedofinansowaniem polskiego szkolnictwa akademickiego i wynikającymi z tego uciążliwymi dla społeczności akademickiej brakami- np. w wyposażeniu zarówno w instru-

wości wyraźnej specjalizacji na II stopniu, ale nie ma ich na innych Wydziałach. (...) Akademia powinna zastanowić się nad możliwością zaoferowania różnych specjalizacji na studiach II stopnia także na innych Wydziałach. Na przykład studia

menty, komputery, jak i w najnowszą specjalistyczną literatu-

II stopnia na Wydziale Instrumentalnym mogłyby obejmować

rę światową, czy dostępie do odpowiednich światowych baz danych. Wątpliwości ekspertów budziła niska liczba publikacji naukowych, zwłaszcza ich niemalże nieobecność w dokonaniach studentów. Reformy bolońskie kładą nacisk na takie kształcenie studentów, by w jego wyniku posiedli oni także umiejętności naukowej refleksji. W europejskim wyższym szkolnictwie muzycznym propagowany jest pogląd o uzupełnieniu i wspomaganiu czysto praktycznych umiejętności ocltwórczych refleksją naukową, tak by absolwenci akademii muzycznych nie byli traktowani jak absolwenci uczelni zawodowych, alejak refleksyjni badacze o świadomości artystycznej.

różne ścieżki: muzyka kameralna, muzyka orkiestrowa, wykonawstwo solowe czy nauczanie”. (Warto w tym miejscu zauważyć, że od roku akademickiego 2010/2011 pojawiła się na Wydziale Instrumentu/nym AMKL możliwość wybrania przez pianistów specjalności koncentrującej się na muzyce kamera/nej- instrumenta/nej bądź wokalnej).

Wynikiem analizy raportu samooceny i wizyty akredytacyjnej ekspertów było opracowanie przez nich obszernego finalnego raportu oceny Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Raport ekspertów zawiera refleksje o mocnych i słabszych zdaniem „jurorów" obszarach działalności uczelni

w stosunku do kryteriów AEC, a ta kże wskazuje listę czynności, które mogłyby poprawić funkcjonowanie AM KL w Europejskim Obszarze Kształcenia. Poniżej - wybrane fragmenty raportu ekspertów (tłumaczenie: Katarzyna Kamola, Jacek Słupski): „Komisja uważa, iż misja i cel Akademii - w tym szeroki zakres podejmowanych przez nią działań - są dobre i ambitne oraz bardzo dobrze zintegrowane z lokalnym, regionalnym i krajowym systemem kształcenia”. „Komisja uważa, że (...) działa/ność pedagogiczna powinna się skupiać na rozwijaniu różnorodnych umiejętności ogó/nych. Krytyczne myślenie, peer-learning (kształcenie rówieśnicze/partnerskie/wzajemne) oraz niezależność sq ważnymi elementami, którym można by poświęcić więcej uwagi”. „Komisja wyraża uznanie dla założeń strategii długoterminowej wymienionych w raporcie samooceny, uważając je za

innowacyjne i ambitne. (...)”. „Komisja jest pełna szacunku dla pozycji Akademii jako prekursora w zakresie wdrażania Procesu Bolońskiego. Komisja uważa, że wczesne wdrożenie systemu bolońskiego to znak dobrego zarządzania, gdyż widać, że ucze/nia ma jasno sformułowane plany na przyszłość. (...) Komisja ma wrażenie, że efekty kształcenia, chociaż są już elementem programów nauczania, nie zostały jeszcze chyba całkowicie wprowadzone do systemu nauczania”. „Komisja potwierdza, iź wszystkie trzy stopnie są powiązane ze sobą i że istnieje poczucie pewnego postępu przy prze-

chodzeniu z jednego stopnia na drugi. Jednak Komisja uważa, że pierwsze dwa etapy są zbyt ściśle powiązane i mogłaby istnieć między nimi większa różnica. Wydzial /Il oferuje możli-

(o przekazywaniu wiedzy) „Komisja zauważyła mocne iszczere zaangażowanie w proces nauczania, koncepcję kształcenia indywidualnego oraz poczucie wie/kiej odpowiedzialności za studentów. Z troską pracuje się nad rozwojem kazdego studenta, do czego Komisja ma ogromny szacunek. (...) Komisja ma wrażenie, że nauczanie w uczelni jest o wiele bardziej sterowane przez pedagogów (teacher-directed) niź nakierowane na studenta (student-centred) w porównaniu z innymi krajami europejskimi. Opis relacji mistrz-uczeń stwierdza, iż efektem takich zajęć jest „rozwijanie wrażliwości i umiejętności studenta, a co za tym idzie podstawy do budowania przyszłego, wlasnego, oryginalnego języka wypowiedzi artystycznej”. Opis ten - a szczególnie odniesienie do przyszłości- zdaje się stać w sprzeczności z pierwszym efektem kształcenia dla studiów I i /I stopnia: Stopień I: „Absolwenci powinni umieć tworzyć i realizować wlasne koncepcje artystyczne oraz dysponować umiejętnościami potrzebnymi do ich wyrażenia”.

Stopień Il: „Absolwentów powinna cechować wysoko rozwinięta osobowość artystyczna, umożliwiająca tworzenie, realizowanie i wyrażanie własnych koncepcji artystycznych”.

Efekty kształcenia zakładają rozwijanie własnych koncepcji artystycznych i środków wyrazu, co oznacza, że studenci powinni móc dokonywać własnych wyborów i rozwijać własne pomysly. (...) Konflikt pomiędzy zacytowanym określeniem a efektami kształcenia prowadzi także do wniosku, iż istnieje rozbieżność pomiędzy przyjętymi efektami kształcenia i ich faktycznym zastosowaniem w codziennej pracy na uczelni.

Przyjęcie efektów kształcenia stanowi pierwszy krok, ich faktyczne przyswojenie zwykle zajmuje o wiele dłużej. Komisja sądzi, że kierownictwo Akademiijest tego świadome, niemniej jednak zachęca Akademię do nie szczędzenia wysiłku, aby doprowadzić do faktycznego zastosowania w praktyce przyjętych efektów kształcenia”. „ Komisja cieszy się z włączenia badań naukowych na wszystkich stopniach studiów, ale niejest pewna, jaką rolę faktycznie odgrywają one w procesie kształcenia. Komisja ma wrażenie, że badania prowadzi się tylko dlatego, że taki jest wymóg. Jeśli chodzi 0 stopień II/, uwagi studentów i absolwentów - ale także kierownictwa - prowadzą do wniosku, że większy nacisk kładzie się w tym przypadku na rozwój artystyczny niż na wyniki

badań. Pomysł, iż ktoś mógłby chcieć odbyć studia III stopnia dlatego, że chce przeprowadzić badania naukowe, nigdy się nie pojawił, podczas gdy Komisja uważa, że w centrum uwagi ta-

kich studiów powinny być właśnie badania. (...) Komisja nie widziala wie/u przykładów badań, ale zauważyła, że większość z nich prowadzi się po polsku, głównie w oparciu o literaturę po polsku. Akademia może zastanowić się nad zaleceniem, aby studenci dołączali do swoich prac streszczenie po angielsku (lub niemiecku), by wyniki badań były dostępne dla większej grupy osób. Idąc dalej, Akademia może zastanowić się także nad możliwością wprowadzenia zasady publikowania wszystkich prac naukowych po angielsku (lub niemiecku). (...) Komisja zaleca, aby Akademia dopilnowała, by badania prowadzone na stopniu /, II, a szczególnie /l/ na Wydziale I/ i III nie miały charakteru muzykologicznego, ale żeby studenci wykorzystywali je do nauczenia się refleksji nad swoją własną osobowością muzyczną.

Wybór przedmiotu badań powinien być zatem sprawą 0 znaczeniu strategicznym. Praca pisemna mogłaby wówczas odgrywać bardziej holistyczną ro/ę w ramach programu nauczania, gdyż nie tylko ma ona wplyw na intelektualny rozwój studenta, ale także na jego rozwój muzyczny i osobisty. (...) Badania naukowe to podstawowe narzędzie rozwijania zdo/ności krytycznego myślenia, ale mogą one także pobudzać ciekawość, motywować i inspirować do poszukiwań i uczenia się nowych rzeczy oraz zachęcać studentów do badania różnych kwestii. (...) Finansowanie badań ma kluczowe znaczenie dla stworzenia wlaściwego klimatu dla badań. Komisja wspiera wysilki Akademii w zdobywaniu funduszy”. „(...) zagraniczne akademie muzyczne mogą używać innego stylu nauczania i oferować programy kształcenia, które są bardziej skupione na student-centred learning. Komisja

uważa, że uczelnia moglaby skoncentrować się bardziej na ta-

kich „międzynarodowych” aspektach w programach nauczania poprzez stosowanie różnych stylów nauczania i przyjęcie podejścia bardziej skupionego na student-centred learning.

Komisja także zauważyła, że duża część materiałów do nauczania, do których programy nauczania się odnoszą, a także większość publikacji i wiele książek w bibliotece jest w języku polskim. Akademia powinna się zastanowić nad wykorzystaniem w większym stopniu materiałów wjęzykach obcych”. „Komisja z zadowoleniem przyjęła informacje o gromadzeniu danych o absolwentach przez Akademię, a szczególnie o ankiecie będącej częścią wewnętrznego systemu zapewnienia jakości. Specjalna strona internetowa poświęcona absolwentom stwarza wrażenie, iż Akademia czuje się odpowiedzia/na za swoich studentów po ukończeniu przez nich studiów, cojest bardzo pozytywnym zjawiskiem”. „Komisja uważa, iż urządzenia komputerowe nie są wystarczające w stosunku do potrzeb wynikających z programów kształcenia. Liczba komputerów i ich wiek nie są odpowiednie d/a istniejącej liczby studentów i na tym poziomie kształcenia (...)”. „Szczególnie dlatego, że Akademia oferuje studia III stopnia, których bardzo'ważnym elementem są badania, Komisja uważa, że biblioteka nie jest wystarczająca, aby spełniać potrzeby programów kształcenia. Wynika to głównie z braku międzynarodowej literatury oraz braku abonamentów baz danych dotyczących badań naukowych. Dlatego Komisja niejest pewna, czy i jak studenci uczą się przeszukiwać bazy danych, co w opinii Komisji jest podstawową umiejętnością przy prowadzeniu badań (...). 'Komisja zgadza się także z krytyką wyrażoną przez studentów, dotyczącą faktu, iż większość literatury dostępna jest

$ſ$‑

GAA/la tylko po polsku lub dotyczy muzyki polskiej. W świetle opracowywania programów nauczania i umiędzynarodowienia Komisja uważa, że kwestią bardzo ważną jest to, aby ucze/nia posiadała materiały także winnych językach oraz pochodzące z różnych środowisk muzycznych, tak aby studenci i nauczyciele mogli się z nimi zapoznać”. „Komisja jest pod wrażeniem wielu kulturalnych i muzycznych działań, które Akademia zapoczątkowała, organizuje, wspiera lub w których uczestniczy. Akademia stanowi ważny element lokalnego i regionalnego systemu kulturalnego i edukacyjnego, w którym - w opinii Komisji- odgrywa ona kluczową rolę”. „Podczas wszystkich spotkań Komisja widziała i czuła, że studentów i ich dobro traktuje się bardzo poważnie iże są oni objęci świetną opieką. Studenci mogą otrzymywać pomoc w różnej formie, ale najważniejsze wydają się być osobiste relacje pomiędzy nauczycie/ami istudentami”. „Komisja ma wrażenie, że nauczanie w uczelnijest w o wie-

le większym stopniu sterowane przez pedagogów (teacher-directed) niź nakierowane na studenta (student-centred) w porównaniu z systemami funkcjonującymi w innych krajach.

Efekty kształcenia zakładają rozwijanie własnych koncepcji artystycznych i środków wyrazu, co oznacza, że studenci powinni móc dokonywać własnych wyborów i rozwijać własne pomysły. Zastosowanie różnych stylów nauczania i uczenia się mogłoby przyczynić się do tego, by studenci nauczyli się pracować bardziej niezależnie”. „Komisja docenia międzynarodowe ambicje Akademii. Komisja uważa, że Akademia ma świetnych studentów i pedagogów oraz że jest częścią wielkiej kultury muzycznej, a wszystkie te elementy są ważnymi aspektami „eksportu”. Akademia jest stroną kilku międzynarodowych układów partnerskich i współpracuje z wieloma instytucjami na zasadach partnerskich”?

Obecnie trwa - nie tylko w Polsce - dyskusja nad wyborem najskuteczniejszej formuły sprawdzającej jakość kształcenia.

W Polsce wszystkie uczelnie, a ściślej prowadzone przez uczelnie kierunki studiów, są zobowiązane do poddania się procedurze oceny przez Państwową Komisję Akredytacyjną. Tak teżjest w wielu innych krajach europejskich. Ostatnio coraz częściej pojawia się w Europie postulat, by narodowe agendy akredytacyjne zastąpić europejskimi, międzynarodowymi.

W niektórych krajach Europy agencje państwowe dokonują akredytacji wspólnie z grupą ekspertów AEC. Procedura oceny komisji akredytacyjnej AEC okazała się niezwykłym wyzwaniem. Proces poddania sprawdzeniu stanu całego organizmu uczelni w zupełnie jeszcze nieznanej

w Polsce formule jest bardzo pomocny w określeniu pozycji zaawansowania we wprowadzaniu wrocławskiej Akademii na rynek Europejskiego Obszaru Kształcenia.

6 AEC lnst'itutional and Programme Review Scheme. AEC Institutional Review Visit to the Karol Lipiński Academy of Music in Wrocław 09-11 May 2010.

Akredytacja europejska zbiegła się w AMKL m.in. z opracowaniem „syllabusów" (opisów przedmiotów), zawierających opis efektów kształcenia - a więc ściśle według zaleceń europejskich i zgodnie z wprowadzaną obecnie reformą polskiego szkolnictwa wyższego. Niezwykle ważnym elementem tworzenia Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższe-

go staje się takie formułowanie programów studiów, by uzyskać odpowiednie efekty kształcenia. Dotychczas przy opracowywaniu programu studiów punktem zasadniczym były wymagania programowe (tzw. standardy kształcenia), teraz punktem wyjścia stają się efekty kształcenia - czyli najprościej mówiąc, określenie tego, co student winien wiedzieć, umieć i jakie postawy reprezentować. Zmiana wiąże się z wprowadzeniem tzw. krajowych ram kwalifikacji ijest zapisana w nowelizacji ustawy 0 szkolnictwie wyższym, która zacznie obowiązywać od 1 października 2011 roku. Okres akredytacji AEC przypadł również na czas zamknięcia prac nad wewnętrznym systemem zapewnienia jakości kształcenia w AMKL, pozytywnie ocenionym przez europejskich eks-

pertów, jak również powstania portalu społecznościowego absolwentów wrocławskiej Akademii. Eksperci również byli

pełni uznania dla tego rozwiązania.

Warto dodać, że część postulatów i sugestii ekspertów, mających wpłynąć na lepsze funkcjonowanie Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego w Europejskim Obszarze Szkolnictwa Wyższego, została już wprowadzona: np. możliwość specjalizacji na Wydziale Instrumentalnym (na drugim stopniu studiów kilkoro spośród pianistów studiuje na specjalności kameralistyka fortepianowa - wokalna lub instrumentalna), zostały sformułowane ponadto zasady studiów w języku angielskim, zostały opracowane zasady funkcjonowania Studium Pedagogicznego, a wdrożona procedura informowania o planowanym konkursie na stanowisko dydaktyczne lub naukowo-dydaktyczne AMKL, łącznie z zamieszczeniem informacji również na stronie internetowej Akademii, urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego, ministra właściwego do spraw kultury, a także na stronach internetowych Komisji Europejskiej, w europejskim portalu dla mobilnych naukowców, przeznaczonym do publikacji ofert pracy naukowców, poszerzy grono zainteresowanych pracą we wrocławskiej Akademii.

Niestety, realia finansowe pracy w polskich uczelniach artystycznych wciąż odstraszają muzyczne międzynarodowe sławy.

`

Ocena ekspertów z różnych krajów, różnych specjalności, wpływa z pewnością na jej obiektywizm. Cieszą zatem liczne niezwykle pochlebne opinie ekspertów, a ich sugestie mogące wpłynąć na poprawę funkcjonowania Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego są wnikliwie analizowane. Aby utrzymać wysoką jakość, trzeba o nią nieustannie i w sposób szczególny dbać.

GAMa _ Maria Brzuchowska

MOBILNOŚĆ A ZANURZENIE w PŁYNNEJ NOWOCZESNOŚCI Wśród kilkunastu ikon rotujących u dołu głównej strony internetowej naszej uczelni wprawne oko wyłowi logo AEC - Association Européenne des Conservatoires, Académies de Musique et Musikhochschulen. Zachęcam wszystkich, aby kliknęli na ten link (www. aecinfoorg) i odkryli, jak aktywnejest to stowarzyszenie. Kopalnia wiedzy, z której można czerpać garściami na potrzeby działań zarówno merytorycznych, jak i organizacyjnych.

f Association Européenne des Conservatoires, Académies de Musique et Musikhochschulen (AEC)

a

EC zrzesza 273 instytucje muzyczne, notabene nie tylko europejskie. Jest zatem poważnym partnerem projektów unijnych, współdziałając z uczelniami muzycznymi, ale także w inicjatywach spoza formalnej sfery wyższej edukacji muzycznej. Linię programową działań Stowarzyszenia ustala kadencyjna rada wybierana na Kongresie Rektorów Uczelni zrzeszonych w AEC. Warto wspomnieć, że obecnie mamy w tej radzie przedstawiciela Polski i naszej Akademii w osobie prof. Grzegorza Kurzyńskiego - pełnomocnika rektora ds. współpracy z Europejskim Obszarem Szkolnictwa

sobie realizowania programu przez krajowe Agencje Narodowe i poszczególne uczelnie. AEC wspomaga przepływ informacji między instytucjonalnymi koordynatorami programu Erasmus, w miarę możliwości zunifikowało formularze i praktyki rekrutacyjne i stworzyło informacyjne podstrony web: http://www.doremifasocrates.0rg oraz http://www.studymusicineurope.org, adresowane do studentów i pedagogów swoich instytucji członkowskich. Bardzo dużo praktycznych informacji można też uzyskać poprzez linki (w sekcji Links).

Tu, w mojej opinii, lekturą obowiązkową każdego instrumentalisty powinna być np. strona http://eeshop.unl.edu/music. html. Dlaczego - nie wyjaśniam, w nadziei, że Czytelnika zaprowadzi tam niezaspokojona ciekawość.

W statystykach mobilności studentów i pedagogów uczelni członkowskich AEC (najprawdopodobniej i tak zawyżonych z powodu małej liczby respondentów) nasza Akademia plasuje się na poziomie średniej lub wyżej. W roku akademickim 2010/2011 zrealizowaliśmy 9 wyjazdów studenckich i 11 wyjazdów dydaktycznych (w obu wypadkach jeden wyjazd był realizowany w ramach Środkowoeuropejskiego Programu Wymiany Uniwersyteckiej CEEPUS), podczas gdy przeciętne liczby podawane przez AEC to odpowiednio 9,82 i 10,4.

Szesnaście kursów gościnnych przyjętych w roku akademickim 2010/2011 w ramach programów Erasmus i CEEPUS to blisko dwukrotne przebicie średniej statystycznej (8,4), które daje nam jedenaste miejsce w rankingu AEC. Tylko liczba studentów przyjeżdżających do naszej Akademii w ramach programów wymiany - 4 osoby w roku akademickim 2010/2011 - wydaje się niewielka w porównaniu ze średnią 11,6 wykazaną w raporcie AEC, nie mówiąc o 80 beneficjentach grantu SMS Erasmusa przyjętych w minionym roku akademickim przez Uniwersytet Muzyczny w Wiedniu.

Wyższego. Kilkuosobowe biuro AEC z siedzibą w Utrechcie

także inspiruje, a przede wszystkim koordynuje prace, których owocem są liczne publikacje dostępne on-Iine (www. aecinfo.org/Publications). W tych działaniach Stowarzyszenie koncentruje się na zaadaptowaniu dyrektyw i narzędzi stworzonych na potrzeby wdrażania Procesu Bolońskiego w specyficznych realiach szkolnictwa artystycznego.

Mobilność studentów i pedagogów w ramach programu Erasmus ujawniła w pewnym zakresie niekompatybilność systemów edukacji, nie mówiąc o zindywidualizowanym sp0-

Ruch wykonawstwa „historycznie poinformowanego" (choć w coraz mniejszym stopniu ograniczającego się do muzyki dawnej) oraz przyjmowanie na łono uczelni jazzu i gatunków muzyki pop, czyli mającej konotacje z muzyką rozrywkową, to w blisko ZOO-letniej historii instytucji konserwatórium zmiany na tyle „nowe” i „rewolucyjne", że uzyska-

ły od AEC wsparcie w postaci Platformy Muzyki Dawnej (EMP, Early Music Platform) oraz Platformy Jazzu i Muzyki Pop (PJP, Pop and Jazz Platform). Tu dyskusja merytoryczna prowadzi nie tylko do upowszechniania dobrych wzorców, ale przede

Hochschule für Musik und Theater "Felix Mendelssohn Bartholdy" Leipzig

Estonian Academy of Music and Theatre

University of Music and Performing Arts Graz, Austria

The Liszt School of Music Weimar

Sibeius Academy

Folkwang University of the Arts Conservatoire "s Giacomantonlo"

Norges musikldmgskole

Lithuanian Academy of Music and Theatre

University of Music and Performhg Arts Vienna

Dziesięć uczelni o największej liczbie wyjazdów dydaktycznych STA zrealizowanych w roku akademickim

„0/“ ä

70-'

32

J"

@f

0°`

Na@ §9

&a*** 25*`*9

0*`e"

w'

óo

@Iggy

wif}

za

3.990

&à;

27

bez"

$‑$0

0

#90@

25

643555`

24

6°

s

:1°

o**

`35"'.

'bć

"$61

o**i' 6œ** .pp55`" o

“396 a?@bć 4* ê" K`rfz <6` 'iść A \* . 43° 6'? ° "Q §1?*3' ä#'š

0

"6°

§0§3` #aaf Gf? é`«rf

„ °@ä *co*63°" „a6'} ›25* 0° 0°

ö`

Ł

Dziesięć uczelni o największej liczbie studentów Erasmusa (SMS) przyjętych w roku akademickim 2010/2011

14

_wszystkim do tworzenia wspólnych inicjatyw, od szkoły letniej po partnerskie programy studiów zakończone wspólnym (Multiple Degree) dyplomem. Niespełna pół roku temu 20stała też powołana do życia Platforma Badań Artystycznych (EPARM, European Platform for Artistic Research in Music), która ma między innymi stymulować poszukiwanie i definiowanie dziedzin takich badań oraz upowszechniać analityczne podejście do wszelkich etapów i aspektów muzycznej produkcji artystycznej.

Dziś tematyka inicjatyw AEC uświadamia coraz bardziej, że celem jest nie tyle szukanie wspólnego mianownika dla edukacyjnego status quo, ile połączenie wiedzy, doświadczenia, wyobraźni i inicjatywności muzycznych środowisk różnego autoramentu w budowaniu Akademii XXI wieku, która utrzymałaby autorytet instytucji odpowiedzialnej za autentyczne wartości artystyczne muzyki tworzonej i słuchanej. Dlatego na stronie Stowarzyszenia można napotkać link do IV Światowego Forum Muzyki „Music and Social Change” organizowanego wspólnie przez International Music Council i European Music Council w dniach 26 września - 1 października 2011 w Tallinie. Program przewiduje między innymi prezentację Pani wiceprezydent AEC Gretchen Amussen From Conservatoire to

,Innovatoire' - Europe's Musical Heritage and Musical Futures (Od konserwatorium do innovatorium - dziedzictwo muzyczne i muzyczne przyszłości Europy). Dlaczego wiele, a nie jedna muzyczna przyszłość? Na ten temat dyskutowano nie gdzie

indziej jak we Wrocławiu, podczas Europejskiego Kongresu Kultury, 9-11 września 2011, próbując zweryfikować diagnozę Zygmunta Baumana dzisiejszej kultury jako rzeczywistości „płynnej nowoczesności”. Z punktu widzenia Akademika niepokojąca to perspektywa szkicowana przez Baumana: upadek autorytetu i poziom kulturalności mierzony ilością, a nie wartością poznanych coraz to nowych utworów, gatunków i styIów. Ale Akademik mobilny aktywnie doświadcza ewolucji kultury i może na drodze tej ewolucji pozostawić swój ślad, a zatem mieć wkład w treść ijakość kultury przyszłości. Mobilność wydaje się dobrą strategią, aby środowisko „płynnej nowoczesności" okazało się przyjazne.

Nie musimy tej mobilności rozumieć dosłownie, choć bez wątpienia podróże kształcą. Ruchliwość intelektualna, ciekawość tego, co mają nam do zaoferowania goście z zagranicy, ale też kontakt ze światem dzięki technikom informacyjnym - dla przykładu udział on-Iine w transmitowanej z auli Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina wideokonferencji muzyków New York Symphony Orchestra, wykupienie abonamentu na serię transmisji Digital Concert Hall Filharmoników BerIińskich czy też opłacenie dostępu do www.naxosmusiclibrary.com - co roku inicjatywy gremiów i indywidualnych członków naszej akademickiej społeczności zyskują wsparcie ze strony uczelni na rzecz wzbogacenia oferty edukacyjnej. Czasem aż trudno wybrać...

Czyżby znak czasu?

_UROCZYSTA INAUGURACJA ROKU AKADEMICKIEGO 2010/2011 UCZELNI ARTYSTYCZNYCH WROCŁAWIA Uroczysta Inauguracja Roku Akademickiego 2010/2011 trzech uczelni artystycznych Wrocławia odbyła się 11 października 2010 r., tradycyjnie w Auli Leopoldyńskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Gośćmi uroczystości byli m.in.: Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Bogdan Zdrojewski, przedstawiciele władz Wrocławia oraz wrocławskich instytucji kulturalnych i oświatowych. Nauczyciele akademiccy odebrali z rąk Ministra Bogdana Zdrojewskiego odznaczenia państwowe i nagrody, a studenci pierwszego roku złożyli tradycyjne ślubowanie.

N adanie tytułu Doktora Honoris Causa prof. Wiktorowi Mierżanowowi odbyło się w nieco innej formule, z powodu nieobecności Profesora na uroczystości. Odczytana została biografia Profesora i Iaudacja, a dyplom został wręczony wyróżnionemu w terminie póź-

utwory Fryderyka Chopina w opracowaniu wokalnym Waldemara Parzyńskiego. Mgrlolanta Solarz, absolwentka Wydziału Aktorskiego PWST (Filia we Wrocławiu), wystąpiła w imieniu dyplomantów trzech uczelni artystycznych.

niejszym.

Wykład inauguracyjny wygłosił Zbigniew Rybczyński, reżyser, laureat Oscara, znany artysta multimedialny.

Inauguracja roku akademickiego to także tradycyjnie prezentacje artystyczne przedstawicieli studentów p0szczególnych uczelni. Podczas uroczystości Michał Konieczny, absolwent Wydziału Lalkarskiego PWST (Filia we Wrocławiu), przedstawił wiersz Tadeusza Różewicza Propozycja druga. Inaugurację Roku Akademickiego uświetnił występ muzyczny Zespołu Wokalnego VOICE FACTORY pod dyrekcją Jolanty Szybalskiej-Matczak, który zaprezentował

Qi :on nux mmt

„w m mn umili: SIT

::mo- zou

Uroczystej inauguracji towarzyszyły ekspozycje: w Galerii Sztuki Współczesnej Biura Wystaw Artystycznych odbył się wernisaż, wystawy Damiana Langosza - „Gabinet osobli-

wości podług Lema” - Dyplom Roku Akademii Sztuk Pięknych, w foyer Sali Kameralnej Akademii Muzycznej można

było podziwiać fotografie Stanisława Sielickiego w ramach wystawy zatytułowanej „Figura i Tło".

$‑ GAMa PREZYDENT WROCŁAWIA RAFAŁ DUTKIEWICZ GOŚCIEM AKADEMII MUZYCZNEJ IM. KAROLA LIPIŃSKIEGO WE WROCŁAWIU

W dniu 5 listopada 2010 r. odbyło się nadzwyczajne posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, którego gościem był Pan Rafał Dutkiewicz, Prezydent Wrocławia. Podczas posiedzenia podpisana została umowa pomiędzy Gmina Wrocław a Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w sprawie możliwości użytkowania przez Akademię Muzyczną sal koncertowych Narodowego Forum Muzyki, po jego wybudowaniu i oddaniu do eksploatacji, oraz w sprawie podejmowania przez Akademię Muzyczną wraz 2 Gmina Wrocław wspólnych działań edukacyjnych. Ponadto Pan Rafał Dutkiewicz zapewnił P.T. Senatorów o woli rychłego zakończenia działań związanych ze sprzedażą Akademii Muzycznej nieruchomości zabudowanej położonej przy ul. Podwale 13 we Wrocławiu. Zapraszamy Państwa do zapoznania się z fotoreportażem z tego wydarzenia.

,

?:1 ?ü '

3 š:

Krystian Kiełb

OD NEOKLASYCZNEGO PAŁACYKU NA OBRZEŻACH PARKU POŁUDNIOWEGO DO NOWOCZESNEGO CAMPUSU W CENTRUM WROCŁAWIA, czyli historia i perspektywy siedziby naszej Uczelni

Wyznaniowa Żydowska.

1 Por. Krystian Kiełb, Alma Mater- dzieje wrocławskiej ucze/ni muzycznej, w: Życie muzyczne Wrocławia (1945-1995), materiały 2 IX Konferencji Naukowej TradycjeŚ/qskiej Kultury Muzycznej (Wrocław, 27-28 marca 1998 r.), Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, Wrocław 1999, s. 50.

2 Jw. 3 Na podstawie Stanislaw Lose, Budowa Akademii - akademia budowy, w: Życie muzyczne Wrocławia..., s. 68.

Na początku lat dziewięćdziesiątych Akademia mieściła się w czterech oddalonych od siebie obiektach. Były to: 0 budynek główny przy ul. Powstańców Śląskich - o powierzchni 2160 m2, $‑ pawilon dydaktyczny stojący na terenie posesji przy ul. Po-

wstańców Śląskich - o powierzchni 580 m2, ‑ ' budynek przy ul. Wietrznej - o powierzchni 1740 m2, 0 użyczony przez Urząd Miasta, na czas remontu budynku przy ul. Wietrznej, budynek przy ul. Hubskiej o powierzchni 1180 m2 wraz z aulą o powierzchni 260 m2.4 Stopniowo, od początku lat osiemdziesiątych, społeczność Uczelni coraz bardziej odczuwała rezultaty postępującej dekapitalizacji budynku głównego oraz stojącego w jego sąsiedztwie pawilonu dydaktycznego. Skromne środki finansowe, jakie wówczas otrzymywała Akademia na prace remontowe, nie pozwalały na zaspokojenie potrzeb w tym zakresie. Rozproszenie społeczności Uczelni w czterech budyn4 informacje dotyczące powierzchni obiektów zaczerpnięto z: jw., 5. 67.

Historyczna siedziba Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego

we Wroclawiu. Budynek przy ul. Powstańców Śląskich 204, siedziba Uczelni w latach 1948-1993

fot. archiwum Uczelni

Od momentu powstania siedzibą ówczesnej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej był neoklasyczny pałacyk, położony na południu Wrocławia, w dzielnicy Krzyki, przy ul. Powstańców Śląskich 204, nieopodal Parku Południowego. W pierwszych latach funkcjonowania w budynku tym zlokalizowano pomieszczenia dydaktyczne, pomieszczenia administracyjne, bibliotekę, ale także internat i studencką stołówkę. Powierzchnia neoklasycznego pałacyku szybko okazała się jednak stanowczo zbyt mała dla dynamicznie rozwijającej się Uczelni. Szeroko rozwinięta już w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia działalność dydaktyczna, artystyczna i rozwijająca się coraz bardziej działalność naukowo-badawcza kontrastowały ze skromną i niewystarczającą bazą materialną. Jako pierwszy z budynku głównego wyprowadzony został internat. W roku akademickim 1966/1967 Uczelnia pozyskała bowiem kamienicę znajdująca się przy ul. Tęczowej 36, z przeznaczeniem na dom studencki, który przez studentów nazwany został Kuranteml. Następnie, dla potrzeb Wydziału Wokalnego, wzniesiony został na terenie posesji przy ul. Powstańców Śląskich parterowy pawilon dydaktyczny. Budowę tego obiektu rozpoczęto w roku 1972.

Z założenia pawilon dydaktyczny miał być rozwiązaniem tymczasowym, służącym Uczelni przez okres 5 Iat. Jak się okazało, służył niemal czterokrotnie dłużej, a więc przez blisko 20 lat. Ówczesny Wydział Wychowania Muzycznego opuścił budynek główny przy ul. Powstańców Śląskich w roku 1973 i przeniósł swą siedzibę do budynku przy ul. Wietrznej, a następnie - na okres remontu kapitalnego budynku przy ul. Wietrznej - do kamienicy przy ul. Hubskiej, `która użyczona została Uczelni przez Gminę Wrocławz. Warto przypomnieć, iż w latach dziewięćdziesiątych Akademia stała się właścicielem zrujnowanej wówczas synagogi przy ul. Włodkowica, obłożonej wysokim długiem, a przejętej po Bibliotece Uniwersyteckiej. Sądzono, iż w obiekcie tym powstać mogłaby w przyszłości sala koncertowa. W praktyce jednak nie udało się pozyskać środków finansowych na realizację tego projektu, a ponadto projektowi zdecydowanie przeciwna była Gmina Wyznaniowa Żydowska.

Akademia obarczona została kosztami utrzymania i bieżącej konserwacji obiektu, a nawet koniecznością przeprowadzenia remontu dachu synagogi3. Synagoga była własnością Akademii do roku 1996, w którym własność obiektu przejęła Gmina

_Po wojnie we wschodniej, najmniej zniszczonej części budynku umieszczono siedzibę urzędu zatrudnienia oraz posterunek Milicji Obywatelskiej. W latach 1965-1967 obiekt prowi-

zorycznie Odremontowano i przebudowano, przeznaczając go na bursę szkół średnich, głównie artystycznych? W roku 1980 budynek został opuszczony i przeznaczony do kapitalnego remontu, który rozpoczął się pięć lat później, w roku 1985. Gdy po kolejnych siedmiu latach w roku 1992 przejęła go Akademia Muzyczna, wymagał gruntownej przebudowy, co wynikało z konieczności dostosowania obiektu do potrzeb uczelni muzycznej. Stworzony wówczas program funkcjonalny wy-

musił przebudowę praktycznie całego budynku. W nowoczesnej konwencji dobudowana została najwyższa kondygnacja, zwiększająca wydatnie powierzchnię obiektu. Nie zapomniano także o tradycji- pierwsze piętro mieści pięć odnowionych z pietyzmem zabytkowych wnętrz, zaprojektowanych w stylach: neogotyckim, neobarokowym, neomauretańskim, neorenesansowym i klasycystycznym.

Budynek przy pl. Jana Pawła II nr 2, siedziba Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, począwszy od roku 1993

kach znacząco utrudniało, a niekiedy wręcz uniemożliwiało realizację różnego rodzaju projektów dydaktycznych i artystycznych, nie sprzyjało ponadto integracji społeczności akademickiej, a także utrudniało zarządzanie Uczelnią.

Gmach główny (budynek A) stał się siedzibą Wydziału Instrumentalnego, Wydziału Wokalnego oraz Wydziału Edukacji Muzycznej. Znalazły się w nim ponadto Biblioteka Główna z nowoczesną czytelnią, sala teatralna oraz sala kameralna, w których odbywają się koncerty i spektakle, a także sala baletowa. Gmach główny stał się ponadto siedzibą władz Uczelni oraz całej administracji. Przylegający do gmachu głównego budynek B stał się siedzibą Wydziału Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii oraz Studia Kompozycji Kom-

ścią Towarzystwa Ubezpieczeń od Ognia, a od 1855 roku także agencji Erfurckich Ubezpieczeń od Gradobicia. W 1879 roku podjęto przebudowę i rozbudowę obiektu-“a W czasie oblężenia Wrocławia w roku 1945 budynek uległ poważnym zniszczeniom. Najbardziej ucierpiałojego północne skrzydło.

puterowej, Studium Języków Obcych i Studia Technik Audiowizualnych ze Studiem Nagrań, Pracownią Muzyczno-Komputerową i Fonoteką. Nieduży, bo jednopiętrowy, budynek C mieścił salę prób chórów, salę przeznaczoną na potrzeby Zakładu Muzyki Jazzowej oraz pokoje gościnne. W budynkach zajmowanych przez Uczelnię znajdowało się wówczas 150 pomieszczeń, w tym 111 sal dydaktycznych. Mimo umieszczenia w gmachu głównym dwóch dużych sal z przeznaczeniem dla celów koncertowych - sali kameralnej (I piętro) i sali teatralnej (III piętro), nie udało się niestety uzyskać satysfakcjonujących warunków akustycznych oraz należytego wyciszenia od dobiegającego hałasu ulicznego. Ponadto powierzchnia obu sal okazała się stanowczo zbyt mała zwłaszcza dla większych realizacji instrumentalnych, w tym symfonicznych czy wokalno-instrumentalnych, realizacji operowych bądź oratoryjno-kantatowych. Cały czas zatem Uczelnia nie posiadała sali koncertowej z prawdziwego zdarzenia. Wrocławska Akademia Muzyczna, mimo wielu odnoszonych sukcesów, była i na długo pozostała jedyną uczelnią muzyczną w naszym kraju, która nie dysponowała własną salą koncertową. Wszelkie koncerty symfoniczne czy większe pokazy sceniczne z obsadą orkiestrową odbywać się musiały w salach wynajmowanych.

Począwszy od roku 1995, Uczelnia czyniła rozliczne starania 0 pozyskanie pobliskiej, sąsiadującej parceli położonej od strony ulicy A. Zelwerowicza, przylegającej bezpośrednio do wewnętrznego dziedzińca Akademii, na której mieściły się garaże i warsztaty samochodowe Komendy Wojewódzkiej Policji we Wrocławiu. Parcela ta była własnością Skarbu Państwa.

Starania Akademii Muzycznej uwieńczone zostały sukcesem

5 Jw., s. 66.

5 Jw., s. 67.

W roku 1992 Akademia Muzyczna pozyskała nowy obiekt przy ówczesnym pl. 1 Maja (obecnie pl. Jana Pawła II). Przeprowadzka do nowego budynku w roku 1993 miała bardzo istotne znaczenie dla dalszego funkcjonowania Akademii, gdyż umożliwiając integrację rozproszonej do tego czasu sp0łeczności uczelni, dała -jak się okazało po latach - nowy impuls do rozwoju, w postaci możliwości dalszej rozbudowy, a w konsekwencji powstania w centrum Wrocławia nowoczesnego campusu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Od roku 1993 siedzibą Uczelni stały się zatem trzy obiekty, ściśle ze sobą związane - rozległy i funkcjonalny gmach główny, usytuowany w centrum miasta przy placu Jana Pawła II nr 2 (budynek A), tzw. oficyna wysoka (budynek B) oraz nieduży, piętrowy obiekt, tzw. oficyna niska (budynek C).

Narożną część dzisiejszej siedziby Akademii Muzycznej wzniesiono w roku 1841. Jak podaje Stanisław Lose był to trzykondygnacyjny budynek murowany, przykryty dwuspadowym dachem. W roku 1852 budynek ten stał się własno-

5 października 2009 Uroczyste otwarcie budynku D w obecności Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego

w roku 2001, kiedy to parcela przy ul. A. Zelwerowicza 7-11 została Uczelni przekazana. Pojawiła się zatem długo oczekiwana szansa na konieczne powiększenie powierzchni związa-

ne z dynamicznym rozwojem Uczelni oraz na budowę sali koncertowej niezbędnej przecież dla działalności każdej uczelni muzycznej7.

