GAMa nr 9/10 / październik 2003 - wrzesień 2010

% GA _ 01 Rok XII, Nr 9/10 październik 2003 wrzesień 2010

ISSN 1507-7713

Pismo Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

Proces Boloński. w Akademii 'Muzycznej we Wrocławiu Teresa Żylis-Gara i Stanisław Skrowaczewski doktorami honoris causa wrocławskiej Akademii Muzycznej Rok Jubileuszowy 2008 - 60 lat naszej Uczelni . ` Nowa siedziba Zakładu Muzyki Jazzowej .

Legenda jazzu Ron Carter gościem Akademii Muzycznej Podpisanie umowyyo dofinansowanie rozbudowy Uczelni

Wydawnictwa

2003-2008

licza romantyczno' w muzy` $‑ puls `10] od Chopina do ' wsp‹'›l('zesnych N

H`1 wm ,H \I' xxw' \H 1W( /'\H

MMWHIWWIQNW mmam@

n vs (1V KUL.„„ s$,$‑ $:$, 9>VCIIIAI „N

r 1 LO

“›

mum M

urvxoanIA noxon . A or I A ‹„0Locx„ A zNAwsrwo „HM $oM$omu IA „HIM-,A

powalam‹-,unw|wlnas‹wudu!

;QÄŻIŻŹ Ź`°°`^

Tadeusz

,

M[D\(VN

$‑

.-I

,

Natanson

p." .$,...$,

„1

Nauczamegry . . na forteplame

R \1 u \

MUZYKOTERAPIA

;

z

_

$‑

x/'NNAM , 1 I

/

›

I`

k II

7

'A

J\1U/\Ĺ,/,I\JI'

.w WRU“ ,\\\ I.›\

' .

. $‑$‑

«w

Iom-mxm-MSMKVWM

Ewa Kofm

Krytyka muzyczna

:I

_

‹_

$‑

AKADEMIA m u

w c ,z N A

‹

L'blgmrwlm'

.

"A

'

Rozwónçxyh muzyalngo v1 W .W

Andrzeja Kmnowsklego [\ \I\`‹ 1]

111'1\\{\š

ö

MUZYCY WROCŁAWSCY

MUZYCY WROCŁAWSCY

H l !l I“

Szkice do pońretu Ca`

.mmn- n.$‑$1$1$‑$‑$‑$‑$‑$,$‑$‑$‑$‑$‑$‑$‑$m „m, ..m um. , mm “...ma uwm

Andrzej Wolański

\

Analiza dzieła $‑

muzycznego Historia

tamat o

Itturgœzng o

W

Thcorin

fu śreñninfnłœzu Mm“ “W“

Żšffä***

Joanna Subel

Wrocławska

chóralistyka 1817-1944 Iom l

“WIENIA HIGIENY

I EMISJI GŁOSU Paweł Cylulko

KAROI M M

lll'lNSKl

wnLuNnu

!J'\'i\\

WW.WW.„W I

Szanowni Państwo, fot. Stanisław Sielicki

z prawdziwą przyjemnością pragnę zaprosić Państwa do lektury nowego, podwójnego numeru pisma Akademii Mazycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu GAMa. Pismo pod tytułem GAMa powstało w roku 1999, z inicjatywy ówczesnego Rektora naszej Uczelni JM prof. Jerzego Mrozika. GAMa ukazywała się do roku 2003. Głęboko przekonany, iż ta cenna inicjatywa, prezentowania na łamach periodycznie ukazującego się wydawnictwa najważniejszych wydarzeń z życia naszej Uczelni winna być kontynuowana, podjąłem działania zmie-

rzające do reaktywowania GAMy. Każdy rok działalności naszej Uczelni, wypełniony codzienną pracą dydaktyczną, przynosi wielką liczbę wydarzeń artystycznych i naukowych, przynosi awanse kadry, sukcesy uzyskane przez pedagogów, studentów i doktorantów. Te ważne wydarzenia budują naszą tradycję. Pamięć ludzka jest jednak ze swej natury ulotna i nietrwała. Prawdę tę znali już starożytni rzymianie i wyrażaliją w maksymie verba volant, scripta manent. Dlatego też tak ważne jest dokumentowanie naszej codziennej, bieżącej działalności. Dla tych, którzy przyjdą tu po nas, dla tradycji naszej Uczelni, ma to - w moim odczuciu -fundamentalne znaczenie.

Podwójny numer GAMy, który trzymają Państwo w ręku, ukazuje się po ośmiu latach przerwy. Zamierzeniem naszym stało się, by numer niniejszy objął swą refleksją wybrane wydarzenia z życia Uczelni w okresie od października 2003 roku do września 2010 roku. I tak numer 9 prezentuje wybór wydarzeń z lat 2003-2008, a więc z okresu, gdy funkcję Rektora Uczelni piastował JM prof.

Grzegorz Kurzyński. Numer 10 przedstawia natomiast wybór ważniejszych wydarzeń z lat 2008-2010. Pragnę przy tej okazji przypomnieć, iż w roku 2009 powstał nowy portal internetowy naszej Uczelni, także pod nazwą GAMa. Narodziła się zatem wersja elektroniczna GAMy, można by rzecz e-GAMa. Portal ten dostępny jest pod adresem www.gama.amuz.wr0c.pl. Zbudowany jest z trzech zasadniczych modułów: tzw. modułu społecznościowego, który w założeniu stać się ma zalążkiem przyszłego Stowarzyszenia Absolwentów Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wroclawiu, modułu publicystycznego, w którym prezentowane są materiały związane z bieżącą działalnością Uczelni, w tym m.in. wywiady z naszymi gośćmi, relacje i fotoreportaże, z odbywających się imprez. Trzeci moduł ma charakter dokumentacyjnohistoryczny i zawiera zdigitalizowane numery GAMy - pisma wydawanego w naszej Uczelni wlatach 1999-2003.

Zapraszając do lektury aktualnej edycji GAMy proponujemy P.T. Czytelnikom między innymi tekst traktujący o zmianach systemu kształcenia w naszej Uczelni, które były wynikiem wdrażania tzw. Procesu Bolońskiego, autorstwa Doroty Kanafy, retrospektywne spojrzenie na działalność poszczególnych Wydziałów Akademii Muzycznej w latach 2003-2008, kreślone piórem Anny Granat-Janki, Marty Kierskiej-Witczak, Olgi Ksenicz oraz Jacka Ropskiego, relację z nadania godności doktora honoris causa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Teresie Zylis-Gara oraz Stanisławowi Skrowaczewskiemu, w ujęciu Piotra Łykowskiego oraz Pawła Michałowskiego. Rok Jubileuszowy 2008, w którym Uczelnia nasza obchodziła swoje 60-lecie, wspomina na naszych łamach Agnieszka Stobiecka-Prokop. 0 /V Światowym Festiwalu Kontrabasowym napisał Nikodem Chaim, zaś wydarzenia Roku Chopinowskiego 2010, prezentuje Dorota Kanafa. Zachęcam także do obejrzenia fotoreportaży z wizyt Bogdana Zdrojewskiego, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w naszej Uczelni. Pierwsza wizyta miała miejsce 5 października 2009 r., a związana była z oddaniem do użytku nowego obiektu - budynku D, który stał się nową siedzibą Zakładu Muzyki Jazzowej. Druga wizyta odbyła się 31 maja 2010 r., przy okazji podpisania umowy o dofinansowanie rozbudowy Uczelni - budowy budynku E, zawierającego - tak długo oczekiwaną przez naszą spo-

łeczność - salę koncertową.

Mam pełną świadomość, iż publikacja którą przekazuję Państwu jest zapewne w wielu aspektach niedoskonała. Niezwykle trudno było dokonać wyboru najbardziej ważkich tematów, które w skrócie ukazałyby działalność naszej Uczelni wlatach 20032010, a jeszcze trudniej było opisać te wydarzenia na kilkudziesięciu stronicach naszego pisma. Stąd też może pojawić się niedosyt, iż w edycji niniejszej zabrakło miejsca dla prezentacji wielu ważkich wątków. Liczę jednak na życzliwą wyrozumiałość P.T. Czytelników, naszej akademickiej społeczności. Trzeba bowiem pamiętać, iż umieszczenie relacji z większej liczby wydarzeń nie było możliwe, choćby ze względu na ograniczone rozmiary pisma.

Zapewniam, iż dołożymy wszelkich starań, aby drukowana edycja GAMy ukazywała się raz w roku, w postaci podwójnego numeru, wydawanego wjednym woluminie. Każdyz numerów zawierać będzie podsumowanie wybranych wydarzeń jednego semestru, a zatem dwa połączone numery prezentować będą podsumowanie wydarzeń całego roku akademickiego.

Pragnę serdecznie podziękować wszystkim, którzy przyczynilisię do wydania niniejszego podwójnego numeru GAMy. Dziękuję autorom tekstów, dziękuję wszystkim, którzy okaza/i nam pomoc w gromadzeniu materiałów faktograficznych i ikonograficznych, w tym fotografii, dziękuję członkom Kolegium Redakcyjnego. Szczególne słowa wdzięczności kieruję do Pani red. Elżbiety Szczuckiej, która podjęła się trudnej roli redaktora naczelnego naszego pisma. Za konsultację merytoryczną wdzięczny jestem Pani Dorocie Kanafie.

Ufam, iż dzięki reaktywowaniu pisma Akademii Muzycznej im.

Karola Lipińskiego we Wrocławiu GAMa, ocalimy od zapomnienia szereg faktów z bieżącego życia naszej Almae Matris, utrwalając tym samy pamięć o naszej tradycji.

Wszystkim Państwu P.T. Czytelnikom pragnę życzyć przyjemnej lektury, proszącjednocześnie o przekazywanie wszelkich uwag i refleksji, jakie nasunął się Państwu po lekturze pisma. Dzięki opiniom tym będziemy mogli doskonalić formułę GAMy. Pragnę także uprzejmie zaprosić Państwa do włączenia się w proces tworzenia naszego pisma, zarówno poprzez wskazywanie tematów, które Państwa zdaniem winny znaleźć się na łamach GAMy, jak isięgając po pióro, zachęcam, by zechcieli Państwo dołączyć do grana autorów tekstów, które będziemy publikować. Twórzmy zatem GAMę wspólnie. Wszyscy zadbajmy o to, by ocalić od zapomnienia życie naszej Almae Matris. Zadbajmy o to, by wformie słowa pisanego utrwalić dla potomnych nasz dzień dzisiejszy.

Z wyrazami szacunku Rektor

%% Krystian Kiełb

NUMER 9 - 2003-2008 5

Zmiany w systemie kształcenia $‑ Nowa filozofia w sferze edukacji

10

Życie artystyczne i naukowe uczelni 0 $‑ .

0

28

Wydział Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii Wydział Instrumentalny Wydział Wokalny Wydział Edukacji Muzycznej

Nadanie godności honorowych $‑ Teresa ŻyIis-Gara Doktorem Honoris Causa Akademii Muzycznej 0 Stanisław Skrowaczewski Doktorem Honoris Causa Akademii Muzycznej

34

Słowa o muzyce 0 Działalność wydawnicza Akademii Muzycznej

37

Międzynarodowe impulsy 0 Edukacja bez granic, czyli 22 lata Erasmusa

42

Władze uczelni kadencji 2008-2012

NUMER 10 - 2008-2010 44

Credo JM Rektora prof. AM dr hab. Krystiana Kiełba 0 Świat sprzyja tym, którzy wiedzą dokąd zmierzają...

52

Artystyczne wydarzenia $‑ $‑ 0 $‑

61

IV Światowy Festiwal Kontrabasowy Rok Chopinowski w Akademii Muzycznej Ron Carter - legenda jazzu w Akademii Sukcesy artystyczne Akademickiej Orkiestry Symfonicznej w Erkelenz

Święto Uczelni $‑ Jubileusz 60-lecia Akademii Muzycznej we Wrocławiu

64

Rozmowy 0 Agnieszka Franków-Żelazny. Laureatka Wrocławskiej Nagrody Muzycznej $‑ Andrzej Jagodziński - Moja waltornia do dziś leży pod fortepianem

68

Dolnośląski Festiwal Nauki 0 Nauka i sztuka

70

Młodzi o spotkaniach z mistrzami - Ciekawi ludzie o ciekawych sprawach

72

Bogdan Zdrojewski Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego - naszym gościem $‑ Zakład Muzyki Jazzowej w nowych wnętrzach - fotoreportaż $‑ Podpisanie umowy o dofinansowanie rozbudowy Akademii Muzycznej- fotoreportaż

76

Pożegnania

GAMA - pismo Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Wydawca -Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, 50-043 Wrocław, pl. Jana Pawla II nr 2 Kolegium Redakcyjne - Elżbieta Szczucka -redaktor naczelny, Dorota Kanafa - konsultacja merytoryczna, Magdalena Blum-Rak, Halina Bobrowicz, Krystian Kiełb, Grzegorz Kurzyński, Bogdan Makai, Urszula Marciniec-Mazur, Agnieszka Stobiecka-Prokop, Helena Tomaszek-Plewa, Jan Antoni Wichrowski Projekt graficzny - Michał Duda, skład i druk - Wydawnictwo PALMApress, tel. 71 338 14 12

fot. Wiktor Rzeżuchowski

Dorota Kanafa

NOWA FILOZOFIA W SFERZE EDUKACJI Dzieje Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego można ukazaćjako ewolucję kilku zasadniczych elementów składających się na obraz uczelni.

wolucja ta przejawiała się poprzez stopniowe powiękEszanie liczby studentów i pedagogów, rozszerzanie bazy materialnej, uruchamianie nowych kierunków i ulepszanie form kształcenia, coraz większy rozmach w organizowaniu działalności koncertowej i wszelkich innych wydarzeń artystycznych, wytyczanie różnych kierunków prac naukowych.

Stopniowy rozwój w obrębie tych obszarów zapewnił uczelni znaczące miejsce na mapie polskiego życia muzycznego. Natu-

ralną konsekwencją rozwoju wrocławskiej uczelni stało się jej włączenie w krąg szkolnictwa europejskiego. Już od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku datuje się współpraca zagraniczna Akademii, która początkowo przybierała postać dwustronnych kontaktów z wybranymi uczelniami zagranicznymi, a później wiązała się z przynależnością do międzynarodowych stowarzyszeń zrzeszających wyższe uczelnie muzyczne. Jednak od końca lat dziewięćdziesiątych XX wieku aspekt kontaktów międzynarodowych uczelni przybrał nieco inne oblicze. Zaczęło chodzić nie tylko o międzynarodową współpracę i uczestniczenie w międzynarodowych projektach artystycznych, lecz przede wszystkim o włączenie się w strukturę spójnego systemu szkolnictwa artystycznego Europy.'

Cel ten stał się jednym z głównych czynników determinujących przemiany w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Objęły one swoim zasięgiem różne sfery działalności uczelni. Zanim przyjrzymy się im dokładniej, sięgnijmy do źródeł owych przemian, do źródeł tak silnego obecnie na naszym kontynencie trendu do wprowadzenia w Europie nowej filozofii dotyczącej sfery edukacji.

U podstaw odnowionego spojrzenia na kwestię kształcenia w Europie leży dokument znany powszechnie jako Deklaracja Bolońska. Podpisana ona została w maju 1999 roku, a jej sygnatariuszami byli ministrowie edukacji 29 krajów europejskich, w tym również Polski. Inicjatywa sformułowania

tego dokumentu, wywodząca się z Komisji Europejskiej, zyskała poparcie środowisk akademickich, gdyż u podłoża idei wyrażonych w Deklaracji Bolońskiej leżała próba przezwyciężenia problemów występujących w większości krajów naszego kontynentu, związanych z takimi zagadnieniami, jak mobilność obywateli, dostosowanie systemu kształcenia do potrzeb rynku pracy oraz wzmocnienie pozycji europejskich struktur edukacyjnych wobec innych obszarów geograficznych: Stanów Zjednoczonych czy aspirujących obecnie do dominacji w świecie Chin i Indii.

Głównym celem Deklaracji Bolońskiej było zapoczątkowanie działań zmierzających do utworzenia tak skonstruowanego systemu europejskiej edukacji, aby każdy mieszkaniec naszego kontynentu mógł być traktowany jako równe i w pełni niezależne ogniwo tego systemu, aby dostęp do europejskiego rynku pracy był dla wszystkich jednakowy i aby każdy mógł w możliwie dużym stopniu indywidualnie profilować swoje wykształcenie. Działania te nazwano Procesem' Bolońskim. Stanowi on międzyrządowy program realizowany w ścisłej współpracy ze środowiskami akademickimi, a jego rezultatem jest utworzenie spójnego systemu europejskiej edukacji uwzględniającego powyższe założenia, określanego jako Europejski Obszar Szkolnictwa Wyższego (European Higher Education Area). Kolejne etapy Procesu Bolońskiego są analizowane podczas organizowanych od 1999 roku co dwarlata

konferencji (2001 w Pradze, 2003 w Berlinie, 2005 w Bergen, 2007 w Londynie oraz 2009 w Leuven i Louvain-Ia-Neuve), służących wprowadzaniu nowych rozwiązań czy ukierunkowywaniu dalszych przemian. Po każdym takim spotkaniu wydawany jest komunikat, określający wytyczne działań na następne Iata. Dodajmy, że podczas kolejnych konferencji do wdrażania Procesu Bolońskiego dołączają kolejne kraje; komunikat z konferencji w 2009 roku podpisali przedstawiciele 46 państw.

Idee zawarte w Deklaracji Bolońskiej zyskały powszechną akceptację w Europie ze względu na ich przewidywane korzystne konsekwencje gospodarcze i polityczne, a także wartości humanistyczne. Bardzo szybko po podpisaniu tego dokumentu stało się jasne, że zmiany w nim nakreślone są nieuchronne, m.in. z racji zarysowującej się wówczas perspektywy postępującej integracji europejskiej. Dzięki dość już w 1999 roku rozbudowanym kontaktom zagranicznym w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego, a także otwartej postawie całego jej środowiska akademickiego, w uczelni istniał klimat sprzyjający postulatom Deklaracji Bolońskiej. Przerodziło się to w wolę szybkiego działania w kierunku dostosowania naszego systemu kształcenia do zasad panujących w krajach zachodnich.

Pierwszym krokiem do wprowadzenia w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego owych zmian była decyzja o włączeniu uczelni do europejskiego systemu transferu punktów kredytowych, nazywanego w skrócie ECTS (European Credit Transfer System). Jest to system, który łączy dwie sprawy pozornie nie do pogodzenia: odrębność programów nauczania różnych uczelni i możliwość ich mierzenia jedną miarą. Służą temu tzw. punkty kredytowe, które nie są przyznawane studentom za zrealizowanie konkretnych przedmiotów ani za uzyskane wyniki (w tym zakresie działa niezależnie od ECTS tradycyjny system ocen), lecz za wkład pracy konieczny do opanowania danego przedmiotu na właściwym poziomie. Im więcej wysiłku wymaga dany przedmiot od studenta, tym więcej odpowiada mu punktów. W myśl między-

narodowego porozumienia suma punktów zgromadzonych w każdym semestrze musi wynosić 30. Głównym celem takiego rozwiązania jest umożliwienie studentom mobilności, a więc odbywania części studiów na różnych uczelniach. W praktyce wykorzystanie systemu ECTS polega bowiem na semestralnym podsumowywaniu punktów i potwierdzeniu zgromadzenia przez studenta odpowiedniej ich liczby. Dzięki temu może on semestr zaliczyć niezależnie od uczelni, w której aktualnie się kształci. W Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego system ECTS zostałwprowadzony w semestrze letnim roku akademickiego 1999/2000. Być może w niedługim czasie będzie on stosowany w jeszcze innym celu. Rozważany jest projekt wykorzystania systemu ECTS w formie zsumowania liczby punktów zgromadzonych przez każdego studenta w całym okresie jego edukacji. Taka kumulacja może być traktowana jako miernik przyswojonej przez niego wiedzy, a co za tym idzie - może stać się istotną wskazówką służącą pracodawcy przy zatrudnianiu absolwenta wyższej uczelni.

Kolejną decyzją o dużym znaczeniu dla integracji z systemem europejskiego szkolnictwa wyższego było wprowadzenie w naszej Akademii dwustopniowego systemu kształcenia. Dotychczasowe jednolite pięcioletnie studia magisterskie zastąpiono trzyletnimi studiami licencjackimi i uzupełniającymi dwuletnimi studiami magisterskimi. Postanowienie o takim podziale zapadło podczas obrad Senatu Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego w listopadzie 2002 roku. Decyzja nie była łatwa, naruszała bowiem wieloletnią tradycję polskiego szkolnictwa wyższego. Najważniejszy z argumentów

Podmioty zaangażowane w realizację Procesu Bolońskiego

poziom Europy

poziom kraju

Promotorzy

Bolońscy inne gremia krajowe inne gremia międzynarodowe Źródło - Andrzej Kraśniewski, Proces Boloński, dokąd zmierza europejskie szkolnictwo wyższe, Warszawa 2006, s. 7.

za wprowadzeniem nowej organizacji studiów wynikał z procesu integracji europejskiej. Wobec otwierania się granic

państw naszego kontynentu dla obywateli innych krajów, w tym także dla studentów, realne stały się dla polskiej młodzieży możliwości odbycia części studiów bądź znalezienia pracy za granicą. Będzie to dla naszych obywateli łatwiejsze, jeżeli nie natrafią na barierę w postaci formalnych różnic w systemach kształcenia w Polsce i za granicą. Ponadto podział pięcioletniego cyklu studiów na dwa stopnie: trzy i dwuletni, stworzył możliwość wprowadzenia istotnych zmian wnikających w sam proces edukacyjny. Dokonanie takiego podziału umożliwia bowiem modelowanie w nowy sposób dotychczasowych rozwiązań programowych, przeprofilowa-

Cechą charakterystyczną studiów pierwszego i drugiego stopnia, podyktowana wytycznymi zawartymi w Deklaracji Bolońskiej, stało się umożliwienie studentom kształtowania w sposób samodzielny pewnego obszaru programu własnych studiów. Następuje to dzięki temu, że od momentu wprowadzenia sytemu punktów kredytowych (ECTS) w lutym 2000 roku studenci indywidualnie dokonują wyboru przedmiotów, jakie chcą zgłębiać w ramach zajęć fakultatywnych.

Przedmioty fakultatywne obejmują niemal pełną ofertę dydaktyczną uczelni, studenci mogą zatem uczestniczyć w zajęciach prowadzonych na każdym z wydziałów Akademii. Ponadto uruchomiono szereg przedmiotów nieujętych w siatkach godzin poszczególnych kierunków, a wprowadzonych specjalnie z myślą o wzbogaceniu programu kształcenia naszych studentów. Zestaw ten radykalnie rozszerza porozumienie zawarte przez rektorów wszystkich wyższych uczelni Wrocławia, otwierające studentom w ramach fakultetów dostęp do zajęć prowadzonych w każdej uczelni.

W Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego dwustopniowy model kształcenia rozszerzono w roku akademickim 2006/2007 0 studia trzeciego stopnia, będące studiami doktoranckimi. Działanie to było odpowiedzią na sformułowany podczas Konferencji Berlińskiej (2003) postulat ścisłego

powiązania kształcenia z dalszym etapem rozwoju studenta, obejmującym w uczelniach typu uniwersyteckiego ba-

fot. Wiktor 'Rzeżuchowski '

nie ich kierunków, a nawet stworzenie całkiem nowych, i to

zarówno na początkowym (trzyletnim), jak i dalszym (dwuletnim) etapie. Powstała więc w rezultacie większa różnorodność w ofercie kształcenia, bardzo korzystna z punktu widzenia studentów, którzy kończąc etap licencjacki, a rozpoczynając magisterski, mogą zmienić - oczywiście w określonych granicach - kierunek studiów. Niezależnie od tego, czy takie zmiany wynikają z przyczyn indywidualnych, jak np. rozwój nowych zainteresowań, czy też z przyczyn natury zewnętrznej, jak choćby przekształcający się rynek pracy, możliwość ich dokonania jest dla studenta bardzo korzystna i pozwala na bardziej indywidualnie planowanie własnej ścieżki edukacyjnej. Obecnie podział studiów wyższych na dwa etapy stał się już w Polsce normą, uregulowaną w ustawie Prawo o szkolnictwie wyźszym z dnia 27 lipca 2005 roku, która wprowadziła nową terminologię, nazywając studia licencjackie studiami pierwszego stopnia, a studia magisterskie - studiami drugiego stopnia.

dania naukowe, a w uczelniach typu artystycznego - osiągnięcie w swojej specjalności poziomu kreacji naznaczonej własną indywidualnością, oryginalnością, otwierającej drogę do nakreślenia nowych perspektyw w sztuce. Zgodnie z Komunikatem Berlińskim studia trzeciego stopnia mają trwać od dwóch do czterech lat i mogą być prowadzone na wydziałach, które uzyskały uprawnienia do przeprowadzania przewodów habilitacyjnych. W naszej uczelni trzyletnie studia trzeciego stopnia uruchomiono na Wydziałach Instrumentalnym i Wokalnym. Ich ukończenie zapewni studentom wielostronne przygotowanie do uprawiania zawodu muzyka na najwyższym profesjonalnym poziomie, a także otwarcie przewodów doktorskich. Innym istotnym postulatem sformułowanym w Deklaracji Bolońskiej jest kształcenie ustawiczne.

Polega ono na tym, by obywatele naszego kontynentu m0gli kształcić się na każdym etapie swego życia, stale podnosić swoje kwalifikacje zawodowe, rozszerzać kompetencje czy rozwijać zainteresowania. Takim celom służyło wprowadzenie w Akademii w ostatnim dziesięcioleciu bogatej oferty studiów podyplomowych. W przeważającej mierze ich profil związanyjest z kierunkami prowadzonymi na poszczególnych wydziałach, do których też przynależą w sferze organizacyjnej. Są to Podyplomowe Studia Muzykoterapii, Podyplomowe Studia w zakresie Kompozycji Specjalnej, Komputero-

wej oraz Muzyki Teatralnej i Filmowej na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii, Podyplomowe Studia Mistrzowskie w zakresie instrumentalistyki i kameralistyki na Wydziale Instrumentalnym, Podyplomowe Studia w zakresie Wokalistyki na Wydziale Wokalnym,

a także Podyplomowe Studia Nauczania Sztuki, Muzyki i Plastyki Szkolnej z Animacją Kultury oraz Podyplomowe Studia Emisji i Rehabilitacji Głosu na Wydziale Edukacji Muzycznej.

Poza strukturą wydziałów proponujemy natomiast Podyplomowe Studia Zarządzania Placówkami Oświatowymi i Kulturalnymi oraz Podyplomowe Studia Publicystyki i Krytyki Muzycznej. O ile studia podyplomowe o profilu muzykoterapeutycznym mają już dłuższą tradycję - prowadzone były w uczelni już wlatach siedemdziesiątych - to idee powołania pozostałych kierunków zrodziły się w ostatnich kilkunastu Iatach i są wyrazem powszechnej nie tylko w polskim szkolnictwie wyższym tendencji.

Opisane Wyżej innowacje, wprowadzane sukcesywnie

w ostatnim dziesięcioleciu do systemu kształcenia uczelni, były na ogół zmianami pionierskimi w polskim wyższym szkolnictwie artystycznym. Ich inicjatorem był rektor prof. Grzegorz Kurzyński, który już od czasu, kiedy pełnił w Akademii funkcję prorektora (1999-2002), inspirowany przez ówczesnego rektora prof. Jerzego Mrozika, bardzo zaangażował się w działania związane z problematyką systemu europejskiego szkolnictwa wyższego, śledził pojawiające się trendy i aktywnie włączał się w prowadzone na forum międzynarodowym dyskusje zmierzające do ustalenia szczegółów dalszych działań. Będąc reprezentantem wrocławskiej Akademii Muzycznej na konferencjach Stowarzyszenia Europejskich Konserwatoriów, Akademii Muzycznych i Wyższych Szkół Muzycznych (Association Européenne des Conservatoires, Academies de Musique et Musikhoch-

schulen) - najważniejszego gremium skupiającego przedstawicieli europejskich, a także (wbrew nazwie) pozaeuropejskich wyższych uczelni muzycznych - zdobywał rozległą wiedzę na temat struktur i funkcjonowania szkolnictwa tego typu w innych krajach. Wraz z rektorami siedmiu innych europejskich uczelni muzycznych (z Londynu, Helsinek, Groningen, Lizbony, L'Aquili, Lubeki i Lyonu) był w latach 2005-2007 członkiem funkcjonującej w obrębie AEC Grupy Roboczej „Polifonia” (Polifonia Tuning Working Group), która - najogólniej rzecz ujmując - opracowała założenia spójnego systemu wyższego szkolnictwa muzycznego na naszym kontynencie, czyniąc to w myśl idei sformułowanych w Deklaracji Bolońskiej. Efektem działań grupy „Polifonia” stało się wydanie w 2007 roku trzech instruktażowych podręczników, których tytuły bliżej określają problematykę stawianą w centrum prac tego gremium: Curriculum Design and Development in Higher Music Education (Tworzenie programu nauczania ijego rozwój w wyższym szkolnictwie muzycznym), Internal Quality Assurance in Higher Music Education (Wewnętrzny system zapewnienia jakości kształcenia w wyższym szkolnictwie muzycznym) oraz Implementation and Use of Credit Points in Higher Music Education (Wprowadzenie i zastosowanie punktów kredytowych w wyższym szkolnictwie muzycznym). Podstawą dla tych opracowań były m.in. sformułowane w 2001 roku tzw. opisy dublińskie (Dublin Descriptors), precyzujące efekty kształcenia oczekiwane po ukończeniu studiów I, II i !II stopnia, a co za tym idzie - określające kwalifikacje absolwentów. Opisy te powinny przekładać się na szereg konkretnych rozwiązań stosowanych w uczelniach, związanych m.in. z tworzeniem programów nauczania, sposo-

bem przyznawania punktów kredytowych, procedurami oce-

niającymi, mechanizmami zapewnienia odpowiedniej jakości kształcenia. W latach 2007-2010 prof. Kurzyński pracował zaś w gronie przedstawicieli czterech innych europejskich uczelni muzycznych (z Londynu, Kopenhagi, Drezna i Barcelony) w Grupie Roboczej „Akredytacja" (Polifonia Accreditation Working Group). W ramach prac tej grupy skupiono się właśnie na kwestiach dotyczących zapewnienia właściwej jakości nauczania w uczelniach muzycznych oraz przygotowania procedury akredytacyjnej. Efekty tych prac przedstawiono w publikacji zatytułowanej Quality Assurance and Accreditation in Higher Music Education: Characteristics, Criteria and Procedures (Zapewnienie jakości i akredytacja w wyższym szkolnictwie muzycznym: charakterystyka, kryteria i procedury). Warto wspomnieć, że pierwsze wizyty akredytacyjne w polskich uczelniach już się odbyły; akredytacji poddały się akademie we Wrocławiu, w Łodzi, Bydgoszczy i Krakowie -i wszystkie przyniosły wynik pozytywny.

Wymienione wyżej publikacje grup roboczych mają być pomocne we wprowadzaniu w życie ustaleń podjętych przez AEC na poziomie poszczególnych uczelni muzycznych w Europie. Rektor Grzegorz Kurzyński, jako zagorzały zwolennik zintegrowania systemu europejskiego szkolnictwa muzycznego w myśl owych założeń, przeszczepiał w ostatnich latach te idee na grunt polski, naturalną koleją rzeczy wprowadzając je w pierwszym rzędzie we własnej uczelni. W krótkim czasie podobne zmiany wprowadzali w swoich uczelniach kolejni rektorzy. Z dumą należy tu dodać, ze doświadczenie prof.

Grzegorza Kurzyńskiego ijego zaangażowanie w sprawy do-

tyczące systemu edukacji muzycznej w Europie jest bardzo cenione przez międzynarodowe środowisko, czego wyrazem stało się wybranie Profesora do najwyższych władz Stowa rzyszenia Europejskich Konserwatoriów, Akademii Muzycznych

Proces Boloński - obszary działania (postulaty, zadania) spoleczny wymiar szkolnictwa wyższego studia doktoranckie ramowa struktura lormalnych hualilitacji uznawalność wyksztalcenia mobilność studentów i pracowników latwo czytelne i porówn/walne stopnie studia dwustopniowe ECTS mobilność studentów i pracowników postulaty podstawowe

systemy zapewniania jakości kszœlcenia europejski wymiar ksztabenia kształcenie ustawiczne uczehie i studenci działania pœa Euopq związek EHEA i ERA ;J

postuaty `łączące' Źródło - Andrzej Kraśniewski, Proces Boloński, dokąd zmierza europejskie szkolnictwo wyższe, Warszawa 2006, s. 7.

Proces Boloński- najważniejsze wydarzenia Francja, Niemcy, Wieka Brytania, Włochy

29 państw,

w tym Polska 33 państwa Proces Bdońskl

40państw

45państw

2007

konferencja ministrów w Londynie

Źródło - Andrzej Kraśniewski, Proces Boloński, dokąd zmierza europejskie szkolnictwo wyższe, Warszawa 2006, s. 4.

i Wyższych Szkół Muzycznych - do Rady AEC, co nastąpiło podczas kongresu tej organizacji przeprowadzonego w Warszawie w dniach od 4 do 6 listopada 2010 roku.

Wyrazem współdziałania polskich uczelni artystycznych na polu systemowych rozwiązań integrujących polskie szkolnictwo artystyczne z systemem europejskim jest Akredytacyjna Komisja Uczelni Artystycznych (AKUA). Komisja ta, powołana przez Konferencję Rektorów Uczelni Artystycznych w czerwcu 2001 roku, od początku swego istnienia przez dwie

kolejne kadencje działała pod przewodnictwem prof. Grzegorza Kurzyńskiego. AKUA powstała w czasie, gdy polskie uczelnie muzyczne - chcąc stać się pełnoprawnymi członkami międzynarodowego systemu uczelni muzycznych i być placówkami konkurencyjnymi dla innych europejskich instytucji tego typu -stanęły w obliczu konieczności poddania się w niedalekiej przyszłości zewnętrznej ocenie, będącej podstawą przyznania im europejskiej akredytacji, innymi słowy - gwarancji właściwej rangi i poziomu nauczania odpowiadającego europejskim normom. W tej sytuacji zasadniczym celem powołania Komisji było dostosowanie polskiego szkolnictwa artystycznego do europejskich norm akredytacyjnych. W pierwszej kadencji (2002-2005) AKUA zajmowała się głównie zagadnieniem specyfiki wyższego szkolnictwa artystycznego w odniesieniu do szkolnictwa wyższego w innych dziedzinach i tworzeniem standardów dotyczących poszczególnych kierunków artystycznych. Druga kadencja (2005-2008) stawiała w centrum prac Komisji zagadnienie zapewnienia odpowiedniej jakości kształcenia. Aby uczelnie mogły sprostać stawianym im w toku procesu akredytacyjnego wymaganiom w zakresie jakości kształcenia, powinny wypracować wcześniej swoje własne wewnętrzne systemy zapewnienia jakości. Elementami takiego systemu są badania dotyczące różnych aspektów funkcjonowania uczelni, przybierające często

formę ankiet przeprowadzanych wśród studentów, pracowników bądź pracodawców zatrudniających absolwentów danej uczelni. W naszej Akademii przeprowadzano dotychczas ankiety wśród studentów, a dotyczyły one dwóch zagadnień: oszacowania czasu pracy koniecznego do opanowania danego przedmiotu oraz oceny pedagogów. Wnioski płynące z wyników tego rodzaju badań są w uczelni bardzo istotnym elementem wewnętrznego systemu zapewnienia jakości. Peł-

ne wdrożenie tego systemu, opracowanego także w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego, powinno w przyszłości pozwolić polskim uczelniom artystycznym pomyślnie przejść przez tok postępowania akredytacyjnego, a przez to stanąć w szeregu najlepszych uczelni artystycznych naszego kontynentu.

Wszystkie zmiany, jakie zaszły w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w ostatnim dziesięcioleciu w sferze systemu kształcenia, mają swoją podbudowę w formie rozległych międzynarodowych programów czy dyskusji przeprowadzanych w ramach obrad najważniejszych międzynarodowych organizacji związanych z edukacją. Stale jednakże trzeba pamiętać o tym, że w ostatecznym rozrachunku - zwłaszcza w uczelniach artystycznych - przekładają się one na zbiór indywidualnych przypadków poszczególnych studentów, jednostek utalentowanych i wykazują-

cych duże możliwości. We wszystkich zatem działaniach, noszących znamiona rozległych przemian systemowych, centralnym punktem pozostaje student - osoba pragnąca w najlepszy sposób rozwinąć swoje zdolności i w sposób profesjonalny je wykorzystywać. W Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego, w której nie ma anonimowych studentów, powszechna jest świadomość, że wszystkie zmiany służą w efekcie jednemu celowi: umiejętnemu wprowadzaniu młodzieży w dorosłe życie zawodowe. I

Anna Granat-Janki

WYDZIAŁ KOMPOZYCJI, DYRYGENTURY, TEORII MUZYKI I MUZYKOTERAPII Wlatach 2003-2008 Wydział Iprowadził prężną działalność naukową i artystyczną.

Złożyły sie na nią zarówno prace jednostek naukowo-badawczych, twórczych i artystycznych wchodzących w skład struktury Wydziału: Katedry Kompozycji i Teorii Muzyki, Zakładu Historii Śląskiej Kultury Muzycznej, Zakładu Muzykoterapii Ogólnej i Stosowanej, Studia Kompozycji Komputerowej, jak również indywidualne dokonania pracowników.

N ajwiększą jednostką na Wydziale była Katedra Kompozycji i Teorii Muzyki kierowana przez prof. Grażynę Pstrokońską-Nawratil. W omawianym okresie Katedra skupiała kompozytorów, dyrygentów i teoretyków-solfeżystów ze wszystkich wydziałów uczelni. W jej ramach funkcjonowały Pracownie: Kompozycji, Harmonii i kontrapunktu, Kształcenia słuchu oraz Sekcja dyrygentury. Ważnym nurtem pracy Katedry było organizowanie koncertów kompozytorskich, a także forów dyskusyjnych dotyczących nowej muzyki (przy współpracy ze studenckim Kołem Naukowo-Artystycznym Wydziału I).

Istotny był ponadto udział Katedry w formowaniu dwóch wrocławskich festiwali muzycznych: Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej Musica Polonica Nova i Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Elektroakustycznej Musica Electronica Nova.

Nurt naukowy pracy Katedry wyznaczała odbywająca się rokrocznie od 1995 roku Ogólnopolska Naukowo-Metodyczna Konferencja SoIfeżowa. Jej kierownictwo naukowe sprawowała st. wykł. Irena Zathey-Tom. Konferencje miały formułę autorskiego seminarium. W latach 2003-2008 prowadziły je: prof. Danuta Dobrowolska-Marucha (Warszawa, 2003), prof. Izabela Targońska (Warszawa, 2004), dr Ewa Stachurska (Warszawa, 2005), dr Ewa Wilczyńska (Warszawa 2006) i prof. Dora Slavtcheva (Plovdiv, 2007).

W omawianym okresie pracownicy Katedry prowadzi-

Ii wzmożoną indywidualną działalność twórczą: prezentowaIi swój dorobek kompozytorski na koncertach i festiwalach, pisali muzykę do spektakli teatralnych i do filmów, nagrywaIi płyty, wydawali utwory drukiem, brali udziałw pracach jury konkursów oraz prowadzili działalność artystyczną, występując w charakterze wykonawców muzyki.

Prof. Jan A. Wichrowski swoje utwory prezentował zarówno w Polsce (Wrocław - Musica Polonica Nova 2002,

2004, 2006, 2008; Gdańsk 2005), jak i za granicą (Finlandia 2003, Niemcy 2003). W latach 2003-2008 doszło do prawykonań ponad 10 utworów prof. Leszka Wisłockiego. Brał on także udział w pracach jury XIV i XV Konkursu Zespołów Kameralnych w Bystrzycy Kłodzkiej (2005, 2006).

Twórczość prof. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil prezentowana była wielokrotnie na festiwalach muzycznych, takich jak: Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej w Sankt Petersburgu (2003); Musica Polonica Nova (2004, 2006, 2008); Warszawskie Spotkania Muzyczne (2006, 2007); Dni Kompozytorów Śląskich (2004); Festiwal Prawykonań w Katowicach (2005), Śląskie Dni Muzyki Współczesnej w Katowicach (2008); Europeaische Musiksommer we Wrocławiu i Berlinie (2005). Niektóre utwory zostały wydane drukiem przez PWM: Algorytm Snu Wielkiego Miasta (2003), Bartokiana (2004). Pstrokońska-Nawratil była także członkiem jury

na konkursach kompozytorskich (Wrocław 2003 i 2007, Kraków 2003, Warszawa 2004, Opole 2008). Za swoją działalność kompozytorską i organizacyjną (kierownik, a następnie

dyrektor artystyczny festiwalu Musica Polonica Nova w latach 2004, 2006, 2008) otrzymała nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (2004) oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2006).

