ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ του 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΑΡΙΘΜΟΣ 1
Σεπτέβριος 2014
Τις φωτογραφίες που στολίζουν αυτό το τετράδιο έβγαλε με το κινητό του ο μαθητής Μανώλης Κτενιαδάκης και τις βελτίωσε με το photoshop ο καθηγητής Καλλιτεχνικών Νίκος Ντουκάκης.
Επιμέλεια ύλης και σελιδοποίηση από τον καθηγητή Καλλιτεχνικών του σχολείου μας κ. Νίκο Ντουκάκη
Όλα έγιναν τυχαία ή όπως άλλοι λένε, στα καλά καθούμενα ή - εκ του μη όντος όπως λένε οι μορφωμένοι : Μια μέρα του Σεπτέμβρη ο Μανώλης Κτενιαδάκης από το Γ3, μου ανακοίνωσε ότι πρόκειται να πάει εκδρομή στη Μαδάρα. Επειδή τέτοια ωραία πράγματα δεν γίνονται κάθε μέρα, αυθόρμητα του ζήτησα να βγάλει φωτογραφίες και να γράψει δυό λόγια για να δημοσιευτούν στην μαθητική μας εφημερίδα ΤΟ ΔΙΧΤΥ. Πράγμα που το παιδί έκανε με πολύ ενθουσιασμό και προθυμία. Και τον ευχαριστώ για αυτή την άμεση, πρόσχαρη, πρόθυμη ανταπόκριση
που έδειξε στο αίτημα του
καθηγητή του.Όταν υπάρχει συνεργασία μαθητών και καθηγητών σε οτιδήποτε καλό, τότε πραγματικά γίνονται θαύματα. Έτσι συνέβη και με αυτή την ιστορία που με ενέπνευσε τελικά να δημιουργήσω τα ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ το πρώτο από τα οποία είναι αυτό που ξεφυλλίζετε τώρα. Εύχομαι να ακολουθήσουν πολλά άλλα ωραία τετράδια. Από εσάς παιδιά εξαρτάται. Περιμένω ώστε να δημοσιεύσουμε οτιδήποτε άλλο όμορφο έχετε δει, έχετε ζήσει, έχετε κάνει, που να του αξίζει να μην μείνει φυλαγμένο στη μνήμη σας, αλλά να ανακοινωθεί, και να ωφελήσει και να ομορφύνει τις ζωές όλων μας. Ο καθηγητής σας Νίκος Ντουκάκης.
ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ του μαθητή του Γ3 ΜΑΝΩΛΗ ΚΤΕΝΙΑΔΑΚΗ
Μία μέρα του Σεπτέμβρη ο μπαμπάς μου ανακοίνωσε ότι θα με πάρει μαζί του στο κυνήγι στη Μαδάρα.
Από πέρυσι ήθελα να πάω μαζί του.Έτσι φέτος έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα...
Ο μπαμπάς μου, μου αγόρασε σακίδιο που βάλαμε μέσα τα είδη πρώτης ανάγκης,φαγητού,ύπνου και πρώτων βοηθειών...
Περριτό να σας πω ότι το δικό μου σακίδιο έφτασε να ζυγίζει επτά ολόκληρα κιλά!
Ξεκινήσαμε λοιπόν με τον πατέρα μου και τον θείο μου, με το που σχόλασα από το σχολείο, για να ανέβουμε ψηλά στα Λευκά Όρη.
Η λαχτάρα μου ήταν πολύ μεγάλη γιατί ήθελα να δω πως είναι οι βουνοκορφές από κοντά,που είναι χιονισμένες το χειμώνα ,και πως φαίνονται τα πανέμορφα Χανιά μας από ψηλά...
Η διαδρομή με το αυτοκίνητο ήταν ατέλειωτη.Ο δρόμος όλο στροφές,λακούβες και χώμα.Φτάνοντας με το αμάξι στο τέλος του χωματόδρομου εγώ νόμιζα ότι θα κατασκηνώσουμε δίπλα στο αυτοκίνητο και θα κυνηγήσουμε το άλλο πρωί εκεί.
Τότε ο μπαμπάς, μου δείχνει ξαφνικά μια βουνοκορφή που ήταν σκεπασμένη από κατσιφάρα και μου λέει πως είναι εκεί πάνω που θα πάμε να κατασκηνώσουμε.