Warto w tym miejscu przypomnieć, iż już cztery lata

przed uzyskaniem prawa własności parceli położonej przy ul. A. Zelwerowicza 7-11, w roku 1997, Akademia Muzycz-

na zorganizowała i rozstrzygnęła konkurs architektoniczny na koncepcję budowy sali koncertowej wraz z infrastrukturą, w bezpośrednim sąsiedztwie siedziby Akademii Muzycznej. Planowano, aby na parceli sąsiadującej z terenem Akademii Muzycznej powstał nowoczesny kompleks dydaktyczno-koncertowy, który służyłby Akademii, a także instytucjom muzycznym Wrocławia. Rozważano nawet, aby plano-

wana w obiekcie tym duża sala koncertowa, która mieścić miała około 1000 słuchaczy, stała się miejscem koncertów Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Wrocławskiej. Należy wtym miejscu przypomnieć, iż jakkolwiek we Wrocławiu organizowano szereg przedsięwzięć artystycznych o ponadregionalnym i międzynarodowym charakterze, to jednak dotkliwie odczuwano brak obiektu, który pozwoliłby na realizacje tego rodzaju projektów, zwłaszcza koncertów symfonicznych czy oratoryjno-kantatowych, przeznaczonych dla większej Iiczby odbiorców. Koncerty te - z konieczności - odbywały się we wnętrzach sakralnych, których akustyka pozostawiała wiele do życzenia. Zwycięska koncepcja nie została

jednak nigdy wdrożona do realizacji.

W roku 2005 Uczelnia pozyskała kolejną parcelę od strony ul. A. Zelwerowicza, oznaczoną numerami 3, 3a i 5. Parcela ta zabudowana była znacząco zdekapitalizowanymi obiektami postindustrialnymi. Od roku 2001, a więc od momentu 7 O planach budowy sali koncertowej dla Akademii Muzycznej oraz o staraniach czynionych na rzecz pozyskania przez Akademię Muzyczną terenów pod budowę sali koncertowej przeczytać można więcej w: Jerzy Mrozik, Marzenia i rzeczywistość, w: GAMa - gazeta Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, nr 4, Wrocław 2001, s. 25; Jerzy Mrozik, Wiara, zwątpienie i... radość !, w: GAMa -gazeta Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, nr 5/6, Wrocław 2002, s. 6.

uzyskania prawa własności parceli położonej przy ul. A. Zelwerowicza 7-11, powstawało kilka koncepcji jej zagospodarowania. Gdy Gmina Wrocław ogłosiła plany budowy zespołu sal koncertowych przy pl. Wolności, nazwanego później Narodowym Forum Muzyki, odstąpiono od pomysłu budowy w sąsiedztwie Akademii Muzycznej kompleksu zawierającego wielką salę koncertową na około 1000 miejsc. Jasne dla wszystkich stało się, iż powinien powstać tu obiekt służący celom dydaktycznym. Czy jednak powinien zawierać salę koncertową? Tu, choć z dzisiejszej perspektywy może to dziwić, zdania były podzielone, zwłaszcza wobec deklaracji Gminy Wrocław, iż Akademia Muzyczna będzie mogła korzystać z sal koncertowych obiektu Narodowego Forum Muzyki, po jego wybudowaniu. Zapewne te argumenty spowodowały,

iż powstał nawet wstępny projekt obiektu, który nie zawierał sali koncertowej ani podziemnego parkingu. Na szczęście projekt ten poddany został weryfikacji, która doprowadziła do gruntownej zmiany koncepcji.

Gdy w roku 2008 powierzono mi zaszczytne stanowisko rektora, zdawałem sobie sprawę z faktu, iż problemy związane z rozbudową Uczelni, próbą stworzenia w sercu Wrocławia nowoczesnego campusu Akademii Muzycznej, a przede

wszystkim budową w ramach campusu nowoczesnej sali koncertowej dla potrzeb Uczelni staną się najtrudniejszym zadaniem, z którym przyjdzie zmierzyć się społeczności naszej Akademii w najbliższych latach. Oczywiście głównego problemu nie stanowiło samo dokończenie prac projektowych, które były już wówczas prowadzone, lecz pozyskanie środków finansowych na rozbudowę. Trzeba bowiem pamiętać, iż budżet tego rodzaju inwestycji to kilka rocznych budżetów Akademii. Bardzo szybko stworzona została kilkuetapowa koncepcja rozbudowy Akademii Muzycznej, która zaakceptowana została przez Senat Uczelni. Już w grudniu

2008 roku zakończono rozbiórkę hal warsztatowych na posesji położonej przy ul. A. Zelwerowicza 7-11, aby przygotować teren pod przyszłą budowę, a doraźnie powiększyć istniejący wówczas na tym terenie parking dla pracowników Uczelni.

Równolegle prowadzone były przez mgr inż. arch. Krzysztofa

Barysza prace projektowe nad nowym obiektem Uczelni, który miał na tej posesji stanąć, oraz tworzony był obszerny dokument, tzw. studium wykonalności projektu, niezbędny przy staraniu się ośrodki Unii Europejskiej. Stało się dla mnie bo-

Sale wykładowe budynku D

wiem zupełnie jasne, iż jedynie pozyskanie środków unijnych

jest realnym gwarantem finansowania tej inwestycji.

W tym czasie istotnym działaniem stało się ponadto uporządkowanie kwestii prawnych, związanych z parcelami przy ul. A. Zelwerowicza. Oto w roku 2005 Gmina Wrocław, przekazując Uczelni prawo własności nieruchomości zabudowanej położonej przy ul. A. Zelwerowicza 3, 3a i 5, ustanowiła jedno-

cześnie terminy realizacji inwestycji, w tym - o dziwo - nie tylko na przekazywanej wówczas parceli przy ul. A. Zelwerowicza 3, 3a i 5, lecz także na parceli położonej przy ul. A. Zelwerowicza 7-11, która wówczas - przypomnijmy - od czterech już lat była własnością Akademii Muzycznej. Gdy dowiedziałem się otych faktach, niezwłocznie wystąpiłem do Prezydenta Wrocławia Pana Rafała Dutkiewicza z prośbą o zniesie tychże terminów. Nie odnajdowałem bowiem żadnych przesłanek ku temu, by Gmina Wrocław ograniczała prawa własności terenów Akademii Muzycznej. Starania te, po kilku miesiącach, uwieńczone zostały sukcesem. W dniu 19 czerwca 2009 r. podpisany został akt notarialny pomiędzy Prezydentem Wrocławia wykonującym zadania Skarbu Państwa a Rektorem Akademii Muzycznej, znoszący terminy zagospodarowania nierucho-

mości otrzymanych w latach 2001 oraz 2005. Drugą istotną kwestią w zakresie porządkowania praw własności była pilna konieczność uregulowania statusu własności kamienicy przy ul. Tęczowej 36, w której znajdował się, nieczynny już wówczas, Dom Studencki Kurant. Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r.

Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) stwierdzała w art. 256, iż z dniem wejścia w życie ustawy, tj. z dniem 1 września 2005 r., grunty Skarbu Państwa pozostające w użytkowaniu wieczystym uczelni publicznej stają się jej własnością. Artykuł 256 w praktyce uwłaszczył wyższe uczelnie publiczne na użytkowanych przez nie nieruchomościach, a wartość gruntów zwiększyła fundusz zasadniczy uczelni publicznej. Nabycie prawa własności stwierdzić winien jednak - w drodze decyzji administracyjnej- wojewoda.

O ile procedurę stwierdzenia prawa własności przeprowadzono w odniesieniu do gruntów, na których stoją budynki A, B i C, o tyle nie przeprowadzono jej w odniesieniu do zabudowanej nieruchomości przy ul. Tęczowej 36. Ostatecznie w dniu 25 sierpnia 2009 r. Akademia Muzyczna uzyskała decyzją Wojewody Dolnośląskiego prawo własności nieruchomości przy

ul. Tęczowej 36.

Wróćmyjednak do spraw rozbudowy. Już w styczniu 2009 roku rozpoczęte zostały prace rewitalizacyjne parterowego obiektu położonego na posesji przy ul. A. Zelwerowicza 3a i5. Gruntowną modernizację i rozbudowę tego obiektu przeprowadzono w rekordowo krótkim czasie dziewięciu miesię-

cy, tak by zajęcia nowego roku akademickiego 2009/2010 można było rozpocząć już w nowym obiekcie. Autorem niezwykle ciekawego i oryginalnego projektu był wrocławski architekt dr inż. Stanisław Lose. Wykonawcą prac budowlanych było Konsorcjum Przedsiębiorstwo Robót Elewacyjnych

Kom Z budynku D'

wić mają zintegrowaną całość. Do budynku D zaprojektowano dwa wejścia: od strony wschodniej, przy ul. A. Zelwerowicza, obok istniejącego obecnie wjazdu na dziedziniec obiektu, atakże nieopodal planowanego nowego obiektu - budynku E, po stronie zachodniej przebudowanego obiektu. War-

to dodać, iż budynek D w pełni dostosowano dla osób niepełnosprawnych. Wejścia do części parterowej znajdują się na poziomie terenu. Na wyższy poziom parteru oraz na po-

31 maja 2010 Sala Senatu Akademii Muzycznej

Podpisanie umowy o dofinansowanie rozbudowy Akademii Muzycznej

i Budowlanych Krzysztof Zalewski, Przedsiębiorstwo Budowlano Konserwatorskie Castellum Sp. z 0.0.2 siedzibą we Wrocławiu. Rozbudowany i zmodernizowany obiekt, nazwany

budynkiem D, oddany został do eksploatacji 5 października 2009 roku, a uroczystego otwarcia obiektu dokonał Pan Bogdan Zdrojewski, Minister Kulturyi Dziedzictwa Narodowego.

Budynek ten stał się pierwszym obiektem nowej części campusu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Jest on realizacją koncepcji rozbudowy campusu Aka-

demii Muzycznej od strony ul. A. Zelwerowicza i- w perspektywie - połączenia tej części campusu z częścią historyczną, umieszczoną od strony placu Jana Pawła II (budynek A, B i C).

Budynek D powstał w wyniku gruntownej przebudowy i adaptacji zachowanej części XIX-wiecznego zespołu fabryczno-magazynowego. Przebudowa i rozbudowa obiektu doko-

ziom -1 osoby niepełnosprawne przewozi specjalna winda.

Na obydwu kondygnacjach budynku znajdują się wydzielone sanitariaty przeznaczone dla osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach. Na dziedzińcu przewidziano kilka miejsc parkingowych do wykorzystania przez niepełnosprawnych. Łączna powierzchnia budynku D wynosi 1233 m2, wtym powierzchnia użytkowa - 1000,11 m2, co przy powierzchni użytkowej aktualnie zajmowanych obiektów (budynek A, B i C) na poziomie około 5300 m2 stanowi powiększenie powierzchni użytkowej o około 20%. Powierzchnia zabudowy to 555,98 m2, 3 kubatura brutto wynosi 4542,00 m3. Skuteczne wyłonienie głównego wykonawcy inwestycji oraz przepro-

wadzenie prac budowlanych, a nade wszystko zapewnienie płynności ich finansowania, bez zaciągania zobowiązań kredytowych, w sytuacji rozwijającego się w tym czasie światowego kryzysu ekonomicznego i gospodarczego, który w spo-

sób nieuchronny odbił się także na poziomie finansowania działalności Uczelni poprzez ograniczenie dotacji budżetowej, uznać należy za duży sukces.

Budynek D, tymczasowo w całości przeznaczony na działalność dydaktyczną, stał się nową siedzibą Zakładu Muzyki Jazzowej. Oddanie do eksploatacji w dniu 5 października 2009 r. budynku D jedynie w pewnym stopniu rozwiązało najpilniejsze potrzeby lokalowe Akademii. Cały czas czynione były usilne starania o pozyskanie środków finansowych na budowę zaprojektowanego już wówczas budynku E, zawierającego tak bardzo potrzebną, wręcz niezbędną,sa|ę koncertową.

nana została w ścisłym uzgodnieniu z konserwatorem zabyt-

ków. W budynku D w całości zachowano oryginalne podpiwniczenie obiektu. Oryginalny i niepowtarzalny klimat nadają wnętrzom tej najniższej kondygnacji stylowe sklepienia i odrestaurowane z wielkim pietyzmem ceglane ściany. Tu zaplanowano - w dalszej przyszłości - usytuowanie kantyny oraz klubu studenckiego dla całego kompleksu budynków Uczelni.

Przewiduje się też możliwość organizowania w tym miejscu okazjonalnych koncertów, w tym recitali solowych, koncertów kameralnych. Na parterze obiektu zlokalizowano cztery sale dydaktyczne o powierzchni po ok. 64 m2 każda. W części budynku oznaczonej numerem 5 aktualnie znajduje się kompleks pomieszczeń dydaktycznych. Dla właściwej komunikacji i ewentualnej ewakuacji zaprojektowano, od strony podwórza, nowy dwupoziomowy korytarz-hol, który pełni jednocześnie funkcje wiatrołapu i- co niezwykle istotne - osło-

ny akustycznej pomieszczeń. Ważną funkcją owego korytarza jest umożliwienie komunikacji pomiędzy pomieszczeniami budynku D a budowanym aktualnie budynkiem E, zawierającym m.in. salę koncertową. W istocie budynek D wraz z budynkiem E tworzą bazę materialną nowej części campusu Akademii Muzycznej, a pod względem funkcjonalnym stano-

31 maja 2010

Sala Senatu Akademii Muzycznej Podpisanie umowy o dofinansowanie rozbudowy Akademii Muzycznej

Aut. Joanna Aurelia Sikiewicz-Wojtaszek

Wizualizacja campusu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Widoczny budynek E, zawierający salę koncertową

Jeszcze przed oddaniem do eksploatacji budynku D w dniu 20 maja 2009 r. nadeszła do naszej Uczelni radosna wiadomość. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Pan Bogdan Zdrojewski zarekomendował nowe projekty na listę indykatywną Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, w ramach XI Priorytetu - Kultura i Dziedzictwa Kultu-

rowe. Projekty te wybrane zostały pod kątem przygotowania inwestycji do realizacji oraz sprawności w wydatkowaniu środków unijnych. W rekomendacji dla działania 11.3: Infrastruktura Szkolnictwa Artystycznego znalazł się projekt złożony przez naszą Uczelnię - Rozbudowa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu - Budowa sali muzyczno-dydaktycznej wraz z infrastrukturą. Rekomendacja projektu na listę indykatywna była sukcesem, w praktyce nie oznaczała jednak przyznania dofinansowania. Nasz projekt czekała jeszcze bowiem najważniejsza ocena, przeprowadzana w oparciu o tzw. kryteria merytoryczne I i II stopnia.

Najbardziej oczekiwana przez całą naszą akademicką sp0łeczność wiadomość nadeszła 8 stycznia 2010 r. W tym bowiem dniu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego poinformował nas o wynikach oceny pod kątem spełnienia kryteriów merytorycznych I i II stopnia. Projekt nasz uzyskał 48 punktów na 52 punkty możliwe do uzyskania. Równocześnie Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego podjął decyzję o przyznaniu dofinansowania ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, a tym samym zarekomendował projekt do podpisania umowy o dofinansowanie, co nastąpi-

ło 31 maja 2010 r. W tym oto dniu, w siedzibie naszej Uczel-

ni, podpisana została umowa o dofinansowanie projektu inwestycyjnego - Rozbudowa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu - Budowa sali muzyczno-dydaktycznej wraz z infrastrukturą. Kwota dofinansowania wyniosła 44.163.492,23 PLN, w tym ze środków unijnych Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowiska, w ramach XI Priorytetu - Kultura i Dziedzictwa Kulturowe, działania 11.3: Infrastruktura Szkolnictwa Artystycznego - 33.999.132,44 PLN. Umowa podpisana została pomiędzy Ministrem Kulturyi Dziedzictwa Narodowego, który był w tym dniu gościem naszej Uczelni, a Rektorem Akademii Muzycznej.

Podpisanie umowy o dofinansowanie zamknęło pewien etap działania, otworzyło zarazem etap kolejny. Przed sp0łecznością naszej Uczelni, a zwłaszcza przed naszą administracją, stanął ogrom prac związanych z wyłonieniem tzw. inżynie-

ra kontraktu, następnie głównego wykonawcy robót budowlanych oraz przeprowadzeniem całego procesu budowlanego.

Do pracy przystąpiliśmy z wielkim entuzjazmem, umacnianym poczuciem, iż po zakończeniu prac Uczelnia zyska nowe zupełnie możliwości działania, a cała nasza akademicka społeczność dużo lepsze warunki codziennej pracy. Pojawią się długo oczekiwane możliwości realizacji szeregu planów i zamierzeń dydaktycznych, artystycznych i naukowo-badawczych, których w obecnie zajmowanych obiektach (budynek A, B, C i D), 2 przyczyn obiektywnych, nie możemy realizować. Pilnie należało zatem przygotować obszerną dokumentację związaną z wyłonieniem w procedurach przetargowych tzw. inżyniera kontraktu, a następnie głównego wykonawcy robót budowlanych.

17 lutego 2011 Podpisanie umowy na wykonanie prac budowlanych pomiędzy Akademią Muzyczną we Wroclawiu a Budimex S.A. JM Rektor prof. AM dr hab. Krystian Kiełb i Dyrektor ds. Produkcji Oddziału Budownictwa Ogólnego w Krakowie Pan Paweł Ignacok

ograniczonego, firmą BUDIMEX S.A., z siedzibą w Warszawie.

Kilka dni później plac budowy przekazany został protokolarnie głównemu wykonawcy robót budowlanych, w obecności przedstawicieli inżyniera kontraktu. Tym samym rozpoczęła się, tak długo oczekiwana przez społeczność naszej Uczel-

łączenie z główną dużą salą koncertową. W budynku E znajdą również swoją nową siedzibę Studio Kompozycji Komputerowej oraz Pracownia Muzyki Teatralnej i Filmowej. Parter budynku zajmować będzie sala audytoryjna, na około 100 osób, z możliwością wykorzystania jej jako sali wykładowej lub małej sali koncertowej dla muzyki kameralnej, oraz sześć dużych, klimatyzowanych sal dydaktycznych, o podwyższonych parametrach akustycznych. Na parterze zlokalizowano również

ni, faza realizacji inwestycji. Przypomnijmy, iż fazę tę poprze-

szatnię dla gości, kawiarnię i przestronne powierzchnie wy-

dzało szereg działań, z których najważniejsze to: uzgodnienie - w ogólnouczelnianej dyskusji i przyjęcie przez Senat Akademii Muzycznej - koncepcji funkcjonalnej rozbudowy, w tym nowego obiektu (budynek E), następnie wykonanie projektu budowlanego, sporządzenie studium wykonalności inwestycji, zlecenie i wykonanie projektu wykonawczego. Kolejna, niezwykle ważna faza to pozyskanie środków finansowych na realizację inwestycji, wreszcie wyłonienie firmy pełniącej funkcję tzw. inżyniera kontraktu i wyłonienie - na drodze przetargu nieograniczonego - głównego wykonawcy prac budowlanych. Wszystkie te etapy udało się nam zakończyć sukcesem.

stawiennicze. Z tego poziomu prowadzić będzie korytarzem przejście do budynku D, który- zgodnie z koncepcją rozbudowy - stanowi wraz z budynkiem E jedną funkcjonalną całość.

Najniższą kondygnację budynku E, oznaczoną -1, zajmować będzie podziemny parking, do którego prowadzić będzie zjazd od strony ulicy A. Zelwerowicza. Z poziomu parkingu można w bardzo wygodny sposób, za pomocą windy, dostać się na każdą kondygnację budynku. Ponieważ działalność prowadzona przez Akademię Muzyczną wymaga pomieszczeń o szczególnych walorach akustycznych, poszczególne typy pomieszczeń, ze względu na swoje funkcje, zostały zaprojektowane z uwzględnieniem specyficznych wymogów akustycznych,

W dniu 17 lutego 2011 r., w siedzibie naszej Uczelni, nastąpiło podpisanie umowy na wykonanie prac budowlanych z głównym wykonawcą, wyłonionym na drodze przetargu nie-

W budynku E przewidziano działalność dydaktyczną oraz możliwość organizowania różnego rodzaju koncertów, w tym prezentacji wielkich formacji instrumentalnych, koncertów symfonicznych, prezentacji wielkich formacji wokalno-instrumentalnych, wystawiania spektakli operowych i baletowych, także koncertów oratoryjnych i kantatowych, wreszcie prezentacje wielkich formacji wokalnych, a także możliwość realizacji koncertów kameralnych i występów solistów w sali koncertowej na około 300 miejsc, dużej sali prób oraz sali audytoryjnej na około 100 miejsc. Przewidziano także możliwość realizacji wydarzeń naukowych. Najwyższą kondygnację przeznaczono w projekcie na kompleks sal ćwiczeniowych dla studentów. Na tej kondygnacji zlokalizowano również cztery pokoje gościnne, które zostały tak zaprojektowane aby mogły, w razie konieczności, pełnić funkcję przestronnych garderób indywidualnych dla występujących w sali koncertowej artystów. Wszystkie występy i imprezy artystyczne będą mogły być rejestrowane przez studio nagrań mające po-

związanych z przeznaczeniem pomieszczenia. Ich parame-

try akustyczne dobrano w taki sposób, by zapewniały wierny przekaz dźwięku lub słowa w projektowanych pomieszczeniach oraz całkowite tłumienie zarówno hałasu zewnętrznego, jak i wewnętrznego, powstającego w budynku. Oto główne założenia projektu: $‑

sala koncertowa (muzyczno-dydaktyczna) przeznaczona jest do przeprowadzania koncertów wielkich formacji instrumentalnych, w tym koncertów symfonicznych, prezentacji wokalnych i wokalno-instrumentalnych oraz pokazów scenicznych; jest to wnętrze 2 widownią na około 300 osób oraz estradą mieszczącą orkiestrę 0 powiększonym składzie wraz z chórem;

$‑

sala audytoryjna będzie salą wykładową z możliwością wykorzystywania jej jako małej sali koncertowej dla muzyki kameralnej oraz występów chóralnych, z widownią na około 100 osób;

GAMa _ 0

-

o

-

sale dydaktyczne o powiększonej powierzchni, umożliwiające przeprowadzanie zajęć dydaktycznych dla większych grup słuchaczy; sala prób orkiestry - o wielkości estrady sali koncertowej będzie wykorzystywana do przeprowadzania prób orkiestry w pełnym lub ograniczonym składzie oraz przeprowadzania prób aktorskich spektakli scenicznych; kompleks sal ćwiczeniowych znajdujący się na drugim

sali koncertowej i sali audytoryjnej), mający na celu rejestra-

piętrze; sale te przeznaczone będą do ćwiczeń indywidualnych studentów i doktorantów;

Zaprojektowany budynek spełnia najwyższe standardy nie tylko w zakresie zastosowanych rozwiązań akustycznych, ale także w zakresie rozwiązań zastosowanych w sferze instalacji elektrycznych, w tym m.in. wykrywania i sygnalizacji pożaru, instalacji sanitarnych, obejmujących również wentylację mechaniczną i klimatyzację w zakresie pomieszczeń sali koncertowej, magazynu instrumentów, Studia Nagrań oraz Studia Kompozycji Komputerowej. Warto dodać, iż w ramach projektu zaplanowano zakup wyposażenia poszczególnych saI, w tym instrumentów muzycznych, m.in. trzech harf, dwóch fortepianów koncertowych, kilku fortepianów gabinetowych, pianin do sal ćwiczeniowych dla studentów i doktorantów, organów piszczałkowych, pozytywu organowego, a także współczesnego klawesynu.

nowa siedziba Studia Kompozycji Komputerowej - tworzyć ją będą cztery pomieszczenia zaprojektowane z myślą o odsłuchu dźwięku w systemie dwu- oraz wielokanałowym;

$‑

kompleks pomieszczeń nowej siedziby Studia Nagrań przeznaczony będzie do nagrywania małych i średnich formacji instrumentalnych, wokalnych i wokalno-instrumentalnych w warunkach studyjnych; akustyka reżyserek dźwiękowych umożliwi odsłuch i pracę nad dźwiękiem w systemie dwu- oraz wielokanałowym.

Każde z wyżej wymienionych pomieszczeń, z wnętrzem

o kwalifikowanej akustyce, będzie chronione przeciwdźwiękowo przed hałasem pochodzącym z zewnątrz budynku, wewnętrznym hałasem powstającym w wyniku użytkowania pomieszczeń budynku i hałasem pochodzącym od instalacji wewnętrznych budynku. Stopień ochrony uzależniono w projekcie od funkcji pomieszczenia. Najwyższy stopień ochrony przeciwhałasowej zastosowano w sali koncertowej (muzyczno-dydaktycznej) oraz w pomieszczeniach Studia Nagrań i Studia Kompozycji Komputerowej. Ściany sali koncertowej wykonane będą jako podwójna konstrukcja, której część wewnętrzna jest oddylatowana od pozostałej konstrukcji budynku. Pomieszczenia Studia Nagrań i Studia Kompozycji Komputerowej będą wykonane w technologii tzw. pudełka w pudełku. W całym budynku przy wszystkich pomieszczeniach o akustyce kwalifikowanej zastosowano przedsionki lub korytarze ciszy, zwiększające ochronę przeciwdźwiękową projektowanych pomieszczeń. Budynek wyposażony zostanie w nowoczesny sys-

tem elektroakustyczny (w zakresie kompleksu nagraniowego,

cję wieIośIadową (akusmatyczną) sygnałów fonicznych, możliwość odsłuchu i miksowania sygnałów fonicznych z rejestratora wielośladowego w formacie stereofonicznym, dwu- oraz wielokanałowym (akusmatycznym). Przewidziano również system audiowizualny dla sali audytoryjnej oraz system prezentacji obrazu w sali koncertowej (muzyczno-dydaktycznej).

Do budynku E będzie można dostać się przez jedno z kiIku wejść, w tym przez dwa równorzędne wejścia zlokalizowane w południowej i północnej elewacji budynku oraz dwa wejścia w elewacji zachodniej ijedno w elewacji wschodniej, pełniące funkcję ewakuacyjną oraz funkcję dostaw i transportu instrumentów. Wejście dla publiczności do holu głównego oraz wjazd na podziemny parking zlokalizowano od strony ul. A. Zelwerowicza, natomiast od strony pl. Jana Pawła II zaprojektowano wejście dla nauczycieli akademickich, studentów i doktorantów, prowadzące poprzez wewnętrzny dziedziniec Uczelni. Wszystkie wejścia do budynku i drogi komunikacyjne przystosowane są do ruchu osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach, w projekcie zapewniono też dostęp do wszystkich kondygnacji budynku za pomocą windy. Na każdej kondygnacji budynku znajdować się będą wydzielone sanitariaty przeznaczone dla osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach.

Aut. Joanna Aurelia Sikiewicz-Wojtaszek

Wizualizacja sali koncertowej budynku E - widok sceny

Poniżej prezentujemy zestawienie nazw pomieszczeń w budynku E wraz z podaniem ich powierzchni.

Budynek E - nazwa pomieszczenia Informacje ogólne

Liczba sal

Powierzchnia pomieszczeń w m2

88

5136,31

Sala koncertowa (muzyczno-dydaktyczna) duża

450,00

Sala audytoryjna (mała sala koncertowa)

95,08

Sala prób orkiestry

1

182,96

Komunikacja

10

449,25

Foyer dolne

2

754,94

Pomieszczenie magazynowe

1

5,91

Pomieszczenie gospodarcze lub porządkowe

5

20,90

Pomieszczenie socjalne

1

6,69

Pomieszczenie administracyjne

3

59,27

Foyer górne

1

159,67

Szatnia

1

49,07

Sanitariaty ogólnodostępne

7

155,27

Śluza rozładunkowa

1

25,48

świetlica

1

97,72

Sala dydaktyczna typ I

2

44,74

Sala dydaktyczna typ II

4 $J

90,80

Pomieszczenie techniczne

5

107,30

Śluza akustyczna

7

44,22

Magazyn dekoracji

1

76,82

Reżyserka

2

30,64

Studio Nagrań

4

117,63

Studio Kompozycji Komputerowej

4

78,29

Kompleks sal ćwiczeń

16

169,33

Wielkie sale ćwiczeń, pełniące funkcję garderoby zbiorowej

2

Garaż podziemny Pokoje gościnne 2 węzłami sanitarnymi, pełniące funkcję garderób indywidualnych Łączna powierzchnia netto budynku E wynosi 5136,31 m2, powierzchnia zabudowy to 1572,61 mi, a kubatura brutto wynosi 27360,00 m3.

Historyczną część campusu Akademii Muzycznej, od strony placu Jana Pawła II (budynki A, B i C), z powstającą nową częścią campusu Akademii Muzycznej, od strony ul. A. Zelwerowicza (budynek D i E), w naturalny sposób łączy kamienica położona przy ul. Podwale 13, przylegająca od strony ul. Pocl-

wale do gmachu głównego (budynek A) Akademii Muzycznej. Od kilkudziesięciu lat w kamienicy tej działa Przychodnia Zdrowia Psychicznego i Uzależnień, prowadzona - od kilku lat - przez Wrocławskie Centrum Zdrowia Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej. Właścicielem obiektu była Gmina Wrocław. Choć w roku 2008 nie mogłem jeszcze wiedzieć, czy uda się nam rozpocząć budowę nowej części campusu, to jednak już jesienią 2008 r. po raz pierwszy rozmawiałem z Prezy-

169,67 1615,26

4

79'40

dentem Wrocławia Rafałem Dutkiewiczem na temat możliwości przejęcia tej kamienicy przez Akademię Muzyczną. Od samego początku spotkałem się z życzliwym zrozumieniem naszych potrzeb przez Pana Prezydenta, za co wtym miejscu pragnę serdecznie podziękować. Argumentowałem, iż obiekt położony przy ul. Podwale 13 ma dla Akademii Muzycznej szczególne znaczenie ze względu na swoją lokalizację - bezpośrednia przyległość do budynku A, łącznik pomiędzy historyczną a nową częścią naszego campusu. Aby ułatwić Panu Prezydentowi podjęcie korzystnej dla nas decyzji o sprzedaży tej kamienicy Akademii Muzycznej, deklarowałem, iż aktualniejesteśmy zainteresowani przejęciem prawa własności, z zapewnieniem,

iż wyrazimy zgodę na funkcjonowanie Przychodni Zdrowia Psychicznego i Uzależnień, prowadzonej przez Wrocławskie Centrum Zdrowia Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej, przez kilka lat, do czasu kiedy Gmina Wrocław znajdzie dla

tej placówki nową, w pełni satysfakcjonującą siedzibę.

GAMa -

Aut. Joanna Aurelia Sikiewicz-Wojtaszek

w wysokości 99% - ustalono na 81.305 PLN. Gmina Wrocław, dokonując sprzedaży nieruchomości na tak korzystnych warunkach finansowych, postawiła, dla zawarcia aktu notarialnego, dwa warunki. Po pierwsze, Akademia Muzyczna zobowiązała się do zgody na pozostawienie dotychczasowego użytkownika nieruchomości, nie dłużej niż przez okres 5 lat, licząc od daty zawarcia aktu notarialnego. Po drugie, Gmina Wrocław dla zawarcia aktu notarialnego wymagała, aby Akademia Muzyczna ustanowiła na rzecz Gminy Wrocław na nieruchomości nabytej aktem notarialnym hipotekę na zabezpieczenie wierzytelności Gminy Wrocław wobec Akademii Muzycznej, o zwrot kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji- zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. O gospodarce nieruchomościami- w przypadku gdyby przedmiotowa nieruchomość została zbyta przez Akademię Muzyczną przed upływem 10 lat lub była wykorzystywana niezgodnie z celami statutowymi Akademii Muzycznej. Ostatecznie Senat Akademii Muzycznej na mocy uchwały nr 30/2010/2011 podjętej na posiedzeniu w dniu 27 maja 2011 r., po rozpatrzeniu wniosku Dyrektora Wrocławskiego Centrum Zdrowia Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej, wyraził zgodę na pozostawienie Przychodni Zdrowia Psychicznego i Uzależnień w budynku przy ul. Podwale 13, nie dłużej niż do dnia 31 marca 2017 r.

Budynek przy ul. Podwale 13

I-

„IW/'Ir' '12

w

'W

Wizualizacja holu głównego budynku E

Po dwóch i pół roku moich starań w dniu 10 marca 2011 r. podpisany został akt notarialny - umowa sprzedaży, na mocy

której Akademia Muzyczna nabyła prawo własności nieruchomości zabudowanej położonej przy ul. Podwale 13 we Wrocławiu, na niezwykle korzystnych dla Akademii Muzycznej warunkach finansowych. Uczelnia dokonała zakupu prawa własności tej nieruchomości za 1% jej wartości, z wykorzystaniem bonifikaty w wysokości 99% udzielonej na mocy uchwały nr LV/1690/1O Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 14 X 2010 r. Jestem pełen wdzięczności dla P.T. Członków Rady Miejskiej Wrocławia, którzy jednomyślnie podjęli uchwałę ustanawiającą 99% bonifikaty. Podziękowanie to skierować pragnę na ręce Pana dra Jacka Ossowskiego, Przewodniczącego Rady Miejskiej Wrocławia, oraz Pani dr Marii Zawartko, Wiceprzewodniczącej Rady Miejskiej Wrocławia, która czyniła wiele starań, aby zakup prawa własności stał się możliwy. Nieruchomość położona przy ul. Podwale 13 fot. Kamil Korzeń

wyceniona została przez rzeczoznawcę majątkowego, a jej cenę ustalono - zgodnie z art. 67, ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21

sierpnia 1997 r. O gospodarce nieruchomościami- na kwotę 8.130.500 PLN. Cenę sprzedaży nieruchomości- po zastosowaniu bonifikaty udzielonej przez Radę Miejską Wrocławia,

29

Kalendarium campusu Akademii Muzycznej

im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu: Dziś, gdy wrocławska Akademia Muzyczna stanowi silny i prężny organizm o szerokich możliwościach i bogatym potencjale, gdy na naszych oczach w centrum Wrocławia p0wstaje nowoczesny campus akademicki, gdy urzeczywistnia-

ją się nasze marzenia o posiadaniu sali koncertowej, do rangi symbolu urasta fakt, iż przed sześćdziesięciu czterema laty, grupa kilku osób, prowadzonych przez ks. prof. dra Hieronima Feichta, pierwszego Rektora naszej Uczelni, pracując nie-

mal wśród ruin Festung Breslau, podjęła wyzwanie stworzenia Uczelni i realizowała je w codziennej praktyce, w historycznej, pierwszej siedzibie, w neoklasycznym pałacyku, po-

łożonym przy ul. Powstańców Śląskich 204.

Powstanie nowoczesnego campusu w centrum Wrocławia stało się możliwe dzięki ogromnemu wysiłkowi całej na-

szej akademickiej społeczności, dzięki wierze i mądrym działaniom moich poprzedników na stanowisku rektora Akademii Muzycznej, dzięki życzliwości wielu oddanych nam osób.

Dziękuję tym wszystkim P.T. Koleżankom i Kolegom - pracow-

nikom naszej Uczelni, którzy motywowali moich poprzedników i mnie do działania, którzy wspierali nas w chwilach zwątpienia. Dziękuję wszystkim przyjaciołom naszej Uczelni, których nieustająca życzliwość stanowiła i wciąż stanowi dla nas wielką inspirację do działania.

A już zupełnie na koniec zachęcam do lektury kalendarium campusu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Wizualizacja sali audytoryjnej budynku E

1992 - uzyskanie przez Akademię Muzyczną prawa własności budynku przy ówczesnym placu 1 Maja nr 2 (aktualnie plac Jana Pawła Il nr 2) 1993 - przeniesienie siedziby Akademii Muzycznej do pozyskanego i gruntownie wyremontowanego obiektu ` od 1995 - starania o pozyskanie terenów przylegających do posesji Akademii Muzycznej przy ul.

A. Zelwerowicza 1997- organizacja i rozstrzygnięcie konkursu architektonicznego na koncepcję budowy sali koncertowej wraz z infrastrukturą, w bezpośrednim sąsiedztwie siedziby Akademii Muzycznej - koncepcja nigdy nie została wdrożona do realizacji 2001 - uzyskanie prawa własności terenu przy ul. A. Zelwerowicza 7-11 2005 - uzyskanie prawa własności terenu przy ul. A. Zelwerowicza 3, 3a i 5

grudzień 2008 - przeprowadzenie rozbiórki hal warsztatowych na posesji przy ul. A. Zelwerowicza 7-11 - prace przygotowawcze do budowy nowego obiektu (budynek E) styczeń - wrzesień 2009 ~ przeprowadzenie gruntownej przebudowy i rozbudowy obiektu położonego na posesji przy ul. A. Zelwerowicza 3a i 5 (bu-

dynek D), z tymczasowym przeznaczeniem całego obiektu na działalność dydaktyczną 5 października 2009 - oddanie do eksploatacji i uroczyste otwarcie budynku D. Otwarcia dokonał Pan Bogdan Zdrojewski, Minister Kulturyi Dziedzictwa Narodowego 31 maja 2010 - podpisanie umowy o dofinansowanie projektu inwestycyjnego - Rozbudowa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu - Budowa sali muzyczno-dydaktycznej wraz z infrastrukturą (budynek E). Kwota dofinansowania wyniosła 44.163.492,23 PLN, w tym ze środków unijnych Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, w ramach XI Priorytetu - Kultura i Dziedzictwa Kulturowe, działania 11.3: Infrastruktura Szkolnictwa Artystycznego - 33.999.132,44 PLN. Umowa podpisana została pomiędzy Ministrem Kultury i Dziedzictwa Narodowego a Rektorem Akademii Muzycznej

Aut. Joanna Aurelia Sikiewicz -Wojtaszek

17 Iutego 2011 - uroczyste podpisanie umowy na

wykonanie prac budowlanych dla inwestycji- Rozbudowa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu - Budowa sali muzyczno-dydaktycznej wraz z infrastrukturą (budynek E), z głównym wykonawcą, wyłonionym na drodze przetargu nieograniczonego, firmą BUDIMEX SA. 10 marca 2011 - dokonanie przez Akademię Muzyczną zakupu prawa własności nieruchomości zabudowanej położonej przy ul. Podwale 13 we Wrocławiu, na niezwykle korzystnych dla Uczelni warunkach finansowych, tzn. za 1% wartości nieruchomości, z wykorzystaniem bonifikaty w wysokości 99%, udzielonej na mocy uchwały nr LV/1690/10 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 14 X 2010 r.

GAMa _ WIKTOR MIERŻANOW DOKTOREM HONORIS CAUSA AKADEMII MUZYCZNEJ IM. KAROLA LIPIŃSKIEGO WE WROCŁAWIU

iktor Mierżanow (Victor Karpovich Merzhanov) - wybitny pianista międzynarodowej sławy, jeden z ostatnich przedstawicieli tzw. Wielkiej Rosyjskiej Szkoły Pianistycznej, należący do grona najbardziej uznanych pianistów pedagogów na świecie.

Urodził się 15 sierpnia 1919 roku w Tambowie. W latach 1936-1941 studiował w Moskiewskim Państwowym Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego, które ukończył z wyróżnieniem w klasach Samuela Fejnberga (fortepian) iA/eksandra Gedikego (organy).

fot. prywatne archiwum Artysty

Senat Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu na posiedzeniu w dniu 26 maja 2010 roku nadał prof. W. Mierżanowowi tytuł doktora honoris causa, w uznaniu Jego wybitnego dorobku artystycznego, pedagogicznego oraz kulturotwórczego, ze szczególnym uwzglednieniem wkładu prof W. Mierżanowa w rozwój światowej pianistyki i pedagogiki muzycznej.

'Iym najwyższym akademickim wyróżnieniem Senat Akademii Muzycznej pragnie w sposób symboliczny wyrazić głęboka wdzięczność za wieloletnią współpracę prof. W. Mierżanowa z polskim wyższym szkolnictwem muzycznym, a w szczególności z Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Wiktor Mierżanow wykształcił ponad stu pianistów, wśród nich 11 laureatów pierwszych nagród międzynarodowych konkursów pianistycznych. Jest zapraszany do prowadzenia mistrzowskich kursów pianistycznych w najważniejszych światowych ośrodkach życia muzycznego (min. Paryż, Londyn, Tokio, Los Angeles). Zasiada w jury najbardziej liczqcych się konkursów pianistycznych na świecie, m.in. konkursów: im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, im. Ludwiga van Beethovena w Wiedniu, im. Beli Bartoka i im. Ferenca Lisz-

ta w Budapeszcie, im. Królowej Elżbiety w Brukseli, im. Feruccio Busoniego w Bolzano, im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Jego debiut - jako koncertującego pianisty - nastąpił w 1939 roku w Państwowej Filharmonii w Moskwie. Międzynarodowe uznanie przyniosła mu I nagroda - uzyskana ex

Jest autorem licznych publikacji na temat pianistyki i pedagogiki muzycznej. Był redaktorem naukowym wydań utwo-

aequo ze Światosławem Richterem - na Ogólnozwiązkowym

rów fortepianowych wielu kompozytorów, m.in. J.S. Bacha,

Konkursie Muzyków Wykonawców w Moskwie w 1945 roku.