Różnorodnym pod względem rodzajów, form muzycznych i gatunków dorobkiem kompozytorskim dysponuje prof. AM dr hab. Krystian Kiełb. Jego utwory były wykonywane w Polsce, Austrii (2003), Szwecji (2004), Czechach (2006), Niemczech (2007), Stanach Zjednoczonych (2007), na Łotwie (2008), Białorusi (2008), prezentowane na festiwalach muzycznych (m.in. Warszawska Jesień w 2005, Musica Polonica Nova w 2004, 2006, 2008, Dni Muzyki Ryszarda

Bukowskiego w 2005, 2006, Letni Festiwal Pieśni Kompozytorów Polskich w 2007, Dolnośląski Festiwal Nauki w 2007),

a także międzynarodowych kursach interpretacji i konkursach wykonawczych przez wybitnych solistów i renomowane zespoły. Krystian Kiełb wielokrotnie brał udział w pracach jury konkursów.

Bogatą twórczość kompozytorską posiada także prof.

AM dr Stanisław Krupowicz. Jego utwory wykonywane były na wielu festiwalach i koncertach w kraju i zagranicą (Koncert Muzyki Sakralnej, Köln 2003 i Düren 2003; Festival de Noêl, Nantes 2004; Ile-de-France Festival, Paryż 2004; Kijowska Jesień Muzyczna, Kijów 2005 i 2007; Aksamitna Kurtyna,

Lwów 2006; Musik unserer Zeit, Münster 2006). Zostały także nagrane na płyty CD. Odnotować należy ponadto udział Krupowicza w jury konkursów kompozytorskich: na Białorusi (Grodno, 2002 i 2007) i na Ukrainie (Kaniów 2003). W Iatach 2007-2008 był on członkiem Komitetu Oceniającego Europejskich Kursów Kompozycji iTechnologii (Helsinki, Berlin, Paryż, Barcelona).

Wykonaniami na krajowych i międzynarodowych festiwalach może się poszczycić doc. Ryszard Klisowski (Musica Polonica Nova 2004, 2006; Musica Electronica Nova 2005; II Festi-

wal Muzyczne Mosty w Zjednoczonej Europie - Plovdiv 2004; ISCM World New Music Festival - Stuttgart 2006; II Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Pogranicza - Ukraina 2006). Jego utwory były nagradzane, m.in. na festiwalu ISCM World New Music Festival w Stuttgarcie (2006).

Dr Zbigniew Karnecki, specjalizujący się w tworzeniu muzyki dla teatru (w tym także Teatru TV) i do filmu, skomponował muzykę do 13 spektakli dramatycznych i 5 telewizyjnych.

Spektakl teatralny Ostatnia ucieczka wg Schulza z jego muzykę otrzymał Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek (Toruń 2007), spektakl telewizyjny Norymberga Tomczyka - Grand Prix na Festiwalu Form TV (Sopot 2007), a film Mała Moskwa w reż. W. Krzystka - Grand Prix na Festiwalu Filmowym (Gdynia 2008).

Specjalizujący się w muzyce elektroakustycznej ad. Cezary Duchnowski ma na swoim koncie szereg wykonań utworów zarówno w kraju jak i zagranicą (m.in. w Rzymie, Amsterdamie, Moskwie, lenie, Berlinie, Belfaście, Odense, Ryclze, Wilnie).

Otrzymał l nagrodę na X Międzynarodowej Trybunie Muzy-

ki Elektroakustycznej w Rzymie (2004) za utwór Monada 3.

Prowadził bogatą działalność koncertową, w tym z Agatą Zu-

bel w ramach zespołu Elettro Voce. Duet ten otrzymał Nagrodę Specjalną na Międzynarodowym Konkursie Wykonawców Muzyki Współczesnej Gaudeamus w Amsterdamie (2005) oraz Wrocławską Nagroda Muzyczną (2008).

Dr Agata Zubel może się poszczycić bogatymi osiągnięcia-

mi zarówno jako kompozytorka, jak i wokalistka specjalizującą się w wykonawstwie muzyki współczesnej. Wielokrotnie otrzymywała prestiżowe nagrody, takiejak: Nagroda Główna Fundacji Bankowej im. Leopolda Kronenberga na V Konkursie Muzyki XX i XXI wieku dla Młodych Wykonawców (2003), II Nagroda (I nie przyznano) na II Międzynarodowym Konkursie dla Młodych Kompozytorów im. P.I. Jurgensona (Moskwa 2003), III Nagroda na Międzynarodowym Konkursie interpretacji Muzyki Współczesnej dla Profesjonalnych Solistów - Nicati 2003 (Szwajcaria 2003), Nagroda Radiofonii na Międzynarodowej Trybunie Muzyki Elektroakustycznej UNESCO (Rzym 2004), Wrocławska Nagroda Muzyczna (2005), Paszport Polityki (2005). Jej twórczość prezentowana była m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej Musica Polonica Nova, Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Elektroakustycznej Musica Electronica Nova, Międzynarodowym Fastiwalu Wratislavia Cantans, Festiwalu Muzyki Współczesnej Musikhost w Odense, Festiwalu Ultraschall w Berlinie, Festiwalu Beethovenowskim w Bonn, Alternativa Fesn'va/ w Moskwie. Utwory

Zubel zostały zarejestrowane na 8 płytach CD (w tym jednej autorskiej), a także wydane przez PWM (Urodziny - 2003, Nad Pieśniami - 2007).

W omawianym okresie, dr Robert Kurdybacha łączył działalność dyrygencką z kompozytorską. W 2003 roku uzyskał II nagrodę na I Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. Grażyny Bacewicz w Łodzi za utwór free4free. Jego utwory prezentowane były na festiwalach Warszawska Jesień (2005), Musica Polonica Nova (2006), a Koncert na gitarę ismyczki uzyskał rekomendację Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO. Szeregiem wykonań legitymuje się także dr Marcin Bortnowski. Miały one miejsce zarówno na festiwalach w Polsce, takich jak: Warszawska Jesień (2003, 2005, 2008), Musica Polonica Nova we Wrocławiu (2004, 2006, 20080, Audio Art Festival w Krakowie (2007), jak i zagranicą - UltraScha/l Festival w Berlinie (2006). Jego utwory zostały zarejestrowane na kilku płytach CD. Dr Michał Moc łączył działalność kompozytorską z grą na akordeonie. Występował zarówno jako solista, jak i kameralista - np. w duecie Clarideon z Janem Jakuben Bokunem lub z orkiestrami, wykonując niejednokrotnie własne utwory napisane na akordeon lub z jego udziałem. Występował w kraju i zagranicą (Paryż, Bonn, Bratysława, Lipsk, Odense). Od 2007 roku jest w grupie 13 kompozytorów objętych programem Europejskiego Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego.

Dr Moc angażował się także na rzecz edukacji w zakresie

Członkowie Katedry Kompozycji i Teorii Muzyki prowadzili działalność naukową i naukowo-dydaktyczną wygłaszając referaty, wykładając na kursach i prowadząc warsztaty dla młodych kompozytorów i pedagogów. Można tu wspomnieć o wykładach prof. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil w Polskiej Akademii Nauk (2003) oraz.w ramach Interdyscyplinarnego Seminarium Studium Genera/e na Uniwersytecie Wrocławskim (2004, 2005, 2007); wykładach prof. AM dra hab. Krystiana Kiełba podczas Sympozjum Naukowego Problemy pedagogiki wokalnej (Wrocław 2004, 2007), podczas XX Dni Muzyki Wokalnej (Katowice 2005) oraz w ramach Interdyscyplinarnego Seminarium Studium Generale na Uniwersytecie Wrocławskim (2006); wykładach i kursach na Uniwersytecie Jońskim w Grecji (Korfu 2005) dr Agaty Zubel-Moc; referatach doc. Ryszarda Klisowskiego prezentowanych w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (2004) i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego (2005); wykładach dra Marcina Bortnowskiego na Międzynarodowych Warsztatach Muzyki Komputerowej w ramach festiwalu Musica Polonica Nova (2005), podczas Międzynarodowego Festiwalu Audio Art w Krakowie (2005) oraz w Akademii Muzycznej w Warszawie (2008); wykładach prof. AM dr Stanisława Krupowicza na temat muzyki komputerowej, często połączonych z prezentacją własnej twórczości w Mińsku (2002), Dreźnie (2006), Münster (2006), Plovdiv (2007).

Jednostką podległą Katedrze Kompozycji i Teorii Muzyki jest Studio Kompozycji Komputerowej. Powstałe z inicjatywy prof. AM dr Stanisława Krupowicza, powołane zostało do życia w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w 1999 roku. W jego skład wchodzą: prof. AM dr Stanisław Krupowicz, ad. dr Marcin Bortnowski, ad. dr Cezary

Duchnowski i mgr Marcin Rupociński. W omawianym okresie działalność studia związana była z realizacją utworów elektroakustycznych i komputerowych oraz z edukacją w zakresie tego typu muzyki. W latach 2003-2008 pracownicy studia brali udział w charakterze wykładowców w warsztatach i kursach o randze ogólnopolskiej (w Akademii Muzycznej w Warszawie w kwietniu 2008 i w Akademii Muzycznej we Wrocławiu w październiku 2008 roku) i międzynarodowej (w Akademii Muzycznej we Wrocławiu w maju 2005 roku).

Studio prezentowało swój dorobek na takich festiwalach, jak: Musica Polonica Nova (Wrocław 2004), Musica Electronica Nova (Wrocław 2005, 2007). Zgodnie z tradycją studia prezentowane były dokonania artystyczne studentów kompozycji na corocznych (czerwcowych) koncertach na dziedzińcu Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Obok utworów młodych kompozytorów, podczas koncertów usłyszeć można było utwory uznanych już twórców muzyki elektroakustycznej, takich jak np.: Paweł Szymański, Lidia Zielińska, Marek Chołoniewski, Krzysztof Knittel, Włodzimierz Kotoński, muzykolog Józef Patkowski, Eugeniusz Rudnik.

fot. Wiktor Rzeżuchowski

teorii muzyki w szkolnictwie średnim, czego owocem były Olimpiady Słuchowe (2004, 2006, 2008) objęte patronatem przez Centrum Edukacji Artystycznej.

Zajęcia w zakresie dyrygentury

Katedra Dyrygentury powołana w lutym 2008 roku wyloniła się z sekcji dyrygentury działającej w ramach Katedry Kompozycji iTeorii Muzyki. Kierownictwo katedry objął prof.

Marek Pijarowski. Działalność tej jednostki to przede wszystkim wizytacje prób orkiestry i spotkania z wybitnymi dyrygentami występującymi w Filharmonii Wrocławskiej, uczestnictwo w próbach przedpremierowych w Operze. Studentom stworzone zostały możliwości stałego kontaktu z orkiestrą dzięki utworzeniu fakultetu orkiestrowego w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Działalność tej katedry w omawianym okresie miała charakter artystyczny.

Indywidualne dokonania członków Katedry Dyrygentury przedstawiają się niezwykle bogato. Prof. Marek Pijarowski poprowadził ponad 200 koncertów symfonicznych zarówno w kraju (we wszystkich filharmoniach z Filharmonią Narodową na czele), jak i zagranicą (w Turcji, Słowacji, Włoszech, Francji, Meksyku, Belgii, USA). Ma na swoim koncie koncerty i nagrania z Narodową Orkiestrą Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach. Byłjurorem Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. Grzegora Fitelberga w Katowicach (2007), przewodniczącym Jury Międzynarodowego Konkursu Młodych Dyrygentów w Białymstoku (2006).

W dorobku prof. AM 2 kw. II st. Mieczysława Gawrońskiego znajdują się publiczne występy w charakterze dyrygenta m.in. w Niemczech, we Francji i w Rosji. Prowadził on też

koncerty abonamentowe w różnych filharmoniach w Polsce, współpracował z wieloma krajowymi orkiestrami, występował na festiwalach, m.in. Musica Polonica Nova we Wrocławiu.

Bogaty i różnorodny jest dorobek dyrygencki prof. Alana Urbanka. Prowadził on zespoły wokalno-instrumentalne, wokalne (m.in. Chór Uniwersytetu Wrocławskiego Gaudium) i instrumentalne (Orkiestra Symfoniczna Akademii Muzycznej im.

K. Lipińskiego we Wrocławiu). Jego dorobek obejmuje koncerty w kraju i zagranicą (m.in. w Grecji, USA, Kanadzie, Niem-

czech, Rosji, Włoszech), w tym także podczas festiwali i konkursów. Prowadzony przez niego Chór Uniwersytetu Wrocławskiego Gaudium dwukrotnie zdobył nagrody: Srebrny Medal w 2003 roku w Grecji oraz I nagrodę w 2004 roku w Moskwie, gdzie dodatkowo A. Urbanek otrzymał nagrodę dla wyróżniającego się dyrygenta młodego pokolenia. Prof. Urbanek ma ponadto bogatą działalność organizacyjną (Koncerty Wielkopostne pod patronatem Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola, Międzynarodowe Turnieje Dyrygentury Chóralnej, Wrocławskie Forum Muzykologiczne).

Działalność dyrygencka ad. 2 kw. I st. Roberta Kurdybachy w latach 2003-2008 związana była z Tech-no Orchestra, z Formacją Orkiestrową R20, a także z Bielską Orkiestrą Kameralna i Łomżyńską Orkiestrą Kameralną. Należy wspomnieć także o dokonaniach artystycznych dr Wojciecha Rodka, który w omawianym okresie dyrygował ponad 80 koncertami poza granicami Polski (w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Francji) oraz około 10 w kraju (Płock, Łódź, Jelenia Góra, Poznań,

WarszaWa, Bydgoszcz, Wrocław).

Praca naukowo-badawcza stanowi o specyfice powołanego w 1996 roku Zakładu Historii Śląskiej Kultury Muzycznej.

Jednostka ta do roku akademickiego 2004/2005 kierowana była przez prof. Marię Zduniak, następnie przez prof. AM dra hab. Krystiana Kiełba, a od roku 2006/2007 przez prof. AM dr hab. Annę Granat-Janki. Badania naukowe prowadzone przez Zakład dotyczyły trzech obszarów: śląskiej kultury muzycznej, patrona uczelni Karola Lipińskiego oraz teorii muzyki z położeniem szczególnego nacisku na analizę dzieła muzycznego. Prace badawcze nad śląską kulturą muzyczną (prowadzone od 1980 roku) dotyczyły: dawnej kultury muzycznej Śląska, śląskiej kultury muzycznej XX i XXI wieku oraz śląskiego folkloru muzycznego. Tematyka szczegółowa to: instrumenty muzyczne na Śląsku (zwłaszcza organy i fortepian), budownictwo instrumentów muzycznych, twórczość i działalność kompozytorska, działalność artystów-muzyków (dyrygentów, śpiewaków, instrumentalistów, teoretyków, działaczy kultury), polski folklor muzyczny, muzyka religijna na

Śląsku, życie muzyczne na Śląsku: działalność szkół muzycznych, instytucji, stowarzyszeń, zespołów, publicystyka i krytyka muzyczna na łamach czasopism, w radiu i telewizji, zbiory muzyczne Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu.

W latach 2003-2008 Zakład zorganizował jedną konferencję i dwa sympozja dotyczące tematyki śląskiej. Była to XI Konferencja Naukowa cyklu Tradycje śląskiej kultury muzycznej dedykowana Profesor Marii Zduniak w uznaniu jej cennego dorobku naukowego związanego z badaniami nad kulturą muzyczną Śląska. Odbyła się ona w marcu 2007 roku.

W październiku 2007 roku zorganizowane zostało Sympozjum

PAŹDZIERNIK 2003 0 Zmiana dotychczasowego systemu kształcenia w formie jednolitych pięcioletnich studiów magisterskich na system dwustopniowy, na który składają się trzyletnie studia licencjackie i dwuletnie studia magisterskie, od 2005 roku nazywanie studiami pierwszego i drugiego stopnia $‑ Powołana zostaje Międzywydziałowa Pracownia Muzyki Dawnej 0 Koncert Symfoniczny - Katedra Wrocławska.

Wrocławianie Ojcu Świętemu-XXV lat Pontyfikatu.

W. Kilar -Angelus.

Anton Bruckner - Te Deum LISTOPAD 2003 0 Uroczysty Koncert Oratoryjny z okazji Święta Uniwersytetu Wrocławskiego, Kościół Uniwersytecki.

J. Haydn - Stworzenie Świata 0. Doktorat honoris causa otrzymuje

prof. Teresa Żylis-Gara

GRUDZIEŃ 2003 0 Koncert Symfoniczny - Akademia w Filarmonii 0 L. van Beethoven -IV Koncert fortepianowy G-dur M. Ravel - Koncertfortepianowy G-dur L. van Beethoven - VII Symfonia A-dur $‑ Koncert w Studio Polskiego Radia z cyklu Z panią Muzyką we Dwoje w wykonaniu solistów i Akademickiej Orkiestry Kameralnej, A. Głazunow, H.M. Górecki, J. Haydn, W.A. Mozart

MARZEC 2004 o Spektakl operowy Sala Teatralna Akademii Muzycznej WA. Mozart - Bastien und Bastienne

$‑ X Jubileuszowa Naukowo-Metodyczna Konferencja - Solfeżowa Metody sopranu cyfrowego oraz jej zastosowanie w kształceniu słuchu muzycznego KWIECIEŃ 2004 $‑ Spektakl operowy - Opera Wrocławska G. Rossini - Cyrulik Sewilski $ſ Spektakl dyplomowy studentów Wydziału Wokalnego 0 Koncert Laureata Dyplomu Honorowego

PRIMUS iNTER PARES, Łukasz Kuropaczewski ę gitara MAJ 2004 o Spektakl operowy, Centrum Kultury Katolickiej, Wrocław,

,

D. Cimarosa - L'impresario in angustie.

Spektakl dyplomowy studentów Wydziału Wokalnego 0 Premiera opery buffo, G.C. Menott'i - Telefon.

Sala Teatralna Akademii Muzycznej

fot. Ze zbiorów prywatnych

Duet EIettroVoce - Agata Zubel i Cezary Duchnowski

Naukowe ln memoriam Ryszard Bukowski otwierające cykl poświęcony nieżyjącym już artystom wrocławskim. Drugie sympozjum z tego cyklu dedykowane prof. Tadeuszowi Natansonowi miało miejsce w listopadzie 2008 roku. Zorganizowane wspólnie z Zakładem Muzykoterapii Ogólnej i Stosowanej Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Sympozjum wpisało się w obchody jubileuszu 60-Iecia naszej Akademii. Obchody te uświetniła ponadto Międzynarodowa Konferencja Naukowa Analiza dzieła muzycznego. Historia-theoria-praxis, która odbyła się w grudniu 2008 roku. Była to pierwsza konferencja z nowego cykl dotyczącego dyscypliny teoretycznej, jaką jest analiza dzieła muzycznego.

Ważnym zadaniem realizowanym w ramach Zakładu było przygotowanie Leksykonu Muzyków Wrocławskich.

W omawianym okresie intensywne prace naukowe pro-

wadzili ponadto poszczególni członkowie Zakładu. Prof. Maria

[M. Zduniak: Encyklopedia Muzyczna PWM 2004, Encyklopedia Wrocławia 2006; A. Granat-Janki, Encyklopedia Muzyczna PWM 2004, 2007]. Brali udział w licznych konferencjach i sesjach ogólnopolskich [M. Zduniak: Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2003, Akademia Muzyczna w Poznaniu 2004, Aka-

demia Muzyczna w Gdańsku 2004; A. Granat-Janki: Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2003, 2005, 2007, 2008, Uniwersytet Wrocławski 2006, Akademia Muzyczna w Poznaniu 2004,

2005, 2006, Akademia Muzyczna w Krakowie 2007, Akademia Muzyczna w Gdańsku 2005; J. Subel: Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2003, Akademia Muzyczna w Poznaniu 2004, Uni-

wersytet Wrocławski 2005; A. Wolański: Teatr Wielki - Opera Narodowa w Warszawie 2004, 2007, Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2004, 2006, 2007 (trzykrotnie), 2008, Pol-

ska Akademia Nauk w Warszawie 2007, 2008, Akademia Muzyczna w Katowicach 2007, Uniwersytet Łódzki 2008; A. Pijarowska: Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2007 (dwukrotnie)], a także międzynaródowych w kraju i zagranicą [M. Zdu-

Zduniak, prof. AM dr hab. Anna Granat-Janki, dr Joanna Subel

niak: Słubice - Frankfurt n/Odrą 2003; Uniwersytet Wrocław-

i mgr Aleksandra Pijarowska skoncentrowały się na badaniach dotyczących kultury muzycznej regionu. Owocem ich pracy są książki: Twórczość kompozytorów wrocławskich w latach 1945-2000 (2003) autorstwa A. Granat-Janki, Brahms we Wrocławiu (2004) M. Zduniak, Wrocławska chóralistyka 1945-2000 (2005) i Wrocławska chóralistyka 1817-1944 (2008) J. Subel oraz Jan Antoni Wichrowski. Katalog tematyczno-bibliograficzny (2005) Aleksandry Pijarowskiej. Z kolei dr Andrzej Wolański skupił się na badaniach dotyczących średniowiecznego dramatu muzycznego, które zamieścił w książce Dramat liturgiczny w średniowieczu (2005).

ski 2003; A. Granat-Janki: Akademia Muzyczna w Bydgoszczy 2005, Akademia Muzyczna w Poznaniu 2007, Akademia Muzyczna w Krakowie 2007, Akademia Muzyczna we Wro-

Członkowie Zakładu opublikowali ponadto szereg artykułów w publikacjach zbiorowych zarówno w języku polskim [M. Zduniak: Wrocław 2004, 2007, Katowice 2008, Gdańsk

2004, Wrocław 2005 (trzykrotnie), Poznań 2005; A. GranatJanki: Poznań 2003, 2006, Wrocław 2004, 2005, 2006, 2008

(trzykrotnie), Warszawa 2005; J. Subel: Poznań 2006, Wrocław 2008; A. Wolański: Wrocław 2004, 2006, 2007 (dwukrot-

nie), 2008 (dwukrotnie), A. Pijarowska: Wrocław 2007 (dwukrotnie), 2008], jak i w językach obcych [M. Zduniak: Tutzing 2003, Kra ków 2003, Sinzig 2004, Wrocław/Breslau 2005, Würzburg 2005; A. Granat-Janki: Mińsk 2005; J.Subel: Lipsk 2006;

A. Wolański: http://www.medievalists.net/2008/11/29/theliturgicaI-drama-in-the-middle-ages-as-the-music-drama/].

Byli autorami haseł do encyklopedii, słowników i leksykonów

cławiu 2008; J. Subel: Uniwersytet w Bonn 2006; A. Wolań-

ski: Uniwersytet w Poznaniu, Ciążeń 2008; A. Pijarowska: Baskent Universitesi w Ankarze 2004, Akademia Muzyczna we

Wrocławiu 2008]. Prowadzili ponadto wykłady na uczelniach zagranicznych w ramach programu Erasmus [J. Subel: Hochschule für Musik w Hanowerze 2005, 2006, 2007].

W Zakładzie podejmowane były także prace redakcyjne mające na celu opublikowanie materiałów z organizowanych przez jednostkę konferencji i sympozjów. W minionym okresie ukazały się cztery tomy, a nad ich redakcją czuwała prof. Maria Zduniak i mgr Dorota Kanafa (Karol Lipiński. Życie, działa/ność, epoka, t. III, 2003; Rafał Maszkowski 1838-1901. Tradycje śląskiej kultury muzycznej X, 2005; Karol Lipiński. Życie, działa/ność, epoka, t. N, 2007) oraz prof. AM dr hab. A. Granat-Janki (Tradycje śląskiej kultury muzycznej, t. XI, 2008).

Niezwykle bogata jest także działalność Zakładu Muzykoterapii Ogólnej i Stosowanej, którym kieruje od 1997 roku prof. AM dr hab. n. med. Sławomir Sidorowicz, specjalista w dziedzinie psychiatrii. W latach 2003-2008 Zakład, przy współpracy ze Stowarzyszeniem Muzykoterapeutów Polskich, zorganizował cztery fora muzykoterapeutów zatytu-

łowane: Współczesne oblicza muzykoterapii (2003), Teoria i praktyka muzykoterapii (2004), Podstawy teoretyczne muzykoterapii oraz praktyka kliniczna (2005), a także Kierunki współczesnej muzykoterapii (2007).

Ostanie jubileuszowe forum, odbywające się w 35. rocznicę powstania Zakładu, mialo rangę międzynarodową. Materiały z wymienionych wydarzeń naukowych ukazały się w formie Zeszytów Naukowych wydanych przez Akademię Muzyczną we Wrocławiu. W 2005 roku Zakład współorganizował ponadto wraz z Polskim Stowarzyszeniem Pedagogów i Animatorów „Klauza" konferencję „Emil Jaques-Dalcroze; Muzyka i ruch”.

Ważnym osiągnięciem było nawiązanie współpracy naukowej z ośrodkiem muzykoterapii w Enschede (Holandia), co zaowocowało wykładami w Akademii Muzycznej we Wrocławiu prof. Ortha i wyjazdem pracowników Zakładu do uczelniw Enschede.

W ramach Zakładu podejmowane były przedsięwzięcia o charakterze terapeutycznym. Wśród nich należy wymienić spektakle Teatru Integracyjnego Euforion kierowanego przez mgr Annę Jędryczkę-Hamerę. W tym pionierskim na gruncie polskim przedsięwzięciu wykorzystywane były techniki parateatralne w celu rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi w okresie ich remisji. W spektaklach uczestniczyli studenci muzykoterapii oraz pacjenci poradni i gabinetów psychiatrycznych.

Zakład Muzykoterapii prowadził także działalność wydawniczą. W 2003 roku opublikowane zostały trzy zeszyty ukazującego się od 2002 roku, pod redakcją Pawła Cylulki, kwartalnika naukowego Muzykoterapia Polska.

Pracownicy Zakładu prowadzili wzmożoną indywidualną działalność naukową, której owocem jest książka dra Pawła Cylulki Tyjlomuzykoterapia dzieci. Teoria i praktyka muzykoterapii dzieci z niepełnosprawnością wzrokową (2004).

W swoim dorobku mają liczne artykuły w publikacjach zbiorowych w języku polskim [H. Cesarz: Wrocław 2003, Łódź 2005, Wrocław 2006, Łódź 2008; P. Cylulko: Wrocław 2003 (dwukrotnie), Wrocław 2004, (trzykrotnie), Wrocław 2005, Toruń 2003, Warszawa 2004, Kraków 2004, Kraków 2006, Zielona Góra 2006, Wrocław 2007, Warszawa 2008] iwjęzy-

kach obcych [K. Kukiełczyńska-Krawczyk: Opole 2006] oraz w czasopismach naukowych [H. Cesarz: Fizjoterapia 2003/11/3, 2007/15/3 Muzykoterapia Polska 2003/2/2, 2003/2/3-4, Archives of Psychiatry and Psychoterapy 2006/8/1, Psychogeriatria Polska 2006/3/2, Psychiatria w Praktyce Ogólnolekarskiej 2006; P. Cylulko: Muzykoterapia Polska 2003/2/1, 2003/2/2, 2003/2/3-4 Sprawy Nauki 2003/1, 2003/2, 2003/11, Nasze Zdrowie 2003/1, Biuletyn 2005/1; K. Kukiełczyńska-Krawczyk:

Muzykoterapia Polska 2003/2/3-4j. Byli autorami haseł do encyklopedii [P. Cylulko: Encyklopedia Wrocławia 2006].

CZERWIEC 2004 0 l Międzynarodowe Mistrzowskie Kursy Dyrygenckie Maestro Kurt Masur

SIERPIEŃ 2004 $‑ Swiatowy Festiwal Kontrabasowy

WRZESIEŃ 2004 $‑ I Ogólnopolski Konkurs Fagotowy

PAŹDZIERNIK 2004 $‑ Doktorat honoris causa otrzymuje Maestro Stanisław Skrowaczewski 0 Koncert Symfoniczny z okazji 50-lecia pracy artystycznej Tadeusza Strugały, Katedra Św. Marii Magdaleny, , L. van Beethoven - IX Symfonia d-mo/l

GRUDZIEŃ 2004 $‑ Koncert dyplomowy Akademia w Filarmonii F. Hidas - Koncert na obój i orkiestrę D-dur N. Paganini - Koncert skrzypcowy D-dur C. Saint - Saens Koncert wiolonczelowy a-moll A. Skriabin - Koncert fortepianowy fis-moll Koncert dedykowany JE ks. Henrykowi Kardynałowi Gulbinowiczowi Arcybiskupowi Metropolicie Wrocławskiemu z okazji nadania doktora honoris causa przez Politechnikę Wrocławską Aula Politechniki Wrocławskiej L. van Beethoven - VII Symfonia J. Haydn - Oratorium Stworzenie Świata

MARZEC 2005 0 Akademia otrzymuje w formie darowizny od Gminy Wrocław zabudowaną działkę w bezpośrednim sąsiedztwie gmachu uczelni, przy ul. Zelwerowicza 3 i 3a z przeznaczeniem

na zaadaptowanie istniejących budynków do celów dydaktycznych „ ‑ Mistrzowski Kurs Interpretacji Muzyki Wokalnej

Teresy Żylis-Gara $‑ III Konkurs Wokalny im. H. Hal$kiej-Fijałkowskiej 0 Koncert w ramach Wieczorów Tumskich K. Szymanowski - Stabat Mater

KWIECIEŃ 2005 $‑ Opera Wrocławska W.A. Mozart - Czarodziejskiflet $‑ Nadzwyczajny Koncert Pamięci

Ojca Świętego Jana Pawła II Katedra Wrocławska WA. Mozart - Requiem d-mol/ KV 626

$‑ Spektakl operowy Centrum Kultury Wrocław-Zachód WAMozart - Dyrektor Teatru G. B.Pergolesi - Służąca panią

Brali czynny udziałw konferencjach, sympozjach naukowych i muzykoterapeutycznych forach zarówno ogólnopolskich: H. Cesarz: Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2003,

2004, 2005, 2008, Akademia Muzyczna w Łodzi 2005, 2008, Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi 2007; P. CyIulko: Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2004, 2005, 2006, 2008, Akademia Pedagogiki Specjalnej w Warszawie 2004, Akademia Muzyczna w Łodzi 2005; K. Kukiełczyńska-

ski 2006, Akademia Muzyczne we Wrocławiu 2007]. Prowa-

dzili także wykłady i warsztaty podczas sesji warsztatowych [P. Cylulko, Wrocław 2005, Akademia Muzyczna w Katowi-

"M\\\\\`\`\`\\\\\\\\\`$$\n 1 `t`. \\\\ `-

cach 2006].

Aktywność członków Zakładu widoczna była ponadto poprzez czynny udział w corocznych edycjach Dolnośląskiego Festiwalu Nauki we Wrocławiu, podczas których prezento-

fot. Wiktor Rzeżuchowski

Krawczyk; Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2004, 2005,

Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi 2007], jak i międzynarodowych [H. Cesarz, Akademia Muzyczna we Wrocławiu 2007, Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu 2007; K. Kukiełczyńska-Krawczyk, Akademia Muzyczne we Wrocławiu 2007; P. Cylulko: Uniwersytet Zielonogór-

Gracjan Szymczak

wano wykłady i realizowano warsztaty muzykoterapeutycz-

ne. Dopełnienie działalności naukowo-artystycznej Wydziału Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii stanowią dokonania dwóch studenckich Kół Naukowych. Szereg ważnych inicjatyw podejmowało Koło Naukowo-Artystyczne Wydziału l skupiające studentów kompozycji i teorii muzyki. Wznowiło ono swoją działalność w roku akademickim 2003/2004. Celem działalności Koła było organizowanie koncertów kompozytorskich, konferencji naukowych, wykładów, spotkań, nawiązywanie kontaktów krajowych i zagranicznych. W latach 2003-2008 Koło zorganizowało ponad 40 wykładów dotyczących muzyki współczesnej, spotkań z kompozytorami (ivan Brkljaćić - Serbia i Paul Oomen Holandia, w grudniu 2003, Paweł Szymański - Polska, w Iu-

fot. Wiktor Rzeżuchowski

tym 2004) oraz 3 Koncerty Młodych Kompozytorów (w styczniu i w maju 2004, w maju 2005), podczas których prezentowane były utwory wrocławskich studentów. Zorganizowano ponadto dwie Ogólnopolskie Studenckie Sesje Naukowe (maj 2005 i maj 2007 - Muzyka elektroakustyczna w kontekście współczesnej kultury), które odbyły się w ramach l i ll Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Elektroakustycznej Musica Electronica Nova.

Na Wydziale l działało także Studenckie Koło Naukowe Muzykoterapii, które dzięki inicjatywie dra Stefana Frejtaka, w 2004 roku (po ośmioletniej przerwie) wznowiło swoją działalność. Obecnie opiekę nad nim sprawuje dr Helena Cesarz.

W latach 2003-2008 Koło zorganizowało dwa Mini fora Studentów Muzykoterapii (2006, 2007) oraz I Ogólnopolski Kongres Studentów Muzykoterapii (2008), podczas którego referaty wygłosili goście z Polski (Warszawy, Krakowa, Bydgoszczy, Wrocławia, Lublina) iz zagranicy (Montpellier - Francja). I Zajęcia prowadzi st. wykl. Agnieszka Zwierzycka

Jacek Ropski

WYDZIAŁ INSTRUMENTALNY Nie ulega wątpliwości, iz' ostatnie lata dla naszej Akademii to czas wyjątkowy.

Czas zmian izwiązanych ztym nieuniknionych trudności, ale także czas nowych pomysłów, dokonań i wielu znaczacych sukcesów.

ydział Instrumentalny prowadzi studia w zakreWsie instrumentalistyki, o profilu muzyki klasycznej, muzyki dawnej oraz jazzowej. Studia na Wydziale Instrumentalnym zapewniają intensywne doskonalenie warsztatu muzycznego oraz opanowanie szerokiego re-

pertuaru i dają możliwość częstego prezentowania go przed publicznością. W ramach zajęć dydaktycznych podstawę stanowią zajęcia w zakresie gry na instrumencie, zespoh/ kameralne oraz - dla studentów grających na instrumentach orkiestrowych - studia orkiestrowe. Proces kształcenia w zakresie gry na instrumentach wzbogaconyjest przez szereg przedmiotów teoretycznych, zapewniających wszechstronne wykształcenie muzyczne. Blok ten obejmuje kształcenie słuchu, analizę dzieła muzycznego, literaturę przedmiotu głównego, historię muzyki z literaturą, a zestaw ten uzupełniają przedmioty humanistyczne, m.in. historia filozofii i historia sztuki. Program nauczania w poszczególnych specjalnościach poszerzony jest 0 przedmioty ściśle specjalistyczne, jak np. harmonia, kontrapunkt, organoznawstwo i improwizacja dla organistów, realizacja basso continuo dla klawesynistów oraz nauka akompaniamentu dla pianistów. Kształcenie pedagogiczne realizowane jest podczas zajęć z zakresu psychologii, pedagogiki, metodyki nauczania gry na instrumencie oraz podczas praktyk w szkołach muzycznych niższych stopni.

Studenci kształcący się w zakresie gry na instrumentach orkiestrowych mają możliwość praktyki w ramach Akademickiej Orkiestry Kameralnej oraz Akademickiej Orkiestry Symfonicznej. Zdobywają dzięki temu niezbędne doświadczenia, które w przyszłości pozwolą im zostać wysoko kwalifikowanymi muzykami orkiestr. Dla wszystkich'obowiązkowe są też wykłady zmienne i lektoraty języków obcych. Studenci zaliczają również przedmioty z bloku zajęć fakultatywnych. W omawianym okresie Wydział Instrumentalny prowadził bardzo bogatą działalność artystyczną, obejmującą Iiczne cykle koncertów organizowanych w uczelni oraz na innych estradach Wrocławia, a także w innych miastach Polski i za granicą. Regularnie odbywały się recitale studentów i pedagogów, koncerty klas instrumentalnych oraz poszczególnych katedr, koncerty kameralne i symfoniczne, a wraz z Wydziałem Wokalnym przygotowywane są prezentacje dzieł wokalno-instrumentalnych.

W omawianym okresie klasy na Wydziale Instrumentalnym prowadzili - Fortepian - prof. Grzegorz Kurzyński, prof. AM Zbigniew Faryniarz, ad. dr Paweł Zawadzki, ad. dr

Michał Szczepański, ad. dr Elżbieta Zawadzka; Organy - prof.

Andrzej Chorosiński (do roku 2006, a następnie od roku 2008), ad. 2 kwal. II st. Magdalena Czajka (2006-2008), ad. 2 kw. I st.

Piotr Rojek; Klawesyn - prof. Marta Czarny-Kaczmarska, ad. dr Aleksandra Rupocińska; Akordeon - ad. 2 kw. I st. Zbigniew Łuc, wykł. Piotr Dziubek; Skrzypce - prof. Krzysztof Bruczkowski, prof. Bartosz Bryła, prof. AM Jarosław Pietrzak, ad. 2 kw.

II st. Wiktor Kuznetsov, ad. dr Małgorzata Kogut-Ślanda, ad. dr Andrzej Ładomirski, as. dr Jacek Ropski; Altówka - prof.

Zbigniew Czarnota, ad. dr Michał Micker; Wiolonczela -

prof. Stanisław Firlej, prof. Lidia Grzanka-Urbaniak, prof. AM Urszula Marciniec-Mazur, as. dr Marcin Misiak; Kontrabas -

prof. Tadeusz Górny, st. wykł. z kw. I st. Irena Olkiewicz, as.

Paweł Jabłczyński; Gitara - prof. Piotr Zaleski, ad. Jarema Klich, st. wykł. Marek Zieliński, wykł. Waldemar Gromolak;

Flet - prof. Jerzy Mrozik, ad. dr Elżbieta Woleńska, st. wykł.

Grzegorz Olkiewicz, wykł. Jan Krzeszowiec; Flet prosty - wykł.

Tomasz Dobrzański; Obój- prof. Waldemar Korpak; Klarnet prof. Mieczysław Stachura, prof. Jan Tatarczyk, ad. 2 kw. I st.

Jan Jakub Bokun, wykł. dr Jarosław Podsiadlik; Fagot - prof.

Czesław Klonowski, wykł. Dariusz Bator; Saksofon - prof.

Mieczysław Stachura, st. wykł. dr Ryszard Żołędziewski, wykł.

Agnieszka Jutkiewicz; Trąbka - prof. Igor Cecocho, wykł. Piotr Bugaj, wykł. Paweł Spychała; Róg - st. wykł. Ryszard Kurzak, st. wykł. Adam Wolny; Puzon, Tuba - wykł. Paweł Maliczowski, wykł. Tomasz Hajda; Perkusja: prof. Jacek Wota; Skrzyp.ce barokowe i altówka barokowa - wykł. Zbigniew Pilch; Wiolonczela barokowa - wykł. Jarosław Thiel; Viola da gamba - wykł. Kaziemierz Pyzik, wykł. Mark Coudl; Flauto Traverso - st. wykł. dr Magdalena Pilch; Obój barokowy - wykł.

Marek Niewiedział.

Klasy kameralistyki fortepianowej prowadziły: prof.

Alicja Farynirz, prof. Grażyna Bożek-Wota, prof. AM Helena Furmanowicz-Kurzyńska, prof. AM Barbara Orłukowicz, prof.

AM Ewa Prawucka, prof. AM Anna Przyjemska, dr hab. Mag-

dalena Blum-Rak, dr hab. Anna Gągola.

W Zakładzie Muzyki Jazzowej klasy prowadzili: Fortepian - ad. Piotr Kałużny; Klarnet - prof. AM dr hab. Aleksander Mazur; Saksofon - ad. dr Janusz Brych, as. dr Tomasz Pruch-

nicki; Trąbka - ad. dr hab. Piotr Wojtasik; Puzon - ad. dr Grzegorz Nagórski; Kontrabas - prof. AM Jacek Niedziela-Meira, wykł. Jakub Olejnik; Perkusja - ad. dr Dariusz Kaliszuk, wykł.

Przemysław Jarosz.

To właśnie Ich wychowankowie zdobywają laury i wyróżnienia na konkursach krajowych i międzynarodowych: gitarzyści- Tomasz Kandulski, Jakub Kościuszko, Marek Pasieczny, Dominik Mas, pianista - Gracjan Szymczak, trębacze -Jakub Waszczeniuk, Paweł Tuliński, fleciści -Jan Krzeszowiec, Tadeusz Słoniak, klarneciści - Adam Eliasińki, Przemysław Polak, kontrabasiści -Jakub Cywiński, Paweł Jabłczyński czy perkusistka - Aleksandra Wasik.

Gracjan Szymczak - absolwent, a obecnie doktorant klasy fortepianu Profesora Grzegorza Kurzyńskiego to laureat wielu krajowych i międzynarodowych konkursów pianistycznych m.in. w Warszawie, Bydgoszczy, Łodzi czy Paryżu. Swoją wielką klasę potwierdził dwukrotnym udziałem w Międzynarodowym Konkursie im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Z pewnością znajdą się „życzliwi”, którzy stwierdzą że „przecież nic na chopinowskim nie zdobył”, jednak faktem jest, że samo przebrnięcie selekcji do konkursu tej rangi jest olbrzymim sukcesem, a poza tym tak wielkie imprezy muzyczne rządzą się swoimi specyficznymi prawami i ktoś kto nigdy nie brał udziałw konkursie tej miary po prostu tego nie zrozumie.

fot. Wiktor Rzeżuchowski

Z grona młodych na szczególne słowa uznania zasługują - moim zdaniem - Gracjan Szymczak oraz Paweł Jabłczyński.