Φορτωνώμαστε τα σακίδια μας και οι τρεις, και ξεκινάμε λοιπόν μια διαδρομή η οποία διήρκησε δύο ολόκληρες ώρες.Εμένα βέβαια η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε στην κορυφή.θα απλώναμε τους υπνόσακους για να κοιμηθούμε.
Φτάνοντας στην κορυφή βγάλαμε ένα σκαλιδάκι που κρατούσε ο μπαμπάς μου και καθαρίσαμε από πέτρες και ξύλα το σημείο όπου θα απλώναμε τους υπνόσακους για να κοιμηθούμε.
Για να έχουμε φωτιά τη νύχτα για να ζεσταθούμε,μάζεψα εγώ πέτρες και ο πατέρας μου με τον θείο μου τις έκτισαν,έτσι ώστε να προστατέψουμε τον τόπο από τυχόν διαφυγή της φωτιάς. Επίσης μάζεψα και τα ξύλα και τα άναψε ο θείος μου...
Πήγαμε μετά να εξερευνήσουμε τον τόπο.Βρήκαμε μια πηγή ώστε να πιούμε αν τυχόν ξεμέναμε από νερό και ένα κούμο για να κοιμηθούμε μέσα αν έβρεχε τη νύχτα με τον κίνδυνο να μας φάνε οι ψίλοι.
Όσο ακόμα ήταν μέρα,το τοπείο από ψηλά ήταν καταπληκτικό που αν δεν το έβλεπαν τα μάτια μου δεν θα το πίστευα! Να φανταστείτε ότι η κατσιφάρα ήταν πιο χαμηλά απ΄εμάς! Τα Χανιά μας φαίνονταν που και που,όποτε αραίωναν τα σύννεφα της κατσιφάρας.
Φάγαμε λοιπόν τα κονσερβάκια μας που μου φάνηκαν τόσο νόστιμα σαν να τα είχε ψήσει η μαμά μου.Στο φαγητό μας περιλάβαμε και σκόρδο γιατί μου είπε η γιαγιά μου ότι η μυρωδιά τους διώχνει τα φίδια.Όταν τελειώσαμε το δείπνο μας νύχτωνε πια και ετοιμαστήκαμε να πέσουμε για ύπνο.
Ένοιθα το κρύο όσο περνούσε η ώρα να γίνεται πιο έντονο. Κάποια στιγμή αποκοιμηθήκαμε κάτω απ΄τα αστέρια αλλά κατά τα μεσάνυχτα το κρύο που ένιωθα (κι ας ήμουν προστατευμένος μέσα στον υπνόσακο) ήταν απερίγραπτο.
Το κατάλαβαν ο πατέρας μου και ο θείος μου ότι κρύωνα και μου έδωσαν και τους δικούς τους υπνόσακους.Αυτοί αναζωπύρωσαν τη φωτιά κι έκατσαν εκεί ως που ξημέρωσε, και με ξύπνησαν για να ξεκινήσουμε το κυνήγι.
Εκείνη την όμορφη ώρα καθώς έβγαινε το πρώτο φως της αυγής και εμείς φτιάχναμε τον καφέ μας,πολλά αμάξια φαίνονταν να ανεβαίνουν προς το βουνό για το κυνήγι.
Ο μπαμπάς και ο θείος μου ως καλοί κυνηγοί βέβαια έπιασαν τέσσερεις πέρδικες και δύο φάσσες.
Κατά το απόγευμα,αφού βάλαμε σε σακούλα τα σκουπιδάκια που είχαμε δημιουργήσει,τα πήραμε μαζί με τα πράγματα μας και κατηφορήσαμε για το αμάξι μας.Πετάξαμε τα σκουπίδια στον πρώτο κάδο που συναντήσαμε κάτω στο χωριό,και συνεχίσαμε για Χανιά.
Περιττό να σας πω ότι αυτή η εμπειρία θα μου μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη.Ανυπομονώ για την επόμενη μας άνοδο στα Λευκά Όρη.Θα περάσει βέβαια ένας χρόνος αλλά δεν με νοιάζει!
Μανώλης Κτενιαδάκης