Cztery lata później został laureatem IV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 1947 roku pracuje w Konserwatorium Moskiewskim im. Piotra Czajkowskiego, od 1964 roku jako profesor. Obecnie jest kierownikiem Katedry Fortepianu tej uczelni. W latach 1973-1978 był również profesorem ówczesnej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie.

M. Musorgskiego, S. Rachmaninowa i R. Schumanna.

Wiktor Mierżanow był wykonawcq ponad 2500 recitali, występów w zespołach kameralnych i występów solowych z orkiestrami symfonicznymi. Koncertował na całym świecie, niemal we wszystkich krajach europejskich, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Urugwaju, Japonii i Chinach. Jego rozległy repertuar obejmuje dzieła kompozytorów różnych epok, w tym muzyki współczesnej. Najwyższy poziom piani-

styki Mierźanowa potwierdzają jego nagrania płytowe. Ma w dorobku 22 płyty długogrające oraz 5 płyt CD, które nagrał w Rosji, USA, Włoszech iJaponii.

Za swoje osiągnięcia Mierżanow otrzymał wiele nagród

i odznaczeń. Jest doktorem honoris causa Białoruskiej Państwowej Akademii Muzycznej w Mińsku, a także honorowym przewodniczącym Związku Pedagogów Fortepianu

(European Piano Teachers Association) w Rosji.

Związki Wiktora Mierżanowa z Wrocławiem datują się od 1964 roku, kiedy po raz pierwszy przybył na zaproszenie władz ówczesnej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, by poprowadzić kurs mistrzowski ze studentami wrocławskiej uczelni muzycznej. Od tego czasu wielokrotnie bywał jej gościem, a Jego lekcje mistrzowskie zawsze przyciągały bardzo liczne grono młodych adeptów pianistyki. Od 1978 roku jest corocznie pedagogiem współorganizowanego przez Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Międzynarodowego Mistrzowskiego Kursu Pianistycznego w Dusznikoch-Zdroju.

Grzegorz Kurzyński

WIKTOR MIERŻANOW - ARTYSTA, PIANISTA, PEDAGOG Działalność Wiktora Mierżanowa, wybitnego pianisty i pedagoga, jednego z wielkich przedstawicieli rosyjskiej szkoły pianistycznej stanowi osobną epokę w historii europejskiej i światowej pianistyki. Wjaki sposób scharakteryzować jego podejście do sztuki wykonawczej, do sposobów interpretacji wybitnych utworów, do całego obszaru muzyki?

est to zadanie wyjątkowo trudne i często mogące dać J fałszywy obraz działalności tego wybitnego pianisty, jak również jego stosunku do całego spektrum problemów, do których odnosił się na różnych etapach swego życia. Przy wielu okazjach miałem możność rozmawiania

lipiec 2007 Wykładowcy XXXI Międzynarodowego Mistrzowskiego Kursu Pianistycznego w Dusznikach-Zdroju, od lewej: prof. Wiktor Mierżanow, prof. Tatiana

Szebanowa, Philippe Giusiano, prof. Grzegorz Kurzyński

i dyskutowania z Wiktorem Karpowiczem - w czasie jego

wizyt we Wrocławiu i, chyba najczęściej, podczas naszych wspólnych pobytów na Międzynarodowych Kursach Mistrzowskich w Dusznikach, w których Mierżanow uczestni-

czył ponad 30 razy. Z rozmów wynikało, że właściwie większość eIementów swego artystycznego credo zawarł w autorskiej redakcji Pre/udiów ifug 2 D05 Wah/temperierte Klavier Jana Sebastiana Bacha. Dlatego w niniejszym artykule chciałbym odnieść się do paru istotnych zagadnień związanych z opracowaniem tych wybitnych utworów, gdyż podejście Mierżanowa jest specyficzne iw wielu wymiarach różne od prezentowanych w innych redakcjach, a na terenie Polski stosunkowo mało znane.

Wiktor Karpowicz Mierżanow zakończył prace redakcyjne w 2000 roku, a oba tomy Das Wohltemperierte Klavier zostały wydane przez wydawnictwo Toropow w M0-

skwie (w opracowaniu komentarzy współuczestniczył S. Didienko).

Jest rzeczą pewną, że przy opracowywaniu Prelu-

diów ifug z DWK przyświecały Mierżanowowi trzy podstawowe przesłanki, do których odnosi się zresztą w zawartych w zbiorze komentarzach: właściwy wybór tem-

pa, właściwy wybór aplikatury, właściwy wybór dynamiki. Są to sprawy dla Mierżanowa najbardziej istotne, będące ciągle kontrowersyjne z jednego podstawowego powodu: Bach nie dawał żadnych oznaczeń związanych z tymi zagadnieniami. Nie ma żadnych oznaczeń tempa, nie ma śladu wskazówek dotyczących możliwych opalcowań, brak jest oznaczeń dynamicznych. Wobec wyraźnej niechęci Mierżanowa do innych redakcji DWK, które w większości uważał za błędne, sugerował uważne odczytanie rękopisu z 1732 roku jako jedynego materiału źróKarpowicza jest tam wszystko zawarte i tam znajdują się

wszystkie potrzebne informacje, których rozszyfrowanie jest zadaniem wykonawcy. Pozorny ich brak doprowadził

fot, prywatne

dłowego, na którym można się opierać. Zdaniem Wiktora

fot. archiwum uczelni

15 kwietnia 1986 Recital prof, Wiktora Mierżanowa w Akademii Muzycznej we Wrocławiu

w wielu wypadkach do błędnych i dobrowolnych zmian dotyczących tempa i dynamiki, do bezdusznego i szkolnego interpretowania tekstu Bachowskiego. Tymczasem sam

zapis metrum na początku utworu jest „informacją” najbardziej zobowiązującą, jeśli jest prawidłowo odczytany i zinterpretowany. Przykładem złej interpretacji metrum jest, zdaniem Mierżanowa, Preludium G-dur z I tomu DWK,

które Bach oznaczył jako 24/16, co niedwuznacznie mówi o woli autora usłyszenia 24 impulsów w takcie i co zdecydowanie powinno wpływać na szybkość wykonania szesnastek. Przy określaniu tempa należy brać pod uwagę specyfikę psychiki człowieka: nadmierna szybkość wykonania sekwencji dźwięków powoduje ich grupowanie, co oznacza, że zmienia się ideę zawarcia 24 impulsów w takcie na 12, 6 bądź 4 impulsy, co jest wyraźnie sprzeczne z zamysłem kompozytora. Podobnie sprawa wygląda z wolnymi utworami Bacha. Przykładowo Preludium b-moll z II tomu DWK Bach zapisane jest w metrum C. Metrum C oznacza, że kompozytor chciał „odczuwać" 4 impulsy w takcie; przy

nadmiernym zwolnieniu tempa słuchacz jednak zaczyna odczuwać w miejsce 4 impulsów 8, czasami nawet 16. Zazwyczaj jednak Preludium G-dur jest wykonywane o wie-

ku do drugiego, natomiast tempa wolne nie były przesadzone. Po drugie: w utworach o tempach szybkich i motorycznych (a takich jest bardzo dużo w twórczości Bacha) bazą konstruowania motoryki była tak zwana jednostka rytmiczna, która w odróżnieniu od jednostki metrycznej (czyli faktycznego metrum utworu) w wyraźny sposób stanowiła 0 podpodziałach głównej jednostki metrycznej i, co ciekawe, w większości wypadków stała w stosunku do niej 0 dwa rzędy niżej (np. w metrum 4/4 ćwierćnuta „rozpadała się” nie tylko na dwa impulsy ósemkowe, ale przede wszystkim na cztery impulsy szesnastkowe). Oczywiście uniemożliwiało to wykonywanie motorycznych fragmentów w tem pach nazbyt szybkichl.

Istotną wskazówką umożliwiającą dobór właściwych temp jest również fakt, że preludium i fuga Bacha stanowią zawsze „jeden" utwór, rodzaj cyklu, połączonego wspólną jednostką miary zarówno dla preludium, jak i dla fugi nawet wtedy, gdy mają one całkiem inny charakter i tempo. Ta specyfika Bachowskich preludiów i fug stanowi ważną zasadę formotwórczą, pomagającą także rozwiązać zagadkę właściwego tempa.

Ie za szybko, a Preludium b-moll za wolno, gdyż w tym

ostatnim nie bierze się pod uwagę, że jednostką miary jest ćwierćnuta, a nie ósemka (a tym bardziej szesnastka). istnieją dwa uwarunkowania dotyczące specyfiki wykonywania szybkich i wolnych fragmentów czy całych utworów w czasach, gdy żył i tworzył Bach. Po pierwsze: szybko następujące po sobie dźwięki wykonywano w tempie nie niszczącym świadomego przechodzenia od jednego dźwię-

Sprawy dynamiki wymagają również „odszyfrowania”.

W większości wypadków twórczość Bacha na instrumenty klawiszowe nie miała określonego instrumentalnego adresata. W bardzo dużym stopniu dotyczy to zwłaszcza Die Kunst der Fuge, ale również w innych utworach tzw. klawi-

szowych odniesienie się do klawesynu nie jest sprawą jednoznaczną. Jeśli wierzyć świadectwu E.L. Bergera, wydawcy Historyczno-biograficznego slownika muzyków (Lipsk, 1790), 1 Witold Rudziński, Nauka o rytmie muzycznym, PWM, Kraków 1987.

że Bach, tworząc preludia i fugi cyklu, „nie radził się" (nie wykorzystywał) klawiatury i pisał je często w miejscach, gdzie „nie było jakichkolwiek instrumentów muzycznych", wydaje się, że właściwie cała tego rodzaju twórczość Bacha jest wymierzona w przyszłość. Wiadomo, że Bach grał na wszystkich klawiszowych instrumentach istniejących w jego czasie i znał doskonale ich możliwości. Szczególną jego sympatią cieszył się klawikord dzięki swej różnorodności w zakresie możliwości brzmieniowych (do tej pory trwają spory, które preludia i fugi były komponowane z myślą o tym właśnie instrumencie). Głównym i najbardziej lubianym przez J.S. Bacha instrumentem były organy.

W salach koncertowych głównym instrumentem był klawesyn. Jak pisał Mierżanow: „Nie ulega żadnej wątpliwości, że sens muzyki wielu Preludiów ifug z DWK w pełni odpowiada możliwościom klawesynu. Ale jasnym jest również, że sens muzyki wielu Preludiów ifug z DWK ukierunkowanych „w przyszłość” w znacznym stopniu przekracza możliwości klawesynu. Dlatego błędną wydaje się opinia „przywiązująca” wszystkie klawiszowe utwory Bacha tylko do klawesynu"2 (tym bardziej że Bach nie był w pełni zadowolony z dźwiękowych i dynamicznych możliwości tego instrumentu). Wiadomo, że podczas spotkania z pruskim królem Fryderykiem II w 1747 roku w Poczdamie Bach improwizował

Tak więc Mierżanow daje współczesnym wykonawcom zielone światło dla różnorodnych możliwości interpretacyjnych, mówiąc, że „znaczenie muzyki wielu preludiów i fug, ich artystyczne bogactwo, różnorakie treści, charakter brzmienia wychodzą poza ramy możliwości klawesynu i są ukierunkowane w przyszłość”.

Drugą sprawą jest umiejscowienie dynamiki w szerszym

kontekście nauki retoryki. Sam Bach był przez współczesnych nazywany „wielkim retorem”, a nauczenie się reguł tej sztuki było obowiązkiem każdego, kto występował przed jakimkolwiek audytorium. Spełnianie ich zawsze pomagało uczynić daną wypowiedź (w tym również muzyczną) bardziej wyrazistą. istnieje wiele reguł retoryki (ściśle powiązanych 2 dynamiką), podkreślających znaczenie kulminacji, kadencji, budowania fraz i innych ważnych elementów mowy ludzkiej. Za jedną z takich elementarnych reguł w muzyce uważano, że przy ruchu linii melodycznej do góry (symbol m.in. „zmartwychwstania") należy czynić crescendo, a przy ruchu w dół (symbol m.in. „umierania") - diminuendo. Jak stwierdza Mierżanow, który ukończył organy w klasie Aleksandra Gedikego i był również świetnym organistą, w taki sposób jest też intonowana klawiatura organów - górne rejestry brzmią trochę głośniej.

już na fortepianie przygotowanym przez swego przyjacie-

la G. Silbermanna (1683-1753) i że „dźwięk tego instrumentu, jego możliwości dynamiczne wzbudziły zachwyt Bacha” (co nie jest jednoznacznie potwierdzone - podobnie jak domniemany niesmak W.A. Mozarta wzbudziło wprowadzenie nowego wynalazku - pedału fortepianowego). A przecież ten instrument był tylko prototypem współczesnych fortepianów.

2 W. Mierżanow, Muzyka powinna mówić (Muzyka dołżna rozgoworiwać), Centrum naukowo-wydawnicze „Moskiewskie Konserwatorium”, Moskwa 2008, s. 21.

15 kwietnia 1986

fot. archiwum uczelni

Recital prof. Wiktora Mierżanowa w Akademii Muzycznej we Wroclawiu

Zdaniem Mierżanowa, żeby grać dobrze Bacha na instrumentach klawiszowych, powinno się znać jego twórczość instrumentalną, a zwłaszcza wokalną. Pierwszą ze względu na możliwość rozszyfrowania zagadek związanych 2 artykulacją i infrastrukturą frazową (obszernie pisze o tym Albert Schweitzer w swej książce Jan Sebastian Bach - w najprostszych przebiegach Bachowskich aż roi

GAMa _ się od różnego typu drobnych łuków, nut granych naprzemiennie staccato i legato, sposobów przechodzenia „ponad” kreską taktową itd.). Natomiast kompozycje wokalne (zwłaszcza kantaty) każą nam zastanowić się nad znaczeniem poszczególnych słów i trudno sobie wyobrazić

ich wykonanie bez odpowiadającej znaczeniu poszczególnych słów dynamiki.

Jednak kluczowym zagadnieniem mogącym wzbudzać kontrowersje w Mierżanowowskiej redakcji DWK jest aplikatura. O wadze tego zagadnienia mówił Mierżanow w książce Muzyka powinna mówić?: „Mówiąc 0 jedności faktury z ruchami aparatu gry, należy podkreślić rolę aplikatury. To jeden z ważniejszych problemów fortepianowego wykonawstwa. Określa ona ruchy aparatu ruchowego i nigdy nie powinna przeszkadzać ich naturalności i związku z sensem frazy. Zła aplikatura niszczy artystyczny obraz utworu. Niestety wielu pedagogów nie zajmuje się tym problemem, powtarzając dowcip geniusza o graniu nosem (nawiązanie do lekcji Józefa Hofmanna u Antoniego Rubinsteina -przyp. aut.)4. Oczywiście - przy właściwym treningu można grać również w ten sposób, ale jednak podstawą pianistyki są palce".

3 W. Mierżanow, op. cit. s. 117.

4 J. Hofmann, Piano Playing with Piano Questions Answered, Dover Publications, INC. New York 1976, s. 63.

O wadze, jaką do aplikatury przykładał Mierżanow, świadczą również słowa zamieszczone w wywiadzie z nim z 2006 roku5: „Zajmowałem się redakcją dwóch tomów DWK. Aplikatura to jedno z podstawowych zadań mojej redakcji. Dlatego, że często ludzie grają nieprzemyślaną (dowolną) aplikaturą. A to jest nieprawidłowy pogląd. Dlatego, że jeśli aplikatura zostanie wybrana, biorąc pod uwagę naturalne położenie ręki, to fortepian będzie brzmiał lepiej, a jeśli z punktu widzenia mechanicznej wygody, odbije się to wyraźnie na dźwięku”. Jego uczeń, obecnie profesor Konserwatorium Moskiewskiego Walerij Slesariew wspomina, Że gdy przyszedł ze swoim studentem na przesłuchanie do Wiktora Karpowicza z gotowym już utworem (Toccatq R. Schumanna), profesor nawet nie posłuchał studenta, posadził ich obok siebie razem przy fortepianie i przez cały czas pisał palcowanie.

Dla Slesariewa była to lekcja profesjonalnego podejścia do pedagogiki. Podobnym przykładem był Samuel Feinberg, który podobno specjalnie nauczył się Scherzo ze Snu nocy letniej Mendelssohna tylko po to, aby napisać palcowanie dla swego studenta.

5 Wiktorowi Mierżanowowi90 lat, Konserwatorium Moskiewskie, Moskwa 2009, s. 19.

fot. archiwum uczelni

lipiec 2007 XXXl Międzynarodowy Mistrzowski Kurs Pianistyczny w Dusznikach-Zdroju, wykładowcy kursu wraz z uczestnikami

Mierżanow był nieodrodnym i najwybitniejszym uczniem Feinberga. Przeniósł w dzisiejsze czasy całe dziedzictwo odkryć i rad swego nauczyciela. Dotyczyło to zwłaszcza tak zwanego naturalnego układu ręki. Rzeczywiście, jego badania dotyczące teorii pianistyki, które są z historycznego punktu widzenia unikatowe, i głębokie zainteresowanie zagadnieniami aplikatury pokrywają się w jakiś sposób z poglądami Bacha: by zachować naturalny układ ręki, Feinberg nie obawiał się użycia pierwszego palca na czarnym klawiszu. „Bach pilnował, aby ręka zachowywała naturalny układ (podobno Bach z łatwością wykonywał jedną ręką tryl, prowadząc jednocześnie p0zostałymi palcami tej ręki głos, a czasami nawet 2 głosy melodyczne w fudze). Odbija się to na dźwięku: jeśli ręka zachowuje naturalną pozycję, dźwięk posiada jednakowy charakter; jeśli nie - również dźwięk jest odpowiednio inny. Bacha to interesowało, ponieważ nawet na or-

ganach - jeśli ręka zajmuje naturalne położenie - może wytrzymywać niskie nuty. Naturalne położenie ręki jest bardzo ważne we wszystkich granych przez nas utworach.

Jako organista uważam, że jeśli ktoś nie miał do czynienia z organami, nie zawsze może w sposób głęboki zrozumieć Bacha”.

Podobne podejście reprezentował bliski Bachowi Jean Philippe Rameau, który tworząc w tzw. motywiczno-wariacyjnym stylu, zalecał, by te same motywy wykonywać tym samym palcowaniem bez względu na to, czy kciuk przypada na biały czy czarny klawisz. Palcowania Mierżanowa pełne są podobnych przykładów.

5 Jw., s. 17.

7 Jw.

Aplikatura Mierżanowa wynika jednak z innego spojrzenia na sprawy realizacji tekstów J.S. Bacha. Właściwa jest taka aplikatura, która pomoże lepiej zrozumieć sens motywów, fraz, oddychania, prowadzenia głosów muzycznego języka Bacha. Może także pomóc w krytycznym podejściu do bardzo rozpowszechnionej w praktyce idei H. Riemanna o dominacji jambicznego rozumienia Bachowskich fraz nad choreicznyms. „Nie odrzucając istnienia jambu w muzyce kompozytora, czujemy się zobowiązani podkreślić obecność choreicznych struktur w Bachowskich frazach (przydających, trzeba to powiedzieć, muzyce większej śpiewności). Nowa aplikatura powinna pomagać w zachowaniu naturalnej pozycji ręki na klawiaturze, pozbawieniu się „staromodnej" obawy przed użyciem pierwszego palca na czarnym klawiszu; pomoże także w bardziej świadomym podejściu do problemu legato i konieczności jego użycia”.

Mierżanow uważa, że po uważnym odczytaniu rękopisów kompozytora we wszystkich poprzednich wydaniach można odkryć wiele skażeń tekstu autorskiego. Dotyczy to również kompozytorów epoki klasycznej. Ich utwory są często skażane nieprofesjonalnymi redakcjami, ponieważ redaktorzy nie byli grającymi pianistami. Dlatego sugerowana tam aplikatura nie jednoczy ruchów aparatu gry z tekstem nutowym, a raczej odwrotnie - rozłącza. Wielcy pianiści tworzą własną aplikaturę, ale dla większości uczących się potrzebna jest jako baza wysoce profesjonalna redakcja.

Muzyka powinna mówić - to główna dewiza Mierżanowa jako pedagoga. Powinna mieć kropki, przecinki, wykrzykniki, znaki zapytania, dwukropki. Muzyka powinna oddychać - na przykład w wypadku następstwa fraz, które często stanowią serię pytań i odpowiedzi. Pedał również powinien „oddychać". W wykonawstwie fortepianowym jest jedna ważna osobliwość, którą daleko nie wszy-

scy rozumieją. „Rzecz w tym, że fortepian uczy! Ja radzę się go, gdy szukam prawidłowej aplikatury i innych środków muzycznej ekspresji, próbując grać wszystko od razu w tempie. A instrument podpowiada: artystycznie usprawiedliwiona, pianistycznie wygodna czy nie? Nie można poznać jego tajemnic, nie dotykając go"1°.

Problem rozumienia jambicznych i choreicznych struktur w przebiegach muzycznych wymaga gruntowniejszego opracowania, gdyż prawidłowe ich zrozumienie jest sprawą podstawowej wagi. Jak dotąd jambiczne podejście jest dość często wszechwładne, czyniąc wiele szkód we właściwym zrozumieniu treści muzycznej utworów.

9 W. Mierżanow, op. cit., s. 22.

1° Jw., s. 116.

œ

Jak wiadomo, Wiktor Mierżanow był w Konserwatorium Moskiewskim uczniem Samuela Feinberga, wybitnego pianisty i pedagoga (recital dyplomowy Feinberga zawierał 48 Preludiów i fug J.S. Bacha, a wydarzeniem było wykonanie przez niego w jednym koncertowym sezonie wszystkich sonat fortepianowych L. van Beethovena i wszystkich Preludiów ifug z DWKJ. S. Bacha). Samuel Feinberg był również wielkim teoretykiem - badaczem gry fortepianowej. Jego książka Pianistykajako sztuka jest pozycją unikatową. Zdaniem Mierżanowa obecnie bardzo modna jest książka H. Neuhausa, ale „ona jest, myślę, daleko mniej znacząca. Książka Neuhausa jest przesycona efektownymi roztrząsaniami (czasami spornymi), ale ma pewien teatralny charakter... A książka Feinberga jest podparta bardzo mądrymi radami dla młodych pianistów (co robić, jeśli powstają takie czy inne trudności). Jest tam rozdział poświęcony pedalizacji -to poemat o pedale! Takiego rozdziału w żadnej książce nie znajdziemy"?

CHRISTIANUS KIEŁB ARTIUM MUSICARUM DOCTOR HABILITATUS ARTIS MUSICOS MODOS FACIENDI IN ACADEMIA MUSICA WRATISLAVIENSI PROFESSOR EXTRAORDINARIUS ACADEMIAE MUSICAE WRATISLAVIENSIS DE CAROLO LIPIŃSKI NOMINATAE HOC TEMPORIS-Z RECTOR MAGNIFICUS

URSULA MARCINIEC-MAZUR ARTIUM MUSICARUM IN ACADEMIA MUSICA WRATISLAVIENSI PROFESSOR EXTRAORDINARIUS FACULTATIS MUSICAE INSI'RUMENTALIS HOC TEWORE DECANUS SPECTABILIS

" GREGORIUS KURZYŃSKI ARTIUM MUSICARUM PROFESSOR ORDINARIUS PROMOTOR RITE CONSITUTUS IN VIRUM CLARISSIMUM

VICTOREM CARPI FILIUM MERZHANOV ARTIFICEM CLAVIARII PERI'I'ISSIMUM CONSERVATORII MOSCUENSIS DE PETRO TCHAIKOVSKY NOMINATI PROFESSOREM

QUI ET CONCENTUS MUSICOS EDENDO ET SCHOLAS MAGISTRIS INSTITUENDIS MODERANDO CLAVICINII ARTEM PER TOTUM TERRARUM ORBEM EXIMIOREM REDDIDIT QUI IN IURATORUM IUDICUM COLLEGIUM COOPTATUS OMNIBUS FERE MAJGMI MOMENT] CERTAMINIBUS MUSICIS ADFUIT

QUI DISPUTATIONUM QUOQUE NOMINE QUAS DE CLAVIARII MODULANDI SCIENTIA EDUCATIONEQUE MUSICA LUCULENTER CONSCRIPSIT EGREGIIS IN ARTEM NOSTRAM MERITIS INCLARUIT

QUI OPERA CONSILIAQUE SUA CUM INSTITUTIONIBUS MUSICIS POLONORUM PRAECIPUE AUTEM CUM HAC WRATISLAVIENSI ACADEMIA IAM PRIDEM MAGNO CUM EMOLUMENTO SOCIAVIT

EX DECRETO FACULTATIS AMPLISSIMIQUE SENATUS HONORIS CAUSA ARTIUM DISCIPLINARUMQUE MUSICARUM DOCTORIS NOMEN ET HONORES IURA ET PRIVILBGIA OMNIA CONTULIMUS IN EIUSQUE REI FIDEM HASCE LIITERAS ACADEMIAE MUSICAE SIGILID SANCIENDAS CURAVIMUS

WRATISLAVIAE, DIE XI MENSIS OCTOBRIS ANNO MMX

7 „4/ M Ⱥ m$ $ $ Q$ $ m$ $J $Æ “ k? ai Unai/M RIUS KURZYŃSKI KIEŁB INIECI-I. T. DECANUS

CHRISTIANUS

PROMOTOR

Grzegorz Kurzyński

LAUDACJA Z OKAZJI NADANIA TYTUŁU

DOKTORA HONORIS CAUSA PROFESOROWI WIKTOROWI MIERŻANOWOWI ysoki Senacie, Magnificencja Rektorze, Szanowni W Drodzy Goście, Znakomity Doktorancie! Przypadł mi w udziale wie/ki zaszczyt, a równocześnie przyjemność przedstawienia Państwu sylwetki Profesora Wiktora Mierźanowa, wybitnego pianisty i pedagoga, jednego z wielkich przedstawicieli rosyjskiej szkoły planistycznej, od ponad 30 lat związanego ze środowiskiem muzycznym Wrocławia, a zwłaszcza z Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Wiktor Mierźanow studiował w Konserwatorium Moskiewskim w latach 1936-1941, specjalizując się w grze na fortepianie (w klasie Samuela Feinberga) i organach (w klasie Aleksandra Gedikego). 24 czerwca 1941 roku ukończył konserwatorium na obu instrumentach i bezzwłocznie (a był to już czas wojenny) został wysłany na szkolenie dla kierowców czołgów.

Będąc już w wojsku, dowiedział się listownie od swego byłego profesora, że władze konserwatorium zdecydowały wygrawerować jego nazwisko na marmurowej płycie, wymieniającej

najwybitniejszych absolwentów. Mierźanow spędził całą drugą wojnę światową jako żołnierz w Armii Czerwonej.

W 1945 roku Mierźanow zmienił mundur na frak i wystartował we Wszechzwiązkowym Konkursie Muzyków Wykonawców w Moskwie, na którym zdobyli nagrodę. Również w 1945 roku został asystentem Samuela Feinberga w Konserwatorium Moskiewskim i na stanowisku tym przebywał przez trzy lata.

Jednocześnie zaczął uczyć w tymże konserwatorium i czyni to do dnia dzisiejszego. W 1949 roku uzyskał X nagrodę na Konkursie Chopinowskim w Warszawie.

Profesor Mierźanow poświęcił całe swoje życie karierze artystycznej i nauczaniu. Jego repertuar jest niezmiernie boga-

ty i bazuje na wspaniałej technice wirtuozowskiej, wrodzonej muzyka/ności oraz nieprawdopodobnych analitycznych zdolnościach intelektualnych. Do jego najwybitniejszych osiągnięć zaliczyć należy interpretacje 24 Preludiów F. Chopina, Wariacji na temat Paganiniego J. Brahmsa, 6 Etiud na temat Paganiniego F. Liszta, VSonaty fortepianowej A. Skriabina, Karnawału R. Schumanna, Obrazków z wystawy M. Musorgskiego i Dru-

giej suity S. Feinberga.

W 1971 roku, na koncercie zorganizowanym w Wielkiej Sali Konserwatorium Moskiewskiego dla uczczenia 25 rocznicy rozpoczęcia działa/ności koncertowej, W. Mierźanow wykonał trzy Koncerty fortepianowe: c-mol/ L. van Beethovena, Es-dur F. Liszta i d-moll 5. Rachmaninowa - wydarzenie pamiętane do dnia dzisiejszego.

Mierźanow jest częstym gościem w Polsce, zarówno jako wykonawca (jego ostatni koncert odbył się 23 sierpnia 1999 roku na Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach), jak i jako profesor wizytujący w Akademii Muzycznej w Warszawie (1973-1976), wykładowca Kursów Mistrzowskich

w Akademii Muzycznej we Wrocławiu i Dusznikach-Zdroju (przez okres 30 lat) oraz członek jury Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie (1975, 1995 i 2000) iMiędzynarodowego Konkursu im. F. Liszta we Wrocławiu.

Wiktor Mierźanow dokonał licznych nagrań płytowych dla Melodiii Vista Vera z utworami Chopina, Liszta, Brahmsa, Grie-

ga, Mussorgskiego, Rachmaninowa, Skriabina i innych kompozytorów. Ponadto zasiadał w jury ponad czterdziestu międzynarodowych konkursów pianistycznych, między innymi w Budapeszcie, Zwickau, Brukseli, Moskwie, Atenach, Bolzano, Bukareszcie, Porto, Neapolu, Wiedniu, Montevideo, Walencji i Tokio.

Już w drugiej połowie lat 40. nazwisko Mierźanowa było znane zarówno wZSRR, jak i za granicą. Drzwi sal koncertowych stanęły przed nim otworem po tryumfie na pierwszym powojennym Wszechzwiązkowym Konkursie Muzyków Wykonawców w M0skwie, kiedy artysta (wówczas aspirant Konserwatorium Moskiewskiego) podzielił pierwsze miejsce ze Światosławem Richterem. Sensacyjność tego wydarzenia nie była sprawą przypadku, gdyż wie/u wielbicieli gry Mierźanowa wiedziało juz' o jego wybitnych osiągnięciach. Jeden ze współzałożycieli rosyjskiej szkoły pianistycznej Samuel Feinberg, w którego klasie Mierźanow uczył się od 1936 roku, napisałpo konkursie: „Już na trzecim roku w Konserwatorium Wiktor Mierźanow doskonale operował złożoną polifonią Bachowskq, klasyczną fakturą Beethovena, romantycznym patosem Chopina i Skriabina. W wykonaniach młodego studenta czuło się tę siłę twórczego natchnienia, która pokrywała się z ideami kompozytora”. Co dotyczy występu swojego wychowanka w finale konkursu, Feinberg wieloznacznie zauważył: „Gdy słucha się trzeciego Koncertu Rachmaninowa w wykonaniu Mierźanowa, nieodzownie przypomina się wykonanie tego utworu przez samego kompozytora. Mierźanowowi udało się w tym jednym z najtrudniejszych koncertów nie tylko doskonale władać jego wirtuozowską fakturą, ale również przekazać obraz najbliższy temu, który stworzył sam autor - genialny pianista”.

Można się domyślić, że odniesienie się do pianistyki Rachmaninowa w tej wypowiedzi nie jest przypadkowe.

Zapoznając się w tych latach z grą Wiktora Mierźanowa, inni krytycy zagraniczni również odbierali ją jako coś „nadnaturalnego”: „Mówiąc prawdę, odjęło nam mowę po tak fantastycznym wykonaniu” (Norwegia); „Wykonanie Mierźanowa stało na tak wysokim poziomie, że trudno znaleźć właściwe słowa” (Finlandia). Inni zagraniczni recenzenci wynajdywali różnego rodzaju parale/e ze sztuką Mierźanowa: „Zaprezentował się jako wybitny następca wie/kich pianistów urodzonych w Rosji, zaczynając od Silottiego i Rachmaninowa” (Szwecja); „Od czasów Horowitza, a właściwie Lhevina, węgierska publiczność nie słyszała wirtuoza, który by, podobnie jak Mierźanow, z takim przepięknym mistrzostwem władałfortepianem” (Węgry); „Jego interpretację V/ Sonaty Prokofiewa można śmiało porównać do niedawnego wykonania Swiatosława Richtera” (Czechosłowacja).

GAMa _ Bardzo znacząca i charakterystyczna jest opinia Zoltana Koda/ya, przyjaciela wie/u najwybitniejszych muzyków pierwszej połowy XX wieku: „Przez całe swoje życie jeszcze nie słyszałem tak przepięknej gry na fortepianie, jaką zaprezentował wczoraj Wiktor Mierżanow” (1947 r.). Potok wspaniałych opinii jeszcze się nasi/ił po tym, jak w końcu lat 50. i 60. zaczęły wychodzić w Związku Radzieckim i za granicą płyty z nagraniami artysty. „Dzięki płycie Mierżanowa zaznajomi/iśmy się z auten-

tycznym cudem fortepianu” - konstatował na przykład meksykański krytyk. I chociaż wie/u słyszało grę Mierżanowa na koncertach, jego nagrania były na tyle wspaniałe i oszałamiające, że trudno było uwierzyć, że tak młody artysta, nie tak dawno przekroczywszy 30 rok swego życia, mógł z lekkością i łatwo-

ścią osiągnąć zdawałoby się niedoścignione wyżyny. Charakterystyczne w tym względzie są wspomnienia żyjącego wów-

czas w Leningradzie wybitnego muzykologa rosyjskiego J. Tiulina, który lubił zapraszać do siebie wybitne autorytety muzyczne (np. Włodzimierza Razumowskiego) i anonimowo odtwarzać nagrania Mierżanowa (którymi był zachwycony i zafascynowany), pytając, kto mógłby w tak wspaniały sposób wykonywać wirtuozowskie utwory Liszta i Brahmsa. W odpowiedziach` wymieniano nazwiska najwybitniejszych mistrzów fortepianu z różnych czasów, ale nigdy Mierżanowa. Znany amerykański krytyk A. Cha/sins pisało tych nagraniach: „Oprócz wirtuozerii i muzyka/ności Mierżanow prezentuje serdeczność i odczucie plastycznościjęzyka muzycznego, co jest niezwykłe i raczej nie-

typowe dla współczesnych wykonawców rosyjskich, wliczając w to nawet Gile/sa, Ojstracha, Kogana, znanych nam z żywych prezentacji”. Jeden z włoskich krytyków zauważył: „Nad nagraniami Mierżanowa, wybitnego czarodziejafortepianu, unosi się aureola „świętości”, tak samo jak w wypadku Richtera, Gile/sa iparu innych”. Oczywiście można dyskutować z przytoczonymi opiniami recenzentów, jednak charakter i poziom ich wypowiedzi świadczy sam za siebie. Jakby solidaryzując się z odgłosami zachodnioeuropejskiej prasy i obserwując sukcesy najlepszych rosyjskich pianistów na arenie światowej, Samuel Feinberg pisał w 1962 roku: „Wiemy wszyscy, jak wysoko jest oceniane za granicą wykonawstwo Mierżanowa i nagrane przez niego płyty”. A dalej Feinberg wie/oznacznie dopowiadał: „To, do czego

przywykliśmy i przez siłę przyzwyczajenia mniej cenimy, może okazywać się bardziej zauważalnym dla zagranicznego odbiorcy i być oceniane znacznie wyżej niż przez nas”.

Piękny jest opis Mierżanowowskiej interpretacji V Sonaty fortepianowej A. Skriabina, zawarty w katalogu płyty bazującej na rejestracji wybitnego recitalu pianisty w Wielkiej Sali Konserwatorium Moskiewskiego 25 listopada 1994 roku: „To VSonata Skriabina zerwała emocjonalną więź z Rachmaninowem, który uważał, że słuchając jej odczuwa, jakby był 'bity kijami”. W wykonaniu Mierżanowa utwór ten jest„Tygrysem” Williama Blake'a. Warczy, zwija się, przyczaja i rzuca się. Jako demonstracja Mierżanowowskiej płynnej, elektryzujacej techniki, V Sonata stanowi rodzaj wzorca dla wirtuozów, surreali-

Mierżanow pokazuje wspaniałą biegłość i potężny dźwięk słysza/ny nawet poprzez stary zapis monofoniczny. Należą one do najbardziej ekscytujących, jak również najbardziej muzyka/nych wersji tych utworów kiedykolwiek zarejestrowanych”.

Ogółem Mierżanow nagrał 22 długogrające płyty i 5 płyt kompaktowych (nagrań dokonano w USA, Japonii, Włoszech iZSRR).

Wstosunku do nagrań dokonanych parę dziesięcioleci wcześniej często zadawane jest pytanie, czy czegoś nie straciły w po-

równaniu z podwyższającym się z roku na rok poziomem sztuki wykonawczej i profesjonalizmu pianistycznego. Nierzadko słuchanie nagrań niektórych legendarnych pianistów początku XX wieku rozczarowuje. Jednak nagrania Wiktora Mierżanowa z upływem czasu nic nie straciły ze swych wybitnych cech. Dzisiaj również porywają swoją feeryczną wirtuozerią, oczarowują

różnorodnością i wyrazistością barw.

Słynna już książka (zbiór artykułów) Mierżanowa „Muzyka powinna mówić” stanowi niedwuznaczne credo artystyczne artysty: muzyka powinna, tak jak mowa ludzka, mieć kropki, przecinki, wykrzykniki, znaki zapytania, dwukropki - np. przy uczuciu „życzenia sobie czegoś”. Łuki i artykulacja to rodzaj oddychania.

Koniec łuku - trzeba wziąć oddech; długi łuk - to jak zanurzenie się pod wodę. Mierżanowjest również mistrzem pedal/zacji, która, według Rachmaninowa, jest jednym z najtrudniejszych elementów sztuki pianistycznej. Pedał również „oddycha”.

I wreszcie sprawa aplikatury, w której Wiktor Karpowicz jest nieporównywalnym ekspertem (zresztą godnym następcą swego mistrza Samuela Feinberga, który w książce „Pianizm jako sztuka” poświęca temu zagadnieniu sporo miejsca). W redakcjach wybitnych dzieł światowej literatury fortepianowej (Das Wohltemperierte Klavier J.S. Bacha, w której Mierżanow dokonał ważnych odkryć dotyczących tekstu muzycznego, AIbum dla młodzieży R. Schumanna, Obrazki z wystawy M. Musorgskiego, fortepianowe transkrypcje organowych chorałów J.S. Bacha) Mierżanow prezentuje swoje nowoczesne, głęboko przemyślane, często opierające się na wzorcach bachowskich podejście do zagadnień związanych z aplikaturą, której prawidłowe opanowanie uważa za jedną z podstawowych umiejętności sztuki pianistycznej. „Cenność tego, co zachodzi w dziedzinie kultury, zależy od

artysty, a nie od publiczności. Publiczność przychodzi uczyć się, a nie dyktować swoje wymagania. Artysta, który robi coś pod publiczność, nie jest artystą. W tym sensie Emil Gilels jest najdoskonalszym przykładem artysty: nigdy nie grał pod publiczność - grał dla kompozytora. Pub/iczność - to część ludności, którą trzeba wychowywać. A artyści w pierwszym rzędzie są wychowawcami. A dlaczego trzeba wychowywać człowieka? Dla tego, do czego potrzebna jest edukacja, dla tego,

stycznej poezji i ognia. Etiuda dis-moll jest rodzajem love afair

do czego potrzebne są książki. To wszystko ma jeden cel: słu-

- historii miłosnej, Tristanem, skompresowanym w Horowitzowskiej „burzy ogniowej”, a publiczność szaleje. Moment muzyczny (f-moll) Schuberta, bez akrobacji Gadowskiego, dostarcza cudownego, ludzkiego pokrzepienia po parowej łaźni Skriabinowskich ekstaz”. A w innej płycie (z nagraniami Brahmsa i Liszta) recenzent zauważa: „ W tych przykładach „ Paganinian”

żyć człowiekowi, aby zrobić z człowieka nie zwierzę, a istotę przenikniętą humanizmem, która może zmieniać świat iżycie na lepsze”.