Akademicka Orkiestra Kameralna

Równie utytułowany - Paweł Jabłczyński - absolwent, a obecnie asystent klasy kontrabasu Profesora Tadeusza Górnego, jest laureatem konkursów w Łodzi, Poznaniu i Wrocła-

wiu. Co najbardziej imponuje w Jego dokonaniach to fakt, iż laury swoje zdobywał już jako pracownik macierzystej Uczelni oraz muzyk Orkiestry Filharmonii Wrocławskiej, przez co jego osoba jest wspaniałym przykładem, że nawet pracując i barykając się z prozą życia, można wciąż podnosić swoje kwalifikacje i dążyć do wyznaczonych celów.

Oprócz nieustannej dbałości o indywidualny rozwój każdego studenta, duży nacisk Wydział Instrumentalny kładzie na pracę młodych muzyków w formacjach orkiestrowych.

Na Wydziale działają następujące stałe zespoły studenckie: Akademicka Orkiestra Symfoniczna, Akademicka Orkiestra Kameralna, Orkiestra Barokowa oraz Big-Band. Prowadzą one aktywną działalność artystyczną, realizując w każdym roku akademickim kilka projektów artystycznych.

Akademicka Orkiestra Symfoniczna -jako sztandarowa formacja Uczelni, bierze udziałw wielu projektach międzyuczelnianych, cyklicznych koncertach z okazji Święta Nauki Wrocławskiej, Koncertach Wielkopostnych, w cyklu - Akademia w Filharmonii i koncertach dyplomantów, podczas międzynarodowych festiwali muzycznych (Śląski Festiwal Muzyczny Porozumienie, Festiwal Muzyczny EuroSiIesia) i wielu innych. Orkiestra występowała pod batutą takich dyrygentów jak: Kurt Masur, Kerry Woodward, Tadeusz Strugała, Jacek Kaspszyk, Marek Pijarowski czy Jerzy Maksymiuk. Towarzyszyła artystom tej rangi co: Wiesław Ochman, Jadwiga Rappe czy Krzysztof Szmyt, a także artystom - pedagogom wrocławskiej Uczelni.

Akademicka Orkiestra Kameralna dużą wagę przykłada do realizacji scenicznych dzieł operowych wspólnie z Wydziałem Wokalnym Uczelni (m.in. dzieła Mozarta, Pergolesiego, Rossiniego, Haendla). Prócz tego repertuar koncertowy orkiestry obejmuje dzieła instrumentalne mistrzów baroku, klasycyzmu oraz twórców XIX i XX wieku prezentowane w salach Uniwersytetu Wrocławskiego (Auli Leopoldyńskiej, Oratorium Marianum), czy też Filharmonii Wrocławskiej.

Orkiestra Barokowa skupia studentów kształcących się w specjalnościach związanych z wykonawstwem muzyki dawnej. Profil repertuarowy tej powstałej w 2003 roku formacji, ukierunkowany jest na dzieła mistrzów XVII i XVIII wieku. Orkiestra występowała na festiwalach Maj 2 Muzyką Dawną, Dni Muzyki Klawesynowej, Dni Papieskie, czy też Wratislavia Cantans gdzie młodzi muzycy orkiestry mieli okazję współpracować z artystami tej klasy co Paul McCreesh.

Big-Band Akademii Muzycznej systematycznie koncertuje we Wrocławiu, jak również w Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie, w poznańskiej Arenie, w ramach festiwali jazzowych (Jazz nad Odrą, Rura Jazz Festiwal).

Nie sposób jeszcze nie wspomnieć o niezliczonej w ostatnich latach ilości koncertów z udziałem pedagogów i studentów naszej uczelni. Koncerty te cieszą się olbrzymią popularnością wśród społeczności akademickiej i dostarczają słuchaczom wiele radości i muzycznych inspiracji.

$‑ $‑

kursy mistrzowskie w zakresie kameralistyki fortepianowej koncerty: W hołdzie Karolowi Szymanowskiemu i Pieśń Polska 0 koncerty z cyklu Estrada Kamera/istów.

Uczelnia prowadzi stałą wymianę studentów i pedagogów z kilkoma uczelniami zagranicznymi i aktywnie działa w ramach dwóch międzynarodowych stowarzyszeń wyższych szkół muzycznych: CHAIN of Music and Dance oraz w Europejskim Stowarzyszeniu Konserwatoriów i Akademii Muzycznych.

Festiwale, kursy i konkursy organizowane, bądż współorganizowane przez Wydział Instrumentalny 0 0 0 .

0

Międzynarodowe Mistrzowskie Kursy Pianistyczne - Duszniki Zdrój Letnie Warsztaty Smyczkowe - Duszniki Zdrój Światowy Festiwal Kontrabasowy - Wrocław Międzynarodowe Kursy Interpretacji gry na instrumentach dętych - Duszniki Zdrój Letnia Akademia Muzyczna - Wrocław

$‑

Festiwal Klarnetowy - Clarimania - Wrocław

$‑

Ogólnopolski Konkurs Fagotowy im. Carla Marii von Webera - Wrocław Akademia Marimby - Wrocław Festiwal Muzyki Amerykańskiej Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej Cantus Organi - Wołów Ogólnopolskie Warsztaty Jazzowe - Pułtusk Konkurs Małych Form Instrumentalnych dla studentów Katedry Instrumentów Smyczkowych oraz studentów Katedry Instrumentów Dętych.

0 $‑ 0 o $‑

W ramach współpracy, pedagodzy i studenci Wydziału biorą udziałw projektach organizowanych przez Uniwersytet Wrocławski, Politechnikę Wrocławską, Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu w ramach Festiwalu Nauki oraz Święta Nauki.

Na Wydziale funkcjonują systemy stypendialne CEEPUS II i ERASMUS, z których korzystają zarówno studenci jak i pedagodzy wyjeżdżając do różnych ośrodków europejskich (m.in.: Weimar, Wiedeń, Ryga, Wilno, Lipsk, Ostrawa, Bukareszt, Bruk-

sela).

W ramach wymienionych programów wrocławską uczelnię odwiedziło w ostatnich latach wielu gości zagranicznych prowadząc autorskie wykłady i kursy mistrzowskie (Florin

Szczególne znaczenie dla prac Wydziału Instrumentalnego ma Katedra Kameralistyki. Zrzesza ona pianistów kameraIistów, zatrudnionych na Wydziałach: Instrumentalnym i Wokalnym, gdzie prowadzą zajęcia, prowadzą przedmioty związane z ich specjalnością (zespoły kameralne, nauka akompaniamentu). Członkowie Katedry Kameralistyki prowadzą też aktywną działalność artystyczną w uczelni, jak i poza nią. Niektórzy członkowie Katedry mają na swoim koncie nagrania radiowe i płytowe, są zapraszani na kursy i warsztaty w kraju i za granicą, a także do prac jury konkursów kameralnych.

W ramach działalności Katedry mają miejsce następujące wydarzenia:

Croitoru, Jeroen Reuling, Vladimir Kiradjiev, Milos Jelinek,

Mirian Conti, Dante Luciani).

Obecnie uczelnia ma podpisane, w ramach programów ERASMUS i CEEPUS II, umowy partnerskie z 34 uczelniami w 16 krajach europejskich.

Oprócz gości którzy odwiedzili Uczelnię w ramach wymienionych programów, należy także wspomnieć o wielu wybitnych artystach którzy prowadzili zajęcia w ramach współpracy międzyuczelnianej, jak chociażby niezapomniany kurs skrzypcowy z prof. dr h. c. Jadwigą Kaliszewska.

Big Band Akademii Muzycznej

fot. Wiktor Rzeżuchowski

Pozostaje na koniec pogratulować sukcesów zarówno studentom jak i ich pedagogom, oraz życzyć by najbliższe lata przyniosły co najmniej tyle samo, jak nie więcej równie ważkich osiągnięć artystycznych. I

MAJ 2005 0 Koncert Laureatów Dyplomu Honorowego PRIMUS INTER PARES

Sala Teatralna Akademii Muzycznej 0 Koncert Symfoniczny Akademia w Filarmonii S. Rachmaninow - III Koncert fortepianowy d-moll N. Rimski-Korsakow - Szeherezada $‑ Spektakl operowy G. Rossini- Włoszka wA/gierze Centrum Kultury Wrocław-Zachód Spektakl dyplomowy studentów Wydziału Wokalnego

Olga Ksenicz

WYDZIAŁ WOKALNY

bsolwenci Wydziału Wokalnego są przygotowani Aprzede wszystkim do pracy solisty-śpiewaka sceny operowej i/Iub estrady koncertowej (w repertuarze zarówno oratoryjnym, jak i pieśniarskim). Śpiewacy wywodzący się z kręgów wokalistyki wrocławskiej są dziś podziwia-

ni m.in. jako soliści znaczących scen operowych w kraju i za granicą. Absolwenci Wydziału Wokalnego podejmują też niekiedy pracę w kameralnych zespołach wokalnych lub chórach zawodowych (operowych i filharmonicznych).

W latach 2003-2008 funkcję Dziekana Wydziału Wokalnego pełnił prof. Piotr Łykowski, zaś Prodziekana - ad. II st.

Bogdan Makal, obaj prowadzący obok funkcji kierowniczych czynną działalność koncertową. W trakcie ich kadencji wdrożono tzw. system studiów 3+2, składających się z trzyletnich studiów I stopnia oraz dwuletnich studiów magisterskich II stopnia o dwóch specjalizacjach do wyboru przez studenta: wokalno-aktorskiej (tzw. „operowej”) lub pieśniarskooratoryjnej.

Z wyżej opisanymi zmianami wiązało się także przeprowadzenie modyfikacji siatki zajęć, którą poddano stosownym przekształceniom merytorycznym w pełnej zgodności z ministerialnymi standardami kształcenia. Podjęcie studiów licencjackich lub magisterskich wymaga wcześniejszego pomyślnego zdania egzaminów wstępnych, kandydaci zobowiązani do wykazania się wiedzą i umiejętnościami z zakresu kształcenia szkoły muzycznej II stopnia. Oferta Wydziału obejmuje także dwuletnie podyplomowe studia mistrzowskie w zakre-

fot. Archiwum uczelni

Wydział Wokalny Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu funkcjonuje w ramach społeczności Uczelni pod skrótowym określeniem „ Wydział III” $‑

Scena 2 przedstawienia - l/signor bruschino G, Rossiniego

na do przeprowadzania (i zatwierdzania procedur) przewodów doktorskich oraz habilitacyjnych, a także postępowań o nadanie tytułu profesora w dziedzinie sztuki muzycznej, w dyscyplinie - wokalistyka.

Od strony merytorycznej pracami Wydziału kieruje Katedra Wokalistyki. Funkcję kierownika Katedry pełniła prof.

Ewa Czermak. W skład Katedry wchodzą pedagodzy oraz współpracownicy Wydziału (m.in. reżyserzy oraz dyrygenci spektakli studenckich, nie będący pracownikami Wydziału Wokalnego). Katedra roztacza pieczę m.in. nad spektaklami operowymi, których wykonawcami są, corocznie w ramach zajęć (wchodzących w skład siatki godzin) studenci Wydziału. W ciągu pięciolecia 2003-2008 studenci wrocławskiego Wydziału Wokalnego byli wykonawcami m.in. następujących dzieł: w roku akademickim 2003/2004:

sie wokalistyki, a od roku akademickiego 2006/2007 również

Bastien i Bastienne - W.A. Mozarta

trzyletnie studia I" stopnia (doktoranckie). Aktualnie na Wydziale Wokalnym funkcjonuje także sprawnie system punktowy ECTS, zgodny z wymaganiami Unii Europejskiej, jak również przestrzegane są wszelkie wymogi tzw. Procesu Bolońskiego.

Cyrulik sewi/ski - G. Rossiniego (we współpracy z Operą Wrocławską) Impresario w kłopotach - D. Cima rosy Telefon - G.C. Menottiego (we współpracy z PWST i ASP)

Kadra pedagogiczna Wydziału Wokalnego, prowadząca zajęcia kierunkowe (zarówno spośród grona wokalistów, jak i pianistów-kameralistów) to czynni artyści o ugruntowanych dokonaniach, prowadzący aktualnie Iub w przeszłości aktywną działalność wykonawczą i dysponujący wiedzą teoretyczną. Rada Wydziału Wokalnego jest uprawnio-

w roku akademickim 2004/2005: Dyrektor teatru - W.A. Mozarta Służąca panią - G.B. Pergolesiego Czarodziejski flet - W.A. Mozarta (we współpracy z Operą Wrocławską) Włoszka w Algierze - G. Rossiniego

w roku akademickim 2005/2006: Rinaldo G.F. Haendla Jaś i Małgosia - E. Humperdincka w roku akademickim 2006/2007: II signor Bruschino - G. Rossiniego Baron cygański- J. Stra ussa-syna w roku akademickim 2007/2008: Napój miłosny- G. Donizettiego (we współpracy z Operą Wrocławską) Krakowiacy i Górale -J. Stefaniego Katedra Wokalistyki Akademii Muzycznej we Wrocławiu współorganizuje wiele znaczących przedsięwzięć naukowych i artystycznych, do których należą m.in.

Zimowe Kursy Wokalne oraz Kursy Pedagogiki Wokalnej w Dusznikach-Zdroju (corocznie na przełomie stycznialutego) Cykliczne konferencje naukowe Wybrane problemy w0ka/istyki, powiązane z Zimowymi Kursami Wokalnymi (corocznie na przełomie stycznia-lutego) Kursy Interpretacji Muzyki Oratoryjnej i Kantatowej w ramach Międzynarodowych Festiwali Wratislavia Cantans (corocznie we wrześniu), których zajęcia prowadzone są przez znakomitych pedagogów i dyrygentów z kraju i zagranicy, a wieńczone zawsze, w ramach Festiwalu, uroczystym koncertem finałowym z udziałem uczestników Sesje naukowe Muzyka oratoryjna i kantatowa w aspekcie praktyki wykonawczej oraz sympozja naukowe Problemy pedagogiki wokalnej połączone z Kursami Pedagogiki Wokalnej (corocznie we wrześniu, w ramach Kursów Interpretacji Muzyki Oratoryjnej i Kantatowej wchodzącymi w zakres Międzynarodowych Festiwali Wratislavia Cantans) Mistrzowskie Kursy Interpretacji Muzyki Wokalnej, których prowadzącymi były tak wybitne osobistości jak Maestra prof. dr h. c. Teresa Żylis-Gara (w roku 2005) oraz prof. Carol Richardson z Hochschule für Musik w Hanno-

werze (w roku 2006) Konkurs Wokalny im. Haliny Halskiej-Fijałkowskiej (znakomitej sopranistki, zmarłej przedwcześnie solistki Opery Wrocławskiej), odbywający się co dwa lata od roku 2001 w dwóch kategoriach: dla głosów'sopranowych oraz dla głosów pozostałych; repertuarem obowiązkowym jest krąg utworów wykonywanych niegdyś przez Patronkę konkursu Ogólnopolski Konkurs Wokalny w Dusznikach-Zdroju, odbywający się cyklicznie wiosną w latach parzystych; jego uczestnikami są studenci i niedawni absolwenci polskich uczelni muzycznych lub polscy studenci/stypendyści uczelni zagranicznych, zaś zmagania konkursowe odbywa-

PAŹDZIERNIK 2005 XI Naukowo-Metodyczna Konferencja Solfeżowa Zagadnienia rytmu muzycznego w kształceniu słuchu Koncert wokalno-instrumentalny C. Orff- Carmina Burana Katedra Sw. Marii Magdaleny LISTOPAD 2005

Koncert z okazji Święta Uniwersytetu Wrocławskiego

Kosciół Uniwersytecki W Kilar - Missa pro pace

Vl Dni Muzyki Ryszarda Bukowskiego

GRUDZIEŃ 2005 Koncert Symfoniczny Filharmonia Wrocławska Z. Noskowski - Uwertura Morskie oko L. van Beethoven - Koncert potrójny C-dur , op. 56 na skrzypce, wiolonczelę i fortepian J. Brahms - Koncert podwójny a-moll na skrzypce i wiolonczelę op. 201 Koncert dyplomowy Akademia w Filarmonii G. Bottesini, A. Głazunow, M. Gąsieniec, J.F. Fasch

MARZEC 2006 Koncert dyplomowy Akademia w Filarmonii A. Vivaldi, J. Haydn, A. Glazunow, W Wróblewski KWIECIEŃ 2006 Koncert POLONIA SEMPER FIDELIS w ramach Dni Papieskich we Wrocławiu Kosciół M.M. Kolbego K. Szymanowski- Stabat Mater

J. Świder - Kto szuka Ciebie Z. Krasiński - Hymn E. Humperdinck -Jaś i Małgosia Centrum Kultury Wrocław-Zachód Spektakl dyplomowy studentów Wydziału Wokalnego MAJ 2006 Spektakl operowy G.F. Haendel-Rinaldo Centrum Kultury Wrocław-Zachód, Koncert dyplomowy Akademia w Filarmonii St. Moniuszko - Uwertura fantastyczna Bajka P. Czajkowski- Wariacje na temat rococo op. 33 W. Lutosławski- Partita na skrzypce i orkiestre C. Reinecke - Koncert na flet op. 289

SIERPIEŃ 2006 $‑ Światowy Festiwal Kontrabasowy

ją się w dwóch kategoriach: oratoryjno-pieśniarskiej oraz

operowej.

W gronie współorganizatorów powyższych przedsięwzięć należy wymienić m.in. Polskie Stowarzyszenie Pedagogów Spiewu, Wrocławski Oddział Stowarzyszenia Polskich Arty-

stów Muzyków oraz Operę Wrocławską.

WRZESIEŃ 2006 II Ogólnopolski KonkursFagotowym im. C.M. von Webery

.š œ N U :1 E :1

E

.z U L <

..3 8

Scena 2 przedstawienia l/signor bruschino - G. Rossiniego

W dziedzinie działalności artystycznej Wydziału Wokalnego z pewnością należy wymienić znaczące koncerty z udziałem pedagogów oraz studentów Wydziału, a wśród nich m.in.

- uroczysty koncert z okazji jubileuszu 25-lecia pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II w październiku 2003 roku (Te Deum A. Brucknera oraz Angelus W. Kilara, pod dyrekcją Marka Pijarowskiego) uroczysty koncert z okazji jubileuszu 50-Iecia pracy artystycznej dr h. c. Maestro Tadeusza Strugały w październiku 2004 roku (IX Symfonia d-moll L. van Beethovena) koncert żałobny pamięci Ojca Świętego Jana Pawła II w Katedrze Wrocławskiej, 8 kwietnia 2005 roku (Requiem W.A. Mozarta pod dyrekcją M. Gawrońskiego, z udziałem solistów - pedagogów Wydziału) ' uroczysty koncert z okazji Święta Uniwersytetu Wrocławskiego w październiku 2006 roku (kantata S. Rachmaninowa Dzwony z udziałem solistów - pedagogów Wydziału pod dyrekcją Maestro Jerzego Maksymiuka) uroczysty benefis pracy artystycznej i pedagogicznej prof.

Danuty Paziuk-Zipser z udziałem absolwentów Jubilatki (5 maja 2008 roku, sala Oratorium Marianum)

Nadzwyczajny Koncert Symfoniczny pod dyrekcją Marka Pijarowskiego w Sali Filharmonii Wrocławskiej, dla uczczenia Jubileuszu 60-lecia Akademii Muzycznej (utwory z kręgu muzyki słowiańskiej, w tym kompozycje Patrona uczelni) - 10 maja 2008 roku koncert symfoniczne-chóralny dzieł L. van Beethovena i 0. Respighiego z okazji Święta Uniwersytetu Wrocław-

skiego w sali Oratorium Marianum pod dyrekcją Alana Urbanka (listopad 2008 roku) Wizytówką działalności Wydziału są przede wszystkim wybitni absolwenci - laureaci znaczących konkursów wokalnych, soliści prestiżowych scen operowych oraz estrad koncertowych kraju i zagranicy. W ich gronie z pewnością moż-

na wymienić: o

Wiolettę Chodowicz (sopran - klasa prof. Agaty Młynarskiej-Klonowskiej), solistkę Opery Wrocławskiej oraz Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie, laureat-

kę m.in. I nagrody i Nagrody Specjalnej w Konkursie Słowiańskiej Muzyki Wokalnej w Katowicach (2001), Nagrody Specjalnej na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. H. Darcleà w Bräila (2001, Rumunia), I nagrody i Nagrody Specjalnej na VII Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym w Dusznikach-Zdroju (2002), wyróżnienia na ll Konkursie Wokalnym im. Ignacego. J. Paderewskiego w Bydgoszczy (2003) Agatę Zubel-Moc (sopran - klasa prof. Danuty PaziukZipser), laureatkę m.in. lll nagrody (I nie przyznano) na Concours Nicati - Międzynarodowym Konkursie Interpretacji Muzyki Współczesnej (2003, Szwajcaria), wszechstronną osobowość twórczą: śpiewaczkę, performerkę i kompozytorkę (w tej dziedzinie zdobyła m.in. prestiżowy Paszport Polityki w roku 2004), prowadzącą intensywną działalność koncertową oraz sceniczną (partie w Telefonie G. Menott'iego oraz Gwieździe A. Krauzego) Jarosława Bodakowskiego (baryton - klasa prof. Bogdana Makala), laureata m.in. I nagrody i szeregu nagród pozaregulaminowych na VII Międzyuczelnianym Konkursie Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej im. E. Kossowskiego w Warszawie (2005), oraz wyróżnienia na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. A. Didura w Bytomiu (2008), prowadzącego szeroką działalność w zakresie wykonawstwa estradowego oraz scenicznego Wydział Wokalny, będący drugim „po starszeństwie" (rok powołania: 1949) wydziałem wrocławskiej Akademii Muzycznej, śmiało wkracza w siódme już dziesięciolecie swojej działalności: prężny i unowocześniony, działający wedle najwyższych europejskich standardów, oferujący swoim słuchaczom bogatą ofertę dydaktyczną i kompetentną kadrę pedagogiczną. Miarą otwarcia Wydziału na wymogi nowoczesnej działalności artystycznej jest odważne wykraczanie dokonań pedagogów i studentów poza podwoje macierzystej uczelni; liczne sukcesy absolwentów Wydziału Wokalnego wrocławskiej Akademii Muzycznej na najbardziej prestiżowych scenach operowych i estradach wykonawczych Europy i świata stanowią najbardziej miarodajne potwierdzenie optymistycznych zapatrywań na dalszy rozwój Wydziału. I

Marta Kierska-Witczak

WYDZIAŁ EDUKACJI MUZYCZNEJ Od ponad sześćdziesięciu lat absolwenci Wydziału Edukacji Muzycznej stanowią podstawową kadrę pedagogiczną dolnośląskich szkół ogólnokształcących,

szkół i ognisk muzycznych. Pracują na wydziałach artystycznych wyższych uczelni.

ą poszukiwanymi nauczycielami i animatorami kultuSry, stanowią kadrę kierowniczą szkół muzycznych i placówek oświatowych. Na terenie całego kraju, a także poza jego granicami prowadzą zawodowe i amatorskie chóry: zespoły akademickie i szkolne, a także różnego typu zespoły wokalne i instrumentalne, o których wysokim poziomie w sposób jednoznaczny świadczą liczne polskie i zagranicz-

absolwentów macierzystej uczelni), z drugiej - rozwój oferty przedmiotowej studiów i dostosowywanie jej do coraz bardziej złożonych wymogów rynku pracy przy nieustannym sprawowaniu opieki nad wielokierunkowymi działaniami podejmowanymi w ramach struktury omawianej jednostki.

Oczywistym jest, że zarówno dydaktyka, jak i działalność naukowo-artystyczna Wydziału ogniskuje się wokół trzech prowadzonych specjalności: problemów szeroko pojętej edukacji muzycznej, chóralistyki oraz muzyki kościelnej. Aktywne działania naukowe i organizacyjne Katedry Edukacji Muzycznej, Katedry Chóralistyki i Prowadzenia Zespołów, a także Zakładu Muzyki Kościelnej przekładają się w wymierny sposób na rangę Wydziału oraz jego postrzeganie na forum międzyuczelnianym, jako jednostki o dużym dynamizmie i niebagatelnym potencjale. Sympozja, sesje naukowe, konkursy o ogólnopolskim i międzynarodowym zasięgu, koncerty i cykle koncertowe, akcje umuzykalniające i różnego typu warsztaty - to tylko wybrane formy działań, na które należy zwócić uwagę. Katedra Edukacji Muzycznej (pierwotnie: Katedra

ne konkursowe laury i wyróżnienia. Nasi absolwenci często

podejmują się działań z zakresu popularyzacji i animacji życia muzycznego; pracują w ogólnopolskich i regionalnych rozgłośniach radiowych i telewizyjnych, współorganizują festiwale muzyczne, wreszcie ożywiają lokalne społeczności będąc wysoko kwalifikowanymi muzykami kościelnymi - organistami, kantorami i dyrygentami różnego typu zespołów wokalnych.

Jeszcze inni są członkami zawodowych orkiestr i chórów pracujących na terenie całego kraju lub odnajdują swoje miejsce jako profesjonalni muzycy rozrywkowi, zajmując się solowym wykonawstwem lub aranżacją muzyczną.

Odpowiedzi na te pytania kierują wzrok na Wydzial Edukacji Muzycznej, wystawiając mu jak najlepsze świadectwo.

Pedagogiczna pasja młodych ludzi jest bowiem efektem wspólnego wysilku całej rzeszy wykładowców reperezentujących różne specjalności: to dyrygenci, muzykolodzy, teoretycy, kompozytorzy i instrumentaliści, lektorzy i wykładowcy przedmiotów humanistycznych, współpracujący z Wydziałem nauczyciele, chórmistrzowie i organiści prowadzący pedago-

giczne praktyki stanowią o jego znaczeniu i randze.

Dalekowzroczna polityka władz Wydziału w ciągu omawianych Iat spowodowała zjednej strony poszerzenie grona pedagogicznego o nowych specjalistów (w tym także o kilku

Orkiestra Smyczkowa Wydzialu Edukacji Muzycznej

fot. Wiktor Rzeżuchowski

Analizując rozległą panoramę zatrudnienia wychowanków Wydziału, śledząc ich dalsze zawodowe losy nasuwa się pytanie: co sprawia, że pełni zapału i zawodowej pasji częstokroć rzucają się w wir pracy nauczycielskiej i instruktorskiej, nie przynoszącej bynajmniej wymiernych finansowych profitów? Co powoduje studiująca młodzieżą, aby podejmować się już podczas studiów - własnych obowiązków zawodowych, które częstokroć są szczerze traktowane jako rzetelna praktyka i przepustka w dorosłe życie? Co sprawia, że większość absolwentów deklaruje się jako miłośnicy chóralistyki - dyrygenci i śpiewacy, pragnący w różnych środowiskach dzielić z innymi swoje muzyczne pasje?

Problematyki Wychowania Muzycznego) istnieje w uczelni od roku 1961, a jej kolejnymi kierownikami byli wybitni muzycy i pedagodzy: doc. Józef Karol Lasocki, doc. Ryszard Bukowski, doc. Radomir Reszke, doc. Leon Hanek, prof. Stanisław

W dniach 26-28 listopada 2008 roku Katedra Edukacji Muzycznej zorganizowała Ogólnopolską Sesję Naukową na temat Edukacyjna iartystyczna rola Wydziału Edukacji Muzycznej w 60-Ietniej działalności Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Kierownictwo naukowe sesji, ściśle wpisanej w obchody jubileuszu 60-Iecia Uczelni a zarazem 60-lecia Wydziału, sprawowała prof. Helena Tomaszek-Plewa. Obrady sesji połączone były z uroczystymi koncertami zespołów wydziałowych, zespołów dziecięcych oraz chórów prowadzonych przez absolwentów naszego Wydziału. Katedra sprawuje opiekę nad praktykami pedagogicznymi studentów Wydziału oraz nad ich pracami licencjackimi i magisterskimi, których różnorodna tematyka koncentruje się wokół pedagogiki muzycznej oraz dokumentacji kultury muzycznej Wrocławia i Dolnego Śląska. Prace te były kilkakrotnie nagradzane i wyróżniane na Ogólnopolskim Konkursie Prac Magisterskich przeprowadzanym w Akademii Muzycznej w Gdańsku. I tak wymienić tu należy I nagrodę, jaką zdobyła w 2004 roku praca Moniki Kłoczko na temat Aktualna praktyka muzyczna młodzieżowych i dziecięcych zespołów muzycznych w wybranych parafach i duszpasterstwach rzymskokatolickich Wrocławia w kontekście dokumentów Soboru Watykańskiego II i Episkopatu Polski (promotor - prof. Zofia Urbanyi-Krasnodębska), oraz ll nagrodę dwa lata później uzyskaną przez Paulinę Filipowicz. Promotorem nagrodzonej drugiej pracy, zatytułowanej Funkcje iznaczenie chorału gregoriańskiego w świetle dokumentów Kościoła katolickiego, oraz jego współczesna praktyka wykonawcza na przykładzie wybranych zespołów była pisząca te słowa.

Równolegle z działaniami naukowymi Katedra prowadzi akcję umuzykalniającą skierowaną do dzieci i młodzieży ze szkół ogólnokształcących. Akcja ta, zainicjowana w 1998 roku, systematycznie - ośmiokrotnie w trakcie każdego roku akademickiego - gromadzi w murach uczelni grono najmłodszych słuchaczy na tematycznych koncertach przygotowywanych przez studentów Wydziału. Oprawione muzyką obchody Dnia Dziecka, wizyta św. Mikołaja czy kilkakrotnie organizowane bale choinkowe dla dzieci z ubogich rodzin dzielnicy Stare Miasto rozszerzają wachlarz studenckich działań Wydziału Edukacji Muzycznej. Uzupełnieniem ich są przygotowywane przez Katedrę konkursy wiedzy muzycznej, a także konkursy plastyczne, wieńczone prezentacją nagrodzonych

fot. Artur Wróbel

Krukowski i prof. Maria Oraczewska-Skorek. W roku 1997 kierownictwo Katedry objęła prof. Helena Tomaszek-Plewa, od roku 2008 Dziekan Wydziału. Głównym nurtem pracy Katedry jest indywidualna działalność naukowa wykładowców, którzy aktywnie uczestniczą w ogólnopolskich i międzynarodowych sesjach, seminariach i konferencjach, są także autorami wielu specjalistycznych publikacji. W ramach posiedzeń Katedry prowadzone są systematyczne wykłady, przygotowywane i przedstawiane przez jej członków, a także przez zapraszane inne osoby.

Rektor prof. Grzegorz Kurzyński i przewodnicząca jury profi Zofia Urbanyi-Krasnodębska wręczają Kasparsowi Adamsonsowi I nagrodę lII Międzynarodowego Turnieju Dyrygentury Chóralnej Wstronę polifonii

prac w postaci Galerii młodego melomana, eksponowanej w kilku salach Akademii.

Inną inicjatywą, podjętą przez Katedrę Edukacji Muzycznej w roku 2006 jest cykl warsztatów muzycznych zatytułowanych Śpiewamy, gramy i tańczymy, skierowanych do nauczycieli kształcenia zintegrowanego w klasach I-III szkół ogólnokształcących i w przedszkolach. Nad projektem tym pieczę sprawują: prof. Helena Tomaszek-Plewa, st. wykł.

Anna Mikonowicz i dr Iwona Polak. Drugą, funkcjonującą od 40 lat na Wydziale jest Katedra Chóralistyki i Prowadzenia Zespołów, która obecnie skupia specjalistów w dziedzinie dyrygentury chóralnej oraz pianistów akompaniatorów. Jej zadaniem jest przede wszystkim inicjowanie i koordynowanie działalności artystycznej wszystkich wydziałowych zespołów, często we współpracy z solistami innych wydziałów Akademii, sprawowanie pieczy nad dydaktyką w zakresie dyrygentury chóralnej oraz prowadzenie działalności naukowodydaktycznej w obszarze Chóralistyki, dyrygentury i metodologii prowadzenia różnego typu zespołów.

Przez wiele lat kierownikiem Katedry była prof. Zofia Urbanyi-Krasnodębska, osoba, której konsekwencja i determinacja doprowadziła do wykształcenia - można tak nazwać: Wrocławskiej Szkoły Chóralnej - grona wybitnych chórmistrzów - artystów i zarazem dydaktyków, którzy z pasją przekazują swoją wiedzę i doświadczenie wciąż nowym, i wciąż młodszym adeptom sztuki dyrygenckiej. Od 2005 roku kierownictwo Katedry sprawuje prof. Halina Bobrowicz, piastująca jednocześnie funkcję dziekana (do 2008 roku), a obecnie - w chwili gdy piszę te słowa - prorektora Akademii.

Do bieżących zadań Katedry należy przede wszystkim koordynacja pracy artystycznej czterech uczelnianych zespołów chóralnych: Chóru Akademickiego Feichtinum, Chóru im.

Stanisława Krukowskiego, Chóru Kameralnego Senza Rigore i Chóru Madrygalistów, a także zespołów instrumentalnych, w tym unikalnej w skali kraju na Wydziałach Edukacji Muzycznej Kameralnej Orkiestry Smyczkowej. Do kompetencji omawianej jednostki należy też czuwanie nad działaniami związanymi z uczestniczeniem wydziałowych chórów w wykonaniach wielkich form wokalno-instrumentalnych z udziałem Akademickiej Orkiestry Symfonicznej, solistów i innych czołowych chórów Wrocławia. W latach 2003-08 nasza młodzież miała dzięki temu okazję pracy pod batutą tak wybitnych dyrygentów, jak Marek Pijarowski (Te Deum A. Brucknera i An-

gelus W. Kilara - 2003), Tadeusz Strugała (L. v. Beethoven -IX Symfonia- 2004), Jerzy Maksymiuk (S. Rachmaninow - Dzwony - 2005) czy Jacek Kaspszyk (K. Szymanowski - Demeter, Veni Creator, J. Brahms - Schiksaa/slied). W okresie 2002-08

studenci Wydziału tworzyli ponadto muzyczną oprawę jubileuszowych uroczystości poświęconych pedagogom Akademii - st. wykł. Ryszardowi Drobaczyńskiemu, prof. Lucjanowi Laprusowi, prof. Zofii Urbanyi - Krasnodębskiej i prof.

Marii Zduniak.

Konieczne jest w tym miejscu wspomnienie o stosunko-

wo młodym zespole chóralnym funkcjonującym w ramach Wydziału - o Chórze Kameralnym Senza Rigore, którego kierownikiem artystycznym jest dr hab. Jolanta SzybalskaMatczak. Zespół wielokrotnie odznaczany nagrodami i wyrożnieniami skupia wokół siebie młodzież z wszystkich uczelnianych wydziałów, pragnącą pogłębiać swoje umiejętności i pasje chórmistrzowskie. O skuteczności pracy zespołu oraz o jego sukcesach zaświadczyć mogą wybrane tu najważniejsze nagrody uzyskane w latach 2003-08: I miejsce i nagroda Dyrektora Oddziału TVP 3 na I Ogólnopolskim Konkursie Pieśni Pasyjnej w Bydgoszczy (2003), II miejsce na Ogólnopolskim Turnieju Chórów Legnica Cantat 34 (2003), Grand Prix na VI Łódzkim Festiwalu Chóralnym Cantio Lodziensis (2003), I miejsce i nagroda specjalna Rektora Akademii Muzycznej w Bygoszczy na II Ogólnopolskim Konkursie Pieśni Pasyjnej w Bydgoszczy (2005), I miejsce i nagroda specjalna kompozytora na VII Konkursie Pieśni Chóralnej Lucjana Laprusa (2005), Wyrożnienie i nagroda specjalna na IX Międzynarodowym Festiwalu Pieśni Sakralnej Łapskie Te Deum w Łapach (2006), Grand Prix i dwa wyrożnienia na XX Ogólnopolskim Festiwalu Pieśni o Morzu w Wejherowie (2008).

Wydarzeniem o wysokim prestiżu jest czterokrotnie już zorganizowany przez Katedrę Międzynarodowy Turniej Dyrygentury Chóralnej W stronę polifonii. Naczelną ideą tego konkursu jest - według słów jego inicjatorki prof. Zofii Urbanyi-Krasnodębskiej, a zarazem kierownika jego dwóch pierwszych edycji- stworzenie muzycznego pomostu między młodymi chórmistrzami Wschodniej i Zachodniej Europy poprzez poznawanie wielkiej polifonii renesansu i baroku oraz polifonizujących utworów literatury późniejszej. Podczas pierwszego Turnieju, ktory odbył się w roku 1991, laureatem został m.in. reprezentant naszego wydziału - Alan Urbanek. W drugim, zorganizowanym osiem lat później, wśród laureatów znalazło się dwoje naszych studentów - Jarosław Jasiura (Ill na-

groda) i Aleksandra Osiecka (wyróżnienie). W trzecim turnie-

ju (2005), którego kierownictwo organizacyjne przejął prof.

Alan Urbanek, międzynarodowe jury przyznało laury studentom 2 Rygi - Kasparsowi Adamsonsowi (I nagroda) i Marcisowi Imantsowi (II nagroda), tuż za nimi zaś uplasowała się reperezentująca zaś naszą uczelnię Anna Grabowska (III nagroda). Czwarte wydanie Turnieju W stronę polifonii uhonorowało czwórkę laureatów spoza wrocławskiej uczelni: Janisa Liepinsa (Łotwa), zdobywcę I nagrody, Zygmunta Magierę (Kraków - II nagroda) oraz drugą reprezentantkę Ryskiej Akademii Muzycznej - Jelenę Sorokinę. W czasie turniejowych przesłuchań warsztatem dla uczestników konkursu są wydziałowe i zaprzyjaźnione chóry, dla których możliwość pracy pod ręką utalentowanych młodych dyrygentów, reprezentujących odmienne szkoły chórmistrzowskie, jest niezwykle cenną nauką. Kształcący walor takich zajęć jest nie do przecenienia, podobnie jak uczestnictwo studentów w systematycznie organizowanych przez Katedrę wykładach, warsztatach, czy pokazowych lekcjach metodycznych. W omawianych latach swoją wiedzą i doświadczeniem z zakresu różnych aspektów pracy chórmistrza dzielili się z młodzieżą specjaliści zinnych polskich uczelni muzycznych: prof. Jadwiga Gałęska-Tritt z Poznania, prof. Elżbieta Wtorkowska z Bydgoszczy, ks. prof. Kazimierz Szymonik z Warszawy, czy dr hab. Marek Gandecki z Poznania.

Inną formą rozwijania talentu młodzieży w dziedzinie chóralistyki jest jej udział w różnego typu studenckich obozach chóralnych i projektach muzycznych, jak np. Campus Cantat w Dortmundzie, a także wyjazdy koncertowe wydziałowych zespołów.

O dobrym przygotowaniu studentów do ich przyszłej pracy świadczą zdobywane przez nich laury konkursowe, m.in. na Ogólnopolskich Konkursach Dyrygentów Chóralnych w Poznaniu, gdzie dwoje naszych reprezentantów zdobyło wyróżnienia - Artur Wróbel (2004), Marta Stadnik (2008).

W roku 2004 Agnieszka Franków-Żelazny wywalczyła l nagrodę i nagrody specjalne. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że nagrodę taką niemal dwadzieścia lat temu (1992) otrzymał ówczesny Student, a dziś mogący się poszczycić laurami swoich własnych wychowanków - prof. Alan Urbanek.

Najlepsze jednak świadectwo wystawiają Wydziałowi prowadzone przez absolwentów zespoły. Często uczestniczą one w konkursach i festiwalach chóralnych w kraju i za granicą, plasując sie na wysokich, niejednokrotnie pierwszych lokatach. Spoglądając na muzyczną mapę naszego miasta, stwierdzić należy, że większość wrocławskich chórów jest kierowana przez osoby wykształcone na Wydziale Edukacji Muzycznej. Wymieńmy tu takie formacje, jak: Akademicki Chór Politechniki Wrocławskiej (dyr. Małgorzata Sapiecha-Muzioł), Ars Cantandi- Chór Akademii Ekonomicznej (dyr. Anna Grabowska-Borys), Chór Con Brio Szkoły Muzycznej l stopnia im.