Te słowa Wiktora Mierżanowa najlepiej odzwierciedlają jego posłannictwo jako artysty.

_ GAMLI UROCZYSTA PROMOCJA DOKTORÓW I DOKTORÓW HABILITOWANYCH SZTUKI UCZELNI ARTYSTYCZNYCH WROCŁAWIA

W pięknym wnętrzu Auli Leopoldyńskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, 31 marca 2011 roku, po raz pierwszy odbyła się Uroczysta Promocja Doktorów i Doktorów Sztuki Uczelni Artystycznych Wrocławia. Podczas uroczystości dyplomy doktora sztuki uzyskane we wrocławskiej Akademii Muzycznej otrzymali: Agata Gawin-Glaza, Jarosław Podsiadlik, Marek Werpulewski, Elżbieta Kaczmarzyk-Janczak, Maria Zawartko, Aleksandra Maciejczyk, Małgorzata Podzielny. Akademia Sztuk Pięknych uhonorowała tytułem doktora honoris causa wybitnego artystę - Stanisława Borowskiego. Uroczystość uświetnił wystep Joanny Zawartko, studentki Wydziału Wokalnego i Witolda Janusza oraz występ chóru Feichtinum Akademii Muzycznej pod dyrekcją Artura Wróbla.

Krystian Kiełb

PARAM ETRYZACJA 201 O

SPEKTAKULARNY SUKCES NASZEJ UCZELNI

Latem 2010 roku zespoły robocze komisji Rady Nauki działającej przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa Wyższego, za pośrednictwem Ośrodka Przetwarzania Informacji, przeprowadziły parametryzację podstawowych jedno-

stek organizacyjnych uczelni wyższych, jednostek organizacyjnych placówek naukowo-badawczych, w tym instytutów naukowych, m.in. instytutów Polskiej Akademii Nauk, jednostek badawczo-rozwojowych oraz innych jednostek naukowych. Warto przypomnieć, iź poprzednia ocena parametryczna jednostek naukowych odbyła się w 2005 roku i obejmowała lata 2001-2004. Niestety, w ocenie parametrycz-

nej przeprowadzonej w roku 2005 żaden 2 wydziałów naszej Uczelni nie otrzymał kategorii. Z tym większą odpowiedzialnością przystąpiliśmy do sporządzenia szczegółowych ankiet jednostek oraz szeregu innych wymaganych dokumentów. Praca ta prowadzona była w ramach zespołów powołanych przez P.T. Dziekanów poszczególnych Wydziałów.

oceniano wszelkie formy działalności właściwe sztuce muzycznej, a zatem występy artystyczne, w tym krajowe i za-

graniczne, recitale monograficzne, tematyczne, prezentacje kompozycji, w tym prawykonania zagraniczne i krajowe, prowadzenie koncertów na różnych, w tym najbardziej prestiżowych, estradach, oceniano także publikacje naukowe kadry. Fakt, iż uwzględniono, obok działalności stricte naukowej, działalność artystyczną, a co więcej, nadano jej priorytetową rangę w ocenie podstawowych jednostek organizacyjnych działających w obszarze sztuki, to zasługa wieloletnich starań różnych gremiów przedstawicielskich wyższych szkół artystycznych. Od wielu lat takiego właśnie traktowania dorobku kadry podstawowych jednostek organizacyjnych uczelni artystycznych domagała się Konferencja Rektorów Uczelni Artystycznych (KRUA). Działania te wspierała Konferencja Rektorów Akademickich Szkół Polski (KRASP).

Wyniki badania parametrycznego przeprowadzonego Ia-

Wyniki badania parametrycznego przeprowadzonego latem 2010 roku ogłoszono

naprzełomiewrześnia ipaździernika 2010 r.

Przyjęliśmy je z ogromną radością i satysfakcją. Oto bowiem wszystkie podstawowe jednostki organizacyjne naszej Uczelni (wydziały) uz skały najwyższą kategorię I. Sukces by tym większy, iż spośród 19 polskich wyższych uczelni artysdyczpych, w tym ośmiu muzycznych, sie miu astycznych, dwóch teatralnych, jednej filmowej, telewizzyjnej i teatralnej oraz jednej Akademii Sztu l jedynie nasza Uczelnia Akademia Muzycznaim. Karola Lipińskiego we Wrocławiu wprowadziła wszystkie swoje jednostki organizacyjne do I kategorii.

Należy zauważyć, iż w parametryzacji roku 2010 - po raz pierwszy - podstawowe jednostki organizacyjne uczelni artystycznych mogły oficjalnie rozliczać wszelkie formy działalności właściwe pracy artystycznej określonych dziedzin sztuki. A zatem w uczelniach plastycznych oceniano m.in. ilość i rangę tworzonych prac plastycznych, udział pracowników w wystawach krajowych i zagranicznych. W uczelniach teatralnych oceniano m.in. ilość i jakość ról dramatycznych, ilość i rangę premier. W uczelniach muzycznych

tem 2010 roku ogłoszono na przełomie września i października 2010 r. Przyjęliśmy je z ogromną radością i satysfakcją.

Oto bowiem wszystkie podstawowe jednostki organizacyjne

Co to jest tzw. parametryzacja jednostek naukowych?

Ocena parametryczna jednostek naukowych, czyli tzw. parametryzacja, to - innymi słowy - ocena efektywności naukowej podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni wyższej (wydziału), jednostki organizacyjnej placówki naukowo-badawczej, jednostki badawczo-rozwojowej bądź innej jednostki naukowej. To ocena działalności kadry naukowo-dydaktycznej, która jest rodzajem wskaźnika jakościowego, charakteryzującego jednostkę za bardzo konkretne działania. Jednostki organizacyjne rozliczane są między innymi w oparciu o posiadane uprawnienia do nadawania stopni i tytułów, ale zasadniczymi kryteriami , oceny jest działalność naukowo-badawcza kadry, w różnorodności jej form, a w przypadku uczelni artystycznych - działalność artystyczna i naukowo-badawcza pracowników. Ocenia się zatem rodzaj i liczbę publikacji, miejsca publikacji, liczbę i rangę cytowań - od dawna najwyżej punktowane są te, które trafiają na tak zwaną Listę FiIadelfijskq. W przypadku uczelni muzycznej najwyżej oceniane są występy artystyczne na najbardziej prestiżowych estradach, udziały w prestiżowych konkursach, festiwalach, zdobywane nagrody, zagraniczne i krajowe wykonania kOmpozycji, prowadzenie koncertów na najbardziej renomowanych estradach, a także różnorodneformy działalności naukowo-b-adawczej pracowników.

naszej Uczelni (wydziały) uzyskały najwyższą kategorię I. Suk-

ces był tym większy, iż spośród 19 polskich wyższych uczelni artystycznych, w tym ośmiu muzycznych, siedmiu plastycznych, dwóch teatralnych, jednej filmowej, telewizyjnej i teatralnej oraz jednej Akademii Sztuki, jedynie nasza Uczelnia - Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu wprowadziła wszystkie swoje jednostki organizacyjne do i kategorii. Ponadto Wydział Kompozycji Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii naszej Uczelni uzyskał najwyższą punktację wśród kilkudziesięciu ocenianych jednostek organizacyjnych w kategorii 21. M-N 14 - Małe jednostki - dziedziny sztuki, uzyskując najwyższy w Polsce wskaźnik efektywności jednostki naukowej na poziomie 846,11 pkt. Warto dodać, iż

w grupie tej ocenianych było kilkadziesiąt podstawowych jednostek organizacyjnych, zarówno wszystkich polskich uczelni

artystycznych, w tym muzycznych, plastycznych, teatralnych, jak i podstawowe jednostki organizacyjne działające w obszarze sztuki innych polskich uczelni wyższych, w tym uniwersytetów. Warto także przypomnieć, iż wśród wszystkich

Warto także przypomnieć iz' wśród wszystkich publicznych i niepublicznych uczelni wyższych działających we Wroclawiu i na Dolnym Śląsku tak spektakularny

sukces w postaci wprowadzenia wszyst-

kichjednostek organizacyjnych do I kategorii odniosly tylko dwie uczelnie. Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu oraz na-

sza Uczelnia- Akademia Muzycznaim. Karola Lipińskiego we Wroclawiu.

publicznych i niepublicznych uczelni wyższych, działających

we Wrocławiu i na Dolnym Śląsku, tak spektakularny sukces w postaci wprowadzenia wszystkich jednostek organizacyjnych do I kategorii odniosły tylko dwie uczelnie: Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu oraz nasza Uczelnia - Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Dalej publikujemy wyciąg 2 załącznika do komunikatu nr 19 Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 30 września 2010 r. oraz z obwieszczenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyż-

szego z dnia 4 października 2010 r. Są to fragmenty wykazu podstawowych jednostek organizacyjnych wyższych uczelni artystycznych oraz podstawowych jednostek organizacyjnych działających w obszarze sztuki innych uczelni wyższych,

w tym uniwersytetów, wraz z ustalonymi przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego kategoriami. Pełny tekst dokumentów, o których mowa powyżej, znaleźć można m.in. na stronie internetowej Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod

adresem - www.nauka.gov.pl

21. M-N 14. Małe jednostki - Dziedziny sztuki Lp.

Nazwa

1.

Akademia Muzyczna we Wrocławiu Wydział Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii

Końcowy wskaźnik efektywności naukowej jednostki naukowej- E

Kategoria proponowana przez komisję Rady Nauki

Kategoria ustalona przez Ministra

846,11

1

1

2.

Akademia Muzyczna w Poznaniu -

Wydział Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Rytmiki

814,53

3.

Akademia Muzyczna we Wrocławiu - Wydział Edukacji Muzycznej

591,96

1

1

4.

Akademia Muzyczna w Poznaniu - Wydział Wokalny

573,77

1

1

5.

Akademia Muzyczna w Bydgoszczy Wydział Dyrygentury Chóralnej i Edukacji Muzycznej

472,82

6.

Akademia Muzyczna w Gdańsku - Wydział Wokalno-Aktorski

438,64

7.

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina - Wydział Wokalny

424,60

8.

Akademia Muzyczna w Gdańsku -

1

1

1

Wydział Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej i Rytmiki

424,18

9.

Akademia Muzyczna we Wrocławiu - Wydział Wokalny

401,69

1

1

10.

Akademia Muzyczna w Bydgoszczy - Wydział Wokalno-Aktorski

309,73

2

2

11.

Akademia Muzyczna w Poznaniu Wydział Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej i Muzyki Kościelnej

279,92

2

12.

Akademia Teatralna w Warszawie - Wydział Reżyserii

239,00

13.

Akademia Teatralna w Warszawie - Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku

197,59

14.

Akademia Muzyczna w Bydgoszczy Wydział Kompozycji, Teorii Muzyki i Reżyserii Dźwięku

194,30

15.

Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu - Wydział Rzeźby

187,66

16.

Akademia Muzyczna w Łodzi- Wydział Wokalno-Aktorski

17.

3

3

163,33

3

3

Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu - Wydział Grafiki

145,56

3

3

18.

Uniwersytet Śląski w Katowicach - Wydział Radia i Telewizji

140,30

3

3

19.

Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie - Wydział Reżyserii Dramatu

134,04

3

3

20.

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina - Wydział Reżyserii Dźwięku

131,65

4

4

21.

Akademia Muzyczna w Gdańsku Wydział Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki

115,59

4

4

22.

Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie Wydział Aktorski we Wrocławiu

107,08

4

4

23.

Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie Wydział Lalka rski we Wrocławiu

101,84

4

4

24.

Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu - Wydział Edukacji Artystycznej

77,92

4

4

25.

Akademia Sztuk Pięknych w ŁodziWydział Wzornictwa i Architektury Wnętrz

69,56

4

4

Akademia Teatralna w Warszawie - Wydział Wiedzy o Teatrze

65,50

4

4

26.

GAME! 14. N 14 - Dziedziny sztuki Lp.

Nazwa

Końcowy wskaźnik efektywności naukowej jednostki naukowej- E

Kategoria proponowana przez komisję Rady Nauki

Kategoria ustalona przez Ministra

1.

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina - Wydział Instrumentalny

619,14

1

1

2.

Akademia Muzyczna w Krakowie Wydział Twórczości, Interpretacji i Edukacji Muzycznej

548,30

1 1

3.

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina Wydział Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki

314,29

4.

Akademia Muzyczna w Poznaniu - Wydział Instrumentalny

282,50

1

1

5.

Uniwersytet Śląski w Katowicach - Wydział Artystyczny w Cieszynie

205,39

1

1

6.

Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu - Wydział Komunikacji Multimedialnej

186,94

1

1

7.

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina - Wydział Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej, Muzyki Kościelnej, Rytmiki i Tańca

183,33

1

8.

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny

183,08

9.

Akademia Muzyczna w Krakowie - Wydział Instrumentalny

165,41

1

1

10.

Uniwersytet Zielonogórski - Wydział Artystyczny

159,09

1

1

11.

Akademia Muzyczna we Wrocławiu - Wydział Instrumentalny

158,49

1

1

12.

Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu - Wydział Grafiki i Sztuki Mediów

154,92

1

1

Zamieszczone powyżej wykazy prezentują zestawienie nazw podstawowych jednostek organizacyjnych wyższych uczelni artystycznych oraz podstawowych jednostek organizacyjnych działających w obszarze sztuki innych uczelni wyż-

szych, wtym uniwersytetów, dla których ustalona została kategoria w wyniku oceny parametrycznej, o której mowa w art.

2, pkt 18 ustawy z dnia 8 października 2004 r. Ozasadachfinansowania nauki (Dz.U. z 2008 r. Nr 169, poz. 1049). Przypomnij-

my, iż kategoria ta dotyczy działalności tychże jednostek w latach 2005-2009. Poszczególne części wykazu obejmują nazwy jednostek organizacyjnych uszeregowane w tzw. grupach jednorodnych według malejącego końcowego wskaźnika efektywności, którego wartość ustaliły zespoły robocze komisji Rady Nauki, w wyniku weryfikacji informacji zawartych w ankietach składanych przez jednostki. Szczegóły oceny, zawarte w karcie ocenyjednostki naukowej, w tym informacja o zakwalifikowaniu lub odrzuceniu poszczególnych osiągnięć zgłoszonych w ankietach jednostek naukowych, zostały udostępnio-

ne na stronie internetowej Ośrodka Przetwarzania Informacji.

Parametryzacja 2010. Spektakularny sukces naszej Uczelni. I co dalej?

czo-doradczym Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, który m.in. przejął działania Rady Nauki. Członków Komitetu powołała Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego prof. Barbara Kudryc-

ka spośród kandydatów zgłoszonych przez środowisko naukowe i gospodarcze. Do zadań Komitetu Ewaluacji Jednostek Naukowych będą należały m.in. wszeikie sprawy związane z kompleksową oceną jakości działalności naukowej, badawczo-rozwojowej, a w przypadku jednostek organizacyjnych działających w obszarze sztuki ocena obejmować będzie jakość działalności artystycznej, naukowej i badawczo-rozwojowej. Ocena dokonywana będzie nie rzadziej niż co 4 lata, w drodze oceny działalności jednostek naukowych, przeprowadzane} przez złożone z ekspertów zespoły do spraw ewaluacji jednostek naukowych. W skład zespołów wejdą eksperci właściwi dla różnych rodzajówjednostek naukowych oraz dziedzin nauki i sztuki. Podstawowym zadaniem Komitetu Ewaluacji Jednostek Naukowych będzie zatem przeprowadzanie systematycznej oceny jednostek naukowych według standardów i zasad oceny uznanych na świecie. Głównym celem tego działania jest rzeczywiste powiązanie wysokości finansowania jednostek naukowych zjakością prowadzonych prac badawczych, a w przypadku uczelni artystycznych - prac artystycznych oraz naukowo-badawczych.

Parametryzacja roku 2010 - po raz ostatni - przeprowa-

dzana była przez zespoły robocze komisji Rady Nauki. W dniu 30 grudnia 2010 r. powołany został bowiem Komitet Ewaluacji Jednostek Naukowych (KEJN) będący organem opiniodaw-

Należy pamiętać, iż z dniem 1 października 2010 r. na podstawie art. 32, ust. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.

- Przepisy wprowadzające ustawy reformujące system nauki

(Dz.U. z 2010 r. Nr 96, poz. 620) jednostki posiadające kategorie ustalone na podstawie obecnych przepisów otrzymały następujące kategorie: A-jednostki naukowe posiadające kategorię 1, B -jednostki naukowe posiadające kategorię 2 lub 3, C -jednostki naukowe posiadające kategorię 4 lub 5.

A zatem wszystkie podstawowe jednostki organizacyjne naszej Uczelni posiadają, począwszy od 1 października 2010 r., kategorię A. Komitet Ewaluacji Jednostek Naukowych, nie później niż w ciągu 24 miesięcy od daty wejścia w życie ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. O zasadach finansowania nauki (Dz.U. z 2010 r.

Nr 96, poz. 615), ma za zadanie przeprowadzenie ponownej

oceny tychże jednostek, kwalifikującje do jednej z czterech kategorii:

A+ - poziom wiodący w skali kraju, A - poziom bardzo dobry, B - poziom akceptowalny, z rekomendacją wzmocnienia działalności naukowej,

C - poziom niezadowalający.

Spektakularny sukces odniesiony przez Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego

we Wrocławiu w parametryzacji roku 2010 przyniósł nam wszystkim uzasadnione powody do radości. Warto zwrócić uwagę, iż z sytuacją, gdy Uczelnia nasza wprowadzila wszystkie swoje jednostki organizacyjne do najwyższej kategorii I -A, mamy do czynienia po raz pierwszy w historii wrocławskiej Akademii Muzycznej. To wielki sukces Nas wszystkich, to wielki sukces nasze' Alma Mater. Wszystkim, którzy przycz nii sie do tego sukcesu, pragne złożyć ser eczne podziękowania.

Działania te służyć będą przyszłej kategoryzacji uczelni.

W planach Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego prof. Barbary Kudryckiej jest bowiem tzw. kategoryzacja uczelni, czyli podział polskich uczelni na ośrodki przodujące w skali kraju, w ramach których swoistą elitę tworzyć mają tak zwane KNOW-y, czyli Krajowe Naukowe Ośrodki Wiodące. Pozostałe kategorie to: uczelnie o znaczeniu ogólnopolskim, ponadregionalnym, wreszcie regionalnym i lokalnym. Te uczelnie, które nie będą miały sparametryzowanych jednostek - zgodnie z zapowiedziami - mają otrzymywać dotację budżetową wyłącznie na pewną część działalności, co w praktyce oznacza, iż będą odgrywały rolę marginalną. Druga niezwykle ważna kwestia związana z parametryzacja dotyczy przyznawania środków finansowych

na bieżącą działalność jednostek naukowych. Jednostki wysoko sparametryzowane mają możliwość starania się o fundusze na różnego rodzaju prace badawcze, a w przypadku jednostek działających w obszarze sztuki także na projekty artystyczne.

Zdecydowanie łatwiej będzie pozyskać środki finansowe tym uczelniom, których wydziały uzyskały wysokie kategorie.

Jak długo pracuje się na taki sukces?

Zdecydowanie dłużej niż kilka lat. Bez głębokiego zaangażowania naszych znakomitych nauczycieli akademickich, w wielu przypadkach odnoszących znaczące sukcesy na arenie międzynarodowej, nie byłoby możliwe osiągnięcie tak spektakularnych wyników. Jakkolwiek w parametryzacji roku 2010 rozliczany był okres ostatnich czterech lat (2005-2009), to jednak należy pamiętać, iż działania tego okresu są w wielu przypadkach kontynuacją projektów rozpoczętych wcześniej, niekiedy mających wieloletnie tradycje. Sukces roku 2010 to efekt rzetelnej, codziennej pracy, sięgającej znacznie wcześniej niż wyznaczona cezura roku 2005.

Spektakularny sukces odniesiony przez Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w parametryzacji

roku 2010 przyniósł nam wszystkim uzasadnione powody do radości. Warto zwrócić uwagę, iż z sytuacją, gdy Uczelnia nasza wprowadziła wszystkie swoje jednostki organizacyjne do najwyższej kategorii I -A, mamy do czynienia po raz pierwszy w historii wrocławskiej Akademii Muzycznej. To wielki sukces Nas wszystkich, to wielki sukces naszej Alma Mater. Wszystkim, którzy przyczynili się do tego sukcesu, pragnę złożyć serdeczne podziękowania.

GAMa Justyna Miłosz

DOTACJE DLA AKADEMII - SUKCES CZY WYZWANIE? Słowo „dotacje” kojarzy się nam najczęściej z funduszami unijnymi, które w sposób pośredni lub bezpośredni wpływają na wiele sfer naszego życia. Dotacje tojednak nie tylko fundusze unijne, ale także środkifinansowe przekazywane zarówno przez sponsorów prywatnych w ramach tzw. społecznej odpowiedzialności biznesu, jak i przez instytucje rządowe, samorządowe, fundacje, towarzystwa i stowarzyszenia. Konkursy organizowane przez wymienione jednostki pozwalają na wyłonienie najciekawszych projektów, które ze względu na swoja specyfike nie kwalifikują się do udziału w dużych konkursach dotacyjnych lub grantowych.

d 2010 roku Akademia Muzyczna im. Karola LipińOskiego we Wrocławiu bardzo aktywnie uczestniczy w procesie pozyskiwania funduszy. Dotacje, o które się ubiega, dotyczą trzech obszarów działalności uczelni:

głębiania wiedzy i umiejętności, ale także do nawiązywania ciekawych kontaktów artystycznych, tworzenia przestrzeni dla wymiany myśli na temat sztuki muzycznej oraz jej licznych elementów.

artystycznej, naukowej oraz inwestycyjnej. Przez ostatni rok

przedsięwzięcia naszej Akademii wspierały liczne instytucje.

Dzięki funduszowi „SCIENTIAE WRATISLAVIENSES" ustanowionemu przez Prezydenta Wrocławia nasza Uczelnia mogła gościć wybitnych przedstawicieli świata nauki i sztuki. W marcu 2011 roku pedagodzy, studenci oraz uczestnicy Międzynarodowej Konferencji Naukowej Ana/iza dzieła muzycznego. Historia - theoria - praxis brali udziałw wykładach prowadzonych przez prof. Eero Tarastiego - przedstawiciela Uniwersytetu w Helsinkach, specjalistę w dziedzinie semiotyki. Niespełna miesiąc później studenci kształcący się w specjalności instrumentów dawnych mieli okazję uczestniczyć w wykładzie i warsztatach prowadzonych przez prof. Petera Holtslaga, wybitnego znawcę tej dziedziny. Ostatnią wizytą w ramach programu Visiting Professors był przyjazd prof.

Iwana Rotha -jednego z czołowych reprezentantów francuskiej szkoły saksofonowej. Realizacja projektu pokazała, że wymienione spotkania są doskonałą okazją nie tylko do po-

Stworzenie studentom możliwości nauki pod okiem wybitnych przedstawicieli poszczególnych specjalności przyświecało kolejnemu projektowi pod nazwą Mistrzowie na Akademii. Realizowany jest on od stycznia 2011 i potrwa do końca roku. W ramach projektu zaplanowano organizację 9 kursów mistrzowskich, podczas których sławne autorytety przeprowadzą warsztaty i wykłady dla młodych adeptów sztuki muzycznej. Wśród zaproszonych pedagogów znaIeźIi się: Tadeusz Strugała, Andrzej Dobber, Krystyna Borucińska-Żarnecka, Jan Łukaszewski, Henryk Miśkiewicz, Andrzej

Jasiński, Agata Szymczewska, Thomas Lennartz i Jan Peszek.

Wszystkie zajęcia są bezpłatne i dostępne dla studentów z całej Polski. Projekt jest realizowany dzięki wsparciu Ministra Kulturyi Dziedzictwa Narodowego.

Akademia Muzyczna we Wrocławiu jest uczelnią otwar-

tą na potrzeby nie tylko studentów, ale także uczniów szkół muzycznych I i II stopnia. Potwierdza ten fakt inicjatywa pod

fot. Kamil Korzeń

Wizyta prof. lwana Rotha w ramach programu Visiting Professors

Koncert w Uniwersytecie Sztuki w Berlinie w ramach projektu Ocalić od zapomnienia - Witold Sza/onek ijego dźwięki kombinowane

fot, archiwum uczelni

.Oki

nazwą III Letnia Akademia Muzyczna, która odbyła się w Iipcu 2011 roku. Tegoroczna edycja przedsięwzięcia przyciągnę-

ła do Wrocławia 116 młodych muzyków, którzy doskonalili swoje umiejętności pod okiem 20 pedagogów naszej uczelni.

Poza zajęciami z konkretnych dyscyplin muzycznych wprowadzono również do programu warsztaty walki ze stresem. Zajęcia w ramach Letniej Akademii Muzycznej ułatwiły uczest-

nikom poznanie artystycznej atmosfery wrocławskiej uczelni muzycznej, miejsca, w którym być może niektórzy z nich podejmą w przyszłości naukę. Walory edukacyjne i artystyczne przedsięwzięcia doceniło Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które przyznając dofinansowanie dla projektu, umieściło go na trzecim miejscu listy rankingowej ogólnopolskiego konkursu w ramach programu „Rozwój szkolnic-

twa artystycznego, Priorytet I”.

Od wielu lat mecenasem wybranych działań artystycznych Akademii Muzycznej we Wrocławiu jest Gmina Wrocław, która przyznała uczelni fundusze na organizację Międzynarodowego Festiwalu Klarnetowego CLAR/MANIA 2011. Dzięki tej p0mocy w dniach 13-16 kwietnia 2011 wrocławską Akademię Muzyczną odwiedzili światowej klasy artyści: Philippe Berrod - przedstawiciel Konserwatorium Paryskiego i pierwszy klarnecista Orchestre de Paris, Justo Sanz z Królewskiego Konserwatorium w Madrycie, Quarteto de Clarinetes de Lisboa, Irvin Ve-

nyš - utytułowany czeski klarnecista młodego pokolenia i wielu innych. Program tegorocznego festiwalu był niezwykle napięty. Przez cztery dni młodzi muzycy mieli okazję uczestniczyć w lekcjach mistrzowskich, wykładach, warsztatach, pokazach.

Zajęciom towarzyszyły wystawy instrumentów i akcesoriów muzycznych firm Henri Selmer Paris, BG, Vandoren oraz Rico.

Podczas czterech koncertów festiwalowych zaprezentowali się zarówno goście, jak i młodzi adepci sztuki muzycznej wybrani 15 kwietnia 2011 Festiwal Klarnetowy Clarimania, Koncert w Teatrze Lalek, Phillippe Berrod, Anna Otwinowska-Płaza

przez Mistrzów. Tegoroczna edycja przedsięwzięcia pokazała,

że wydarzenie należy do najważniejszych festiwali Europy, któ-

fot. archiwum uczelni

Koncert w Uniwersytecie Sztuki w Berlinie

w ramach projektu Ocalić od zapomnienia - Witold Sza/onek ijego dźwięki kombinowane

GAMa _ re promuje grę na instrumentach dętych. Niesamowita energia

W bieżącym roku wyjątkowo szczęśliwe dla Akademii

i entuzjazm, jakie towarzyszyły CLARIMANII, potwierdziły, że festiwal ten na stałe wpisał się na listę imprez Wrocławia.

Muzycznej we Wrocławiu okazały się konkursy na inwestycje. W programie „Rozwój szkolnictwa artystycznego, Priory-

tet nr 2" Akademia Muzyczna zajęła pierwsze miejsce w PolJednym z najciekawszych projektów realizowanych przez naszą uczelnię jest zadanie o nazwie: Ocalić od zapomnienia Wito/d Sza/onek i jego dźwięki kombinowane - multimedialny projekt orkiestrowy w 10. rocznicę śmierci kompozytora. Jest to inicjatywa, która zyskała duże poparcie wśród wielu instytucji. Fundusze na realizację tego projektu przekazali: Ministerstwo Kulturyi Dziedzictwa Narodowego, Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej, Samorząd Województwa Dolnośląskiego. Partnerami wydarzenia są: Polskie Wydawnictwo Muzyczne S.A., Europäische Oboen-Schule, Andreas Behrendt -

szef festiwalu Lehniner Sommermusiken oraz Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Głównym celem projektu jest propagowanie twórczości wybitnego kompozytora i pedagoga Witolda Szalonka, którego muzyka wywiera ogromny wpływ na kolejne pokolenia kompozytorów, wykonawców i odbiorców.

W ramach przedsięwzięcia zostanie nagrana płyta CD z utwo-

rami artysty w wykonaniu solisty Kazimierza Dawidka -jednego z najwybitniejszych europejskich oboistów, oraz Awangardowej Orkiestry Akademii Muzycznej we Wrocławiu SOUND FACTORY ORCHESTRA pod dyrekcją Roberta Kurdybachy. Ponadto 12 października muzycy zagrają uroczysty koncert w sali Uniwersytetu Sztuki Joseph-Joachim-KonzertsaaI w Berlinie.

Całość wydarzenia dopełniać będzie prezentowana w tym czasie profesjonalna wizualizacja przygotowana przez arty-

stę z wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dzięki wsparciu Gminy Wrocław dwa dni później utwory Witolda Szalonka zabrzmią w Teatrze w Goerlitz. Koncert dla wrocławskiej publiczności odbędzie się 18 października w Filharmonii Wrocławskiej dzięki funduszom Samorządu Województwa Dolnośląskiego.

sce i tym samym już niebawem studenci i pedagodzy naszej

uczelni będą mogli korzystać z nowych instrumentów. Ministerstwo Kulturyi Dziedzictwa Narodowego przekazało środki na zakup m.in.: klarnetów, fletów piccolo, fortepianów elektronicznych, oboju, saksofonu i fagotu. Wzmacnianie p0tencjału uczelni jest możliwe również dzięki dotacji z Fundacji Polska Miedź w Lubinie, która dofinansowuje zakup instru-

mentu koncertowego do Sali Teatralnej. Łączna suma dotacji pozyskanych w ciągu ostatniego roku na wydarzenia naukowo-artystyczne oraz inwestycje wynosi 641 300 zł. Kolejne projekty złożone przez Akademię

Muzyczną są wtrakcie oceny.

Istnieje wiele polskich i zagranicznych programów, w ramach których nasza uczelnia może ubiegać się o dofinansowanie. Do uczestnictwa Akademii w większej liczbie konkursów dotacyjnych niezbędne będzie wypracowanie odpowiednich rozwiązań organizacyjnych, które usprawnią proces składania aplikacji oraz realizację i rozliczanie projektów. Jestem przekonana, że jest przed nami jeszcze bardzo wiele pracy, do której skutecznie motywują nas tegoroczne sukcesy.

Podstawową zasadą w tworzeniu projektu jest określanie jego elementów i faz na podstawie realnych potrzeb przyszłych beneficjentów. Dlatego też tak ważny jest udział całej społeczności akademickiej w planowaniu, a następnie w realizacji projektów. Każdy może przedstawić swój pomysł na projekt i mieć wpływ na rozwój naszej uczelni.

Koncert w ramach projektu Ocalić od zapomnienia - Witold Sza/onek ijego dźwięki kombinowane

`

O 1 C

at 0

W dniach 13-16 kwietnia 2011 roku Akademia Muzyczna we Wrocławiu była organizatorem kolejnej edycji Międzynarodowego Festiwalu Klarnetowego CLARIMANIA 2011. Podczas pieciu festiwalowych koncertów zaprezentowały się wybitne osobowości artystyczne: Philippe Berrod - pierwszy klarnecista Orchestre de Paris, Justo Sanz - profesor Kólewskiego Konserwatorium w Madrycie, Kwartet Klarnetowy z Lizbony, artyści z Czech, USA, Polski, studenci, Akademicka Orkiestra Kameralna, Orkie-

nla stra Wratislavia. a ` 1 201

Odbywały się otwarte lekcje mistrzowskie, wystawy instrumentów i akcesoriów, prezentacje multimedialne. Festiwal zaprezentował w pełni możliwości i podkreślił walory gry na instrumentach dętych drewnianych. Festiwalowy program to swego rodzaju balans pomiędzy klasyką, żelaznym repertuarem sal koncertowych a muzyka jazzową i brzmieniami etnicznymi, to w końcu znakomita promocja młodych zdolnych instrumentalistów.

MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL KLARNETOWY CLARIMANIA Z dyrektorem artystycznym Clarimanii - ad. Janem Jakubem Bokunem rozmawia Miłosz Kula

ak podsumowałbyś rozwój Festiwalu na przestrzeni J czterech edycji i ośmiu lat jego istnienia w środowisku klarnetowym i muzycznym?

ao,` Jan Jakub Bokun

Nasze początki były skromne. Dość powiedzieć, że w kwietniu 2002 roku zorganizowaliśmy w murach naszej uczelni pierwszy festiwal, nie angażując praktycznie środków własnych. Firma Selmer pokryła koszt honorarium oraz kupiła bilet lotniczy dla prof. Dangaina, a ja wyprosiłemu znajome~ go dyrektora eleganckiego wrocławskiego hotelu, by ten ugościł profesora wraz z małżonką na czas ich pobytu we Wrocławiu. Festiwal trwał trzy dni. Rozpoczęliśmy go prezentacją najlepszych studentów Katedry Instrumentów Dętych wrocławskiej Akademii, dzień później odbył się wieczór jazzowy z udziałem zespołu Piotra Barona, a na finał- koncert z udziałem profesora Dangaina. Pomimo braku reklamy (plakaty 20stały wysłane jedynie do szkół muzycznych) przyjechało wtedy do Wrocławia około 30 uczestników z Dolnego Śląska oraz kilku studentów z Warszawy, Krakowa i Poznania.

Dziś festiwal Clarimania to znana marka - figuruje nawet w katalogu priorytetowych działań kulturalnych naszego miasta. Alessandro Carbonare, Philippe Berrod, Guy Dangain, Irvin Venyš czy Justo Sanz to czołowi światowi artyści

swojego pokolenia.

fot. Dominik Bachurek

Mam tu ze sobą wycinek z pisma „Co Jest Grane?" z 2002 roku. Cały program Festiwalu jest - ze wszystkimi szczegółami- zamknięty w niecałej szpalcie.

_Clarimania to też jedyny prawdziwy festiwal klarnetowy w naszym kraju. Festiwale klarnetowe w Piotrkowie Trybunalskim czy Szczecinie to przede wszystkim konkursy dla młodych klarnecistów z różnych grup wiekowych, którym to warzyszą koncerty. Formuła Clarimanii jest inna - wielcy artyści, ciekawe programy koncertów, promocja zdolnej młodzieży, duża dawka wiadomości i inspiracji w postaci wykładów i otwartych lekcji mistrzowskich. Rozmach imprezy widać najlepiej, gdy porównamy edycję pierwszą z ostatnią.

Przygotowanie kolejnej odsłony na podobnym poziomie będzie nie lada wyzwaniem...

W tym miejscu chyba trudno zgodzić się z recenzją Ewy Kofin z „Ruchu Muzycznego", według której Sanz - owszem,

wykazał sprawność techniczną, ale jego interpretacje nie wyróżniały się niczym nadzwyczajnym...

Myślę, że pani Ewa Kofin pisała tę recenzję z perspektywy zachwycającego recitalu Philippe'a Berroda. W tym kon-

tekście Sanz mógł ją rozczarować. Hiszpan grał repertuar dość jednorodny stylistycznie w porównaniu z Francuzem i zapewne stąd pewien niedosyt.

darzeniem był niewątpliwie recital Philippe'a Berroda, soli-

Lisboa Clarinet Quartet był prawdziwą rewelacją festiwalu. Już sam program zespołu krył w sobie olbrzymi wachlarz stylistycznych inspiracji: od portugalskiego fado, poprzez muzykę latynoską, klezmerską, cygańską, tango, po ragtime, jazz, rock... Artyści bawili się równie dobrze jak publiczność (co u nas wciąż jest zjawiskiem rzadkim), grali spontanicznie, z humorem i dystansem do siebie. Dobrze się stało, że

sty Orchestre de Paris i nowo mianowanego profesora Con-

ten koncert odbył się w murach naszej uczelni- naszym stu-

servatoire de Paris, kóremu wybornie partnerowała Anna

dentom czasami brakuje otwartości na inne style muzyczne.

Kwartet pokazał, że dobrze jest wykroczyć poza wąskie ramy

Czy mógłbyś dokonać pewnej (auto)recenzji minionej edycji Festiwalu?

To była nie tylko najciekawsza, najbogatsza, ale chyba najbardziej udana z czterech dotychczasowych edycji. Wy-

Otwinowska-Płaza.

muzyki klasycznej, które czasem nas niestety ograniczają.

Berrod był potencjalną gwiazdą Clarimanii 2009, ponieważ nie miałem pewności, że uda nam się sprowadzić do Wrocławia Alessandra Carbonarego. Problemem był napięty terminarz koncertów w Orchestra di Santa Cecilia, gdzie Carbonare jest solistą. Gdy muzyk długo nie mógł potwierdzić swojego udziału w festiwalu, zacząłem myśleć właśnie o Berrodzie, którego znałem z koncertów Orche-

stre de Paris i z jego jedynej płyty solowej. Kiedy Carbo~ nare w końcu znalazł dla nas czas, wiedziałem już, kto będzie gościem następnej edycji festiwalu. Profesor Guy Dangain zawsze z uznaniem wypowiadał się o Berrodzie, mó-

wiąc, że to jeden z jego najlepszych studentów, a jego gra jest zawsze inspirująca. I muszę się przyznać, że recital Ber-

roda, który odbył się w Teatrze Lalek, do dziś chodzi mi po głowie. Jego wyrazista osobowość muzyczna łączy w sobie dużą kreatywność z pełnym poszanowaniem tradycji, stylu, kompozytora, partytury. Ponadto artysta ujął mnie osobiście nie tylko pomysłami interpretacyjnymi, lekkością gry oraz bogatą paletą kolorystyczną, lecz także świeżym, spontanicznym podejściem do uczenia i do życia. Nie miał w sobie nic z gwiazdorstwa, wydawał się pozbawiony ego.

Następnego dnia po recitalu przedłużył swój kurs o dwie godziny, ponieważ zależało mu na tym, żeby każdy zainteresowany mógł wystąpić.

Bardzo udał nam się wieczór iberyjski. Szalony i pełen energii Lisboa Clarinet Quartet był świetną przeciwwagą dla wyważonej brawury Justo Sanza. W swoim występie 2 Mar-

kiem Werpulewskim muzyk zaprezentował się doskonale w popularnym hiszpańskim repertuarze klarnetowym (utwory Romero, Iturralde czy Menendeza w Hiszpanii są tak popularne, jak u nas Koncert Kurpińskiego). W grze Sanza zawsze obecnyjest ognisty, iberyjski temperament, artysta wyjątkowo dobrze czuje się w utworach wymagających wirtuozow-

skiego pazura.

16 kwietnia 2011 Koncert Flautiana, Clarinet'tino, Obcina, Fagotissimo!, Jan Krzeszowiec - flet

- GAMa Aż szkoda było ich wypuścić z sali teatralnej...

...która już dawno nie widziała takich owacji i entuzjazmu publiczności! Bardzo dobrze wspominam też koncert finałowy. Ondrej Kukal jest postacią o znaczącej pozycji w Cze-

chach. Jest uznanym kompozytorem, świetnym dyrygentem, szefem orkiestry w Hradcu Králové, do niedawna też koncertującym skrzypkiem. Jest to wreszcie bodaj jedyny żyją-

cy kompozytor, który sportretował instrumenty dęte drewniane w formie niezwykle udanych koncertów z orkiestrą smyczkową. Soliści zostali dobrani według parytetów - dwo-

je Czechów, dwoje Polaków, dwie panie, dwóch panów. Do tego orkiestra Wratislavia i Stanislav Vavrinek - dyrygent FiIharmonie Martinü w Zlinie i były flecista, który dobrze zna

problematykę gry na instrumentach dętych. Pierwszą entuzjastką pomysłu była Dorota Cegielska - pierwsza fagocist-

ka Filharmonii Łódzkiej. Jej entuzjazm przekonał mnie, że pomysł ma szanse powodzenia.