G. Bacewicz (dyr. Małgorzata Podzielny), Chór Kameralny Akademii Medycznej (dyr. Agnieszka Franków-Żelazny), Chór Kameralny Politechniki Wrocławskiej Consonanza (dyr. Marta Kierska-Witczak), Chór Kameralny Senza Rigore Akademii Muzycznej (dyr. Jolanta Szybalska-Matczak), Chór Uniwersytetu

Trudnym byłoby wymienianie w tym miejscu licznych nagród tych zespołów, uczestniczą one bowiem systematycznie w konkursach i festiwalach w Polsce i w całej Europie. Będzin, Bielsko-Biała, Bydgoszcz, Głogów, Gniezno, Hajnówka, Kraków, Legnica, Łódź, Ostrów Wielkopolski, Rumia, Świdnica, Toruń, Kraków, Warszawa, Wejherowo, a z ośrodków zagranicznych: Ateny, LIangoIIen, Moskwa, Neerpelt, Oskarhamm, Peters-

burg, Preveza, Spittal an der Drau - to tylko niektóre z bogatej listy miast, w których wrocławscy chórmistrzowie wywodzący się naszego Wydziału odnosili wraz ze swoimi zespołami konkursowe zwycięstwa. Pamiętać tu należy także o nagrodach uzyskiwanych przez studentów, których młodziutkie zespoły mogą się także poszczycić kilkoma laurami; należą do nich: Urszula Polak, Jacek Rzempołuch, Monika Tropper i Marta Stadnik. Kolejno: współpracujący z Wydziałem dyrygenci kilkunastu chórów dziecięcych, którzy w ramach projektu Śpiewający Wrocław prowadzą zespoły w ogólnokształcących szkołach różnych szczebli rokrocznie wystawiają o swej macierzystej placówce dobre świadectwo.

Katedra Chóralistyki podejmuje także działania mające skierować uwagę młodych kompozytorów na specyficzny instrument wykonawczy, jakim jest chór. Taki cel postawili sobie członkowie Katedry, organizując Ogólnopolskie Konkursy w zakresie Kompozycji Pieśni Chóralnej i Instrumentacji Piosenki Dziecięcej z Zespołem Instrumentów Szkolnych. Dotychczas odbyły się one w latach 1998, 2001 i 2004.

Należy również wspomnieć o działalności naukowej i dydaktycznej pedagogów Wydziału na arenie ogólnopolskiej i międzynarodowej; są oni promotorami i recenzentami prze-

wodów doktorskich i habilitacyjnych, jako jurorzy zasiadają w wielu międzynarodowych, krajowych i regionalnych konkursach muzycznych, biorą udziałw sesjach i konferencjach naukowych w kraju i za granicą (m.in. w ramach CHAIN Interna-

tional Choir Week w Rydze - prof. Zofia Urbanyi-Krasnodębska, oraz na Uniwersytecie Stanowym Północnej Karoliny w USA - st. wykł. Ewa Grygar), wyjeżdżają na stypendia i zaproszenia ze strony innych uczelni muzycznych, prowadząc w nich Iekcje mistrzowskie, wykłady i koncerty, odbywające się zarówno w kraju (Uniwersytet Wrocławski - w ramach Wrocławskiego Forum Muzykologicznego, Akademia Muzyczna w Warszawie, Akademia Muzyczna w Katowicach), jak i za granicą (HochschuIe für Musik Carl Maria von Weberw Dreźnie - prof. Alan Urbanek; Univerzita Hradec Kralove i Ostravske Univerzity w Ostrawie - dr hab. Jolanta Szybalska-Matczak; Narodowy Uniwersytet Muzyczny w Bukareszcie - st. wykł. Ewa Grygar; Państwowa Białoruska Akademia Muzyczna w Mińsku, Academy of Art, Music and Dance w Plovdiv, Musikhochschule w Lubece,

Conservatorio di Musica EF. Dal/'Abaco w Weronie - dr. hab.

Marta Kierska-Witczak). W czynny sposób czonkowie Katedry włączają się w projekty Śpiewający Wrocław i Śpiewająca Polska; są jurorami corocznych chóralnych przesłuchań, wykładowcami lub koordynatorami (dr hab. Jolanta Szybalska-Matczak) obu tych projektów, mających na celu rozpowszechnienie chóralistyki w szkołach ogólnokształcących. Organizacja warsztatów i spotkań metodycznych dla dyrygentów chórów szkół muzycznych regionu dolnośląskiego to kolejna inicjatywa pilotowana przez Katedrę; pierwsza ich edycja - Cantiamo

benissimo (2007), kierowana była przez piszącą te słowa.

Obok działań artystyczno-naukowych podejmowanych w ramach Wydziału przez dwie wymienione katedry intensywną działalność prowadzi również powołany pod koniec 2006 roku Zakład Muzyki Kościelnej. Celem jego jest przede wszystkim sprawowanie merytorycznej opieki nad kształceniem studentów tej najmłodszej na wydziale specjalności, a także - w ramach przedmiotów fakultatywnych - studentów z innych dyscyplin zainteresowanych wykonawstwem muzyki religijnej i muzyczną animacją liturgii, pełnienie roli integracyjnej i koordynujące] w stosunku do środowiska doInośląskich muzyków kościelnych, poprzez m.in. wspieranie pod względem merytorycznym i organizacyjnym wartościowych lokalnych inicjatyw koncertowych, konkursowych

fot. Wiktor Rzezuchowski

Wrocławskiego Gaudium (dyr. Alan Urbanek), Kameralny

Chór Męski Conti/ena (dyr. Artur Wróbel), Żeński Chór Państwowego Liceum Muzycznego Puel/ae Cantantes (dyr. Grażyna Rogala-Szczerek), Żeński Chór Akademicki Uniwersytetu Wrocławskiego (dyr. Barbara Jakóbczak-Zathey) czy jazzowy kwartet wokalny The Sound Office (opiekun artyst. Aleksander Mazur), którego pierwotnym, założycielskim trzonem były cztery wokalistki - absolwentki naszego wydziału.

i festiwalowych, aż po działania na polu naukowo-badawczym, mające na celu dokumentację życia muzycznego oraz tradycji wykonawczych muzyki religijnej na terenie trzech diecezji Dolnego Śląska, z położeniem nacisku na animowanie wykonawstwa w zakresie prowadzonych badań. Kierownictwo nad Zakładem sprawuje dr hab. Marta KierskaWitczak. Z jej inicjatywy od 2007 roku rokrocznie organizowane są Ogólnopolskie Sympozja i Warsztaty dla Organistów. Podczas pierwszego, zatytułowanego Improwizacja

w organowym akompaniamencie liturgicznym, w trakcie którego wykłady i zajęcia, obok pedagogów wrocławskiej Akademii, poprowadził prof. Julian Gembalski z Katowic. Recital w wykonaniu tego wybitnego artysty i koncert, nad którym patronat objęło Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola, a także uroczysta liturgia poświęcona zmarłym profesorom środowiska akademickiego miast naszego regionu - stanowiły dodatkowy silny akcent integrujący różne uczelnie.

Drugie sympozjum Organowy akompaniament liturgiczny po-

prowadził Michał Dąbrowski z UMFC z Warszawy. Dzięki dużemu zaangażowaniu członków Zakładu Muzyki Kościelnej sprawnej współpracy z Referatami Muzycznymi Kurii Biskupich w Legnicy, Świdnicy i Opolu możliwe było ponadto zorganizowanie szeregu skromniejszych działań skierowanych do środowiska muzycznego Dolnego Śląska - m.in. sześciu edycji warsztatów muzyczno-liturgicznych poruszających różne aspekty obecności muzyki organowej, chóralnej i wokalnoinstrumentalnej w ramach liturgii Kościoła Rzymskokatolickiego. O znacznym zainteresowaniu problematyką świadczy frekwencja; w dotychczasowych zajęciach wzięło udział p0nad dwustu uczestników.

Wracając zaś do działań związanych z dydaktyką, wspo-

mnieć należy 0 zorganizowaniu szeregu koncertów w wykonaniu studentów - organistów i zespołu chorału gregoriańskiego, będących swoistą dokumentacją umiejętności młodych wykonawców. Specyfiką cyklu edukacyjnego Historyczne Organy Dolnego Ś/ąska, powołanego przez Zakład w bieżącym roku, jest odwiedzenie przez studentów wybranych historycznych instrumentów organowych naszego regionu, na których pod opieką mgr. Marka Fronca mają oni możliwość odbycia zajęć warsztatowych i wykonania wspólnego wieczornego koncertu, opatrzonego krótką audycją, przybliżającą historię, budowę czy walory brzmieniowe wybranego instrumentu.

Wydział Edukacji Muzycznej poprzez swoją specyfikę zafot. Wiktor Rzeżuchowski

pewnia studentom wszechstronne wykształcenie w róż-

nych specjalnościach. Najlepiej odnajdują się na nim osoby otwarte, lubiące pracę z młodzieżą i dziećmi, osoby odważne, ambitne, zainteresowane prowadzeniem różnego typu

zespołów - zarówno w ruchu profesjonalnym, jak i amatorskim. Przygotowani do odnalezienia się w różnych środowiskach właczają się w nurt działań, których rzeczywistego, społecznego wymiaru edukacyjnego nie da się przecenić. Jestem przekonana, że dopóki w nich samych odnaleźć będzie

można optymizm i zaufanie do powierzonych im uczniów, istnieje szansa, że pod ich czujnym okiem rozwiną się muzyczne pasje wielu młodych wrażliwych ludzi. I

Chór Kameralny Senza Rigore

Piotr Łykowski

TERESA ŻYLIS-GARA DOKTOREM

HONORIS CAUSA AKADEMII MUZYCZNEJ Profesor Teresa Żylis-Gara to jedna z najwybitniejszych współczesnych śpiewaczek.

Wokalistka obdarzona wspaniałym sopranem lirycznym 0 urzekającej barwie oraz dramatycznych możliwościach. Artystka zachwycająca zarówno publiczność teatrów operowych i słuchaczy sal koncertowych, jak i krytyków i specjalistów na całym świecie.

Teresa Żylis-Gara urodziła się w Landwarowie k. Wilna. Wkrótce po osiedleniu się rodziny w Łodzi rozpoczęła naukę na Wydziale Wokalnym Szkoły Muzycznej im. Stanisława Moniuszki. Pierwsze laury zdobyła wygrywając kolejno: Międzyuczelniany Konkurs Śpiewaczy i Ogólnopolski Konkurs Śpiewaczy w Warszawie. W roku 1957 ukończyła z wyróżnieniem Państwową Wyższą Szkołę Muzyczna w Łodzi, w klasie śpiewu prof. Olgi Olglny. W tym samym czasie zaangażowana została jako solistka w Państwowej Filharmonii w Krakowie, której dyrektorem artystycznym był Bogdan Wodiczko. Występowała również na scenie Opery Krakowskiej, kreując główne role w Halce Stanisława Moniuszki, Opowieściach Hofmanna Jacques'a Offenbacha oraz w Madame Butterfly Giacomo Pucciniego.

W roku 1958 została laureatką Międzynarodowego Konkursu Muzycznego w Tuluzie, zaś prawdziwy przełom w karierze Teresy Żylis-Gara przyniosła nagroda na Międzynaro-

dowym Konkursie Wokalnym Radia Bawarskiego w Monachium, którą artystka zdobyła dwa lata później. Wkrótce po tym sukcesie została solistką teatru operowego w Oberhausen, a następnie w Dortmundzie i w Düsseldorfie. Krytycy niemieccy podkreślali piękno jej głosu, perfekcyjność kolo-

ratur oraz doskonałą, uduchowioną grę aktorską. Bogata paleta możliwości wokalnych śpiewaczki zyskała szybko wielkie uznanie, którego wyrazem było m.in. zaproszenie Teresy Żylls-Gara do wzięcia udziału w renomowanym angielskim festiwalu w Glyndebourne, gdzie znakomicie zaprezentowała się w partii Oktawiana w operze Kawaler srebrnej róży Richarda Straussa.

Kolejnymi krokami milowymi w błyskotliwej światowej karierze artystki był debiut w Operze Paryskiej, na której to scenie kreowała postać Donny Elwiry w operze Don Giovanni Wolfganga Amadeusa Mozarta. Teresa Żylis-Gara wystepowała następnie w mediolańskiej La Scall, w londyńskiej Covent Garden, a także na Festiwalu Mozartowskim w Sal-

zburgu. Śpiewała również z ogromnym powodzeniem w Teatrze Operowym w San Francisco, a rok 1968 uwieńczyła kontraktem z Metropolitan Opera House w Nowym Jorku, pozostając przez kilkanaście lat wielką gwiazdą tego słynnego teatru operowego. Po jej debiucie w MET prasa amerykańska pisała o głosie pełnym nasycenia i blasku, atakże o wspaniałej prezencji scenicznej, kreując polską artystkę na następczynię Elizabeth Schwarzkopf- kreatywną aktorkę operującą głosem bez żadnych problemów technicznych. W następnych

fot. Maciej Szwed

Teresa Żylis-Gara

PAŹDZIERNIK 2006

_

$‑ Na Wydziale Instrumentalnym iWydziale Wokalnym uruchomione zostają trzyletnie studia doktoranckie (studia trzeciego stopnia) $‑ VII Dni Muzyki Ryszarda Bukowskiego LISTOPAD 2006 fot. Maciej Szwed

$‑ Koncert z okazji Święta Uniwersytetu Wrocławskiego, Kościół Uniwersytecki S. Rachmaninow - Dzwony

dyrygent -Jerzy Maksymiuk $‑ Spotkanie studentów z Paulem Mc Creesh'em Dyrektorem Artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans LUTY 2007

Teresa Żylis-Gara

$‑ Na Wydziale Edukacji Muzycznej powołany zostaje Zakład Muzyki Kościelnej MARZEC 2007

$‑ Xl Konferencja Naukowa z cyklu latach widownią jej sukcesów były największe metropolie Europy i świata: Amsterdam, Berlin, Bruksela, Buenos Aires, Genewa, Paryż, Praga, Monachium, Moskwa, Tokio, Warsza-

wa, Wiedeń i wiele innych.

Teresa Żylis-Gara zdobywała nie tylko uznanie szerokiej publiczności, lecz również pełne atencji wypowiedzi i krytyki prasowe. Dzięki swej mądrości i konsekwencji artystka osiągnęła szczyty wokalnego mistrzostwa. Liczne recenzje zgodnie piszą o znakomicie wyrównanym i pięknym głosie. Głosie pełnym blasku, olśniewającym w swej skończonej nieskazitelności, podatnym na wszelkie cieniowania ekspresyjne - od najsłodszego smutku do promiennej radości. Komentatorzy zaznaczają wszakże, iż głos to jedynie część artystycznego zjawiska, jakim jest Teresa Żylis-Gara na scenie operowej. Posta-

ci kreowane przez polską wokalistkę są pełne życia, naturalne i prawdziwe, a przez to właśnie głęboko wzruszające.

Repertuar operowy Teresy Żylis-Gara jest imponujący.

Oto niektóre z wielkich ról w dziełach scenicznych: Wolfgang Amadeus Mozart (Donna Elwira w operze Don Giovanni, Pamina w Czarodziejskim flecie, Fiordiligi w operze

Cosi fan tutte, Hrabina Almaviva w Weselu Figara).

Piotr Czajkowski (Tatiana w operze Eugeniusz Oniegin i Liza w Damie pikowej).

Giuseppe Vercli (Violetta w Traviacie, Desdemona w Otellu, Amelia w operze Bal maskowy, Leonora w Trubadurze).

Giacomo Puccini (Mimi w Cyganerii, Liu w Turandot, tytułowe partie w operach Toska, Madame Butterfly, Siostra Angelica i Manon Lescaut).

Tradycje Śląskiej Kultury Muzycznej dedykowana prof. Marii Zduniak 0 IV Konkurs Wokalny im. H. Helskiej-Fijałkowskiej KWIECIEŃ 2007

0 Koncert Jan Paweł II ln Memoriam w ramach Dni

Papieskich we Wrocławiu, Kościół Św. Krzyża $‑ XIIl Naukowo-Metodyczna Konferencja Solfeżowa MAJ 2007 0 Koncert symfoniczny z okazji 40-lecia pracy artystycznej Mieczysława Gawrońskiego Filharmonia Wrocławska J. Haydn - Symfonia D-dur I. Strawiński- Historia żołnierza R. Strauss - Poemat symfoniczny Dyl Sowizdrzał $‑ Spektakl operowy, Centrum Kultury Wrocław-Zachód J. Strauss - Baron cygański PAŹDZIERNIK 2007

$ſ

o Uroczysty Koncert Symfoniczny w ramach Konferencji European University Association

Katedra Św. Marii Magdaleny J. Brahms - Uwertura akademicka J. Brahms - Schicksalslied K. Szymanowski- Kantata Demeter K. Szymanowski- Kantata Veni Creator

P. Czajkowski- Uwertura-fantazja Romeo i Julia LISTOPAD 2007 $‑ Koncert oratoryjny z okazji Święta Uniwersytetu Wrocławskiego Kościół Uniwersytecki Mirosław Gąsieniec -

Kanata Święta Jadwiga Kantata Święty Jan Boży . Festiwal Muzyki Amerykańskiej

Richard Wagner (Elza w operze Lohengrin, Elżbieta w operze Tannhauser, Zyglinda w Walkirii).

Akademia Muzyczna, Filharmonia Wrocławska, Oratorium Marianum

Partnerowali jej na scenach najwięksi artyści, a wśród nich: Carlo Bergonzi, Montserrat Caballé, José Carreras, Franco Corelli, Fiorenza Cosotto, Placido Domingo, Mikołaj Giaurov, Wiesław Ochman, Luciano Pavarotti, Rugiero Raimondi, Peter Schreier, Teresa Stratas. Występowała

pod batutą wielkich dyrygentów, m.in. Karla Böhma, Colina Daviesa, Herberta von Karajana, Jamesa Levine'a, Zubina

Mehty, Stanisława Skrowaczewskiego. Pracowała z takimi mistrzami sceny jak August Everding czy Franco Zefirelli.

Odnosząc olbrzymie sukcesy w partiach operowych, artystka nie zaniedbuje też repertuaru pieśniarskiego i oratoryjnego. Utwory należące do każdego z tych gatunków nagrywa dla renomowanych firm fonograficznych (m.in. EMI, Deutsche Grammophon, Harmonia Mundi, Erato). Jej nagrania obejmują wielkie kreacje w dziełach Wolfganga Amadeusa Mozarta, Richarda Straussa, Johanna Sebastiana Bacha,

Antonina Dvoráka, Giuseppe Verdiego, Gustava Mahlera, a także w pieśniach Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszki, Mieczysława Karłowicza, Ignacego Jana Paderewskiego, douarda Lalo, Gabriela Fauré, Henriego Duparca. Warto zwrócić uwagę, iż Teresa Żylis-Gara jako pierwsza polska artystka nagrała w latach osiemdziesiątych płytę zawierającą wybór 21 pieśni Stanisława Moniuszki dla zachodnioeuropejskiego odbiorcy. Francuski muzykolog pisał wówczas o wspaniałej różnorodności sławnego a nieuchwytnego ducha polskiego, który znalazł swe odbicie w delikatności ekspresji i wyczuciu odcieni, którym tylko dojrzały artyzm Teresy Żylis-Gara może sprostać.

Od kilkunastu lat Profesor Teresa Żylis-Gara rozszerzyła swą działalność o pracę pedagogiczną. Maestra prowadzi cieszące się wielkim powodzeniem Mistrzowskie Kursy Techniki i Interpretacji Wokalnej w kraju i za granicą. Praca ta owocuje sukcesami młodych śpiewaków, dla których zetknięcie się z Teresą Żylis-Gara wielokrotnie ma decydujące znaczenie w rozwoju ich umiejętności i osobowości artystycznej. Wielokrotnie zasiadała również w jury międzynarodowych konkursów wokalnych.

Rada Wydziału Wokalnego wrocławskiej Akademii Muzycznej na wniosek Katedry Wokalistyki wystąpiła w dniu 10 czerwca 2003 r. o przyznanie tytułu doktora honoris causa dla Profesor Teresy Źylis-Gara w uznaniu jej wielkich zasług dla kultury polskiej i kunsztu artystycznego. Dnia 25 września 2003 r. Senat Akademii Muzycznej we Wrocławiu podjął uchwałę o nadaniu Teresie Żylis-Gara tytułu doktora honoris causa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. I

fot. Maciej Szwed

W roku 1999 Teresa Żylis-Gara uzyskała tytuł profesora sztuk muzycznych. Spośród licznych odznaczeń i nagród międzynarodowych przyznanych artystcew uznaniu jej zasług znajdują się także wyróżnienia: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki, Nagroda Prezesa Rady Ministrów, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Paweł Michałowski

STANISŁAW SKROWACZEWSKI DOKTOREM HONORIS CAUSA AKADEMII MUZYCZNEJ Jeden z najwybitniejszych dyrygentów w historii, kompozytor, pedagog. Występował z najlepszymi orkiestrami świata, dokonując imponującej ilości nagrań. Na co dzień życzliwy, zachowujący duży dystans do siebie i swoich osiągnięć. Nieustannie zapracowany - co tydzień koncert z inną orkiestrą, często w różnych miejscach globu.

Oto On - Stanisław Skrowaczewski.

Tak się zaczęło. Urodził się we Lwowie w 1923 roku, na ówczesnych Kresach Wschodnich Rzeczpospolitej. Jego ojciec, Paweł, był cenionym lekarzem laryngologiem.

Matka Zofia była pianistką. Miał on także siostrę, która zmarła na szkarlatynę w 1934 roku. W domu Skrowaczewskich panowała artystyczna atmosfera: matka codziennie grała na fortepianie. Ojciec, choć nie praktykował gry na żadnym instrumencie, był wytrawnym melomanem. W ich domu regularnie raz w tygodniu odbywały się koncerty.

nie - Flory Listowskiej. Zaczynał od Bacha, Haydna, Mozarta i Beethovena. Zresztą, nauka gry na fortepianie przychodziła mu lekko i nie trzeba go było do niej namawiać. W szkole też szło mu łatwo. Ze szkolnych przedmiotów najbardziej Iubił chemię, za to nie znosił historii. Przez krótki czas pobierał lekcje gry na skrzypcach. Na czas dzieciństwa datują się także jego pierwsze próby kompozytorskie. Na skutek działań wojennych cała wczesna twórczość Skrowaczewskiego została utracona.

„Patrząc na moje życie, a zwłaszcza dzieciństwo, uwa-

W czasie wojny grał na skrzypcach w podziemnych duetach, tercetach, kwartetach. Zespoły te wykonywały między innymi kompozycje młodego Skrowaczewskiego. Koncertował także jako solista na fortepianie oraz dyrygował podziemną orkiestrą. Jego pierwszy publiczny koncert kompozytorski odbył się w Konserwatorium Lwowskim w 1945 roku.

Wykonano wtedy Pieśni na głos i orkiestrę, a także Uwerturę w stylu klasycznym. W tym samym roku otrzymał eksternistycznie dwa dyplomy: z kompozycji i dyrygentury. Studiował także w podziemnym uniwersytecie u prof. Romana Ingardena. Ponieważ nauka podczas niemieckiej okupacji była nielegalna, dyplomu nie mógł otrzymać. Zachował się jednak list od prof. Ingardena, w którym wielki filozof poświadcza, iż Skrowaczewski był jego uczniem.

żam się za wyjątkowo szczęśliwego”.

Staś Skrowaczewski miał cztery lata, kiedy matka zaprowadziła go do bardzo dobrej nauczycielki gry na fortepia-

fot. Maciej Szwed

Sta nislaw Skrowaczewski

Lata wojny - W czasie wojny Skrowaczewscy mieli sporo szczęścia, ominęła ich wywózka w głąb Rosji. W tym czasie ojciec Skrowaczewskiego dalej praktykował jako lekarz.

Po wkroczeniu Niemców do Lwowa, dzięki sporej wiedzy chemicznej, Stanisław zmuszony został do pracy dla niemieckich okupantów przy badaniach związanych z powstawaniem szczepionki na tyfus. Dzięki temu uniknął większych sankcji. Pod koniec wojny sytuacja rodziny uległa radykalnemu pogorszeniu. Skrowaczewscy musieli ukrywać się we Iwowskim klasztorze Bernardynów. Przed wojną i podczas jej trwania, Stanisław we wspomnianym klasztorze akompaniował do mszy. Zakonnicy znali go i nie mieli obaw przed ukryciem w zabudowaniach klasztornych. Można zatem powiedzieć, że umiejętności muzyczne przyczyniły się do ocalenia rodziny.

Trzy ostatnie tygodnie wojny młody Skrowaczewski spędził ukrywając się w spiżarce na piętrze rodzinnego domu.

Działania wojenne wpłynęły bezpośrednio na losy artysty.

Wybuch bomby przekreślił jego dalszą karierę pianistyczną - doznał urazu rąk. Na początku grudnia 1945 roku Skrowaczewscy zmuszeni byli opuścić Lwów. Jechali w bydlęcych wagonach przy 20 stopniowym mrozie. Stanisław Skrowaczewski wysiadł z pociągu w Krakowie i zamieszkał u swojego przyjaciela sprzed wojny. Po przesłuchaniu w Krakowskim Konserwatorium został zatrudniony jako asystent Waleriana Bierdiajewa.

Lekcje u Nadii Boulanger - Praca w Konserwatorium w Krakowie otworzyła mu zamknięte do tej pory drzwi do świata ludzi muzyki. Poznał pierwszoplanowe postaci polskiej sztuki muzycznej jak: Andrzej Panufnik, Roman Palester, Zygmunt Mycielski, czy Piotr Perkowski, którzy zostali też jego serdecznymi przyjaciółmi.

W 1947 roku na zaproszenie rządu francuskiego Skrowaczewski wyjeżdża na trzytygodniowe stypendium na paryskiej Sorbonie. Pobierał wtedy lekcje u Nadii Boulanger. Po wielu latach Skrowaczewski wspomina: To ona nauczyła mnie logiki kompozycji i ekonomii używania środków. Za jej namową i dzięki jej pomocy pozostał w Paryżu przez dwa lata.

Spotykał się z nią co dwa, trzy tygodnie relacjonując postępy w pracy kompozytorskiej. Raz w tygodniu bywał też na spotkaniach kompozytorskich. Było to doskonałe miejsce do wymiany doświadczeń ipoglądów. U Nadii Boulanger spotykali się kompozytorzy z całego świata.

Ważnym wydarzeniem w kompozytorskim życiu Skrowaczewskiego było przyjęcie zaproszenia do współtworzenia kompozytorskiej grupy Zodiaque: Sądzę, że łączyły nas wartości estetyczne, ciekawość możliwości w muzyce nowej, ale co najważniejsze, to szukanie i (oby) znajdowanie „piękna” w tych nowych pomysłach. Mieliśmy tę samą potrzebę piękna - powie po latach

fot. Maciej Szwed

W 1949 roku Skrowaczewski został poinformowany przez polską ambasadę, że musi wracać do kraju. Od tej pory nie mógł już wyjeżdżać za granicę.

Stanisław Skrowaczewski

Wrocław, Katowice, Kraków, Warszawa - W 1946 roku Skrowaczewski został dyrygentem Opery i Filharmonii we Wrocławiu. Potem pracował również w Filharmonii Śląskiej w Katowicach (5 sezonów), Filharmonii Krakowskiej (2 sezony) i Filharmonii Narodowej w Warszawie. W pracy dyrygenckiej bardzo cenił możliwość stałej współpracy z orkiestrą.

Miał świadomość, że dzięki temu zarówno on, jak i orkiestra, bardzo się rozwijają. Starał się też w miarę możliwości „przepychać" awangardową wówczas twórczość młodych kompozytorów, co z racji ustroju panującego w Polsce, jak i dyrektyw partii, było mocno utrudnione. W 1956 roku wygrał konkurs dyrygencki w Rzymie. Było to ważne potwierdzenie wybitnych umiejętności Stanisława Skrowaczewskiego, otwierające mu drzwi na międzynarodowe sceny.

Pod koniec lat 60-tych nad głową Stanisława Skrowaczewskiego zaczęły się zbierać czarne chmury. Przedstawi-

ciele władz zaproponowali bardzo znanemu już wówczas dyrygentowi Filharmonii Narodowej w Warszawie, objęcie funkcji kierowniczej w Filharmonii Bydgoskiej. To oznaczało degradację.

GRUDZIEŃ 2007 0 Koncert symfoniczny z cyklu Akademia w Filharmonii M. Bruch - Koncert podwójny na skrzypce i altówkę e-moll op. 88

P. Czajkowski - Suita Dziadek do orzechów „...gdy przekroczyliśmy granicę, odetchnęliśmy z ulgą" Na zaproszenie Georga Szella Skrowaczewski wyjeżdża na koncerty do Stanów Zjednoczonych. Te okazały się wielkim sukcesem. Potem sprawy potoczyły się bardzo szybko: Stanisław Skrowaczewski trafił „pod opiekę” jednego z najlepszych managerów w branży muzycznej. Niedługo później pojawiła się propozycja objęcia posady w Minneapolis Symphony Orchestra i została przyjęta. Ze sporymi problemami uzyskał paszport i wyjechał z żoną z Polski, jak się później okazało, na stałe.

Stanisław Skrowaczewski to jeden z najwybitniejszych dyrygentów w historii, ale także wybitny kompozytor.

Potwierdzeniem jego wybitnej działalności są liczne nagrody i odznaczenia, między innymi: Nagroda Golden Note (za nagranie IX Symfonii A. Brucknera z Minnesota Orchestra 1998 r.), Condustor's Award Columbia Uniwersity, New York (1973 r.), czy I Nagroda w Konkursie Polskiego Radia za Suitę Symfoniczna (1954 r.). Otrzymał honorowe doktoraty uczelni: Hamline Uniwersity, St. Paul, Macalester Collage, St. Paul,

University of Minnesota, Minneapolis. Na zakończenie kontraktowej współpracy z Minnesota Orchestra otrzymał honorowy tytuł Conductor Laureate, nadany po raz pierwszy w historii tej orkiestry.

Od kilkudziesięciu lat Stanisław Skrowaczewski dyryguje najróżniejszymi zespołami świata. Sprawdza się zarówno w repertuarze klasycznym jak i współczesnym. Nie boi się nowych wyzwań. Jak sam mówi: W Ameryce nie ma emerytury dla dyrygentów. Będę więc dyrygował do końca.

Kalendarium doktoratu: 17 grudnia 2003 roku Rada Wydziału Instrumentalnego Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu podjęła jednomyślnie uchwałę o wszczęciu postępowania o nadanie tytułu doktora honoris causa Stanisławowi Skrowaczewskiemu.

29 czerwca 2004 roku Senat Akademii Muzycznej podjął uchwałę zezwalającą na wszczęcie postępowania w sprawie nadania godności doktora honoris causa.

Zgodnie z decyzją Senatu promotorem doktoratu została prof. Maria Zduniak, recenzentami: prof. Marek Pijarowski oraz Pan Tadeusz Strugała.

22 października 2004 roku w Auli Leopoldyńskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, w trakcie inauguracji roku akademickiego uczelni artystycznych Wrocławia, miało miejsce nadanie tytułu doktora honoris causa Akademii Muzycznej we Wrocławiu Maestro Stanisławowi Skrowaczewskiemu.

Profesor wygłosił tego dnia wykład dotyczący sytuacji kultury muzycznej na świecie. I

$‑

W.A. Mozart - Koncert fortepianowy C-dur KV 467 LUTY 2008 $‑ Na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii powołana zostaje Katedra Dyrygentury

MARZEC 2008 o Uniwersytet Wrocławski, Oratorium Marianum-

Koncert oratoryjny w ramach Wrocławskiego Forum Muzykologicznego L. van Beethoven~ Msza C-dur op. 86

KWIECIEŃ 2008 0 Spektakl operowy Centrum Kultury Wrocław Zachód J. Stefani- Cud mniemany, czy/i Krakowiacy i Górale MAJ 2008 Uroczyste obchody Jubileuszu 60-Iecia Uczelni 0 Uroczysty koncert z okazji Jubileuszu GO-Iecia Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, dyr. Marek Pijarowski Filharmonia Wrocławska.

K. Lipiński- Uwertura D-dur S. Moniuszko Recytatyw i aria Gdyby rannym slonkiem z II aktu opery Halka S. Rachmaninow - Rapsodia na temat Paganiniego op. 43.

A. Borodin - Tańce polowieckie 2 opery Kniaź Igor O. Respighi ~ Feste romane 0 Spektakl operowy Opera Wrocławska Gaetano Donizetii - Napój Miłosny CZERWIEC 2008 $‑ Spektakl operowy Teatr Polski, Jan Stefani- Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale

WRZESIEŃ 2008 0 Funkcję rektora uczelni obejmuje prof. AM dr hab. Krystian Kiełb LISTOPAD 2008 0 Koncert z okazji Święta Uniwersytetu Wrocławskiego

Sala Oratorium Marianum UW L. van Beethoven - Msza C-dur op. 8 L. van Beethoven - Fantazja c-moll op. 80

Dorota Kanafa

DZIAŁALNOŚĆ WYDAWNICZA AKADEMII MUZYCZNEJ im. KAROLA LIPIŃSKIEGO

we WROCŁAWIU

Materia sztuki muzycznej - najpiękniejszej ze sztuk - są dźwieki, ale materią refleksji poświęconej muzyce są słowa. Ich utrwalaniem zajmuje sie Wydawnictwo Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego, którego działalnośc' polega przede wszystkim na publikowaniu prac naukowych z dziedzin dotyczących sztuki muzycznej.

Do owych prac należą monografie bądź skrypty przygotowane przez autorów związanych z uczelnią, wydania zbiorowe w formie edycji pokonferencyjnych, zawierających referaty wygłoszone podczas sesji naukowych organizowanych w uczelni, a także inne opracowania istotne z punktu widzenia potrzeb Akademii.

Działalność wydawnicza Akademii datuje się od 1970 roku, kiedy wydano pierwszą publikację naukową firmowaną przez uczelnię. W tomie tym zebrano sześć artykułów, stanowiących prace kwalifikacyjne pierwszych wywodzących się z uczelni docentów. W kolejnych latach ukazywały się prace zbiorowe o tytułach odpowiadających tytułom sesji naukowych przeprowadzanych w ramach działalności katedr uczelni. Publikacje wydawano w seriach odpowiadających cyklom konferencji, wśród których dominowały: Ogólnopolskie spotkania współpracowników Zakładu Muzykoterapii (od 1973), Muzyka oratoryjna i kantatowa w aspekcie praktyki wykonawczej (od 1976) i Tradycje śląskiej kultury muzycznej (od 1981). Prace te określano jako Zeszyty Naukowe, które miały ciągłą numerację. Do roku 2001 wydano ich osiemdziesiąt, po czym zakończono ten cykl, rozdzielając poszczególne bloki tematyczne i od tego czasu publikując odpowiadające im edycje jako kolejne tomy różnych serii. W 1992 roku zapoczątkowano też serię monografii, w której ukazują się prace indywidualnych autorów, publikujących w tych wydawnic-

AKADEMIA MUZYCZNA im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

w dziesięcioleciu

twach wyniki prowadzonych przez siebie badań naukowych.

W latach 1978-1997 prace wydawnicze Akademii koordynowała Maria PasseIIa. W dniu 1 października 2002 roku decyzją Senatu Akademii oficjalnie powołane zostało Wydawnictwo Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego. Obowiązki związane z jego prowadzeniem Objęła wówczas i do dziś prowadzi pisząca te słowa Dorota Kanafa. W tym samym czasie rozpoczęła funkcjonowanie Rada Naukowa Wydawnictwa, powoływana przez rektora na czas trwania kolejnych kadencji władz uczelni; w swych pracach Rada przejęła część problematyki rozpatrywanej do tamtego momentu przez Radę Biblioteczne-

Wydawniczą. W dwóch poprzednich kadencjach Radzie przewodniczyła prof. Barbara Ewa Werner, a obecnie funkcję tę pełni dr hab. Magdalena Blum-Rak. Zadaniem Rady jest podejmowanie decyzji o kwalifikowaniu poszczególnych publikacji do druku, a także rozstrzyganie kwestii merytorycznych towarzyszących procesowi wydawniczemu. Natomiast do funkcji Wydawnictwa należy organizowanie wszystkich etapów procesu wydawniczego, począwszy od przyjęcia tekstu od autora, skończywszy na odebraniu książki z drukarni.

Szczególnie aktywnąjednostką uczelni pod względem przygotowywania materiałów do publikacji naukowych był w minionym dziesięcioleciu Zakład Historii Śląskiej Kultury Muzycz-

ne w Zeszycie Naukowym nr 79 materiały z Ogólnopolskiej Sesji Naukowej zatytułowanej Edukacyjna i artystyczna rola Wydziału Edukacji Muzycznej w 50-letniej działalności Akademii Muzycznej we Wrocławiu, wydane pod redakcją Barbary Strzyżewskiej-Marciniak (2001). Dużym zainteresowaniem czytelników cieszy się też zbiór artykułów zatytułowany Muzykoterapia. Tożsamość, transgresja, transdyscyplinarność, zredagowany od strony naukowej przez dra Pawła Cyluikę i dr Joannę Gładyszewską-Cylulko.

KAROL LIPIŃSKI ŻYCIE, DZIAŁALNOŚĆ. EPOKA TOM lll

nej. Pod redakcją naukową kierownika Zakładu prof. dr Marii Zduniak, pełniącej tę funkcję w latach 1996-2005, ukazało się pięć prac zbiorowych: dwa tomy z serii Tradycje śląskiej kultury muzycznej, noszące podtytuły Życie muzyczne Wrocławia 1945-1995 (tom IX - 1998) oraz Rafał Maszkowski 1838-1901, (tom X - 2005), dwa tomy zatytułowane Karol Lipiński. Życie, dziala/ność epoka (tom III - 2003, tom IV - 2007), a także książka Recepcja twórczości Oliviera Messiaena (2000). Wszystkie one stanowią zbiory artykułów wygłoszonych podczas konferencji naukowych zorganizowanych przez Zakład pod kierownictwem prof. dr Marii Zduniak. Jak wskazują tytuły, prace te koncentrują się wokół dwóch głównych tematów badawczych: kultury muzycznej naszego regionu oraz postaci i dorobku twórczego patrona Akademii. Odrębny i zupełnie unikatowy charakter ma natomiast książka poświęcona jednemu z najwybitniejszych kompozytorów XX wieku - Olivierowi Messiaenowi, będąca pokłosiem międzynarodowej konferencji naukowej zorganizowanej we Wrocławiu w ramach szeroko zakrojonego międzynarodowego projektu. Dodajmy, że dwie wymienione książki z serii Tradycje śląskiej kultury muzycznej zostały zrecenzowane na łamach najważniejszego polskiego naukowego periodyku muzycznego - kwartalnika Muzyka (2006 nr 4). Ukazanie się innych publikacji komentowane też było w wydawanym Würzburgu kwartalniku Schlesischer Kulturspiegel. Chlubne tradycje wydawnicze Zakładu kontynuuje Katedra Teorii Muzyki i Historii Śląskiej Kultury Muzycznej działająca pod kierownictwem prof. AM Anny Granat-Janki. W ostatnich dwóch latach zespoły redakcyjne pod jej przewodnictwem przygotowały do druku Xi tom z cyklu Tradycje śląskiej kultury muzycznej, dwa tomy z zapoczątkowanej w 2009 roku serii Muzycy wrocławscy: Ryszard Bukowski. Szkice do portretu (2009)

oraz Tadeusz Natanson. Kompozytor, uczony, pedagog (2010), a także pracę zbiorową Analiza dzieła muzycznego. Historia theoria - praxis.

Spośród innych prac zbiorowych, opublikowanych w ostatnim dziesięcioleciu w Akademii, wymienić także należy zebra-

W ostatnich latach wydano również kilka monografii autorstwa pracowników Akademii. Do grupy tych edycji należą prace: Twórczość kompozytorów wrocławskich 1945-2000 Anny Granat-Janki (2003), Muzykoterapia dzieci niepełnosprawnych wzrokowo Pawła CyIqui (2004), Dramat liturgiczny wśredniowieczu Andrzeja Wolańskiego (2005) oraz Chóralistyka wrocławska 1817-1944 Joanny Subel (2008).

Akademia wydaje książki samodzielnie lub też występuje w roli współwydawcy, podejmując się wydań niektórych publikacji wespół z innymi instytucjami. Najczęściej partnerem uczelni w takich przedsięwzięciach jest Polskie Stowarzyszenie Pedagogów Śpiewu. W ostatnim dziesięcioleciu wspólnie z tym Stowarzyszeniem wydano sześć tomów serii Wokalistyka i pedagogika wokalna (2000-2009) oraz sześć tomów serii Wokalistyka w Polsce i na świecie (2002-2010) pod redakcją naukową prof. Eugeniusza Sąsiadka, opracowania m0nograficzne: Adam Didur we Lwowie Leszka Mazepy (2002), Głos i jego zaburzenia Marii Zalesskiej-Kręcickiej, Tomasza Kręcickiego i Ewy Wierzbickiej (2005) oraz Szkice z dziejów wokalistyki we Lwowie Leszka Mazepy i Teresy Mazepy (2008), a także zredagowane przez prof. Barbarę Ewę Werner dwa zeszyty nutowe, w których zebrano pieśni Stanisława Niewiadomskiego (2005), Krystiana Kiełba (2007) oraz Jadwigi Szajny-Lewandowskiej (2009).