Jak na gruncie Festiwalu rysuje się szeroko rozumiana kondycja sztuki gry na klarnecie w Polsce w porównaniu

z innymi krajami?

Oceniając kondycję polskiej szkoły klarnetowej, należałoby spojrzeć na zagadnienie z szerszej perspektywy polskich tradycji muzycznych. A te w przypadku instrumentów dętych drewnianych, w przeciwieństwie do skrzypiec czy fortepia-

nu, nie mają zbyt głębokich korzeni.

Polska jest dużym krajem i nie brakuje w nim wybit-

nych instrumentalistów-dęcistów. Poziom gry na klarnecie w szkolnictwie wyższym systematycznie się podnosi, a najzdolniejsi studenci polskich uczelni grają dziś lepiej niż eli-

ta klarnecistów mojego pokolenia za naszych czasów studenckich. To jednak tylko jedna strona medalu, bo pomimo wyraźnego postępu wciąż nie jesteśmy w dziedzinie klarne-

tu światową potęgą. Absolwenci naszych uczelni nie zasilają najlepszych światowych orkiestr, brakuje też Polaków, którzy odnieśli sukcesy w renomowanych konkursach muzycznych w Monachium, Genewie, Tulonie, Pradze czy Tokio. Za ten

stan rzeczy wszyscy poniekąd ponosimy odpowiedzialność.

Pozycja instrumentów dętych na rynku muzycznym jest

wciąż niska. Brakuje nam skutecznego systemu selekcji i promocji najzdolniejszych młodych muzyków, programów kształcenia opracowanego dla jednostek wybitnych, festiwali z praw-

dziwego zdarzenia, które są znane nie tylko w kraju, lecz także za granicą... Dlatego Clarimania ma do spełnienia wiele zadań.

Przy realizacji projektów na wielką skalę zawsze pojawiają się momenty (wiem to z doświadczenia), które z jednej strony dodają skrzydeł, a z drugiej strony je podcinają.

Czy możesz o nich opowiedzieć?

Cieszy mnie rosnące zaangażowanie naszych mecena-

sów - Wydziału Kultury Urzędu Miejskiego, firmy Selmer Paris, Piotrowski Music czy Mafer Musica. Bez ich wsparcia moglibyśmy jedynie pomarzyć 0 Clarimanii!

Justo Sanz

Mam też wielką osobistą satysfakcję z faktu, że wydarzenia festiwalowe zapadają uczestnikom na długo w pamięć. Jestem przekonany, że dla aktywnych muzyków (nie tylko uczniów i studentów, ale również artystów w pełni już ukształtowanych) inspiracja płynąca z koncertu Lisboa Clarinet Quartet, recitalu Philippe'a Berroda czy lekcji mistrzowskich profesora Guy Dangaina jest często równie ważna jak wiedza wyniesiona ze szkół czy uczelni. A co się tyczy momentów trudnych... Myślę, że jak dotąd radziliśmy sobie z nimi koncertowo, głównie dzięki fantastycznej pracy zespołowej całego Biura Promocji naszej uczelni!

Po raz drugi niełatwa okazała się organizacja inauguracyjnego koncertu Trampolina Młodych, którego trzonem jest nasza Akademicka Orkiestra Kameralna. Kłopot sprawia bardzo nierówny poziom jej członków oraz, a może przede wszystkim, nierówny stopień zaangażowania młodych muzyków.

Naszym uczelnianym zespołom wciąż brakuje podstawowych umiejętności cechujących profesjonalne orkiestry- dyscypliny wyrażającej się choćby w niezawodnej frekwencji i punktualności, nie mówiąc już 0 umiejętności strojenia czy grania piano.

Na szczęście większość naszych studentów z pełnym pietyzmem podeszła do przygotowania kilku trudnych akompaniamentów, a koncert miał dobre przyjęcie.

Czy zdradzisz plany na Clarimanię 2013? Szczególnie interesuje mnie ewentualne poszerzenie wątku innych instrumentów dętych drewnianych.

Mam pewne pomysły związane z Clarimanią 2013, ale jest

za wcześnie, by o nich mówić. Marzy mi się otwarcie festiwalu na współpracę z innymi producentami instrumentów i akcesoriów muzycznych. Dzięki niej będziemy mogli sprowadzić do Wrocławia zespoły, na które inaczej zwyczajnie nie byłoby nas stać. Bardzo chciałbym, by we Wrocławiu zagościł młody kwintet dęty Arte Combo z Francji, który zrobił furorę na konkursie kwintetów dętych Henri Thomasiego w Marsylii, gdzie byłem jurorem. Rozmawiałem też na temat koncertu-spektaIu zespołu Les Bons Becs, którego liderem jest dobrze znamy w Polsce klarnecista Florent Héau. Występy Les Bons Becs, bę-

dące syntezą muzycznego dowcipu i finezji instrumentalnej najwyższej próby, od kilku lat przyciągają tłumy publiczności.

Wierzę, że uda nam się zaprosić do Wrocławia Shirley Brill, nadzwyczajną laureatkę I nagrody ostatniego Concours International d'Execution Musicale Geneve.

Tym, co mnie martwi, jest fakt, że wszelkie decyzje strategiczne w naszych instytucjach - zarówno na „tak”, jak i na „nie" - są podejmowane w ostatniej chwili. Stąd też do samego końca nie jesteśmy pewni ostatecznego kształtu festiwalu i nie możemy zapiąć budżetu. Tego stanu rzeczy z pewnością nie zmienię, ale wierzę, że kolejny festiwal przybierze kształt, który zachwyci zarówno klarnecistów oraz melomanów, jak i krytyków muzycznych.

Lisbon Clarinet Quartet

a§°uqšmaaàmmmnmmaAMQAya `erasmus ap olqed) __L..4..é.g.'4. :I 'd `(zapuęuaw

œmnzénżxTwwwwwwwwuxuVM &wvwmašœnaianam°9@&aanœ «-gqxpm-ąncmàknwdáńäé`àä &wäwéłzá-#wdńnäà`üä°#Qšä

&üMM19&$*lñäm%4mr+ncœą<é L-A&Alqüansz°9mlñłœäšmà

Ew>ź2&*màąnr±ąm¶à-±mw`44

wameuDĄnwcéąoàáäJMEatü ° <2 marl nmam 12 ("Nivea Ang) /z I# /3 44 .

y* (918110me OJPUESSQIV) 4 $‑$‑p

#ma-n34#4±`müwœ@@%nüàa°2

3: @mmhmm r. k A4 «v.- - 4 4 a. *(mzpvmz JWWM$±4ŁA±A-«-š#kézo±%oa Aé-W`HWWMMWWM)4Ar4ákk-Aà D`GWMJMWWDL%hkL0-4łkéää &Ęœé4z4-#0ánnaqxr4z-IM0

a» °Tlñü§šs<42 5:: (”mno :sumo uoqsn) 4 n 4anĄĄę#<ywz`@MmAanr4:rA-A kámk9#ĘM#:T+`œmmaMQMa-ay -Aányawmääänva4zcéa*mżmm u°y$°uñmämš$$0544aàm-4zy vw$Y¶Hodńé~$uš`9#2àET+`4 -méy`4ywx`x444mäà°9uą§29

4¶$?A<%T%šłńżhéáwdywzlññ

‹mM)A<Ą-4zrwgmm-AĄLA4ąĄcĄ

Arkym444mm44$ne4-4wznwmy

«#44*044~<$z09#mg4mw?üms

é#`áká`àY~w%šłńżüéáwñ$9¶ Müęäoęwnywz`n444T°4-A4c4

?rmwwmmnłrànwyjmn°uuąáw<

EG-éAà4Aw-cn*uš°šmłäüœ%¶ owuwääéü-M?4Ńżné4`a@#ł~#

4:2-&+44szna›meᱜaHz :rm „Minn 'Uwu

`4141-ä'49xcéàáäüźäwłl1üüśü ~ł YTL `l #żnéáwàššäš`4xrciáżńé4äü

wvmmu2°9mlmĘm<4$T2reęąáw ü`QQJMEomákkéZTLOŻ#229?9

ęlmg>mnäüwn~`%-ni-u4044ż né4màMLuęwałœ`ñloanMñeü ä*?4mżné49Q0¶mźu°%%Ę%M1š Rmmàwenäuš°muñn4nrpy9¶w% älqäüłššüäà%%wümloäłšä`¶ aoąnęnéáämAkyézraàçręuęä °u¶ałmwà$m$8°9mlńäšm lušääąmLAkéerwàäzàván-E ° `l A šàrY/lrá-IF ‑ Ell-›10:1 é# `71; “ZMD/l

üäàm-áńcwàñäàéyáà`2kń-Tł `(01 `gmx/§1. “ZQÄ-l-żšł 5"# (I .é-áętñlu

ęäüälmàymwäœcT+`mrêrrk~l °u14xn4%WOR&-Łzáam4`4mśá

-ł`-44r2d`ré~#f`ńäłiéć“4 zàmmm±w±wawm°uñzM%x-444y w-«L~Ay'-łéALéwäkTG-#HM-E <4`uęšàłü°äuęšĘ#§ZšWšüiáż (1 Q 4(0-MT440T/STTA'IOET-š- `Łź-«ś

zagu;°ä$łfx~24mrłccooach ~Azm±<xœ<yA+ć-W2ęa±p±ás`ą

@JàĘĘQVśánL`QüuYłąüüšwäà

łäTkkœšämĄAé-V°9M11§%#2ä RSH a~=n`a445444\m$#Ę-à«ą wav?$`#9àmaüvąäà`uęwüä~m ża°uuęWMĄ(MWMM)$LéĄnAQĄ<4 -$ŁšBm9#Bmäłwäę^nmikyézrc łáżné494§2FWWWWWDL=Ańé41 °9qaźš%9m;1yämwääęlñ?łääw é4z4-#uł`aęłżšłńińéćwdäé

-$41ñ%äü`1%źm«ááłézTLwšš mámœ*qerąażaé4äEwmźwż%œ `#MàMlu9Waš¶ma$B`nmuñääł m$m2oäääüšwm±kkéerwż°¶L #$%ü~o%*ąwuęl°%àääwmééké

@WIWD<4$~L44o<&YXOA<é~$

uk `šiäł< 4:44“ @Há-JAH yć QM? (IRMA

ZTĹiéżńéáuuęääüäväà`#(“WH

Ęüw2éiiá~Ł-v41+~šéuá-Lé4

àńéGJ 1( ĹĹLPśiätcłláżfušü ::574.

$J$‑

.$,$:.‐

::jn

s

_4

9l Hm !3% VOI":

HMON .1159311”. zmunop uanngaossv ;auynzo undnp

ASWd HQVINVTI VN VINVINIHV'IQ

_The Clarinet Timothy Phillips Journal, wrzesień 2011 The Friday evening performance was called „Carte Blanche á Philippe Berrod” and was definitely a highlight of the fourday event. clarinetist Philippe Berrod, along with masterful collaborative pianist Anna Otwinowska-Płaza, opened this performance with a memorable rendering of Debussy's Premiere Rhapsodie. Berrod's playing in this piece was light, colorful, and sometimes playful. This work was followed by Brun Mantovani's fascinating short solo, Bug. Next, Berrod performed Gabriel Pierné's Canzonetta, Op. 19 followed by Berrod's tasteful arrangement of Fritz Kreisler's violin piece, Schon Rosmarin. Next, Berrod talked to the audience about the importance of feeling free with the instrument and he explained some small stories from his own imagination that lead him to his next work, his own 3 Improvisations for Solo Clarinet. He next performed a seemingly effortless, yet elegant version of Francis Poulenc's Sonata for Clarinet and Piano. And he closed the recital with a virtuosic, singing rendition of Gioacchino Rossini's Introduction, Theme, and Variations. Near the end of this work, he performed his own cadenza, which was a climax

of the recital. After much applause from the audience, Berrod invited a small ensemble of selected students from each country in attendance to the stage to accompany him on the third movement of Alexis Ciesla's smooth, catchy Clarinet Concerto. Due to audience re-

quest, this encore was performed twice and it was a stylish conclusion to a superb recital.

Saturday's activities began with a master class given by Philippe Berrod. Students played works by Arnold, Poulenc, Mantovani, Debussy, and others in the class as Berrod guided them with his relaxed, conversational teaching style. Of special interest in this class was Berrod's discussion of mistakes in various published editions of Francis Poulenc's Sonata for Clarinet and Piano. Berrod specifically mentioned discussions he had with his teacher Guy Deplus about probable errors in the clarinet part. This master class was well attended and Berrod did a nice job communicating in English, a language he admits he is still learning.

Na klarnecie, o klarnecie, z klarnetem Ewa Kolin Ruch Muzyczny, Rok LIV nr 12 z dnia 12 czerwca 2011 Już po raz czwarty znany wrocławski klarnecista i dyrygent -Jan Jakub Bokun - zaprosił nas do Wrocławia na Festiwal „Clarimania” (od 13 do 16 kwietnia). Jak zwykle w koncepcji całości najbardziej zwraca uwagę wszechstronność przedsięwzięcia, na które składają się nie tylko koncerty, lecz także otwarte lekcje mistrzowskie, wykłady, pokaz multimedialny i wystawa. Klarnet ukazano w rozmaitych konfiguracjach: jako instrument solowy z orkiestrą, z zespołem kameralnym lub akompaniatorem, również bez towarzyszenia. Pojawił się jako składnik zespołów klarnetowych, obok innych instrumentów dętych i wreszcie w wersji dawnej.

Bokun zadbał, żebyśmy mogli usłyszeć kogoś z czołówki światowej w grze na klarnecie, a zarazem byśmy poznali obiecującą młodzież, dopiero rozpoczynającą karierę koncertową. Już same tytuły programów zdradzały przemyślane ujęcia. Koncepcja całości byla opracowana wnikliwie, wyrazista i przekonująca.

Dęte na równi z fortepianem i skrzypcami Ewa Skardowska

konkursu:

$‑$‑$‑$‑$‑$‑$‑$‑$‑$‑.$‑$‑$‑.$‑$‑$‑

Twoja Muza, nr 3/2011 - czerwiec 2011

Festiwale,

3' Ul L. 3 .I

Ewa

Skardowska

Dęte na równi z fortepianem Wśród repertuaru koncertowego polskich filharmonii nieczęsto znaleźć można utwory na instrumenty dęte z orkiestrą czy recitale kameralne z ich wykorzystaniem.

Tegoroczny Festiwal „Clarimania” był przedsięwzięciem dużego formatu, „batalią” o umiejscowienie dętych instrumentów drewnianych pośród instrumentów koncertujących. Ideą festiwalu, dzięki jego twórcy, Jakubowi Bokunowi bylo równouprawnienie klarnetu, a także saksofonu, fletu, oboju i fagotu z instrumentami takimi jak skrzypce czy fortepian. Wszak wśród repertuaru koncertowego polskich filharmonii nieczęsto znaleźć można utwory na instrumenty dęte z orkiestrą czy recitale kameralne z ich wykorzystaniem. Literatura muzyczna na instrumenty dęte jest bogata i różnorodna, a w Europie i Stanach Zjdenoczonych koncertuje spora plejada artystów wirtuozów „dętych". „Clarimania” dowiodła, że zarówno klarnet, jaki inne instrumenty drewniane wypadają doskonale jako instrumenty koncertujące w recitalach i koncertach z orkiestrą. Podczas festiwaIu zgromadzono wiele wybitnych osobowości zagranicznych.

Hołubiono też rodzime indywidualności i zdolną mlodzież.

Trampolina Młodych Koncert Inauguracyjny „Trampolina Młodych" rozpoczął się od występu dwóch studentów: Sławomira Zawadzkiego i Marka Zjawina, którzy zagrali Konzertstucki Mendelssohna odznaczające się fakturą wymagającą dużej synchro-

nizacji. Ich wykonanie okazało się przemyślane, precyzyjne w pochodach brillante i zrównoważone w kantylenach.

W dalszej części koncertu, ze świetnie przygotowaną orkiestrą wrocławskiej Akademii Muzycznej pod batutą Jana Jakuba Bokuna, wystąpili trzej soliści: Paweł Gusnar, Jonathan Bergeron i Irvin Venyš. Zaprezentowali grę całkowicie różną stylistycznie i pełną indywidualizmu. Melanż osobowości i repertuaru przyciągnął uwagę publiczności. Bergeron, profesor Uniwersytetu Północnej Arizony, grający Koncert na saksofon altowy i smyczki Erlanda von Kocha, ujął publiczność elastycznym zadęciem i szlachetnym brzmieniem. Surowy w brzmieniu Koncert Kocha okazał się „przyjazny" dla ucha. Bergeron świetnie wykonał skomplikowaną kadencję naszpikowaną pochodami brillante, skokami oktawowymi i wysokimi dźwiękami altissimo. Posługiwał się dość szerokim pasmem vibrato, dlatego uzyskiwał różne barwy brzmienia.

Występujący po nim Paweł Gusnar, na saksofonie sopranowym zagrał „Tango Ballet" Piazzoli. Jego przekaz artystyczny był czymś więcej niż tylko precyzyjną grą. Porozumienie z dyrygentem pozwoliło Gusnarowi uwypuklić różne subtelności, nie tylko w zakresie lirycznych tematów, frazowanych z największą dbałością o kierunek linii melodycznych, ale też motywów dynamicznych, w których saksofonista podkreślał akcenty i lama-

ny rysunek rytmu. Solista i dyrygent zadziwlali

~ hxu”.-

v$e$‑i$,$‑$o$m.‐$‑$‑

zmiennością zastosowanych środków wyrazu, zgodną z przebiegiem kompozycji. Podziwiałam wyrazistość dyrygenta: umiejętność współnego oddychania z solistą i jego zdolności ruchowe. Lewa ręka dyrygenta kreślila w powietrzu przywodzące i odwodzące okręgi i fale, jakich nigdy wcześniej nie odnotowałam u innych dyrygentów.

Koncertujące saksofony Podczas wykonania „Jepthah" Carla Antona Wirtha z koncertująca partią saksofonów altowego i sopranowego (Bergeron i Gusnar) osnutego biblijną fabułą i śmiałym dialogiem solistów uznałam. że „Clarimania" powinna zyskać większą popularność. Udział w festiwalu saksofonu i innych instrumentów dętych wpłynął korzystnie na rozszerzenie horyzontów repertuarowych i w konsekwencji jego formułę. Podczas Clarimanii utwory tradycyjne równoważyly się Phillipe Berrod, na co dzień solista Orchestre de Paris, klarnecista o szczególnie barwnej 7- repertuarem eksperymentalnym, 3 realizacja osobowości artystycznej. dzieł tradycyjnych okazywała się często nowawww.twojamuza.pl

56

nr 3/201 1

Fernandes!) oraz muzyki klezmerskiej i cygańskiej. Owacjom nie było końca.

Gwiazda festiwalu Gwiazdą festiwalu okazał się Phillipe Berrod,

wykonał utwory należące do pierwszej dziesiątki hitów klarnetowych: Rapsodię Debussy'ego, Sonatę Poulenca i Introdukcję i Temat z Wariacjami Rossiniego, a także cztery krótkie i wyrafinowane kompozycje z pogranicza stylistycznego: zagrane uroczo miniatury: Fritza Kreislera („Schön Rosmarin"), i Gabriela Pierne (Canzonetta) oraz solowe: „Bug" Bru-

no Mantovaniego i „3 improvisations" (autorstwa Berroda).

Towarzysząca mu pianistka Anna Otwinowska-Płaza, mając za partnera artystę tak wysokich lotów, zagrała wprost zjawiskowo. Dźwięk Berroda: ciemny i skupiony, o szlachetnym rysunku frazowym i nieskazitelnej emisji był niezmiernie sugestywny. Berrod doskonale synchronizował wszystkie elementy wykonania: każde vibrato, zatrzymanie czy wstawka

ny zainspirowal i „klarnetowych" i „nieklarnetowych" slu-

chaczy kursu.

Wiele doznań dostarczył też publiczności koncert „Iberomania" skladający się z recitalu Justo Sanza z KróIewskiego Konserwatorium w Madrycie z pianistą Markiem Werpulewskim i występu Quarteto de Clarinetes de Lisboa. Mimo dwuczłonowości koncert ten stanowił calość narracyjna. W części recitalowej usłyszeliśmy „Fantasie" Antonio Romero, „Ballet Menendeza", klarnetową wersję Fantazji „Carmen" (Sarasate/Baldeyrou) oraz dwa utwory zawierające sekwencje wirtuozowskie Pedro Ituralde („Like Coltrane" i Czardasz). Justo Sanz

grał kolorowo. Dzięki jasnemu brzmieniu i temperamentowi wywierał magnetyczny wpływ na otoczenie a pod względem estetycznym dostarczył publiczności wielu niespodzianek. Podobniejak Kwartet Lisboński (składający się de facto z 5 muzyków) sięgający po odważne k0n~ cepcje interpretacyjne. W trakcie koncertu usłyszeliśmy ich kilkanaście, a byly to kompozycje i aranżacje utworów czerpiących z muzyki latynoamerykańskiej, portugalskiego fado, jazzu, rocka (świetny perkusista Marco nr 3/201 1

Justo Sanz z Królewskiego Konserwatorium w Madrycie podqas koncertu „Iberomania".

improwizacyjna stanowiły przemyślane działanie. Realizowane przez niego koncepcje interpretacyjne bardzo przypadły do gustu publiczności.

Koncert finałowy, dedykowany instrumentom dętym drewnianym: „Flautiana, Clarinettino, Oboina, Fagotissimo" był godnym zwieńczeniem festiwalu. W auli Uniwersytetu Wrocławskiego Oratorium Marianum zaprezentowano cztery wirtuozowskie koncerty czeskiego kompozytora, Ondieja Kukala z udziałem znakomitych solistów polskich i czeskich: flecisty Jana Krzeszowca, oboistki Alźbétylamborovej, fagocistki Doroty Cegielskiej i klarnecisty lrvina Venyśa oraz Orkiestry Wratislavia pod dyrekcją Stanislava Vavflnka. Na koniec „Clarimanii" wysoko zawieszono wykonawcą poprzeczkę.

I Fot. Wiktor Rzeżuchowski 1 Weber pełnił funkcję dyrektora oper w Pradze i Dreźnie; sam napisal kilka oper.

www.twojamuzapl

rHSJnsj

graniach z Sirba Octet Berrod, we Wrocławiu,

torska, Przykładem było m.in. wykonanie Il Koncertu Webera przez czeskiego klarnecistę Irvina Venyša. Artysta ten dostrzega w muzyce Webera wpływy niemieckie i włoskiel.

Koncepcja gry Venyša, lotna i delikatna nijak się miała do interpretacji popularyzowanej w polskich uczelniach. P0zbawiona ciężkości i topornego rytmu wiodla słuchaczy w nowy obszar doznań: tematy bel canta i potoczyście realizowane przebiegi nut drobnych. Czech ujął pu bliczność wdziękiem i indywidualizmem.

Podczas festiwalu Venyš poprowadził warsztaty z mlodzieżą. Gdy słyszał grę któregoś z klarnecistów, potrafił wskazać podstawowe błędy postawy i zadęcia. W mig definiował charakterystyczne aspekty wykonywanych utworów: od Mozarta, przez Verbunkos, po utwory wspólczesne. Zdawał się „prześwietlać" uczniów na wylot.

Podpowiadał, jak realizować ciałem intencje psychiczne.

Pilnowal, by grając na klarnecie, stac' oboma stopami opartymi na podłodze, instrument trzymać prosto, bez przechylania go na boki, w pozycji nieco uniesionej, pozwalają cej na swobodny, niezatrzymany przez nadmierne napięcie przepływ powietrza. Uczyl nabierania powietrza zgodnie z rytmem i tempem utworu, i tłumaczył, że akcenty powstają jako konsekwencja zwiększonego napięcia przepony lub, np. w pianach, wytrzymania akcentowanego dźwięku. Mimo szczegółowych uwag merytorycznych Ve-

ńSJñHUOb-j

Flecista Jan Krzeszowiec oraz Orkiestra Wratislavia pod dyrekcją Stanislava Vavilnka.

0 szczególnie barwnej osobowości artystycznej.

Podobnie jak Nigel Kennedy na skrzypcach Berrod, jako gorący zwolennik poszerzania horyzontów stylistycznych, wykonuje obok tradycyjnego repertuaru muzykę o inklinacjach jazzowych, cygańskich i żydowskich. Współpracuje z „klezmerskim" Sirba Octet, co jednak nie przeszkadza mu wydawać płyt z klasyczną muzyką francuską.

Podczas „Clarimanii" Berrod wystąpił jako klarnecista „pokorny", w konwencji „klasycznej". Perfekcyjny a zarazem szaleńczo spontaniczny w na-

'QIDmlŻISQDj

na co dzień solista Orchestre de Paris, klarnecista

Alan Urbanek

MISTRZOWSKI KURS DYRYGENCKI MAESTRA TADEUSZA STRUGAŁY W maju 2011 roku z inicjatywy prof. Marka Pijarowskiego - kierownika Katedry Dyrygentury - odbył się w naszej uczelni Mistrzowski Kurs Dyrygencki prowadzony przez Maestra Tadeusza Strugałę -jednego z najwybitniejszych polskich dyrygentów, wieloletniego dyrektora Filharmonii Wrocławskiej i Festiwalu Oratoryjno-Kantatowego Wratislavia Cantans, uhonorowanego zaszczytnym tytułem Doktora Honoris Causa wrocławskiej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego.

izyta Maestra Tadeusza Strugały stanowiła symWboliczny powrót Mistrza do źródeł. Przed laty we

wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej zdobywał pierwsze szlify dyrygenckie pod okiem zna-

na. Przestrzegał przed brakiem pokory, nawoływał do wy-

tężonej pracy. Uświadamiał młodym dyrygentom, jak długa i trudna jest droga artystycznej kariery.

komitego dyrygenta i pedagoga prof. Adama Kopycińskie-

Pierwszego dnia, po próbie z orkiestrą, podczas której za-

go, aby następnie samemu przekazywać wiedzę i umiejętności, kształcąc młodych adeptów sztuki dyrygenckiej. War-

prezentowali się wszyscy młodzi dyrygenci, Maestro wyłonił

to wspomnieć, że absolwentami klasy dyrygentury Tadeusza Strugały są obecni profesorowie naszej uczelni: Mieczysław

Gawroński i Marek Pijarowski.

fot. Bianka Maxim

Przez kilka majowych dni Mistrz służył radą i doświadczeniem studentom dyrygentury oraz członkom akademickiej orkiestry symfonicznej, wprowadzając ich w niezwykle bogaty i wielobarwny świat sztuki muzycznej, pełen odniesień do historii, filozofii, kultury oraz codziennego życia. Cierpliwie tłumacząc i wielokrotnie powtarzając kolejne frazy, inspirował, odkrywał przed studentami pokłady muzycznego pięk-

7 maja 2011

Maestro Tadeusz Strugała po uroczystym koncercie

grupę aktywnych uczestników kursu. Przez kolejne dni z Orkiestrą Symfoniczna Akademii Muzycznej nad repertuarem złożonym z Uwertury fantastycznej Bajka Stanisława M0niuszki, I Suity koncertowej Peer Gynt op. 46 Edvarda Griega i IV Symfonii B-dur op. 60 Ludwiga van Beethovena pod okiem Tadeusza Strugały pracowali: Dawid Jarząb - student I roku studiów I stopnia z klasy prof. Marka Pijarowskiego, Michał Juraszek - student II roku studiów I stopnia z klasy prof. Alana Urbanka, Katarzyna Tomala - studentka IIi roku studiów I stopnia z klasy prof. Mieczysława Gawrońskiego i Ewelina Rożek- studentka II roku studiów II stopnia z klasy prof. Mieczysława Gawrońskiego.

z

Maestro Tadeusz Strugała z uczestnikami kursu "

7 maja 2011 Uroczysty koncert w Filharmonii Wrocławskiej

fot. Bianka Maxim

\

Podczas uroczystego koncertu w Filharmonii Wrocławskiej wraz z Orkiestrą Symfoniczna Akademii Muzycznej zaprezento-

wali się uczestnicy ku rsu, Mistrz tym razem słuchał, obserwował, notował w pamięci uwagi, które zaraz po zakończeniu koncertu przekazał młodym dyrygentom. I znów: tłumaczył, przestrzegał, uświadamiał i uczył. Następnie Maestro wręczył wszystkim studentom - uczestnikom kursu pamiątkowe dyplomy.

Prof. Marek Pijarowski, serdecznie dziękując Maestrowi Tadeuszowi Strugale za przyjęcie zaproszenia i poprowadzenie kursu, wskazał na szczególne więzi, jakie łączą Mistrza z Wro-

cławiem i wrocławską Akademią Muzyczną. Podziękowania zaadresował też do władz uczelni za życzliwość i wsparcie projektu. Dziękując Pani dziekan prof. AM Urszuli Marciniec-Mazur za okazaną pomoc i wyrażenie zgody na udział w kursie

akademickiej orkiestry symfonicznej, prof. Marek Pijarowski podkreślił znakomitą współpracę Katedry Dyrygentury z Wydziałem Instrumentalnym. Podziękowania skierowane zostały także do wszystkich osób, których działania przyczyniły się do skutecznej realizacji projektu.

Kurs zrealizowano w ramach projektu Mistrzowie na Akademii, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

L

Gratulacje po uroczystym koncercie

Jerzy Mrozik

LETNIA AKADEMIA MUZYCZNA Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w lipcu 2011 roku zaprosiła młodziez' muzyczną Polski do udziału w III Letniej Akademii Muzycznej. Wzorem działań wielu uczelni w Europie i USA, a także korzystając z polskich doświadczeń, uczelnia nasza już dwa lata wcześniej zorganizowała wakacyjny kurs nazywając go Letnią Akademia Muzyczna.

Ta nowa inicjatywa, skierowana przede wszystkim do potencjalnych kandydatów na studia muzyczne, czy-

Cóż oferuje Letnia Akademia Muzyczna?

Kurs, który trwa siedem dni, zmusza pedagoga, by w sposób całościowy ujął grę uczestnika kursu, w tym technikę w szerokim tego słowa znaczeniu, stylistykę interpretacji oraz inne elementy warsztatu, i pracował przede wszystkim nad najsłabszym ogniwem umiejętności uczestnika, nie gubiąc nic z jego indywidualnych cech. Wskazanie właściwych sposobów ćwiczenia i kierunku rozwoju młodego instrumentalisty jest na każdym etapie wtajemniczenia zawodowego bardzo istotne. Stanowi bowiem potwierdzenie właściwego ukierunkowania wiedzy instrumentalnej lub jest dzwonkiem alarmowym dla koniecznej korekty. To w przypadku młodych instrumentalistów. Adepci kompozycji pod kierunkiem pedagogów pracują nad całym arsenałem środków, ze szczególnym uwzględnieniem kształtowania podstaw warsztatu kompozytorskiego ijęzyka wypowiedzi twórczej, aż po instrumentację włącznie. To nasze atuty w sensie merytorycznym. Po wtóre, uczelnia oferuje znakomite warunki do ćwiczeń. Zdecydowana większość klas budynków Akademii Muzycznej jest do dyspozycji uczestników kursu. Dostępne są także bogate zbiory fonograficzne oraz biblioteczne. Wreszcie, cojest najistotniejsze, uczelnia desygnuje swoją kadrę pedagogiczną do prowadzenia zajęć w ra-

mach kursu. Są to znakomici muzycy i doświadczeni pedagodzy, których sukcesy estradowe i pedagogiczne stanowią gwarancję dobrej pracy i dobrego ukierunkowania. Instrumentaliści mają także do dyspozycji świetnych akompaniatorów. To jednak jeszcze nie wszystko.

fot. Mikołaj Nowacki

Ii uczniów średniego szkolnictwa muzycznego, obejmowała swą ofertą także uczniów podstawowych szkół muzycznych, jak również studentów i absolwentów uczelni muzycznych. W pierwszym kursie w 2009 roku wzięli udziałtylko muzycy grający na instrumentach dętych, bo tylko w tych specjalnościach prowadzone były zajęcia. Życzeniem JM Rektora prof. AM dra hab. Krystiana Kiełba było, by liczbę specjalności systematycznie powiększać. III Letnia Akademia Muzyczna ofertę w sposób znaczący rozszerzyła. Oprócz instrumentów dętych pojawiły się także: perkusja, grupa instrumentów klawiszowych -fortepian, klawesyn, organy i akordeon, oraz instrumenty strunowe - gitara i harfa. Po raz pierwszy oferta wyszła także poza profil Wydziału Instrumentalnego, a mowa tu o kompozycji.

prof. Jerzy Mrozik z uczestniczkami Letniej Akademii

Naszym wspaniałym atutem, skłaniającym do tego, by spośród wielu innych podobnych ofert wybrać właśnie naszą Letnią Akademię Muzyczną, jest WROCŁAW! Wrocław to miasto prężne, pełne młodzieży, kilkunastu wyższych uczelni, niezliczonych wydarzeń kulturalnych, miasto, w któ-

rym nie można się nudzić. To, że staraniem uczelni młodzież otrzymała jeszcze dotację do wyżywienia i zakwaterowania i że obiektywnie biorąc, opłata za udział w kursie w formie aktywnej lub biernej była przystępna, jest już tylko dopełnieniem całości naszej oferty.

W III Letniej Akademii Muzycznej wzięło udział bez mała 120 uczestników z różnych regionów naszego kraju, a także - po raz pierwszy - z Czech. W niektórych specjalnościach zajęcia prowadziło kilku pedagogów. Uczestnicy kursu mają prawo wyboru, u którego pedagoga chcą mieć zajęcia. Tak było w klasach fletu, klarnetu, fortepianu i kompozycji. W ramach kursu odbyły się dwa koncerty: koncert pedagogów i na zakończenie kursu koncert przedstawicieli

#/3524 MMmm

GAMa WYBÓR Październik 2010

11.10.2010, Aula Leopoldina Uniwersytetu Wrocławskiego Uroczysta Inauguracja Roku Akademickiego 2010/2011 wraz z nadaniem tytułu Doktora Honoris Causa profesorowi Wiktorowi Mierżanowowi GITARA HART-`A

Ministerstwo

PERKUSJA

'W

KOMPOZYCJA

i Dziedzictwa

Narodowego. www.lamuz.pl

Dofinansowano:: 'srodków housowych Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

poszczególnych klas. 0 koncertach informowały afisze, a wstęp był bezpłatny. W prasie ukazały się ogłoszenia propagujące naszą Letnią Akademię Muzyczną, także wywiady, a pół roku przed kursem wydany został folder z pełnym indeksem nazwisk pedagogów i akompaniatorów wraz ze zdjęciami i krótkimi biogramami, umieszczony również pod adresem www.lamuz.pl na stronie internetowej Letniej Akademii Muzycznej.

Jakie są nasze zamierzenia na przyszłe lata?

IV Letnia Akademia Muzyczna - zgodnie z sugestią JM

Rektora - będzie miała ofertę rozszerzoną jeszcze o klasy instrumentów smyczkowych oraz o wokalistykę. Czas trwania zajęć w poszczególnych klasach pozostanie taki jak dotych-

11.10.2010, Sala Kameralna

Wernisaż wystawy fotografii Stanisława Sielickiego Figura i Tło 27.10.2010, Sala Teatralna

Koncert muzyki współczesnej Sound Factory Orchestra, Robert Kurdybacha dyrygent, Elżbieta Woleńska flet 28.10.2010, Sala Teatralna

Koncert gościnny w ramach wymiany polsko-niemieckiej Beniamin Glaubitz tenor, Jekaterina Zubkova altówka,

Johanna Zmeck fortepian, Hiroto Saigusa fortepian, Michał Leoniak fortepian, Natalia Figiel fortepian Listopad 2010

czas, ale czas trwania całej lV Letniej Akademii Muzycznej

będzie wydłużony. Jeśli pojawią się sugestie dotyczące rozszerzenia kursu 0 inne specjalności i będą chętni do udziału w tych zajęciach, z zadowoleniem rozszerzymy profil kursu.

Uatrakcyjnieniem jego przebiegu może być też poznawanie uroków miasta, wszak ono również może stanowić argu-

ment przemawiający za decyzją o podjęciu studiów we Wrocławiu. Pamiętajmy jeszcze o niebagatelnej sprawie - lata, kiedy kandydatów na studia w uczelniach muzycznych było wyjątkowo dużo, raczej nie wrócą, przynajmniej w przewi-

dywalnej przyszłości. Składa się na to kilka przyczyn. Nie wchodząc w głębsze dywagacje socjologiczne, bez trudu możemy określić kilka z nich. Są to m.in. niż demograficzny, deprecjacja zawodu muzyka oraz mała oferta miejsc pracy dla absolwentów. Niemniej jednak warto, a nawet trzeba kształcić tych najzdolniejszych, by nie zmarnować ich szans zaistnienia w muzyce, mimo czasem niesprzyjających 0k0-

liczności. Dlatego też nie czekajmy na kandydatów na studia do naszych klas, tylko wychodźmy im naprzeciw, zachęcajmy ich do studiowania we wrocławskiej uczelni. Życzę wszystkim P.T. Pedagogom Akademii Muzycznej im.

Karola Lipińskiego we Wrocławiu pełnych klas uzdolnionej młodzieży, a temu m.in. służyć ma Letnia Akademia Muzyczna.

5-26.11.2010, Akademia Muzyczna

Szkolne Konkursy Chopinowskie w 200. rocznicę urodzin Kompozytora $‑ Dolnośląski Konkurs Chopinowski wiedzy o kompozytorze $‑ Dolnośląski Konkurs Chopinowski Śpiewajmy Chopina edycja dla chórów o Dolnośląski Konkurs Chopinowski Śpiewajmy Chopina edycja dla solistów amatorów Helena Tomaszek-Plewa koordynator 8.11.2010, Sala Teatralna

Koncert z okazji 180. rocznicy występu Fryderyka Chopina we Wrocławiu Mirosław Gąsieniec fortepian, Andrzej Ładomirski skrzypce, Urszula Marciniec-Mazur wiolonczela 10.11.2010, Sala Teatralna

Zaduszki Jazzowe Big-Band Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu pod dyrekcją Aleksandra Mazura Zespół wokalny Sound Office

@zeta WROCŁAW 8 lipca 2011

TO NIE JEST SZKOŁA!ILA LENIWCOW Przyjechali do Wrocławia z całej Polski.` Niektórzy po raz kolejnyczęśćwakacjiprzeznaczają na naukę. Kto jesttak

szalony? Przyszlimuzycy-pisze Katarzyna Kaczorowska

dłuugo uzy

pooaœuñedstjntakjaknwszysrkich muzyków grająqrch na instrumentach dçtych, podszawowasprawa-üunmy profesor, obrazowo wskazując ręką

grzeœnienakrzesłachwjednej

«mmam powmmmżcwtymmiejsmmale-

rofesor jerzy Mrozik prowa-

dzą@

lekcie

fletunapytanie,

dziewczyny zamiast leżeć na plaży siedzą

na tę ważną przeponç i dodaje:

rakterystyane kartki. Zajęcia potrwajądorńedzieli, alewso-

botçuauiowiewymmiąwkoncarrie finałowym. Natalia się

śmiejążewzależmśdodjakośd

występu będą

imprezować

zsaüwmcławskiejákademiiMw

zycznej, odpowmda z błyskiem woku: -Niemiałycorobić.to

przyjechały-

!całaczwćrkawybmhaśrrńechemKasiamsiekzjeleniej Góry

(9131:1th ochrony Środowiska

naUniwersytecieWr ' l na Letnią Akademię Muzyczną zdemiimałasiç jużdrugirazma profesora Mxoaika wlaśnie. Po-

towego. I po obronie dostałem od niej T-slnrtz Ieniwœm.. jerzy Mrozik z leniwoem napiersina zaiędamkuüejAka-

kacji poświęœją na zajęć; leniwiec nie obniżyłby motywacji

- Kilar byl tylko jeden. Niepowtanalny- uśmiecha się Kamil Kruk z Krakowa. Z Filipem Pinacwslámz Poznania, Mam`nemlüzoskązñocka, Marcinem

doputy-

'rymem z Jawora, Andrzejem

demii Muzytznej nie pnyjdzie

~Zebympmpagomł-wzdycłu. ale u(zermicom. które częśćwa-

Letnią Akademią Muzyczną

jużporazuzeciwmcławkałlka-

zdecydować, czy ią bardziej pociąm). Waybraływłaśnic nrofesoraMrozška?-Omatkojedyma! -wyrywa się Natalii-Bo jest najlepszy-śmieją się Kasia haisiekiAgata KrawaykzPomma.

A profesor przyznaje, że u niego na zajęciach najpierw

dcmiaMuzyczna i. ' uczniówistudentów z całej Polski.

Zrokunarokdyscypliniestwię-

œiiwtymdoszłi'kompmvtiaihstrumenry klawiszowel, z roku na rok przyjeżdża więcej młodychludzi,któny chąpmcować

z tak znanymi pedagogami. jak naproüesorMieœysławsraclmra prowadzącyklasęklametiiisak-

omawia się problemy wamta~

möchóregozapiœła sięte-

towa, bo dopiero jak się je mawiąże. mżna zarząć grać.

- O. chodwprzepona, bo prze-

korclowa liczba sluchmy.

Na drzwiach kolejnych pokoi wbudynkuAkademüwiuącha-

'l'okarczyldem z Sandomierza, Robertem Kosińskim z Gliwic i Kamilą Łopatka słuchają wykłarhprofemraxrymimalüelba, któryprzymjefœtmdnojesrsię nauayćkonmonowania Można poznać techniki, ale muzykę trzeba mieć w sobie. Tak jak

mniejęmość odróżnienia ziaren od muzycznych plew. Na razie jednaksłuchaczemlzmiej Akademii Muzycznej, jak mówi Kamila, inwestują w siebie. I nie

przejmują się, 'ze dla niektórych sądziwni Wkońcurüekażdyjest muzykiem. KKaczomwska

wf; Z edyqx na êdije zainterexowame Letnia :Akade-ms. '

GAMa Anna Granat-Janki

O PROJEKTACH KATEDRY TEORII MUZYKI I HISTORII SLĄSKIEJ KULTURY MUZYCZNEJ W ROKU AKADEMICKIM 2010I2011

ziałalność Katedry Teorii Muzyki i Historii Śląskiej Kultury Muzycznej w roku akademickim 2010/2011 była bardzo bogata. Zrealizowane zostały cztery projekty. 25 Iistopada 2010 roku na zaproszenie Katedry nasza Akademia gościła wybitnego polskiego muzykologa prof. Michała Brist'igera1 specjalizującego się m.in. w problematyce związków muzyki ze słowem, redaktora takich czasopism, jak Res Facta i Res Facta Nova, Pagine oraz internetowego pisma De Musi-

ca. Profesor wygłosił interesujący wykład zatytułowany Dzieło operowe na tle teorii .I..I. Nattieza i J. Malino. Przypomniał w nim założenia semiologii muzycznej, której podstawy stworzyli JJ. Nattiez i J. Molino, nawiązał do fundamentalnych prac obu autorówz, w których zaadaptowali oni elementy lingwistyki strukturalnej do analizy muzycznej, a także zaprezentował dramaty muzyczne Ryszarda Wagnera w perspektywie semiotycznej.

Tematyka semiologiczna powróciła także podczas zorganizowanej przez Katedrę II Międzynarodowej Konferencji Analiza dzieła muzycznego. Historia - theoria - praxis. Odbyła się ona w dniach 22-23 marca 2011 roku. Konferencję objęli honorowym patronatem Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz i JM Rektor Akademii Muzycznej we Wrocławiu prof. AM dr hab. Krystian Kiełb. Kierownictwo naukowe i organizacyjne sprawowała pisząca te słowa. W konferencji wzięło udział

21 referentów pochodzących z ośrodków akademickich w Polsce (Warszawa, Kraków, Wrocław, Poznań, Łódź, Gdańsk, Cie-

szyn, Katowice), a także w Austrii (Wiedeń), Finlandii (Helsinki), Francji (Tuluza) i Szwajcarii (Genewa). Gościem specjalnym konferencji był światowej sławy fiński muzykolog, semiotyk prof. Eero Tarasti3 z Uniwersytetu w Helsinkach.

Problematyka konferencji dotyczyła analizy muzycznej w wymiarze historycznym, teoretycznym i praktycznym. Te-

matem wiodącym była semiotyka muzyczna zajmująca się baProfesor Michał Bristiger (ur. 1921) muzykolog, krytyk muzyczny, popularyzator muzyki, publicysta. Odbył studia pianistyczne (Bolonia, Warszawa) oraz muzykologiczne (UW); ukończył też studia lekarskie oraz Państwową Wyższą Szkołę Higieny Psychicznej w Warszawie. Wykładał na Uniwersytetach: Warszawskim, Jagiellońskim, Adama Mickiewicza, Kalabryjskim iw Instytucie Muzykologicznym w Palermo. Jego rozległa interdyscyplinarna działalność naukowa obejmuje przede wszystkim zagadnienia teorii i estetyki muzycznej oraz historię muzyki iteorii muzyki. M. Bristiger jest autorem wielu publikacji z zakresu muzykologii: książek, artykułów, polemik, komentarzy, sprawozdań, haseł encyklopedycznych i rozpraw. Jest także krytykiem muzycznym, członkiem i redaktorem wielu czasopism muzycznych. Należy do wielu prestiżowych komitetów i stowarzyszeń naukowych w kraju iza granicą.

JJ. Nattiez, Fondements d'une sémiologie dela musique (1975), Musica/ogle générale et sémiologie (1987); J. Molino, Fait musical et se'miologie de la musique (1975).

Profesor Eero Tarasti (ur. 1948) od 1984 roku kieruje muzykologia na Uniwersytecie w Helsinkach oraz międzynarodowym projektem badawczym Musical Significat7'0n. W 1988 roku objął stanowisko dyrektora Międzynarodowego Instytutu Semiotycznego w Imatrze, a w 2004 prezydenturę Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Semiotycznych. Wydał ogółem 32 książki w języku angielskim, francuskim, włoskim, fińskim oraz bułgarskim. Jest ponadto redaktorem naczelnym Acta Semiot'ica Fennica, gdzie opublikował wiele antologii na temat semiotyki muzycznej. Eero Tarasti otrzymał wielokrotnie godność doktora honoris causa na wielu uniwersytetach iw akademiach.

daniem znaczenia „sztuki dźwięków". Ten szczególny sposób interpretowania muzyki osadzony w perspektywie humanistycznej, której granice wyznacza teoria komunikacji, przedstawił profesor Ta rasti w referacie pt. Semiotyka a analiza muzyczna. Zaprezentował w nim własne badania, które doprowadziły go do semiotyki egzystencjalnej. Tematyka semiologiczna podejmowana była także w innych referatach dotyczących muzycznej retoryki i symboliki, ekspresyjnych właściwości muzyki, opozycji binarnych i odbioru muzyki w procesie kulturowym oraz muzyki jako języka komunikacji.

Fragment wystawy Kompozytorzy wrocławscy 1945-2010

OGÓLNOPOLSKA srona]

LONFERENCJA NAURU ma »A I'WQIMTEH Pkbli'llb,x1~4 W$I$eo$CM wm Rainn Duran .$i.$‑$nZ ,łi-_KTURA Akunin" Muzvrzm; Il'. Kam rw Wm:( ŁAU/Ib' #Ron AM UR nas. Murs-ru

$‑$‑‐

na"

, '

. »7

., "

"'- i

ZWIĄZKI SLOWA Z MU

fot. archiwum Uczelni

OD INSPIRACJI DO SYJ

prof. AM dr hab. Anna Granat-Janki - kierownik naukowy konferencji

Referaty zostały pogrupowane w dwóch blokach tematycznych: I Historia - Theoria, ll Theoria - Praxis. W pierwszym bloku umieszczone zostały wystąpienia prezentujące historyczne spojrzenie na analizę muzyczną oraz te, które odnosiły się do metod lub koncepcji teoretycznych. Należy tu wymienić wystąpienie prof. dr hab. Jagny Dankowskiej z Warszawy na temat filozoficznej analizy dzieła muzycznego, prof. dr hab. Alicji Jarzębskiej z Krakowa, która omówiła wybrane problemy analizy i interpretacji dzieła muzycznego w kontekście „rewolucji kognitywnej”. Retorycznej semantycznej analizie muzyki w XVIII i początkach XIX wieku poświęcony został referat prof, dr. Hartmuta Kronesa z Wiednia, a analizę syntagmatyczno-paradygmatyczną przedstawiła dr Bogumiła Mika z Cieszyna. Marc-André Rappaz z Genewy dla odmiany skupił się na interpretacji elementów wizualnych partytury, aby wykazać różnice między tym, co widzimy, a tym, co słyszymy w utworze. Poszukiwanie metod analizy orientalizmu w muzyce polskiej pierwszej połowy XX wieku znalazło się w centrum uwagi dr Renaty Skupin z Gdańska, z kolei dr Bogusław Raba z Wrocławia podjął się przybliżenia metody analizy harmonicznej wybitnego polskiego muzykoIoga Józefa M. Chomińskiego. O konieczności rewizji dotychczasowej metodologii badań dotyczącej opery i dramatu muzycznego mówił dr Andrzej Wolański z Wrocławia, a dr lwona Lindstedt z Warszawy zaprezentowała systematyczny prze-

gląd możliwości i zastosowań komputerowo wspomaganych metod badania muzyki.

Drugi blok zawierał wystąpienia, w których akcent położony był na praktyczne zastosowanie metod i koncepcji analitycznych do interpretacji dzieła muzycznego. Autorzy tekstów prezentowali różnorodne podejścia badawcze. Dr Małgorzata Janicka-Słysz z Krakowa do studiów nad muzyką Karola Szymanowskiego sięgnęła po dwie interpretacyjne perspektywy: hermeneutyczną i intersemiotyczną, pragnąc udowodnić, że ekspresja stanowi klucz do odczytania muzyki kompozytora. Perspektywę semiotyczną do badań utworów kompozytorów polskich drugiej połowy XX wieku przyjęła także prof. AM dr hab. Anna Granat-Janki z Wrocławia, inter-

pretując muzykę powstałą pod wpływem stanu wojennego w Polsce jako rodzaj politycznego dyskursu. W kręgu analizy semiotycznej pozostawał również tekst prof. dr. hab. Andrzeja Tuchowskiego z Zielonej Góry i Wrocławia na temat symboliki marsza w Symfonii Olimpijskiej Zbigniewa Turskiego oraz dr. Marcina Trzęsioka z Katowic, który w swojej analizie baietu Igora Strawińskiego Apollo i muzy pod kątem obecności w dziele tonu tragicznego wskazywał na muzyczne znaki tragiczności. Analizie i interpretacji formy cyklicznej utworu fortepianowego Edwarda Wolffa według kategorii dialektyki poświęcone zostało wystąpienie prof. AM dr Janiny Tatarskiej z Poznania, z kolei prof. AM dr Marta Szoka z Łodzi badała przejawy symetryczności na różnych poziomach dzieł George'a Crumba. Cztery ostatnie referaty dotyczyły koncepcji i sposobów analizy muzyki wokalno-instrumentalnej. Dr Michel Lehmann z Tuluzy skupił się na nowych perspektywach metodologicznych w analizie muzycznej i literackiej francuskiej pieśni artystycznej. O koncepcjach wykorzystania tekstu Missa pro defunctis na przykładzie wybranych utworów mówiła dr hab. Joanna Subel z Wrocławia, mgr Agnieszka Zwierzycka z Wrocławia przeprowadziła analizę porównawczą trzech umuzycznień wiersza Zaczarowana Królewna Adama Asnyka dokonanych przez Władysława Żeleńskiego, Jana Galla i Mieczysława Karłowicza, a badaniu relacji między muzyką i słowem w serialnych Inwokacjach wrocławskiego kompozytora Ryszarda Bukowskiego poświęcone zostało wystąpienie mgr Aleksandry Pijarowskiej z Wrocławia.

Konferencję uświetnił koncert kameralny, który wypełniły utwory kompozytorów wrocławskich. Wykonawcami byli: specjalizujący się w wykonawstwie muzyki współczesnej Wrocław Modern Quartet oraz znakomita sopranistka Agnieszka Drożdżewska. Z koncertem korespondowała tematycznie wystawa dokumentująca dorobek wrocławskich twórców w latach 1945-2010. Biblioteka Główna Akademii Muzycznej we Wrocławiu przygotowała ponadto dodatkową

ekspozycję poświęconą prof. Eero Tarastiemu. Należy z satysfakcją odnotować, że konferencja wzbudziła duże zainteresowanie wśród teoretyków, muzykologów, wykonawców ipedagogów.

Kolejną imprezą Katedry zrealizowaną w ubiegłym roku w dniach 8-9 kwietnia 2011 roku była XIV Naukowo-Metodyczna Konferencja Solfeżowa. Konferencje z tego cyklu mają wieloletnią tradycję. Pierwsza odbyła się w 1995 roku. Spiritus movens konferencji była prof. Grażyna Pstro-

końska-Nawratil, kierownik ówczesnej Katedry Kompozycji

GAMa sprawowała opiekę naukową. Odbyła się ona 28 lutego 2011 roku. Inicjatorem tego projektu było Koło Naukowe Studen-

tów Kompozycji i Teorii Muzyki, a pomysłodawcą student teorii muzyki I roku studiów II stopnia Krzysztof Stefański.

Kierownictwo organizacyjne sprawowała as. Aleksandra Pijarowska. W tej jednodniowej konferencji naukowej wzięło udział 13 studentów reprezentujących różne ośrodki akademickie w Polsce, takie jak Akademie Muzyczne we Wrocławiu, Gdańsku, Katowicach, Bydgoszczy oraz Uniwersytet Muzyczny w Warszawie, Uniwersytet Wrocławski, Uniwersy-

tet Adama Mickiewicza w Poznaniu i Katolicki Uniwersytet Lubelski. Studenci reprezentowali różne specjalności: teorię muzyki, muzykologię i filozofię, tym samym konferencja miała charakter interdyscyplinarny. Pozwoliło to na ukazanie związków słowno-muzycznych z różnych perspektyw.

Obrady zainaugurował wykład pracownika naszej uczelni st. wykł. Agnieszki Zwierzyckiej pt. Związki muzyki Ludomira Różyckiego z poezją Tadeusza Micińskiego na przykładzie Pieśni op. 16. Na program konferencji złożyły się cztery sesje tematyczne: I Związki słowno-muzyczne wXX wieku, Il Słowo, muzyka i nowe media, III Literackie inspiracje w muzy-

prof. Eero Tarasti podczas wykładu

iTeorii Muzyki, która powierzyła kierownictwo st. wykł. Irenie Zathey-Tom. Konferencje przybrały formułę dwudniowego seminarium autorskiego prowadzonego przez wybitnych specjalistów polskich i zagranicznych w dziedzinie kształcenia słuchu. Podczas IV Konferencji odbyło się Seminarium autorskie dr Barbary Stencel z Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach zatytułowane Ska/e modalne w teorii i praktyce. Autorka poprowadziła dwa wykłady (Metoda względna w kształceniu słuchu w0kalistów oraz Ska/e modalne i inne poza systemem dur-moll w pedagogice kształcenia słuchu) uzupełnione lekcjami pokazowymi ijeden wykład (Twórczość Witolda Lutosławskiego w pedagogice kształcenia słuchu) zwieńczony dyskusją.

Konferencję przygotował działający w Katedrze Teorii Muzyki zespół do spraw kształcenia słuchu pod kierunkiem st. wykł.

Ireny Zathey-Tom. Mówiąc o działalności Katedry w minionym roku akademickim, należy jeszcze wspomnieć o Ogólnopolskiej Studenckiej Konferencji Naukowej zatytułowanej Związki słowa z muzyką. 0d inspiracji do syntezy, nad którą Katedra

ce, IV Retoryka muzyczna. Przedmiotem rozważań były: wzajemne relacje słowa i muzyki w Lirykach Ryszarda Bukowskiego (Nina Sokołowska), w Nocturnal Edgara Varése'a (Sandra Ryczek), w utworze To the Gods of Rhythm Nebojša lovana Zivkovica, w interpretacji scenicznej Króla Rogera Karola Szymanowskiego dokonanej przez Mariusza Trelińskiego (Magdalena Kąkol), a także inspiracje słowem w muzycznej improwizacji (Paulina Szklanna). Inne zagadnienia omawiane w referatach dotyczyły źródeł literackich w pieśni Antonina DvoFáka (Hanna Winiszewska), pieśniowych interpretacji staropolskiego wiersza w Carmina de tempore Rafała Augustyna (Elżbieta Sokołowska), znaczenia i funkcjonowania tekstów religijnych w twórczości chóralnej Marka Jasińskiego (Dominika Gac), jak również metod informatycznych w służbie teorii związków słowno-dźwiękowych (Alicja Pogłódek) oraz retoryki muzycznej (Hubert Jastrzębski, Krzysztof Stefański, Krzysztof Szebla). Ta zróżnicowana tematyka referatów pozwoliła szeroko spojrzeć na trwający od wieków dialog muzyki ze słowem, zarówno od strony wzajemnych inspiracji, jak i współdziałania obu dziedzin.

Należy także wspomnieć o dwóch imprezach towarzyszących konferencji. Należał do nich koncert kompozytorski, na którym zaprezentowane zostały utwory młodych wrocławskich adeptów sztuki kompozytorskiej. Pieczę nad koncertem sprawował opiekun Koła Naukowego Studentów Kompozycji i Teorii Muzyki mgr Paweł Hendrich. Odbyła się także dyskusja na temat książki Bartosza Dąbrowskiego Szymanowski. Muzyka jako autobiografia, której organizatorem było „Laboratorium Myśli Muzycznej”.

Takie imprezy udało nam się zrealizować w minionym roku akademickim. Obiecujemy, że w nadchodzącym roku nie zabraknie ciekawych projektów naukowych, które przyciągną Państwa uwagę i pobudzą do naukowej refleksji.

Zapraszamy na nie serdecznie.

Marta Kierska-Witczak

MUZYKA KOŚCIELNA W MURACH AKADEMII

Rok akademicki 2010/2011 obfitował w wydarzenia związane ze stosunkowo młodą specjalnością naszej

Uczelni, jaką jest muzyka kościelna. Studenci owej specjalności - obok wielu różnorodnych zajęć wynikających z wydziałowej siatki zajęć i uczelnianych działań koncertowych - częstokroć sami podejmują dodatkowe inicjatywy, aby w sposób kompletny i pełny przygotować się do swej przyszłej profesji. Warto wspomnieć, że w wielu wypadkach pracę z sukcesem podejmują już w czasie studiów.

Powołany w roku 2007 przez Senat Akademii Muzycznej Zakład Muzyki Kościelnej, którego funkcjonowaniem od początku mam przyjemność kierować, z założenia ma służyć działaniom naukowym, artystycznym i dydaktycznym. Rozpoczynając od tych ostatnich - organizacja praktyk, otwartych egzaminów dyplomowych, koordynowanie programów nauczania wzbogacane jest otwieraniem przed studentami

dodatkowych możliwości. Koncertowanie na dobrych, często historycznych instrumentach (Drezno, Krzeszów, Legnica, Strzegom), spotkania z wybitnymi pedagogami-praktykami zapraszanymi w mury naszej uczelni, warsztaty i wykłady,

możliwość praktyk z zespołami, włączanie studentów do organizacji najważniejszych wydarzeń - to wszystko ma formować absolwentów kompetentnych, kreatywnych i wyposażonych w konkretne praktyczne umiejętności.

W ramach działań Zakładu w roku 2010/2011 znalazły się stałe już, coroczne inicjatywy: 0 IV Ogólnopolskie Sympozjum i Warsztaty dla Organistów Harmonika moda/na w akompaniamencie organowym (12-13.11.2010), którego gośćmi byli m.in. ks. prof. Robert Bernagiewicz (Katolicki Uniwersytet Lubelski) i ks. dr Mariusz Białkowski (Akademia Muzyczna w Poznaniu); zajęcia warsztatowe poprowadził mgr Robert Hauptmann; $‑ cykl Koncerty Adwentowe u Paulinów; koncerty adwentowej muzyki chóralnej i organowej opatrzone słowem wiążącym (27 listopada, 4 grudnia, 11 listopada 2011); $‑ przeprowadzenie XI edycji warsztatów pt. Śpiewy Triduum Paschalnego (10.03.2009), skierowanej do dyrygentów chóralnych i zespołów wokalnych; zajęcia z emisji głosu, dyrygowania i warsztaty chóralne prowadzili pedagodzy oraz studenci Wydziału; 0 cykl artystyczno-edukacyjny Historyczne Organy Dolnego Śląska, Strzegom (16.04.2011); inicjatywa polegająca na dwudniowej wizycie studentów w wybranym ośrodku regionu; prowadzone przez pedagoga zajęcia na historycznym instrumencie kończy publiczny otwarty koncert wzbogacony słowem wiążącym dotyczącym historii, budowy i możliwości brzmieniowych organów; $‑ otwarte koncerty dyplomowe z zakresu gry liturgicznej, odbywające się podczas parafialnej liturgii w wybranych świątyniach Wrocławia (czerwiec 2011); 0 Muzyka Dawnych Mistrzów- letnie codzienne prezentacje osiemnastowiecznych organów Michaela Englera w Bazylice Wniebowzięcia NMP i siedemnastowiecznych - w kościele św. Józefa w Krzeszowie (lipiec 2011).

W przedstawiony stały roczny harmonogram naukowych, artystycznych i edukacyjnych działań Zakładu wpisały się inicjatywy nowe, których przykładem niech będzie przeprowadzony we współpracy z Katedrą Kompozycji AMKL Ogólnopolski Konkurs Kompozytorski w zakresie śpiewu liturgicznego przeznaczonego na msze święte z udziałem dzieci i młodzieży. Konkurs odbył się pod honorowym patronatem Ich Magnificencji Rektorów -Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego oraz Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Spośród nadesłanych pracjury pod przewodnictwem prof. Jana Antoniego Wichrowskiego wybrało laureatów, w których gronie znalazło się dwóch studentów specjalności muzyka kościelna naszej Uczelni -Artur Piwkowski ( I i III nagroda) oraz Tomasz Kmita (II nagroda). Uroczyste rozdanie nagród i koncert nagrodzonych prac odbyły się w kościele oo. Paulinów we Wrocławiu.

Zakład Muzyki Kościelnej sprawuje także opiekę merytoryczną nad działaniami Studenckiego Koła Muzyki Kościelnej i Organowej, skupiającego zainteresowanych studentów

GAMa _ Wydziału Edukacji Muzycznej i Wydziału Instrumentalnego.

Ich różnokierunkowe inicjatywy udowadniają, iż problematyka muzyki liturgicznej jest dziedziną ciekawą i wielowąt-

WYBÓR

kową, wymagającą od wykonawców - organistów, dyrygen-

tów, chórów, zespolów instrumentalnych - konkretnych dyspozycji, dużej wiedzy i umiejętności praktycznych. A o tym, że ich zdobywanie może być atrakcyjne, niech świadczą dwa

14.11.2010, Kościół pw. Świętego Krzyża, Ostrów Tumski Nadzwyczajny Koncert Oratoryjny

z okazji Święta Nauki

zorganizowane przez Koło wyjazdy - odwiedziny w stworzo-

Pamięci Profesorów Lwowskich pod patronatem Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia, Opola, Częstochowy i Zielonej Góry Akademicka Orkiestra Symfoniczna, Alan Urbanek dyrygent, Aleksandra Kubas sopran, Piotr Łykowski alt, Tadeusz Pszonka tenor, Bogdan Makai bas-baryton połączone chóry uczelni Wrocławia

nym przez prof. Juliana Gembalskiego Muzeum Organów Śląskich w Akademii Muzycznej w Katowicach oraz dwudniowa wycieczka organologiczna do Drezna (22-23.02.2011), podczas której studenci i pedagodzy mieli niecodzienną okazję odbycia zajęć na historycznym instrumencie Gottfrieda Silbermanna z 1736 roku. Lekcja akompaniamentu udzielona przez katedralnego organistę Thomasa Lennartza, wykład mgra Marka Fronca dotyczący realizacji wskazówek registracyjnych tego słynnego organmistrza oraz przysłuchiwanie się realizacjom muzyki w celebracjach w katolickim Hofkirche i kościele luterańskim dały studentom w efekcie szeroki obraz możliwości wykorzystania muzyki w liturgii.

Program: Wolfgang Amadeus Mozart Requiem d-moll KV 626 18-21.11.2010, Sala Teatralna

IV Konkurs Fagotowy im. Carla Marii von Webera Czeslaw Klonowski kierownik konkursu Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków współorganizator

Na dzień 1 kwietnia 2011 r. przypadła kolejna inicjatywa Koła - koncert będący jednocześnie nabożeństwem Drogi Krzyżowej, w czasie którego została wykonana Le Chemin dela Croix, op. 29 Marcela Duprégo. Ten cykl czternastu niezwykle ekspresyjnych utworów - stacji Męki Pańskiej - przygotowaIi studenci i pedagodzy Wydziału. Duże zainteresowanie zgromadzonych w świątyni wiernych świadczy o wyraźnej potrzebie podobnych, rzadko w Polsce podejmowanych, inicjatyw.

Uniwersytet Wrocławski Jubileusz pracy artystycznej i pedagogicznej Kazimierza Myrlaka

Obok wymienionych wyżej działań członkowie Zakładu prowadzą indywidualną działalność naukową, badawczą, ar-

25.11.2010, Sala Kolumnowa Teatru Lalek Koncert Orkiestry Kameralnej

tystyczną i organizacyjną. Warto w tym miejscu zaznaczyć,

Akademicka Orkiestra Kameralna, Wojciech Rodek

że dzięki staraniom Zakładu w lubelskim wydawnictwie PoIihymnia w styczniu został wydany autorski numer czasopisma „Muzyka w Liturgii", w całości poświęcony liturgicznej twórczości Tomasza Kulikowskiego, a pisząca te słowa z ramienia Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych brała udział w zespole redagującym poprawki - propozycje zmian w Instrukcji Episkopatu Polski w sprawie muzyki liturgicznej.

dyrygent, Waldemar Gromolak gitara

22.11.2010, Oratorium Marianum

Grudzień 2010 7.12.2010, Sala Teatralna

1676 Wtorek Muzyczny im. MariiJędrzejewskiej, Koncert Muzyki Polskiej Tadeusz Pszonka tenor, Agnieszka Rehlis mezzosopran, Jarosław Pietrzak skrzypce,

Pedagodzy prowadzą także prace organologiczne: ks. mgr lic. Piotr Dębski nadzoruje rewitalizację datowanych na 1759 rok organów F. Eberharda w Bazylice w Bardzie Śląskim, dr Tomasz Głuchowski zaś nadzoruje remont i rozbudowę organów w kościele św. Piotra i Pawła w Krotoszynie. Podobne inicjatywy podejmują sami studenci; dość wspomnieć o uwień-

Anna Gągola fortepian, Joanna Litwin fortepian, Waldemar Gromolak gitara, Miłosz Kula prowadzenie 14.12.2010, Sala Teatralna

1677 Wtorek Muzyczny im. Marii Jędrzejewskiej, Wieczór poświęcony pamięci doc. Walerii Jędrzejewskiej

czonych sukcesem staraniach stud. Jakuba Chorosa, który od

trzech lat organizuje w Świeradowie-Zdroju koncerty festiwalu Pro Musica Sacra, z których dochód przeznaczonyjest na renowację ponadstuletniego instrumentu Schlaga w kościele św.

Józefa, gdzie Jakub Choros jest organistą.

15.12.2010, Sala Teatralna

Dolnośląski Konkurs Chopinowski, Koncert Laureatów

<0>

Miejmy nadzieję, że kształceni na Wydziale Edukacji Muzycznej studenci dzięki inicjatywom Zakładu Muzyki Kościelnej oraz własnemu zaangażowaniu staną się wysokiej klasy specjalistami tej zaniedbanej dziedziny, jaką jest w Polsce muzyka kościelna.

17.12.2010, Sala Teatralna

Jubileusz 10-Iecia Chóru Kameralnego Senza Rigore Chór Kameralny Senza Rigore, Jolanta Szybalska-Matczak dyrygent

Piotr Łykowski

OPERA SEMPRE VIVA! Mniemam, z'e studenci zrozumieją powyższy tytuł, choć większość z nich - niestety - akcentuje tylko przedostatnie sylaby; powie zatem: oPEra. Smutny znak czasów. Sztuka operowa zaś, mimo wielu powracających złych wróżb, nadal rozwija się i kwitnie.

śród młodzieży studiującej muzykę wokaliści uchoWdzą za najbardziej... hm... „specyficzny naród”.

Wyobrażacie sobie jednak Akademię bez śpiewaków? Część Czytelników z pewnością odpowie - nareszcie!

Niemniej pewien jestem, że znakomita większość po kilku tygodniach zatęskniłaby za „kolorowym" Wydziałem Ill. Najtrudniejszym przedsięwzięciem w działaniach Wydziału Wokalnego jest realizacja studenckich przedstawień operowych. Warto tu chyba zauważyć, że w większości Akademii Muzycznych funkcjonują Wydzialy Wokalno-Aktorskie.

Ponad 20 lat temu radykalnie zmniejszono liczbę godzin zajęć o profilu aktorskim; od trzech kadencji władze Wydziału

lll dość skutecznie zabiegają o stopniowy wzrost ilości takowych. Niezmiennie co roku przygotowujemy dwa (niejednokrotnie trzy) nowe spektakle operowe. Są to zarazem działania najbardziej satysfakcjonujące i (czasem) doceniane przez wszystkich wokół. Na Operowym Forum Młodych (powołanym do życia w 2008 roku przeglądzie spektakli studenckich) w Bydgoszczy nasze kilkakrotne prezentacje wyrobiły nam świetną markę!

Zapraszam na chwilę za kulisy naszych realizacji scenicznych. Pierwszą przeszkodą do pokonania jest wybór właściwego dzieła operowego. Na pozór - cóż łatwiejszego? Kilka tysięcy pozycji; nawet o prawa autorskie - w przypadku niekomercyjnych przedsięwzięć - martwić się nie trzeba. Cóż zatem? Do dyspozycji okolo 25 studentów lat wyższych: 1 bas, 3 barytonów, 1 tenor, 2 mezzosoprany i... aha - 18 sopranów! Świetnie zrównoważona potencjalna obsada wykonawcza...

Weźmy jeszcze pod uwagę fakt, że przygotowywane dzieło ma pomóc młodym śpiewakom wich rozwoju, nie zaś skracać ich potencjalną karierę.

Gdy uda się już ustalić dobór tytułu, zostały już „tylko" drobiazgi- koncepcja artystyczna i reżyserska, materiały nutowe, kostiumy i scenografia, organizacja miejsca prezenta-

cji spektaklu (nader trudna sprawa!) itd., itd. Dla zobrazowania niezbędnej dyscypliny przy pracy nad operą przyrównajmy przewidziane siatką zajęć 240 godzin w roku akademickim do realiów teatru profesjonalnego. Przy 5-dniowym, 40-g0dzinnym tygodniu pracy - to półtora miesiąca; ekstre-

malnie szybko!

fot. AF Petra Nelle

Spektakl operowy Xerxes G.F. Haendla w wykonaniu studentów Akademii Muzycznej

GAMa WYBÓR 20.12.2010, Filharmonia Wrocławska

Koncert symfoniczny Akademicka Orkiestra Symfoniczna, Wojciech Rodek dyrygent, Anna Kozłowska flet, Gabriel Czopka róg, Mateusz Szyszka róg Program:

Carl Nielsen Joseph Haydn

Koncert jietowy Koncert na dwie waltornie iorkiestrę Es-dur Hob. VIl d/2 Antonin Dvorak IX Symfonia e-mol/

Z Nowego Świata op. 95 Styczeń 2011 8.01.2011, Oratorium Marianum

Uniwersytet Wrocławski Koncert muzyki wiedeńskiej Akademicka Orkiestra Kameralna, Jan Ślęk dyrygent, Monika Piechaczek sopran, Marcelina Królicka sopran, David Beucher baryton, Robert Bachara skrzypce, Viktor Kuznetsov jr. skrzypce

Luty 2011 Spektakl operowy Aleko S. Rachmaninowa w wykonaniu studentów Akademii Muzycznej

Skuteczna i profesjonalna realizacja takiego przedsięwzięcia wymaga odpowiednich ludzi. Jednym z naszych bohaterów jest prof. Tadeusz Zathey, obchodzący w tym roku 45-Iecie swej pracy artystycznej. Ten wybitny muzyk od roku 1972 przygotowuje i doprowadza do finalnego sukcesu studenckie spektakle operowe na Wydziale III; w minionym sezonie podziwialiśmyjuż czterdziestą piątą realizację pod jego

kierownictwem. Profesorjest mistrzem stylu mozartowskiego; fantastycznie przygotowuje recytatywy i realizuje na klawesynie basso continuo. Warto tu wspomnieć, że jako dyrygent Opery Wrocławskiej prof. Zathey niejednokrotnie ułatwiał młodym śpiewakom profesjonalny debiut sceniczny. W minionych latach często prowadził operową orkiestrę przy spektaklach baletowych; a to szczególnie trudne! Obecnie przedstawienia baletowe odbywają się przy muzyce z ta-

20-23.02.2011, Akademia Muzyczna

Il Międzynarodowa Konferencja Naukowa Technika gry na instrumentach dętych Mieczysław Stachura kierownik konferencji 22-27.02.2011, Sala Teatralna

Studencki Festiwal Lisztowski 28.02.2011, Sala Kameralna

Ogólnopolska Studencka Konferencja Naukowa Związki słowa z muzyką. Od inspiracji do syntezy 28.02.2011, Sala Teatralna

ll Akademicki Konkurs pieśni artystycznej Magdalena Blum opieka artystyczna 28.02.2011, Sala Teatralna

Fabryka dźwięku koncert muzyki współczesnej Marzec 2011

śmy, niestety...

1.03.2011, Sala Teatralna

Jubileuszowa dla prof. Zatheya opera Xerxes Georga Friedricha Haendla zrealizowana została przy współudziale instrumentalistów innych wydziałów, w świetnej reżyserii Elżbiety Lejman-Krzysztyniak; spektakl kilkakrotnie zaprezentowano melomanom wiosną 2011 roku. Wspominam o tym,

ponieważ w ostatnich latach coraz częściej udaje się doprowadzić do kilkakrotnych pokazów efektów studenckiej pracy nad dziełami operowymi. Ufam, że w niedalekiej przyszłości będziemy mogli powołać wymarzony przeze mnie Studencki Teatr Operowy.

1678 Wtorek Muzyczny Koncert Silesian Piano Trio. Anna Gburek fortepian, Roma Tic skrzypce, Alicja Holewa wiolonczela 9.03.2011, Sala Teatralna

Bukiet dla Pań Big-Band Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu pod dyrekcją Aleksandra Mazura Miłosz Rutkowski wibrafon, Magdalena Zawartko vocal, Freeway Quintet

fot. AF Petra Nelle

Xerxes G.F. Haendla

Niezwykle cenna jest możliwość współpracy międzywy-

działowej; od ponad 10 lat regularnie nasz spektakl operowy powstaje przy współudziale Wydziału II, czasem również dzięki pomocy Wydziału IV. Wielkie dzięki! W minionym roku akademickim udało się wspólnie przedstawić jednoaktówkę Siergieja Rachmaninowa Aleko. Wspaniale zabrzmiała Orkie-

stra Symfoniczna Wydziału Instrumentalnego przygotowana przez Alana Urbanka, profesjonalnie (lub co najmniej pół-

profesjonalnie) zaprezentowali się soliści. Na deskach Opery Wrocławskiej, wspaniałomyślnie użyczonej nam przez tam-

tejszą Dyrekcję, przeżyliśmy naprawdę wyjątkowy wieczór.

Akcję sceniczną - niebywale oszczędną, zarazem głęboką

emocjonalnie - przygotował pedagog z PWST Jacek Jabrzyk, zza pulpitu zaś całość fantastycznie poprowadził gość z Litwy

Robertas Servenikas. Ufam, że po takich przeżyciach coraz mniej liczna jest grupa uważająca akompaniowanie wokalistom za mniej wartościowy wymiar muzykowania.

W chwili gdy niniejszy numer „Gamy” trafia do rąk Czytelników, trwają prace nad kolejnymi dwoma premierami operowymi. We współpracy z Wydziałem Instrumentalnym oraz Akademią Muzyczną w Katowicach powstaje spektakl Agatka Dawida Hollanda - opera, a raczej śpiewogra z librettem księcia Michała Radziwiłła uchodzi za jedno z najważniejszych dzieł muzycznych polskiego klasycyzmu. Kierownictwo muzyczne obejmie prof. Marek Toporowski. Pod opieką prof. Tadeusza Zatheya trwają zaś przygotowania genialnej opery epoki wczesnego baroku: Koronacji Poppei Claudia Monteverdiego.

„akos, Rachmaninowa

Zapraszamy na przedstawienia! ©

GAMa WYBÓR 15.03.2011 Sympozjum naukowe Kameralistyka XIX wieku w muzyce polskiej Grażyna Bożek-Wota kierownik sympozjum 22-23.03.2011, Sala Kameralna

II Międzynarodowa Konferencja Naukowa Analiza dzieła muzycznego. Historia - Theoria - Praxis Anna Granat-Janki kierownictwo konferencji autorzy wystąpień: Eero Tarasti, Michel Lehmann, Hartmut Krones,

Marc-André Rappaz, Alicja Jarzębska, Iwona Lindstedt, Mieczysław Tomaszewski, Małgorzta Janicka-Słysz, Marcin Trzęsiok, Bogumiła Mika, Anna Nowak, Marta Szoka, Janina Tatarska, Renata Skupin,

Jagna Dankowska, Bogusław Raba, Andrzej Tuchowski, Anna Granat-Janki, Andrzej Wolański, Joanna Subel,

Aleksandra Pijarowska, Agnieszka Zwierzycka 22.03.2011, Sala Teatralna

Koncert kameralny Muzyka kompozytorów wrocławskich

Agnieszka Drożdżewska sopran, Wroclaw Modern Quartet 23.03.2011, Sala Teatralna

Estrada absolwentów Wydziału Edukacji Muzycznej Chór Kanty/ena III LO w Lublinie pod dyrekcją Małgorzaty Nowak Chór Con Forza ZSM w Ostrowie Wielkopolskim pod dyrekcją Janusza Lipińskiego 28.03.2011, Opera Wrocławska

Spektakl operowy Aleko Sergieja Rachmaninowa Akademicka Orkiestra Symfoniczna, Chór Feichtinum,

Jacek Jabrzyk reżyseria, Robertas Servenikas kierownictwo muzyczne Katarzyna Ounterberguer przygotowanie muzyczne

solistów, Alan Urbanek przygotowanie orkiestry, Jolanta Szybalska-Matczak przygotowanie chóru, dyplomanci i studenci Wydziału Wokalnego fot. AF Petra Nelle

31.03.2011, Aula Leopoldina Uroczysta Promocja Doktorów i Doktorów Habilitowanych Sztuki Uczelni Artystycznych Wrocławia Xerxes G.F. Haendla

Marta Kierska-Witczak*

CHOPINOWI W DWUSETNE URODZINY DOLNOŚLĄSKI FESTIWAL NAUKI W AKADEMII MUZYCZNEJ

bliższą historią Dolnośląskiego Festiwalu Nauki CzytelZnicy mogli zapoznać się w poprzednim wydaniu naszego uczelnianego pisma - nie miejsce zatem, by powta-

rzać fakty czy statystyki, choć te skądinąd są naprawdę imponujące (przykładowo w roku 2009 odbyło się na wrocławskich uczelniach około 900 imprez, w których uczestniczyło 85 tysięcy uczestników). Festiwal, który ma miejsce rokrocznie w ostatniej dekadzie sierpnia, często umyka uwadze zarówno pedagogów, jak i studentów, chłonących ostatnie wakacyjne wolne dni. Ci jednak, którzy włączają się w nurt festiwalowych zdarzeń, mają okazję sprawdzić swoje artystyczne i pedagogiczne kompetencje w sytuacjach zgoła odmiennych od akademickiej codzienności, stawiając czoła wymagającej - choć (a może właśnie dlatego) bardzo młodej publiczności. Koncerty, warsztaty, pokazy, audycje -to swoiste spotkania z odbiorcami otwartymi i ciekawymi (czasem aż zanadto) otaczającego świata dźwięków, muzycznych działań, przyglądania się, „dotykania" tej materii, która dla nas, profesjonalistów niekiedy niepokojąco już spowszedniała i zszarzała.