W minionych latach Wydawnictwo publikowało także czasopisma. W roku 2002 zapoczątkowano edycję kwartalnika naukowego Muzykoterapia Polska, wydawanego przez Akademię we współpracy ze Stowarzyszeniem Muzykoterapeu-

tów Polskich. inicjatorem i redaktorem naczelnym periodyku był dr Paweł CyIquo. W latach 2002-2005 wydano osiem numerów tego pisma. Odmienny charakter miał wydawany w latach 1998-2003 periodyk Gama, poświęcony bieżącym sprawom Akademii, przede wszystkim zaś dokumentujący ważne wydarzenia z jej działalności, a także niektóre istotne zjawiska artystyczne występujące w kulturze muzycznej Wrocławia. Redaktorem naczelnym tego pisma była Dorota Kanafa, a autorami publikowanych w nim artykułów - pracownicy i studenci uczelni. Niniejsza edycja jest wyrazem powrotu do idei Gamy, prezentowanej czytelnikom w odnowionej formie.

Wydawnictwo zajmuje się też dokumentowaniem dorobku Akademii, opracowując wydania okolicznościowe przygotowywane z okazji okrągłych jubileuszy, a także foldery informacyjne poświęcone uczelni. Ostatnie takie opracowania powstały w roku 2009 w związku z 60-Ieciem Akademii.

Przy okazji omawiania działań wydawniczych w uczelni warto też wspomnieć o przedsięwzięciach, które - choć realizowane są poza strukturą Wydawnictwa - służą temu samemu celowi, co działania Wydawnictwa: uwiecznianiu dorobku pedagogów i studentów wrocławskiej Akademii. Mowa oczywiście o nagraniach muzycznych. W ostatnich latach uczelnia wydała we współpracy z Uniwersytetem Wrocławskim trzy płyty DVD, na których utrwalone zostały koncerty z udziałem Orkiestry Symfonicznej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego, zorganizowane z okazji Święta Uniwersytetu wlatach 2004 (Jan Kanty Pawluśkiewicz - Nieszpory Ludźmierskie; soliści: Hanna Banaszak, Beata Rybotycka, Elżbieta Towarnicka, Zbigniew Wodecki, Jacek Wójcicki; dyrygent - Alan Urbanek), 2005 (Wojciech Kilar - Missa pro Pace; soliści: Aleksandra Szafir, Agnieszka Rehlis, Krzysztof Szmyt, Józef Frakstein; Chór Uniwersytetu Wrocławskiego Gaudium, Chór Kameralny Filharmonii Wrocławskiej; dyrygent - Alan Urbanek) i 2009 (Grażyna Pstrokońska-Nawratil - Magnifcat MM; solistka - Iwona Hossa; Chór Uniwersytetu Wrocławskiego Gaudium, chóry wrocławskiej Akademii Muzycznej: Feichtinum i Chór im. Stanisława Krukowskiego, Chór Uniwersytetu Ekonomicznego Ars Cantandi, kameralny Chór Męski Conti/ena; dyrygent - Vladimir Kiradjiev), a także pły.il-IHI"

$‑

tę CD z utworami Johannesa Brahmsa (Koncert fortepianowy

d-mo/l op. 15, solista - Grzegorz Kurzyński; dyrygent- Marek Pijarowski; Uwertura akademicka, dyrygent - Alan Urbanek; Der englische Gruss, Chór Uniwersytetu Wrocławskiego Gaudium, dyrygent - Alan Urbanek; Psalm nr 13 op. 27, Piotr Rojek - organy, Zespół Wokalny Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego Senza Rigore, dyrygent -Jolanta SzybalskaMatczak). W Roku Chopinowskim uczelnia wydała zaś płytę CD z nagraniem utworów Fryderyka Chopina w wykonaniu Gracjana Szymczaka, utalentowanego absolwenta wrocławskiej Akademii, odbywającego w niej aktualnie studia doktoranckie pod kierunkiem prof. Grzegorza Kurzyńskiego.

I$‑$‑il..ll$Il$îl$‑$ć$1llu$‑.$2

fot. Wiktor Rzeżuchowski

.,.šálllll'lllll

Biblioteka Akademii Muzycznej

Należy zaznaczyć, że działania wydawnicze uczelni w minionych dziesięciu latach wspierał wydatnie od strony finansowej ówczesny Komitet Badań Naukowych, a także Urząd Miejski Wrocławia, który kilkakrotnie przyznał Akademii dotacje przeznaczone zwłaszcza na wydanie tomów nawiązujących w swej treści do historii bądź teraźniejszości kultury Wrocławia i regionu śląskiego. Trzeba dodać, że obecnie opracowywane są plany rozszerzenia działalności wydawniczej uczelni, uwzględniające m.in. większą liczbę edycji nutowych. Pierwszą jaskółką jest wydanie utworu fletowego The Bird's Eye View studenta sekcji kompozycji naszej Akademii- Adama Porębskiego, który za utwór ten otrzymał nagrodę główną na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim we Wrocławiu.

Wymienione przedsięwzięcia edytorskie cieszą się powodzeniem odbiorców, co zachęca nas do podejmowania nowych inicjatyw wydawniczych służących popularyzacji dokonań naukowych i artystycznych środowiska muzyków skupionych wokół Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. I

Maria Brzuchowska

EDUKACJA BEZ GRANIC, CZYLI 22 LATA ERASMUSA Erasmus ukończył w tym roku 22 lata, ale w Polsce znany jest niewiele ponad połowę tego czasu. Może i dobrze, bo początki były z dejinicji -pionierskie. Dopiero w 1999 uchwalona zostala Deklaracja Bolońska, która ideę tworzenia Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego uzbroila w takie narzedzie jak punktacja ECTS, umożliwiająca rzetelne oszacowanie i uznanie wyksztalcenia zdobytego w innej uczelni.

Zczasem system ECTS zaczął też służyć akumulacji punktów, aby przebieg kształcenia łatwiej było elastycznie rozłożyć w czasie i umożliwić kontynuację nauki nawet w komplikujących się sytuacjach życiowych. Polityka edukacyjna Unii Europejskiej zakłada,›że nie ma limitu wieku dla pogłębiania wiedzy i rozwijania umiejętności, dlatego wcześniejszy program Socrates (Erasmus byłjego częścią dotyczącą szkolnictwa wyższego) od 2007 roku nosi nazwę Life-long Learning Program (nazwa polska programu: Uczenie się przez

całe życie).

Ideą programu Erasmus jest wyrównanie szans edukacyjnych w Europie poprzez mobilność studentów i pedagogów, choć nie mniej istotny jest jego aspekt czerpania z bogactwa

regionalnych tradycji. Poprzez rutynowe kwestionariusze, aclministracja programu stara się zebrać wiedzę na temat znaczenia doświadczeń stypendystów, wynikających ze zmiany środowiska i konfrontacji różnych punktów widzenia. Ta wiedza wymyka się ocenom, między innymi dlatego, że stypendyści nie zawsze będą w pełni świadomi swojej światopoglądowej ewolucji. Może najwięcej powiedział o niej Cédric Klapisch w swoim filmie Auberge Espagnole (Smak życia) i jego cierpkim sequelu, Les Poupe'es russes (Smak życia II). Z drugiej strony, w strategicznie zdefiniowanych regionalnych badaniach transgranicznej migracji Iudności, obejmujących swym zasięgiem również kilkumiesięczne stypendia zagraniczne z zastosowaniem koncepcji Pierre Bourdieu, podejmowa-

ne są próby analizy zmiany kapitału ekonomicznego (to, co się posiada), kulturowego (to, co się wie i potrafi) i społecznego (to, kogo się zna, z kim się jest związanym) migrantów.

W ujęciu Bourdieu wszystkie trzy typy kapitalu podlegają ciągłej wymianie. Choć program Erasmus polega na subwencjonowaniu mobilności swych beneficjentów i nie zakłada, że

fot. Andrzej Solnica

ich kapitał ekonomiczny wzrośnie w trakcie trwania stypendium, wzrost w sferze ich kapitału kulturowego i społecznego, jak chociażby pogłębiona zaradność i umiejętności językowe oraz nawiązane kontakty zawodowe, mogą w przyszłości być przekonwertowane na bardziej „dźwięczące walory” (w tym wypadku nie mam na myśli muzyki).

Wydaje się, że różnorodność europejskich tradycji jest przyczyną, dla której w uczelniach artystycznych program Erasmus funkcjonuje wyjątkowo dobrze. Wszak pożywką sztuki jest inspiracja - pobudzenie kreatywności przez impuls, często będący zewnętrznym bodźcem nowego doświadczenia. Oczywiście, oczekiwania studentów, a zwłaszcza ich dziekanów, któ-

rym przyjdzie uznać semestr spędzony za granicą, koncentrują się na wymiernym rozwinięciu umiejętności. A przecież, jak Od lewej: prof. Stefan Gies - Rektor Hochschule für Musik (Drezno), Komendant _ Rektor Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych we Wrocławiu, JM gen. bryg. Kazimierz Jaklewicz,

prof. Dan Buciu - Rektor Honorowy Narodowego Uniwersytetu Muzycznego w Bukareszcie

przypomniał ks. prof. dr hab. Waldemar Irek podczas spotkania opłatkowego w 2009 roku, taka uczelnia jak Akademia nawiązuje do tradycji Platońskich. Tutaj, bardziej niż winnych, atmosfera uprawianej sztuki wypełnia przestrzeń i przenika dźwiękoszczelne drzwi, osmotycznie stygmatyzującjej bywalców.

Na taki klimat składają się różne czynniki. Pianino ogólnie dostępne na korytarzu, studenci ćwiczący na każdym piętrze naszych trzech bocznych klatek schodowych. Paradoksalnie, to co dla nas oznacza uciążliwy niedobór sal do ćwiczeń, nie-

zmiennie budzi uznanie gości z zewnątrz dla atmosfery pracy dającej się dziś odczuć w Akademii. Ale najważniejsze są, nie tylko w naszej uczelni, silne muzyczne osobowości pedagogów i studentów, pracujących indywidualnie lub w niewielkich grupach. W uczelni artystycznej student Erasmusa nie będzie jedynie pobierał wiedzy w stuosobowej sali, wśród podobnych sobie słuchaczy, ale w indywidualnych interakcjach konfrontuje swoje doświadczenia zawodowe z kapitałem kulturowym innych uczestników.

Właśnie z tego względu, choć statystyki i środki finansowe programu Erasmus skupiają się raczej na mobilności studentów, wydaje się, że nie do przecenienia jest dla uczelni tafot. Wiktor Rzeżuchowski

kiej jak nasza, oferowana przez program Erasmus - kompo-

nenta mobilności pedagoga.

O ile zainteresowanie studentów wyjazdami utrzymywało się u nas przez lata na stałym poziomie - około 10 osób rocznie, ilość realizowanych wyjazdów dydaktycznych pedagogów wzrosła systematycznie od jednego w roku 1998/1999 do trzynastu w roku 2009/2010 i od trzech lat jest wyższa niż liczba stypendiów studenckich realizowanych w naszej uczelni (te liczby uwzględniają też stypendia w ramach programu CEEPUS II, który różni się od Erasmusa źródłem finansowania,

Vladimir Kiradijev podczas pracy z Akademicką Orkiestrą Kameralną

ale nie statutowymi celami stworzenia kompatybilnego sys-

temu szkolnictwa wyższego w Europie).

Tabela 1: Wyjazdy studentów i pracowników Uczelni w ramach międzynarodowych programów wymiany dydaktycznej

razem Erasmus i CEEPUS w ramach

U.)

65

Razem wyjazdy pracowników, łącznie z wyjazdami dla podniesienia kwalifikacji

XXXXXXNHWHN

|-\ N

H

96

kategorii wyjazdu 72

CEEPUS

I-l N

O`

razem

10

HOHNHUJ-àU'ICDOO

1998/1999

co Ci

2001/2002

Pracownicy Erasmus STA - wyjazdy melanhjydaktycznych

UI W

H W

2003/2004 2002/2003

Erasmus STT - wyjazdy ŃŃXXXXXXXXXNWNE

UIU'IOOOONGWLDU'IO'}

1999/2000

2005/2006 2004/2005

><><><><><><UJNHHN

2000/2001

2007/2008 2006/2007

H C

2009/2010 2008/2009

Studenci Erasmus CEEPUS 00

Rok akademicki

Przy takiej strukturze uczelni, gdzie na jednego zatrudnionego nauczyciela akademickiego przypada 3-4 studentów, mobilność pedagogów okazuje się bardziej ekonomicznym rozwiązaniem niż mobilność studentów! Dzięki dużej liczbie kursów gościnnych realizowanych przy pomocy programów wymiany, nie ma chyba w naszej uczelni studenta którego by ominęło „erasmusowe” doświadczenie. A trzeba podkreślić, że na skalę europejską jesteśmy liderem w organizacji kursów gościnnych. Pod względem ilości zaproszonych w ciągu roku akademickiego gości zagranicznych, nasza Akademia zajmuje 10 miejsce wśród uczelni zrzeszonych w Association Européenne des Conservatoires, Académies de Musique et Musikhochschulen (AEC).

Indywidualne stypendia są najprostszą formą korzystania z finansowego wsparcia Unii Europejskiej dla szkolnictwa wyższego, ale Bruksela zdefiniowała dalej idące formy współpracy dydaktycznej, dla której można, ubiegać się o unijne subwencje. Wizja innowacyjnej formy i kierunku ksztalcenia, podparta odrobiną odwagi, ambicji, wytrwałości i współpracy, może zaowocować nie tylko 2-6-tygodniowym Projektem Intensywnym (IP) typu szkoły letniej, ale także osobnym programem studiów oferowanym wspólnie z inną uczelnią (Double Degree), a nawet w ramach konsorcjum kilku uczelni z udziałem szkoły wyższej spoza Unii Europejskiej (projekty programu Erasmus Mundus). Te i inne zadania stoją jeszcze przed nami.

Tabela 2: Zagraniczni goście w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Rok akademicki

Inne zaproszenia

Zaproszenia w ramach programów wymiany Erasmus i CEEPUS Vladimir Kiradjiev - dyrygent, Vienna; Andreas Baumann - reżyseria operowa, Dresden; Irena Laurusiene -śpiew, Vilnius;

Petras Kunca- kameralistyką, Vilnius; Florin Croitoru - skrzypce, Bucuresti;

Reijer Dorresteijn - trąbka, Artez; Joachim Klemm - klarnet, Dresden; Jindrich Petráš - waltornia, Brno; Ronon O'Hora -fortepian, London;

Nicolas Parle - klawesyn, Leipzig; Barbara Wiermann - history of music, Leipzig; Gesine Schröder - music analysis, Leipzig; Jozsef Eötvös - gitara, Budapest; Markus Nyikos - wiolonczela, Berlin; Hans Roelofsen - kontrabas, Artez;

Ekkehard Beringer - kontrabas, Hannover

Kurs prowadzi prof. Serban Soreanu

fot. Archiwum uczelni

2009/2010

Rosa Capllonch Ferra Joże Kotar (Słowenia)- klarnet, Lubliana Ron Carter (USA), kontrabas jazzowy Wiktor Wojtik (Białoruś) kompozycja, Mińsk

fot. Archiwum uczelni

Jaap Orth - muzykoterapia, Artez; Audrone Psibilskiene - kameralistyka, Vilnius; Shezana Simeonova -fortepian, Plovdiv; Raffaele D'AnieIIo -fortepian, Rovigo; Antoaneta Shekerdzhieva -śpiew, Plovdiv; Carol Richardson-Smith - śpiew, Hannover;

2008/2009

Dragomira Mickova - śpiew, Ostrava; Walter Wurdinger - gitara, Wien; Philippe Hammon -fagot Emil Skotak - dyrygent, Brno; Dante Luciani - puzon jazzowy, Miami; Jenny Spanoghe skrzypce i altówka, Brussels; Smaranda Murgan, fortepian ogólny, Bucuresti; Ludmiła Skrzek - Peterkova - klarnet; Zdenek Gola - skrzypce, Ostrava; Gijs van Schonhooven - organy, Artez;

Eugene De Montalembert -teoria muzyki, Dijon; Valentina Sandu-Dediu -teoria muzyki, Bucuresti;

Jan Van Landeghem - teoria muzyki, Brussels; Gerd Muller-Lorenz - dyrygent, Luebeck; Jasenka Ostojić Radiković -dyrygentura chóralna, Zagreb; Andrea Mitu - pobyt szkoleniowy, biuro kontaktów zagranicznych , Bucuresti; Drahomira Mickova -śpiew, Ostrava; Jeroen Reuling - wiolonczela, Artez;

Jerome Laran - saksofon, Paris;

Reinhard von Nagel- klawesyn, Paris; Florent Heau - klarnet, Paris; Dante Luciani - puzon jazzowy, Miami, USA;

Beth Anderson - kompozycja, USA; 2007/2008

Mirian Conti -fortepian, USA; Anastasia Khitruk - skrzypce, USA;

Joshua Pierce - fortepian, USA; Haskell Small -fortepian, kompozycja, USA; Alicia Zizzo - muzykologia, USA; Jeffrey James - teoria muzyki, USA;

Sirkka-Liisa Kaakinen-Pilch -skrzypce barokowe, Kopenhagen; Nicolas Parle - klawesyn, Leipzig; Tinta von Altenstadt - skrzypce, Artez; Juris Svolkovskis - skrzypce, Riga; Magda Buciu -teoria muzyki, Bucuresti; Victoria Cavia Naya - musicology, Valladolid; Walter Witek - klarnet, Ostrava;

Vladimir Kiradjiev - dyrygent, Wien; Diethelm Jonas - obój, Luebeck; Juris Kalnciems -fortepian, Riga; Luca Pacagnella - wiolonczela, Rovigo; Hugh Ward-Perkins -teoria i historia muzyki, Verona; Johann Trummer - organy, Graz;

Roksana Bogdanova - fortepian, Plovdiv; Milos Jelinek - kontrabas, Brno; Marcela Jelinek -kameralistyka fortepianowa, Brno;

Carol Richardson-Smith -śpiew, Hannover; Sabine Sontag - historia opery, Hannover; Florin Croitoru - skrzypce, Bucuresti;

Eno Koço - dyrygent, Leeds; Janos Balint - flet, Szeged; Albert Sassmann - fortepian, Wien;

2006/2007

Bernhard Klapprott - klawesyn, Weimar; Jaap Orth - muzykoterapia, Artez; Jeffrey Smith - kameralistyka wokalna, Hannover;

Alexander Walker - dyrygent, London; Victor Szacki -fortepian, Minsk;

Jorg Linovitzki - kontrabas, Luebeck; Osvaldas Balakauskas - kompozycja, Vilnius;

Jeremy Findlay - wiolonczela, Toronto

Martin Myslivecek - gitara, Graz; Dora Slavcheva - solfeż, Plovdiv; Valentina Sandu-Dediu - teoria muzyki, Bucuresti;

Alessandro Travaglini - klarnet, Rovigo Sabine Sontag - historia opery, Hannover;

2005/2006

Kurt Masur __ dyrygent, Leipzig;

Christiane Spannhof - gitara, Weimar;

. „ Rene Gulikers - dyrygent, Munster; Siemion Yaroshevich - skrzypce Tel-AviV' . ' '

Gerhard Weinberger - organy, Detmold; _ Skye Carman _ skrzypce, Artez, Cristina Miatello - śpiew, Verona;

Ilan Schul - klarnet, Jerozolima; . . , .

Carol Richardson-Smith - spiew, Hannover;

Marc Engelhardt - fagot, Stuttgart

. .

Anastas Slavchev -fortepian, Plovdiv; . . . .

.

Serban-Dimitrie Soreanu - kameralistyka fortepianowa, Bucuresti' Peter Waas -fortepian, Weimar;

Serban-Dimitrie Soreanu - kameralistyka fortepianowa, Bucuresti;

Albert Sassmann _ fortepian ,Wien; Marc Engelhardt - fagot; Stuttgart;

2004/2005

. .

Erica Lux-fortepian, Hannover; . . . .

Cristo Barrios - klarnet, Hiszpania;

. .

Jeffrey James - teoria muzyki, USA

UIfTischbirek - Wiolonczela, Luebeck; Krijn Koetsveld - dyrygent, Artez; .

Carola Ligt - flet, Artez; . . , Christian Euler - altowka, Graz; . . .

Leo Witoszynski - gitara, Graz; . . .

Dan BUCIU - kompozycia, Bucuresti;

Anastas Slavchev -fortepian, Plovdiv;

Wilfried Jentzsch - kompozycja, Dresden

2003/2004

Kurt Masur - dyrygent, Leipzig; Alexander Walker - dyrygent, London; Rustem Gabdullin - kontrabas, Moscow; Frank Kumor - perkusja, USA

Christoph Krummacher - organy, Leipzig; Peter-Mark Dijcks - klarnet, Artez; Paul Uyterlinde - wiolonczela, Artez; Jorn Peter HiekeI - kompozycja, Dresden; Peter Waas - fortepian, Weimar; Markus Tomas - fortepian, Leipzig

Ulrich Nicolai- dyrygent, Monachium; Reinbert Evers - gitara, Munster;

2002/2003

Kwartet fortepianowy IONIO, Corfu (Lambis

Michail Markov -fortepian, Artez;

Vassiliadis, Andreas Georgotas,

Ulrich Steier - gitara, Artez

Genci Gikondis, Jannis Toulis) Jens Weigelt 2001/2002

Stefan Weiss - teoria muzyki, Dresden

Władze uczelni

2008-2012

mtm. :DQIkVIu W ma „

I”:

,

90.... “...w ,-.---.„_.

i

M '1"

.

.

,W $J$‑

.

$‑

Dzaekan

Prodziekan

?gršŚŚ. Jan Antoni Wichrowski

ad. 2 kw. I st. Robert Kurdybaçhaü

§1.a9»

" . .... . do$‑ wrzesnia 2010 i .

.

;ä

gg,

~

ą$,‑Z$‑$J $‑

' '

„.;Ĺša

`

»

ł

::w

i?: :TME:

dr Paweł Cylulko

„r

'›

„

PI'OdZiERBI'I

* od stVcznia 2011

_W i:nm***

w

"°“.

.:i Ę

;i

?I . .:2.

Kia;edra Dyrygentury .Marek Pijarowski

š.

Katedra Te ' üyki @ istorii Śląskiej

W::

š ê

› ` muzyczne

Iłof. AM dr hab. Agma?nat-Jank

_33`

.M

::uwm

`

i

f

i!

'-

ill ”I

Zakład Muzykoterapii

Studio Kompozycji

Ogółnej i Stosowanej

Komputerowej

me- AM dl' hab. n. med.

Sławomir Sidorowic:

$‑ .. i

,

,-

*

prof. AM dr I kw. II st.

„J w, :4 /_.

Stanisław Krupowicz

$‑$‑'$‑$S$‑$‑$J$‑

'

" _. '--w-

" '"'““ '

xk

y

'

Wydziałlnstrumentalny

Dziekan › prof. AM'Urszula Marciniec-Mazur

Prodziekan dr hab. Anna Gągola

Prodziekan st.wykł. z kw. I st.

Bogusława Porębska

atedra Instrumentów Dętych, Perkusji i Akordeonu

Katedra Instrumentów Smyczkowych prof. Tadeusz Górny

Katedra Wokalistyki prof. Ewa Czermak

v ,

'Dzietan

prof. Helena-Toinas

Kałedra Edukacji Muzycznej- „ $‑ , prof. Helena Tomaszek-Plewa

Zakład Muzyki Kościelnej prof. Marta Kierska-Witczak

ŚWIAT SPRZYJA TYM, KTÓRZY WIEDZĄ DOKĄD ZMIERZAJĄ...

O kondycji polskiego szkolnictwa wyższego, o Procesie Bolońskim oraz - o tym, co dla nas najważniejsze - o planach Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu na najbliższe lata z prof. AM dr hab. Krystianem Kiełbem, nowym rektorem Uczelni rozmawia Agnieszka Stobiecko-Prokop (wywiad przeprowadzono w marcu 2008 r.)

Agnieszka Stobiecka-Prokop: Przed kilkunastoma dniami, 10 marca 2008 r., Uczelnia-

ne Kolegium Elektorów powierzyło Panu obowiązki rektora uczelni na najbliższą kadencję, a więc na lata 2008-2012.

Uzyskał Pan prawie 100 % poparcie Kolegium Elektorów.

Serdecznie gratuluję wyboru i uzyskania tak korzystnego

wyniku. Jakie myśli towarzyszą Panu dzisiaj?

Krystian Kiełb: - Dziękuję za gratulacje. Cóż, piastować godność rektora Uczelni to wielki zaszczyt, ale przede wszystkim wielkie zobowiązanie i służba akademickiej społeczności. Mówię to, z pełną świadomością znaczenia tych słów. Tak duże poparcie K0Iegium Elektorówjest szczególnym zobowiązaniem. Będę starał się czynić wszystko co możliwe, aby nadziejom i oczekiwaniom sprostać.

- Istotnie, takie poglądy pojawiają się bardzo często.

A jak Pan sądzi, co jest źródłem takiego stanu rzeczy?

- Przyczyn jest zapewne bardzo wiele. Aby zdiagnozować je wszystkie, należałoby zapewne sięgnąć po argumenty historyczne, socjologiczne, psychologiczne, wreszcie ekonomiczne. Najogólniej mówiąc trzeba zauważyć, iż po II wojnie światowej szkolnictwo wyższe nie należało do priorytetowych obszarów zainteresowania państwa. Władze powojennej Polski, wbrew głoszonym hasłom, nie podjęły niestety wysiłku wydźwignięcia edukacji w zniszczonym wojną i okupacją kraju na poziom odpowiadający wymaganiom współczesnego świata. W czasach, kiedy państwa Europy Zachodniej, Ameryki Północnej, ale i Dalekiego Wschodu widziały w edukacji najistotniejszy element stymulowania wszech-

- W swoim wystąpieniu wyborczym mówił Pan wiele

o planach na przyszłość, ale też i o obecnej sytuacji szkolnictwa wyższego w Polsce. Czy mógłby Pan przybliżyć nieco czytelnikom GAMy swój pogląd na tę problematykę?

w drugiej i trzeciej Rzeczpospolitej. Pamiętajmy, iż Uniwersytet

Jagielloński, bezpośredni sukcesor Akademii Krakowskiej, jest jedną z pierwszych uczelni Europejskich. Niestety, faktem jest, iż z głębokimi i rozwiniętymi tradycjami, pozostaje w ogrom-

nym kontraście aktualna kondycja polskiego szkolnictwa wyższego. Powszechnie mówi się dziś o widocznym kryzysie edukacji wyższej w Polsce, 0 obniżeniu jakości kształcenia w szkołach wyższych, o kształceniu absolwentów, którzy w wielu przypadkach - mimo zdobycia profesjonalnej wiedzy - nie potrafią w sposób satysfakcjonujący odnaleźć się na trudnym, konkurencyjnym rynku pracy, o odpływie najzdolniejszych absolwentów za granicę, o głębokim niedoinwestowa niu szkół wyższych.

fot. Stanisław Sielicki

- Naturalnie. Ten wątek pojawił się w moim przemówie-

niu wyborczym głównie dlatego, iż chcialbym, abyśmy pamiętali, że tak naprawdę Polska ma przebogate i niezwykle piękne tradycje w tym względzie. Początkami szkolnictwo wyższe w Polsce sięga aktu powołania Akademii Krakowskiej w 1364 roku, a następnie Akademii Wileńskiej w 1579 roku i Akademii Lwowskiej w 1661 roku. Dzisiejszy Uniwersytet Wrocławski ufundowany został przez cesarza Leopolda I w 1702 roku. Kolejne uczelnie powstawały w Królestwie Polskim, a następnie

stronnego rozwoju, w krajach Europy Środkowej i Wschodniej doszło do wielu zaniedbań. Potwierdzeniem tej tezy może być fakt, iż w Polsce mieliśmy wówczas jeden z najniższych w Europie odsetek osób z wyższym wykształceniem, a więc tzw. współczynnik skolaryzacji, który w końcu lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku był niewyobrażalnie, wręcz wstydliwie niski i wynosił zaledwie 6,5%.

- Tak, ale współcześnie jest wręcz odwrotnie, tzn. obecnie Polska ma podobno współczynnik skolaryzacji najwyższy, bądż jeden z najwyższych w Europie?

- Istotnie, ma Pani rację, a zarazem dotyka Pani sedna problemu obniżenia jakości kształcenia. Zaraz to wszystko wytłumaczę. Transformacja ustrojowa po roku 1989 objawiła się w Polsce m.in. niespotykanym wzrostem aspiracji edukacyjnych młodzieży. Tę niezwykle pozytywną i w sensie indywidualnym iw sensie społecznym tendencję, obrazują najpełniej dane statystyczne. Proszę pozwolić zatem, że podam kilka liczb. Otóż liczba studentów zwiększyła się w tym czasie z około 400 tysięcy w roku 1990, do blisko 2 milionów w roku 2006, a ów wskaźnik skolaryzacji z około 13 % (1990) do blisko 50 % (2006), co -jak słusznie Pani wskazuje - kwalifikuje nas do najbardziej kształcących się narodów świata. Dla zobrazowania tego fenomenu chciałbym przytoczyć jeszcze dwie liczby. Otóż w okresie pierwszych 40 powojennych lat wykształcono w Polsce na poziomie wyższym około 1,5 mln osób, a w ostatnich 17 latach blisko 2,5 mln. Łącznie w roku

2006 funkcjonowało w Polsce 456 wyższych uczelni, w tym 131 publicznych i 325 niepublicznych. Temu fenomenalnemu rozwojowi szkolnictwa wyższego, gdy na przestrzeni 17 lat ilość studentów zwiększyła się blisko 5-krotnie, a więc o blisko 500%, nie towarzyszył niestety adekwatny wzrost nakładów państwa na szkolnictwo wyższe, przez co nie stworzono możliwości adekwatnego rozwoju kadry, czy infrastruktury.

W tym samym bowiem czasie liczba nauczycieli akademickich zwiększyła się w stopniu nieproporcjonalnie mniejszym, bo jedynie o około 50%. Jak wynika z raportu OECD z września 2007 r. w żadnym innym kraju w Europie nie notowano tak dynamicznego rozwoju szkolnictwa wyższego. To wzrost godny uznania, ale pamiętać należy, że jest także i drugi aspekt.

Wzrost ilości studentów i uczelni bez adekwatnego wzrostu nakładów na szkolnictwo wyższe wpłynął w sposób zdecydowanie negatywny na jakość kształcenia. Zaczęto coraz wyraźniej mówić o obniżeniu poziomu kształcenia w polskim szkolnictwie wyższym. Z raportu wynika, że uczelnie są przeludnione, brakuje kadry, coraz gorszyjest stan budynków, nie ma nowego, nowoczesnego sprzętu i wyposażenia.

szego większości krajów europejskich. Proces ten, nazywany właśnie Procesem Bolońskim i będący de facto przedsięwzięciem ogólnoeuropejskim, zmierza do możliwie jak największej harmonizacji systemu szkolnictwa wyższego w Europie, a dzięki temu do podniesienia prestiżu i konkurencyjności uczelni europejskich w porównaniu z uczelniami amerykańskimi. Trzeba pamiętać, iż ostatecznym celem Procesu Bolońskiego jest utworzenie do 2010 roku - w wyniku przyjęcia uzgodnionych ogólnych zasad organizacji kształcenia - Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego (European Higher Education Area). Oczywiście rok 2010 traktować należy umownie, tego typu procesy można bowiem zapoczątkować, ale swojego końca z natury rzeczy one nie mają. Cały czas bowiem można doskonalić przyjęte rozwiązania, a zatem proces trwa... Warto też, abyśmy pamiętali, iż choć zmiany w szkolnictwie wyższym będące wynikiem Procesu Bolońskiego zachodzą przede wszystkim w uczelniach, a ich beneficjentami są zwłaszcza środowiska akademickie, tojednak sama inicjatywa utworzenia Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego, wykracza znacznie poza akademickie kręgi, gdyż stanowi próbę wypracowania wspólnej „europejskiej" reakcji na problemy występujące w większości krajów, tak, aby stworzyć warunki do mobilności Europejczyków, dostosować systemy kształcenia do potrzeb rynku pracy krajowego i europejskiego, a zwłaszcza doprowadzić do poprawy tzw. zatrudnialności absolwentów uczelni wyższych, podnieść atrakcyjność i poprawić pozycję konkurencyjną systemu szkolnictwa wyższego w Europie, tak, aby odpowiadała ona wkładowi tego obszaru geograficznego w rozwój cywilizacji globalnej.

- Sceptycy Procesu Bolońskiego często podkreślają, iż na skutek ujednolicenia systemów edukacyjnych, nastąpić może zatarcie ich indywidualnego oblicza w poszczególnych krajach. Jak odnosi się Pan do tego typu argumentów?

- Na te tendencje nakłada się, począwszy od roku 1999, wdrażanie przez polskie szkoły wyższe mechanizmów reformujących system kształcenia, zgodnych z postanowieniami Procesu Bolońskiego.

-Jeśli ktoś przytacza tego typu argumenty, daje świadectwo, iż nie rozumie idei bolońskich. Celem Procesu Bolońskiego niejest, nigdy nie była i- mam nadzieję - nigdy nie będzie standaryzacja, czy ujednolicenie systemów szkolnictwa wyższego w poszczególnych krajach, lecz raczej ich harmonizacja, czy też konwergencja, tzn. wypracowanie zasad współdziałania, z uwzględnieniem zróżnicowania i autonomii poszczególnych państw, środowisk akademickich, czy nawet poszczególnych uczelni. To właśnie owo zróżnicowanie, a więc indywidualny wymiar, traktowany jako ważna wartość kulturotwórcza ma być w Procesie Bolońskim źródłem atrakcyjności, a nawet źródłem konkurencyjności szkół wyższych. Zalecenia Procesu Bolońskiego nie podają gotowych wzorców pożądanych zmian, a raczej kreują metodologię ich wprowadzania, nie rozstrzygają zatem tego, jaki kształt przybiorą one w konkretnym kraju czy instytucji. Niewątpliwie wymagają od środowiska akademickiego postawy otwarcia, innowacyjności i kreatywności, wypełnienia żywą treścią i własnymi

- Istotnie. Deklaracja Bolońska, podpisana 19 czerwca 1999 r. przez ministrów właściwych do spraw szkolnictwa wyższego 29 państw europejskich, zapoczątkowała proces niezwykle istotnych zmian w systemach szkolnictwa wyż-

i metody postępowania. Komunikat Londyński, ostatni opublikowany dokument Procesu Bolońskiego ratyfikowało już 46 państw, a zatem widać wyraźnie, iż liczba państw zaangażowanych w Proces Boloński systematycznie wzrasta.

pomysłami ram tworzonych przez proponowane narzędzia

-Jak oceniany jest obecnie stopień wdrożenia mechanizmów bolońskich w Polsce?

- Otóż Polska plasuje się bardzo wysoko w międzynaro-

dowych raportach poświadczających zaawansowanie wdrażania Procesu Bolońskiego, jednak wyłącznie w tych, które operują wskaźnikami ilościowymi. Niestety, bardziej szczegółowa analiza ujawnia szereg problemów, wskazuje bowiem, iż wiele narzędzi wdrożono w sposób mechaniczny, bezpośrednio przenosząc rozwiązania sprawdzające się w innych

krajach, nie uwzględniając specyfiki polskiego systemu edukacji wyższej, wynikającej m.in. z określonych uwarunkowań prawnych, społecznych czy demograficznych, zjednej strony, bądź nie uwzględniono specyfiki polskiego systemu edukacji na poziomach niższych, z drugiej strony. Ciesząc się zatem

fot. Wiktor Rzeżuchowski

z wysokiej oceny za rozwinięcie zewnętrznego systemu zapewnienia jakości - myślę tu o Państwowej Komisji Akre-

ła nieco wielu polskim uczelniom to, co dzieje się tu i teraz, przesłoniła realny ogląd naszej codzienności. Skupiliśmy się bowiem bardzo silnie na wdrażaniu narzędzi, tracąc często niestety z pola widzenia to, czemu owe narzędzia mają służyć, - Co zatem mogłoby wydawać się remedium na problemy polskiego szkolnictwa wyższego? Powinniśmy być konkurencyjni?

- Niewątpliwie tak. Otóż ideolodzy bolońscy powiedzą, że wręcz musimy być konkurencyjni, a więc winniśmy postawić obecnie na wzrost poziomu jakości kształcenia, na związek kształcenia z potrzebami rynku pracy, na elastyczność wykształcenia. Tak, to prawda. Niemniej nie można tego wymagać od polskich szkół wyższych bez pilnego zwiększenia nakładów państwa na szkolnictwo wyższe.

O tym należy pamiętać i o tym należy mówić. Sygnały ja-

dytacyjnej, a w niektórych przypadkach także wewnętrzne-

kie płyną są niestety niepokojące. Polska ma jeden z najniż-

go systemu zapewniania jakości, zadajmy sobie jednak pytanie - czy jakaś polska instytucja akredytacyjna daje certyfikat jakości 0 międzynarodowym prestiżu? Otrzymując dobre oceny za wprowadzanie studiów trójstopniowych, czy odnotowując powszechność studiów wielostopniowych, bądź systemu ECTS zadajmy sobie pytanie: czy wdrażanie wielostopniowości, bądź systemu ECTS stało się okazją do reorganizacji procesu dydaktycznego owocującej poprawą jakości kształcenia? Słowem, zapytajmy sami siebie: jak faktycznie włączamy się do Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego - na poziomie adaptacji narzędzi czy też osiągając cele, których realizacji mają one służyć? Niestety, głębsza analiza wskazuje, iż póki co wyłącznie na etapie adaptacji owych narzędzi. Mam takie odczucie, jakby owa perspektywa bolońska przesłoni-

szych w Europie wskaźników finansowania szkolnictwa wyższego, który zamiast wzrastać w stosunku do poprzedniego roku został obniżony. W roku 2007 - 0,92 PKB, zaś na rok 2008 zaplanowano jedynie - 0,88 PKB. Przypomnijmy, iż za-

lecenia Komisji Europejskiej zakładają przeznaczenie na ten cel nie mniej niż 2% PKB. W naszym kraju jest to mniej niż po-

łowa zalecanej wartości. W zakresie wskaźników płacowych na pokrycie wydatków osobowych wraz z pochodnymi uczelnia nasza otrzymuje obecnie 96,1%. Coraz głośniej mówi się o obniżeniu poziomu, a proponowany pułap w granicach 89% wydaje się na dzisiaj stanowczo zbyt niski.

- W latach 1999-2005 pełnił Pan funkcję prorektora ds. studenckich, a w latach 2005-2008 pełnił Pan funkcję pełnomocnika rektora ds. wdrażania Procesu Bolońskiego. Jak zatem wygląda na dzień dzisiejszy wdrożenie narzędzi Procesu Bolońskiego w naszej Uczelni?

- W Uczelni naszej na dzień dzisiejszy wdrożone zostały praktycznie wszystkie narzędzia reformy bolońskiej. Od samego początku, a więc od roku 1999 entuzjastą wdrażania tych mechanizmów był i jest obecny rektor naszej Uczelni Pan prof. Grzegorz Kurzyński. Z dzisiejszej perspektywy widać wyraźnie, jak ważne i jak bardzo potrzebne było to, co zaczęliśmy czynić, dzięki działalności prof. G. Kurzyńskiego, już przed 9 laty. Działaniom tym sprzyjał bardzo ówczesny rektor Pan prof. Jerzy Mrozik. Ja wówczas działaniom tym przyglądałem się, aby - stopniowo - coraz bardziej angażować się w nie, w latach późniejszych. Obecnie trwają w naszej Uczelni prace nad stworzeniem wewnętrznego systemu zapew-

nienia jakości kształcenia. A zatem wdrożone mamy wszystkie zasadnicze mechanizmy Procesu Bolońskiego. Mam jednak wrażenie, iż także i u nas ujawniają się niektóre problemy wdrażania Procesu Bolońskiego, pojawiające się także w innych obszarach szkolnictwa wyższego, jak chociażby „mechanicznie" wdrożona wielostopniowość, czy brak stan-

dardów kompetencyjnych. Trzeba jednak pamiętać, iż w tak wielkiej reformie, nieuniknione są różnorodne problemy. Nie należy się ich bać, ani też nie należy udawać, że ich nie ma, trzeba je - po prostu - umiejętnie pokonywać, rozwiązywać.

fot. Wiktor Rzeżuchowski Budynek D - nowa siedziba Zakładu Muzyki Jazzowej

-Jakie zatem - Pańskim zdaniem - powinny być najważniejsze cele naszej Uczelni na najbliższe lata?

- W moim głębokim przekonaniu powinniśmy obecnie postawić na umocnienie pozycji naszej Uczelni w kraju, aby Uczelnia nasza wciąż była innowacyjna, miała swój wyrazisty wizerunek, własne oblicze, proponowała kształcenie w nowoczesnym systemie i możliwie najwyższej jakości. Musimy zatem wspólnie wypracować odważną, wyrazistą koncepcję organizacji i działania, a przede wszystkim nakreślić wyraźną wizję rozwoju i powinniśmy uczynić to bardzo pilnie. Mimo tego bowiem, iż Uczelnia nasza była pionierem wprowadzania różnorodnych innowacji, zmian i w tym sensie wytyczała ścieżki dla całego wyższego szkolnictwa artystycznego w Polsce, wdrażanie narzędzi, czy - innymi słowy - infrastruktury, przesłoniło nam nieco cele owej reformy. I tak w ostatnich latach spadła niestety liczba uzyskanych przez kadrę stopni i tytułów.