Ostatnia, XIII edycja Dolnośląskiego Festiwalu Nauki nosiła szeroki tytuł „Piękno różnorodności", jednak w ramach panelu muzycznego niemożliwa do uniknięcia stała się tematyka, jaka w ubiegłym roku dominowała w kulturze polskiej- 200. rocznica urodzin Fryderyka Chopina. I tak mocnym chopinowskim akcentem Zespół Wokalny Voice Factory (dyr. J. SzybalskaMatczak) wystąpił na uroczystej inauguracji w obecności zaproszonych do uniwersyteckiej auli gości- mecenasów, przedstawicieli władz miejskich i samorządowych, rektorów wrocławskich uczelni oraz koordynatorów i organizatorów. Nie zabra kło także młodzieży, głównego adresata i odbiorcy festiwaIu, żywo reagującej na płynące z estrady wokalne opracowania Chopinowskich mazurków i preludiów.

Warto w tym miejscu wymienić wszystkie spotkania, jakie odbywały się pod głównym tytułem muzycznego paneIu Chopinowi w dwusetne urodziny. Rozpoczynając od wystawy: Edycje dzieł Fryderyka Chopina w zbiorach Biblioteki Głównej Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu zrealizowanej przez mgr Magdalenę Wiącek i mgr Ewę Sochocką, poprzez wykłady: Walory terapeutyczne muzyki Chopina (dr Klaudia Kukiełczyńska-Krawczyk), zajęcia warsztatowe o profilu muzykoterapeutycznym: Muzyka Chopina w choreoterapii psychologicznej (mgr Anna Jędryczka-Hamera) i kompozytorskim: Czy Chopin grałby na komputerze? (stud. Jacek Sotomski), aż do powtórzonych trzykrotnie - we Wrocławiu, * Prof. Marta Kierska-Witczak pełni funkcję Koordynatora Dolnośląskiego Festiwalu Nauki w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Legnicy i Ząbkowicach Śląskich - prezentacji 0 przewrotnym tytule: Chopin a jazz, disco polo i komputery przygotowanych przez studentów - Annę Pogłódek, Mikołaja Kosmalskiego i Krzysztofa Stefańskiego pod opieką dr. Andrzeja Wolańskiego.

Zainteresowana młodzież ponadto licznie uczestniczyła w audycjach ilustrowanych żywą muzyką. Te spotkania oceniam, z pozycji obserwatora, jako szczególnie cenne: studenci-teoretycy, którzy przedstawiają wybraną przez siebie problematykę - muszą nie tylko biegle poruszać się w omawianej przez siebie dziedzinie, współpracować z artystą-wykonawcą i odpowiadać na padające od słuchaczy pytania, winni także panować nad „temperaturą sali", umiejętnie dostosowując przygotowane przez siebie konspekty do fluktuującej, zmieniającej się sytuacji. Niestety - a może na szczęście - au-

dycje takie są czymś zupełnie innym niż na przykład wygłoszenie referatu przed własnymi kolegami. Tojest „samo życie”, spotkania z dziećmi i nastolatkami, często nieprzewidywalnymi, niepoddającymi się „naginaniu”, pozornie opornymi i pozującymi na wszystkowiedzących. Zmierzenie się z takimi słuchaczami niewątpliwie jest bardzo cenne dla wszystkich młodych prelegentów i wykonawców.

Fortepian - medium geniuszu Chopina, Portret Chopina - szkic współczesny to dwa tytuły trzykrotnie powtórzone przez mgr. Pawła Michałowskiego i stud. Michała Leoniaka (w edycji stacjonarnej: mgr. Gracjana Szymczaka z prelekcją stud. Agaty Bundziów). Zainteresowana młodzież, (szczególnie z ośrodków zamiejscowych, w których dostęp do tzw. kultury wyższej jest nieporównanie trudniejszy niż w naszym, przesyconym imprezami mieście) jeszcze kilka miesięcy po festiwalu wspominała żywą prelekcję i fakt, że po raz pierwszy mogła dotknąć prawdziwych fortepianowych strun, które powędrowały jako przygotowany eksponat - z ręki do ręki wzdłuż audytorium.

Ta sama „niepokorna" młodzież z ząbkowickich liceów

w skupieniu wysłuchała trudnego - zdawałoby się - wykładu dr. Andrzeja Wolańskiego Jedność w różnorodności- czy-

Ii o pięknie i brzydocie w muzyce, który - powtórzony w regionie jako wykład inauguracyjny - stał się bezpośrednim nawiązaniem do głównego tematu XIII edycji Dolnośląskiego Festiwalu Nauki. Osobiście poruszona byłam zainteresowaniem i postawą nastolatków, których codzienność jest przecież niezmiernie daleka od wysublimowanych spraw estetyki i filozofii i których muzyczną pożywką rzadko kiedy są utwory klasyki muzycznej.

GAMa WYBÓR Kwiecień 2011 13-16.04.2011, Akademia Muzyczna, Oratorium Marianum, Teatr Lalek,

Takie koncerty, wykłady i zajęcia w ośrodkach zamiejscowych są -jak już wspomniałam - szczególnie cenne także z punktu widzenia promocji uczelni. Bystrzyca Kłodzka, Dzierżoniów, Głogów, Jelenia Góra, Legnica, Wałbrzych, Ząbkowice Śląskie, Zgorzelec- Iista ośrodków zainteresowanych działaniami popularyzującymi naukę i sztukę 2 roku na rok jest coraz dłuższa.

Przed zarzutem monotematyczności ochroniły ubiegłoroczną edycję festiwalu inne przygotowane przez naszą Uczel-

nię spotkania - dość wymienić audycję Skrzypce - instrument o wielu twarzach w wykonaniu doktoranta Roberta Bachary z prelekcją stud. Dariusza Latosiego oraz warsztaty muzykoterapeutyczne, uwrażliwiające młodzież na problemy osób niewidomych: Muzykoterapia z przymrużeniem oka, poprowadzone przez dr. Pawła CyIquę. Efektowny - przy całej scenograficznej prostocie - spektakl Rozmowa z kamieniem do tekstów Wisławy Szymborskiej przygotował wieloletni gość festiwalu - Teatr Euforion (reż. - mgr Anna Jędryczka-Hamera, asystent - Anna Makuch).

Klamrą, tradycyjnie już spinającą nurt festiwalowych zdarzeń, jest koncert finałowy w wykonaniu pedagogów naszej uczelni. Chopin w kręgu kameralistyki- wieczór przygotowany przez mgr Julitę Przybylską-Nowak we współpracy z prof.

AM Urszulą Marciniec-Mazur i prof. Jarosławem Pietrzakiem prezentował rzadko wykonywane na scenie, traktowane często po macoszemu kameralne utwory Fryderyka Chopina.

Pieśni w wykonaniu Magdaleny Kulig dopełniły całości programu, które w dynamiczny i niezwykle interesujący sposób opatrzyła słowem i multimedialną prezentacją mgr Aleksandra Pijarowska.

Pisząc te słowa, mam świadomość zbliżającej się wielkimi krokami kolejnej, Xleuż edycji Dolnośląskiego Festiwalu Nauki. Program różnorodnych muzycznych imprez zepnie szeroki temat: Mistrz - uczeń, Cudowne dziecko - geniusz. Temat, który z jednej strony nawiązuje do postaci Patrona naszej Akademii, Karola Lipińskiego, którego 150. rocznicę śmierci w tym roku obchodzimy, z drugiej - do pedagogicznej misji, jakiej każdy z wykładowców winien mieć świadomość. Dostrzeżenie talentu, umiejętne wydobycie go, rozpalenie i delikatne jego modelowanie to mistrzowska, niezwykle trudna i odpowiedzialna praca. Zaczyna się ona jednak dużo wcześniej - w kształtowaniu i przygotowaniu środowiska, gdzie potencjalne talenty mogą się rodzić. Temu właśnie służą festiwalowe spotkania.

Filharmonia Wrocławska Festiwal klarnetowy Clarimania 2011 Jan Jakub Bokun dyrektor artystyczny Akademicka Orkiestra Kameralna, Orkiestra Kameralna Wratislavia, Lisboa Clarinet Quartet, Stanislav VavFinek, Jan Jakub Bokun, Philippe Berrod, Justo Sanz, lrvin Venyš, Jan Krzeszowiec, Paweł Gusnar,

Tymothy Phillips, Adam Blackstock, Dorota Cegielska, Alźbéta Jamborová, Sławomir Zawadzki, Marek Zjawin i inni 16-17.04.2011, Sala Senatu

XVI Ogólnopolski Zjazd Forum Studentów Uczelni Artystycznych 17-19.04.2011, Sala Teatralna

Spektakl operowy Xerxes Elżbieta Lejman-Krzysztyniak reżyseria, Tadeusz Zathey kierownictwo muzyczne, dyplomanci i studenci Wydziału Wokalnego 29.04.2011, Sala Teatralna Konkurs Małych Form Instrumentalnych Katedry Instrumentów Smyczkowych

Maj 2011 4-7.05.2011, Sala Teatralna, Filharmonia Wrocławska

Mistrzowski Kurs Dyrygencki prowadzony przez Maestra Tadeusza Strugałę

zakończony koncertem w Filharmonii Wrocławskiej Akademicka Orkiestra Symfoniczna, Dawid Jarząb, Katarzyna Tomala, MichałJuraszek, Ewelina Rożek

dyrygenci Program:

Stanisław Moniuszko Edvard Grieg

Bajka !Suita koncertowa Peer Gynt op. 46

Ludwig van Beethoven

/VSymfonia op. 60

18.05.2011, Sala Teatralna Koncert dyplomantów Wydziału Edukacji Muzycznej w ramach egzaminów licencjackich 24 i 25.05.2011, Sala Teatralna

Koncert dyplomantów Wydziału Edukacji Muzycznej w ramach egzaminów magisterskich Lipiec 2011 3-10.07.2011 III Letnia Akademia Muzyczna Jerzy Mrozik kierownictwo artystyczne Dariusz Bator kierownictwo organizacyjne

AWANSE, ODZNACZENIA I NAGRODY PRACOWNIKÓW AKADEMII MUZYCZNEJ IM. KAROLA LIPIŃSKIEGO WE WROCŁAWIU W ROKU AKADEMICKIM 2010/2011 STOPIEŃ DOKTORA SZTUKI UZYSKALI 1. Małgorzata Podzielny - stopień doktora w dziedzinie sztuki muzycznej, w dyscyplinie artystycznej dyrygentura, nadany na mocy uchwały Rady Wydziału Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu z dnia 4 listopada 2010 r.

Tomasz Głuchowski- stopień doktora w dziedzinie sztuki muzycznej, w dyscyplinie artystycznej instrumentalistyka, nadany na mocy uchwały Rady Wydziału instrumentalnego Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu z dnia 10 maja 2011 r.

Waldemar Gromolak - stopień doktora w dziedzinie sztuki muzycznej, w dyscyplinie artystycznej instrumentalistyka, nadany na mocy uchwały Rady Wydziału lnstrumentalnego Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu z dnia 13 września 2011 r.

STOPIEŃ DOKTORA HABILITOWANEGO SZTUKI UZYSKAŁ 1. Michał Micker- stopień doktora habilitowanego w dziedzinie sztuki muzycznej, w dyscyplinie artystycznej instrumentalistyka, nadany na mocy uchwały Rady Wydziału Instrumentalnego Akademii Muzycznej im. KaroIa Lipińskiego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2011 r.

12. prof. Mieczysław Stachura - Odznaka Honorowa Zasłużony dla Kultury Polskiej 13. st. wykł. z kwalif. I st. irena Olkiewicz Odznaka Honorowa Zasłużony dla Kultury Polskiej 14. mgr Edyta Gulanowska - Odznaka Honorowa Zasłużony dla Kultury Polskiej NOMINACJE

Prof. Grzegorz Kurzyński: 1. wybór na członka 12-osobowej Rady Głównej Stowarzyszenia Europejskich Uczelni Muzycznych (Association Européenne des Conservatoires, Académies de Musique et Musikhochschulen - AEC, Council member) wybór na członka 5-osobowego Europejskiego Komitetu Akredytacyjnego Stowarzyszenia Europejskich Uczelni Muzycznych (AEC Accreditation Committee) wybór na członka Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego

nominacja Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na eksperta bolońskiego nominacja Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na kierownika zespołu tworzącego Krajowe Ramy Kwalifikacji dla obszaru SZTUKA

TYTUŁ PROFESORA SZTUKI UZYSKALI

1.

Mieczysław Gawroński - tytuł profesora sztuki nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na mocy postanowienia z dnia 7 października 2010 r.

Marta Kierska-Witczak - tytuł profesora sztuki nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na mocy po-

NAGRODA INDYWIDUALNA MINISTRA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

1.

2.

prof. Grzegorz Kurzyński ad. Zbigniew Łuc (jako dyrektor Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej l i II st. im. Karola Szymanowskiego we Wrocławiu)

stanowienia z dnia 19 stycznia 2011 r.

MEDALE I ODZNACZENIA

1.

prof. Grzegorz Kurzyński - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski 2. prof. Tadeusz Górny - Zasłużony Kulturze Gloria Artis III stopnia - brązowy medal prof. wizyt. AM Mieczysław Gawroński - Medal Komisji Edukacji Narodowej prof. wizyt. AM Andrzej Tuchowski- Medal Komisji Edukacji Narodowej prof. AM Halina Bobrowicz - Medal Złoty za Długoletnią Służbę dr iwona Polak - Medal Złoty za Długoletnia Służbę p. Anna Kropidło - Medal Złoty za Długoletnią Służbę p. Krystyna Płaczek - Medal Złoty za Długoletnią Służbę st. wykł. Dorota Kanafa - Medal Srebrny za Długoletnią Służbę . prof. AM dr hab. Marta Kierska-Witczak- Medal Brązowy za Długoletnią Służbę . prof. Piotr Łykowski - Odznaka Honorowa Zasłużony dla Kultury Polskiej

NAGRODA REKTORA AKADEMII MUZYCZNEJ IM. KAROLA LIPIŃSKIEGO WE WROCŁAWIU- NAUCZYCIELE AKADEMICCY

soçonsnesvrve

wienia z dnia 4 sierpnia 2011 r.

NNHHHHHHHHHH i-›OtoœNann-bwmi-›o

Jarosław Pietrzak - tytuł profesora sztuki nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na mocy postano-

. . . . . . . . . . .

prof. Grażyna Bożek-Wota prof. Lidia Grzanka-Urbaniak prof. Piotr Łykowski prof. Agata Młynarska-Klonowska prof. Danuta Paziuk-Zipser prof. Grażyna Pstrokońska-Nawratil prof. AM Halina Bobrowicz prof. AM Marta Kierska-Witczak prof. AM Urszula Marciniec-Mazur prof. AM dr hab. Bogusława Orzechowska prof. AM Ewa Prawucka dr hab. Magdalena Blum-Rak dr hab. Anna Gągola dr hab. Joanna Subel dr hab. Jolanta Szybalska-Matczak ad. 2 kwalif. I st. Robert Kurdybacha ad. dr Iwona Polak st. wykł. z kwalif. I st. Bogusława Porębska st. wykł. z kwalif. l st. Irena Olkiewicz st. wykł. Katarzyna KamoIa-Łukasik as. Aleksandra Pijarowska

_NAGRODA REKTORA AKADEMII MUZYCZNEJ IM. KAROLA LIPIŃSKIEGO WE WROCŁAWIU PRACOWNICY NIEBĘDĄCY NAUCZYCIELAMI AKADEMICKIMI NAGRODA II STOPNIA

mgr Magdalena Beniuk płk Jan Deja Wojciech Dolik Cecylia Golonka Paweł Hałkiewicz mgr Łucja Hartleb Jolanta Nowocień Małgorzata Pal mgr Joanna Polak 10. Ewa Srokowska

wœprewpe

@WNSPF'PENNH

NAGRODA I STOPNIA mgr Maria Brzuchowska mgr inż. Maria Gosowska Elżbieta Grabiec Anna Kropidło Krystyna Płaczek mgr Ewa Sienkiewicz Irena Szczurek mgr Magdalena Tomczak Mieczysław Turański 10. mgr Magdalena Wiącek

Poniżej prezentujemy sylwetki nowo mianowanych profesorów:

Jarosław Pietrzak Ukończył z wyróżnieniem Liceum Muzyczne im. H. Wieniawskiego w Łodzi. Dalszą edukację muzyczną kontynuował w klasie skrzypiec prof. Zenona Brzewskiego w Akademii Muzycznej im.

F. Chopina w Warszawie, którą ukończył w 1986 roku. Jest laureatem Festiwalu Młodych skrzypków w Lublinie (1980) oraz Konkursu Muzyki Kameralnej im. K. Szymanowskiego w Łodzi (1986). Wielokrotnie brał udział w kursach mistrzowskich, gdzie pracował pod kierunkiem takich pedagogów, jak: Jean Fournier, lrena Dubiska, Wolfgang Marschner, Oleg Krysa, Renato de Barbieri oraz Zachar Bron. W 1988 roku został członkiem Polish Chamber Orchestra oraz orkiestry Sinfonia Varsovia. Z zespołami tymi dokonał wielu nagrań płytowych i telewizyjnych

oraz koncertował w większości krajów Europy, w Argentynie, Brazylii, Japonii i USA. Uczestniczył także w światowych tournée Menuhin Festival Orchestra pod dyrekcją sir Yehudi Menuhina.

Jest koncertmistrzem i jednym z założycieli powołanej w 1996 roku Wrocławskiej Orkiestry Kameralnej „Wratislavia". Prowadzi także ożywioną działalność solistyczną i kameralną. Jako solista występował w takich salach koncertowych, jak Queen Elizabeth Hall w Londynie, Teatro Colon w Buenos

Aires, Spivey Hall w Atlancie, City Hall w Glasgow oraz w FiIharmonii w Sofii. Wielokrotnie koncertował na festiwalu Musique et Amitie w Biel w Szwajcarii. W Polsce występował na wielu festiwalach, m.in. Forum Musicum, Wieczory w Arsena-

le, Warszawskie Spotkania Muzyczne, Musica Polonica Nova oraz Musica Electronica Nova. W swoim dorobku ma płytę Polish Violin Duos nagraną wspólnie ze skrzypkiem Bartłomiejem Niziołem, zawierającą utwory współczesnych kompozy-

torów polskich. Dokonał także nagrań koncertów kompozytorów barokowych, prowadząc od pulpitu koncertmistrza orkiestrę kameralną Filharmonii Wrocławskiej. Jest profesorem Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, gdzie od 1993 roku prowadzi klasę skrzypiec. Wykładał na Letnich Kursach Interpretacji Muzycznej w Dusznikach-Zdroju, prowadził także Kursy Mistrzowskie w Daejeon w Korei Południowej.

Mieczysław Gawroński Dyrygent, pedagog, nauczyciel akademicki. Pracę zawodową rozpoczął w 1966 roku w orkiestrze symfonicznej Filharmonii Wrocławskiej jako muzyk perkusista, studiując jednocześnie tę specjalność na Wydziale Instrumentalnym wrocławskiej PWSM. Po uzyskaniu dyplomu w 1970 roku podjął studia cIyrygenckie pod kierunkiem Tadeusza Strugały, zwieńczone dyplomem w 1975 roku. W latach 1974-1976 pracował jako kierownik muzyczny we Wrocławskim Teatrze Pantomimy kierowanym przez Henryka Tomaszewskiego. Do Filharmonii wrócił w roku 1976 na stanowisko muzyka solisty i asystenta dyrygenta, a od roku 1980 do 1996 objął stanowisko ll dyrygenta. W latach 1993-1998 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Kaliskiej. Prowadził liczne koncerty w kraju i za granicą, także na znanych festiwalach muzycznych (Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans, Festiwal Chopinowski w Dusznikach-Zdroju, Festiwal Muzyki Współczesnej we Wrocławiu i wielu innych).

Działalność pedagogiczną rozpoczął w 1971jako nauczyciel gry na perkusji w Szkole Muzycznej II st. w Wałbrzychu. W latach 1975-1993 związany był 2 Liceum Muzycznym we Wrocławiu jako nauczyciel perkusji i dyrygowania oraz dyrygent orkiestry symfonicznej i kameralnej. W roku 1990 zatrudniony został w Akademii Muzycznej we Wrocławiu na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii, gdzie

prowadził zajęcia z przedmiotów związanych z dyrygowaniem (m.in. czytanie partytur, propedeutyka dyrygowania, dyrygowanie na Wydziale IV). W 1993 uzyskał kwalifikacje pierwszego, a w 1995 - drugiego stopnia w Akademii Muzycznej w Krakowie, co zaowocowało otwarciem prowadzonej do dziś klasy dyrygentury. Równocześnie, w latach 1991-2004, kierował studencką orkiestrą symfoniczną.

W 1997 roku rozpoczął trwającą przez kolejnych 14 lat współpracę z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Pozna-

niu w Instytucie (obecnie Wydziale) Pedagogiczno-Artystycznym w Kaliszu (od 1999 na stanowisku profesora nadzwyczajnego

tej uczelni). Na obu uczelniach wypromował kilkudziesięciu magistrów sztuki (w Akademii Muzycznej ponad 10 dyrygentów), a w roku 2007 - doktora sztuki muzycznej w dziedzinie dyrygentury.

literatury chóralnej oraz seminarium pracy magisterskiej (była opiekunem 17 prac). W latach 2002-2007 była także wykładowcą Podyplomowych Studiów Nauczania Sztuki, Muzyki i Plastyki Szkolnej z Animacją Kultury.

W roku 2010 z rąk Prezydenta RP odebrał tytuł profesora sztuk muzycznych. Wielokrotnie recenzował dorobek artystyczny oraz rozprawy doktorskie i habilitacyjne w dziedzinie dyrygentury przeprowadzane w Akademiach Muzycznych w Krakowie i Poznaniu. Ponad 100 razy recenzował prace licencjackie i magisterskie na obu uczelniach. Pełnił lub pełni liczne funkcje (m.in. senator Akademii Muzycznej, przewodniczący Uczelnianej i Wydziałowej Komisji Wyborczej, członek Uczelnianego i Wydziałowego Kolegium Elektorów).

W macierzystej uczelni sprawowała różnorodne funkcje, z których najważniejsze to: członek Senatu Akademii Muzycznej (2005-2008), członek Rady Wydziału Edukacji Muzycznej (od 2003r.), członek senackich komisji uczelnianych: Komisji Dyscyplinarnej dla nauczycieli akademickich (od 2002 do chwili obecnej; od 2008 - wiceprzewodnicząca Komisji), Uczelnianej Komisji ds. Odznaczeń (2003-2008). Od 2007 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej we Wrocławiu; podejmując wiele inicjatyw dydaktycznych, artystycznych i naukowych, m.in. ogólnopolskie sympozja oraz warsztaty, cykle koncertowe (Historyczne Organy Dolnego Śląska, Koncerty Adwentowe u Paulinów), konkursy kompozytorskie, inicjatywy wydawnicze z zakresu wykonawstwa muzyki liturgicznej. Wszystkie one w dużej mierze aktywizują studentów specjalności muzyka kościelna, przez co stają się naturalnym inkubatorem muzycznej działalności kolejnego pokolenia.

Za pracę pedagogiczną i artystyczną otrzymał wiele nagród, m.in. Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania III st., nagrodę Kuratorium Oświaty i Wychowania we Wroclawiu, nagrodę l st.

Rektora Akademii Muzycznej we Wrocławiu, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury.

Marta Kierska- Witczak Urodzona we Wrocławiu w rodzinie z muzycznymi i pedagogiczny-

mi tradycjami. Absolwentka XII LO we Wrocławiu (świadectwo z wyróżnieniem); w 1985 podjęła studia psychologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim (1985-1990). Rozpoczętą we wrocławskiej PSM I st. im. G. Bacewicz edukację muzyczną, kontynuowała w PSM II stopnia im. R. Bu-

kowskiego we Wrocławiu, aby następnie, równolegle ze studiami humanistycznymi, studiować na Wydziale Wychowania Muzycznego AMKL (klasa dyrygowania prof. Marii Oraczewskiej-Skorek; dyplom z wyróżnieniem - 1990). Dwukrotna stypendystka MKiS, uczestniczka Bałtyckiej Letniej Akademii Muzycznej w Państwowym Konserwatorium im. M. Rimskiego-Korsakowa w Leningradzie (1989), studiowała też w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (Podyplomowe Studium Emisji Głosu, 1990-1992).

Już podczas studiów brała czynny udział w studenckim życiu muzycznym; w zespole poezji śpiewanej prezentowała autorskie aranżacje na „niezależnych" scenach Wrocławia.

W charakterze korepetytora i akompaniatora współpracowała z wrocławskimi teatrami, występując w regularnych spekta-

klach. Zaangażowana w działalność organizacyjną była członkiem Zarządu NZS, prezesem Chóru Akademickiego Feichtinum, chórzystką Chóru DA Szumiący Jesion.

Od 1990 roku zatrudniona w AMKL we Wrocławiu przeszła wszystkie szczeble rozwoju naukowego: przewód kwalifik. I st. (1997); przewód habilitacyjny (2003) oraz postępowanie o nadanie tytułu profesora sztuki muzycznej- w Akademii Muzycznej w Krakowie (2010). Obecnie prowadzi zajęcia z dyrygowania, metodyki prowadzenia zespołów, specjalistycznej

Od roku 2008 M. Kierska-Witczak sprawuje funkcję Koordynatora Uczelnianego Dolnośląskiego Festiwalu Nauki, w ramach którego do chwili obecnej zorganizowała 70 edukacyjno-artystycznych zdarzeń we Wrocławiu i pięciu miastach

Dolnego Śląska.

W latach 1990-1998 pracowała w PSM II st. we Wrocławiu. Z utworzonymi zespołami: orkiestrą i chórem przeprowadziła kilkadziesiąt koncertów na Dolnym Śląsku i za granicą. Współpracowała z Projektem Śpiewający Wrocław. Wielokrotnie przeprowadziła konsultacje metodyczne, warsztaty i wykłady z zakresu chóralistyki w kraju i za granicą, także w ramach wyjazdów stypendialnych (Białoruś, Bułgaria, Chorwacja, Niemcy, Norwegia, Rumunia, Włochy). Była wielokrotnie członkiem jury regionalnych i ogólnopolskich konkursów chóralnych, pełniła funkcję sekretarza jury Międzynarodowego Turnieju Dyrygentury Chóralnej W stronę polifonii (2005-2011), była kierownikiem ostatniej edycji Turnieju (grudzień 2011).

Zatrudniona na Politechnice Wrocławskiej od 1993 jest kierownikiem artystycznym Chóru Kameralnego Politechniki Wrocławskiej Consonanza, z którym poprowadziła kilkaset koncertów w kraju iw Europie, biorąc udziałw wielu konkursach i festiwalach muzycznych. Efektem tych prezentacji są liczne nagrody zespołu, a także nagrania fonograficzne.

Członek sekcji polskiej Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Gregoriańskich, Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych, wiceprezes Śląskiego Towarzystwa Muzyki Kościelnej.

Za swoją działalność wielokrotnie nagradzana przez Rektora Akademii Muzycznej oraz Politechniki Wrocławskiej, otrzymała także Brązowy Krzyż Zasługi.

GAMa Z PRAC SENATU AKADEMII MUZYCZNEJ IM. KAROLA LIPIŃSKIEGO WE WROCŁAWIU W roku akademickim 2010/2011 Senat Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu obradował na

ośmiu posiedzeniach. Sześć posiedzeń Senatu miało charakter roboczy. Odbyły się ponadto dwa posiedzenia nadzwyczajne. Łącznie w roku akademickim 2010/2011 Senat Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu podjął 42 uchwały.

adzwyczajne posiedzenie Senatu Akademii MuzyczN nej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 5 listopada 2010 r.

Uchwała nr 2/2010/2011 z dnia 1 XII 2010 r. w sprawie przyjęcia protokołu z nadzwyczajnego posiedzenia Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 5 XI 2010 r.

Gościem nadzwyczajnego posiedzenia Senatu w dniu 5 listopada 2010 r. był Pan Rafał Dutkiewicz, Prezydent Wrocławia. Podczas posiedzenia podpisana została umowa pomiędzy Gminą Wrocław a Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w sprawie możliwości użytkowania przez Akademię Muzyczną saI koncertowych obiektu Na-

Uchwała nr 3/2010/2011 z dnia 1 Xii 2010 r. w sprawie wyrażenia opinii na temat wdrożenia w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu karty pra-

rodowe Forum Muzyki, po jego wybudowaniu i oddaniu do

rzeczowo-finansowym Akademii Muzycznej im. Karola Li-

eksploatacji oraz w sprawie podejmowania przez Akademię Muzyczną wraz z Gminą Wrocław wspólnych działań edukacyjnych. Ponadto Pan Rafał Dutkiewicz zapewnił P.T. Senatorów o woli rychłego zakończenia działań związanych ze sprzedażą Akademii Muzycznej nieruchomości zabudowanej położonej przy ul. Podwale 13 we Wrocławiu.

pińskiego we Wrocławiu

Posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 1 grudnia 2010 r.

cowniczej Uchwała nr 4/2010/2011 z dnia 1 XII 2010 r. w sprawie

upoważnienia Rektora do dokonywania zmian w planie

Posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 26 stycznia 2011 r.

Uchwała nr 5/2010/2011 z dnia 26 I 2011 r. w sprawie przyjęcia protokołu z posiedzenia Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 1 XII 2010 r.

Uchwała nr 6/2010/2011 z dnia 26 i 2011 r. w sprawie wy0

Uchwała nr 1/2010/2011 z dnia 1 XII 2010 r. w spra-

rażenia zgody na dokonanie zakupu nieruchomości zabu-

wie przyjęcia protokołu z posiedzenia Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu

dowanej położonej przy ul. Podwale 13 we Wrocławiu

22 IX 2010 r.

uczestnictwa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego

Uchwała nr 7/2010/2011 z dnia 26 I 2011 r. w sprawie

we Wrocławiu w dalszych działaniach związanych z tworzeniem Wrocławskiej Unii Akademickiej Uchwała nr 8/2010/2011 z dnia 26 I 2011 r. w sprawie wyboru podmiotu do badania sprawozdania finansowego Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu za rok 2010 Uchwała nr 9/2010/2011 z dnia 26 I 2011 r. w sprawie

zatwierdzenia terminów egzaminów wstępnych na I rok studiów, na rok akademicki 2011/2012 Nadzwyczajne posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 16 lutego 2011 r.

Uchwała nr 10/2010/2011 z dnia 16 II 2011 r. w sprawie

wyrażenia zgody na zawarcie przez Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu umowy z głównym

wykonawcą robót budowlanych dla inwestycji Rozbudowa Akademii Muzycznej we Wrocławiu - budowa sali muzyczno-dydaktycznej wraz z infrastrukturą (budowa budynku E) firmą BUDIMEX SA., z siedzibą w Warszawie Posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 23 marca 2011 r.

Uchwała nr 11/2010/2011 z dnia 23 III 2011 r. w sprawie przyjęcia protokołu z posiedzenia Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 26 I 2011 r.

Uchwała nr 12/2010/2011 z dnia 23 III 2011 r. w sprawie przyjęcia protokołu z nadzwyczajnego posiedzenia Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 16 II 2011 r.

Uchwała nr 13/2010/2011 z dnia 23 III 2011 r. w sprawie wyrażenia opinii w sprawie wysokości opłat związanych z tokiem studiów na rok akademicki 2011/2012

Uchwała nr 14/2010/2011 z dnia 23 III 2011 r. w sprawie wyrażenia opinii w sprawie wysokości opłat za studia na rok akademicki 2011/2012 Uchwała nr 15/2010/2011 z dnia 23 III 2011 r. w sprawie określenia zasad i trybu udzielania urlopów wypoczynkowych nauczycielom akademickim Posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 27 kwietnia 2011 r.

Uchwała nr 16/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie przyjęcia protokołu z posiedzenia Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 23 III 2011 r.

Uchwała nr 17/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie uchwalenia Regulaminu studiów Akademii Muzycznej im.

Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 18/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie uchwalenia Regulaminu studiów III stopnia (doktoranckich) Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 19/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie wyrażenia zgody na zawarcie przez Akademię Muzyczną

im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu z Wrocławskim Centrum Zdrowia Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej z siedzibą we Wrocławiu umowy nieodpłatnego udostępnienia pomieszczeń w budynku przy ul. PodwaIe 13 we Wrocławiu Uchwała nr 20/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie wyrażenia zgody na ustanowienie hipoteki na nieruchomości zabudowanej przy ul. Podwale 13 we Wrocławiu Uchwała nr 21/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie ustalenia warunków i trybu rekrutacji oraz zakresu egzaminów wstępnych na I rok studiów niestacjonarnych III stopnia na rok akademicki 2011/2012 w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 22/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie ustalenia warunków i trybu rekrutacji oraz zakresu egzaminów wstępnych na i rok studiów stacjonarnych i niestacjonarnych I, II, III stopnia na rok akademic-

ki 2012/2013 w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 23/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie wyrażenia opinii na temat zatrudnienia mgr inż. Danuty

Koprowskiej na stanowisku Kanclerza Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 24/2010/2011 z dnia 27 IV 2011 r. w sprawie wyrażenia opinii na temat przystąpienia Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu do Dolnośląskiej Rady Przedsiębiorczości i Nauki Posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 25 maja 2011 r.

Uchwała nr 25/2010/2011 z dnia 25 V 2011 r. w sprawie przyjęcia protokołu z posiedzenia Senatu Akademii

Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 27 !V 2011 r.

Uchwała nr 26/2010/2011 z dnia 25 V 2011 r. w sprawie ustalenia warunków i trybu rekrutacji oraz zakresu egza-

_-

0

0

0

minów wstępnych na I rok studiów stacjonarnych i niestacjonarnych pierwszego i drugiego stopnia, niestacjonarnych trzeciego stopnia - doktoranckich oraz podyplomowych dla cudzoziemców na rok akademicki 2011/2012 i 2012/2013 oraz warunków i trybu rekrutacji oraz zakresu egzaminów wstępnych na I rok studiów niestacjonarnych pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia prowadzonych w języku angielskim na rok akademicki 2012/2013 w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 27/2010/2011 z dnia 25 V 2011 r. w sprawie zatwierdzenia zbadanego przez biegłego rewidenta sprawozdania finansowego Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu za rok 2010 Uchwała nr 28/2010/2011 z dnia 25 V 2011 r. w sprawie uchwalenia planu rzeczowo-finansowego Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu na rok 2011 Uchwała nr 29/2010/2011 z dnia 25 V 2011 r. w sprawie wyrażenia opinii na temat mianowania dr hab. Jolanty Szybalskiej-Matczak na stanowisko profesora nadzwyczajnego

0

Uchwała nr 30/2010/2011 z dnia 25 V 2011 r. w sprawie wyrażenia zgody na zawarcie przez Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu z Wrocławskim Centrum Zdrowia Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej z siedzibą we Wrocławiu umowy nieodpłatnego udostępnienia nieruchomości przy ul. Podwale 13 we Wrocławiu

Posiedzenie Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 21 września 2011 r.

0

$‑

Uchwała nr 31/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie przyjęcia protokołu z posiedzenia Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dniu 25 V 2011 r.

Uchwała nr 32/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie

wyrażenia zgody na przekształcenie Studia Technik Audiowizualnych ze Studiem Nagrań, Pracownią Muzyczno-Komputerową i Fonoteką w Studio Technik Multimedialnych ze Studiem Nagrań, Mediateką i Centrum Informatycznym 0

Uchwała nr 33/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie

.

wyrażenia opinii na temat Regulaminu Studia Technik Multimedialnych ze Studiem Nagrań, Mediateką i Centrum Informatycznym Uchwała nr 34/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie wyrażenia zgody na utworzenie Studium Pedagogicznego w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

$‑

Uchwała nr 35/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie

wyrażenia zgody na utworzenie English Division w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu 0

Uchwała nr 36/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie

wyrażenia opinii na temat Kodeksu Etyki Studenta Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu $‑

Uchwała nr 37/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie

wyrażenia opinii na temat Kodeksu Etyki Doktoranta Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

Uchwała nr 38/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie wyrażenia opinii na temat Kodeksu Etyki Pracownika Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 39/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie zatwierdzenia rocznego sprawozdania JM Rektora z działalności Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w roku akademickim 2010/2011 Uchwała nr 40/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie

powołania Kapituły Dyplomu Honorowego Primus Inter Pares w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 41/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad pobierania opłat za świadczone usługi edukacyjne oraz w sprawie trybu i warunków zwalniania w całości lub części z tych opłat studentów i doktorantów w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Uchwała nr 42/2010/2011 z dnia 21 IX 2011 r. w spra-

wie zgłoszenia kandydatów na członków Polskiej Komisji Akredytacyjnej

Agnieszka Stobiecka-Prokop

STRATEGIA, TAKTYKA I NARZĘDZIA PROMOCYJNE UCZELNI podstaw tworzenia nowoczesnej, a przede wszystkim skutecznej strategii promocyjnej wyższej uczelni arty-

stycznej winno leżeć przekonanie, że niezbędny jest zbiór działań, taktyk i narzędzi przygotowanych według precyzyjnego planu, opierających się na wytyczonych celach i priorytetach. Ze względu na ścisły związek działalności dydaktycznej z działalnością artystyczną, wynikający ze specyfiki wyższej uczelni artystycznej, strategia promocji w Akademii Muzycznej obejmuje obydwa obszary działalności. W ostatnich kilku latach utrwalanie pozytywnego wizerunku wpływające_ go na kształtowanie opinii i świadomości odbiorców stało się

nym: ewentualnym kandydatom na studia, absolwentom, melomanom, mieszkańcom Wrocławia i Dolnego Śląska korzystającym z oferty koncertowej. Dzięki dostosowaniu do najnowszych wymogów witryna zapewnia bezpieczeństwo użytkowników, możliwość dalszego jej rozwoju zgodnie z najnowszymi

trendami oraz czytelność dla mechanizmów Google, co wpływa na pozycjonowanie strony w najpopularniejszej wyszuki-

warce internetowej. Oprócz nowej odsłony serwisu internetowego Akademia redaguje portal informacyjno-społecznościowy GAMa, zawierający relacje, wywiady, fotoreportaże z ważniejszych wydarzeń, sentencje, artykuły prezentujące sylwetki

ważnym elementem w funkcjonowaniu Akademii.

Artystów i Pedagogów związanych z naszą Uczelnia.

Jednym z najistotniejszych zrealizowanych w ostatnim czasie działań promocyjnych było przygotowanie i wdroże-

Akademia Muzyczna we Wrocławiu prowadzi bardzo bogatą działalność artystyczną, organizując corocznie blisko czterysta imprez, otwartych dla publiczności, które promuje

nie nowoczesnego, zmodernizowanego serwisu interneto-

wego. Profesjonalna, na bieżąco aktualizowana strona internetowa, jako źródło informacji służy zarówno odbiorcom wewnętrznym: studentom, pracownikom uczelni, jak i zewnętrz-

w mediach regionalnych i ogólnopolskich poprzez stałe prze-

kazywanie informacji w postaci newsletterów, bezpośrednie kontakty z przedstawicielami prasy, radia i telewizji, organizo-

Parni xwismoścxmm Aniaww“ Awm.. Mmm., ma Kamix pruuhtgo w: ondavnu Dzisax Sąiminnlnv Mamina. Walerii, windnmiena

WII-IHI MÄEII'V 'nym III! N1104' dumy Wldll on, I' (mka »hm

funk:. nuh llk »Mła ddm/m 04 mm oplu [ma: ody IMI

m“mmmumbokhn tym, [takimi/!umiem Dum, Mtv Hulu/0 Intl II' I oddali.“ !VIM tm., MIMI! von hmm MMHW!

.

Hammhaammmp"

Do

$: „M .x-j-L'x-n .wmu .w $z.L$:$‑m $‑$, $: w.

M

w,

$:

e n

,

.

'8

"' a"

.

I' C(- H

i .I

z , I $, .