Tu jednak szereg problemów zrodziły wymagania nowej ustawy 0 tytule i stopniach naukowych oraz o tytule i stopniach w zakresie sztuki. Niemniej najbardziej przykre konsekwencje może mieć jednak utrata kategorii nadawanych przed laty przez Komitet Badań Naukowych, a obecnie przez tzw. Radę Nauki, na wydziałach, które ją posiadały. To zrodzi przykre konsekwencje natury finansowej. Proszę zauważyć, iż już obecnie utraciliśmy środki na tzw. działalność statutową. Choć jako osoba, która od 9 lat uczestniczy w zarządzaniu uczelnią sam czuję się za to współodpowiedzialny, to jednak muszę przyznać, iż konsekwencji, które ona niesie tak drastycznie nie dostrzegałem. Z drugiej jednak strony uważam, iż odważnie naIeży postawić pytanie, czy w skomplikowanych algorytmach finansowania działalności statutowej uczelnia artystyczna powinna być oceniana wyłącznie za działalność w sferze naukowej? Otóż nie. Jestem zdania, iż zdecydowanie bardziej stanowczo winniśmy domagać się, także przez gremia ogólnopol-

skie, takie jak m.in. Konferencja Rektorów Uczelni Artystycznych (KRUA), czy Konferencja Rektorów Akademickich Szkół Polski (KRASP) uznania właściwych sztuce form pracy twórczej, a więc aktywności artystycznej w ramach koncertów, recitaIi, nagrań, publikacji partytur, czy wykonań kompozycji, jako paralelnych dla form uprawianych w nauce, a więc publikacji, wydawanych monografii, czy udziału w konferencjach naukowych. Jestem bowiem przekonany, iż gdyby te parametry brane były pod uwagę, ocena naszej działalności statutowej byłaby znacznie wyższa. W sferze artystycznej dzieje się bowiem w naszej Uczelni bardzo dobrze. Zarówno kadra, jak i studenci odnoszą szereg znaczących sukcesów artystycznych i w kraju i za granicą, a Uczelnia nasza organizuje imponującą ilość różnego rodzaju imprez, oscylującą wokół 400 imprez rocznie. Niemniej jednak, aby Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego nie została zdegradowana do roli tzw. wyższej szkoły zawodowej, której aktywność wyraża się wyłącznie dydaktyką, konieczne wydaje się pilne ożywienie działalności naukowej. Pamiętajmy bowiem, iż rozumiejąc i doceniając wagę doskonałego, perfekćyjnego przygotowania zawodowego, w kształceniu przyszłych artystów, ważne jest, by horyzont ich poznania nie był w żaden sposób ograniczany, by uznać jak ważna jest wolna, swobodna myśl, nie naznaczona elementami pragmatycznymi, nie ograniczana kwestiami konkretnej przydatności zawodowej.

- Co zatem konkretnego zaproponuje Pan Uczelni na lata 2008-2012?

- Otóż w moim odczuciu potrzebne jest opracowanie strategii rozwoju naszej Uczelni. Nie możemy bowiem działać po omacku, musimy wiedzieć jakie są nasze cele, dążenia, jakie drogi dochodzenia do owych celów. Posiadanie takich celów jest podstawą, szczególnie wobec perspektywy systemowych zmian. Mając bowiem wytyczone cele wiedzieć będziemy w jakim kierunku podążać. Strategia rozwoju Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, którą opracować chciałbym na poziomie katedr i zakładów, rad podstawowych jednostek organizacyjnych i zatwierdzić przez Senat, winna być opracowana na kilku poziomach szczegółowości.

Winna określić cele nadrzędne, strategiczne (horyzont 10-15 lat), długoterminowe (4-6 lat), średnioterminowe (rok akademicki), krótkoterminowe (semestr), bieżące. Strategia musi być dostosowana do zmieniających się warunków, tendencji w ilości kandydatów, rynku pracy, uwarunkowań prawnych, z pełną świadomością mankamentów systemu prawa, a więc pewnej nadregulacji, niespójności, rozproszenia regulacji, nieprzejrzystości i niejednoznaczności przepisów, musi wreszcie uwzględniać aspiracje Uczelni, a nade wszystko jej misję. Proces formułowania takiej strategii zawiera szereg etapów, nie będę 0 tym mówił szczegółowo, niemniej punktem wyjścia winna być rzetelna ocena silnych i słabych stron poszczególnych jednostek oraz potencjalnych szans i ewentualnych zagrożeń. Strategia powinna być stale monitorowana i -jeśli zachodzić będą potrzeby - winna być korygowana. Powinniśmy uwzględnić zarówno oczekiwania kadry, stu-

dentów, ale i pracodawców, rozwój kadry, potrzeby lokalowe, a więc konieczny rozwój infrastruktury, instrumentarium oraz niezbędne usprawnienie działań administracji.

- Mówi Pan m.in. o rozwoju infrastruktury. Jakie widzi Pan miejsce w tej strategii dla działań inwestycyjnych.

Myślę tu zwłaszcza o planach budowy sali koncertowej dla Akademii Muzycznej. W jakim kierunku powinny pójść prace inwestycyjne?

- Rozwój infrastruktury, to obecnie - w mojej opinii - problem o największym dla nas znaczeniu. Od kilku lat prowadzone są działania na rzecz budowy nowoczesnej sali koncertowej

wraz z przestrzeniami dydaktycznymi i towarzyszącą infrastrukturą dla naszej Uczelni. Nie znam dokładnie wszystkich szczegółów związanych z obecnym stanem zaawansowania prac, 3 tak-

że pragnę podkreślić, iż musimy mieć świadomość istniejących wielorakich komplikacji, w tym komplikacji natury prawnej, które realnie istnieją. Obecnie prowadzić jakąkolwiek inwestycję

w Polsce jest niezwykle trudno. Widzę też codzienny trud i zaangażowanie osób bezpośrednio prowadzących ustalenia z Panem Rektorem na czele. Niemniej uważam, iż wielokrotne, ra-

dykalne zmiany koncepcji na przestrzeni ostatnich kilku lat, nawet jeśli jest wiele czynników uzasadniających te zmiany, nie służą dobrze realizacji jakiegokolwiek przedsięwzięcia. Budowa we Wrocławiu Narodowego Forum Muzyki jest wielkim sukcesem miasta i Akademia plany te popierała, popiera i winna popierać. Niemniej stanowczo uważam, iż ceną tego poparcia musi

być uznanie potrzeb Akademii, która jest ważnym podmiotem życia kulturalnego Wrocławia, Dolnego Śląska i naszego kraju. To my sami, głosem Senatu Akademii, powinniśmy potrzeby Akademii artykułować. Być może pewnym błędem, który nie powstał w Akademii, było konfrontowanie projektów - projektu Gminy Wrocław, a więc Narodowego Forum Muzyki, z projektem Akademii Muzycznej. Spróbujmy zatem myśleć w duchu koncyliacyjnym, jako o dwóch uzupelniających się, a nie wykluczających realizacjach - projekcie Gminy Wrocław i projekcie Akademii.

W roku 2001 stała się rzecz, która kilka lat wcześniej wydawała się niemożliwa. Decyzja ówczesnego Wojewody Dolnośląskiego o przekazaniu terenu, który wówczas był własnością Skarbu Państwa oddaną w zarząd Komendy Wojewódzkiej Policji, stworzyła nowe perspektywy i nowe szanse rozwoju Uczelni. Był to wynik wieloletniej, ciężkiej pracy ówczesnych władz z JM Rekto-

Campus Akademii Muzyc

ej

rem Panem prof. Jerzym Mrozikiem na czele. Nie stało się tojednak przypadkiem, ale było wynikiem wieloletniej pracy, związa-

nej z poszukiwaniem terenów na które można by przenieść rezydującą tu jednostkę policji, zapewnieniem przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych środków na budowę bazy transportowej policji. Wokół tej sprawy udało się zjednoczyć media, całe środowisko akademickie.

- Czy w najbliższym czasie będzie się Pan starał działania te zdynamizować?

- Zdecydowanie tak. Muszę jednak silnie podkreślić, iż nie mogę zagwarantować tego, że zdołam się z tymi skomplikowanymi problemem zmierzyć w sposób skuteczny. Jeszcze raz podkreślam, iż na co dzień widzę i podziwiam wielki trud Pana Rektora prof. Grzegorza Kurzyńskiego, w poszukiwaniu rozwiązań dla Uczelni korzystnych, a znając skomplikowanie procedur obecnie obowiązujących, niczego nie mogę obiecać. Być może jeszcze w tej kadencji uda się pewien etap prac zakończyć. Co jednak obiecać mogę. Otóż mogę obiecać, iż -jeśli będzie taka potrzeba - postaram się stworzyć zespół specjalistów, który opracuje racjonalną i możliwą do realizacji koncepcję. Koncepcja taka winna być przedstawiona Senatowi Uczelni. O celach strategicznych i kierunkach rozwoju Uczelni winien decydować wyłącznie Senatjako najwyższy kolegialny organ Akademii. Jeśli koncepcja uzyska aprobatę Senatu, wtedy należy wdrażaćją do realizacji, przechodząc przez wszystkie etapy procesu inwestycyjnego. Pamiętajmy

jednak, iż doświadczenie uczy, iż najwięcej problemów pojawia się na etapie pozyskiwania środków na realizację projektu oraz na etapie wykonawstwa, a nie działań koncepcyjne - projektowych, które od kilku lat trwają. Niemniej najpilniejszą sprawą jest uporządkowanie zagadnień prawnych związanych z własnością terenu, a więc zniesienie terminów realizacji inwestycji, nałożonych przez Gminę Wrocław. Mam nadzieję, że te kwestie uda się skutecznie zamknąć możliwie jak

najszybciej. Jeśli mówimy już o kwestiach lokalowych, uważam, iż jest to obszar, który pokazuje pewną niesprawność działań administracji. Prace remontowe w budynkach Akade-

Campus Akademii Muzycznej

mii nie mogą być przeprowadzane w czasie roku akademickiego, czego dość często doświadczamy. Musimy planować remonty z takim wyprzedzeniem, aby komasować je w czasie miesięcy wakacyjnych.

- Wspomniał Pan, iź najwięcej problemów rodzi etap pozyskiwania środków oraz samej realizacji inwestycji. Jakie widzi Pan możliwe źródła finansowania budowy sali koncertowej dla Akademii Muzycznej?

W styczniu 2007 roku rozpoczęła się nowa perspektywa budżetowa Unii Europejskiej, obejmująca lata 2007-2013.

Zdecydowanie uważam, iż należy uczynić wszystko co możliwe, aby Akademia stała się beneficjentem środków europejskich na realizację tego przedsięwzięcia, a być może także na realizację dalszych planów inwestycyjnych. A zatem bardzo pilnie zamknąć należy trwający już od kilku lat etap prac projektowych, następnie opracować należy wymaganą d0kumentację, co umożliwiło złożenie wniosku o dofinansowanie tego zadania ze środków strukturalnych Unii Europejskiej, prawdopodobnie z Programu Operacyjnego Infrastruktura

i Środowisko.

- A zatem w działaniach inwestycyjnych skupimy się na budowie sali koncertowej?

Tak, choć nie będzie to jedyny front działań inwestycyjnych. Obiekt zawierający salę koncertową budowany będzie na posesji, którą Uczelnia otrzymała w 2001 roku, przy ulicy A. Zelwerowicza 5 oraz 7-11. Cztery lata później, w roku 2005 Uczelnia otrzymała kolejną posesję, także przy ulicy

A. Zelwerowicza. Są to działki oznaczone numerami 3 i 3a.

Na tej posesji znajdują się dwa budynki wymagające rewitalizacji, bądź rozbiórki. Należy podjąć decyzję, co do ich ewentualnego wykorzystania i -jeśli taka będzie wola społeczności akademickiej - możliwie jak najpilniej poddać rewitalizacji przynajmniej jeden z obiektów położonych na posesji przy ul. A. Zelwerowicza 3 i 3a, aby pozyskać dla Uczelni nową p0wierzchnię. Problemy lokalowe i brak powierzchni odczuwamy bowiem bardzo boleśnie. Sądzę, iż powinniśmy czynić starania o przyłączenie do obiektów Uczelni nieruchomości znajdujących się przy ul. Podwale, oznaczonych numerami 13 i 14.

W perspektywie marzy mi się, aby Campus Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, „zamknąć" niejako w czworokącie ograniczonym ulicami - Legnicka, Podwale, A. Zelwerowicza, Sokolnicza (tu nie do końca). Takie rozwiązanie, z wielu różnych względów, wydaje się dla Uczelni najbardziej korzystne.

- Czy elementem strategii rozwoju Uczelni powinny być także działania promocyjne?

- Zdecydowanie tak. Wskazana byłaby praca na rzecz p0prawy wizerunku Uczelni na zewnątrz, zwrócenia większej uwagi na promowanie działalności Uczelni. Pierwsze bardzo znaczące kroki zostały już uczynione. Bardzo pozytywnie oceniana jest zmiana związana z likwidacją dawnego Biura Koncertowego i powołaniem Biura Promocji i Organiza-

cji Imprez. Duże nadzieje wiążę z tą jednostką i osobami tam zatrudnionymi. Czas w tej chwili na kolejne decyzje i zmiany w tym zakresie. Chciałbym, abyśmy już w nowy rok akademicki weszli 2 nową, zupełnie zmienioną stroną internetową,

która powinna być stale, kilka razy dziennie aktualizowana.

Chciałbym, aby było kilka wersji językowych, na pewno angielska. A więc nowa, czytelna, atrakcyjna graficznie i stale aktualizowana strona internetowa. Zwrócić należy większą uwagę na pielęgnowanie kontaktów z mediami, może wykupić stałe rubryki promocyjne w prasie, może, wzorem innych uczelni muzycznych, wydawać cyklicznie terminarz imprez, wprowadzić elementy profesjonalnego PR. Być może należałoby wrócić do pomysłu sprzed lat powołania Fundacji bądź Stowarzyszenia Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Fundacja taka mogłaby bowiem pozyskiwać środki m.in. na działalność artystyczną, być może także prowadzić działalność impresaryjną. Wreszcie działania na rzecz głębszej integracji naszej wspólnoty akademickiej, umacniania więzi wspólnotowych - takim elementem były np. spotkania wigilijne, czy w jakimś sensie idea wydawania gazety Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu - Gama. Powrót do wydawania Gamy ma - w moim odczuciu - ogromne znaczenie dla budowania tradycji naszej

Uczelni. To co robimy na co dzień jest bowiem na swój sposób ulotne, zapisuje się w umysłach naszych absolwentów, w ich losach, w ich drodze artystycznej, w naszej drodze artystycznej, ewentualnie w nagraniach, czy opublikowanych partyturach. Ważne jest jednak dokumentowanie przemian, sukcesów pracowników i studentów, dylematów, jakie trapią nasze środowisko. Dla tych, którzy przyjdą tu po nas, dla tradycji naszej Uczelni, ma to - w moim odczuciu -fundamental-

ne znaczenie.

- Ajak ocenia Pan poziom informatyzacji naszej Uczelni?

- Tu także mamy wiele do zrobienia. Szczególnie w tej sferze nigdy nie powinniśmy stać w miejscu. Rozwój społeczeństwa informacyjnego wymaga gruntownej przebudowy naszego myślenia. Musimy stale być gotowi do wdrażania kolejnych rozwiązań, kolejnych generacji technologii informacyjnych, 2 powszechnym szerokopasmowym dostępem do internetu. Musimy stale dbać o unowocześnianie sprzętu kompu-

terowego. Jeśli będą istniały ku temu możliwości technologiczne i finansowe, chciałbym rozważyć założenie w Uczelni sieci wewnętrznej, tzw. infranetu. Umożliwi to sprawną komunikację między działami. Informacja jako niezwykle cenne dobro, właściwie chroniona, musi mieć w instytucji okre-

ślony obieg. Sieć infranetu oraz opracowanie procedur obiegu dokumentów w wersji elektronicznej i tradycyjnej, powinno usprawnić komunikację pomiędzy poszczególnymi działami administracji, co zaowocuje sprawniej i skuteczniej działającą Uczelnią.

Bardzo modne stało się wdrażanie procedur e-Iearningu, fot. Archiwum uczelni

nauczania na odległość. Sztuki, szczególnie sztuki wykonawczej, na odległość nauczać się nie da. Niemniej uważam, iż rozważyć należy także możliwość transmisji internetowych ważnych wydarzeń w czasie rzeczywistym, np. kursów mistrzowskich, czy konferencji naukowych, oczywiście z pełnym poszanowaniem praw autorskich, za zgodą prowa-

dzących i uczestników. W ten sposób Akademia włącza się bowiem nie tylko w Europejski Obszar Szkolnictwa Wyższe-

Akademicka Orkiestra Symfoniczna

go, ale i w cywilizację globalną. Z informatyzacją ściśle wiąże się katalog cyfrowy nut i książek. Biblioteka Główna w swych zasobach posiada ponad 113.000 woluminów, w tym ponad 91.000 materiałów nutowych, ponad 12.000 książek i około 2.000 woluminów czasopism, prac dyplomowych. Tworzenie katalogu książek rozpoczęte zostało w 2000 roku. Woluminy książkowe katalogowane były około 5 lat (lata 2000-2004). Średnio zatem przy obecnym systemie pracy katalogowanych było około 2.500 woluminów rocznie. Jeśli w takim tempie postępować będzie katalogowanie materiałów, pełny katalog sporządzimy za około 42 lata, a więc około roku 2050...

Oczywiście nie tędy droga. Musimy zatem prace te znacząco usprawnić, może włączyć do pracy stażystów, czy praktykantów. Kolejny problem związany z unowocześnieniem Biblioteki to digitalizacja zbiorów. Uczelnia nasza uczestniczy w Konsorcjum Dolnośląska Biblioteka Cyfrowa, niemniej w wersji zdigitalizowanej udostępnianych jest raptem kilka woluminów. Jestem zdania, iż publikacje wydawane w naszej Uczelni powinny być z założenia udostępniane w internecie, oczywiście za zgodą autorów. Stosowne zmiany powinny

być zapisane w umowach wydawniczych zawieranych z autorami. Byłoby niezwykle cenne, gdybyśmy w możliwie krótkiej perspektywie cały dorobek związany z działalnością naszej Uczelni, po uzyskaniu zgody autorów, poddali digitalizacji. Trzeba też wreszcie podjąć decyzję, w jaki sposób wykorzystać zebraną spuściznę twórczą naszego patrona Karola Lipińskiego. Materiały te miały być sukcesywnie wydawane, ale projekty te upadły. Studio Nagrań - tu także liczę na pewne usprawnienie pracy. Chciałbym, aby działające w naszej uczelni Wydawnictwo Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu rozwijało się nadal, aby było także oficyną fonograficzną. Mamy możliwości technologiczne, mamy zatrudnionych specjalistów i mamy już pierwsze niezwykle udane doświadczenia w tym zakresie. Powinniśmy tę działalność znacząco rozwinąć. Chciałbym, aby możliwym stało się wydawanie płyt z rejestracją np. koncertów wielkich formacji orkiestry, chórów, także recitali solowych, czy spektakli realizowanych wspólnie przez Wydział Wokalny i Wydział Instrumentalny. Studio Nagrań dysponuje bogatym zbiorem nagrań archiwalnych rejestrowanych przez 60 lat, na różnego rodzaju nośnikach, w większości taśmach szpulowych.

W ramach jednego z projektów realizowanych w roku bieżącym, roku 60 - lecia naszej uczelni planowane było przenoszenie nagrań na nowoczesne nośniki. Trzeba to zrobić możliwie pilnie, wcześniej analizując, co z tych zbiorów warto utrwalić dla potomnych.

lem jest dobro studentów rozumiane jako piękna służba sztuce i człowiekowi. Bardzo pięknie o powinnościach uczelni artystycznej mówi Jerzy Marchwiński. Identyfikuję się z tą wizją. Twórzmy zatem wszyscy dobry klimat dla istniejących różnic poglądów na te same sprawy, metod nauczania, temperamentów artystycznych, czy pedagogicznych. Niech klimat ten oparty będzie na dialogu i kulturze wzajemnych stosunków. Możliwość współistnienia pewnych odmienności w spojrzeniu na różne sprawy, różnorodności poglądów jest siłą Akademii, a nie jej słabością. Żyjmy zatem tu i teraz, patrzmy w przyszłość, ale nie zapominajmy o przeszłości, wyciągajmy z niej wnioski. Pamiętajmy zawsze, iż Akademia jest spadkobierczynią wysiłków i dorobku wielu minionych pokoleń. Otwarcie na nowe, nie powinno oznaczać nigdy odrzucenia tego, co nowym być przestało. Akademia wchodząc w nieuniknione zależności struktur europejskich i światowych, powinna - w moim odczuciu - zachować swoje oryginalne oblicze i własną tożsamość. Tylko wtedy będzie przyciągać studentów i doktorantów, promieniować swoją siłą. Musimy umieć być sobą, mamy przecież wspaniałe tradycje, znakomitą kadrę, uznany dorobek, choć mamy także i swoje niedole. W tej wielkiej transformacji systemu szkolnictwa wyższego nie możemy się zagubić. Raz jeszcze powtarzam musi-

my umieć być sobą. 0 sukcesie uczelni w pierwszej kolejności zdecyduje przede wszystkim poziom artystyczny, naukowy i dydaktyczny kadry, a zwłaszcza aktywność kadry, otwartość na zmiany i twórcze poszukiwania. Nie możemy rozważać, czy nam się to uda, czyjesteśmy w stanie sprostać nowym wymaganiom, to powinniśmy przyjąć a priori, a nieustannie poszu-

kiwać sposobów i metod realizacji tych wyzwań.

Parafrazując słowa poety, a czynię to za cytowanym już

Jerzym Marchwińskim - dla swej społeczności Akademia to wielki, zbiorowy obowiązek. Nie powinno być nigdy tak, że rektorat, czy dziekanaty są jedyną siłą napędową Akademii, że tylko małe grono osób angażuje się w działania organizacyjne uczelni. Nie czekajmy zatem, aż obecny, czy przyszły rektor, obecny, czy przyszły dziekan zrealizuje nam uczelnię naszych marzeń, ale róbmy to sami, każdy na swoim odcinku. To jest naprawdę obowiązek zbiorowy, w którym winni uczestniczyć wszyscy - od pracowników obsługi, po najbardziej utytułowanych, cenionych w kraju i za granicą wybitnych naszych profesorów. Trawestując tym razem słowa wybitnego amerykańskiego polityka - nie patrzmy na to, co Akademia może zrobić dla nas, ale starajmy się widzieć w perspektywie naszych działań to, co my możemy uczynić dla Akademii.

- Panie Rektorze, przed nami zatem wiele zadań, wy-

zwań, celów do osiągnięcia, czy możemy zatem prosić o przesłanie rektora u progu nowej kadencji, przesłanie dla całej społeczności akademickiej?

Pamiętajmy zawsze, że tak naprawdę Akademia to My. My jako każdy z osobna, ale nade wszystko My jako społeczność, jako akademicka wspólnota. Pamiętajmy także, iż świat sprzyja tym, którzy wiedzą dokąd zmierzają...

- Bardzo chciałbym, aby Akademia była dla nas wszystkich drugim

domem,

była

domem

przyjaznym dla ca-

łej akademickiej wspólnoty złożonej z nauczycieli akademickich, pracowników administracji i obsługi, studentów i doktorantów. Chciałbym, abyśmy wszyscy w domu tym czuIi się dobrze, zawsze pamiętając, iż naszym nadrzędnym ce-

Dziękuję za rozmowę. I -

Nikodem Chaim

WROCŁAW STOLICĄ KONTRABASU, CZYLI IV ŚWIATOWY FESTIWAL KONTRABASOWY

WROCŁAW 201 0

fot. Aldona Antecka

Środowisko kontrabasistów jest środowiskiem dość specyjicznym. Wporównaniu do innych instrumentalistów jest to niewielkie grono, lecz bardzo zżyte, każdy chce pomóc innemu w doskonaleniu gry na kontrabasie, jak i w rozwiązywaniu problemów związanych z techniką gry na tym instrumencie.

ożna było dostrzec to choćby podczas IV ŚwiatoM wego Festiwalu Kontrabasowego we Wrocławiu.

Uczestnicy pochodzący z różnych rejonów świata mieli okazję wziąć udział w Międzynarodowym Konkursie Kontrabasowym w Kategorii Klasycznej i Jazzowej. Kategorie podzielone były pod względem wiekowym. W Jury zasiedli mistrzowie kontrabasu z całego świata.

Kategoria klasyczna, grupa starsza: Thomas Martin (Anglia) - przewodniczący, Ekkehard Beringer (Niemcy), Hiroshi Ikematsu (Japonia/Nowa Zelandia), Miloslav Gajdoś (Czechy), Tadeusz Górny (Polska), Jun-xia Hou (Chiny), Irena Olkiewicz (Polska), Joel Quarrington (Kanada), Catalin Rotaru (Rumunia/USA) Kategoria klasyczna, grupa młodsza: Eric Hansen (USA) - przewodniczący, Esra Gul (Turcja), Gisele Blondeau (Kanada/Niemcy), Robert Piękoś (Polska), Hans Roelofsen (Holandia), W kategorii jazzowej: Rufus Reid (USA) - przewodniczący, Kristin Korb (USA), Barry Green (USA), .Iakub Olejnik (Polska), Andrzej Dechnik (PoIska/Meksyk), Zwycięzcami konkursu zostali: Kategoria Klasyczna, grupa starsza: I miejsce - Namgyun Kim (Korea) II miejsce - Zi Wang (Chiny) III miejsce - Dominik (Polska) Kategoria Klasyczna grupa młodsza I miejsce - Albert Ciepliński (Polska) II miejsce - Magdalena Maziarz (Polska) III miejsce - Ewelina Kokoszka (Polska) Kategoria Jazzowa - Wyróżnienia: $, Łukasz Owczynnikow i Grzegorz Piasecki (Polska) Inicjatorką oraz dyrektorem całego przedsięwzięcia jest Irena Olkiewicz, prezes Polskiego Stowarzyszenia Kontrabasistów i pedagog klasy kontrabasu Wydziału Instrumentalnego Akademii Muzycznej. Patronat Honorowy nad Festiwalem objęli: JM Rektor Akademii Muzycznej prof. AM dr hab.

Krystian Kiełb oraz JM Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego

prof. dr hab. Marek Bojarski.

Ostatniego dnia festiwalu „wisienką" na przysłowiowym torcie był koncert orkiestry kontrabasowej złożonej z uczestników festiwalu, pod przewodnictwem Miloślava Gajdośa, która wykonała na Wrocławskim Rynku znane utwory w aranżacji na orkiestrę kontrabasową.

Dodatkową atrakcją festiwalową była wystaWa kontrabasów jednej z najbardziej cenionych pracowni lutniczych kotrabasowych na świecie - firmy Pöllmann, której przedstawicielami są bracia Ralph i Mike Krahmer. Każdy z uczestników festiwalu miał okazję grać na ich mistrzowskich instrumentach. Światowy Festiwal Kontrabasowy to niesamowite prze-

życia, obcowanie z czołowymi kontrabasistami, spotkania uczestników, cenne uwagi mistrzów i wnioski na długi czas oraz inspiracje do kontynuowania gry na magicznym instru-

mencie jakim jest kontrabas. I

fot. Piotr Guzek

fot. Aldona Antecka

Hiroshi lkematsu

Organizatorem Światowego Festiwalu Kontrabasowego

było Polskie Stowarzyszenie Kontrabasistów z siedzibą we wrocławskiej Akademii Muzycznej, współorganizatorami są: Akademia Muzyczna im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, Filharmonia im. W. Lutosławskiego we Wrocławiu oraz Wrocławski Teatr Lalek.

Organizowany we Wrocławiu Światowy Festiwal Kontrabasowy jest największym w Polsce spotkaniem kontrabasistów z całego świata, jest uniwersalny, gdyż łączy w so-

bie konkurs, Iekcje mistrzowskie, wystawy instrumentów oraz koncerty mistrzów takich jak Klazz Brothers Trio (Niemcy), Thomas Martin (Anglia), Catalin Rotaru (Rumunia/USA),

Hiroshi lkematsu (Japonia), Ekkehard Beringer (Niemcy), Eric Hansen (USA), Tadeusz Górny, Joel Quarrington (Kanada), Kristin Korb (USA), Rufus Reid (USA), Barry Green (USA), Esra Gul (Turcja), Hans Roelofsen (Holandia), Gunars Upatnieks (Łotwa), Paweł Jabłczyński, Miloślav Gajdoś (Czechy), Adam Skrzypek Jazz Quartet, uczniowie chińskiego mistrza kontrabasu Jun-Xia Hou prezentujący muzykę chińską na kontrabas oraz laureaci festiwalowego konkursu.

Dorota Kanafa

ROK CHOPINOWSKI 201 0 W AKADEMII MUZYCZNEJ Muzyka Fryderyka Chopina -jeden z bezcennych obszarów polskiej kultury -jest zjawiskiem ponadczasowym, stanowiącym nieustannie źródło inspiracji dla jej wykonawców i słuchaczy.

Z natury rzeczy największy udział w obchodach chopinowskiej rocznicy mieli wykonawcy - przede wszystkim pianiści. Systematycznie przez cały rok 2010 na uczelnianej estradzie koncertowej rozbrzmiewała muzyka Fryderyka Chopina w wykonaniu pedagogów i studentów. Należy odnotować zarówno cykl recitali, jak i wykonań muzyki kameralnej oraz utworów na fortepian z orkiestrą. Dla przykładu przypomnijmy tu przeprowadzony w miesiącach wiosennych Studencki Festiwal Chopinowski z programem wszystkich dzieł fortepianowych twórcy, a także koncert zorganizowany dnia 9 maja 2010 roku w sali Oratorium Marianum Uniwersytetu Wrocławskiego, z udziałem Orkiestry Kameralnej pod dyrekcją Jana Miłosza Zarzyckiego oraz solistów: Pawła Zawadzkiego i Gracjana Szymczaka, którzy byli interpretatorami obydwu koncertów fortepianowych Chopina.

Nie zabrakło także wśród Chopinowskich prezentacji utworów wokalno-instrumentalnych. Oto bowiem w sali koncertowej wrocławskiej Akademii zabrzmiały pieśni Chopina w wykonaniu pedagogów uczelni oraz studentów klas wokalnych i klas fortepianu. Ith prezentacje przyjęły m.in. formę Akademickiego Konkursu Interpretacji Pieśni Fryderyka Chopina i Roberta Schumanna, rozstrzygniętego dnia 16 marca 2010 roku przez jury pod przewodnictwem prof. Elli Susmanek, która też wygłosiła wykład poświęcony nowej edycji Chopinowskich pieśni pod redakcją Jana Ekiera. Nagrody regulaminowe konkursu zdobyli: Eliza Safjan (sopran) i Krzysztof Minor (fortepian) oraz Joanna Zawartko (sopran) i Tomasz Kaczmarek (fortepian).

Zadbaliśmy również o to, by chopinowskie interpretacje utrwalić w nagraniach. W październiku 2010 roku ukazała się płyta z zapisem recitalu fortepianowego Gracjana Szymczaka, utalentowanego absolwenta wrocławskiej Akademii, 0d-

bywającego w niej aktualnie studia doktoranckie pod kie-

runkiem prof. Grzegorza Kurzyńskiego. Pianista w programie recitalu zawarł Balladę f-mo/l op. 52, Scherzo b-moll op. 31, trzy Mazurki z op. 59, Nokturn H-dur op. 62 nr 1 oraz Sonatę h-mo/I op. 58. Dodajmy, że program ten Gracjan Szymczak prezentował na estradzie Filharmonii Narodowej w Warszawie podczas przesłuchań XVI Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego, którego był uczestnikiem.

Organizowane przez wrocławską Akademię koncerty chopinowskie w ramach roku jubileuszowego wykraczały oczywiście poza uczelnianą estradę. A o tym, że miały również znaczenie międzynarodowe, może świadczyć m.in. fakt inicjatywy

fot. Wiktor Rzeżuchowski

Jednak dwusetna rocznica urodzin najgenialniejszego polskiego kompozytora to szczególnie silny impuls do podejmowania w środowisku muzyków licznych działań - zarówno umożliwiających szerszy niż na co dzień kontakt z twórczością Chopina, jak i pogłębiających wiedzę na temat jego życia i spuścizny twórczej. Liczne inicjatywy związane z tą obchodzoną na całym świecie rocznicą podjęto także w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego. Dowodzą one, że Rok Chopinowski stał się w naszej uczelni bardzo ważnym wydarzeniem

amw, „

$‑.$‑ 1°@

J, kin-114%.»

IDR-`Xi " I... „,„

fot. Bogusław Beszłej

S`WEH-„u .'11 łw

Chór Crescendo - Szkola Podstawowa nr 63

podjętej wspólnie z Akademią Muzyczną im. Carla Marii von Webera w Dreźnie. Nasze wspólne, polsko-niemieckie koncerty nawiązywały do faktu, że rok 2010 to również rok dedykowany Robertowi Schumannowi, rówieśnikowi Fryderyka Chopina. Dla podkreślania 200. rocznicy urodzin tegoż kompozytora, jak również dla zaakcentowania związków między obydwoma genialnymi twórcami, w październiku 2010 roku we Wrocławiu oraz w Dreźnie odbyły się koncerty pracowników i studentów polskiej i niemieckiej uczelni, wypełnione programem złożonym z utworów Chopina - w wykonaniu wrocławian, oraz Schumanna - w wykonaniu drezdeńczyków.

Słuchacze koncertów wrocławskiej Akademii Muzycznej mogli się przekonać, że muzyka najwybitniejszego polskiego kompozytora inspiruje także do mniej konwencjonalnych interpretacji. Dowodem tego niech będzie koncert, który odbył się 12 maja w wykonaniu znakomitego Tria Andrzeja Jagodzińskiego, które zaprezentowało Chopinowskie tematy w interpretacjach jazzowych. Dodajmy, że przy okazji pobytu we wrocławskiej Akademii instrumentaliści Tria poprowadzili kurs zatytułowany Inspiracje chopinowskie w jazzie, przeznaczony dla studentów sekcji jazzu wrocławskiej Akademii, lecz otwarty dla publiczności. W Roku Chopinowskim można było też posłuchać, jak muzyka Chopina prezentuje się w aranżacjach wokalnych. Takie brzmienie nadał jej Waldemar Parzyński, członek

legendarnej grupy Novi Singers. Jego opracowania kilkakrotnie zabrzmiały w Akademii w wykonaniu studenckiego zespołu Voice Factory pod dyrekcją Jolanty Szybalskiej-Matczak - zespołu wyłonionego ze składu chóru kameralnego Senza Rigore, prowadzonego od dziesięciu lat we wrocławskiej uczelni muzycznej przez tę dyrygentkę. Projekt artystyczny prezentacji wokalnych muzyki Chopina w wykonaniu zespołu Voice Factory, zatytułowany Chopin up to date, stworzony i realizowany przez Waldemara Parzyńskiego, zakrojony jest na bardzo szeroką skalę. Obejmuje nagrania płyt, koncerty na rodzimym terenie,

min. na Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju czy w trakcie Konkursu Chopinowskiego w Warszawie, a także występy zagraniczne, również na estradach pozaeuropejskich.

Kolejny oryginalny projekt kryje się pod intrygująco brzmiącym tytułem Komputer Chopina. Tytuł taki nadano koncertowi, którego inicjatorzy i wykonawcy to Marcin Bortnowski, Stanisław Krupowicz i Marcin Rupociński - muzycy tworzący w ramach Studia Kompozycji Komputerowej wro-

cławskiej Akademii. Zaprezentowali oni własne kompozycje komputerowe, połączone z prezentacją multimedialną, inspirowane muzyką Fryderyka Chopina, przetworzoną za pomocą specjalnie na tę okazję stworzonych programów komputerowych, z zastosowaniem różnych metod cyfrowej transformacji dźwięku. To oryginalne przedsięwzięcie odbyło się w grudniu 2010 roku.

Wartość muzyki Chopina tkwi między innymi w tym, jak silny wywołuje rezonans ijak dalece inspiruje do rozlicznych działań muzycznych. Z okazji Roku Chopinowskiego wrocławska Akademia stworzyła jeszcze jedno pole dla zamanifestowania tej inspiracji: przeznaczony dla młodych twórców konkurs kompozytorski, którego przedmiotem był utwór na fortepian solo bądź na wiolonczelę i fortepian, inspirowany muzyką Chopina. Katedra Kompozycji przy współpracy Wrocławskiego Oddziału Związku Kompozytorów Polskich zorganizowała ów konkurs pod hasłem Kiedy myślę Chopin... Konkurs był dwuetapowy: w pierwszym etapie zakwalifikowano najlepsze utwory do wykonania podczas koncertu w dniu 21 kwietnia 2010 roku, a w drugim, po przeprowadzeniu tego koncertu, wyłoniono zwycięzców. W konkursie nagrodzeni zostali: Radosław Łuczkowski z Gdańska za utwór Pre-dawning, Adam Porębski z Wrocławia za Pinchoria oraz Michał Ossowski z Torunia za Sonatę.

Obchody Roku Chopinowskiego

š

w Akademii Muzycznej we Wrocławiu poniedziałek, 15 marca 2010 r., Sala Teatralna

godz. 1100 - 149°

Chopin to wszakże nie tylko muzyka, to także cały obszar wiedzy dotyczącej jego życia i nadzwyczajnej spuścizny.

Wrocławska Akademia zadbała o to, by w Roku Chopinowskim stworzyć niemało okazji dla prezentacji badań i wymiany myśli na tematy chopinowskie. Przybierały one różne formy - od konferencji naukowych po wystawy. W tej materii znakomitym preludium do obchodów Roku Chopinowskiego

Akademicki K9 Interpreta Fryderyka Chopina $‑ ]„ ;.

Przewodnicząca jury prof. Ella Czlonkowie jury: prof. G

było zorganizowane jeszcze w grudniu 2009 roku spotkanie

z prof. Mieczysławem Tomaszewskimfpołączone z promocją nowej książki tego wybitnego uczonego zatytułowanej Chopin. Fenomen iparadoks. Wspomnieć także należy 0 XII Międzynarodowej Konferencji Naukowej z cyklu Tradycje Śląskiej Kultury Muzycznej, obejmującej m.in. opracowania dotyczące wątków chopinowskich, w pierwszym rzędzie zaś wystąpienie prof. dr Marii Zduniak, prezentującej swoje najnowsze badania związane z tematem Chopin we Wrocławiu.

wtorek 16 marca 20

godz. 1000

-

Mistrzowski Ku„_ *Ź ‹

wtorek 13 marca šbl

Tematyka chopinowska zainspirowała także najmłodsze pokolenie społeczności akademickiej wrocławskiej uczelni muzycznej. W kwietniu studenci teorii muzyki zorganizowali ogólnopolską konferencję naukową zatytułowaną Oblicza romantyczności w muzyce polskiej od Chopina do czasów współczesnych. Natomiast muzyka Fryderyka Chopina w kontekście jej zastosowań terapeutycznych była jednym 2 tematów poruszanych podczas obrad Międzynarodowej Konferencji Studentów Muzykoterapii w marcu 2010 roku.

Pięknym elementem wizualnym chopinowskich obchodów w Akademii stała się wystawa Festiwale Chopinowskie w Dusznikach-Zdroju, przygotowana przez pracowników Biblioteki Głównej Akademii we współpracy z Fundacją Międzynarodowych Festiwali Chopinowskich, prezentowana w witrynach Biblioteki i w foyer Sali Teatralnej. Ekspozycja obejmowała kilkadziesiąt fotogramów dokumentujących występy największych pianistów koncertujących w minionych latach w Dusznikach. Każdy, kto zapoznał się z tą galerią, mógł docenić wartość wspaniałej sztuki fotografii, utrwalającej nie tylko wizerunki artystów podczas kreowania przez nich muzyki, ale także towarzyszące tym chwilom emocje: im trudniejsze do uchwycenia, tym silniej przemawiające poprzez owe zatrzymane kadry.

Idee Roku Chopinowskiego przeniknęły również do sfery dydaktyki. Szczególną rolę w tej dziedzinie w naszej Akademii odegrała oczywiście Katedra Fortepianu. W 2010 roku członkowie tej Katedry przyjęli jako jeden z celów swojej działalności krzewienie muzyki Chopina wśród młodych adeptów pianistyki. Realizacja tego założenia wiązała się m.in. z programem Międzynarodowego Mistrzowskiego Kursu Pianistycznego w Dusznikach-Zdroju. To doroczne lipcowe wydarzenie, współorganizowane przez Katedrę z wrocławskim oddziałem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, jest bardzo popularne wśród uczniów szkół muzycznych, studentów i absol-

wentów uczelni muzycznych. Każdego roku w kursie uczestniczy kilkudziesięciu młodych pianistów z różnych kontynentów. W Roku Chopinowskim zaproponowano im konkretnie uprofilowane zajęcia: wypełniła je praca nad interpretacją muzyki naszego najgenialniejszego kompozytora.

Wykład prof; Ell` „Problemy interpretacji pieśni

p , ma na podstawie

Wydania Narodoweg'ag DziełWszystkich” `oraź

7 .

q"

"

'

Koncert Laureatów Akademickiego Konkursu Interpretacji Pieśni F. Chopina iR. Schumanna wraz z męczeniem nagród Wstęp wolny

Specjalne działania o charakterze dydaktycznym Akademia skierowała także do środowiska pozaakademickiego: przede wszystkim do uczniów i młodzieży szkół ogólnokształcących. Jednym z tych działań był konkurs wiedzy o Fryderyku Chopinie dla dzieci z klas od IV do VI szkół podstawowych i młodzieży gimnazjalnej województwa dolnośląskiego, przeprowadzony w trzech etapach: szkolnym, regionalnym i wojewódzkim - finałowym, zorganizowanym w siedzibie Akademii. Natomiast jednoetapowy konkurs zatytułowany Śpiewajmy Chopina przeznaczony jest dla chórów szkolnych uczest-

niczących w projektach Śpiewający Wrocław i Śpiewająca Polska, a także do śpiewaków amatorów. Finały przewidziane zostały na grudzień 2010 roku. Organizacją obydwu konkursów zajęła się Katedra Edukacji Muzycznej.

To tylko wybrane działania podjęte w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w Roku Chopinowskim. Ich główne cele to umożliwienie publiczności obcowania z muzyką najwybitniejszego polskiego kompozytora, pogłębienie wiedzy o tej postaci oraz jej popularyzacja wśród przedstawicieli najmłodszego pokolenia. Przede wszystkim zaś - otwarcie przestrzeni dla indywidualnego przeżycia dzieła Fryderyka Chopina tak wśród profesjonalistów, jak i wśród mniej zaawansowanych odbiorców. Jeśli dzięki działaniom podjętym w roku 2010 uda nam się zachęcić naszych słuchaczy do systematycznego spotykania z Chopinem także w „zwykłych" latach, gdy przebrzmią już echa wielkiego jubileuszu, będzie to dla nas największą nagrodą. I

Jacek Niedziela

LEGENDA JAZZU W AKADEMII

egenda jazzu, jeden z ostatnich żyjących artystów tego formatu. Muzyk którego nazwisko i dźwięki powiązane są nierozłącznie z tak wybitnymi liderami muzyki jazzowej jak: Miles Davis, Herbie Hancock czy zespół VSOP. Zaproszenie do wrocławskiej uczelni wybitnego muzyka, reprezentującego odmienne od klasycznych rejony stylistyczne, świadczyć może także o Chęciach władz, by młody kierunek jakim jest „Jazz i Muzyka Estradowa” nadal rozwijał się prężnie.

fot. Archiwum uczelni

Marzenie stworzenia czegoś wyjątkowego, i towarzysząca temu determinacja po raz kolejny okazały się być wystarczającymi czynnikami by przejść do historycznych annałów. Planowane od wielu miesięcy niezwykle wydarzenie, tak muzyczne jak edukacyjne doszlo, dzięki entuzjazmowi Dziekana Wydziału Instrumentalnego prof. AM Urszuli Marciniec-Mazur, do skutku. We wrocławskiej Akademii pojawił się Ron Carter.

I

Otwarte Warsztaty Jazzowe, bo tak anonsowane było to muzyczne wydarzenie z udziałem Rona Cartera, odbyły się w dniach 4-5 marca 2010 r. i cieszyły się bardzo dużym zainteresowaniem. W warsztatach wzięli udział nie tylko studenci kierunku „Jazz” ale także innych kierunków, szkół i uczelni muzycznych w Polsce, szukający odpowiedzi na nurtujące pytania dotyczące jazzu i muzyki w ogóle. Przybycie Cartera wywołało także duże zainteresowanie mediów.

Obecnie, w dobie ultranowoczesności i bezapelacyjnego królowania „dnia dzisiejszego", jego nazwisko nie do końca musi przywoływać odpowiednie skojarzenia. Przypomnijmy zatem pokrótce jego sylwetkę.

Ron Carter urodził się 4 maja 1937 w miejscowości FerndaIe, w stanie Michigan. Edukację muzyczną zaczynał od gry na wiolonczeli w Eastman School w Rochester, gdzie uzyskał tytuł licencjata (bachelor). W Stanach Zjednoczonych pod k0niec lat 50-tych, niemal sto lat po zniesieniu niewolnictwa nadal panowała głęboka segregacja rasowa. Afro-amerykanie &pbywatele drugiej kategorii" odseparowani byli od głównego nurtu życia i pozostawieni w odrębnych (gorszych) dzielnicach, hotelach, szkołach, restauracjach „for co-

loured”. Odseparowanie dotyczyło takźe muzyki klasycznej.

Nikt nie wyobrażał sobie widoku czarnoskórego muzyka w orkiestrze symfonicznej, o czym poinformowany został nastoletni Carter (wówczas wiolonczelista z ambicjami) przez dyrygenta Leopolda Stokowskiego. Każdy czarnoskóry muzyk kojarzony był (chcąc nie chcąc) z komicznymi minami Louisa Armstronga, szczerzeniem zębów Caba Callowaya, przewracaniem oczami Fatsa Wallera czy wygłupami Dizzy'ego Gillespiego. Takiemu wizerunkowi daleko było do „art form" w rozumieniu ówczesnego społeczeństwa amerykańskiego.

Ta sytuacja w niemal traumatyczny sposób odbiła się na naszym Gościu. Nawet dziś, Carter wspomina o niej w wielu

wywiadach czy książce, która jestjego biografią.

Studia muzyczne kontynuował już na kontrabasie w znanej Manhattan School of Music w Nowym Jorku, gdzie uzyskał tytuł „master”. Zmienił także zainteresowania stylistyczne. Karierę jazzową rozpoczynał na początku lat 60-tych występując w klubach z takimi muzykami jak Jaki Byard, Eric Dolphy czy Art Farmer. Nieco później, z grupą Cannonballa Adderley'a wyjechał na trasę po Europie. W latach 1963-1968 był członkiem legendarnego Kwintetu Milesa Davisa. Z trębaczem i wybitnymi kolegami, takimi jaka: Herbie Hancock, Tony Williams i Wayne Shorter zarejestrował 12 albumów, które wraz z wieloma innymi płytami nagranymi w tym czasie

W ciągu trwającej prawie 50lat kariery Carter wziął udział w nagraniu ponad 2 tysięcy płyt (lll), co umiejscawia go obok Ray'a Brown'a i Milta Hintona w gronie najczęściej nagrywanych kontrabasistów w całej, niemal loo-letniej dyskografii jazzu. Świadczy to też o jego fenomenalnej zdolności muzycznego dopasowania się do tak różnych, a jednocześnie wybitnych liderów jak: Miles Davis, Antonio Carlos Jobim, Herbie Hancock, Wes Montgomery, Gil Evans i wielu innych.

Nagradzany prestiżowymi nagrodami (Grammy 1993, 1998), honorowymi doktoratami (doktor honoris causa Konserwatorium MUzycznego New England i Manhattan School of Music) i zaszczytnymi medalami (medal francuskiego Ministra Kultury). Carterjest także liderem własnych projektów oraz kompozytorem muzyki filmowej. Udziela się również na polu edukacji, pisząc podręczniki kontrabasowe (Building Jazz Bass Lines), kierując jako dyrektor Instytutem Studiów Jazzowych im. Theloniousa Monka i wykładając na Wydziale Muzycznym nowojorskiego City College.

Należy podkreślić, iż wartość Cartera jako muzyka, leży także w oryginalności, jaką udało mu się wypracować w zagadnieniach dotyczących brzmienia (zelektryfikowany, akustyczny kontrabas o czytelnym, mięsistym soundzie i długim wybrzmieniu - sustain) jak i wykonawstwa (artykulacja legato, oktawy, dwudźwięki, glissanda, zarywanie strun palcami lewej ręki itd.). Te cechy spowodowały, iż jego gra - pomimo, że nie tak błyskotliwa i wirtuozowska w zakresie szybkości i biegłości improwizacji jak np. Christiana McBride'a, Johna Patitucciego, Stanley'a Clarke'a czy innych - miała i nadal ma wpływ na całe pokolenia młodych basistów.

W dwudniowym programie wrocławskich warsztatów Carter zapraszał na scenę studentów/kontrabasistów oraz uczniów szkół muzycznych. W pracy z młodzieżą potwierdzał jak wielkie znaczenie przywiązuje on do podstaw, zarówno tych dotyczących warsztatu i techniki (postawa przy instrumencie, ułożenie rąk na podstrunnicy, gra non vibrato) jak i elementów muzycznych - (rytm/time, intonacja, realizacja jazzowego akompaniamentu).

Carter zapewnił sobie fachową pomoc swoich współpracowników - muzyków, z którymi wystąpił -jako lider The Golden Striker Trio, podczas tegorocznej edycji wrocławskiego festiwalu Jazzu nad Odrą. Z uznaniem słuchaliśmy zatem akompaniamentów pianisty Jacky Tarrasson'a, oraz czytelnej, donośnej i niezwykle pulsującej gitary Russella Mallone. Żaden ze studentów nie mógł wcześniej pomarzyć o takich doświadczeniach. Choć wyraźnie stremowani- występowali przecież nie tylko pod czujnym okiem i uchem mistrza kontrabasu, ale i na forum całej Uczelni, w reprezentacyjnej Sali Teatralnej wrocławskiej Akademii- odebrali nauki, jakie z pewnością na długo zapamiętają.

Dla obserwatorów, doprawdy zdumiewający był fakt, iż na każdym z „obcych" kontrabasów (różnych pod względem budowy, menzury, gatunku strun, ich grubości i ustawienia na podstawku oraz pick-upów, przystawek nagłaśniających), jakie brał do ręki demonstrując muzyczne zagadnienia Carter, zawsze brzmiał jak ...Carter. Równie fenomenalne było jego poczucie czasu - time, prezentowane w demonstracyjnej

grze, czy też zwykłym klaskaniu, które towarzyszyło ćwiczeniom studentów. Prawdziwą niespodzianką były wydarzenia ostatniego dnia warsztatów. Wtedy to Ron Carter zaprezentował się w repertuarze klasycznym! Na tym pamiętnym koncercie wysłuchaliśmy kwintetu fortepianowego Pstrąg op. 114 w składzie: Andrzej Ładomirski (skrzypce), Tomasz Pstrokoński - Nawratil (altówka), Urszula Marciniec-Mazur (wiolonczela), Magdalena Blum (fortepian) i Ron Carter (kontrabas - arco). Całość wypadła bardzo interesująco, spójnie i pogodnie, wyczuwało się radość ze wspólnego muzykowania. Kontrabasista ponownie zademonstrował niezwykłą muzykalność, pełne i nasycone brzmienie instrumentu (pożyczonego tym razem od Ireny Olkiewicz), dobrą, precyzyjną, intonację i doskonały rytm. Występ kwintetu fortepianowego był zwieńczeniem pobytu Rona Cartera w Akademii, ale znalazł on jeszcze czas na rozmowy ze studentami.

Marcowe wydarzenia we wrocławskiej Akademii, uzmysławiają nam, jak bardzo dzień dzisiejszy powiązany jest z historią, a jednocześnie -jak wielka może być jego projekcja w przyszłości. Wystarczy tylko marzyć. I

Ron Carter

fot. Archiwum uczelni

dały mu zaszczytne tytuły: Wybitnego Basisty Dekady (Detroit News), Basisty Roku (ankieta pisma Down Beat) czy Najwartościowszego Muzyka (National Academy of Recording Arts and Sciences).

fot. Ze zbiorów prywatnych Akademicka Orkiestra Symfoniczna, Chór Cornelius Burgh

prof. Alan Urbanek w rozmowie z Pawłem Michałowskim

SUKCESY ARTYSTYCZNE AKADEMICKIEJ ORKIESTRY SYMFONICZNEJ W ERKELENZ Paweł Michałowski: Jak zrodził się projekt muzycznej współpracy Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu z niemieckim chórem miasta Erkelenz?

Alan Urbanek: Nasza współpraca rozpoczęła się w 2007 roku. Prof. Mieczysław Stachura (ówczesny Dziekan Wydziału Instrumentalnego) poinformował mnie, że zgłosili się do nas potencjalni partnerzy z Niemiec, którzy chcieliby nawiązać współpracę z naszą Orkiestrą Symfoniczną. Pan Profesor Stachura uznał, że warto zorganizować spotkanie i zorientować się co do możliwości ewentualnej współpracy. W niedługim czasie przylecieli do Wrocławia przedstawiciele miejskiego Cornelius Burg Chor z Erkelenz.

Głównym pomysłodawcą nawiązania z nami współpracy okazał się Pan Józef Paczyna - Polak, pianista, pedagog mieszkający na stałe w Niemczech i prowadzący tam bardzo prężnie działającą prywatną szkołę muzyczną. Podczas spotkania w naszej Akademii zapadły pierwsze ustalenia. Zdecydowaliśmy się przygotować i zaprezentować publiczności we Wrocławiu i w Erkelenz Mszę C-dur op. 86, Fantazję c-mol/ op. 80 Ludwiga van Beethovena oraz/Te Deum Laudamus Josepha Haydna. Koncert w Sali Muzycznej Oratorium Marianum Uniwersytetu Wrocławskiego z udziałem znakomitych młodych solistów - pedagogów i studentów Wydziału Wokalnego naszej Uczelni: Olgi Ksenicz, Joanny Grocholskiej, Przemysława Borysa, Łukasza Motkowicza z to-

warzyszeniem naszej Orkiestry Symfonicznej oraz połączonych

zespołów chóralnych: Cornelius Burg Chor z Erkelenz oraz Chóru Uniwersytetu Wrocławskiego Gaudium okazał się dużym sukcesem tak w wymiarze artystycznym jak i organizacyjnym. Tydzień

później zaprezentowaliśmy ten sam program w Erkelenz. Sukces przedsięwzięcia zmobilizował nas do podjęcia rozmów na temat kontynuowania współpracy.

Drugi projekt realizowany był w dniach 22-26.04.2010 r.

Na jaki zdecydowaliście się Państwo repertuar?

Trzeba zaznaczyć, że Pani prof. Urszula Marciniec - Ma-

zur obecna Dziekan Wydziału Instrumentalnego, postanowiła kontynuować współpracę zainicjowana przez poprzedniego Dziekana Wydziału prof. Mieczysława Stachurę. Podkreślaliśmy w rozmowach z naszymi niemieckimi partnerami,

że szczególnie zależy nam aby studenci grający w Orkiestrze Symfonicznej, a także studenci Wydziału Wokalnego, poprzez cykl prób i koncertów mieli okazję gruntownie popracować nad dziełami muzycznymi, które ze względu na walory artystyczne i dydaktyczne stanowić będą dla nich cenny materiał poznawczy. W ramach drugiego projektu zdecydowaliśmy się przygotować utwory Felixa Mendelssohna: Uwerturę do Snu nocy letniej op. 21, mało znany Psalm nr 95 op. 46 oraz monumentalną Symfonię - Kantatę Lobgesang op. 52. Planowa-

liśmy trzy koncerty: jeden we Wrocławiu i dwa Niemczech.

Nasze plany musiały ulec zmianie. Na skutek tragicznych

wydarzeń w Smoleńsku wrocławski koncert został odwołany.

Zrealizowaliśmy koncerty w Niemczech. Pierwszy odbył się w Solingen, drugi w Sali Koncertowej w Erkelenz. Warto podkreślić, że nasi partnerzy, mając w pamięci sukcesy odniesione w roku 2008, w czasie wspólnego koncertu z Mszą C-dur

op. 86 Ludwiga van Beethovena zadbali, aby bieżący koncert wpisać w cykl tzw. koncertów mistrzowskich. Koncerty te posiadają wysoką rangę i uznawane są za ważne wydarzenia muzyczne w sezonie artystycznym. Trzeba przyznać, że za-

równo Orkiestra Symfoniczna jak również soliści - studentki Wydziału Wokalnego naszej Uczelni: Justyna Ilnicka - świet-

na sopranistka, której postępy śledzę od kilku lat, Marcelina Królicka, z którą współpracowałem po raz pierwszy i byłem pod dużym wrażeniem jej możliwości wokalnych oraz znakomity tenor, absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach SylwesterTargosz-Szalonek, stworzyli kreację artystyczną godną miana koncertów mistrzowskich. Wielominutowa owacja na stojąco, co w Niemczech nie jest na porządku dziennym, sta-

nowiła najlepsze podsumowanie naszych starań.

Jak spisała się orkiestra?

Myślę, że znakomita większość naszych studentów wie w jakim miejscu swojego artystycznego rozwoju się znajduje i ile jeszcze godzin, dni, miesięcy i lat musi poświęcić aby osiągnąć poziom wiedzyi umiejętności, który pozwoli im na kontrakt bądź to w dobrej orkiestrze, bądź w znakomitym zespole kameralnym lub też pozwoli rozpocząć karierę solistyczną.

Godna podkreślenia jest nie tylko postawa artystyczna naszych studentów. Byliśmy gośćmi u rodzin chórzystów niemieckich. Nawiązane zostały prawdziwie przyjacielskie relacje. Obserwowałem studentów podczas nieformalnych spotkań. Muszę powiedzieć, że niemieccy partnerzy byli pod wielkim wrażeniem swoistego uroku naszych studentów a „mini koncerty" inicjowane spontanicznie przez Wiktora Kuzniecowa Juniora, Wojciecha Bergandera i innych muzyków naszej Orkiestry pozostawiły znakomite wrażenia.

Plany na przyszłość?

Korzyści wynikające z tej współpracy są oczywiste. D0tyczą one nie tylko członków Orkiestry Symfonicznej - studentów Wydziału instrumentalnego ale również studentów Wydziału Wokalnego. Możliwość zaprezentowania się pod-

czas koncertu z udziałem publiczności stanowi przecieżjeden z istotnych czynników w złożonym procesie dydaktycznym i jest dla studentów wręcz bezcenna. Dzięki życzliwości Jego Magnificencji Rektora Akademii Muzycznej, dzięki zaangażowaniu Pani Dziekan Wydziału Instrumentalnego przygotowu-

jemy kolejne projekty artystyczne rozszerzając krąg wykonawców o studentów - członków O'rkiestry Kameralnej. We współpracy z Panem ad. Zbigniewem Szufłatem przygotowujemy kolejne duże dzieło, które mamy zamiar zaprezentować we Wrocławiu, a następnie w Niemczech.

Dziękuję za rozmowę. I

fot. Zdjęcie ze zbiorów prywatnych

Koncert we Wrocławiu nie doszedł do skutku...

Agnieszka Stobiecka-Prokop

JUBILEUSZ 60-LECIA AKADEMII MUZYCZNEJ WE WROCŁAWIU listopadzie 1948 roku, dzięki staraniom działaczy WDolnośląskiego Towarzystwa Muzycznego, powołana została we Wrocławiu Państwowa Wyższa

Główne obchody uroczystości jubileuszowych odbyły się 10 maja 2008 roku. Pierwsza, oficjalna część miała miejsce przed południem w Auli Leopoldyńskiej Uniwersytetu

Wrocławskiego. Uroczystości przewodniczył ówczesny Rektor Akademii Muzycznej, prof. Grzegorz Kurzyński, następnie wystąpili: Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdan Zdrojewski, przedstawiciele władz samorządowych województwa dolnośląskiego i miasta Wrocławia, prof.

Tadeusz Luty, ówczesny Rektor Politechniki Wrocławskiej, Przewodniczący Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich, Przewodniczący Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola, przedstawiciel zagranicznych uczelni partnerskich prof. Dan Buciu. Wykład okolicznościowy Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w perspektywie historycznej i współcześnie wygłosił Rektor-elekt,

fot. Prywatne archiwum artysty

Szkoła Muzyczna. Uczelnia, w której początkowo powstał jedynie Wydział Pedagogiczny, już dwa lata później miała w swej strukturze wszystkie cztery wydziały, które funkcjonują do dnia dzisiejszego. Bogaty dorobek 60-Iecia i osiągnięcia uczelni w procesie kształcenia wielu pokoleń artystów muzyków oraz pedagogów wspaniale zilustrowały obchody 60-lecia Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, które decyzją władz Uczelni trwały przez cały rok kalendarzowy 2008.

prof. Marek Pijarowski - Nadzwyczajny Koncert Symfoniczny- 10 maja 2008

prof. AM dr hab. Krystian Kiełb. Odbyła się ceremonia nadania odznaczeń państwowych i medali pracownikom Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Punktem kulminacyjnym uroczystości jubileuszowych był Nadzwyczajny Koncert Symfoniczny pod batutą Maestro Marka Pijarowskiego. W sali koncertowej Filharmonii Wrocławskiej z wyjątkowym programem wystąpili niezwykli soliści: sopranistka, wybitna absolwentka Akademii Muzycznej- Wioletta Chodowicz i JM Rektor, pianista-Grzegorz Kurzyński, którym towarzyszyła Akademicka Orkiestra Symfoniczna, Chóry Akademii Muzycznej

Jubileusz

we Wrocławiu: Chór Feichtinum, Chór im. St. Krukowskiego, Chór Kameralny Senza Rigore. Podczas Koncertu wykonano

ESO-lecia

Uwerturę D-dur patrona Uczelni- Karola Lipińskiego, Recitativo i arię Halki z II aktu opery Halka Stanisława Moniuszki, Rapsodię na temat Paganiniego na fortepian i orkiestrę op.

43, Tańce połowieckie 2 opery Kniaź Igor oraz Feste Romane Ottorino Respighiego.

Akademii Muzycznej

im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

Jubileusz 60-lecia wrocławskiej Akademii był nie tylko świętem naszej Uczelni, ale świętem całego Wrocławia i wrocławskich melomanów. Świadczy otym ogrom ogólnopolskich i międzynarodowych przedsięwzięć artystycznych i naukowo-dydaktycznych, które przy wsparciu finansowym władz miasta zostały zorganizowane w roku jubileuszowym w naszej Alma Mater, a które adresowane były do szerokiego grona odbiorców. Wydział Kompozycji, Dyrygentury,

fot. Andrzej Solnica

Uroczystośćlubileuszu 60-lecia Akademii Muzycznej

Teorii Muzyki i Muzykoterapii przygotował Międzynarodową

cji dzieła muzycznego oraz Sympozjum Naukowe poświęco-

ne pamięci Tadeusza Natansona - wybitnego kompozytora, pedagoga, krytyka muzycznego, twórcy wrocławskiej muzykoterapii. Wydział Wokalny podczas swoich konferencji badał problemy pedagogiki wokalnej i aspekty muzyki oratoryjnej i kantatowej. Szczególne powody do świętowania miał Wydział Edukacji Muzycznej, dawny Wydział Pedagogiczny, utworzony w pierwszej kolejności przed sześćdziesięcioma laty. Dla uczczenia Jubileuszu zorganizował Sesję Naukową nt. Edukacyjna i artystyczna rola Wydziału Edukacji Muzycznej w 60-letniej działa/ności Akademii Muzycznej, wraz ze zjazdem absolwentów Wydziału.

W prestiżowych salach muzycznych miasta odbyło się wiele ciekawych koncertów kameralnych, symfonicznych z udziałem wybitnych dyrygentów i wykonawców, m.in.: Nadzwyczajny Koncert Symfoniczny, Koncert z okazji Jubi-

leuszu 50-Iecia pracy artystycznej i pedagogicznej prof. Eugeniusza Sąsiadka, spektakle operowe: Krakowiacy i górale Jana Stefaniego w Teatrze Polskim oraz prezentowany w Operze Wrocławskiej Napój miłosny Gaetano Donizettiego. Akademia Muzyczna była organizatorem kilku konkursów, takich jak: IV Międzynarodowy Turniej Dyrygentury Chóralnej W stronę polifonii, podczas którego rywalizowali ze sobą młodzi adepci sztuki dyrygenckiej różnych krajów, oceniani przez Międzynarodowe Jury złożone 2 wybitnych autorytetów w dziedzinie muzyki chóralnej, Konkurs Kontrabasowy w ramach Światowego Festiwalu Kontrabasowego, uczelnia współorganizowała z Polskim Stowarzyszeniem Pedagogów Śpiewu Ogólnopolski Konkurs Wokalny w Dusznikach Zdroju, ze Stowarzyszeniem Polskich Artystów Muzyków Kurs Interpretacji Muzyki Oratoryjnej i Kantatowej w ramach Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans, Międzynarodowy Mistrzowski Kurs Pianistyczny, Konkurs Fagotowy im. C.M. von Webera. Od maja do lipca

prof. Grzegorz Kurzyński- Nadzwyczajny Koncert Symfoniczny - 10 maja 2008 roku

fot. Andrzej Solnica

Konferencję Naukową Ana/iza dzieła muzycznego. Historiatheoria-praxis dotycząca problematyki analizy i interpreta-

fot. Andrzej Solnica prof. Danuta Paziuk-Zipser odbiera srebrny medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego

fot. Andrzej Solnica

Wioletta Chodowicz - Nadzwyczajny Koncert Symfoniczny - 10 maja 2008 roku

2008 roku Biblioteka Główna Akademii Muzycznej prezentowała niezwykle bogatą wystawę dokumentującą 60 lat działalności Akademii Muzycznej we Wrocławiu w rozmaitych aspektach. Jubileusz Uczelni to także okazja do zaprezentowania możliwości „na polu” wydawniczym i popuIaryzatorskim. Przykładem na to jest powstałe wydawnictwo okolicznościowe Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w dziesięcioleciu 1998-2008, liczne publikacje naukowe: tom VI Wokalistyki w Polsce i na świecie, Szkice z dziejów wokalistyki we Lwowie, Tradycje Śląskiej Kultury Muzycznej, publikacje monograficzne: Karol Lipiński, Ryszard Bukowski. Portret artysty oraz foldery informacyjne - poświęcony Uczelni oraz folder Chóru Kameralnego Senza Rigore.

Uroczysty charakter obchodówlubileuszu podkreśliły nazwiska członków Komitetu Honorowego. Zaproszenia przyjęły wybitne osobistości świata nauki i sztuki: prof. Barbara Kudrycka - Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Bogdan Zdrojewski - Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, prof. Lech Śliwonik- Rektor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, Przewodniczący Konferencji Rektorów Uczelni Artystycznych, prof. Tadeusz Luty- Rektor Politechniki Wrocławskiej, Przewodniczący Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich, Rafał Dutkiewicz - Prezydent Miasta Wrocławia, RafałJurkowIaniec-Wojewoda Dol-

nośląski, Marek Łapiński - Marszałek Województwa Dolnośląskiego, prof. Ewa Michnik - Dyrektor Opery Wrocławskiej, Andrzej Kosendiak - Dyrektor Międzynarodowego FestiwaIu Wratislavia Cantans, Dyrektor Filharmonii Wrocławskiej.

Jubileusz 60-lecia wrocławskiej Akademii Muzycznej był niewątpliwie wydarzeniem, które przyczyniło się do integracji społeczności akademickiej kilku pokoleń, a przede wszystkim ukazało potencjał artystyczny, naukowy i organizacyjny uczelni w pełnym świetle. I

Agnieszka Franków-Żelazny w rozmowie z Pawłem Michałowskim -tylko dla czytelników Gamy!

AGNIESZKA FRANKÓW-ŻELAZNY. LAUREATKA WROCŁAWSKIEJ NAGRODY MUZYCZNEJ

Paweł MichałoWski: Gratuluję otrzymania Wrocławskiej Nagrody Muzycznej.

Najważniejsze jest brzmienie głosu. To nawiązanie wprost do średniowiecznej tradycji scholi cantorum. Ta „idea śpiewacza” nie utraciła nic ze swojej aktualności. Obecnie, poprzez

Agnieszka Franków-Żelazny:

stosowanie aparatury nagłaśniającej, coraz mniej uwagi po-

Dziękuję. Chóralistyka to raczej mało dostrzegana dziedzina, tym bardziej cieszę się z tej nagrody. To dla mnie wielki zaszczyt.

święca się właściwemu brzemieniu głosu. Dla mnie, emisja głosu jest sprawą wyjściową. Zauważyłam, szczególnie w chórze Akademii Medycznej, który nie jest chórem zawodowym, że największym problemem jest to, by wydobyć z siebie „zdrowy" dźwięk. Drugi, bardzo ważny element to taki, by za sprawą głosu wydobyć z muzyki wszystko to, co w niej i pomiędzy nią.

Głos pozostaje zawsze „w służbie muzyce". Za każdym razem powtarzam moim chórzystom: „zastanówcie się po co otwieracie buzię". Nawet najdrobniejszy dźwięk jest ważny - każdy gdzieś prowadzi. Istotny jest sens naszego śpiewania, konkret-

Jak wspominasz moment wręczenia tego, niewątpliwie prestiżowego wyróżnienia?

Byłam całkowicie zaskoczona! Po chwili byłam także zdenerwowana bo uświadomiłam sobie, że muszę wejść na scenę i coś powiedzieć, podziękować. W Klubie Eter, bo tam odbywała się uroczystość, zgromadziło się wiele znakomitych postaci świata kultury, mediów i polityki. Nagrodę wręczył mi prezydent Wrocławia - Pan Rafał Dutkiewicz. Odbierając ją byłam bardzo wzruszona.

Powinnaś już chyba przywyknąć do odbierania nagród co chwilę wygrywasz konkursy ze swoimi chórami...

To było zupełnie coś innego. Do konkursów chóralnych zwykle intensywnie się przygotowujemy, musimy dać dobry występ. Tym razem nie było przygotowań, prób, studiowania partytury - po prostu, przyszłam na galę i okazało się, że dostałam nagrodę. spodobała mi się ta formuła!

Jaka jest recepta na sukces według Agnieszki Franków-

Żelazny?

Ja nie wiem czy jest jakaś recepta. Każdy chórmistrz ma swój indywidualny styl. Każdy'chórjest inny. Mówi się: „Taki chór, jaki dyrygent" - chodzi tu o atmosferę, jaka wytwarza się między dyrygentem, a poszczególnymi członkami zespołu. Ważny też jest dobór repertuaru. Wreszcie, to także kwestia realizacji ambicji. Każdy z członków takiego zespołu stara się w jakiś sposób, w tym czy innym chórze, „zrealizować siebie”, swoje ambicje. Na konkursach, paradoksalnie ważne jest w jakiej formie jest konkurencja - to przecież od jej poziomu zależy także nasza lokata. Podsumowując: trzeba śpiewać najlepiej jak się tylko potrafi i liczyć na to, że konkurencja zaśpi. › Jakie są, twoim zdaniem, najważniejsze elementy w pracy chórmistrza?

nej frazy muzycznej. Na te dwie rzeczy ciągle zwracam uwagę.

Wrocławską Nagrodę Muzyczną otrzymałaś w kategorii: muzyka poważna - za szczególny wkład w rozwój chóru Akademii Medycznej i Filharmonii Wrocławskiej. Pierwszy, to chór amatorski, drugi w pełni zawodowy. Zadam ci przewrotne pytanie: z którym z nich ci się lepiej pracuje?

Kiedy dostałam propozycję założenia Chóru Filharmonii pracując już z Chórem Akademii Medycznej, zastawiałam się czy to nie będzie konflikt interesów. Czy nie będzie tak, że jednemu chórowi będę oddawać serce, a drugiemu nie. Tak naprawdę, okazało się, że nie stanowi to problemu. Z innej strony realizuję swoje ambicję pracując z chórem Akademii Medycznej, a z innej pracując z chórem Filharmonii. Teraz widzę, że to zupełnie różne przestrzenie - to trochę tak, jak z miłością do swoich dzieci. Gdy masz jedno, wydaje ci się, że nie będziesz w stanie podzielić miłości na dwoje. Później, gdy pojawi się drugie dziecko, wiesz, że to możliwe. Podobnie jest z moimi chórami.

Co różni te dwa chóry?

Po pierwsze, różni je tempo pracy. Po drugie, repertu-

ar nad jakim z nimi pracuję. Chór Filharmonii przychodzi na pierwszą próbę z opanowanym materiałem muzycznym. Pracujemy nad brzmieniem, interpretacją. Każdy z chórzystów ma swój pomysł na dane dzieło. Na próbach staramy się wypracować satysfakcjonujący wszystkie strony kompromis.

W Chórze Akademii Medycznej zaczynamy z innego pułapu - na początku, dość długo uczymy się melodii. To ma swoje plusy. Ucząc poszczególne głosy ich partii muzycznej, robię to w sposób zawierającyjuż pewne elementy interpretacji. Dzięki temu zabiegowi, na dalszych etapach jest znacznie łatwiej

Agnieszka Fra nków-Żelazny

Prowadzisz Chór Filharmonii Wrocławskiej i Akademii Medycznej. Pracujesz na stanowisku adiunkta w Akademii fot. Łukasz Rajchert

Muzycznej we Wrocławiu, prowadząc zajęcia ze studenta-

mi. Masz rodzinę - trójkę dzieci. Jak i kiedy dajesz radę zdążyć z tymi wszystkimi obowiązkami?

Myślę, że wiele jest osób, które robią mnóstwo rzeczy. Już w dzieciństwie zauważyłam, że im więcej rzeczy robiłam, tym więcej miałam czasu dla siebie. Trenowałam wyczynowo badmintona, chodziłam do szkoły ogólnokształcącej i do muzycznej. Chyba, po prostu przyzwyczaiłam się do tego, że ważna

jest dobra organizacja pracy. Staram się wykorzystywać każdą chwiię. W samochodzie słucham nagrań, które przydadzą mi się do pracy z chórami. Zawsze mam ze sobą książkę, którą aktualnie potrzebuję przeczytać, a idąc spać, planuję d0kładnie kolejny dzień. Bardzo pomaga mi mąż i rodzina. Kluczową sprawą jest w tym wszystkim komfort psychiczny. Bardzo istotne jest to, by w gronie rodzinnym czuło się akceptację dla swoich działań. Podobnie w miejscu pracy - akceptacja i wsparcie ze strony pracodawcy ogromnie pomaga.

Plany na najbliższą przyszłość.

Moje plany z Chórem Filharmonii są jasno sprecyzowane. Muszę dbać o taki dobór repertuaru, aby zespółjak najlepiej się rozwijał. Chór Filharmonii pracuje głównie z innymi dyrygentami. Ja mam z nim maksymalnie cztery projekty w sezonie, które prowadzę osobiście. Repertuar dobieram pod kontem potrzeb zespołu. Plany koncertowe nie zawsze zależą ode mnie, ponieważ Chór Filharmonii korzysta z zaproszeń lub wysyła oferty, czekając na ich rozpatrzenie. Dwa najbliższe sezony zapowiadają się bardzo ciekawie: w ramach BBC Proms zaśpiewamy Eliasza Feliksa Mendelssohna, następnie fiandryjski Clara Festiwal w Brukseli. Do Chorwacji jedziemy na Festiwal Muzyki Dawnej, później czekają nas festiwale w Singapurze i Jerozolimie. Takie perspektywy bardzo mnie cieszą. One wyznaczają mi drogę, którą muszę podążać. W Chórze Akademii Medycznej repertuar dobieram sama. Ten zespół ma też inne cele. Śpiewanie w nim ma być przyjemnością, która oderwie chórzystów od codzienności życia, pokaże piękny jego wymiar -to działanie, powiedziałabym muzykoterapeutyczne. Tam znajdują przyjaźń, być może miłość - różnie to bywa. Jeżeli chodzi o moje plany w Akademii Muzycznej to myślę o habilitacji. Oczywiście pracuję cały czas ze studentami, staram się to robić najlepiej jak potrafię. W tym roku, przypadł mi zaszczyt, prowadzenia Akademickiego Chóru im. Stanisława Krukowskiego. Sprawia mi to wielką radość!

Dziękuję za rozmowę. I

Andrzej Jagodziński w rozmowie z Pawełem Michałowskim

MOJA WALTORNIA

DO DZIŚ LEŻY POD FORTEPIANEM

Paweł Michałowski: Pierwsze pytanie jest „pojemne”, więc proszę o pierwsze skojarzenie: Czym jest dla Pana jazz?

Andrzej Jagodziński: To trudne pytanie. Jazz to muzyka dla kreatywnych muzyków. Dla tych, którzy potrafią świeżością i autentycznością swojego przekazu zarazić publiczność. Jazzman to człowiek, który tworzy na żywo. Wjazzie nic nie może być udawane!

Podróżuje Pan po Całym świecie. Czy spotyka się Pan ze zjawiskiem „regionalizmu jazzowego" innymi słowy czy jazz w każdym kraju jest inny? Jeżeli tak, to czy dostrzega Pan znaczące różnice między polskim jazzem, a jazzem w innych krajach.

Chyba tak właśnie jest. W różnych regionach świata spotykamy się z charakterystycznymi dla danego kraju zwrotami harmoniczno-melodycznymi. Te zwroty „rdzenne” są faktycznie używane na konkretnym terenie i tylko tam. Jazzmani przenoszą więc pewne idee z muzyki swoich narodów właśnie dojazzu. Istnieje oczywiście pewien bank zwrotów „ogólnoświatowych” - te wynikają głównie z tradycji jazzu amerykańskiego. Tych zwrotów trzeba po prostu nauczyć młodych adeptów jazzu. Oni muszą mieć warsztat i to na amerykańskim jazzie się uczą. Poniekąd właśnie od tego czy własną, narodową muzykę będą potrafili przeszczepić na grunt jazzu, zależy czy będziemy mogli o nich mówić, że są prawdziwymi

Współpracujecie ze sobą jako Trio od wielu lat. W tym czasie sporo się zmieniło, rozpadło się wiele zespołów, powstały nowe, w muzyce pojawiło się sporo nowości, a Trio

ciągle razem i właściwie ma się coraz lepiej. Moje pytanie jest proste: Jak Wy ze sobą wytrzymujecie?

To prawda, działamy, jak na zespół jazzowy, już dość długo. Myślę, że można to „zjawisko naszej długowieczności" rozważać na przykładzie tworzonej przez nas muzyki.

Dziś faktura naszego grania jest rozluźniona - my już jej nie zagęszczamy, przeciwnie - staramy się wpuścić do niej jak najwięcej powietrza. Dzięki temu dajemy sobie szansę na nowe pomysły. Muzyka musi mieć szansę być świeża! To r0dzi pewne trudności, bo wiadomo, że człowiek się przyzwyczaja, gra podobnymi zwrotami, frazami i tak dalej. Nasze relacje towarzyskie też nie są zbyt ścisłe. Nie widujemy się na co dzień (czasami w szkole, w której uczymy). Z charakteru nie jesteśmy gwiazdami i nie jesteśmy konfliktowi - w długotrwałej współpracy to bardzo ważne. Na wyjazdach po prostu pracujemy. Wieczorami zdarzają się oczywiście rozmowy, ale

one są typowo muzyczne, nie rozmawiamy 0 naszych prywatnych sprawach. Nie zauważamy też upływu czasu...

artystami.

Czy Trio Andrzeja Jagodzińskiego podchwytuje zwroty z innych regionów świata?

Nasz zespół podróżuje z konkretnym repertuarem, wywodzącym się z tradycji chopinowskiej. Zdarza się jednak, iż żeby zrobić przyjemność miejscowej publiczności, przygotowujemy utwór ze zwrotami charakterystycznymi dla danego kraju.

Tak się zdarzyło na przykład w Meksyku. Co ciekawe, czasami muzyka mocno nas zaskakuje. Właśnie w Meksyku usłyszeliśmy melodię ludową, którą... dobrze znaliśmy z Polski. U nas ma ona charakter pieśni patriotycznej, oczywiście inny tekst, ale melodia ta, choć róźne jest jej przeznaczenie, funkcjonuje w obu odległych od siebie krajach. Żeby podchwycić coś z „regionalizmów muzycznych” musielibyśmy pobyć w danym kraju trochę dłużej, wniknąć w jego folklor, kulturę.

mmz@ aaeoożümsm

Waszym sztandarowym „orężem" jest Chopin. Pierw-

Czy wyobraża Pan sobie pracę w innym zawodzie?

sza płyta Tria nagrana w grudniu 1993 roku otworzyła Wam

Dziś nie wyobrażam sobie takiej sytuacji. Mieszkałem jako kilkunastolatek na głębokiej prowincji. Już wtedy potrafiłem zagrać ze „starymi wyjadaczami weselnymi" (grałem wtedy na akordeonie). Gdybym tam został, pewnie poszedłbym, jak większość moich kolegów, do technikum samochodowego.

Na szczęście moja Matka wzięła mnie za fraki, przywiozła do

drogę do sal koncertowych. Wasza muzyka została powszechnie zaakceptowana i przyjęta za wzór. Dlaczego to Chopin stał się Waszym motywem przewodnim?

w utworach Chopina i nagrać całą płytę! To mnie zainspiro-

wało! Nie przypuszczałem, że od planów do realizacji upłynie tak krótki czas, ponieważ materiału gotowego było niewiele. Nad utworami pracowałem w domu: powoli pisałem, grzebałem w nutach, wymyślałem, nigdzie się nie spiesząc.