I

Warstwy I zakresu Wium?“ "|le

$‑

\\ „hivkrjuiv

t.

u$‑vu;;.11$‑$,.w1$2.‐i$o.$‑$‑e$‑$‑m$Ii$‑.

W w

I

”kwame: 'samcem` Ama-il: i .osm ma

$‑

I $‑

Almonda KIWI! I Jm “Hub lotu!! bill

mm ”mula Muamntw mmm

mamma mn :1de m w »pau ma mku W Ĺxlwlült

sag

SPOŁECZNOŚĆ

““95“" MUZYCZNE' ws WRQCŁAWIU 4 VXA

$J.$O$W$,$X$?||$J$W

tomm“..WœW w. m.

:5 "vu ›2" 'xx !LJW-'vnmthnęw›pw tym":

"54... mwt- :st .$‑$‑ w ;acm wx w m.. „a max-u wam wmu: ma:: :In-K ':rWTFŻZPüK

uczom KIWI J610! Uplink!

W mum m

m W uwaman umk: ma; !Wt num IM WWW W?” [II umwüawàaàmgmnwxwmw W w m :w w mm

Mm

mam na; częsc-”vm m 'w $1$1$‑ w

WUW W mm

nas

, ;*

„, : nwy“ ;: I

Mmmm. ma.“ W

*1 :

: ;2

po

;Mmswtgomci

mm w roku w» mam umam Wswœwalmgmwwm na "”33›2??“ nm”32"# m mov ”na:mmm 'W'

wm alumaty": 'mmhmmlszu :emm

mm w W aul'pmm1 'w 'mi

wWWmanunummm? na ›wnmbuw ra w“mam swmvgmn! ma ma crv-:nun wm na Womn! “mwmw

W

:

wnowym mw mwmw mm mm mm W z mum

WW

*

I!" :w av MII. 93r» pow twm ma WMM. MW| :mm mm m m raw ow "wlz” WKMWWM am

WMM WW

w

: mmuminka: „ ,, '

; wru w I n . ›za w w mm: «awm l novum. :mm ›w Wuwua" mtm uchhh nonummy wu. ›vi-mlm murawy W: x ma nam npm: gramu Wm I: „amwnm

4 mm $e »i M 6' cm ›i w na . , , I 0 v .I II

Wywiady. relacje. rœcnzje

AKADEMII MUZYCZN Ei

A, Kubas i JJ. Bakun $m, Festiwalu w Duchom

WE WROCŁAWIU

lellndrl thu I J." Jikuh luku" by“ wam ?usuwam Muzyczni:: W!" MGW', MN GGB" sil w hpm !Iun mku w Cl'ülimv

“ ..I-.:onaaa

.:I w tv 30-»

iwan Roth we Wrocławiu

ummwrwwd I ur lvixirdcm IMIÓIIIWIIKIVI w wum Iwono wm- w Akna-mił

nununu $1 ma wiko.

"II" I III'

Knnkurs planistyczny „a mnw śwlmu

O kailinvm :u: Iukewe aratrom Dumania : iokkim nmnwnmlm oka ("I ?“9de W IHIHGMIHM KOMNVIII CHUDIHGWIIIWI).

„w Mamllwmnéwzummm mmrmwmlw'lmmz

wwogenannt' ›mtx ma wanna vm enwu mm 'wmn ›wm $‑ Wow-IMM. mmhmm :maaasa mwmw *Mm

›umk »swm no» wm 1 mmm mmmi Wumm ma: nanią :0 m

ciadmania ;nn

I

ARCHIWUM

_studia, a także poprzez współpracę z wydawnictwami edukacyj-

nymi, takimi jak Telbit czy Perspektywy. U progu każdego nowego roku akademickiego przygotowywany jest Przewodnik dla studentów, naukowców, twórców, pomagający w aplikowaniu o stypendia na realizowanie projektów artystycznych.

W strategii promocji Akademii Muzycznej istnieje wie-

Ie elementów, które są w trakcie przygotowywania i realizacji. W najbliższym czasie planuje się opracowanie i wdroże-

nie Systemu Identyfikacji Wizualnej Uczelni, czyli zbioru reguł, standardów i wzorów stosowanych oraz przestrzeganych przez społeczność akademicką na wszelkich drukach użytkowych i materiałach promocyjnych. System identyfikacji Wizualnej gwarantuje rozpoznawalność instytucji i jej marki. Rozpoczęły się prace nad modernizacją portalu informacyjno-społecznościowego GAMa. Portal ten, oprócz kon-

tynuacji stałych cyklów tematycznych, stanie się miejscem promocji dla studentów, pedagogów, wydarzeń, wymiany informacji dotyczącej koncertów lub ofert artystycznych, ciekawostek muzycznych i ogłoszeń dla młodzieży studenckiej.

Planowane jest także opracowanie nowych, interesujących

gadżetów promocyjnych z nadrukiem logo Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

KALE

DARIUM

,at „ 20:1.

Co Jest Grane?

maj 2011

wanie konferencji prasowych i briefingów. Szczególnie znaczące wydarzenia artystyczne Akademii są utrwalane i dokumentowane w postaci realizowanych nagrań płytowych, służących do celów promocyjnych i archiwalnych. Właściwe miejsce dla promocji imprez Akademii stanowi także utworzony nowy profil Uczelni w portalu społecznościowym Facebook.

MUZYCZNEJ:

Od trzech lat opracowywane jest i wydawane Kalendarium zawierające ofertę ważniejszych imprez artystycznych

oraz wybranych projektów naukowych Akademii, realizowanych w danym roku akademickim, adresowanych do szerokiej publiczności. Uczelnia korzysta ze stałych rubryk reklamowych w prasie, promując się systematycznie w takich

miesięcznikach kulturalnych i magazynach muzycznych, jak „Co Jest Grane”, „Ruch Muzyczny” czy „Twoja Muza". Anonse koncertów, festiwali, konkursów, kursów mistrzowskich, sesji i sympozjów są również przygotowywane w Uczelni w posta-

ci afiszy, plakatów, często dwujęzycznych folderów, programów koncertów, zaproszeń, dystrybuowanych w ośrodkach muzycznych, instytucjach kultury, szkołach, uczelniach wyższych. Akademia przygotowuje foldery promocyjne i prezentacje multimedialne, informujące 0 całokształcie działalności uczelni ijej rozwoju na rozmaitych płaszczyznach, stanowią-

m

1,514., igłą.;iii'oę'JCHPMCOWNMW

‹;›i $w 'wnim ›zr 'DYPLOMANTOW WYDZIAŁU ioumUI MUŻVCINU

ce często cenne źródło informacji dla potencjalnych partne-

$ę$z0$‑$‑$‑$OWu0ś|$f$Ow

rów projektów i sponsorów.

Oferta edukacyjna Akademii Muzycznej we Wrocławiu prezentowana jest w postaci Informatora dla kandydatów na

..mowilammv

81

Zapowiedź...

FESTIWAL WYOBRAŹNI MUZYCZNEJ mYear Konkurs umiejętności słuchowych dla uczniów i studentów, a także szkolenie dla studentów i nauczycieli przedmiotów teorii muzyki, połączone z prezentacją ich pomysłów metodycznych

dniach 9-11 marca 2012 r. odbędzie się w naszej W uczelni szczególne wydarzenie, niemające precedensu w szkolnictwie muzycznym w Polsce, do_tyczące zajęć kształcenia słuchu i ich korelacji z praktyką wykonawczą. Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu i Centrum Edukacji Nauczycieli Szkół Artystycznych w Warszawie (CENSA) wspólnie organizują Festiwal Wyobraźni Muzycznej mYear. W swej bogatej formule stanowić on będzie nawiązanie m.in. do dotychczasowej praktyki organizacji imprez w zakresie umiejętności słuchowych, które odbywały się pod zwyczajową nazwą: Olimpiada Słuchowa.

Także i teraz wszystkie zadania dotyczyć będą praktycznego wykorzystywania wiedzy o muzyce i słuchu muzycznego w sposób nieszablonowy i inspirujący do twórczych przemyśleń. Nie bez powodu bowiem nazwa imprezy odwołuje się właśnie do wyobraźni jako niezbędnego atrybutu działań artystycznych. Konkurs słuchowy odbędzie się w dwóch kategoriach wiekowych: dla uczniów oraz w kategorii „open” dla studentów i wszystkich chętnych bez ograniczenia wieku.

Formułę festiwalu należy postrzegać jako okazję dokonania przeglądu różnorodnych koncepcji i zagadnień związanych z dzisiejszą dydaktyką. Dlatego znaczące miejsce wśród wydarzeń zaplanowanych podczas mYear zajmą propozycje skierowane do nauczycieli. Wielu pedagogów, dzięki bogatej praktyce, wypracowuje metody, których wartość i skuteczność jest nierzadko ogromna, ale może pozostać niezauważona, niedoceniona. Festiwal mYear to właściwy

czas i miejsce, by pomysły te ujrzały światło dzienne! Właśnie stąd zrodziła się idea konkursu pomysłów metodycznych dla nauczycieli szkół muzycznych i studentów studiów II stopnia.

Można w nim zaproponować przedstawienie fragmentu Iekcji otwartej, podczas której znalazłaby zastosowanie owa autorska koncepcja, pomoc dydaktyczna, metoda. Nauczycielom i studentom wybranym na podstawie nadsyła-

nych zgłoszeń organizatorzy udzielą pomocy w przygotowaniach i prezentacji. Laureaci - autorzy, których pomysły zyskają szczególne uznanie w oczach konkursowego jury - zostaną uhonorowani nagrodami.

Inną okazją uczestnictwa w festiwalu jest zgłoszenie udziału w formule szkoleniowej. Na nią składać się będą: przygotowany przez CENSA wykład z ćwiczeniami- poświęcony psychologicznym pułapkom oceniania na lekcjach teorii muzyki, obserwacja zajęć otwartych prezentowanych w konkursie pomysłów metodycznych, a także śledzenie zmagań uczestników konkursu słuchowego. Na zakończenie festiwalu wszyscy, niezależnie od wieku, osiągnięć i wcześniejszego zaangażowania, będą mogli wziąć udziałw zespołowej grze miejskiej, kiedy to łącząc się w grupy, staną przed ostatnim przygotowanym dla nich zadaniem. A zatem atrakcji nie zabraknie!

Nowy edukacyjny festiwal ma szansę stać się cennym punktem odniesienia w codziennej pracy wielu nauczycieIi oraz źródłem inspirujących artystycznie reminiscencji dla uczestników konkursów. Dla uczelni będzie okazją poszerzenia obszaru dotychczasowych badań oraz wpisze się w tradycję aktywnego uczestnictwa w kształtowaniu i propagowaniu wzorców nowoczesnego nauczania teorii mu-

zyki. Festiwal będzie też jednym z istotnych działań, które mają na celu ugruntowanie pozycji Akademii Muzycznej im.

Karola Lipińskiego jako przodującego muzycznego ośrodka akademickiego. Trzy konkursowe dni między 9 a 11 marca 2012 roku przyniosą oprócz pokazu praktycznych zastosowań słuchu muzycznego także porcję zdrowej konkursowej rywalizacji, przesyconej dobrą atmosferą i... odrobiną zabawy. Pozostaje trzymać kciuki, by udziałem uczestników również z naszej uczelni (na których liczne zgłoszenia mamy nadzieję!) stały się nie tylko atrakcje, lecz także laury Festiwalu Wyobraźni Muzycznej mYear 2012.

Szczegóły na stronie internetowej: www.mYear.pl

GAMa PUBLIKACJE WYPANE PRZEZ AKADEMIĘ MUZYCZNĄ IM. KAROLA LIPINSKIEGO W ROKU AKADEMICKIM 2010/201 1 Ewa Koiin

Krytyka muzyczna. Skrypt dla studentów akademii muzycznych i uniwersytetów

Ewa Kofin

Krytyka muzyczna

Autorka kompleksowo nakreśla problematykę związaną z krytyką muzyczną. Rozpoczyna od rozważenia istoty i celu krytyki muzycznej, następnie zajmuje się zagadnieniem kompetencji profesjonalnych krytyka, akcentując przy tym związane z ową społeczną funkcją problemy natury etycznej, po czym przechodzi do kwestii warsztatowych. Omawia kryteria, jakimi zazwyczaj kierują się krytycy formułujący oceny dzieł muzycznych i ich wykonań, daje wskazówki dotyczące formy recenzji ijej cech językowych, a także analizuje różnice pomiędzy specyfiką wypowiedzi krytycznych przeznaczonych dla różnych rodzajów mediów, w tym prasy, radia i telewizji. Czytelnik znajdzie w skrypcie zarówno ważkie tematy do przemyśleń związanych z istotą funkcji krytyka muzycznego, jak i praktyczne wskazania ułatwiające codzienną praktykę recenzencką.

Ewa Kofin jest najdłużej działającym we Wrocławiu krytykiem muzycznym. Przez 17 lat była stałą recenzentką „Słowa Polskiego”, ściślej współpracowała też z „Ruchem Muzycznym” i „Odrą", sporadycznie zaś - z różnymi innymi czasopismami. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną we Wrocławiu (teoria muzyki), doktorat uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim (muzykologia). Pracą pedagogiczną związała się 2 Państwową Średnią Szkołą Muzyczną we Wrocławiu, którą kierowała przez sześć lat, następnie z Instytutem Kulturoznawstwa i Katedrą Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie wykłada do tej pory, oraz z Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Oprócz recenzji, książek i artykułów naukowych ma w dorobku opracowanie 14 książek programowych Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans.

Oblicza romantyczności w muzyce polskiej od Chopina

do czasów współczesnych Praca zbiorowa pod red. Doroty Kanafy i Krzysztofa Stefańskiego $ff$jblicza W 1111123709 POISkleJ

Publikacja stanowi zbiór referatów wygłoszonych 21 kwietnia 2010 roku w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu podczas Ogólnopolskiej Studenckiej Konferencji Naukowej zatytułowanej Oblicza romantyczności w muzyce polskiej od Cho-

0d Chopina

pina do czasów współczesnych. Idea organizacji studenckiej konferencji naukowej zro-

do czasów

dziła się pod koniec roku akademickiego 2008/2009 i wynikła z chęci aktywizacji śro-

rmnantyczności‑ _

współczesnych $J W

dowiska studentów teorii muzyki oraz nawiązania kontaktów z reprezentantami innych uczelni w Polsce. Poszukując tematu, który mógłby wzbudzić szerokie zainteresowanie, organizatorzy konferencji zwrócili uwagę na przypadające w 2010 roku jubileusze: przede wszystkim 200. rocznicę urodzin Fryderyka Chopina, ale także 150. rocznicę urodzin Ignacego Jana Paderewskiego oraz 20. rocznicę śmierci Andrzeja Krzanowskiego, którego Andrzej Chłopecki nazwał „Chopinem akordeonu”. Aby w pewien sposób nawiązać do wszystkich tych rocznic, konferencja nie była poświęcona żadnej z tych postaci, tylko idei, która zdawała się je łączyć -idei romantyczności.

Tematyka artykułów zawartych w książce sięga od twórczości Fryderyka Chopina ijej rezonansu do romantycznych inspiracji w twórczości kompozytorów dwudziestowiecznych Krzysztof Stefański (fragment zamieszczonego w książce tekstu redakcyjnego)

Anna Kierska

Nauczanie gry na fortepianie - powołanie, umiejętność, wiedza Propozycje dla metodyków Przewodnik dla pedagogów

Arma Hit-isla;]

Nauczanie gry na fortepianie r powolanie, umiejętność, wiedza

Podręcznik dla studentów Książka Anny Kierskiej stanowi kompendium wiedzy na temat nauczania gry na fortepianie. Autorka wyczerpująco przedstawia różnorodne kwestie pianistyczne, które dopełnia wiadomościami z zakresu pedagogiki, psychologii, anatomii, fizjologii i instrumentoznawstwa. Powołuje się przy tym na bogatą literaturę przedmiotu, 3 wszystkie treści wzbogaca swoimi przemyśleniami i sugestiami, zweryfikowanymi przez wieloletnią własną praktykę pedagogiczną. Na kartach książki czytelnicy znajdą prezentację różnych metod pracy możliwych do zastosowania w nauczaniu początkowym oraz na dalszych etapach kształcenia pianistycznego. Kolejne zagadnienia autorka omawia z teoretycznego punktu widzenia oraz podaje przykłady ćwiczeń przydatnych w trakcie praktycznego opanowywania poszczególnych problemów.

anwmuw

Anna Kierska studia pianistyczne rozpoczęła w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, a ukończyła je w uczelni wrocławskiej. Już w czasie studiów podjęła pracę pedagogiczną w podstawowym szkolnictwie muzycznym, a po otrzymaniu absolutorium przyjęła propozycję pracy na kursie średnim w Szkole Muzycznej w Legnicy oraz okresowo w Szkole Muzycznej II st. we Wrocławiu. W 1960 roku została zatrudniona w ówczesnej PWSM we Wrocławiu (od 1981 roku Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego), w której to uczelni pracowała do 2002 roku, prowadząc zajęcia w zakresie gry na fortepianie na Wydziale Edukacji Muzycznej, Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii oraz na Wydziale Wokalnym. Od roku 1974 prowadziła przedmiot „metodyka nauczania gry na fortepianie" na Wydziale Instrumentalnym i na Wydziale Edukacji Muzycznej. Dla potrzeb obu wydziałów stworzyła własne autorskie programy nauczania tego przedmiotu.

W roku akademickim 2010/2011 pod auspicjami Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego ukazały się także dwie książki będące częściami opisowymi rozpraw habilitacyjnych pracowników uczelni:

Marcin Bortnowski

0 naturze dzieła muzycznego. Komentarz do utworu ...Zapatrzony w serce światła, w ciszę wraz z partyturą tego utworu

Piotr Rojek Toccata organowa w rozwoju historycznym, zaopatrzona w płytę z nagraniami wielkich toccat organowych dziewięciu kompozytorów w interpretacji autora Obie prace są dostępne do wglądu w Bibliotece Głównej Akademii, a także w siedzibie Wydawnictwa.

_Od wielu lat Akademia Muzyczna im. Karola Li ińskiego współpraCä/e w zakresie wydawania książek z Polskim Stowarzyszeniem edagogów Śpiewu. roku akademickim 2010/2011 w ramach tej współpracy ukazały sze dwie pozycje:

Wojciech Benedykt Jankowski Kształcenie wokalisty. Wybrane problemy Wojciech Jankowski od początku działalności naukowej i dydaktycznej okazuje wszechstronne zainteresowanie teorią pedagogiki muzycznej. Ważne miejsce w jego działaniach zajmuje wokalistyka, i to w bardzo szerokim zakresie; od problemów metodycznych i programowych, poprzez historię wokalistyki i pedagogiki wokalnej, aż po zagadnienia organizacji nauczania śpiewu solowego. Już wlatach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku ściśle współpracował z Ireną Faryaszewską w programowaniu i realizowaniu istotnych dla rozwoju sztuki wokalnej Seminariów dla młodych pedagogów wokalistów organizowanych przez wiele lat w Warszawie. Później w ramach Instytutu Pedagogiki Muzycznej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie podejmował szereg ciekawych inicjatyw stanowiących ważny wkład do pogłębienia teorii i udoskonalenia praktyki pedagogicznej. Od lat dziewięćdziesiątych prowadzi systematyczną współpracę z Katedrą Wokalistyki Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu oraz z Polskim Stowarzyszeniem Pedagogów Śpiewu.

Ta współpraca obejmowała cykl wykładów na kursach pedagogiki wokalnej oraz wystąpienia na konferencjach naukowych we Wrocławiu, Warszawie iw Dusznikach-Zdroju.

Prace doc. dra Wojciecha Jankowskiego przedstawiane na sesjach i sympozjach naukowych zostały następnie opublikowane w wydawnictwach Wrocławskiej Akademii Muzycznej i Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu. Uzupełnione o kilka nowych tekstów - są treścią prezentowanej książki. Część rozdziałów była już wprawdzie publikowana w latach 1994-2003, jednakże drukowane one były w różnych wydawnictwach, przy czym nakłady niektórych z nich są już wyczerpane. Ponieważ autor cieszy się dużym autorytetem w środowisku polskiej wokalistyki, ponowne opublikowanie jego artykułów, zebranych w pełnym zestawieniu, jest ważnym i potrzebnym przedsięwzięciem.

Z noty redakcyjnej prof. Eugeniusza Sąsiadka

Praca zbiorowa pod red. prof. Eugeniusza Sąsiadka i zespołu

Wokalistyka w Polsce i na świecie. Tom 6.

Książka zawiera 19 artykułów zebranych w trzech częściach poświęconych takim ogólnym zagadnieniom, jak historia muzyki wokalnej, pedagogika wokalna i estetyka muzyki. W uzupełnieniu podano informacje na temat przebiegu kursów, konkursów, sympozjów i festiwali zorganizowanych z udziałem Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu w minionym roku akademickim.

Szczegółowe opisy wymienionych publikacji znajdują się na stronie internetowej Akademii w zakładce uczelnia/wydawnictwo. Wszystkie są dostępne w sprzedaży w siedzibie Wydawnictwa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego (pok. nr 18), a także w sprzedaży wysyłkowej; zamówienia przyjmujemy droga internetową (wydawnictwo@amuz.wroc.pl) lub telefonicz-

na (71 355 55 43, wewn. 157).

WSPOMNIENIA Z naszego grona odeszli ludzie związani zawodowo i emocjonalnie z Uczelnią. W murach Alma Mater pozostawili część swego życia ito, co dla naszej uczelni, dla naszej społeczności tworzyli przez lata. Pożegnaliśmy Ich, odeszli, ale pozostali w naszej serdecznej pamięci...

ANNA ZIPSER 1926-2011 W sierpniowe południe (9.08.2011 r.) na cmentarzu przy ul. Smętnej pożegnaliśmy Annę Zipser - wieloletniego wykładowcę naszej Akademii Muzycznej, „Czlowieka wielkiego serca”, „Czlowieka niezwykłej dobroci i skromności" -jak czytamy w nekrologu i kondolencjach. I taką właśnie zapamiętaliśmy Ją jako Jej dawni studenci i współpracownicy.

Anna Zipser urodziła się 18 czerwca 1926 roku we Lwowie. Po wojnie studiowała w Krakowie: dyplom magistra filozofii w zakresie muzykologii uzyskała na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1951 roku, dyplom Wydziału I sekcji teorii muzyki- w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie dwa lata później, w roku 1953. Pracę zawodową rozpoczynała również w Krakowie: do roku 1960 była asystentem w PWSM, w latach 1957-1960 była też prelegentem w Filharmonii Krakowskiej.

W naszej uczelni pracowała od 1960 roku, prowadziła liczne zajęcia na Wydziale III: kształcenie słuchu, zasady muzyki, naukę o muzyce, historię muzyki z literaturą muzyczną, fonetykę języków romańskich, zespoły wokalne oraz akompaniament i korepetycje wokalne, a także metodologię pracy naukowej i prace dyplomowe. W czasie pracy w uczelni była członkiem senatu, rady wydziału i innych komisji uczelnianych.

Uczestniczyłam wiele lat później w Jej zajęciach z literatury wokalnej, a także zespołach operowych prowadzonych przez prof. Marię Jędrzejewską, którym Anna Zipser akompaniowała na fortepianie. Zawsze była dobrze przygotowana, uśmiechnięta i niezwykle życzliwa studentom (choć wymagająca jako egzaminatorka), z wielką wrażliwością wsłuchiwała się w nasze problemy -także osobiste - starając się nieść pomoc w każdej sytuacji. Zapamiętaliśmy Ją z tych czasów jako aktywną i niestrudzOną prelegentkę koncertów umuzykalniających dla dzieci i młodzieży organizowanych przez Filharmonię Wrocławską, Operę, SPAM i DTM. Akompaniowała na fortepianie wykonawcom tych koncertów, studentom ówczesnej PWSM oraz muzykom Filharmonii i Opery (akompaniowała także solistom na konkursach wokalnych i festiwalach). Pamiętam, że grała bardzo sprawnie a vista, a w miarę potrzeby nawet w dowolnie zmienianej tonacji.

Uczestniczyliśmy nierzadko w tych koncertach, zdobywając pierwsze doświadczenia wokalne; nie było chyba wokalistów, którzy odmówiliby tej współpracy. „Muzyczne pogadanki ciotki Hanki" cieszyły się dużym powodzeniem w licznych wrocławskich przedszkolach i szkołach. Z nie mniejszym zaangażowaniem Anna Zipser propagowała w tym czasie działalność w uczelnianym kole PCK, będąc opiekunem tego koła i honorowym dawcą krwi. Zawsze aktywna, pełniła szereg innych funkcji, które trudno byłoby dziś wymienić.

Z właściwą sobie wrażliwością okazywała szczególne zainteresowanie dzieciom specjalnej troski. Była autorką eksperymentalnych audycji muzycznych w szkołach specjalnych. Przygotowywała także scenariusze większych koncertów dla dzieci i młodzieży, które zwykle odbywały się w Filharmonii Wrocławskiej pod koniec roku szkolnego. Podczas tych koncertów dzieci miały okazję popisać się przed muzykami swoją wiedzą na tematy muzyczne, co niejednokrotnie wywoływało duże zdumienie, zwłaszcza gdy salę wypełniały przedszkolaki. Dzieci rozpoznawały instrumenty, po dźwiękach i po wyglądzie, rozróżniały stroiki i ustniki w instrumentach dętych, dzieliły „rodziny instrumentów", tłumaczyły różne zjawiska i pojęcia muzyczne - nauczone odpowiedniego zachowania w sali koncertowej słuchały uważnie i spokojnie specjalnie przygotowanych na tę okazję programów.

W latach osiemdziesiątych miałam przyjemność współpracować przy organizacji i realizacji tych koncertów umuzykalniających, przejmując od Anny Zipser prowadzenie części comiesięcznych audycji w przedszkolach i szkołach wjednej z dzielnic Wrocławia.

Miałam też okazję wspólnie z Nią prowadzić koncerty na koniec roku szkolnego organizowane w sali Filharmonii Wrocławskiej. Liczba tych koncertów rosła z roku na rok, w miarę wzrostu liczby słuchaczy, zwłaszcza w przedszkolach. Odbywały się nawet cztery „duże koncerty" końcoworoczne, a za każdym razem salę wypełniało około 500 dzieci! „Ciotka Hanka" od muzycznych pogadanek (i ja także przy tej okazji) była rozpoznawana przez dzieci nawet poza przedszkolem czy filharmonia. Wspominam te lata z dużym sentymentem; prócz przyjemności związanej z tą działalnością była to dla mnie doskonała praktyka pedagogiczna. To, czego się wtedy nauczyłam, wykorzystuję do dziś w swojej pracy zawodowej.

GAMa _ Oprócz opisanej wyżej działalności Anna Zipser była autorką wielu prac: licznych tłumaczeń tekstów poetyckich i utworów wokalnych (znała kilka języków obcych), artykułów w czasopismach muzycznych, komentarzy do wydawnictw nutowych, współpracowała też z redakcją Polskiego słownika biograficznego PAN i redakcją programów Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans (tłumaczyła większość zamieszczanych tam obcojęzycznych tekstów).

Była także aktywną działaczką społeczną, pełniła funkcję przewodniczącej Koła SPAM przy naszej uczelni, od 1969 roku była członkiem zarządu i komisji programowo-artystycznej DTM, działaczką związków zawodowych i PCK. Aktywnie też uczestniczyła w ruchu kombatanckim -jako była łączniczka Armii Krajowej.

Za swoją pracę zawodową i działalność społeczną otrzymała szereg nagród i odznaczeń, wśród których znalazły się: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal 40-lecia PRL, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Zasłużony Działacz Kultury, Złota Odznaka Zasłużony dla Dolnego Śląska, Budowniczy Wrocławia, Nagroda Ministra Kultury i Sztuki, nagrody Wydzialu Kultury i Sztuki, nagrody rektorskie, a także Honorowa Odznaka PCK i Odznaka Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi.

Była osobą bardzo religijną. W miarę upływu lat coraz bardziej podupadała na zdrowiu, kontaktowała się czasem z nami telefonicznie, nadal chciała być aktywna. Choroba jednak postępowała...

Odeszła 2 sierpnia 2011 roku. Podczas uroczystości pogrzebowej zięć Wojciech Orlof odczytał - odnalezione przypadkiem w ostatnim czasie przez Jej córkę Dianę - poetyckie tłumaczenie tekstu pieśni J.S. Bacha O süsser Tod, syn Wojciech Zipser wspominał Jej niespotykaną aktywność, a ukochana wnuczka Agnieszka Orlof przeczytała swój wiersz napisany specjalnie dla Niej.

Prócz serdecznych wspomnień bliskich i znajomych pozostanie w nas wspomnienie pedagoga niezwykle aktywnego, oddanego swojej pracyi powołaniu.

Iwona Polak

MARIA ZDUNIAK 1934-2011 Polskie środowisko muzyczne poniosło tej wiosny dotkliwą stratę. Dnia 11 marca 2011 roku w Opolu zmarła w wieku 77lat prof. dr Maria Zduniak.

Zapewne każdy z muzyków Wrocławia zetknął się kiedyś z tą znakomitą postacią - czy to w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego, z którą Maria Zduniak związana była przez przeszło 50 lat, najpierw jako studentka, później jako pedagog, czy to na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie współpracowała z Zakładem, a obecnie Katedrą Muzykologii od chwili ponownego otwarcia tego kierunku w 2003 roku, czy to w różnych instytucjach muzycznych Wrocławia, w których bywała na koncertach, wykładach, konferencjach i rozmaitych spotkaniach, wreszcie także - pośrednio - poprzez Jej prace, których bardzo wiele opublikowała. Znaczenie prof. Marii Zduniak dla naszego środowiska było ogromne. Stanowiła autorytet w wielu dziedzinach. Osiągnięcia naukowe Pani Profesor, wiedza, intelekt i przymioty jako człowieka czyniły z Jej osoby punkt odniesienia, do którego warto było się odwoływać, by zobaczyć wiele spraw we właściwej perspektywie. Należała do grona naukowców-humanistów Wrocławia, wyznaczających standardy kultury naszego miasta. Przypomnijmy kilka faktów z Jej biografii oraz bogatego dorobku.

Maria Zduniak ukończyła w 1961 roku studia w zakresie teorii muzyki i gry na fortepianie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu (warto dodać, że wcześniej w Średniej Szkole Muzycznej przy ul. Podwale we Wrocławiu uczyła się też gry na wiolonczeli), a w roku 1966 także w zakresie historii sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. W roku 1977 obroniła na tej uczelni pracę doktorską zatytułowaną Muzyka imuzycy polscy wXIX-wiecznej kulturze Wrocławia, napisaną pod kierunkiem prof. dra hab. Adama Galosa. Tytuł profesora sztuk muzycznych uzyskała w roku 1994, stanowisko profesora zwyczajnego - w roku 2004.

Była wybitnym historykiem kultury muzycznej. Prowadziła badania naukowe dotyczące przede wszystkim historii Śląska, ze szczególnym uwzględnieniem Wrocławia. Stworzyła fundamentalną monografię Muzyka i muzycy polscy w dziewiętnastowiecznym Wroclawiu,

wydaną nakładem Ossolineum w 1984 roku. Pozostawiła ponadto w swym dorobku trzy książki opublikowane przez Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego: Sala Muzyczna Uniwersytetu Wrocławskiego (współautor Henryk Dziurla; Wrocław 1993), Oratorium Maria-

num Uniwersytetu Wrocławskiego (współautorzy: Jan Tomasz Adamus, Henryk Dziurla, Maria Kowalska iJan Maciej Żelbromski; Wrocław 1999) oraz Brahms we Wrocławiu (Wrocław 2004), a także ponad 70 artykułów, które ukazały się w polskich i zagranicznych publikacjach naukowych. Dokonała redakcji naukowej osiemnastu prac zbiorowych, wydanych we wrocławskiej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego wlatach 1970-2007. Na potrzeby tych publikacji dokonywała przekładów zjęzyka niemieckiego. Przygotowała edycje źródłowe oraz

zrekonstruowała partytury utworów Józefa Elsnera i Karola Lipińskiego. Opracowała około stu haseł encyklopedycznych, zamieszczonych w Encyklopedii muzycznej PWM, Encyklopedii Wrocławia, w Die Musik in Geschichte und Gegenwart i Polskim słowniku biograficznym.

Wzięła udziałw około 80 ogólnopolskich i międzynarodowych sesjach naukowych w Polsce, Niemczech, Austrii i na Ukrainie. W Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu sprawowała kierownictwo naukowe i organizacyjne ośmiu konferencji z cyklu Tradycje śląskiej kultury muzycznej (1980-2001), czterech międzynarodowych sesji naukowych z cyklu Karol Lipiński -życie, działa/ność, epoka (1988-2002), międzynarodowej konferencji Recepcja twórczości Oliviera Messiaena (1999) oraz konferencji Recepcja twórczości Johanna Sebastiana Bacha wXIX i XX wieku (2000), a także dwu ogólnopolskich konferencji na temat Józef Elsner -życie, działalność, epoka, przeprowadzonych w Muzeum im. Józefa Elsnera w Grodkowie (1984) i na Uniwersytecie Opolskim (2002).

Została odznaczona Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Uzyskała liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: pięciokrotnie - Nagrodę lndywidualną Ministra Kultury, Nagrodę Miasta Wrocławia, Wrocławską Nagrodę Muzyczną, Nagrodę im. św. Brata Alberta - Adama Chmielowskiego, Nagrodę im. ks. Prałata Aleksandra Skowrońskiego, a także Medal Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, Medal Chopin-Gesellschaft der DDR oraz trzykrotnie - medale Opolskiego Towarzystwa Muzycznego upamiętniające postaci Józefa Nikorowicza, Carla Marii von Webera i Emanuela Kani.

Wykształciła wiele pokoleń wrocławskich muzyków, pracując w latach 1961-2006 we wrocławskiej Akademii Muzycznej. Wykładała na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii oraz na Wydziale Edukacji Muzycznej, a w ostatnich latach życia także na Uniwersytecie Wrocławskim na ,kierunku muzykologia.

We wrocławskiej Akademii Muzycznej zainicjowała powołanie Zakładu Historii Śląskiej Kultury Muzycznej, którym kierowała od chwili jego powstania w 1996 roku przez kolejnych dziewięć lat. W latach 1984-1986 oraz 2002-2004 była dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii, a w latach 1990-1995 pełniła funkcję prorektora do spraw naukowo-dydaktycznych. Z Jej inspiracji nadano wrocławskiej uczelni muzycznej imię Karola Lipińskiego.

Bez wątpienia każdy, kto zetknął się kiedykolwiek z Panią Profesor, ma własne wspomnienia związane z tymi spotkaniami. Osobiście zapamiętam Ją w trzech wcieleniach - charyzmatycznego naukowca, nadzwyczaj sumiennego pedagoga i wspaniałego człowieka.

Jako naukowiec zwracała uwagę bezprzykładną rzetelnością. Wszystkie Jej publikacje stanowią fundament wiedzy na temat śląskiej kultury muzycznej. Każdy, kto zgłębia ten temat, sięga do książek i artykułów Marii Zduniak. Traktowała naukę jako swoją pasję, ale zarazem i powinność. Powiedziała kiedyś, że jest człowiekiem szczęśliwym, przez całe życie bowiem mogła robić to, co sprawiało jej wielką radość - nauczać i prowadzić badania naukowe. Mawiała też, że przywracanie polskiej kulturze zapomnianych postaci iwydarzeń jest sprawą wielkiej wagi, ponieważ wiedza o nich jest konieczna dla kreowania naszej tożsamości. Była przy tym szczególnie wyczulona na kwestie polskości. Wychowana w domu o głęboko patriotycznych tradycjach, dawała wyraz takiej postawie zarówno w pracy naukowej- podnosząc stale temat sprawiedliwej, obiektywnej oceny udziału Polaków w dziejach śląskiej kultury muzycznej, jak i w życiu - otaczając czcią zwłaszcza „Żołnierzy Wyklętych" i krzewiąc pamięć o nich wśród młodszego pokolenia.

Jako pedagogowi nie zdarzało się Jej odwoływać zajęć. Jeżeli miała jakieś zagadnienie do opracowania, czas się dla Niej nie liczył.

To właśnie wtrakcie zajęć ujawniała się imponująca wiedza Pani Profesor we wszelkich dziedzinach teorii muzyki. Seminarium form muzycznych, które prowadziła na Wydziale I wrocławskiej Akademii Muzycznej, tojeden z filarów profesjonalnego wykształcenia wrocławskich kompozytorów, dyrygentów i teoretyków kilku pokoleń.

Dane mi było studiować pod kierunkiem Pani Profesor, a później przez kilka lat blisko z Nią współpracować, redagując prace zbiorowe będące pokłosiem organizowanych przez Nią konferencji naukowych. Jestem za to wdzięczna losowi, mogłam bowiem dzięki tej współpracy ogromnie wiele się nauczyć, a przede wszystkim - cieszyć się przyjaźnią Pani Profesor. Zapamiętam Ją jako wspaniałego, niezwykle wrażliwego na los innych ludzi człowieka. Kiedy dostrzegała gdzieś przejawy niesprawiedliwości, nie ustawała w dążeniu, by taką sytuację zmienić. Na co dzień okazywała wiele zainteresowania sprawom swoich współpracowników, także tym prywatnym, nie szczędząc przy tym życzliwych słów i wsparcia, którymi szczodrze obdarowywała potrzebujących. Bardzo ceniła więzi rodzinne i gdy rozmowy schodziły na bardziej osobiste tory, pytała często o naszych bliskich, troszcząc się także o ich sprawy. A każdy, kto miał okazję bywać w domu Pani Profesor, zapamięta Jej gościnność, serdeczność, pięknie zastawiony stół oraz niezwykłą atmosferę tych przenikniętych duchem muzyki spotkań, z których zawsze wychodziło się bogatszym.

Odeszła pokonana przez chorobę, której opierała się przez dziesięć lat z odwagą i wytrwałością godną najwyższego szacunku. Niespełna rok po odejściu Pani Profesor Marii Zduniak boleśnie odczuwamy Jej brak - brak Jej autorytetu, wiedzy, wrażliwości, troski, in-

spiracji, zachęty do działania. Pozostaje nadzieja, że TAM, gdzie jest teraz, osiągnęła spokój, że spotyka TAM tych, którym poświęciła wielką część swego życia, ocalając ich postaci od zapomnienia i- dzięki swym badaniom - przywracając należne im miejsce w polskiej kulturze muzycznej. Ó

Dorota Kanafa

GAMa WYDAWNICTWA PŁYTOWE W roku akademickim 2010/11 ukazały się nowe wydawnictwa płytowe Akademii Muzycz-` nej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pod koniec Roku Chopinowskiego, w październiku 2010 r., wydana została płyta z utworami solowymi Fryderyka Chopina, wykonanymi

przez Gracjana Szymczaka - pianistę, doktoranta naszej Uczelni, dwukrotnego uczestnika Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina.

Kolejne wydawnictwo, zatytułowane Clarimania 2009 zawiera kilkanaście wybranych utworów, najlepszych wykonań zaprezentowanych podczas trzeciej edycji Festiwalu Klar-

netowego, który odbył się w kwietniu 2009 roku. Akademia Muzyczna we Wrocławiu jest także producentem nagrania DVD z Nadzwyczajnego Koncertu Oratoryjnego z okazji Święta Nauki--Professorum Leopoliensium in memoriam, który odbył się w listopadzie 2010 r., pod patronatem Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia, Opola, Częstochowyi Zielonej

Góry. Podczas koncertu wykonane zostało Requiem d-moll KV 626 W.A. Mozarta.

WOLFGANG AMADEUS MOZART

_UIEM d moll KV 626

NADZWYCZAJNY KpNçE_ WW- Z OKAZJI SWIĘT PROFESSORUM LEOPOLIEN,

I RY! ›[,lłYK ( .i l( ›HN

$fi.$J `

› '

tem Kolegium Rektorów Uczelni , Częstochowy i Zielonej Góry

\„

Gracjan Szymczak 'wIml1nr'l-pmnowy/,uannrci'llul

Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Plac Jana Pawła Ii nr 2 50-043 Wrocław tel. 71 355 90 56 71 355 55 43 fax 71 355 28 49 e-mail: info@amuz.wroc.p| www.amuz.wroc.pl