Zdawałem sobie sprawę, że taka płyta może wywołać burze i zmieść mnie z rynku muzycznego! Tak naprawdę, ta płyta została w tym układzie nagrana przypadkowo. Początkowo jej wydawca miał pomysł, by kilku jazzmanów nagrało na niej Chopina klasycznie, w podobnej stylistyce do tej, w której Keith Jarrett nagrał 24 preludia Bacha z Das Wah/temeperierte Klavier. Ten wydawca zgłosił się w pierwszej kolejności do mnie. Powiedziałem mu, że nie potrafię zagrać oryginalnie tych kompozycji, ale potrafię zagrać je na jazzowo.

On się zgodził i dlatego ta płyta powstała.

Jest Pan wykształconym klasycznie waltornistą. Grał Pan w Orkiestrze Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie.

Miał Pan już jakiś dorobek zawodowy w grze na waltorni.

Kiedy nastąpiła zamiana waltorni na fortepian?

To był rok 1979. Był wtedy taki konkurs - O złotą tarkę, istniejący zresztą do dzisiaj, wtedy w Warszawie, dziś w Iławie. Był on bardzo popularny, budził duże zainteresowanie mediów. Z kolegami ze studiów postanowiliśmy wziąć w nim udział. Graliśmy tradycyjne tematy w nasz nowoczesny sposób ja grałem na waltorni i fortepianie. Nie byliśmy znani w środowisku - mimo to, wygraliśmy ten konkurs. Dostaliśmy dzięki temu propozycje od zespołu zawodowego. Wtedy, takie zespoły często wyjeżdżały za granicę ze względu na słynny przelicznik- za koncert zarabiało się równowartość miesięcznej pensji. Można było się z tego spokojnie utrzymać.

W związku z tym, moja waltornia do dziś leży pod fortepianem!

Warszawy, zdałem egzaminy i zostałem. Nie wyobrażam so-

bie życia bez muzyki.

Dziękuję za rozmowę. I

Andrzej Jagodziński

fot. A. Cegielski

Tu muszę nakreślić mały rys historyczny. Ja nie jestem z wykształcenia pianistą, jestem waltornistą. Na fortepianie zacząłem grać dość późno. Chciałem po prostu trochę poeksperymentować z Chopinem. Było to pasjonujące, więc spędzałem przed fortepianem długie godziny i dlatego chwyciłem trochę techniki, dodawałem coś od siebie.

W moim przypadku muzyka Chopina sprawiła, że gram na fortepianie. Z biegiem czasu zamiast z waltornią (grałem w orkiestrze na 3 waltorni), zacząłem pokazywać się coraz częściej jako muzyk grający na fortepianie. Później, grając już jazz, usłyszałem nagranie Gerry Mulligan sextet. Wykonali oni Preludium e-mo/l Chopina - całe, co nie jest bez znaczenia. Preludium to składa się z dwóch części. Pierwsza jest łatwa do opracowania, druga jest już znacznie trudniejsza tam harmonia stawia już duże wymagania. Czasami słyszy się przeróbki popowe, ale tylko tej pierwszej. Przerabiania części drugiej, raczej nikt się nie podejmuje. Pomyślałem, jeżeli można nagrać jeden utwór, to może by tak poszukać

Marta Kierska-Witczak

DOLNOŚLĄSKI FESTIWAL NAUKI Dolnośląski Festiwal Nauki po raz pierwszy zrealizowany został we Wrocławiu w 1998 roku pod nazwą „Festiwal Nauki Środowiska Wrocławskiego”.

Ideą, która przyświecała wówczas prof. Aleksandrze Kubicz z Uniwersytetu Wrocławskiego bylo zakorzenienie na gruncie naszego miasta festiwalu nauki, funkcjonującego wcześniej w środowisku warszawskim.

Początkowo, dwa weekendowe, wrześniowe dni, z biegiem lat sześć (nie licząc edycji regionalnej) wypełnione są niezliczoną ilością imprez, gromadząc wokół wrocławskich uczelni tysiące młodych ludzi. Rozpoczęło się od „skromnej” liczby 12 tysięcy słuchaczy (285 imprez w roku 1998), poprzez 83 tysiące (715 imprez - rok 2006) do liczby 900 imprez w roku 2009, spotkań, które łącznie zgromadziły około 85 tysięcy uczestników. W przeważającej liczbie oclbiorcami spotkań są dzieci i młodzież szkolna, choć spore zainteresowanie widać także ze strony dorosłych. Wydawać by się mogło iż - skoro inicjatwa uczestnictwa w tego typu imprezach leży po stronie dyrekcji szkół i nauczycieli, pragnących w ten sposób uzupełnić standardowe programy nauczania przedmiotowego - same dzieci nie będą nią zaciekawione. Jednakże, po brzegi wypełnione sale wykładowe i laboratoryjne, narzucają naukowcom porzucenie hermetycznego języka nauki na rzecz otwartego, klarownego i zarazem atrakcyjnego przekazu: kolorowe doświadczenia, pokazy, odpowiednio prowadzone koncertyi spektakle przeplatają się ze specjalistycznymi wykładami, warsztatami lub wystawami. Tematyczne pasaże naukowe, weekendowy Park Wiedzy, interaktywne pokazy w szkołach, zajęcia plenerowe, zawody sportowe i turnieje - to tylko przykłady różnorodnych form popularyzacji specjalistycznych zagadnień, na co dzień zamkniętych w murach uczelni. Promocja nauki i sztuki wśród najmłodszych odbiorców, rozbudzenie w nich naturalnej ciekawości, uśpionej częstokroć pod szarzyzną nawyków szkolnych i plastikową kulturą mass mediów, zainteresowanie warsztatem uczonych i naukową „kuchnią”, z drugiej strony wsparcie nauczycieli i rodziców wich pracy dydaktycznej i wychowawczej, wreszcie - działania zmierzające do uaktywnienia i pomocy dzieciom i młodzieży z mniejszych miast Dolnego Śląska - stanowią podstawowe cele Dolnośląskiego Festiwalu Nauki.

Każdego roku wykładowcami wrocławskiego Festiwalu jest kilkuset autorów - przedstawicieli środowiska akademickiego - róźnych stopni i tytułów,.polltyków, dziennikarzy, studentów i doktorantów. W rożnorodności dziedzin, jakie reprezentują, łączy ich jedno - pasja, zamiłowanie do uprawianej przez siebie dziedziny, a jednocześnie pragnienie podzielenia się swoimi fascynacjami z młodym odbiorcą. Satysfakcję nie stanowi w tych działaniach gratyfikacja finansowa

- ale radość, podziękowanie i brawa ze strony dziecięcej publiczności; pytania, ciekawość i pełen zainteresowania „błysk

w oku” dorastającej młodzieży.

Od grudnia 2000 roku Dolnośląski Festiwal Nauki jest członkiem europejskiego stowarzyszenia European Science Events Association (EUSCEA), w ramach którego uczestniczy w wymianie doświadczeń oraz wykładowców. Obok zagranicznych prezentacji polskich naukowców o współpracy tej zaświadczyć może m.in. wizytacja DFN-u przez przedstawicieli EUSCEA (2004) oraz zorganizowanie we Wrocławiu II Konferencji Stowarzyszenia (2003). Inicjatorem tej ostatniej była prof. Aleksandra Kubicz, pierwszy Koordynator Środowiskowy DFN. Obecnie funkcję tę pełni dr hab. Kazimierz Orzechowski, prof. UW, będący zarazem Przewodniczącym festiwalowej Rady Programowej. W każdej natomiast uczelni za kształt programu, jego realizację i sprawny przebieg organizacyjny odpowiada Koordynator Uczelniany oddelegowany przez Rektora danej jednostki. Od roku 2008 w Akademii Muzycznej funkcję tę pełni pisząca te słowa, w poprzednich latach - dr hab. Krystian Kiełb. Z roku na rok wzrastające zainteresowanie ze strony mniejszych ośrodków Dolnego Śląska - Wałbrzycha, Jeleniej Góry, Legnicy, Zgorzelca, Ząbkowic Śl.,

fot. Wiktor Rzeżuchowski

czy Bystrzycy Kłodzkiej, spowodowało konieczność powołania tzw. Koordynatorów Regionalnych, odpowiedzialnych za kształt Festiwalu w terenie. Jedynie bowiem płynna współpraca między wrocławskimi i regionalnymi działaniami daje w efekcie możliwość realizacji tak wielkiej ilości tak bardzo zróżnicowanych imprez festiwalowych.

Obok dwunastu wrocławskich wyższych uczelni i instytutów badawczych w nurt działań DFN włączona jest także Akademia Muzyczna im. K. Lipińskiego we Wrocławiu. Warto przypomnieć, że pierwszym akcentem, jaki rokrocznie inauguruje Dolnośląski Festiwal Nauki jest hejnał autorstwa absolwenta naszej uczelni, Wojciecha Żdżarskiego. Wykonywany przez trio trąbek Akademii Muzycznej, przygotowane przez prof. Igora Cecocho, tradycyjnie już otwiera bogaty nurt festiwalowych imprez. W ramy uroczystej inaugura-

cji z udziałem Prezydenta Wrocławia i przedstawicieli władz samorządowych, rektorów wszystkich wrocławskich uczelni, koordynatorów i organizatorów z całego środowiska, a także młodych słuchaczy, od roku 2008 włączono krótki Koncert Inauguracyjny w wykonaniu profesorów Akademii Muzycznej. Gośćmi tych koncertów byli do tej pory: prof. Ewa Czermak, dr hab. Magdalena Blum-Rak, prof. Grażyna BożekWota, prof. Zbigniew Czarnota, atakże Zespoł Wokalny Voice Factory pod dyrekcją dr hab. Jolanty Szybalskiej-Matczak. Podobnie jak pierwszy - i ostatni festiwalowy akord należy do pedagogów naszej uczelni. Koncert Finałowy DFN - połączony z wykładem multimedialnym -w roku ubiegłym poświęcony był Karolowi Szymanowskiemu, w obecnym - kameralnym dziełom Fryderyka Chopina.

Od wielu lat, szczególnie aktywne na Festiwalu jest środowisko muzykoterapeutów. Członkowie Zakładu Muzykoterapii Ogólnej i Stosowanej systematycznie prezentują po-

pularyzujące swoją dziedzinę wykłady, prowadzą warsztaty dotyczące pracy arteterapeutycznej z dziećmi z zaburzeniami zachowania, niewidomymi, niepełnosprawnymi, pracy z osobami dorosłymi cierpiącymi na różnego typu schorzenia. Dużym zainteresowaniem cieszą się warsztaty chore-

oterapii, na które przybywa młodzież gimnazjalna i licealna.

Co roku, w sali teatralnej ma miejsce także szczególny spektakl - Teatru Euforion Stowarzyszenia Aktywnej Rehabilitacji - z udziałem osób będących po kryzysie psychicznym atakże studentów muzykoterapii. Reżyserem jest mgr Anna Jędryczka-Hamera.

Wygłaszane w murach Akademii Muzycznej wykłady poruszają rozległe zagadnienia - od muzyki filmowej (dr Zbigniew Karnecki), estetyki i historii muzyki (dr Andrzej Wolański) poprzez sylwetki kompozytorów (dr hab. Joanna Subel, as. Aleksandra Pijarowska, studenci i doktoranci) aż po historię i tajniki gry na wybranych instrumentach (prof. Jacek Wota, ad. Piotr Rojek, ks. mgr lic. Piotr Dębski, mgr Paweł Michałowski,/studenci i doktoranci). W tym miejscu niezwykle istotnym jest podkreślenie, że spotkania prowadzone przez studentów i młodych pracowników bez wątpienia posiadają jeszcze jeden walor kształcący - rozwijanie umiejętności komunikowania się z młodym odbiorcą - dzieckiem. Ta szcze-

Studenci Akademii Muzycznej we Wrocławiu

gólnie trudna sztuka przekazu okazuje się niezbędna w sytuacji festiwalowej audycji, w której niekiedy uczestniczy blisko dwustu słuchaczy.

Nurtowi imprez wiodących - (Koncert Inauguracyjny i Finałowy), odbywających się w najbardziej reprezentacyjnych salach Uniwersytetu, koncertom szkolnym, spektaklom i audycjom muzycznym, niezmiennie towarzyszą wystawy przy-

gotowywane przez Bibliotekę Główną AMKL. Warto podkreślić wielość tematyki tych realizacji, w bezbłędny sposób nadzorowanych niegdyś przez mgr Marię Bąk, a obecnie przez mgr Magdalenę Wiącek oraz mgr Ewę Sochocką. Innym sposobem promocji Akademii Muzycznej, a równocześnie ugruntowywaniem jej znaczącej pozycji w świadomości odbiorców Festiwalu są muzyczne artykuły pojawiające się w Gazecie Festiwalowej zatytułowanej Na tropach wiedzy oraz na bogatej stronie internetowej wrocławskiego DFN. Od dwóch lat w festiwalowe, muzyczne zajęcia włączone są także ośrodki zamiejscowe: Bystrzyca Kłodzka, Jelenia Góra, Legnica i Ząbkowice Śląskie. W miejscowościach tych, często pozbawionych jakichkolwiek możliwości rozwijania muzycznych zainteresowań młodych ludzi, nierzadko -jak się na miejscu okazuje - pozbawionych absolutnie niezbędnego muzycznego „zaplecza” w postaci na przykład sprawnego instrumentarium - wykładowcy spotykają się ze szczególnymi potrzebami edukacyjnymi, zainteresowaniem i wręcz „tęsknotą" młodzieży za wyższą, niż dostępna w mediach, kulturą.

Wówczas dopiero otwierają się oczy na smutny obraz edukacji muzycznej polskiego społeczeństwa, na ogrom pracy, jaki czeka naszych absolwentów - instrumentalistów, teoretyków, czy nauczycieli...

Tym właśnie potrzebom, stara się choć po części zaradzić, idea Dolnośląskiego Festiwalu Nauki. Miejmy nadzieję, że po kilku latach, ujrzymy te same roześmiane oczy festiwalowych słuchaczy w murach wrocławskich uczelni. Miejmy nadzieję, że wówczas zasiane ziarno, zaowocuje pełniejszymi salami koncertowymi i bardziej świadomymi muzycznie odbiorcami. l

Kamil Parcheta Koło Artystyczno-Naukowe Dyrygentury

CIEKAWI LUDZIE O CIEKAWYCH SPRAWACH Dyrygentura to dziedzina arcyciekawa, acz niedefiniowalna.

Niedejiniowalna, bo chociaż mamy swoich Mistrzów-Profesorów, to „stawanie się dyrygentem”jest wypadkową wielu czynników, gdzie nigdy nie wiadomo, kiedy iz której strony nadejdzie kolejna inspiracja...

Można jedynie dużo słuchać, dużo czytać, podróżować i cierpliwie czekać.

ożna jeszcze... rozmawiać z ciekawymi ludźmi.

M Dlatego też świeżo upieczone Koło ArtystycznoNaukowe Dyrygentury (KAND) powołało do życia cykl „Ciekawy człowiek o ciekawych sprawach...", w ramach którego odbyły się spotkania z dyrygentami z Polski i za gra-

- sam stawiał pytania. Ponad dwugodzinne spotkanie minęło niepostrzeżenie, Obiecaliśmy sobie, że wrócimy do tej rozmowy następnym razem, bo ten z pewnością nastąpi, kiedy tylko koncertowe plany sprowadzą Łukasza Borowicza ponownie do Wrocławia.

nicy.

Na kolejne spotkanie cyklu nie trzeba było długo czekać.

W ramach obchodów Roku Chopinowskiego nasza Akademia zaprosiła do współpracy Jana Miłosza Zarzyckiego, który 9 maja 2010 roku poprowadził Orkiestrę Kameralną Akademii Muzycznej. Na dzień przed wspomnianym koncertem spotkał się z nami. Warto zaznaczyć, że Jan Miłosz Zarzycki to absolwent naszej Akademii (studiował w klasie prof. Marka Pijarowskiego), laureat wielu prestiżowych konkursów dyrygenckich w kraju i za granicą, a obecnie Dyrektor Łomżyńskiej Filharmonii Kameralnej. Po sposobie prowadzenia prób i krótkiej rozmowie można było zauważyć, że jest osobę bardzo rzeczową. Znów pojawił się „mały strach", bo spotkania z takim ludźmi polegają na konkretnych, zwięzłych pytaniach i takich samych odpowiedziach. Ponownie nasze obawy okazały się niepotrzebne. Rozmowa z Janem Miłoszem Zarzyckim była bardzo serdeczna, szczera i inspirująca.

Maestro Tadeusz Strugała, nadanie sali 2018 imienia Adama Kopycińskiego

fot. Archiwum uczelni

Pomysł narodził się przy okazji nadania sali 201B imienia Adama Kopycińskiego - wybitnego polskiego dyrygenta i profesora naszej Akademii. Jego wychowankiem był m.in. Maestro Tadeusz Strugała (Doktor Honoris Causa naszej Akademii Muzycznej), z którym to po uroczystości oclbyło się pierwsze spotkanie. Warto wspomnieć, że do wychowanków Maestro należą nasi Pedagodzy: prof. Marek Pijarowski oraz prof. Mieczysław Gawroński. Było więc wiele wspomnień, ale też dużo inspirujących refleksji. Od tej pory KAND postanowił wykorzystywać obecność we Wrocławiu wybitnych dyrygentów, zapraszając ich do naszej Uczelni, pytając o wszystko, pilnie słuchając, a nierzadko żarliwie dyskutując ze swoimi Gośćmi. Pod oficjalnym już hasłem „Ciekawy człowieko ciekawych sprawach” odbyło się spotkanie z Łukaszem Borowiczem - znakomitym dyrygentem młodego pokolenia. Jest to laureat wielu nagród na konkursach dyrygenckich ijako uznany polski dyrygent (mimo młodego wieku), pełni funkcje Dyrektora Artystycznego Polskiej Orkiestry Radiowej oraz Pierwszego Dyrygenta Gościnnego w Filharmonii Poznańskiej. Nie do końca byliśmy pewni, jak wypadnie to spotkanie. Chcieliśmy, żeby wszystko odbyło się spontaniczne i „po studencku", a przecież, tak znakomita postać mogła wymagać oficjalnej oprawy. Jednak, jakiekolwiek obawy okazały się niepotrzebne - nasz Gość traktował nas w rozmowie jak młodszych kolegów „po fachu”. Okazał się przy tym duszą towarzystwa. Trzeba przyznać bowiem, że oprócz dyrygenckiego doświadczenia i wyszukanego gustu cechuje go wielka erudycja. I tak oto, obok refleksji na tematy dyrygenckie, zostaliśmy uraczeni całym mnóstwem ciekawostek, również tych spoza muzycznego świata. Poruszyliśmy także kwestie dyrygowania „po ruchu" i uczestniczenia w konkursach dyrygenckich. Nie był to jednak jednostronny monolog, ale regularna dyskusja. Co ciekawe bowiem, nasz Gość nie ograniczał się jedynie do odpowiedzi

Poruszaliśmy wiele tematów - od technicznych spraw dyrygenckich poprzez wspomnienia ze studiowania w naszej Akademii i doświadczenia zebrane podczas pracy z różnymi orkiestrami, aż po refleksje na temat zawodu dyrygenta.

Usłyszeliśmy, że dużo zależy od nas samych, bo studiowanie to przecież w dużej mierze, poszukiwania na własną rękę. „To, co robicie: zbieracie się, dyskutujecie jest naprawdę potrzebne" - usłyszeliśmy od naszego Gościa na pożegnanie.

Miesiąc później, zaproszenie Koła Artystyczno-Naukowego Dyrygentury przyjąłJaap ter Linden - postać znacząca, szczególnie w świecie muzyki dawnej. To prawdziwy specjalista od muzyki epoki baroku i klasycyzmu. Ponadto, to nie tylko uznany dyrygent, ale również wiolonczelista barokowy i gambista, mający na swoim koncie wiele płyt. Nasze spotkanie, było też swego rodzaju wyzwaniem, bo tym razem, nasz Gość miał posługiwać się językiem innym niż polski.

W przypadku rozmowy z takim specjalistą jak Jaap ter Lin-

GRUDZIEŃ 2008 0 V Międzynarodowy Turniej Dyrygentury Chóralnej W stronę Polifonii $‑ Koncert dyplomowy, Filharmonia Wrocławska P. Czajkowski - Koncert fortepianowy b-moll op. 23 A. Dvor'ák - Koncert wiolonczelowy h-moll op. 104 J. Francaix - Koncert na klarnet i orkiestrę E. Sejourne - Koncert na wibrafon i orkiestrę MARZEC 2009

den, szkoda było uronić choćby słowo, dlatego o tłumacze-

nie poprosiliśmy Pana Zbigniewa Pilcha - koncertmistrza Wrocławskiej Orkiestry Barokowej oraz wykładowcę naszej Akademii. Ostatecznie więc 18 czerwca w Sali Senatu obecni byli: Jaap ter Linden, Zbigniew Pilch, członkowie KANDu oraz studenci muzyki dawnej. Jaap ter Linden poprowadził dla nas rozważania na temat wykonawstwa muzyki dawnej.

Dla niewtajemniczonych dużym szokiem były pojęcia vibrato i rubato w odniesieniu do muzyki epoki baroku, ale najważniejsze wydawało się odarcie muzyki dawnej z aury niedostępności, pokazując, że muzyka Bacha może być rów-

0 Uroczysty Koncert z okazji 130. rocznicy

uhonorowania Johannesa Brahmsa tytułem Doktora Honoris Causa Uniwersytetu Wracławskiego, Filharmionia Wrocławska Grażyna Bacewicz - Koncert na orkiestrę smyczkową Johannes Brahms - II Symfonia D-dur op. 73 Johannes Brahms - Nänie op. 82

KWIECIEŃ 2009

nie „żarliwa” co muzyka Czajkowskiego (Niech „barokowcy”

wybaczą mi te truizmy). Podczas naszego spotkania dowiedzieliśmy się też wielu ciekawostek na temat dawnych in-

0 CLAR/MANIA 2009- Festiwal Klarnetowy

strumentów. Spotkanie bardzo udane, choć szkoda, że za-

$‑ Spektakl operowy Opera Nova, Bydgoszcz W.A. Mozart - Wesele Figara

brakło czasu, żeby wgłębić się w konkretne dzieło muzyki dawnej (na przykład jedną z Pasji Bacha).

Oratorium Marianum, Akademia Muzyczna

MAJ 2009 Na zakończenie sezonu spotkaliśmy się z Maestro Jackiem Kaspszykiem. Z radością przyjął zaproszenie od KANDu i dzień po spotkaniu z Jaap ter Lindenem gościliśmy u siebie obecnego Dyrektora Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia oraz Dyrygenta - Szefa Filharmonii Wrocławskiej. Zresztą Jacek Kaspszyk to postać, której nie trzeba przedstawiać. Staraliśmy się pytać o wszystko, choć czasu w ostatecznym rozrachunku i tak było za mało.

Były anegdoty, refleksje o muzyce i rzeczowe rady dla mlodych dyrygentów. Maestro Jacek Kaspszyk podkreślał wagę „podglądania" prób orkiestr w edukacji każdego dyrygenta, przedstawił swój pogląd na temat czytania partytur oraz dyrygowania „po ruchu", bo, rzecz jasna, takie pytanie musiało paść. Na zakończenie powiedział: „Jeżeli ktoś chce dyrygować, to będzie dyrygował. Ja chciałem i dyryguję.”

Złośliwi twierdzą, ze dobra orkiestra zagralaby i bez dyrygenta. Może i tak, ale jeśli za pulpitem dyrygenckim zabrakłoby takiehmsób, jak nasi Goście, to zagralaby gorzej.

To czyni ich batutę nieprzypadkowa misją. Nieprzypadkową, bo są ciekawymi ludźmi... Ciekawymi ludźmi, którzy mają wiele do powiedzenia o ciekawych sprawach... I

$‑ Duszniki Zdrój, Festiwal Muzyka Epok $‑ Spektakl operowy, Opera Wrocławska W.A. Mozart - Wesele Figara 0 Koncert Symfoniczny Akademickiej Orkiestry Symfonicznej, Filharmonia Wrocławska

Ludwig van Beethoven - Uwertura Leonora nr 3 op. 720,

Wolfgang Amadeus Mozart - Koncert skrzypcowy A-dur KV 219, Piotr Czajkowski - Symfonia nr 4 f-moII op. 36 dyrygent - MAREK PIJAROWSKI o Studenci- Studentom Aula Politechniki Wrocławskiej Koncert Orkiestry Symfonicznej Akademii Muzycznej

ZAKŁAD MUZYKI JAZZOWEJ W NOWYCH WNĘTRZACH - fotoreportaż 5 października 2009 roku nastąpiło uroczyste otwarcie nowego obiektu Akademii Muzycznej- budynku D. Otwarcie odbyło się w obecności Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego. Wśród zaproszonych gości byli dyrektorzy instytucji artystycznych Wrocławia, rektorzy wrocławskich uczelni wyższych, nauczyciele akademiccy, pracownicy administracji, studenci i doktoranci Akademii Muzycznej.

Rewitalizację i rozbudowe obiektu przeprowadzono w rekordowo krótkim czasie, zaledwie dziewieciu miesięcy (styczeń-wrzesień 2009 roku). Budynek D stał się nową siedzibą

Zakladu Muzyki Jazzowej. Uroczystości towarzyszyl okolicznościowy koncert.

m š o _C U 3 'N

(v N a: ._ o ‐$‑.

.š

...3 ..9

$J $J. a, . _

_„ .

LISTOPAD 2009 $‑ Sala Koncertowa Polskiego Radia Uroczysty Koncert w ramach obchodów

Święta Nauki.

Johannes Brahms - Uwertura akademicka op. 80.

Grażyna Pstrokońska-Nawratil - Magnificat MM. Vladimir Kiradjiev - dyrygent

GRUDZIEŃ 2009 $‑ Filharmonia Wrocławska, Koncert dyplomantów Karol Kurpiński- Uwertura do opery Dwie Chatki Karol Szymanowski - I koncert skrzypcowy op. 35 Carl Nielsen - Koncert na klarnet op. 57

STYCZEŃ 2010 $‑ Filharmonia Wrocławska, Koncert Jubileuszowy z okazji 55-lecia pracy artystyczne} i pedagogicznej

prof. Wlodzimierza Obidowicza 0 Oratorium Marianum Koncert Karnawałowy

Orkiestry Kameralnej Akademii Muzycznej we Wrocławiu MARZEC 2010 0 Sala Teatralna Akademii Muzycznej Muzyczna Niespodzianka, Koncert w ramach Otwartych Warsztatów Jazzowych - Ron Carter, F. Schubert - Kwintet fortepianowy Pstrąg op. 114 o Spektakl operowy, Akademia Muzyczna

G. Rossini -Jedwabna drabinka 0 Spektakl operowy, Akademia Muzyczna 200 - LECIE URODZIN OTTO NlKOLAIA

Otto Nicolai- Wesołe kumoszki z Windsoru

PODPISANIE UMOWY O DOFINANSOWANIE ROZBUDOWY AKADEMII MUZYCZNEJ - fotoreportaż 31 maja 2010 odbyła się długo oczekiwana przez społeczność akademicką uroczystość podpisania umowy 0 doñna'nsowanie projektu „Rozbudowa Akademii Muzycznej we Wrocławiu - Budowa sali muzyczno-dydaktycznej wraz z infrastrukturą”.

Rozbudowa Uczelni obejmuje budowę nowego kompleksu dydaktyczno-koncertowego (budynek E), zawierającego m.in. nOwoczesną salę koncertową, salę audytoryjna, sale prób, pomieszczenia studyjne, zespół sal dydaktycznych i ćwiczeniowych, a także przestrzenie wystawiennicze oraz nowoczesny podziemny parking dla pracowników Uczelni. Kwota dofinansowania, na którą podpisano umowę wynosi 44 163 492 zł. Projekt współfinansowany jest przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Infrastruktu-

ra iŚrodowisko.

fot. Wiktor Rzeżuchowski

Z tej okazji odbyła się konferencja prasowa z udziałem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Bogdana Zdrojewskiego oraz JM Rektora Akademii Muzycznej- prof.

AM dr hab. Krystiana Kiełba, w której uczestniczyli również przedstawiciele Senatu Akademii Muzycznej. Zakończenie robót budowlanych planowane jest na koniec 2012 roku. I

KWIECIEŃ 2010 - Erkelenz, Solingen (NIEMCY), Koncerty Akademickiej Orkiestry Symfonicznej oraz Chórów miast: Erkelenz i Solingen Felix Mendelssohn-Bartho/dy Uwertura do Snu nocy letniej op. 21 Lobgesang (II Symfonia - Kantata B-dur) op. 52 Psalm 95 op. 46 0 Spektakl operowy, AM Bydgoszcz G. Rossini- Jedwabna drabinka $‑ Opera Nova Bydgoszcz Otto Nicolai- Wesołe kumoszki z Windsoru MAJ 2010 - Senat Akademii Muzycznej podejmuje uchwałę w sprawie nadania prof. Wiktorowi Mierżanowowi tytułu Doktora Honoris Causa - Podpisanie umowy przez Ministra Kultury

i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego oraz Rektora Akademii Muzycznej o dofinansowanie projektu inwestycyjnego Uczelni- Rozbudowa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu - Budowa Sali muzyczno-dydaktycznej wraz z infrastrukturą 0 Sala Oratorium Marianum, Koncert w ramach ob-

fot. Wiktor Rzeżuchowsk

chodów Roku Chopinowskiego, F. Chopin, I Koncert Fortepianowy e-moll op. 11, II Koncert Fortepianowy f-moll op. 21 CZERWIEC 2010

$‑ Ogólnopolski Konkurs Kompozytorski $‑ Spektakl operowy Sala Teatralna Akademii Muzycznej Domenico Scar/arti - Tolomeo i Alessandro lub korona wzgardzona o Ogólnopolski Konkurs Fletowy LIPIEC 2010

o Letnia Akademia Muzyczna SIERPIEŃ 2010

$‑ IV Światowy Festiwal Kontrabasowy

„14% _

POŻEGNANIA Z naszego grona odeszli ludzie związani zawodowo i emocjonalnie z Uczelnią.

W murach Alma Mater pozostawili cześć swego życia, i to co dla naszej uczelni, dla naszej społeczności tworzyli przez lata. Pożegnaliśmy Ich, odeszli, ale pozostali w naszej serdecznej pamieci...

JANINA BRONIEWSKA

W

z domu Machalska, (12 lipca 1910 r. - 29 grudnia 2008 r.)

Urodziła się w Tarnowie. W latach 1920-23 uczęszczała do Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, do klasy fortepianu prof. Kosteleckiej, uczennicy Teodora Leszetyckiego. Naukę gry na tym instrumencie kontynuowała wlatach 1926-28 u prof. Wiktora Łubańskiego, a następnie u Zygmunta Przeorskiego w Instytucie Muzycznym w Krakowie, gdzie ukończyła kurs teorii muzyki oraz zapoznała się z podstawami dyrygentury u prof. Józefa W. Reissa. W 1930 r. we Lwowie złożyła egzamin państwowy ze śpiewu i muzyki oraz specjalny egzamin z gry na fortepianie, po czym podjęła pracę.

Pracę wykładowcy (od 1970 starszego wykładowcy) przedmiotów teoretycznych we wrocławskiej PWSM rozpoczęła w 1958 r. i kontynuowała aż do 1993 r. (pomimo przejścia na emeryturę w 1973 r.). Przygotowała kilka opracowań na potrzeby szkolnictwa wyższego, m.in. Materiały pomocnicze do historii muzyki polskiej (Łódź 1975). W łódzkim Poradniku Muzycznym opublikowała szereg artykułów poświęconych polskim kompozytorom (1968-79). W ramach współpracy z Uniwersytetem Wrocławskim wygłaszała wlatach 1960-71 odczyty poświęcone muzyce polskiej dla studentów filologii słowiańskiej z Rostowa nad Donem.

Była jednym z pierwszych (od 1957 r.) i najbardziej zasłużonych członków wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, działając m.in. jako stały prelegent cyklicznych koncertów umuzykalniających.

Jej działalność była nagradzana kolejnymi wyróżnieniami: odznaką Zasłużonego Działacza Kultury (1969), Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), odznaką Zasłużone] dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia (1978) oraz Medalem 40-lecia PRL i Medalem Komitetu Edukacji Narodowej (1985).

Otrzymała także trzykrotnie nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (w latach 1970, 1975 i 1979).

KRYSTYNA ORDZI K (16 lipca 1942 r. - 13 marca 2007 r.), pracownik administracji.

Urodzona we Lwowie, po wojnie przeniosła się do Strzelina, a następnie do Wrocławia, gdzie w 1964 r. ukończyła Pomaturalne Studium Higieny. Wiele lat pracowała w Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej we Wrocławiu, w Dziale Higieny Dzieci i Młodzieży, kontrolując budynki szkół wyższych i domów studenckich.

W Akademii Muzycznej była zatrudniona w latach 1997-2007 na stanowisku inspektora BHP i przeciwpożarowego.

ł*

RYSZARD DROBACZYŃSKI

AŚ,

(16 lipca 1923 r. - 9 lutego 2010 r.), dyrygent chóralny.

Urodził się w Kamieniu w powiecie Chełmskim. W 1948 r. podjął studia na Wydziale Pedagogicznym wrocławskiej PWSM, które ukończył w 1952 r. Dwa lata później uzyskał także dyplom Wydziału Dyrygentury. W okresie tym utrzymywał się z dorywczej pracy nauczycielskiej w różnych wrocławskich placówkach oświatowych. Jednocześnie aktywnie działał w społeczności akademickiej jako Przewodniczący Rady Uczelnianej FPOS (Federacji Polskich Organizacji Studenckich), następnie ZSP (Zrzeszenia Studentów Polskich), co zostało w 1959 r. upamiętnione Złotą Odznaką ZSP. Od roku 1952 pełnił funkcję chórmistrza i dyrygenta w Zespole Pieśni i Tańca Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1957 r. wstąpił do Koła Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków przy PWSM, w którym wiele lat prowadził aktywną działalność, nagrodzoną w 1973 r. Złotą Odznakę SPAM. M.in. w latach 1979-2004 sprawował kierownictwo organizacyjne Międzynarodowych Mistrzowskich Kursów Pianistycznych

w Dusznikach Zdroju. Przez długi czas był też wiceprezesem wrocławskiego Oddziału

Stowarzyszenia.

W 1959 r. został zatrudniony w PWSM we Wrocławiu, początkowo jako nauczyciel kontraktowy przedmiotów pomocniczych (czytanie partytur), od 1967 r. na stanowisku wykładowcy, a od 1973 r. - starszego wykładowcy. Od 1975 r. sprawował kierownictwo artystyczne i organizacyjne Wtorków Muzycznych. Na potrzeby uczelni opracował płytotekę do przedmiotu Literatura chóralna oraz antologię polskiej pieśni masowej. Sprawował też opiekę nad Kołem Naukowym Studentów Wydziału

Wychowania Muzycznego. Od 1974 r. stale współpracował z redakcją Ruchu Muzycznego, informując o życiu muzycznym Wrocławia, działaniach SPAM i PWSM. Jego działalność była wielokrotnie nagradzana. Otrzymał m.in.: Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki Ill st. (1973) i Il st.

(1979), odznakę Zasłużonego Działacza Kultury (1972), Złoty Krzyż Zasługi (1974), Medal Za zasługi dla miasta Wałbrzycha

(1977), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979), odznakę Zasłużonego dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia (1980), dyplomy honorowe Ministra Kultury i Sztuki za osiągnięcia w upowszechnianiu kultury (1982 i 1983) oraz Nagrodę Miasta Wrocławia za całokształt działań w zakresie upowszechniania muzyki (1985).

CHRISTIAN ELSSNER

6

(1 października 1934 r. - 12 października 2008 r.)

Urodził się w miejscowości Seihennersdorf koło Zittau. Wykształcenie wokalne zdobył w Hochschule für Musik w Lipsku w latach 1953-58. Uzupełnił je studiami studiami podyplomowymi na Uniwersytecie w Halle u znanego barytona Willego Domgraf-Fassbaendera.

W czasie studiów w Lipsku podjął pierwszą pracę w tamtejszej rozgłośni radiowej jako opiekun emisyjny chóru młodzieżowego. W latach 1959-62 prowadził śpiew chóralny w Hochschule für Musik w Weimarze, później był zatrudniony jako wykładowca śpiewu na Uniwersytecie w Halle. W 1968 r. przeniósł się na stałe do Drezna.

W tamtejszej Hochschule für Musik im. C. M. von Webera prowadził klasę wokalistyki początkowo jako docent, od 1984 r. na stanowisku profesora nadzwyczajnego, a od 1987 r. jako profesor zwyczajny. Kształcili się u niego m.in.

Olaf Bär, Britta Schwartz, Wieland Müller, Katarzyna Jagiełło. Był zapraszany jako wykładowca na wiele kursów mistrzowskich. W latach 1985-91 prowadził zajęcia na Kursach Interpretacji Muzyki Oratoryjnej i Kantatowej we Wrocławiu w ramach Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans. W 1997 r. zaproponowano mu otwarcie klasy śpiewu we wrocławskiej Akademii Muzycznej. Pracował tu dziesięć lat, do 2006 r.

EDMUND KAJDASZ

ć

(18 października 1924 r. - 16 stycznia 2009 r.)

Urodził się w Poznaniu. Po wojnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie przez rok śpiewał w chórze Opery. W 1946 r. zaproponowano mu pracę we wrocławskim Polskim Radiu, przy którym stworzył Chór Chłopięcy i Chór Dziewczęcy, oraz kierował w latach 1951-1989 Chórem Wrocławskiej Rozgłośni PR. Powołał do istnienia kilka innych zespołów chóralnych (najbardziej znanym i działającym do dziś jest chór Cantores Minores Wratislavienses), poza Wrocławiem także w Katowicach, Opolu, Nysie i innych miastach, a w ciągu całego życia prowadził ich ponad dwadzieścia, dokonując licznych nagrań i koncertując w Polsce i za granicą.

Z wrocławską PWSM był związany jako student (uzyskał dyplom w 1957 r.) oraz wieloletni dyrygent jednego z chórów.

Był osobą bardzo znaną i cieszącą się dużym autorytetem w środowisku dyrygenckim. Ogromnie zasłużył się na polu upowszechniania kultury. Organizował liczne koncerty, między innymi cieszący się dużą popularnością cykl Muzyka i Architektura (we współpracy z prof. Olgierdem Czernerem). Za swoją działalność otrzymał liczne odznaczenia państwowe, m.in. Srebrny Krzyż Zasługi (1957), Złoty Krzyż Zasługi (1965), odznakę Zasłużonego Działacza Kultury (1970), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1975), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1984) i Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2007).

2008-2010

mmm-.WLM nmmmlmnm

Wydawnictwa

$‑$‑$‑$‑u$‑$‑$‑$t$‑$‑$‑$‑$‑$‑$‑m$‑$‑$‑$‑$c

...$‑.$‑$‑m.$‑.$m$‑$‑..$‑$‑$‑a ..iw-...n

BIRDS WEW

MĄTWY no nsz-rumu 5|,ucllu cąść 11 vaginam

$‑$1$‑v$‑

›uwm-1A mm na »wu Wao m muu ucmummmommunnm$1mu m Mum ›u u s$‑$,,$‑x$‑$‑$‑$,$‑$‑ MOC MUZYKI - PRO MEMORIA TADEUSZ NATANSON mm.. na: 1$‑$,$‑1$0$‑ a.

.wmu umam. m ›mimu M100 w( mocuww mug $nummx$wm boomu 1 smsow.ma$‑$A ,v$:.$,$‑$n$‑z..v$z$m$z wmommumw minxcw

Yom` w m ›w ~ 2002

.$umm$‑ ulx/:vum w. „mou ..wmsmmu v: w um ..Wammu mma Łsvosowulu smwwvmms wmckueuvo. ›usum umo mmm w: wnocumu Asam mum'

..($1$‑n(m$‑ Muncha m ›arou Mme n mocara: :nud: uuzvxcxsnnn 090mm $1 sms$mm$1s$2 $,m$m$‑$ms$2$m( $‑.$L.$2vmrmmmm. msn-cu Isnnn mmm w( mocami nssu :unn-

“UZYKOTERAPIA POLSKA

MUZYKOTEWIA POLSKA

Yomz'nv'JAPGY ›nas wnocuw

11m12‹ WPIG! -mn wnocuw

Polska mmm' x W Inn Mumu

mmm] mva-nm mmm mwo w §0-qu »mwośm “muu Muzyczn.: w:: nocuwm $1$z$‑$‑$‑‑$‑$‑$1$‑$‑

wokalna

Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu Plac Jana Pawła II nr 2 50-043 Wrocław tel. 71 355 90 56 71 355 5543 fax 71 355 28 49 e-maii: info@amu;.wroc.pi www.amuz.wroc.pi